“Dat was niet verstandig meisje.”

Joke slikt en zet snel een paar passen achteruit.

Matthias volgt haar en zet evenveel passen vooruit. “Hoe noemde je mij?” 

“Niets,” piept Joke. “Het was maar een grapje.”

Opnieuw zet ze een paar passen achteruit en opnieuw volgt Matthias haar. Dan staat ze plots tegen de muur. Matthias staat voor haar en legt zijn linkerhand tegen de muur, alsof hij een nonchalant praatje aan het houden is. Hij staat dicht, veel te dicht, bij haar en kijkt haar strak aan. Haar ogen schieten van links naar rechts, maar ze kan geen kant op. Links van haar staat de kast, rechts is zijn arm. Nog voor ze ook maar aanstalten zou maken om eronderdoor te duiken, zou Matthias haar al klem hebben gezet.

“Hoe noemde je mij?” vraagt hij nogmaals. Zijn toon is speels, maar donker. God, wat is hij aantrekkelijk als hij zo doet. Joke staat zo ongeveer te trillen op haar benen. Ze slikt even.

“Ouwe,” mompelt ze dan.

“Hoe vaak moet ik je nog zeggen dat 34 niét oud is?”

Joke hoort Marie gniffelen achter Matthias’ rug. Met een ruk kijkt hij om. “Let maar op of jij komt straks ook aan de beurt. Ik zal jullie voor eens en voor altijd duidelijk maken dat er niet met mij gespot wordt.”

Zijn rechterhand ligt nu onder Jokes kin en dwingt haar ogen naar de zijne. Zijn ogen lachen, maar toch is ze onder de indruk. Even kijkt hij haar aan, tot ze haar ogen neerslaat. Dan verplaatst hij zijn hand naar haar schouder en met 1 vinger strijkt hij langzaam langs haar arm naar beneden, tot aan haar hand. Een spoor van kippenvel trekt over haar huid en dringt diep door waar het zich bij de kriebels in haar buik voegt, terwijl ze kleiner en kleiner wordt.

Dan is hij plots verdwenen. “Gaan we nog spelen of hoe zit het?” vraagt Matthias, terwijl hij aan tafel gaat zitten.

Joke heeft een paar seconden nodig om zich te herstellen voor ze zich van de muur kan losmaken. Dat was intens. Dat … smaakt naar meer. Toch doet ze alsof er niets gebeurd is en gaat ze ook de tafel gaan zitten, tegenover Matthias, ervoor zorgend dat ze zijn blik vermijdt.

“Ja,” zegt ze dan. “Laten we maar spelen. We moeten je verjaardagscadeau tenslotte nog uitproberen.” 

Ook Marie is intussen aan tafel gaan zitten. Gisteren was hun laatste examen en nu is het spelletjesnamiddag om het te vieren. Het kostte wel wat overredingskracht om Marie mee te krijgen, ze wilde “niet in de weg lopen”, maar uiteindelijk konden ze haar overhalen om gezellig met hen mee te komen spelen. “Tenslotte had ik Matthias nooit gekend als jij er niet was geweest,” had Joke aangehaald.

En ook Matthias had zijn steentje bijgedragen door te dreigen met de tawse als ze niet zou komen. Dat dreigement was natuurlijk bluf, daar zou hij niet voor slaan. Dacht Marie. Maar het gaf wel aan dat ze haar er allebei echt bij wilden hebben en het niet gewoon uit beleefdheid hadden gevraagd. Dus was ze gezwicht en nu zitten ze gedrieën rond de tafel waar Kolonisten van Catan al klaar staat.

“Wacht even, we zullen dit nog wat interessanter maken. Ook om te zorgen dat jullie niet zomaar tegen mij gaan samenspannen.” Matthias staat op, terwijl de twee meiden elkaar grijnzend aankijken. Samenspannen? Zij? Ze zouden niet durven.

Even later ligt niet alleen het spelbord op tafel, maar ook een paddle en een tawse.

Opnieuw kijken de meiden elkaar even aan, maar dit keer lijken ze minder zeker van zichzelf. Matthias heeft duidelijk een ander soort spelletjesnamiddag in gedachten dan zij.

“Zo zullen we het doen,” kondigt Matthias aan. “We spelen het spel volgens de normale spelregels, maar daar komen er een paar bij. Voor jullie dan, niet voor mij.”

“He, dat is niet eerlijk,” onderbreekt Marie hem.

“Tja, dat is dan jammer,” antwoordt Matthias vrolijk. Hij wacht even, maar de meiden hebben hier geen antwoord op.

“Voor elk dorp dat je bouwt, krijg je tien klappen met de tawse. Voor elke stad zijn dat er twintig. En wie de rover tegen mij gebruikt, krijgt 50 klappen met de paddle.”

“Wat?!” roept Joke uit.

“Ik zei toch dat ik het wat interessanter zou maken.”

“Als ik dat had geweten, had ik je dit spel niet cadeau gegeven hoor.”

“O jawel, want jij vindt het stiekem ook fijn.”

Joke bloost en kijkt naar het tafelblad. Natuurlijk vindt ze het fijn, maar een beetje protesteren hoort erbij.

“En wie wint, krijgt met de riem,” voegt Matthias er nog aan toe.

“Dus als jij wint, mogen wij jou met de riem geven?” merkt Marie bijdehand op.

Ze duikt weg, maar te laat: Matthias heeft haar oor al te pakken. Hij knijpt er speels in. “Je moet leren luisteren meisje, ik zei toch dat de extra regels enkel voor jullie gelden.”

“Auw auw auw!” is het enige antwoord van Marie. Ze probeert met beide handen Matthias’ arm weg te trekken, maar het enige resultaat is dat hij nog harder knijpt.

Dan laat hij los en Marie wrijft verwoed over haar oor.

“Dat deed pijn,” mokt ze.

“Zorg dan maar dat je verliest, anders zul je nog veel meer pijn krijgen vanmiddag.”

Matthias heeft duidelijk de grootste lol.

“Wie begint er?” vraagt Joke, die er eigenlijk wel zin in heeft, al zal ze dat natuurlijk nooit hardop toegeven.

“We gooien om het hoogst. Als opwarming krijgen jullie met de hand het aantal ogen dat je gooit maal tien. Degene met de hoogste worp mag daarna beginnen.”

Joke neemt de dobbelstenen en gooit. Een zes. “Ik mag beginnen!” roept ze triomfantelijk uit. En inderdaad: Marie gooit een twee, Matthias een vijf.

“Doe je broek maar uit,” sommeert hij Joke.Zonder aarzelen trekt ze haar broek en onderbroek naar beneden. Ze stapt eruit en hangt de kledingstukken over een stoel. Dan gaat ze over Matthias’ schoot liggen.

Zestig klappen later beginnen haar billen het flink warm te krijgen. Ze staat recht en wrijft even.

“Nu jij,” kijkt Matthias Marie aan. Ook zij hangt haar onderkledij over een stoel en gaat over zijn knie liggen.

De twintig klappen zijn zo voorbij.

“Laat je broek maar uit, anders blijven we bezig,” grijnst Matthias.

Dus nemen de twee meiden half uitgekleed plaats aan de tafel waar het spel al klaar staat.

Joke mag eerst kiezen waar ze haar dorp wil bouwen, daarna Matthias en dan Marie. Maar Marie mag meteen daarna opnieuw, dan Matthias en dan Joke. Eerst mogen is hierdoor niet echt een voordeel.

“Zo,” zegt Matthias vrolijk. “Elk twee dorpen gebouwd, dat betekent voor elk 20 klappen met de tawse. Buig maar naast elkaar over de tafel.”

“Dat is niet eerlijk,” protesteert Marie. “Dit is nog maar de beginopstelling: jij hebt ook twee dorpen gebouwd.”

“Gelukkig dan maar dat de extra spelregels enkel voor jullie gelden en niet voor mij,” knipoogt Matthias. “Hop, laat het me niet nog eens zeggen!”

Onder gespeeld protest nemen de meiden naast elkaar plaats. Vier billen wachten gespannen tot de tawse de eerste keer landt. Matthias geeft hen elk om beurt een klap. Hij slaat gelukkig niet hard, het is immers maar een spelletje, maar het is duidelijk dat hij zich kostelijk amuseert.

“Het brandt nu al,” klaagt Joke, als ze haar 20 klappen gehad heeft. “Straks kan ik niet meer zitten.”

“Jee, dat is niet de bedoeling hoor.”

Joke rolt met haar ogen, maar houdt daar snel mee op als ze Matthias’ waarschuwende blik ziet. Ze wil het leuk houden. Dus dan moeten ze het volgens zijn regels spelen. Het wordt zo al pijnlijk genoeg. Al moet ze toegeven dat ze het stiekem best een leuk idee vindt. Ja, het doet pijn, maar dat is niet erg, zo lang de sfeer maar luchtig blijft. Toch neemt ze zich voor om Matthias niet zomaar te laten winnen. Dan maar pijnlijke billen …

————————————-

“De verliezers zorgen voor het eten,” kondigt Matthias aan, terwijl hij de speldoos terug in de kast stopt.

“Ja, omdat jij hebt gewonnen zeker.” Marie kijkt zeur. Ze wrijft over haar pijnlijke billen.

“Hij heeft enkel gewonnen omdat jij op het laatste de rover niet meer tegen hem durfde te gebruiken.” Joke kijkt haar kwaad aan.

Marie kijkt weg. Het is waar. Ze had hem tegen Matthias kunnen inzetten, maar hij had vast sowieso toch gewonnen en haar billen deden echt al heel erg pijn.

“Geen ruzie maken meiden,” komt Matthias tussenbeide. “Het is maar een spelletje, en het was toch leuk?” Hij grijnst.

“Voor jou wel, ja,” stompt Joke hem tegen zijn arm.

“Zeer zeker!”

“Hop, ga maar koken nu.”

“Bestellen we niet gewoon pizza?” Joke kijkt vragend naar Marie. Die haalt haar schouders op. “Kunnen we doen.”

Joke reikt naar haar broek, maar Matthias houdt haar tegen. “Niets van, ik wil twee meisjes met blote billen in de keuken. Laat die broeken dus maar liggen. En als jullie pizza willen, dan moeten jullie pizza maken.”

“Heb je daar de ingrediënten voor dan? Want ik ga niet in m’n blote billen naar de winkel hoor!” sputtert Joke tegen.

Matthias grijnst. “Niet? Dat lijkt me anders wel fun.”

“Mij niet,” mompelt Marie, met een blos op haar wangen.

“Wat is er?” plaagt Matthias haar. “Zie je het al voor je? In je blote billen in de winkel, alle ogen op je rode achterste gericht …”

“Nee bedankt!” Marie steekt haar tong naar hem uit.

Matthias kijkt haar waarschuwend aan. “Moet ik dat rood even in paars veranderen?”

Ze schudt haar hoofd en loopt snel naar de keuken, om te ontsnappen.

Joke drukt een kus op Matthias lippen en gaat haar dan achterna.

Als ze de koelkast opentrekken, zien ze inderdaad pizzabodems, tomatensaus en allerlei soorten toppings.

“Hoe wist je dat?” draait Joke zich verbaasd om.

Matthias grinnikt. “Ik ken jullie al een beetje.”

“En nu aan de slag, mijn keukenprinsesjes, of moet ik eerst nog even aan de slag?”

De meiden grinniken. “Nee hoor, het lukt wel!”

Na het eten blijven ze nog even praten en lachen, tot Marie uiteindelijk opstaat. “Ik kan maar beter gaan,” zegt ze spijtig. Ik moet nog inpakken om morgen naar huis te gaan.

Joke kijkt sip, het is net zo gezellig, maar Matthias knikt. “Laat het me even weten als je je resultaten krijgen, goed?” zegt hij, terwijl hij haar naar de deur begeleidt.

“Natuurlijk,” glimlacht Marie. “Bedankt voor de fijne avond.” Ze zwaait nog even naar Joke en loopt dan de trap af.

Joke slikt even. De resultaten … Vanmiddag was goede afleiding, ze heeft er een paar uur lang niet aan gedacht. Maar ze is echt bang voor het moment waarop ze het mailtje met de link zal krijgen. Zou het beter zijn dan vorige keer? Ze hoopt het vurig, en niet enkel omdat Matthias anders gehakt maakt van haar billen. Ze heeft zo hard gewerkt, het hele semester lang, wat als het nu nog niet beter is? Wat moet ze dan doen? Wat kan ze dan nog doen?

“Waar denk je aan?” vraagt Matthias.

“Ik … De resultaten …”

Hij knikt begrijpend en trekt haar tegen zich aan. “We zullen het moeten afwachten.”

Het blijft even stil.

“Denk je er nog steeds aan?” vraagt Matthias dan. “Want daar weet ik wel iets op hoor.” Zijn vingers zijn onder haar shirt gegleden, op zoek naar haar borsten.

Gretig drukt Joke haar lippen op de zijne. Dit soort afleiding, daar heeft ze wel oren naar!