“You’re not feeling well today, are you?”Je blauwgrijze ogen kijken weer eens dwars door me heen. Ik had het niet willen laten merken maar het is simpelweg mijn dag niet. Ik heb me verslapen, de bus reed net te vroeg voor mijn neus weg en de trein had vertraging. Op het station bleek het nog te vroeg om een bak koffie te halen en ik herinnerde me te laat dat ik mijn e-reader op mijn nachtkastje had laten liggen. Om onverklaarbare reden voelt het alsof de wereld vandaag tegen me is.
Hooguit een paar keer per jaar heb ik een ontmoeting met een Amerikaanse vriend, waarbij het een hoop gepuzzel is om tijd te vinden om elkaar te ontmoeten, dus ik baal als een stekker dat alles precies vandaag zo tegenzit.
Het maakt me enigszins nerveus om in deze gemoedstoestand tegenover je te zitten. Ik ben een half uur later dan afgesproken omdat ik mijn aansluiting met de bus niet gehaald heb. Opnieuw neem ik me voor binnenkort mijn rijbewijs te halen. Dan behoort het extra te laat komen door het OV écht tot de verleden tijd.
Je blijft me aankijken rustig je koffiekopje neerzet. In tegenstelling tot mijn vrouwelijke humeurigheden heb ik je nooit anders meegemaakt dan hoe je nu tegenover me zit, zelfverzekerd, beheerst, en je laat je door niets van de wijs brengen.”I should punish you for being late. You could have planned your trip better. “
Ik zucht en voel me gefrustreerd omdat ik niet echt iets tegen alle vertraging kon doen vandaag. Ik probeer mijn tranen te bedwingen. Het is zo’n dag waarbij alles me lijkt te raken. Het liefste zou ik mijn bed weer instappen en een potje janken.
“But I think a spanking will not help you feel better today. Lets try something different instead. It won’t hurt, I promiss, unless you misbehave, young lady.”Ik frons. Ik krijg geen tijd van je om te reageren want je staat resoluut op, pakt mijn arm vast en trekt me zachtjes mee. Zonder een woord te zeggen bereiken we je hotelkamer.
Opnieuw word ik zenuwachtig. Ik ben vergeten hoe lang je bent ten opzichte van mij, jij 1.90 en ik 1.58, en het bedwelmende effect dat het op me heeft.Je sluit zachtjes de deur en mijn hart gaat vanzelf wat harder slaan, ik ben me bewust van het feit dat ik geen kant meer opkan en nu compleet aan jou ben overgeleverd.
“I want you to undress right away. Don’t just stand there, hurry up a bit,” spoor je me aan terwijl je iets in je bagage zoekt. Ondertussen kleed me uit en vouw mijn kleren netjes op en ik hoor je iets openritsen. Een portefeuille.
Je ogen nemen mijn lichaam goedkeurend op.”You really have been working out lately, it defenatly shows.””Well I would not lie about such things, that wouldn’t be a smart thing to do,” lach ik een beetje verlegen. Het blijft voor mij een onzeker puntje, maar ik doe hard mijn best zo goed mogelijk uit te zien, ook al kost het me moeite om soms in beweging te komen en de spierpijn lijkt nooit te wennen.
Je houdt een euromunt in je hand. Voor het eerst zie ik je lachen vandaag, blijkbaar zie ik er compleet verbijsterd uit.”I want you to stand in the corner today, but you have to keep this coin to the wall. You keep your arms on your head en this coin to the wall, with your nose. Understand?” Je grijnst.
Ik frons opnieuw en ik begin te blozen. Ik voel een protest opkomen, ik ben toch geen kind meer, en wat is dat nou voor iets vreemds met die munt, maar het lijkt me toch beter om er niet tegenin te gaan. Het voelt heel gênant om in de hoek te moeten en ik kan me eigenlijk helemaal niet herinneren ooit gebloosd te hebben.
“You will have no choice but to calm down, young lady,” Je pakt mijn kin vast en kijkt me streng aan.”You have to stand there for ten minutes. But, if you let that coin drop, I still need to spank you.” Opnieuw wil ik protesteren maar slaag ik erin om mijn mond te houden en een keer diep adem te halen.
“You can do this, i’m pretty sure you succeed. Since this is new to you I’ll let you practice for a minute, just this once.”
Ik merk meteen hoe lastig het is want de munt valt onmiddellijk naar beneden al voordat ik überhaupt in een beetje comfortabele houding sta. Bij iedere poging om mijn lichaam te ontspannen voel ik de munt weer schuiven.
“The ten minutes goes in right…. now. Be an angel and keep that coin at the wall,” waarschuw je me.
Ik voel een rilling opkomen, ik weet echt niet of ik dit tien minuten kan volhouden. Door de rilling voel ik de munt alweer iets zakken en ik duw mijn neus nog wat harder erop. Mijn hart klopt als een bezetene en in plaats van te ontspannen probeer ik mijn spieren vast te zetten zodat ik niet meer kan bewegen.
Laat de munt alsjeblieft niet vallen blijf ik mezelf in gedachte inprenten en het is mijn mantra voor de komende tien minuten, om gefocust te blijven.
Mijn armen verzuren en net als ik denk dat ik het niet meer langer vol kan houden sta je achter me. Behendig trek je me van de muur af en vang je de munt op.
“You did very well,” zeg je en je geeft me een kus op mijn hoofd. Je trekt me op schoot en ik leun vermoeid tegen je aan. Ik vraag me af of ik na deze ervaring ooit nog zonder te blozen naar een muntstuk kan kijken.
“Thank you for understanding me,” zeg ik zachtjes.Je fluistert in mijn oor: “I already told you I’m mostly nice,” en ik lach voor de eerste keer vandaag.