Lana zag hoe haar tranen op het stuk zeep terecht kwamen dat in de met de make-up bedekte wastafel lag. Toen ze weer in de spiegel keek zag ze dat de roze lippenstiftstrepen over de linkerkant van haar gezicht liepen. Ze zag er meelijwekkend uit. Toen de absurditeit van de situatie plotseling tot haar doordrong, hield ze op met huilen om daar eens over naar te denken. Nog niet zo lang geleden was ze een eenvoudige verpleegkundige met belangstelling voor kunst. Nu stond ze hier met brandende billen en opgezette ogen te midden van de stille getuigenissen van wat een grap had moeten zijn. Maar ze was gepakt en gestraft, net als een ondeugend kind. Lana had in haar stoutste dromen geen rekening gehouden met dit scenario.

Toen ze zich de opmerking van Adam herinnerde over het in de hoek staan, probeerde ze zich voor te stellen hoe ze daar stond, misschien wel met haar rode bips tentoongesteld en hij een oogje in het zeil houdend om te voorkomen dat ze van haar plaats zou komen. Misschien zou ze wel met haar neus tegen de muur moeten staan zoals ze in sommige forums gelezen had. Die gedachte bracht echter geen reactie te weeg. Ze realiseerde zich dat het het voyeuristische aspect was wat haar opwond. Dat hij naar haar zou kijken, dat hij misschien wel naar haar verlangde en dat hij moest genieten van het uitzicht dat hij had. Ze schudde haar hoofd en herinnerde zich dat hij haar ook een verwend nest genoemd had! Een wrange glimlach speelde om haar mond toen ze naar de puinhoop om zich heen keek en de troep begon op te ruimen.

Ze veegde de commode schoon en keek in het kastje of er ook Glassex stond of iets dergelijks. Maar er stonden alleen maar verzorgingsartikelen voor de man uitgestald. En een grote doos condooms. Jeetje, dacht ze, en keek naar het getal wat trots op de voorkant van de doos gedrukt stond. Tweehonderdveertig stuks! Ze had nog nooit eerder een verpakking gezien die meer dan een dozijn bevatte. Nou ja, Adam was kennelijk optimistisch van aard…

‘Lana. Ben je al bijna klaar?’, klonk de stem van Adam aan de andere kant van de deur.

‘Nee, antwoordde ze en deed snel het deurtje van het kastje dicht. ‘Heb je een glasreiniger in huis?’

‘Ben zo terug’.

Lana maakte een washandje nat met koud water en drukte het vervolgens op haar ogen. Het zou waarschijnlijk ook weldadig aanvoelen aan haar zere billen. Ze weerstond de neiging om het uit te proberen, legde het washandje neer en begon de haarborstel van Adam schoon te maken.

Nadat hij haar de reiniger gebracht had, maakte ze de klus af. Zodat alles weer even onberispelijk schoon was als voordat ze haar slag geslagen had. Maar ze kon haar gedachten niet van de doos condooms houden en probeerde zich de hoeveelheid vrouwen voor te stellen die maakten dat hij zoveel condooms in huis had. Hoeveel zou hij al gebruikt hebben? Was zij de eerste? In ieder geval de laatste was ze van overtuigd, maar al snel nam de nieuwsgierigheid het over van haar nuchtere verstand. Toen Adam weer kwam kijken of ze al bijna klaar was, zat ze op de vloer, omgeven door condooms die in nette stapeltjes van zes uitgestald lagen.

Hij had niet geklopt zoals ze verwacht had. De deur zwaaide open, en daar stond hij. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde van verbazing naar irritatie toen ze met grote ogen naar hem opkeek en een kleur kreeg als vuur. Haar billen knepen onwillekeurig samen alsof ze zichzelf wilden beschermen en herinnerden haar aan de recente striemen die daar nog steeds gloeiden.

‘Tweehonderdentweeëntwintig’, zei ze en boog zich weer voorover in de richting van de condooms. ‘Je zou zeggen dat ze hen beter per vijf konden verpakken, dat telde veel gemakkelijker’. ‘Tweenhonderdenachtentwintig…tweehonderdenvierendertig’. ‘Wat zou je met al die dingen gedaan hebben als je er allergisch voor gebleken was?’ Lana begon ze allemaal weer in de doos te proppen, zonder zich nog druk te maken of het wel in nette stapeltjes gebeurde.

‘Dan zou ik ze weggegooid hebben en een andere doosje gekocht hebben. Deze doos heb ik bij wijze van grap van een vriend gekregen, vorig jaar Kerst’.

‘Oh’. Lana pakte de doos op en ging staan. ‘Eh…’ Omdat hij tussen haar en de commode opgesteld stond en geen aanstalten maakte om aan de kant te gaan, zette Lana de doos op de wastafel, deed een stap achteruit en vroeg zich af wat er nu weer zou volgen.

‘Het is bijna tijd om te vertrekken’. Adam draaide zich om en liet het er bij.

Met een zucht van verlichting zette Lana de doos terug in de commode en bekeek zich nogmaals in de spiegel. OK, dus de vorige aanblik was ronduit belachelijk geweest? Deze keer waren haar ogen niet meer opgezet, alleen nog een beetje rood rond de oogleden. Ze pakte haar tasje en deed wat oogschaduw en mascara op. Zo, dat was veel beter.

______________________________

Toen Adam met een kalm gangetje de afrit afreed, dacht Lana even terug aan haar meest recente escapade. Zat ze nu in de problemen? Was hij er boos over? Ze keek even heimelijk opzij; zijn wenkbrauwen stonden niet omhoog en zijn mond was ontspannen. Oh, maar er was duidelijk beweging in zijn kaak en wang te zien, omdat hij herhaaldelijk zijn kaken op elkaar klemde. Ze keek snel weg en staarde uit het zijraampje naar buiten. Shit, hij was boos. Er ging een siddering van verlangen door haar heen. God, genoot ze van deze constatering? Wilde ze dan alweer een pak op haar billen?

Toen hij remde en aan het stuur draaide om de weg op te rijden, zag ze hoe de spieren van zijn biceps zich spanden in de mouwen van het Hugo Boss shirt wat hij droeg. Haar tepels reageerden. Wat had dit te betekenen?  Sterke biceps hielden harde klappen in natuurlijk. Maar harde klappen deden zeer. En haar bips deed nog steeds zeer! Ze ging voor de zoveelste keer verzitten op de leren stoel en bracht vervolgens haar knieën omhoog in de richting van haar borst en sloeg haar armen erom heen.

‘Adam’, ze keek hem aan. ‘Ik…eh…ik wil graag weten of je…of ik in de problemen zit omdat ik die…eh…dingen zat te tellen?’ Tot haar afschuw trapte hij op de rem en zette de auto aan de kant van de weg.

‘Wat?’, vroeg zij.

Adam zette de versnelling in de vrij en draaide zich naar haar om. ‘Je weet dat ik niet goed kan praten als ik aan het rijden ben. En voor zover je zat te tellen om te controleren hoe vaak ik seks heb gehad, tja, dan weet ik niet goed wat ik daarmee aan moet. Tenminste ik neem maar aan dat je daarom zat te tellen, en niet om  me nogmaals duidelijk te maken dat ik mijn spullen beter niet door anderen kan laten gebruiken’.

Lana hield haar adem in, verbaasd over zijn woorden. ‘Nee! Dat wilde ik niet duidelijk maken – geloof me, mijn billen doen nog veel te zeer!’

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Dan wilde je dus kijken hoe vaak ik seks gehad heb?’, vroeg Adam.

Lana voelde hoe ze een kleur kreeg en ze liet haar blik afglijden naar zijn grote, warme handen. ‘Ik…ik denk het wel. Ik was er gewoon nieuwsgierig naar’.

‘En…voelt het goed om te weten dat ik ze alleen met jou gebruikt heb?’

Lana knikte. ‘Ja, Adam’, mompelde ze.

‘Denk je dat je een pak op je billen verdiend heb omdat je in die doos hebt gesnuffeld?’

Lana schudde haar hoofd. ‘Je had toch gezegd dat ik alles mocht gebruiken?’

Ze keek op toen ze zijn bulderende lach hoorde. ‘Dat klopt’, zei hij, ‘ik zal je er geen pak slaag voor geven’.

Lana lachte verlegen terug, en ging weer verzitten.

‘Maar als je steeds maar blijft zoeken naar bewijzen van vroegere relaties, dan zul je vroeger of later wel wat vinden. Ik heb tot nu toe niet als een monnik geleefd’.

‘Oh, maar dat weet ik toch al’, protesteerde Lana.

Adam knikte. ‘Als je dus eens iets mocht vinden, dan zal het niet een groot probleem zijn, toch?’

‘Nee! Echt niet, dat beloof ik!’

‘Goed. Laten we dan maar snel verder gaan, anders komen we nog te laat. Toen Adam de auto de weg weer opstuurde, slaakte Lana een zucht van verlichting. Vooral omdat ze opgelucht was dat ze zich opgelucht voelde. Het was dus niet het pak op haar billen waar ze op triggerde, het was gewoon het alpha mannelijke gedrag dat haar dreigde met een pak slaag! Nu was alles wat haar te doen stond, het stellen van een grens voordat ze echt tegen een pak slaag opliep.

De rest van de rit verliep rustig en Lana probeerde te ontspannen en aan normale dingen te denken, zoals het trainen voor haar volgende Dan, of koken leren of hun trouwplannen. Maar haar zere billen verstoorden haar gedachten steeds en ze begon zo langzamerhand te denken dat een pak op de bips wel degelijk een afschrikwekkende werking zou kunnen hebben ondanks dat ze daar tot voor kort anders over dacht. Ze keek wel uit voor dat ze er weer zo’n puinhoop van zou maken. Lana keek naar buiten en zag dat ze haar geboortedorp begonnen te naderen. Ze vertelde Adam hoe hij moest rijden en ze voelde hoe ze langzaam zenuwachtig begon te worden omdat ze zich afvroeg of haar vader zich met de trouwplannen zou bemoeien. Toen ze de brede oprit naar haar ouderlijk huis opreden zag ze hoe de auto’s van haar broers er allemaal stonden.

‘Verdomme! Al mijn broers zijn thuis!’, riep ze.

‘Dat is toch geen probleem?’, vroeg Adam en hij parkeerde zijn auto tussen die van Karl en Nathan in. Karl was al vijf jaar getrouwd en had drie zonen. Nathan had twee dochters, maar Chip had nog geen kinderen.

‘Alleen maar dat het een drukke bedoening gaat worden’, grinnikte ze. ‘Twee ouders, drie broers, drie schoonzusters, vijf neefjes en nichtjes en wij’.

‘Nou ja, we zien het toch wel? Laten we gaan’. Hij zette de motor uit en deed zijn veiligheidsriem af. Lana ging rechtop zitten en keek in het spiegeltje van de zonneklep.

‘Is het nog te zien dat ik gehuild heb?’, vroeg ze bezorgd.

‘Nee, maar als iemand er wel over valt, kun je altijd nog zeggen dat het vreugdetranen waren’, antwoordde hij droog.

Lana liet haar blik naar het plafond gaan en taste naar de deurhandel.

‘Wat is er met je veiligheidsriem gebeurd?’, vroeg Adam en trok zijn wenkbrauw op.

‘Mijn veiligheidsriem?’ Lana keek naar beneden. ‘Geen idee – heb ik die daarnet niet afgedaan?’

‘Nee, je het hem niet afgedaan. Je had hem blijkbaar helemaal niet om!’

‘Natuurlijk wel! Ik heb mijn gordel altijd om!’

‘Lana, je hebt hem nooit afgedaan. Dus je hebt hem niet om gehad’.

Toen Lana zich bedacht hoe makkelijk ze op haar stoel heen en weer had kunnen schuiven en haar knieën op had kunnen trekken, realiseerde ze zich dat hij gelijk had. Er trok een ongemakkelijke rilling door haar heen en ze zei, ‘Wauw. Je hebt gelijk! Ik kan er niet bij dat ik dat vergeten ben. De volgende keer moet je maar controleren of ik hem wel om heb, huh?’ Ze keek hem aan en zag hoe zijn geïrriteerde blik juist veranderde in een strenge.

‘Ja, dat zal ik doen’, liet hij haar weten, ‘maar als we hier vertrekken dan gaan we eerst een nieuwe haarborstel voor je kopen en daarmee gaan we naar je flat om hem uit te proberen’.

‘Adam!’, riep ze, terwijl haar hart op hol sloeg, ‘ik heb het niet met opzet gedaan! En mijn bips doet al hartstikke zeer; ik kan echt niet meer hebben, en zeker niet met een haarborstel!’

‘Goed dan. Dan wachten we nog een paar dagen. We zullen wachten tot woensdagavond. Bij jou thuis. Om zeven uur. Het doet er niet toe of je het met opzet deed of niet. Het gaat erom dat je het niet weer vergeet’.

Met die woorden duwde hij de deur open en stapte uit, terwijl de strekking van zijn woorden bij Lana doordrong. Dit wond haar helemaal niet op, omdat ze er heilig van overtuigd was dat ze helemaal geen pak slaag met de haarborstel verdiend had. Nu wilde ze niets liever dan blijven zitten en zichzelf wentelen in zelfmedelijden, maar haar hele familie zat op hen te wachten en had hen waarschijnlijk al aan zien komen. Het liefst was ze weer in huilen uitgebarsten. Toen ging haar deur open en stond Adam te wachten hoe ze uit zou stappen.

‘Ik wil nog niet naar binnen’, zei ze tegen hem en maakte geen aanstalten uit te stappen.

‘Lana’, antwoordde hij geduldig, ‘als je niet naar buiten komt, dan ga ik alleen naar binnen, stel mezelf voor en zeg tegen ze dat je hier als een verwend kind zit te pruilen’.

‘Dat doe je niet!’, riep ze, terwijl ze naar hem opkeek.

‘Dat doe ik wel’, zei hij er direct overheen en begon het pad in de richting van de voordeur af te lopen.

‘Wacht!’, riep Lana en sprong in paniek uit de auto. Het zelfmedelijden was op slag verdwenen. Ze streek haar rok glad en haastte zich achter hem aan. Vlak voor de voordeur had ze hem weer ingehaald.

‘Ik bel nooit aan’, hijgde ze, en reikte naar de deur om deze open te duwen. Maar Adam hield haar tegen en pakte haar bij haar pols.

‘Dat zou je wel moeten doen. Je woont hier niet meer; maar je ouders. Het zou van respect getuigen als je rekening zou houden met hun privacy’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Zo had Lana het nog nooit bekeken en trok haar arm terug en wachtte tot de deur opengedaan werd.

En dat gebeurde, toen de deur openzwaaide werd het portaaltje voor de deur verwarmd en verlicht vanuit de hal. De vader van Lana, Sean Taylor, begon breed te grijnzen toen hij zijn dochter zag staan. Zij was wel de laatste die hij verwachtte nu er aangebeld was. Terwijl hij haar een dikke knuffel gaf, knipoogde hij over haar schouder in de richting van Adam.

‘Pap’, protesteerde Lana toen hij haar niet snel genoeg los liet. Ze duwde hem weg en zei lachend, ‘Dit is Adam, mijn verloofde!’

De mannen schudden elkaar hartelijk de hand en toen deed Sean een stap achteruit. ‘Verdomme, wat is het koud buiten!’Ze stapten allemaal de warme hal in met zijn Italiaanse design tegelvloer en de mahonie houten lambriseringen. Aan de wand hing een portret van Lana, geheel in het wit gekleed en met een Mona Lisa glimlach.

‘Wat een prachtig schilderij’, merkte Adam op.

‘We hebben het laten maken voor de zestiende verjaardag van Lana’, zei Sean trots.

‘Ja’, mengde Lana zich in het gesprek en trok haar wenkbrauwen op. ‘Het heeft vier volle dagen geduurd om het te maken. Mijn rug lag aan flarden toen het klaar was!’

Adam week geen moment van haar zijde, hij kneep stevig in haar hand. ‘Maar liefje, dat was het uiteindelijk helemaal waard, of niet?’

Lana keek naar hem op, zag de strenge blik in zijn ogen en kleurde tot achter haar oren. ‘Ja’, antwoordde ze en keek vervolgens glimlachend naar haar vader. ‘Het was het helemaal waard, Pap!’

Sean knikte, leek even afwezig en riep vervolgens uit, ‘Laat me jullie jassen even aanpakken!’ Hij hing ze in de kast en ging hen voor naar de woonkamer. Toen ze binnen stapten schoten er allemaal kleine gedaantes in de richting van Lana.

‘Tante Lana! TantLaana!’ Het opgewekte geluid van hun stemmen vulde de ruimte, terwijl Lana op haar hurken ging zitten om iedereen een knuffel te geven. Vervolgens deden ze een voor een stap terug en keken Adam met grote ogen aan. ‘Wie is dat, tante Lana?’, vroeg de driejarige Denise.

‘Dat is de man waar ik mee ga trouwen’, legde ze geduldig en met een brede grijns uit. ‘Hij is mijn verloofde’.

‘Loofde’, herhaalde het kleine meisje en Adam werd vervolgens door alle kinderen aangesproken als ‘Loofde’. Nadat ze met zijn allen naar boven gerend waren, stelde Lana haar broers en hun vrouwen voor. Ze begroetten Adam allemaal met warmte en enthousiasme.

Toen het pas verloofde stel ging zitten, vroeg Adam, ‘Waar is je moeder?’

‘Ze zal zo wel komen’, antwoordde Lana. ‘Maar het verbaasd me wel dat ze daarnet niet bij de deur was om ons binnen te laten’.

Op dat moment viel een stilte in de kamer toen er gestommel vanuit de hal klonk. Een serveerwagentje reed naar binnen met een grote taart met twee verdiepingen erop. Er branden kaarsen bovenop.

‘Van harte gefeliciteerd!’, riep een vrouwenstem en de moeder van Lana stapte achter het wagentje vandaan. ‘Waar is Lana?’

Lana stond lachend op en riep tegen haar moeder, ‘Dank je wel Mam, maar je hoefde echt geen taart voor ons te maken hoor. Dit is wel een beetje veel van het goede!’

Adam ging naast haar staan en fluisterde in haar oor, ‘ga je moeder eens een knuffel geven!’

‘Wat?’, fluisterde ze verward terug.

Met een zachte duw in haar rug duwde hij haar in de juiste richting. ‘Ga je moeder een knuffel brengen. Nu’.

Lana liep naar het wagentje, keek met een glimlach naar de taart en gaf haar moeder een hele dikke knuffel. Mevrouw Judy Taylor slaakte een diepe zucht en wreef haar dochter over haar rug. ‘Dank je wel Mam!’, zei Lana nog eens.

Judy had tranen in haar ogen toen Lana haar aan Adam voorstelde. Hij gaf haar ook een knuffel en vervolgens begaven ze zich allemaal naar de eetkamer.

‘Ik heb mijn moeder al in geen vijf jaar een knuffel gegeven’, bekende Lana toen ze naast Adam liep in de staart van de optocht.

Adam trok een wenkbrauw op en keek haar verbaasd aan. ‘Dan werd dat hoogtijd, zou ik zeggen’.

Sean wachtte even en liet de hele stoet passeren. ‘Zie je dat schilderij?, vroeg hij aan Adam toen ze hem voorbij liepen.

Adam nam het in zich op en antwoordde, ‘Een feestje’.

‘Ja! Het origineel hangt in het D’Orsay Museum in Parijs. Dit is een reproductie natuurlijk. Het is gemaakt door Jean Beraud’.

‘Ik schaam me dood, Pap!’, jammerde Lana aan de arm van Adam. Hij keek haar vol ongeloof aan. ‘Ze hebben dit gekocht’, zei ze en liet haar ogen naar het plafond gaan, ‘toen ik geslaagd ben voor de middelbare school. Ze hadden hem toen midden in de woonkamer hangen!’ Het schilderij stelde een jonge vrouw voor in de twintiger jaren, te midden van een hele rij aanbidders.

‘En waarom is dit iets waar je voor zou moeten schamen?’ vroeg Adam onschuldig. Lana keek hem aan, verbaasd dat hij dat nog moest vragen.

‘Omdat dat mij moet voorstellen, natuurlijk! Alsof ik in het middelpunt van alles sta zoals dat schilderij impliceert! Dat zouden ze wel willen’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Sean glimlachte alleen maar bij het commentaar van zijn dochter en merkte op, ‘Ze is zo bescheiden, Adam, ze is zich nooit zo bewust geweest van haar eigen schoonheid en populariteit’.

‘U bedoeld dat u zich bewust geweest bent van het ontbreken daarvan’, antwoordde Lana en toen hoorden ze Judy vanuit de eetkamer.

‘Oeps! Mam roept, we kunnen maar beter opschieten!’, zei Sean en haastte zich de hal door.

Lana liep arm in arm met Adam naar binnen en hij schoof haar stoel aan. Terwijl ze naar hem glimlachte, ging ze zitten. De tafel was vrij formeel gedekt en een vrouw van middelbare leeftijd serveerde de eerste gang vanaf een zilveren blad.

‘Dat is Emma’, fluisterde Lana toen de vrouw aan de andere kant van de tafel was. ‘Ze werkt al jaren voor ons. Ze kan heel goed koken!’

Adam knikte en zei toen zo hard dat iedereen het kon horen, ‘het is niet erg beleefd om in gezelschap te fluisteren’.

Iedereen aan tafel draaide zich naar hen om. Lana kreeg een kleur als vuur, lachte en zei, ‘Hij heeft wel wat vreemde denkbeelden, vinden jullie niet?’ Vervolgens nam ze een grote slok van haar wijn en bekeek met grote interesse haar servet die naast haar bord lag.

‘Vreemde denkbeelden?’, herhaalde Adam, maar hij drong niet verder aan.

Oh, mijn God, dacht Lana. Moet ik dan ieder woord op een goudschaaltje leggen? Adam doet net alsof ik hem iedere keer dat ik wat zeg, voor schut zet! Vervolgens zag ze hoe hij haar wijnglas weghaalde en er een glas water voor in de plaats zette. Ze voelde zich plotseling ontzettend dom omdat ze al weer helemaal vergeten was dat ze geen alcohol mocht nuttigen. Maar Adam leek niet boos te zijn, en dus ontspande ze en genoot van de maaltijd. Het gesprek aan hun kant van de tafel kwam op voetbal en Lana at zwijgend terwijl ze het gesprek volgde. Adam scheen het goed te kunnen vinden met haar broers Chip en Nathan; ze praatten en maakten grapjes alsof ze elkaar al jaren kenden. Lana bemoeide zich alleen maar even met het gesprek als ze vond dat haar broers belachelijke opmerkingen maakten. Voordat ze het wist hadden ze het eten op en keerde iedereen terug naar de woonkamer om daar nog wat te drinken. Adam en Lana waren de laatste die de eetkamer verlieten.

‘Waar zijn de kinderen?’, vroeg Adam toen ze buiten gehoorsafstand waren.

‘Oh, die eten voor de televisie. Ze kunnen maar beter niet bij ons aan tafel eten, we zouden dan niet rustig een gesprek kunnen voeren. Bovendien kennen ze nog geen tafelmanieren’.

‘Jij wel dan?’, grinnikte hij.

‘Denk je dat!’, lachte Lana. ‘Nou zo erg is het nu ook weer niet, hoor!’.

‘Als ik je opmerkingen onder het eten nog eens terug haal, weet ik dat zo net nog niet! Ik zou het op prijs stellen als je voortaan een beetje beter je best doet’.

Lana keek naar hem op. Ze was verbaasd over zijn woorden. ‘Maar Adam, ik ben gewoon mezelf. Zo gedraag ik me altijd – het is per slot van rekening familie’. Ze keek gefascineerd toe hoe de lach van zijn gezicht verdween en zijn lippen zich tot streepjes versmalden.

‘Je moet je wat beter gedragen. Ik meen het!’

Lana liet haar blik vertwijfeld naar het plafond gaan. ‘Goed, laten we nog even aansluiten. Dan gaan we daarna naar huis’.

Ze liepen de woonkamer in, waar Sean hen cognac aanbood, die ze beiden beleefd afsloegen ondanks dat hij aandrong. Judy kwam een praatje maken met haar toekomstige schoonzoon en Lana schoof aan bij haar broer Chip en zijn vrouw Sheila.

Sheila werkte in het laboratorium van het plaatselijk ziekenhuis, dus ze hadden wel wat gemeenschappelijke gespreksonderwerpen. Chip studeerde nog. Hij had net een aantal tentamens gehaald en kon mogelijk volgend jaar afstuderen. Lana maakte een aantal opmerkingen dat hij nu eindelijk maar eens aan het werk moest, toen Sheila haar liet weten het helemaal niet erg te vinden kostwinnaar te zijn tot hij afgestudeerd was.

‘Nou ja, dan zal het wel goed zijn, als jij het niet erg vindt’, zei ze tegen Sheila. Terwijl ze op luide toon Chip liet weten, ‘Ik hoop wel dat je niet aan kinderen gaat beginnen voordat je uitgestudeerd bent!’.

Opeens stond Adam naast haar en keek glimlachend op haar neer. Maar zijn ogen lachten niet mee. ‘Zou je ons even willen excuseren, Chip’, hij knikte in de richting van Sheila, en dirigeerde Lana in de richting van de open haard.

‘Lana, heb jij enig idee wat ‘beter gedragen’ inhoudt?’, vroeg hij zachtjes. Ze kon hem maar nauwelijks verstaan, maar was blij dat de anderen het niet konden horen.

‘Ja, Adam’, haar ogen gingen weer naar het plafond. ‘Maar dat is helemaal niet nodig als broers en zusters onder elkaar. Ik dacht dat jij dat wel zou weten, met Anna als zus’.

‘Misschien heb ik er daarom wel moeite mee. Ik probeer me altijd vriendelijk tegen Anna op te stellen en wordt pas onvriendelijker als ze beledigend wordt. Jij probeert het niet eens, jij lijkt op ruzie uit te zijn. Ik wil het niet nog eens horen’.

Lana keek naar hem op en zag dat hij het meende. Ze voelde haar maag samenknijpen. Hij was zo sexy als hij zich zo gedroeg! Nu moest ze oppassen anders zou het uit de hand lopen. Met haar meest onderdanig blik, antwoordde ze, ‘Goed. Het spijt me. Ik zal mijn best doen, OK?’

Hij beloonde haar met een brede grijns en gaf haar een vluchtige kus op haar lippen, waardoor een rilling door haar heen trok. Sean kwam een praatje met Adam maken en Lana verexcuseerde zich en ging even bijpraten met Karl en zijn vrouw, Brenda.

Na hele verhalen over de belevenissen van hun zonen, zei Karl, ‘Lana, ik ben echt gecharmeerd van je verloofde. Hij is alleen het compleet tegenovergestelde van wat ik verwacht had’.

‘Wat had je dan verwacht?’, herhaalde Lana en kneep haar ogen samen. ‘Gedraag je wel een beetje’, hield ze zichzelf voor.

‘Nou ja, ik bedoel, hij is een dokter, heeft goede manieren, is ouder dan jou en loopt zich niet de benen uit zijn gat bij iedere keer dat jij met je vingers knipt’.

‘Nou ja!’, fulmineerde Lana, om er wat rustiger aan toe te voegen, ‘Waarom denk jij in godsnaam dat ik iemand zou willen die dat wel doet?’

Karl trok een diepe denkrimpel en ging verder, ‘Omdat je daar aan gewend bent natuurlijk! Iedereen doet altijd zijn uiterste best om jou in de watten te leggen. We weten allemaal dat je niet lesbisch bent, maar tot nu toe ben je er nooit in geslaagd langer dan een week bij hetzelfde vriendje te blijven’.

‘Nou en?’, schreeuwde Lana, die al haar goede voornemens op slag vergeten was, ‘dacht jij dat ik op zoek was naar een kontkruiper zoals jij gedaan hebt? Heb je…’ Lana stopte midden in haar zin toen ze de arm van Adam om haar middel voelde.

‘Willen jullie ons even excuseren?’, vroeg Adam. Lana ving nog een flits op van het rood aangelopen gezicht van Brenda, voordat ze letterlijk de kamer uitgesleurd werd. Ze probeerde zijn tempo bij te houden, waardoor het leek alsof ze vrijwillig met hem meeliep. Toen ze de kamer uit waren draaide ze zich voor hem.

‘Waar denk jij dat je in hemelsnaam mee bezig bent, Adam?’, siste ze. Toen ze echter de grimmige uitdrukking op zijn gezicht zag, wist ze wat er ontegenzeggelijk zou volgen. Maar niet bij haar ouders thuis – absoluut niet!