1. Het pak slaag onder ogen zien.

Tijd om het onder ogen te zien, er wordt van me verlangd mezelf te ontbloten en te wachten tot hij de kamer binnenkomt, of hij pakt me bij mijn arm en neemt me mee. Soms doe ik een schietgebedje: God, vergeef me voor wat ik gedaan heb. Neem mijn rebellerende houding weg en zorg dat ik weer het oogappeltje van mijn partner wordt.

Andere keren heb ik al spijt voor de eerste klap gevallen is, heb ik spijt van mijn gedrag en besef ik me terdege dat ik 110% verdiend heb van wat gaat volgen.

Wanneer ik de gevraagde houding moet aannemen of het instrument waarmee ik gestraft ga worden moet ophalen, schaam ik me dood. Zeker in de gevallen waarbij ik hem aan moet kijken.

Soms praat hij tegen me – terwijl ik al klaar lig. Hij vraagt me dan te vertellen waarom ik gestraft wordt en verwacht een eerlijk antwoord van me. Als ik niet volledig ben of wanneer ik de verkeerde feiten oplepel, dan maakt hij me ondubbelzinnig duidelijk waarom ik daar zo lig. Hij vraagt me vervolgens of me het DUIDELIJK is. Dan loopt het gesprek ten einde.

Ik weet natuurlijk dat het allemaal al veel eerder begonnen is dan toen hij me bij mijn arm pakte. Het begon toen ik besloot mijn partner te vertrouwen en hem toe te staan me verantwoordelijk te houden voor mijn gedrag. Dit is geen spelletje en dat weet ik dondersgoed. Het is levensecht omdat mijn partner en ik willen dat het op deze manier gebeurd.

2. Ik kan dit wel aan.

Soms sla ik deze fase over… zeker als hij fanatiek begint. Maar als ik met deze fase begin, dan is dit omdat ik me niet wil laten kennen. Op zo’n moment trek ik een muur van TROTS om me heen en wil hem niet laten merken dat het zeer doet. (De trots duurt zolang mijn broekje nog rond mijn billen zit of zelfs tot vlak daarna *grijns*). Soms, ga ik de strijd met hem aan. Hij zal NIET zien dat het me zeer doet!

Ze beschrijft een langzame opbouw en opwarming in deze fase. De manier waarop ze haar “muur van trots” en verzet beschrijft, zal ze blij zijn wanneer haar verzet gebroken wordt en dit zal nu niet lang meer duren.

3. Auw – het doet zeer.

Mijn koppie draait overuren. Over het algemeen denk ik er op dit moment helemaal niet aan, waarom ik hier eigenlijk lig, maar dat het pijnlijker wordt. Maar ik ben nog steeds niet van plan dit te laten merken. Hij zal me niet horen kermen! Maar toch begin ik me langzaam zorgen te maken.

Het pak slaag duurt voort en ze begint zich te realiseren dat dit geen pretje wordt.

4. Auw – het doet ECHT zeer.

Het komt dichterbij. Ik lig hoorbaar te kermen en blijf herhalen, “STOP, het is me duidelijk, ophouden, alsjeblieft, stop…”, maar ik zie nog steeds niet onder ogen waarom ik daar zo lig”.  Behalve dat ik als ik over de knie lig mijn billen weg probeer te draaien, ook als mijn benen vastgeklemd liggen onder zijn rechterbeen trappelen mijn voeten. Wanneer mijn gezicht in een kussen weggedrukt is, knijp en bijt ik erin om het niet uit te gillen. Ik begin te zweten!

De heer des huizes begint tot haar door te dringen, maar hij is nog lang niet met haar klaar. Ze probeert niet langer te verbergen dat het zeer doet. In woorden geeft ze toe, maar heeft het nog niet geaccepteerd. “OK, het is me duidelijk” of “Het spijt me” in deze fase houdt in dat de heer des huizes door moet gaan, dat hij nog niet met haar klaar is.

5. OK—GENOEG—STOP!!!!

BLINDE PANIEK slaat toe! Houdt dit dan nooit op? Ik moet zien weg te komen. Ik begin steeds harder te worstelen. Het beest in me wordt wakker. Vechten of vluchten lijken nog de enige opties.

Het dringt nu goed tot haar door dat een pak slaag geen pretje is. Ze kan er niet voor zorgen dat het branden van haar bips ophoudt, haar instinct zegt dat ze moet zien te vluchten. De heer des huizes moet er voor zorgen dat ze niet kan ontsnappen, want dan is alles voor niets geweest.

6. Boosheid en proberen de pijn te ontlopen

(kan zich fysiek tegen de heer des huizes gaan verzetten en het is nodig dat ze onder bedwang gehouden wordt om duidelijk gemaakt te krijgen dat er geen ontkomen aan is).

IK WERK HIER NIET LANGER AAN MEE! DE GROETEN! LAAT ME LOS!! NU METEEN!!!! Het beest is nu helemaal wakker geworden en klaar om aan te vallen. Mijn lichaam verzet zich tot het uiterste en ik wend al mijn krachten aan om los te komen. Ik ben BOOS! STOP! STOP! STOP!! STOP!!!! OH GOD….. ZORG DAT HIJ HIERMEE OPHOUDT!!!!

Dit lijkt op de vorige fase, maar haar boosheid en verzet bereikt nu een kookpunt. Dit is een heftige fase, als ze er werkelijk in slaagt om los te komen, zal de tijger die ze beschrijft proberen de rollen om te draaien en de nietsvermoedende heer des huizes met huid en haar te verslinden.

7. Acceptatie van de straf

(te zien doordat het verzet ophoudt en de klappen gelaten geaccepteerd worden – De heer des huizes moet standvastig zijn en nog een poosje blijven volhouden op dit punt)

Ik weet dat er geen ontsnappen mogelijk is, dus denk ik aan de reden waarom ik hier lig. Het is belangrijk dat dit gebeurd. Het beest ligt te hijgen en is buiten gevecht gesteld… en accepteert haar lot. Het begint door te dringen. Geen verzet meer… alleen maar een zich langzaam opbouwend besef dat mijn gedrag niet door de beugel kon en dat ik er voor geboet heb.

In deze fase komen de eerste tekenen voor de heer des huizes dat zijn taak ten einde loopt. Ze weet dat haar partner haar verantwoordelijk voor haar gedrag heeft gehouden. Niet alleen deze keer, maar ze weet dat hij dit in het vervolg weer zal doen als dit nodig is. Er is besef gekomen, de klappen hebben vanaf haar billen haar hersenen bereikt.

8. Berouw

(tijd voor vergeving en de belofte het nooit weer te zullen doen)

Alle trots is verdwenen! Ik heb goed overdacht waarom ik in deze situatie terecht gekomen ben en hij heeft me klip en klaar gemaakt dat ik dat gedrag TE ALLEN TIJDE MOET VOORKOMEN. Het schuldgevoel is verdwenen het is me vergeven. Wat een liefdevol gebeuren… voor beiden! Voor JOU voor je overgave en voor HEM vanwege zijn kracht en leiderschap in jullie relatie. Alles klopt nu weer.

Dit is de geneugte van huiselijke discipline. Dit is het allerbelangrijkste aan een pak op de blote billen. De heer des huizes moet haar vergeven, hij moet haar laten weten dat het allemaal weer goed is. De na-ijlende emoties moeten met grote zorg behandeld worden, dat is het enige wat nog telt.

“De schuld is verdreven en vergeving geschonken. Wat een daad van liefde… van jullie beiden. Wat een geweldig gevoel.