Joke staart vol afgrijzen naar de spiegel. Haar billen en bovenbenen zien er verschrikkelijk uit. Geen wonder dat ze er niets van druk op kan verdragen, dat zelfs haar onderbroek al te veel is. Het middenstuk van haar billen is paars-zwart gevlekt. Hoe verder naar buiten, hoe lichter de kleur wordt tot het aan de rand van haar billen “slechts” diep donkerrood is. De overgang naar haar benen is dan weer zwart. Zelfs niet paars of blauw, nee, gewoon zwart. En ook haar bovenbenen zelf zien er extreem gehavend uit. Net een regenboog waar alle lichtere tinten zijn uitgehaald en er net nog wat donkere kleuren aan werden toegevoegd. Ze wist niet dat er zoveel tinten donkerblauw bestaan! En over dat alles heen lopen er zes donkere, gezwollen, dubbele strepen. Voorzichtig laat ze haar hand over het oppervlak van haar billen glijden, maar daar houdt ze algauw mee op. Alles doet pijn… En vandaag heeft ze zes uur les. Zes uur! Ze denkt niet dat ze zes minuten op die harde houten banken kan zitten. Misschien moet ze toch maar een kussentje meenemen, hoe belachelijk dat er ook uitziet. Maar zelfs dan… Zes uur! Wat moet ze doen? Niet naar de les gaan? Dat zou heel dom zijn… Dan zien haar billen er volgende week weer even erg uit. Daar schiet ze dus niets mee op, integendeel. Veinzen dat ze ziek is, doet ze niet meer. Ze weet intussen wel beter.
Naar de les dus maar. Er zit niets anders op. “Zit…” Ze zucht en lacht, van ellende. Snel neemt ze haar telefoon om Matthias een appje te sturen: “Zes uur les en ik kan niet zitten, help!” Ze voegt er een smiley met uitgestoken tong aan toe.
Dan begint ze zich aan te kleden. Een jurk, daar is geen twijfel over mogelijk. En… durft ze zonder ondergoed te gaan? Eerst besluit ze van niet, maar ze heeft haar onderbroek nog maar halverwege haar billen opgetrokken als ze met een pijnlijke grimas besluit dat het echt wel zonder zal moeten. Als ze een jurk kiest die lang genoeg komt, zal niemand dat ooit zien. Hoopt ze.
Haar telefoon bipt. Matthias’ antwoord op haar berichtje: “Dan weet ik tenminste zeker dat je de hele dag aan me zult denken.”
Een glimlach verschijnt rond haar lippen terwijl ze haar antwoord typt: “Ik dacht dat ik me op de lessen moest concentreren?”
Ze wil haar telefoon wegleggen, maar bijna meteen komt het volgende bericht binnen: “Ik dacht dat vrouwen konden multitasken?”
Grinnekend schudt ze haar hoofd. En dan zou hij háár bijdehand noemen…
Ze schrikt als ze op de klok kijkt. Ze kan maar beter vertrekken als ze te voet moet gaan. Fietsen ziet ze nu écht niet zitten!
Ze zet er stevig de pas in en probeert de pijn in haar billen zoveel mogelijk te negeren. En nu staat ze nog recht! Dat wordt wat vandaag…
Het voelt best spannend om zonder onderbroek en met blauwe billen door de straten van Leuven te lopen. De mensen moesten eens weten, denkt ze. Niemand heeft er ook maar enig idee van dat ze niet zo onschuldig is als ze eruit ziet: de dertiger die aan zijn smartphone vastgekleefd lijkt niet, de vrouw die met haar hond op wandel is niet en straks haar medestudenten ook niet. Behalve Marie.
Als ze bij de aula is aangekomen, speurt ze zoekend door de halfduistere zaal. De les is nog niet begonnen, maar de prof heeft de lichten alvast gedimd zodat zijn powerpoint beter zichtbaar zou zijn. Eindelijk ziet ze Marie. Wanneer ze voorzichtig naast haar aanschuift, weerklinkt meteen de stem van de prof door de micro. Geen tijd om bij te kletsen dus. Na een vluchtige glimlach naar haar vriendin, haalt Joke snel haar boeken uit. Het is de laatste les van het semester en de prof is zo vriendelijk om een overzicht van alle geziene leerstof te geven en een paar voorbeelden van examenvragen aan hen uit te leggen. Ze gaat er zo in op, dat ze de pijn in haar billen vergeet. Als de twee uren om zijn en de prof hen wegstuurt, staat ze moeizaam op. Ow! Dit is bijna even pijnlijk als gaan zitten. Gelukkig heeft ze een halfuurtje tijd voor de volgende les begint. Dat halfuur zal ze staand doorbrengen.
Samen met Marie loopt ze naar de grote hal, waar er snoep- en drankautomaten staan. Ze koopt een blikje cola en wacht even tot Marie aan de beurt is om een reep chocola uit de snoepautomaat te halen.
“Zullen we buiten even een rondje lopen?” stelt Joke voor. “Het is zo’n mooi weer.”
“En dan hoef je niet te zitten?” vraagt Marie met een ondeugende glimlach.
Joke lacht terug. “Zoiets, ja.”
Gezamenlijk lopen ze naar buiten.
“Pffff, bijna examens…” zucht Joke.
“Zie je het wat zitten? Je bent in elk geval beter voorbereid dan vorig semester.”
“Ja, dat wel… Daar heeft Matthias wel voor gezorgd… Maar of het genoeg zal zijn?”
“Hij zal tijdens de examens ook wel motiveren hoor. Ik moest vorig semester minstens een keer per week gaan, om me ‘gefocust’ te houden.” Met haar vingers maakt ze aanhalingstekens in de lucht. “Nu ja, het hielp wel…”
“Hopelijk helpt het bij mij ook,” verzucht Joke. “Dan is het tenminste allemaal niet voor niets geweest. Het doet echt zo’n verdomde pijn.”
“Ja… Dat doet het zeker…”
“Maar goed,” vervolgt Joke, “vanavond gaan we eerst nog naar de cinema. Nog een laatste keer uit voor de blok begint.”
“Dan moet je ook een hele avond zitten,” antwoordt Marie, met een veelbetekenende blik.
“Ik weet het… Gelukkig hebben ze daar wel zachte zetels!”
“Naar welke film gaan jullie?”
“Geen idee. Denk je dat ik hem zo gek krijg om mee te gaan naar een romantische komedie? Dan kan hij even zien wat normale vriendjes doen om hun vriendin te verleiden.”
Marie schiet in de lach. “Ja, want dat heeft kans op slagen. Pun intended.” Nu lacht Joke ook. Dan kijkt ze op haar telefoon naar het uur.
“We kunnen beter terug naar binnen gaan. De les begint over vijf minuten.”
“Goed dan.” Marie mikt de wikkel van haar chocoladereep in de vuilbak, terwijl Joke de laatste slokken uit haar blikje cola opdrinkt.
“Ik wil nie-hiet!” zegt Joke overdreven zeurderig. “Weer twee uur zitten…” Ze kijkt er zielig bij.
“Sja…”
“Ik weet het.” Joke kijkt sip, maar loopt toch naast Marie verder. Er staat een heel groepje studenten voor de ingang van de aula.
“Wat is daar aan de hand?”
“De les gaat niet door,” zegt een van de studenten hen. “Prof is ziek. Hij zal de laatste stukken van de leerstof op Toledo posten, die zijn nu zelfstudie.”
Plots klaart Jokes blik op. Zelfstudie is altijd kut, maar nu hoeft ze tenminste niet nog twee uur op die harde houten banken te zitten.
“Gered door de bel,” fluistert ze tegen Marie.
“Welke bel?”
Joke steekt haar tong uit.
“Wel, in dat geval ga ik maar terug naar mijn kot. Die zelfstudie doornemen kan ik beter meteen doen, zodat het vanavond gezellig wordt en geen groot opbiechtfestijn.” Ze rolt met haar ogen en Marie schiet in de lach.
“Goed plan, succes ermee! En veel plezier vanavond!”