Door Fioontje

Het was een warme zomerdag in juni. Monique, de tante van Eltha, vierde haar verjaardag. Eltha, de 23 jarige studente zat wat terneergeslagen op het terras. Ondanks het mooie weer en de vrolijkheid van de andere gasten, leek het voor Eltha onmogelijk om gezellig te doen.
Het viel hem op, de 30 jarige Marcus ten Brugge. Nonchalant liep hij op haar af.

‘Wat maakt zo’n mooie jongedame zo bedroefd? Je bent vast veel mooier als je lacht, daar durf ik mijn had voor in het vuur te steken.’

Goed, niet de beste openingszin, maar ze had ze wel eens slechter gehoord. Er verscheen een geforceerd lachje om haar lippen. Hij zocht haar blik en toen hun ogen elkaar kruisten, hield hij haar blik vast. Zijn doordringende ogen benamen haar het vermogen om te ademen.

‘Marcus ten Brugge, collega van Monique.’
Hij stak zijn hand uit, maar hield zijn blik nog strak op haar gericht. Nerveus schudde ze zijn hand.

‘Eltha. Eltha Versteegh. Monique is mijn tante.’

Hij fronste even. ‘Goh dan is ze jong tante geworden.’

Eltha knikte en al snel staarde ze de tuin in. Helemaal weg van de wereld, diep in haar gedachte.

Marcus vroeg zich af, waar ze aan dacht.  
‘Studeer je nog?’

Verschrikt keek ze op en ontmoette zijn vragende ogen. ‘Sorry wat zei je?’

‘Ik vroeg of je nog studeert.’

Ze kreeg een kleur. ‘Ja ik studeer vastgoedkunde.’

‘En lukt het een beetje met de studie?’

Ze wendde haar hoofd af. Moest hij dat net nu vragen?
Ze schudde zachtjes haar hoofd.

‘Hoe kan dat?’

‘Op dit moment gaat er niet veel goed in mijn leven.’
De woorden waren doorspekt met frustratie en nijd. Haar wangen hadden een kleur van de plotselinge opwinding.

‘Het zit je behoorlijk hoog zie ik wel.’
Er viel een stilte. Marcus probeerde oogcontact te krijgen, maar ze bleef naar haar lege glas staren.
‘Wil je nog wat drinken?’
Zonder haar antwoord af te wachten, liep hij naar de tafel met drankjes. Hij nam twee glazen witte wijn mee.

‘Dank je.’

Hij liet het gespreksonderwerp van daarvoor maar even rusten en begon een luchtig gesprek. Het deed haar goed dat het gesprek niet meer op haar gericht was. Het was Marcus opgevallen dat ze weer een beetje ontspannen in haar stoel zat. Hij lachte even vriendelijk naar haar, wat bij haar voor een flinke kleur op haar wangen zorgde. ‘Zullen we even een stukje wandelen?’

Verwachtingsvol keek hij haar aan. Ze antwoordde door op te staan. Hierdoor had hij zicht op haar mooie, volle billen. Het liefst had hij ze zachtjes gestreeld, gekneed en zachtjes geslagen. Hij zette die gedachte echter snel opzij.

Vlakbij was er een mooi wandelpark, wist Eltha. Marcus liet zich leiden.
‘Je vrouw zal wel dolgelukkig zijn met zo’n charmante man.’
Zo, het hoge woord was eruit. Ze was de hele avond al benieuwd of ze een “kans” maakte.

Hij lachte hartelijk. ‘Ik heb geen vrouw. Ik ben nog vrijgezel.’
Er verscheen een triomfantelijk lachje op haar gezicht, hetgeen hem niet ontging. ‘Dat meen je niet! Zo’n leuke man en dan nog vrijgezel.’
Geamuseerd keek hij in haar ogen. ‘Ik ben te kieskeurig.’

Alsof ze het afgesproken hebben, namen ze tegelijk plaats op het bankje naast het wandelpad. Even genoten ze van de serene rust die het park met zich mee bracht. Zelfs de vogels hielden zich stil.

Op het feest had Monique hun weg zien gaan. Ze had kostelijk gelachen. Dat wordt nog eens wat, dacht ze bij zichzelf. Ze wist van Marcus’ “afwijking” en ze kende de baldadigheid van haar nichtje.
‘Dat zou nog eens een leuke avond voor ze kunnen worden.’ Had ze hardop gezegd.

Eltha voelde zich zeer op haar gemak bij Marcus. Ze had het gevoel alsof ze hem al jaren kende. Zo vertrouwd voelde het bij hem.

‘Zo, vertel eens, vanwaar jouw heftige reactie zonet?’
Geschrokken keek ze hem aan. Goh, hij wist het nog. Aarzelend keek ze naar de grond en ze begon zenuwachtig kringen te trekken in het grind.

Langzaam begon ze haar verhaal. Ze vertelde hem alles, hoe onrustig ze was de laatste tijd, dat niks lukte. Hoe gefrustreerd ze raakte en welke effecten ze daarvan ondervond. ‘Ik haal slechte studieresultaten, ik doe de verkeerde opdrachten, ik krijg snelheidsboetes, laat het eten aanbranden en door al die frustraties drink en rook ik veel te veel.’
Het was er als een grote woordenstroom uitgekomen. Na haar opsomming trilde haar hele lichaam en waren haar wangen warm en rood.

Hij had haar laten uitpraten en had af en toe begrijpend geknikt. Heel even liet hij een stilte vallen.

‘Hoe komt het dat je zo onrustig bent Eltha?’

‘Als ik het wist kon ik er toch wat aan doen!’
Gefrustreerd had ze met haar vuist op het bankje geslagen en ze hoopte dat hij haar tranen niet zou zien. Vanuit haar ooghoeken zag ze zijn blik. Die blik kalmeerde haar en zorgde voor een verassende kriebel in haar buik.

‘Je weet het wel. Je moet niet tegen me liegen en vooral niet tegen mij tekeer gaan, ik wil je alleen maar helpen.’         

Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Hoe kwam het in haar hoofd op, om zichzelf zo te laten gaan? Stamelend bood ze haar excuses aan.

‘Het is al goed.’
Er viel een stilte, een pijnlijke stilte. De serene rust had plaats gemaakt voor ijskoude stilte.

‘Weet je Marcus, soms heb ik het gevoel dat het me allemaal niet alleen lukt. Dan maak ik overal een puinhoop van, omdat er zoveel dingen gewoon kunnen. Ik bedoel ik kan dronken worden, ongezond eten, veel te laat gaan slapen, colleges missen, zonder dat iemand er iets van zal zeggen. Dan is het moeilijk om veel dingen te laten, omdat het verstandig zou zijn om het niet te doen.’

Ze schrok zelf van haar openheid.

Eltha deed geen moeite meer om haar tranen te bedwingen. Ze rilde.

Marcus deed zijn jasje uit en sloeg deze om haar schouders. Hij tilde haar kin op, zodat ze hem aan zou kijken. ‘Fijn dat je zo eerlijk bent. Lucht je dat op?’

Ze knikte.

‘Heb je zin om naar mijn huis te gaan, dan praten we er even over onder het genot van een drankje. ‘

Even twijfelde ze, wat zou de familie immers denken? Wat kon het haar ook schelen?

‘Dat lijkt me gezellig.’

Samen wandelde ze terug naar het huis van Monique, waar zijn auto geparkeerd stond.
Galant opende hij het portier voor haar. Lachend stapte ze in. Beter had ze het niet kunnen treffen.

Het was tien minuutjes rijden. De radio stond aan en ze zongen samen mee.

Met grote ogen keek ze zijn woonkamer rond, toen hij thee zette. De kamer was sfeervol, maar modern ingericht. ‘Goedgekeurd?’

Ze kreeg een kleur, het voelde alsof hij haar betrapte op iets.
Snel knikte ze. Hij glimlachte om haar geschrokken snoetje. Marcus nam plaats in de grote fauteuil tegenover haar.

‘Eltha, je mag het zeggen als ik ernaast zit, maar volgens mij heb jij een sterke persoonlijkheid nodig, met harde hand, die jou zo nu en dan tot de orde roept. Zo krijg je een beetje sturing in je leven en verdwijnt het gevoel dat je alles alleen moet doen.’

Er gingen alarmbellen rinkelen bij zijn opmerking over een harde hand. ‘Wat bedoel je daar precies mee?’

Hij negeerde haar vraag. ‘Heb ik dat goed? Je mag het zeggen hoor als je er anders over denkt.’

Verlegen knikte ze.

‘Laat ik je vertellen, waarom ik de ware nog niet gevonden heb, misschien wordt het dan nog duidelijker.’

Verwachtingsvol en nieuwsgierig keek ze hem aan.    

‘Ik ben van mening dat in een goede relatie er een leider moet zijn. Deze moet de touwtjes in handen nemen en ingrijpen wanneer het fout gaat in zijn gezin. In mijn beeld van een relatie, maken de man en vrouw regels met elkaar en worden deze nageleefd. Wanneer de vrouw zich daar niet aan houdt, volgt er onherroepelijk een consequentie.’

Eltha had geïnteresseerd geluisterd. Het klonk allemaal heel positief, ze kon zich er wel in vinden.

‘Wat voor consequentie volgt er dan?’

Met zijn blik strak op die van haar gericht zei hij extreem kalm: ‘Een pak slaag voor haar billen.’

Eltha kreeg er een kleur van. Haar gedachten draaide overuren. ‘Meen je dat echt?’

Marcus knikte. ‘Veel vrouwen zien dat niet zitten, ondanks dat sommige vrouwen weten dat ze er ontzettend veel baat bij zouden hebben. Daarom heb ik nog geen relatie.’

Eltha staarde naar de vloer en slikte moeizaam. Ze had alles verwacht, maar dit absoluut niet.

‘En dat is wat ik denk wat jij nodig hebt. Jij hebt het gevoel het allemaal niet alleen te kunnen en hebt in je dagelijkse dingen een beetje leiding nodig. Als je dat niet hebt, maak je af en toe een zooitje van je leven.’

Haar ogen stonden vol tranen. Diep van binnen wist ze dat hij gelijk had. Als ze erover nadacht kon ze het zich wel een beetje inbeelden wat voor een effect het zou hebben op haar leven. Glansrijk afstuderen, geen geroddel meer, niet roken, niet teveel drinken, een gezond leven. Het idee beviel haar wel, maar ze had toch behoorlijk afkeer tegen dat pak slaag.

Hij zag haar denken, hij liet haar even rustig in de weer met haar eigen gedachtegang.

‘Hoe gaat dat dan? Zo’n pak slaag bedoel ik.’

‘Dat ligt helemaal aan de overtreding. Wanneer het een licht vergrijp is, volstaat een pak slaag op je blote billen, maar wanneer het een zwaarder vergijp is, zou een pak slaag met de hand niet volstaan en volgt er nog een reeks tikken met de haarborstel of met de riem.’

Er liep een rilling over haar rug bij de gedachte. Zijn leren riem was ineens prominent aanwezig.

Ze wist niet goed hoe ze hierover dacht. Het klonk haar nog best reëel, hetgeen haar in verwarring bracht. Je kon het toch niet zomaar toestaan om als vrouw over de knie genomen te worden?

Er waren diepe denkrimpels verschenen op haar voorhoofd. ‘Maar welke vrouw ondergaat dat nou vrijwillig?’

Zonder wat te zeggen, pakte hij haar hand en nam haar mee naar zijn laptop,die op de tafel stond.
Hij opende een site. ‘Bekijk deze site maar even, dan doe ik ondertussen even andere dingen. Lees gerust wat je lezen wil, dan kunnen we er later nog eens over praten.’

Nieuwsgierig speurde ze de site door. Er zijn echt mensen die deze levensstijl toepassen. Met grote ogen las ze een paar verhalen en artikelen van de HD-website. Ze zat er zo in verdiept, dat ze niet eens merkte dat naast haar de tafel werd gedekt.

‘En, bevalt het?’

Verschrikt keek ze op. Hij was naast haar komen staan en had zijn hand op haar schouder gelegd. ‘Ik heb even wat lekkers voor ons gemaakt. Het is ook wel weer eens goed voor jou om wat gezonds te eten. Na wat ik heb gehoord van jou, denk ik niet dat jij zo gezond eet.’

Verlegen knikte ze. ‘Dat klopt.’

Ze namen tegenover elkaar plaats. Marcus was benieuwd naar haar bevindingen. Wat zou ze ervan vinden?

Zwijgzaam at ze van de heerlijke ovenschotel die hij voorgeschoteld had. Na een tijdje zwijgend tegenover elkaar te hebben gezeten begon ze te praten. Alleen durfde ze hem niet aan te kijken.

‘Het klinkt zo logisch en normaal, maar ik vind het zo’n raar idee dat je geslagen wordt.’

‘Daar kan ik inkomen. Zou je het eens willen proberen.’

Ze knikte zachtjes. ‘Sorry Eltha, wat zeg je?’

Haast fluisterend antwoordde ze ‘ja’.

Ze aten rustig verder en na het eten dronken ze nog een kopje koffie. Nerveus trilde ze met haar benen. Ze staarde naar buiten. ‘Eltha? Weet je zeker dat je het wil proberen?’

‘Ja Marcus.’

Zo,zo ze sprak zelfs met twee woorden.
Hij gebaarde haar om bij zich te komen. Schoorvoetend stond ze voor hem.

Er ontsnapte haar een diepe zucht. Nerveus plukte ze aan haar bloesje.

‘Omdat het je eerste keer is, mag je in het begin nog even je slipje aanhouden, maar als het er vaker van gaat komen, zal deze voorafgaande verwijderd worden.’

De gedachte dat ze straks met haar blote billen de lucht in, over zijn knie zou liggen maakte haar nog nerveuzer. Dan voelt ze zijn hand, haar pols omklemmen en resoluut trok hij haar over zijn schoot. Haar ademhaling werd snel en oppervlakkig. ‘Wordt eerst maar even rustig meisje, we zullen het kalm aan doen.’

Er schoot een vlaag van paniek door haar lichaam. In een fractie van een seconde had ze zich uit zijn greep gewurmd. Zo snel als ze kon rende ze zijn huis uit. Ze bleef rennen, totdat ze weer bij het park aankwam waar ze die middag ook gezeten had met Marcus. Vanuit de verte waren de geluiden van tantes feestje nog hoorbaar. Ze barstte in tranen uit. Waarom was ze zo bang geweest? Dit wilde ze toch? Deze leiding, zodat ze het niet meer alleen hoefde te doen. Een half uur, bracht Eltha door in het park. Langzaam kwam de moed weer terug. Met kloppend hard liep ze terug naar zijn huis.
Hij was lichtelijk verrast toen hij haar op de stoep zag staan.

‘Hallo Eltha.’

Nog voor ze antwoord kon geven, was ze weer in tranen. Hij liet haar binnen en sloeg troostend een arm om haar heen. Samen liepen ze naar de woonkamer, waar hij haar op zijn schoot trok. Zo kon ze even op zijn schouder uithuilen. ‘Het spijt me Marcus. Eerlijk waar!’

‘Het is al goed meisje. Weetje, een man straft zijn vrouw uit liefde en de vrouw ontvangt het uit vertrouwen. Dat is best moeilijk om je daaraan over te geven, dat kan ik best begrijpen.’

Verlegen staarde ze naar de grond. ‘Zouden we het opnieuw kunnen proberen?’

‘Als jij dat wil en er klaar voor bent dan wil ik dat wel.’

Ze knikte. Hardhandig pakte hij haar kin vast, zodat ze hem aan kon kijken. ‘Ik wil antwoorden van jou, geen geknik. Daar heb ik niks aan.’

Ze schrok van zijn reactie, maar het was niet onaangenaam.

‘Ga je zelf over de knie liggen of wil je dat ik je help?’

‘Nee dat hoeft niet.’

Marcus trok zijn wenkbrauw op. ‘Nee wie?’

‘Nee Marcus.’

‘Goed zo.’

Langzaam stond ze op van zijn schoot en vervolgens deed ze haar slipje naar beneden.

‘Meisje dat hoeft niet dit is…’

‘Nee dit heb ik verdient.’ Onderbrak ze hem.

Hij lachte ter goedkeuring. Even twijfelde ze, maar al snel boog ze zich voorover. Hij hielp haar om de juiste positie te vinden. Zo voelde het goed, zo moest het zijn.

Marcus sloeg haar rokje om en legde zijn hand op haar, nog witte, billen. Dat zou later wel anders zijn. Hij had het al precies in het hoofd hoe hij haar zal straffen. Het werd tijd dat hij het in de praktijk zou brengen.

‘Goed meisje, dit pak slaag zal afreken met je onrust van de laatste tijd en voor je gedrag. Dit is puur op basis van wat je me verteld hebt. Voor het weglopen van net zal ik je niet straffen, maar weet wel dat je dat nooit weer moet doen.’

Eltha had het gevoel alsof er een knoop in haar maag zat en de spanning vierde hoogtij.

Het leek uren te duren voor hij haar de eerste tik gaf. Marcus had besloten om eerst rustig op te bouwen, maar hij was vastbesloten om haar een goed, hard pak slaag te geven. De eerste tien tikken waren niet te snel achter elkaar. Hij zou er goed de tijd voor nemen. Het was tenslotte nog vroeg. ‘Hoeveel heb je er nu gehad?’

Paniekerig hapte ze naar adem. Ze had niet meegeteld. Moest dat? ‘Ik weet het niet Marcus.’

‘Dan beginnen we weer opnieuw.’

Eltha concentreerde zich compleet op het tellen van de slagen. De slagen waren nu iets harder, vond ze.  Ze klemde haar tanden op elkaar, ze was niet van plan om zich te laten kennen.

‘Hoeveel heb ik je er gegeven?’

‘18.’
Er volgde een snoeiharde, brandende tik. ‘Au! 18 Marcus, sorry.’

Hij gaf haar nog drie tikken van gelijke hardheid. ‘Je vergeet niet weer om met twee woorden te spreken, anders zal ik je daar ook nog een lesje in geven begrepen?’

‘Ja Marcus.’
Haar stem klonk timide en er zat een lichte trilling in. Het deed daadwerkelijk, behoorlijk zeer. Hij ging nog even door, in gestaag tempo, tot de veertig tikken.

‘Hoeveel heb je nou in totaal gehad?’

‘V-v-veertig.’ Eltha verzette zich stevig en deed hard haar best om zich groot te houden.

‘Je mag nou wel stoppen met tellen, je hebt je concentratie denk ik wel voor wat anders nodig.’

Dat klonk wel erg onheilspellend. Nerveus wachtte ze op het vervolg. Onbewust spande ze haar billen aan. Het vervolg bleef uit.

‘Ontspan je.’

Het koste haar veel moeite, maar uiteindelijk ontspande ze. Meteen daarna lande er een flink harde klap op de onderkant van haar billen. ‘Au!’

Ze beet hard op haar lip. Dat had ze niet verwacht. Marcus had zijn tempo en intensiteit behoorlijk opgevoerd. Wanhopig probeerde ze haar adem onder controle te krijgen, maar dat leek een onmogelijke opgave. Haar verzet werd alleen maar sterker en ze vocht met alle macht tegen de pijn. Af en toe kreunde ze licht, maar dat scheen hem alleen maar aan te moedigen.

‘Dit pak slaag is om je nare gevoel over je alcohol en nicotine gebruik, je snelheidsovertredingen, je matige studie inzet en andere misstappen weg te nemen. Doordat je gestraft wordt hoef jij niet meer het gevoel te hebben dat je het allemaal alleen moet doen. Ik ben er voor je.’

Ze voelde de tranen prikken, maar ze wilde ze koste wat kost niet toelaten. Dat had Marcus ook door.

‘Het is goed, je mag je laten gaan. Ontspan je maar helemaal.’

Hoe ze ook probeerde, het lukte haar niet. ‘Het lukt niet Marcus.’

Dan maar op de harde manier. ‘Je ziet maar hoe je het doet, maar ik ga net zolang door, tot je jezelf hebt overgegeven. Of wil je het toch alleen doen?’  

Na die laatste woorden sloeg hij snel en nog harder na elkaar. Eltha probeerde haar billen weg te draaien, maar hij hield haar stevig vast.

‘Nou? Wil je het toch alleen doen?’

Ze kon het niet langer volhouden. Zijn woorden deden haar zeer en de pijn in haar billen werd ondragelijk. Hevig snikkend onderging ze het pak slaag, nu zonder verzet.

‘Nee Marcus is wil het niet alleen.’

‘Goed zo meisje, zo doe je het goed.’ Zijn stem klonk weer zacht en liefdevol.

Tot haar schrik stopte hij niet. ‘Stop, ik kan niet meer.’

‘Nog even doorzetten meisje.’

Hij gaf haar nog twintig tikken snel en hard achter elkaar.
Eltha lag slap over zijn schoot, heftig snikkend. Marcus streelde haar rug en billen.

‘Huil maar even goed uit. Laat je verdriet van de laatste tijd maar even gaan. Het is goed.’

Langzaam werden haar snikken minder. Hij hielp haar overeind en trok haar bij zich op schoot. Ze nestelde zich dicht tegen hem aan. Voorzichtig tilde hij haar kin iets op en keek haar doordringend aan. ‘Hoe voelt Eltha zich?’

Er verschenen weer tranen in haar ogen. ‘Opgelucht, voldaan, maar het doet ook ontzettend zeer!’

Marcus lachte even. ‘Mooi dat is de bedoeling.’

Nog even keek hij haar diep in haar ogen, maar deze keer om haar innig te kussen. Er fladderde een hoop vlinders op in haar buik. Dit had ze niet durven hopen.

Hun avond verliep erg gepassioneerd en het is dan ook niet verwonderlijk als ik vertel, dat ze al snel een gelukkig stel werden en na een jaar elkaar de eeuwige trouw beloofde. En Eltha? Die ligt nog vaak met haar blote billen over zijn knie om een strenge, maar welverdiende straf te ontvangen.