Zowel Heleen als Ron slaagden erin wat slaap in te halen in de trein op weg naar Zeeland. In eerste instantie was Heleen veel te opgewonden om te kunnen slapen en irriteerde het haar dat Ron zo gemakkelijk lag te snurken. De trein leek wel een eeuwigheid langs de groene weilanden te zoeven. De treinreis zou een paar uur gaan duren en de seconden, minuten en uren kropen maar langzaam voorbij. Er leek maar geen eind te komen aan de weilanden vol koeien en schapen en uiteindelijk won haar vermoeidheid het van de opwinding en viel ook Heleen in slaap.

In Heleen haar dromen kwamen allemaal fragmenten van de vorige dag, van hun huwelijk voorbij en van de omgeving die ze in de reisgids had gezien van hun bestemming. Geen van de dingen die ze droomde bereikten een bevredigend einde. Toen de trein over de dam over de Zeeuwse wateren reed voelde Heleen zich rusteloos. Ron negeerde haar elleboog en bleef ook het laatste deel van de reis slapen. Dit verhoogde het rusteloze gevoel bij Heleen.

De reis duurde lang. Een paar keer minderde de trein vaart zodat het leek of ze hun bestemming bereikt hadden, maar even zovele keren gaf hij opnieuw gas. Toen de trein voor de vierde keer op rij vaart minderde reden ze het stationnetje binnen. Op het moment dat hij tot stilstand kwam, werd Ron wakker en rekte zich als een luie kat uit.

‘Hee schatje, ze zijn er al!’, glimlachte hij slaperig en greep naast zich om zijn arm om haar heen te doen.

Heleen liet zich achterover in de bank zakken en gromde, ‘Ik verveel me en ik ben moe. Het werd verdomme tijd dat we er waren!’

Ron lachte en kneep in haar schouders. ‘We moeten eerst nog de veerboot zien te halen voor we er zijn’.

Heleen kreunde bij de gedachte.

‘Het is wel goed. Ik voel me fit en zal wel rijden. Misschien kun je nog wat slaap inhalen in de auto’, grijnsde Ron. Heleen haar neiging om kribbig te worden als ze oververmoeid was,was iets dat hij al een paar keer had meegemaakt in de periode dat ze nog verkering hadden.  Hij wist dat haar humeur nog een paar flink op en neer zou gaan van enerzijds opgewonden opgewekt en anderzijds klagerig en moe, voor ze bij hun hotel zouden zijn. Hij wist ook dat een flinke nachtrust en samen lekker ontspannen haar er wel weer bovenop zouden helpen.

Toen de trein gestopt was op het station was een drukte van belang in de gangpaden. Iedereen had zijn bagage uit de netten gehaald en probeerde tegelijkertijd via de smalle gangpaden de trein te verlaten. Hierdoor werd het een gedrang van jewelste.

Toen Ron op het station een bagagewagentje probeerde te bemachtigen moest Heleen het nodige stoom afblazen.

‘ArrggHHH!’ Waarom stoppen we nu weer?’, haar stem was vervuld met ongeduld.

‘Rustig aan Heleen. Dit bespaart ons een heleboel sjouwwerk, bovendien kun je er lekker op leunen terwijl ik onze auto haal’, antwoordde Ron geduldig, maar dit laatste kostte hem moeite.

‘Schiet nou maar op’. Heleen’s frustratietolerantie was van dien aard dat ondanks dat ze wel beter wist, ze niets anders kon dan Ron opjagen.

Het duurde wel twintig minuten voordat de lange rij voor het loket opgelost was en hij de sleutels van de Toyota 4Runner in ontvangst kon nemen en nog eens twintig minuten voor hij de wagen van het parkeerterrein gehaald had.

Het was even na tweeën toen het stel het stationsterrein verliet.

De zon en de frisse buitenlucht zorgden dat het humeur van Heleen wat opknapte, zeker toen de auto goed en wel op de veerboot stond. Toen ze echter na een korte reis de veerboot verlieten was het alweer gebeurd met de tijdelijke opleving.

‘Kijk uit Ron!’, siste ze toen een auto vanaf de zijkant de rij probeerde binnen te dringen. ‘Hij botst tegen ons aan’.

‘Ik heb het allemaal onder controle Heleen’, Ron probeerde haar ongeduld te negeren en concentreerde zich op het verkeer om hun heen.

‘Daar lijkt het anders niet op! Ron kijk nou uit!’ Een andere auto kwam aanzoeven en sneed hun af.

‘Houd nou op Heleen!’, snauwde Ron. ‘Het gaat prima! Ik heb het onder controle!’

‘Vertel me niet wat ik moet doen. Als ik wat wil zeggen, dan doe ik dat gewoon’, snauwde Heleen terug.

‘Wil je graag dat je de rest van onze huwelijksreis in de hoek doorbrengt met gloeiend rode billen?’, waarschuwde Ron.

Heleen bleef protesteren, maar besloot haar woorden voorzichtig te kiezen. Ze had niet het idee dat zijn laatste vraag grappig bedoeld was. Maar haar bloed kookte. Enerzijds wou ze hem vertellen waar hij wel niet heen kon lopen, anderzijds kreeg ze stiekem de rillingen die zijn dominantie haar bezorgde. Deze emoties streden even met elkaar tot ze een compromis met elkaar vonden.

‘Kijk jij nou maar uit waar we rijden’, gromde ze en keek naar de weg voor hen met haar armen over elkaar.

Ron grijnsde. De aarzeling en de manier waarop zijn verse echtgenote bloosde hadden dit veroorzaakt. Hij nam een ferm besluit. Heleen zou hoe dan ook die avond een flink pak op haar billen krijgen. Als ze goed op haar tellen zou passen, dan zou het puur voor het plezier zijn, en anders, glimlachte hij, ‘dan zou het verdomd veel pijn doen en daarna pas in plezier veranderen’.

Toen ze het schiereiland opreden genoten beiden van het formidabele uitzicht. Ron reed een toeristische route voor hij op de kustweg terecht kwam. Ze hadden nog tijd zat voor het etenstijd zou zijn voordat ze in de herberg terecht zouden komen waar ze de eerste twee nachten zouden overnachten. Het haventje van het pittoreske plaatsje was uniek. Heleen was er al verliefd op geworden toen vrienden hen er foto’s van hadden laten zien en toen ze had ontdekt dat het een penthouse was met een open haard en een prachtig uitzicht over het water en dat het in hun budget paste, was ze verkocht.

Vrienden hadden hen een rustieke plaats aan de noordkant aangeboden. Hierdoor konden ze veel langer wegblijven dan gepland en plaatsen bezoeken die anders niet in hen opgekomen zouden zijn. De eerste week zouden ze noordkust van het schiereiland verkennen en de laatste week zouden ze voornamelijk aan de westkust doorbrengen. Beiden hadden lange tijd over deze reis gefantaseerd. Niet alleen omdat het hun huwelijksreis was, maar ook omdat het een deel van ons land was,wat ze beiden graag eens wilden verkennen.

Heleen leunde achterover en genoot van het uitzicht. Eindelijk tijd voor hun tweeën. Ze zuchtte en ontspande.

‘Mooi hè?’, zei Ron zachtjes. Heleen knikte alleen maar instemmend.

Ze waren een paar minuten helemaal stil. ‘Voel je je al wat beter?’, verbrak Ron de stilte. Heleen grimasseerde. Ze wilde glimlachen en hem een goed bedoelde por in zijn ribben geven, maar in plaats daarvan begon de irritatie weer op te lopen.

‘Rijd nou maar door, OK?’, gromde ze.

Her en der zaten diepe gaten en stonden grote plassen water op de weg, maar gelukkig was er bijna geen verkeer. Ze reden langzaam door de dertig kilometer zone tot ze uiteindelijk koers zetten op hun hotel.

Heleen bleef de rest van de reis een beetje stilletjes en nors voor zich uitkijken. Haar houding maakte Ron alleen maar vastbeslotener haar straks iets te geven om treurig over te zijn. Toen ze incheckten en Heleen onvriendelijk deed tegen de piccolo die hen wou helpen met de bagage had Ron er schoon genoeg van.

‘Heleen! Laat die man zijn werk doen’. Hij richtte zich op de onthutste piccolo en begon uit te leggen, ‘ze heeft de afgelopen nacht slecht geslapen’. De piccolo glimlachte en knikte.

Heleen leunde achterover en zeurde, ‘praat niet over me alsof ik er niet bij ben en ook niet alsof ik een kind ben’.

Ron zei niets, maar hij trok haar dicht tegen zich aan terwijl ze naar de lift liepen. Ze hadden een sleutel nodig om op de bovenste verdieping te komen, er was daar maar één kamer. Het uitzicht en de kamer waren nog veel mooier dan de foto’s al hadden laten zien. Ron gaf de piccolo een fooi en deed de deur achter hen dicht.

‘Kom hier meisje’, gromde hij en stak zijn armen naar haar uit.

Heleen gehoorzaamde en liet zich door hem omhelzen. Ze was doodmoe maar reageerde onmiddellijk op de verharding die ze tegen haar onderbuik voelde duwen. Ze omhelsden elkaar en kusten, handen streelden en raakten verboden gebieden aan van elkaar. Uiteindelijk slaagde Ron erin zich los te maken.

‘Waarom laat je niet het bad vollopen terwijl ik er voor zorg dat we ons eten hier op onze kamer geserveerd krijgen. Een avondje vroeg naar bed zal ons beiden goed doen’.

Heleen zuchtte om haar tegenzin te laten merken. Maar ze knikte en deed wat Ron gesuggereerd had.

In de tijd dat Ron aan de telefoon hing had Heleen hun kleren uit de koffer gehaald en ze netjes opgeborgen. Het whirlpoolbad had zich gevuld met lekker warm water. ‘Ik kan mijn nachtjapon niet vinden’, pruilde ze.

‘Die heb je ook helemaal niet nodig’. Ron ging achter haar staan en omsloot haar borst met zijn armen.

‘Ron!’, zeurde Heleen.

‘Wat wil je nu duidelijk maken?’, hij irriteerde zich dood aan haar toontje.

Ondanks alles moest Heleen om zichzelf lachen. ‘Ik hoop dat ze een beetje vlot zijn met het eten’.

‘Nee, ik heb gezegd dat ze het niet voor zes uur moeten bezorgen. Dat geeft ons nog twee uur om jou in de stemming te brengen en daar ga ik nu mee beginnen’. Ron draaide haar gezicht met een ruk naar hem toe en drukte zijn mond op de hare.

Heleen deed haar armen omhoog zodat Ron zonder probleem haar sweater over haar hoofd kon trekken. Haar handen volgden de zijne op weg naar de rits van haar spijkerbroek zodat ze hem kon helpen deze los te maken en van haar dijen te laten glijden. Een paar minuten later leunde haar naakte lichaam tegen de zijne. De sensatie van haar naakte lichaam tegen dat van hem dat nog volledig gekleed was, de wetenschap dat er geen grenzen meer waren aan hoe ver ze konden gaan en sterke handen en armen, wonden Heleen op. Ron was nu van haar, helemaal van haar.

Er zijn een paar dingen waren we het over moeten hebben’, Ron duwde Heleen’s schouders van zijn lichaam vandaan.

‘Niet nu’, jammerde Heleen gefrustreerd.

‘Oh jawel’, grijnsde Ron. ‘We kunnen er misschien maar beter gelijk mee beginnen. Het zal ons beiden goed doen.

‘Hoe bedoel je gelijk beginnen? Ik wil dat we de liefde gaan bedrijven. Er is niets wat op dit moment belangrijker is’, Heleen strekte zich naar hem toe en haar mond zocht de hare.

‘Eerst maar even die andere dingen’, fronste Ron toen hij haar kus weigerde.

‘Hee Ron! Kom nou! Wat moet dit voorstellen?’ Heleen trok haar hoofd terug en voelde zich plotseling beschaamd en kwetsbaar.

‘We gaan het eens hebben over dat kribbige humeur van je van vanmiddag en hoe je anderen met je vermoeidheid hebt lastig gevallen. We zullen er eens voor zorgen dat je je voortaan wel twee keer zult bedenken voor je dat nog eens in je hoofd haalt.

‘Ron?’, fronste Heleen. Ze hield niet van de kille toon die in zijn stem te horen was, zelfs niet toen ze de opwinding in haar kruis voelde toe nemen toen ze hem hoorde praten.

‘Houd op met je ge-Ron, Heleen. We hebben het hier eergisteren nog over gehad en ik heb je gezegd wat je van me mocht verwachten. Bovendien heb ik je de hele weg hiernaar toe gewaarschuwd, maar tevergeefs.

‘Ach Ron!’ Heleen sperde haar ogen open en ze twijfelde niet langer aan wat hij van plan was. ‘Asjeblieft niet doen! Niet nu. Ik zal me beter gedragen, dat beloof ik’.

Ron glimlachte. ‘Ja Heleen, je zult er erg van opknappen. Dat geldt voor ons beiden. En dit gaat er voor zorgen’. Hij pakte haar arm en trok haar in de richting van het bed.

‘Nee Ron alsjeblieft!’ Heleen begon terug te trekken. Maar haar inspanningen konden niet voorkomen dat hij op de rand van het grote bed ging zitten en haar voorover over zijn schoot trok. Ze zakten beiden weg in het zachte grote bed. Heleen probeerde zich met handen omhoog te drukken in een poging van de schoot van Ron te ontsnappen.

Ron hield haar echter op haar plaats en liet zijn hand hard op beide billen neerkomen.

‘Auw!’, gilde Heleen. Ze was te moe om zich te verzetten en probeerde zich te realiseren wat er met haar gebeurde. Ze kreeg tijdens haar huwelijksreis van haar strenge en onvermurwbare echtgenoot een pak op haar blote bips. Ze dacht dat dit alleen in geromantiseerde verhalen voorkwam, maar nu gebeurde het echt.

Ron sloeg hard en snel. Al snel lag Heleen hardop te jammeren. Ook al steldehet haar, wat er nu gebeurde, tegelijkertijd op een vreemde manier gerust. Ze kon het kloppende gevoel tussen haar benen niet ontkennen, maar evenmin de wens om zo snel mogelijk aan deze pijn te ontkomen.

‘Alsjeblieft Ron! Het doet pijn. Ik zal de volgende keer beter mijn best doen. Alsjeblieft!’ Heleen bracht haar handen naar achter in een poging de vastberadenheid van Ron een halt toe te roepen. Maar hij fixeerde ze op haar rug en bleef gewoon door slaan.

‘Bij deze laat ik je weten dat dit je telkens opnieuw staat te wachten als je je onhebbelijk gedraagt’, legde Ron uit.

‘Het is niet eerlijk Ron’, snikte ze.

‘Natuurlijk wel! Als je mijn humeur bederft wanneer je met je verkeerde been uit bed gestapt bent, dan is dit wat je mag verwachten’. Hij zette zijn woorden kracht bij door harder te gaan slaan. ‘Als je geen pak op je billen wilt, moet je beter je best doen als het aankomt op wat aardiger doen tegen andere mensen.

‘Het is niet eerlijk Ron!’, Heleen draaide met haar heupen in een poging van zijn schoot af te glijden, om zo de klappen te ontwijken.

‘Het is ook niet eerlijk dat je je slechte humeur op mij af reageert. Wat dat betreft staan we dus gelijk. Ik denk alleen dat dit een stuk constructiever is’, Ron verhoogde het tempo van de klappen.

Heleen begon te huilen. Het pak op haar bips deed zeer. Maar meer nog dan dat kwamen alle frustraties en vermoeidheden tevoorschijn.

‘Zie je wel?’, zei Ron terwijl zijn hand met grote regelmaat bleef neerdalen. ‘Alle negatieve energie verdwijnt nu. En bij mij verdwijnen ook alle frustraties van het uitgedaagd zijn’.

Ron eindigde met een volle minuut harde klappen op haar bips, die er voor zorgden dat Heleen furieus begon te worstelen om aan zijn greep te ontkomen. Toen hij eindelijk stopte en haar oppakte om haar op zijn knie te laten zitten, begroef ze dankbaar haar gezicht in zijn shirt.

Toen Heleen weer aan iets anders kon denken dan aan haar gloeiende billen, haalde ze diep adem en keek Ron in zijn ogen. ‘Het spijt me’.

‘Dat weet ik. Mij ook’, hij boog zich naar haar toe en kuste haar.

Ze omhelsden elkaar en het duurde maar even en ze lagen beiden languit op het bed om af te maken wat ze gestart waren toen Ron de deur achter zich dicht gedaan had. Heleen was er van overtuigd dat het orgasme dat ze deze keer beleefde verhevigd was door de hitte van haar bips. Ze wist dat ze enorm opgewonden raakte van de autoriteit van Ron. Zijn stoten in haar leken harder en bevredigender omdat hij sterk genoeg was om haar in de hand te houden wanneer ze dit nodig had.

Als dit zo nu en dan de prijs was die ze moest betalen omdat ze haar frustratie de vrije loop liep, dan was dat bij nader inzien helemaal niet zo erg, of wel?