©2002 by patty

Barbara genoot van haar vakantie op het Schotse platteland. Er waren zoveel oude bezienswaardigheden en veel kastelen. Haar echtgenoot, Richard, zou zich over twee dagen bij haar voegen. Hoewel ze zijn aanwezigheid miste, had ze genoten van haar vrijheid van de afgelopen week. Ze kon opstaan wanneer ze dat wilde en door de straatjes van de dorpjes dolen wanneer ze daar zin in had. Ze kon zich zelfs lekker ongegeneerd laten gaan wanneer de één of andere dorpsgek haar plezier verstoorde of wanneer iets anders uitpakte dan ze bedacht had.

Die ochtend was een beetje moeizaam gestart, ze was later haar bed uitgekomen dan gepland en ze moest nog tijd inhalen op het reisschema die ze eerder verloren had. Ze had een kamer gereserveerd in een kasteeltje in het noorden. De eigenaar was erg halsstarrig geweest, ze moest voor zes uur ‘s avonds arriveren of hij kon haar geen kamer garanderen. De wegen ernaar toe zaten vol verrassingen. Ze waren smal en in na iedere bocht kon ze weer een kudde vee verwachten, wat ook vaak het geval was.

Ze had weliswaar een snelle auto, maar ze kon niet echt opschieten, het risico dat ze een koe zou raken of het stenen muurtje dat de weg omzoomde. Verscheidene keren moest ze uitwijken voor de honderden schapen, kippen en koeien die de openbare weg leken te prefereren boven de groene weiden.

Na lang overwegen had ze besloten de mooie witte Porsche mee te nemen, waarvan haar macho echtgenoot vond dat ie ‘teveel’ voor haar was. Hij zou hem waarschijnlijk van haar afnemen als hij zich bij haar gevoegd had, maar voorlopig genoot ze met volle teugen van haar reizen in deze auto. En als bonus, kon ze de rest van de vakantie als passagier meerijden in de wagen.

Het uitschrijven in het kasteeltje nabij Perth, waar ze de laatste dagen verbleven had, verliep niet erg soepel. De eigenaar scheen haar niet erg te mogen. Het verbaasde haar niet. Haar hele verblijf in het stadje was niet erg soepel verlopen. Ze had zich laten vertellen dat er vele ambachtelijke winkeltjes waren, waar handgemaakte zilverkunst, siersmeedwerk, maar ook glas en aardewerk werd verkocht. De eigenaar van het kasteeltje had haar routebeschrijvingen gegeven die niet klopten en de winkeltjes waren helemaal niet zo dichtbij als hij haar had laten geloven. Toen ze maar twee van de zes winkeltjes had kunnen vinden die hij haar opgegeven had, was ze erg chagrijnig geworden. Tijdens het uitchecken kreeg ze tot haar frustratie met dezelfde man te maken. Hij scheen er genoegen in te scheppen om alle pietluttige details volledig uit te schrijven op een gespecificeerde rekening. Toen ze eindelijk de receptie verliet, lag ze al 40 minuten achter op haar schema.

Onderweg was ze paar keer gestopt om te genieten van de prachtige uitzichten. Het gebied waar ze door heen reed, was misschien niet het meest ruige deel van Schotland, toch leek of de tijd stil had gestaan in het authentieke en primitief aandoende landschap. De oude Keltische geschiedenis leek hier nog helemaal levend te zijn. Het groene en rotsachtige landschap gaf de indruk in vele eeuwen niet veranderd te zijn. Er waren geen elektriciteitsmasten of andere bewijzen van de moderne voortgang te bespeuren. Barbara kon de verleiding niet weerstaan vaak even te pauzeren. Dit was per slot van rekening de reden dat ze besloten had hier op vakantie te gaan.

Toen het inmiddels vier uur geweest was, begon Barbara zich toch ongerust te maken. Het was al laat en als ze niet oppaste, zou ze de nacht moeten doorbrengen in haar kleine autootje. En zo niet, dan zou ze een kamer moeten huren aan één van de snelwegen en maar hopen dat de eigenaar van het kasteel de overige nachten die ze gereserveerd had, niet zou schrappen.

Mijn hemel! Ze had al genoeg problemen door de Porsche mee te nemen. Ze huiverde bij de gedachte aan de consequenties die ze onder ogen zou moeten zien, als de reservering van het kasteeltje door haar schuld de mist in zou gaan, zodat ze met één of ander armetierig hotelletje genoegen zouden moeten nemen.

Barbara drukte het gaspedaal in, terwijl de mogelijke consequenties als een film voor zich zag. De volgende 60 kilometer schoten lekker op, zodat ze wat van de verloren tijd inhaalde. Het was vijf voor zes toen ze oprit naar het kasteel opdraaide, toen…….

Grote genade! Remmen piepten. Barbara kromp ineen, deed haar ogen dicht en gilde toen de Porsche langs een Volkswagen Jetta schuurde die van de tegengestelde richting kwam. Als ze de bocht nog wijder had genomen, was ze er frontaal bij op geknald. Nu hadden ze elkaar geschampt, maar de schade was al aangericht. Daar bestond geen twijfel over. En het was Barbara’s schuld geweest. De bestuurder van de Jetta zag eruit of hij iemand zou kunnen vermoorden en Barbara’s billen knepen angstig samen toen ze dacht aan alle dingen die ze inmiddels had uitgehaald.

‘Boosheid’ beschreef niet half de gemoedstoestand van de bestuurder van de Jetta.

Barbara kromp ineen toen ze uit de Porsche stapte. ‘Het spijt me heel erg! Het is mijn schuld! Neem me niet kwalijk!’, zei ze en liet haar stem zo oprecht mogelijk klinken. De man gaf haar een knikje ten teken dat hij haar excuses op prijs stelde. Maar het ongeluk was haar schuld. En wie reed er in ’s hemelsnaam in een Porsche in deze omgeving?

Dat deed Barbara natuurlijk. En ze deed dat zonder toestemming van haar echtgenoot. Ze nam de schade aan beide auto’s in zich op. Er liepen lange krassen in de kleur van de andere auto over de zijkant van beide wagens. ‘Oh, hij vermoordt me!’. Barbara begon te huilen.

‘Waarom kwam je de hoek om stuiven of de duivel je op je hielen zat, meisje?’ De bestuurder van de andere auto liep om zijn wagen heen om de schade aan haar wagen op te nemen. Barbara had zijn vraag niet gehoord. Ze werd helemaal in beslag genomen door de angst wat er zou gebeuren als Richard er over twee dagen zou zijn.

‘Hij vermoordt me’, jammerde ze opnieuw.

‘Kom kom, meisje’, de schade valt best wel mee’. Barbara keek op en zag hem in zijn ruwe gezicht. Hij was een grote man, met sprekende ogen. Zij haar was grijs, maar het was duidelijk te zien dat hij rossig was toen hij jonger was. Ze schatte hem halverwege de zestig.

’Het is erg genoeg. Mijn echtgenoot zal niet blij met me zijn’, kreunde Barbara.

‘Waarom kwam je in vredesnaam met zo’n rotsnelheid die bocht door jagen?’, vroeg de man. Die vraag herinnerde Barbara eraan dat er nog iets was waar ze zich zorgen om maakte. ‘Oh, nee! Ik kom te laat! De oetlul die dit beheerd zou de reservering niet meer vasthouden na zes uur’.

De stoere Schot die naast haar stond verstrakte. ‘Oh, jij bent dat hooghartige ding dat ik vanmorgen aan de telefoon had? En je noemt mij een oetlul?’

’Shit!’, dacht Barbara toen ze zich realiseerde met wie ze stond te praten. ‘Oh, het spijt me. Ik had niet door wie u was! Ik..ik..ik zou het niet gezeggen als ik geweten had…ik had niet de bedoeling om…Ohhh! Het spijt me!’

Hier kon ze zich onmogelijk uit redden. Barbara zuchtte en zag de waarheid onder ogen. Nu had ze een groot probleem en zou ze Richard moeten uitleggen waarom ze niet een lang weekend konden doorbrengen in het kasteel wat ze samen uitgezocht hadden.

‘Nu is er niet veel meer over van je hooghartigheid, hè?’ Hij keek naar het frêle meisje, wat gedesillusioneerd tegen de zijkant van de auto hing. Ze zag er erg jong uit. Hij nam zich voor haar er niet te gemakkelijk van af te laten komen, maar besloot tevens zich niet al te onverbiddelijk op te stellen.

‘Het is nu zes uur. Je hebt het net op tijd gehaald. Stap in je auto en rijdt naar het kasteel. Daar kun je je in laten schrijven’, zei de man die ze kende als Ian McKenzie. Voordat ze in haar auto kon stappen, zei hij, ‘Waar is je echtgenoot, meisje? Jullie hebben voor twee personen geboekt’.

‘Hij zal morgen arriveren, antwoordde Barbara. Afwezig wreef ze over de achterkant van haar broek, terwijl haar gedachten afdwaalden naar wat haar te wachten zou staan als hij er eenmaal was.

De huiseigenaar zag haar gebaar en glimlachte. ‘Prachtig!’, dacht hij. ‘Een man naar mijn hart’. Hij stapte is zijn auto, keerde zijn auto en reed achter haar aan de oprit op. Zijn boodschapje kon ook wel tot morgen wachten.

***************

Barbara schreef zich in bij de receptie. Ze kreeg te horen dat het om vier uur ‘tea-time’ was en dat het avondeten om acht uur werd geserveerd. Tijdens het diner diende men formeel gekleed te gaan en er was geen mogelijkheid het diner op de kamers te serveren. Verder ging de kasteeleigenaar er vanuit dat ze die avond samen met hem zou dineren.

Aanvankelijk dacht Barbara erover de discussie aan te gaan. Maar ze besloot hier vanaf te zien. Ze zag er niet naar uit om samen met hem te dineren. In de privacy van haar kamer probeerde ze zoveel als mogelijk te ontspannen en tot rust te komen.

Terwijl ze haar tassen uitpakte, ging haar mobiele telefoon in haar handtas over. Ze wist meteen wie dat was. Ze voelde meteen de spanning in haar opkomen. ‘Mijn hemel, zal ik het hem meteen vertellen?’, dacht ze.

‘Dag liefje!’, ze zette een mierenzoet stemmetje op.

‘Ook goedendag Barbara. Ik heb gezien dat je de Porsche hebt meegenomen’, begon Richard onmiddellijk.

Barbara voelde haar maag samenknijpen. ‘Oh je bent eerder klaar? Ik neem aan dat dit inhoudt dat je hier een dag eerder zult zijn?’ Ze klonk onzeker.

‘Ja dat klopt! Ben je daar niet blij mee?’, vroeg Richard. Hij merkte dat ze gemengde gevoelens had over het moment dat ze weer bij elkaar zouden zijn. Dat betekende ook dat ze wist dat hij haar ongehoorzaamheid zou bestraffen.

‘Ja natuurlijk ben ik blij!’, zei Barbara snel. Ze had erg veel zin om hem weer te zien, maar hun hereniging riep ook een angstig gevoel op. Ze had erg veel zin in het lange weekend met hem. En een gewoon pak op haar bips omdat ze auto had meegenomen zou niet zo erg zijn. Maar nu ze de auto beschadigd had en de kasteeleigenaar beledigd had, was ze meer dan een beetje gespannen over de maatregelen die hij in petto zou hebben.

‘Ben je boos op me, liefje?’, vroeg ze aarzelend.

‘Wat denk je zelf?’, lachte Richard. Hij vond haar aantrekkelijk wanneer ze zo onzeker was. Hij wou dat jij de meisjesachtige en bezorgde uitdrukking op haar gezicht nu kon zien. Maar goed, dat zou snel het geval zijn.

‘Ik denk dat je boos zult zijn als ik je alles vertel’, besloot Barbara op te biechten. Ze was bang om alles eerlijk te vertellen en tegelijkertijd bang als ze het niet zou doen.

‘Waarom? Wat is er dan nog meer gebeurd?’, de stem van Richard werd opeens streng. Een ondertoon die Barbara maar al te goed kende.

‘Oh, liefje. Het was een ongelukje. Ik had erge haast, en, toen…..ehhh…..nam ik de bocht te ruim…..Oh, liefje, het was een ongeluk!!!!’ Barbara begon te snikken.

‘Wat is er gebeurd?’ Een groeiende bezorgdheid klonk door in Richard’s stem. Hij had wel door dat ze en botsing had gehad en was bang dat ze gewond geraakt was. ‘Ben je gewond?’

’Nee! Nee! Ik heb helemaal niets. Maar er zit wel een diepe kras over de hele lengte van de auto. En ook de andere auto is helemaal beschadigd. Het is de auto van de eigenaar van het kasteel’. Ze vertelde niet dat ze de goede man ook nog tot op het bot beledigd had. Ze hoopte dat ze dat goed zou kunnen maken voor haar echtgenoot zou arriveren. En dat hij er nooit iets over te horen zou krijgen.

‘Is dat waar? Mankeer je niets?’ Richard klonk sceptisch. Niet zeker dat ze de waarheid sprak, dat haar niets mankeerde.

‘Ik beloof je dat het waar is. Ik heb zelfs geen blauwe plek’. Barbara voelde zijn bezorgdheid en deed haar best om zo eerlijk en oprecht mogelijk te klinken.

‘Laat me dan beloven, dat daar morgen verandering in komt’, Richard’s antwoord impliceerde dat ze erin geslaagd was hem te overtuigen.

Ze kletsten nog een poosje. Hij zij dat hij de volgende dag naar Schotland zou vliegen en zij beloofde dat ze een garage zou proberen te zoeken die het schaderapport zou kunnen opmaken. Het gesprek eindigde in wederzijdse liefdesbetuigingen. Barbara was helemaal ontspannen toen ze ophing.

Voor de eerste keer keek ze een goed rond in de hotelkamer. Het was er gezellig en smaakvol ingericht. Er stond een groot hemelbed met zachte boxspring matrassen.

‘Mmmmmmmmm’. Ze ging er languit op liggen. Ze had nu al zin om te gaan slapen.

In het volgende uur nam Barbara een uitgebreid bad. De kalmerende geuren van sandelhout en lavendel vulde de kamer. De geurige oliën stegen op met de stoom van het warme water. Toen ze uiteindelijk uit het water kwam en zich aankleedde, was alle stress van die dag van haar afgespoeld. De moeizame start en de gebeurtenissen van de dag beïnvloedden niet langer haar humeur. Ze had zelfs zin om met de eigenaar van het kasteel te gaan dineren.

Tijdens het diner was Barbara aangenaam verrast dat er nog verschillende andere gasten in het kasteel logeerden. Het tafelgesprek was luchtig en aangenaam. Barbara was zelfs verbaasd dat de ruwe en onbehouwen Ian McKenzie een charmante en gastheer bleek te zijn die over de nodige humor beschikte.

Toen het eten op was en de meeste gasten al vertrokken waren, genoot Barbara van een glas cognac en de conversatie met de overgebleven gasten. Uiteindelijk nam de vermoeidheid bezit van haar. Ze stond op en nam afscheid van de anderen. Toen ze dat deed, stond ook Ian McKenzie op en pakte haar bij haar hand.

‘Mag ik je vragen nog even met me mee te lopen? Ik heb nog wat met je te bespreken in mijn studeerkamer’. Hij vroeg het vriendelijk, maar de blik in zijn ogen maakte Barbara nerveus.

Ze kon zijn verzoek niet weigeren zonder het onbeschoft te laten klinken ten opzichte van de andere gasten. Dus knikte ze, gaf hem een arm en liet zich door hem wegleiden.

In zijn studeerkamer aangekomen, viel het Barbara op dat de houding van de gastheer veranderde van hartelijk naar streng en kortaf.

‘Dan zullen we nu maar eens over je gedrag hebben, meisje’, zei hij terwijl hij haar naar een rechte stoel duwde die bij het bureau stond. Hij ging zelf op het randje van het bureau zitten.

De toon in zijn stem kwam Barbara bekend voor. Ook de woordkeuze kwam haar bekend voor, het leek allemaal erg op Richard’s ‘genoeg gepraat, tijd voor actie’ toon. Ze wist dat ze een stevig standje zou krijgen. Ze wist dat ze beter niet tegen hem in kon gaan. Het hanteren van de strooppot zou waarschijnlijk meer kans van slagen hebben.

Ze glimlachte verlegen. ‘Ja meneer, ik wil heel graag mijn excuses aanbieden’, antwoordde ze.

‘Ik vrees dat een excuus niet genoeg is, jongedame’, daar zal ik wel voor zorgen. De glimlach op het gezicht sprak boekdelen.

‘Ik zal de schade natuurlijk vergoeden, meneer’, knikte Barbara, maar was er niet zeker van dat hij dat bedoelde.

‘Dat ga je zeker doen. Ja. Daar bestaat geen twijfel over. Ik doelde meer op je hooghartige gedrag en je onvoorzichtigheid’, zijn gezichtuitdrukking maakte duidelijk dat hij serieus was.

Barbara keek naar hem op. Ze werd nog onzekerder en nerveuzer toen ze dat deed. Hij klonk net zo als Richard wanneer hij van plan was haar te straffen. En iets in zijn ogen maakte duidelijk dat dit precies was wat hij van plan was. Hij was van plan haar te straffen.

Angst overviel haar, maar ze beheerste de behoefte om de kamer uit te rennen.

‘Ik heb u al gezegd dat het me speet. Wat wil u nog meer van me?’, vroeg Barbara hem. Ze wist het antwoord op haar vraag eigenlijk wel, maar wilde het nog niet geloven. In haar hoofd speelden allerlei scenario’s zich af.

‘Ik weet dat het je spijt, en je excuses zijn aanvaard’, zei de kasteelheer minzaam. ‘Maar ik denk dat enige consequenties ook op zijn plaats zijn. Ik ga er niet mee akkoord dat je je gedraagt op de manier die je deed, zonder daar de prijs voor te betalen.

Barbara kon haar oren bijna niet geloven. ‘Welke prijs moet ik dan betalen’, vroeg ze.

‘Ik denk dat ik je een flink pak op je bips ga geven. Wie zich als een onhebbelijk meisje gedraagt, moet als een onhebbelijk meisje gestraft worden’. Hij stak zijn hand naar haar uit en wou dat ze die pakte.

Ze keek ernaar alsof ze nog nooit eerder een hand gezien had. Dit was echt niet te geloven en tegelijkertijd gebeurde het echt. Het was echt en surrealistisch tegelijkertijd. Ze keek hem aan, en schudde nee. Hij beantwoordde dit door ja te knikken.

‘Kom meisje, laten we zorgen dat dit achter de rug is. Daarna komen we er nooit meer op terug’.

Barbara slikte. Haar mond was droog. Behalve Richard had nog nooit iemand een pak op haar billen gegeven. Ze wist niet goed wat ze moest doen. Ze legde haar hand in de zijne en liet zich door hem overeind trekken.

Hij schoof wat spullen op zijn bureau aan de kant om ruimte te maken. Dan leidde hij haar naar het bureau en duwde haar voorover er over heen, zodat ze er met haar bovenlichaam overheen lag. Met zijn linkerhand duwde hij haar omlaag en liet zijn rechterhand hard op haar billen neerkomen.

Barbara begon te jammeren. ‘AAAUW!!’. Hij sloeg hard. Nog veel meer harde klappen vonden hun weg en Barbara verbaasde zich over hoe hard de klappen waren. Hij was hier erg goed in. Ze voelde tranen van schaamte achter haar oogleden branden en een brok in haar keel komen. Niet lang daarna begon ze te snikken.

‘Kom, kom, meisje? Je hebt het wel eens harder gehad dan dit, of niet?’ De stem van Ian McKenzie was vriendelijk, maar hij stopte niet haar bips te behandelen. Barbara was verbaasd, maar knikte instemmend op zijn vraag dat ze wel eens harder had gehad.

‘Dat dacht ik al’, zei hij en voerde de klappen op, zowel in tempo als qua kracht.

‘Oh, alsjeblieft. Het spijt me! Het spijt me echt!’, jammerde Barbara.

Ja, meisje. Ik weet dat je er spijt van hebt. Dat was al zo voor we begonnen. En dit is je straf. Net zolang tot ik denk dat je genoeg gehad hebt’. Zijn stem klonk afstandelijk. Hij klonk niet kwaad, wel vastbesloten.

De kasteelheer deelde een flink pak billenkoek uit. Barbara voelde de hitte door haar rok heen stralen, toen hij haar uiteindelijk liet opstaan.

‘En nu naar bed, meisje. Ik twijfel er niet aan dat hij dit verder zal afmaken wanneer hij hier arriveert. Hij verexcuseerde haar alsof ze een kind was. En Barbara voelde zich alsof ze en klein kind was. Ze knikte gehoorzaam en ging naar haar kamer.

Toen ze een half uurtje later tussen de lakens van het luxueuze bed lag, viel ze al snel in een diepe slaap. Morgen zou ze Richard weer zien en zou ze dit bed met hem delen.

*****************

Toen ze wakker werd, voelde Barbara een rilling door zich heen gaan. Het beloofde een interessante dag te worden. Ze had Richard al zes weken niet meer gezien. En nu hadden ze samen een lang weekend voor de boeg. Lekker met zijn tweeën.

Verder was er nog de kwestie van de auto. Het ongeluk had er voor gezorgd dat de wijze waarop ze hun hereniging had voorgesteld, bijgesteld moest worden. Ze huiverde bij de gedachte. Toch verlangde ze er naar hem te zien en zijn sterke armen om zich heen te voelen.

De nachtrust had haar goed gedaan. Ze voelde zich weer bruisen van energie.

 Maar goed, eerst maar eens aan de slag. Ontbijten, daarna een garage zoeken die de auto kon repareren en waar ze een auto kon huren waarmee ze Richard van het vliegveld kon halen.

Barbara belde naar de receptie om te informeren of ze haar ontbijt op haar kamer konden serveren. Het antwoord had meteen invloed op haar humeur, maar ze kon hier gelukkig nog mee omgaan. Het bleek dat de eigenaar orders had achtergelaten dat ze in de eetzaal zou moeten ontbijten.

’Verdomme! Blijft hij me nu als een kind behandelen?’, dacht ze. De man had haar op haar plaats gezet en moet er nu niet vanuit gaan dat ze hem onheus zou blijven bejegenen. Ze bleef in zichzelf door mopperen terwijl ze zich aankleedde en stelde zich voor hoe ze hem de waarheid zou zeggen.

Toen Barbara bovenaan de trap verscheen, keek de kasteeleigenaar op en glimlachte. Ze was een knap dingetje, tot in de puntjes verzorgd in haar wollen rokje en zijden blouse. Ze ademde een unieke sfeer van onschuldigheid en klasse uit. Haar geur was aantrekkelijk. Toen ze in de richting van de eetzaal liep, kwam hij overeind om haar te begroeten.

Zijn klasse en het zichtbare genoegen dat hij had haar te zien, brachten Barbara in verwarring. Op slag was ze helemaal vergeten dat ze van plan was hem eens flink de waarheid te zeggen. Misschien niet helemaal verdwenen, maar op dat moment wel het zwijgen opgelegd.

Barbara mengde zich tussen de andere gasten en genoot van het ontbijtbuffet. De gastheer had voor iedereen een paar vriendelijke woorden en toonde zijn interesse in wat iedereen voor die dag op zijn programma had staan. Ook stond het klaar met ideeën en adviezen voor hen die het nog niet wisten.

Zeilen, rondtrekken, bergbeklimmen en abseilen, waren allen activiteiten waarvan ze wist dat Richard ze leuk vond. Verder waren er meer traditionele sporten die ze konden doen zoals, golven, tennissen en zwemmen. Het kasteel had de beschikking over een groot zwembad, heetwaterbaden en sauna’s. Barbara luisterde en deed leuke ideeën op wat ze later met Richard zou kunnen gaan doen.

‘En meisje, wat vind je? Zullen we maar even een bezoekje aan de garage afleggen voordat je je overgeeft aan de geneugten des levens?’, bracht Ian McKenzie het onderwerp op auto’s, alsof het een plezierig uitje betrof. Ze glimlachte over de ontspannen manier waarop hij het te berde had gebracht. Het viel haar niet zwaar ermee akkoord te gaan, dat dit de eerste klus van de dag moest zijn.

Twee uur later, kreeg ze de aangename mededeling dat het niet ingewikkeld was de schade te herstellen en dat de reparatie ter plekke uitgevoerd kon worden. Minder leuk was dat de garage enige dagen zou moeten wachten tot de juiste verf zou arriveren en dat de reparatie van beide auto’s ruim € 3500,= zou moeten kosten. Dit nieuws zorgde ervoor dat de spanning in haar buik weer flink toe begon te nemen.

‘Mijn hemel! Zoveel geld?’, vroeg ze benepen. Zelfs de kasteeleigenaar kon geen glimlach op haar gezicht toveren.

‘Tja meisje, ik zou voortaan maar wat voorzichtiger de bochten ingaan als ik jou was’, zei hij met een luide lach. Er verscheen wel een flauwe glimlach op haar gezicht.

Haar glimlach was wrang. De goede man wist niet half.

Omdat ze liever niet had dat Richard de schade met eigen ogen zou bekijken, besloot ze de Porsche in de garage achter te laten. Ian McKenzie bood vriendelijk aan haar naar een naburig gelegen stadje te brengen waar ze een auto zou kunnen huren om Richard van het vliegveld te halen.

Later die ochtend, kon Barbara haar opwinding niet verbergen toen ze in de aankomsthal op Richard stond te wachten. Het leek een eeuwigheid te duren toen ze hem in de verte zag aankomen, haar Richard. Zijn brede gestalte vulde bijna de deuropening toen hij de hal binnentrad. Ze huppelde opgewonden heen en weer en sloeg begerig haar armen om hem heen toen de zijne haar omvatten.

Hun beider glimlachen ontmoetten elkaar.

Ze kusten hartstochtelijk en Barbara voelde zijn reactie tegen haar buik. Mmmmm. Ze had hem eindelijk weer bij zich. Hij wist wat ze dacht en maakt zich los uit hun omhelzing en keek haar in haar ogen. Ze glimlachte uitdagend tegen hem terwijl ze haar heupen met roterende bewegingen tegen ham een wreef. Hij lachte zachtjes, en boog zich voorover om haar weer te kussen. Zijn handen gleden over haar rug naar beneden. Hij legde ze op haar billen en begon ze schaamteloos te kneden.

Er gingen twintig minuten voorbij toen hij over de auto en haar andere misstappen begon. Barbara slikte, maar was opgelucht dat het ter sprake kwam. Richard stond erop dat hij hem helemaal bij praatte en hem gedetailleerd over de aard en de hoogte van de schade vertelde. Hij knipperde niet eens met zijn ogen toen ze vertelde wat het allemaal moest gaan kosten. Hij nam het allemaal redelijk goed op.

‘Je krijgt natuurlijk wel een flink pak op je bips, dat besef je toch wel, jongedame?’, zei hij tenslotte.

‘Ja’, fluisterde Barbara.

Het sloeg nergens op dat je ondanks dat je wist hoe ik erover denk, die auto meegenomen heb. Dom van je omdat je wist dat je hem niet gemakkelijk onder controle kunt houden in de bochten. En al helemaal niet als je er te hard mee rijdt. Wat bezielt je eigenlijk om ermee over deze smalle kronkelweggetjes te gaan?

‘Ik weet het niet. Echt waar, liefje, ik wou hem hier hebben voor ons samen. Je weet hoeveel ik er van houd om er samen met jou in te rijden’. Barbara deed haar best om zijn goede humeur te bewaren.

‘En als je jezelf doodgereden had? Zou je dat gewild hebben?’, hij wilde niets van haar gecharmeer weten. Hij wist natuurlijk ook wel dat er meer dan alleen zijn plezier door haar gedachten speelde, toen ze besloot de Porsche te stelen.

‘Nee’. Barbara verborg haar gezicht in haar handen en liet de preek die hij afstak gelaten over zich heenkomen.

Het was een stevige preek, die er voor zorgde dat ze zich erg schuldbewust was, spijt had van haar daden en besefte dat ze de auto nooit mee had mogen nemen. Ze speet haar ook geweldig dat ze zijn vertrouwen beschaamd had. Een pak op haar bips zou ervoor zorgen dat ze zich een stuk beter zou voelen. Ze hoopte dat het allemaal snel voorbij zou zijn en dat hij niet tot de volgende dag zou wachten.

Het gespreksonderwerp veranderde en ze spraken over de dingen die ze de komende dagen allemaal zouden gaan doen. Ze zouden eerst een twee dagen gaan zeilen. De weersberichten voor de komende dagen waren goed en zouden Richard’s meest favoriete tijdverdrijf niet in de weg staan. Zelfs in het laatst van juli, kon de Noordzee onrustig zijn en konden er verraderlijke winden staan. Aan de andere kant was het geweldig om op deze plaats van de Schotse kust het water op te gaan. Beiden zagen erg naar dit avontuur uit.

Richard besloot dat ze deze middag een lange wandeling zouden maken langs het strand, wat hier langs de rotsachtige kust lag. Terwijl ze zijn bagage in zijn auto laadden vroeg Barbara zich nerveus af of hij haar op het strand zou straffen of dat hij het in hun hotelkamer zou doen. Geen van beiden was een aantrekkelijk vooruitzicht, omdat ze het risico zouden lopen dat de andere gasten iets zouden zien of horen. Maar ze hoopte tevens dat hij niet zou wachten tot de volgende dag wanneer ze alleen op het water zouden zijn.

Ze zou er niet lang over in hoeven zitten, maar eerst moest de hindernis genomen worden van de ontmoeting van Richard met Ian McKenzie. Zou hij aan Richard vertellen dat ze onbeschoft tegen hem geweest was? Zou Richard kwaad worden als hij hoorde dat deze man haar een pak op haar billen had gegeven? Zou hij nog kwader worden als hij al was, als hij zou horen dat ze hem beledigd had?

Barbara slaakte een diepe zucht van verlichting toen de kasteelheer er netjes het zwijgen toe deed. De beide mannen konden het direct goed met elkaar vinden. Ze leken uit hetzelfde hout gesneden. Hun karakters leken erg op elkaar. Barbara moest inwendig lachen en begreep nu plotseling waarom ze helemaal niet van streek was geraakt toen Ian McKenzie haar de vorige avond had gestraft. Er was niets wreeds aan geweest. Het hoorde gewoon bij deze ongecompliceerde man.

Beiden hadden het vermogen het respect van andere mensen te veroveren, en beiden wisten instinctief hoe ze dit moesten behouden. Maar Richard betekende veel meer voor Barbara. Hij had haar hart veroverd, genoot haar absolute vertrouwen.

Het onderwerp van haar eerste kennismaking werd echter nooit een gespreksonderwerp. De kasteelheer complimenteerde Richard met zijn charmante vrouw. Barbara wierp hem een warme en dankbare glimlach toe. Tenslotte besloot ze de hele geschiedenis maar te vergeten.

Het stel ging naar boven om Richard’s bagage uit te pakken en zich in vrijetijdskleren te hullen.

‘Pak de leren riem even uit mijn koffer, wil je?’, droeg Richard haar op, op het moment dat zij dacht dat ze naar de eetzaal zouden gaan om te lunchen.

‘Nu?’, vroeg ze. Ze voelde haar mond droog worden. ‘Er zijn hier mensen die het zullen horen’.

‘Breng em hier’, Richard gaf een hoofdknik in de richting van de koffer.

Er had zich een ritueel tussen die twee ontwikkeld waarin zij het instrument moet halen als ze gestraft wordt. Barbara wrong haar handen zenuwachtig ineen, een elektrische spanning maakte ze van haar meester en haar vingers begonnen te tintelen. Ze boog zich voorover en zette de koffer op het bed. De riem lag bovenop zijn toilettas en wat andere persoonlijke bezittingen die haar echtgenoot had meegenomen. De riem en die verschrikkelijke badborstel die hij in de Bodyshop had gekocht. Ze wist dat hij ze met een bepaald doel had ingepakt.

Blij dat hij niet om de badborstel had gevraagd, pakte Barbara de riem, draaide zich om en overhandigde hem deze. Ze maakte al aanstalten om de knoop van haar spijkerbroek los te maken, toen Richard de riem oprolde en hem in de zak van zijn jasje liet glijden. Hij nam haar bij haar hand.

Opgelucht, maar nog niet helemaal ontdaan van haar zenuwen, liep Barbara hand in had met haar partner naar de eetzaal. Het feit dat ze een flink pak op haar billen tegemoet kon zien tijdens de wandeling langs de Schotse kust hing nu als een soort geheime wetenschap in haar gedachten. Angst en opwinding vermengden zich terwijl ze zich onder de andere gasten begaven en genoten van het koude buffet, de sandwiches en de soep.

Het kronkelende pad langs de kust was nauwelijks begaanbaar. Af en toe pauzeerden ze even om van het machtige uitzicht te genieten.

De kasteelheer glimlachte toen hij hen zag vertrekken. Hij wist waar ze heen gingen en wat de blonde man van plan was als ze daar aangekomen waren. Hij had gevraagd om een afgelegen plek waar ze even ongestoord hun gang konden gaar zonder dat ze risico zouden lopen dat ze gehoord of gestoord zouden worden. Dat dit meisje tegen zijn wil was ingegaan en die mooie wagen uit hun garage ‘gestolen’ had, was nieuw voor hem. Hij grinnikte en bewonderde haar pit. En hij moest lachen toen hij nadacht over ‘het geluk’ dat ze tijdens haar illegale ritje uitgerekend tegen hem aangebotst was. Er zaten soms poëtische elementen in het leven!

De wandeling was verfrissend. Richard genoot van de koele zeewind. De dikke Zweedse truien die ze droegen vormden een uitstekende bescherming. De zon scheen en schitterde tegen de rotsen en het geluid van de branding die op de kust beukte gaf hen het gevoel dat ze alleen op de wereld waren.

Toen ze een aantal kilometers over het strand gelopen hadden, liepen ze een soort overdekte uitsparing in de rotsen in. Zoals voorspeld waren ze tijdens de wandeling geen sterveling tegen gekomen en de branding zou alle geluiden die ze zouden maken overstemmen.

‘Dit ziet eruit als een goede plaats, vind je niet?’, Richard draaide zich naar Barbara om en drukte haar tegen zich aan. Hij boog zich voorover en kuste haar. Dan greep hij in de zak van zijn jasje en haalde de riem tevoorschijn. Hij gebruikte hem om nog wat dieper de uitsparing in te wijzen.

‘Oh’, jammerde Barbara.

‘Geen gezeur nu. Laten we zorgen dat het achter de rug is, zodat we verder kunnen gaan met onze vakantie’. Zijn stem was streng en vriendelijk tegelijkertijd.

‘Zijn verdomde oplossingen ook’, dacht Barbara en stampte met haar voet op de grond. Nu ze met het onvermijdelijke geconfronteerd werd, trok ze een pruillip.

Richard zette zijn hand op haar onderrug en duwde haar dieper de inham in. Ze verzette zich wat, maar niet veel.

De inham werd smaller en verbreedde zich vervolgens weer. Toen ze opzij stapten leek het wel of hij zich voor hen sloot. De mossige wanden en de zanderige bodem leken het geluid van de branding te absorberen.

‘Heerlijk geluidsdicht, vind je ook niet?’, grijnsde Richard terwijl hij zijn vrouw, die zich inmiddels veel zorgen maakte, in haar ogen keek.

‘Nee!’, pruilde en jammerde Barbara.

‘Ja, liefje. We moeten deze plek goed onthouden, denk ik’. Richard tastte naar beneden en deed de knoop van haar spijkerbroek los en deed de rits naar beneden. Hij duwde ze naar beneden tot onder haar knieën, terwijl hij haar onderbroek in één beweging meenam. Haar dikke trui viel meteen beschermend over haar bips en over haar kruis heen, maar zijn handen gleden omhoog en omvatten haar blote billen. Barbara voelde hoe de leren riem over haar blote benen streek.

‘Neeee! Liefje, alsjeblieft, niet doen?’, jammerde Barbara zachtjes.

‘Je kent de procedure, Barbara. Je bent de mist in gegaan. En zo gaan we daar mee om. Houd dus op met klagen. Wanneer het achter de rug is, zul je je goed voelen. En nu hier komen!’, hij trok haar met zich mee naar een groot rotsblok waar hij op ging zitten.

Barbara jammerde toen hij zich voorover over zijn schoot trok. De lucht was koud op haar benen en er verscheen kippenvel op haar billen toen Richard haar trui omhoog schoof om ze te ontbloten.

Het pak op haar bips begon. Richard sloeg langzaam maar hard op haar beide billen. Het deed zeer, maar stond nog niet in verhouding van wat nog moest komen, wist Barbara. Richard begon haar wederom streng toe te spreken, maar bleef onverminderd hard doorslaan toen ze zijn vragen beantwoordde.

In de volgende minuten jammerde en smeekte Barbara, terwijl het pak slaag in intensiteit begon toe te nemen. Tegen de tijd dat hij ophield met zijn hand en de riem oppakte, lag Barbara tegen de tranen en een opkomende boosheid te vechten. Zonder dat het de bedoeling was, begon ze flink om zich heen te schoppen.

Het kwam Richard allemaal bekend voor en wachtte met het ter hand nemen van de riem toen haar verzet begon toe te nemen. Een paar striemen met de riem zouden haar zo woest maken als maar kon. Vervolgens zou hij de boosheid uit haar slaan.

De woorden die uit haar mond kwamen, maakten het moeilijk voor Richard om zijn lachen te houden. Normaal vloekte ze helemaal niet maar als ze gestraft werd, dan kwamen er woorden die een bouwvakker zouden laten blozen.

Hij gaf haar een waarschuwing voor haar taalgebruik terwijl hij de riem met een groter tempo liet neerdalen. Het duurde niet lang voor de vloekwoorden opdroogden en plaats maakten voor smeekbeden.

‘Dat is beter Barbara. En nu ga je eens netjes vertellen wat het nou allemaal moest voorstellen. Ik wil de waarheid horen! Waarom heb je de Porsche meegenomen?

Tien harde klappen volgden zijn vraag op.

‘Oh, alsjeblieft! Dat heb ik al verteld! Ik wist dat je hem graag hier zou willen hebben’, riep ze.

‘Ik weet wel beter, dacht je niet?’, zei Richard waarschuwend, terwijl hij de riem hard op de achterkant van haar bovenbenen liet neerkomen.

‘OK! OK! Ik wilde er de blits mee maken! Alsjeblieft! niet meer!’, Barbara kronkelende en schopte met haar benen, zodat hij haar daar minder goed kon raken.

Richard glimlachte. ‘Dat is beter, Barbara, nu zijn we bijna klaar’. Hij beëindigde haar straf door haar van 30 terug te laten tellen. De klappen waren hard, maar het moeten tellen hielp haar er doorheen.

Toen het klaar was, hielp Richard haar overeind en liet haar op zijn schoot zitten. Hij kuste haar zoute tranen weg.

Onder haar brandende bips voelde Barbara het effect wat het allemaal op hem had. En zoals altijd, na een pak slaag, verlangde ze naar hem. Haar mond zocht de zijne en ze beantwoordde zijn kussen en ze verschoof een beetje, zodat ze de knoop van zijn spijkerbroek los kon maken.

‘Mmmmmm. Stoute meid!’, kreunde Richard en weer was hij blij met de privacy die de kloof hen bood.

De zes weken die ze elkaar niet hadden gezien cumuleerden in het volgende uur.

Toen ze terugliepen smeulde het vuur nog steeds in Barbara’s billen, maar een ander vuur was, in ieder geval tijdelijk, geblust.