Het is vrijdagmiddag half zes. Inmiddels is iedereen naar huis. Weekend vieren. Behalve ikzelf en Rob.

Met mijn koffertje en wat papieren been ik zonder te kloppen zijn kamer binnen om vervolgens het koffertje op zijn bureau te kwakken en de (door mij vervalste) papieren onder zijn neus te duwen. ‘Wat is dit?’, vraag ik. ‘Denk je dat ik dit onderteken en hier de verantwoording voor wil nemen?’ Met fonkelende vuurspuwende ogen (hier ben ik heel goed in) kijk ik hem aan. ‘Wat zou mevrouw van der Linde van de boekhouding hier van vinden? Deze cijfers kloppen niet, dit is gewoon fraude! Zal ik dit maandag maar aan haar overlaten? En dan gelijk vertellen wat ik je hoorde mompelen toen ze hier de laatste keer wegging? “Enge heks” was het niet?? En dan ook maar gelijk vertellen hoe de vork in de steel zit met jou en onze collega Nicole?’ Geschrokken kijk je op, verwarring en ongeloof in je ogen die hard worden als je jezelf herpakt. ‘Karina., ben jij nou helemaal gek geworden hoe durf je mij zo…’ begin je maar stopt wanneer mijn blik zich in de jouwe blijft boren. Je staart terug en kijk me onverschrokken aan. ‘Wat denk je nou Karina, dat ik jou niet door heb? Dat ik niet weet dat je al weken om me heen zit te draaien in de hoop iets te krijgen wat niet bij jouw functieomschrijving hoort? Denk je nou echt dat Nicole mij niet heeft verteld wat er is gebeurd tussen jullie op die zondagmorgen? Denk je dat ik op jouw chantage inga? Dat er ook maar iemand in dit bedrijf die flauwekul van die vervalste papieren zal geloven?’

Je kijkt me aan om te zien wat deze woorden met mij doen. Ik voel langzaam maar zeker mijn vertrouwen wat weg zakken. Wat zou je nu doen? Ben ik mijn baan kwijt? Stuur je me weg? Ik probeer toch nog te reden wat er te redden valt: ‘Nee Rob, leuk geprobeerd. De aanval is de beste verdediging, maar hier kom je echt niet mee weg. Ik zal mevrouw Van der Linde precies vertellen hoe het zit met Nicole. Je weet dat ze bevriend zijn. Maar ik wil best nadenken over een andere oplossing hoor.’, speel ik met een zelfverzekerde blik (die ik allang niet meer voel). Je staat op en loopt naar me toe. Je bent veel groter en als je vlak voor me staat, voel ik me toch wel een beetje geïntimideerd. Die dwingende ogen. Die knappe kop. Altijd in control. Die arrogante zelfverzekerdheid. Ik wil wat zeggen, maar je onderbreekt me nog voor ik een geluid kan maken. ‘Nee Karina, nu moet JIJ gewoon even luisteren. Je komt hier binnen. In mijn kantoor. Met een vervalst document. Een hele grote mond en het idee dat je mij kunt domineren. Welnu jongedame, dat gaat niet gebeuren. Wat gaat gebeuren, is dat jij je spullen pakt en deze mooie baan vaarwel zegt. En als je dit baantje koestert, dan heb ik nog wel een andere optie voor je.’ Je laat even een stilte vallen. Ik kijk een beetje wanhopig in het rond. Hopend op hulp. Mijn plannetje valt in duigen. Het laatste wat ik wil is mijn baan kwijtraken. Niet in het minst omdat ik dan ook Rob niet meer zal zien. Ik zie geen uitweg meer, behalve mee te geven met deze sterke man. Alles beter dan weggaan, schiet door mijn hoofd. Ik zeg een beetje timide; ‘Alsjeblieft Rob, het spijt me, ik ben te ver gegaan, Ik weet het. Sorry. Kun je me vergeven?’. Helaas kan ik geen gedachten lezen, anders zou ik kunnen weten dat Rob inwendig juicht bij deze overwinning en nu zijn kans schoon ziet om datgene te doen wat hij al heel lang in gedachten heeft.

Hij lijkt onbewogen als hij zegt; ‘Okay Karina, je mag blijven als je nu precies doet wat ik zeg. Loop maar naar mijn bureau. Met je gezicht naar het raam.” Ik gehoorzaam en sta met mijn rug naar Rob toe voor zijn bureau. ‘Trek je rok omhoog Karina. Langzaam. Tot over je billen en buk voorover.’, klinkt zijn stem streng. Niet bang, maar wel behoorlijk opgewonden gehoorzaam ik. Daar sta ik dan. Niet als degene die de lakens uitdeelt, maar als een stout meisje dat moet luisteren. Een meisje die straf gaat krijgen. Want dat is me inmiddels wel duidelijk … Rob geniet van de aanblik van zijn mooie personal assistant die langzaam haar rok omhoog schuift en haar in een sexy stringetje ontblote kontje aanbiedt.
Rob loopt naar haar toe en zegt; ‘Karina, je hebt de mooiste billen die ik ooit heb gezien. Maar daarnaast ben je met je gedrag nu veel te ver gegaan. Dat zal ik niet onbestraft laten meisje. Ik ga je een ouderwets pak voor je blote billen geven. Niemand gaat ons storen. Jij gaat voelen wat het betekent om zo ondeugend te zijn. Om me zo uit te dagen.’ Terwijl je dat zegt, glijden jouw handen verkennend over mijn zitvlak. Strelend, verkennend. Lekker. Ik voel de opwinding in mijn kruis. Ik weet dat ik vochtig ben. Heel nat zelfs en ben als de dood dat Rob dat merkt. Jammer genoeg glijdt zijn hand ook over mijn natte poesje en laat hij deze opzettelijk daar zitten. ‘Ik ben helemaal niet verbaasd Karina dat dit jou opwindt. Ik zal je een geheimpje vertellen: Het windt mij ook op!” en met die woorden kletst de eerste klap op mijn billen. Ik wil overeind komen maar je duwt me naar beneden op het bureaublad terwijl een enorme slagenregen op mijn billen terecht komt. Ik hap naar adem, maar besluit geen kik te geven. Te trots. Rob weet dit natuurlijk en gaat onverstoorbaar verder. Hij pauzeert alleen even als hij mijn stringetje helemaal naar beneden trekt. ‘Die geeft toch geen bescherming’ zegt hij met een glimlach om zijn lippen. Genietend van dit moment. Karina had eens moeten weten hoe lang hij al over deze situatie heeft gedroomd. Elke keer als zij met haar vrouwelijke vromen langs hem heen liep. Licht wiegend met haar heupen zodat haar welgevormde kontje als het ware smeekte om een pak slaag. Een pak billenkoek dat ze vandaag dus eindelijk krijgt.

Hij besluit dat het tijd wordt voor de volgende stap. Pakt me bij mijn pols en sleurt me naar het bankstel in de hoek van zijn kantoor. Hij gaat zitten en trekt me over zijn knie. Zijn hand verwijdert het stringetje van mijn benen en daar lig ik. Met natte poes, rode billen, helemaal machteloos over Rob’s schoot, die bovendien met zijn rechterbeen een klem zet waardoor ik helemaal weerloos ben. Hij kijkt geamuseerd hoe ik me tracht te verzetten, maar hij heeft me stevig vast. ‘Ik ga je zo hard op je blote billen geven dat je minstens drie dagen niet kunt zitten Karina. Dat je billen donkerblauw kleuren en alleen al de gedachte aan zitten pijn doet. We hebben alle tijd. Je mag snikken, smeken, huilen, janken … het maakt mij niet uit. Jij gaat straf krijgen meisje. Zoals je hebt verdiend. Zoals het kleine stoute meisje dat je bent. En heel misschien als je braaf bent dan krijg je een beloning.’ Ik hoor zijn woorden en alles in mij schreeuwt om me te verzetten. Want Karina hoort ‘in control’ te zijn. Karina hoort haar zin te krijgen. Maar Rob heeft me in zijn macht en het aangekondigde pak slaag start. Mijn verzet is na enkele minuten gebroken. Mijn billen waren al zo pijnlijk. Ik kan niet meer stil blijven en begin te snikken. Eerst rustig maar na enkele minuten laat ik helemaal los.

Eigenlijk voelt dit helemaal niet zo slecht. Ondanks de pijn in mijn billen. Ik voel een dominantie waar ik al jaren naar verlang. De dominantie van een sterke lieve man die om me geeft. Het voelt goed om los te laten en alle opgekropte emoties komen er nu uit. Rob kijkt liefdevol toe, omdat hij weet dat het goed is. Dat Karina dit nodig heeft. Dat hij stiekem al heel lang verliefd is op deze mooie meid. Deze lieve Karina, die niet alleen beeldschoon is, maar ook gedreven, betrokken, intelligent en heel creatief. Hij moet lachen als hij bedenkt dat het haar creativiteit is die hem in deze positie heeft gebracht. Hij besluit het pak slaag met een laatste serie van honderd hele harde snel achter elkaar gegeven kletsen. Ik lig nog na te snikken als hij al een tijd je is gestopt. Rob’s hand gaat weer tussen mijn benen en teder en liefdevol glijdt hij van mijn poesje naar mijn bilspleet. Door het vocht wordt nu ook mijn kontgaatje nat gemaakt. Een vinger glijdt daar naar binnen. Hij vingert beurtelings mijn beide gaatjes tot ik schokkend klaarkom. Rob laat mij rustig genieten en trekt mij daarna liefdevol op zijn schoot. Kussend en strelend. Troostend. Wiegend. Dan vinden zijn lippen mijn lippen. Mijn betraande wangen raken de zijne. Zijn mond opent zich en ik reageer. Onze tongen ontmoeten elkaar. We genieten van deze nieuwe intimiteit. Wat voelt dit goed. Het emotioneert jou ook. Zoals we daar in elkaar armen liggen. Op de bank. Ik zie het in je ogen. We huilen nu beiden zachtjes. Van geluk. We voelen elkaars innerlijk. De hunkering die er al zo lang zat. Die is omgezet in puur geluk. Iets mooiers kunnen we elkaar niet geven.