Hij had ‘t gewoon expres gedaan he! Ze weet het zeker. Hij wist dat toen hij begon over een echt beschamend pak slaag dat als een zaadje zou gaan groeien in haar hoofd. Natuurlijk vindt ze het niet leuk. Wie vindt het nu leuk om als een klein meisje behandeld te worden of volkomen weerloos vernederd te worden? Niemand natuurlijk. En zelfs als zou er een kleine kern van waarheid in zitten, dan gaat ze hem dat al helemaal niet vertellen. Ze slikt nog liever haar tong in! Het is gewoon een intrigerende gedachte, een soort morbide nieuwsgierigheid om te erachter te komen wat hij met zijn sadistische geest nu weer in zijn hoofd gehaald heeft, zodat ze haar hoofd kan schudden en hem kan vertellen dat het helemaal nergens op slaat, wat hij bedacht heeft. Daarom is het ook zo gemeen wat Karel doet! Hij bungelt de gedachten als een worst voor haar neus en dwingt haar om ernaar te vragen. Ja, dit was duidelijk expres! Maar ze gaat hem het genoegen van de overwinning niet geven. Deze keer niet. Hij zou wel zien hoe lang ze het vol kon houden. Sterker nog: deze keer gaat hij toegeven en er zelf over beginnen.

Misschien zal hij vanavond eindelijk zijn plan uitvoeren. Bij de laatste twee afspraken, voor haar ‘lijstjes’ had hij er ook allang over kunnen beginnen, maar hij deed net of hij zijn opmerking alweer vergeten was. Maar zo makkelijk gaat dat niet, ze heeft niet toegegeven. En nu hebben ze een andere sessie gepland. Een soort onderhoud, om helemaal tot rust te komen. Soms worden er dan ook nieuwe spelletjes bedacht of video’s van het internet nagespeeld. Karel heeft ongetwijfeld op dit moment gewacht. Stiekem raakt ze een beetje opgewonden als ze nadenkt over wat haar te wachten staat. Nou ja, iets wat daar op lijkt tenminste, want verder kan absoluut niet natuurlijk.

’s Avonds zit ze bij Karel op de bank. Een van de vaste rituelen is om eerst samen een kopje thee te drinken en even bij te kletsen. Normaal een ontspannen moment, maar nu lijkt ze onbewust haar spieren aan te spannen. Wat gaat heeft hij nu verzonnen? Gaat het direct beginnen? “Tanja, gaat het?” hoort ze plotseling naast haar. “He wat? Ja, ja natuurlijk.” Waar heeft hij het ineens over? “Waarom zou het niet gaan?” “Nou, ik heb je al twee keer gevraagd of je nog wat wil drinken, maar je lijkt helemaal weg te dromen,” antwoordt Karel. “Nee dank je, ik heb genoeg gehad,” zegt Tanja. Had hij nou echt al wat gevraagd of speelt hij een spelletje? Ze kijkt hem aan. Ja, zie je wel, dat is duidelijk een blik! Goh, hij kan toch een meester zijn in dit soort dingen.

“Laten we beginnen” zegt Karel, terwijl hij gaat zitten op zijn favoriete armloze stoel. Hij klopt op zijn been, als uitnodiging. Blijkbaar beginnen we conventioneel, denkt Tanja. Ze gaat over de knie liggen, precies zoals ze al heel vaak gelegen heeft. Dan begint Karel rustig te slaan. Langzaam went ze aan het tempo, het gevoel, de warmte. Na een minuutje vraagt Karel haar om op te staan. Ook nu heeft hij nog niks geks in gedachten en vraagt hij alleen of ze haar broek even naar beneden doet. Terug over de knie trekt hij haar ondergoed naar beneden en gaat rustig door, tot beide billen een mooie egaal roze kleur hebben bereikt.

“Kom maar overeind en trek je broek maar weer aan,” zegt Karel nu. Ze doet wat hij zegt en gaat weer met hem op de bank zitten. Deze keer weet ze het gesprek nog te volgen, tot de na een paar minuten weer gaat maken. Ok, blijkbaar staat de warming up los van de andere zaken die hij voor me in petto heeft, denkt Tanja. Er sluipt wel langzaam enige twijfel in haar gedachten. Zou hij er nu serieus niet aan gedacht hebben? Nee, het komt vast nog. “Buig maar al over de stoel, dan kom ik er zo aan. Ik heb nog wat,” is de volgende aanwijzing van Karel. Zie je wel, er komt nog wat. Ze buigt over de stoel en wacht af. Zou hij haar ineens verrassen? Ze kan natuurlijk niet zien wat er achter haar allemaal gebeurt. Er beginnen weer gedachten door haar hoofd te spoken.

Ze hoort hoe Karel terug de kamer inloopt, maar die doet weinig geheimzinnig. “Ik heb een nieuwe strap gekocht! Die gaan we eens uitproberen. Eerst over lagen kleding, dan op je blote billen.” Hij tikt haar een paar keer aan en begint dan in een ritmisch tempo te slaan. Het doet niet echt veel pijn en het zorgt op zich voor een fijne warme gloed, waar ze normaal gesproken best van zou kunnen genieten, maar nu is ze daar helemaal niet mee bezig. Ze is geïrriteerd, boos misschien wel. Weken is ze er al mee bezig en hij is het gewoon vergeten! Hier maakt ze zich zo druk om en hij geeft nergens om. Weer hij dan niet wat hij met haar doet?

“Nou. Ligt lekker in de hand, valt niet tegen. Tijd om je broek uit te doen voor de volgende ronde,” zegt Karel vrolijk. Maar Tanja blijft liggen. Hij zoekt ‘t maar even uit. “Volgens mij was ik duidelijk Tanja,” klinkt het met gespeelde strengheid. Maar Tanja verroert zich niet. “Hey, wat is er aan de hand meid?” vraagt hij nu bezorgd. “Niks,” zegt Tanja stuurs. “Heb ik iets verkeerd gezegd?” probeert hij nog. “Of je te hoog geraakt? Ik dacht dat ik aardig gemikt had, maar ‘t ding is net nieuw. Hoe dan ook gaat dat wel beter als mijn doelwit duidelijker wordt.” Weer gebeurt er niks. “Tanja, zeg eens wat er is,” zegt Karel geïrriteerd. “Ik zei het toch: niks!” Daarna zwijgt ze.

“Er is duidelijk wel iets en je gaat me vertellen wat het is,” zegt Karel streng. Tanja zwijgt. Hij weet echt wel wat er is, of hij zou het in elk geval moeten weten. Dat hoeft zij hem niet te vertellen. “Dan gaan we ‘t anders oplossen,” zegt Karel. Hij laat de strap hard op haar billen neerkomen. En nog eens, en weer. In een hoog tempo komen de harde klappen. Tanja bijt op haar tanden, maar ze beweegt zich niet. Na een minuut stopt hij weer. “Ga je nu vertellen wat er is?” vraagt hij weer. Opnieuw zwijgt ze. Dan hoort ze hoe de strap wordt neergelegd en voelt ze hoe Karel zijn handen om haar middel doet, de knoop van haar broek losmaakt en haar broek naar beneden sjort. Haar onderbroek komt er direct achteraan. Ze beweegt niet, ze zwijgt. De strap wordt weer opgepakt en in hetzelfde tempo over haar nu naakte achterste gestriemd.

De pijn is steeds groter, maar Tanja weet zich nog steeds zo goed als stil te houden. Langzaam verdwijnen de gedachten en blijven alleen de pijn en de emoties nog over. De boosheid, de teleurstelling. In de verte hoort ze Karels stem, die nogmaals vraagt wat er scheelt. Ze reageert niet. Dan volgen nieuwe slagen. Bewuster, trager, harder. Ze komen van de top van haar billen tot aan haar bovenbenen. De pijn wordt steeds sterker en de tranen springen in haar ogen. De boosheid komt langzaam los. De teleurstelling laat los. Haar vuisten ontspannen en ze begint zachtjes te huilen. Haar spieren ontspannen en ze ligt slap op de bank. Dat achter haar het pak slaag ophoudt, heeft ze niet eens in de gaten.

Stil snikkend over de bank voelt ze een hand in haar haren, zachtjes strelend. De hand verplaatst zich naar haar schouder. “Kom maar overeind,” hoort ze zijn zachte stem. Heel langzaam staat ze op en draait ze zich om. Karel staat met open armen en omhelst haar. Ze slaat zijn armen om hem heen en snikt weer verder tegen zijn borst. Langzaam keert de rust terug in haar lichaam. Ook de gedachten komen weer terug. Ze laat de knuffel los en Karel laat haar los. Ze veegt een traan weg. “Laten we even op de bank zitten,” zegt Karel weer zachtjes. “Eerst even wat aandoen,” antwoordt Tanja met een flauwe glimlach.

Tanja zit rustig op de bank terwijl Karel een nieuwe kop thee haalt. Hij zet de thee neer en gaat zitten, terwijl Tanja rechtop gaat zitten en haar handen aan de thee warmt. “Gaat het weer een beetje?” vraagt hij haar en ze knikt. “Wil je me vertellen wat er is?” Tanja lacht weer. “Ik was boos op je.” Karel kijkt verbaasd. “Heb ik iets geks gezegd? Volgens mij was er niet veel bijzonders.” “Nou, het ging meer om een paar weken geleden,” legt Tanja uit. “Toen je een paar weken geleden, toen met Rosa, zei dat je een nog veel beschamender pak slaag in petto had, triggerde dat bij mij enorm veel gedachten aan wat je zou doen. Ik dacht er de hele tijd over na, en er kwam maar niets. Toen werd ik boos, omdat je geen idee hebt wat je opmerkingen met me doen. Soms kun je zo lichtzinnig zijn! Nou ja, opeens kon ik nergens anders meer aan denken…”

Karel kijkt een beetje beduusd. “Sorry, het spijt me Tanja, ik zei het zomaar tussendoor, ik had geen idee dat het zoveel met je zou doen.” Hij zwijgt even. “Je had ‘t ook kunnen zeggen.” Tanja schudt haar hoofd. “Ik ga niet vertellen wat ik wil dat jij me aandoet, dat moet je zelf bedenken.” “Dat is goed, maar als je ergens mee zit, mag je het wel zeggen hoor. Of moet ik het er elke keer uit slaan?” werpt Karel tegen. “Je kunt ‘t ook gewoon merken als er iets mis is hoor, zelfs een onattente man moet dat kennen. Maar als je weer zo slecht oplet, is dat inderdaad nog een optie.” Karel moet lachen, blijkbaar keert de brutaliteit langzaam terug. “Al goed dame, ik zal beter opletten, als jij een klein beetje je best doet om eerder te vertellen als er wat is.” “Afgesproken!” zegt Tanja enthousiast. “O, en nog een ding,” voegt Karel eraan toe. “Volgende week, zelfde tijd, krijg jij je beschamende pak slaag. Volgens mij krijg je er spijt van, maar het is jouw keus.” Tanja zwijgt met een rood hoofd. Van binnen lacht ze weer.