Daar stond ze dan..  met haar hand op de klink van de deur. Ze had zich zelf in een onmogelijke situatie gemanoeuvreerd. Ze had hem niet alleen uitgedaagd maar ze was ook behoorlijk onbeschoft geweest en daarnaast had ze glashard tegen hem gelogen.  Maar ja, wist zij veel dat hij haar dit verschrikkelijke dilemma zou voorleggen. Hij had haar de keus gegeven: óf de consequenties onder ogen zien van haar gedrag, wat betekende dat ze een ongenadig pak op haar blote billen zou krijgen, óf ze kon vertrekken en ze zou de cursus fotografie die ze bij hem volgde niet mogen afmaken. Hij had zelfs aangeboden haar het geld van de resterende lessen terug te betalen. Wat betekende dat hij haar dus onder geen beding meer in zijn lokaal wilde toe laten.

Ergens diep van binnen had ze aangevoeld dat hij wel eens met een voorstel als dit zou kunnen komen. Waarom wist Robin niet precies, Vincent had iets autoritairs over zich. Een blik in zijn ogen en een toon in zijn stem die haar de kriebels bezorgde en waardoor ze soms onverwacht haar ogen neersloeg wanneer hij haar streng aankeek. Maar het zorgde er tegelijkertijd voor dat ze het leuk vond om hem uit te dagen, te kijken hoe ver ze kon gaan. Dat was in een setting als zojuist ideaal gebleken. Want wat wilde hij doen? Het was niet dat ze met zijn tweeën waren,  ze genoot de bescherming van een lokaal vol andere cursisten.

Ze had haar opdracht voor die week niet af gehad, ze had het druk gehad met haar werk, de kinderen en het huishouden. Door haar gebrek aan planning was haar huiswerk opdracht er totaal bij ingeschoten. Als oplossing had ze snel wat oude foto’s gebruikt en zelfs wat van het internet geplukt. De camera instellingen verzon ze er wel bij. Ze dacht Vincent hiermee wel om de tuin leiden, ze zou het de les erna wel goed maken door extra hard haar best te doen. Want de cursus was belangrijk voor haar, ze vond het leuk en ze bleek er ook nog goed in te zijn. Ze had het alleen nu even verprutst. Alleen kwam ze er niet zo gemakkelijk mee weg dan dat ze had verwacht. Vincent had het vanaf minuut één al in de gaten gehad. Toch bleef ze stug vol houden dat ze de foto’s afgelopen dagen had genomen en dat ze allemaal van haarzelf waren terwijl Vincent haar uitvoerig ondervroeg. Toen het haar te heet onder haar voeten werd besloot ze een grote mond op te zetten, hem voor gek te verklaren. Hoe durfde hij haar uit te maken voor leugenaar?? Wie dacht hij wel niet dat hij was?! Ze had in zijn ogen gezien dat hij kookte van woede en dat hij moeite moest doen zijn zelfbeheersing te bewaren. Eigenlijk vond ze dat op dat moment wel amusant.  Het enige dat hij toen nog gezegd had was: na de les wil ik je spreken, onder vier ogen!

Diep van binnen vermoedden ze wat hij het liefst met haar wilde doen, ze herkende het aan zijn manier van reageren, aan zijn hele houding. Daarnaast had hij zijn uiterlijke verschijning op dat vlak ook behoorlijk mee. Hij was ergens achter in de 40, gespierd en groot. Meer het type Gerard Butler en om eerlijk te zijn was hij behoorlijk indrukwekkend en knap.  En nu stond ze hier… En wist ze diep van binnen dat ze wilde dat hij haar zou straffen voor wat ze gedaan had, dat ze verdiende wat hij voor haar in gedachten had. Alleen werkte haar lijf niet mee, ze stond daar als aan de grond genageld. Ze wilde dit, maar ze wilde het tegelijkertijd ook heel erg niet. Ze schrok op uit haar overpeinzingen toen de barse stem van Vincent klonk. Robin ik heb nog meer te doen, ik tel tot drie en bij drie zit je of weer op je plek of ik zet je eigenhandig de deur uit! Één….. twee…. drie… Bij twee had ze zich met lood in haar schoenen omgedraaid en bij drie zat ze weer op haar plek. Ze hoorde hoe Vincent de la van zijn bureau open trok en zag dat hij er een vel papier uit pakte. Ik wil dat je hier je handtekening onder zet, je verklaard hiermee dat je akkoord gaat met de straf die ik voor je in gedachten heb. Jeetje hij deed wel erg officieel, ze zat hier toch al! Toch zette ze haar handtekening.

Daarna begon ze lichtelijk paniek te voelen en de drang om zich eronder uit te praten. Proberen kon altijd toch? “Luister Vincent.. het spijt me ok? Kunnen we het niet gewoon verg…” Ze kreeg geen tijd om haar zin af te maken. Robin ik doe niet aan smoesjes! Je weet heel goed waarvoor je net getekend hebt en ook dat dat precies is wat je verdiend. Ik wil je daar, in die hoek! En je komt er pas uit als ik het zeg! Fuck!! Wat een eikel… Ze stond op maar durfde hem niet aan te kijken. Hij klonk echt serieus kwaad en dit keer vond ze het allesbehalve amusant. Schoorvoetend liep ze naar de aangewezen hoek en hoopte ze dat ze haar broek mocht aanhouden. Hij had in elk geval (nog) niet gezegd dat deze uit moest. En nu stond ze hier, wat haatte ze dit! Misschien nog wel het meest van alles. Waarom wist ze zelf eigenlijk niet, ze voelde zich dan zo ontzettend klein en de schaamte was alles overheersend.

Ergens wist ze dat ze zich altijd nog gewoon kon omdraaien en de benen kon nemen. Toch koos ze ervoor om hem te gehoorzamen, om hier in die stomme hoek te blijven staan omdat hij haar dat had opgedragen. Hoe kon het toch dat ze altijd weer in dit soort situaties terecht kwam? Zo had ze namelijk een dag eerder ook gestaan maar toen in haar eigen woonkamer en zonder de bescherming van haar spijkerbroek. Daar neergezet door haar eigen man, die inmiddels wist hoe “lastig” ze af en toe kon zijn. Haar eigenwijze, felle en soms impulsieve karakter zorgde ervoor dat hij haar geregeld op haar plek zette als ze dat nodig had. Hij deed het omdat hij van haar hield. En diep van binnen zou ze het ook niet anders willen. Robin had eigenlijk steeds het idee gehad dat Vincent haar niet mocht, het leek soms alsof hij juist elke keer op haar wat aan te merken had. Maar het feit dat hij het de moeite waard vond haar te straffen deed haar daar opeens aan twijfelen.

Zij mocht hem ook ondanks dat ze dat goed wist te camoufleren. Ze merkte dat ze graag zijn goedkeuring wilde en ze zich trots voelde als hij haar een compliment gaf. Maar ook dat ze teleurgesteld was wanneer hij kritiek op haar had. Opeens drong tot haar door dat de sporen van het pak slaag dat ze de dag daarvoor had gehad nog heel goed zichtbaar waren en dat Vincent dat zou zien zodra hij haar billen bloot maakte. Shit!!! Ze zou gigantisch voor schut staan! Dan wist hij meteen dat het niet de eerste keer was dat ze op deze manier voor haar gedrag werd aangepakt. Het was allemaal nog erger dan ze in eerste instantie had gedacht. Het op haar billen zitten tijdens de les was al niet heel comfortabel geweest laat staan hoe het zou aanvoelen als er klappen op neer daalden. Maar er was nog iets waarover ze zich zorgen maakte. Iets wat ook altijd gebeurde wanneer ze thuis een pak slaag kreeg. Ze was bang dat hij zou merken hoe opgewonden ze ervan werd. Ze wist dat Vincent een lichtblauwe spijkerbroek aanhad, wat als hij haar over zijn knie zou leggen en ze zou een zichtbare vlek op zijn broek achter laten? Of hij liet haar voorover buigen en hij zou zien hoe haar vocht naar beneden droop. Dan zou ze pas echt dood gaan van schaamte. Op dat punt voelde ze zich altijd verraden door haar eigen lichaam. Want hoeveel pijn het ook deed en hoe graag ze ook wilde dat het ophield kon ze deze fysieke reactie niet tegen houden. Daarnaast voelde het verkeerd naar haar man toe. Ze wist dat dit met Vincent niets met seks te maken had, het was puur en alleen straf. Toch voelde ze zich schuldig. Ze bedacht dat ze een string droeg. Ze zou er op staan dat ze deze mocht aanhouden. Het bood haar billen misschien geen bescherming maar het zou haar op dat andere vlak wel wat kunnen helpen.

Ze werd ruw uit haar overpeinzingen weg gerukt toen ze een stoel hoorde schuiven. Meteen daarop volgde de strenge stem van Vincent die haar accuut kippenvel bezorgde. Robin kom hier. Gehoorzaam en bijna opgelucht draaide ze zich om en zag hem op de stoel zitten. Met haar ogen op de vloer gericht liep ze naar hem toe, ze voelde dat haar wangen knalrood werden. Ze kreeg geen kans om te twijfelen of ze over zijn knie zou gaan liggen. Zodra ze bij hem stond voelde ze zijn sterke hand om haar pols en in één soepele beweging trok hij haar over zijn knie. Het kon niet anders of hij had dit vaker gedaan, ze dacht niet dat dat voor haar heel positief zou zijn. Hij verschoof haar nog een beetje zodat haar billen voor hem in perfecte positie lagen. Pfff dit lag ongemakkelijk! Haar man zat altijd op de bank wanneer hij haar over de knie trok waardoor ze een stuk comfortabeler lag. Toen klonk de stem van Vincent: Robin ik wil van jou horen waarom je denkt dat je hier zo ligt. Verdomme echt waarom die klote vragen? Kon hij niet gewoon beginnen met slaan, wat hij toch wel zou gaan doen. Des te eerder had ze het gehad. Dit vond ze zo moeilijk, hardop toegeven dat ze zich misdragen had. Ze klemde haar kaken op elkaar, dat hij het maar bekeek. Ok dan doen we het op jouw manier hoorde ze hem zeggen. En toen kwamen de eerste klappen. Hard.. Heel hard. Fuck hoe kon dit al zoveel pijn doen terwijl ze haar broek nog steeds aan had? Als dit zijn manier van opwarmen was dan wilde ze niet weten wat er nog zou volgen. Een hele serie klappen liet hij neerknallen op haar rechterbil, precies op dezelfde plek. Daarna was haar linkerbil aan de beurt. De pijn overviel haar en zorgde voor lichte paniek omdat ze wist dat dit nog maar het begin was. Nou Robin waarom lig je hier? Ik verwacht een antwoord, dan pas begint je straf. Wat?? Ze dacht toch echt dat dit al een behoorlijk begin was. Ze kon er echt niet onderuit, dat werd haar nu wel duidelijk.

Nauwelijks verstaanbaar zei ze dat ze niet zo’n grote mond had moeten opzetten. Precies! Een volgende serie slagen daalde neer. Hij stopte weer. Maar dat is niet alles, waarom lig je hier nog meer? En ik wil nu een duidelijk hoorbaar antwoord, begrepen? Meteen volgden er een aantal harde klappen om zijn woorden te benadrukken. “Ja begrepen” kermde Robin. “Ik lig hier ook omdat ik mijn opdracht niet af had.” Auwwww…. Ze had haar zin nog maar net afgemaakt of er volgende weer een salvo aan harde klappen. En waarom nog meer Robin? Ze wist wat hij wilde horen. “Omdat ik erover heb gelogen gaf ze toe.” Precies ja, was dat nu zo moeilijk? Zei hij met iets van trots in zijn stem. Je snapt dus wel dat dit geen lichte straf zal worden. Bij elkaar genomen heb je je niet aan je afspraak gehouden om de opdracht van deze week goed uit te voeren, heb je er glashard over gelogen en heb je je ontzettend kinderachtig en brutaal gedragen tegenover mij in het bijzijn van alle andere cursisten. Je hebt me enorm teleurgesteld Robin. Juist omdat ik een hoge pet van je op heb en je graag mag. Dus ik zal je heel goed laten voelen hoe ik met dit soort gedrag afreken. Hij sloeg nog een aantal keren heel hard op haar broek en toen voelde ze hoe zijn hand de knoop van haar broek zocht en hem openmaakte. Zonder erover na te denken duwde ze haar heupen iets omhoog zodat hij haar broek omlaag kon schuiven. Zijn woorden hadden indruk gemaakt. Hij mocht haar en ze had hem teleurgesteld met haar gedrag. Ze had zichzelf teleurgesteld. Ze verdiende wat komen ging, dat wist ze zelf ook.

Zodra haar broek ver genoeg naar beneden was om haar billen te ontbloten floot Vincent zachtjes. Waarom ben ik niet verbaasd om te zien dat je heel recent nog een pak voor je billen hebt gehad. Mooi, wat ik voor je in petto heb zal extra hard aankomen op al gehavende billen. Robin wilde het liefste ter plekke verdwijnen, in het niets op lossen. Toen begon hij met slaan, hard, heel hard en in een vast ritme. Ze snapte er niets van, ze kon normaal best wat verdragen maar nu had ze al snel het gevoel dat ze het niet meer kon volhouden. Blijf stil liggen Robin want anders duurt het allemaal nog een stuk langer. Jeetje ze deed verdomme haar best, hij had makkelijk praten, hij hoefde deze intens brandende pijn niet te incasseren. Ze deed haar uiterste best om stil te blijven liggen. Ze voelde hoe hij een hand om haar heup legde en haar stevig vasthield zodat ze wat makkelijker in positie kon blijven. Hierdoor voelde ze de metalen gesp van zijn broekriem tegen haar naakte huid, het deed haar huiveren. Vervolgens ging hij verder en verdwenen haar gedachten langzaam naar de achtergrond. Ze voelde alleen nog maar de allesomvattende pijn van zijn hand op haar zitvlak. Ze voelde tranen prikken in haar ogen en probeerde ze angstvallig weg te knipperen. Dat genoegen zou ze hem niet gunnen. Net toen ze dacht dat ze het niet meer kon verdragen stopte hij.

Kom overeind hoorde ze Vincent zeggen. Hij klonk nog steeds streng. Onhandig kwam ze van zijn schoot af, hopend dat het klaar was. Zodra ze weer met beide benen op de grond stond werd ze wederom naar de hoek gesommeerd. Ze wierp zo onopvallend mogelijk een blik op zijn broek, tot haar grote schaamte zag ze dat ze daar een donkere vlek had achtergelaten. Ze hoopte uit de grond van haar hart dat hij er niets over zou zeggen, dat hij het ook zou zien was al vernederend genoeg. Gelukkig hing haar broek niet tot op haar enkels zodat ze nog enigzins waardig naar de aangewezen plek kon lopen. Daar mag je even bijkomen en tot je door laten dringen dat je gedrag volkomen onacceptabel is geweest. Want dit was pas de opwarming jongedame, met mijn riem zal ik het afmaken. Een beetje beduusd stond ze in de hoek, ze wilde over haar brandende billen wrijven maar durfde het niet. Ondanks dat hij er niets over gezegd had was ze er van overtuigd dat hij het niet goed zou vinden. Ze ging deze man niet de gelegenheid geven extra klappen uit te delen. Ze was stik zenuwachtig, zelfs een beetje bang. Zijn stem had zonder meer overtuigend en zelfverzekerd geklonken. Ze hoorde er ook een vlaag boosheid en irritatie doorheen. Hij was nog niet met haar klaar en het feit dat dit al zoveel indruk had gemaakt, ze de pijn maar amper had kunnen verdragen bezorgde haar kippenvel.

Ze wist niet of ze die riem wel kon hebben. Hij was van stevig zwart leer, dat had ze allang gezien. Wel was ze opgelucht geweest dat hij haar haar string had laten aanhouden. Ze vond het een teken van respect naar haar man toe en was hem daar oprecht dankbaar voor. Nu kon ze dat stukje schuldgevoel in elk geval loslaten. Ze hoopte dat hij haar eindelijk bij zich zou roepen, het leek een eeuwigheid te duren. Maar toen ze hem daadwerkelijk hoorde zeggen Robin kom hier! wilde ze weer dat ze mocht blijven staan. Ze haatte die dubbele gevoelens! Ze haalde één keer diep adem en liep toen naar hem toe. Hij stond bij zijn bureau, wat nu helemaal leeg was. Hij wees naar een plek op de vloer waar ze moest gaan staan. Buig maar over het bureau luidde zijn opdracht. Zonder commentaar deed ze wat hij vroeg, ze wilde niets liever dan het achter de rug hebben. Toen ze voorover gebukt over het bureau stond hoorde ze het rinkelen van de gesp en hoe hij zijn riem uit de lussen van zijn spijkerbroek trok.

Ze kneep haar ogen stijf dicht en wachtte tot hij hem voor de eerste keer zou laten neerdalen. Ze wist dat dit pijn zou gaan doen, veel pijn, maar ze was vastberaden om hier zo min mogelijk van te laten merken. Plotseling hoorde ze de knal van zijn leren riem op haar blote huid, gevolgd door een withete brandende pijn die zich in een baan over haar billen verspreidde. Ze balde haar handen tot vuisten en probeerden zo min mogelijk geluid te produceren. Nog voor ze bekomen was van de schrik daalde de volgende klap neer en ging hij in een vast ritme door. Ze begon haar billen weg te draaien om de slagen te ontwijken. Sta stil! Ik meen het Robin. Ik wil dat je netjes blijft staan anders ga je, nadat ik hiermee klaar ben, nog een keer over de knie! Geef je verzet nu maar op, je komt er toch niet onderuit. Je krijgt er nog 50 en die zou ik maar keurig incasseren als ik jou was. En ik wil dat je meetelt. Als ik vraag hoeveel je er nog te gaan hebt wil ik daar een correct antwoord op, begrepen? Ze slaakte een zucht en zei timide: “ja ik heb het begrepen”. Ze had een hekel aan dat tellen, zeker wanneer het op deze manier moest. Het was lastig wanneer je achterkant in vuur en vlam werd gezet. Ze kreeg alleen geen tijd om er over te piekeren want Vincent hervatte het pak slaag. Hij liet de klappen snel achter elkaar neerkomen en hij leek er nog meer kracht achter te zetten dan daarvoor. Een “aaauuuwww” en “stop alsjeblieft” kon ze niet meer onderdrukken. De pijn was zo alles overheersend dat ze geen idee had hoeveel klappen ze gekregen had toen hij vroeg: hoeveel nog? Ze gokte op 35 en tot haar grote opluchting had ze gelijk. Meteen ging hij verder en bij zijn volgende hoeveel nog? had ze het mis. Ze wist precies hoeveel klappen ze gehad had maar om dan ook nog het rekensommetje te moeten maken lukte haar op dat moment soms gewoon niet. Dit was zo gemeen! Beter opletten Robin, we beginnen weer van voren af aan.

Ze kreeg geen tijd om dit te verwerken want hij sloeg meteen toe. De riem landde net onder haar billen en de pijn was zo fel dat ze in een reflex rechtop vloog en haar handen naar haar billen bracht. Nog voordat hij wat had kunnen zeggen bukte ze weer voorover. “Sorry ok! Het ging vanzelf! Geef alsjeblieft geen extra straf, het zal niet nog een keer gebeuren..”jammerde ze. Maar Vincent gaf geen strobreed toe. Je weet wat ik gezegd heb, dus ik zou nog maar wat beter je best doen. Deze reken ik niet mee dus begin maar weer bij één. Ze moest zich focussen anders kwam hier nooit een einde aan, ze moest proberen zich er niet tegen te verzetten maar dat was zo verdomde moeilijk. Ze balde haar handen tot vuisten en kneep haar ogen weer dicht. Uit alle macht probeerde ze de slagen op te vangen, zich te concentreren op het tellen (ze kreeg de heldere ingeving terug te tellen in haar hoofd zodat ze het rekensommetje kon overslaan) en de pijn te ondergaan. Eindelijk was het voorbij en ze besefte dat haar wangen nat waren van de tranen. Ze voelde zich leeg en moe. Maar ze wist dat hij woord zou houden en er nog een laatste ronde zou komen. Ze veegde snel haar tranen weg, nog steeds niet in staat ze aan hem te tonen. Ze voelde zijn hand op haar schouder. Kom maar overeind Robin, we zijn bijna klaar. Maar je gaat nog één keer over de knie. “Ok” was het enige dat ze uit kon brengen. Haar verzet was gebroken en ze liet zich door Vincent mee leiden terwijl hij plaats nam op de stoel en hij haar dit keer rustig maar gedecideerd over zijn knie nam. Hij legde haar met haar volledige gewicht op zijn linkerbeen en zette haar klem door zijn rechter been over haar beide benen heen te plaatsen. Hier was ze blij om, nu hoefde ze niet meer haar best te doen om netjes te blijven liggen. Hij hielp haar door haar te fixeren, ze kon geen kant meer op en eindelijk kon ze zich volledig overgeven. Ze wilde zich ook niet meer verzetten. Vincent had gelijk, ze had zich vreselijk gedragen en hen beide teleur gesteld. Ze had dit dubbel en dwars verdiend en ze was blij dat hij haar er niet mee weg liet komen.

Je hebt het goed gedaan Robin, hierna is het klaar en beginnen we met een schone lei. Ze liet haar tranen al de vrije loop nog voordat hij zijn hand hard op haar billen liet neerdalen. Daar ging hij in een gestaag ritme mee door. Na een paar minuten begon ze steeds harder te huilen en lag ze snikkend over zijn schoot. Hij gaf haar nog een laatste serie harde klappen waarbij hij de intensiteit nog een laatste keer opvoerde. Ze had maar half in de gaten dat hij was opgehouden. Vincent liet haar nog even na snikken, wreef toen zachtjes over haar vuurrode en gloeiende billen en zei zacht en vriendelijk. Het is klaar Robin, ik ben trots op je. Je hebt het goed gedaan. Hopelijk heb je je lesje geleerd en is dit in de toekomst niet meer nodig. Voorzichtig hielp hij haar overeind en deed met een teder gebaar haar broek weer omhoog. Vincent sloeg vriendschappelijk een arm om haar schouder. Langzaam maar zeker kwam ze uit haar roes. Ze voelde zich kalm en tevreden. Voldaan, gelukzalig bijna. Ze had het volgehouden, alles was nu weer goed. Ze keek Vincent in de ogen en zei zacht “het spijt me zo, ik beloof dat ik vanaf nu beter mijn best zal doen”. Dat weet ik antwoordde Vincent met een glimlach. Hij haalde een glaasje water voor haar en samen spraken ze af dat ze de opdracht alsnog voor volgende week per mail zou inleveren. Toen ze weer wat tot zichzelf was gekomen namen ze afscheid. Eenmaal met haar hand op de klink van de deur draaide ze zich om en liep weer terug. Ze gaf Vincent een stevige knuffel en fluisterde: “dankjewel” Daarna maakte ze zich los uit zijn omhelzing en vertrok tevreden naar huis.