Ik wil jullie even voorstellen aan Patrick. Een forse man, ik schat dik 100 kg. Korte blonde haren en een veel te kleine bril op zijn neus.

Patrick is een collega leidinggevende in het ziekenhuis. Iedere 3 weken zitten we samen in een hoofdenvergadering. Verder werken 4 van mijn mensen op zijn afdeling.

Een tweetal maanden geleden kondigde hij op het team aan dat hij na 16 jaar huwelijk ging scheiden. Daar schrok ik wel van. Patrick was iemand die zijn zaakjes altijd goed onder controle  had. Altijd een plan klaar, heel gestructureerd en eigenwijs. Hij had zijn dienst perfect onder controle en zijn verpleegsters precies waar hij ze hebben wou.

Ik vroeg me toen even af of hij thuis ook zo met de plak zwaaide.  Misschien was dat wel de reden van de scheiding? Ik fantaseerde over hem als huisvader. Zou hij die directe, korte zinnen ook thuis hanteren? Zouden zijn kinderen ook bezwijken onder zijn eerste blik en iedere discussie achterwege laten? Tja, Patrick alleen. Ik bedacht dat het toch niet zo eenvoudig voor hem moest zijn om in een nieuwe relatie te stappen. Je moet hem goed kennen om te ontdekken dat hij ook zacht en meelevend kan zijn. Maar ik wenste hem natuurlijk het allerbeste toe!

Een tweetal weken geleden moesten we ’s avonds naar een bijscholing. Ons personeel krijgt binnenkort een groepsverzekering en wij werden geïnformeerd over alle wettelijke aspecten.

Oersaai! Ik hou er bovendien echt niet van om mijn vrije avonduren te spenderen in de aula.

Ik moest noodgedwongen ook nog eens op de eerste rij plaatsnemen. Ik had wel leuke buren. Kaat, hoofdverpleegkundige op een geriatrische afdeling en links van mij een knappe man. Altijd leuk als je het beste van de situatie kunt maken, toch?

Na wat getekend te hebben op mijn blad, een paar keer gegeeuwd en natuurlijk ook best wel wat inspanningen had geleverd om gewoon op te letten, begon ik rond te kijken. Kaat hield het ook voor bekeken en er kwam een grappige communicatie op gang : tekeningen en woorden die al snel hele zinnen werden.

Ik realiseerde me dat de lesgever ons viseerde. Ik begrijp echt wel dat die heren daar niet voor niets willen staan maar ik deelde nu eenmaal niet hun passie voor cijfers en prognoses.

Toen ons blad was volgeschreven begonnen we voorzichtig te fluisteren. Net 2 kleine kinderen…

Plots dook er een hoofd op tussen het onze :

‘Dames, jullie houden er NU mee op of ik grijp in!’

Kaat draaide zich om, het was strenge Patrick.

‘Ach joh, laat ons toch. Ingrijpen? Wat moet ik me daarbij voorstellen? Ga je ons uit de aula verwijderen? Graag’

We schoten in de lach. Patrick leunde opnieuw naar voren.

‘Een pak kletsen op jullie blote billen en het zal rap gedaan zijn’

Oeps. Kaat worp hem een geamuseerde en ongelovige blik toe. Bij mij kwam het aan.

Zie je wel? Ik wist het! Patrick is dominant!! Zijn lichaamstaal, zijn handgebaren, zijn korte heldere zinnen, zijn intonatie….

Het kriebelde in mijn buik. Ik keek strak voor me en heb geen woord meer gerept.

Na de voorstelling was er gelegenheid tot een glas in de  inkomhal. Patrick zag me staan en kwam naar me toe gestapt. Ik werd een beetje week maar kon moeilijk weglopen.

Ik produceerde een flauw lachje en wilde me excuseren.

‘Zo mevrouw Hofman, het doet me buitengewoon veel plezier om te weten wat bij jou werkt!! Mijn woorden hebben duidelijk indruk gemaakt. Ik heb jou altijd wel willen temmen en ik denk dat ik nu weet hoe dat kan’

Ik kon niet eens laconiek reageren.

Wat gebeurde er ? Had hij me als sub ontmaskert?? Herkennen dominante mannen subvrouwen? Lesbische vrouwen gaan er toch ook prat op dat ze elkaar steevast opmerken?

Jeetje, op mijn werk!!  Dit is te dichtbij, wat gaat hij hiermee doen?

Ik dronk mijn glas op, nam afscheid van mijn collega’s en ging naar huis. Ik voelde me vertwijfeld en ontmaskert…

Ik heb er lang over getobd. Ik overliep onze voorbije ontmoetingen. Had ik ooit al eerder iets gemerkt? Zou hij al eerder iets hebben vermoed?

We konden professioneel  best goed met mekaar opschieten. Ik heb wel eens raad gevraagd, mijn bewondering uitgesproken over zijn strenge maar rechtvaardige aanpak. Hij had toch ook moeilijk werknemers? Hoe kreeg hij ze zo mooi tussen de lijntjes?

Ik heb veel tips gekregen maar een pak op hun billen heeft hij nooit geopperd. Gelukkig maar, stel je voor.

Anderzijds kan ik me er wel wat bij voorstellen. Al zijn collega’s hebben hun bureeltje op de afdeling. Het zijne is op het einde van de gang, aan de liften.

Beetje afgelegen en een prima locatie voor een standje.

Ik zie het helemaal voor me : hij achter zijn bureautje,  zijn armen over zijn dikke buik geslagen, vingers in elkaar gestrengeld  en een afgestreken gezicht. Af en toe zijn brilletje omhoog duwend. Hoofd een beetje schuin en via directe vragen de ander tot bekentenissen afdwingen. Op en top Patrick.

Zou hij die meiden zo in bedwang houden?

In ieder geval, sinds het voorval in de aula ben ik niet meer spontaan bij hem langsgelopen.

Dat deed ik vroeger wel. Informeel een babbeltje slaan over mijn therapeuten.  Functioneren ze naar behoren? Gedragen ze zich netjes?   

Ik kan hem echter niet blijven ontlopen en wie weet speelt het zich allemaal alleen maar af in mijn hoofd ? Misschien maakte hij gewoon een grapje en vond hij het verrassend om te zien hoe ik gereageerde?

Hij had waarschijnlijk nog nooit over  subvrouwen gehoord.    

Ik besloot gisteren dan ook om heel ontspannen naar het hoofdenoverleg te gaan. Ik ging bewust 5 min te laat. Hij is steevast op tijd en dan kon ik zelf bepalen waar ik ging zitten.

Ik wilde nl. liever geen oogcontact.

Ik moest kiezen. Pal voor hem of naast hem. Ik koos het laatste.

Onze manager was zelf te laat dus er was nog even tijd voor een babbeltje.      

Hij sprak me gelijk aan over de teambuildings dag die ik pas gehad heb. We zijn met de therapeuten van zijn campus naar een pretpark geweest. Dat is helemaal mijn ding. Hoe gekker hoe liever!

De teambuilding met de hoofden, een paar weken eerder, was echter voor mij niet zo succesvol geweest!!  60 km fietsen in een heuvelachtig landschap.

Ik had Patrick toen uitgedaagd. Ik dacht, een zware man op een gammele damesfiets, die rij ik zonder moeite naar huis.

Feit was dat ik na 36 km geen pap meer kon zeggen, mijn benen verzuurd raakte en uitgerekend Patrick me de helling moest opduwen!!

Ik werd dan ook in de bezemwagen gezet terwijl de anderen de totale rit met gemak uitreden.

‘Ah, daar hebben we Heleen. Leuk geweest in het pretpark heb ik vernomen?? Naar verluid ging je iets vlotter de hoogte in dan op de fiets??’

Ik bloosde maar was niet van plan om onder de indruk te raken van zijn geplaag.

‘Ach Patrick, ik amuseer me nu eenmaal liever op een teambuilding dan dat ik moet afzien.

Het is al een heel jaar leiden en als we dan eens de kans krijgen om iets leuks te doen dan moet ik lijden!! Ik ben toch niet gek!! Wie kiest daar nu voor?’

Ik zag zijn ogen blinken.

‘Er zijn mensen die daarvoor kiezen Heleen, fysiek lijden leidt wel vaker tot mentale ontspanning. Al dan niet op de fiets’

Lap! Nu wilde ik het er vooral NIET over hebben en nu bracht ik het onbewust zelf ter sprake. Had hij het nu over de fietstocht of over wat anders?

Ik stond op om mezelf iets uit te schenken en bracht hem een koffie mee met een koekje.

Hij knikte goedkeurend. De vergadering was begonnen en ik haalde mijn blad naar boven om aantekeningen te maken. Hij trok het blad naar zich toe, schreef er wat op en schoof het onder mijn neus.

‘Flink opletten Heleen?’

Ik liep rood aan en mijn hart begon te bonzen. De verleiding was groot om nu maar eens uit te zoeken hoe het zat. Was het plagen of was het ernst? Wat wilde hij van me of eerder : wat ik wilde ik van hém?  

Het team ging aan me voorbij en ik begon te fantaseren…

Patrick merkte dat ik er met mijn gedachten niet bij was en porde me in mijn zij. Ik keek hem boos aan en wilde mijn tong naar hem uitsteken. Er waren echter nog 9 andere collega’s op het team en ik vond het al erg genoeg dat Patrick op mijn dak zat.

Ik tekende een boze smiley met een lange tong op mijn blad en schoof het opzij. Het duurde een hele tijd voor hij reageerde.   Hij antwoordde met rode letters : “ na het team zie ik jou op mijn bureel!!!’

‘Met of zonder taart??’

Geen antwoord meer. Nu kon ik 2 dingen doen. Of ik ging bewijzen dat ik helemaal niet onder de indruk was van hem zodat hij ging twijfelen aan mijn sub gevoelens (dat zou het beste zijn, geen onzin op het werk!) of ik gaf toe aan mijn subtiele verlangen om door hem aangepakt te worden.

Om 17 u was het team voorbij en iedereen pakte zijn spullen. Patrick keek me aan en ik knikte, schijnbaar heel ontspannen.

We namen samen de lift naar zijn 4° verdieping. We stonden tegenover elkaar in de kleine ruimte. Hij is zijn witte pak, ik in mijn vrije tijd kleren. Hier  stond ik dan, vlakbij een imposante man. Wat deed ik hier eigenlijk? Ik moest naar huis, naar Ben. Ik had niet eens verwittigd dat ik later thuis kwam. De zenuwen laaiden op.

De lift stopte en hij opende zijn bureel. Dit was duidelijk zijn domein.

Ik was er al zo vaak geweest maar deze keer keek ik extra goed rond.

Hij ging op zijn stoel zitten en keek me doordringend aan. Ik nam een andere stoel en zette me neer.

‘Ik denk dat jij beter blijft staan juffrouw!!’

Ik veerde meteen weer recht.

‘Wat doe ik hier Patrick? ik moet naar huis’

‘We zoeken hier samen uit waarom jij me steeds uitdaagt en wat we daaraan gaan doen!’

‘Ik daag je niet uit Patrick, het gebeurt gewoon’

Ik begon te snikken, deze situatie moest ophouden.

Ik zag hem smelten en ik mocht gaan zitten.

‘Kijk Heleen, we hebben alle twee duidelijk door wat hier speelt. Ik ben een dominant in hart en nieren en eigenlijk heb ik in jou al altijd een potentiële sub gezien. Bij de voorstelling in de aula gaf je me de kans om er achter te komen en werkelijk, je bent gelijk door de mand gevallen’

Ik keek verlegen naar de grond. Wat moest ik hier nu mee? Ik kon het moeilijk ontkennen.

‘Sindsdien ontloop je me, word je nerveus als ik in je buurt kom en krijg ik je met de minste moeite precies waar ik je hebben wil!’

‘Waar wil je me dan hebben Patrick?’

‘Over mijn knie natuurlijk. Je bent de meest speelse, losbollige leidinggevende die ik ken. Je bent bekwaam, daar twijfel ik niet aan maar ik zou je zo graag wat structuur en ernst bijbrengen!! Mijn handen jeuken vaak’

Dat raakte me. Wat hij daar noemde was eigenlijk wat ik zelf ook wilde.

De gepaste hardheid die Patrick van nature had, zijn kunst om mensen bij te sturen op het ogenblik dat er iets fout loopt : daar was ik jaloers op, dat wilde ik leren.

‘Ik begrijp wat je bedoelt. Als ik eerlijk ben dan wil ik veel van je leren. Ik zou veel steun hebben aan je begeleiding maar het kan gewoon niet! ‘

‘Waarom kan het niet meid?’

‘Ik ben getrouwd, jij bent gescheiden, ik heb thuis een dominante man, dat kan toch allemaal niet? Wat als we problemen krijgen? We zijn wel collega’s hé?!’

‘Precies, we zijn collega’s, niet meer dan dat. En ik ga je uit professioneel oogpunt wat discipline bijbrengen. Noem het team builden volgens het principe ‘lijden met een lange ij’om te komen tot beter ‘leiden met een korte ei’.

Hij stond op en kwam naar me toe

‘Er is geen weg meer terug Heleen. Ik ga je leren hoe jij je dient te gedragen op scholingen, teams en in een overleg. Ik geef je geregeld doelstellingen en ik ga controleren hoe jij die in de praktijk zult brengen in je eigen team. Ik ga je aanmoedigen en straffen als dat nodig is’

Ik moest even slikken. Wat kon ik dit alles goed gebruiken!! Maar hoe ging hij dat in de context van een ziekenhuis in hemelsnaam realiseren? Er is 24u op 24u personeel. Er zijn de patiënten; de mensen van de bewaking….

‘Patrick, ik durf het niet. Ik wil niet dat het uitkomt, stel dat de manager hier achter komt?

Er kan hier zo een verpleegster binnenlopen…’

‘Klopt. Maar het hoeft helemaal niet zo moeilijk en omslachtig te zijn als jij denkt! Kijk Heleen, de doelstelling is hier duidelijk, jij gaat leren je te gedragen wanneer dat van je verwacht word. Verder reik ik je tools aan en geef ik je concrete opdrachten om je leidinggevende functie ten volle uit te bouwen. Bedoeling is dat jij die hulp met 2 handen aanneemt en aan de slag gaat. Zo kan je groeien.

Ik ga er dus van uit dat jij je best gaat doen. Ik zie je één keer in de week waarin we doelstellingen bepalen en evalueren.

 Dat is begeleiden meisje. Als alles goed gaat dan hoeft daar verder geen straf aan te pas te komen.

Ik knikte. Hij had natuurlijk gelijk. Op deze manier kon ik er alleen maar sterker en beter van worden…

‘Dat lijkt me een goed plan Patrick. Begeleiding en geen straf’

Er verscheen een glimlach rond mijn mond. Iets te nadrukkelijk denk ik want hij greep me bij mijn arm, trok me mee naar buiten en sloot zijn bureel.

‘Mijn tas… ‘

‘Die kan je straks nog ophalen, ik moet je even wat laten zien’

We namen de lift naar de kelder en kwamen bij het fysio lokaal.

‘Je sleutel, vooruit, maak de deur open Heleen!’

Ik deed de deur open en we stapten de grote ruimte binnen. Donker en verlaten.

Hij nam me mee naar de locatie waar de rugschool plaatsvindt. Ik stak het licht aan. Allerlei ingewikkelde en imposante toestellen vulden de ruimte. Ik stond er een beetje hulpeloos bij, wist niet wat hiervan de bedoeling was. Wilde hij uitleg over de toestellen? Mij best.

‘Welk apparaat wil je uitproberen Patrick? Waar heb je last van?’

‘Ik heb last van overmoedige vrouwen die bij voorbaat denken dat ze overal mee weg komen.

Ik zou deze graag uit proberen’

We stonden bij de Bac trac. Een tractieapparaat voor de onderrug. Je moet ondersteboven hangen en door de zwaartekracht vergroot de ruimte tussen je wervels en verlicht de pijn.

Ik bedacht dat de zwaartekracht in het geval van Patrick wel erg groot zou zijn en ik vreesde voor het toestel.  

‘Sorry collega, dit lijkt me geen goed idee. Ik kan je er niet ophelpen, laat staan  weer eraf’

‘Kom, genoeg flauwe kul, doe je jeans uit en maak dat je aan dat ding hangt’

Hij keek me dreigend aan en mijn mond viel open van verbazing.

‘Opschieten, ik begin aardig mijn geduld te verliezen en dat speelt enkel in jouw nadeel’

Ik deed wat hij vroeg. Legde mijn jeans  neer en gleed op mijn buik op het toestel. Ik haakte mijn knieën vast en liet mijn hoofd naar beneden hangen.

Daar hing ik, mijn billen hoog in de lucht en geen kans meer om weg te komen zonder hulp.

Ik raakte even in paniek bij het idee dat de poetsploeg zou arriveren.

‘Schiet nou op Patrick, leg me uit wat ik hier doe! Je zou toch niet straffen? Wel?’

‘Kijk meisje, aan de lach om jouw mond kon ik merken  dat jij wel zin hebt in begeleiding  

maar voor ik daar mijn tijd en energie  insteek, wil ik even zeker weten dat jij gemotiveerd bent?’

‘Tuurlijk wel, wat had je gedacht?’

‘Ik denk zo dat ik je maar eens bij aanvang moet laten voelen wat er gebeurd als jij je niet aan de gemaakte afspraken houd!’

Hij liet me even hangen en liep door de zaal op zoek naar didactisch materiaal. Nou, keuze genoeg hoor!

Hij arriveerde met een leren fixatieband en een hele lange houten liniaal.

Hij schoof voorzichtig mijn slipje naar beneden. Ik voelde de schroom, logisch, hij was een collega, verder niks.

Hij nam een pas achteruit en mepte met het leer op mijn billen. Het klonk vreselijk hard door de grote zaal.     

‘Nu gaan we even wat afspraken maken juffrouw, je mag me herhalen : ‘

‘Ik beloof…’pets! ‘Ik beloof … auw’

‘dat ik ga luisteren naar de goede raad …’pets ‘dat ik zal luisteren …”

‘en dat ik bereid ben om de consequenties te dragen….’Pets

‘als ik me niet voldoende inspan….’Pets

‘of mijn doelstellingen niet haal…’pets

Ik herhaalde netjes wat hij me opdroeg.

Na nog 20 klappen met het liniaal en heel wat weerwerk, hielp hij me uit het marteltuig.

Ik deed mij jeans weer aan en zag hoe hij me gadesloeg.

‘Zo Heleen, weet dat ik erg mild geweest ben vandaag. Als jij je bewust misdraagt dan kan je dit beschouwen als een voorspel. ‘

We haalden samen onze spullen op.. We zouden elkaar iedere dinsdag middag treffen. Voor de gebruikelijke zaken en voor mijn doelstellingen.

We liepen samen naar de parking en hij was lief en aardig.

Dag Heleen, ik geloof in je meid! Ik maak van jou de sterkste en beste leidinggevende van het ziekenhuis. Maar er is werk aan de winkel.

Hij knipoogde en was weg.

Ik kreeg een por in mijn zij.

‘Heleen, hallo!, heb jij nog iets voor de rondvraag?’

‘Euh, neen, vandaag niets voor de rondvraag…’

Het team was bijna afgelopen. Ik griste mijn spullen bij elkaar en keek opzij.

‘Wat was je braaf en stil vandaag meisje. Bang voor een pak op je billen? ‘fluisterde Patrick.

‘Je moest eens weten…’