Gepubliceerd op by admin

Boswandeling

© 2009 Eslynne

Er klonken allemaal geluiden in het bos. Niet zoveel als ’s nachts wanneer de nachtdieren hun geluiden produceerden, maar je kon horen dat het bos druk bewoond werd. Sara maakte een klein luchtsprongetje toen een vogel het boven hun hoofd op een krijsen zette, maar ze was niet bang. Een snelle blik over haar schouder leerde dat alles was zoals het moest zijn – Steven volgde haar op de voet. Hij had gezien hoe ze schrok en gaf haar een knipoog en zij stak haar tong uit voor ze met een grijns op haar gezicht weer voor zich keek.

Ze liepen zwijgend, luisterend naar de onzichtbare wereld om zich heen, tot ze op een open plek kwamen, waar een grote zwerfkei, half in en half buiten de bosjes lag. Sara bleef staan en keek met ingehouden adem om zich heen, om wederom een luchtsprongetje te maken toen ze de grote hand van Steven op haar billen voelde. Ze ging tegen hem aanstaan en legde haar hoofd op zijn schouder, het zachte flanel van zijn overhemd tegen haar wang.

‘Ik geloof dat dit wel een goede plek is’, zei hij, terwijl hij zijn hand door haar haren liet glijden. Sara kromp een beetje ineen en voelde haar wangen gloeien. Een licht briesje blies door haar haren en ze kreunde tegen zijn schouder. Hij draaide haar om zodat ze hem aankeek, pakte haar gezicht en gaf haar een kusje. Toen gleden zijn handen langs haar lichaam naar haar spijkerbroek. Ze deed geen enkele poging hem tegen te houden toen hij haar broek open knoopte en hem langs haar heupen naar beneden schoof. Ze glimlachte toen ze zijn grijns opmerkte toen hij zag welk broekje ze aanhad – een zijden rood slipje die haar heupen omhulden en de onderste helft van haar billen bloot liet.

Hij draaide haar om en ging op zijn hurken zitten om de restanten van de straf van twee dagen geleden te bekijken. Sara’s handen gingen naar de zijne die haar volle billen masseerden. ‘Handen naar voren’, waren de enige woorden die hij kalm zei. Ze gehoorzaamde en vouwde haar handen voor zich ineen. Ze beet op haar lip. Hij keek op zodat hij haar gezicht kon zien toen ze zijn volgende vraag beantwoordde. ‘Doet het niet nog teveel zeer?’. Ze draaide haar hoofd naar hem toe.

‘Niet erg, maar ik voel het nog wel’. Hij stond op. ‘Mooi zo’. Hij liep om haar heen naar de zwerfkei, ging erop zitten, duwde zijn linkerknie naar voren en wenkte haar. Sara liep met kleine schuifelpasjes naar hem toe, gehinderd door haar spijkerbroek die rond haar knieën hing. Zonder dat ze hier opdracht toe kreeg ging ze tussen zijn benen staan en zocht met haar hand om steun. Hij legde haar over zijn linkerknie, haar heupen over zijn knie, zijn onderbeen over haar beide onderbenen. Ze zette haar handen in het gras en hoopte dat er geen mieren of spinnen of andere kleine kriebel beestjes in de buurt waren.

De eerste klets op haar billen verstoorde deze gedachte echter wreed. Hij kwam hard aan. Ze gilde. En nog een keer. En nog twee keer. Het brandde nu al verschrikkelijk. En dit was nog maar om haar op te warmen. Steven begon nu met het pak slaag, veel minder hard en snel dan de eerste vier. Hij begon aan de bovenkant van haar billen. Zijn hand ging van de linkerbil op de rechter en liet rode afdrukken achter op haar witte billen. Zijn hand daalde langzaam af tot hij de plaats bereikte waar haar billen overgingen in haar bovenbenen. Sara schreeuwde en trapte met haar benen telkens als zijn hand neerkwam. Ze herinnerde zich de laatste keer dat hij haar strafte, hoe hij zijn hand steeds op hetzelfde plekje neer had laten komen.

Maar hij was nog lang niet klaar. Steven liet zijn hand verder dalen over haar bovenbenen, totdat ze het uitgilde van pijn. Uiteindelijk hield hij op. Sara wist dat ze beter niet kon vragen of hij klaar was – dus concentreerde ze zich op haar ademhaling en kneep in de plukken gras die ze uit de grond getrokken had. Ze zette haar voeten op de grond. Ondanks haar verzet was ze er niet in geslaagd deze uit zijn greep te bevrijden. Hij legde zijn warme hand op haar nog warmere linkerbil en liet deze van haar dijen naar haar stuitbeentje glijden en vervolgens weer omlaag over haar rechterbil. Ze kreunde. Hij haakte twee vingers achter het elastiek van haar broekje en deed deze naar beneden. Hij voelde haar huiveren, maar ze protesteerde niet toen het broekje over haar rauwe huid gleed.

‘Een pak op je bips is goed voor je’, merkte hij op.

‘Dat is waar’, stemde Sara met hem in. Ze staarde naar de grond en kromp ineen toen ze aan de pijn dacht die een pak op haar billen voor straf deed.

‘Je weet toch dat dit niet voor straf is?’, vroeg hij toen hij zag hoe ze ineen kromp.

‘Ja, ik weet het’.

‘Weet je wat dit dan wel is?’ Ze knikte tegen de grond. ‘Vertel’, drong hij aan.

‘Een oefening in overgave’. Ze kon zich de glimlach op zijn gezicht voorstellen toen hij haar zachtjes op haar bips tikte.

‘Goed zo’, was alles wat hij zei. Meer woorden waren ook niet nodig. Ze lag stil toen hij haar weer op haar billen begon te slaan, hard en snel. Hij kleurde haar billen tot ze dezelfde kleur als haar broekje hadden, en haar billen compleet in brand stonden en de tranen over haar wangen liepen.

Deze keer liepen ze langzamer. Hij had haar op zijn schoot getrokken en haar tranen gedroogd, over haar rug gewreven tot ze was opgehouden met huilen. Toen het tijd was om verder te gaan had hij haar onderbroek en spijkerbroek omhoog gedaan. Ze had zachtjes gekreund, maar niet meer dan dat.

Ze liepen arm in arm, luisterend naar de ademhaling van de ander en naar de geluiden om zich heen. Het was niet de eerste keer geweest sinds ze getrouwd waren dat Sara een lesje kreeg in overgave en het zou ook vast niet de laatste keer zijn. Ze hield niet van de pijn, maar wel van het rustige gevoel, het geruststellende gevoel dat ze bij degene was die haar het meest waardeerde, die haar leidde en stimuleerde en wanneer het nodig was tot de orde riep en bestrafte. Ze hield er niet van dat de ruwe stof van haar spijkerbroek over haar brandende bips schuurde, maar ze hield wel van de tintelende herinnering dat ze van iemand was die van haar hield. Ze leunde tegen Steven aan en kreunde toen hij haar in haar bips kneep en kreunde opnieuw toen hij haar met een tik op haar billen in beweging zette.

Een uurtje later bereikten ze een drassig gebied met een beekje in het midden, wat zich door het bos kronkelde. Ze hielden stil en keken of ze vissen konden zien zwemmen in het heldere water. Langzamerhand raakte het doel van hun wandeling naar de achtergrond in de gedachte van Sara. Steven had dit eerder in de gaten dan zij zelf en stopte met praten. Toen ze in de gaten kreeg dat ze geen antwoord meer kreeg, hield ze zichzelf ook stil en bloosde.

‘Nog een keer?’, vroeg ze. Hij knikte glimlachend. Haar onderlip begon te trillen – het was bijna onvermijdelijk dat hij vond dat ze moest leren zich over te geven na een flink pak slaag. Misschien was het ook wel extra effectief wanneer ze de klappen in ontvangst moest nemen terwijl ze nog gevoelig was van de vorige keer. Ze boog berustend het hoofd en haar handen gingen naar de sluiting van haar spijkerbroek. Hij legde echter een hand op haar pols.

‘Nog niet’. Ze keek op, onzeker, en nam aarzelend het mes in ontvangst wat hij haar aanreikte. Haar lip begon weer te trillen. Het was geen speelgoed, dat zakmes. Steven was een fervent kampeerder. Het sneed met het grootste gemak door een twijg. Veel te gemakkelijk. Ze keek om zich heen of ze een geschikte boom zag staan. De twijg moest soepel en flexibel zijn, maar niet te fragiel. Hij hielp haar door naar een jonge boom vlak bij het water te wijzen. Ze liep er heen en bekeek het bladerdak. Er hingen veel twijgen onder handbereik. Ze rekte zich uit en maakte haar keus – hij gebruikte niet vaak een twijg maar had haar wel geleerd welke twijgen geschikt waren. Een relatief rechte twijg, sterk en zo dik als haar pink. Ze sneed hem af en begon hem zorgvuldig van zijn bladeren en kleine zijtakjes te ontdoen. Haar gezicht werd warmer bij iedere beweging van het mes. Toen ze hem zo glad mogelijk gemaakt had – waar ze alle tijd voor nam – draaide ze hem om en om in de hoop nog onregelmatigheden te ontdekken die tot uitstel zouden leiden. Toen ze opkeek naar Steven, zag ze zijn welbekende glimlach en liep haastig naar hem toe, om hem het dichtgeklapte zakmes en de verse twijg te overhandigen.

‘Dank je wel’, zei hij en trok haar tegen zich aan voor een knuffel. ‘Je doet het geweldig’, zei hij en Sara knikte een beetje bibberig. Hij trok haar mee naar een boom die ze eerder voorbijgelopen waren en die bij de laatste storm omgewaaid was. Hij kuste haar op iedere handpalm en legde ze vervolgens op de ruwe bast van de boomstam. ‘Houd ze daar’, liet hij haar weten. Ze slikte haar angst weg. Ze vertrouwde de man naast haar. Hij trok aan haar jeans waardoor haar benen wat verder uit elkaar kwamen te staan en de stof strakker om haar billen spande. Toen deed hij een stap terug en mat de afstand. Hij legde de twijg voorzichtig op haar billen. Sara kromp ineen. Hij glimlachte en bracht zijn arm naar achteren.

De twijg floot door de lucht en kwam met een luide klap op haar billen neer. Sara gilde en draaide maar haalde haar handen niet van de stam weg. Zonder enige tijd te laten verstrijken hief hij de twijg opnieuw en liet hem op haar broek neerkomen. En nogmaals, en nogmaals, en nogmaals, totdat de twijg een keer of tien, twaalf op haar spijkbroek was neer gestriemd. Haar hartverscheurende klaagzang was het enige wat gehoord kon worden.

‘Kom overeind’, zei hij. Ze begon te smeken. Hij had het allemaal al zo vaak gehoord. Hij wist dat wanneer hij nu zou stoppen, het beoogde effect niet bereikt zou worden. Het tegendeel zou juist bereikt worden als hij haar nu zou toestaan de regie over te nemen, in plaats van dat hij zou beslissen wanneer het genoeg geweest was.

‘Doe je broek naar beneden’. De kalme, zelfverzekerde intonatie zorgde voor tranen, maar ze gehoorzaamde, precies wat hij wilde. ‘Goed zo, meisje’, zei hij. Hij keek toe hoe ze haar broek tot haar enkels omlaag deed. Het zorgde ervoor dat ze haar voeten dichter bij elkaar moest zetten, maar ze moest zover omlaag richting stam reiken, dat het weinig verschil maakte. Onder het randje van haar onderbroek kon hij de striemen van de twijg zien lopen.

Hij was blij te zien hoe goed ze te zien waren tegen de achtergrond van het vervagende rood van het eerdere pak op haar billen. ‘Bukken’, zei hij. Ze zette haar handen op de bast. Tranen drupten op haar handen.

Nadat hij gecontroleerd had of de twijg geen schade opgelopen had, hief Steven deze weer omhoog. Deze keer klonk het fluiten scherper en het neerkomen harder. Sara sprong en wiegde haar heupen naar voor en naar achter terwijl ze op de bal van haar voeten stond. Ze gooide haar hoofd in haar nek van de pijn. Hij wachtte tot ze enigszins gekalmeerd was en liet de twijg nog een keer op het ontblote deel van haar bips neerstriemen. Iedere keer duurde het langer voor ze in staat was weer stil te staan, maar hij gaf haar de kans te proberen de pijn uit haar billen te schudden in de wetenschap dat dit toch niet echt zou lukken. Na twaalf slagen waren haar billen overdekt met striemen en had haar misère een dieptepunt bereikt. Steven deed een stap naar voren en wreef met zijn hand troostend over haar rug. Hij had de twijg op de grond gelegd. Zijn stem klonk echter nog even vastberaden als tevoren.

‘Sta op’. Sara schudde haar hoofd. Ze wist dat ze dat beter niet kon doen, maar ze kon er niets aan doen. Hij liet zijn vlakke hand op haar bips neerknallen, hard, twee keer. Ze schoot overeind en greep naar achteren naar haar billen. Hij hield haar tegen, pakte haar beide polsen in zijn grote hand en kalmeerde haar. ‘Dat zou je toch beter moeten weten, Sara’, zei hij. Ze liet haar hoofd hangen, maar ze kon het niet laten om haar gewicht van het ene been naar het andere te verplaatsen, haar heupen wiegend. Hij glimlachte en sloeg haar nogmaals op haar brandende bips, een keer op elke bil, voordat hij haar handen losliet. ‘Doe je onderbroek omlaag’. Sara snikte en gehoorzaamde en probeerde te voorkomen dat haar broekje over haar gestriemde billen schuurde. Haar onderbroek bedekte sowieso bijna niets, maar het hoorde bij het ritueel van het pak slaag.

‘Ga weer gebukt staan’. Haar vingers bewogen vlak langs haar billen, ze kon de warmte eraf voelen stralen. Hij keek toe hoe ze haar handen op de schors van de boomstam zette. Ze drukte haar rug omhoog in een poging haar bips zo klein mogelijk te maken. Haar billen knepen samen en ontspanden terwijl hij de twijg weer oppakte. Hij wreef over haar rug.

‘Maak je rug hol’, droeg hij haar op. Ze gehoorzaamde en bood hem haar sweet spot aan.

‘Ontspan. Het zit er bijna op. Geef jezelf over, Sara’, zei hij zachtjes. Ze begon harder te huilen, maar hij zag hoe ze haar spieren ontspande. Hij liet de twijg over haar gezwollen billen glijden en deed een stap terug. Hij mat de afstand. Zij spande haar spieren weer. Hij herinnerde haar eraan dat ze zich over moest geven.

Hij hief de twijg omhoog en liet hem neer komen op haar sweet spot. Sara gilde. Hard en snel liet hij de twijg een paar keer hoger neerkomen en vervolgens lager, van haar bovenbenen terug naar de sweet spot. Toen de twaalf erop zaten, deed hij een stap naar voren en pakte haar handen die ongewild en onwillekeurig naar achter schoten en duwde ze op haar rug. Nog zes keer liet hij de twijg neerkomen – minder hard deze keer, ze hoefden ook niet hard – op de bovenkant van haar dijen en de onderkant van haar bips. In haar gehuil weerklonk haar wanhoop.

Steven liet de twijg op de grond vallen, ging op de boomstam zitten en nam haar in zijn armen. Heel voorzichtig trok ze haar broek over haar knieën en knielde voor hem neer, haar billen waren veel te pijnlijk om op te zitten en drukte zich stevig tegen hem aan. Zijn overhemd werd nat van haar tranen. Hij troostte haar en prees haar gehoorzaamheid, hoe moeilijk het ook geweest was.

‘Ik wil wel gehoorzamen’, huilde ze, wreef met haar mouwen langs haar ogen en snoot haar neus in de zakdoek die hij haar aanreikte.

‘Shh’, troostte hij. ‘Ik weet het Sara. Ik weet het. Je bent mijn lieve meisje’, zei hij. Sara kalmeerde langzaam en hij nam haar in zijn armen. ‘Je hebt het hartstikke goed gedaan. Ik ben trots op je’. Ze lachte door haar tranen heen en deed haar hoofd omhoog voor een kus. Met zijn hand onder haar kin kwam hij hieraan tegemoet.

Gepubliceerd op by admin

De twijg

Ik ben er van ten diepste van overtuigd dat het meest effectieve instrument om een effectief pak slaag mee uit te delen, de onvolprezen twijg is.

Het uitzoeken van de juiste twijg kent meerdere kanten. En goede twijg is en ongeveer een centimeter dik aan de handvat kant en een halve centimeter dik aan het uiteinde. Om te zorgen dat hij zo soepel mogelijk is, dient hij groen van kleur te zijn. Hij moet zo recht mogelijk zijn en ongeveer 50 tot 75 centimeter lang en er moeten zo weinig mogelijk oneffenheden aan zitten. Ik houd ervan om de sub zelf haar twijg te laten uitzoeken. Ik stuur ze erop uit met de opdracht om een paar geschikte twijgen te gaan zoeken die op haar blote billen gebruikt zullen worden. We hebben zelfs een speciale snoeischaar die alleen maar gebruikt wordt om twijgen voor dit speciale doel af te knippen. Wanneer ik deze aan mijn vrouw geef, dan is ze zich er pijnlijk van bewust dat ze een groot probleem heeft. Ik laat haar weten dat wanneer ze terugkomt met twijgen die ongeschikt zijn, dat ze er ter plekke mee op haar blote billen krijgt tot ze gebroken zijn, om vervolgens er weer op uit gestuurd te worden om nieuwe te zoeken.

Twijgen worden geprepareerd door alle zijtakjes, bladeren en oneffenheden te verwijderen. Twijgen worden door de natuur gevormd en niet in een fabriek, ze zullen nooit allemaal even groot en recht zijn. Uitstulpingen op twijgen kunnen ervoor zorgen dat het effect dat ze veroorzaken flink toeneemt. Maar ook zonder deze uitstulpingen is een twijg een niet te onderschatten instrument. Over het algemeen snijd ik wat grotere oneffenheden weg, omdat een twijg ook zonder, afdoende pijn kan veroorzaken.

Als ik er een paar uitgezocht heb, laat ik mijn vrouw de geselecteerde twijgen schoonmaken door ze te boenen met een antibacteriële zeep (ik heb maar zelden de huid kapot geslagen met een twijg – maar het kan altijd gebeuren als een van de slagen verkeerd uitpakt – dus ik wil voor de zekerheid dat de twijg goed schoon en ontsmet is). Vervolgens worden ze in een warm bad gelegd om te weken. Dit zorgt niet alleen dat ze schoon worden, maar vergroot ook de soepelheid, waardoor de effectiviteit ‘pijnlijk’ toeneemt. Ik ben van mening dat de betrokkenheid van mijn vrouw ten opzichte van het pak slaag dat haar te wachten staat, vergroot wordt wanneer ze de twijg die gebruikt zal worden, moet prepareren. Ik vraag haar over het algemeen de twijg een paar keer door de lucht te laten zoeven zodat ze het zwiepende geluid kan horen en zich een voorstelling kan maken hoe hij over haar billen zal zwiepen.

Over het algemeen kondig ik het tijdstip aan waarop het pak slaag zal plaatsvinden. Zo kunnen we bijvoorbeeld ‘s morgens in alle vroegte al op zoek gaan naar een paar geschikte twijgen voor een pak slaag wat in de loop van de middag gegeven zal worden. De vrouw kan dan gevraagd worden de twijgen in het bad goed in de gaten te houden en te zorgen dat het water goed op temperatuur blijft, zodat de ze goed soepel (en daardoor pijnlijk) blijven.

Als je het op die manier aanpakt is het heel goed mogelijk dat een vrouw al moet huilen voor het pak slaag goed en wel begonnen is. Een pak slaag met een twijg laat ik altijd vooraf gaan door een pak billenkoek met de hand. Deze billenkoek begint met niet al te harde, liefdevolle klapjes, die na verloop van tijd steeds harder worden totdat de bips van de vrouw behoorlijk rood is. Dit maakt haar billen niet alleen erg gevoelig voor de twijg, maar het stimuleert tegelijkertijd de doorbloeding in de bips waardoor de kans op blauwe plekken afneemt.

Het is wel voorgekomen dat ik op dat punt het pak slaag afgeblazen heb, omdat ik vond dat de vrouw door de spanning van de straf die haar te wachten stond, al genoeg gestraft was. Nadat ik haar de goede houding had laten aannemen en de twijg een paar keer dreigend door de lucht had laten zoeven, heb ik haar laten weten dat de volgende keer dat ze dezelfde fout zou begaan, ik de twijg daadwerkelijk zal gebruiken maar het voor deze keer zou laten bij een pak slaag met de hand. Maar het is ook voorgekomen dat ik mijn poot stijf gehouden heb en toch de twijg heb laten spreken.


Een stevig, veilig pak slaag uitdelen met een twijg vraagt een bepaalde vaardigheid. Zoals ook bij het gebruik van andere instrumenten is waar je slaat, hoe je slaat en hoe vaak je slaat van het grootste belang. Persoonlijk heb ik een Dominanten training gevolgd. Tijdens deze training droeg mijn vrouw een string. De gebieden waar geslagen mocht worden, bleven op deze manier bloot. Gebieden die door de string bedekt waren, waren verboden gebied en kunnen tot schade leiden als ze geraakt worden. Twijgen hebben niet allemaal dezelfde lengte, dikte en vorm. Extra attentie is dus geboden als de slag in voorbereiding is, het bepalen van de ideale afstand en de positie van de dominante partner zijn hierbij van belang. Voordat ik een twijg hanteer probeer ik em altijd even op een kussen, zodat ik er wat gevoel bij krijg voor ik em op een paar billen gebruik. Ik merk dat vrouwen het doorgaans ook erg op prijs stellen wanneer ze ervaren dat ik zeer voorzichtig en nauwgezet te werk ga. Het grootste gevaar van het gebruik van een twijg zit hem, naast het ‘misslaan’ waardoor  bijvoorbeeld de onderrug geraakt wordt, in het ‘ombuigen’. Tijdens het gebruik van een twijg moet je ervoor zorgen dat het midden van de twijg niet op het centrum van de bips terecht komt waardoor het uiteinde om de heup of het bovenbeen kan krullen. Hierdoor kan de snelheid van het uiteinde van de twijg flink toenemen waardoor lelijke blauwe plekken kunnen ontstaan of de huid zelfs kapot kan gaan – om maar te zwijgen van de ondraaglijke pijn die dit kan veroorzaken.


Slagen met de twijg worden niet uit alle macht toegediend, maar met een soepele polsbeweging en niet zoveel kracht. Over het algemeen houd ik de twijg op ongeveer een meter van de billen en dien de slagen met korte polsbewegingen toe.

De frequentie is belangrijk. Wanneer klappen elkaar heel snel opvolgen, is er een grotere kans op blauwe plekken, ongeacht het instrument dat gebruikt wordt. Ik geloof zelf in de ‘vier seconde regel’. Deze regel zegt dat er bij een pak slaag tenminste vier seconde tijd moet zitten tussen de neerdalende klappen, tenzij men beoogt blauwe plekken te veroorzaken. In het geval van een pak slaag met een twijg pleit ik er zelfs voor de tussenpauzes tenminste 6 seconde, en af en toe zelfs nog langer, te laten zijn. Het effect van een klap met een twijg laat zich pas na een poosje gelden. Het daadwerkelijke moment van contact met de bips doet behoorlijk zeer (over het algemeen wordt hierover gezegd: ‘hij deed mijn adem afsnijden’). In de seconden na de daadwerkelijke klap wordt deze pijn alleen maar intenser. Door tussen de klappen even te pauzeren geven we de billen de gelegenheid om het volledige effect van de klap goed te absorberen en de fysieke schade te minimaliseren.

Wanneer ik een twijg hanteer, dan zet ik het slachtoffer altijd op de één of andere manier vast. Het is voor een vrouw, hoe ervaren ze ook is,  zo goed als onmogelijk om stil te blijven liggen wanneer ze met een twijg een pak op haar bips krijgt. De veiligheid van de vrouw is van het allergrootste belang en onverwachte bewegingen of wegdraaiende billen kunnen voor onbedoelde schade leiden. Ik gebruik hier een zelfgemaakt bankje voor waar zij op kan knielen en gefixeerd kan worden. Ook een poef of een voetenbankje en een paar zachte canvasbanden kunnen goed dienst doen om iemand stil te laten liggen als ze een pak slaag met een twijg krijgen. Een twijg is naar mijn mening niet geschikt om in de ‘over de knie’ houding mee te straffen.

Ik laat een pak slaag met de twijg over het algemeen volgen door met een cooling-down pak billenkoek, vergelijkbaar met het pak slaag om op te warmen voorafgaand aan de twijg. Over het algemeen zeg ik tegen mijn partner dat ze alle tijd van de wereld mag nemen om te bekomen van het pak slaag met de twijg en dat ik haar over de knie zal leggen voor de cooling-down billenkoek op het moment dat zij aangeeft hier klaar voor te zijn. Ze kan dan even haar rust nemen tot ze er aan toe is om me beleefd te laten weten dat ze klaar is om over de knie te gaan om haar straf af te ronden. Over het algemeen is cooling-down billenkoek niet zo heftig, maar na een pak slaag met de twijg wordt het door de meeste vrouwen als behoorlijk heftig ervaren.


Nadat het pak slaag erop zit, is er tijd voor nazorg. Ik doe dit door ijs op de billen te leggen. Een eenvoudige methode is door zakjes met erwten in de vriezer te leggen. Ik leg op iedere bil zo’n zakje. Ik wacht tot het ijs helemaal ontdooit is en smeer de bips vervolgens in met Aloë zalf. Uiteraard is de mentale nazorg even belangrijk als de zorg voor haar billen. Dit doe ik door haar stevig beet te houden, te kalmeren, gerust te stellen, te vergeven, enzovoort. Je kunt hier na de intense ervaring van een dergelijk pak slaag beiden erg aan toe zijn. Omdat zo’n pak slaag over het algemeen gegeven wordt om een gedragsverandering tot stand te brengen, zal het tegelijkertijd resulteren in een sterk emotionele binding tussen beide partners.


Veel vrouwen vragen zich af of ze de pijn van de twijg wel kunnen verdragen. Zoals je hier boven kunt lezen, is een pak slaag met een twijg een heftige ervaring.  Ik vraag me daarbij af: als we het over ‘echt straf’ hebben, is het dan een issue, of de pijn te verdagen is? Ik heb vrouwen meegemaakt die door middel van een pak slaag doelen wilden behalen (bijvoorbeeld: stoppen met roken, afvallen, minder drinken, enzovoort). Na één keer, en in sommige gevallen na twee keer een pak op de billen met een soepele twijg te hebben gehad, en de wetenschap dat de twijg iedere keer als zij zich niet aan de afspraken houdt in actie komt, zal zorgen dat gedragspatronen doorbroken worden die tot dan toe heel hardnekkig gebleken zijn.