‘Gemakkelijker gezegd dan gedaan’, glimlachte hij. ‘Soms heb ik daar even tijd voor nodig’.

Onverschrokken trok Kiria de handdoek langzaam naar beneden, waardoor zijn erectie zichtbaar werd. Ze had wel eens eerder een plaatje van een erectie in een blaadje gezien, maar in het echt zag hij er veel indrukwekkender uit. Ze had die van Ansel alleen maar gezien toen hij een stuk kleiner was en had hem een keer gevoeld toen hij groot was. Ze streek er voorzichtig met haar vinger overheen en glimlachte toen hij als reactie een schokbeweging maakte. De tien minuten die daarop volgden, experimenteerde ze door er steeds weer op een andere manier overheen te wrijven, totdat hij zijn hand omlaag bracht en haar voordeed wat hij nodig had. Ze ging rechtop zitten en probeerde de bewegingen die hij gemaakt had, na te doen. Het duurde best lang en hij gaf haar nog een paar keer wat aanwijzingen toen ze hem voelde verstrakken. Iedere spier in zijn lichaam spande aan en hij kneep zijn ogen dicht van genot. Kiria keek gefascineerd toe hoe zijn zaad over zijn strakke, platte buik stroomde.

‘Dank je wel’, glimlachte Ansel, terwijl hij de handdoek oppropte en op zijn zij rolde.

‘Graag gedaan’, antwoordde ze gelukkig. ‘Was het lekker?’

‘Ja’.

‘Hoe lekker?’

‘Heel lekker’.

Kiria grinnikte en gaf hem een snelle kus.. ‘Vanaf nu ga ik dat iedere dag doen’, kondigde ze aan .

Ansel glimlachte vaag, maar zei niets. ‘Ik ga me even opfrissen’.

‘Ik ook. Doe er niet te lang over. Het is bijna etenstijd’.

‘Eten jullie hier op een bepaalde tijd?’

‘Zes uur. Stipt’, antwoordde hij alsof het een jeugdherinnering was. Hij grijnsde. ‘Mijn ouders houden er een strak tijdschema op na. Ze denken dat dat gezond is’.

Kiria dacht daar over na toen ze zich stond te wassen in de badkamer. Strakke tijdschema’s? Haar moeder en zij hielden er helemaal geen vaste tijden op na, behalve wanneer ze naar school of naar het werk moesten. Wanneer ze vrij waren gebeurden de dinge gewoon wanneer ze gebeurden, niemand die daarbij op de tijd lette. Opeens herinnerde ze zich dat Ansel haar had verteld van de ellenlange gebeden die zijn vader hield aan tafel. Ze voelde hoe haar nekharen overeind gingen staan. Waar was ze aan begonnen?

Kiria hoorde op haar deur kloppen. Ze streek snel haar jurk glad en haalde een borstel door haar haren voor ze de deur opendeed en daar een breed glimlachende Ansel aantrof, gekleed in een spijkerbroek en een casual G-Star shirt.

‘Ben je zover?’ Ze knikte en hij leidde haar terug door de lange overloop naar de trap. Haar hert begon sneller te slaan toen ze een grote kamer naderden. Zijn ouders zaten met een jonger stel te praten. Ansels vader stond op en stak zijn hand naar haar uit.

‘Het spijt me dat we ons niet eerder correct voorgesteld hebben’, verontschuldigde hij zich. ‘Ik ben Andrew White, en dit is mijn vrouw, Selina.

Kiria glimlachte en schudde zijn hand, terwijl Selina opstond om hetzelfde te doen’

‘Andrew… Selina… Ansel…’, zei Kiria zacht terwijl se Selina de hand schudde.

‘Dit is een pientere meid, Ansel, lachte Andrew en klopte Ansel op zijn schouder.

‘We hebben hem naar onszelf genoemd, maar ook naar een beroemde fotograaf, Ansel Adams’.

‘Aangenaam jullie te ontmoeten’, zei Kiria en wierp een schuine blik op het andere stel in de kamer.

‘Dit is mijn zus, Miriam’, zei Ansel. Miriam stak haar hand uit en Kiria liep naar haar toe om deze te schudden.

‘En haar partner, Dennis’.

‘Iedereen glimlachte beleefd naar elkaar en toen luidde er een belletje uit de kamer aan de andere kant van de hal.

‘Etenstijd!’, zei Selina en ze liepen achter elkaar de woonkamer uit. Ansel pakte Kiria bij de hand en hield haar stevig vast toen ze de grote eetkamer inliepen, waar een grote mahoniehouten tafel stond, waar voor zes mensen gedekt was. Aan de tafel was plaats voor twaalf personen en Kiria was verbaasd dat er slechts aan een kant van de tafel gedekt was. Op de een of andere manier had ze de ouders van Ansel aan een tafel als deze voorgesteld, beide aan een eind van de tafel, formeel naar elkaar knikkend. Boven de tafel hing een grote kroonluchter waarin kaarsen brachten en wat een kerstachtige sfeer uitademde. Ansel trok een stoel voor Kiria v van de tafel aan zijn linkerzijde. Haar moeder zat aan de linkerkant van haar, naast zijn vader die aan het hoofd van de tafel zat. Miriam en Dennis zaten tegenover haar.

Een mollige dame met grijzend haar en een smetteloos witte schort bracht een grote schaal rosbief binnen en zette deze in het midden van de tafel.

‘Mmmm’, zei Andrew. ‘Dat ziet er lekker uit. Dank je wel, Martha’.

Martha glom bij het horen van het compliment en verdween uit de eetkamer om even later terug te komen met twee grote schalen, een vol met aardappelpuree en de ander met kleine worteltjes in een gele saus. Kiria haalde diep adem en genoot van het aroma van de gerechten. Martha zette een mand met vers gebakken broodjes op de tafel en een schaaltje met boter. Martha werd door de hele familie enthousiast bedankt voor ze weer verdween.

Iedereen boog het hoofd en vouwde de handen samen en Kiria vroeg zich af of het eten koud zou worden als Andrew zijn inmiddels vermaarde gebeden ten gehore bracht. Ze was bereid zo lang te wachten als nodig was, maar kon de heerlijke geuren bijna niet weerstaan.

‘Hemelse Vader, wij danken u voor deze maaltijd en voor de zegeningen die u ons vandaag gegeven hebt. We verwelkomen Kiria vanavond en hopen dat ze het naar haar zin zal hebben tijdens haar bezoek hier. Amen’.  Kiria hoorde het gekletter van het zilverwerk en keek op. Ze knipperde verbaasd met haar ogen. Was dat alles? Twee zinnetjes? Ze hoorde Ansel naast haar grinniken en kwam tot de conclusie dat hij haar alleen maar had zitten plagen toen hij het over de ellenlange gebeden had.

Ze keek hem even snel aan en nam een slok van haar water, terwijl de schalen doorgegeven werden. Ansels ouders vroegen honderduit aan Kiria, inclusief vragen over haar opvoeding. Kiria at keurig en beantwoordde de vragen tussen twee haoppen door, waarbij ze er voor zorgde nooit met volle mond te praten. Dennis en Miriam zeiden niet zoveel. Ze aten rustig en glimlachten af en toe naar haar. Niet lang daarna was het eten op en het spervuur aan vragen verstomd. Kiria legde haar servet naast haar bord toen Ansel vroeg hen te verontschuldigen.

“Laten we wat gaan drinken’, stelde hij voor en schoof zijn stoel nar achteren. Kiria bedankte zijn ouders voor de heerlijke maaltijd en Ansel hielp haar overeind. Ze verwachtte dat hij haar mee zou nemen naar dezelfde kamer waar ze voor het eten gezeten hadden, maar hij liep naar de andere kant van de hal, waar zich een andere kamer bevond. Nadat ze de kamer binnen gestapt was, bleef Kiria staan en staarde naar een enorme buffelkop die boven de open haard hing. Hij staarde terug, griezelig echt.

‘Dat is Bill’, grinnikte Ansel.

‘Wat ziet hij er echt uit’.

‘Dat is hij niet hoor, dat kan ik je verzekeren’.  Kiria haalde diep adem en volgde Ansel naar de bar die aan de volledige lengte van de kamer liep. Ansel ging achter de bar staan en maakte twee drankjes klaar, terwijl Kiria voorzichtig op een van de twaalf fluwelen barkrukken ging zitten. Ze keek om zich heen en zag dat de wanden behangen waren met allemaal antieke snuisterijen zoals in veel populaire restaurants te zien was. Bij de openhaard stonden twee leren banken en een notenhouten salontafel, terwijl aan de andere kant van de kamer een biljart stond.

‘Wat een geweldig mooie kamer’, zei Kiria terwijl ze een glas wodka met seven-up en citroen aanpakte.

‘Het is een beetje excentriek, ik weet het, maar mijn vader houdt ervan af en toe een klein feestje te geven, zeker tijdens het voetbalseizoen’. Ansel drukte op een knopje en er schoof een paneel aan de wand weg en er verscheen een groot televisiescherm. Kiria glimlachte en nam een slok van haar drankje.

‘Dank je wel. Dit smaakt goed. Ansel, waarom heb je me verteld dat je vader ellenlange gebeden houdt?’

‘Dat doet hij ook’.

‘Maar dat deed hij vanavond niet!’

‘Je bent nieuw hier. Hij wilde je niet afschrikken. Wacht maar tot morgenavond’.

‘Oh’, Ze wist niet goed of ze blij moest zijn dat Ansel haar niet voor de gek gehouden had of dat ze teleurgesteld moest zijn dat ze binnenkort de ellenlange gebeden Aan moest horen. Ze wist eigenlijk niet eens of ze saai zouden zijn. Misschien waren ze eigenlijk wel best amusant. ‘Als hij zo gelovig is, waarom houdt hij dan feesten? En drinkt hij veel?’

‘Hij drinkt maar een paar biertjes. Hij vindt net als ik, dat alcohol, mits met mate gebruikt, best goed is. Het helpt je ontspannen’.

‘Ik begrijp het’.

Miriam en Dennis kwamen de kamer binnen en gingen aan de bar zitten, Miriam naast Kiria’.

Ansel boog zich voorover. ‘Wat kan ik voor jullie inschenken?’

‘Ik wil een mokerslag’, glimlachte Miriam. Maar Ansel schudde zijn hoofd.

‘Daar zit veel te veel alcohol is’, besloot hij.

Haar wenkbrauw schoot verbaasd omhoog, ‘Sinds wanneer houd jij in de gaten wat ik wel of niet drink?’

‘Dat heb ik altijd al gedaan’.

‘Goed, dan maak ik het zelf wel’, mompelde Miriam en sprong van haar kruk af en liep om de bar heen. Ansel deed tot verrassing van Kiria geen poging om haar tegen te houden en Miriam schonk grote scheuten drank uit verschillende flessen in een groot glas.

‘En wat wil jij?’Ansel draaide zich naar Dennis. ‘Een biertje van de tap graag’. Hij had een zachte en melodieuze stem’.

‘Zing jij?’, vroeg Kiria aan Dennis.

‘Ja, dat klopt. Hoe weet jij dat?’

‘Daar ging een beetje van uit. Je hebt een mooie stem’.

Dennis ging rechtop zitten. ‘Dankjewel’, glimlachte hij en Kiria glimlachte terug.

Miriam zat in een ommezien weer op haar kruk. Ze grijnsde naar Kiria en zei grof, ‘Dus jij hebt een vrije opvoeding genoten, je doet waar je zin in hebt en je haalt gevaarlijke toeren uit om een mooi schilderijtje te maken? Ik zou wel eens willen weten wat Ansel en jij gemeenschappelijk hebben’.

‘Kiria, daar hoef je geen antwoord op te geven’, kwam Ansel tussen beiden en keek zijn zus indringend aan.

‘Oh, dat vind ik niet erg hoor’, glimlachte Kiria. ‘We zijn beiden buiten mensen. We houden van wandelen, vissen en jagen. Hij houdt van koken en ik van lekker eten. En we houden ervan om spelletjes te spelen’.

‘Wat voor spelletjes?’, vroeg Miriam, en trok suggestief een wenkbrauw op.

‘Schaken, kaarten en triviant bijvoorbeeld’.

‘Maar legt hij je dan geen beperkingen op? Ik kan me niet goed voorstellen dat hij de dingen die jij eerder genoemd hebt, zomaar over zijn kant laat gaan’. Ansel zei niets, maar zijn gezicht stond op onweer.

‘Tja’, probeerde Kiria netjes te blijven, maar ze begon zich flink aan Miriam te irriteren. ‘Hij probeert me af en toe op andere gedachten te brengen. En als hij ergens een hekel aan heeft, probeer ik het achterwege te laten’.

‘Jeetje Ansel, je bent behoorlijk veranderd sinds je het huis uit gegaan bent’, lachte Miriam afgemeten naar haar broer. . ‘Als ik ook maar een ding gedaan zou hebben, die Kiria genoemd heeft, dan zou je mijn billen bont en blauw geslagen hebben!’ Ze moest lachen toen ze zag hoe Kiria begon te blozen.

‘Miri, als je niet ophoudt je neus in andermans zaken te steken, dan zal ik je weer een flink pak op je bips geven’, zei Ansel dreigend.

‘Dat dacht ik niet’, antwoordde zijn zuster. ‘Ik ben nu een getrouwde vrouw en veel te oud voor die flauwekul’.

‘Een vrouw is nooit te oud om een pak op haar billen te krijgen. Zeker niet als je je als een kleuter gedraagt’.

‘Dennis, is dat niet het belachelijkste wat je ooit gehoord hebt?’ De stem van Miri ging een paar tonen onhoog. ‘Je zou toch niet toelaten dat Ansel me een pak slaag geeft, of wel?’

Dennis keek op van zijn glas bier. ‘Waarschijnlijk niet’, zei hij.

‘Waarschijnlijk?’

Dennis keek zijn vrouw plechtig aan. ‘Dat zou van de omstandigheden afhangen’.

‘En onder welke omstandigheden zou je het wel toelaten dat Ansel zoiets belachelijks doet?’

‘Het zou er van af hangen hoe vastbesloten hij is. Hij is een stuk groter en sterker dan ik ben, moet je weten’. Dennis begon te grinniken en Miriam gaf hem een stomp op zijn schouder.

Ansel glimlachte en Kiria lachte mee als een boer die kiespijn heeft. Ze had nog steeds een hoogrode kleur vanwege het ongemakkelijke onderwerp. Ze voelde zich nog ongemakkelijker toen Miriam zich naar haar toe boog en vroeg, ‘Legt Ansel jou ook over de knie?’

‘Um…’, was alles van Kiria uit kon brengen voor Ansel ingreep.

‘Nu is het wel mooi geweest, Miriam’, zei hij streng. Ons privéleven gaat je niets aan. Kom, Kiria, we gaan nog even naar buiten, het is nog licht genoeg om je het Adelaars uitzicht te laten zien. Met die geheimzinnige aankondiging pakte hij Kiria bij haar arm en nam haar mee. Ze had nauwelijks de gelegenheid haar laatste slok door te slikken. Toen ze door de hal liepen, hoorde ze Miriam nog steeds lachen.

Ansel nam haar mee naar de voordeur. Toen vroeg hij haar even te wachten en stormde de trap weer op om even later met hun jassen terug te komen. Hij hielp haar in haar jas en ze stapten naar buiten.

Kiria dribbelde door het gras van het een uitgestrekt veld. Ze probeerde de grote passen van Ansel bij te houden, maar haar jurkje en pumps zorgden ervoor dat ze niet zo snel kon. Een windje streek door haar haren en zorgde voor verkoeling en hielp haar weer een beetje tot rust te komen. Wat was er toch aan de hand met Miriam? Waarom deed ze zo uit de hoogte? Waarom had Ansel haar niet voor zijn zus gewaarschuwd?

‘Ansel’, riep ze, ‘doe eens wat rustiger!’

Met een ongeduldige uitdrukking op zijn gezicht bleef Ansel staan. Hij keek strak voor zich uit. Kiria was meteen bang dat hij boos op haar was.

‘Kijk’, liet ze hijgend weten, ‘als je liever even alleen bent, dan ga ik wel terug. Dan wordt je ook niet door mij opgehouden’.

‘Nee hoor, ik vind het niet erg’, zei hij met een frons in zijn voorhoofd. ‘Het spijt me, ik ben alleen boos op mijn zus. Flink doorlopen helpt me om de spanning kwijt te raken’.

‘Ga je gang dan maar. Ik zie je wel weer als je terug bent’.

‘Nee. Ik wil je wat laten zien’. Hij pakte haar arm en liep in een rustiger tempo verder.

‘Doet je zus altijd zo, of ligt het aan mij?’

‘Nee, liefje, het heeft niets met jou te maken. Ze kent je immers nog helemaal niet. Ze is nu bijna twee jaar getrouwd en Dennis laat constant over zich heen lopen. Ze is veel te veel verwend en heeft het nodig om af en toe eens op haar plek gezet te worden’.

‘Nou, ik deed alleen maar aardig omdat ze je zuster is, maar als je wilt dat ik haar een koekje van eigen deeg geef, dan wil met alle plezier…’

‘Kiria, als je je net zoals haar gaat gedragen, dan zal ik je bips kennis laten maken met een zwiepende twijg’.

Kiria bleef even staan en rukte haar hand los. Ze zette haar handen in haar zij en fulmineerde, ‘Het was anders jouw idee!’

Hij draaide zich langzaam om en liep terug in haar richting. Ze bleef staan hoewel de blik in zijn ogen haar liet weten dat ze er beter vandoor kon gaan. Bruine en blauwe ogen naderden elkaar steeds dichter, totdat ze vaag begon te zien, zo dichtbij was hij. Hij nam haar in zijn armen en liet zijn hand een keer hard op haar bips neerdalen.

‘Toen ik zei dat ze nodig eens op haar plek gezet moest worden bedoelde ik een flink pak op haar billen, niet een meidengevecht’.

‘Oh, niet doen!’

KLETS! KLETS!

‘Ja gaat geen vergeldingsmaatregelen nemen, wat ze ook zegt. Begrepen?’

Kiria drukte zich tegen zijn brede borst, haar billen tintelden bij het vooruitzicht, terwijl ze zei, ‘Ik wil niet dat ze denkt dat ik een watje ben, dat zal haar alleen maar aanmoedigen. Ik wil haar laten weten hoe ik erover denk’.

‘Nee. Einde discussie. Ze is mijn zuster, ik zal het voor mijn rekening nemen. Ik wil gewoon dat je aardig doet, ik wil niet merken dat je onaardig tegen haar doet’.

‘Maar Ansel, ik…’. Plotseling liet hij zich op de grond vallen en trok haar over zijn knie. Het gras kriebelde aan haar gezicht en haar benen, terwijl hij haar jurk omhoog deed en haar bips bloot maakte.

‘Stop!’, gilde ze, terwijl ze de zoom van haar jurk vasthield en probeerde weg te komen. Maar hij fixeerde haar handen op haar rug en begon haar billen flink rood te slaan met zijn grote hand.

Voor Ansel zijn doen was het een mild pak slaag, mijmerde Kiria toen hij haar overeind trok om haar een dikke knuffel te geven. Ze hoefde niet eens te huilen.

‘Zul je nu naar me luisteren?’, vroeg hij terwijl haar dicht tegen zich aan trok en haar over haar rug wreef.

‘Ja…’

‘Ik wil niet dat je je op hetzelfde niveau begeeft. Dat is de weg van de minste weerstand. Het is veel moeilijker om geen vergeldingsmaatregelen te nemen. Ik weet heus dat je haar het liefst op haar nummer wilt zetten, maar daar hebben we helemaal niets aan. Daarmee zou je je net zo gedragen als zij.

‘Dat kan me niets schelen…’

Ansel duwde haar kin omhoog en keek haar streng aan. Wees eerlijk. Ik weet dat het je wel degelijk kan schelen hoe mensen over je denken. Daarom schaamde je je dood toen ik je in joggingbroek en zonder make-up aan mijn ouders wilde voorstellen. Ik zou dat nooit gedaan hebben als ik wist hoe je daar tegenover stond’. Hij keek haar aan en ze knikte instemmend.

‘Okay’.

‘Ik beloof je dat ik hier voor zal zorgen. Je moet me hier gewoon in vertrouwen, goed?’ Kiria knikte en hij gaf haar een knuffel. ‘Laten we nog een eindje verder lopen, ik wil het het adelaar-uitzicht laten zien’. Hij hielp haar overeind en klopte haar jurk en jasje af en sloeg een arm om haar schouder.

Kiria keek om zich heen terwijl ze verder liepen, genietend van de mooie omgeving. Ze liepen een bospad af, staken een veld over en waren nu aan drie kanten omringd door rotspartijen. De boomgrens eindigde ver beneden de bergtoppen, die een beetje op de torens van een oud kasteel leken.

‘Welke is het?’, vroeg ze opgewonden door de schoonheid van het landschap.

‘Die grootste daar’.

‘Oh ja, ik zie hem’.

‘Daar net onder die rots zit een gigantisch groot adelaarsnest. Toen ik er de laatste keer was, was het twee meter breed’.

‘Echt waar? Zouden er mu eieren in liggen?’

‘Ja. Ik kan me maar een jaar herinneren dat het leeg was. We gaan er meestal niet naar toe, maar je kunt zien hoe de jonge adelaars leren vliegen als ze ongeveer drie maanden oud zijn. Tegen die tijd zijn ze net zo groot als hun ouders’.

‘Ansel, ik wil daarboven een schilderij maken! ‘Kiria sprong met een brede grijns heen en weer, opgewonden als een klein meisje’.

‘Dat had ik wel gedacht’, merkte hij droog op. Hij genoot van haar opwinding.

‘Wanneer zullen we naar boven klimmen?’

‘Morgen of overmorgen, afhankelijk van welke plannen mijn vader heeft’.

‘Oh, ik kan bijna niet wachten!’

‘Toch zul je nog even moeten wachten. En haal het niet in je hoofd om alleen naar boven te klimmen’.

Kiria hield op met springen. Ze trok een pruillip toen ze hem aankeek.

‘Ansel White, dat zou ik nooit doen! Hoe kun je dat nu denken?’

Hij lachte en gaf haar een kus. ‘Ik wil het alleen maar even zeker weten. Kom, we gaan terug voor het donker wordt’.

Kiria keek nog een laatste keer om zich heen en pakte hem toen bij zijn hand. Samen liepen ze terug. Ze kon die nacht bijna niet slapen. Ze bleef maar woelen en draaien, enerzijds van door haar gevoelige billen anderzijds vanwege het uitzicht naar het adelaarsnest te klimmen. Teon ze uiteindelijk in slaap viel, werd ze niet eerder wakker dan een uur of negen.

Ze sprong uit bed, nam een snelle douche en trok een spijkerbroek en een trui aan. Misschien zouden ze vandaag wel naar het adelaarsnest gaan! Ze rende de trap af en kwam bijna in botsing met Selina, die net uit de eetkamer kwam.

‘Oh, neem me niet kwalijk! Goedemorgen! Het spijt me dat ik me verslapen heb! Waar is Ansel?’, tetterde ze, terwijl Selina vriendelijk naar haar glimlachte.

‘Goedemorgen, liefje. Hij is met zijn vader en Dennis naar de ijzerwinkel. Jij wilde niet dat we je wakker maakten, dus we hebben je lekker laten slapen. Ze zullen pas vanmiddag weer terug zijn. Je weet hoe mannen zijn als ze onder elkaar zijn’.

‘Oh’. Kiria voelde een brok van teleurstelling in haar keel, maar wist toch een glimlach te produceren.

‘Um…, dan denk ik dat ik nog maar even naar boven ga en…’

‘Oh nee, liefje, Miriam zit al op je te wachten in de woonkamer. Ze wil een eind met je wandelen als je daar ook zin in hebt. En je moet natuurlijk eerst even ontbijten! Ik heb Martha gevraagd wat voor je te bewaren’.

‘Oh! Goed. Dank u wel’, stotterde Kiria. Selina draaide zich om en liep naar de keuken, waar Marthe druk bezig was het deeg voor brood te kneden.

‘Hier is ze, Martha’, zei Selina en gebaarde dat Kiria aan tafel moest gaan zitten. Een paar minuten later had Martha zes schalen op de tafel gezet en keek verwachtingsvol toe of de jongedame zichzelf zou bedienen. Een beetje overdonderd schepte Kiria uit iedere schaal een beetje op. Ze was ervan overtuigd dat de vrouw beledigd zou zijn als ze er eentje over zou slaan.

Selina excuseerde zich en Kiria nam voorzichtig een klein hapje. Ze dacht aan Miriam en had niet zoveel zin in eten. Ze wilde met haar wandelen? Waarom in vredesnaam? Hoe kon Kiria waardig tegen haar zijn na alles wat ze gisteravond gezegd had? Kiria schoof onrustig op haar stoel heen en weer, in de wetenschap dat ze Ansel vanochtend niet blij zou maken en dat ze daar later voor zou moeten boeten. Het eten smaakte geweldig en niet veel later had ze een bord met gebakken eieren, geroosterd brood, spek, worstjes en ham helemaal leeg gegeten. Ze dronk een groot glas jus d’orange en bedankte een breed glimlachende Martha voor haar goede zorgen en zette koers naar de woonkamer.

Miriam sprong van de bank op toen ze Kiria in de deuropening zag verschijnen. Met een glimlach stak ze haar hand uit en zei, ‘Oh, wat ben ik blij dat je gekomen bent. Ik dacht dat je misschien niet meer zou willen zien na wat ik gisteravond allemaal gezegd heb. Ik moet voortaan niet zoveel meer drinken… Ansel heeft groot gelijk, weet je. Het spijt me echt. Zou je me willen vergeven?

Kiria keek haar even volkomen verrast aan en knikte vervolgens vriendelijke n schudde haar de hand. Ansel moet haar ernstig toegesproken hebben, dacht ze; ze was opeens een heel ander mens! Wanneer zou ze geloven dat wanneer Ansel zei dat hij ergens voor zou zorgen, hij dit ook zou doen?