Met ongeloof staar ik naar het schermpje van mijn telefoon en lees het appje nog eens door.

“I’m in Amsterdam at the moment and we need to have a serious talk. I expect you to meet me as soon as possible today. Make it happen, no procastination.”  

Shit. Hoezo? Mijn hart gaat tekeer. Ik wist niet eens dat hij hier is. Wat heb ik nu weer verkeerd gedaan? Ik kan me eigenlijk niks bedenken waardoor ik in de problemen zit. In de app die erop volgt staan de gegevens van het hotel waar hij nu is met ‘asap’ in grote koeienletters eronder.

Ik ben aan het werk en ik kan eigenlijk niet zomaar weg. Mijn enige opties zijn ter plekke ziekmelden of hem negeren, maar aangezien de blauwe vinkjes al bij het appje staan kom ik natuurlijk niet meer weg met de smoes dat ik zijn berichtje niet gezien heb. Zucht. Ik moet die vervloekte vinkjes toch echt eens uit gaan zetten.

Zenuwachtig stap ik het kantoor van mijn teamleider binnen en mompel dat ik misselijk ben, me echt ineens niet lekker voel en graag naar huis wil. Ik moet er behoorlijk pips uit zien want hij vindt dat ik er inderdaad niet helemaal goed uitzie en ik moet maar snel onder de wol kruipen. Duimen maar dat ik er straks geen vragen over krijg want volgens mij zit ik al genoeg in de problemen zonder deze leugen op te hoeven biechten.

Een half uur later loop ik nerveus het hotel binnen. Ik zie hem al zitten in de lobby. Hij zit achter een laptop en heeft mijn aanwezigheid nog niet door. Een tijdje sla ik hem gade, hoe hij zit te werken, met die ietwat nonchalante, serieuze houding waar hij ook veel autoriteit mee uitstraalt. Ik slik. Waarom wilde ik dit allemaal ook al weer zo graag? Ik kan nog rechtsomkeert maken maar dan kijkt hij op. Zodra hij mij in het oog heeft, wenkt hij me en gebaard dat ik moet gaan zitten. Hij werkt nog een paar minuten door en slaat dan zijn laptop dicht.

“Sorry, I needed to finish that. How have you been lately?” Hij kijkt me onderzoekend aan.

“Just … fine,” mompel ik wat verward. Hij heeft me vast niet gevraagd te komen om alleen dit te vragen. Tot zover ik weet heb ik me sinds onze laatste ontmoeting aan al onze afspraken gehouden. Ik ken hem ondertussen goed genoeg om te weten dat er ergens een addertje onder het gras zit. Nou ja addertje, waarschijnlijk een anaconda ofzo.

“No, just tell me how you really are.” Zijn blik wordt donkerder. Ik heb nog steeds geen idee welke kant hij met zijn vraag op wil. Mijn mond wordt droog. Wat wil hij nou eigenlijk horen?

“Oh, come on, it’s is a simple question,” zegt hij ongeduldig terwijl hij me aan blijft kijken.

“Well… just fine… I quess,” en ik haal geïrriteerd mijn schouders op. Ik heb geen zin in vage raadspelletjes vandaag.

“I know you’re not. This is wat is going to happen today young lady. Letshavesome coffee first. When we finesed we go straight to my room. I have a short phonecall to make so you’ll wait and you think about why you clearly are not fine. Holding a coin to the wall, if you know what I mean.” Hij glimlacht en legt een kleine munt op tafel.

“A penny for your thoughts,” zegt hij triomfantelijk. Mijn irritatie bereikt door zijn opmerking een nieuw hoogtepunt en boos sla ik mijn armen over elkaar heen. “Not funny,” snauw ik. “And really? You expect me to do that without telling me why, you ask me to come without letting me know in advance, playing a fucking stupid game with me, you… you…” Asshole ligt op het puntje van mijn tong maar ik weet me net op tijd in te houden. Mijn hart begint te bonzen, mijn handen gaan trillen en ik krijg het benauwd. Wie denkt hij eigenlijk wel niet dat hij is?

Het volgende moment is zeer gedenkwaardig want voor het eerst zie ik verbijstering op zijn gezicht. Het is zo surrealistisch dat ik in de lach schiet. Ik kan er niet meer mee stoppen en de tranen rollen nu zelfs over mijn wangen. Zonder nog iets te zeggen pakt hij eerst de munt en dan zijn laptop. Uiteraard vergeet hij die stomme munt niet. Hij staat op en loopt naar me toe, pakt me bij mij arm en trekt me van de stoel af. Die koffie kan ik blijkbaar nu wel op mijn buik schrijven.

Terwijl hij me meetrekt slaat mijn lachbui om in paniek. O fuck hier kom ik natuurlijk absoluut niet mee weg. Nou ja daar kan ik nu niks meer aan doen. Wat een domme doos ben ik toch af en toe. Hij duwt me ruw zijn kamer binnen.

“I want you to undress right away, young lady, now,” commandeert hij. Ik begin heel rustig mijn schoenveters los te maken en ben niet echt van plan veel haast te maken met het uitkleden.

“I went to Eindhoven yesterday,” vertelt hij ondertussen, “to buy some nice leather instruments. You probably heard of that company, the London Tanners? I was suprised to find this company in your country in stead of England.”

Hij legt twee voorwerpen op het bed. Ik schrik als ik de voorwerpen herken, de beroemde en beruchte boudoir paddle en grandma slipper paddle, die door een spanko vriendin omgedoopt zijn tot Woezel en Pip.

“Ik heard some really good stories about these implements. Now hurry up, I’m not going to repeat myself today. Oh, and don’t you ever try to talk to me like that again. You get another punishment for that.”

Ik blijf geïrriteerd staan en sla boos mijn armen over elkaar. Dit gaat van kwaad tot erger en ik heb nog steeds geen idee waarom. Ik probeer het liedje dat plots in mijn hoofd opkomt te negeren maar het kinderliedje laat zich niet uit mijn geest verbannen.

En van je één, twee. Jongens, kom je spelen dan? Alles lekker delen dan? Drie, vier. Alles zo gezellig hier. Nooit een dag sip, met Woezel en Pip. Met Woezel en Pip.

Ik schiet opnieuw in de lach. Zelfs van mijlenver afstand kunnen mijn spankee vrienden me blijkbaar nog in de problemen brengen.

“You think that extra punishment will be funny? I promise you it won’t. Now calm down. Today will not be about what you want but what you need.” Hij pakt me bij mijn kin en kijkt me een poosje serieus aan. Zijn kalme blik lijkt dwars door me heen te gaan en voor het eerst vandaag voel ik een stukje berusting en zakt mijn boosheid een beetje.

Een paar minuten later sta ik uitgekleed met mijn neus die idiote munt tegen de muur te houden. Het voelt zo stom om daar te staan met mijn armen op mijn hoofd. Ik voel mijn irritatie weer omhoog komen. Waarom ben ik ooit akkoord gegaan met in de hoek staan met een munt? Mijn armen verzuren en ik weet uiteindelijk niet meer op wie ik boos ben, op hem omdat hij me op deze manier heeft laat komen, of op mezelf omdat ik weer in deze situatie ben beland.

Zijn telefoongesprek is afgelopen en hij pakt me bij mijn arm, trekt me een stukje van de muur af en vangt behendig het muntje op. Vervolgens begeleidt hij me naar het bed en trekt me over de knie.

De eerste klappen zijn gelijk heel hard en de tranen schieten vrijwel direct in mijn ogen. Niet eens zozeer vanwege de pijn, maar eigenlijk vooral omdat het oneerlijk voelt aangezien ik nog steeds niet weet waarom ik moest komen. Hij helpt me overeind en pakt mijn handen vast.

“Why are you here?” vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. Ik voel me ineens erg moe. Ik heb geen zin om te gokken naar een reden.

“Well.. please enlighten me, I really don’t have a clue,”

“Well.. who, please think of your manners young lady,” zegt hij en trekt me opnieuw over de knie. Ditmaal zet hij één van de instrumenten in. Absoluut niets schattigs aan Woezel, of zou het Pip zijn? Flop!

“Oh, au! Sir! Well…Sir!” snotter ik. Ik dacht toch wel wat leer gewend te zijn maar dit … jemig. Mijn tranen blijven rollen. Hij blijft verder stil en een poosje klinkt er alleen het ritmische getik van Woezel, of is het Pip, en mijn gesnik. Uiteindelijk helpt hij me weer overeind en trekt me dit keer op zijn schoot.

“Here is your clue, young lady. How’s your night’s sleep lately? I know you are tired a lot, you constantly make small mistakes at your job, you keep forgetting stuff. I know you are not fine, on the contrary, you really needed an intervention.” zegt hij serieus en veegt liefdevol de tranen van mijn wangen.

Ik wil protesteren. Wat is dit nou weer voor flauwekul.

“No, let me finish. I’ll kept an eye on your online behavior. You go to bed around half past twelve, sometimes even one o’clock, when you go working you get up a quarter to six. Now, how many sleep hours a person needs every night, eight right? Assuming you miss two hours on your three workdays, you also miss one hour when you take your kids to school. Now, you are a smart woman, how many hours you miss on a weekly base?”

“Euhm, let me think, eight hours,” zeg ik beschaamd. Dat is zo bij elkaar eigenlijk best veel inderdaad.

“Also eight hours. Do you even realize you miss a whole night sleep every week? A whole night. Every week. Let that sink in for a moment. No wonder you are so stressed out. How much coffee you drink on a day?”

“Euhm,” ik tel de talloze koffiemomenten die ik iedere dag heb. “About seven I quess, maybe even more,” Ik leef zo ongeveer op koffie.

“Seven or more? That sounds like an addiction. Did you know that coffee increases the risk of cardio-vascular disease if you drink more than 5 cups a day in the long term? I’m going to make it clear to you that you have to go to bed earlier. You’ll get a bedtime from me for now. And you are going to decrease your coffees. Hence my new friends here, I hope you will learn something from them fast. Now back over my lap,” zegt hij streng.

“No! A bedtime? Seriously? What am I, twelve?”

“Let go of your recalcitrant attitude, young lady. You need to learn a servere lesson about obedience again,”

Zonder pardon trekt hij me weer over de knie en is de kennismaking met Woezel én Pip absoluut een feit. Hij slaat minuten lang zonder een woord te zeggen. Mijn billen staan in vuur en vlam en ik kan niet meer stil liggen. “Au au, please stop,” jammer ik en de tranen rollen over mijn wangen.

“Are -pats- you -pats- accepting -pats- getting -pats- a -pats- bedtime -pats- young -pats- lady? -pats-.”

“Au! Okay yes Sir,”

“Are -pats- you -pats- going -pats- to- pats- decrease your -pats- coffees-pats- young -pats- lady -pats-.”

“Au, au, I am Sir, au, please stop,” smeek ik.

“Will -pats- you -pats- let -pats- me -pats- lead -pats- you -pats- and -pats- will -pats- you -pats- obey -pats- me? -pats-.”

“Yes! I will Sir,” snik ik en het lijkt alsof laatste restje irritatie en weerbarstigheid van me afglijdt. Mijn lijf voelt slap en ik voel me helemaal leeg maar op een fijne geborgen manier.

“Good girl,” zegt hij zachtjes.

Hij helpt me overeind en trekt me in zijn armen. Mijn tranen blijven komen en hij wiegt me zachtjes heen en weer tot ik rustiger word. Deze tedere kant van hem verrast me iedere keer weer, hoe hij zo snel van bijna meedogenloos naar zo lief kan switchen.

“It’s okay, calm down, you did very well.” Hij masseert eerst mijn nek en gaat dan langzaam naar mijn schouders. Zijn warme lichaam en aanraking voelen heel prettig en ik kom weer volledig tot rust bij hem. Ik doezel zelfs een beetje weg maar dan trekt hij me abrupt overeind. “Ready for your next punishment?” Hij wacht mijn antwoord niet af en trekt me aan mijn oor mee naar de badkamer. Hij zet de kraan bij de wastafel open en pakt een stuk zeep.

“Open your mouth, I’m going to rinse your mouth thoroughly with soap. I will make sure you never forget who you talking to again.”

Ik slik. Dit kan niet waar zijn. Het is belachelijk en ik wil hier weg. Maar ik heb het lef niet om er nu tegen in te gaan en nog meer straf te krijgen. Op de wastafel ligt ook nog een stevige badborstel klaar. En die mag daar best ongebruikt blijven liggen.

Ik doe mijn mond open en hij maakt ondertussen het stuk zeep nat. Ik moet moeite doen om niet te kokhalzen terwijl het stuk zeep in mijn mond heen en weer gedraaid wordt. Het smaakt verschrikkelijk. Het schuimt flink en het schuim voelt heel vreemd in mijn mond. Het kriebelt ook nog eens irritant als het schuim over mijn kin naar beneden druipt.

“Bite it and hold it in your mouth,” commandeert hij terwijl hij me weer aan mijn oor meetrekt. Ik veeg snel het kriebelende schuim van mijn kin af. Hij gaat naast de wastafel op het randje van het bad zitten en trekt me over de knie, maar over één been.

“Keep that soapbar right were it is, young lady, don’t let it drop,” waarschuwt hij.

Ik voel hoe hij even naar voren leunt en ik hoor het doffe geluid van de badborstel die hij een paar tegen zijn hand aan tikt. Oh nee, tóch die badborstel. Ik wil protesteren maar door het stukje zeep in mijn mond klinkt er niet meer dan een zacht gemurmel.

Hij klemt zijn been over mijn benen heen en begint in een langzaam tempo met de borstel te slaan. Dat doet flink pijn en ik begin te trillen. Ik krijg het koud en kan echt niet meer hebben. Mijn lichaam staat op scherp en ik krijg moeite met stil liggen ondanks de leglock.

“I’m gonna make sure you really won’t forget this. Don’t you dare ever try talk to me like that. You won’t be able to sit down for a couple of days. If you ever try this again I’ll give you the spanking of a lifetime. This will seem child’s play compared to what will happen to you if you try. You won’t be able to sit for weeks. Are we clear, young lady?”

“Hmmm,” weet ik als geluid uit te brengen. Het volgende moment regent het slagen met de badborstel. Ik heb geen idee hoe het me lukt om stil te liggen en die smerige zeep in mijn mond te houden. Ik zit gevangen in een golf van pijn en tranen. Ik raak mijn gevoel van tijd en ruimte kwijt. Ik kan me alleen nog maar overgeven aan dit moment. Dit gaat voorbij, herhaal ik steeds in mijn hoofd. Het voelt echter als een eeuwigheid en als hij stopt ben ik vooral opgelucht.

Hij helpt me overeind en eindelijk mag ik de zeep uit mijn mond halen. Spoelen met water helpt nauwelijks om de vieze smaak uit mijn mond te krijgen.

“I hope you learned valuable lessons today. Now apologize to me,” zegt hij en hij kijkt me via de spiegel van de wastafel streng aan.

“I’m sorry Sir, fluister ik oprecht en ik leun vermoeid tegen de wastafel aan.

Tevreden pakt hij mijn hand en trekt me mee de badkamer uit. Ik moet op het bed gaan liggen en hij komt naast me zitten met een potje crème. Hij smeert mijn billen in en masseert vervolgens mijn extreem gevoelige en gekneusde billen. Best fijn zo, die koele handen op mijn billen en ik voel mijn lijf weer ontspannen.

“Every working day you go to bed at half past ten, not a minute later. Understood?”

“Yes Sir,”

“Good girl,” zegt hij en hij geeft me een kus op mijn billen. Hij kruipt naast me en trekt me in zijn armen. Ik krijg het weer een beetje warm en genietend van zijn warme lijf val ik heerlijk in slaap.

—

“Sure, it would change my perspective

I’m certain I would change today

I’m certain it would change our ways

Would things fall into place?

I want you to lead me

Take me somewhere

Don’t want to live in a dream one more day

I want you to lead me

Take me somewhere

Don’t let live in a dream one more day”

In Flames – Come Clarity