© Juni 2007, door Maggie.  

Linda gaf de oppas de laatste instructies terwijl Michel de picknickmand, de rugzak, de koelbox en een deken pakte en naar de deur liep. ‘Je hoeft het maar een of twee keer uit te leggen hoor over het bad en de bedtijden, geen vijftig keer!’ Michel moest lachen om de geïrriteerde blik van Linda.

De zon was bezig onder te gaan en kwam nog net boven de boomtoppen uit. Linda genoot erg van hun wekelijkse uitstapjes naar het openlucht theater op de uiterwaarden aan de rivier even buiten de stad. Meestal gingen ze met het gezin, maar Linda had een oppas geregeld omdat het Michels verjaardag was en de voorstelling toch niet geschikt was voor de kinderen. Ze glimlachte toen ze dacht aan de verrassing die hem daar te wachten zou staan wanneer ze arriveerden. Het was een flinke klus geweest om alle vrienden en familie bij elkaar te krijgen en een hele planning voor de hapjes en de drankjes. Ze trok haar wenkbrauw een beetje op toen ze naar Michel keek. Hij was niet echt een liefhebber van verrassingen,  maar deze zou hij vast weten te waarderen, dacht ze.

Toen ze arriveerden verdween de zon net achter de horizon. Ze vonden een parkeerplekje, haalden de picknickmand, deken en de flessen wijn uit de kofferbak en liepen in de richting van het theater. Linda zag Herman en Anneke samen met een paar anderen terwijl ze een plekje zochten met een goed uitzicht op het podium. Michel was verrast Herman en Anneke te zien. Zij vertoonden zich ’s avonds niet zo vaak buiten de deur. Linda zag de blik van Michel en begon te giechelen. De anderen die Linda uitgenodigd had kwamen één voor één aan en zochten het hoekje op waar ze zaten. Ze hadden allemaal eten en drinken bij zich en een paar tassen.

Het viel Michel op dat er wel te veel bekenden in het theater aanwezig waren om nog van toeval te kunnen spreken. Hij keek Linda met een opgetrokken wenkbrauw aan. Mijn God, wat had ze een hekel aan die blik. Een ogenblik verstrakten de spieren in haar nek en schouders. Ze was druk bezig met het uitleggen van de deken en het klaarzetten van de hapjes en drankjes zodat het allemaal voor het grijpen lag. Zij en Anneke grinnikten omdat het zo gemakkelijk geweest was om Michel en Herman om de tuin te leiden voor deze verjaardagsverrassing. Inwendig dachten beiden dat het achteraf toch niet zo’n goed idee was van die verrassing. Ze wisselden een blik van verstandhouding uit en praatten over koetjes en kalfjes.

Michel kwam achter Linda staan en raakte haar schouder aan. Aanraken is misschien niet de juiste omschrijving voor de harde druk die ze voelde toen hij haar hoofd omhoog trok zodat hun hoofden dicht bij elkaar waren. ‘Kom jij eens mee. We gaan even een klein stukje langs de rivier lopen  voor de voorstelling begint’.

Anneke stapte uit het gehoorveld en zuchtte terwijl ze Michel en Linda in het donker zag verdwijnen. ‘Ik hoop dat het Herman niet opgevallen is’, bad ze.

Het viel Linda op dat Michel de rugzak om zijn schouder gehangen had. Hij bood haar één van de twee flesjes koud water aan die hij meegenomen had. Zijn vrouw draaide het dopje van de fles en bleef even staan om een paar flinke slokken van het koude water te nemen. Hij liet haar even haar gang gaan, maar pakte haar dan bij haar hand en trok haar mee langs het pad langs de rivier.

‘We hebben het hier wel eens eerder over gehad, Linda. Waarom denk je dat vanavond anders is als alle andere avonden, alleen omdat het mijn verjaardag is?’

Ze bleef even stil. Toen haalde ze diep adem en zei, ‘Ik dacht dat het leuk zou zijn om je verjaardag samen met onze familie en vrienden te vieren. Het gebeurt niet vaak dat we allemaal bij elkaar zijn en veel mensen die ik gesproken heb vonden het een goed idee om een verrassingsfeest te organiseren’.

‘Bzzzzzzt, fout!’ zei Michael en schudde zijn hoofd. ‘Ik ben er van overtuigd dat Anneke en jij dit samen bekokstoofd hebben. Jullie hebben het al eens eerder geflikt en ook deze keer is het helemaal in jullie stijl’.

‘Maar, Michel…’

‘Michel pakte haar steviger bij haar arm en trok haar mee van het pad af achter een paar bosjes die precies voor die reden daar aangeplant leken te zijn. Ze vormden een perfecte afscheiding van de theaterbezoekers en waren ver genoeg weg van de zitplaatsen maar dicht genoeg bij het podium zodat bijgeluiden geen probleem zouden zijn. Van één van de bomen werd gezegd dat deze meer dan 150 jaar oud was. Een statige, kolossale eik die perfect dienst kon doen voor de klus die hij in gedachten had. De dikke, laaghangende takken hingen op de ideale hoogte zodat zijn vrouw zich er vast kon pakken tijdens de verrassing die hij voor haar in petto had.

‘Ik had niet geda..,’ het zwijgen werd haar opgelegd voor ze haar zin af kon maken.

‘Mooi, hier had je vast geen rekening mee gehouden’. Hij liet zijn rugzak naast de stam van de boom in het gras zakken. Herman knielde, deed de rits van de tas open en haalde zijn favoriete paddel en haar minst favoriete haarborstel tevoorschijn en legde ze naast haar neer. Het was net of ze instinctief al op de goede plaats was gaan staan. Hij zette zijn hand tussen haar schouderbladen en hoefde maar een klein beetje druk te geven om te zorgen dat ze gebukt over een uitstekende tak kwam te staan.

‘Michel, alsjeblieft, niet hier’, fluisterde Linda, en hoopte dat hij in een soepele bui zou zijn en haar zou laten gaan. ‘Iedereen kan het zien en horen!’

‘Nee, Linda, we zijn ver genoeg weg en het verkeer zal de geluiden dempen die je waarschijnlijk zult gaan maken. En nu bukken en blijven staan’.

Linda deed wat haar gevraagd werd. Ze voelde feilloos aan dat hij allerminst blij was met de situatie en dat tegenspraak het alleen maar erger zou maken.

‘Hoe oud ben ik vandaag geworden, Linda?’

‘Vierenveertig’, antwoordde ze zachtjes.

‘Goed dan, vierenveertig om mee te beginnen. Hoeveel mensen hebben Anneke en jij uitgenodigd op mijn verjaardag?’

‘Michel, dat is niet eerlijk!’ Ze wilde overeind komen, maar het geluid van de paddel die op zijn bovenbeen neerkwam, deed haar van gedachten veranderen. ‘Veertien afgezien van ons tweeën’.

‘Doe je onderbroek tot halverwege je bovenbenen naar beneden en doe je jurk tot in je middel omhoog’.

Linda deed wat haar gevraagd werd, maar realiseerde zich dat ze haar knieën tegen elkaar gedrukt moest houden om te voorkomen dat haar broekje op de grond zou vallen. Eén en ander maakte haar bips tot een prachtig doelwit. Het laatste wat ze straks op haar zere billen wilde, waren mieren of spinnen of andere beesten die in haar onderbroek konden kruipen. Omdat ze in deze houding moest blijven staan staken haar billen ver naar achteren en kwamen de waterlanders voordat Michel achter haar was gaan staan.

‘Je krijgt eerst vierenveertig met de paddel en dan nog zestien, ja ik tel ons tweeën ook mee, met je favoriete haarborstel?’

Linda trok een grimas toen ze aan de paddel en de haarborstel dacht. Opeens suisde de paddel door de lucht en met een felle bijtende pijn kwam de eerste klap neer. Ze knipperde met haar ogen en concentreerde zich op een schaduw in de duisternis. Steeds weer opnieuw kwam de paddel neer. Op dezelfde plaats. Op verschillende plaatsen. Vol over haar gloeiende bips. Precies op dat verschrikkelijke plekje waar haar billen en haar benen samen kwamen. Ze probeerde het niet uit te schreeuwen, maar dat lukte niet altijd. Michel had haar al geen maanden zo’n pak slaag gegeven. Linda’s gedachten maakten overuren door haar brandende billen en ze had het idee dat iedereen wist wat er nu gebeurde.

Al even onverwacht hielden de klappen op. Michel liep zijn hand over haar donkerrode billen glijden. De warmte leek op te gloeien in de duisternis die hen omringde. Door zijn warme handen op haar billen werd de hitte verspreid naar tussen haar benen. Linda probeerde maar aan één ding tegelijk te denken. Het was niet mogelijk om in gedachten met zowel haar gloeiende billen als het haar jeukende kruis bezig te zijn. Het één versterkte het ander.

‘We zijn bijna klaar. Ik zal het afmaken en dan kunnen vervolgens van de voorstelling gaan genieten’.

Linda’s knieën begaven het bijna. ‘Het spijt me Michel. Ik weet dat ik dit niet voor je verjaardag had moeten organiseren. Ik zal…’

‘Stop! Ik wil geen excuses horen’. Hij duwde haar bovenlichaam weer over de tak.

‘Maar…het flapte er zo maar uit…’ Ze probeerde haar gedachte af te maken.

‘KLETS!’De eerste klap met de haarborstel landde vol op haar ronde billen.

‘hetliepuitdehandvoorwehetdoorhadden!’ Ze haastte zich om haar zin af te maken.

‘Ik zei dat ik geen excuses wilde horen, Linda! Je krijgt straks vijf extra!’

Tegen de tijd dat de vierde, vijfde en zesde klap neerkwamen, huilde Linda. De felle klappen zorgden ervoor dat ze zo bleef staan. Tranen vielen in het zand. Te laat realiseerde ze zich dat haar broekje op de grond gegleden was. Haar gedachten schoten heen en weer tussen de tranen in het zand, het broekje en de mieren op de grond en het brandende vuur op haar bips’.

Michel legde de haarborstel naast de paddel en de rugzak. Hij ging naast zijn vrouw staan en wreef met zijn hand over haar warme billen. Hij kneep liefdevol in iedere bil. Hij liet zijn vingers tussen haar benen glijden, haar schaamlippen waren gezwollen en nat. Hij liet zijn vingers voorzichtig in haar glijden. Haar spieren trokken zich samen rond zijn vinger en probeerde deze binnen te houden. Hij trok zich terug en gaf haar een laatste klets op haar bips en kneep in beide billen om haar te laten merken dat hij naar haar verlangde.

‘Kom hier, schatje. Ga staan, dan kunnen we je een beetje fatsoeneren’.

Linda sloeg haar jurk neer over haar brandende bips en huiverde bij de gedachte dat ze mogelijk omringd waren met allerlei insecten. Michel leek haar gedachten te lezen en pakte haar broekje op, klopte het uit en stopte het in zijn zak.

‘Kijk, nu hoef je je geen zorgen meer te maken over mieren in je onderbroek die tegen je billen gedrukt worden’. Hij glimlachte tegen haar en sloeg zijn armen om haar heen. Ze begroef haar gezicht in zijn borst en haar huilen veranderde in snikken, die tenslotte ook langzaam verdwenen. ‘Het spijt me Michel, geen verrassingen meer, buiten jou om’. Ze lachten om de paradox in haar opmerking.

Haar tranen werden gedroogd en ze verzamelden alles en liepen weer terug in de richting van het theater. Ze zagen hoe twee mensen over het pad in hun richting liepen. Oh God, laat je alsjeblieft niet door hebben wat er gebeurd is, dacht Linda. Oh, God, te laat!

Michel en Linda passeerden Herman en Anneke op het pad. Anneke en Linda lieten hun blik zakken toen Michel de rugzak in de richting van Herman gooide. ‘Hier, dit kun je misschien wel gebruiken! Er zit water en nog wat andere…eh, dingen in’. Hij sloeg een paar keer speels op de billen van Linda en knikte naar Herman.

‘Weet je schatje, de volgende keer dat we hier zijn, kan die laag hangende tak ook ons van dienst zijn bij andere plezierige spelletjes!’, fluisterde Michel in haar oor terwijl hij zijn vrouw tegen zich aan trok en lachte.

Herman glimlachte. Anneke huiverde.