Je staat met je mond vol tanden, een situatie die niet beter wordt als je Paul uit de kamer hoort roepen. “Wie is het schatje?” “Euhm, niks hoor!” probeer je nog, maar dat was onverstandig want nu komt hij kijken. Hij fronst als hij de man in de deuropening ziet staan. “Jij ziet er netjes uit voor een collectant.” De man grijnst. “Dat kan kloppen, ik ben namelijk arts. Ik wilde een controle uitvoeren op de ziekmelding van Irene hier.” Paul kijkt verbaasd. “Ziek? Ze is toch niet ziek?” Hij kijkt je aan en je krimpt ineen. “Ach zo, ik begrijp het,” zegt hij en plots grijpt hij je bij je oor. “Auw! Paul niet doen!” Hij luistert niet en trekt je naar de kamer. Even lijk je daar weg te kunnen draaien, maar een paar flinke tikken op je billen zorgen dat je je concentratie verliest. “Zo, ga hier maar eens nadenken!” zegt hij nadat hij je in de hoek heeft gezet en met een paar ruwe bewegingen je broek en onderbroek omlaag heeft getrokken. Beschaamd en geschokt blijf je daar staan. Je hoort gemompel in de gang, de deur die dicht gaat en de voetstappen van Paul die dichterbij komen.

“Nou, ik heb de beste man verteld dat je je niet meer zo ziek voelde en je morgen weer naar het werk gaat. Met wat meer praten heb ik hem ervan overtuigd dat hij niet meer zoveel details nodig had over hoe je je vandaag voelde. Wil jij misschien uitleggen waarom hij dacht dat je ziek was?” Je wil je omdraaien, maar je krijgt streng te horen dat je voor je moet blijven kijken, naar de witte muur waar je nu al een tijdje naar staart. “Ik had me ziekgemeld omdat ik een dagje vrij wilde hebben,” zeg je slapjes. Je snapt zelf ook al wel dat je niet zo ver komt met dit verhaal. “Ik zie het,” zegt Paul. “Ik hoop dat je zelf ook wel inziet dat zoiets helemaal niet hoort.” “Ja Paul.” “Als je een dagje vrij wil, kun je gewoon vrij vragen of niet soms?” “Ja Paul, het spijt me.” Hij denkt even na. “Volgens mij spijt het je nog niet genoeg.” Je hoort hoe hij zijn gesp losmaakt en die riem tussen de lussen vandaan haalt. “Nee! Paul Alsjeblieft, mijn billen doen al zo’n zeer!” zeg je terwijl je hem smekend aankijkt. “Dat is niet mijn probleem, dame. Als jij je twee keer op een dag misdraagt, krijg je twee keer op je billen. Handen tegen de muur en billen naar achteren.” Met tegenzin doe je wat hij zegt. Je houdt je adem in en stoot die in één keer uit wanneer de riem voor de eerste keer op je billen neerkomt. Shit, wat doet dit pijn. Voor je het weet sta je te dansen op je plek. “Sta stil!” commandeert Paul. “Ik probeer het, maar mijn billen doen zo’n pijn!” werp je tegen. “Prima, daar weet ik wel wat voor,” zegt hij gemeen en laat de riem een paar keer hard op je dijbenen neerkomen. Oké, dit is duidelijk nog veel erger. “Oké, stop, alsjeblieft, ik ga blijven staan!” smeek je en je bent bijna dankbaar als je merkt dat de klappen weer op je billen landen. Als je bijna niet meer kunt, houdt het gelukkig op. Paul legt de riem neer en pakt je bij je kin. “Ga je dat nooit meer doen?” “Nee Paul,” zeg je met een klein stemmetje. “Mooi zo. Ga maar naar de slaapkamer, dan kom ik zo je billen verzorgen.”

Je raapt je broek en ondergoed op en wrijft over je billen. Wat voelen ze heet! Je loopt naar de slaapkamer en bekijkt jezelf in de spiegel. Pff, die rode plekken op je benen! En je billen, rood en zeker ook blauw aan het worden. Voorzichtig ga je op je buik op het bed liggen. Even later komt Paul binnen met een pot crème. Wanneer hij die begint in te smeren, voelt het direct zoveel beter. Je kreunt zachtjes. Met wat aanmoedigingen om niet te stoppen gaat het zo door, je weet niet hoelang, maar het voelt fijn. Als het uiteindelijk stopt, voel je je helemaal rozig en slaperig. Paul helpt je uit je kleren en stopt je in. Even kreun je als hij nog met een gemene grijns tegen je billen duwt. Dan wenst hij je welterusten en geeft je een kus. Voor hij zelf in bed ligt, ben je in slaap gevallen.

“Ach natuurlijk, nou vanmorgen voelde ik me niet goed, maar nu gaat het eigenlijk al weer veel beter. Ik verwacht morgen wel naar kantoor te kunnen komen.” De dokter glimlacht vriendelijk. “Nou dan ben ik alweer klaar, fijn. Een prettige dag nog!” Irene groet hem terug en sluit de deur, precies op het moment dat Paul uit de kamer komt. “Wie was dat?” vraagt hij nieuwsgierig. “O, niets belangrijks, een dokter namens het werk om te vragen hoe het gaat.” “Ah, gelukkig hebben we dat al behandeld he,” zegt Paul, terwijl hij even gemeen in je billen knijpt. Ja, je weet het nog…

Wanneer hij even later in het voorbijgaan je billen een tik geeft, weet je drie dingen zeker. Ten eerste heeft hij zin om je nog meer billenkoek te geven, ten tweede heb jij dat eigenlijk ook wel en ten derde ga je dit geplaag niet over je kant laten gaan. “Zeg, dat doet pijn hoor!” zeg je verontwaardigd en je haalt hard uit naar zijn kont. Oeps, dat was misschien nog wel wat harder dan je in gedachten had. Hij draait zich om en kijkt je verbolgen aan. “Wat denk je dat jij aan het doen bent?” “Gewoon, jou laten voelen hoe het is om op je billen geslagen te worden.” Ondanks je brutale antwoord deins je toch wat achteruit. En nog een stap en nog een stap tot je het op een lopen zet richting de keuken. Paul zet de achtervolging in en drijft je in de hoek. “Volgens mij heb jij nog een lesje nodig,” grijnst hij terwijl hij een stevige pollepel uit de besteklade vist. Met een behendige beweging weet hij je te grijpen. Hij zet zijn linkervoet op een krukje en tilt je over zijn knie zodat je weerloos in de lucht bungelt. De situatie wordt nog erger wanneer hij je billen ontbloot. “Nee Paul, sorry ik had je niet moeten slaan!” probeer je nog, maar het is te laat. In hoog tempo komt de lepel neer op je achterwerk. Wat doet dat zeer zeg! maar je kunt ook nergens heen, je ligt als een klein meisje over de knie met je billen hoog in de lucht. “Ga je dat nog eens doen?” Je weet niet waar je het precies vandaan haalt, maar “Misschien” is duidelijk het verkeerde antwoord en levert je een paar stevige tikken op je benen op. “Auw, auw, nee, dat doe ik niet meer Paul!” Gelukkig, nu zijn alleen je arme billen nog maar aan de beurt. Dan houdt het op en word je weer op de grond gezet. “Mooi! Blij dat je je lesje geleerd hebt,” zegt Paul smalend.

Je raapt je broek en ondergoed op en wrijft over je billen. Wat voelen ze heet! Je loopt naar de slaapkamer en bekijkt jezelf in de spiegel. Pff, die rode plekken op je benen! En je billen, rood en zeker ook blauw aan het worden. Voorzichtig ga je op je buik op het bed liggen. Even later komt Paul binnen met een pot crème. Wanneer hij die begint in te smeren, voelt het direct zoveel beter. Je kreunt zachtjes. Met wat aanmoedigingen om niet te stoppen gaat het zo door, je weet niet hoe lang, maar het voelt fijn. Als het uiteindelijk stopt voel je je helemaal rozig en slaperig. Paul helpt je uit je kleren en stopt je in. Even kreun je als hij nog met een gemene grijns tegen je billen duwt. Dan wenst hij je welterusten en geeft je een kus. Voor hij zelf in bed ligt, ben je in slaap gevallen.

Paul begint weer te wrijven over je billen en langzaam ontspan je weer. Hij begint zachtjes te slaan, langzaam steeds een beetje harder en eigenlijk voelt het best fijn. Je zoemt zachtjes en droomt zelfs een beetje weg. “Tijd om de borstel te proberen,” kondigt hij aan. Hij pakt de borstel en legt het hout tegen je billen. “Je krijgt er 20,” zegt Paul. Je zet je schrap en zuigt de lucht naar binnen wanneer je de eerste klapt voelt. Dat is best een gemeen ding! Paul maakt langzaam rondjes met het koude hout over je billen en slaat dan nog eens, deze keer aan de andere kant. Deze doet ook zeer, maar stiekem is het wel fijn wat hij doet. Je duwt je billen een beetje achteruit en wiegt ze zachtjes heen en weer terwijl Paul je om beurten wrijft en slaat. Met enige spijt hoor je dat Paul de twintigste klap telt. Je billen voelen warm en prettig en je hebt een warm, comfortabel gevoel in je buik. “Niet stoppen!” roep je en je wiebelt met je billen. “Ben je vandaag een braaf meisje geweest?” “Ja daddy!” “Dat geen straf verdiend heeft?” “Ja daddy!” “Vooruit, dan gaan we nog even door.” Net iets sneller dan hiervoor komt de haarborstel ritmisch neer op je billen en je raakt bijna in een trance. Wanneer je helemaal ontspannen en gelukkig bent, legt Paul de borstel opzij. Voorzichtig helpt hij je overeind en trekt je pyjamabroek weer omhoog. “Ik zal je even instoppen, dan haal ik nog een koekje,” zegt hij. Je laat je dankbaar meevoeren. “Ik ben zo terug.” Hoe lang hij wegblijft, zul je nooit weten, want nog voor hij terug is, val je rozig in slaap.

Paul begint weer te wrijven over je billen en langzaam ontspan je weer. Hij begint zachtjes te slaan, langzaam steeds een beetje harder en eigenlijk voelt het best fijn. Je zoemt zachtjes en droomt zelfs een beetje weg. “Tijd om de borstel te proberen,” kondigt hij aan. Hij pakt de borstel en legt het hout tegen je billen. “Je krijgt er 20,” zegt Paul. Je zet je schrap en zuigt de lucht naar binnen wanneer je de eerste klapt voelt. Dat is best een gemeen ding! Bijna net zo erg als de badborstel zonet. Paul maakt langzaam rondjes met het koude hout over je billen en slaat dan nog eens, deze keer aan de andere kant. Deze doet ook zeer, maar stiekem is het wel fijn wat hij doet. Je duwt je billen een beetje achteruit en wiegt ze zachtjes heen en weer terwijl Paul je om beurten wrijft en slaat. Lang nadat hij de twintigste klap heeft aangekondigd, stopt hij met wrijven en masseren. Je billen voelen warm en prettig en je hebt een warm, comfortabel gevoel in je buik. Voorzichtig helpt Paul je overeind en trekt je pyjamabroek weer omhoog. “Ik zal je even instoppen, dan haal ik nog een koekje,” zegt hij. Je laat je dankbaar meevoeren. “Ik ben zo terug.” Hoe lang hij wegblijft, zul je nooit weten, want nog voor hij terug is, val je rozig in slaap.

Je haalt diep adem. “Daddy, ik, eeuhm, ik vind het superfijn dat je zo voor me zorgt, maar, eeuhm, ik…” Paul kijkt je vragend aan, wat het nu niet bepaald makkelijker maakt. Je stem wordt heel zacht. “Ik ben niet echt ziek, ik had me ziekgemeld om een dagje vrij te hebben.” Paul kijkt eerst verbaasd, dan teleurgesteld, een blik die pijn doet. “Aha, dus je bent een klein meisje dat zich niet weet te gedragen,” zegt hij streng, ook al merk je, gelukkig, dat hij ook wel een klein beetje plezier in de situatie heeft. “Ja, daddy,” zeg je zachtjes. “Een klein meisje dat straf verdiend heeft,” gaat hij verder. Je stem wordt nog een beetje kleiner. “Ja daddy”. “Ik heb nog wat voor je, wacht, dan haal ik het even.” Paul loopt uit de kamer en komt na een minuutje terug met het pakje dat je hebt zien liggen tijdens het schoonmaken. Je vouwt het karton open en schuift heel langzaam het briefje onderin eruit. Dan haal je langzaam het beschermende plastic van het cadeautje uit het pakje. Dan haal je voorzichtig de plakband los. Je voelt met je hand in het plastic. Je pakt wat je denkt dat een handvat is en haalt het cadeautje langzaam tevoorschijn. Vol bewondering draai je het om in je handen. Het is een prachtige, antieke, ebbenhouten haarborstel, ovaal, plat en behoorlijk groot. “Vind je ‘m mooi?” vraagt Paul. Je knikt. “Ja, echt heel mooi!” Met halve kracht sla je in de palm van je andere hand. Shit, dat doet pijn zeg! “Denk je dat je deze verdiend hebt?” Heel even twijfel je, zelfs nu je je al zo klein voelt, want volgens mij doet deze wel echt zeer!

Je duwt de schaamte die je voelt opkomen bij deze vraag weg en perst de woorden uit je mond. “Mag ik het zelf meten, daddy?” “Weet je hoe dat moet?” vraagt Paul. Je knikt. “Ja daddy, op m’n zij liggen en dan lukt het wel.” Paul kijkt goedkeurend. Hij pakt de thermometer en geeft die aan nadat je op je zij op het bed bent gaan liggen en je broek een stukje naar beneden getrokken hebt. “Wil je een kopje thee voor me halen?” zeg je met je liefste stemmetje. Paul knikt en loopt naar de keuken. “Heb je de temperatuur al gemeten?” vraagt hij als hij terugkomt. “Nog niet daddy, ik was even afgeleid.” Paul maakt een afkeurend geluid. “Nu wel echt doen hoor, anders doe ik het.” “Ja daddy, maar wil je nog een koekje voor me halen voor bij de thee?” Paul zucht, maar loopt uit de kamer. Je grijpt je kans en doopt snel de thermometer in de thee. Wanneer je denkt dat het lang genoeg is, veeg je het ding even snel af aan de rand van je shirt, knijp je je ogen dicht en breng je hem snel in, hoe erg ’t ook is. “Hier is je koekje, meisje,” zegt Paul wanneer hij binnenkomt. Je neemt het dankbaar aan hem. Hij fronst. “Meisje, moet ik soms de ambulance bellen? Volgens deze thermometer heb je 44 graden koorts!”

Je bloost en je haalt diep adem. “Daddy, ik, eeuhm, ik vind het superfijn dat je zo voor me zorgt, maar, eeuhm, ik…” Paul kijkt je vragend aan, wat het nu niet bepaald makkelijker maakt. Je stem wordt heel zacht. “Ik ben niet echt ziek, ik had me ziekgemeld om een dagje vrij te hebben.” Paul kijkt eerst verbaasd, dan teleurgesteld, een blik die pijn doet. “Aha, dus je bent een klein meisje dat zich niet weet te gedragen, tegen mij jokt en ook nog haar gedrag probeert te verbergen,” zegt hij streng, ook al merk je, gelukkig, dat hij ook wel een klein beetje plezier in de situatie heeft. “Ja, daddy,” zeg je zachtjes. “Een klein meisje dat straf verdiend heeft,” gaat hij verder. Je stem wordt nog een beetje kleiner. “Ja daddy.” “Ik heb nog wat voor je, wacht, dan haal ik het even.” Paul loopt uit de kamer en komt na een minuutje terug met het pakje dat je hebt zien liggen tijdens het schoonmaken. Je vouwt het karton open en schuift heel langzaam het briefje onderin eruit. Dan haal je langzaam het beschermende plastic van het cadeautje uit het pakje. Dan haal je voorzichtig de plakband los. Je voelt met je hand in het plastic. Je pakt wat je denkt dat een handvat is en haalt het cadeautje langzaam tevoorschijn. Vol bewondering draai je het om in je handen. Het is een prachtige, antieke, ebbenhouten haarborstel, ovaal, plat en behoorlijk groot. “Vind je ‘m mooi?” vraagt Paul. Je knikt, “Ja, echt heel mooi!” Met halve kracht sla je in de palm van je andere hand. Shit, dat doet pijn zeg!

“Denk je dat je deze verdiend hebt?” “Ja, daddy, dat heb ik verdiend,” zeg je met een klein stemmetje. Paul knikt tevreden. “Goed zo, meisje.” Hij gaat zitten op de rand van het bed en klopt op zijn knie. Schoorvoetend kom je dichterbij. Je kijkt hem nog smekend aan, maar hij kijkt niet terug. Hij pakt je alleen bij de hand en helpt je over zijn schoot. Daar lig je, hulpeloos, starend naar zijn enkel. Plots voel je hoe er aan je pyjamabroek getrokken wordt. “Nee!” roep je uit en je probeert Paul te stoppen. “Jawel meisje, op de blote billen zoals het hoort,” zegt hij onverbiddelijk, terwijl hij zacht maar ferm je hand aan de kant trekt en met de andere je billen ontbloot. Dan legt hij diezelfde hand op je billen en even voelt het fijn, zacht en warm, maar je weet dat dat niet lang zal duren. Of ja, warm zal het wel worden, maar op een heel andere manier. Toch ben je nog wel een klein beetje opgelucht dat de eerste klappen met zijn hand zijn en niet direct met die gemene nieuwe borstel. Het pak slaag begint rustig, maar al snel begint het meer zeer te doen en probeer je de klappen te ontlopen. “Blijven liggen meisje, onderga de straf die je verdiend hebt,” zegt Paul kalm. Je probeert het wel, maar het lukt niet echt en met een zucht pint Paul je linkerhand op je onderrug zodat je geen kant meer op kunt. Niet dat je het niet probeert, het lukt gewoon niet. Dan is er weer een korte pauze en voel je het koude hout rusten op je billen. “Klaar met de warming up, tijd voor het echte pak slaag,” kondigt hij aan. “Dat hoeft echt niet, daddy! Alsjeblieft?” probeer je nog, maar er wordt niet geluisterd. Je schrikt van de eerste klap, wat doet dat ding pijn zeg! Lang de tijd om erover na te denken heb je niet, want al snel volgen er meer klappen. Je beweegt op en neer met je heupen, maar ontsnappen lukt nooit. Dan voert Paul het tempo een beetje op. Je hebt het niet meer! “Ga je nog een keer doen alsof je ziek bent?” “Nee! Nee! Alsjeblieft!” “Wat zeg je?” “Nee, daddy!” “Ga je goed luisteren?” “Ja, daddy!” Net als je denkt dat je gaat breken, houdt het op. “Goed zo meisje, ik geloof dat je je lesje bijna hebt geleerd,” zegt Paul. “Maar je hebt nog wat extra nodig omdat je me zo voor de gek gehouden hebt.” Hij trekt de huid straks naar boven en bewerkt uit volle kracht je zitvlak en de bovenkant van je dijbenen. Je gilt, schreeuwt, smeekt en worstelt, maar hij gaat onverbiddelijk door tot je begint te snikken en je langzaam tot rust komt. Dan houdt hij eindelijk op en neemt je op zijn schoot. Je snikt tegen zijn schouder. Hij legt de borstel aan de kant en begint zachtjes je billen te masseren. Hij blijft zachtjes tegen je praten en helpt je overeind op zijn schoot wanneer je uiteindelijk tot rust gekomen bent. Je begraaft je gezicht in zijn schouder zodat je je heel klein en verzorgd kunt voelen. Gaan we nog doen alsof we ziek zijn?” zegt hij zacht. “Nee daddy,” zeg je even zacht terug en je schudt je hoofd. Je voelt hoe je nu helemaal tot rust bent gekomen. “Goed zo. Kom, ik help je even in bed.” Voorzichtig tilt hij je op en helpt je met je kleren, iets minder voorzichtig duwt hij nog even hard tegen de gevoelige huid. “Ik pak nog even wat te drinken,” zegt hij terwijl je onder de dekens ligt te knuffelen. Hoe lang dat duurt, zul je nooit weten, want nog voor hij terug is, val je rozig in slaap.

“Maar het is erg!” probeer je nog terwijl je je hoofd in zijn borst begraaft. “Ik weet ’t meisje, maar t is zo voorbij,” zegt Paul terwijl hij zachtjes je haar streelt. “Kom nou maar.” Met een zucht kom je overeind en ga je over zijn schoot liggen. Je voelt de koude lucht langs je huid wanneer je broek naar beneden getrokken wordt en je knijpt je ogen dicht van schaamte wanneer Paul voorzichtig je billen spreidt en vervolgens de koude punt van de thermometer inbrengt. “Zo, nu gewoon een paar minuten blijven liggen. Het is niet erg meisje, dit is niet de eerste keer dat dit gebeurt en vast ook niet de laatste. Zo wordt bij kleine meisjes de temperatuur opgemeten. Ik weet dat het een beetje beschamend is om zo met de thermometer tussen je billen te moeten liggen, maar niemand hoeft dit te zien behalve daddy, hè” Zo gaat hij maar door met praten terwijl je kermt van schaamte, niet in staat om een zin te vormen of te bewegen. Na wat wel een eeuwigheid duurt, voel je hoe de thermometer eindelijk tussen je billen vandaan wordt gehaald. “38,0, lichte verhoging,” hoor je Paul tot je grote verbazing zeggen. Misschien was je toch wel een beetje ziek? Of zou het door de warme douche en het geknuffel komen. Hoe dan ook, geen straf! “Voel je je wel oké?” vraagt Paul bezorgd. Je knikt en antwoordt vrolijk “Ja daddy, het gaat wel, je zorgt goed voor me.” Hij begint zachtjes rondjes te maken met zijn hand over je billen. “Ik heb nog wel wat voor je, zal ik dat even pakken?” Nou, cadeautjes zijn altijd welkom natuurlijk! Paul helpt je overeind op het bed.

Even later komt hij terug met het pakje dat je hebt zien liggen. Hij legt het pakje naast je op het bed en helpt je dan weer over zijn schoot. Je bent te veel afgeleid en je voelt je te klein om te protesteren. Paul schuift het pakje naar je toe. Je vouwt het karton open en schuift heel langzaam het briefje onderin eruit. Dan haal je langzaam het beschermende plastic van het cadeautje uit het pakje. Dan haal je voorzichtig de plakband los. Je voelt met je hand in het plastic. Je pakt wat je denkt dat een handvat is en haalt het cadeautje langzaam tevoorschijn. Vol bewondering draai je het om in je handen. Het is een prachtige, antieke, ebbenhouten haarborstel, ovaal, plat en behoorlijk groot. “Vind je ‘m mooi?” vraagt Paul. Je knikt. “Ja, echt heel mooi!” “Ik vind hem ook heel mooi,” zegt Paul, “en ik zal ‘m zo even uitproberen. Voorzichtig, want je bent best lief geweest. Je bent zelf vast ook wel nieuwsgierig.” Je zegt niets, maar ’t klopt wel. “Maar eerst,” zegt hij dan en hij schuift de doos aan de kant. Er ligt nog een zilverkleurige verpakking achter. Je krijgt kippenvel als je het ziet. “Nee daddy, dat is niet nodig!” roep je uit terwijl je probeert overeind te komen. “Jawel meisje, dat helpt tegen de koorts. Blijf nu maar liggen, voor je toch nog straf verdient met die borstel.” Bij dat dreigement leg je je neer, maar je jammert van schaamte als Paul de pil uit de verpakking haalt, je billen weer uit elkaar duwt en uiterst langzaam en zorgvuldig de pil inbrengt. “Nu nog zorgen dat die er niet meer uitschiet,” zegt hij gemeen terwijl je zijn vinger naar binnen voelt gaan. “Kijk, helemaal klaar. Zo erg was dat nog niet?” Je kunt geen antwoord geven.

Paul begint weer te wrijven over je billen en langzaam ontspan je weer. Hij begint zachtjes te slaan, langzaam steeds een beetje harder en eigenlijk voelt het best fijn. Je zoemt zachtjes en droomt zelfs een beetje weg. “Tijd om de borstel te proberen,” kondigt hij aan. Hij pakt de borstel en legt het hout tegen je billen. “Je krijgt er 20,” zegt Paul. Je zet je schrap en zuigt de lucht naar binnen wanneer je de eerste klapt voelt. Dat is best een gemeen ding! Bijna net zo erg als de badborstel zonet. Paul maakt langzaam rondjes met het koude hout over je billen en slaat dan nog eens, deze keer aan de andere kant. Deze doet ook zeer, maar stiekem is het wel fijn wat hij doet. Je duwt je billen een beetje achteruit en wiegt ze zachtjes heen en weer terwijl Paul je om beurten wrijft en slaat. Lang nadat hij de twintigste klap heeft aangekondigd, stopt hij met wrijven en masseren. Je billen voelen warm en prettig en je hebt een warm, comfortabel gevoel in je buik. Voorzichtig helpt Paul je overeind en trekt je pyjamabroek weer omhoog. “Ik zal je even instoppen, dan haal ik nog een koekje,” zegt hij. Je laat je dankbaar meevoeren. “Ik ben zo terug.” Hoe lang hij wegblijft, zul je nooit weten, want nog voor hij terug is, val je rozig in slaap.

“Tijd om af te drogen,” zegt Paul en hij draait de kraan dicht. Hij begeleidt je naar de mat buiten de douche. Eerst slaat hij zorgzaam een doek om je schouders, zodat je het niet koud krijgt, daarna begint hij je zorgvuldig af te drogen. Het feit dat hij zo zorgzaam is en geen acht slaat op het feit dat je helemaal niet zo klein bent als dat hij je behandelt, is het allerergste. Aan al je lichaamsdelen wordt evenveel aandacht en zorg besteed, of hij nu onder je oksels, je navel, je borsten, je billen, tussen je tenen of tussen je benen droogt. Tot slot pakt hij de pyjama en zorgt met dezelfde korte commando’s als tijdens het afdrogen dat je meewerkt terwijl hij die weer aantrekt. Hij voert je mee naar bed en zet je op schoot. Het is heerlijk om zo te kunnen knuffelen en je voelt je klein en beschermd in zijn armen.

“Zo, nu is het tijd om je temperatuur even te meten,” zegt Paul na een paar minuten. “Nee daddy, dat is echt niet nodig!” protesteer je, maar hij wuift je bezwaren weg. “Kom, ’t is helemaal niet zo erg en dan weet je waar je aan toe bent. En je mag gewoon even lekker over mijn schoot liggen, een paar minuutjes en dan is ’t weer klaar.”

Even twijfel je, misschien moet je nu bekennen dat je niet echt ziek bent? Stel dat Paul erachter komt dat je gejokt hebt? Dan loopt het vast niet goed af … Aan de andere kant, het is wel fijn om zo verzorgd te worden en je hoeft geen koorts te hebben om ziek te zijn. Dan bedenk je nog een derde optie, je kunt hem ook proberen af te leiden!