“Kom maar hier,” wenkte hij.
Op slag veranderde de sfeer in de kamer. Ze wisten allebei wat er zou volgen. Eerst hadden ze gezellig taart gegeten en thee gedronken en wat zitten babbelen. Ze was zenuwachtig, daar was hij zeker van, maar ze had goed haar best gedaan om het te verbergen. Toch was het hem opgevallen. Ze had extra lacherig gedaan, om zich niet te laten kennen. Hij had haar laten doen. Haar lot was al lang bezegeld, dat wisten ze allebei. Dan had ze de voorbije dagen maar niet zo bijdehand en brutaal moeten doen op de app. Maar dat hoorde er net bij. Echt erg vond hij het natuurlijk niet. Het hoorde erbij. En stiekem vond hij het wel grappig als er weer eens zo’n grappig-brutale opmerking op het scherm van zijn telefoon verscheen. Hij kon zich zo voorstellen hoe ze die met een ondeugende blik had zitten typen om daarna, zonder twee keer na te denken of het wel zo’n verstandig idee was, op send te duwen. Want ze hield zich dan wel graag van den domme, ze wist heel goed hoe ze hem jeukende handen moest bezorgen. Hoogste tijd om die jeuk wat te verlichten. Nee, niet met een hydraterende zalf, zoals ze liefjes had voorgesteld, maar door haar het pak slaag te geven dat ze verdiende, waar ze zelf ook naar verlangde, al zou ze dat niet met zoveel woorden toegeven.
Hij zat op de bank en keek haar doordringend aan, terwijl ze aarzelend voor hem kwam staan. Weg was de bravoure. Ze probeerde nog wel, maar aan het frunniken van haar vingers zag hij dat ze zich eigenlijk geen houding wist te geven. Mooi zo. Hij was niet van plan om het haar gemakkelijk te maken. Ook haar ogen schoten alle kanten op: moest ze hem aankijken? Nee, zijn blik was te doordringend. Naar de grond kijken dan? Dat stond haar trots haar niet toe. Dus keek ze van links naar rechts en af en toe wierp ze een blik op hem, terwijl een zenuwachtig lachje rond haar mond speelde.
Nog even wachtte hij.
“Doe je broek maar uit,” zei hij uiteindelijk, terwijl hij zijn blik nog steeds strak op haar gericht hield.
Eindelijk hadden haar vingers iets te doen. Ze trilde lichtjes terwijl ze de knoop van haar jeansbroek losmaakte en deze langs haar benen naar beneden wurmde. Ze stapte eruit en gooide de broek over de stoel waar ze daarnet nog gezellig taart op zat te eten.
Dan klopte hij op zijn knie. Ze mocht zichzelf aanbieden voor haar welverdiende straf. Hij wist zelf ook wel dat er geen elegante of waardige manier is om je over iemands knie te leggen voor een goed pak slaag. Maar elegantie en waardigheid had ze nu even niet nodig, die mochten even overboord gezet worden.
Haar billen schoven heen en weer over zijn benen. Hij liet haar doen. Het was belangrijk dat ze toch enigszins comfortabel lag, want dit zou wel even duren. “Die grote mond van jou,” zei hij dan. “Die heeft je weer eens goed in de problemen gebracht.”
Ze lachte even. Nu nog wel.
“Jij krijgt vandaag van mij een ouderwets pak slaag over de knie.” De magische woorden die elke spanko een kriebel in de buik geven. Nu nam hij met beide handen de bovenkant van haar onderbroek vast en trok die tergend langzaam naar beneden.
Ze lag muisstil. Haar schaamtegevoel primeerde. Maar dit was nog niets, hij had nog veel meer voor haar in petto.
“Ik wil hier echter ook een klein experimentje aan koppelen.” Hij voelde gewoon hoe ze haar oren spitste. Experimentje? Dat beloofde niet veel goeds, komende van een sadist…
“Dat je billen straks warmer zullen hebben dan nu, dat is zeker. Maar ik wil ook weten of je algemene temperatuur straks hoger zal liggen.”
“Bedoelde hij…?” Hij hoorde het haar bijna denken. En ja, dat was exact wat hij bedoelde. Hij strekte zich even uit om uit de kast naast zich de thermometer te kunnen nemen die hij daar voor dit exacte doel had klaargelegd. Dan hield hij met twee vingers haar bilspleet open, terwijl hij met zijn andere hand de thermometer anaal inbracht. Zijn linkerhand legde hij op haar onderrug, als om haar op haar plaats te houden. Niet dat dat nodig was, want ze was verlamd door de schaamte. Hij voelde haar zowat door de grond zakken. Zijn rechterhand plaatste hij losjes op haar bil. Wellicht was ze zich er nauwelijks van bewust: hoe hij haar aanraakte, kon haar nu echt niet schelen. Al haar aandacht was op die thermometer in haar achterste gericht. Maar toch… Dat hij zijn handen zo nonchalant op die toch wel intieme lichaamsdelen kon leggen, dat hij die macht had, ook dat voegde er iets aan toe, al besefte ze het zelf niet omdat ze te veel met andere dingen bezig was.
Naar zijn gevoel ging het biepje van de thermometer veel te snel af. Voor haar duurde het vast een eeuwigheid, maar in werkelijkheid waren het slechts een tiental seconden.
“37.1,” leest hij hardop af. “Ik ben benieuwd of dat straks nog zo zal zijn.”
De thermometer ging terug in de kast. Zonder verdere aankondiging begon hij in een rustig tempo te slaan. Dit kon ze hebben, dat wist hij. Maar er volgde nog veel meer en het was belangrijk dat ze goed opgewarmd was, zodat ze de rest straks ook kon incasseren. Na de opwarming nam hij de houten paddle erbij. Dit voelde ze duidelijk al wat meer. Stilliggen zat er niet meer helemaal in en er kwam ook al wat geluid uit haar keel. Na een minuut of twee, als haar billen al mooi egaal rood waren, hield hij op en legde hij de paddle weg. Afwachtend bleef ze liggen. Zou het al gedaan zijn? Nog lang niet, meisje, nog lang niet… Hij was nog maar net begonnen!
Opnieuw nam hij de thermometer, opnieuw spreidde hij haar billen met twee vingers, terwijl hij de thermometer inbracht. Jammer dat hij haar gezicht niet kon zien. Dat was intussen vast even rood als haar billen, waar hij even zacht in kneep, terwijl de thermometer zijn werk deed.
“37.2,” las hij af, nadat de biepjes de met haar schaamte gevulde stilte hadden doorbroken. “Krijg je het er al warm van?” vroeg hij gemeen.
“Mijn billen in elk geval wel,” mompelde ze zuur.
Zozo, haar mondje was nog niet bepaald gekrompen… Dat zou echter niet lang meer duren, gezien het volgende wat hij voor haar in petto had.
“Sta maar recht,” gaf hij aan. “Ga maar even in de hoek gaan staan nadenken waarom dat geen slimme opmerking was.”
Schoorvoetend gehoorzaamde ze. De hoek… Niets saaier dan dat. Hij wist dat ze haar oren gespitst hield om te proberen te weten te komen wat hij aan het doen was, wat hij van plan was. Laat haar maar raden…
Even later riep hij haar weer bij zich. In het midden van de kamer stond een hoge kruk met daarop een stuk gember. “Weet je wat dit is?” vroeg hij haar, terwijl hij het stuk gember omhoog hield.
Ze verbleekte. Ze hadden het er wel eens over gehad, maar ze had er niet op gerekend dat hij het echt zou doen.
“Deze mag jij even voor me schillen,” kondigde hij gemeen aan, terwijl hij haar de gember en een schilmesje aanreikte. Ze keek hem vuil aan. Waarschuwend trok hij een wenkbrauw op, waarna ze haar ogen neersloeg en timide de gember en het schilmesje van hem overnam. Handig schilde ze de gember. Toen ze klaar was, leek ze even te aarzelen. Hij stak zijn hand uit en toen kon ze niet anders meer dan hem de door haar zelf geschilde gember aanreiken. Hij legde die even op een bordje op tafel.
“Buig je maar over het krukje.”
Woordeloos deed ze wat hij zei. De emoties streden om voorrang op haar gezicht: schaamte, boosheid, vastberadenheid om zich niet te laten kennen, angst voor wat er zou komen,… Ze worstelde. Nu nog met zichzelf, straks met de gember en met de pijn die hij haar zou geven.
Het krukje was hoog en smal, waardoor ze met haar handen net aan de bar kon die zo’n tien centimeter boven de grond de poten met elkaar verbond. Vaardig knoopte hij haar polsen aan die bar vast. Daarna waren haar benen aan de beurt. Die bond hij elk aan de buitenkant van een poot vast, zodat haar benen licht gespreid stonden. Ze moest beseffen dat hij nu vrij zicht had op al haar intiemste delen. Weerloos vastgebonden, het hoofd naar beneden, de billen mooi omhoog gepresenteerd, wachtte ze af. Even deed hij niets, keek hij enkel maar. Laat de spanning maar wat oplopen. De kamer vulde zich met haar schaamte en angst. Eindelijk liep hij naar de tafel, waar hij de gember van het bord nam. Hij ging achter haar staan, opende haar billen nog wat verder en duwde langzaam de gember naar binnen. Toen liet hij haar los, liep een metertje achteruit en wachtte af. Lang duurde het niet eer ze de stoïcijnse controle, die ze zo graag wilde veinzen, moest laten varen. Ze snakte naar adem door de brand die zich binnen in haar verspreidde. Ze rukte aan de touwen in een poging om de pijn uit te bannen, maar ze zat goed vast. Ze kon geen kant op. Er zat niets anders op dan deze kwelling te ondergaan.
Het was tijd om een niveau hoger te gaan. Met een vlotte beweging en een luide “zwiep” trok hij zijn riem uit zijn broek. Bij elke slag zou ze haar billen willen aanspannen om de pijn op te vangen, waardoor de gember nog meer van z’n brandende sap zou vrijlaten in haar binnenste.
“Dit wordt een lesje in ontspannen,” kondigde hij aan. Bijna meteen landde de eerste slag met de riem vol in het midden van haar omhooggestoken zitvlak. Ze was er niet op voorbereid. Meteen spande ze haar billen aan. “ARGH!” schreeuwde ze.
Ja, dit leek er meer op. Dit wilde hij bereiken. Ze moest de controle loslaten, de leiding aan hem geven. Meteen sloeg hij nog eens, en nog eens. Ze vocht, worstelde tegen de touwen, spande zich op en probeerde zich tevergeefs los te rukken. In een hoog tempo liet hij de riem keer op keer op haar al gevoelige billen neerkomen.
“Ontspan je,” raadde hij haar aan.
“Dat. Gaat. Niet,” beet ze hem tussen de slagen in met op elkaar geklapte kaken toe.
“Dan moet je harder proberen.” Hij wist dat hij gemeen was, dat hij veel van haar vroeg. Maar ze kon dit. Meer nog: ze had dit nodig. En het werd echt tijd dat die grote mond van haar even in het gareel gebracht werd. Dus sloeg hij door, ervoor zorgend dat de brand op haar billen even groot werd als die in haar binnenste.
Soms ontspande ze even, maar dan sloeg hij heel gemeen net even wat lager, op haar bovenbenen, zodat ze in een reflex weer opspande.
“Je doet het erom!” riep ze na de derde keer boos uit.
“Natuurlijk,” lachte hij. “Net zoals jij het erom doet om elke keer opnieuw mijn handen te laten jeuken.”
Daar had ze geen antwoord op. Of ze begon te leren er niet elke brutaliteit zomaar uit te flappen. Nog twintig harde, nam hij zichzelf voor. Toen hij daarmee klaar was en de riem opnieuw in zijn broek begon te steken, lag ze uitgeput over het krukje. Hij haalde de gember uit haar achterste, maar maakte de touwen nog niet los. Daarna nam hij de thermometer er weer bij. “Even kijken wat het effect van gember op je temperatuur is,” kondigde hij aan.
Een kleine, protesterende kreun ontsnapte aan haar lippen. Hij negeerde het en bracht de thermometer voor de derde keer bij haar naar binnen, terwijl hij zijn linkerhand op haar onderrug hield, om haar op het krukje te houden. Niet dat ze kon ontsnappen, aangezien ze nog steeds vastgebonden was. Maar het bevestigde de machtsverhoudingen en daar was hij nu op uit.
“Nog steeds 37.2,” las hij even later. “Blijkbaar viel het nog mee met die brand.”
Er kwam geen reactie. Ze begon het eindelijk te leren.
“Dan volgen er nu nog six of the best. Met de senior cane.”
Hij hoefde haar gezicht niet te zien om te weten dat haar ogen groot werden van de angst. Six of the best… Daar fantaseerde ze al zo lang over, maar ze was er tegelijk doodsbang voor. En dan nog de senior cane, de ergste van allemaal! Toch wist hij dat ze heel diep vanbinnen teleurgesteld was geweest als hij een andere cane had gekozen hiervoor. Nee, de senior cane moest het worden. En hij zou haar niet sparen. Six of the best betekende echt wel six of the best. Hij zou hard slaan, en precies. Zes dubbele tramlijnen netjes onder elkaar. Daar ging hij voor.
“Dit heb je verdiend,” preekt hij. “Met al je gestook en geplaag. Je wist heel goed wat je deed, toen je me jeukende handen bezorgde, je hebt zelfs een paar keer toegegeven dat je het erom deed. Welnu, dit zijn de gevolgen.”
Ze slikte even hoorbaar en sloot dan haar ogen. Goed zo. Geen protest, geen verzet. Ze wist dat ze dit nodig had.
Zachtjes tikte hij de senior cane enkele keren tegen haar gehavende billen. Dan tilde hij hem hoog op om hem met een luide zwiep terug neer te laten komen. Heel even kwam er geen reactie, daarna gilde ze het uit. Op haar billen verscheen een donkerrode dubbele lijn. Jup, dat moest pijn doen. Perfect. Voor de tweede keer liet hij de cane neerkomen, precies onder de eerste dubbele lijn. Opnieuw die vertraagde reactie. Ze beet op haar tanden en kreunde luid om het niet helemaal uit te gillen. Het gekreun bleef duren, de pijn bouwde eerst een tijdje op voor die weer afnam. Maar hij was niet van plan om lang genoeg te wachten tot de pijn begon af te nemen. In plaats daarvan liet hij de cane meteen nog een derde keer neerkomen. “Zwiep, krak!” weergalmde het door de kamer. Intussen was ze beginnen huilen. “Nee!” schreeuwde ze. “Ik kan dit niet, het doet te veel pijn!” De vierde slag landde onder de vorige drie en was zeker niet minder zacht. Dit zouden er waarlijk six of the best worden. Nu huilde ze met lange uithalen.
“Nog twee,” zei hij. Zijn stem klonk warm, bemoedigend. Ze haalde even diep adem. Goed zo, dacht hij. Wat ben je toch dapper. Dan kwam de vijfde slag neer. Opnieuw gilde ze het uit en meteen kwam de laatste slag. Die mikte hij recht op het gevoelige plekje van de overgang tussen billen en benen. “Zwiep, krak!” En dan een luide schreeuw. Dierlijk bijna.
Voorzichtig begon hij haar los te maken, terwijl ze over het krukje lag uit te huilen. Hij wreef even over haar haar. “Je hebt het zo goed doorstaan,” fluisterde hij in haar oor. “Ik ben trots op je.”
Door de tranen heen glimlachte ze even. Langzaam nam het snikken af. Haar billen waren een slagveld. Donkerrood en blauw streden om voorrang, met hier en daar zelfs een paars-zwarte plek. Nu al. Over dat alles heen liepen zes dubbele striemen van de cane. Het zag er vreselijk pijnlijk uit. Precies wat ze nodig had gehad, ook al was de kans klein dat ze dat zou toegeven.
“Blijf nog even liggen, ik wil nog een laatste keer je temperatuur nemen.”
Gedwee deed ze wat hij zei. Haar verzet was gebroken. De eerstkomende tijd verwachtte hij geen al te brutale opmerkingen meer. Lang zou het niet duren, hooguit enkele dagen. Zo naïef was hij nu ook weer niet. Maar dit pak slaag zou haar nog heel lang heugen, daar was hij zeker van. Volgende keer als het de spuigaten uitliep met die grote mond van haar, hoefde hij haar er maar aan te herinneren om ervoor te zorgen dat ze even wat gas terug zou nemen.
“Nog steeds 37.2,” las hij voor na de verlossende biepjes. “Kom maar overeind als je daar klaar voor bent.”
Nog heel even bleef ze liggen, dan stond ze moeizaam recht, met stramme benen van het lang in dezelfde houding staan, en vleide ze zich tegen hem aan. Hij sloot zijn armen om haar heen in een warme knuffel. “Nu ben je weer een lief meisje,” zei hij. Ze knikte gretig, maar gaf geen antwoord. Ze drukte zich enkel nog wat steviger tegen hem aan. “Dank je wel,” fluisterde ze uiteindelijk.