Maar hij herstelde wonderbaarlijk snel, dacht ze toen hij een diepe zucht slaakte en rechtop ging zitten.

‘Kom eens hier’, zei hij met een brede grijns en klopte naast zich op het bed.

Kiria liet haar hoofd zakken, hield het een beetje schuin, keek hem van tussen haar oogwimpers aan en beet op de nagel van haar wijsvinger. ‘Waarom?’

‘Moet daar een reden voor zijn?’

‘Ja’. Ze deed een stap achteruit.

Ansel glimlachte. ‘Ben je de huwelijksbelofte zo snel alweer vergeten?’

‘Ja’. Ze glimlachte terug.

‘Heb je een geheugensteuntje nodig?’

‘Ja’.  Ze knikte heftig.

‘Kom dan maar eens hier’.  Hij klopte weer op het bed.

Kiria liet haar hoofd zakken, hield het een beetje schuin, keek hem van tussen haar oogwimpers aan en beet op de nagel van haar wijsvinger. ‘Waarom?’

Ze barstte in lachen uit toen ze zijn geërgerde gezichtsuitdrukking zag en rende de kamer uit. Ze liep de keuken in. Ze verwachtte dat hij nog wel even op zich zou laten wachten omdat hij eerst kleren aan zou moeten doen. Ze deed de koelkast open en pakte een pak jus d’orange. Een fractie van een seconde later greep hij haar van achteren beet en deed zijn armen om haar heen. Het pak jus d’orange viel op de grond. Ze keken beiden naar de groeiende plas vruchtensap.

‘Dat ga ik mooi niet opruimen’, zei Kiria zelfvoldaan. ‘Shit’, zei Ansel. Hij liet haar los en haastte zich het pak op te pakken.

‘Whoa!’, riep ze en pakte het pak uit zijn handen. ‘Je gebruikte een lelijk woord!’ Ze pakte twee glazen uit het aanrechtkastje en keek hoe hij de troep opruimde met een groot stuk keukenrol. ‘Ik heb je dat woord nooit eerder horen gebruiken!’.

Ansel kwam overeind, voor het eerst wist hij niet wat hij moest zeggen. Hij kleurde van oor tot oor.

Met een brede grijns draaide Kiria zich om en schonk de glazen vol.

Het had vier dagen geduurd voor ze voor het eerst naar buiten waren gegaan. Er moesten boodschappen gedaan worden. De afgelopen dagen hadden ze geleefd op maaltijden die door diverse restaurants bezorgd waren. Ansel vond het de hoogste tijd dat er een zelfgebreide maaltijd op tafel kwam. Hij zei dat het de hoogste tijd was dat Kiria leerde koken.

‘Waarom zou ik dat moeten leren?’, plaagde Kiria. ‘Jij kunt toch koken?’

‘Ik ben soms laat thuis van mijn werk. En als ik niet thuis ben, wil ik niet dat je om komt van de honger’, lachte hij.

‘Dan kan ik altijd nog iets laten bezorgen’.

‘De eerstkomende weken in ieder geval niet. Dat heb ik al gezegd, ik heb mijn buik vol van die snelle maaltijden’.

‘Nou, ik niet hoor. Jij kunt altijd nog iets klaar gaan maken als je thuis komt. Zit maar niet over mij in’.

Hij trok haar naar zich toe en drukte haar tegen zich aan. ‘Ik zal je leren koken. Dan kun je voor ons beiden koken. Je zult zien dat je het leuk gaat vinden’.

Toen Kiria haar mond open deed om te protesteren, kuste hij haar, waardoor ze vergat wat ze eigenlijk wilde zeggen.

‘Kom, dan gaan we boodschappen doen’, drong hij aan. Hij draaide haar om en zodra ze wat probeerde te zeggen, drukte hij zijn lippen weer op de hare. Even later volgde zijn tong, en eindigde het met seks op de keukentafel…

Ze zat zwijgend naast Ansel in de Jeep. Kiria zette de radio aan en draaide de volumeknop flink omhoog. Even later zette Ansel de radio weer zachter.

‘Wat?’, vroeg Kiria terwijl ze hem aan keek.

‘Niets’, antwoordde hij.

‘Ik dacht dat je wat wou zeggen. Je deed de radio zachter.

‘Nee, ik wou gewoon in staat zijn om na te denken’.

‘Houd je niet van luide muziek?’, vroeg ze met een ongeloof in haar stem.

‘Soms, maar niet onder het autorijden’.

‘Maar we zetten het altijd hard!’

‘Ik weet het. Dat deed ik voor jou. Maar nu even niet’.

‘Dat is niet eerlijk! Je hebt nooit eerder gezegd dat je het niet leuk vond!’

‘Sorry hoor! Ik had er tot nu toe niet zoveel last van. Maar op dit moment wel’.

‘En waarvan heb je nog meer gedaan of je het wel leuk vond?’, vroeg Kiria boos. Ze deed haar armen over elkaar en zakte onderuit op haar stoel.

Ansel zette de auto langs de kant van de weg en zette de handrem erop. Oh oh, dacht Kiria. Hij keek haar aan, maar ze bleef strak voor zich uitkijken, haar onderlip naar voren geduwd.

‘Je hebt sinds dat akkefietje met Mirjam niet meer een serieus pak op je bips gehad, geloof ik’, de strenge toon in zijn stem gaf haar de kriebels.

Kiria negeerde zijn vraag. ‘Ik ben boos op je’, mompelde ze.

‘Dat is wel duidelijk, ja’.

‘Je weet best dat je er naast zit. Ik begrijp dus niet waarom je nu net doet of ik iets misdaan heb’.

‘Je was heel onhebbelijk en kinderachtig bezig, daarom begon ik over een pak op je bips. Waarom ga je niet rechtop zitten om als een volwassene het gesprek aan te gaan, in plaats van je te gedragen als een kleutertje wat haar zin niet krijgt?’

Kiria keek hem verbaasd aan. Hij trok een wenkbrauw op. Ze wist dat hij gelijk had. Ze slikte moeizaam, ging rechtop zitten en keek hem aan. ‘Ok. Het spijt me. Het wordt tijd om eens volwassen te worden, huh?’

Zijn mondhoeken trilden. Maar hij hield zijn gezicht in de plooi en knikte.

‘Ik was boos omdat je me op het verkeerde been gezet hebt en ik de indruk had dat je luide muziek best leuk vond’. Ze sprak rustig. ‘Maar nu ben ik niet boos meer, ik ben alleen maar verdrietig… geloof ik’.

Hij knikte opnieuw.

‘Alles veranderd ook zo snel’.

Ansel strekte zijn arm uit, klikte haar veiligheidsriem los en trok haar tegen zich aan.

‘Ik wil dat alles blijft zoals het is’, zuchtte ze.

‘Het is al goed, liefje’. Hij wreef over haar rug. Dingen zullen altijd blijven veranderen, maar wij zullen altijd van elkaar blijven houden. En als je je als een klein kind gedraagt, dan zal ik je daarvoor een pak op je billen geven, dat zal nooit veranderen. Dat beloof ik’.

Kiria giechelde.

‘Het is mijn schuld. Ik ben helemaal vergeten je over de knie te leggen de afgelopen dagen’.

Kiria giechelde weer.

‘Ik dacht alleen maar aan seks’.

Ze verzette zich tegen de aandrang hem te knuffelen. Kiria ging rechtop zitten en glimlachte. ‘Ik ook’.

‘En aan eten. Kom, we gaan’. Hij zette de Jeep in de versnelling en keek over zijn schouder of er iets aan kwam. Toen draaide hij de weg weer op. Hij zette de radio hard en keek haar grijnzend aan. ‘Ik denk dat ik er wel aan kan wennen’, schreeuwde hij boven de stampende bassen uit.

Nadat hij bij de supermarkt geparkeerd had en de motor uitgezet had, zei hij, ‘Ik heb er even over nagedacht. Het enige waarover ik gedaan heb alsof ik het leuk vond, is de luide muziek. En daar heb ik spijt van’.

Kiria keek hem met een brede grijns aan. ‘Dat geeft niks. Ik heb gedaan alsof je lekker kunt koken’. Ze zag even een flits van verbazing in zijn ogen voor hij het uitproestte van het lachen.

‘Je jokt! Wanneer we thuis zijn, wil ik dat je naakt in de hoek van de slaapkamer gaat staan wachten op je straf’.

‘Betekent dat dat jij alle boodschappen alleen opruimt?’

‘Nadat we samen de boodschappen hebben opgeruimd, wil ik dat je naakt in de hoek van de slaapkamer gaat staan wachten op je straf’.

‘En wat ga jij dan doen terwijl ik sta te wachten?’

‘Dan ga ik een verse twijg van een boom snijden. Liegen is een serieuze aangelegenheid’.

‘Ja, Ansel’.  Haar maag trok samen, ondanks dat ze wist dat hij maar een grapje maakte.

Maar toen ze later zijn fantasie werkelijkheid lieten worden, kwam ze er achter dat hij wel degelijk een twijg gesneden had. Maar in plaats van ermee te slaan, liet hij hem plagend over haar lichaam gaan. Ze kreunde van wellust toen hij haar op bepaalde plekjes begon te kriebelen.

De komende twee dagen bedreven ze de liefde, speelden spanking spelletjes en maakten grote hoeveelheden eten klaar. Toen het zaterdagavond was, was Kiria zo overladen met allemaal prikkels, dat ze alleen nog maar voor de televisie wilde hangen. Toen ze het eten op hadden en de vaat gedaan was, trok Ansel een fles wijn open.

‘Nee, dank je wel’, zei ze toen hij haar een glas kwam brengen. ‘Ik heb zoveel van die kreeft gegeten, dat er helemaal niks meer bij kan’. Ze klopte op haar buik. ‘Ik geloof dat ik dik begin te worden’.

“Mevrouw White, u hebt deze week meer calorieën verbrand dan u binnen gekregen hebt’. Hij grijnsde en gaf haar een knipoog.

‘Nee, serieus, Ansel. Ik zit helemaal vol! Ik kan bijna niet eens bewegen’.

Ansel zette de wijnglazen op de salontafel en ging naast haar zitten. Hij sloeg een arm om haar schouder en wreef met zijn andere hand over haar buik.

‘Op een dag zal ik hier over een baby wrijven’, glimlachte hij.

Kiria sprong overeind en gooide een van de wijnglazen omver. ‘Baby! Ik moet nog helemaal niet aan baby’s denken!’

‘Dat ga ik niet opruimen’, zei Ansel kalm terwijl hij rustig op de bank bleef zitten. Kiria rende de kamer uit en kwam terug met een keukenrol.

‘Het is jouw schuld’, jammerde ze, terwijl ze de wijn opdepte. ‘Begint meneer over een baby! Je hebt me nog maar net geleerd te koken en straks wil je dat ik me met de was ga bezig houden!’ Haar haren zwaaiden woest van voor naar achter.

‘Ik zei toch niet dat me meteen een baby moesten hebben… ik zei ‘op een dag’ en wat is er mis met de was doen?’

‘Ik heb een gloeiende hekel aan wassen, en je moet niet van onderwerp veranderen! Het is nog veel te vroeg om al aan kinderen te denken’.

‘Pardon?’ Ansel ging rechtop zitten. ‘Zei je dat ik niet van onderwerp moest veranderen?’

Nog steeds geïrriteerd van het hele baby gedoe, knikte Kiria heftig. ‘Ja! We hadden het over kinderen krijgen en dan begin jij over de was. Dat zijn hele verschillende onderwerpen’.

Zich niet bewust van de toenemende ergernis bij Ansel, pakte Kiria de natte tissues op en beende in de richting van de keuken, terwijl ze door bleef ratelen, ‘Baby’s bijvoorbeeld, die leven. Ze huilen en poepen in hun luier! Je moet ze verzorgen, eten geven, verschonen en naar hun gehuil luisteren. De was ligt alleen maar te wachten tot hij gewassen wordt. Hee! Ze moeten beiden gewassen worden! Daar heb je je overeenkomst! Je bent helemaal niet van onderwerp veranderd!’

‘Kiria, jij bent over de was begonnen, ik niet’, hoorde ze hem roepen.

‘Nee, dat is niet zo! En ik ga de was helemaal niet doen. Je kunt me niet dwingen! En ik wil ook nog geen kinderen, dus daar hoef je de eerste vijf jaar ook niet over te beginnen!’, schreeuwde ze terug.

Kiria smeet de tissues in de afvalbak, draaide zich abrupt om en liep tegen een muur van harde spieren op. ‘Oef’.  Ze keek in een paar felle ogen en voelde haar maag samentrekken.

‘Dat toontje van jou bevalt me niet’. Ansel duwde haar naar achteren waardoor ze met haar rug tegen de muur kwam te staan. Hij zette zijn handen aan weerszijden van haar lichaam. Zijn gezicht dicht bij het hare. Ze voelde zijn adem tegen haar oor.

‘Dat gevoel is volkomen wederzijds’, mompelde ze, om er aan toe te voegen, ‘Het spijt me. Ik heb me laten gaan’.

‘Zo zal ik nooit tegen je praten. Al dat sarcasme. Dat gezeur!’

Kiria kromp ineen. ‘Gezeur? Maar ik wilde helemaal niet zeuren’.

‘Mooi zo!’ Hij boog zich nog dichter naar haar toe en gaf haar een kus. Haar smaakpapillen tintelden bij de smaak van de zoete wijn en van Ansel. “En nu ga je daar in de hoek staan wachten tot ik terug ben’. Kiria voelde zich zo schuldig over de tirade van daarnet dat het niet in haar op kwam zich te verzetten.

‘Ja, Ansel’. Ze wachtte tot hij weg was en haastte zich uit de keuken. Zou hij haar naakt willen? Hij had er niets over gezegd, dus liep ze gewoon naar de hoek en wachtte. Haar luide, sarcastische woorden klonken nog steeds in haar hoofd, en ze schaamde zich daar oprecht voor. Hoe zou het zijn als ze samen die bijzondere afspraken niet gemaakt hadden? Zou ze dan nog steeds aan het zeuren zijn en tegen hem staan schreeuwen? Zou hij zo kwaad zijn dat hij met piepende banden weggereden zou zijn? Hoofdpersonen in films deden dat. Opeens wenste ze dat ze een vader had gehad, zodat ze had kunnen zien hoe mannen en vrouwen met elkaar omgingen. Wat als Ansel zo boos geworden was dat hij terug was gaan schreeuwen of met de dingen was gaan gooien? Het was maar goed dat zij een andere manier hadden om met deze situaties om te gaan.

Toen Ansel tien minuten later de kamer in kwam, veranderde ze van gedachte. Ze hoorde hem de badkamer inlopen, terugkomen en op het bed gaan zitten. Ze hoorde het onmiskenbare geluid van een haarborstel die tegen een handpalm aansloeg, haar bips tintelde bij de wetenschap wat haar stond te wachten.

‘Kom hier’, zei hij. Ze draaide zich om. De sensualiteit druipte van hem af, toen hij haar met zijn blauwe ogen indringend aankeek. Een golf van verlangen spoelde door haar heen. Ze was verrast door de intensiteit ervan. Ze begon te blozen en vroeg zich af of hij haar reactie merkte, toen ze zijn gezicht zag ontspannen. Het was doodzonde dat hij van plan was haar billen in brand te zetten in plaats van de liefde met haar te bedrijven. Wacht eens even…

Kiria liet haar hand door haar haren glijden. Ze wist wat voor effect dat gebaar op hem had. Ze liet langzaam naar hem toe terwijl ze haar spijkerbroek open knoopte. Ze trok haar T-shirt over haar hoofd en schudde haar haren los, waardoor ze over haar schouders en borsten vielen. Een paar meter van hem vandaan draaide ze zich om, bukte en liet haar broek langzaam van haar billen glijden. Een voor een stapte ze uit de pijpen. Ze hoorde hem achter zich kreunen. Aangemoedigd door dit resultaat haakte ze haar bh los voor ze zich weer omdraaide. Ze had hem. Zijn pupillen waren verwijd en er was een duidelijke bobbel in zijn broek waarneembaar.

Kiria gooide haar hoofd achterover en duwde haar borsten met beide handen tegen elkaar. De haarborstel viel op de grond. Ansel stond op en ontdeed zich van zijn shirt en broek en trok haar tegen zich aan.

‘Oh, wat ben jij wreed!’, mompelde hij en liet zijn vingers door haar haar glijden. Hij liet zich op zijn knieën vallen en zijn mond zocht gulzig haar borst. Kiria kreunde en liet haar handen over zijn schouders glijden terwijl hij zachtjes aan haar tepel knabbelde.

‘Je bent ongeëvenaard’. Hij nam haar tepel in zijn  mond en zij duwde zich tegen hem aan.

‘Mmmmm-hmmmm’, kreunde ze.

‘Je bent een kwaadaardige vrouw, mevrouw White’.

‘Goed meneer’, hijgde Kiria. Ansel lachte. Ze schopte de haarborstel onder het bed voor ze zichzelf erop lieten vallen.

 Een uur later, lag Kiria omringd voor een dikke laag schuim in een warm bad, terwijl Ansel onder de douche stond.

‘Denk maar niet dat je dat ooit weer lukt’, riep hij. Kiria glimlachte en zei niets. Ze was niet van plan op korte termijn tegen een straf aan te lopen, en tegen de tijd dat het wel weer zo ver was, was hij het allang weer vergeten. Het dagelijks pak op haar bips was opwindend, maar straf was een heel ander verhaal. Het was al lang geleden dat hij haar gestraft had, maar ze was nog niet vergeten hoeveel pijn dat deed. Ze zou vanaf nu heel erg lief zijn.