© 2007 – Patty

Marijke hield wel van onweer. Het zorgde ervoor dat het binnen extra knus aanvoelde wanneer het buiten tekeer zo ging. De bomen zwiepten heen en weer in de harde wind en de grond trilde onder het gerommel in de verte. Vooral ’s ochtends voelde het goed aan. Alles werd schoongespoeld tot er een frisse nieuwe dag restte.

‘Perfect’, dacht Marijke. Er viel veel op te ruimen en dit was een uitstekende start.

Als ze voort maakte, kon ze nog wat groente en tomaten plukken en wat verse eieren rapen voordat het noodweer haar bereikte. Ze trok een flanellen shirt aan, vooral om zich te beschermen tegen de muggen die in de benauwde atmosfeer rondzwermden. Halverwege de schuur stopte ze omdat ze zich bedacht dat ze beter laarzen aan kon trekken in plaats van de sandalen die ze droeg.

‘Waar heb je die neer gezet?’, zei ze afwezig tegen de geest van de eigenaar van het huis. Het was een retorische vraag. De laarzen waren waar ze altijd stonden, bij het andere schoeisel. In de hoek van de schuur op een grote hoop. Marijke zocht net zolang tot ze er twee gevonden had die bij elkaar leken te horen. Ze klopte ze een beetje schoon tegen de muur, trok ze aan en liep de tuin in.

Ze waren al doorgeschoten, toch redde Marijke een paar manden groenten van de slakken en de vogels. De kippenschuur was een ander verhaal.

‘Misschien moet ik met de eieren maar tot morgen wachten, zei ze met een vies gezicht terwijl ze de schuur weer uitstapte. Het was al meer dan een week geleden dat iemand daar schoongemaakt had. Gelukkig trokken de kippen zich daar niet zoveel van aan.

Met het voornemen na de stuur de kippenschuur schoon te maken en gewapend met twee manden groenten keerde Marijke terug naar het huis. Het noodweer was inmiddels dichterbij gekomen en het was nog benauwder geworden, alsof de storm alle warme lucht voor zich uit had geblazen. In de verte kon ze de regenbuien als een grijs gordijn zien hangen.

‘Nog even en het onweer heeft Stompetoren bereikt’, dacht Marijke. Alsof de wind haar gedachten kon lezen, flitste een weerlicht door de lucht en maakte contact met de spits van de karakteristieke kerk van het dorp.

‘Eenentwintig… tweeëntwintig… drieëntwintig… vier…’ het gedonder van het onweer overstemde haar tellen. ‘Ongeveer vier kilometer’, zei Marijke tegen de onweersvliegjes die haar gezelschap hielden.

Het was een stevige wandeling naar het dorp, maar dat maakte Marijke niet zoveel uit. Ze had liever gezelschap van de vogels dan van mensen. ‘Zeker nu’, gromde ze terwijl de herinneringen door haar gedachten gingen.

‘Hij zal het nu wel weten’, zuchtte ze. De herinnering bracht een onplezierig elektrisch geladen gevoel teweeg. Marijke deed haar uiterste best om er niet aan te denken hoe de man waarmee ze een aantal maanden geleden getrouwd was om zou gaan met haar plotselinge verdwijning. Ze wist dat het niet goed zou zijn. Ze was ervan overtuigd dat er heel wat met deuren afgeslagen zou worden en dat een hele liturgie aan verwensingen richting het meubilair van hun kleine appartement geslingerd zou worden.

Sinds de dag dat ze getrouwd waren was de spanning over allerlei triviale zaken steeds verder opgelopen. Marijke wist vanaf het begin dat Daniel een eigengereid heerschap was. Een van de dingen waar ze zich in het begin toe aangetrokken voelde, was zijn vermogen in alle situaties de leiding te nemen. Ze was gecharmeerd van zijn natuurlijke manier van leiding geven. Maar het zou een hele opgave blijken te zijn om met hem samen te wonen.

Marijke was begin veertig en was bijna tien jaar vrijgezel geweest nadat ze haar eerste man als gevolg van een verkeersongeluk om het leven gekomen was. Ze was gewend haar eigen beslissingen te nemen ten aanzien van haar financiën en hoe ze de tijd doorbracht. Nu Daniel in de picture was, leek het wel of hij zich overal mee bemoeide.

Als ze eerlijk was, ging het niet altijd zo, maar vooral de keren dat het ging over dat ze teveel geld uit zou geven en de keren dat ze zonder wat te zeggen wegbleef om met haar vriendinnen op stap te gaan. De discussies die haar egoïstische gedrag teweeg brachten, waren aanleiding om niet altijd even eerlijk te zijn.

Iedere keer als ze erover spraken werden de discussies verhitter. Daniel was van mening dat het maar eens afgelopen moest zijn, maar Marijke vond dat het haar geld was en dat ze oud en wijs genoeg was om haar eigen beslissingen te nemen. Daniel had echter openlijk zijn twijfel uitgesproken of ze wel zo volwassen was. Hij had haar gezegd dat ze zich niet als een volwassen vrouw gedroeg, maar als een verwend klein meisje. Een maand geleden had hij haar laten weten dat hij sterk de neiging had haar, als ze zich als een klein meisje gedroeg, haar ook zo te behandelen. Hij vertelde er echter niet bij wat hij daar precies mee bedoelde. Vorige week was de bom uiteindelijk tot ontploffing gekomen.

‘Als je het in je hoofd haalt onze spaarrekening nog eens te gebruiken voor een of andere onnodige uitgave, dan ga ik je een flink pak op je blote billen geven!’ Zijn woorden stonden bol van frustratie. Ze hadden het er al dikwijls over gehad en toen Marijke maar niet wilde luisteren, floepte het er zo maar uit. Het gevolg was dat Marijke zich nu bijna 200 kilometer van huis bevond. Ergens in de kop van Noord Holland, midden in een noodweer.

Daniel was voor drie dagen voor zaken in Antwerpen toen Marijke hem belde om zijn stem te horen en goedemorgen te zeggen. Alles was nog in orde en hij vertelde haar dat hij de trein van zes uur zou nemen en om acht uur thuis zou zijn.

‘En wanneer ik thuiskom, verwacht ik je aan de keukentafel te treffen met de chequeboek op tafel’.

De toon in zijn stem sprak boekdelen.

‘Wat?’

‘Je hebt me wel gehoord. Ik heb geen zin in discussies. Ik heb je gewaarschuwd’.

‘Maar het is mijn geld Daniel!’

‘Het is ons geld zul je bedoelen. Voor eens en voor altijd Marijke, snap dat nou eens. Als ik je dat alleen maar duidelijk kan maken door je een pak op je billen te geven, dan moet dat maar’.

‘Nee Daniel! Alsjeblieft?’

‘We houden er over de telefoon over op, Marijke. Morgenavond zie ik je met je chequeboek aan de keukentafel. Je kunt er maar beter voor zorgen dat er verder niets op je programma staat’.

Het telefoongesprek werd beëindigd en haar hart ging als een razende tekeer. Daniel had nog gezegd dat hij van haar hield. Ze had hem geantwoord dat ze ook van hem hield. Vervolgens was ze alleen met haar gedachten. In cirkeltjes ronddraaiende, verwarrende, irritante gedachten.

Een uur lang zat ze over de thuiskomst van Daniel na te denken, aan wat ze moest zeggen. Toen ze dacht aan wat hij gezegd had te zullen doen en een beeld opriep van hoe dat in zijn werk moest gaan, voelde ze de neiging de benen te nemen.

Er was gelukkig een plaats waar ze terecht zou kunnen. Ze zou naar het buitenhuisje van tante Elisabeth kunnen. Een van haar favoriete plekjes.

‘Verdomme! Wat denkt hij wel niet? Als hij denkt me op mijn plek te kunnen zetten om me vervolgens als een klein meisje te straffen, dan heeft hij het mis!’

Marijke had het toch al in haar hoofd hier in het weekend naar toe te gaan, maar dankzij de dreigementen van Daniel, besloot ze een paar dagen eerder te gaan.

**********

Een luid gedonder overstemde Marijke’s gedachten. Toen ze in de richting van het dorp keek, zag ze dat het noodweer dichterbij gekomen was. Over een paar minuten zou het hier recht boven hangen. Het was hier nog redelijk stil in vergelijking met daar verderop. ‘De natuur in zo indrukwekkend’, dacht ze en draaide zich om en stapte het huis binnen.

De koekoeksklok meldde dat het negen uur was. Marijke’s gedachten gingen weer naar Daniel. Het leed geen twijfel meer. Hij wist dat ze niet thuis was en dat ze geen gehoor gegeven had aan zijn opdracht.

‘Laat hem maar mooi in zijn sop gaarkoken!’

**********

De storm kwam met donderend geraas over en na twee uren toen hij voorbij getrokken was, kwam de zon erdoor, alsof deze zich ervan wilde overtuigen of alles wel goed schoongespoeld was. De vogels zongen en eekhoorns speelden terwijl de zon in eendrachtige samenwerking met een zacht briesje zorgde dat alles weer droog werd.

Marijke maakte wat te eten klaar en besloot voordat ze in de tuin en in het kippenhok aan de slag te zou gaan, ze eerst een wandeling ging maken. Er was niets aangenamer dan op zoek te gaan naar wilde kruiden en paddenstoelen na een flinke regenbui.

Toen ze het erf afliep, ging haar mobiele telefoon. Dat moest Daniel zijn die zich afvroeg waar ze uithing. ‘Nu nog niet’, hield ze zichzelf voor en liep verder.

Daniel liet geen bericht achter. Hetgeen hij zijn verwende vrouw te zeggen had, zou hij onder vier ogen doen. Het duurde niet lang voor hij er achter was waar ze gebleven was. Haar rugzak en haar regenspullen waren weg, net zoals haar verf en potloden. Haar adresboekje lag opengeslagen op de pagina waar het telefoonnummer van haar tante Elisabeth stond.

‘Goed idee, liefje’, glimlachte Daniel toen hij de telefoon oppakte. Twintig minuten later had hij een paar dagen vrij van zijn werk geregeld had hij wat kleren gepakt, sloot het appartement af en zette koers richting Noord Holland.

Tegen de tijd dat Marijke op haar mobieltje de gemiste oproep zag, reed Daniel in de buurt van Utrecht. Hij had twee tussenstops in gedachte.

Eentje was om in een supermarkt wat wijn en lekkere hapjes in te slaan, de andere als hij Amsterdam voorbij zou zijn, om te tanken en een snack te eten.

Bij de Lidl vond hij alles wat hij voor die avond in gedachten had. Marijke wist het nog niet, maar door het huis te ontvluchten had ze de perfecte ambiance gecreëerd voor de plannen die Daniel met haar had.

Een plek waar ze met zijn tweeën zouden zijn en waar hij een basis kon leggen die model stond voor hoe het er vanaf nu aan toe zou gaan, zonder dat ze gestoord zouden worden door nieuwsgierige buren of telefoontjes. Hij zou Marijke introduceren in een levensstijl waar hij de afgelopen maanden veel over gelezen had.

Huiselijke discipline was precies wat ze nodig had. Daniel was daar van overtuigd en hij wist dat Marijke het hier diep van binnen mee eens zou zijn. Tenminste zodra ze het aan den lijve ervaren had.

Gewapend met een paar flessen wijn, ham, wat conserven en toastjes en een degelijke badborstel liep Daniel terug naar zijn auto. Hij was vastbesloten.

Het schoonmaken van het kippenhok nam meer dan twee uren in beslag. Terwijl ze het vieze stro en rotte eieren bijeen harkte prees ze zich meer dan eens gelukkig dat het onweer voor een frisse atmosfeer had gezorgd. Als ze dit in de klamme omstandigheden van eerder op de dag had moeten doen, was ze in de aap gelogeerd. Maar ook nu er een verkoelend briesje het hok in blies, was het nog een vies karweitje. Marijke stapte naar buiten, liep naar de pomp en haalde een paar emmers koel water omhoog om de vloer schoon te spoelen.

Het koude water voelde heerlijk aan, dus nadat ze het stro en stof van haar blote armen en benen afgespoeld had, stak Marijke haar neus hoog in de lucht en leegde het laatste restantje water over zich zelf heen. Het koude water veroorzaakte kippenvel. Marijke wrong haar haren uit.

‘Even een glas ijsthee en dan ga ik met de tuin verder’, hield ze zichzelf voor. Haar spieren begonnen al flink te protesteren tegen de lichamelijke arbeid. Nadeel van het stil zitten was dat ze onmiddellijk weer aan Daniel, die haar het leven zo zuur maakte, moest denken.

‘Je moet bezig blijven’, zei ze hardop. ‘Hij zal me wel kunnen vermoorden. Ja, hij zal me ongetwijfeld iets aan willen doen. Maar goed, het is nu te laat. Ik zal hem vanavond wel bellen, zodat hij weet dat het goed met me gaat. Waarom maak ik me eigenlijk druk om hem. Ik ben tenslotte degene die bedreigd is en die op de vlucht moest slaan. Maar hij zal zich wel zorgen maken. Niet eerlijk van me. Ik had best een briefje voor hem achter kunnen laten. Aan de andere kant is het goed dat ik dat niet gedaan heb. Ik wil hem hier niet hebben. Nu nog niet in ieder geval. Hij moet eerst die ouderwetse ideeën maar eens laten varen.’

De ijsthee was lekker.

‘Laarzen, ik heb die rubber laarzen weer nodig, waar zijn jullie gebleven? Kom tevoorschijn, kom tevoorschijn, waar zijn jullie?’ Marijke voerde naar toneelstukje op en vond de rubberlaarzen die ze eerder uitgedaan had en ging de tuin in.

‘Zou jij hem bellen als je in mijn schoenen zou staan?’, kwebbelde Marijke tegen de spade terwijl ze hem in de grond stak. ‘Hij moet nog maar even lekker in zijn sop gaarkoken, dunkt me. Stel je voor, hij wil me een pak op mijn billen geven. Het is mijn echtgenoot, niet mijn vader. En al was hij mijn vader, dan belde ik het meldpunt kindermishandeling, dan zou hij gearresteerd worden’.

‘Weet je Marijke? Je bent een echte luis in de pels, dat ben je! Hahahaha!’

‘Oh ja? Volgens mij is hij een luis in de pels! Altijd zo achter mijn broek te zitten en te zeggen wat ik wel en wat ik niet moet doen, wat ik wel en niet met mijn geld moet doen. Wat dacht hij wel niet! Als ik een boekhouder of een vaderfiguur nodig had, was ik heus niet bij hem uitgekomen!’

‘Oh nee? Maar je bent wel bij hem uitgekomen. Dat is precies wat er gebeurd is. Je bent met hem getrouwd!’

‘Ach houd toch je mond!’

Marijke stak de spade diep in de grond. Hij was niet echt een voorbeeldig gezelschap.

‘Je weet niet waar je het over hebt!’

‘Oh ja? Denk je dat? Waarom wordt je dan altijd nat als je eraan denkt hoe hij je over de knie legt, hè? Je vindt het wel een spannende gedachte, of niet?’

‘Echt niet! Geen sprake van!’

‘Tuurlijk! Voel daar dan maar eens en zeg dan nog eens dat je er niet heimelijk naar verlangd dat hij eens op zijn strepen gaat staan en zijn riem losmaakt om je een lesje te leren’.

Marijke klemde haar benen tegen elkaar. Ze was zich bewust van de elektrische spanning die ze er tussen voelde.

‘Hou je kop, oude bemoeial. Wat kan het ook schelen? Wat als het een opwindende gedachte is? Dat is het! Niet meer dan een opwindende gedachte. Ik heb wel eens een pak op mijn bips gehad en daar is helemaal niets opwindends aan. Erover fantaseren en het werkelijk krijgen, zijn twee heel verschillende dingen’.

‘Maar eigenlijk wil je stiekem toch wel dat hij doet, of niet? Je zou zelfs teleurgesteld zijn als hij het niet zou doen’.

‘Tja, ehh, niet dat ik weet. Ik ben nu hier en hij is daar en ik wil er niet meer aan denken. Zou je er dus over op willen houden? Alsjeblieft? Kijk liever eens om je heen, is het hier niet prachtig? Wat een rust en vrede straalt het hier uit. Veel te mooi om dat te bederven met deze shit, OK?’

Marijke bleef druk met zichzelf in discussie. Het hielp de tijd te verdrijven.

Daniel speurde het erf af nadat hij de boodschappen en zijn rugzak had weggezet. Het was bijna 5 uur. Haar auto stond er en in de slaapkamer kon hij haar geur ruiken. Hoewel hij er nooit aan getwijfeld had dat ze hier zou zitten, was hij opgelucht de bewijzen ervan aan te treffen.

En daar was ze. Het was een mooi plaatje haar in de tuin te zien spitten. Zo te zien, was ze druk met zichzelf in gesprek, compleet met verwoede handgebaren. Daniel glimlachte. Dat deed ze wel vaker, in zichzelf praten, een compleet wederzijds gesprek met haar eigen gedachten. Hij overwoog even om naar haar toe te gaan, maar besloot dat hij beter met het eten aan de slag kon gaan en haar ondertussen van een afstandje gade te slaan.

‘Laat ze maar zoveel mogelijk van haar chagrijn van zich af werken en foeteren’, dacht hij.

Marijke had Daniel niet in de schommelstoel zien zitten totdat ze het terras naderde en hij zich bewoog. Uit haar ooghoek had ze zijn ogenschijnlijk onverwachte beweging gezien en in een flits was ze van het terras gesprongen. Er ontsnapte haar een gilletje van schrik, onmiddellijk gevolgd door een oneindige serie vloek- en scheldwoorden.

Daniel moest lachen om de verwilderde verschijning die naast het terras stond, de spade als een soort slagwapen in de aanslag.

Toen ze zag wie er in de stoel zat, zakte haar angst snel weg, maar haar snel kloppende hart pompte als een bezetene een stoot adrenaline door haar lijf.

‘Gloeiende-gloeiende-god-non-de-ju! Je hebt me de stuipen op het lijf gejaagd!’, hijgde Marijke toen ze weer in staat was een woord uit te brengen.

‘Dat zie ik’, lachte Daniel. Hij had pijn in zijn buik van het lachen.

‘Er valt niets te lachen! Je mag van geluk spreken dat ik niet een geweer in mijn handen had!’, riep Marijke woedend toen Daniel maar niet ophield met lachen.

‘Je had je zelf eens moeten zien’, hikte Daniel.

‘Jij zou je zelf over een paar minuten moeten zien als je niet ophoudt met lachen. Dan zal ik je een bijna dood ervaring laten beleven!’ Marijke smeet de spade in een bloemenperk aan de voeten van Daniel.

‘OK, OK’, glimlachte Daniel. ‘Geen reden om de boel af te breken’.

‘Wat doe je hier eigenlijk in godsnaam?’, veranderde Marijke van onderwerp.

‘Ik? Laten we het liever over jou hebben’, liet Daniel zich gewillig meeslepen in het nieuwe gespreksonderwerp.

‘Je weet verdomd goed waarom ik hier ben. Kom jij dus maar eens uit die stoel omhoog en maak dat je wegkomt. Dit is mijn huis en ik wil jou er niet in hebben’, snauwde Marijke en beende in de richting van de deur.

‘Ik kan wel bedenken waarom je hier bent, ja’, knikte Daniel en volgde zijn vrouw naar de gezellige keuken van het huisje. ‘En daarom ben ik ook hier. We hebben nog wat op het programma staan’.

‘Nee! Niet hier! Dit is mijn plekje en ik heb je hier niet uitgenodigd!’ Marijke draaide zich met een ruk om en keek haar echtgenoot die vlak achter haar liep, defensief aan.

‘Deze plaats is anders prima geschikt, jongedame’, bromde Daniel.

‘Noem me niet zo!’, Marijke draaide zich weer om en keek om zich heen om te ontdekken wat er zo overheerlijk rook. ‘Wie heeft je toestemming gegeven mijn fornuis te gebruiken?’

Daniel moest weer lachen. Marijke kon zo vermakelijk zijn als ze boos was. Het was een van de geneugten van het leven.

‘Hou op ! Hou eens op met me uit te lachen! Het is niet grappig!’, siste Marijke en draaide zich weer om, om haar echtgenoot van zich aft e duwen.

Hij had er echter op gerekend en pakte haar bij haar polsen. Hij hield haar zo vast dat het leek of waren haar vuisten in de richting van zijn kin gericht.

‘Nee, het is inderdaad niet grappig. Je bent weggelopen voor de gevolgen van je gedrag. Je hebt geen briefje achtergelaten. Wat als ik er niet achtergekomen was waar je uithing? Was het wel de bedoeling om me te laten weten dat je ok was?’

‘Ja, dat was ik wel van plan! Laat me nu los’, antwoordde Marijke en probeerde haar armen los te trekken.

‘Nee. Wij moeten eerst eens een hartig woordje praten’. Daniel trok haar dichter tegen zich aan, zodat haar gezicht zich dicht bij het zijne bevond. Zijn fel blauwe ogen straalden vastbeslotenheid uit. Marijke kromp ineen. Ze kon niet de juiste woorden geven aan Daniels bedoelingen. Ze voelde alleen maar hoe de zenuwen door haar keel gierden.

‘Daniel!’, jammerde Marijke en probeerde zich nogmaals uit zijn greep te bevrijden. ‘Het is niet eerlijk van je’.

‘Ja hoor, dat is het wel. Ik had kunnen besluiten je hier in je sop gaar te laten koken. Ik had toe kunnen kijken hoe jij onze relatie langzaam ten gronde had gericht. Dat zou pas oneerlijk geweest zijn’. Daniel schudde haar heen en weer, om haar tot rust te manen en trok haar vervolgens nog dichter tegen zich aan. ‘In plaats daarvan ga ik je een geweldig pak op je blote billen geven en een kans om orde op zaken te stellen. Want, allerliefste vrouw van me, als je niet begint onze relatie serieus te nemen, dan zal hij uit elkaar vallen.’

‘Dreig je nu om bij me weg te gaan?’ Marijke knipperde met haar ogen en hield op met trekken.

‘Nee, ik drieg helemaal niet. Ik probeer wel klare taal te spreken’, antwoordde Daniel. Zijn blik verzachtte. ‘Er moeten dingen veranderen, Marijke, en zolang jij alleen maar aan jezelf denkt, gaat dat niet lukken’.

‘Zeg je nu dat ik onze relatie onder druk aan het zetten ben door het aanschaffen van een paar jurkjes en mijn stapavondjes met mijn vriendinnen?’, vroeg Marijke defensief.

‘Het zijn niet zomaar een paar jurkjes, ik heb het over bijna 2000 euro aan kleding in de afgelopen zes weken en het gaat niet over een keertje stappen, ik heb het over zeker drie keer in de week en daarnaast gaat het op de manier waarop, zonder te melden wegblijven’.

‘Verdomme Daniel!’, jammerde Marijke.

‘Verdomme Marijke!’, gromde Daniel en trok haar mee naar de slaapkamer. Praten had geen zin en de frustratie liep hoog op, zoals het de afgelopen maanden steeds deed. ‘Het wordt tijd dat ik de belofte die ik je laatst gedaan heb eens ten uitvoer breng en wel nu onmiddellijk!’

‘Nee Daniel! Niet doen! Niet doen!’ Marijke woog razendsnel af wat het beste was, er vandoor gaan of de aanval kiezen. Ze kon haar armen niet loskrijgen en kon niet voorkomen dat ze meegesleept werd naar de slaapkamer. Daniel was bijna twee keer zo zwaar als zij, ze had geen schijn van kans als ze het gevecht met hem aan zou gaan. Ze kon alleen maar haar billen laten zakken, zodat hij haar als een soort waterskier achter zich aan trok.

Achter adem door haar tegenstribbelen, gaf Daniel een laatste ruk aan haar armen, zodat ze dichtbij het bed stond. ‘Hier komen en ophouden met die flauwekul. Je krijgt een flink pak op je bips of je het leuk vind of niet. En ik zal dat iedere dag herhalen, net zolang tot je bijdraait!’

‘Ik wil dit niet! En ik raad je aan dit niet te doen!’ Marijke slaagde erin haar armen zo te draaien dat ze hem bij zijn armen kon pakken. Ze zette haar nagels diep in zijn vel.

‘De heer sta me bij, Marijke!’, gromde Daniel, terwijl hij zichzelf in veiligheid bracht door haar beide handen in een van zijn handen te nemen. Haar glanzende legging was in een ruk naar beneden. Het onderbroekje wat ze er onder had, gleed met de zelfde beweging mee.

‘NEEEEEEEEEE!’, gilde Marijke toen ze voorover over de knie van haar echtgenoot tuimelde. Een keer of tien liet hij zijn hand op haar billen neerdalen, terwijl hij haar in de juiste houding dwong.

‘Auw! AUW! Oh Jezus! Auw! Stop!’, gilde Marijke. ‘Je doet me pijn!’

‘Ik geef je een pak op je bips! Het is de bedoeling dat dit zeer doet!’, beantwoordde Daniel haar onnozele klacht.

‘Stop! Oh! Auw!’ Marijke probeerde onder de klappen uit te komen door om zich heen te schoppen, maar Daniel zette haar benen klem tussen de zijne. Ze kon nu geen kant meer op, maar het weerhield haar niet het te proberen.

Daniel begon harder te slaan. ‘Houd je gemak en neem je straf als een grote meid in ontvangst!’

‘Oh, verdomme Daniel! Houd alsjeblieft op! Het doet zo’n zeer’, Marijke probeerde zich uit zijn greep te bevrijden.

‘Mooi zo! Het doet pijn. Dat is dan goed geregeld. Het zal nog veel meer pijn gaan doen voordat ik met je klaar ben’. Na deze woorden sloeg Daniel zo hard als hij kon op haar billen. Marijke krijste als een wilde kat en probeerde haar nagels ook als een wilde kat te gebruiken. Daniel liet zich hier echter nauwelijks door hinderen, hij fixeerde haar beide handen op haar rug.

Haar bips veranderde in een dieprode kleur. Zijn vingerafdrukken contrasteerden in wit haar gloeiende vlees om daarna rood in te kleuren. Na een paar minuten begon zijn hand gevoelloos aan te voelen en begon de knokkel van zijn middelvinger zeer te doen. Daniel vroeg zich af of Marijke al genoeg gehad zou hebben. Maar zij liet nog geen enkel teken van overgave zien.

‘Verdomme, dit is nog zwaar werken ook!’, zei hij nadat een tien minuten aanhoudende regen van klappen geen enkel effect leken te hebben op het verzet van Marijke.

‘Laat me dan gaan, grote klootzak!’, krijste Marijke terug.

‘Ik geloof dat we maar eens uit een ander vaatje moeten gaan tappen’, reageerde Daniel. Hij was aan de ene kant wel opgelucht dat hij geen blijvende schade leek aan te richten. De rugzak waar de badborstel in zat stond vlak bij zijn rechterbeen, dus boog Daniel zich voorover om deze tevoorschijn te halen. Zijn zoeken werd al snel beloond en niet lang daarna ging het krijsen van Marijke een vol octaaf omhoog.

Daniel was verbaasd hoe wanhopig haar stribbelen werd. De badborstel maakte duidelijk meer indruk dan zijn hand gedaan had. Na een paar minuten werd haar weerstand minder en begon ze zich over te geven.

‘Ben je nu bereid om een redelijk gesprek te voeren?’, vroeg Daniel haar.

Marijke snikte en knikte.

‘Beloofd?’

Ze knikte opnieuw.

‘Mooi zo’. Daniel legde de borstel naast zich neer en liet de handen van Marijke los, zodat hij haar over haar rug kon wrijven. Hij legde zijn rechterhand op haar blauw gekleurde billen en zijn linkerhand tussen haar schouderbladen. Voorzichtig wreef hij over beide plekken, terwijl Marijke huilde en zichzelf langzaam terug vond.

‘Het spijt me’, fluisterde ze na een paar minuten.

‘Is dat zo? Waar heb je spijt van?’, vroeg Daniel.

‘Dat ik zo egocentrisch geweest ben’, hikte Marijke. ‘Ik hou van je, Daniel, echt waar’.

‘Dat is fijn om te horen, ik hou ook heel veel van jou’, zei Daniel al wrijvend. ‘Er moeten wat zaken veranderen, Marijke, dat weet je toch?’

Marijke knikte en begon opnieuw te huilen.

‘Waarom moet je nu weer huilen?’, vroeg Daniel.

‘Omdat ik niet wil dat je een hekel aan me hebt’, snikte Marijke na een paar minuten.

‘Ik heb ook helemaal geen hekel aan je, liefje. Je bent alles voor me en daarom zullen we in de komende dagen samen eens wat dingen uitwerken en bepalen waar we nu naar toe willen’. Daniel greep haar om haar middel, tilde Marijke op en zette haar op zijn schoot.

Ze trok een pijnlijk gezicht toen haar zere billen contact maakten met de ruwe stof van zijn spijkerbroek.

‘Ik hou van je’, fluisterde Daniel in haar oor.

‘En ik hou van jou’. Marijke keek Daniel aan. Ze wist niet wat ze in zijn blik zou aan treffen, ze had iets nodig en was er tegelijkertijd bang voor. Ze zag meer dan liefde alleen en dit zorgde ervoor dat ze heviger naar hem verlangde dan ooit tevoren. Hij was zo zelfverzekerd. Hij straalde zoveel kracht uit.

‘Ben je nooit bang?’, vroeg ze, terwijl ze haar vingers over de lachrimpels naast zijn mond liet glijden.

‘Bang?’, glimlachte Daniel en keek haar onderzoekend aan op zoek naar de diepere reden van haar vraag.

‘Ja, bang, bang dat je het bij het verkeerde eind hebt, dat de antwoorden die je denkt te hebben, niet de juiste blijken te zijn? Bang dat je een keuze maakt die alles kapot zal maken?’

Daniel besefte zich onmiddellijk dat ze niet hem ter discussie stelde of twijfelde aan de integriteit van zijn daden, maar dat ze refereerde aan zijn kracht. Het toverde een glimlach bij hem tevoorschijn.

‘De hele tijd, liefje, steeds maar weer’. Hij kuste haar op haar mond.

‘Ik ook’. Marijke deed haar ogen dicht. De laatste traan viel van haar ooglid, liep over haar wangen en maakte dat haar kus zout proefde. ‘Houd je van me?’

Daniel behoefde geen verdere aanmoediging. Hij boog zich voorover en trok haar legging en broekje helemaal uit en tilde haar vervolgens zo dat hij zich van zijn spijkerbroek kon ontdoen. Hij had een erectie en wou niets liever dan klaarkomen, maar hij wilde dat zijn vrouw doordrongen was dat haar geluk op de eerste plaats kwam. Zijn orgasme moest maar even wachten totdat zij zich door en door geliefd voelde.

Toen zijn broek naar beneden was, klom Marijke weer op zijn schoot en liet ze hem bij haar naar binnen glijden.

‘Je bent wel heel erg nat, is het niet, kleine ondeugd?’, glimlachte Daniel en drukte vervolgens zijn mond op de hare zodat ze zijn vraag niet kon beantwoorden. ‘Misschien is een pak op je blote bips toch niet zo wreed als je wel gedacht had?’, fluisterde hij toen hij zijn mond van de hare haalde. Haar schaambeen maakte draaiende bewegingen.

Marijke gaf zich over aan de sensatie van zijn stevige lid in haar, en de wonderlijke mengeling van pijn en genot van haar samenknijpende en ontspannende bewegingen van haar billen terwijl ze hem neukte. Ze was opgewonden, heel erg opgewonden van het pak op haar billen. Hij heeft het dan toch gedaan. Hard en ongenadig, zoals hij gezegd had. Hij had zich niet ingehouden toen hij haar strafte. Het was zijn bedoeling om haar een lesje te leren en dat had hij gedaan. Volledig. Hoe hij ook bang was haar pijn te doen, ondanks de innerlijke strijd met zijn eigen waarden en normen, hij vond dat ze een ongenadig pak op haar blote bips verdiend had en dat had hij haar gegeven. Marijke was zich ervan bewust en was hem er dankbaar voor en hield daardoor meer van hem dan ooit tevoren.

Op dit moment was ze niet in staat het toe te geven. Nu wilde ze hem alleen maar voelen. Ze wilde hem helemaal in haar voelen.

‘Neuk me’, fluisterde ze.

Daniel tilde haar op en draaide hen om, en deed wat zijn vrouw hem vroeg. Zijn stoten waren hard en snel, waardoor Marijke binnen een paar tellen klaar kwam. Daniel hield zijn eigen orgasme tegen. Hij vertraagde het tempo en bedreef de liefde met zijn vrouw. Langdurig, langzaam en liefdevol.

Toen ze aan tafel zaten te eten was het al bijna donker. De ham smaakte verrukkelijk.

‘Als je geluk hebt, heb je nog twee keer een pak op je billen voor de boeg’, zei Daniel droogjes toen ze het eten op hadden.

‘Twee? Waarom?’, Marijke hield haar adem in. Ze was verbaasd door de eenzijdige aankondiging.

‘De eerste zal voor straf zijn, hard en ongenadig, net als die van daarnet omdat je de benen genomen hebt. Met de andere zullen we onze nieuwe afspraak bezegelen. Ik heb wat te lezen voor je meegenomen, liefje. We zullen het eens hebben over een levensstijl die huiselijke discipline genoemd wordt. Mocht je het er mee eens zijn nadat je het gelezen hebt, dan zullen we dat bezegelen met een flink pak slaag.

Marijke deed haar ogen dicht en schudde haar hoofd.