Huiselijke discipline is de generieke naam die gehanteerd wordt voor het bestraffen van een vrouw. Deze straf bestaat in de regel uit een flink pak op haar blote bips, maar er bestaan ook andere technieken dan een pak slaag om haar op haar plaats te zetten.

Waar ligt de oorsprong van huiselijke discipline? Hoe is deze geweldige levensstijl eigenlijk ontstaan? Waarom realiseren zo veel vrouwen zich gevoelsmatig dat ze strakke grenzen nodig hebben en daarnaast een man die hen op een flink pak op hun blote billen trakteert als ze de fout in gaan? Waarom zijn zo veel mannen instinctief in staat om een leidende rol in hun relatie te nemen? Waarom zijn zo veel mannen instinctief in staat om te bepalen hoe, waar, wanneer en waarom ze hun vrouw moeten sturen ook al hebben ze de HD site of een andere website over huiselijke discipline nog nooit gelezen?

Er is weinig informatie beschikbaar over het pak op de bips voor de vrouw in de geschiedenis. Slechts een enkel stuk verwijst ernaar. Deze verwijzingen geven aan dat er sprake is van een wijdverbreid gebruik, maar een meer gedetailleerde beschrijvingen hoe het er in gezinnen aan toe ging, ontbreken.  

Eén van de bronnen van historische informatie over huiselijke discipline is afkomstig van onze wetenschap van religieuze feesten in diverse culturen en gebieden. De oude Romeinen bijvoorbeeld, kenden een feest dat Lupercalia heette. Eén van de onderdelen van Lupercalia was dat ongelovige priesters langs een vastgestelde route moesten rennen. Meisjes en jonge vrouwen hadden zich langs deze route opgesteld. Ze werden geslagen met lange stroken dierenhuid die de priesters met zich meedroegen terwijl ze langs de weg renden. Met dit gebruik moest de vruchtbaarheid van de geslagen meisjes en vrouwen verzekerd worden. Zij verlangden er op hun beurt natuurlijk hevig naar geslagen te worden. De leren stroken die gebruikt werden om de vrouwen te slaan waren bekend onder de naam “februa”. De maand februari dankt zijn naam hieraan. In het jaar 496 heeft Paus Gelasius het Lupercalia feest vervangen door Valentijnsdag . Als je dus op Valentijnsdag je lief een flink pak op haar blote bips geeft, dan is dit niet alleen goed voor haar als vrouw, maar is het historisch ook nog zeer verantwoord.

Maimonides, een twaalfde-eeuwse Joodse Rabbijn en filosoof wiens werk sterk beïnvloed werd door invloeden uit de niet Joodse wereld, schreef dat vrouwen die een rommeltje van hun huishouding maakten,een flink pak slaag moesten hebben.

In de 16de eeuw adviseerde een Russische priester die luisterde naar de naam Sylvester mannen om hun vrouw liefdevol te tuchtigen en ervoor te waken dat ze hun zelfbeheersing verloren wanneer ze hen straften. Hij moedigde mannen aan hun vrouw in de privacy van hun huis te straffen, niet uit boosheid, maar met een strengheid die in overeenstemming was met hun gedrag. Als de straf van hun vrouw er op zou zitten, zou haar man haar moeten vergeven en haar weer in genade en liefde aannemen.

In het zeventiende-eeuwse Amerika, kregen de vrouwen een flink pak slaag van hun echtgenoot als ze dit verdiend hadden. Justitie steunde het pak slaag voor de vrouwen die zich misdroegen omdat ze vonden dat dit een goede invloed had op de openbare orde en de moraal.

De Engelse wet stond het mannen toe om hun vrouwen als ze zich misdragen hadden te tuchtigen, zolang het in het redelijke bleef. De zwaarte van de straf zou af moeten hangen van de aard van de overtreding. Het recht van de man om zijn vrouw te tuchtigen was algemeen geaccepteerd.

In de 19e eeuw verwezen sommige auteurs en juridische commentaren naar de “regel van de duim” of de “wet van de duim” waarin het de man toegestaan werd een stok te gebruiken om zijn vrouw te straffen, zolang deze maar niet dikker was als een duim. Waar dit principe precies vandaan kwam, is onbekend, maar er werd door rechters vaak aan gerefereerd in gevallen waarin een man zijn vrouw een pak slaag had gegeven.

Sommige mensen zijn ervan overtuigd dat de oude Romeinse Lupercalia overleefd heeft en nog terug te vinden is in diverse tradities waarbij op Paasmaandag een pak slaag wordt uitgedeeld. Volgens Wikipedia bestaat in landen als Tsjechië, Hongarije en Slowakije nog steeds een traditie waarbij op Paasmaandag op billen geslagen wordt. ’s Ochtends vroeg gooien mannen water naar de vrouwen en slaan hen op hun benen en billen met een speciale handgemaakte zweep, die pomlázka (in Tsjechië, vertaald: ‘maakt jonger’) of korbác (in Slowakije) genoemd wordt. De pomlázka/korbác bestaat uit acht, twaalf of zelfs vierentwintig jonge twijgen (wilgentwijgen). Ze variëren in lengte van een halve tot twee meter en zijn aan het uiteinde met kleurige linten versierd. Volgens de overlevering moeten de vrouwen een pak slaag krijgen om in het komende jaar hun schoonheid en gezondheid te garanderen. In de traditie geeft de vrouw die een pak slaag gehad heeft een gekleurd ei of zelfs een klein geldbedrag om haar dankbaarheid voor het pak slaag kenbaar te maken.

Jonge, verse wilgentwijgen worden veronderstelt om gezondheid en jeugdigheid te brengen aan de vrouw die er een pak slaag mee krijgt. Het paasfeest in Polen is geen paasfeest zonder de pomlázka.

In de Poolse traditie, maken de jongens de vrouwen ’s morgens vroeg wakker door een emmer water over hun hoofd te gooien. Vervolgens slaan ze hen op hun benen met lange, soepele versierde berken- of wilgentwijgen (palmy wielkanocne).

Dit staat ook wel bekend als Dyngus Dag. Dit lente ritueel vierden de Polen door water over hun hoofd te gieten en met een wilgentwijg te slaan om zichzelf te reinigen voor het nieuwe seizoen. Deze dag werd ook wel smiganie genoemd, oftewel “striemen”.

Polen denken dat wanneer ze de vrouwen aan het begin van de lente een pak slaag geven dit geluk brengt en een goede oogst oplevert, zoals de kracht en souplesse van de twijgen zorgen dat de vrouwen gezond en vruchtbaar blijven. Na een paar dagen van voorbereidingen waarin de mannen twijgen snijden en versieren en de vrouwen cake bakken en eieren versieren (welke eveneens symbool staan voor vruchtbaarheid), breekt de grote dag uiteindelijk aan.

Groepen jongens en jongemannen, veelal gehuld in traditionele kledij, stropen de straten af op zoek naar een meisje om een pak slaag te geven. Ze gaan ook her en der op bezoek, waar ze door de ouderen onthaald worden met tafels vol met Paaslekkernijen. Ook al betekent buiten zijn dat ze nat wordt en een pak slaag krijgt, meisjes kunnen dit niet voorkomen door thuis te blijven. Maar natuurlijk willen de meeste meiden juist een pak slaag krijgen. Het zijn immers pubers en zullen zich verwaarloosd en beledigd voelen als ze de dans ontspringen. In Polen wordt ze dan als

“beznadziejna”, hopeloos (voor het huwelijk) beschouwd. Wanneer een meisje gepakt wordt, wordt ze eerst gedoucht (om haar te reinigen voor het nieuwe seizoen); als ze thuis is door haar onder dwang onder de douche te zetten; buiten door haar met een tuinslang nat te spuiten of haar met een emmer nat te gooien. Vervolgens krijgt ze een pak slaag met de pomlazka. Wanneer ze nat is en een pak slaag heeft gehad geeft het meisje haar belagers versierde eieren (“kraslice”), terwijl ze ervoor zorgt dat de jongen van haar voorkeur de mooiste krijgt (die, als de interesse wederzijds is, het hardst geslagen heeft). Ze binden ook gekleurde linten aan de twijg. Hoe meer linten aan de twijg, hoe trotser de jongen!

In Neumark (toen het nog op Duits grondgebied lag), bestond met Pasen een ritueel wat inmiddels verdwenen is, waarin het mannelijke huispersoneel de dienstbodes een pak slaag met een zwiepende twijg te geven. De dienstbodes kochten zich vervolgens vrij met paaseieren.

Andere tradities die niet specifiek iets met Paasmaandag te maken hebben, bestaan uit het geven van een pak slaag aan vrouwen. Op de Horn markt in Charlton, in de buurt van Londen in Engeland werd vroeger een optocht gehouden door mensen die hoorns droegen. Deze optocht liep drie rondjes om de kerk. Er waren allerlei wilde rituelen zoals het uitdelen van een pak slaag aan de vrouwen.

De Hamer stam, die uit het zuidwesten van Ethiopië, in Afrika afkomstig is, kennen een bepaalde ceremonie om het man worden van een jongeman te markeren. Tijdens de ceremonie krijgen de ongetrouwde vrouwelijke vrienden en kennissen van de jongeman een pak slaag. De meisjes bewegen en dansen en dagen de vrijgezelle jonge mannen uit om hen te slaan met een soepele twijg. Als de jongen weigert haar te slaan en de twijg op de grond gooit, dan pakt het meisje deze op en loopt achter de jongen aan terwijl ze hem smeekt haar een pak slaag te geven totdat hij haar uiteindelijk een flinke striem over haar rug geeft. Een twijg wordt maar een keer gebruikt en wordt daarna ritueel verbrand.

Het meisje, laat na deze striem niet merken dat ze pijn heeft en gaat een nieuwe twijg halen om dezelfde jongeman om nog een striem te vragen of gaat op zoek naar een andere jongen. De striemen worden door de meiden in ontvangst genomen om hun vriendschap en verwantschap aan het feestvarken te tonen. Het zijn echte striemen, geen zachte tikjes.

De striemen zijn ook een soort flirtgedrag. In bepaalde dansen en andere sociale gebruiken zal een jong meisje de man waar ze voor valt uitdagen haar een pak slaag te geven. Hamar vrouwen zien er geen kwaad in als ze geslagen worden.

Een soepele berkentwijg wordt ook wel voor getrouwde vrouwen gebruikt. Het is sociaal geaccepteerd en mannen worden zelfs aangemoedigd een twijg op hun vrouw te gebruiken. Vaak daagt een vrouw haar man uit door hem ongehoorzaam te zijn of zich niet aan de afspraken te houden. Dit heeft uiteraard een pak slaag ten gevolg. Deze vrouwen geven de voorkeur aan een dominante man als echtgenoot en vinden het geen probleem als hij uiting geeft aan die dominantie door af en toe een twijg te hanteren. Een man die zijn vrouw geen pak slaag geeft als ze dit verdient, wordt niet als een echte man gezien.

Andere informatiebronnen omtrent huiselijke discipline en het pak op de bips voor vrouwen vinden we terug in verschillende traditionele huwelijksceremonies. De meeste van deze tradities zijn in onbruik geraakt, maar velen werden door de vorige generatie nog gebruikt.

In het voormalige Joegoslavië werd het eerste huwelijkscadeau aan de bruidegom gegeven. De vader van de bruid gaf hem de leren riem die hij gebruikt had om zijn dochter een lesje te leren als dit nodig was. Het cadeau was niet symbolisch; het werd hem gegeven op voorwaarde dat hij het tijdens de eerste huwelijksnacht zou gebruiken en dat hij het daarna gedurende hun huwelijk zou gebruiken om zijn vrouw te straffen. De gemiddelde vrouw ging op die manier over van de tucht van haar vader over naar die van haar echtgenoot. Veel vrouwen in deze cultuur zijn ervan overtuigd dat de publieke verwijzing van het publieke ritueel van het overhandigen van de riem nooit verloren mag gaan.

In Rusland bestond een vergelijkbare traditie. Het belangrijkste huwelijkscadeau was een zweep die de vader van de bruid aan de bruidegom gaf. Volgens de traditie sloeg de vader zijn dochter ermee terwijl hij zei, “Door deze klappen, ken je de macht van de vader. Deze macht gaat nu over in de handen van een ander. In mijn plaats zal je echtgenoot je voortaan met deze zweep tot de orde roepen”. Sommige overleveringen zeggen dat het hierna aan de nieuwe echtgenoot was om de zweep te hanteren om zijn jonge echtgenote zijn macht te laten voelen.

Een andere 19e eeuwse Russische verklaring legt het anders uit:

“Vroeger gaf een jonge vrouw die het huwelijksbootje instapte, haar heer een eigengemaakte zweep om haar absolute onderdanigheid kenbaar te maken. Hij gaf haar vervolgens een zacht tikje op haar schouder om haar te laten weten dat hij de rol van heer des huizes op zich wilde nemen. Een ander gebruik, dat niet nader benoemd werd, had dezelfde functie; na de huwelijksceremonie raakte de bruid met haar voorhoofd de schoen van haar echtgenoot aan om haar volledige overgave kenbaar te maken, terwijl hij zijn mantel om haar heensloeg om haar te laten weten dat hij voor haar zal zorgen en haar zal beschermen. Tegenwoordig bestaat alleen nog het ritueel dat zij zichzelf aan zijn voeten posteert.  

In een oude Kroatische huwelijkstraditie gebeurt het dat de bruid een parelsnoer draagt, die door haar vader op haar hoofd gelegd wordt terwijl hij haar tegelijkertijd een tik op haar wang geeft. Dit is de laatste keer dat ze een klap van haar vader krijgt. Vervolgens mag de bruidegom haar een hardere tik op haar wang geven, ten teken dat hij voortaan het gezag heeft. De vader heeft de bruid aan haar echtgenoot overgedragen die vanaf dat moment verantwoordelijk is voor haar discipline en welzijn.

Sommige tradities die op huiselijke discipline wijze duiden komen voor in songteksten. In een Slavisch liedje zingt een jonge vrouw, “Wat ben je nu voor een beschermheer, wat ben je nu voor een echtgenoot? Je pakt me niet bij mijn haar en je slaat me niet!” Ze geeft uiting aan haar teleurstelling dat hij haar niet voor haar eigen bestwil onder handen neemt, omdat ze weet dat ze af en toe een pak slaag nodig heeft om haar gedrag bij te sturen.

Vrouwen kregen ook voor bepaalde misdaden een pak slaag. Er zijn nog archieven waaruit blijkt hoe vrouwen voor hun misdaden bestraft werden. Hoewel deze misdragingen niet te vergelijken staan met gewone huis- tuin- en keukenmisdragingen, geeft het pak slag wat daarop volgde wel een indruk hoe vrouwen in die tijden een lesje geleerd kregen. In veel gevallen werd het instrument wat thuis door haar echtgenoot gebruikt werd, gebruikt door de autoriteiten om haar te bestraffen.

In 1735 kregen twee vrouwen uit Blakewell in Engeland in het openbaar een pak slaag met de zweep terwijl ze tot het middel ontbloot werden. In de 18e eeuw was een pak slaag een gebruikelijke straf, maar vrouwen werden over het algemeen achter gesloten deuren bestraft. In de 1820  werd definitief een einde gemaakt aan een pak slaag met de zweep voor vrouwen.

De eerste keer dat gerefereerd werd aan het gebruik van de paddle dateert van 1816, hoewel deze ook daarvoor waarschijnlijk wel in gebruik geweest is. Tijdens de strijd tussen katholieken en protestanten in het Franse Nimes, werden de protestante vrouwen op hun blote billen geslagen met een zogenaamde “battoir”, een plat gebruiksvoorwerp, wat gebruikt werd om de natte was mee droog te slaan. Dit instrument werd breed verbreid gebruikt voor huiselijke discipline.

Een van de belangrijkste dingen die je moet beseffen in relatie tot de geschiedenis van huiselijke discipline is dat het overgrote deel van de mensen analfabeet was. Het is pas van de laatste eeuw dat het merendeel van de mensheid heeft leren lezen en schrijven. Er is dus in die tijd weinig over huiselijke discipline geschreven om de eenvoudige reden dat de meeste mensen niet konden schrijven.   

Daarnaast was het zo, dat de mensen die wel konden schrijven niet de moeite namen om dingen op te schrijven waarvan ze (terecht) aannamen dat iedereen ze wel wist. Mensen schreven in die tijd ook geen boeken over naaien of aardappelen verbouwen, omdat iedereen kon naaien en kon tuinieren. Mensen schreven geen boeken over hoe ze stoffen moesten weven, hoe ze moesten spinnen of weven. Niemand schreef boeken over het baren van kinderen omdat alle vrouwen wisten hoe ze kinderen moesten krijgen. Men zag het niet zitten om boeken te schrijven over dingen die iedereen al wist.

Vergelijkbare processen speelden zich in het geheim af bij bijvoorbeeld zaken als kruidengeneeskunde. Kennis van geneeskrachtige kruiden was in een bepaalde tijd gevaarlijk en de betreffende persoon liep het risico als heks verbrand te worden. Deze kennis werd dus bij voorkeur mondeling in plaats van schriftelijk doorgegeven. Het is nog niet zolang dat er boeken over kruidengeneeskunde bestaan. Dit kwam niet omdat het eerder niet beoefend werd, maar omdat het in eerste instantie belastende kennis was en in latere instantie botste met de traditionele medische wetenschap.

Het bestraffen van de vrouw was iets wat in de meeste relaties voorkwam. Net als tegenwoordig, gebeurde dit in privacy achter gesloten deuren. Het privacy aspect van de huiselijke discipline maakte het niet waarschijnlijk dat er over geschreven werd. Het bestraffen van de vrouw was al even gewoon als seks tussen man en vrouw. Tot de twintigste eeuw werd er ook niet geschreven over seks binnen het huwelijk. Maar dat niemand er over schreef betekende natuurlijk niet dat het voorkwam. Hetzelfde was het geval bij huiselijke discipline.

De komst van het internet heeft mensen een ideale gelegenheid geboden om veilig over huiselijke discipline te praten. Mensen kunnen er anoniem zijn, wat het mogelijk maakt er zonder schaamte over van gedachten te wisselen. Informatie kan wereldwijd worden uitgewisseld waardoor mensen hun kennis en ervaring met elkaar kunnen delen.

Hoe ziet de meer recente geschiedenis van huiselijke discipline eruit? Ook hier kent Nederland niet een uitgebreide traditie. In de negentiger jaren zijn met name Wulfram en Bernie actief geweest op spankinggebied op internet. In het Engelstalige gebied was het met name een vrouw die luistert naar de naam Vicky Blue die het voortouw nam en de discussie over huiselijke discipline (domestic discipline) heeft aangewakkerd. In het nieuwe millennium konden mensen met name bij fondlyandfirmly en Taken In Hand terecht voor informatie over huiselijke discipline en vrouwelijke onderdanigheid.

De uitvinding van de blog (of weblog) heeft het voor iedere sterveling mogelijk gemaakt om een eigen website over huiselijke discipline in elkaar te zetten zonder dat men, zoals in het verleden, over veel technische kennis diende te beschikken. Veel (Engelstalige) sites over huiselijke discipline zijn persoonlijke blogs geschreven door mensen (meestal vrouwen) die hun ervaringen, gevoelens en overtuigingen over HD delen. Ze dienen als persoonlijke getuigenissen, dagboeken en bronnen van informatie voor nieuwkomers.

Discussiegroepen en forums van verschillende aard zijn al zo oud als het internet zelf. In de negentiger jaren waren het oorspronkelijk mailinglijsten, maar zijn gaandeweg de tijd getransformeerd naar de msn en yahoo groepen die we tegenwoordig kennen.  Deze groepen waren uitermate geschikt voor mensen die informatie en ideeëngoed rondom HD met elkaar uit wilden wisselen. Ze bestaan nog steeds en zijn nog steeds interessant voor mensen die op zoek zijn naar informatie. Voor absolute nieuwkomers zijn ze misschien wat minder geschikt omdat de informatie verspreid staat over letterlijk honderdduizenden berichtjes. Het doorbladeren van al deze berichtjes is een tijdrovende klus en vereist af en toe kennis en achtergrondinformatie waar een nieuwkomer nog niet over beschikt.

Deze site is opgezet om een informatiebron met betrekking tot huiselijke discipline te zijn. Het is geen verzameling van hyperlinks die naar andere sites verwijzen en het is ook geen dagboek dat dagelijks of wekelijks over de lotgevallen van de auteur handelt. De HD site is bedoeld om nieuwkomers kennis te laten nemen van de intrigerende wereld van de huiselijke discipline en daarnaast meer ervaren stellen in de gelegenheid te stellen hun blikveld te verruimen.

Toen dit artikel geschreven werd, kende de HD site gemiddeld meer dan 120 bezoekers per dag en werd de site in zijn totaliteit ruim 50.000 keer bezocht.

De meeste mensen die op het internet op zoek zijn naar huiselijke discipline zijn vrouwen. Als je kijkt naar de artikelen die over dit onderwerp op internet te vinden zijn en naar de berichten die op de fora gepost worden, dan zijn veruit de meeste door vrouwen geschreven. Vrouwen praten en schrijven het meest over dit onderwerp. En zij geven hun partner het vaakst te kennen dat ze HD in hun relatie willen integreren.

Dit zal voor sceptici die denken dat HD een achterhaalde uiting is van vooringenomen, gewelddadige mannen met patriarchale waarden en normen een grote verrassing zijn om te horen. Het is zelfs zo dat de meeste belangstelling en inbreng ten aanzien van huiselijke discipline van vrouwen afkomstig is. Er zijn veel vrouwen die graag een HD relatie zouden willen hebben, maar er niet in slagen dit te realiseren. Discussiegroepen staan bol van de berichten in de trant van, “Hoe kan ik mijn man ervan overtuigen dat ik wil dat hij mij eens op mijn plek zet?” of “Hoe vind ik een partner die de rol van heer des huizes op zich zou willen nemen?” of “Hoe krijg ik mijn man zo ver dat hij me zo hard op mijn billen geeft dat ik moet huilen?” De toenemende belangstelling voor huiselijke discipline is ontegenzeggelijk een vrouwelijk verschijnsel. Omdat vrouwen momenteel druk bezig zijn om hun positie te herdefiniëren en te onderzoeken wat ware vrouwelijkheid inhoudt, zijn ze ontzettend geïnteresseerd in de levensstijl van de huiselijke discipline.