Als Lieze het kantoor op donderdagochtend binnenkomt, is hun hele werkplek versierd met vlaggetjes en ballonnen.

“Wat is er aan de hand?” vraagt ze. “Is er iemand jarig?”

“Tine wordt vandaag dertig,” antwoordt Sandra, die nog meer ballonnen aansleept.

“Wauw, dat wordt hier wel in stijl gevierd zeg.”

“Wacht maar,” grinnikt Sandra.

Voor Lieze kan vragen wat ze bedoelt, klinkt er vanuit de open ruimte luid “Lang zal ze leven” uit verschillende kelen. Sandra trekt haar mee om te zien hoe het feestvarken onthaald wordt.

Lachend steekt Tine haar handen in de lucht.

“Het is al goed, het is al goed,” lacht ze. “Jullie hoeven me er niet zo luidruchtig op te wijzen dat ik oud word.”

“Wat moet Mark dan zeggen!” roept Saskia.

“Hela, dat hoorde ik!” bromt Mark, die plots in de deuropening blijkt te staan.

“Oeps,” fluistert Saskia en ze wordt helemaal rood. Het is eigenlijk de eerste keer dat Lieze haar hoort praten, normaal is ze altijd vrij stil. Het is duidelijk dat zij een veel minder grote mond heeft tegen Mark dan Elke bijvoorbeeld, die haar ook nu weer uit de schijnwerpers redt.

“Nu ja, het is waar,” roept Elke. “Jij bent ook gewoon oud, Mark.”

“Zo is het wel genoeg,” glimlacht hij. “Gelukkige verjaardag Tine!” Hij geeft de jarige drie zoenen.

“En nu aan het werk allemaal!”

“Ja Mark,” antwoordt iedereen braaf. Er volgen nog enkele gelukswensen, maar dan loopt iedereen naar zijn eigen werkplek.

“Worden verjaardagen hier altijd zo uitbundig gevierd?” vraagt Lieze verbaasd nadat ze Tine zelf ook hartelijk gefeliciteerd heeft.

“Ja hoor,” antwoordt Sandra ondeugend. “En vanmiddag is er nog taart!”

“Lekker!”

“Maar jullie gaan nu eerst aan het werk!” klinkt Marks stem achter hen. Hij neemt Sandra bij haar oor en begeleidt haar naar haar stoel. Tine en Lieze gaan snel ook zitten voor hen dezelfde behandeling te beurt valt. Mark heeft een stapeltje papieren vast. Het eerste voorstel dat ze gisteren op zijn bureau moesten leggen. “Ik heb dit gisterenavond nog even bekeken en ik was onder de indruk,” geeft hij aan. “Voor een eerste voorstel is dit al uitstekend. Het viel me ook op dat er duidelijk enkele frisse invloeden in verwerkt zaten.” Hij kijkt Lieze waarderend aan. Ze bloost van genoegen. “Goed gedaan,” zegt hij. “Maar uiteraard is een eerste voorstel, hoe goed ook, altijd nog voor verbetering vatbaar. Ik heb enkele kanttekeningen gemaakt en zou graag willen dat jullie dit aan de hand daarvan verder uitwerken voor we het aan de klant voorleggen.”

“Ja Mark,” antwoorden ze alle drie, blij met het compliment.

“Goed, aan de slag dan maar!”

Na de middagpauze komt Tine het landschapsbureau binnen gewankeld onder een hele stapel taartdozen.

“Lieve help, Tine, met hoeveel dacht je dat we waren?” vraagt Elke haar.

“Genoeg,” antwoordt Tine. “Kun je me even helpen?”

Elke is al opgestaan en neemt enkele dozen van haar over. Samen zetten ze die op de vergadertafel in het midden van de ruimte.

“Zal ik ook even met je meelopen naar de keuken om borden en bestek en zo te halen?” biedt Elke aan.

“Graag!”

Niet veel later is de tafel gedekt en stromen hun collega’s toe.

“Lekker,” glundert Lieze als ze al die verschillende taarten op tafel ziet staan.

“Zelf gebakken?”

“Nee hoor,” lacht Tine. “Zo gek ben ik niet, ik heb wel wat beters te doen dan uren in de keuken te staan.”

“Het zal toch smaken!”

“Maar eerst nog wat anders, nietwaar Tine?” Mark is er ook.

Tine wordt rood en knikt. Lieze kijkt het fronsend aan. Wat heeft ze nu weer gemist?

“Kom maar hier, jarige!” roept Mark uitbundig. “Had je graag eerst een opwarming?” Tine knikt. “Wat zeg je?” vraagt Mark met een knipoog.

“Ja Mark,” zegt Tine.

“Kom maar hier dan.” Hij gaat op een van de krukjes zitten en klopt op zijn bovenbeen. Lieze kijkt verbaasd toe. Wat gebeurt er? Waarom krijgt Tine nu straf?

Sandra ziet het. “Kijk maar niet zo bezorgd,” fluistert ze haar toe. “Heb je nog nooit van een birthday spanking gehoord?”

Dat heeft Lieze inderdaad niet. Maar Sandra kan het niet verder uitleggen, want intussen heeft Mark Tines jurk over haar rug gelegd en trekt hij nu langzaam haar onderbroek naar beneden, waardoor haar collega’s vol zicht krijgen op haar ontblote achterwerk. Dan komt zijn hand een eerste keer naar beneden. Even verschijnt er een vage handafdruk, die snel in een lichtroze plek verandert. Weer komt de hand naar beneden. En weer. Oef, wat slaat hij hard, denkt Lieze. Onwillekeurig wrijft ze over haar eigen billen. Ze weet nog heel goed hoe het voelt. En nu wordt Tine ook zo hard geslagen, enkel omdat ze jarig is? Dat is toch niet eerlijk?

“Zo, dertig plus eentje voor goed geluk,” laat Mark de laatste klap neerkomen. “Nu kan het echte werk beginnen.”

“Echte werk?” Lieze is zo geschokt dat ze het hardop heeft gezegd.

“Dit was de opwarming,” antwoordt Mark. Hij haalt een grote houten plank met enkele gaten erin tevoorschijn. “Hiermee zullen we het jaar even goed inslaan,” grijnst hij.

Vol afschuw staart Lieze naar de paddle. Daarmee kan hij zonder twijfel beide billen in één keer raken. En dat 31 keer? Op haar verjaardag? Ze heeft intens medelijden met de jarige Tine en is plots erg blij dat haar eigen verjaardag nog ver weg is.

Op aanwijzing van Mark buigt Tine zich voorover tot ze met haar handen op de kruk leunt. Haar billen wijzen naar haar collega’s. Mark gaat schuin achter haar staan en laat het hout even cirkeltjes over haar billen wrijven. Dan brengt hij zijn arm naar achteren en met een luide klap landt de paddle op Tines billen, waar ze een rode afdruk achterlaten.

“Één!” roepen Liezes collega’s. Weer landt de paddle. “Twee!”

Tine houdt zich bewonderenswaardig stil, maar bij “Twaalf!” ontsnapt er toch een pijnkreetje uit haar mond en bij “Vijftien!” plooit ze even door haar knieën in een poging om de pijn op te vangen.

“Bijna aan de helft,” moedigt Mark haar aan. Hij geeft haar even de tijd om de positie opnieuw aan te nemen. Dan slaat hij op exact dezelfde hoogte als de vorige klap. Tine springt overeind en wrijft over haar billen. “Auw!” roept ze met een boze blik naar Mark. Die verblikt of verbloost niet. “Deze moet opnieuw,” zegt hij droog.

Even lijkt het alsof Tine wil protesteren, maar uiteindelijk neemt ze zonder iets te zeggen opnieuw de gevraagde houding aan.

Ook de tweede zestiende klap landt weer op dezelfde plek, maar behalve een zacht gekreun komt er geen reactie.

De volgende klap landt lager, op de overgang tussen haar billen en benen. Tine stampt even met haar linkervoet, maar houdt haar handen op het krukje. Ze klemt ze om de rand heen en bij elke klap ziet Lieze haar knokkels even wit worden, door de druk die ze zet. Ze probeert vast het krukje fijn te knijpen in een poging de pijn de baas te blijven.

Het moet ongelofelijk veel pijn doen, denkt Lieze medelevend. En dat op haar verjaardag. Ze schudt haar hoofd. Dit gaat haar toch wel wat te ver.

“Dertig!” roepen haar collega’s.

“Klaar voor de laatste?” vraagt Mark. Tine knikt. “Die is zoals je weet het hardst.”

“Ja Mark.” Tine zet zich schrap. Haar billen zijn intussen vuurrood, hier en daar schemert er zelfs wat blauw door.

Met een enorme zwaai landt de laatste klap op Tines achterwerk. Opnieuw zakt ze wat door haar benen, dan grijpt ze haar billen met beide handen vast. Applaus breekt uit en Tine maakt verlegen een spottende buiging naar haar collega’s.

“Kom hier kanjer,” zegt Mark en hij trekt haar in een stevige omhelzing. Hij fluistert iets in haar oor, maar Lieze kan niet horen wat hij zegt. Dan laat hij haar los en kan Tine voorzichtig haar onderbroek aantrekken, over haar geteisterde billen heen.

“En nu taart!”

Iedereen gaat op een kruk zitten. Ook Tine, al neemt ze heel voorzichtig plaats en vertrekt haar gezicht even als haar billen op het hout landen.