Anne staart dromerig over de stad heen. Vanaf de veertiende etage heeft zij een prachtig uitzicht. Het lukt haar niet meer om zich op het werk te concentreren. Alleen maar door die ene opmerking van haar nieuwe leidinggevende. Hiervoor zou ik je over de knie moeten leggen, had hij gezegd. Anne werkt al zeven jaar met plezier voor de organisatie. Onlangs heeft zij promotie gemaakt en sinds drie weken werkt zij onder Jack. Door die ene opmerking wordt ze teruggeslingerd in de tijd. Pakweg een jaar of vijftien terug, naar meneer de Groot van drie HAVO.

Het is een bekend gegeven dat meneer de Groot met stipt de strengste leraar van de school is. Wanneer je je Engelse woordjes niet geleerd hebt en hij merkt dat dan moet je je de volgende ochtend een uur voor schooltijd melden om je te laten overhoren en je moet voor straf de woordenlijst overschrijven. Voor de rebelse Anne is dat nog geen reden om haar huiswerk te leren. Klas 3HB is een moeilijke klas. Veel docenten klagen in de lerarenkamer over de moeilijke HAVO klas. Meneer de Groot is het onderhand ook zat. Hij besluit de klas die ochtend eens goed toe te spreken. Laat dat net de dag zijn dat Anne haar woorden expres niet geleerd heeft. Het is een kabaal in de klas. Meneer de Groot kijkt streng de klas rond. Hij pakt de lange aanwijsstok en laat die keihard op zijn lessenaar neerkomen. Het valt direct stil. Anne slikt. Die stok bezorgd haar kriebels in haar buik. ‘Ik ben jullie gedrag meer dan zat. Vroeger had de jeugd respect voor docenten! Nu is daar niks van te bespeuren en zeker bij jullie niet. Vooral op de engelse scholen wisten zij wel raad met ongehoorzaam tuig.’ Hij ziet dat hij de aandacht van de klas heeft. Zijn stem is kalm, maar er klinkt een duidelijke waarschuwing in. ‘Vroeger werd brutaal gedrag bestraft. En in Engeland hebben ze daar een mooie term voor. Dan kreeg je een spanking.’

Anne kijkt haar leraar met grote ogen aan. Als hun blikken elkaar kruisen slaat zij nerveus haar ogen neer. Om haar heen wordt er hard gelachen. ‘Ik meen het jongens het is gedaan met die chaos in deze klas. Een beetje lol is geen probleem, maar jullie moeten echt leren om respect te tonen naar volwassenen.’

Het gelach verstomt. Tevreden kijkt hij de klas rond. De boodschap is overgekomen. Zeker bij Anne. ‘Ik ga de nieuwe werkboeken halen. Anne help je me even?’

Nerveus staat Anne op en loopt mee naar de gang. Het blijft angstvallig stil. Bij de materialenkast blijven ze staan. ‘Volgens mij heb ik een gevoelige snaar geraakt is het niet?’

Anne krijgt een kleur. Nauwelijks zichtbaar knikt ze. Meneer de Groot leunt tegen de muur. ‘Vaak helpt mijn praatje over de ouderwetse Engelse aanpak om een moeilijke klas te laten indimmen. Heel soms leg ik daarmee precies de vinger op de gevoelige plek. Zoals vandaag bij jou.’

Anne voelt tranen prikken achter haar ogen. ‘Beloof me Anne dat je het niet gaat opzoeken totdat je een volwassen vrouw bent? Er zijn genoeg mafketels op de wereld die maar wat graag misbruik maken van meisjes zoals jij.’

Het blijft stil. ‘Beloof je dat?’ Klinkt het streng.

Anne trilt een beetje. ‘Ja meneer.’

Er verschijnt een grijns op zijn gezicht. ‘Waarom ben je zo zenuwachtig Anne?’

Nerveus wiebelt ze heen en weer met haar blik op de grond gericht. ‘Ik heb mijn woordjes niet geleerd. Expres niet en nou ben ik bang dat u me gaat overhoren.’

Er klinkt een afkeurend geluid. ‘En nou ben je zo afgeleid door die klap van mijn stok op mijn bureau dat je als de dood bent dat ik je morgenochtend ga overhoren en je een pak op je billen geef.’

Anne hapt naar adem bij het horen van die woorden. Dat is precies wat ze dacht.

‘Nogmaals Anne, niet voordat je een volwassen vrouw bent.’

Ondertussen pakt hij de werkboeken uit de kast en geeft haar een stapel. ‘Deze les zal ik je niet overhoren. Morgen wel. Dan ben jij aan de beurt en ik wil dat jij vandaag thuis drie keer de woordenlijst overschrijft, omdat je vandaag expres je woordjes niet geleerd hebt en die lever je voor de les in.’

‘Ja meneer.’ fluistert ze zachtjes.

‘Anne?’

Meteen is Anne weer terug in het heden. ‘Waar dacht je aan?’ vraagt Jack met een strenge ondertoon. Verlegen slaat ze haar ogen neer. Ze voelt zich betrapt. De tranen branden, maar nu kan ze het niet tegenhouden.

Jack ziet een traan over haar wang lopen. ‘Loop maar even mee naar mijn kantoor.’

Er explodeert een vuurwerkshow in haar buik. Snel veegt ze haar tranen weg en loopt dan achter hem aan. Haar collega’s kijken haar bezorgd aan.

‘Ga zitten.’ Hij wijst naar een stoel en neemt zelf plaats achter zijn bureau. ‘Vertel eens waar dacht je aan?’

Hij klinkt nu niet meer streng. Alleen maar warm en bezorgd.

Nerveus plukt ze aan haar ketting. Ze kan toch niet zomaar aan hem vertellen dat ze door zijn opmerking, die vast als grap bedoeld is, moest denken aan haar strenge leraar die haar spankinggevoelens aangewakkerd heeft?

Er ontsnapt haar weer een traan. ‘Het zit je blijkbaar erg hoog. Je kan me alles vertellen. Ik ben je leidinggevende, maar ik kan ook erg goed luisteren als je ergens mee zit.’

Bemoedigend steekt hij haar een tissue toe. Dankbaar pakt zij hem aan.

‘Toe maar meisje, vertel het maar.’

Dat is het laatste zetje wat nodig is om haar verhaal te doen. Met horten en stoten vertelt zij over haar herinneringen over de strenge meneer de Groot en over de gevoelens die ze zo zorgvuldig had weggestopt tot vandaag. Haar wangen gloeien als ze beseft hoe stom dit geklonken moet hebben.

Jack tikt zachtjes met zijn pen op zijn agenda. ‘Dus ik had het goed ingeschat.’

Verward kijkt ze hem aan. ‘Wat goed ingeschat?’

Hij lacht even. ‘Dat je baat hebt bij een flink pak op je billen.’

Anne hapt naar adem. Hoort ze het goed? ‘Heb je nooit meer wat met dat verlangen gedaan?’

Anne kijkt naar buiten. Het uitzicht is hier zowaar nog adembenemender. ‘Nou, ik heb mijn belofte aan meneer de Groot verbroken en ik heb als minderjarige afgesproken met een meerderjarige. Dat bleek een meneer te zijn met verkeerde bedoelingen die al een tijdje werd gevolgd door de zedenrecherche. Toen het tot een ontmoeting kwam was ik getuigen van een arrestatie en had ik thuis heel wat uit te leggen.Daarna heb ik nooit meer wat durven ondernemen.’

Jack zijn vriendelijkheid is op slag verdwenen. Hij is geschrokken van haar bekentenis. Hij moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren als de politie niet had ingegrepen.

‘Dus je hebt een pak slaag verdiend voor het verbreken van een belofte, voor het maken van een grove fout vandaag en voor het niksen op het werk.’

Als door een wesp geprikt springt ze op. ‘Dat is jaren geleden! En ik was aan het niksen doordat jij zo’n opmerking plaatst terwijl iedereen het kan horen!’

Geamuseerd bekijkt hij haar verhitte reactie. ‘Toch ben je er nooit voor gestraft en dat is wel nodig. En je had ook naar me toe kunnen komen als het je zo dwars zat.’

Anne wil wat zeggen, maar ze houdt zich toch stil. ‘Dus ik stel voor dat je vandaag bij me komt eten en dat we vanavond die schuld gaan inlossen.’

De manier waarop hij het meedeelt laat haar geen ruimte om te weigeren. ‘Ik hoop maar dat je van pasta houdt. En nu ga je het laatste uur nog productief aan het werk.’

Zonder verder wat te zeggen draait hij zich naar zijn computer. Verbouwereerd loopt Anne terug naar haar werkplek. Haar collega’s knikken haar bemoedigend toe. Verlegen verdwijnt ze achter haar laptop.

Eind van de dag staat iedereen op. Het geklets vult de ruimte. ‘Ga je mee?’ vraagt Sophie. Anne schudt haar hoofd. ‘Nee ik maak dit even af en dan ga ik ook. Goed weekend!’

Jack ziet dat ze als enige achterblijft in het grote kantoor. Meteen de eerste dag dat ze op deze afdeling kwam werken was hij gecharmeerd van haar koppige, maar leuke karakter. Buiten dat vindt hij haar ook gewoon erg knap.

Hij opent de deur. ‘Ga je mee?’

Gedwee knikt ze. De laptop schuift ze in het laadstation en snel pakt ze haar spullen bij elkaar. Ze doet haar jas aan en loopt met hem mee. ‘Ben je met de auto?’

‘Nee, openbaar vervoer.’

Hij knikt. Anne volgt hem de garage in. Ze kijkt goedkeurend naar de glimmende Audi A5 waar hij instapt. ‘Ja bevalt ie?’ Vraagt hij als ze instapt.

Ze knikt gretig. ‘Wat een mooie! Ik ben gek op auto’s’

Hij grijnst. ‘Waarom kom je dan met het openbaar vervoer?’

Meteen trekt ze een boos gezicht. ‘De reparatie was zo duur. Dat kon ik niet betalen. Dus hij moest weg.’

‘Wat reed je?’ ‘Mazda 323.’ mijmert ze.

Dat had hij niet achter haar gezocht. De rit verloopt ontspannen. Ze kletsen oppervlakkig. Zou hij dan toch een grapje hebben gemaakt? Zullen ze gewoon samen eten als collega’s onder elkaar? Hij helpt haar snel uit de droom. ‘Ik vraag me af of ik je voor of na het eten een pak op je billen moet geven.’

Moeizaam slikt ze. ‘Doe je dat vaker, collega’s meenemen om ze te slaan?’

Hij lacht hard. ‘Nee, dat is geen gewoonte. Er is nog niet eerder een collega bij mij thuis geweest.’

Als hij de oprit van een oud vrijstaand huis oprijdt is ze verbaasd. Ze had een modern nieuwbouwappartement bij hem verwacht.

Hij houdt de voordeur voor haar open. ‘Welkom Anne. Doe alsof je thuis bent.’

Ze hangt haar jas op en doet haar schoenen uit. Samen lopen ze verder. Ze neemt alles goed in zich op. Hij heeft een grote keuken met een kookeiland waar barkrukken aan staan. Zij neemt plaats en hij gaat meteen aan de gang met het eten.

‘Na het eten dus hè.’ Oppert ze dapper.

Hij zet ongevraagd een glas bruiswater voor haar neer. ‘Juist.’

Jack legt paprika, champignons, spinazie, tomaten en verse kruiden neer. ‘Iets wat je niet lust?’

Anne schudt haar hoofd. ‘Ik vind heel veel lekker. Zal ik je helpen?’

‘Nee, ik kook graag en daar wil ik geen hulp bij.’

Anne haalt haar schouders op. Het geeft haar de kans om nog eens goed om zich heen te kijken. Hij heeft smaak moet ze toegeven. Het huis is gezellig ingericht.

Als ze weer naar Jack kijkt ziet ze dat hij haar in zich op neemt. ‘Hoe reageerden je ouders eigenlijk toen je door de politie werd thuisgebracht? Tenminste ik neem aan dat ze je thuisgebracht hebben.’ Ondertussen pakt hij een dikke, houten spatel en legt die pontificaal voor haar op het aanrechtblad.

Anne zucht diep. ‘Nou mijn ouders moesten me komen halen. Ik moest mee naar het politiebureau en daar kwam iemand van de kinderbescherming. Ik moest heel veel vragen beantwoorden. Ondertussen waren mijn ouders er ook en die werden geïnformeerd over wat er was gebeurd, maar ik mocht niet naar ze toe.’

Snel drinkt ze een paar slokken water. ‘Mijn ouders zijn lief, maar ook erg soft en gericht op de buitenwereld. Wat moest men wel niet denken. Dus eenmaal in de auto begon het gesprek al. Mijn moeder vertelde dat ik dacht met een leeftijdsgenootje te chatten, maar dat het een pedofiel bleek en dat het net op tijd door de politie opgevangen is. Dat was het verhaal wat ik zou vertellen als er vragen kwamen en daarmee was de kous af. Er werd nooit meer over gepraat en er werd gedaan alsof het nooit gebeurd was.’

Jack trekt zijn wenkbrauw op. ‘Dus omwille van de buitenwereld heeft ze het verhaal verdraaid en nooit een goed opvoedkundig gesprek gevoerd met je?’

‘Nee en ik heb geprobeerd er een keer over te praten, maar dat werd meteen afgekapt.’

Lijkt het nou zo of begint hij nou agressiever in de groenten te snijden? Het blijft even stil. Er stijgen heerlijke geuren op uit de keuken. ‘Zal ik de tafel dekken?’

Jack zat ver weg in gedachte. ‘Ja dat is goed. In die hoge kast vind je de borden en in die la het bestek.’

Tijdens het eten hebben ze het voornamelijk over het werk en over auto’s. Anne is zo ontspannen dat ze bijna vergeet wat er nog komen gaat. ‘Normaal had ik je bij het eten een lekker glas wijn aangeboden, zeker bij pasta. Alleen wil ik je volledig helder hebben als je over de knie ligt. Meteen kleuren haar wangen rood. Jack ruimt de tafel af. Anne wil helpen, maar hij gebaart haar te blijven zitten. ‘Dus je hebt nog niet eerder in je leven een pak op je billen gehad?’

Anne schudt verlegen haar hoofd. Haar hart gaat als een bezetene tekeer als hij op haar af komt lopen met een streng blik in zijn ogen. Hij pakt haar bij haar hand en neemt haar mee naar een kamer aangrenzend aan de woonkamer. Het is een imposante studeerkamer. De achterwand is een grote boekenkast. Er staat een mahoniehouten Engels bureau. Hij duwt haar in een  hoek. ‘Zo, blijf hier maar even staan. Als ik je straks bij me roep wil ik duidelijk van je horen waarom je straks gestraft gaat worden. Handen op je rug en voor je kijken.’

Hij loopt even de kamer uit, maar is snel weer terug. Aan de andere kant van de kamer staat een prachtige fauteuil waar hij plaats in neemt. Zo heeft hij perfect zicht op zijn schuldbewuste collega. Het uitzicht bevalt hem wel.

‘Kom maar even hier meisje.’

Haar hart maakt een sprongetje. Doordat hij haar meisje noemt voelt ze zich nog kleiner worden. Op het tafeltje naast hem ligt de spatel die hij ongetwijfeld zojuist gehaald heeft.

Jack kijkt haar doordringend aan. ‘Vertel mij eens Anne, waarom heb je straf verdiend?’

Ze wendt haar blik af. ‘Kijk me aan.’ De waarschuwende klank is voldoende om hem te gehoorzamen. Hoe graag ze ook van hem wegkijkt, ze durft het niet.

‘Omdat ik eh mijn belofte heb verbroken, een fout gemaakt heb en niet aan het werk was.’

Jack vindt het maar een summiere uitleg, maar aangezien het de eerste keer is dat ze in deze situatie beland is helpt hij haar een handje. ‘Je hebt niet alleen je belofte aan je docent verbroken, je hebt jezelf daardoor in gevaar gebracht.’

Hij laat even ruimte om zijn woorden op haar te laten inwerken. ‘Vandaag heb je een fout gemaakt die ons heel veel geld had gekost als ik het niet op tijd had ontdekt. Daarna had je blijkbaar een probleem met hetgeen ik tegen je gezegd heb waardoor je urenlang geen werk verzet hebt.’

Toch slaat ze weer haar ogen neer. Nu vindt hij het niet erg. Haar gedachten vliegen alle kanten op. Hoe ben ik in hemelsnaam in deze situatie beland, voert wel de boventoon.

‘Open de bovenste la van mijn bureau, daar ligt wat in wat ik ga gebruiken. Ik wil dat je dat gaat pakken. Nerveus geeft ze gehoor aan zijn verzoek. Met trillende handen opent ze de la. Er ligt een houten paddle. Verschrikt slaat ze haar handen voor haar mond. ‘Volgens mij heb je gevonden wat ik bedoel. Kom nu hier ermee.’

Alles in aan weigert dienst. ‘Moet ik ongehoorzaamheid aan het lijstje strafbare feiten toevoegen?’

Anne schudt haar hoofd en met grote tegenzin neemt ze de paddle mee terug. Hij knikt goedkeurend als hij hem van haar overneemt. ‘Doe je rok uit.’

Ze schudt haar hoofd. Zijn wenkbrauw schiet omhoog. ‘Als ik je moet helpen ben je verder van huis.’

Bewegingloos blijft ze staan. ‘Anne nu! Je hebt echt al meer dan genoeg te verduren zometeen, daar wil je niet de cane ook aan toevoegen.’

Dat is voldoende aanmoediging. Haar handen trillen zo erg dat ze het ritsje van haar rok niet los krijgt. Jack maakt hem voor haar los en knijpt even bemoedigend in haar hand. Met groeiende angst ontdoet ze zich van haar rok. Haar nette kokerrok hangt ze over een van de stoelen. Ze heeft er een kanten broekje onder aan. Dan klopt hij op zijn schoot. In automatische piloot buigt zij over zijn schoot heen. Hij streelt haar billen. ‘Goed zo meisje. Je luistert goed.’ Hij wacht even, maar trekt dan met een ruk haar broekje naar beneden. Er ontsnapt haar een klagelijke grom. ‘Je bent toch niet echt verbaasd toch?’

Anne weigert antwoord te geven. De eerste tik overvalt haar. Het brandt, het doet niet gelijk zeer. Er overvalt haar een soort roes. Het geluid van de tikken op haar billen en zijn rustige ademhaling brengen haar in trans. Langzaam voert hij de intensiteit wat op. Het branden gaat nu over in pijn. Anne probeert zich te concentreren op haar ademhaling, maar het lukt haar niet. HIj ziet wat ze probeert om zich af te sluiten, maar dat laat hij niet toe. Hij wisselt het tempo constant. Ondanks dat ze het nu wel degelijk voelt gaat het precies zoals ze er altijd over gefantaseerd heeft. Plots stopt het. Dan voelt ze het koele hout van de spatel op haar huid. Ze zucht. Is dit niet waar ze altijd naar verlangd heeft? Het komt haar nu zomaar aanwaaien. Ze slikt even. De woorden van meneer de Groot vliegen voorbij. Vervolgens hoort ze Jack herhalen dat hij haar voor die fout over de knie zou moeten leggen. En nu doet hij het daadwerkelijk.

‘Het is de eerste keer dat je een pak op je billen krijgt. Ik ga je per instrument dertig tikken geven. In totaal negentig.’

‘Negentig?’ Mompelt ze zachtjes.

‘Ja, het derde instrument houd ik nog even geheim.’

Hij brengt de spatel omhoog en laat hem hard op haar billen neerkomen. Verschrikt veert ze omhoog, maar hij houdt haar stevig in zijn greep. De stekende pijn voelt verschrikkelijk. Dit had ze in haar fantasie nooit kunnen bedenken. Hij levert geen half werk af. De klappen laat hij hard neerkomen. Het is de bedoeling dat ze het goed voelt.

Haar verstand wil opspringen en wegrennen. Waarom laat ze dit met zichzelf doen? Maar haar gevoel schreeuwt om meer. Haar gevoel komt tot rust. Hij merkt dat ze zich overgeeft aan de klappen van de spatel. De laatste tien geeft hij haar nog een beetje harder.

Er loopt een traan over haar wang. Het voelt als thuiskomen. Als daadwerkelijk eens gezien worden. Hij helpt haar overeind. Er staat een vriendelijke lach op zijn gezicht. Voorzichtig veegt hij haar traan weg. ‘Je doet het goed.’

Hij brengt haar naar de hoek terug. ‘Blijf hier maar even staan. Je bent nu gestraft voor het werk. Het volgende deel is voor het feit dat je jezelf in gevaar hebt gebracht.’

Anne gaat weer terug in de tijd. Die avond nadat ze urenlang met de jeugdzorgmedewerker gesproken heeft denkt ze aan de waarschuwende woorden van meneer de Groot. Er zijn inderdaad meer dan genoeg idioten in de wereld die kwade bedoelingen hebben. Als ze haar ogen sluit ziet ze de strenge blik van meneer de Groot opdoemen. Hij spreekt haar streng toe over wat er allemaal had kunnen gebeuren. Dan wenkt hij haar en voor ze het weet ligt ze over zijn knie te huilen en te smeken onder zijn straffende hand. Huilend roept zij zichzelf een halt toe. Nooit, maar dan ook nooit meer wil ze dat haar fantasieën haar leven zo beheersen. Die avond valt ze eindelijk na uren huilen in slaap.

‘Anne? Gaat het?’

Verward kijkt ze op. Jack draait haar om. ‘Waar zat je? Je was ver weg.’

‘Ik ging even terug in de tijd. Dat gebeurt wel vaak vandaag.’

Het valt er dan pas op dat ze huilt. Jack pakt haar bij haar arm beet en neemt haar mee naar zijn bureau. Hij laat haar voorover buigen. Nu voelt ze zich helemaal kwetsbaar in deze positie. Toch mist ze de geborgenheid die ze ervaart als ze over zijn knie ligt.

Hij pakt de pabble. Wat ze ook had gedaan, ze had zich nooit kunnen voorbereiden op de pijnsensatie die op haar billen explodeert. ‘Au! stop!’

Jack legt zijn hand op haar onderrug. ‘Nee Anne, je hebt straf verdient.’

Hij laat de paddle hard drie keer achter elkaar neerkomen. ‘Wat als de politie er niet was geweest Anne? Wat als hij je meegenomen had?’

De paddle blijft meedogenloos neerdalen. ‘Dan had ik je nooit leren kennen Anne.’

Anne ademt zwaar. ‘Anne, het liefst zou ik dit elke dag herhalen. Wat jij hebt gedaan als koppige puber moet flink bestraft worden. Of niet Anne?’

Alle weerstand die ze nog had ebt weg. De laatste slagen met de paddle geeft hij langzaam met flinke tussenpozen.

Dertig, ze heeft meegeteld. Er volgt een moment van rust. ‘Ik was zo dom. Maar er was niemand die ook maar iets gaf om wat ik deed.’

Jack strijkt geërgerd door zijn haren. Haar woorden blijven zich herhalen. Er was niemand.

Hij gespt zijn riem los en trekt hem uit zijn lussen. Anne weet precies wat dat geluid in moet houden. Berusting. Jack ziet dat ze het moeilijk heeft. Dat schuldgevoel gaat hij voor eens en voor altijd bij haar wegnemen. Hij houdt zich niet in. Ele keer laat hij de riem hard op haar billen neerkomen. Hij is de dertig allang voorbij. Haar ademhaling klinkt onsamenhangend.

‘Anne, dit heb je verdiend. Er had een volwassene moeten zijn die je had moeten beschermen. Nu ben ik er en ik bescherm je. Je gaat nooit meer jezelf zo in gevaar brengen.’

Er zit nauwelijks nog pauze tussen de slagen. ‘Het spijt me.’

Jack haalt opgelucht adem. ‘Goed zo. Nou komen we ergens. Waar heb je spijt van?’

‘Dat ik mezelf in gevaar heb gebracht en dat het me vandaag de dag nog zo beheerst.’

Hij laat zijn riem voor de laatste keer extra hard neerkomen. Anne begint onbedaarlijk te huilen. Hij haalt haar omhoog. Hij slaat zijn armen om haar heen en houdt haar stevig vast.

Er gaan minuten voorbij. Anne wordt steeds rustiger. ‘Gaat het?’

Anne knikt. Ze maakt zich los uit zijn omhelzing. ‘Bijzondere eerste date zo.’

Hij grijnst. ‘Zeer actief ook. Wijntje doen dan?’

‘Ik dacht dat je het nooit zou vragen!’

Hij geeft haar een kus op haar voorhoofd. Wie weet waar dit toe leidt. Voor hem smaakt het naar meer. Als hij haar zo inschat geldt dat ook voor Anne.