Het was kerstavond en in het hele winkelcentrum, was geen enkele winkel open, helemaal geen een.

De rolluiken waren naar beneden en in de meeste winkels waren de lichten gedoofd; hier en daar kon ik een stofzuiger horen van arme zielen die zich nog steeds niet huiswaarts kunnen bewegen om het hun gezinnen Kerstmis te vieren – ik zou die arme zielen het liefst willen smeken de deur open te doen zodat ik nog wat kan kopen, voordat ik het opgeef en onder ogen moet zien dat deze kerst op een totale mislukking uitloopt. Ik zou hen graag willen smeken, maar ik spreek alleen maar Nederlands en lijkt bij hen niet het geval te zijn, bovendien kunnen ze me niet horen omdat ze allemaal oordopjes in hun oren hebben. En ik kan niet ver genoeg door het hekwerk reiken om de stekker van een stofzuiger uit het stopcontact te trekken…

Ik heb het natuurlijk weer eens schromelijk overschat – dat is een bekende valkuil van me. Voor het eerst had mijn partner de afgelopen periode zijn belangstelling laten merken voor iets anders dan kruisloze broekjes (voor mij, niet voor hem) en toen ik zijn oplaadbare schroefmachine in de tas had zitten, dacht ik dat de buit binnen was. De afgelopen jaren was het altijd moeilijk gebleken een cadeau voor hem te vinden. Oh, ik heb de afgelopen zomer wat lopen flierefluiten en feestvieren, dollen en lachen, en grappend tegen mijn vriendinnen gezegd dat ik mijn cadeautje voor Kevin allang binnen heb.
Ondertussen hadden zij het er erg druk mee en verzamelden hun cadeautjes voor de komende kerst. Zij hadden hun zinnen op een Wii gezet, terwijl ik wachtte tot de PS3 weer binnenkwam, omdat de populaire Wii totaal uitverkocht was. En terwijl zij hun inkopen gereed hadden, was ik nog steeds wanhopig op zoek. Ik haastte me op kerstavond van de ene winkel naar de andere op zoek naar een Elmo-pop en een sjaal voor mijn zus die inmiddels overal uitverkocht was. Na een hele dag winkelen stopte ik bij de Bijenkorf en nadat ik daar naar de wc geweest was, was de hele winkel leeg en afgesloten. Wat moest ik nu doen? Ik strompelde naar de lege stoel van de kerstman, liet me erin vallen en verborg mijn gezicht in mijn handen.

Toen ik opkeek zag ik dat een grote, rijzige man een paar meter van me af stond. ‘Aaahhh!’, gilde ik en ik denk dat ik een nieuw record ‘van zitstand omhoog springen’ gevestigd heb. Toen mijn hartslag weer enigszins normaal was, voelde ik me behoorlijk belachelijk. Het was een kleine kerstman, een mannetje wat zich in een kerstpak gehesen had, de hele dag gefotografeerd werd en een eindeloze stoet jengelende kinderen op schoot moest nemen. En ik maar denken dat ik een klotebaan had. Alleen de gedachte al dat ik daar de hele dag in dat pak moest zitten dat me monsterachtig dik deed lijken en een schare toch al hopeloos verwende kinderen moest stimuleren hun fantasie over wat ze wilden hebben de vrije loop te laten… en nu hij eindelijk naar huis kon zat er een of andere vreemde vrouw in zijn stoel.

‘Het spijt me’, zeg ik. ‘Ik zal ruimte maken en neem aan dat je haast hebt’.

‘Tja, ik heb het vanavond nog heel erg druk’, geeft hij toe, ‘maar met Kerstmis is eigenlijk overal wel tijd voor’. Ik zou wel eens willen weten hoe hij bij die gedachte komt. ‘Misschien moet ik daar maar even zitten’.

Ik heb al heel wat kerstmannen meegemaakt, maar hij lijkt me een aardige vent. De Bijenkorf had niet echt bezuinigd op zijn pak, omdat het van fluweel en zijde was, niet van katoen en zijn laarzen en riem waren van mooi zacht leer. Het pak zit goed, er is geen kreukel te zien, waarschijnlijk omdat deze kerstman niet allerlei moeilijke toeren hoeft uit te halen op de noordpool, als je begrijpt wat ik bedoel. Hij beweegt zich erg soepel voor zo’n grote man en zit al bijna in de stoel voordat ik opgestaan ben waardoor ik bijna bij hem op schoot kom te zitten.

‘Daar is die schoot precies voor bedoeld’, laat hij me weten. Ik ga dus op zijn aanbod in en ga heel voorzichtig zitten. ‘Ik kan het wel hebben hoor’, zegt hij en moedigt me aan om echt te gaan zitten. Op de een of andere manier denk ik dat hij gelijk heeft. Hij ruikt naar leer en pijptabak, net als mijn opa en het pak dat hij aan heeft is echt heel zacht. Hij heeft een arm om mijn middel en er ligt een hand op mijn knie, maar ik vind dat helemaal niet erg. Zijn handen zijn groot en zijn vingers zijn sterk, ruw op sommige plaatsen maar met zachte handpalmen en een bleke huid. Zo bleek dat je er bijna doorheen kunt kijken. Ok, ik geef toe, ik heb zijn handen goed bekeken.

‘U vraagt zich waarschijnlijk af wat ik hier doe?’, vraag ik hem.

‘Nee, dat vraag ik me helemaal niet af’, zegt hij met een stem die de indruk geeft dat hij al vele jaren de kerstman speelt. Een lage, serene stem. ‘De meeste meisjes die op mijn schoot zitten vertellen me wat ze graag voor Kerst willen hebben’, zegt hij. ‘Waarom doe jij dat ook niet?’

‘Ik wil alleen maar… ha! Ik wil alleen maar een kofferbak met cadeautjes voor mijn familie, vrienden, collega’s, en oh! iemand waar ik al een heel jaar mee bezig ben! Kunt u dat niet even voor me regelen’, bijt ik hem toe.

‘Daar klinkt niet echt de kerstgedachte in door’, antwoord hij vriendelijk. ‘En jijzelf? Er moet toch ook nog iets op je eigen verlanglijstje staan?’

‘Ikzelf. Ik mag niet klagen. Ik heb een geweldige familie en een liefhebbende echtgenoot die heel goed in staat is een hint op te vangen en die heb ik hem in het afgelopen jaar veelvuldig gegeven. Een liefhebbende echtgenoot die me…’

‘een paar oorbelletjes gaat geven’, zeg ik met een glimlach. ‘Met een grote diamant met allemaal kleine diamantjes erom heen.

De ‘Kerstman’, kijkt me recht aan. ‘Ja’, zegt hij, ‘dat is duidelijk’. Hij kijkt me diep in mijn bruine ogen. ‘Ze zullen wel mooi zijn’.

‘Dat zijn ze zeker!’, zeg ik lachend.

‘Oh? Je klinkt nogal zeker van je zaak’.

‘Tja’, ik voel hoe ik een kleur krijg, ‘Ik heb stiekem even gekeken. Hihihi’.

‘Pas op’, waarschuwt hij, ‘het verschil tussen op de knie van de Kerstman naar over de knie van de Kerstman is niet zo heel groot. Ik hoop niet dat je op de lijst van stoute meisjes staat’. Mijn hart slaat een paar keer over en ik voel een kriebel in mijn buik. ‘Ik ben heel lief geweest’, protesteer ik net een beetje te fel.

‘Dan is er niets om je zorgen over te maken, of wel?’

‘Nee, dat klopt’, schiet ik in de verdediging, ‘Zoals ik al zei, ik heb ze al gezien’.

‘Kerst staat erom bekend dat er onverwachte dingen gebeuren’, voorspelt hij, ‘Je had nooit gedacht dat je ze zou krijgen, hè?’

‘Tja, nee, niet echt…’, geef ik toe. ‘Ze waren hartstikke duur en we hebben afgesproken dat we het dit jaar een beetje rustig aan zouden doen met de cadeautjes. Begrijp je wat ik bedoel?’

‘Het bewijst dat lieve meisjes uiteindelijk toch wel krijgen wat ze willen’

‘Lief. Omdat ik lief geweest ben. Een kleine misstap maakt me dan niet ineens stout’.

‘Nee, nee, helemaal niet. Maar vertel eens, wat doe je hier op dit uur van de dag?’

Goed dan. Niet een goed moment om die vraag te stellen. ‘En jij dan?’, kaats ik de bal terug, ‘Heeft een Kerstman op dit moment geen andere dingen te doen?’ Ik probeer een poeslief stemmetje op te zetten, maar mijn hart gaat als een bezetene tekeer en ik voel kriebels in mijn buik.

‘De Kerstman redt zich wel, maak je daar maar geen zorgen over’.

‘Luister… ik heb een achterstand opgelopen met mijn kerstinkopen. En toegegeven, ik ben niet erg aardig geweest naar het winkelpersoneel, die zeggen dat dingen uitverkocht zijn en niet even in het magazijn willen kijken. Misschien ben ik voor één keertje niet erg aardig geweest. U zult wel denken dat ik een flink pak op mijn bips nodig heb’, fluister ik in zijn witte baard.

‘De Kerstman weet die dingen allemaal. Hij houdt alle brave jongens en meisjes in de gaten’. Hij gebaart me dat ik op moet staan. ‘Misschien moet je mijn werkplaats maar eens bekijken’.

Ik kijk om me heen en zie achter zijn stoel een ‘werkplaats’ ter grootte van een telefooncel. Hij pakt mijn hand, die helemaal in de zijne verdwijnt en trekt me mee. Hij trekt me mee in de richting van zijn werkplaats. Ik had verwacht dat ik me los zou trekken, dat ik me zou verzetten, maar dat doe ik niet.

Ik buk me en stap het lage deurtje binnen en zie dat het binnen veel groter is dan het er van de buitenkant uitziet. Er staat een grote tafel waarop allemaal onderdelen, het is duidelijk dat hier iemand aan het werk is. Het is kil in de deuropening, maar verderop brandt een haardvuur. Er ligt een kleedje voor de haard en er staat een grote leren stoel met een voetenbankje. De kerstman stapt achter me naar binnen en doet de deur achter zich dicht, waardoor het geluid van de stofzuigers uitsterft.

‘Ik moet nodig naar huis’, herinner ik me plotseling.

‘Dit zal niet zolang duren’, beloofd hij, ‘en thuis ligt iedereen inmiddels al te slapen’. Hij loopt langs me heen en gaat op het voetenbankje zitten wachten. Ik weet wat me te doen staat en op de een of andere manier wordt ik naar hem toe gezogen tot ik naast hem sta.

Dan reikt hij naar mijn middel. Ik spring achteruit en probeer hem een tik op zijn vingers te geven. Ik spring bijna het vuur in, waardoor ik weer naar voren spring waardoor ik bijna voorover over zijn schoot val. Maar zijn hand op mijn schouder houdt me tegen.

‘Wacht even’, stotter ik en mijn handen gaan naar de knoop. ‘Mag ik het alsjeblieft zelf doen?’ Met een kort knikje moedigt hij me aan om door te gaan. Deze broek zit de laatste tijd een stuk strakker en ik moet hem heel behoedzaam naar beneden schuiven om te voorkomen dat mijn onderbroek mee omlaag glijdt. Wanneer de kerstman mijn schouder loslaat buig ik me voorover over zijn wachtende schoot. Hij legt zijn arm om mijn heupen.

‘Karin’, begint hij, en ik schrik op bij het horen van mijn naam. ‘Waarom ben je hier?’ Heel even denk ik dat uit moet gaan leggen, maar dat kan ik niet.

‘Omdat ik stout geweest ben’, geef ik toe, ‘en ik wil zo graag lief zijn’. Mijn mond gaat weer open om te protesteren als hij mijn onderbroek naar beneden doet, maar de woorden komen niet. ‘Alsjeblieft’, is alles wat ik kan denken. Mijn onderbroek is omlaag en mijn bips wordt steeds warmer en ik sta op meer dan één manier in brand.

‘Alsjeblieft wat, jongedame?’, vraagt hij. Zijn stem klinkt net als die van mijn grootvader.

‘Alsjeblieft, niet zo hard. Ik ben over het algemeen erg lief – echt waar!’

Ondanks dit redelijke verzoek sneed de eerste klets mijn adem af. Laag en – tja, hard. Niet agressief, maar desondanks hard. Een zware hand, van een grote man, een hand die afwisselend zacht en ruig was en vele jaren ervaring met zich meedroeg. Een hand die mijn billen teistert met harde klappen. Hij houdt me stevig vast zodat ik geen kant op kan, hoewel ik een beetje met mijn benen trappel. Ik adem sissend in en uit en probeer het op te vangen totdat ik me realiseer dat hij nog niet eens echt begonnen is. Hij hanteert een rustig ritme, als van een man die de hele avond de tijd heeft. Ik realiseer me dat het niet erg is om te huilen – in eerste instantie vanwege de pijn aan mijn billen, later omdat ik teleurgesteld ben over mezelf en tenslotte vanwege alle spanning en frustratie omdat dit niet de Kerst is die het zou moeten zijn.

OK, ik geef toe, omdat ik nu echt een serieus pak slaag krijg. Niet een pak op de bips zoals je een klein meisje geeft, maar een pak slaag zoals een volwassen vrouw af en toe nodig heeft. Ik bedoel, het doet zeer als ze neerdalen – iedere afzonderlijke klap – het doet zeer als ze neergekomen zijn en het doet zeer als een volgende op dezelfde plaats neerkomt, vaak, bij herhaling en allemaal doen ze zeer. Ik weet dat ik de klappen die laag neerkomen het langst voel, maar degene die hoger neerkomen kennen een felle pijn. Toegegeven ik heb niet de kleinste billen die je je kunt voorstellen en ik ben ook geen frequent bezoekster van de sportschool, dus ik weet dat het zal trillen als een gelatinepudding, aardbeiengelatine misschien, maar de Kerstman schijnt kersen te willen. In het rode licht lijkt zijn broekspijp nog roder en die kleur ga ik ook krijgen, ben ik bang.

‘Je wilt een vrolijk Kerstfeest, toch, Karin?’, vraagt hij.

‘Ja, Kerstman’, snik ik.

‘En zul je tijdens de Kerst dan ook lief zijn?’ Ik knik nogmaals. ‘Ga je me helpen?’, vraagt hij terwijl ik wezenloos aan het knikken ben. ‘Beloof je dat je me zult helpen?’

‘Dat beloof ik’, zweer ik plechtig.

‘Niet meer stout zijn?’

‘Nee…’, zeg ik klagend.

‘Geen brutaliteiten meer?’

‘Het spijt me’, roep ik, hij zwijgt even en concentreert zich weer op waar hij mee bezig was.
‘AAUUWWW’.

‘Geen grote mond meer, geen gesnauw, geen mijn haast is belangrijker dan die van jou?’

‘Het spijt me’, zeg ik nogmaals, ondanks dat ik wel weet waar dat toe leidt. Als hij daarmee klaar is, houdt hij even op.

‘En…’, zegt hij opeens, ‘niet alleen maar een paar oorbelletjes. Zelfs geen diamanten’.

‘Nee’, zweer ik. ‘Nee, ik wil lief zijn’, laat ik oprecht weten. En dan, met een hels brandende bips en terwijl de tranen over mijn wangen stromen, wordt ik door een onbegrijpelijke vlaag van verstandsverbijstering getroffen en smeek, ‘Wil je een braaf meisje van me maken?’ En dat doet hij.

Als ik me na afloop van zijn schoot laat glijden en mijn broekje omhoog doe om mijn waardigheid weer terug te vinden, duurt het niet lang voor ik bij hem op schoot zit. Ja, echt waar, door met mijn bovenbeen op een van zijn benen te gaan zitten lukt het mij om min of meer te gaan zitten, maar het naar huis rijden zal nog een avontuur op zich worden. Hij ziet er vrij onbewogen uit en er is geen enkele aanwijzing dat hij ontstemd is. Ik voel me voor 95% goed en ben vastbesloten me goed te gedragen.

Ik werd zaterdagochtend wakker uit deze droom en ik ben blij nu, op zondagavond, te kunnen zeggen dat ik mijn kerstinkopen voor ongeveer tweederde klaar heb.

© Britt

Alex en Lilly zijn een jong koppel; hij 25 en zij 21 lentes op de teller. Maar iets aan dit stel maakt dat hun nu twee jaar durende relatie nou niet bepaald standaard te noemen is. Hoe jong ze ook mogen zijn; in volle overtuiging hebben ze er beide voor gekozen om hun relatie volgens huiselijke discipline protocol vorm te geven. Allebei hebben ze al vanaf hun jeugd iets met spanking. Je zou zelfs kunnen stellen dat Alex er in zijn beroepskeuze zich door had laten inspireren. Hij was nu al vier jaar werkzaam als politieagent. Destijds had hij gekozen voor de opleiding vanuit een gevoel van rechtvaardigheid, behulpzaamheid en het ‘goede’ willen doen. Zijn stabiele karakter had hem soepel door de opleiding geholpen, en hij stond nu binnen het korps al bekend als een fijne en betrouwbare collega die discretie hoog in het vaandel had staan. Lilly is een lief maar impulsieve jonge vrouw. Haar vrolijke en humorvolle karakter maakt dat ze eigenlijk nogal meisjesachtig overkomt, maar als je haar wat beter kent, komt ook haar serieuze kant boven, en een drang om net als Alex het ‘goed’ te doen. Zij is werkzaam in een bakkerij.

Ze waren met elkaar in contact gekomen via het huiselijke discipline forum, waar ze zich allebei vanuit hun verlangens hadden aangemeld. Toen ze een relatie kregen was het dan ook geen punt van discussie geweest of ze HD in hun relatie zouden toepassen. Dat was voor beide een vanzelfsprekendheid.

Maar toen ontstond er dus op datzelfde forum een idee om een weekend onder gelijkgestemden te organiseren. Vooral Lilly had dit gelijk heel spannend gevonden. Eigenlijk twijfelde ze wel en beetje. Ze had de mensen daar voor haar gevoel dan wel een beetje leren kennen, maar ze was ergens wel een beetje bang dat het contact in real life anders zou zijn. Niet zo zeer dat ze zich er dan niet ‘veilig’ bij voelde, maar meer dat de verwachtingen wel eens te hoog gespannen zouden kunnen zijn. Dat sommige zaken wel eens tegen zouden kunnen vallen. Tevens vond ze de gedachte om een collega sub over die knie genomen te zien worden best wel een beetje gênant, om maar helemaal te zwijgen over het idee dat Alex haar billen zou ontbloten ten overstaan van de groep. Ook al was het dan zo dat dat voor iedereen die daar zou zijn het een ‘normale’ gang van zaken was, ze moest er niet aan denken…..

Maar Alex was dus gelijk enthousiast geweest, wilde graag al die mensen waar hij nu al best een tijd een diepgaand contact mee had eens ontmoeten. En als Lilly eerlijk was, was ze toch ook wel gefascineerd door het idee, en natuurlijk ook wel nieuwsgierig. En omdat ze wist dat Alex heel graag ging (maar hij zou nooit gaan als Lilly zich er niet prettig bij zou voelen) raapte ze al haar moed bijeen en gaf hen beide op. En toen Alex jarig was, kreeg hij als cadeau dus een weekend uit. Hij was zeer blij verrast, en waardeerde het enorm dat Lilly voor hem haar twijfels opzij zette.

En toen was het dus zo ver. Alex met een gezonde en voor hem prettige spanning maar Lilly toch wel een beetje met een knoop in haar maag stapte ze in de auto en vatte zij de opgegeven route naar de accommodatie aan.

Lilly was een beetje stil. Alex wist wel wat haar bezig hield. O, hij kende haar zo goed…. Hij moest er eigenlijk bij zichzelf een beetje om lachen. Zijn meisje, zijn deugnietje en rebelletje, die nu bij voorbaat al zo onder de indruk was dat ze er een beetje stil van werd. Waar was haar soms best wel grote mond nu? Glimlachend lag hij geruststellend een hand op haar knie. “Ontspan eens een beetje smurf…. het is de bedoeling dat het voor ons allebei leuk wordt..” Lilly zuchtte diep. “Ja Alex… Maar als ik nou tegenval… ik bedoel, achter de computer is toch anders… “ Alex trok zijn hand terug en richtte zijn blik strak op de weg. “Niet doen Lilly…. geen onderuithalen van je zelfbeeld als je onzeker bent… Je weet hoe ik daar over denk, we hebben het er vaak genoeg over gehad. Je bent een lieve meid, geloof dat zelf nou eens.” Lilly zweeg en keek naar buiten. “Jij hebt makkelijk praten” mompelde ze zachtjes, maar niet zacht genoeg zodat Alex het niet gehoord had. Alex slikte zijn lichte irritatie weg. Hij snapte haar wel… weer lag hij een hand op haar knie en kneep er even zachtjes in. “Kijk mij eens aan smurf” Vertwijfeld voldeed Lilly aan het verzoek. “Je bent prima zoals je bent….. Wees gewoon jezelf, ik help je er wel doorheen.” Lilly smolt bij zoveel begrip. “Dank je wel Alex…. lief van je.” antwoordde ze en schonk hem een lieve glimlach.

Ze kwamen aan bij de boerderij die afgehuurd was voor het weekend, die voldoende privacy bood om ongestoord met elkaar van gedachten te kunnen wisselen. De boerderij zag er leuk uit. Maar Lilly ontging dat totaal, was erg bezig hoe haar eerste indruk zou overkomen. God, wat was ze ondanks haar soms brutale voorkomen verlegen…. Alex nam het plaatje van de boerderij wel in zich op, en hij zag als eerste dat er al mensen waren die buiten op het terras zaten. bemoedigend sloeg hij een arm om Lilly haar schouders en samen liepen ze op de groep af……

Ze werden direct hartelijk welkom geheten door Angela, één van de organisatoren van het weekend. Een warme hartelijke vrouw die echt haar best deed om een ieder die aankwam gerust te stellen en het gevoel te geven dat hun aanwezigheid op prijs werd gesteld. Na het handen schudden en voorstellen (Lilly vond het wel grappig om nu ieders echte naam te horen in plaats van de nicknames die op het forum gebruikt werden, ze vroeg zich alleen wel af of ze niet per ongeluk de verkeerde naam zou gebruiken) werd hen een zitplaats aangeboden en kregen ze een drankje. Al snel kwam toen een volgend koppel aan en verschoof de aandacht naar hen. Stiekem was Lilly daar wel blij mee. Stilletjes observeerde ze de groep.

De eerste avond bleef spannend voor Lilly. Alex leek het eerste contact gemakkelijker af te gaan. Hij was al snel met meerdere dominanten in gesprek over hun ervaringen. Lilly voelde zich niet buitengesloten, integendeel, het was een warme groep met een oprechte belangstelling voor elkaar, maar ze kon en durfde nog niet het achterste van haar tong te laten zien. Het rebelse en drukke meisje in haar bleef nog even verborgen. Maar dit zorgde er wel voor dat er binnen in haar een bepaalde spanning opgebouwd werd. En die spanning zorgde er voor dat er een stuiterbal van ongekende grootte binnen in Lilly groeide…. En die stuiterbal zocht steeds heviger een weg naar buiten.

Die avond gebeurde er op het gebied van spanking nog niets binnen de groep. Iedereen was druk elkaar te leren kennen en om de eerste indrukken van elkaar te verwerken. Doodmoe van al die indrukken viel Lilly dan ook die avond in slaap.

Lilly maakte een goede nacht en uitgerust werd ze wakker. Het was nog vroeg, en ze voelde de opgebouwde spanning van die dag ervoor borrelen. Ze keek naar de nog slapende Alex. Deze gelegenheid om eens even te plagen liet ze niet aan zich voorbij gaan…

Zachtjes stond Lilly op, sloop naar haar toilettas en haalde er de haargel uit. Ze kroop langs het bed naar de kant waar Alex lag te slapen, pakte een van pantoffels die keurig naast het bed stonden en deed er een flinke kwak gel in. Vervolgens kroop ze weer stilletjes in bed. Ze kroop tegen Alex aan en begon hem zachtjes wakker te strelen. Alex opende zijn ogen en trok Lilly nog even dichter tegen zich aan. “Morgen Smurf, lekker geslapen?” “Hmmm, naast jou altijd kanjer” antwoordde Lilly liefdevol. Ze bleven nog even 10 minuten nagenieten, maar toen besloot Alex dat de dag begonnen was, ging op de rand van het bed zitten en stak zijn voeten in zijn pantoffels. Als door een wesp gestoken reageerde Alex en schopte de pantoffel de kamer door, de gel drupte van zijn tenen af. Verbaasd keek hij ernaar. Lilly lag in een deuk van het lachen.

Alex hinkte op één been naar de tas waar een handdoek in zat, en veegde daarmee zijn tenen schoon. Quasi boos keek hij Lilly aan. “Solliciteer jij soms ergens naar?” vroeg hij met een licht dreigende toon in zijn stem. Lilly plooide haar gezicht in een onschuldige stand en zei liefjes; “Nee hoor, zou het niet durven.” Alex was met een sprong bij Lilly op bed, waar hij haar binnen een paar tellen in de houdgreep had. Lachend drukte hij een kus op haar mond, maar vervolgde wel op een waarschuwende toon; “Pas jij een beetje op Smurf? Zo’n begin van de dag beloofd weinig goeds. Gedraag je een beetje he…”

De rest van de dag verliep tot verbazing van zowel Alex als Lilly zonder al te veel uitdagingen van Lilly’s kant. Er waren voor allebei dan ook zoveel nieuwe indrukken, dat de behoefte bij Lilly minder was. Maar gaandeweg voelde Lilly zich steeds meer op haar gemak binnen de groep, en voelde ze zich steeds vrijer worden…

Die avond ging het echter mis en werd Lilly gevoerd door haar ingehouden spanningen wat overmoedig…

Er was door een aantal vrouwen een heerlijke maaltijd bereidt. Eén van hen was kok, dus het resultaat mocht er zijn. Natuurlijk kwam er ook passende wijn op tafel. Bij iedere gang een andere. Alex wist dat dit voor Lilly funest kon worden, zij kon alcohol maar slecht verdragen. Ze schoot dan altijd door in haar uitdagingen. Nuchter was het voor Lilly soms al best moeilijk om de grens te bepalen wanneer een grapje nog leuk was, en wanneer ze vervelend werd. Als ze dronk, was de rem helemaal weg kon ze nogal eens een niet zo gepaste opmerking eruit flappen. Ze hadden dan ook in het begin van hun relatie al afspraken gemaakt over het gebruik van alcohol.

Toen de eerste wijn bij het voorgerecht geschonken werd keek Lilly Alex vragend aan. “Je weet het smurf; niet meer dan drie glaasjes. Kies dus maar; nu bij het eten of straks later op de avond.” “Mag ik dan hierna helemaal niks meer?” vroeg Lilly enigszins verontwaardigd. Alex wist dat hij nu voet bij stuk moest houden. “Lilly, je weet het. Ik ga nu niet in discussie hierover.” Lilly wilde eigenlijk nog wel even doordrammen, maar zag toen dat één van de andere dominanten het gesprek volgde. Ze durfde niet verder te gaan. Mokkend zei ze daarom; “Goed hoor, ik blijf de rest van de avond wel op een droogje… Lekker gezellig..”

Toch lukte het Alex om Lilly wat af te leiden en haar het gevoel te geven dat ze genieten mocht, al was het binnen grenzen. Al snel ontdooide Lilly wat, en was het gezellig. Toen bij het dessert de laatste en vierde wijn kwam, ontstond er een dilemma. De afspraak was drie glazen. Maar ja, dat vierde wijntje maakte de perfecte maaltijd wel af. En Lilly had zich tot nog toe redelijk tot goed gedragen. Alex gaf tenslotte toe. Als een kind zo blij liet Lilly zich ook die wijn goed smaken.

Bij het gezamenlijk opruimen voelde Lilly al wel dat het recht lopen wat moeizamer ging. Er hadden dan ook twee stevige wijnen tussen gezeten, en wat Alex niet wist, was dat toen hij tussendoor even weg was gelopen Lilly haar glas bij het hoofdgerecht nog eens had bijgevuld. Lilly liep wat onhandig met wat schalen naar de keuken en voelde dat ze door Alex nauwlettend in de gaten werd gehouden. “Getver” dacht ze dan ook geïrriteerd, “ik ben ook niks meer gewend door dat gemuggenzift.” Toen ze weer terugkwam bij de tafel om ten tweede male wat vaat op te halen stond Alex ineens achter haar. Voordat ze iets van de tafel had kunnen pakken had hij haar pols in een ijzeren greep vastgepakt, haar in een simpele beweging omgedraaid zodat hun blikken elkaar kruiste. Hij hield haar blik gevangen en zei op serieuze toon; “Voel je nou dat je echt wel genoeg op hebt?” “Man, zeur niet en laat me los, ik heb nog meer te doen.” beet Lilly hem toe en rukte zich los. Alex liet het er maar bij zitten, maar voelde wel dat hij alert moest zijn.

Na het opruimen kwam er nog koffie met likeur op tafel. Ook een irish coffee behoorde tot de mogelijkheden. Lilly voelde Alex zijn ogen op zich gericht toen zij de koffie geserveerd kreeg. Het irriteerde haar mateloos. Uitdagend keek ze hem aan en pakte ze een likeurglas met Tia Maria van het dienblad. “Niet doen” seinde zijn ogen terwijl hij haar doordringend aankeek vanaf de andere kant van de tafel. IJzig kalm keek Lilly Alex aan, en nam een flinke slok Tia Maria. Ze verslikte zich half, en begon te hoesten. Ze vond het niet eens lekker, maar het was dan ook bedoeld om een statement te maken.

Alex stond ogenschijnlijk kalm op, maar was woedend van binnen. Hij liep om de tafel heen, de groep kreeg in de gaten dat er blijkbaar iets gaande was. “Sorry mensen,” zei Alex toen, “Wij trekken ons even terug, hebben iets te bespreken.” Hij pakte Lilly bij haar bovenarm en trok haar omhoog. Lilly verzette zich natuurlijk, maar was kansloos. Alex was veel sterker dan zij, en de drank in haar lichaam zorgde ervoor dat ze niet dat verzet kon bieden wat ze wou. Angela lag bemoedigend een hand op de hare en zei; “Ga nou maar, maak het voor jezelf niet erger.” Lilly zuchtte eens diep en liep toen met Alex mee.

In de keuken gaf Alex Lilly goed te verstaan dat ze te ver gegaan was. Eigenlijk zou haar het liefst over de knie leggen om zijn punt duidelijk te maken, maar omdat hij zichzelf toch ook nog wel enigszins opgelaten voelde omdat te doen (Er was die dag door een aantal andere stellen al wel wat gespankt, en om daarvan getuige te zijn had toch wel wat gevoel van gene bij hem los gemaakt, hoe vanzelfsprekend binnen de groep ook.) en omdat ze van te voren hadden afgesproken dat ze dat niet zouden doen ten overstaan van de hele groep, deed hij het niet. Wel waarschuwde hij Lilly dat er altijd thuis nog afgerekend kon worden als ze hiermee door zou gaan. Brutaal had Lilly hem aangekeken, maar verder haar mond gehouden. Op Alex zijn vraag of het duidelijk was, had ze “Ja hoor, wat jij wilt.” geantwoord. Ondanks zijn gevoel dat het niet af was, had Alex hier genoegen mee genomen. Echter vanaf dat moment bleef Lilly boos en verongelijkt en werd ze niet meer gezellig.

Dat was nog steeds zo toen later op de avond weer drank op tafel kwam. Veel mensen van de groep bedankte, anderen namen er nog ééntje, of hadden tijdens de maaltijd bedankt. Boos zat Lilly met een glas cola op de bank. Er waren meerdere forumleden die probeerden om Lilly bij het gesprek te betrekken, maar toen Lilly verongelijkt bleef reageren gaven ze op. Alex had al een paar keer waarschuwend haar richting opgekeken, maar omdat Lilly verder niks verkeerds deed, kon hij haar verder ook niets maken.

Maar toen bedacht Lilly zich dat er in de keuken een fles Bacardi stond. Sneaky nam ze haar glas mee naar de keuken, en maakte van haar cola een Baco. En dat geintje herhaalde ze nog twee keer.

De gevolgen bleven natuurlijk niet uit. Nog steeds boos, en de drank maakte haar humeur er niet beter op, ging Lilly zich steeds meer irriteren aan de uitspraken van Carla, een forumlid die haar op het forum zelf al niet lag. Maar vanachter een computer is het gemakkelijk te mijden. Nu werd dat lastiger. Carla had nooit onder stoelen of banken gestoken dat ze samen met haar man Floris een meer dan modaal inkomen had. Dat op zich vond Lilly prima, maar wat ze minder kon waarderen was dat Carla het er zo dik bovenop lag. Altijd moest ze verslag doen van hun nieuwste aankopen, en deed ze nogal neerbuigend over die van een ander.

Toen Lilly opstond om maar naar bed te gaan, ging dat niet zoals ze in haar hoofd had, verloor ze haar evenwicht en viel zo over de anderen die op de bank zaten heen. Haar hak brak daarbij van haar schoen. Toen Carla daarop opperde dat haar schoenen debet waren aan haar val, en dat zij alleen maar pumps droeg van Dolce & Gabanna, knapte er iets bij Lilly. “Bekakte trut” schold ze dan ook hard op toen Lilly weer overeind krabbelde. De groep was verbijsterd en stil. “Het komt echt niet in die belachelijk gekapte kop van je op om eens te vragen of het wel gaat? Bij een normaal mens is dat vrij standaard hoor, dat personen voor spullen gaan.” Lilly stond inmiddels weer enigszins recht, pakte haar nog halfvolle glas van de tafel en nam een slok. Toen opende ze haar mond om haar tirade voort te zetten, maar ineens voelde ze een hand over haar mond en werd ze stevig beet gepakt.

“Het lijkt me beter als je verder zwijgt Lilly.” klonk de strenge stem van Alex. Het volgende moment doorboorde zijn donkere ogen de hare en pakte hij haar glas uit haar hand. In een flits schoot een mogelijke reden van deze scene door Alex zijn hoofd en voorzichtig proefde hij van de inhoud van Lilly haar glas. Het was hem direct allemaal duidelijk. Hij zette het glas weer neer en had Lilly daarbij losgelaten.

Haar echter nog steeds aankijkend wees hij vervolgens naar de deur en zei op een ijskoude toon; “De slaapkamer Lilly… NU!!!” Even bleef het dreigend stil. Lilly schatte haar kansen in. Ze voelde echter dat er een grens bereikt was, en ze durfde zijn bevel niet te weigeren. Om niet al te veel gezichtsverlies te lijden liep ze met een verongelijkte houding naar de deur. Het vooruitzicht wat haar nu ongetwijfeld te wachten stond had haar enigszins ontnuchterd, wat maakte dat ze zich met een redelijk zekere pas naar slaapkamer kon begeven. Alex kwam direct achter haar aan.

“Naar binnen Lilly, en heel snel” zei hij bars bij de deur aangekomen. In de slaapkamer pakte Alex de haarborstel uit de tas, pakte Lilly bij haar bovenarm en trok haar mee naar een stoel. Hij ging zitten en in één soepele beweging trok hij haar over de knie en begon gelijk hard met de haarborstel op haar billen te slaan. Lilly gilde het uit. “Ik had je duidelijk gezegd dat je genoeg gehad had dame” zei hij terwijl hij stevig doorsloeg. “Het spijt me…. echt waar… AU! AU! gilde Lilly. “Ik zal het nooit meer doen… AU! AU!… SORRY!!!…. AU! AU! “Je sorry komt te laat” zei Alex droog, en gaf Lilly nog twee harde meppen.

“Sta op!” commandeerde hij toen. Lilly wist wat dit betekende. Het was nog niet klaar, nog lang niet. “Broek uit” Klonken dan ook de zo gevreesde woorden. “Maar het deed al zo zeer met jeans” jammerde ze. “Mooi zo, en zonder zal het nog veel zeerder doen” was het korte commentaar. Terwijl Lilly haar jeans naar beneden stroopte preekte Alex; “Als jij je nou eens gewoon aan de afspraak gehouden had, dan had dit niet gehoeven. Je koos er zelf voor om zo ondoordacht te handelen” “Het spijt me” zei Lilly nog “Te laat dame, liggen weer!” zei Alex kort. “Ik wil niet” jammerde Lilly. “Niks mee te maken” en Alex gaf Lilly een harde tik op haar slip, en Lilly ging weer over zijn schoot liggen. Harde klappen daalde op haar slip en billen neer. Zonder woorden sloeg Alex een poos door. Lilly wist niet meer waar ze het zoeken moest, en begon te huilen. Uiteindelijk gaf Alex haar een voorlopig laatste harde tik en zei; “Opstaan Lilly.” Traag deed Lilly wat hij haar zei, maar toen het te langzaam ging naar zijn zin sloeg hij nog een keer toe. “Opschieten” klonk het kort. Lilly schoot overeind.

Alex stond op vanuit de stoel en zei; “Je kent de routine meisje; slip uit, bukken en met je handen op de stoel leunen.” Toen Lilly in positie stond, zei hij met een zucht; “Lilly, Lilly… Wanneer leer je het eens?” Een serie wederom harde klappen daalde nu op haar blote billen neer. AUW! AUW! AUW! gilde Lilly. Alex stopte weer voor even. “Lilly,” ging de preek verder, volgende keer zou ik maar eens wat beter nadenken voor je zoiets overweegt te doen.” Pats! Pats! Pats! weer een serie rake klappen met de haarborstel. “Ga jij je de volgende keer beter gedragen en laat je dit nooit meer gebeuren? “ vroeg Alex nog. Lilly wist even niet te antwoorden. “Nee!…. Ja!…Ik bedoel..” stammelde ze. PATS! PATS! “Beloof je dat?” PATS! PATS! JAAHAAA!!!! jammerde Lilly en huilde voluit.

Alex besloot dat het genoeg was geweest en gooide de haarborstel op het bed. Hij nam de huilende Lilly in zijn armen, en fluisterde in haar oor; “Kom eens hier smurf…. ik hou nog steeds van je he… dat weet je….” en hij gaf Lilly een kus die ergens in haar kruin belande omdat hij zoveel groter was. “Het spijt me Alex” antwoordde Lilly zachtjes en schuldbewust. “Weet ik toch” zei Alex, “Maar voortaan beter nadenken pop, beloofd”? En hij hield Lilly daarbij een stukje van zich af zodat zij hem aan kon kijken. Lilly keek Alex oprecht in de ogen en beloofde beterschap. Met nog de mededeling dat ze morgen nog wel excuses moest maken aan Carla hielp Alex Lilly zich verder uit te kleden en lag haar op bed. Hij knuffelde haar nog eens stevig en weer doodmoe van alle indrukken van die dag zakte Lilly in een diepe slaap, haar billen gloeide nog heerlijk na. God, wat hield ze van die man die zoveel moeite voor haar deed om het beste in haar boven te halen….

Alex liep terug naar de groep waar hij door een andere dominant gecomplimenteerd werd voor zijn handelen. Deze had gezien dat Alex nog de nodige onzekerheden had, en begreep dat dit een overwinning voor Alex moest zijn om ook in een groep Lilly te geven wat ze nodig had. Dit deed Alex goed. Hij wenste iedereen toen een goede nacht en kroop tien minuten later heerlijk tegen Lilly aan.

Toen Lilly en Alex de volgende avond alweer thuis waren, konden ze niet anders dan concluderen dat dit weekend hen beide had doen laten groeien. Wat kon je in een paar dagen tijd veel leren en een hoop inzichten opdoen. Wijsheden die in geen enkel studieboek omschreven stonden. Levenservaring doe je veelal in de praktijk op hadden ze aan de lijven ondervonden.

De lange weg over de dijk strekte zich eindeloos voor Julia uit. De tegenwind die ze al fietsend trotseren moest was echter niet de enige reden dat de trappers maar moeizaam rond leken te gaan. Nee… er knaagde een schuldgevoel in haar, een dilemma wat ervoor zorgde dat het leek lood in haar schoenen te hebben.
Allerlei gedachtes passeerde de revue en gingen terug in de tijd….

**************************************************************************

Het was Julia geweest die nu een jaar geleden haar vriend Sven een geheim had prijsgegeven. Een stil verlangen die ze al sinds haar vroege jeugd met zich meedroeg;
Julia wilde een pak op haar billen. Niet zomaar een pak slaag, maar met de hele entourage er omheen:
Een preek in de juiste toon horen van een man die haar aankon, die geen genoegen nam met haar praatjes en verbale handigheidjes. Een man die fysiek sterk genoeg was om haar met zachte hand in bedwang te houden als dat nodig was, en die verbaal sterk genoeg was om een grens te stellen. Een man die…. Nou ja, een soort van prins op het witte paard die in Julia haar jeugd en puberjaren ongrijpbaar leek.
Julia kon toen geen naam hangen aan haar wat ze toch wel aanvoelde ‘aparte’ verlangen. Een verlangen van gezien en gecoacht te willen worden en daarmee ook geliefd. Hoe leg je zoiets uit als je zelf nog een zoekende puber en later jonge adolescent bent?                                           Pas toen internet ten volle een onderdeel van haar en het leven in het algemeen deel ging uitmaken werd het Julia duidelijk dat ze al die tijd niet alleen met dergelijk verlangen had rondgelopen. Het had een naam; Huiselijke Discipline.                                                                Wat een openbaring….

De geest was uit de fles en Julia verslond alles wat ze over het onderwerp kon vinden. Toen ze weer wat later het zelfs aan had gedurfd contact te zoeken met lotgenoten kwam de volgende stap in beeld; hoe vertel je het je partner? Waar begin je met de uitleg waarom je wil dat hij je af en toe eens stevig over de knie legt zonder afbreuk te doen aan je karakter en persoonlijkheid? Want dat hun relatie in het beginsel een basis van gelijkheid moest hebben stond voor Julia net zo vast als de kersverse erkenning van haar diepste verlangen… Maar leg dat maar eens uit.

Julia en Sven hadden op dat moment al drie jaar een relatie. Aangemoedigd door haar contacten op een HD forum had Julia uiteindelijk de stoute schoenen aan durven trekken en had ze Sven een mail geschreven. Een mail meteen zo goed en kwaad als het ging een uitleg met verwijzing naar sites over dit onderwerp.
O, wat was de tijd op haar werk die dag voorbij gekropen, wat had ze graag de invloed gehad om met een simpel gebaar de wijzers van de klok vooruit te duwen en daarmee de tijd vooruit te dwingen. Niets kwam uit haar handen wat Julia op een reprimande van het afdelingshoofd kwam te staan, met als jammerlijk resultaat dat het haar fantasie alleen maar voedde.
Nerveus en onzeker of ze het HD concept wel op de manier die ze bedoelde onder Sven zijn aandacht had gebracht was ze op het einde van de werkdag naar huis gegaan.

De thuiskomst was een echt thuiskomen geweest; thuis komen bij de Sven die ze al zo goed kende, thuiskomen in een verbetering van iets wat al goed was.                                                          De kus ter begroeting was hartelijk als altijd, innig en warm. Sven had gekookt en zijn houding die rust en zelfverzekerdheid uitstraalde gaf Julia direct het vertrouwen dat hij open stond voor haar ideeën en dat er mogelijkheden lagen. “Wij moeten geloof ik even praten” had Sven simpel gezegd en zo was het ook…. Een lange intense avond volgde.                      Julia was blij verrast hoe goed Sven haar begreep en haar verlangens kon plaatsen, alsof hij niet eens echt verbaasd was… “Lieve schat… Ik ken je toch?” was zijn antwoord geweest toen Julia heerlijk tegen hem aangekropen op de bank hem ernaar vroeg.

In de tijd die toen volgde werd er veel gesproken, geijkt en zelfs afspraken op papier gezet. Er kwam een dagboekje waarin de gevoelens van Julia een leidraad zouden zijn voor de evaluaties… Vanaf toen was HD ‘officieel’ een onderdeel van hun relatie, Julia’s droom kwam uit en ze voelde zich zo gelukkig als een prinses uit een sprookje met het lange happy end. Alleen zat deze prinses niet op een erwt, maar op de blaren.

***************************************************************************

Er stond een stevige bries op de dijk en Julia had de wind tegen maar Julia scheen de weerstand niet te voelen. Stevig, bijna verongelijkt trapte ze door, haar gedachten bij alles behalve de wind.
Hoe was het toen verder gegaan met de HD? Boos op vooral zichzelf analyseerde Julia wat haar dwars zat…. Eigenlijk een gevoel van falen.

Sven had zijn rol als dominant verrassend goed opgepakt. Vaak wist hij de juiste toon te pakken en Julia was er over het algemeen genomen zeer tevreden over geweest. Natuurlijk blijven er altijd details voor verbetering vatbaar, maar blijkbaar had Sven het van nature ook wel in zich gehad… Nee, de hobbels en valkuilen die op hun pad kwamen waren vooral afkomstig van Julia zelf, vond ze. Waar verdiende ze de inzet van Sven aan? De mineur stemming van Julia zakte op die fiets tot een nulpunt. Waarom maakte ze het Sven toch af en toe zo moeilijk?


Julia wist van zichzelf dat ze Sven niet altijd de ruimte gaf om dominant te kunnen zijn… Altijd moest ze de afspraken ter discussie stellen, zeker waar het ging om zaken die niet zo zwart-wit lagen, gedrag of de reacties van derden is bijvoorbeeld niet altijd in afspraken te vangen. Op zulke momenten kon Julia het niet laten om met argumenten die in haar ogen echt wel hout sneden Sven om zijn oren te slaan. Ze wist dat het Sven onzeker moest maken, ook hij was immers beginnend in zijn rol. Of erger nog; Julia kon zich verliezen in brat gedrag, balancerend en bivakerend op het randje van wat voor de buitenwereld en misschien zelfs Sven kon lijken op het niet serieus nemen van de zaken….                                                                       Met het al fietsend afleggen van de kilometers op de eindeloos lijkende dijk werd het zelfbeeld lager en het schuldgevoel groter…. Hoe kon Julia van Sven verwachten zich in te zetten voor HD als zijzelf de boel af en toe saboteerde?

***************************************************************************

Nee… Julia was absoluut niet blij met zichzelf. Ze kon even niet zien dat de soep niet zo heet gegeten werd, dat Sven heus wel zag dat ze op zulke momenten eigenlijk zichzelf in de weg zat. Dat hij van haar hield om wie ze was, al voor dat HD zijn intrede deed in hun relatie.
Julia worstelde echter niet voor niets met zichzelf en het schuldgevoel. Ze had dingen fout gedaan en dat wist ze donders goed. Julia had namelijk de boel belazerd….                               Nou had ze dat niet alleen gedaan, of nou ja, toch weer wel omdat ze uiteindelijk zelf verantwoordelijk is voor haar doen en vooral en in dit geval laten….

Samen met haar goede vriendin Amber was ze vol overgave en overtuiging de deal aangegaan. Sinds ze allebei klaar waren met de opleiding en tot beider grote vreugde in het zelfde bedrijf een baan gevonden hadden was er in de dagelijkse beweging het klad gekomen. Op de opleiding was lichamelijke opvoeding ook nog een vak geweest en hadden de dames de 10 kilometer afstand iedere dag op de fiets afgelegd, heen en terug en door weer en wind. De conditie bleef vanzelf op peil.
Maar het bedrijf waar Amber en Julia nu werkzaam waren stond in dezelfde plaats als waar zij woonden, bij Julia zelfs slechts twee straten verderop. Een wandelingetje van nog geen tien minuten. En dat gegeven was de beide dames aan te zien; er waren wat kilootjes gegroeid in de BBB -zone; Billen, Buik en Bovenbenen.

Sven had dat voor lief genomen en er niets over gezegd, al was het hem natuurlijk wel opgevallen. De dames zelf echter baalde ervan. Toen op een ochtend de nog betrekkelijk nieuwe representatieve rok die het werk vereiste niet meer wilde sluiten, zelfs niet als Julia plat op bed ging liggen en de buik introk, was de maat vol. Tijdens het korte ochtend wandelingetje waarin de correctie slips die Julia en Amber altijd bestempelde als ‘bangmaker’ of ‘fluisterbroek’ als in een gruwel in haar gedachten voorbij trokken besloot Julia dat er iets moest gebeuren.
Tijdens de lunch koos Julia een salade en sneed het onderwerp bij Amber aan. Ook Amber moest toegeven dat de kleding toch minder ruim en comfortabel zat als voorheen en ze zou willen. De dames maakten vol goede voornemens de wildste plannen….
Toen Sven ’s avonds hoorde van de plannen en het enthousiasme van Julia zag wilde hij haar steunen en besloot haar te helpen. De volgende dag gaf hij Julia wel twee abonnementen voor de sportschool, één voor Julia en één voor Amber. Een rib uit zijn lijf, maar hij gunde Julia een maatje en hij dacht dat het de motivatie zou geven om het langer vol te houden. Julia was erg blij geweest met het cadeau en beloofde plechtig er gebruik van te maken… Ja ja…. Dat was dus ietsje anders gelopen….

Welgeteld twee keer waren Julia en Amber naar de sportschool geweest.                                               Het viel niet mee, het was niet wat de dames er van verwacht hadden. De derde keer waren ze nog wel op weg gegaan, maar een hevige bui had de dames het café ingejaagd en daar waren ze gezellig blijven plakken…. wat gaf dat nou voor één keertje. Ze zouden de week erop wel twee keer gaan. De vierde keer echter hadden ze niet eens de moeite meer genomen en waren bij Amber thuis met een wijntje en hapjes op de bank gebleven met een goede film… En dat bleef zo, en nu hadden de dames toch al zo’n twee maanden het abonnement in hun bezit.

***************************************************************************

O, wat voelde Julia zich schuldig en was ze boos op zichzelf, wat voelde ze zich slecht en een trut… De trappers van de fiets gingen steeds sneller rond.
Helemaal in een verkeerde stemming en boze bui parkeerde ze even later haar fiets in de schuur en ging naar binnen waar Sven al op haar zat te wachten. Hij stond op en liep glimlachend op haar af. “Dag Juul, lekker gesport?” begroette hij haar hartelijk en wilde een kus op haar voorhoofd drukken. Geërgerd dook Julia echter weg en ontweek zijn blik. “Ja hoor…. Heerlijk” loog ze vlot maar kon de sarcastische ondertoon niet onderdrukken. Sven pikte het feilloos op. “Is er iets?” vroeg hij dan ook. “Neehee… laat me nou” het klonk kattiger dan Julia wilde. “Heb je ruzie gehad met Amber?” hield Sven vol. Julia draaide met haar ogen… “Neehee, bemoei je er niet mee” bitste ze. Heel even overlegde Sven met zichzelf wat hij met dit gedrag wilde. Accepteren of maar even laten gaan? Hij haalde zijn schouders op en koos voor het laatste. Mokkend nam Julia plaats op de bank…. Waarom eigenlijk? Nou… Eigenlijk wilde Julia het liefste dat Sven ingreep, haar bij de kladden greep en haar gedrag niet accepteerde, haar geweten zou sussen… Helaas, gedachten lezen behoorde niet tot Sven zijn vaardigheden.
Sven besloot nog even het late nieuws te kijken en dan naar bed te gaan. Hij zette de tv aan en maakte het zichzelf gemakkelijk. Verongelijkt keek Julia nors voor zich uit…. Halverwege het nieuws kon Julia haar onrust niet meer onderdrukken. “Is het interessant?” Weer dat sarcastische toontje. Sven keek even opzij, begreep onmiddellijk dat ze op oorlogspad was. Hij liet zich echter niet zomaar vangen. “Ja hoor, voor zover nieuws interessant kan zijn” antwoordde Sven kalm, en concentreerde zich weer op het beeldscherm. Verdorie, dit was niet de reactie die Julia wilde… Tijd voor nog een schepje er bovenop. “Tuurlijk, de tv is veel belangrijker dan je vriendin. Mag ik misschien ook wat aandacht?” Hierop pakte Sven de afstandsbediening en zette de tv uit. “Zo, en vertel dan nu maar wat je dwars zit?”  strak keek hij Julia aan.

Hier schrok Julia toch wel even van; koudwatervrees.
“Hoezo?” ze hoorde zelf al wel hoe onnozel dit klonk. “Juul, alles aan jou verteld mij dat er iets scheef zit of gegaan is. Je bent nou niet bepaald het zonnetje en eerlijk gezegd erg onredelijk” zei Sven eenvoudig. “Ja hoor, het ligt allemaal weer aan mij” dramde Julia nog even. “Juul…. klaar nu” de stem van Sven klonk gevaarlijk kalm, waarschuwde haar. “Of je verteld me nu gewoon waarom je zo boos bent óf je bindt in. Ik heb je niets misdaan” Boos sprong Julia op. “Nee, jij hebt het altijd bij het rechte eind, doet nooit iets verkeerd” en ze wilde weglopen. Nog net vatte Sven haar nog bij de pols, ondertussen haar rustig antwoordend; “Dat zeg ik niet Juul…. Maar dat is hier denk het punt de discussie niet” “Laat me los!” haar ogen spuwde vuur. Sven liet zich niet van zijn stuk brengen. “Wat wordt het lief, praten of laten rusten?” uiterst beheerst koos Sven zijn woorden, haar ogen ondertussen niet loslatend. “NEEEE, IK DOE HELEMAAL NIKS, PUMMEL!” gilde Julia nu en met een ruk verloste ze zichzelf uit zijn greep.

“NEE!!” Herhaalde Julia nog eens nijdig toen ze besefte dat ze los was, haar blik leek een kleine glimp van triomf te verraden. Ze plaatste haar handen op haar heupen om haar vastberadenheid nog eens te benadrukken. “En voor als je het nog niet begreep; N-E-E… NEE” spelde Julia nog eens brutaal met zelfs iets van spot in haar ogen…..
Het was op dit soort momenten dat Julia zichzelf verloor, haar verlangens zelfs verloochende. Want wat ze eigenlijk wilde…. God, wat was dat nu ver weg.

“Nee?” Sven bleef Julia strak aankijken. De toon verried dat het geen vraag was maar een constatering, nog steeds kalm en beheerst… God, wat haatte Julia het dat hij altijd zo rustig bleef, hoe deed hij dat toch? Hoe kon het zo zijn dat hij altijd zijn emoties en woede zo onder controle had? Het irriteerde haar mateloos.

“Tjonge… Moeilijk he, LUI-STE-REN” het sarcasme droop ervan af…
“N-E-E… NEE… Doof of zo?”
Nog steeds die blik die de hare gevangen hield. “Oh… Ik heb je wel gehoord dame”…. Zijn stem klonk laag, een beetje dreigend zelfs, en dat hoorde ze niet vaak. Alleen als ze echt te ver ging.
Verrast door de razendsnelle actie waarmee Sven opstond van de bank om haar de les te lezen lag Julia sneller dan ze registreren kon over zijn knie.

“WAT – WAS – JE – ANTWOORD – JONGE – DAME ????”
Ieder woord ging gepaard met een snoei harde tik op Julia haar achterste, zijn stem klonk streng en vastbesloten. Haar dunne legging bood verdomd weinig bescherming. Waar had Sven in godsnaam geleerd met zulk gemak dit te doen met een overtuiging alsof hij al jarenlang niets anders deed? Veel tijd kreeg Julia niet om hier bij stil te staan. Het regende harde klappen op haar billen.
“WAT – WAS – JE – ANTWOORD ?” herhaalde Sven eisend.

“JA… IK ZEI JAAA …. Ik BEDOEL…. JAAAAAA !!! ” gilde Julia het uit. “Wat zei je?” Sven bleef haar stevig op haar billen slaan. “JA… JAAA… TOE NOU… STOP” gilde Julia nog eens… “En dus?” drong Sven aan. “SOOORRRYYYY” jammerde Julia tussen haar nu snikken door.
Dat was wat Sven wilde horen. Ter onderstreping gaf hij Julia nog drie laatste harde klappen en toen was het klaar, voor wat dit deel van de HD betrof… Sven wist wel dat de nazorg hier enige aandacht nodig had. Heel even mocht Julia bijkomen, maar toen liet Sven Julia weer rechtop komen en liet haar naast hem op de bank plaats nemen. Gretig kroop Julia tegen hem aan en Sven liet het gebeuren. Er hoefde nog even niets gezegd te worden, soms zegt de stilde meer dan woorden kunnen uitdrukken. Af en toe slaakte Julia een zucht; dit was hemels, het plekje waar ze zich onvoorwaardelijk geliefd en veilig voelde. Sven wist echter wel dat het nog niet klaar was, er moest nog gepraat worden.
“Vertel eens Juul…. Wat gebeurde er nou? Waarom was je zo boos?” begon hij het gesprek. “Niks… Laat maar…” Julia die zich nog heerlijk in een roes bevond had eigenlijk helemaal geen zin in praten nu, wilde dit moment het liefst nog even vasthouden. Sven voelde dit feilloos aan maar wilde wel tot de kern van de zaak komen. Hij creëerde daarom wat afstand, pakte Julia bij haar schouders en duwde haar zachtjes van zich af en maakte oogcontact met haar. “Nee Juul, daar neem ik dus geen genoegen mee” zei Sven met een besliste ondertoon tegen haar. “Jij gaat mij precies vertellen wat jou zo dwars zat dame, al zitten we hier morgen nog”
Aangemoedigd door deze woorden begon Julia te praten…

Eerst nog twijfelend, wilde haar mindere kanten maskeren, haar onzekerheden voor zichzelf houden. Maar nogmaals aangemoedigd door Sven durfde Julia haar schaamte los te laten, vertelde meer en meer…
Sven liet haar rustig haar verhaal doen, viel Julia zo min mogelijk in de rede. Zelfs toen Julia eerlijk vertelde dat ze zich soms schuldig voelde naar hem toe en dat ze zichzelf daarom zo slecht voelde. Dat ze zich af en toe de mindere voelde juist omdat hij altijd zo beheerst en in controle bleef… Sven kon een glimlach niet onderdrukken toen Julia zei “Zo kan ik nooit eens rustig kwaad worden” toen ze omschreef waarom het voor haar aanvoelde de mindere te zijn in hun (HD) relatie…
Tot slot biechtte Julia met het schaamrood op haar kaken en schoorvoetend op hoe ze om was gegaan met het dure abonnement van de sportschool…

Toen Julia was uitgepraat was ze uitgeput…
Sven zag dat en daarom hield hij zijn reactie kort. “Juul, over dat geintje met dat abonnement ben ik boos… Ja, ik ben best teleurgesteld. Omdat je niet eerlijk tegen me was. Wat was nou het ergste wat er kon gebeuren als je dat wel was geweest? Dat ik je erop aangesproken had? Dat ik je middels een pak op je billen duidelijk had gemaakt hoe ik over verspilling van dergelijke financiën denk? Dat ik niet onder de indruk zou zijn van je doorzettingsvermogen? Misschien had je gelijk gekregen, maar dan was je wel eerlijk geweest. Dat heb ik toch echt tien keer liever. Overgave Julia, dat wil je toch zo graag? Dat zoek jij toch in de huiselijke discipline? Eerlijk zijn is daarin dan belangrijk, want alleen kan ik dat niet voor je bereiken lieverd. Jij zult zelf dan je bijdrage moeten leveren. Eerlijk zijn, de controle durven overgeven. En daar wringt soms nog weleens de schoen”….

Met die woorden stond Sven op en trok Julia ook van de bank. Hij nam haar in zijn armen en zei: “Maar vergeet bovenal niet dat ik op je gevallen bent om wie je bent. Met alles erop en eraan, met al je nukken en grillen. Dat die overgave nog moeilijk voor je is maakt je nog geen slecht persoon”
Toch beduusd om deze woorden begon Julia zachtjes te huilen. Sven liftte met een teder gebaar haar kin op. “Hee meis… niet zo twijfelen aan jezelf… Geloof je me niet?” Julia knikte van wel. “Mooi zo, als je dat maar onthoudt, bromde Sven. “En nu gaan we er eerst een goede nachtrust overheen laten gaan”

Die nacht kon Julia de slaap natuurlijk niet vatten… O ja, ze wist en voelde heus wel dat Sven oprecht van haar hield… Maar wilde ze all the way gaan? Het hele totaal pakket met de overgave erbij? Het antwoord was toch echt ja… Maar hoe? Uiteindelijk overwon de vermoeidheid en viel Julia in een onrustige slaap waarin dromen haar achtervolgde… In die onderbewustzijn werd een antwoord gegeven op de vraag hoe. Het menselijk brein zit soms raar in elkaar. “DURF TE VRAGEN, KOM TOT OVERGAVE” was de boodschap die Julia meekreeg.
Toen Julia de volgende ochtend wakker werd wist ze wat haar te doen stond, wat haar opdracht en aandeel in de HD was.

**************************************************************************

Sven had een goede dag gedraaid op zijn werk. Met een tevreden gevoel stak hij de sleutel in het slot van de voordeur. Een heerlijke geur kwam hem vanuit de keuken tegemoet. Heerlijk als zo’n dag alles klopt.
Hij liep naar de keuken om Julia te begroeten. Hij verwachtte haar aan de keukentafel met een glas wijn terwijl het eten pruttelde. Altijd een fijn moment van de dag…. Genietend liep hij de keuken in. Er stond een heerlijk geurende schotel in de oven, maar plek aan de keukentafel was leeg… Vreemd.

“JUUL??” riep hij vragend en liep naar de woonkamer.
Sven opende de kamerdeur en zag haar direct staan… Een heel fraai maar kwetsbaar plaatje wat daar in de hoek van de kamer stond.
Julia had zich vanaf haar middel van al haar kleding ontdaan. Met haar handen achter haar rug gevouwen het hoofd een beetje beschaamd naar beneden gebogen stond ze daar, het lage zonlicht speelde met haar haren zodat er een zachte koperen gloed vanaf kwam…. Een volmaakt plaatje wat Sven week van binnen maakte. Maar hij begreep direct Julia haar bedoeling hiervan en wist dat hij er daarom niet aan toe mocht geven…

De stilte die daarna volgde leek voor Julia eeuwig te duren. Sven nam het beeld echter nog even in zich op, kon het niet loslaten en had heel even nodig om in de rol te komen die hier van hem gevraagd werd.
Toen liep hij op haar af, ging met zijn armen over elkaar vlak achter haar staan. Ondanks dat Julia hem niet kon zien wist hij dat ze zijn aanwezigheid in deze hoedanigheid kon voelen, moest voelen. De verbondenheid was groot.

“Waarom sta jij hier Julia?” vroeg hij eenvoudig maar genoeg om de lading te dekken… Dat deed het raken van de juiste toon wel.
Julia beet op haar lip, wat voelde ze zich klein… Maar ze moest dit nu doorzetten, moest hier doorheen en haat trots haar niet in de weg laten staan.
“Nou… Komt er nog wat van jonge dame?” vroeg Sven streng en eisend.
Julia slikte even moeilijk… aarzelde even…. En toen rolde de vraag over haar lippen die ze nooit had durven stellen; “Wil je me straffen Sven? Wil je me helpen?” … Er volgde weer heel even een stilte.
“Waarom vraag je me dat Julia?” Ze draaide zich om, zocht zijn ogen. “Ik voel me zo schuldig Sven… Help me alsjeblieft? Het spijt me zo”…. Er rolde een traan lans haar wang.

“Ja Julia… Ik wil je helpen” Tijd om die woorden te plaatsen kreeg Julia niet echt. Even vochten de gevoelens van opluchting maar ook van spanning om de eerste plaats. Sven pakte Julia bij haar pols en liep naar de bank. Nog geen vierentwintig uur geleden had Julia daar nog een pak op haar billen gehad. Het zelfde ritueel herhaalde zich nu, maar dan op haar blote billen…. Dapper probeerde Julia te ondergaan, ondanks dat het allemaal zo snel ging. Sven sloeg haar billen in korte tijd egaal rood. Julia verbaasde zich er over dat ze het op kon vangen…

Toen Sven echter stopte liepen er toch tranen over haar wangen… Niet van pijn en wanhoop deze keer, maar vanwege echt geraakt zijn. Geraakt in haar hart en gevoelens, niet alleen en louter op de billen. Maar het was nog niet klaar voelde ze wel. Er zat nog steeds schuldgevoel.
Ze mocht overeind komen. Sven keek naar haar…. “Goed zo?” Julia dacht even na, keek naar wat ze echt voelde. “Genoeg gehad?” vroeg Sven nog eens. Julia schudde haar hoofd. Sven begreep het en nam Julia mee naar de keuken.

“Over de tafel buigen Julia, nu!” het klonk heel streng en Julia voldeed direct aan de eis.
Sven wierp even een korte blik in de oven en bekommerde zich weer over Julia. Hij gespte zijn riem los en trok deze uit de lussen van zijn broek… Julia hoorde wat hij deed en begreep het meteen. Dapper onderdrukte ze een gevoel van paniek… Dit moest gewoon.
Sven nam positie in achter Julia maar ging nog niet direct tot actie over. “Moet ik je nog vertellen waarom je hier zo staat?” Julia schudde haar hoofd. “Schiet nou maar op” dacht ze stilletjes…. “Laat dit dan een les zijn Julia, een les dat HD van twee kanten komt” toch onverwachts landde er een gemene pets op Julia haar achterste. Geschrokken schoot ze overeind. “Dat zijn er tien extra” hoorde ze Sven zeggen op een toon die geen enkele tegenspraak duldde. Snel nam Julia weer positie aan. weer een gemeen harde pets, en nog één, en nog één…

Slap, huilend en uitgeput lag Julia slechts luttele minuten later over de keukentafel… Haar billen branden, o wat deed dit zeer. Maar wat voelde het goed… Nu was het klaar voelde ze. Daar waren de nu zachte handen van Sven. Teder streelde hij haar billen, probeerde zachtjes de pijn weg te masseren. Zwijgend liet Julia het zich welgevallen. De verkoelende lotion die Sven daarna gebruikte om haar huid te kalmeren voelde zo goed, haar gemoedstoestand kalmeerde vanzelf mee…  “Juul, ik ben zo trots op je” hoorde ze de man van wie ze eindeloos veel hield tegen haar zeggen. Ze geloofde hem tot in het diepst van haar ziel, net zoals ze nu in haarzelf durfde te geloven.                                                                                                                       Ze wist dat ze niet perfect hoefde te zijn om geliefd te worden.

© Britt

Saskia en Sabine waren al vriendinnen zolang ze zich konden herinneren. Dit was dan ook niet vreemd; hun beide moeders waren al vriendinnen en hun levens waren altijd parallel verlopen. Ze waren allebei gehuwd in hetzelfde jaar en hadden allebei nagenoeg in dezelfde jaren hun kinderen gekregen. Saskia en Sabine scheelden dan ook minder dan een jaar met elkaar en hadden samen in de box gezeten en tot na het middelbaar onderwijs dezelfde scholen doorlopen. Maar buiten dat zij dus dezelfde start hadden doorlopen klikte het tussen Saskia en Sabine ook echt. Veel mensen die hen voor het eerst ontmoetten dachten dan ook vaak dat zij zussen waren.

De levens van Saskia en Sabine liepen verder ook gelijk op; ze kregen allebei een vriend; Kevin en Bryan, die allebei in die tijd dezelfde opleiding volgden en ook weer vrienden van elkaar waren. Heel doorsnee hadden de vier elkaar ontmoet tijdens een avondje uit. Die avond eindigde ermee dat de twee koppels in een hooiberg op een boerenerf terecht kwamen waar de toen nog pubers elkaar zoenden. Vanaf toen waren de verkeringen ‘aan’ en had Saskia een relatie met Kevin en Sabine met Bryan, en hadden de vier vrienden altijd een leuke tijd met elkaar als ze samen uitgingen.

Uiteindelijk trouwden Saskia en Sabine met hun jeugdliefde, maar gingen wel verder van elkaar wonen. Sabine verliet hun geboortedorp en ging zo’n twintig kilometer verderop wonen. Gelukkig voor de toen nog jonge vrouwen wel een afstand die nog goed te overbruggen was, dus bleven de koppels elkaar wel regelmatig zien. De mannen startten allebei een bedrijf aan huis en de dames hadden ieder in hun eigen ‘vakgebied’ een baan gevonden. Sabine had een opleiding in de zorg afgerond en vond een baan in de gehandicapten zorg. Saskia was toentertijd ook aan een (weliswaar een andere) opleiding in de zorg begonnen, maar zij had deze nooit afgerond. Saskia was net voor haar huwelijk in een winkel gaan werken en was daar eigenlijk jaren blijven hangen.

Vijf, zes jaar later kwamen er bij zowel Saskia en Kevin als bij Sabine en Bryan de eerste kinderen. Uiteindelijk werden er bij de beide koppels drie gezonde kinderen (voor Saskia en Kevin twee zonen en één dochter, bij Sabine en Bryan twee dochters en één zoon) geboren waar ze heel dankbaar voor en heel gelukkig mee waren. Zowel Saskia als Sabine gingen vanaf die tijd parttime werken. De bedrijven van Kevin en Bryan liepen redelijk tot goed, dus was daar de financiële ruimte voor…

Als vriendinnen liepen de levens van Saskia en Sabine net zoals die van hun moeders gelijk op… Er was echter wel één groot verschil in de relaties tussen die van Saskia en Kevin en die van Sabine en Bryan… Kevin en Saskia hadden een huiselijke discipline lifestyle in hun relatie toegepast en voor zover Saskia wist hadden Sabine en Bryan die vorm van relatie niet…

Want ondanks dat Saskia en Sabine eigenlijk hun hele leven al zo close met elkaar waren en alles met elkaar deelden was er één onderwerp dat Saskia nooit met haar vriendin gedeeld had: namelijk eigenlijk al vanaf haar jeugd al het verlangen gehad te hebben om ‘liefdevol’ over de knie genomen te worden… Geleid te worden door een streng doch rechtvaardig persoon… Ja zelfs om door een man gedomineerd te worden… Hele fantasieën had Saskia in haar jeugd gehad; popsterren en tv persoonlijkheden die haar terecht wezen omdat ze weer eens een domme stunt had uitgehaald en die haar dan voor een hard pak billenkoek over de knie legden… In de loop van de pubertijd werd dat verlangen steeds groter en de billen in haar fantasieën steeds vaker ontbloot voordat er een pak slaag op uitgedeeld werd…

Saskia voelde wel aan dat dit verlangen nou niet bepaald standaard was en sprak er dus vanuit een schaamtegevoel nooit met iemand over… Pas toen internet een algemeen goed werd en nagenoeg voor iedereen toegankelijk (Saskia was toen al in de dertig) kon Saskia haar gevoelens en verlangens die ze al zolang met zich meedroeg plaatsen en het een naam geven: huiselijke discipline dus… Er ging een wereld voor Saskia open en dat maakte het haar gelukkig dat om te ervaren dat zij dus niet de enige was die met deze gevoelens en verlangens rond liep…

Haar man Kevin die haar inmiddels dacht door en door te kennen was niet eens heel erg verbaasd toen Saskia hem vertelde dat ze al heel lang bepaalde gevoelens had waarover ze nog nooit iemand verteld had, maar die ze nu het dankzij internet allemaal kon plaatsen en een naam kon geven. Blijkbaar had Kevin al die tijd al wel ‘aangevoeld’ waar Saskia altijd zo naar verlangd had. Dit verlangen had dan ook wel eens geleid tot het uitdelen van een speelse tik op het achterwerk van Saskia, maar verder dan dat was het nooit gekomen. Ook voor Kevin vielen een hoop puzzelstukjes op hun plaats toen hij op verzoek van Saskia een site las over huiselijke discipline, en het sprak hem eigenlijk ook wel aan…

Saskia en Kevin groeiden nog meer naar elkaar toe in de gesprekken die zij samen hadden over huiselijke discipline… Saskia had zich altijd al gelukkig geprezen met het feit dat zij en Kevin zo goed konden praten en elkaar zo goed aanvoelden, maar dit voelde zo goed… Als een perfecte aanvulling op iets wat eigenlijk al goed was. Van een tevreden bestaan naar nog iets hogers; oprecht geluk.

Samen introduceerden Kevin en Saskia huiselijke discipline in hun relatie en hun leven. Met vallen en opstaan, met steeds weer herziene afspraken… En dat voelde steeds beter naar mate ze meer ‘ervaren’ raakten om situaties en ervaringen te benaderen volgens huiselijke discipline protocol….  

De jaren gleden zo voorbij en het was al weer een paar jaar later toen Bryan en Sabine betrokken raakten in een familieconflict. De zus van Bryan woonde naast hen; de twee koppels hadden destijds samen een twee onder één kap woning gebouwd en waren directe buren van elkaar. De relatie tussen haar schoonzus Mirjam en Sabine was nooit erg hartelijk geweest, Sabine had dan ook altijd een beleefde afstand tot haar schoonzus in acht genomen… Maar tussen de twee vrouwen stapelden zich in de loop jaren toch een hoop kleine irritaties op, wat de sfeer tussen hen steeds een stukje killer maakte. Sabine beklaagde zich af en toe wel over het in haar ogen ‘kinderachtige’ gedrag van Sabine bij Bryan, maar die suste en relativeerde de boel dan altijd maar. Hij stond tussen twee vuren, het ging tenslotte wel om zijn vrouw en zijn zus…

Maar de bom explodeerde natuurlijk uiteindelijk toch. En eigenlijk ging het nergens over: Een vuilcontainer die in de ogen van Mirjam te vroeg aan de weg stond voordat de vuilniswagen die dag zou komen… en die ook nog eens te veel voor haar raam stond… (maar wel op de plek waar de vuilcontainers van beide gezinnen altijd aan de weg stonden). Toen Mirjam die ochtend haar eigen vuilcontainer aan de weg zette had ze boos de vuilcontainer van Sabine en Bryan uit het zicht gezet zodat de vuilniswagen deze niet zou legen.

Toen Sabine verbaasd die middag haar vuilcontainer zocht vertelde een overbuurvrouw dat ze gezien had dat Mirjam deze weggehaald had. Mirjam vond de vuilcontainer achter een struik terug, uiteraard niet geleegd. Boos belde ze aan bij de buren om verhaal te halen. Er ontstond een heftige woordenwisseling tussen de beide vrouwen wat uiteindelijk tot resultaat had dat er een handgemeen ontstond…

Patrick, de man van Mirjam kwam op het lawaai af en zag dat de twee vrouwen allebei een pluk haar van de ander in hun handen hielden en er hard aan trokken, allebei niet van plan los te laten… Hij pakte Mirjam van achter bij haar schouders vast en zei dat ze los moest laten. Mirjam deed dit en Sabine liet toen ook maar los. Vervolgens zei Patrick tegen Mirjam dat ze maar beter naar binnen kon gaan en tegen Sabine dat ze naar haar eigen huis moest gaan.

Hevig verontwaardigd deed Sabine haar verslag bij Bryan, die in eerste instantie nog wilde proberen om middels een goed gesprek dit incident recht te zetten, zodat het de toch al enigszins stroeve relatie met de buren c.q. familieleden niet nog verder verstoord zou worden… Maar de poging die hij ondernam om tot een goed gesprek te komen liep op niets uit en vanaf dat moment was er dus ‘officieel’ sprake van een conflict…

Natuurlijk kwam dit conflict ook Kevin en Saskia ter ore. Saskia probeerde na eerst serieus het verhaal aangehoord te hebben middels humor bij Sabine de boel wat te relativeren… Ze kende Sabine goed genoeg om te weten wat haar hielp… Humor dus, en eigenlijk ook wel kleine wraakacties… nee… dat kwam wel goed; op die manier hadden Saskia en Sabine al vaker middels samenspannen anderen in conflictjes het zwijgen opgelegd…

Saskia en Sabine hadden die dag afgesproken om bij Sabine thuis samen de zolder op te ruimen en een grote beurt te geven. De beide dames hielpen elkaar wel vaker met grote voorjaarsschoonmaak klussen; Samen was dat altijd gezelliger en leek het al minder erg.

Ze hadden elkaar al een poosje niet gezien. Wel telefonisch gesproken, en in die gesprekken was altijd wel het familieconflict  naar voren gekomen wat inmiddels was uitgemond in kleine pesterijen vanuit de kant van Mirjam: water over de schutting als Sabine langs liep, haargel in de brievenbus, een omgezaagd vogelhuisje… Sabine werd er horendol van. Maar Bryan had er altijd op aangedrongen vooral niet te reageren; daar was het Mirjam juist om te doen was zijn mening…

Als Saskia heel eerlijk was vond ze dit eigenlijk een slap beleid van Bryan. Ze had er over nagedacht en vond dat Sabine wel wat steun kon gebruiken in de strijd tegen haar schoonzus… Saskia had echter wel haar mond gehouden tegen Kevin over haar plannetjes; ze wist heel goed dat hij ze zeker niet goed zou keuren en dat hij vond dat ze de zaak op de spits dreef. En dat ze zich er niet mee hoorde te bemoeien. Als hij erachter zou komen wat Saskia allemaal bedacht had en uit ging voeren zouden haar billen het bezuren… Dat wist ze wel zeker… Ze huiverde bij die gedachte toen ze in de auto stapte om naar Sabine toe te rijden voor een gezellig dagje samen klussen…

Saskia zag dat Sabine net de brievenbus aan het legen was toen ze aan kwam rijden.

“Hee, vriendin!”, begroette Sabine haar hartelijk toen Saskia haar auto geparkeerd had en uitstapte. Beide vrouwen kuste elkaar even op de wang en liepen samen naar binnen.

“Zo, eerst koffie, anders kunnen we natuurlijk niet werken. Mét een schandalig grote tompouce ter aanmoediging van de grote klus.”, kletste Sabine terwijl ze het koffiezetapparaat vulde.

“Tjee Sabien, ik heb al ontbeten hoor,” protesteerde Saskia nog voor de vorm.

“Niet zeuren, opeten” antwoordde Sabine quasi streng…

Even later lieten de dames het zich goed smaken en vroeg Saskia: “Hoe is het met Eucalypta van hier naast? Zal ik eens aanbellen? Ik weet al wat ze gaat zeggen: Knibbel, knabbel knuisje…”

Sabine schoot in de lach. “Jij ook altijd… maar het is nog altijd het zelfde; van de week had ze alle koppen van de bloemen die in mandjes aan de schutting hingen eraf geknipt….Zo kinderachtig.” Enigszins verslagen keek Sabine even voor zich uit.

Saskia stond op en lag even troostend een hand op haar schouder. “Kop op, laat je niet gek maken door die tuttebel. Laten we er maar om lachen… En dat gaan we vandaag zeker doen… Maar kom, laten we ons eerst even nuttig maken.”

De twee vrouwen schoten lekker op: Tijdens het werk gezellig kletsend vloog de tijd voorbij en was het opeens half twaalf. Sabine moest bijna de kinderen uit school ophalen voor de lunch.

“Wat doe je?” vroeg ze dan ook aan Saskia, “Ga je mee de kids ophalen of ga jij hier ondertussen door?”

“Ga jij maar lekker die schatjes ophalen, dan zet ik de broodjes intussen wel klaar” antwoordde Saskia, “Maar ik loop wel even met je mee naar je fiets…”

Sabine keek verbaasd: “Waarom? Ik kan heus mijn eigen fiets wel vinden hoor”

“Wacht nou maar af” zei Saskia, en liep met Sabine mee naar beneden.

Buiten gekomen liep Saskia naar haar auto, opende de achterklep en haalde er een bezem en hoed uit te voorschijn; een heuse heksenbezem en heksenhoed, uit de verkleedkist van haar dochtertje…

Sabine begon al te lachen “Wat ga jij nou weer doen?”

Saskia zei echter niets en liep op het tuinhekje van de buren af waar de fiets van Mirjam tegenaan geparkeerd stond. Ze reed de fiets achter dezelfde struik waar achter Mirjam destijds de vuilcontainer verstopt had en zette de fiets daar neer. Tegen het tuinhekje kwam de bezem te staan, met hoed er aan opgehangen…”

Zo, eens zien hoe ver Eucalypta vliegen kan”, zei Saskia tevreden…

Sabine moest erg lachen, maar stapte snel op haar fiets. “Ik ben hier weg voordat ze naar buiten komt om ons vet te mesten.”

Even later zag Saskia vanuit het keukenraam hoe Mirjam, die ook haar kinderen uit school op ging halen, eerst verbaasd naar de bezem keek, vervolgens om haar heen keek om haar fiets te zoeken om vijf minuten later zichtbaar geïrriteerd en boos weg te fietsen. Snel haalde Saskia de bezem weer weg zodat het ‘bewijs’ verdween, zodat als Mirjam verhaal zou komen halen Saskia en Sabine konden zeggen van niets te weten….                                                                      

En Saskia had voor die middag nog meer plannen; Nadat Sabine terugkwam van het weer naar school brengen van de kinderen vond ze Saskia niet op zolder ijverig aan het werk, maar stond ze Sabine met een accuboor in de hand op te wachten…

“Wat ga jij nou weer doen?” vroeg ze aan Saskia, en ze zag de ondeugende pretlichtjes in haar ogen….”

“Mirjam is toch niet thuis vanmiddag? Kunnen we mooi onze gang gaan.We gaan er voor zorgen dat de vuilcontainer van de buurtjes ook niet meer geleegd kan worden” zei Saskia. Ze liep naar container van de buren en vakkundig werd met een flink aantal schroeven de klep aan de container vastgeschroefd. “Zo”, zei Saskia, “Knappe meid die hem nog open krijgt… Morgen worden de containers toch geleegd?”

Vervolgens werd de brievenbus met twee tubes secondelijm dichtgeplakt en bij de voordeur werd een nieuw naambordje opgehangen met de tekst:

Eucalypta en P Boskabouter.

Patrick was een kleine gedrongen man met een baardje, dus ook hij zou zich zeker aangesproken voelen, stelden de beide vrouwen tevreden vast…

Nu ze dit allemaal gedaan hadden konden ze weer verder met het opruimen van de zolder.

Aan het eind van de middag was de klus geklaard; De zolder zag er keurig uit en het rook er weer heerlijk fris…Traditie was na zo’n dag hard werken dat de beide vrouwen als beloning samen uit eten gingen. Een uurtje later schoven ze dan ook aan bij een chinees restaurantje en onder het genot van dat lekkere eten namen de beide dames de dag nog even door en lachten hartelijk bij het idee wat de reactie van Mirjam zou zijn als ze de ‘streken’ ontdekken zou…

Maar Saskia was nog niet helemaal klaar. Toen ze weer aankwamen bij het huis van Sabine en Saskia naar haar auto liep om naar huis te gaan opende ze nog één keer de achterklep van haar auto voor een laatste stunt. Er kwam een tuinkabouter, zaklamp, touw en een bezemsteel tevoorschijn. Sabine begreep de bedoeling niet zo en vragend keek ze Saskia aan.

“Vind je hem niet leuk?”, vroeg ze en hield de kabouter omhoog zodat Sabine hem eens goed kon bekijken. Het was een aparte verschijning; een kabouter die achteromkeek, zijn middelvinger opstak met zijn broek op de hielen, blote billen zichtbaar.

Sabine schoot in de lach. “Waar heb je die nou weer vandaan?”

“Marktplaats” antwoordde Saskia. “Ik vond hem direct al leuk, en dacht dat hij vast wel eens van pas zou komen om een statement te maken.”

“Maar wat ga je er mee doen?” hikte Sabine van het lachen. “Let jij maar eens op, als Mirjam kinderachtig kan zijn… dat doe ik veel beter”, zei Saskia.

Ze liep naar de schutting die de beide tuinen van elkaar scheidde en bond eerst de bezemsteel aan een paal vast, zodanig dat er nog een groot deel er bovenuit stak. Vervolgens liet ze de tuinkabouter met zijn billen gericht naar het raam van de buren over de steel zakken. De (sterke) zaklamp bond ze onder de kabouter zodat deze hem van onderuit bescheen….”Zo…Wat een prachtige tuinlamp hen je daar.” stelde Saskia tevreden vast. Sabine kwam niet meer bij van het lachen toen ze zo het resultaat eens bekeek.

“Ik ga er nu snel vandoor Sabien,” zei Saskia toen, “Kevin houdt er niet van als ik erg laat thuis kom.” Met een hartelijke kus en nog wat nalachen namen de beide vriendinnen afscheid. Met een uiterst bevredigend gevoel legde Saskia de weg terug naar huis af. Wel hoopte ze dat Kevin hier nooit lucht van zou krijgen… Onwillekeurig kneep ze even haar billen samen bij die gedachte…

Maar natuurlijk viel Saskia toch de mand. De volgende dag al…

Ze had de hele dag moeten werken en ze vond het altijd heerlijk om na een lange dag thuis te komen bij haar gezin. Het waren altijd die momenten dat ze voelde trots te zijn op haar gezin, dat ze samen met Kevin een echt thuis kon bieden aan hun kinderen. Ze zette haar fiets in de schuur en liep naar binnen.

Na de kinderen begroet te hebben liep ze naar de keuken waar Kevin met het eten bezig was. “Dag schat” zei Saskia, en ze liep op hem af voor een kus. Kevin draaide zich om en hun blikken kruiste elkaar. Saskia had aan één seconde genoeg om uit die blik van Kevin te lezen dat het mis was… Na al die jaren samen had ze dat feilloos leren lezen en inschatten. Saskia hield dan ook zowel haar pas als ook haar adem in maar bleef Kevin wel aankijken.

Ze voelde een akelige kriebel in haar buik en wist dat ze ‘in trouble’ was….

“Dag schat” groette Kevin terug, maar de toon was nou niet bepaald hartelijk en warm zoals normaal wel het geval was als hij haar een hele dag niet gezien had…

Het bleef toen even pijnlijk stil, waarna Kevin doorging; “Bryan belde vanmiddag nog… en hij was behoorlijk pissed off… Iets met de buren en kinderachtig gedrag van jou en Sabien. Wat heb jij gisteren uitgespookt Sas?”

Saskia haar gedachten draaide op volle toeren. Hoe ging ze zich hier uitredden? “De zolder bij Sabien opgeruimd… Dat vertelde ik gisteren toch al?”, antwoordde ze. Maar ze durfde Kevin niet aan te kijken toen ze dit zei, en nerveus plukte ze een denkbeeldig pluisje van haar trui.

“Kan me niet voorstellen dat dat de klacht was, missy”, zei Kevin nu met strenge stem. “Vertel op, en nu de hele waarheid graag. Geloof me maar als ik zeg dat je me beter nu alles kan vertellen dan dat ik straks zelf aan Bryan moet gaan vragen wat er precies is voorgevallen. Je problemen zijn zo al groot zat, dame.”

Saskia wist even niets te zeggen omdat ze niet wist waar te beginnen… Ze zocht nog steeds naar woorden toen hun dochter de keuken binnen kwam lopen en vroeg wat ze die avond gingen eten…

Kevin schakelde soepel over. Gaf zijn dochter een aai over haar bol en vertelde wat het menu was. Tevreden met het antwoord huppelde het kind de keuken weer uit, zich totaal niet bewust van wat ze zojuist verstoord had. Kevin keek Saskia weer strak aan en zei: “Dit is duidelijk even niet het juiste moment, maar vanavond nog gaan wij dit gesprek voortzetten, Sas. En ik heb zo het idee dat je morgen moeite met zitten zult hebben. Hou daar maar rekening mee.” En met die woorden sloot hij het onderwerp af en liep de keuken uit, Saskia met een akelig voorgevoel achterlatend…

Veel te vlug naar Saskia haar zin was het tijd om de kinderen naar bed te brengen. Met een gespannen gevoel in haar lijf kon ze het gelukkig nog wel opbrengen om ‘normaal’ een verhaaltje voor te lezen, waarna ze de kinderen goede nacht wenste. Langzaam daalde ze de trap af naar beneden. Ze hoorde dat Kevin nog in de keuken bezig was. Ze verzamelde wat moed en voorzichtig opende ze de deur en zag dat Kevin koffie aan het zetten was. Saskia vroeg timide: “Zal ik je nog even helpen schat??”

Kevin zette de koffiebus neer, draaide zich om en keek haar aan  “Nee, dat hoeft niet” antwoordde Kevin. “Wat jij wel moet jongedame,  is nu je broek en slip uittrekken en daar in de hoek gaan staan… En je weet wel hoe; waag het niet om te kijken en handen in je nek.”

“Moet ik echt nu al mijn broek uit? En kunnen we niet eerst even koffie drinken? We hebben de hele avond nog…” Saskia kon het niet helpen… Op momenten als deze kon ze het niet nalaten om er onder het onvermijdelijke uit te komen en dan ging ze drammen.

Kevin kende echter deze nukken van haar inmiddels wel en wist dat hij er direct korte metten mee moest maken. “Sas, ik tel tot drie, heb jij je broek dan nog niet uit doe ik het, maar dan leg ik je hier te plekke over de knie en sta je straks met rode billen in die hoek na te denken.”

“Ja maar…” begon Saskia nog…

Maar Kevin begon al te tellen: “Eén…” en hij keek haar aan met een blik waarvan Saskia zeker wist dat het hem menens was…” Anderhalf”, ging Kevin onverstoorbaar door…

Razendsnel knoopte Saskia haar jeans los.

“Twee” hoorde ze Kevin verder tellen…

Snel stroopte ze haar broek naar beneden, en in gedachte was ze zeer dankbaar dat ze geen schoenen aan had.

“Tweeënhalf” klonk het dreigend…

Snel stapte Saskia uit haar broek en bij drie lagen haar jeans en slip naast haar op de grond.

Kevin wees alleen maar naar de woonkamer waar Saskia in de hoek moest gaan staan.

Ze aarzelde even een moment, en wilde haar mond openen om toch nog even iets te zeggen… Big mistake… Resoluut draaide Kevin haar om en deelde een snoeiharde mep uit op haar achterste.

“Lopen!” hoorde ze hem op dwingende toon zeggen. Saskia vloog vooruit en wilde onder het lopen haar billen bedekken. Kevin had echter haar bovenarm stevig vast gepakt en begeleidde haar zo naar de hoek, bij iedere stap een tik uitdelend…

“Handen weg” had hij nog op gebiedende toon gezegd…

Twintig minuten later had Kevin Saskia bij zich geroepen en had geëist dat ze alles wat zich die dag daarvoor had afgespeeld zou vertellen. Timide vertelde Saskia alles, waarbij Kevin haar telkens weer dwong om hem aan te kijken. Saskia had op deze manier het hart niet om ook maar één leugen te vertellen of om een detail achterwege te laten….

Toen Saskia was uitverteld, was Kevin gaan preken… Hoe onvolwassen hij dit gedrag vond, dat Saskia zich hier niet mee had mogen bemoeien, dat ze de zaak op de spits aan het drijven was geweest… Tegen de tijd dat Kevin klaar was voelde Saskia zich heel klein en maakte zich ernstig zorgen ‘hoe erg’ de consequenties zouden zijn. Ze voelde wel aan dat Kevin echt boos was…

Saskia moest met haar billen omhoog over de leuning van de bank buigen, billen in de lucht, handen op de zitting steunend. Kevin had zijn linker hand op haar onder rug gelegd, en met zijn rechterhand had hij een langdurig en hard pak slaag uitgedeeld. Hij was pas gestopt toen Saskia haar billen diep rood van kleur waren en ze in tranen was…

Kevin had haar toen echter nog even geen ‘troostende veiligheid’ gegeven die de lucht moest klaren, maar had Saskia wederom in de hoek gezet. Trillend en snikkend wachtte Saskia af wat er verder nog komen ging. Kevin was ondertussen even bij de kinderen gaan checken en toen hij terug kwam was zijn boosheid eigenlijk al verdwenen. Toen hij Saskia zo ellendig in de hoek zag staan moest hij zich beheersen om haar niet in zijn armen te nemen en in haar oor te fluisteren dat het goed was…

Nog één keer vertelde hij haar dat ze haar boekje ver te buiten was gegaan, en dat hij af zou sluiten met twintig slagen met een  paardrijzweepje. Weer moest Saskia over de leuning van de bank buigen en moest ze hardop meetellen. God, wat haatte Saskia dat…

Toen Kevin klaar was, moest hij Saskia (die nog steeds in tranen was) dan ook even de ruimte geven om tot zichzelf te komen. Hij gaf haar toestemming om weer overeind te komen, maar Saskia gaf aan nog even geen troost te willen… Heel klein kroop ze weg in het hoekje van de bank, wilde even met rust gelaten worden. Kevin wist dat hij haar die ruimte moest geven, en borg dan ook eerst het zweepje op.

Toen hij terugkwam in de kamer stelde hij vast dat Saskia al iets rustiger geworden was, en hij nam naast haar plaats op de bank. Saskia keek op, haar ogen ontmoetten de zijne. Nu ze ‘boete’ gedaan had en haar straf er op zat, durfde ze Kevin weer oprecht in de ogen te kijken.

“Sorry”… zei Saskia, en Kevin zag dat dit ene simpele woord gemeend was en dat ze oprecht spijt had.

“Het is al goed, Sas..” antwoordde hij dan ook, en hij trok haar tegen zich aan. De rest van de avond voelde Saskia zich heerlijk geborgen, zo dicht tegen Kevin aan…

De volgende dag kreeg Saskia een telefoontje van Sabine. Ze vroeg voorzichtig of Saskia boos was dat Bryan Kevin gebeld had.

“Sorry Sas, ik kon hem niet meer tegenhouden, hij was laaiend toen Patrick hier aan de deur stond met dat naambordje in zijn hand, met alle andere verhalen ook nog…”

Saskia schoot bij dat beeld toch in de lach. “Nee hoor Sabien, ik ben niet boos… En jij? Was Bryan ook nog boos op jou?”

“Ja wat dacht je… Ik heb ook behoorlijk op mijn donder gekregen zeg maar…”

Heel even… Bij het horen van deze woorden vroeg Saskia zich af of Bryan Sabine soms ook… Maar vragen durfde ze niet.

Toch nog lachend om die stampende boskabouter voor de deur sloten de vriendinnen het gesprek daarna af….

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Er ging vervolgens een half jaar voorbij, waarin bijna wekelijks wel wat gebeurde aan pesterijen over en weer tussen Sabine en Mirjam. Saskia had echter het hart niet om zich er mee te bemoeien. Als ze die drang al voelde hoefde ze alleen maar te denken aan Kevin zijn reactie om meteen die gevoelens de kop in te drukken.

Maar toen kwam het bericht van Sabine dat Bryan en zij niet meer tegen de pesterijen en buitengewoon kille sfeer tussen hen en Mirjam en Patrick konden, en dat ze daarom besloten hadden te gaan verhuizen. Sabine was in tranen… Ze hield zo van dit huis waar haar kinderen geboren waren en het voelde zo oneerlijk. Saskia had vreselijk met Sabine te doen. God, wat had ze een innige hekel aan die Mirjam…

Maar de smaak van wraak kan zoet zijn en soms worden de mogelijkheden je zomaar in de schoot geworpen…

Het was op een doordeweekse morgen dat Saskia op weg was naar Sabine om gezellig koffie te gaan drinken om even bij te kletsen….Saskia moest door de polder. Een rechte weg en op dat tijdstip van de dag erg rustig. De volume knop van de autoradio had ze flink opgeschroefd en de ze liet zich meeslepen door het opzwepende ritme van een lekker rocknummer. Keihard zong ze mee en lette eigenlijk niet zo op…

FLITS!!!!

“Shit!”, vloekte Saskia hardop en zag nog net in haar binnenspiegel dat ze slachtoffer was geworden van een flitspaal die daar de vorige keer dat ze daar reed nog niet stond. Balend reed ze verder. Een stuk rustiger nu… Kevin’s reactie hierop kon ze wel voorspellen…

Ze kwam aan bij Sabine’s huis, parkeerde de auto en liep achterom de tuin in en ging via de achterdeur naar binnen.

“Hoi hoi!” riep ze enthousiast. “Ik heb illegaal lekkere appelflappen meegenomen. Net gehaald bij de warme bakker”. De deur ging open en Sabine kwam de keuken binnen.

“Hoi”, begroette ze Saskia, maar erg blij klonk het niet.

Onmiddellijk zag Saskia dat Sabine gehuild had. “Meid wat is er?” en met die woorden sloeg ze troostend een arm om de schouders van haar vriendin. Direct liepen de tranen weer over Sabine haar wangen.

Het verhaal dat Saskia toen te horen kreeg was te erg voor woorden. Mirjam en Patrick waren die avond daarvoor langs geweest, in een poging om in ieder geval weer beleefd met elkaar om te kunnen gaan, omdat de ouders van Bryan en Mirjam dat jaar vijfenveertig jaar getrouwd zouden zijn. Hun wens was dat er een feest gevierd kon worden met alle kinderen en kleinkinderen. Vandaar de verzoeningspoging. Sabine en Bryan hadden er voor open gestaan en de deur open gezet voor een gesprek.

Maar direct bij binnenkomst had Mirjam al excuses geëist van Sabine. Sabine had geantwoord dat je excuses niet kon eisen. Die kreeg je; anders waren ze niet gemeend en had je er ook niets aan. Mirjam was gelijk hoog van de toren gaan blazen dat Sabine niet meewerkte en dat een verzoening op deze manier uitgesloten was. Toen Bryan daarop zei dat een verder gesprek geen zin had en dat ze dus maar beter konden gaan, had Mirjam iets gezegd waarvan Sabine nu nog zo van streek was. Namelijk dat als het gevolg van de ‘starre houding’ van Sabine was dat hun vader aan zijn hart zou bezwijken (de man was hartpatiënt) het dus haar schuld zou zijn…

Woedend was Saskia na het aanhoren van Sabine’s verhaal. Het liefst wilde ze bij de buren aanbellen om eens heel precies te vertellen wat ze hiervan vond. Sabine zei echter dat dat geen enkele zin zou hebben, Mirjam was niet thuis. De verslagenheid waarmee Sabine dat zei raakte Saskia diep. Ze gaf haar vriendin een knuffel en zei: “Kom op, laat je niet gek maken door die trol. Hier neem een appelflap, zal ik koffie zetten en vanaf nu gaan we het alleen nog over leuke dingen hebben.”

Een kwartiertje later zaten de twee vriendinnen aan de koffie, en was Sabine al wat gekalmeerd. Ze kon zelfs alweer een beetje lachen. Saskia bleef echter een enorme boosheid richting Mirjam voelen en wilde wraak…

Opeens had ze een lumineus idee….

“Zeg Sabien, heb jij altijd nog wel de sleutel van de buren uit de tijd dat jullie nog wel met elkaar overweg konden?”

“Ja, hoezo?” vroeg ze.

“Lieve Sabien; laten we bij wijze van afscheid nog een laatste stunt met Mirjam uithalen. Ik zal al mijn moed moeten verzamelen om deze te durven uitvoeren, en jij ook denk ik, maar als het lukt zoals ik in mijn hoofd heb, zal ze ons nooit meer vergeten zolang Eucalypta nog leeft… En heksen leven lang he… Sabine moest bij voorbaat al erg lachen….

Saskia vertelde haar idee: Ze wist immers een werkende flitspaal te staan. Mirjam en Patrick waren niet thuis. Maar de auto stond er wel had ze gezien. “Als we nou eens… pak hem beet, een keer of vier met hun auto hard langs die flitspaal rijden. Zo’n twintig kilometer te hard. En dat maal vier… Dat wordt een pittige afrekening denk ik zo….”

“Jij bent echt gek” zei Sabine, maar het idee intrigeerde haar enorm…

Om een lang verhaal kort te maken: De dames verzamelden al hun moed en een uurtje later reden ze in de auto van Mirjam een Patrick op de betreffende weg, Saskia achter het stuur. De flitspaal kwam in zicht. Het hart van beide vrouwen klopte in hun keel van de spanning. Saskia gaf gas…

FLITS!

“Yes!” gilde Saskia toen de euforie het van de spanning over nam. Sabine ging er in mee en genoot van de zoete smaak van wraak. Ze keerde de auto, en ten tweede male werd het gaspedaal stevig ingedrukt…

FLITS!

“En dat is twee, pak aan dikke trol”, deed Sabine een duit in het zakje. Het kunstje werd nog twee keer herhaald, en de dames vingen de weg terug naar huis aan. Het besef van wat ze gedaan hadden kwam bij Saskia boven, maar de euforie overwon de angst voor de eventuele gevolgen…

Wat was de schrik groot toen ze de straat in reden en ze Bryan zagen die net uit zijn auto stapte.

“Wat doet hij nou hier? Ik dacht dat hij naar een klant was…SHIT!” De paniek klonk duidelijk in de stem van Sabine door. Saskia trapte op de rem, en wilde omdraaien. Maar juist doordat ze zo stevig remde, vestigde ze alleen maar Bryan’s aandacht op de auto. Bryan had ze gezien. De vriendinnen zagen dat hij nog eens goed keek of hij het wel goed zag dat het dus Saskia en Sabine waren die in de auto van de buren zaten.

Saskia wilde toch nog weg rijden maar Sabine zei: “Laat maar Sas, het is al te laat, hij heeft ons al gezien. Shit, shit, shit… We zijn zó de klos…

Saskia parkeerde de auto dus maar op precies dezelfde plek als waar hij die ochtend eerder al gestaan had. Bryan kwam op hen afgelopen… Die houding….Die blik… Ineens zag Saskia het en wist ze het zeker; Bryan was net als Kevin ook een dominant… Veel tijd om er over na te denken kreeg ze niet. Woedend trok Bryan het portier open en zei: “Waar zijn jullie nou in godsnaam mee bezig? Wat mankeert jullie om een beetje te gaan joyriden met de auto van de buren? Langzaam stapte de beide dames uit.

Bryan’s  houding sprak één en al ongeloof en woede uit. “Nou? krijg ik nog fatsoenlijk antwoord of hoe zit het?” schreeuwde hij Sabine toe.

Sabine werd steeds kleiner naarmate ze met horten en stoten vertelde wat ze zojuist gedaan hadden en Bryan werd steeds roder van woede…

Uiteindelijk gaf Bryan aan genoeg gehoord te hebben en stuurde hij Sabine naar binnen. Saskia wilde meegaan, maar werd door Bryan tegengehouden. “Het lijkt me beter dat jij naar je eigen huis gaat jongedame”, zei hij streng, en stak zijn hand uit om de autosleutels van Saskia terug te ontvangen.

Saskia overhandigde de sleutels en Bryan ging verder: “Ik ga Kevin hier persoonlijk van op de hoogte brengen. Ik adviseer je dan ook om zonder omwegen naar huis te rijden. Ik weet dat Kevin thuis aan het werk is, en ik denk dat hij jou wel het één en ander te zeggen heeft als ik hem gebeld heb… Denk je zelf ook niet?” Timide knikte Saskia, haar blik naar de grond gericht. “Wegwezen dan” zei Bryan nog, en Saskia ging….

Na een akelige rit waarin Saskia alle zeilen moest bijzetten om zich op de weg te blijven concentreren kwam ze thuis aan. Ze zette de motor af, maar bleef nog even voor zich uit starend zitten…. Even moed verzamelen om naar binnen te durven gaan…

Uiteindelijk stapte ze uit en tergend langzaam liep ze naar de deur. Even aarzelde ze nog voor ze de sleutel in het slot stak… Nog even uitstellen… Ze keek op haar horloge… Nog anderhalf uur eer dat de kinderen uit school zouden komen… Nee… Ze ging het krijgen wist ze… En wel direct… Ze haalde even diep adem en toen draaide ze de sleutel om en stapte naar binnen…

Direct hoorde ze voetstappen op de trap van de tweede verdieping waar Kevin zijn werkkamer was. Angstig keek ze naar de trap en wachtte af dat hij daar verschijnen zou… Binnen een minuut had Kevin de afstand afgelegd en stond hij voor haar. Zijn  gezichtsuitdrukking voorspelde onweer en Saskia wist niets anders te doen dan naar de grond staren en de preek af te wachten.

“Saskia van Dongen” begon Kevin en zijn stem klonk ‘gevaarlijk’ kalm, “Ik ben nog nooit zo woedend geweest als nu. Wat jij samen met Sabine gedaan hebt… Ik heb er geen woorden voor… Was het niet zo dat ik je al eens eerder gestraft heb voor dit verhaal? Heb ik je toen soms niet duidelijk genoeg gemaakt dat je die Mirjam met rust moest laten?”

Saskia begon van ellende te huilen… Wat had ze nu al een spijt van deze onbezonnen daad…

“Tranen helpen je nu echt niet young lady”, hoorde ze Kevin nog zeggen…

Tot haar verbazing stuurde Kevin Saskia vervolgens naar boven, naar zijn werkkamer… Dat had hij nog nooit gedaan. Snel rende Saskia de twee trappen op naar boven, Kevin kwam direct achter haar aan.

Zodra ze op zijn werkkamer waren sloot Kevin de deur en zei op vastberaden toon die geen enkele vorm van discussie zou dulden: “Billen bloot Sas…. heel snel die broek uit!”

Saskia liet het dit keer wel uit haar hoofd om tegen Kevin in te gaan. Nog nooit had ze hem zo boos gezien. Toen ze haar broek en slip had uitgetrokken en naar de hoek wilde lopen omdat ze dacht dat Kevin haar daar wilde hebben, hield hij haar tegen.

“Nee… dat hoeft niet Sas. Deze stunt van jou is zo overduidelijk fout, dat je daar niet meer over hoeft na te denken, dame. Ik ga je nu gelijk een pak slaag geven. En weet je Sas, ik heb altijd een voorwerp achter de hand gehouden die ik pas zou gebruiken als je echt een keer veel te ver gegaan zou zijn in je gedrag. Ik denk dat dit het moment is dat ik die troef in ga zetten.”

Met angstige ogen keek Saskia Kevin vragend aan. “Wat bedoel je?” wist ze uiteindelijk met een bezorgde stem te vragen…

Kevin liep naar zijn bureau en tot Saskia’s grote ontzetting haalde Kevin een grote paddel uit de la… Direct herkende Saskia het als de zogenaamde ‘Hema paddel’ waar ze op de HD site over gelezen had, en die haar uit de verhalen alleen al had doen huiveren… Ze had er bij voorbaat al een heilig ontzag voor, ondanks dat ze hem nog nooit echt gevoeld had. Maar daar ging nu dus verandering in komen…

Kevin ruimde vervolgens zijn bureau leeg, en zei streng tegen Saskia: “Over het bureau, jongedame, jij gaat een pak slaag krijgen die je niet licht vergeten zal”…

Verstijfd van angst bleef Saskia nog even staan, Kevin met grote ogen aankijkend…

“NU!!” zei Kevin zeer beslist en wees naar het bureau. Tergend langzaam liep Saskia naar het bureau en boog voorover. Nog voordat de eerste klap gevallen was voelde ze haar benen al trillen… O, wat was ze bang…

Kevin ging achter haar staan, en haalde direct hard uit.

Een onbeschrijfelijke pijn had een fractie van een seconde nodig om tot Saskia door te dringen, maar direct schoot Saskia omhoog; Dit! Deed! Erg! Zeer!… De pijn overtrof haar ergste vermoedens…

Met grote angst ogen keek ze Kevin aan. “Nee Kevin” zei Saskia op een smekende toon, “Dit kan niet… het doet zo’n pijn”…

Deze reactie had Kevin wel verwacht. Ook hij had de uitwerking van de beruchte paddel wel gelezen. Bovendien had deze stunt hem zo boos gemaakt, dat het hem geen moeite kostte om Saskia strak aan te kijken en naar het bureau te wijzen. Saskia nam toch maar weer positie aan.

PATS! met een harde klap daalde de paddel voor de tweede keer op Saskia haar billen neer. De tranen sprongen in haar ogen…. Weer sprong ze overeind, maar nu duwde Kevin haar direct terug, en met zijn linker hand duwde hij haar stevig tegen het bureaublad en hield haar zo stevig op haar plaats.

PATS! er volgde een derde harde klap. De tranen begonnen nu te stromen…

“Kevin… alsjeblieft…. het spijt me…”, snikte Saskia.

PATS! Kevin luisterde niet naar Saskia haar smeekbede en liet nu in een sneller tempo de paddel drie keer achter elkaar neerkomen: PATS!, PATS!, PATS! klonk het door de kamer.

AUAUAUW!!!!!! gilde Saskia. Nog eens drie keer daalde er harde klappen neer op haar achterste: PATS!, PATS!, PATS! AUAUAUW!!!!!!! klonk het wanhopig uit Saskia haar mond. En weer sloeg Kevin drie keer hard op Saskia haar billen: PATS!, PATS!, PATS! Saskia gilde het nu uit.

Kevin pauzeerde even, boog voorover en zei streng in Saskia haar oor: “Dring ik zo een beetje tot je door Sas? Begin je te snappen wat je fout gedaan hebt? Dat je je weer met zaken bemoeid hebt die jou helemaal niet aan gaan?  En dat je weer veel te ver gegaan bent in je handelen?”

Hevig snikkend knikte Saskia; “Ja…. het spijt me… alsjeblieft niet meer…”

“Jawel Sas, je krijgt er nog vijftien van me. Dit kan echt niet dame… Je hebt zelfs de wet overtreden, je mag blij zijn als dit verder zonder gevolgen blijft en dat Bryan het op een akkoordje kan gooien met zijn buren. Echt Sas, je bent werkelijk alle perken te buiten gegaan vandaag, en dat wil ik nooit meer meemaken. Om nog maar te zwijgen dat je zelfs onze jaren lange vriendschap met Sabine en Bryan op het spel gezet hebt. Bryan had zo maar alle contacten kunnen verbreken. Ik had het hem niet kwalijk kunnen nemen, aangezien jij weer de drijvende kracht en brein achter dit alles bent geweest.”

Die laatste paar zinnen maakte dat Saskia diep in haar ziel getroffen werd, en dat ze echt berouw had. Zo had ze het nog niet bekeken… Ze voelde zich zo ontzettend stom… Bijna had ze dus iets ontzettend waardevols verloren: Haar innige vriendschap met Sabine en ook met Bryan.

Kevin had haar dan ook niet gespaard. De vijftien klappen met de paddel kwamen dan ook erg hard aan, die Saskia wanhopig gemaakt hadden. Toen Kevin klaar was had hij gezegd dat ze overeind mocht komen. En omdat de kinderen bijna thuis kwamen had hij Saskia naar de slaapkamer gestuurd en gezegd dat ze daar moest blijven totdat ze weer wat tot haar zelf gekomen was. Hij zou tegen de kinderen zeggen dat mama hoofdpijn had en dat ze even niet gestoord mocht worden.

De verzoening kwam pas toen de kinderen die avond op bed lagen. Saskia zei tegen Kevin dat het haar speet, en bedankte hem voor het feit dat hij haar had laten inzien wat ze op het spel gezet had. Ze beloofde dat ze zou proberen om nooit meer zo’n fout te maken. Mocht ze toch weer die fout maken, wilde ze dat hij haar weer op dezelfde manier zou straffen zoals hij die middag gedaan had.

Kevin zei daarop dat hij dat zeker zou doen, maar dat hij eigenlijk dacht dat het niet meer gebeuren zou, omdat hij kon zien hoe een spijt Saskia had, en dat haar getoonde berouw oprecht was.

Er volgde nog een gesprek over hun toch wel niet alledaagse relatievorm, maar ze constateerde beide uiterst tevreden dat ze het niet anders zouden willen…

En Sabine?

Saskia had de volgende dag alweer contact met haar. Saskia was erg opgelucht toen ze merkte dat dit voorval geen verdere consequenties zou hebben voor de vriendschap. Maar ze durfde niet te vragen wat Bryan precies gedaan of gezegd had nadat hij Sabine naar binnen gestuurd had. Het bleef dus de vraag c.q. een vermoeden of Bryan en Sabine ook een relatie hadden waarin de huiselijke discipline een plaats had.

Misschien dat Saskia ooit op een dag de moed zou hebben om die vraag te stellen…

© 2008 door Lottey

Het was kerstavond en de vloer van de woonkamer van Sophie lag bezaaid met kerstcadeautjes en rollen pakpapier.

‘Hey, waar denk jij dat je heengaat? Er moeten nog een heleboel ingepakt worden’, zei haar vriend Steven toen Sophie opstond en wegliep.

‘Doe jij het maar. Ik heb geen zin meer’, zei Sophie nors en liep de kamer uit. Steven schudde zijn hoofd en ging verder met inpakken.

Toen Sophie na korte tijd terug kwam, ging ze in een van de luie stoelen zitten en keek toe hoe Steven geconcentreerd verder werkte.

‘Sorry liefje, maar je moet jezelf even ergens anders zien te vermaken want ik ben nog lang niet klaar’. Hij glimlachte naar haar.

‘Waarom? Ik beloof dat ik niet zal kijken’, zei ze met een zoete stem.

Steven keek haar met een sceptische blik aan.

‘Ja hoor, daar geloof ik helemaal niks van’.

‘Maar ik verveel me zo!’, jammerde Sophie en sloeg haar armen over elkaar.

‘Er is anders nog genoeg te doen. Het is kerstavond. Waarom ga je de tafel niet klaarmaken voor morgen. Je kunt ook nog wat versiering ophangen’, stelde hij voor.

‘Goed’, gromde Sophie en stond op en liep naar de keuken.

Toen ze weg was, schudde Steven zijn hoofd opnieuw. Ze was niet te genieten de laatste dagen. Hij weet het aan de stress van de tijd van het jaar. Toch moest ze een beetje oppassen, anders zou hij haar over de knie leggen, kerst of niet.

Sophie hoorde hem naar boven naar hun slaapkamer gaan en even later weer naar beneden komen, terwijl zij met het eten bezig was. Toen ze klaar was en de hal inliep, liep Steven net opnieuw de trap op.

‘Ben je klaar?’, vroeg ze.

‘Nog niet. Ik heb iets boven laten liggen. Je mag nog niet naar binnen’, waarschuwde hij met een hoofdknik in de richting van de kamerdeur, die half open stond.

‘Dat doe ik ook niet. Ik was van plan tv te gaan kijken in de serre’.

‘Goed zo, meisje’, zei hij en liep de trap op.

Sophie keek hem na. Er kwam een ondeugende gedachte bij haar op. Zodra Steven uit het zicht was, liep Sophie de woonkamer in om een blik te werpen op de cadeautjes die Steven voor haar gekocht had.

Ze bukte en zette haar handen op haar knieën en bestudeerde de cadeautjes die op de vloer lagen. Ze waren allemaal ingepakt, ze kon dus niet zien wat het allemaal was. Ze pakte er eentje op en betastte het en schudde het heen en weer.

Toe zag ze een tas staan met allemaal cadeautjes die nog niet ingepakt waren. Ze strekte haar arm uit om de tas open te maken toen ze iets achter haar hoorde.

‘Waar denk jij dat je mee bezig bent?’, bulderde een stem uit de richting van de kamerdeur. Sophie sprong overeind, klaar om haar onschuld te bepleiten. Ze had hem helemaal niet naar beneden horen komen.

‘Ik zocht om een schaar’. Het was een doorzichtig gekozen leugen.

‘Helemaal niet’, zei hij streng. ‘Ik had je toch gezegd dat je hier niet mocht komen?’

‘Um, ja maar …’ Ze deed een stap achteruit toen Steven naar haar toeliep. Hij pakte haar bij haar arm en nam haar mee naar de bank. Sophie wist dat ze zich beter maar niet kon verzetten.

‘Kom hier, ondeugd’, zei hij terwijl hij haar voorover over zijn schoot trok. Hij nam niet eens de tijd om haar spijkerbroek naar beneden te doen, maar begon direct haar billen hard met zijn hand te bewerken. Sophie spande haar lichaam en wilde net gaan protesteren dat hij te hard sloeg, toen het plotseling ophield. Het was even snel voorbij als het begonnen was. Sophie was blij dat Steven haar overeind hielp.

‘Je hebt mazzel dat ik het hier bij laat, maar nu geen gedonder meer, okay?’ Hij keek haar aan terwijl ze voor hem stond.

‘Ja, het spijt me’, zei Sophie terwijl ze zachtjes over haar billen wreef.

‘Bovendien krijg je helemaal geen cadeautjes als je niet lief bent. De Kerstman komt niet langs bij meisjes die stout zijn’, grijnsde hij.

Sophie rolde met haar ogen. Kom aan Steven, ik ben geen klein kind meer!’, zei ze terwijl ze de kamer uit liep. Ze was vastbesloten zich vandaag niet verder in de nesten te werken.

~~o==0==o~~

Het duurde niet lang voor Sophie in slaap viel. Ze hadden besloten vroeg naar bed te gaan omdat er drukke dagen voor de deur stonden.

Een paar uur later werd Sophie plotseling wakker. Ze deed haar ogen open en was verbaasd dat het nog donker was. Ze had het gevoel dat ze heel lang had liggen slapen. Ze keek opzij naar de wekker en zag dat het 2:30 uur was.

Ze deed haar ogen weer dicht en probeerde in slaap te vallen, maar na een half uur woelen en draaien, besloot ze dat dit niet zou lukken. Ze had dorst en stapte heel voorzichtig uit bed. Ze wilde Steven niet wakker maken. Ze liep op haar tenen de trap af en liep naar de keuken om een glas water te halen. Toen ze haar glas leeg had en deze op het aanrecht zette, werd haar aandacht door iets anders getrokken. Ze zag een flikkerend licht in de woonkamer, terwijl ze er toch zeker van was, dat ze de lichten uitgedaan had, toen ze naar bed gegaan waren.

Ze liep naar de deur en duwde deze open om te zien wat er aan de hand was. Ze zag in eerste instantie niet dat er iemand op de stoel naast de open haard zat, maar toen ze deze wel zag, stokte haar adem. Er zat een man met een lange witte baard die zijn gezicht grotendeels bedekte. Hij droeg een rode muts en een bijpassend rood pak en zwarte laarzen, net zoals de Kerstman altijd droeg. Maar wie was dit?

Sophie stond stokstijf stil. Ze durfde zich niet te bewegen. ‘Wie ben jij?’, vroeg ze zenuwachtig.

De man glimlachte. ‘Ik ben de Kerstman natuurlijk. Ik ben hier om jou je kerstcadeau te brengen’, zei hij alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.

‘Wat?! Je bent de Kerstman helemaal niet. Die bestaat niet… Of wacht, ben jij dat, Steven?’, vroeg ze verward.

De man lachte. ‘Steven? Oh ja, dat is je vriend. Nee, ik ben wie ik net vertelde dat ik ben. Als je nu even hier komt, dan kan ik je je kerstcadeau brengen, voor ik er weer vandoor ga.

‘Volgens mij ben je niet goed bij je hoofd. Ik zou de politie moeten bellen’, zei Sophie terwijl ze hem verward aankeek.

‘Dat zou ik niet doen als ik jou was. Hoe ga je dan aan alle kinderen uitleggen dat ze dit jaar geen kerstcadeautjes krijgen? Ik kan mijn werk niet doen, als ik in de gevangenis zit, of wel?’

Sophie wist niet wat ze zeggen moest, was dit een droom?

‘Nou, kom hier jongedame, ik lig al achter op mijn schema’.

Sophie zag hoe hij haar met een vriendelijke glimlach naar zich toe wenkte. Hoewel ze lang niet zeker was van haar zaak. Ze liep langzaam in zijn richting, Ze had niet het gevoel dat hij haar kwaad wilde doen en hoopte dat hij snel weg zou gaan.

‘Goed zo, meisje’. Hij trok haar op schoot. Ze voelde zich net een klein kind.

‘En Sophie, ben je lief geweest het afgelopen jaar”, vroeg hij opvallend vrolijk.

‘Ja, natuurlijk ben ik lief geweest’, zei Sophie die besloten had het spelletje met de vreemde man mee te spelen.

‘Ik heb hier iets heel anders op mijn lijstje staan…’ Hij haalde een stuk papier uit zijn zak en begon te lezen.

‘Er staat hier dat je erg stout geweest bent. Met name de afgelopen dagen. Woedeaanvallen, je gedragen als een klein kind, stiekem je kerstcadeautjes bekijken. Ja, het staat hier allemaal’.

‘Wacht eens even, wat voor lijst? Hoe weet je dat allemaal?’, piepte ze, opnieuw in verwarring gebracht.

‘Ik ben de Kerstman. Het is mijn taak om uit te zoeken wie lief geweest is en wie niet. Ik ben bang dat ik je zal moeten geven wat stoute meisjes verdiend hebben’, zei hij ernstig en gaf haar een klein duwtje, zodat ze gedwongen werd op te staan.

‘En wat mag dat dan wel zijn?’, vroeg Sophie bezorgd.

‘Je krijgt een flink pak op je blote billen’. Hij klopte op zijn knie. ‘Laten we maar snel beginnen’. Hij pakte haar bij haar pols en trok haar over zijn knie. ‘Wacht even, dit kun je niet doen!’, protesteerde Sophie. Maar ze was niet snel genoeg en lag even later met haar gezicht enkele centimeters van het vloerkleed en voelde een hand op haar billen rusten.

‘Als dit straks voorbij is, dan is alles op de lijst vergeven en vergeten, dus ik verwacht dat je als een braaf meisje je straf in ontvangst neemt’, zei hij terwijl hij haar pyjama broek tot haar knieën omlaag schoof. ‘Nee alsjeblieft!’, klaagde Sophie. Toen voelde ze de eerste klap op haar bips neerkomen. Hij begon haar hard en in een rustig tempo beurtelings op haar billen te slaan. Na een paar minuten werd de pijn onhoudbaar en deed ze haar hand naar achter om te voorkomen dat ze nog meer zou krijgen.

‘Niks daarvan’, zei hij en duwde haar arm met een soepele beweging op haar rug. Hij bleef hard doorslaan en verhoogde het tempo, waardoor Sophie met haar benen begon te trappelen. Haar gedachten gingen naar Steven, hij zou toch zeker wel wakker worden van het lawaai? Ze voelde hoe de man ophield en zijn hand op haar bips liet rusten. ‘Prachtig mooi rood. Volgens mij zul je volgend jaar een heel lief meisje zijn?’

‘Ja!”, antwoordde Sophie in de hoop dat hij klaar zou zijn. Ze kon niet wachten om de pijn uit haar billen te wrijven.

‘En wil je nu je cadeautje?’, vroeg hij.

Sophie draaide haar hoofd en keek hem aan. ‘Um ja okay’, zei ze timide.

De man greep in een zak die naast de stoel stond en haalde er een voorwerp uit. Zodra ze zag wat hij in zijn handen hield, wilde ze dat ze geen ‘ja’ gezegd had. In zijn hand had hij een kleine paddel in de vorm van een haarborstel, met een rood lintje om het handvat. Ze kreunde.

‘Ik dacht dat dit wel een geschikt cadeautje voor je zou zijn’. Hij hield hem omhoog zodat ze hem goed kon zien. ‘Maar ik houd hem nog even vast, want ik denk dat hij best even gebruikt mag worden voor je hem krijgt’.

‘Neeee, ik dacht dat je klaar was? Bovendien ik wil je cadeautje helemaal niet’, pruilde Sophie.

‘Ik ben bang dat ik nog niet helemaal door de lijst heen ben, jongedame. En als je het cadeautje niet wilt, dan kan ik het beter aan Steven geven…’

‘Nee, het is al goed, maar alsjeblieft geen slaag meer. Ik heb mijn lesje wel geleerd!’

‘Nog niet helemaal’, zei hij. ‘Nou, waar was ik gebleven?’

Sophie voelde ze hoe hij haar onderbroek met een ruk tot haar knieën omlaag schoof. Terwijl ze de schaamte voelde opkomen, zette ze zich schrap voor de houten paddel.

Ze hoefde niet lang te wachten, want al snel zette hij het pak slaag voort. Het deed nu veel meer zeer dan voorheen. Het duurde maar even of ze lag opnieuw te trappelen en te worstelen om van zijn schoot te komen. Ze hoopte dat ze dat rotding kon verstoppen voordat Steven hem in handen zou krijgen en zou bedenken dat hij hem wel eens kon gaan gebruiken.

‘Auw alsjeblieft, het doet zeer!’, gilde Sophie terwijl de paddel op haar bips, die wel in brand leek te staan, neerdaalde.

‘Bijna klaar. Misschien moet er nog een paar bij doen, want je hebt me nog niets te drinken aangeboden’.

‘Ach, kom nou!…’, begon Sophie maar ze werd onderbroken door de paddel die opnieuw op haar billen neerdaalde. ‘Ok, het spijt me. Echt waar’, zei ze half huilend.

De man stopte en legde het instrument neer. Hij gaf een liefdevol tikje op haar brandende huid en hielp haar overeind.

‘Ik denk dat dit voor het moment wel genoeg is om te zorgen dat je volgend jaar goed zult gedragen. Zo niet, dan kom ik je volgend jaar met kerst weer opzoeken’, waarschuwde hij.

‘Ga je me nog vertellen wie je bent?’, vroeg ze, terwijl ze zachtjes over haar gloeiende bips wreef. Ze had nog niet eens de moeite genomen om haar broek weer omhoog te doen.

‘Dat heb ik ja gezegd. Ik ben de Kerstman’, verklaarde de man wanhopig.

Sophie hield haar mond. Ze wist niet wat ze nog moest zeggen.

‘En nu naar bed jij. Ik heb nog een aantal adresjes waar ik nog langs moet voor het weer licht wordt.’, zei hij en stond op. Hij gaf Sophie een knuffel.

‘Oh, okay, nou tot ziens dan maar’, mompelde ze toen hij haar passeerde.

‘Tot ziens, Sophie. En onthoudt: lief zijn!’

Sophie keek over haar schouder toen ze naar de deur liep. Ze keek hem een laatste keer aan. Ze liep door de donkere hal. Duizend gedachten gingen door haar hoofd toen ze de trap opklom. Wie was hij?, vroeg ze zich af en wat moest ze tegen Steven zeggen?

Toen ze in bed stapte en op haar buik ging liggen vroeg ze zich af of de Kerstman misschien toch zou bestaan?

Voor de zoveelste keer beloofde Kelly de Vries zichzelf dat wanneer ze deze periode door zou komen, ze zichzelf zou trakteren op een tripje naar Gran Canaria. Een lekker warm oord, waar de mensen elkaar niet verdrongen in de winkels, dat waar je ook was, de Kersthits in je oren schalden en waar de stress en drukte van haar baantje als serveerster niet aanwezig was. Haar voeten deden zeer, evenals haar rug en voelde een griep opkomen. Ze zou het liefst naar huis gaan, een warme douche nemen en haar bed inkruipen. Het feit dat het kerst was veranderde daar helemaal niets aan.

Later die avond lag Kelly lang uit op de bank in een lekker warme, schone en zachte pyjama. De tv stond op ‘goede tijden, slechte tijden’. Het geluid stond uit. Ze was bezig haar uniform te herstellen. Ze had deze die voor het eerst aangehad en er was meteen een scheur ingekomen. Een van de gasten had geprobeerd haar bij haar billen te pakken en toen was de zoom in haar middel losgekomen. Mannen, dacht ze, probeerden altijd te pakken wat ze wilden hebben zonder zich af te vragen wat je ervan vond. Ze wilde graag dat een man aandacht aan haar besteedde, een cadeautje voor haar meenam en vragen wat ze zou willen. Was dat nu teveel gevraagd? Ze grinnikte om haar eigen gedachten, hechtte de draad af en stopte het jurkje in de wasmand. Ze hoefde de volgende dag gelukkig pas ’s avonds weer te werken. Het enige kerstcadeautje wat er momenteel inzat.

Kelly had geen gemakkelijke jaren achter de rug. Haar ouders waren overleden toen ze nog jong was en ze had jaren in een kindertehuis doorgebracht tot ze oud genoeg was om aan het werk te gaan. Sindsdien was het een bittere strijd om het bestaan geweest. Ze verdiende net genoeg om haar rekeningen te kunnen betalen, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Ze had een paar vriendinnen, maar had besloten na een paar teleurstellende ervaringen, mannen links te laten liggen. Ze voelde zich vaak eenzaam en had regelmatig overwogen een kat te nemen om haar gezelschap te houden. Maar de huisbaas had een hekel aan huisdieren en ze waren daarom verboden. Kelly kon zich herinneren hoe ze toen ze acht jaar oud was, een jong poesje van haar ouders gekregen had, een geelbruin pluizig bolletje met een hartvormige witte vlek op zijn kop. Toen haar ouders stierven, moest ze hals over de kop naar het kinderhuis zonder dat ze een nieuw tehuis voor het poesje kon vinden. Ze hoopte dat een familielid hem meegenomen had en er een ander klein meisje blij mee gemaakt had.  

Kelly keek ‘goede tijden, slechte tijden’ uit en schakelde over naar een andere zender. De Engelse detective kon haar maar matig boeien en het duurde niet lang of Kelly was in een diepe slaap gevallen. Terwijl ze sliep begon het buiten te sneeuwen. De sneeuwvlokken schitterden in een bijna onwerelds licht. Ze wrongen zich door een kier naast haar raam. Ze bleven op een plek in de kamer dansen, totdat ze samensmolten met een grote man in een rood fluwelen pak. Zijn laarzen waren zwart, net als zijn brede riem. Het pak was afgezet met zacht wit bont. Het enige wat nog witter was, waren zijn haren en zijn volle baard. Hij klopte zich af. De sneeuwvlokken vlogen in het rond, maar geen van allen viel op de grond. Ze losten op in het niets. Het had iets magisch, net als de grote man in het rode pak. De Kerstman was bij Kelly op bezoek gekomen.

Nick keek rond in het opgeruimde maar kale flatje van Kelly. Er stond geen kerstboom en het appartement was niet versiert. Geen kransen, geen ballen en geen kaarsen. Het leek wel of Kelly vergeten was hoe ze kerst moest vieren. Met een diepe zucht legde de Kerstman zijn hand op haar schouder. Hij schudde haar zachtjes door elkaar en riep haar naam. Kelly werd langzaam wakker, maar gilde verschrikt toen ze ontdekte dat er iemand in haar flat was.

‘Wie ben je? Hoe ben je hier binnen gekomen? Ik weet zeker dat ik de deur op slot gedaan heb… wal wil je van me?’

De Kerstman glimlachte tegen Kelly. Zijn blauwe ogen keken vriendelijk.

‘Wie denk je dat ik ben, Kelly? Kun je me niet meer herinneren?’, grinnikte hij. ‘Ik weet dat het heel wat jaartjes geleden is, maar je bent de Kerstman toch niet vergeten?’

Kelly twijfelde nog wat ze moest doen, naar de telefoon rennen of heel hard om hulp gaan roepen, toen iets in zijn ogen haar kalmeerde. Ze voelde instinctief aan dat hij geen kwaad in de zin had. Toen hij naast haar op de bank ging zitten rook ze de geur van dennenappels, pepermunt en kerstkransjes. Hij was een stuk groter dan haar en Kelly voelde zich weer een klein meisje. Ze gehoorzaamde onmiddellijk toen hij uitnodigend op zijn been klopte. Ze vleide zich in zijn armen, drukte haar gezicht in het zachte bont van zijn kraag en mompelde, ‘Ik heb je gemist, Kerstman’.

‘Kelly’, vroeg de Kerstman vriendelijk, ‘waarom heb je je huis niet versierd? Geen boom, geen kaarsen en geen schoen bij de kachel? Houdt je niet meer van Kerst?’

Kelly liet haar blik als een klein meisje naar de grond zakken, ze durfde de Kerstman niet meer aan te kijken. Hij wist dat hij in haar hartje kon kijken, maar was bang voor wat hij daar allemaal zou zien.

‘Kijk me aan, jongedame’, gromde hij.

Kelly dwong zichzelf in zijn diepblauwe ogen te kijken, ogen waarvan ze verwachtte dat ze boos of beschuldigend zouden kijken. Maar in plaats daarvan straalden ze liefde en vergeving uit. Ze kreeg een brok in haar keel en begon te huilen. De Kerstman wiegde haar heen en weer terwijl haar eenzaamheid, haar angst en haar verdriet met de tranen mee naar buiten spoelde. Hij liet haar rustig huilen, totdat het huilen overging in snikken en ze met het bont van zijn jas lag te spelen. Vervolgens klopte hij haar op haar rug, pakte haar kin in zijn grote hand en dwong haar om hem aan te kijken.

‘Goed, jongedame’, zei hij met een twinkeling in zijn ogen, ‘jij bent een heel stout meisje geweest, is het niet? En je weet ook wat er met stoute meisjes gebeurd, of niet?’

Kelly keek hem met bonzend hart aan. Mijn God, dacht ze, hij weet het! Ze miste het pak op haar bips dat ze van haar vader kreeg wanneer ze nog klein was. Ze had er vaak over gefantaseerd dat iemand zoveel van haar zou houden, dat hij haar weer een pak op de billen zou geven. Het zou haar verlossen van haar inwendige boosheid en verdriet. Ze kon de Kerstman alleen maar aanstaren, ze voelde het in haar buik kriebelen. Toen hij zijn wenkbrauwen liet zakken, duwde Kelly automatisch haar onderlip naar voren en begon zenuwachtig met haar vingers te spelen.

Hij vroeg haar nog een keer, ‘Wat gebeurt er met kleine meisjes die zich niet weten te gedragen, Kelly?’. Deze keer moest ze wel antwoorden.

‘Die krijgen een pak op hun billen, meneer’.

‘Goed zo, meisje. En hoe krijgen ze op hun billen?’, grijnsde de Kerstman toen hij haar aarzeling hoorde toen ze haar diepste gedachten aan hem moest prijsgeven.

‘Ze worden over de knie gelegd, Kerstman, hun bips wordt bloot gemaakt en ze krijgen een hard pak slaag. Maar Kerstman’, zei Kelly met een benepen stemmetje, ‘ik ben al veel te oud om een pak op mijn blote billen te krijgen’.

De Kerstman moest hartelijk lachen over het optreden van Kelly. Hij wist dat ze haar hele leven naar iemand verlangde die haar af en toe met beide benen op de grond zette en dat dit verlangen naar een pak op haar billen hand in hand ging met gevoelens van liefde en vertrouwen. Hij zou ervoor zorgen dat ze deze kerst van haar leven niet weer zou vergeten.

‘Tja, Kelly, dat klopt niet helemaal. Je bent nooit te oud om een pak op je billen te krijgen. Je wilt dit en je hebt het nodig, dus stop met tegenspreken en kom over mijn schoot liggen… NU!’

Kelly veerde op toen zijn stem door de kamer donderde. Met een laatste snik klom ze met tegenzin van zijn schoot en ging over zijn knie liggen. Ze werd overmand door een warm gevoel, het gevoel dat ze eindelijk was waar ze thuishoorde. Ze huiverde toen de Kerstman haar pyjamabroek naar beneden stroopte. Ze wist dat haar witte bips nu aan zijn blik was blootgesteld. Kelly schoof schaamtevol heen en weer en veerde een beetje omhoog toen hij zijn grote hand op haar billen legde.

‘En jongedame’, zei de Kerstman met een glimlach, ‘heb je enig idee waarom je een pak op je billen gaat krijgen?’

‘Ja, meneer’, zei ze met een spijt doordrongen stem, ‘omdat ik gestopt ben met het vieren van het kerstfeest’.

‘Dat is maar een onderdeel, Kelly. Verder is het omdat je van binnen koud en kil geworden bent. Omdat je het opgegeven hebt een relatie aan te gaan. Ik weet dat je liefde nodig hebt en dat je graag kinderen wilt, maar je zult dit nooit bereiken als je jezelf niet openstelt. Ik zal je net zolang op je billen geven tot de boosheid en bitterheid uit je hart verdwenen is. Als ik klaar met je ben, dan zal ik je vergeven hebben en kun je een nieuwe start maken. Heb je dat goed begrepen, Kelly?’

Het enige antwoord was een langgerekte snik, maar de Kerstman wist dat ze het met hem eens was. Dus ging hij verder zoals hij gezegd had. Hij legde zijn linkerhand op haar onderrug en zorgde ervoor dat er geen ontsnappen was voor hij met haar klaar zou zijn. Hij wreef zachtjes over haar billen en wachtte tot ze zou ontspannen, voordat hij zijn hand met een klinkende klets neer zou laten dalen. Ze gilde, de pijn verraste haar en gilde nog meer toen de volgende kletsen neerdaalden. Ze was helemaal vergeten hoeveel zeer een pak op je blote billen kon doen en de Kerstman wist heel goed hoe hij met zijn vlakke hand een paar meidenbillen in brand moest zetten. Toen het pak slaag voortduurde begon Kelly over zijn schoot heen en weer te schuiven, wanhopig op zoek naar verlichting van de straf die hij toediende. Ze gilde en schreeuwde, deed haar handen naar achter in een poging de klappen te blokkeren, maar het hielp allemaal niets. Ze besefte zich dat er niets anders opzat dan te blijven liggen en het welverdiende pak slaag in ontvangst te nemen. De Kerstman leek heel goed te weten waar de meest gevoelige plekjes zich bevonden. Hij bewerkte het hele oppervlak van haar bips van boven tot onder. Kelly schopte wild met haar benen terwijl ze heen en weer over zijn schoot schoof in een poging haar billen onder zijn neerkomende hand weg te draaien. Ze voelde de druk op haar borst toenemen, maar weigerde zich over te geven en te gaan huilen.

De Kerstman voelde de koppigheid in haar lichaam en wist dat ze er nog lang niet aan toe was zich aan hem over te geven. Hij neuriede in zichzelf terwijl hij over haar zere bips wreef. Hij grijnsde toen ze begon te kreunen.

Terwijl hij zijn hand op haar rug gedrukt hield tastte de Kerstman omlaag in de grote zak die hij bij zich had. Hij neuriede in zichzelf terwijl hij in de zak rommelde. Er verscheen een brede grijns op zijn gezicht toen hij gevonden had waar hij naar zocht. Toen zijn hand uit de zak tevoorschijn kwam had hij een slagbatje beet. Hij trok het elastiek en het balletje eraf en begon met de paddel over de rode billen van Kelly te wrijven. Ze keek over haar schouder, gaf een gil en begon zich verwoed te verontschuldigen.

‘Alsjeblieft, Kerstman, niet daarmee! Ik zal mijn gedrag veranderen, dat beloof ik! Ik zal Kerstmis nooit meer vergeten’, smeekte ze.

‘Het spijt me Kelly’, antwoordde de Kerstman vriendelijk, ‘maar dat wil ik heel zeker weten. Je wilt toch niet dat je volgende jaar op herhaling moet, toch? Nee, dat dacht ik ook niet. Gedraag je nu een beetje en neem je straf als een grote meid in ontvangst’.

Na die laatste opmerking liet de Kerstman de geïmproviseerde paddel met een luide klets op haar rechterbil neerdalen! De gil die erop volgde maakte hem duidelijk dat hij eindelijk tot haar door begon te dringen. Hij bewerkte de linkerbil met precies hetzelfde resultaat. Terwijl haar straf voortgezet werd probeerde Kelly uit alle macht de neerdalende paddel te ontwijken, ze trapte wild met haar benen bij iedere klap. Beurtelings gilde ze, smeekte de Kerstman om te stoppen en beloofde van alles en nog wat om de klappen op te laten houden. Maar hij negeerde haar smeekbedes en concentreerde zich op het kersenrood slaan van haar bips. In een poging zich te bevrijden, was Kelly naar voren geschoven waardoor de gevoelige plekjes waar haar billen over gingen in haar benen open en bloot lagen. Terwijl de paddel op dat gevoelige plekje neerdaalde leek er iets in haar te breken en barstte ze in snikken uit. Haar hele lichaam lag te schudden en het duurde even voordat ze zich realiseerde dat de klappen opgehouden waren en dat de Kerstman zachtjes over haar rug en haar zere billen wreef. Hij liet haar huilen tot haar tranen op waren en haar hele lichaam als een lappenpop slap over zijn schoot hing.

Kelly had zich nog nooit eerder zo ontspannen en vredig gevoeld. Ze hoorde dat de Kerstman een flesje opende. Hij wreef de koude substantie uit over haar gloeiende billen. De pijn werd meteen een stuk minder. Er bleef een warme gloed over die nog lang genoeg zou aanhouden zodat ze de komende dagen herinnerd zou worden aan de straf die ze gekregen had. Toen de Kerstman haar pyjamabroek weer omhoog deed, zuchtte Kelly diep, snikte nog een keer en stond vervolgens op. Haar hand ging naar achter en begon over haar billen te wrijven, terwijl ze probeerde de Kerstman niet in zijn ogen te kijken.

‘Ik hoop dat je je lesje geleerd hebt, jongedame’, bromde hij vriendelijk, ‘zodat we dit niet nog een keer hoeven te herhalen. Ik heb er een hekel aan als ik dingen twee keer duidelijk moet maken. Wat denk je, is de boodschap overgekomen?’

Kelly bloosde en deed haar best niet in zijn armen weg te kruipen.

‘Ja, meneer’, zei ze zachtjes. ‘Ik zal beter mijn best doen. Ik beloof dat ik een nieuwe start ga maken en zal nieuwe uitdagingen aangaan. En ik beloof dat ik Kerst nooit meer zal vergeten!’

De Kerstman moest lachen om haar vurige pleidooi en gaf haar een dikke knuffel. Hij tilde haar op alsof ze zo licht was als een veertje, droeg haar naar haar slaapkamer, legde haar in bed en stopte haar in. Ze draaide zich vliegensvlug op haar buik en gaf hem een slaperige glimlach. Hij grinnikte om haar ongemak, gaf haar een kus op haar voorhoofd en draaide het licht uit.

‘Maak je geen zorgen, Kelly’, was het laatste dat ze hoorde, ‘het komt allemaal op zijn pootjes terecht. Vrolijk Kerstfeestje, meisje’.

Kelly zuchtte diep toen ze in slaap viel. De kerstbellen rinkelden in dromenland.

De volgende ochtend werd Kelly wakker met het gevoel dat alles wat de vorige avond voorgevallen was slechts een droom geweest was. Ze rekte zich uit en genoot van het gevoel dat was blijven hangen dat ze geliefd was en dat er voor haar gezorgd werd. Vervolgens rolde ze op haar zij en ging op de rand van het bed zitten. Ze slaakte een kreet van pijn en sprong het bed uit. Haar handen vlogen naar achteren in de richting van haar brandende billen. Ze wreef voorzichtig over de pijnlijke rondingen en besefte zich dat ze helemaal niet gedroomd had. De Kerstman was wel degelijk bij haar op bezoek geweest… en had haar wel degelijk een pak op haar blote bips gegeven! Met een pijnlijke grimas liep ze naar de badkamer om zich op te frissen. Ze had geen idee hoe ze Kerst zou moeten vieren nu deze al aangebroken was, maar ze moest iets kunnen bedenken om deze heerlijke stemming nog een poosje vast te kunnen houden.

Er klonk luid geklop op de deur. Kelly schoot haastig in haar ochtendjas en deed alle sloten van de deur, behalve die van de ketting. Ze gluurde door de kier naar buiten. Ze zag een knappe man voor de deur staan van ongeveer mid-dertig met rood haar en een baard. Hij had een vrolijke glimlach om zijn mond. Hij vroeg of ze mevrouw de Vries was en of ze even tijd voor hem had. Omdat er geen enkele dreiging van hem uitging, maakte Kelly de ketting los en opende de deur om hem binnen te laten.

‘Het spijt me dat ik tijdens de Kerst zomaar binnen kom vallen’, zei hij met een aangename stem, ‘ik dacht dat je me misschien ergens bij zou kunnen helpen?’

Toen hij haar verwarde blik zag, haalde hij een klein geelbruin katje onder zijn jas vandaan.

‘Ik heb deze buiten bij de afvalcontainers gevonden en ik vroeg me af of jij ervoor zou willen zorgen? Ik schat dat hij een week of 7 a 8 oud is, waarschijnlijk niet ingeënt is en ook nog ontwormd moet worden. Het is een hartstikke lief beestje, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen hem buiten in de kou achter te laten’.

Kelly zuchtte diep, maar liet zich niet verleiden het beestje aan te pakken. Ze wist dat ze hem niet zou kunnen houden.

‘Het spijt me’, zei ze spijtig, ‘maar we mogen geen huisdieren in dit huis hebben’.

De glimlach van de man werd nog breder en Kelly kon haar blik niet van zijn hemels blauwe ogen afhouden. Hij aaide het katje liefdevol, en Kelly huiverde toen ze zich die zelfde handen op haar huid voorstelde. Ze bloosde, tot zijn zichtbare genoegen. Zijn brede glimlach kreeg zelfs iets ondeugends als ze het goed zag.

‘Dat is dan geen enkel probleem’, zei hij, ‘ik ben sinds gisteren eigenaar van dit gebouw. Ik ben dol op dieren en heb er geen enkel bezwaar tegen dat jij hem een goed tehuis biedt’.

Kelly schrok toen hij het katje met zijn kopje in haar richting draaide. Op zijn kop zat een klein, wit, hartvormig vlekje. Snel nam ze het poesje van hem over. Het diertje begon tevreden te spinnen toen ze hem onder zijn kin aaide. Een traan van puur geluk rolde over Kelly’s wang.

‘Gaat het wel?’, vroeg de man bezorgd, ‘het was niet mijn bedoeling je aan het huilen te brengen. Als je niet wilt…’ De blik van Kelly stelde hem gerust en maakte hem duidelijk dat ze zijn cadeautje geaccepteerd had. ‘Oh, ja, mijn naam is Nicolaas, maar iedereen noemt me Klaas’.

Kelly keek in zijn blauwe ogen, die zo vertrouwd aanvoelden. Ze wist dat dit de man was waar ze al die tijd op gewacht had. Ze stelde zich voor en bedankte hem voor het katje, terwijl ze met haar wang over zijn kopje wreef.

‘Klaas’, zei ze aarzelend, ‘wil je niet even binnen komen voor een kopje koffie? Ik heb niet veel te eten in huis, maar ik kan heel goed koffie zetten’.

‘Wat zou je ervan zeggen als we samen ergens gingen ontbijten?”, antwoordde Klaas met een glimlach, ‘en daarna kunnen we nog wat benodigdheden halen voor onze jonge vriend, te beginnen met wat kattenvoer. Daarna kunnen we nog in de stad….. ach, hoor mij nu eens… Kelly, wat zou jij graag willen doen?’

Kelly keek van Klaas naar het jonge katje, en herinnerde zich haar wensen van de vorige dag.

‘Dat klinkt helemaal geweldig, Klaas. Geef me even wat tijd om me aan te kleden en we kunnen gaan’.

Ze haastte zich naar de slaapkamer, terwijl Klaas op de bank ging zitten wachten. Nog voor dat ze de slaapkamerdeur achter haar dicht trok, hoorde ze hem nog roepen.

‘Trek iets warms aan Kelly, want het is koud buiten. Als je dat niet doet, dan vind ik dat heel stout van je…. En je weet wat er met stoute meisjes gebeurd, is het niet?’

Kelly draaide zich met een ruk om en keek Klaas die op precies dezelfde plek was gaan zitten als de Kerstman een dag eerder, hem met open mond aan. Hij knipoogde naar haar en grijnsde veelbetekenend.

‘Ja, Klaas’, giechelde ze, ‘reken maar dat ik weet wat er met stoute meisjes gebeurd! Ik ben zo terug’. Kelly deed de slaapkamerdeur achter zich dicht. Dit zou de mooiste kerst worden die ze ooit beleefd had.

Harry en Rebecca waren nog maar drie maanden getrouwd toen de feestdagen begonnen te naderen. Ze woonden nog maar een paar weken in een klein huisje aan de rand van het bos. Rebecca had erg haar best gedaan om de twee kleine kamers de sfeer van ‘thuis’ te geven, maar er was een grote fysieke afstand tot het grote huis waar ze haar hele leven met haar ouders gewoond had. Ze had Harry gesmeekt daar nog wat langer te blijven wonen, maar hij had geantwoord dat genoeg genoeg geweest was en dat ze zelf een leven moesten gaan opbouwen. Ze had zich erover bij haar vader beklaagd, maar die had gezegd dat het op deze manier beter was en dat ze Harry de kans moest geven zijn eigen gezin te runnen. Het was gewoon niet eerlijk! Ze wist dat ze nog niet genoeg gespaard hadden, omdat het nog maar een half jaar geleden was sinds Harry de collegebanken verlaten had en nog niet zolang als arts aan het werk was. Hij had aanvankelijk nog niet willen trouwen en had haar gezegd dat hij eerst nog wat meer wilde sparen.

Toch was ze erin geslaagd hem over te halen en had daar geen spijt van gehad. Tot op dit moment. Waarom, het was 1880 en de wereld was te modern om in een huisje met twee kamertjes te wonen, waar niet eens stromend water in de keuken was! Ze kon maar niet begrijpen waarom hij niet wilde dat haar ouders haar wat beter op weg hielpen in hun stap naar zelfstandigheid. Nu zaten ze op zijn minst twee uren rijden verwijderd van haar ouders en ze had ze niet meer gezien sinds ze hier een maand geleden waren komen wonen.

Harry had haar ook verteld dat kerst dit jaar anders zou verlopen dan ze gewend was, zoals een grote en rijkelijk versierde boom, waaronder vele cadeautjes lagen. Hij had gezegd dat ze kerstavond samen zouden vieren en dat ze elkaar één presentje zouden geven. Rebecca probeerde zich een klein boompje voor te stellen, met slechts twee pakjes eronder. Het gaf een trieste aanblik. Wat stelde kerst voor zonder cadeautjes? Ze zouden ze binnen een minuut hebben uitgepakt en dan zou kerst voorbij zijn! Ze verlangde naar huis, waar al haar broers en zussen, neven en nichten uren bezig zouden zijn elkaar cadeautjes te geven. Op dit moment zou haar moeder waarschijnlijk bezig zijn met de voorbereidingen van het kerstdiner waarbij de jongere kinderen probeerden haar te helpen. Als ze haar ogen dicht deed kon ze de lekkere aroma’s ruiken, alsof ze erbij was.

Ze keek uit het raam van het kleine huisje en vroeg zich af wanneer Harry terug zou zijn. Hij had een nieuwe praktijk geopend en was druk bezig met het opbouwen van een patiëntenkring. Hij wist nooit van tevoren wanneer hij klaar was met werken en hij naar huis zou kunnen gaan. De stamppot in de ketel boven het haardvuur was bijna klaar. Rebecca liep heen en weer door de kleine kamer en probeerde zich voor te stellen hoe de kerst zou gaan verlopen in hun nieuwe huis. Ze wist hoe ze aan een boom zou moeten komen. Ze wist ook hoe ze de boom op zou moeten zetten, ze had twee gekruiste latjes onder de stam van de boom gespijkerd.  

Tien minuten later, ploegde Rebecca gewapend met een bijl door de sneeuw en zocht naar een klein boompje. Ze had een winterjas en een dikke sjaal aangedaan en had de laarzen van Harry geleend. Ze begon aan de rand van het bos vlak achter hun huisje en volgde het pad dat naar de rivier leidde. Het sneeuwde al de hele dag. De meeste takken van de bomen waren bedekt met dikke koude witte kussens van sneeuw waardoor niet goed meer te beoordelen was welke boom geschikt was en welke niet. Rebecca schudde de sneeuw van verschillende boompjes af, maar ze waren òf te klein, òf ze hadden niet de gewenste vorm.

Toen ontdekte ze een prachtige boom aan de oever van de rivier die de ideale kerstboom leek. Hij was ongeveer anderhalve meter hoog met symmetrische takken die beneden lang waren en kort bij de top. Ze ploeterde naar het boompje toe en begon de sneeuw bij de stam te verwijderen. Vervolgens begon ze met de bijl te hakken. De stam was harder dan ze verwacht had. Het duurde meer dan een uur voor ze helemaal door het taaie hout heen was. Toen de boom gevallen was, pakte de ze onderkant van de stam en begon te trekken, maar er was geen beweging in te krijgen. Rebecca kon wel huilen, na al het harde werken zat er niets anders op dan de boom tot de volgende dag te laten liggen. Ze liep weer terug naar hun huisje en zag daar de voetsporen van Harry in de sneeuw bij de voordeur. Ze klopte de sneeuw van haar kleren en opende de deur.

Harry zat aan de keukentafel en speelde patience. Toen ze binnenstapte sprong hij overeind om haar te omhelzen.

‘Rebecca, waar was je, ik was zo ongerust!’

‘Harry, ik was gewoon een eindje wandelen. Hoelang ben je al thuis?’

‘Al meer dan een uur. Ik had geen idee waar je heen was gegaan doordat enorme pak sneeuw. Het is al bijna donker!’

‘Nou ja, ik ben er weer, dus laat me het eten even afmaken’. Rebecca deed haar jas en handschoenen uit en hing ze op de houten kapstok aan de muur. Ze stampte met haar voeten om de sneeuw van haar laarzen te krijgen en ging in één van de luie stoelen zitten om ze uit te doen. Ze voelde hoe Harry haar de hele tijd zat aan te staren.

Harry keek met afgrijzen hoe Rebecca zijn laarzen uittrok. Het waren zijn  beste paardrijlaarzen die helemaal niet bedoeld waren om door de sneeuw te baggeren. Hij zuchtte toen hij het doorweekte leer zag en kromp ineen toen zijn vrouw ze tegen elkaar begon te slaan om de laatste sneeuw eraf te krijgen. Hij zou haar op haar billen moeten slaan zoals zij de laarzen tegen elkaar sloeg. Haar vader had hem gezegd dat hij dat waarschijnlijk zou moeten doen om haar een beetje in het gareel te houden, omdat ze nogal de neiging had over iedereen heen te denderen die haar geen halt toeriep. Maar hij had het nog niet op kunnen brengen het ten uitvoer te brengen. Hij hield teveel van haar en kon haar niet zomaar pijn doen. Bovendien had ze zich er tot nu toe altijd bij neergelegd wanneer hij een beslissing had genomen die niet in haar straatje kwam. Er was nog geen aanleiding geweest voor discipline.

’Rebecca’. Ze keek naar hem op en stopte met het tegen elkaar slaan van de laarzen toen ze zijn stem hoorde. Hij keek haar vreemd aan.

‘Ja, Harry?’

‘Waarom heb je mijn laarzen aan en waarom zijn ze helemaal nat?’

‘Oh! Het spijt me. Ik kon mijn  eigen niet vinden. Die zitten in één van de dozen in de slaapkamer, denk ik’. Ze stond op en liep naar Harry en ging op zijn schoot zitten. Hij boog zijn gezicht naar het hare en ze kusten elkaar lang en hartstochtelijk.

Harry maakte zich uiteindelijk los. ‘Rebecca, ik wil dat je morgen die dozen uitpakt en alles opruimt’. Rebecca dacht aan de boom die ze morgen nog naar het huis moest slepen.

‘Ik weet niet of ik dat morgen wel aan tijd heb, Harry, en bovendien ik zou niet weten waar ik het allemaal zou moeten laten. Weet je nog dat we nog een paar kasten en een bergmeubel moeten aanschaffen’.

‘Rebecca’. Ze keek hem aan, verbaasd over de strenge intonatie in zijn stem. ‘We kunnen amper om ons bed heenlopen. Ik wil dat die dozen morgenavond verdwenen zijn en als je niet weet waar je bepaalde dingen moet laten, dan laad ik ze in mijn wagen en neem ze mee naar de praktijk om ze daar op te slaan. Je weet dat we ons nog geen nieuw meubilair kunnen veroorloven’.

‘Tja, maar waarom kunnen we dan niet een paar kasten van mijn ouders lenen? Ze hebben het ons al een paar keer aangeboden’.

‘Nee. We hebben al een bed, twee luie stoelen, een dressoir en deze tafel van hun. Ik moet ze er nog steeds voor betalen’.

Rebecca stond op, boos vanwege zoveel begrip van zijn kant. Ze beende naar het haardvuur en trok de ketel weg van het al langzaam dovende vuur. Het werd ook al koud in het kleine kamertje. Ze draaide zich om naar Harry. ‘Ok Harry, ik zal doen wat je zegt, maar ik ben er niet erg gelukkig mee’. Ze pakte twee borden van de plank en schepte ze vol met stamppot. Gelukkig was het niet aangebrand.

._ooo0000000ooo_.

Ze aten in stilte. Harry voelde zich een soort boeman en Rebecca was boos over zijn starre benadering van de situatie. Toen ze beiden hun bord leeg hadden, legde ze deze in de gootsteen om ze de volgende dag af te kunnen wassen, nadat ze water uit de rivier gehaald had. Ze had dit vandaag vergeten te doen, net zoals ze vergeten was om houtblokken, die Harry een paar dagen eerder gehakt had, uit het schuurtje te halen. Maar nu zou ze naar bed gaan. Het zou lekker warm zijn onder de warme dekens, die ze tezamen met veel andere dingen van haar ouders als huwelijkscadeau gekregen hadden. Ze ging naar de slaapkamer en trok snel haar nachthemd aan. Het was een stuk kouder in de slaapkamer omdat er geen vuur brandde. Ze rolde zichzelf op onder de dekens en viel al snel in slaap.

Toen Rebecca de volgende ochtend wakker werd, realiseerde ze zich, dat Harry haar niet wakker gemaakt had toen hij opstond. Het was de eerste nacht geweest sinds ze getrouwd waren dat ze ’s nachts niet de liefde bedreven hadden. Ze keek naar zijn kant van het bed; hij was al naar de praktijk vertrokken. Toen ze haar armen uitstrekte en zich uitrekte merkte ze dat het warm was in de slaapkamer. Ze stond op en liep naar de wasbak om haar gezicht te wassen, toen ze zich realiseerde dat ze nog geen water gehaald had. Desalniettemin zat er vers water in de kom. Ze trok de nachtspiegel onder het bed vandaan en ging erop zitten. Toen ze haar onderkleding en warme, wollen bovenkleding had aangetrokken liep ze naar de andere kamer om koffie te maken. Er stond al een pot op de stoof. Ze schonk zichzelf een mok in en ging aan de tafel zitten. Harry moest wel erge spijt hebben van zijn gedrag van de avond ervoor, dacht ze. Toen zag ze het stuk papier dat op de tafel lag, tezamen met de pen van Harry en de inktpot. Wat lief, dacht ze, en pakte het papier op, hij heeft me een excuusbrief geschreven. Maar toen ze zijn handschrift begon te ontcijferen, voelde ze de boosheid in zich opwellen…

Lieve Rebecca,

Ik ben ernstig teleurgesteld dat je zoveel huishoudelijke taken hebt laten liggen. Ik heb al water en hout gehaald, zoals je inmiddels wel ontdekt zult hebben. Dit is overigens net zo goed mijn fout als die van jou omdat ik niet erg duidelijk geweest ben in wat ik van je verwacht. Ben je er alsjeblieft van bewust dat ik voortaan van je verwacht dat je eerder dan ik opstaat en koffie en een ontbijt voor ons klaarmaakt. Ook wil ik dat je een lunchpakket klaarmaakt dat ik mee kan nemen. Ik kan me niet blijvend veroorloven om in een hotel te lunchen zoals ik de afgelopen weken gedaan heb. Ik verwacht dat je dagelijks vers water en hout in huis haalt. Bovendien zou het lekker zijn als je een meer substantieel diner klaarmaak; we zullen op zaterdag boodschappen doen en de ingrediënten die je nodig hebt in huis halen. We zullen ook de nodige handwerkspullen aanschaffen omdat ik een paar nieuwe hemden nodig heb. Ik ben ervan overtuigd dat je best de handigheid hebt om deze te maken. Verder verwacht ik dat je vaker de was doet; ik moest vandaag dezelfde sokken aandoen als gisteren. Mijn broeken moeten ook gestreken worden. Ik kan als dokter niet rondlopen met gekreukelde kleren!

Ik herinner je eraan dat wanneer ik vanavond thuiskom, ik alle dozen in mijn wagen zal laden, of ze nu vol zijn of niet. Rebecca, je bent mijn vrouw, en ik had gehoopt dat je de dingen die ik genoemd heb, voor ons zou doen, maar omdat je dit niet doet, vraag ik je met klem me gehoorzamen en je plichten op je te nemen. Ik houd van je en ik zal mijn best doen om stapsgewijs aan al onze materiele wensen te voldoen. Heb alsjeblieft een beetje geduld, samen zullen we aan onze nieuwe toekomst bouwen.

Liefs:

Harry.   

Rebecca legde de brief met bevende handen weg. Waarom zou ze zou vroeg opstaan, als niet ergens op een bepaalde tijd hoefde te zijn? Waarom kon hij zijn eigen ontbijt en lunchpakket niet maken? Mankeerde hem iets aan zijn handen? Omdat ze niet de beschikking hadden over personeel hoefde hij niet van haar te verlangen dat zij alles deed? Kon hij zijn eigen broek niet strijken en haar helpen met de was? En hij wilde dat zij een hemd zou maken? Ze had niet het flauwste idee hoe ze die belachelijke klus zou moeten klaren. Ze bestudeerde de mouw van haar jurk. Hoe moest zij weten hoe je een lap stof zou moeten knippen en het vervolgens in de goede vorm in elkaar zetten? Hoe kwam hij bij het idee dat zij dat zou kunnen? Hij wist dat ze groot gebracht was in een gezin met het nodige personeel dat dat soort klussen voor hun rekening nam. Haar moeder had haar wel een paar kleine steekjes geleerd en ze had eens een oefenlap gemaakt, maar het maken van kleren was veel te moeilijk en ze had helemaal geen zin om het te leren. Ze had de grondbeginselen geleerd van het wassen, strijken en schoonmaken, maar alleen maar omdat ze had toegekeken hoe hun personeel dat deed. Ze had maar zelden iets zelf gedaan. Jeetje, ze had met Thomas Winters kunnen trouwen, de zoon van de boezemvriend van haar vader, wiens vader een rijke zakenman was. Toegegeven, ze had nooit warme gevoelens voor hem gekoesterd, maar ze zou dan op dit moment nog wel in bed liggen zonder dat iemand iets van haar verwachtte. Ze zou dan een eigen grote kerstboom hebben en ze zou op dit moment kerstcadeautjes kopen en niet de kou hoeven trotseren om de benodigde zaken naar deze armzalige hut te hoeven slepen!

Oh, waarom was ze toch verliefd geworden op Harry de Wit? Ze hield van hem vanaf het moment dat ze hem ontmoet had. Zijn kleinste aanraking had haar kippenvel over haar hele lichaam bezorgd en iedere keer als ze naar zijn knappe gezicht keek, smolt ze. Ze hield ervan om zijn harde gespierde lijf naakt tegen haar zachte vlees te voelen wanneer ze de liefde bedreven. Ze wilde het hem oprecht naar de zin maken, maar dit ging te ver. Het was nog te doen toen ze bij haar ouders inwoonden, maar Harry had zich daar nooit op zijn gemak gevoeld. Hij had iedere cent opzij gelegd tot hij genoeg had om dit stuk land te kopen met deze krot van een woning erop en ze waren hier tegen haar wil naartoe verhuisd met slechts een deel van haar bezittingen. En nu wilde hij dat beetje dat ze nog had lozen! Ze beende geïrriteerd door de kamer, de volledige drieëneenhalve meter en probeerde te bedenken hoe ze hem van gedachte zou kunnen laten veranderen. Regelrecht ongehoorzaamheid was geen optie. Haar vader had haar als kind vaak genoeg een pak op haar bips gegeven om haar dat af te leren. Het was natuurlijk zo dat Harry haar man was en haar, een volwassen vrouw, geen pak slaag zou geven. Maar ze had haar lesje goed geleerd, ze zou niet openlijk ongehoorzaam zijn. En het was duidelijk dat Harry gehoorzaamheid van haar verlangde!

Rebecca zuchtte en keek naar de fraaie pendule op de schoorsteenmantel die ze van haar moeder als huwelijksgeschenk gekregen hadden. Het was bijna tien uur! Wat kon ze anders doen dan te beginnen de dozen uit te pakken? Ze liep naar de slaapkamer en begon de eerste uit te pakken. Het huwelijksporselein was zorgvuldig in stro ingepakt. Ze opende de deurtjes van het dressoir en stalde het porselein aan de linkerkant. In de volgende doos zaten zomerjurkjes, netjes gestreken door hun meid. Tja, die doos kon wel opgeslagen worden, bedacht ze. In de volgende doos zaten de studieboeken van Harry. Ha! Die kon ook mooi naar de opslag. Toen ze doos uitpakte die haar collectie porseleinen beeldjes bevatte, stalde ze deze uit op de vensterbanken, de schoorsteenmantel en op de plank boven hun bed. Zo begon het al een beetje op thuis te lijken. Misschien had Harry dan toch gelijk door haar te vragen alles uit te pakken. Ze opende de volgende doos; deze was gevuld met haar oude speelgoed. OK, die kon dus ook wel de opslag in. Ze zette hem bij de deur bij de andere twee. Nog maar een paar te gaan.

Rebecca kwam een doos tegen die helemaal vol zat meet haarbandjes en andere accessoires. Hier wilde ze geen afstand van doen, dus opende ze één van de zes laden van haar kledingkastje om tot de ontdekking te komen dat deze al vol was. Ze zaten natuurlijk alle zes al vol. Er moest toch ergens een plek zijn waar ze deze kon laten. Ze opende de onderste lade van het kledingkastje van Harry. Daar lagen de drie beste pakken van Harry, netjes opgevouwen. Tja, die kon hij in deze rimboe toch niet dragen! Ze leegde resoluut de doos met haarlinten op het bed en deed de pakken van Harry in de doos en zette deze bij de anderen die bij de deur opgestapeld stonden. Haar mooie accessoires vulden de lade niet helemaal, dus deed ze de inhoud van de volgende doos, haar drie porseleinen poppen erbij in. De volgende doos was gevuld met haar schoenen en de laarzen die ze miste. Ze zette de schoenen netjes onder het bed en deed de laarzen aan.

De laatste doos bevatte haar favoriete boeken. Waar zou ze die laten? Er zaten drie nieuwe bij die ze voor haar verjaardag gekregen had en die ze nog niet eens gelezen had. Toen viel haar oog op een stapel medische boeken van Harry die op zijn nachtkastje opgestapeld lagen.

._ooo0000000ooo_.

Rebecca stapelde op beide nachtkastjes haar eigen boeken en deed die van Harry in een doos samen met een kleine doos die onder de boeken had gelegen. Klaar! Ze trok het beddengoed recht en ging een veger halen om de vloer van de slaapkamer aan te vegen; er lag overal stro en papiersnippers. Ze schrobde de kookketel en deed er vervolgens water in en bonen, zodat deze konden weken. Het laatste water goot ze in de ketel die boven het haardvuur hing. Het was bijna twee uur. Ze moest nog wassen en de afwas doen en verder wilde ze verschrikkelijk graag de kerstboom ophalen! Rebecca schold op haar echtgenoot toen ze de tobbe klaarmaakte om te gaan wassen. Ze wreef verwoed met de sokken van Harry over het wasbord, totdat bij één van de tenen een gat zichtbaar werd. Toen pas kalmeerde ze en waste alle andere kleren. Ze wrong het water eruit door ze tussen de twee witte rollers van de wringer door te draaien. Vervolgens haalde ze de po onder het bed vandaan om deze om te spoelen met het vuile waswater.

Rebecca keek naar haar koude handen; ze waren rood en gerimpeld. Ze had zin om een potje te janken na al het harde werken. Maar ze dwong zichzelf de taken af te maken en zette zich aan het avondeten. Ze had niet genoeg in huis om een maal te bereiden waarvan ze wist dat Harry dat zou willen, dus bakte ze wat ham en gooide de geweekte bonen in de ketel kokend water boven de haard. Uitgeput, liep ze naar de slaapkamer om daar even een dutje te doen. De kerstboom zou tot morgen moeten wachten.

Harry reed langs het huisje op weg naar de rivier. Hij grinnikte toen hij het water ophaalde en de omgekapte boom op de oever zag liggen. Hij had geen idee hoe ze dat klaargespeeld had; ze had in haar hele leven nog geen zwaar werk hoeven verzetten, wist hij. Maar omdat ze er zoveel moeite voor gedaan had, was het minste wat hij kon doen, de boom naar het huisje slepen. Hij bond een stuk touw om de stam en bond het andere eind om zijn zadelknop. Zo was het een peulenschil om de boom naar huis te slepen. Hij bracht Bles, hun enige paard dat ze als huwelijksgeschenk gekregen hadden naar een kleine stal die hij het vorige weekend in alle haast gebouwd had. Hij duwde de wagen naast de stal.

Nadat Bles gegeten had en veilig op stal stond stapte hij de deur van het huis binnen, terwijl hij zich afvroeg wat hij zou aantreffen. Hij botste meteen tegen een hoge stapel dozen aan. Hij schuurde zijn oor langs de bovenste toen hij deze vast greep om te voorkomen dat hij zou vallen. Hij zuchtte, en begon de dozen naar de wagen te brengen. Toen hij het huis weer inliep viel hem op dat het vuur bijna uit was. Het krat naast de haard waar normaal gesproken het hout in zat, was leeg. Hij keek in de ketel. Er dreven bonen in het handwarme water. Een pan met gebakken ham stond af te koelen op het fornuis. Midden in de keuken stond een tobbe, gevuld met natte en dampende was. Bij de ingang van de slaapkamer lag een hoopje bijeengeveegd stro. Hij opende de deur en stapte de slaapkamer binnen, waar hij zijn vrouw slapend aantrof, ze lag tot een klein hoopje opgekruld in het midden van het bed. Het liefst was hij naast haar gaan liggen om de vorige avond goed te maken, maar hij had nu een plicht te vervullen en hij kon het maar beter goed doen, voor het van kwaad tot erger zou gaan.

Rebecca schoot geschrokken overeind toen ze een harde klap op haar rechterbil voelde. ‘Auw!”, schreeuwde ze. Toen zag ze het boze gezicht van haar echtgenoot die naast het bed stond.

‘Rebecca, waarom is er geen water of hout voor het vuur?’, met zijn armen over elkaar gevouwen keek hij haar streng aan.

‘Oh! Ik moet me verslapen hebben! Ik was zo moe van al het werk, Harry, ik moest even gaan liggen om uit te rusten’. Rebecca schoof naar de andere kant van het bed en stond op. Harry liep om het bed heen. Ze bleef staan waar ze stond en vroeg zich af wat hij van plan was. Het leek er niet op dat hij van plan was haar een knuffel te geven, zoveel was wel zeker. Hij bleef bij het voeteneind staan en maakte zijn riem los. Rebecca sperde gealarmeerd haar ogen ver open.

‘Rebecca, het spijt me dat ik dit moet doen, maar het wordt tijd dat jij eens een lesje leert. Buig je voorover over het bed’.

“Wat!’ Rebecca keek hem geschokt aan. ‘Ik ben geen klein kind!’

‘Nee, je bent mijn vrouw. En als je man, is het mijn plicht je te leren gehoorzamen. Ik was trots toen ik zag dat je met de dozen aan de slag was geweest. Maar dat je alle andere dingen hebt laten liggen, kan niet genegeerd worden. Bukken!’

Rebecca begon te huilen toen ze zich besefte dat hij haar een pak slaag met zijn riem zou geven. ‘Oh, alsjeblieft, Harry, alsjeblieft, doe me geen pijn. Sla me niet!’

De weerstand bij Harry begon te groeien. Hij wilde haar helemaal geen pijn doen. Hij wilde alleen maar dat ze zou gehoorzamen. Hij wilde alleen maar het allerbeste voor haar. ‘Rebecca, ik wil dit helemaal niet doen. Ik weet alleen geen andere manier om met je ongehoorzaamheid om te gaan’.

“Maar het spijt me! Ik ben in slaap gevallen, dat is alles! Ik was heus van plan om mijn taken af te maken, echt waar!’ Tranen liepen over haar wangen en Harry liet de riem op de grond vallen. Hij strekte zijn armen naar haar uit en zij wierp zich in zijn armen. Hij veegde haar tranen af met de mouw van zijn shirt en drukte haar stevig tegen zich aan.

‘Shhh. Het is goed, Rebecca, ik zal je niet slaan. Ik denk dat je te moe was na al het werk dat je verzet hebt. Ik geloof je als je zegt dat je het niet met opzet deed’. Hij streelde haar rug en drukte haar stijf tegen zijn harde, gespierde borst.

‘Dankjewel Harry. Ik houd van je, en deed echt mijn best om te doen wat je van me vroeg’. Rebecca stopte met huilen en slaakte een zucht van opluchting. Ze lieten elkaar los en ze liep naar de andere kamer om haar jas en laarzen aan te trekken. Ze veegde het stro op een houten plaatje en nam het mee naar buiten. Op weg naar de rivier zag ze de kerstboom naast het huisje liggen. Ze glimlachte en voelde zich goed omdat Harry van haar hield en haar geholpen had met de kerstboom. Ze liep naar de rivier en sjouwde twee volle emmers water terug naar het huis. Toen ze binnenkwam zag ze dat Harry hout had gehaald en bezig was de haard weer op te stoken. Ze pakte de tobbe met was en was bijna een uur bezig om het allemaal netjes op te hangen. Toen ze weer binnenkwam zat Harry met zijn armen over elkaar op een keukenstoel in het midden van de kamer. Zijn knappe gezicht had een ernstige uitdrukking.

Rebecca hing haar jas op en trok haar laarzen uit en sloeg ze tegen elkaar om de sneeuw eraf te slaan. Om de één of andere reden voelde ze zich gespannen en durfde zich niet af te vragen waarom Harry in het midden van de kamer was gaan zitten. Ze stak haar voeten in haar pantoffels en ging staan. Ze was van plan in de ketel met bonen te gaan roeren.

‘Kom hier Rebecca’. Ze bleef staan en sperde haar ogen wijd open, terwijl hij op zijn dijbeen klopte en haar streng aankeek.

‘Waarom’, fluisterde ze nauwelijks hoorbaar. Hij wenkte haar met zijn wijsvinger en zij liep langzaam naar hem toe en bleef voor hem staan.

‘Rebecca, waar zijn mijn studieboeken?’ Zijn stem klonk rustig en streng. Het zorgde ervoor dat de rillingen over haar rug liepen.

‘Um….die liggen in een doos om naar de praktijk te gaan. Ik dacht dat je ze hier niet nodig zou hebben’.

Hij knikte langzaam alsof hij haar begreep. ‘En waar zijn mijn schriften?’

‘Ook in een doos’. Ze probeerde haar gezicht in de plooi te houden, alsof ze zich niet realiseerde dat dit niet de bedoeling was.

‘En mijn pakken?’ Op dat moment verloor Rebecca haar bravoure en keek naar de vloer terwijl tranen van schaamte in haar ogen branden.

‘In…in een doos….’

‘En mijn doosje met manchetknopen?’

“Ook…’ Toen begonnen de tranen te vloeien. Ze voelde ze neer druppelen op haar handen die ze in haar schoot gevouwen had. Ze snikte en veegde over haar gezicht met de mouw van haar jurk.

‘Kom hier’. Zijn stem klonk beslist en zij twijfelde deze keer niet. Toen ze naast hem stond, pakte hij haar pols en trok haar over zijn schoot, zodat haar gezicht slechts centimeters van de vloer verwijderd was.

._ooo0000000ooo_.

Rebecca gilde toen ze voelde hoe haar jurk en onderrok omhoog gedaan werd en vervolgens haar onderbroek naar beneden, zodat haar bips bloot was.

KLETS! ‘AUWW!’ Haar bil brandde plotseling van pijn en ze probeerde overeind te springen, maar hij duwde haar met zijn linkerhand op haar rug weer omlaag. KLETS! ‘Auw! Alsjeblieft, Harry! Alsjeblieft! Het spijt me!’

Maar Harry had deze keer geen medelijden. Hij was behoorlijk geïrriteerd geraakt door haar egoïstische handelswijze en was vastbesloten haar hiervoor te laten betalen. KLETS! KLETS! KLETS! Hij sloeg haar beurtelings op haar billen. Hij hield zich niet in en zij gilde en stribbelde en probeerde zonder succes overeind te komen.

De bips van Rebecca voelde alsof hij in brand stond en ze verloor alle zelfbeheersing als gevolg van de helse pijn toen hij haar keer op keer op haar billen sloeg. Ze gilde en stribbelde om los te komen. Toen ze met haar benen begon te schoppen, klemde hij ze vast met zijn rechterbeen. Ze reikte met haar hand naar achteren om deze voor haar bips te houden, maar hij drukte deze op haar rug. Ze sloeg met haar vuist op de vloer en schreeuwde uit protest. KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! ‘Stop! Stop! Je slaat me dood! Harry! AUW!!’ Ze kon zich niet herinneren dat het, toen ze als klein meisje een pak op haar blote bips kreeg, zo’n pijn deed, maar het was dan ook wel meer dan tien jaar geleden dat haar vader haar over de knie had gelegd. KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! Plotseling voelde hoe zijn hand stil op haar kloppende billen lag. Ze bleef hard huilen en er verscheen een plasje op de vloer van haar tranen.

‘Rebecca, waarom krijg je nu een pak op je billen?’ Ze hoorde zijn stem, hees en gevuld met emotie.

‘Omdat….’ Snik! ‘omdat ik jouw spulletjes ingepakt heb’.

‘Dat klopt. Waarom heb je dat gedaan?’ Hij wreef zachtjes over haar billen, maar dit leek de pijn alleen maar aan te wakkeren.

‘Omdat er niet genoeg ruimte was voor zowel jouw spullen als die van mij!’ Rebecca ging een beetje verliggen, om te kijken of ze op zou mogen staan. Maar Harry kneep in haar hand en drukte deze neer op het smalle gedeelte van haar rug.

‘Dus jouw boeken en haarlinten waren belangrijker dan mijn boeken en spullen?’ Rebecca antwoordde niet en de tranen bleven vallen. Haar neus zat verstopt en haar armen deden pijn. ‘Rebecca, wat is de echte reden waarom je zo egoïstisch deed?’ Harry klopte waarschuwend op haar rechterbil, en ze wist dat ze de waarheid zou moeten vertellen.

‘Ik….ik heb jouw spullen ingepakt omdat jij degene bent die egoïstisch is, jij bent degene die wil dat wij hier niets hebben, jij hebt besloten naar dit achterlijke huis te verhuizen, dat te klein is voor onze bezittingen, jij bent degene die zich gemeen en ellendig opstelt en me zwaar werk laat doen. Ik haat het en…’ Rebecca kneep haar ogen stijf dicht en kneep haar billen samen in afwachting van wat zou komen. Ze snikte en wachtte tot de brandende pijn zou hervatten. Maar Harry liet haar hand los, trok haar overeind en liet haar op zijn schoot zitten en drukte haar stevig tegen zich aan. Zij bleef maar huilen.

‘OK, Rebecca’. Hij  streelde haar rug en zij sloeg haar armen om zijn nek en snikte. ‘Je kunt je kleren in orde brengen. Ik zal je naar je ouders brengen’. Hij stond op en trok haar met zich mee.

Rebecca keek hem verrast aan en hield op met huilen. Ze veegde haar tranen met haar mouw weg, en vroeg, ‘Gaan we terug? Echt waar?’ Harry kneep even in haar arm toen er weer een snik klonk.

‘Nee. Niet wij. Jij. Ik weet dat we er nog niet aan toe waren om te trouwen. Ik wilde dat we een mooie plek zouden hebben om te wonen. Ik had me niet moeten laten overhalen al zo vroeg met je te trouwen. Jij gaat terug naar het huis van je ouders en je kunt hier terugkeren wanneer ik genoeg gespaard heb om hier alles beter in te richten. Ga nu je spullen inpakken. Ik zal wat lege dozen halen’. Hij liet haar los en liep het huis uit, zonder zelfs maar de moeite te nemen een jas aan te trekken.

Rebecca stond in het midden van de kamer, helemaal in shock. Niet met Harry samen wonen? Niet met haar echtegenoot in één bed liggen? Niet iedere nacht de liefde bedrijven? Hem niet iedere ochtend en iedere avond zien? Geen grapjes met hem maken? Niet met hem kaarten? Elkaar niet meer voorlezen? Dat was helemaal niet wat ze wilde! Ze keek het kleine kamertje rond alsof ze het voor het eerst zag. Zo slecht was het nu ook weer niet. Het was er schoon en er zaten geen gaten in de muren en het dak lekte niet. Er was geen stromend water, maar ze zouden een buizensysteem aan kunnen leggen. Ze konden de kamers er één voor één van voorzien. Ze kon handschoenen dragen om haar handen tegen het harde werk te beschermen. En zo erg was het niet, dat ze al die klussen moest doen. Het had zelfs een bevredigend gevoel gegeven dat ze vandaag zoveel werk verzet had. Haar kerstboom lag buiten, klaar om opgezet te worden. Waarom zou ze niet al die stomme haarlinten erin hangen en ze zouden de mooiste boom van de hele omtrek hebben!

Rebecca veegde nog één keer over haar gezicht en liep vervolgens op haar pantoffels de voordeur uit. Ze botste meteen tegen Harry aan, die drie dozen liep te sjouwen. De dozen vielen op het terras. Ze sloeg haar armen om zijn nek en drukte zich stevig tegen hem aan. ‘Oh Harry, ik wil hier niet weg! Het spijt me! Je hebt gelijk; we hebben al die dingen niet nodig! Ik ben degene die egoïstisch was en kinderachtig tegelijkertijd! Alsjeblieft, breng me niet weg, ik wil bij jou blijven!’

Harry drukte haar stevig tegen zich aan. ‘Rebecca, hoe zit het dan met al dingen die je gezegd hebt? Je vond me gemeen en wreed, en…’

‘Maar ik ben van gedachten veranderd, Harry, ik realiseer me nu pas wat je me al heel lang duidelijk probeert te maken. Ik begrijp het nu. Alsjeblieft, laat me blijven! Ik zal je helpen met sparen en ik zal helpen het huis op te knappen en ik zal al mijn huishoudelijke taken doen, alsjeblieft, Harry!’

Harry voelde zich opzwellen van trots en liefde. Misschien begreep ze het eindelijk. Misschien had hij het heft al heel lang geleden in handen moeten nemen. Aan de andere kant geloofde hij er niets van dat ze nu plotseling in de ideale huisvrouw veranderd was. ‘Rebecca, ik wil dat je begrijpt dat ik je voortaan een pak op je blote billen zal moeten geven als je weer ongehoorzaam bent of een dergelijke stunt uithaalt’.

Ze verstrakte even, maar zei aarzelend, ‘Ja, dat weet ik. Maar ik zal niet nog eens zoiets uithalen, dat beloof ik’. Ze voelde hoe zijn sterke armen haar nog steviger omhelsden. Hij taste omlaag en kneep voorzichtig in haar billen. Ze kromp ineen van de pijn, maar maakte zich niet van hem los. Ze voelde zich geliefd en beschermd toen ze samen het huis inliepen en de deur achter zich sloten.

De volgende dag pakte Rebecca alles opnieuw in. De meeste porseleinen beeldjes werden weer ingepakt. Ze pasten bij nader inzien toch niet zo in het interieur. Ook werden de poppen de meeste schoenen weer ingepakt. Harry had besloten dat hij de meeste van zijn boeken naar de praktijk zou overbrengen en Rebecca hield alleen de drie die ze nog niet gelezen had. Bovendien had ze de meeste huishoudelijke taken gedaan en was bijna klaar met het strijken van de kleren die ze avond tevoren te drogen had gehangen. Even stopte ze om de koekjes in de houtoven van het fornuis te bekijken. Ze waren bijna klaar. Er was voldoende water in huis en de vloer was netjes geveegd en gedweild en het vuur brandde behaaglijk. Ze keek om zich heen om te kijken of ze niet iets vergeten was, toen ze een brandlucht rook. Ze keek naar het vuur, maar kon daar niets anders ontdekken dan de houtblokken die ze er eerder op gelegd had.

Rebecca draaide zich in de richting van de deur, toen haar maag zich bijna omdraaide toen ze zich realiseerde dat ze het hete strijkijzer op de mouw van één van Harry’s hemden had laten staan. Ze pakte hem op en zette hem op de metalen standaard. Op het witte katoen was een grote, zwarte brandplek zichtbaar. Rebecca vervloekte zichzelf voor deze grote domheid en vroeg zich af wat Harry zou doen als hij zijn shirt zo zou zien. Ze wist zeker dat hij behoorlijk boos zou zijn. Nu had hij nog maar drie hemden die hij op zijn werk zou kunnen dragen. Ze voelde de waterlanders opkomen en wreef over haar nog steeds pijnlijke billen, toen ze zich probeerde voor te stellen wat er zou volgen. Ze staarde naar het vuur en greep toen impulsief het shirt en gooide het in het vuur. Ze keek tevreden toe hoe het in vlammen opging. Nu zou Harry er nooit achterkomen. Als ze er maar voor zorgde dat er altijd schone overhemden in de kast lagen, zou hij er nooit achterkomen dat er eentje miste. Ze ruimde het strijkijzer en de strijkplank op en ging het eten aan de slag. Net toen het eten klaar was, kwam Harry binnenstappen.

._ooo0000000ooo_.

Rebecca liep naar hem toe en gaf hem een dikke knuffel. ‘Ik heb je gemist’, fluisterde ze in zijn oor. Ze voelde hoe ze de kriebels kreeg, toen ze aan de afgelopen, gepassioneerde nacht terugdacht. Hij had knapper en sterker dan ooit geleken en ze hadden zo’n buitengewone ontlading beloofd, dat ze helemaal uitgeput in slaap gevallen waren en tot laat in de ochtend doorgeslapen hadden. Rebecca sprong op uit bed en begon zijn ontbijt en lunchpakket klaar te maken, terwijl hij zich schoor en aankleedde. Ze duwde hem het lunchpakket in de hand en met een dikke kus deed ze hem uitgeleide. Ze vroeg zich af hoe hij de lunch die ze voor hem klaargemaakt had, zou vinden. Alsof hij haar gedachten kon lezen, zei hij, ‘De lunch was uitstekend. Dankjewel, liefje’.

‘Graag gedaan, Harry’. Ze keek hem stralend aan, blij met het compliment. ‘Het eten is klaar, kom je aan tafel?’ Hij knikte en zijn haastte zich om alles op tafel te zetten. Ze had wederom ham klaargemaakt, maar deze keer met gebakken aardappelen en spruitjes. Harry smulde.

Rebecca deed de afwas en Harry droogde af. Daarna gingen ze aan tafel zitten om te kaarten en fantaseerden over het huis dat ze ooit gingen bouwen. Toen ze naar bed gingen, legde Harry zijn kleren voor de volgende dag alvast klaar. Daar had Rebecca niet op gerekend. Daar was tot nu toe geen ruimte voor geweest. Met alle dozen was de kleine slaapkamer vol geweest. Hij hing een overhemd en een broek over de stoel in de hoek van de kamer, en deed schone sokken in zijn schoenen. Hij rommelde nog wat in de ladekast terwijl Rebecca haar nachthemd aantrok. Ze bevroor toe ze hem hoorde zeggen, ‘Dat is vreemd. Ik heb nog maar drie witte overhemden. Verdomme! Ik vraag me toch af waar die andere gebleven is’.

‘Weet je het zeker, Harry? Ik heb gister alles gewassen, zoals je gevraagd had’.

‘Ja. Hier is één, eentje heb ik gister in de was gedaan en ik heb er één aan. Er stond een groot vraagteken op zijn gezicht te lezen.’Misschien heb ik hem ergens opgehangen’. Hij liep naar de andere kamer en keek onder de jassen die tegen de wand hingen. Toen hij terug was in de slaapkamer ging hij op de rand van het bed zitten. ‘Kun jij herinneren dat je dat hemd gezien hebt? Hangt het nog op de waslijn?’

‘Nee Harry, ik heb hem niet gezien’.

‘Nou ja, het is maar goed dat we morgen stoffen gaan kopen; je kunt dan een paar nieuwe voor me maken’.

Rebecca besloot maar meteen het hoge woord eruit te gooien. ‘Um, Harry…Ik heb geen idee hoe ik overhemden zou moeten naaien’.

‘Wat? Heb je nooit geleerd hoe je kleren moet maken?’

‘Nee’. Ze staarde naar de vloer en voelde zich plotseling erg nutteloos.

Harry zuchtte, en zei, ‘Nou ja, dan zullen we gewoon een paar overhemden aan moeten schaffen. En jij kunt op les gaan bij één van de naaisters in het dorp. Ik zal eens informeren of er ergens cursus gegeven wordt. Het geld dat we daaraan kwijt zijn zal een goede investering op lange termijn zijn.

Rebecca glimlachte. Dat zou betekenen dat ze de komende tijd veel vaker met hem naar het dorp zou gaan. ‘Dankjewel, Harry’.

‘Niets te danken’. Hij glimlachte terug en stond op om het vuur nog eens op te porren. Rebecca ging liggen en trok de dekens hoog op en wachtte op de terugkeer van Harry. Het leek of hij erg lang weg was en toen hij uiteindelijk terugkwam had hij de olielamp bij zich, die hij op het nachtkastje zette. Ze keek toe hoe hij zijn kleren oppakte van de stoel in de hoek van de kamer en ze voorzichtig op het bed neerlegde. Vervolgens trok hij de stoel aan en ging erop zitten. Het hart van Rebecca ging harder slaan toen ze het ritueel herkende. ‘Hij kon toch van niets weten?’

‘Rebecca’. Oh God, hij wist het! Hoe is hij het te weten gekomen? Ze ging rechtop zitten en bleef de vermoorde onschuld spelen.

‘Wat?’ Ze probeerde over te komen alsof ze in verwarring was.

‘Ik heb het vuur opgepord. Raad eens wat ik in de as aangetroffen heb?’

‘Um…um…ik heb geen idee!’ Ze trok haar knieën beschermend tegen haar borst.

‘Een aantal knopen. En een klein stukje geblakerd wit katoen’. Het hart klopte in haar oren toen ze zijn woorden hoorde. ‘Heb jij enig idee hoe die daar gekomen zijn?’

‘Um…ik heb geen idee’, bleef ze ontkennen. Het hemd zou er immers ingevallen kunnen zijn? Hoe zou hij kunnen bewijzen dat ze het erin gegooid had?’

‘Kom hier, Rebecca’. Lieve help, hij ging haar werkelijk opnieuw een pak op haar bips geven! En haar billen deden nog zeer van de vorige avond! Ze schudde langzaam met haar hoofd en durfde zich niet te bewegen. ‘NU, Rebecca’. Zijn boze stem verraste haar. Ze kam overeind, niet langer in staat hem ongehoorzaam te zijn. Verdoofd wankelde ze naar hem toe en probeerde haar evenwicht te houden toen hij haar plotseling bij haar arm greep en haar voorover over zijn schoot trok. Hij deed haar nachthemd omhoog en ze voelde de koude lucht op haar blote huid. Ze jammerde klagend en tranen sprongen in haar ogen. Ze staarde naar de vloer die zich enkele centimeters onder haar bevond.

‘Laten we eens kijken of we je geheugen op kunnen frissen’. Met deze woorden begon hij haar hard en snel op haar bips te slaan. Haar lichaam vulde zich met pijn terwijl ze stribbelde om los te komen en huilde en smeekte om het te laten stoppen.

KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! ‘Nee, alsjeblieft stop! AUWW!  AUWW! Alsjeblieft! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! Harry had geen medelijden met haar. Hij was erg boos omdat ze tegen hem gelogen had over het overhemd. Hij kon niet aan een dergelijke leugen voorbij gaan, vond hij. Hij bleef haar op haar billen slaan tot zijn hand gloeide en haar bips zo rood was als een overrijpe tomaat en haar huilen bijna incoherent werd en ze over zijn schoot kronkelde.

‘Weet je het nu weer?’ Harry hield even op met slaan en wachtte op een antwoord. Alles wat hij te horen kreeg waren haar snikken. Hij liet een volgend salvo aan harde klappen neerdalen en wachtte toen weer even. ‘Nou?’

‘Ja! Ja, ik herinner het me weer!’ Ze huilde hartverscheurend, maar hij voelde geen medelijden.

‘Wat is er met mijn overhemd gebeurd?’ Ze hoorde zijn boze, strenge stem alsof hij heel ver weg was.

‘Ik heb het verbrand!’ Hij liet zijn hand opnieuw op haar bips neerdalen.

‘Ja, dat weet ik. Maar waarom in ’s hemelsnaam?’

‘Ik heb het per ongeluk verbrand toen ik het aan het strijken was. Ik wilde niet dat je het te weten zou komen en daarom heb ik het in het vuur gegooid!’ Ze hield op met huilen en begon te snikken. Op de één of andere vreemde manier was ze opgelucht dat hij de waarheid kende.

‘Harry had al gedacht dat het zoiets zou zijn. ‘Weet je Rebecca, ik zou je helemaal niet gestraft hebben voor een dergelijk ongelukje’.

Haar hoofd schokte van verbazing. ‘Zou je dat niet gedaan hebben?’

‘Natuurlijk niet. Ongelukken gebeuren. Tja, als het nu het tweede of derde overhemd dat je verbrand zou hebben, dan zou ik je gestraft hebben wegens onachtzaamheid, maar één keer is niet een reden om te straffen’. Rebecca vervloekte zichzelf dat ze zo stom geweest was. ‘En’, vervolgde hij, ‘als je het me gewoon had laten zien, dan had ik het naar één van de naaisters hebben kunnen brengen om er een nieuwe mouw in te laten zetten’. Rebecca begon weer te huilen toen ze zich realiseerde dat ze heel stom had gedaan. ‘Maar je hebt besloten erover te liegen. En liegen is iets wat flink bestraft moet worden’. Ze begon te beven in de overtuiging dat als hij door zou gaan met slaan, ze dood zou gaan van de pijn. Maar hij gaf haar nog tien harde klappen en trok haar vervolgens overeind.

Ze strekte haar armen naar hem uit. Ze wilde dat hij haar vast zou houden. Maar hij schudde zijn hoofd. Hij trok haar nachthemd over haar hoofd, en wees naar de hoek van de kamer. ‘Ga in de hoek staan en denk maar eens na over wat je gedaan hebt!’ Ze haastte zich naar de hoek en drukte haar gezicht tegen de ruwe planken van de wand. Ze reikte naar achter en begon haar gloeiende bips te wrijven, maar Harry snauwde dat ze van haar billen af moest blijven. Ze begon opnieuw te huilen, maar bleef zo stil mogelijk staan. Het was zo vernederend om naakt in de hoek te moeten staan en haar rode billen maakten dat ze zich belachelijk voelde. Uiteindelijk riep Harry haar naam.

‘Het is tijd voor het tweede deel van je straf’. Ze draaide zich naar hem om, de tranen liepen nog steeds over haar wangen. Ze wist dat ze het deze keer niet kon voorkomen. Hij had zijn riem in zijn hand en ze voelde zich nog banger dan de keer dat ze als klein kind in het bos verdwaald was.

‘Oh, alsjeblieft Harry, alsjeblieft, sla me niet met de riem!’ Maar ze wist dat ze hem ondanks haar smeekbedes, deze keer niet tegen kon houden. Ze liep snikkend naar het bed en boog zich langzaam voorover. Hij trok haar weer overeind, maar alleen om een kussen op de rand van het bed te leggen.

‘Ga over dit kussen liggen. Ik wil je billen hoger’. Ze liet een klagend geluid horen, terwijl ze bevend de eerste klap afwachtte.

KLETS! De riem brandde op haar huid en liet een brede rode streep achter over beide billen. Harry raakte iets van zijn vastberadenheid kwijt toen Rebecca in het beddengoed gilde. Ze sprong overeind en hield haar billen met beide handen beet. Hij gooide de riem op het bed en pakte haar bij haar schouders om haar te dwingen hem aan te kijken. ‘Rebecca! Kijk me aan’ Ze keek angstig naar hem op. “Je gaat opnieuw over het kussen liggen en je denkt eens goed na over wat je gedaan hebt. Ik wil dat je dit voorlopig niet zult vergeten, want ik wil dat dit niet nog eens nodig is!’ Ze hield op met op en neer springen en ontspande een beetje. ‘Je zult nooit, nooit weer tegen me liegen en op deze manier zal ik je dat bijbrengen’. Ze keek beschaamd en haar angst vloeide langzaam weg. ‘Ik zal je nog vier kletsen met de riem geven en na iedere klap bied je je verontschuldigingen aan en zeg je dat je nooit weer tegen me zult liegen. Is dat duidelijk?’ Ze knikte en de tranen begonnen weer te stromen. Hij duwde haar weer voorover en hief de riem omhoog.

KLETS! Rebecca spande haar spieren en gilde weer in het beddengoed. Maar deze keer bleef ze liggen. Na een poosje slaagde ze erin te zeggen, ‘Het spijt me dat ik tegen je gelogen heb, Harry…en ik zal het nooit, nooit weer doen! KLETS! De riem kwam opnieuw neer. Dit keer op de bovenkant van haar dijen en weer gilde ze. ‘Het spijt me…’, snikte ze. ‘Ik zal nooit weer tegen je liegen, dat beloof ik’. KLETS! Rebecca huilde deze keer alleen maar en het duurde even voor ze zich hersteld had. Uiteindelijk zei ze zacht, ‘Het spijt me Harry, het spijt me echt. Ik beloof je dat ik niet weer tegen je zal liegen….’ KLETS! Harry trok haar overeind en ging op het bed zitten. Hij drukte haar stevig tegen zich aan. Ze huilde, ‘Het spijt me. Ik zal nooit weer tegen je liegen!’

Hij wreef over haar rug en fluisterde, ‘Shhh. Het ergste is voorbij. Wanneer we helemaal klaar zijn, zal ik je weer net zo vertrouwen als ik van tevoren deed en zal ik alles wat je tegen me zegt voor waar aannemen’. Rebecca keek hem door haar tranen aan en realiseerde zich dat het vertrouwen dat geschaad was, weer helemaal hersteld was. Plotseling realiseerde ze zich waarom dit de enig juiste manier was. Hij stond op, pakte haar nachthemd en hielp haar het aan te trekken. Vervolgens pakte hij haar bij haar hand, nam de olielamp op en trok haar mee naar de andere kamer. Hij liet haar op de harde houten stoel bij de tafel zitten. Hij gaf haar een zakdoek aan en ze veegde haar tranen weg. Toen legde hij zijn pen, de inktpot en een groot vel papier op de tafel. ‘En nu ga je strafregels schrijven, ‘Ik zal nooit meer liegen’, tweehonderd keer. Als je meer papier nodig hebt kun je me roepen en zal ik meer voor je pakken. Maar ik hoop dat je het op dit vel kunt houden. Ik verwacht dat je netjes zult schrijven’.

Rebecca staarde hem met ongeloof aan, maar doopte de pen in de inktpot en begon te schrijven. Harry ging aan de andere kant van de tafel zitten en begon te patiencen. Af en toe keek ze stiekem haar hem, hopend op mededogen, maar zijn gezichtsuitdrukking bleef streng. Het duurde meer dan een uur en ze had kramp in haar vingers toen ze eindelijk klaar was.

Ze legde de pen weg en deed de dop op de inktpot en legde het vel papier voor Harry op de tafel neer. Haar bips brandde nog steeds toen ze voor de zoveelste keer ging verzitten op de harde stoel. Harry maakte eerst zijn spel af voor hij het papier oppakte om het te bekijken. Ze had de zinnen genummerd en dus was het gemakkelijk om te controleren dat ze gedaan had, wat hij haar opgedragen had. Harry stond op en pakte de olielamp en liep naar de slaapkamer. Hij zette de lamp weer op het nachtkastje. Vervolgens liep hij naar zijn gereedschapkist en pakte een hamer en een spijker en spijkerde het papier boven het hoofdeinde van Rebecca tegen de muur. Ze bloosde van schaamte en vroeg zich af of het daar nog steeds zou hangen als haar familie hun zou komen bezoeken.

Harry zei haar dat ze op haar buik op bed moest gaan liggen. Ze deed wat hij haar vroeg, hoewel ze bang was voor wat mogelijk zou volgen. Hij haalde zijn dokterstas uit de andere kamer en deed haar nachthemd omhoog. Vervolgens begon hij haar billen in te smeren met een verzachtende zalf. Ze slaakte een zucht van verlichting toen de zalf wat van de pijn begon weg te nemen…

Twee weken later, zat Rebecca aan de tafel en ze naaide een kraagje voor één van Harry’s nieuwe overhemden. Haar kerstboom stond in de hoek van de kamer, versiert met kleurige linten. Er lagen twee pakjes onder, wachtend om die avond geopend te worden. Harry had met haar afgesproken dat ze de volgende dag naar haar ouders zouden gaan om daar kerst met hen te vieren. Ze glimlachte terwijl ze kleine steekjes in de stof maakte en terugdacht aan die dag, twee weken terug, toen Harry haar voor het eerst een pak op haar blote billen had gegeven. Hun liefde was nog gepassioneerder dan tijdens hun huwelijksnacht. Ze wist niet waarom, maar ze voelden zich eerder sterker tot elkaar aangetrokken dan dat dit minder werd naar mate de tijd verstreek. Ze had inmiddels nog twee keer een pak op haar bips gehad sinds die afschuwelijke nacht dat ze tegen hem gelogen had, maar deze waren een stuk milder geweest. Ze had het fijn gevonden voor hem te koken. Het huishouden ging haar steeds gemakkelijker af en ze hoefde er niet meer dan een paar uur per dag aan te besteden. Ze waren twee keer inkopen wezen doen in het dorp en ze had zelf een mooi kerstcadeau voor hem gemaakt.

Later die avond had Harry het verhaal uit de bijbel voorgelezen van de baby van Maria en Rebecca had op de grond aan zijn voeten zitten luisteren. Vervolgens hadden ze elkaar een cadeautje gegeven. Harry had toegekeken hoe de hare had opengemaakt en had geglimlacht toen hij zag hoe blij ze was met het porseleinen beeldje dat hij voor haar gekocht had. Ze zette het in het midden op de schoorsteenmantel en had het van diverse kanten bewonderd.

Vervolgens had zij toegekeken hoe hij zijn cadeautje had geopend. Hij haalde het papier er netjes vanaf en vouwde het op. Ze keek naar het papier op de vloer dat ze van haar eigen cadeau had afgescheurd en pakte het op. Hij opende de langwerpige doos en keek naar de gladgeschuurde, veertig centimeter lange, houten paddle waarop in sierlijke letters stond ‘Rebecca houdt van Harry’. Hij grinnikte en pakte hem uit de doos en liet zijn vingers langs de gladde randen glijden. Rebecca wachtte nog even en sprong overeind toen ze zijn ogen zag glinsteren. Ze rende naar de andere kant van de tafel en hij rende achter haar aan tot hij haar te pakken kreeg. Hij legde haar over de knie en gaf haar een voorproefje terwijl zij giechelde en over zijn schoot kronkelde, terwijl ze halfslachtige pogingen deed om weg te komen. Die nacht bedreven ze verschillende keren de liefde, en probeerde Harry zijn kerstcadeautje voor de tweede keer.