‘Ansjel, zet me neer, er isj nietsj meer met me an de hand’. Kiria duwde zwakjes tegen zijn borst. Maar hij liep de bar in en ging op de bank zitten.

Hij pakte haar bij haar kin, ‘Hoeveel borrels heb je gehad”’, vroeg hij.

‘Twwee maar! Ik heb twwee drankjesj gemaakt zoalsj die van Miriam’, glimlachte Kiria onbezorgd tegen het op onweer staande gezicht voor haar.

‘Van die cocktails?’

‘Jah, die bedoelk’, lachte ze en gaf hen een stomp tegen zijn arm.

‘Dat staat gelijk aan het drinken van acht borrels! Ik ben nog nooit van mijn leven zo in verlegenheid gebracht – je hebt het gebed verstoord!’

‘Maar Miriam stak haar tong tegen me uit!’, giechelde ze en deed het voor.

‘Houd op met dat stomme ginnegappen. Denk je dat je je lang genoeg kunt gedragen om mee te eten?’

Kiria knikte. Ze giechelde nog steeds. Toen Ansel afkeurend zijn hoofd schudde, moest ze nog harder lachen. ‘Je bent boosj op me, isj het niet?’

‘Ik erger me dood. Maar ik vraag me af of dit wel allemaal jouw schuld is’.

‘Het sjpijt me’, zei ze, maar haar grijns van veel te vrolijk voor iemand die echt spijt heeft’.

‘Je kunt in deze toestand maar beter niet bij de anderen zitten. Ik zal je eten hier brengen’.

‘Maar Ansjel, ik wil hier niet allen sjitten! Ik sjal me heusj wel gedragen. Ik sjal niet meer lachen. Dat beloof ik!’

Ansel keek haar een paar keer op en neer aan. Ze had tranen in haar ogen en ze zat rechtop zonder heen en weer te zwaaien. Hij kon de smekende blik in haar ogen niet weerstaan. Wat maakte het uit dat ze beetje moest lachen… het gebed was nu toch voorbij.

‘Nou goed dan. Maar ik wil dat je rustig gaat zitten en gaat eten, goed?’

‘Goed’, glimlachte ze en wreef in haar ogen. Ansel droeg haar terug naar de eetkamer en zette haar op haar stoel. Miriam en Dennis zaten niet meer aan tafel.

‘Het spijt me meneer’, zei Kiria tegen Ansels vader, ‘Ik ben geen alcohol gewend’.

Andrew keek haar met een nieuwsgierige blik aan. ‘Maar waarom heb je dan zoveel gedronken?’

Ansel kwam tussen beiden. ‘Ze wist niet waar ze mee bezig was. Ze zag Miriam gisteravond een cocktail maken en heeft vanmiddag het zelfde geprobeerd. Ze heeft twee van die cocktails gedronken’.

‘Oh’. Andrew keek Kiria lachend aan. ‘Je hebt weer wat nieuws geleerd, is het niet?’

‘Ja, meneer’, glimlachte Kiria, kreeg een kleur als vuur en staarde naar haar bord. Andrew gaf een grote schaal gebraden kip door aan Ansel, die voor zichzelf een borst opschepte en voor Kiria een poot. Ook de groente werd doorgegeven en ook nu schepte Ansel voor hen beiden op.

Dennis en Miriam kwamen de eetkamer weer binnen. De laatste ging heel voorzichtig zitten, haar gezicht en ogen rood van het huilen.

‘Het spijt me, papa’, liet Miriam aan Andrew weten. Hij gaf haar een knikje en begon te eten. Ansel had het vermoeden dat ze hadden gezien hoe ze tijdens het gebed haar tong uitgestoken had. Andrew vertelde een grappige anekdote die hij beleefd had bij een recent bezoek aan de fysiotherapeut waardoor het ijs gebroken werd en ze allemaal moesten lachen.

Ansel hield Kiria goed in de gaten terwijl ze zat te eten – haar hand trilde, maar ze scheen niet meer zo draaierig te zijn als eerder. Ze zette haar glas dicht op de rand van de tafel en keek hem met een schuine blik aan toen hij het glas verder op tafel schoof. Hij wist dat ze er een hekel aan had dat hij haar als een klein kind behandelde, maar hij kon in dit geval niet anders. Toen hij de laatste hap naar binnen werkte, zag hij dat ze nauwelijks iets had gegeten. Toch zou ze iets in haar maag moeten krijgen, na al die alcohol.

‘Kiria, je moet echt nog wat eten;, drong hij aan. ‘Vind je het niet lekker?’

Ze keek de tafel rond om te kijken of iemand hem gehoord had. Ze zou toch zo langzamerhand moeten weten dat zijn hele familie wel wist wie er de broek aan had. Tenslotte keek ze hem aan en fluisterde, ‘Het is heel lekker, maar ik heb gewoon niet zo’n honger’.

Ansel begon wat luider te praten. ‘Toch moet je wat meer eten’.

Kiria legde haar vork neer en kuchte in haar servet. ‘Ik zal wat meer eten als ik meer trek heb’, fluisterde ze.

‘Jet kan me niet schelen of je trek hebt of niet; je hebt teveel gedronken en nu moet je iets gezonds naar binnen werken’, zei hij hardop.

Iedereen aan tafel hield op met hun gesprek. Kiria bloosde en keek Ansel ongelovig aan.

‘Goed dan’, zei ze schalks en pakte een boontje met haar vingers van haar bord. Ze keek hem aan en beet er een klein stukje af en maakte er een hele show van overdreven op het kleine hapje te kauwen. Ansel wilde haar het liefst direct over de knie leggen, maar hij wist dat ze onder invloed van de alcohol niet meer wist wat ze deed. Hij draaide zich om en schepte zichzelf nog een stuk kip op. Uit zijn ooghoeken zag hij hoe ze nog een hapje van het boontje nam en kauwde of haar leven ervan afhing, terwijl ze hem nog steeds aanstaarde.

Miriam zag hem kijken en lachte vriendelijk terwijl ze een hapje van haar kip nam. Zijn ouders keken elkaar veelbetekenend aan, maar niemand zei iets.

Dennis vroeg Andrew wat hij vond van de laatste voetbalwedstrijd en ook Ansel mengde zich in het gesprek, de aanstellerij van Kiria verder negerend. Toen het boontje helemaal op was, pakte een rijstkorrel tussen haar vingers en zette haar opvoering voort. Maar niemand schonk er aandacht aan. Toen ze haar thee begon te slurpen keek Miriam haar onwillekeurig aan, maar volgde snel weer met grote interesse het gesprek over voetbal.

Ansel glimlachte toen Kiria een voor een rijstkorreltjes naar binnen begon te werken en vroeg zich af wanneer ze het op zou geven. Opeens realiseerde hij zich dat ze waarschijnlijk wilde dat hij haar zou stoppen, waarom hield ze het anders zo lang vol? Toen ze haar vingers weer in haar eten stopte, pakte Ansel haar bij haar pols en trok haar hand naar zich toe om deze met een servet schoon te maken, terwijl hij Dennis hij Dennis vroeg of het nu een strafschop was of niet.

Kiria probeerde haar hand terug te trekken, maar hij hield hem stevig beet tot hij ontdekte dat ze nu met haar andere hand in haar eten zat te wroeten. Hij ging staan. Kiria negeerde hem en bleef rijstkorrels naar binnen werken.

‘Kiria’.

‘Ja?’, ze keek hem met een onschuldige blik aan.

‘We gaan naar boven. Je moet je handen wassen’.

‘Maar ik ben niet klaar met eten’. Ze draaide zich weer naar haar bord.

‘Nu, Kiria’, drong jij aan.

‘Nee’.

‘Nee?’

‘N, e, e, maakt samen nee’.

‘Als je nu niet met me mee komt, dan draag ik je naar boven’.

‘Doe niet zjo belachelijk’. Rustig nam ze een grote slok van haar water. ‘Je kunt me niet de trap opdragen; dat isj gevaarlijk!’

‘Misschien kan je dan beter hier en nu een pak op je billen geven!’ Alcohol of niet, hij liet zich niet door haar voor gek zetten.

‘Nee, dat doe je niet’, zei ze kalm en pakte haar servet om haar handen schoon te maken.

Ansel keek de tad fafel rond en zag dat iedereen zijn best deed een andere kant op te kijken, behalve Miriam die hen onbeschaamd aanstaarde. De toon was gezet. Het was niet erg handig van hem geweest, maar hij had nu geen andere keus dan zijn woorden in daden om te zetten. Hij schoof zijn stoel naar achteren en ging met zijn gezicht naar haar toe, zitten.

‘Ahem’, Andrew schraapte zijn keel. ‘Ansel, waarom ga je niet naar boven om het daar verder te regelen?’

‘Ik ga niet naar boven’, zei Kiria vastbesloten en deed haar armen over elkaar.

‘Toch denk ik dat het wel het beste is’, drong Selina aan en glimlachte vriendelijk tegen Kiria.

‘Als ik naar boven ga, dan geeft hij me een pak op mijn bips. En dat wil ik niet’. Ansel was verbaasd hoe gemakkelijk deze woorden uit haar mond kwamen. Een maand geleden kon ze het zelfs niet zachtjes zeggen. De alcohol had alle remmingen weggenomen.

‘Dat pak op je billen ga je krijgen. Boven of hier; jij mag het zeggen’.

‘Probeer het maar’. Kiria ging rechtop zitten en greep zich met beide handen stevig beet aan de zitting van haar stoel. Ansel zuchtte en pakte haar met stoel en al op en liep naar de hal. Met een schrille lach sprong ze van de stoel en rende met kleine pasjes terug naar de tafel.

‘Verdomme, dat doet zeer’, riep ze, terwijl ze op een voet ging staan en over de andere wreef.

‘Ik ga geen pakkertje met je spelen’, zei Ansel streng. ‘Ik wacht hier tot je bij me komt’. Hij pakte een stoel, zette die naast de deurpost en ging zitten.

Kiria glimlachte en ging naast Miriam zitten. ‘Ik wil wedden dat jij zonet een flink pak op je bips gehad hebt’, zei ze.

Miriam trok een zuinig mondje terwijl ze nadacht wat ze moest antwoorden.

‘Ik wed dat je je tong niet nog eens tegen me uit zult steken’. Kiria boog zich met een glimlach in de richting van Miriam en Ansel ging er vanuit dat ze hem inmiddels wel vergeten zou zijn. ‘Ik had mijn tong naar jou uit moeten steken, maar dat zou een beetje kinderachtig geweest zijn’. Ansel stond nu achter Kiria. Hij deed zijn armen om haar heen en trok haar overeind. Ze begon zich onmiddellijk heftig te verzetten.

‘Nee!’, gilde ze. ‘Jij gaat me niet een pak op mijn billen geven! Laat me los!’

Ansel draaide zich om, waarop ze hem met haar vuisten op zijn borst begon te trommelen. ‘Ik heb de afgelopen dagen genoeg meegemaakt!’

‘Kiria, kalmeer een beetje. Je gedraagt je als iemand van twee!’

‘Dat kan ne niets schelen! Sinds we hier zijn heb je me iedere dag een pak op mijn bips gegeven. Ik zonder onder de schrammen en de bulten toen ik mijn weg in de bergen probeerde te vinden en gisteravond zijn mijn voeten helemaal stuk gegaan en werd ik bijna door de een of andere psychopaat vermoord! Ik hen er schoon genoeg van!’

‘Blijkbaar niet!’ Ansel pakte haar op en hing haar over zijn schouders, haar billen in de lucht. Hij gaf haar twee kletsen op haar bips en ze kneep hem hard in zijn rug.

‘Auw! Doe dat niet nog een keer!’ Ze kneep hem onmiddellijk nog een keer, zodat hij gedwongen was haar van zijn schouder te halen en in zijn armen te nemen. Hij hield haar polsen vast, en ze schreeuwde het uit van woede. De tranen liepen over haar rode gezicht. Ze was de controle helemaal kwijt.

‘En dat is nog niet alles!’, schreeuwde ze. ‘Vandaag heb je me weer een pak op mijn billen gegeven, heb ik mijn maagdelijkheid verloren en ben ik voor het eerst in mijn leven dronken geworden omdat ik Miriam na wilde doen. Ik haat dit! Ik wil niet dronken meer zijn!’

‘Oh Jezus’, zuchtte Ansel, die nu alle ogen op zich gericht had. Zijn oren gloeiden. Hij zette Kiria op een stoel en ging op zijn hurken voor haar zitten. Hij pakte haar gezicht in zijn beide handen en dwong haar om hem aan te kijken. ‘Ok. Het spijt me. Ik zal je geen pak op je billen geven. Ik wil je alleen naar boven brengen tot je een beetje gekalmeerd bent. Goed?’

Kiria keek hem lange tijd verrast aan. Toen sloeg ze haar armen om zijn hals en begon te huilen. Hij tilde haar op en droeg haar de maker uit. Zijn oren gloeiden nog harder toe hij zich probeerde voor te stellen waar nu het tafelgesprek over ging. Boven aangekomen nam hij haar mee naar zijn slaapkamer en hield haar dicht tegen zich terwijl hij haar liet uithuilen. Toen ze in slaap gevallen was, legde hij een nat washandje op haar voorhoofd en deed het dekbed over haar heen. Hij haalde diep adem en ging naar beneden om de anderen weer onder ogen te komen.

Toen Kiria wakker werd had ze een barstende hoofdpijn. Ze probeerde haar ogen pen te doen, maar ze voelden loodzwaar aan. Ze deed haar arm omhoog en voelde dat er een washandje overheen lag. Ze haalde het weg en keek in het schemerdonker van de kamer van Ansel. Hoe was ze hier terecht gekomen? Ze herinnerde zich niet dat ze hier naar toe gegaan was. Ze kon zich helemaal niets meer herinneren, behalve dat ze onder het eten boos was op Ansel omdat hij haar dwong te eten omdat – ze dronken was!

Ze kreeg een kleur van schaamte. Ze legde het koele washandje op haar gezicht en herinnerde zich steeds meer van de gebeurtenissen van die avond. Ze had tegen hem geschreeuwd waar zijn familie bij was en ze had ook gehuild waar ze bij waren. Toen had hij haar de trap opgedragen. En toen? Hadden ze gevreeën? Had hij haar een pak op haar bips gegeven? Ze kon zich er niets van herinneren. Ze moest plassen en ging langzaam rechtop zitten. Haar gezicht vertrok van de hoofdpijn. Ze strompelde naar de badkamer en slaagde erin haar broek naar beneden te doen en op het toilet te gaan zitten. Een paar minuten later kon ze nog net de energie opbrengen om terug naar het bed te lopen. Waar was Ansel? Ze herinnerde zich dat ze geïrriteerd was dat hij zo zorgzaam voor haar was, maar nu wenste ze vurig dat hij hier was om dat nog eens te doen. Kiria wreef een poosje met de palm van haar hand over haar voorhoofd, maar dat hielp niet veel. Opeens ging de deur open en stapte Ansel naar binnen, hij droeg een dienblad en zette die op het dressoir.

‘Dag, liefje. Ik wed dat je je knap beroerd voelt’.

‘Ik voel me verschrikkelijk’, antwoordde ze hees.

Ansel pakte de haarborstel van het nachtkastje en ging op de rand van het bed zitten. Kiria keek hem met opengesperde ogen aan toen hij haar overeind trok, maar hij begon zachtjes de klitten uit haar haren te borstelen. Ze glimlachte en bleef stil zitten tot hij klaar was.

Nadat hij de borstel weer op het nachtkastje gelegd had, pakte hij het dienblad en zette dat op haar schoot. Het grote glas sinaasappelsap zag er verleidelijk uit, maar toen ze er een slok van nam, smaakte het vreemd.

‘Drink het op’, beval Ansel.

‘Wat zit erin?’ Ze trok haar neus op. ‘Iets waardoor je je snel weer beter zult voelen’.

Kiria nam een grote slok en verslikte zich er bijna in. ‘Wat is dit vies!’

Ansel deed zijn armen over elkaar en zei niets, maar zijn gezichtsuitdrukking zei haar dat ze maar beter tot de laatste slok op kon drinken. Ze nam nog een slik en trok een vies gezicht. Ansel zette met de afstandsbediening de televisie aan en zette de zender op Comedy Channel. Jeff Foxworthy had het over de eerste keer dat zijn vrouw een kater had. Kiria kreunde van herkenning en Ansel moest erom lachen. Het duurde tien minuten voor ze het glas leeg had, maar tot haar verbazing voelde ze zich al een stuk beter. De pijn trok langzaam weg en de contouren van de kamer werden steeds scherper.

Ansel wees op een geroosterd broodje met jam. Kiria pakte het op en nam een hapje. Ze at het voor de helft op terwijl Foxworthy’s onderwerpen varieerden van katers tot de superbowl tot kitesurfen op het strand. Kiria veegde haar handen en haar mond schoon met het servet, ging weer in de kussens liggen en legde haar hand op het bovenbeen van Ansel. Hij keek haar aan, deed de televisie uit en ging naast haar liggen.

‘Dank je wel. Ik voel me al weer een stuk beter’, mompelde ze.

‘Mooi zo. Ik hoop dat je voeten ook snel weer wat beter zijn’.

‘Ik ben zonet naar het toilet geweest. Ze deden niet meer zo’n pijn’.

‘Ik zal er straks eens naar kijken. Maar eerst moeten we eens ernstig praten’.

Kiria huiverde toen ze de toon in zijn stem hoorde. ‘Ik geloof dat ik mijn verontschuldigingen moet maken’, zei ze.

‘Niet echt’.

‘Nee?’

‘Nee. Ik houd je niet verantwoordelijk voor wat je allemaal gedaan hebt toen je dronken was. Als je ooit weer dronken wordt, is het een ander verhaal, maar deze keer zal ik als een incident beschouwen’.

‘Dank je. Wat heb ik trouwens allemaal gedaan, behalve miojn slechte tafelmanieren en tegen je tekeer gaan?’

‘Dat is het wel ongeveer. Behalve dat je de hele familie verteld hebt dat je ontmaagd bent’.

Kiria schoot overeind. ‘Wat?’

‘Ja. Je hebt alles opgesomd wat je meegemaakt hebt sinds je hier bent en daarvan niets weggelaten’.

‘Oh! Het spijt me! Wat zullen ze nu wel niet van me denken? Dit is verschrikkelijk!’

‘Alleen maar dat je een onschuldig prinsesje bent en dat ik het kwade genius ben, die je je onschuld ontnomen heeft’.

‘Nee! Heb je hen verteld dat ik degene geweest ben die met je wilde vrijen?’

Ansel keek haar met een ongelofelijke blik aan. ‘Liefje, hier in huis, neemt de man de beslissingen en is de man ook verantwoordelijk hoe deze uitpakken’.

Kiria staarde hem aan.

‘Het is hoe dan ook mijn schuld. Ik heb de beslissing genomen en jij bent me daarin gevolgd. Niet dat ik daar overigens spijt van heb’, grijnsde hij, maar nu hebben we nog wel een paar dingen recht te zetten’.

‘Hoe bedoel je?’, Kiria dacht ze dat het wel wist, ‘maar wilde het niet hardop zeggen’.

‘Ik bedoel dat we meteen zullen moeten trouwen. Het zal een grote teleurstelling voor je moeder zijn, want ze heeft haar zinnen op een grote bruiloft gezet’.

‘Oh… tja, hoelang hebben we nog?’

‘Een dag of veertien op zijn hoogst’.

‘Niet lang genoeg om iedereen langs de officiële weg uit te nodigen’, mijmerde Kiria. ‘Maar we kunnen iedereen die we willen uitnodigen natuurlijk wel bellen. En we kunnen een kleine receptie organiseren om mijn moeder te plezieren’.

Ansel glimlachte en trok haar tegen zich aan. ‘Als het niet om onze ouders ging, zou ik het liefst gewoon met zijn tweeën gaan’.

‘Ik ook’. Kiria knuffelde hem terug.

En dus trouwden Ansel en Kiria twee weken later op een koude zondagochtend in het kerkje van haar moeder. Eerst een traditionele plechtigheid en toen een grote receptie in de zaal van het plaatselijke hotel. Kiria droeg een mooie room- en paarskleurige jurk die slechts op een paar punten gewijzigd had moeten worden. Angela had kosten nog moeite bespaard voor de bruiloft. Ze had een lening afgesloten tot het huis verkocht was en alles weer afgelost kon worden. Andrew en Selina hadden erop gestaan zoveel als Angela toestond bij te dragen, maar dat was niet veel.

Bijna alle vrienden en bekenden waren op komen dagen, zelfs op deze korte termijn. Het gebeurde ook niet iedere dag dat een beroemdheid ging trouwen. Ansel en Kiria waren verbaasd over het aantal vrienden wat ze samen hadden. Ze hadden ze de afgelopen maanden behoorlijk verwaarloosd. Geen van beiden hadden ze gedacht dat de vriendenkring van de ander zo groot was. Kiria beloofde dat ze het goed zou maken door de komende weekend feestjes te organiseren. Tijdens de receptie hebben ze meer dan een uur in de rij gestaan en daarna hebben ze nog een hele poos te midden van de huwelijkscadeaus op de dansvloer gestaan. Nadat ze haar kousenband en de bruidsbloemen over haar schouder had gegooid, had Kiria pijn in haar voeten van de nieuwe schoenen en had ze een barstende hoofdpijn. Toen ze vermoeid naar de gasten glimlachte, pakte Ansel haar plotseling op en droeg haar naar buiten, terwijl ze iedereen gedag zwaaiden.

‘En nu is het voorbij’, mompelde hij in haar oren. Ze giechelde opgelucht en zwaaide naar de bruiloftsgasten. Nog even en we zijn alleen, dan kun je lekke gaan liggen’.

‘En dan’, bedacht Kiria, ‘zouden ze de liefde met elkaar bedrijven. Het was al twee weken geleden dat ze samen wilde seks beleefd hadden en ze kon bijna niet wachten hem weer in zich te voelen. Ze was zelfs niet bij Ansel thuis geweest omdat haar moeder haar had gevraagd de laatste dagen bij heer thuis te zijn, nu het nog kon. Ansel droeg haar naar de limousine en zette haar voorzichtig op het zachte leer van de achterbank, terwijl de bruiloftsgasten hen bestrooiden met confetti. Hij ging naast haar zitten en terwijl ze door het achterraam van de auto naar de menigte zwaaiden, reden ze weg. Ze hadden afgesproken dat ze met hun huwelijksreis zouden wachten tot de zomer, maar Ansel had wel een weekje vrij genomen van de filmopnames.

‘Mevrouw White’, zei Ansel grinnikend en Kiria rolde met haar ogen. ‘Kom eens hier, mevrouw White’. Ze smolt in zijn armen en ze realiseerde zich voor het eerst dat ze nu mevrouw White was en dat hij haar man was en zij zijn vrouw.

‘Je hebt beloofd me te gehoorzamen, mevrouw White’, plaagde hij.

‘Ja? En wat wil je daarmee zeggen?’

‘Je hebt al twee weken geen pak op je bips gehad’.