Placeholder ’s avonds na straf

Je leest een flink tijdje, maar na een paar uur is je boek uit en heb jet niet direct zin om een nieuw te beginnen. Misschien moet ik dat pakje toch openmaken, denk je nu. Als je het voorzichtig doet voor Paul thuiskomt, hoeft hij er tenslotte nooit van te weten. Je gaat terug naar de kast met een krukje, pakt het pakje van de bovenkant en neemt het mee naar het bed om het open te maken.

Als je het pakje nu heel voorzichtig openmaakt, komt Paul er vast niet achter! Uiterst voorzichtig maak je het zegel los. Je vouwt het karton open en schuift heel langzaam het briefje onderin eruit. Dan haal je langzaam het beschermende plastic van het cadeautje uit het pakje. Ook hier vind je weer de plakbandjes die de verpakking dichthouden en weer weet je deze te verwijderen zonder sporen na te laten. Je voelt met je hand in het plastic. Je pakt wat je denkt dat een handvat is en haalt het cadeautje langzaam tevoorschijn. Vol bewondering draai je het om in je handen. Het is een prachtige, antieke, ebbenhouten haarborstel, ovaal, plat en behoorlijk groot. Met halve kracht sla je in de palm van je andere hand. Shit, dat doet pijn zeg! Hoe zou het voelen wanneer je over de knie ligt? Nieuwsgierig knoop je je broek los en maak je je billen bloot. In een onhandige hoek geef je een stevige klap op je rechterbil. Oeee, dat doet echt zeer! Even twijfel je of dit pakje niet voor altijd moet verdwijnen, maar als je beseft dat Paul daar zeker achter zal komen, besluit je de borstel netjes op te bergen. Het is ook wel een heel mooi exemplaar en als Paul een klein beetje voorzichtig opbouwt, kan het ook met dit ding een leuke avond worden. Je vouwt met de plakbandjes het plastic weer dicht en dan gaat de borstel weer terug in het doosje.

Plots schrik je van het geluid van de sleutel in het slot. Je hoort hoe Paul binnenkomt. “Schatje, ik ben thuis!” In allerijl probeer je het pakje nog terug te laten, maar het is te laat. Ineens staat Paul voor je. Op heterdaad betrapt. “Ik vroeg me al af of je dit pakje al gezien hebt, maar zo te zien wel!” zegt hij streng. Beschaamd kijk je naar grond. “Nou, pak het meteen maar weer uit, we hebben het nodig!” Je smeekt nog even met je ogen, maar je ziet direct aan zijn blik dat hij er niets van wil weten. Wat minder voorzichtig dan daarnet open je het pakketje en haal je de borstel weer tevoorschijn. “Mooi, hè!” zegt Paul enigszins trots. “Hij is prachtig, liefje, zullen we ‘m op een mooi plekje opbergen?” probeer je nog. “O nee, zeker niet, deze hebben we nu snel nodig. Dan kom je er snel achter dat die niet alleen mooi, maar ook nog eens heel pijnlijk is.” “Dat weet ik al” mompel, tot je realiseert dat je je mond voorbij gepraat hebt. “Hoezo, dat weet ik al?” vraagt Paul scherp. “Ik, eeuhm, heb ‘m even uitgeprobeerd. Op mezelf” voeg je er zachtjes aan toe wanneer Paul een stilte laat vallen. Er verschijnt een glinstering in zijn ogen. “Heb je jezelf geslagen?” vraagt hij. je knikt. “Over je kleren of..” je schuft je hoofd, “Nee, zonder..” De glinstering wordt nog iets groter. “Laat eens zien!” spoort hij aan. Met tegenzin, maar ook wetende dat ongehoorzaam zijn op dit moment misschien niet zo verstandig is, doe je je broek en onderbroek naar beneden. Je laat je hand heel even glijden over de nog steeds lichtwarme plek. “Hmm ja, ik zie t wel, maar volgens mij kun je dat nog wel beter!” “Neeeee!” roep je uit, maar hij laat zich niet vermurwen. “Nee, Paul, alsjeblieft, dat is echt te erg!” probeer je nog. “Niet erg genoeg om een cadeautje open te maken en jezelf ermee te slaan als ik niet kijk” countert Paul, “je kunt kiezen, of jij doet het, of ík doe het en dan zorg ik ervoor dat je spijt van je keuze krijgt.” Je aarzelt nog heel even. Dan breng je de borstel naar achter. Je sluit je ogen en haalt uit. Het doet wel zeer, maar het is duidelijk geen goeie klap. “Vooruit, Ingrid, dat kan wel een stuk beter.” Je balt je vuist en maakt een geluid van pure frustratie. Wat is dit erg! Toch, je hebt zo weinig keus. Je slaat nog een keer, en deze keer is het een betere klap, wat ook weinig reden tot juichen geeft want het doet echt zeer! “Ga door, ik zeg wel stop” zegt Paul gemeen. Je maakt weer een gefrustreerd geluid en probeert je te concentreren op het uitvoeren van de taak. Echt makkelijk kun je je billen niet bereiken, maar het lukt je om jezelf te slaan, soms links en dan weer rechts. Het doet echt zeer en waar je normaal geen invloed hebt op wat er gebeurt, doe je het niet jezelf aan. Bij de beste klappen doe je eerst een klein dansje, tot je weer inziet hoe je eruit ziet. Je kan wel door de grond zakken. “Zo is het genoeg” toont Paul eindelijk genade. “Ik zal het nog even voordoen.” Voor je het doorhebt grist hij de borstel uit je hand en geeft op elke bil een fikse klap. Je produceert een hoge gil wanneer het doordringt dat dit nog wel echt wat meer pijn doet. “Ziezo, mooi cadeautje al zeg ik het zelf. Ga je even koken?”

Je billen branden nog flink als je even later weer in de keuken staat. Dan spring je een halve meter de lucht in als Paul ineens in je bil knijpt. “Wat eten we, schatje?” vraagt hij poeslief. Je kijkt hem vuil aan, maar je kunt niet boos op hem zijn. “Aardappelsalade, zet de borden maar op tafel.” Snel daarna schuiven jullie aan en komt de wijn op tafel.

Je haalt even diep adem. “Ik, euhm, ben niet ziek, Paul, ik was gewoon in slaap gevallen.” Paul kijkt verward. “Was je thuis aan ’t werk dan? Ik dacht dat je vandaag naar kantoor moest? Je kijkt naar de grond en het volume valt weg uit je stem. “Ik had me ziekgemeld.” Paul denkt weer na. “Maar je bent dus niet ziek?” Je schudt je hoofd. Dan blijft het stil, veel te lang stil. “Meisje, kijk mij eens aan!” Je wil niet, maar je doet het toch. “Als ik het goed begrijp heb je je dus ziekgemeld zonder dat je ziek bent en toen ben je hier de hele dag gaan slapen?” “Niet de hele dag! Ik heb vanmorgen het hele huis opgeruimd.” Paul blijft weer even stil. “Nou, dat is nog wel goed bestede tijd” zegt hij schoorvoetend. Je probeert niet te zelfvoldaan te kijken, wie weet gaat t gesprek anders weer de verkeerde kant op. “Ik heb een cadeautje voor je meegebracht, heb je dat zien liggen?” Je knikt, “Ja, maar ik heb het zien liggen, maar ik heb het niet gepakt, goed he!?” Paul knikt. “Zeker, ik ga het wel even pakken.”

Tijdens het lezen verlies je oog op de tijd en ineens komt Paul binnen. “Hey schatje, wat ben je vroeg thuis!” zegt hij enthousiast. Ineens besef je dat je hem niet verteld hebt dat je vandaag thuiswerkt. In eerste instantie merkt Paul, niks vreemds, maar je bent zo lang stil dat hij argwaan krijgt. “Wat is er?” vraagt hij, met een scherp randje in zijn stem. “Ik, eeuh, was ziek vandaag. Nou ja, ziekgemeld…” Paul denkt weer na. “Maar niet echt ziek dus?” Je schudt je hoofd. Dan blijft het stil, veel te lang stil. “Meisje, kijk mij eens aan!” Je wil niet, maar je doet het toch. “Als ik het goed begrijp heb je je dus ziekgemeld zonder dat je ziek bent en toen ben je hier de hele dag gaan slapen?” “Niet de hele dag! Ik heb vanmorgen het hele huis opgeruimd.” Paul blijft weer even stil. “Nou, dat is nog wel goed bestede tijd” zegt hij schoorvoetend. Je probeert niet te zelfvoldaan te kijken, wie weet gaat t gesprek anders weer de verkeerde kant op. “Ik heb een cadeautje voor je meegebracht, heb je dat zien liggen?” Je knikt, “Ja, maar ik heb het zien liggen, maar ik heb het niet gepakt, goed he!?” Paul knikt. “Zeker, ik ga het wel even pakken.”

Je rommelt toch nog maar verder in de koffer en komt uiteindelijk bij een van de vele straps uit die Paul in de loop der jaren heeft aangeschaft. Je loopt ermee terug naar de woonkamer en geeft het aan Paul. Zijn blik staat direct weer op onweer. “Je denkt toch niet dat ik je daarmee ga straffen? Jij gaat nu terug en je gaat wat serieuzers uitzoeken. Vooruit!”

Even denk je aan protesteren, maar je weet zelf eigenlijk ook wel dat dit instrument niet geschikt was voor de straf die je verdient hebt. Weer ga je door de koffer. Je pakt de rubber paddle nog eens op, voelt het gewicht. Je weet wel dat dit is wat je verdient, of toch in elk geval wat Paul verwacht. Maar dat ding doet zo’n zeer! Je kijkt nog eens. Misschien zit er nog wat anders geschikts in?

Nadat de vorige drie keer de gekozen strap is afgewezen, neem je nu een tawse mee. Deze is wat gemener dan de straps die je had uitgekozen, maar in je hart weet je ook wel dat deze tawse niet zo gemeen is als de rubber paddle. Sterker, het is niet eens de zwaarste tawse in de koffer, al heb je dat andere onding maar niet eruit gevist. De hoop die je had dat het zo goed zou zijn vervliegt al zodra Paul ziet. “Jij neemt dit volgens mij totaal niet serieus he!” zegt hij boos. Hij grist de tawse uit je hand. “Omdraaien en broek naar beneden. Onderbroek mag je aanhouden.” Enigszins in verwarring draai je je om. “Hopelijk helpt dit je een betere keuze te maken” zegt Paul, nog steeds boos. Je hoort de tawse zoeven en ineens voel je een enorme pijn midden op de achterkant van je benen. Voor je echt doorhebt wat er aan de hand is, haalt Paul nog twee keer uit. Je schreeuwt het uit en grijpt naar de warme huid die duidelijk een beetje hoger ligt dan de ongeschonden stukken ernaast. Je draait je half om en ziet een paar gemeenrode brandmerken in de vorm van de uiteindes van de tawse. “Trek je broek maar weer aan en ga nog maar eens zoeken.” Met je ogen naar de grond volg je de aanwijzing op. Je wrijft nog eens over je pijnlijke benen als je door de instrumenten gaat. Met tegenzin pak je de rubber paddle eruit. Risico lopen om nog weer ‘gemotiveerd’ te worden, zie je niet zo zitten. Je loopt met de paddle terug naar de woonkamer en geeft het aan Paul. “Ik zie dat je dit nu wel serieus neemt” zegt hij goedkeurend. Laten we maar beginnen. Billen bloot maken en over de knie.”

Pas later besef je dat er op zo’n moment helemaal geen schaamte is, terwijl je dat zeker wel eens hebt als je in een andere situatie je broek uit moet doen om op je billen te krijgen. Nu wil je gewoon dat het zo snel mogelijk begint, of misschien vooral dat het zo snel mogelijk voorbij is en je je weer beter voelt. Je buigt over zijn schoot en gaat liggen. Daar voel je zijn hand rusten in je rug. Daar word je iets rustiger van. “Lig je goed?” vraagt hij liefdevol. Je knikt, en bedenkt dan wat hij wil horen. “Ja Paul“. Je voelt heel even het koude rubber tegen mijn achterste. Dan wordt het opgeheven en keihard neergebracht. Heel even voel je niks, behalve dat je met een behoorlijke kracht tegen Pauls been geduwd wordt. Dan begint het langzaam branden over het hele oppervlak waar de paddle net geland is. De brand neemt nog steeds toe als de tweede klap je weer tegen zijn been aanduwt. Nog steeds neemt het gevoel toe, terwijl de klappen in een traag tempo op je achterwerk blijven regenen. Na nog geen tien klappen houd je het al niet meer en begin je te schoppen. “Stil liggen!” roept Paul streng. “Auauau, ik probeer het!” jammer je. “Niet proberen, doen!” werpt hij tegen. Je doet je best wel, maar het lukt niet. Met een diepe zucht houdt Paul even in en slaat hij zijn rechterbeen om jouw benen heen. Nu kun je geen kant meer op. Je kunt alleen nog ondergaan.

Zonder genade blijft Paul doorslaan. Het rubber schroeit en bij elke klap word je door het zware instrument naar voren geduwd, waarna de pijn weer een stukje heftiger is. Nu je niet meer kunt bewegen lukt het eindelijk om los te laten. Je laat je tranen de vrije loop en langzaam wordt het schuldgevoel vervangen voor leegte. Zo leeg zelfs, dat je eerst niet doorhebt dat Paul gestopt is met slaan en alleen nog zachtjes over je rug wrijft. “Gaat het?” vraagt hij zacht wanneer hij door moet krijgen dat de tranen minder worden. Het lukt niet om direct te reageren, maar langzaam krijg je je ademhaling weer onder controle en kun je antwoord geven. Na nog een minuut zachtjes wrijven helpt hij je overeind om je vervolgens een stevige knuffel te geven. “Het spijt me dat ik je cadeautje heb verpest.” Het valt je niet meer zo zwaar om het te zeggen, wat precies de kracht van een goed pak slaag aangeeft. “Het is goed schatje” zegt Paul. Ineens trekt hij je weer over de knie. “Hey, het was toch goed?” roep je, half in paniek. “Ja, dat is het ook” zegt hij, maar tegelijkertijd zie je ook dat hij over je heen buigt naar de tafel om de haarborstel te pakken. “Daarom heb je nu je cadeautje wel verdiend.” “Maar je hebt me net al geslagen?” probeer je nog. “Tsja, dat is jouw probleem he. Volgens mij is deze borstel al pijnlijk genoeg als je niet net een pak slaag hebt gehad, nu zal het zeker wel even doorbijten zijn. tsja…”

Paul begint te slaan en hoewel je voelt dat hij niet zo hard slaat als hij kan, merk je ook wel dat hij een gemeen ding heeft gekocht. De pijn dringt diep door in je toch al uiterst gevoelige billen. “En, hoe voelt het?” vraagt hij opgewekt. “Pijnlijk” breng je tussen geklemde kaken uit. “Mooi, dat is ook de bedoeling” zegt hij even zo vrolijk. God, wat haat je hem toch als hij die toon aanslaat. Nou ja, je houdt vooral van hem, maar je haat hem ook. Het is ingewikkeld. Gelukkig duurt het pak slaag niet te lang, al is het lang genoeg om een beeld te krijgen van wat Paul met dat ding kan doen als hij echt wil. Deze keer wrijft hij niet alleen over je rug, maar ook zachtjes over je billen. Dat voelt wel ontspannend, pijnlijk maar ook fijn. Zo gaat het minuten door, tot Paul je overeind helpt en hartstochtelijk zoent. “Wijntje?” Daar zeg je geen nee tegen.

Je besluit dat je het verdiend hebt om eerst lekker te ontspannen. Tenslotte is er vanmiddag nog genoeg tijd om het huis schoon te maken wanneer je weer wat extra energie hebt. Je pakt je E-reader en begint te lezen. Voor je het weet is het middag. Je gaat naar de keuken en maakt een lekkere lunch voor jezelf. Toch heb je minder energie dan je dacht. Het zou wel zonde zijn om helemaal niets aan het huis te doen, maar misschien moet je eerst nog even een dutje doen? Op zich zou er dan nog steeds voldoende tijd over moeten blijven..

Goed, vertel het maar dames, wiens schuld was het?” zegt Michiel ongeduldig. Tessa durft hem niet aan te kijken, maar ze geeft toe dat ze fout zijn. “En jij?” dringt Paul aan. “Nou ja, ik reed natuurlijk niet, maar misschien heb ik Tessa wel een heel klein beetje afgeleid.” Paul lijkt niet eens boos, eerder een beetje tevreden zelfs. “Heel goed dat jullie allebei je verantwoordelijkheid hebben genomen.” “Zeker,” vult Michiel aan, “maar dat neemt niet weg dat jullie wel straf verdiend hebben. Jullie hebben niet alleen de andere weggebruikers, maar ook elkaar in gevaar gebracht. Daarom hebben we besloten dat jullie samen straf van ons krijgen.”

“We hebben toch netjes toegegeven dat we fout zaten? En we krijgen al een boete? Dat is toch wel genoeg?” probeert Tessa nog. “Ja, en het is net zo gezellig. We kunnen veel beter weer gaan zitten en een spelletje doen. Jullie hebben ‘Ticket to ride’, toch?” val je bij. “Nee, dames, daar trappen we niet in. We willen jullie billen bloot en jullie neuzen in de hoek, en snel een beetje. Tessa, jij gaat daar staan en Irene, jij gaat in die hoek staan.” Je zucht, kijkt Tessa even vragend aan en doet dan toch wat Michiel zegt. Achter je rug hoor je het gesleep van stoelen. Je kijkt opzij, richting de hoek waar Tessa staat en ziet dat zij ook naar jou kijkt. Ze rolt met haar ogen en je begint te lachen. “Zo, dame, is het grappig? Tijd om daar verandering in te brengen dan. Kom maar gauw hier en Tessa, jij kunt naar Michiel toe,” zegt Paul streng.

Je schuifelt, met je kleren nog rond je enkels, richting Paul, die op een stoel heeft plaatsgenomen. Tegenover hem zit ook Michiel op een stevige houten stoel. Je gaat over de schoot van Paul liggen. Wanneer je naar rechts kijkt zie je Tessa over de schoot van Michiel liggen. Nou ja, je ziet haar billen die een beetje heen en weer wippen terwijl ze probeert gemakkelijk te liggen. Je begint weer een beetje te lachen. Dan beginnen Paul en Michiel gelijktijdig te slaan. Het jolige is er direct wel vanaf, want Paul slaat stevig door. Al snel begin je een beetje te wiebelen en met je voet te wippen. Niet dat je dat wil, maar het lukt niet om helemaal stil te blijven. Wanneer je opzij kijkt, zie je bij Tessa een mooie blos ontstaan. Ook zij lukt het niet om stil te blijven liggen. Dan houden de klappen op. “Wisselen van plek, dames!” kondigt Michiel aan.

Je komt overeind en voelt even gauw aan je billen. Lekker warm, eigenlijk. Als het nu zou stoppen, zou dat zo gek niet zijn. Dan ga je weer liggen, nu over de schoot van Michiel. Hij helpt je even om goed te gaan liggen en begint dan met het tweede deel van de straf. Blijkbaar wil hij zich niet laten kennen, want hij slaat direct hard. “Au, voorzichtig hoor!” zeg je nog. Dat had je duidelijk beter niet kunnen doen, want zonder verder wat te zeggen begint hij je dijen te bewerken. “Au au, ok! ik houd m’n mond al!” roep je wanneer hij niet lijkt te stoppen. Dat heeft gelukkig wel effect. Michiel heeft dus niet veel meer gevoel voor humor dan Paul. Het zal wel iets met dominanten te maken hebben.

Richting het einde van het pak slaag is het lastig geworden om stil te blijven liggen en doen de klappen behoorlijk pijn, maar je houdt het nog vol. “Zo, voldoende opgewarmd, toch?” overlegt Paul met Michiel. “Ja, dit is wel prima zo. Overeind dames, dan mogen jullie plaats nemen over de rug van de bank.” Met een zucht kom je overeind en uiterst langzaam volg je de aanwijzing op. “Iets dichter bij elkaar, nog wat dichter, ja zo is het prima!” zegt Michiel terwijl jullie naar elkaar toe schuifelen tot je zij aan zij over de bank ligt.

“Eerst de gasten,” zegt Michiel joviaal. Je kijkt naar achteren en ziet dat Paul schuin achter jullie is gaan staan. Je kan niet zo goed zien wat hij in zijn hand heeft, maar het is ongetwijfeld iets pijnlijks. Je voelt hoe hij het instrument op je billen legt om aan te leggen voor de eerste klap. Het zal wel iets van leer zijn. Paul haalt uit en je weet het zeker, een kleinere paddle van stijf leer. Op elke bil laat hij een brandende plek achter. Dan hoor je een, twee, drie, vier klappen zonder dat je wat voelt. Vervolgens voel je weer branden, rechts, links, links, rechts. In dit patroon, en in een hoog tempo, blijft Paul jullie billen bewerken. Het instrument bijt gemeen diep en het duurt niet lang voor je met je voet stampt en met je heupen schudt om het gevoel weg te krijgen. Tessa doet hetzelfde na haar klappen. Je grijpt haar hand en knijpt bij elke klap en bij elke klap die Tessa ontvangt knijpt ze terug. Op deze manier lukt het om het pak slaag vol te houden.

“Zo, dames, goed gedaan hoor! Volgens mij hebben jullie je lesje bijna geleerd.” “Helemaal hoor!” werpt Tessa tegen. Michiel moet lachen. “Wijsneus! Volgens mij zijn tien klappen elk met de paddle voldoende, maar als je het er niet mee eens bent, kan ik er ook twintig van maken?” Tessa houdt wijselijk haar mond. Tien klappen met de paddle klinkt al niet goed, twintig is helemaal de hel. Tevreden over het stilzwijgen neemt Michiel plaats. Hij laat de paddle even rusten en haalt dan uit. “Shiiiit!” schreeuw je uit en je vliegt overeind. “Irene, dat gaan we niet doen he! Gaan liggen of jullie krijgen er allebei een extra. Tessa, dat geldt ook voor jou!” Je buigt weer over de bank, je hoort de paddle zachtjes tikken, gevolgd door een luide klap en een gil van Tessa. Je zet je schrap, wetende dat je weer aan de beurt bent. Het is net genoeg. Je slaakt een oerkreet en je knijpt de hand van Tessa fijn, maar je blijft liggen.

Om en om blijft Michiel jullie achterwerken bewerken. Allerlei nieuwe geluiden worden ter plekke verzonnen en je hand doet inmiddels bijna evenveel pijn als je billen. Je voelt ook een diepe, doffe pijn tot in je spieren, met vooral rechts, bij je sit spot, een dikke, fel stralende plek. Gelukkig is het voorbij wanneer je je ogen hard dicht drukt voor de tiende klap. Je voelt Tessa nog een keer je hand samenknijpen en dan is ook zij klaar. “Ben je tevreden, Paul?” zegt Michiel. “Haauw!” roep je uit. Die gemenerik duwt recht in de gezwollen blauwen plekken. “HmmmHmmm,” roept Tessa uit wanneer hij haar op soortgelijke wijze mishandelt. “Ja, volgens mij zijn de dames nu voldoende gestraft. Jullie mogen overeind komen.”

Je probeert heel voorzichtig je billen te masseren, maar komt al snel tot de conclusie dat je ze maar beter helemaal met rust kunt laten. Langzaam trek je ook je kleren weer aan. “Alles vergeven, tijd voor een wijntje en een spelletje,” zegt Michiel enthousiast. Je gaat zitten, maar de houten bank is hard en bijna gelijktijdig met Tessa slaak je een zachte kreun. “Goh, nog wat gevoelig?” zegt Paul gemeen. Je steekt je tong uit. “Pas maar op meisje, anders beginnen we opnieuw!” Wijselijk besluit je dit dreigement niet uit te proberen en je deelt de kaartjes van het spel uit. “Wie gaat er beginnen?”

Als ik eerst aan de slag ga, kan ik daarna des te meer genieten, is je eerste gedachte. Je begint in de woonkamer. Je spit door de kasten en haalt spullen tevoorschijn die je al in jaren niet meer hebt gebruikt. Weg ermee! Met het zweet op je voorhoofd en vol goede moed ga je door naar de slaapkamer. Je gaat door de kledingkast en haalt er shirtjes uit die je minstens drie zomers niet meer gedragen hebt. Nou ja, misschien kan een deel van het spul nog op Vinted en anders kan het naar de kringloop. De kasten zijn hoog en je kunt niet overal goed bij. Wanneer je op je tenen gaat staan kun je net een vinger over de bovenste plank halen. Bah, helemaal vol met stof! Je loopt naar het hok bij de wasmachine en pakt een krukje. Daarmee kun je wat beter zien wat er allemaal op de plank ligt. Terwijl je een stofdoek over de plank haalt zie je een pakketje liggen. Nieuwsgierig pak je het pakje van de plank. Op het etiket staat dat het pakje aan Paul gericht is. Na wat speurwerk zie je dat hij het net voor zijn reis ontvangen heeft. Waarschijnlijk een verrassing voor vanavond. Je draait het pakje om en ziet dat een plastic zegel het pakje dichthoudt. Als je goed peutert, kun je het waarschijnlijk wel losmaken zonder het te beschadigen. Aan de andere kant is het wel leuker als het een verrassing blijft. Misschien moet je je nieuwsgierigheid bedwingen. Wat doe je?

Als je het pakje nu heel voorzichtig openmaakt, komt Paul er vast niet achter! Uiterst voorzichtig maak je het zegel los. Je vouwt het karton open en schuift heel langzaam het briefje onderin eruit. Dan haal je langzaam het beschermende plastic van het cadeautje uit het pakje. Ook hier vind je weer de plakbandjes die de verpakking dichthouden en weer weet je deze te verwijderen zonder sporen na te laten. Je voelt met je hand in het plastic. Je pakt wat je denkt dat een handvat is en haalt het cadeautje langzaam tevoorschijn. Vol bewondering draai je het om in je handen. Het is een prachtige, antieke, ebbenhouten haarborstel, ovaal, plat en behoorlijk groot. Met halve kracht sla je in de palm van je andere hand. Shit, dat doet pijn zeg! Hoe zou het voelen wanneer je over de knie ligt? Nieuwsgierig knoop je je broek los en maak je je billen bloot. In een onhandige hoek geef je een stevige klap op je rechterbil. Oeee, dat doet echt zeer! Even twijfel je of dit pakje niet voor altijd moet verdwijnen, maar als je beseft dat Paul daar zeker achter zal komen, besluit je de borstel netjes op te bergen. Het is ook wel een heel mooi exemplaar en als Paul een klein beetje voorzichtig opbouwt, kan het ook met dit ding een leuke avond worden. Je vouwt met de plakbandjes het plastic weer dicht en dan gaat de borstel weer terug in het doosje. Nadat dit ook netjes dichtgemaakt is, leg je het pakje terug op zijn plek. Omdat je alleen nog aan vanavond kunt denken, geef je het opruimen snel op. Je hebt ook wel weer genoeg gedaan voor je vrije dag.

Terwijl je in de luie stoel zit te lezen, word je gebeld. Het is Paul. “Hey schatje, ik sta nog vast dus ik ben een half uur later!” zegt hij direct nadat je hebt opgenomen. Je antwoordt dat je rekening houdt met het eten. “Dank je! Ow, trouwens, ik heb nog een verrassing voor vanavond. Of heb je al gezien dat er een pakje in de kast stond?”

Even staat je hart stil. De kans dat Paul weet dat je zijn pakje hebt opengemaakt, is heel klein natuurlijk, maar wat als hij het toch weet? Of dat hij het straks ziet? Je krijgt al medelijden met jezelf als je eraan denkt. Nou ja, hij zou het echt niet weten, toch?