“Pfoeh, wat was dat?” roept Joke uit als ze samen met Marie het examenlokaal verlaat.
“Een straf in wording,” vrees ik, is Marie het met haar eens dat het examen onredelijk moeilijk was.
“Hopelijk kan ik hem omkopen met een leuk verjaardagscadeau,” grommelt Joke.
“Juist, Matthias is morgen jarig! Door al die examens was ik dat helemaal uit het oog verloren!” roept Marie uit.
“Vanmiddag ga ik een cadeautje voor hem zoeken, daar heb ik nog geen tijd voor gehad. En vanavond vieren we het. Zodat ik morgen weer verder kan studeren.” Joke zucht. “Ik mag al blij zijn dat ik vanavond vrij heb gekregen. En de middag na een examen, hoeven we niet te studeren als er meer dan drie dagen tussen het volgende examen zitten, tenminste. Is dat bij jou ook zo?”
Marie knikt. “Het volgende examen heb ik pas over een week, en jij?”
“Over vijf dagen. Statistiek. Bleargh. Maar zeg, als jij ook vrij hebt vanmiddag, waarom kom je niet met mee om een goed cadeau voor hem uit te zoeken? Lekker gezellig met ons twee, even echt ontspannen, de examens vergeten.”
“Goed idee! Weet je zeker dat je dat niet erg vindt?”
“Natuurlijk niet,” lacht Joke. “Ik stel het toch zelf voor? En het lijkt me ook gezelliger met ons twee. In m’n eentje een cadeau kopen, daar ben ik niet goed in. Dan koop ik gegarandeerd het verkeerde. En jij kent ‘m ook.”
“Ok, dan ga ik mee,” beslist Marie. “Gaan we nu meteen? Dan kunnen we eerst nog een hapje eten. Na zo’n examen verdienen we wel een extraatje.”
“We kunnen best een broodje halen,” is Joke het met haar eens.

Even later wandelen de twee meiden met gevulde magen over het Ladeuzeplein in de richting van de Diestsestraat, de winkelstraat bij uitstek in Leuven.
“Laten we ook even binnengaan bij Dille en Kamille,” stelt Marie voor. “Dat vind ik zo’n leuke winkel en je weet maar nooit dat er iets voor Matthias bij zit.”
“Dat is goed,” knikt Joke.
Al meteen aan de ingang zien ze een emmer met grote mattenkloppers staan. “Wie koopt er dat nu nog?” vraagt Joke zich hardop af. “De stofzuiger is toch al lang uitgevonden…”
Marie kijkt haar veelbetekenend aan. Als Joke blanco terugkijkt, fluistert ze: “Je kunt ook op andere dingen slaan dan enkel tapijten.”
“Nee!” roept Joke uit.
“Tuurlijk wel,” lacht Marie.
“Ik geloof zelfs niet dat Matthias er een heeft. Hij heeft er bij mij in elk geval nog nooit een gebruikt. En gezien jouw onwetendheid neem ik aan bij jou ook niet.”
Met grote ogen schudt Joke haar hoofd.
“Zie je,” vervolgt Marie, “dit zou dus best een goed cadeau voor hem kunnen zijn.” Ze grijnst.
Vol afgrijzen kijkt Joke naar de mattenklopper. “Maar… Dat oppervlak is zo groot… Dat moet toch ongelofelijk pijn doen?”
“Tja, je moet wat overhebben voor zijn verjaardag, toch?”
“Hij zal dit vast niet enkel op zijn verjaardag gebruiken,” antwoordt Joke zuur. “En wellicht ook niet enkel op mijn billen.” Nu is het haar beurt om te grijnzen, terwijl de lach van Marie van haar gezicht verdwijnt.
“Moving on,” zegt ze, terwijl ze snel verder loopt. “Geen slagmateriaal dus.”
“Ze hebben hier nochtans genoeg keuze,” merkt Joke op, als een muur vol houten planken en lepels, van hele grote tot hele kleine, zichtbaar wordt.
“Wat is dit voor winkel??”
“Gerund door mensen als jij en ik en Matthias, dat kan niet anders,” lacht Marie.
“Je zou haast gaan denken van wel! Help me onthouden dat ik hier nooit, maar dan ook nooit, met Matthias kom… Die mag hier liefst gewoon niet binnen. Zou ik hem op een of andere manier op de zwarte lijst kunnen zetten?” denkt Joke hardop.
“Als hij daar achter komt, kun je er zeker van zijn dat er wat anders zwart zal zijn dan enkel die lijst…”
“Pfff…”
“O kijk, wat een schattige kleine lepel!” roept Marie plots uit. Ze wijst naar een houten lepeltje van nog geen tien centimeter lang en twee centimeter breed. “Dit moet je hem cadeau geven!” roept Marie uit. “Hiervan vind ik het niet erg als hij het ook op mij gebruikt.”
Joke schiet in de lach. “Het kost maar een euro…” Breed grijnzend kijken ze elkaar aan.

“Nu nog een écht cadeau vinden ook,” zegt Joke als ze Dille en Kamille uit lopen. “Maar wat geef je aan iemand die 34 wordt? Straks wordt hij weer kinds!”
“Een vals gebit? Een looprek?” suggereert Marie.
“Een wandelstok,” antwoordt Joke zuur. “Niet dat die zal gebruikt worden om mee te wandelen…”
“Nee, daarom zei ik ook een looprek, dat slaat minder makkelijk.”
“Was het nu een goed idee of niet om jou te laten meekomen? Je probeert ervoor te zorgen dat ik morgen sowieso niet zal kunnen zitten, wat moet ik daarvan denken?”
“Dat je het zelf ook grappig vindt,” antwoordt Marie gevat.
“Ja, dat wel,” moet Joke toegeven. “Alleen breng je me in de verleiding om het ook echt te doen.”
“Ja!” juicht Marie. “Doen! Alsjeblieft, doe dat! En film zijn reactie!” voegt ze eraan toe.
“Misschien lukt dat nog wel ook, dat filmen bedoel ik,” zegt Joke bedachtzaam. Het is een beetje raar om het te willen filmen als hij zijn verjaardagscadeautje openmaakt, maar dat gebeurt wel nog, toch? Ik kan zeggen dat dat bij ons in de familie de gewoonte is of zo. Dan laat hij het me vast wel filmen.”
“Doen, doen, doen!” Marie springt uitgelaten om haar heen.
“Maar ik kan hem toch geen looprek geven?” lacht Joke.
“We vinden wel iets, kom op!” En Marie trekt haar mee richting de Diestsestraat.
“Misschien focussen we ons te veel op de lichamelijke aftakeling,” zegt Joke plots. “Wat als we hem nu iets geven waar hij nog plezier van heeft als hij weer kinds wordt? Een gezelschapsspel bijvoorbeeld.”
Marie schiet luidop in de lach. Enkele voorbijgangers staren haar aan, maar ze negeert hen. “Jij bent geniaal,” zegt ze.
“Maar ik meen het wel,” antwoordt Joke. “Hij speelt graag gezelschapsspelen, dat weet ik. Dus dat zou ook echt een goed cadeau zijn.”
“Dat doen we dus! Eerst een kaartje voor erbij!” Enthousiast sleep Marie Joke mee naar een boekenwinkeltje waar ze ook verjaardagskaarten verkopen.
“Deze!” roept Marie uit. Ze wijst naar een groene kaart met een aap met een bril erop. De tekst zegt: “Slecht nieuws: je zicht wordt minder naarmate je ouder wordt. Maar het goede nieuws is dat je dus ook niet ziet wat er met je lichaam gebeurt.”
Joke giert het uit van het lachen. “Nee, doe maar niet. Dan kan ik morgen echt niet meer zitten. Die koop ik niet hoor.”
“Maar ik wel,” beslist Marie. Onder protest van Joke, die tevergeefs probeert haar aan haar arm terug te trekken, loopt ze met het kaartje naar de kassa.
“Ik geef het hem niet, hoor je?” zegt ze als Marie met het kaartje de winkel uitloopt.
“Is goed hoor,” antwoordt die onverstoord.
“Je hebt net anderhalve euro uitgegeven voor niets.”
“Sja…”
Joke zucht. Als haar vriendin zich iets in het hoofd gehaald heeft… Maar dit kaartje zal niet van haar komen. Matthias moet Marie er maar voor slaan, zij is tenslotte degene die hem dit kaartje wil geven.

Met de twee cadeautjes, maar zonder kaartje, staat ze een paar uur later bij Matthias voor de deur.
“Gelukkige verjaardag!” roept ze meteen als de deur opengaat.
“Het is morgen pas he,” lacht Matthias bij het zien van haar enthousiasme.
“Maar we vieren het vandaag!”
Ze duwt hem de twee cadeaus in handen en haalt een feesttoeter uit haar zak, die ze meteen aan haar mond zet. “TOOOEEEET!”
Matthias legt zijn handen op zijn oren.
“Straks word ik doof!” lacht hij.
“Tja, dat hoort er nu eenmaal bij, op jouw leeftijd,” kan Joke het niet laten om op te merken. Meteen heeft ze een harde klap op haar billen te pakken.
“Ik word 34, dat is niet oud!” zegt Matthias gespeeld verontwaardigd.
“Meningen verschillen,” grijnst Joke, terwijl ze ervoor zorgt dat ze buiten handbereik gaat staan. “Maak je je cadeaus niet open?”
“Rustig aan, je bent net binnen,” lacht Matthias. “Laten we eerst maar even naar de woonkamer gaan.”
Terwijl Joke ongeduldig op de bank gaat zitten, loopt Matthias naar de keuken om hen iets te drinken in te schenken.
“Ga je je cadeautjes niet uitpakken?” herhaalt ze ongeduldig, terwijl ze een glas cola van hem overneemt. Geen alcohol tijdens de examens, zelfs niet na een examen, zelfs niet omwille van een feestelijke gelegenheid zoals zijn verjaardag, het is één van zijn regels.
“Jaja,” zegt hij met een knipoog. Als zij dat zou zeggen, zou hij gegarandeerd slaan, dat weet ze zeker. Maar hij mag dat blijkbaar. Ook goed, het is zijn verjaardag.
Ze zit op het puntje van de bank toe te kijken hoe hij voorzichtig het plakband van het kleinste cadeautje lospeutert. Zijzelf had het papier al lang losgescheurd, maar Matthias weet zijn nieuwsgierigheid duidelijk beter te bedwingen dan zij.
Eindelijk komt het kleine houten lepeltje tevoorschijn. Een grote grijns verschijnt op Matthias’ gezicht. “Geniaal. Die kunnen we straks wel even uittesten tijdens de birthdayspanking. Als je maar niet denkt dat je daardoor ontsnapt aan de rest. Dit komt er gewoon bij.”
“Maak nu je volgende cadeau maar open,” negeert Joke het dreigement dat uitgaat van zijn woorden.
Opnieuw maakt hij tergend langzaam eerst elk stukje plakband los om daarna rustig het pakpapier open te vouwen. Joke zit op het puntje van haar stoel, net alsof ze niet weet wat erin zit. Dan slaat hij het laatste stukje papier weg en wordt er eindelijk zichtbaar wat er in het pakje zit. Joke snakt naar adem. Hoe heeft Marie dat gedaan? Ze moet het kaartje achter Jokes rug om aan de verkoopster hebben gegeven zodat ze het bij het spel kon inpakken. En nu ligt het daar, recht in Matthias’ zicht, die het oppakt en leest om haar daarna met een donkere blik aan te kijken. De twinkeling in zijn ogen en de glimlach die aan zijn mondhoeken trekt, verraden dat hij het best een goede grap vindt.
“Zozo,” zegt hij, terwijl hij het kaartje ophoudt.
“Het was Marie!” roept Joke uit. “Ik wilde het je niet geven, maar zij stond erop, ze moet het op een of andere manier erin gesmokkeld hebben!”
“Zozo,” herhaalt Matthias. “Dan zal ik daar ook met haar even een gesprekje over moeten hebben. Maar jij vond het vast ook grappig, of niet?”
Joke weet niet of ze durft lachen of niet. Zijn woorden zijn speels, maar hij kijkt zo streng. Dan knikt ze. “Ja, het is wel grappig. 34 is gewoon zo… oud!”
“Je zult wel merken hoe oud tijdens de birthday spanking. 34 klappen een selectie van mijn instrumenten, plus telkens 1 extra voor goed geluk.” Hij wijst naar de tafel, waar een houten paddle, een tawse en een cane klaar liggen.
“Met allemaal?” vraagt Joke bang. “En mijn riem,” knikt Matthias, naar zijn broek wijzend. Ook met de cane?” Onwillekeurig zoekt ze naar vluchtwegen, maar Matthias zit tussen haar en de deur in en door het raam springen van de tweede verdieping naar beneden lijkt haar nu ook niet zo’n goed idee.
“Maak je maar geen zorgen,” stelt Matthias haar gerust. “Dit is geen straf, dit is fun. Ik ben niet van plan om je tot moes te slaan, ik zal rustig aan doen. Als jij je gedraagt en me niet meer uitmaakt voor bejaard tenminste,” knipoogt hij.
“Ik zou niet durven,” antwoordt Joke. Ze is niet helemaal gerustgesteld. 35 klappen met al die instrumenten! Morgen zal ze vast liggend op het bed studeren. Of staand. In elk geval niet zittend.
“Maar bedankt voor het spel! Kolonisten van Catan, die vind ik inderdaad leuk, maar ik had ‘m nog niet zelf.”
“Die is wel helemaal van mij,” glimlacht Joke.
“Een goede keus,” oordeelt Matthias. “En nu mijn belangrijkste cadeau nog uitpakken.”
Niet-begrijpend kijkt Joke hem aan.
“Jou,” verduidelijkt hij. “Sta maar even recht en draai je om, zodat je met je rug naar me toe staat.”
Blozend doet Joke wat haar gezegd wordt. Het voelt best kwetsbaar om niet te kunnen zien wat hij doet. Tegelijk windt het haar mateloos op, te weten dat hij achter haar staat, naar haar kijkt en dat zij niet terug mag kijken. Even gebeurt er niets, kijkt hij inderdaad alleen. Dan gaan zijn handen naar de rits van haar jurk die over haar hele rug naar beneden loopt tot vlak boven haar billen. Langzaam opent hij die en schuift hij de rits naar beneden. Dan legt hij zijn handen op haar schouders, onder de bandjes van haar jurk, die hij langzaam langs haar armen naar beneden schuift, tot de jurk op een hoopje op de grond valt. Daarna maakt hij de sluiting van haar beha los en herhaalt hij het trucje met de bandjes. Als laatst haakt hij zijn duimen achter haar slip en schuift hij die langs haar benen naar beneden.
“Stap er maar uit en kijk me aan,” verbreekt hij de stilte.
Verlegen draait ze zich om. Het is niet de eerste keer dat hij haar naakt ziet, maar op deze manier… voelt ze zich tentoongesteld. Bekeken. Het windt haar op, maar ze schaamt er zich ook voor.
“Kijk me aan,” herhaalt hij.
Voorzichtig heft ze haar hoofd op tot haar ogen de zijne ontmoeten. Meteen slaat ze ze weer neer. Een hand onder haar kind dwingt haar ogen terug naar de zijne, heel even, voor hij zijn lippen op de hare drukt.
“Dit is pas een verjaardagscadeau,” mompelt hij dan. “Even kijken. Leg je handen in je nek, ellebogen wijd, voeten onder je schouders.” Opnieuw gaat haar blik richting de grond terwijl ze zijn opdracht uitvoert. Nu voelt ze zich pas echt bekeken, gekeurd bijna.
Matthias loopt rond haar. Ze wil haar hoofd draaien om te zien wat hij doet, maar hij houdt haar tegen: “Voor je kijken, meisje.” Enkel hij mag kijken blijkbaar. Opnieuw die kriebel door haar buik terwijl hij haar aandachtig in zich opneemt, terwijl ze zo tentoongesteld staat. Dan voelt ze een hand bovenaan haar rug, net onder haar nek. Traag gaat de hand zachtjes over haar ruggengraat naar beneden, tot aan haar stuitje. Vlak boven haar billen verdwijnt hij weer. Twee handen worden vlak onder haar oksels geplaatst en glijden zachtjes over haar zijen, langs de welving van haar borsten, naar beneden.
Dan loopt hij weer naar voren. Hij legt zijn rechterhand op haar borst, vlak onder haar hals. Eén centimeter hoger en hij zou haar luchttoevoer kunnen afknijpen. Het beneemt haar nu al de adem. Tergend langzaam verplaatst hij zijn hand naar beneden, tot aan de welving van haar borsten. In anticipatie gaat ze sneller ademen, maar in plaats van een kant te kiezen, links of rechts, gaat de hand midden tussen haar borsten door, over het borstbeen heen en glijdt hij zo naar beneden, tot aan haar navel, nog lager, tot aan haar venusheuvel. Even lijkt hij te aarzelen, blijft de hand hangen, dan verdwijnt hij weer. Om weer tevoorschijn te komen aan de binnenkant van haar dijbeen. Daar glijdt hij naar beneden tot aan haar knie, waarna de andere kant aan de beurt is.
Ze merkt dat ze hijgt. Dit is zo ongelofelijk opwindend. Matthias lijkt het ook te hebben opgemerkt: “Vindt mijn cadeautje het zelf ook leuk?” vraagt hij ondeugend.
Ze knikt.
“Even controleren.” Snel, bijna geroutineerd haalt hij twee vingers tussen haar schaamlippen door. Als ze weer tevoorschijn komen, glinsteren ze en hangt er zelfs een sliertje vocht van naar beneden.
“Duidelijk wel, ja,” constateert hij.
Joke wordt vuurrood en staart naar de grond, naar de muur,… Alles om maar niet naar Matthias te moeten kijken.
“Wat een nattigheid,” zegt die en hij veegt zijn vingers af aan de zijkanten van haar borsten.
Joke kan wel door de grond zakken, maar lang krijgt ze niet de tijd om daarbij stil te staan, want Matthias’ hand is opnieuw tussen haar benen verdwenen. Deze keer duwt hij enkel zijn duim op haar clitoris. Verder doet hij niets. Geen beweging, geen extra stimulatie, gewoon die duim die op haar clitoris duwt.
Ze kreunt en duwt haar heupen naar voren. Ze wil meer.
“Geduld, meisje, geduld.”
De duim verdwijnt. Even is ze gedesoriënteerd, dan komt de schaamte terug.
“Tijd voor mijn birthdayspanking,” beslist Matthias. Hij neemt haar beide tepels vast en trekt haar zo met zich mee, tot ze over zijn knie ligt. De lucht die haar hoog opgestoken billen streelt en haar naar beneden bungelende borsten maken dat ze zich erg bewust is van haar naaktheid. Het voelt vertrouwd, comfortabel bijna, en toch zo kwetsbaar en eng. Wat gek dat iets zo dubbel kan zijn.
Dan begint Matthias te slaan. Hij slaat niet zacht, maar dit is duidelijk geen straf. Na 35 slagen, een voor elk jaar plus een extra, is er een aardige gloed over haar billen gekomen.
“En, kan deze oude man er nog wat van?” vraagt hij, terwijl hij haar in positie houdt.
Joke lacht. “Ja hoor, voor jouw leeftijd doe je het best aardig.”
Nu lacht Matthias ook. “Erg verstandig van je om zo’n opmerking te maken terwijl je in deze positie ligt.”
Daar had ze inderdaad beter wat langer over nagedacht, maar nu is het te laat.
“Laten we maar eens beginnen met dat mini-lepeltje van je.”
Hij reikt naar de tafel naast zich en neemt het lepeltje vast. De eerste pets landt op haar rechterbil. Het steekt een beetje, maar echt pijn doet het niet. Pets pets pets.
35 klappen later besluiten ze allebei dat hier toch niet heel veel aan is.
“Deze doet het vast beter,” kondigt Matthias aan, terwijl hij haar de paddle toont.
“Ow, ja, dat denk ik ook,” zegt Joke zuur.
Weer volgen er 35 klappen. Deze zijn een stuk moeilijker te verteren. Haar billen branden als ze mag rechtstaan om zich over de tafel te buigen.
Matthias trekt zijn riem uit zijn boek en houdt het koele leer even tegen haar billen.
“Ben je er klaar voor?” vraagt hij.
Ze knikt.
Dan volgt de eerste slag. Oef… Hij slaat opnieuw niet voluit door, maar dit is zeker geen aaien. De tweede slag volgt er net onder. Zo gaat hij verder, terwijl hij de slagen over haar billen en bovenbenen verspreidt. Als hij klaar is met de riem, haalt hij zijn hand er even overheen. Alles zit mooi rood.
Ook met de tawse past hij dezelfde strategie toe. Af en toe slaakt Joke een gilletje of vliegt haar been even in de lucht of richt ze zich half op, maar steeds herstelt ze zich en neemt ze de positie weer aan.
“Je doet het heel goed, ik ben trots op je,” fluistert Matthias in haar oor. “Nu de cane nog, je kunt dit.”
Hij haalt de cane van tafel en laat die even door de lucht zwiepen. Joke lijkt wat in elkaar te krimpen, maar ze blijft haar billen in de lucht houden. Dan landt de eerste slag op haar billen. Niet hard. Het steekt wat, maar het is niet de onbeschrijfelijke pijn van een harde caning als straf. Toch zakt ze even door haar knieën als de volgende slag de overgang tussen bil en been raakt. Geconcentreerd werkt hij zich daarna van boven naar beneden.
“Dit is de laatste,” kondigt hij uiteindelijk aan. “Je weet hoe het werkt, de laatste is de hardste.”
Joke zet zich schrap. De laatste is inderdaad de hardste. Deze geeft Matthias wel voluit, schuin over alle andere canestrepen heen. Ze moet op haar tong bijten om het niet uit te schreeuwen en zakt wat door haar knieën in een poging de nog steeds opbouwende pijn op te vangen. Matthias staat al naast haar en neemt haar in zijn armen.
“Ow, die laatste deed echt pijn,” klaagt ze.
“Je hebt het heel goed gedaan,” zegt Matthias nogmaals, terwijl hij een kus op haar lippen drukt. “Tijd om mijn cadeautje helemaal te gebruiken,” lacht hij. Dan trekt hij haar mee naar de slaapkamer, waar hij ook zijn kleren uittrekt voor hij bovenop haar op het bed duikt.