Hoofdtak niet naar lyceum

“Nee, natuurlijk niet” probeer je vol zelfvertrouwen te zeggen. Je kijkt echter naar de grond. Wanneer je weer opkijkt zie je dat Michiel je strak aankijkt. Je probeert zijn blik te weerstaan, maar je voelt dat je flink bloost. “Weet je dat zeker?” zegt hij streng. Net wanneer je wil antwoorden, wordt er op de deur geklopt. “Binnen,” zegt Michiel met luide stem. Een jonge vrouw, je schat begin twintig, met een zandloperfiguur en een lange bruine paardenstaart doet voorzichtig de deur open. “Ah, Jasmine, kom erin,” zegt Michiel hartelijk. Even richt hij zich terug naar jou: “Je zult er nu snel achter komen dat het echt is.” Dan vestigt hij zijn aandacht weer op Jasmine. “Ik heb je hierheen laten komen omdat wij volgens mij een afspraak hadden.” Jasmine kijkt even weifelend naar jou, maar onmiddellijk pakt Michiel haar bij de kin en draait haar hoofd weer naar hem. “Hier moet je zijn. Irene is hier te gast, maar die staat buiten dit gesprek tussen jou en mij. Wat hadden wij afgesproken?” “Dat ik op tijd naar huis zou gaan gisteren,” mompelt Jasmine. “En wat is op tijd?” vraagt Michiel door. “12 uur…” En hoe laat was je thuis?” “4 uur…” “Juist, en wat zou er met jou gebeuren als je weer te laat zou zijn?” Ze kijkt hem met een smekende blik aan, maar Michiel blijft onbewogen staan. “Dan zou ik straf krijgen,” zegt ze met een klein stemmetje. “Juist,” zegt Michiel. Hij trekt een la open en haalt een leren paddle tevoorschijn, daarna neemt hij plaats op een stoel. “Broek naar beneden en over de knie,” zegt hij streng. Jasmine kijkt nog even smekend, maar maakt dan met een zucht de knoop van haar broek los. Daarna trekt ze haar ondergoed naar beneden en gaat bij Michiel over de knie. Je twijfelt of je wel moet kijken, maar zelfs als je zou willen lukt het je nog niet om je ogen van dit schouwspel af te houden. Zonder verdere woorden legt Michiel het koude leer op haar billen en begint te slaan, harde klappen vanaf het begin. Je ziet hoe het gezicht van Jasmine vertrekt. Ze steunt en kermt onder de regen van slagen, links rechts links rechts op haar snel verkleurende billen. Af en toe gaan haar voeten de lucht in, maar ze blijft liggen. Het doet zichtbaar steeds meer pijn en na een minuutje begint ze te jammeren. “Gaan je volgende week op tijd naar huis?” “Au, ja meneer!” “Moeten we dan weer dit gesprek voeren? “Aaah, nee meneer!” “Dat hoop ik ook” zegt Michiel en hij onderstreept elk van zijn woorden met een harde klap. Dan helpt hij haar overeind en geeft haar een dikke knuffel. “Dankjewel,” zegt ze oprecht, met een veel minder klein stemmetje dan hiervoor. “Ik weet dat je het lastig vindt om nee te zeggen tegen je vriendinnen, maar met een klein steuntje in de rug, gaat het soms net iets makkelijker,” zegt Michiel vriendelijk. “Denk daar nog maar even over na. Neus in de hoek, handen op je hoofd.”

Terwijl Jasmine naar de hoek waggelt zet Michiel een timer. Daarna kijkt hij jou aan. “Zo, nu kun je zien hoe het hier echt aan toe gaat. Was dit wat je verwacht had?” Je denkt even na en knikt dan. “Ja, wel dat dit zou gebeuren als het echt zou zijn, maar ik wist niet zeker of het echt zou zijn. En iedereen is hier vrijwillig?” “Zeker,” bevestigt Michiel, “zoals ik zei, veel vrouwen, en mannen in onze andere vestiging, zijn hier om wat hulp te krijgen met het opbouwen van discipline en ritme als ze op hun eigen benen komen te staan, maar ook om hun spankinggevoelens te ontdekken. Bij wat je net bij Jasmine hebt gezien kwam weinig praten kijken, maar over het algemeen wordt hier toch meer gepraat nog dan geslagen, zowel tussen de leraren en leerlingen als tussen de leerlingen onderling.” Even pauzeert Michael, maar dan begint hij weer te praten en je voelt dat de toon een beetje anders is. “Een ding dat bij het contact heel belangrijk is, is eerlijkheid. Eerlijk zijn tegen anderen betekent eerlijk zijn tegen jezelf en dat ligt aan de basis van een juiste zelfdiscipline. Volgens mij was jij straks niet helemaal eerlijk.” “Wat bedoel je?” probeer je vol zelfvertrouwen te zeggen, maar in je buik voel je vlinders wanneer je zijn woorden hoort. De timer gaat af en Michael staat op. “Ik ga naar Jasmine, dan kun jij even nadenken over wat ik zou kunnen bedoelen.” Je hebt nauwelijks aandacht voor de knuffel die hij haar geeft voordat hij haar het kantoor uitstuurt, want je kunt alleen maar denken over zijn woorden. Dan keert hij weer terug en gaat voor je zitten. Hij lijkt wel een stukje gegroeid. “Weet je al wat ik bedoelde?” “Nee?” antwoord je zonder overtuiging. “Kijk, nu jok je alweer.” De haren op je arm gaan een stukje overeind staan van dit kinderachtige woordgebruik. “Jij zei eerder dat je nog nooit billenkoek gehad had, maar al je reacties zeggen wat anders. Zeg eens eerlijk, was het waar?” Je weet dat je nu niet meer kunt liegen. “Nou, misschien toch wel, maar dat is toch niet belangrijk?” “Nee, dat niet, maar dat had je ook kunnen zeggen. Jij besloot je te verbergen achter een leugentje. Hier leren we onze studenten dat een klein leugentje snel kan groeien tot iets groots. Een tegenvallend cijfer wordt een mislukte studie, een avondje stappen wordt een vergooid tentamen. Daarom pakken we zoiets vaak zo vroeg mogelijk aan. Lijkt je dat geen goede methode?” Je hart bonkt in je keel omdat je heel goed beseft wat er achter deze woorden schuilgaat. Dan sla je je ogen neer. “Ik denk het wel…”

“Mooi!” zegt Michiel monter terwijl hij op dezelfde stoel gaat zitten als vanwaar hij net Jasmine aan nieuwe inzichten bracht, “dan weet je wat je te doen staat.” Om zijn woorden te onderstrepen klopt hij op zijn bovenbeen. Je staat op en je twijfelt even. “Moet ik…?” vraag je met je hand op de knoop van je broek. “Hm hm, zo wordt straf hier gegeven, dat heb je zelf kunnen zien.” Met een lichte kreun knoop je je broek los. Wanneer je weer aarzelt, komt Michiel je een klein beetje te hulp. “Laat je onderbroek maar aan en kom over mijn schoot liggen.” Ondanks alles ben je hem een beetje dankbaar. Je doet wat hij zegt en voelt al snel hoe hij de stof van je ondergoed straktrekt tussen je bilnaad. “Normaal gesproken wordt straf hier altijd op de blote billen gegeven, maar omdat je te gast bent en dit je eerste keer is, althans hier,” zegt hij met nadruk, “moet dit ook voldoende zijn. Ben je er klaar voor?” Het lukt je niet om direct antwoord te geven, maar blijkbaar is hij dat wel gewend en besluit hij zelf maar te beginnen. De klappen zijn niet hard, maar ze komen gestaag. Langzaam begint het toch wel zeer te doen. “Was het verstandig om te liegen?” “Nee..” Je voelt een harde klap op je linkerbil en je gilt even. “Nee wat?” “Nee Michiel…” Nee meneer gaat je veel te ver, maar zo te voelen was dat ook niet nodig. “Mooi, dan zijn we hier zo klaar. Nog even zorgen dat de les blijft hangen.” Nu begint hij sneller en harder te slaan en je hebt moeite om te blijven liggen. Je benen schieten omhoog. Plots voel je hoe Michiel met zijn linkerhand de bovenkant van je onderbroek strak trekt. Je voelt dat je minder goed kunt bewegen, maar het is ook gruwelijk beschamend om zo vastgehouden te worden. Je kreunt zachtjes terwijl klappen vallen, en dan is het voorbij. Hij helpt je overeind en je wrijft even over je billen. Je hebt veel pijnlijker gehad, maar om hier te staan bij iemand die je nog maar net kent voelt toch heel erg. “Laten we de hoek maar even overslaan, volgens mij is het punt wel gemaakt,” zegt Michiel glimlachend. Je wil niet dankbaar zijn, maar je bent het toch. “Mag ik je een knuffel geven?” Hij kijkt ineens een stuk vriendelijker dan net, en je staat het toe. Het voelt wel fijn, zo direct na de straf. Je doet je kleren goed, gaat weer zitten en Michiel neemt ook weer plaats. “Dat was ook wel gemeen van mij om te doen, maar ik denk dat je ook wel behoorlijk wat spanning had meegenomen hier naartoe. Volgens mij helpt dit wel om het eruit te krijgen.” Je denkt erover na en voelt dat hij wel gelijk heeft. “Misschien had ik het ook een beetje verdiend en ik had ook makkelijk nee kunnen zeggen,” geef je toe. Hij lacht nog een keer. “Kom, ik zal je de school eens laten zien.”

Jullie staan op en Michiel gaat voor door de deur. De klaslokalen zijn modern en goed voorzien en er zijn vaak maar kleine groepjes leerlingen per leraar. Je neemt aan dat dat helpt om controle te houden. In de bibliotheek is een groepje meiden bezig met de zelfstudie, en in de hoek staat iemand die zo te zien zo net bestraft is. Aan het verre eind van het gebouw zitten zelfs verschillende kleine studentenkamers. “Hier is ruimte voor 9 studentes en zeker in deze tijden zijn de kamers zeer gewild. We maken wel duidelijk wat voor ruimtes het zijn en dat er regels met gevolgen gelden voor de bewoners, maar zolang dat je niet afschrikt is iedereen vrij om zich aan te melden.” Dan is de tour bijna ten einde. “Hier is de eetzaal en het is een mooi moment om daar naartoe te gaan. De lunch staat net klaar.”

“Euhm, ja?” zeg je met een klein stemmetje. Je kijkt naar de grond, Michiel durf je nooit meer aan te kijken. “Zoiets dacht ik al,” zegt Michiel, duidelijk tevreden met zichzelf. “Dat is niks om je over te schamen hoor. Zoals ik zei: je bent de enige niet. Ben je daarom ook zo snel naar ons toegekomen?” Je haalt diep adem en probeert jezelf te herpakken. “Ja, ik zag het staan op de site, ik kon eigenlijk niet zo goed geloven dat het echt was.” Op dat moment wordt er op de deur geklopt. “Binnen,” zegt Michiel met luide stem. Een jonge vrouw, je schat begin twintig, met een zandloperfiguur en een lange bruine paardenstaart doet voorzichtig de deur open. “Ah, Jasmine, kom erin,” zegt Michiel hartelijk. Even richt hij zijn blik op jou om te zeggen dat je er snel achter gaat komen dat het echt is. Dan vestigt hij zijn aandacht weer op Jasmine. “Ik heb je hierheen laten komen omdat wij volgens mij een afspraak hadden.” Jasmine kijkt even weifelend naar jou, maar onmiddellijk pakt Michiel haar bij de kin en draait haar hoofd weer naar hem. “Hier moet je zijn. Irene is hier te gast, maar die staat buiten dit gesprek tussen jou en mij. Wat hadden wij afgesproken?” “Dat ik op tijd naar huis zou gaan gisteren,” mompelt Jasmine. “En wat is op tijd?” vraagt Michiel door. “12 uur…” En hoe laat was je thuis?” “4 uur…” “Juist, en wat zou er met jou gebeuren als je weer te laat zou zijn?” Ze kijkt hem met een smekende blik aan, maar Michiel blijft onbewogen staan. “Dan zou ik straf krijgen,” zegt ze met een klein stemmetje. “Juist,” zegt Michiel. Hij trekt een la open en haalt een leren paddle tevoorschijn, daarna neemt hij plaats op een stoel. “Broek naar beneden en over de knie,” zegt hij streng. Jasmine kijkt nog even smekend, maar maakt dan met een zucht de knoop van haar broek los. Daarna trekt ze haar ondergoed naar beneden en gaat bij Michiel over de knie. Je twijfelt of je wel moet kijken, maar zelfs als je zou willen, lukt het je nog niet om je ogen van dit schouwspel af te houden. Zonder verdere woorden legt Michiel het koude leer op haar billen en begint te slaan, harde klappen vanaf het begin. Je ziet hoe het gezicht van Jasmine vertrekt. Ze steunt en kermt onder de regen van slagen, links rechts links rechts op haar snel verkleurende billen. Af en toe gaan haar voeten de lucht in, maar ze blijft liggen. Het doet zichtbaar steeds meer pijn en na een minuutje begint ze te jammeren. “Ga je volgende week op tijd naar huis?” “Au, ja meneer!” “Moeten we dan weer dit gesprek voeren?” “Aaah, nee meneer!” “Dat hoop ik ook,” zegt Michiel en hij onderstreept elk van zijn woorden met een harde klap. Dan helpt hij haar overeind en geeft haar een dikke knuffel. “Dankjewel,” zegt ze oprecht, met een veel minder klein stemmetje dan hiervoor. “Ik weet dat je het lastig vindt om nee te zeggen tegen je vriendinnen, maar met een klein steuntje in de rug, gaat het soms net iets makkelijker,” zegt Michiel vriendelijk. “Denk daar nog maar even over na. Neus in de hoek, handen op je hoofd.”

Terwijl Jasmine naar de hoek waggelt, zet Michiel een timer. Daarna kijkt hij jou aan. “Zo, nu kun je zien hoe het hier echt aan toe gaat. Was dit wat je verwacht had?” Je denkt even na en knikt dan. “Ja, wel dat dit zou gebeuren als het echt zou zijn, maar ik wist niet zeker of het echt zou zijn. En iedereen is hier vrijwillig?” “Zeker,” bevestigt Michiel, “zoals ik zei, veel vrouwen, en mannen in onze andere vestiging, zijn hier om wat hulp te krijgen met het opbouwen van discipline en ritme als ze op hun eigen benen komen te staan, maar ook om hun spankinggevoelens te ontdekken. Bij wat je net bij Jasmine hebt gezien kwam weinig praten kijken, maar over het algemeen wordt hier toch meer gepraat nog dan geslagen, zowel tussen de leraren en leerlingen als tussen de leerlingen onderling.” Je praat nog even door tot de timer afgaat. Michiel zegt tegen Jasmine dat ze zich weer aan mag kleden en uit de hoek mag komen. Ze wrijft even over haar billen wanneer ze glimlachend naar Michiel loopt voor een laatste knuffel en afscheid. Wanneer ze het kantoor verlaten heeft, nodigt Michiel je uit voor een volledige rondleiding door de school. De klaslokalen zijn modern en goed voorzien en er zijn vaak maar kleine groepjes leerlingen per leraar. Je neemt aan dat dat helpt om controle te houden. In de bibliotheek is een groepje meiden bezig met de zelfstudie, en in de hoek staat iemand die zo te zien zo net bestraft is. Aan het verre eind van het gebouw zitten zelfs verschillende kleine studentenkamers. “Hier is ruimte voor 9 studentes en zeker in deze tijden zijn de kamers zeer gewild. We maken wel duidelijk wat voor ruimtes het zijn en dat er regels met gevolgen gelden voor de bewoners, maar zolang dat je niet afschrikt, is iedereen vrij om zich aan te melden.” Dan is de tour bijna ten einde. “Hier is de eetzaal en het is een mooi moment om daar naartoe te gaan. De lunch staat klaar.”

Je kunt niet zonder koffie, zeker niet met de spanning in je lijf die je voelt wanneer je nadenkt over het lyceum. Zo snel als je kan zorg je voor koffie en daarna ga je vlug richting de auto. Zodra je de snelweg opdraait begin je in jezelf te vloeken. File! Elke minuut dat je vaststaat, lijken er twee minuten extra reistijd bij te komen in je navigatie. Wanneer je eindelijk van de snelweg af bent, blijkt parkeren ook een drama te zijn. Ternauwernood weet je blikschade te voorkomen in een poging de auto in een veel te krap plekje te steken. Uiteindelijk vind je wat, maar het is zeker tien minuten lopen. Om 10 over 10 kom je het lyceum binnen, waar je direct wordt begroet door een slanke dertiger met een klein baardje. “Jij bent Irene?” vraagt hij. Je knikt en jullie schudden elkaar de hand. “Je bent te laat” merkt hij op, niet heel streng, maar toch… er is iets in zijn toon dat ervoor zorgt dat je direct naar de grond kijkt. “Ja, eum, file” mompel je. Gelukkig duurt het moment maar even. “Kom, dan gaan we naar mijn kantoor om kennis te maken.” Je volgt hem door het gebouw, een oud pand met een paar ruimtes voor klassikale instructie. In elk lokaal zitten kleine groepjes studenten, sommigen aan de zelfstudie en anderen met een leraar of lerares voor de klas. Daarnaast zijn er ook aardig wat kantoortjes, ouderwets nog met een deur en een naamplaatje. Hier is duidelijk geen plaats voor een kantoortuin. Even meen je bij het passeren van een kantoor een herkenbaar ritmisch klapgeluid te horen, maar jullie lopen snel door en je blijft onzeker over of het echt waar was of slechts verbeelding.

Het kantoor van Michiel is vrij ruim, met een grote kast aan de zijkant en een groot, massief houten bureau gericht naar de deur met een hoog raam in de rug. Achter het bureau staat een grote, houten stoel, aan de voorkant een kleinere en lagere variant. Het is duidelijk dat deze opstelling aardig intimiderend kan werken! Aan de andere zijkant staat ook een kleine, ronde tafel met houten stoelen. Michiel neemt daar plaats en wijst naar een stoel schuin naast hem. “Zo, wil je wat drinken?” vraagt hij vriendelijk. “Nou, een kopje koffie zou wel fijn zijn!” Hij staat op en komt even later terug met twee kopjes. “Leuk dat je ons komt bezoeken! Volgens mij weet je inmiddels al dat we een beetje een bijzondere club zijn, maar voor de zekerheid: wij hebben discipline hoog in het vaandel staan en we zijn van mening dat straf, in de vorm van een ouderwets pak slaag, helpt bij het leren. Uiteraard kan zoiets niet op een gewone school, maar alle leerlingen hier zijn volwassen en hebben zelf gekozen voor deze weg. Verder vinden we individuele begeleiding heel belangrijk. Iedereen heeft wat anders nodig: de een heeft moeite met de basisdingen zoals op tijd uit bed komen en niet het studeren over te slaan om in de kroeg te hangen, de ander kan het eigenlijk prima zelf, maar heeft een steuntje in de rug nodig voor het zelfvertrouwen of het volgen van een ritme. En, laat ik ook maar even eerlijk zijn, niet iedereen vindt het even erg om op de billen te krijgen, althans toch niet voor of na een pak slaag.” Je weet even niet wat je moet zeggen. Dit klinkt niet echt, maar toch, waarom zou iemand dit verzinnen? Je wil een vraag stellen, maar Michiel is je voor. “Je lijkt nog niet heel geschokt te zijn, dat is wel eens anders. Heb je zelf ooit billenkoek gekregen?” Je voelt dat je vuurrood wordt. Wat is dat nu voor een vraag? Nou ja, misschien is het wel relevant, maar zoiets durft toch niemand toegeven! Of, nou ja, je wil ook niet liegen natuurlijk.

“Zo te zien haal ik het net!” zeg je vol zelfvertrouwen. Laura glimlacht, “veel plezier dan!” Je pakt gauw je spullen bij elkaar en gaat op een drafje richting de auto. Onderweg kom je langs het koffieapparaat. Sinds vorige week, toen er een nieuwe automaat is geïnstalleerd, is er heel lekkere koffie. Of ze dat op het lyceum ook hebben is nog maar de vraag. Maar ja, het is laat en je moet je al haasten.

Het moet maar een keertje zonder koffie, besluit je. Je wil niet te laat komen voor deze afspraak, je hebt tenslotte maar één kans voor een eerste indruk. Onderweg bedenk je je dat je de juiste keuze hebt gemaakt, want het is aardig druk en parkeren is ook een hel. Om 1 voor half 10 kom je het lyceum binnen, waar je direct wordt begroet door een slanke dertiger met een klein baardje. “Jij bent Irene?” vraagt hij. Je knikt en jullie schudden elkaar de hand. “Kom, dan gaan we naar mijn kantoor om kennis te maken.” Je volgt hem door het gebouw, een oud pand met een paar ruimtes voor klassikale instructie. In elk lokaal zitten kleine groepjes studenten, sommigen aan de zelfstudie en anderen met een leraar of lerares voor de klas. Daarnaast zijn er ook aardig wat kantoortjes, ouderwets nog met een deur en een naamplaatje. Hier is duidelijk geen plaats voor een kantoortuin. Even meen je bij het passeren van een kantoor een herkenbaar ritmisch klapgeluid te horen, maar jullie lopen snel door en je blijft onzeker over of het echt waar was of slechts verbeelding.

Het kantoor van Michiel is vrij ruim, met een grote kast aan de zijkant en een groot, massief houten bureau gericht naar de deur met een hoog raam in de rug. Achter het bureau staat een grote, houten stoel, aan de voorkant een kleinere en lagere variant. Het is duidelijk dat deze opstelling aardig intimiderend kan werken! Aan de andere zijkant staat ook een kleine, ronde tafel met houten stoelen. Michiel neemt daar plaats en wijst naar een stoel schuin naast hem. “Zo, wil je wat drinken?” vraagt hij vriendelijk. “Nou, een kopje koffie zou wel fijn zijn!” Hij staat op en komt even later terug met twee kopjes. “Leuk dat je ons komt bezoeken! Volgens mij weet je inmiddels al dat we een beetje een bijzondere club zijn, maar voor de zekerheid: wij hebben discipline hoog in het vaandel staan en we zijn van mening dat straf, in de vorm van een ouderwets pak slaag, helpt bij het leren. Uiteraard kan zoiets niet op een gewone school, maar alle leerlingen hier zijn volwassen en hebben zelf gekozen voor deze weg. Verder vinden we individuele begeleiding heel belangrijk. Iedereen heeft wat anders nodig: de een heeft moeite met de basisdingen zoals op tijd uit bed komen en niet het studeren over te slaan om in de kroeg te hangen, de ander kan het eigenlijk prima zelf, maar heeft een steuntje in de rug nodig voor het zelfvertrouwen of het volgen van een ritme. En, laat ik ook maar even eerlijk zijn, niet iedereen vindt het even erg om op de billen te krijgen, althans toch niet voor of na een pak slaag.” Je weet even niet wat je moet zeggen. Dit klinkt niet echt, maar toch, waarom zou iemand dit verzinnen? Je wil een vraag stellen, maar Michiel is je voor. “Je lijkt nog niet heel geschokt te zijn, dat is wel eens anders. Heb je zelf ooit billenkoek gekregen?” Je voelt dat je vuurrood wordt. Wat is dat nu voor een vraag? Nou ja, misschien is het wel relevant, maar zoiets durft toch niemand toegeven! Of, nou ja, je wil ook niet liegen natuurlijk.

Je besluit de mail even te laten voor wat het is. Snel zet je nog een kop koffie en scroll je verder op je telefoon, waarna het tijd is om te vertrekken naar de school waar je werkt. De reis gaat voorspoedig en net wanneer je je achter je bureau hebt genesteld, staat de rector van de school, Laura, aan je bureau. “Hey Irene, heb je je mail nog gelezen?” Je schudt van nee. “Geeft niets, lees nu maar gauw even.” Nieuwsgierig klik je de mail aan die je van Laura hebt gekregen.

Hoi Irene,


Vanochtend ging ik door de instellingen met het hoogste slagingspercentage en ik zag daarbij een school voor volwassenenonderwijs waar ik nog nooit van het gehoord, het Venus Callipyge Lyceum. Ik dacht dat jij misschien wel even contact met ze kon opnemen om op werkbezoek te gaan. Ze hebben wel een beetje een gekke site hoor! Ze beweren dat studenten op zijn tijd een pak slaag geven de beste manier is om ze te laten leren. Ik dacht dat het een grapje was, maar toen ik ze belde om te vragen of er iemand langs kon komen, namen ze het allemaal heel serieus. Hoe dan ook, ze reageerden enthousiast en het was geen probleem om iemand op bezoek te laten komen.


Als je dit leuk lijkt, bel me dan even, dan kunnen we kijken of we je agenda leeg kunnen maken. Wel netjes gedragen hoor, anders beland je straks zelf nog over de knie, haha!


Groetjes, Laura

Je hart bonkt in je keel: een instelling waar billenkoek als straf wordt ingezet! Uiteraard heb je daar wel eens over gefantaseerd, maar een fantasie is heel wat anders dan de werkelijkheid. Uit alle macht probeer je de blik van Laura te ontwijken, want als ze zou zien dat je iets hebt met dit onderwerp, zak je waarschijnlijk door de grond. “Ik heb vanmorgen in je agenda gekeken en volgens mij heb je vandaag wel tijd! Dus heb ik even gebeld met Michiel, de rector van het lyceum, en hij zij dat je vandaag wel langs kon komen. We zijn zo vrij geweest om een afspraak in te plannen om half 10 bij het vrouwendispuut in Amsterdam. Gaat dat lukken?” Je zoekt de locatie snel op in Google Maps. Dat wordt krap! Je wil wel een goede indruk maken, dus misschien is een ander moment beter? Of misschien haal je het nog net als je nu in de auto springt.

Nou ja, het kan geen kwaad om een keertje extra in de mail te kijken. Je ziet dat je een bericht hebt gekregen van je baas, de rector van de school, met de intrigerende titel “Werkbezoek Venus Callipyge Lyceum”

Hoi Irene,


Vanochtend ging ik door de instellingen met het hoogste slagingspercentage en ik zag daarbij een school voor volwassenenonderwijs waar ik nog nooit van het gehoord, het Venus Callipyge Lyceum. Ik dacht dat jij misschien wel even contact met ze kon opnemen om op werkbezoek te gaan. Ze hebben wel een beetje een gekke site hoor! Ze beweren dat studenten op zijn tijd een pak slaag geven de beste manier is om ze te laten leren. Ik dacht dat het een grapje was, maar toen ik ze belde om te vragen of er iemand langs kon komen, namen ze het allemaal heel serieus. Hoe dan ook, ze reageerden enthousiast en het was geen probleem om iemand op bezoek te laten komen.


Als je dit leuk lijkt, bel me dan even, dan kunnen we kijken of we je agenda leeg kunnen maken. Wel netjes gedragen hoor, anders beland je straks zelf nog over de knie, haha!


Groetjes, Laura

Je hart bonkt in je keel, een instelling waar billenkoek als straf wordt ingezet! Uiteraard heb je daar wel eens over gefantaseerd, maar een fantasie is heel wat anders dan de werkelijkheid. Snel kijk je in je agenda. Zo te zien heb je vandaag niet echt wat bijzonders te doen. Dan klik je op het linkje onderaan de mail. De site liegt er niet om, overal wordt duidelijk gemaakt dat straf een goede motivatie is om beter je best te doen. Ook zijn er aardig wat afbeeldingen die duidelijk maken hoe dat in zijn werk gaat. Bij de contactinformatie zie je een telefoonnummer staan. Snel bel je op en laat je je doorverbinden met de rector van het lyceum, ene Michiel, die zich het gesprek met Laura nog kan herinneren en je hartelijk uitnodigt om langs te komen. “Kan het misschien vandaag al?” vraag je voorzichtig? “Natuurlijk! Zelf ben ik vandaag bij het vrouwendispuut in Amsterdam, kun je daar om half 10 zijn?” antwoordt Michiel uitbundig. Je belooft dat even met Laura af te stemmen en Michiel dan wat te laten weten.

Gelukkig blijkt het niet ingewikkeld om Laura te overtuigen. Zij is ook wel nieuwsgierig naar dit gekke lyceum en bovenal wil ze betere cijfers bereiken. Je kijkt op Google Maps. Het is aardig druk, maar je zou het wel moeten kunnen halen. Snel stuur je Michiel een mailtje dat je komt. Je bent al bijna de deur uit wanneer je bedenkt dat je in alle haast nog helemaal geen koffie hebt gezet. Je kijkt op je horloge. Misschien haal je het net? Het wordt wel krap…