Niet meedoen Irene

Wel meedoen Irene

Je gaat door twee grote openslaande deuren naar de eetzaal. Michiel wijst aan waar je een dienblad kunt halen. Er is een ruime keuze en alles ziet er lekker uit! Je gaat voor een soep en een broodje, daarnaast natuurlijk ook een koffie. Je hoeft zelf niet af te rekenen, want Michiel schiet het voor. “We kunnen daar wel even gaan zitten” wijst hij, “dat zijn wat studentes die hier al wat langer rondlopen. Ze halen ook wel veel kattenkwaad uit, maar hun cijfers zijn prima dus dan is daar wat ruimte voor. Tot op zekere hoogte natuurlijk.” Je gaat zitten en Michiel stelt je voor. “Dat is Doortje, Amira, Nienke, en Jasmine. “Irene, aangenaam” beantwoord je de begroeting. “Ben je een nieuwe studente? No offense, maar je ziet er niet uit als 18” zegt Doortje brutaal. Michiel kijkt haar even streng aan, maar ze beantwoordt de blik vrijpostig. “Nee, ik ben vandaag op bezoek om meer te weten te komen over de leermethoden hier. Ik werk voor een school en mijn baas wil graag weten hoe jullie aan zulke goede cijfers komen. Al weet ik niet zeker of de methoden die ik tot nu toe heb gezien bij ons ook toepasbaar zijn.” De andere vrouwen lachen. “Nee, dit is niet voor iedereen” geeft Nienke toe. Dan zie je hoe Michiel zijn telefoon tevoorschijn haalt, even met een frons kijkt en opstaat. “Het spijt me, dames, maar zo te zien ben ik even ergens anders nodig.” Voor het geval het nog niet duidelijk was, zegt Amira woordeloos “straf” en maakt nog even een slaand gebaar met haar hand. “Irene, als jij vanmiddag een uur bij dit groepje aansluit terwijl ze zelfstudie hebben, dan zie ik je daarna weer.”

Zelfstudie? Wat moet je studeren dan? Terwijl je je afvraagt of Michiel hier wel goed over nagedacht heeft, blijkt dat je niet de enige bent met deze gedachten. “Zelfstudie? Soms denk ik dat Michiel zelf slaag nodig heeft. Wat moet je studeren dan?” zegt Jasmine. Je lacht, “ja, dat weet ik ook niet zo goed..” Doortje krijgt een twinkeling in haar ogen. “Je zou ons ook kunnen helpen! In elk lokaal hangt wel iets, een strap, een paddle, of een cane om ons straf te geven, terwijl we dat helemaal niet verdienen natuurlijk.” Even kijkt ze je met een pruillip aan. “Als we nu eens al die spullen jatten en verstoppen, kunnen ze ons niet meer slaan!” Amira giechelt, Jasmine rolt met haar ogen. “Dat is echt zo’n dom idee, uiteindelijk krijgen ze ons te pakken en dan zijn we nog niet jarig.” “Nou ja, dat is toch leuk!” werpt Doortje tegen. “Voor jou misschien, ik heb vandaag wel weer genoeg gehad” zegt Jasmine. Doortje kijkt vragend naar Nienke. “O nee, de vorige keer dat je me meesleurde met een van die gekke plannetjes van je heb je me keihard verraden. Ik wil morgen liever gewoon kunnen zitten, dankjewel.” Nu kijkt Doortje jou vragend aan. “Doe jij mee? Jij komt er wel mee weg denk ik.” Daar heb je je twijfels over, maar is dit wel een goed idee?

Je gaat door twee grote openslaande deuren naar de eetzaal. Michiel wijst aan waar je een dienblad kunt halen. Er is een ruime keuze en alles ziet er lekker uit! Je gaat voor soep en een broodje, daarnaast natuurlijk ook een koffie. Je hoeft zelf niet af te rekenen, want Michiel schiet het voor. “We kunnen daar wel even gaan zitten,” wijst hij, “dat zijn wat studentes die hier al wat langer rondlopen. Ze halen ook wel veel kattenkwaad uit, maar hun cijfers zijn prima, dus dan is daar wat ruimte voor. Tot op zekere hoogte natuurlijk.” Je gaat zitten en Michiel stelt je voor. “Dat is Doortje, Amira, Nienke, en Jasmine ken je al.” Jasmine kleurt rood bij die woorden, maar strekt toch haar hand uit. “Irene, aangenaam,” beantwoord je de begroeting. “Ben je een nieuwe studente? No offense, maar je ziet er niet uit als 18,” zegt Doortje brutaal. Michiel kijkt haar even streng aan, maar ze beantwoordt de blik vrijpostig. “Nee, ik ben vandaag op bezoek om meer te weten te komen over de leermethoden hier. Ik werk voor een school en mijn baas wil graag weten hoe jullie aan zulke goede cijfers komen. Al weet ik niet zeker of de methoden die ik tot nu toe heb gezien bij ons ook toepasbaar zijn.” De andere vrouwen lachen. “Nee, dit is niet voor iedereen,” geeft Nienke toe. Dan zie je hoe Michiel zijn telefoon tevoorschijn haalt, even met een frons kijkt en opstaat. “Het spijt me, dames, maar zo te zien ben ik even ergens anders nodig.” Voor het geval het nog niet duidelijk was, zegt Amira woordeloos “straf” en maakt nog even een slaand gebaar met haar hand. “Irene, als jij vanmiddag een uur bij dit groepje aansluit terwijl ze zelfstudie hebben, dan zie ik je daarna weer.”

Zelfstudie? Wat moet je studeren dan? Terwijl je je afvraagt of Michiel hier wel goed over nagedacht heeft, blijkt dat je niet de enige bent met deze gedachten. “Zelfstudie? Soms denk ik dat Michiel zelf slaag nodig heeft. Wat moet je studeren dan?” zegt Jasmine. Je lacht: “Ja, dat weet ik ook niet zo goed.” Doortje krijgt een twinkeling in haar ogen. “Je zou ons ook kunnen helpen! In elk lokaal hangt wel iets, een strap, een paddle of een cane, om ons straf te geven, terwijl we dat helemaal niet verdienen natuurlijk.” Even kijkt ze je met een pruillip aan. “Als we nu eens al die spullen jatten en verstoppen, kunnen ze ons niet meer slaan!” Amira giechelt, Jasmine rolt met haar ogen. “Dat is echt zo’n dom idee, uiteindelijk krijgen ze ons te pakken en dan zijn we nog niet jarig.” “Nou ja, dat is toch leuk!” werpt Doortje tegen. “Voor jou misschien, ik heb vandaag wel weer genoeg gehad,” zegt Jasmine. Doortje kijkt vragend naar Nienke. “O nee, de vorige keer dat je me meesleurde met een van die gekke plannetjes van je heb je me keihard verraden. Ik wil morgen liever gewoon kunnen zitten, dankjewel.” Nu kijkt Doortje jou vragend aan. “Doe jij mee? Jij komt er wel mee weg denk ik.” Daar heb je je twijfels over, maar is dit wel een goed idee?

“Nee, natuurlijk niet,” probeer je vol zelfvertrouwen te zeggen. Je kijkt echter naar de grond. Wanneer je weer opkijkt, zie je dat Michiel je strak aankijkt. Je probeert zijn blik te weerstaan, maar je voelt dat je flink bloost. “Weet je dat zeker?” zegt hij streng. Je knijpt in je bovenbenen om ervoor te zorgen dat je niet nerveus gaat lachen. “Nee, ik bedoel ik weet dat dat hier gebeurt, maar ik heb het nog nooit meegemaakt.” Michiel lijkt even geïrriteerd te kijken, maar hij herpakt zich. “Je weet dat de studenten straf krijgen als ze iets doen wat niet mag?” vraagt hij. Je knikt. “Zoals … te laat komen op een belangrijke afspraak?” Je wiebelt ongemakkelijk in je stoel en probeert een goed antwoord te verzinnen. “Dat begrijp ik, maar zij kiezen daar ook voor. Misschien helpt het heel goed, ik weet het niet, ik heb er geen ervaring mee, zoals ik zei.” Je voelt je een klein beetje trots dat je nog zo goed uit je woorden kwam.

Michiel denkt even na. “Hoe komt het eigenlijk dat je te laat bent?” Je aarzelt even. “Nou, ik dacht dat het nog wel zou lukken om snel een kop koffie te drinken voor ik vertrok, maar toen kwam ik in de file en zat alles tegen en uiteindelijk was het veel te laat.” Michiel knikt. “Slechte planning dus. Gebeurt dat vaker?” Je lacht. “Nou, mijn vriend, Paul heeft het wel eens benoemd, ja.”. “Voel je je er ook schuldig over?” Even weet je niet wat je moet zeggen en je kijkt naar beneden, dan antwoordt je zachtjes: “Ja …” “Dat gevoel kennen onze studenten ook,” zegt Michiel vriendelijk, “en dat is een van de redenen waarom ze kiezen voor een pak slaag als straf. Het duurt maar even en daarna voelen ze zich beter.” Nu laat Michiel een stilte vallen. “Als je wil weten waarom we hier zulke goede resultaten boeken, is dit misschien een goede aanleiding om onze methoden beter te leren kennen.” Je ogen vliegen omhoog. “Je bedoelt dat … dat …” “Dat je bij mij over de knie gaat, inderdaad. Daarna voel je je beter, dat beloof ik.” Hij staat op, pakt een stevige houten stoel en zet die in het midden van de kamer. Hij gaat zitten en tikt een aantal keer op zijn knie. “Dit is hoe het werkt: jij gaat hier liggen, je krijgt een pak slaag en dan verdwijnt je schuldgevoel. Echt.” Voorzichtig sta je op en loop je naar hem toe. Je gaat over zijn schoot liggen en probeert je ademhaling rustig te krijgen. “Normaal gesproken wordt straf hier altijd op de blote billen gegeven, maar omdat je te gast bent en dit je eerste keer is, moet dit ook voldoende zijn. Ben je er klaar voor?” Het lukt je niet om direct antwoord te geven, maar blijkbaar is hij dat wel gewend en besluit hij zelf maar te beginnen. De klappen zijn niet hard, maar ze komen gestaag. Langzaam begint het toch wel zeer te doen. “Was het verstandig om te te laat te komen?” “Nee …” Je voelt een harde klap op je linkerbil en je gilt even. “Tijdens een straf word ik altijd aangesproken met twee woorden, Irene” “Nee, Michiel …” ‘Nee meneer’ gaat je veel te ver, maar zo te voelen was dat ook niet nodig. “Mooi, dan zijn we hier zo klaar. Nog even zorgen dat de les blijft hangen.” Nu begint hij sneller en harder te slaan en je hebt moeite om te blijven liggen. Je benen schieten omhoog. Michiel zucht even en slaat dan zijn benen over de jouwe, zodat je geen kant meer op kunt. Je kreunt zachtjes terwijl klappen vallen en dan is het voorbij.

“Zo, voel je je nu beter?” vraagt Michiel. “Nou, mijn billen niet!” antwoord je lachend, “maar mijn schuldgevoel is weg.” Plots besef je dat hij je nog steeds niet losgelaten heeft. Voor het helemaal tot je doordringt, begint Michiel weer te praten. “Dat is mooi, maar ik heb nog een ding om met je te bespreken. Je zei dat je nog nooit eerder billenkoek had gehad?” “Eh, ja?” antwoord je defensief. Hij zucht. “En als ik nu Paul zou bellen, zou die dan hetzelfde zeggen?” Je voelt snel de paniek opkomen. Rationele gedachten als “hij kent Paul helemaal niet” worden verdrongen door het idee dat je leugentje uit zou komen en dat Michiel en Paul bespreken wat er nu met je moet gebeuren terwijl je er machteloos bijstaat. “Nou, Irene?” spoort Michiel je aan. “Die zou zeggen dat ik wel eens straf gehad heb,” zeg je met een klein stemmetje, “maar dat is toch niet belangrijk?” “Nee, dat niet, maar dat had je ook kunnen zeggen. Jij besloot je te verbergen achter een leugentje. Hier leren we onze studenten dat een klein leugentje snel kan groeien tot iets groots. Een tegenvallend cijfer wordt een mislukte studie, een avondje stappen wordt een vergooid tentamen. Daarom pakken we zoiets vaak zo vroeg mogelijk aan. Sta eens op!” Hij ontklemt je benen en je staat op. Wanneer je voor hem staat pakt hij de knoop van je broek vast en maakt deze los. Vervolgens trekt hij je broek tot aan je knieën naar beneden en daarna volgt je onderbroek. Je voelt je te klein om te reageren en al snel helpt hij je weer over de knie. “Tijd voor ronde twee.” Hij begint weer te slaan, hard en snel en al gauw kerm je het uit. Het deed net al zeer, maar dit is nog wel een stukje erger. Je wil het niet, maar je benen schieten weer omhoog en direct lig je weer vastgeklemd over zijn schoot. Je jammert en je zegt dat het je spijt, tot hij tot je opluchting eindelijk stopt. Je hijgt nog even na over zijn schoot, je billen lijken wel in brand te staan. “Zo, overeind,” zegt hij en hij helpt je, waarna hij in één moeite je meeneemt naar een grote, witte muur. “Nu mag je hier even staan om na te denken. Dat helpt voor onze studenten ook altijd.”

Je voelt hoe de pijn langzaam een beetje zakt en hoe je weer tot jezelf komt. “Was het nu verstandig om tegen me te liegen?” vraagt Michiel. “Nee, Michiel, ik heb er spijt van,” zeg je oprecht. “Mooi, trek je broek dan maar weer aan.” Je doet wat hij zegt en draait naar hem toe. Je glimlacht, want hoe erg dat het ook was, het was ook wel een hele leuke, spannende ervaring. “Mag ik je een knuffel geven?” Hij kijkt ineens een stuk vriendelijker dan net en je staat het toe. Het voelt wel fijn, zo direct na de straf. Je gaat weer zitten en Michiel neemt ook weer plaats. “Ik voel me wel een stuk beter,“ geef je toe. “Nou ja, behalve mijn billen dan.” Je wrijft even om je opmerking te onderstrepen. Michiel lacht. Kom, ik zal je de school eens laten zien.”

Jullie staan op en Michiel gaat voor door de deur. De klaslokalen zijn modern en goed voorzien en er zijn vaak maar kleine groepjes leerlingen per leraar. Je neemt aan dat dat helpt om controle te houden. In de bibliotheek is een groepje meiden bezig met de zelfstudie en in de hoek staat iemand die zo te zien zo net bestraft is. Aan het verre eind van het gebouw zitten zelfs verschillende kleine studentenkamers. “Hier is ruimte voor negen studentes en zeker in deze tijden zijn de kamers zeer gewild. We maken wel duidelijk wat voor ruimtes het zijn en dat er regels met gevolgen gelden voor de bewoners, maar zolang dat je niet afschrikt, is iedereen vrij om zich aan te melden.” Dan is de tour bijna ten einde. “Hier is de eetzaal en het is een mooi moment om daar naartoe te gaan. De lunch staat net klaar.”

“Euhm, ja?” zeg je met een klein stemmetje. Je kijkt naar de grond. Michiel durf je nooit meer aan te kijken. “Zoiets dacht ik al,” zegt Michiel, duidelijk tevreden met zichzelf. “Dat is niks om je over te schamen hoor. Zoals ik zei: “Je bent de enige niet. Ben je daarom ook zo snel naar ons toegekomen?” Je haalt diep adem en probeert jezelf te herpakken. “Ja, ik zag het staan op de site. Ik kon eigenlijk niet zo goed geloven dat het echt was.” Hij buigt een beetje naar je toe. “Krijg je ook straf als je iets gedaan hebt wat je niet zou moeten doen?” “Soms…” antwoord je, nu bijna onhoorbaar. “Zoals… te laat komen op een belangrijke afspraak?” Je kijkt snel op wanneer je beseft waar dit gesprek naartoe gaat. Michiel kijkt je echter strak aan en je slaat je ogen weer naar. Je knikt en probeert je woorden weer terug te vinden. “Ik voelde me er wel schuldig over, ja. Ik dacht dat ik nog wel snel een kop koffie zou kunnen drinken, maar toen zat werkelijk alles tegen.” “Daar had je ook rekening mee kunnen houden in de planning,” werpt Michiel tegen. “Ja, dat zegt Paul ook altijd,” mompel je.

“Natuurlijk is het niet direct mijn plek om je straf te geven,” gaat Michiel verder, “maar ik heb wel een planning en als iemand te laat komt, heb ik daar ook last van. Dat is ook iets wat de studenten hier leren, ook al is daar soms best wel wat tijd voor nodig om het duidelijk te maken. Volgens mij weet je dat wel al, daarom voel je je schuldig. Als je je schuldig voelt, kan het soms best handig zijn om een oude les nog eens te herhalen. Daarna voel je je dan weer beter. Denk je dat zoiets nu het geval is?” Je zucht en knikt. “Ik denk het wel…” “Ik denk het ook,” beaamt Michiel. Hij staat op, pakt een stevige houten stoel en zet die in het midden van de kamer. Hij gaat zitten en tikt een aantal keer op zijn knie. “Je weet hoe het werkt!” Je zucht nogmaals en loopt naar hem toe. Wanneer je gaat liggen,word je tegengehouden. “Mag je normaal gesproken je broek aanhouden als je straf krijgt?” Je kijkt hem even aan, maar wanneer hij toevoegt dat dit pak slaag is om iets te doen aan jouw schuldgevoel en het verbeteren van jouw gedrag, geef je je over en trek je je broek naar beneden. Daarna komt Michiel je een klein beetje te hulp. “Laat je onderbroek maar aan en kom over mijn schoot liggen.” Ondanks alles ben je hem een beetje dankbaar. Je doet wat hij zegt en voelt al snel hoe hij de stof van je ondergoed strak trekt tussen je bilnaad. “Normaal gesproken wordt straf hier altijd op de blote billen gegeven, maar omdat je te gast bent en dit je eerste keer is, moet dit ook voldoende zijn. Ben je er klaar voor?” Het lukt je niet om direct antwoord te geven, maar blijkbaar is hij dat wel gewend en besluit hij zelf maar te beginnen. De klappen zijn niet hard, maar ze komen gestaag. Langzaam begint het toch wel zeer te doen. “Was het verstandig om te te laat te komen?” “Nee…” Je voelt een harde klap op je linkerbil en je gilt even. “Nee wat?” “Nee, Michiel…” Nee meneer gaat je veel te ver, maar zo te voelen was dat ook niet nodig. “Mooi, dan zijn we hier zo klaar. Nog even zorgen dat de les blijft hangen.” Nu begint hij sneller en harder te slaan en je hebt moeite om te blijven liggen. Je benen schieten omhoog. Plots voel je hoe Michiel met zijn linkerhand de bovenkant van je onderbroek strak trekt. Je voelt dat je minder goed kunt bewegen, maar het is ook gruwelijk beschamend om zo vastgehouden te worden. Je kreunt zachtjes terwijl klappen vallen en dan is het voorbij. Hij helpt je overeind en je wrijft even over je billen. Je hebt veel pijnlijker gehad, maar om hier te staan bij iemand die je nog maar net kent, voelt toch heel erg. “Laten we de hoek maar even overslaan, volgens mij is het punt wel gemaakt,” zegt Michiel glimlachend. Je wil niet dankbaar zijn, maar je bent het toch. “Mag ik je een knuffel geven?” Hij kijkt ineens een stuk vriendelijker dan net en je staat het toe. Het voelt wel fijn, zo direct na de straf. Je doet je kleren goed, gaat weer zitten en Michiel neemt ook weer plaats. “Ik voel me wel een stuk beter,“ geef je toe. “Nou ja, behalve mijn billen dan.” Je wrijft even om je opmerking te onderstrepen. Michiel lacht. Kom, ik zal je de school eens laten zien.”

Jullie staan op en Michiel gaat voor door de deur. De klaslokalen zijn modern en goed voorzien en er zijn vaak maar kleine groepjes leerlingen per leraar. Je neemt aan dat dat helpt om controle te houden. In de bibliotheek is een groepje meiden bezig met de zelfstudie en in de hoek staat iemand die zo te zien zo net bestraft is. Aan het verre eind van het gebouw zitten zelfs verschillende kleine studentenkamers. “Hier is ruimte voor negen studentes en zeker in deze tijden zijn de kamers zeer gewild. We maken wel duidelijk wat voor ruimtes het zijn en dat er regels met gevolgen gelden voor de bewoners, maar zolang dat je niet afschrikt, is iedereen vrij om zich aan te melden.” Dan is de tour bijna ten einde. “Hier is de eetzaal en het is een mooi moment om daar naartoe te gaan. De lunch staat net klaar.”

Hoofdtak niet naar lyceum

“Nee, natuurlijk niet” probeer je vol zelfvertrouwen te zeggen. Je kijkt echter naar de grond. Wanneer je weer opkijkt zie je dat Michiel je strak aankijkt. Je probeert zijn blik te weerstaan, maar je voelt dat je flink bloost. “Weet je dat zeker?” zegt hij streng. Net wanneer je wil antwoorden, wordt er op de deur geklopt. “Binnen,” zegt Michiel met luide stem. Een jonge vrouw, je schat begin twintig, met een zandloperfiguur en een lange bruine paardenstaart doet voorzichtig de deur open. “Ah, Jasmine, kom erin,” zegt Michiel hartelijk. Even richt hij zich terug naar jou: “Je zult er nu snel achter komen dat het echt is.” Dan vestigt hij zijn aandacht weer op Jasmine. “Ik heb je hierheen laten komen omdat wij volgens mij een afspraak hadden.” Jasmine kijkt even weifelend naar jou, maar onmiddellijk pakt Michiel haar bij de kin en draait haar hoofd weer naar hem. “Hier moet je zijn. Irene is hier te gast, maar die staat buiten dit gesprek tussen jou en mij. Wat hadden wij afgesproken?” “Dat ik op tijd naar huis zou gaan gisteren,” mompelt Jasmine. “En wat is op tijd?” vraagt Michiel door. “12 uur…” En hoe laat was je thuis?” “4 uur…” “Juist, en wat zou er met jou gebeuren als je weer te laat zou zijn?” Ze kijkt hem met een smekende blik aan, maar Michiel blijft onbewogen staan. “Dan zou ik straf krijgen,” zegt ze met een klein stemmetje. “Juist,” zegt Michiel. Hij trekt een la open en haalt een leren paddle tevoorschijn, daarna neemt hij plaats op een stoel. “Broek naar beneden en over de knie,” zegt hij streng. Jasmine kijkt nog even smekend, maar maakt dan met een zucht de knoop van haar broek los. Daarna trekt ze haar ondergoed naar beneden en gaat bij Michiel over de knie. Je twijfelt of je wel moet kijken, maar zelfs als je zou willen lukt het je nog niet om je ogen van dit schouwspel af te houden. Zonder verdere woorden legt Michiel het koude leer op haar billen en begint te slaan, harde klappen vanaf het begin. Je ziet hoe het gezicht van Jasmine vertrekt. Ze steunt en kermt onder de regen van slagen, links rechts links rechts op haar snel verkleurende billen. Af en toe gaan haar voeten de lucht in, maar ze blijft liggen. Het doet zichtbaar steeds meer pijn en na een minuutje begint ze te jammeren. “Gaan je volgende week op tijd naar huis?” “Au, ja meneer!” “Moeten we dan weer dit gesprek voeren? “Aaah, nee meneer!” “Dat hoop ik ook” zegt Michiel en hij onderstreept elk van zijn woorden met een harde klap. Dan helpt hij haar overeind en geeft haar een dikke knuffel. “Dankjewel,” zegt ze oprecht, met een veel minder klein stemmetje dan hiervoor. “Ik weet dat je het lastig vindt om nee te zeggen tegen je vriendinnen, maar met een klein steuntje in de rug, gaat het soms net iets makkelijker,” zegt Michiel vriendelijk. “Denk daar nog maar even over na. Neus in de hoek, handen op je hoofd.”

Terwijl Jasmine naar de hoek waggelt zet Michiel een timer. Daarna kijkt hij jou aan. “Zo, nu kun je zien hoe het hier echt aan toe gaat. Was dit wat je verwacht had?” Je denkt even na en knikt dan. “Ja, wel dat dit zou gebeuren als het echt zou zijn, maar ik wist niet zeker of het echt zou zijn. En iedereen is hier vrijwillig?” “Zeker,” bevestigt Michiel, “zoals ik zei, veel vrouwen, en mannen in onze andere vestiging, zijn hier om wat hulp te krijgen met het opbouwen van discipline en ritme als ze op hun eigen benen komen te staan, maar ook om hun spankinggevoelens te ontdekken. Bij wat je net bij Jasmine hebt gezien kwam weinig praten kijken, maar over het algemeen wordt hier toch meer gepraat nog dan geslagen, zowel tussen de leraren en leerlingen als tussen de leerlingen onderling.” Even pauzeert Michael, maar dan begint hij weer te praten en je voelt dat de toon een beetje anders is. “Een ding dat bij het contact heel belangrijk is, is eerlijkheid. Eerlijk zijn tegen anderen betekent eerlijk zijn tegen jezelf en dat ligt aan de basis van een juiste zelfdiscipline. Volgens mij was jij straks niet helemaal eerlijk.” “Wat bedoel je?” probeer je vol zelfvertrouwen te zeggen, maar in je buik voel je vlinders wanneer je zijn woorden hoort. De timer gaat af en Michael staat op. “Ik ga naar Jasmine, dan kun jij even nadenken over wat ik zou kunnen bedoelen.” Je hebt nauwelijks aandacht voor de knuffel die hij haar geeft voordat hij haar het kantoor uitstuurt, want je kunt alleen maar denken over zijn woorden. Dan keert hij weer terug en gaat voor je zitten. Hij lijkt wel een stukje gegroeid. “Weet je al wat ik bedoelde?” “Nee?” antwoord je zonder overtuiging. “Kijk, nu jok je alweer.” De haren op je arm gaan een stukje overeind staan van dit kinderachtige woordgebruik. “Jij zei eerder dat je nog nooit billenkoek gehad had, maar al je reacties zeggen wat anders. Zeg eens eerlijk, was het waar?” Je weet dat je nu niet meer kunt liegen. “Nou, misschien toch wel, maar dat is toch niet belangrijk?” “Nee, dat niet, maar dat had je ook kunnen zeggen. Jij besloot je te verbergen achter een leugentje. Hier leren we onze studenten dat een klein leugentje snel kan groeien tot iets groots. Een tegenvallend cijfer wordt een mislukte studie, een avondje stappen wordt een vergooid tentamen. Daarom pakken we zoiets vaak zo vroeg mogelijk aan. Lijkt je dat geen goede methode?” Je hart bonkt in je keel omdat je heel goed beseft wat er achter deze woorden schuilgaat. Dan sla je je ogen neer. “Ik denk het wel…”

“Mooi!” zegt Michiel monter terwijl hij op dezelfde stoel gaat zitten als vanwaar hij net Jasmine aan nieuwe inzichten bracht, “dan weet je wat je te doen staat.” Om zijn woorden te onderstrepen klopt hij op zijn bovenbeen. Je staat op en je twijfelt even. “Moet ik…?” vraag je met je hand op de knoop van je broek. “Hm hm, zo wordt straf hier gegeven, dat heb je zelf kunnen zien.” Met een lichte kreun knoop je je broek los. Wanneer je weer aarzelt, komt Michiel je een klein beetje te hulp. “Laat je onderbroek maar aan en kom over mijn schoot liggen.” Ondanks alles ben je hem een beetje dankbaar. Je doet wat hij zegt en voelt al snel hoe hij de stof van je ondergoed straktrekt tussen je bilnaad. “Normaal gesproken wordt straf hier altijd op de blote billen gegeven, maar omdat je te gast bent en dit je eerste keer is, althans hier,” zegt hij met nadruk, “moet dit ook voldoende zijn. Ben je er klaar voor?” Het lukt je niet om direct antwoord te geven, maar blijkbaar is hij dat wel gewend en besluit hij zelf maar te beginnen. De klappen zijn niet hard, maar ze komen gestaag. Langzaam begint het toch wel zeer te doen. “Was het verstandig om te liegen?” “Nee..” Je voelt een harde klap op je linkerbil en je gilt even. “Nee wat?” “Nee Michiel…” Nee meneer gaat je veel te ver, maar zo te voelen was dat ook niet nodig. “Mooi, dan zijn we hier zo klaar. Nog even zorgen dat de les blijft hangen.” Nu begint hij sneller en harder te slaan en je hebt moeite om te blijven liggen. Je benen schieten omhoog. Plots voel je hoe Michiel met zijn linkerhand de bovenkant van je onderbroek strak trekt. Je voelt dat je minder goed kunt bewegen, maar het is ook gruwelijk beschamend om zo vastgehouden te worden. Je kreunt zachtjes terwijl klappen vallen, en dan is het voorbij. Hij helpt je overeind en je wrijft even over je billen. Je hebt veel pijnlijker gehad, maar om hier te staan bij iemand die je nog maar net kent voelt toch heel erg. “Laten we de hoek maar even overslaan, volgens mij is het punt wel gemaakt,” zegt Michiel glimlachend. Je wil niet dankbaar zijn, maar je bent het toch. “Mag ik je een knuffel geven?” Hij kijkt ineens een stuk vriendelijker dan net, en je staat het toe. Het voelt wel fijn, zo direct na de straf. Je doet je kleren goed, gaat weer zitten en Michiel neemt ook weer plaats. “Dat was ook wel gemeen van mij om te doen, maar ik denk dat je ook wel behoorlijk wat spanning had meegenomen hier naartoe. Volgens mij helpt dit wel om het eruit te krijgen.” Je denkt erover na en voelt dat hij wel gelijk heeft. “Misschien had ik het ook een beetje verdiend en ik had ook makkelijk nee kunnen zeggen,” geef je toe. Hij lacht nog een keer. “Kom, ik zal je de school eens laten zien.”

Jullie staan op en Michiel gaat voor door de deur. De klaslokalen zijn modern en goed voorzien en er zijn vaak maar kleine groepjes leerlingen per leraar. Je neemt aan dat dat helpt om controle te houden. In de bibliotheek is een groepje meiden bezig met de zelfstudie, en in de hoek staat iemand die zo te zien zo net bestraft is. Aan het verre eind van het gebouw zitten zelfs verschillende kleine studentenkamers. “Hier is ruimte voor 9 studentes en zeker in deze tijden zijn de kamers zeer gewild. We maken wel duidelijk wat voor ruimtes het zijn en dat er regels met gevolgen gelden voor de bewoners, maar zolang dat je niet afschrikt is iedereen vrij om zich aan te melden.” Dan is de tour bijna ten einde. “Hier is de eetzaal en het is een mooi moment om daar naartoe te gaan. De lunch staat net klaar.”

“Euhm, ja?” zeg je met een klein stemmetje. Je kijkt naar de grond, Michiel durf je nooit meer aan te kijken. “Zoiets dacht ik al,” zegt Michiel, duidelijk tevreden met zichzelf. “Dat is niks om je over te schamen hoor. Zoals ik zei: je bent de enige niet. Ben je daarom ook zo snel naar ons toegekomen?” Je haalt diep adem en probeert jezelf te herpakken. “Ja, ik zag het staan op de site, ik kon eigenlijk niet zo goed geloven dat het echt was.” Op dat moment wordt er op de deur geklopt. “Binnen,” zegt Michiel met luide stem. Een jonge vrouw, je schat begin twintig, met een zandloperfiguur en een lange bruine paardenstaart doet voorzichtig de deur open. “Ah, Jasmine, kom erin,” zegt Michiel hartelijk. Even richt hij zijn blik op jou om te zeggen dat je er snel achter gaat komen dat het echt is. Dan vestigt hij zijn aandacht weer op Jasmine. “Ik heb je hierheen laten komen omdat wij volgens mij een afspraak hadden.” Jasmine kijkt even weifelend naar jou, maar onmiddellijk pakt Michiel haar bij de kin en draait haar hoofd weer naar hem. “Hier moet je zijn. Irene is hier te gast, maar die staat buiten dit gesprek tussen jou en mij. Wat hadden wij afgesproken?” “Dat ik op tijd naar huis zou gaan gisteren,” mompelt Jasmine. “En wat is op tijd?” vraagt Michiel door. “12 uur…” En hoe laat was je thuis?” “4 uur…” “Juist, en wat zou er met jou gebeuren als je weer te laat zou zijn?” Ze kijkt hem met een smekende blik aan, maar Michiel blijft onbewogen staan. “Dan zou ik straf krijgen,” zegt ze met een klein stemmetje. “Juist,” zegt Michiel. Hij trekt een la open en haalt een leren paddle tevoorschijn, daarna neemt hij plaats op een stoel. “Broek naar beneden en over de knie,” zegt hij streng. Jasmine kijkt nog even smekend, maar maakt dan met een zucht de knoop van haar broek los. Daarna trekt ze haar ondergoed naar beneden en gaat bij Michiel over de knie. Je twijfelt of je wel moet kijken, maar zelfs als je zou willen, lukt het je nog niet om je ogen van dit schouwspel af te houden. Zonder verdere woorden legt Michiel het koude leer op haar billen en begint te slaan, harde klappen vanaf het begin. Je ziet hoe het gezicht van Jasmine vertrekt. Ze steunt en kermt onder de regen van slagen, links rechts links rechts op haar snel verkleurende billen. Af en toe gaan haar voeten de lucht in, maar ze blijft liggen. Het doet zichtbaar steeds meer pijn en na een minuutje begint ze te jammeren. “Ga je volgende week op tijd naar huis?” “Au, ja meneer!” “Moeten we dan weer dit gesprek voeren?” “Aaah, nee meneer!” “Dat hoop ik ook,” zegt Michiel en hij onderstreept elk van zijn woorden met een harde klap. Dan helpt hij haar overeind en geeft haar een dikke knuffel. “Dankjewel,” zegt ze oprecht, met een veel minder klein stemmetje dan hiervoor. “Ik weet dat je het lastig vindt om nee te zeggen tegen je vriendinnen, maar met een klein steuntje in de rug, gaat het soms net iets makkelijker,” zegt Michiel vriendelijk. “Denk daar nog maar even over na. Neus in de hoek, handen op je hoofd.”

Terwijl Jasmine naar de hoek waggelt, zet Michiel een timer. Daarna kijkt hij jou aan. “Zo, nu kun je zien hoe het hier echt aan toe gaat. Was dit wat je verwacht had?” Je denkt even na en knikt dan. “Ja, wel dat dit zou gebeuren als het echt zou zijn, maar ik wist niet zeker of het echt zou zijn. En iedereen is hier vrijwillig?” “Zeker,” bevestigt Michiel, “zoals ik zei, veel vrouwen, en mannen in onze andere vestiging, zijn hier om wat hulp te krijgen met het opbouwen van discipline en ritme als ze op hun eigen benen komen te staan, maar ook om hun spankinggevoelens te ontdekken. Bij wat je net bij Jasmine hebt gezien kwam weinig praten kijken, maar over het algemeen wordt hier toch meer gepraat nog dan geslagen, zowel tussen de leraren en leerlingen als tussen de leerlingen onderling.” Je praat nog even door tot de timer afgaat. Michiel zegt tegen Jasmine dat ze zich weer aan mag kleden en uit de hoek mag komen. Ze wrijft even over haar billen wanneer ze glimlachend naar Michiel loopt voor een laatste knuffel en afscheid. Wanneer ze het kantoor verlaten heeft, nodigt Michiel je uit voor een volledige rondleiding door de school. De klaslokalen zijn modern en goed voorzien en er zijn vaak maar kleine groepjes leerlingen per leraar. Je neemt aan dat dat helpt om controle te houden. In de bibliotheek is een groepje meiden bezig met de zelfstudie, en in de hoek staat iemand die zo te zien zo net bestraft is. Aan het verre eind van het gebouw zitten zelfs verschillende kleine studentenkamers. “Hier is ruimte voor 9 studentes en zeker in deze tijden zijn de kamers zeer gewild. We maken wel duidelijk wat voor ruimtes het zijn en dat er regels met gevolgen gelden voor de bewoners, maar zolang dat je niet afschrikt, is iedereen vrij om zich aan te melden.” Dan is de tour bijna ten einde. “Hier is de eetzaal en het is een mooi moment om daar naartoe te gaan. De lunch staat klaar.”

Je kunt niet zonder koffie, zeker niet met de spanning in je lijf die je voelt wanneer je nadenkt over het lyceum. Zo snel als je kan zorg je voor koffie en daarna ga je vlug richting de auto. Zodra je de snelweg opdraait begin je in jezelf te vloeken. File! Elke minuut dat je vaststaat, lijken er twee minuten extra reistijd bij te komen in je navigatie. Wanneer je eindelijk van de snelweg af bent, blijkt parkeren ook een drama te zijn. Ternauwernood weet je blikschade te voorkomen in een poging de auto in een veel te krap plekje te steken. Uiteindelijk vind je wat, maar het is zeker tien minuten lopen. Om 10 over 10 kom je het lyceum binnen, waar je direct wordt begroet door een slanke dertiger met een klein baardje. “Jij bent Irene?” vraagt hij. Je knikt en jullie schudden elkaar de hand. “Je bent te laat” merkt hij op, niet heel streng, maar toch… er is iets in zijn toon dat ervoor zorgt dat je direct naar de grond kijkt. “Ja, eum, file” mompel je. Gelukkig duurt het moment maar even. “Kom, dan gaan we naar mijn kantoor om kennis te maken.” Je volgt hem door het gebouw, een oud pand met een paar ruimtes voor klassikale instructie. In elk lokaal zitten kleine groepjes studenten, sommigen aan de zelfstudie en anderen met een leraar of lerares voor de klas. Daarnaast zijn er ook aardig wat kantoortjes, ouderwets nog met een deur en een naamplaatje. Hier is duidelijk geen plaats voor een kantoortuin. Even meen je bij het passeren van een kantoor een herkenbaar ritmisch klapgeluid te horen, maar jullie lopen snel door en je blijft onzeker over of het echt waar was of slechts verbeelding.

Het kantoor van Michiel is vrij ruim, met een grote kast aan de zijkant en een groot, massief houten bureau gericht naar de deur met een hoog raam in de rug. Achter het bureau staat een grote, houten stoel, aan de voorkant een kleinere en lagere variant. Het is duidelijk dat deze opstelling aardig intimiderend kan werken! Aan de andere zijkant staat ook een kleine, ronde tafel met houten stoelen. Michiel neemt daar plaats en wijst naar een stoel schuin naast hem. “Zo, wil je wat drinken?” vraagt hij vriendelijk. “Nou, een kopje koffie zou wel fijn zijn!” Hij staat op en komt even later terug met twee kopjes. “Leuk dat je ons komt bezoeken! Volgens mij weet je inmiddels al dat we een beetje een bijzondere club zijn, maar voor de zekerheid: wij hebben discipline hoog in het vaandel staan en we zijn van mening dat straf, in de vorm van een ouderwets pak slaag, helpt bij het leren. Uiteraard kan zoiets niet op een gewone school, maar alle leerlingen hier zijn volwassen en hebben zelf gekozen voor deze weg. Verder vinden we individuele begeleiding heel belangrijk. Iedereen heeft wat anders nodig: de een heeft moeite met de basisdingen zoals op tijd uit bed komen en niet het studeren over te slaan om in de kroeg te hangen, de ander kan het eigenlijk prima zelf, maar heeft een steuntje in de rug nodig voor het zelfvertrouwen of het volgen van een ritme. En, laat ik ook maar even eerlijk zijn, niet iedereen vindt het even erg om op de billen te krijgen, althans toch niet voor of na een pak slaag.” Je weet even niet wat je moet zeggen. Dit klinkt niet echt, maar toch, waarom zou iemand dit verzinnen? Je wil een vraag stellen, maar Michiel is je voor. “Je lijkt nog niet heel geschokt te zijn, dat is wel eens anders. Heb je zelf ooit billenkoek gekregen?” Je voelt dat je vuurrood wordt. Wat is dat nu voor een vraag? Nou ja, misschien is het wel relevant, maar zoiets durft toch niemand toegeven! Of, nou ja, je wil ook niet liegen natuurlijk.