Ze gingen de volgende dag weer aan het werk. Ansel en Ted konden het niet eens worden hoe ze de volgende scene zouden opnemen, waardoor Kiria de hele ochtend in het gras zat te wachten terwijl de mannen met elkaar discussieerden. Kevin en Bill liepen wat heen en weer en rookten. Kiria vroeg ook om een sigaret. Na het eerste trekje voelde zich duizelig worden en realiseerde zich dat ze al bijna een maand niet gerookt had. Het tweede trekje viel al een stuk beter. Na iedere trek blies ze grote rookwolken in de koele, frisse lucht. De bomen waren nu kaal en ze kon het huis zien liggen terwijl ze toch meer dan een kilometer weg waren. Ze hoorde voetstappen in de bladeren ritselen en Ansel dook naast haar op. Hij keek boos.

‘Moet ik de brandweer bellen?’, begon hij te foeteren.

‘Ik zat me te vervelen en de cameramannen stonden te roken’, rationaliseerde ze, en tipte de as van haar sigaret.

‘Maar zij staan verderop te roken, waar geen bladeren liggen’.

‘Oh. Maar ik steek de boel heus niet in de fik, hoor’. Ze tipte weer het as van haar sigaret, maar liet het deze keer in haar hand vallen. Met een snelle beweging pakte Ansel de sigaret uit haar hand en liep weg. Kiria liep eerst achter hem aan, maar hield vervolgens in. Het had toch geen zin.

Ted riep dat de lunchtijd was en de teamleden liepen naar hun auto’s om hun lunchpakketten te pakken. Opeens herinnerde Kiria zich dat Ansel haar had gevraagd hun lunchpakketten uit de koelkast te pakken voor ze weg gingen. Hij had de avond ervoor broodjes gesmeerd en had ze in een diepvriestas gedaan samen met wat fruit en drinken. Ze zou terug naar huis moeten om het op te halen.

Nadat ze Ansel had uitgelegd wat er aan de hand was, kreeg ze de sleutels van de Jeep en vertrok. Hij kuste haar op haar mond en vroeg haar om meteen haar tanden te poetsen. Ze wist dat hij een hekel had aan sigarettenrook en stemde glimlachend in.

Kiria haalde de post uit de brievenbus en ging door de voordeur naar binnen. Nadat ze haar tanden gepoetst had, ging ze zitten om de post door te nemen. Haar moeder had een paar brieven doorgestuurd en Kiria nam zich voor bij het postkantoor haar adreswijziging door te geven. Ze legde de brieven in de keukenla, pakte de diepvriestas uit de koelkast en vertrok.

Toen ze de deur van de Jeep openende, hoorde ze in de verte het gehuil van sirenes. Ze bleef wachten tot er twee brandweerauto’s voorbij schoten voor ze de weg opdraaide. Haar maag draaide om toen ze zag hoe ze de zandweg opdraaiden wat de heuvels op liep. Ze tuurde in de verte en inderdaad, er kringelde rook omhoog vanaf de plaats waar de opnames plaatsvonden.

‘Verdomme!’, schreeuwde ze, en sloeg met haar vuisten op het stuur. Ze gooide haar armen in de lucht, waardoor ze de binnenspiegel scheef sloeg. De Jeep kwam even met zijn wielen in de berm, maar ze kreeg hem terug op de weg. ‘Verdomme!’, schreeuwde ze opnieuw, gefrustreerd door haar eigen stommiteit. ‘Ik heb godverdomme het landgoed in de fik gezet! Kut! Verdomme! Godgloeiende gloeiende!’Ze zette de auto in de berm, zette de handrem erop en deed de alarmlichten aan.

‘Oh, mijn God! Ansel vermoord me! Oh, mijn God!’. Ze kon geen woorden meer vinden. Ze zat voor zich uit te kijken en te luisteren naar het bonzen van haar hart. Toen draaide ze met een vastbesloten gezicht de Jeep om en reed terug naar huis. Het had geen zin om naar boven te rijden en toe te moeten kijken hoe een groot stuk natuur in vlammen op ging. Het was beter om thuis op het onvermijdelijke te wachten. Ze reed op de oprit op en parkeerde de Jeep voor het huis.

Misschien dat Ansel weer een beetje gekalmeerd zou zijn als hij eenmaal thuis was. Misschien zou de brand maar een klein stuk verwoesten… Kut, misschien zou de hele heuvel wel in vlammen opgaan, inclusief het huis! Ze moest weten hoe de stand van zeken was! Ze pakte de verrekijker van Ansel uit het handschoenenkastje en sprong uit de Jeep, rende naar de achterkant van het huis en pakte de ladder uit de schuur. Ze klom naar boven, naar de nok van het dak en slaakte een zucht van verlichting. De rook was bijna verdwenen. De brandweermannen stonden op een kluitje toe te kijken. Een van hen spoot nog wat water in het rond, waarschijnlijk om zeker te weten dat het vuur gedoofd was.

Kiria schuifelde weer naar de ladder en klom naar beneden. De tranen rolden over haar wangen. Hoewel ze blij was dat er geen grote schade was aangericht, was ze ervan overtuigd dat haar huwelijk voorbij was. het enige wat in de ogen van Ansel nog erger was dan een bosbrand veroorzaken, was iemand in koele bloede vermoorden. Als ze de straf die hij voor haar in gedachte had zou overleven, dan zou ze waarschijnlijk nooit meer mee naar boven mogen gaan. Ze ging weer naar binnen en ijsbeerde door alle kamers, wanhopig op zoek naar een plaatsje waar ze zich de komende week zou verstoppen. Toen ze de keuken inliep, ging de telefoon. Zonder na te denken pakte ze hem op.

‘Hallo?’

‘Kiria, waar blijft onze lunch?’ Shit! Ze heeft opgehangen! Dacht hij dat ze niet wist dat ze de heuvel in de fik gestoken had? Waarom zat hij dan over zijn lunch in?

De telefoon ging weer. Van schrik sloeg ze met haar elleboog tegen de deurpost. Toen hij voor de vijfde keer overging, nam ze hem twijfelend op.

‘Kiria! Is alles in orde?’

Ze zei niets, maar wachtte de monoloog af die hij ongetwijfeld over haar uit zou storten.

‘Kiria, heb je de brand gezien?’ Er viel een lange pauze. ‘Zeg eens wat!’

‘J-ja’. Het was niet meer dan een zacht gefluister.

‘Het was jouw schuld niet’.

‘Niet?’, schreeuwde ze. Haar hart maakte een sprongetje van vreugde.

‘Nee. Ted heeft de asbak leeggegooid die de jongens de hele dag gebruikt hebben. Omdat hij zelf niet rookt, heeft hij er nooit aan gedacht dat het nog wel eens kon smeulen’.

‘Oh, Godzijdank! Weet je dat ik dacht dat het mijn schuld was! Ik zag de brandweerauto’s voorbij komen en toen zag ik de brand. Ik durfde toen niet meer naar boven te gaan. Ik was bang dat mijn sigaret het veroorzaakt had. En toen ik…’

‘Kiria’, onderbrak Ansel haar.

‘Ja?’

‘Breng onze lunch naar boven, wil je? Ik sterf van de honger’.

‘Oh! Ok, ik kom er aan!’ Ze hing op en maakte een vreugdedansje door de keuken. Toen rende ze naar buiten, sprong in de Jeep, startte de motor en sprintte terug om de voordeur op slot te doen. Het was haar schuld niet! Ongelofelijk!

De filmploeg zat de rest van de dag bijeen en brainstormde hoe de opnames er de volgende dag uit moesten komen te zien. Tegen de tijd dat iedereen vertrokken was, wilde Kiria niets liever dan naar huis gaan en een warm bad nemen. Vermoeid klom ze in de Jeep, terwijl Ansel de zwartgeblakerde stukken grond nogmaals inspecteerde. De brandweer had het flink nat gemaakt, maar Ansel nam geen enkel risico.

Toen hij naast Kiria in de Jeep klom, keek hij naar het vermoeide maar gelukkige gezicht van Kiria en glimlachte.

‘Lange dag, of niet?’

‘Sorry. Maar mijn dag is een soort emotionele achtbaan geweest’.

‘Ik had je gezicht wel eens willen zien toen je de brand ontdekte’, grinnikte hij. Haar glimlach verdween.

‘Dat wil je helemaal niet. Dat was een lelijk gezicht’.

‘Ach, kom. Heb je gegild? Was je boos’.

‘Ja’.

‘Je zult wel gevloekt hebben!”

‘Nee, ik moest vooral huilen’. Haar maag trok samen door de leugen, maar ze wilde niet dat hij zou weten dat ze gevloekt had’.

Hij keek haar ongeloofwaardig aan. ‘Was je bang?’

‘Natuurlijk! Zou jij dat niet zijn als je dacht dat je de boel in de fik gestoken had?’

‘Ja. Ik wilde dat ik je direct had kunnen laten weten wat er gebeurd was. We moeten echt een mobieltje voor je kopen. Ansel ging rechtop zitten en keek in zijn binnenspiegel. ‘Wat is hiermee gebeurd?’ Hij zette de spiegel weer recht.

‘Ik denk dat ik er tegenaan gestoten heb toen ik het vuur ontdekte’. Ze hoorde een geruis uit de spiegel komen. ‘Wat is dat?’, vroeg ze.

‘Het is de memorecorder. Als je op dat knopje drukt, dat begint hij alles op te nemen wat je zegt. En als je op dat knopje drukt, dan speelt hij het terug’.

‘Verdomme!’, zei het apparaat met haar stem. Ansel grijnsde van oor tot oor en keek Kiria aan, die verstijd in haar stoel zat, met open mond en opengesperde ogen. De memorecorder vervolgde, ‘Ik heb godverdomme het landgoed in de fik gezet! Kut! Verdomme! Godgloeiende gloeiende! Het geluid van piepende banden, een handrem die aangetrokken werd, gevolgd door het klikkende geluid van de alarmverlichting. ‘Oh, mijn God! Ansel vermoord me! Oh, mijn God!’. Vervolgens een paar seconden geruis en toen stopte de opname.

Kiria drukte haar handen tegen haar gloeiende oren en Ansel barstte in lachen uit. Hij lacht zo hard dat de hele Jeep stond te schudden. En iedere keer als hij wat leek te bedaren, schoot hij onmiddellijk weer in de lach toen hij het bedremmelde gezicht van Kiria zag.

Een uur later stond Kiria in de hoek van de slaapkamer te wachten opp wat het lot haar brengen zou. Hoe was het mogelijk dat ze de opnameknop had ingedrukt toen ze tegen de spiegel had aangestoten. Ze kon hier ook nergens mee weg komen. Als ze nu maar niet gelogen had over het vloeken, want hij had haar gezegd dat hij haar daar gegeven de situatie niet voor gestraft zou hebben. Het was omdat ze gelogen had…

Zodra ze thuis gekomen waren, had Ansel haar in de hoek gezet. Ze stond daar nerveus te wachten op wat hij voor haar in petto had. Uiteindelijk kwam hij binnen, pakte haar bij de hand en nam haar mee naar het bed. Hij maakte haar billen bloot en liet haar weten dat hij teleurgesteld was dat ze tegen hem gelogen had. Toen begon hij haar met de haarborstel te slaan. Hij sloeg tot ze met haar benen lag te trappelen en hem smeekte om op te houden. Hij zette haar terug in de hoek en liep de slaapkamer weer uit.

Kiria wreef voorzichtig over haar bips en dacht er zwaar over de hoek uit te lopen. Ze was moe en verveeld tegelijkertijd. Ze verlangde zo hevig naar een warm bad dat ze het bijna aandurfde deze vol te laten lopen. Haar benen deden zeer van het lange stil staan. Uiteindelijk hoorde ze Ansel weer binnen komen.

‘Ansel, alsjeblieft, mag ik nu in bad?’, vroeg ze.

‘Nee’. Hij ging op het bed zitten.

‘Maar mijn benen doen zeer en ik ben hartstikke moe’.

‘Kiria, ik kan nog steeds niet geloven dat je weer tegen me hebt staan liegen. Dacht je nu echt dat het met een pak slaag met de borstel klaar was?’

‘Is het niet klaar? Het deed hartstikke zeer! Ik heb er echt spijt van. Ik zal niet weer tegen je liegen. Dat beloof ik”.

‘Als het niet opgenomen was, zou je het dan opgebiecht hebben?’

‘Dat weet ik niet’.

‘Je weet dat het belangrijk voor me is dat je de waarheid verteld’.

‘Ja, dat weet ik’.

‘Waarom heb je het dan niet toegegeven?’

‘Omdat ik dacht dat je me dan zou straffen omdat ik gevloekt had. Toen je zei dat je dat niet zou doen, was het al te laat, toen had ik al gelogen’.

‘Dusss… als je in de toekomst denkt dat ik je ga straffen, dan ga je liegen om daar onderuit te komen?’

Kiria zuchtte en verplaatste haar gewicht van het ene been op het andere. ‘Ik weet het niet’.

‘Misschien helpt het als ik je nu tien keer harder straf voor het liegen dan voor het andere’.

Kiria’s hart sloeg op hol. ‘Wat is de straf voor vloeken?’

‘Ik zou je een pak op je bips gegeven hebben, maar niet zo erg als het pak slaag met de borstel wat je net gekregen hebt.

Er volgende een aantal lange momenten van stilte terwijl Kiria probeerde te bedenken wat ze moest zeggen.

‘Ansel…’

‘Ja?’

‘Ik begrijp wat je zegt. Het was fout dat ik niet gewoon gezegd heb dat ik gevloekt had. Ik weet dat het belangrijk voor je is dat ik je altijd de waarheid vertel. Ik hou van je en ik wil je geen pijn doen, daarom zal ik niet weer tegen je liegen, wat ik ook gedaan heb’.

Ansel liep naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen.

‘Ik ben klaar voor de rest van mijn straf’, zuchtte ze en leunde tegen hem aan.

‘Ik wilde echt dat ik dit niet hoefde te doen’, fluisterde hij zachtjes in haar oor. ‘Ik zou het liefst alles meteen vergeten, maar als ik dat doe, dan ben ik bang dat ik de volgende keer niet meer geloofwaardig ben’.

‘Ik weet het’, fluisterde ze terug en streek met haar vingers langs zijn arm. ‘Laten we alsjeblieft beginnen. Ik ben zo moe’.

Ansel nam haar mee naar het bed, deed zijn riem af en legde een kussen op het midden van het bed. Met trillende handen deed Kiria haar broek naar beneden en ging over het kussen liggen. De riem kwam op beide billen tegelijkertijd neer en zorgde dat ze gilde. Toen Kiria begon te huilen was het meer door haar schuldgevoel dan van de pijn. Na twintig klappen ging Ansel zitten en nam haar in zijn armen.

‘Er is nog wat’, zei hij toen haar ademhaling weer normaal geworden was. Kiria antwoordde niet en wachtte af.

Ik wil dat je de rest van de week iedere dag vijfhonderd keer opschrijft, ‘Ik zal nooit meer liegen’. En ik wil je ook nooit weer zien roken’.

Kiria knikte. Ze was blij dat haar gevoelige billen verder gespaard bleven.

Toen ze drie dagen later, na het eten, de regels in haar schrift zat te schrijven, wenste ze dat hij haar liever een pak slaag had gegeven. Hij zat op de bank naar het voetballen te kijken, terwijl zij zich verveelde en haar hand pijn begon te doen. Moest ze zoveel lijden voor een klein leugentje? Hoe meer ze schreef, hoe bozer ze werd en hoe meer ze in opstand kwam.

Uiteindelijk legde Kiria het schrift weg. Ansel keek haar even aan voor hij het oppakte en het door begon te bladeren. De bladzijden die ze de vorige twee avonden geschreven had, waren al van een paraaf voorzien.

‘Dit zijn er ongeveer driehonderd’. Hij legde het schrift op de salontafel.

‘Ik weet het’, zei ze, terwijl ze naar de televisie bleef kijken. ‘Ik heb geen zin meer om verder te schrijven. Ik heb liever dat je me een pak op mijn bips geeft’.

Ansel zette de televisie uit, maar Kiria bleef naar het scherm kijken en negeerde zijn strenge blik.

‘Jij gaat zeker een pak op je billen krijgen’, liet hij haar weten, ‘maar je gaat je strafregels ook afmaken’.

Kiria keek hem aan en lag voor ze het wist over zijn knie. Hij deed haar jurk omhoog en begon haar met snelle harde klappen een flink pak op haar bips te geven. Binnen een minuut lag Kiria te huilen. Het was even snel over als het begonnen was. Hij zette haar overeind en hield haar het schrift voor. Ze pakte het met trillende handen aan en begon weer te schrijven. Ze wreef haar tranen weg met de mouw van haar jurkje. Ansel zette de televisie weer aan.

Toen ze het schrift voor de tweede keer aan de kant schoof, pakte Ansel het op, bladerde het door en nam haar in zijn armen.

‘Het spijt me’, zei hij en veegde haar haren uit haar gezicht. ‘Ik wilde je helemaal geen pak op je bips geven, maar je gaat de strafregels schrijven zoals we afgesproken hebben’.

‘Ja, Ansel’, fluisterde ze en vroeg zich af hoe ze ooit had kunnen denken dat ze ergens onderuit kon komen wat Ansel haar opgelegd had. Als hij eenmaal iets besloten had, dan kon daar niets meer tussen komen. Ok, seks had een keer gewerkt, maar ze dacht niet dat dat ooit nog een keer zou lukken.

Ze was er van overtuigd dat ze nooit meet tegen hem zou liegen. Ze gaf hem een kus op zijn wang en bezwoer zichzelf nooit meer tegen hem te liegen. De volgende dagen schreef ze met een glimlach op haar gezicht haar strafregels en overhandigde ze aan hem zodat hij ze kon controleren. Toen de week voorbij was legde Kiria het schrift in de la bij haar ondergoed als een geheugensteuntje voor zichzelf. Zo werd ze iedere dag geconfronteerd met haar belofte aan hem.