Posted on by admin

Openluchttheater

© Juni 2007, door Maggie.  

Linda gaf de oppas de laatste instructies terwijl Michel de picknickmand, de rugzak, de koelbox en een deken pakte en naar de deur liep. ‘Je hoeft het maar een of twee keer uit te leggen hoor over het bad en de bedtijden, geen vijftig keer!’ Michel moest lachen om de geïrriteerde blik van Linda.

De zon was bezig onder te gaan en kwam nog net boven de boomtoppen uit. Linda genoot erg van hun wekelijkse uitstapjes naar het openlucht theater op de uiterwaarden aan de rivier even buiten de stad. Meestal gingen ze met het gezin, maar Linda had een oppas geregeld omdat het Michels verjaardag was en de voorstelling toch niet geschikt was voor de kinderen. Ze glimlachte toen ze dacht aan de verrassing die hem daar te wachten zou staan wanneer ze arriveerden. Het was een flinke klus geweest om alle vrienden en familie bij elkaar te krijgen en een hele planning voor de hapjes en de drankjes. Ze trok haar wenkbrauw een beetje op toen ze naar Michel keek. Hij was niet echt een liefhebber van verrassingen,  maar deze zou hij vast weten te waarderen, dacht ze.

Toen ze arriveerden verdween de zon net achter de horizon. Ze vonden een parkeerplekje, haalden de picknickmand, deken en de flessen wijn uit de kofferbak en liepen in de richting van het theater. Linda zag Herman en Anneke samen met een paar anderen terwijl ze een plekje zochten met een goed uitzicht op het podium. Michel was verrast Herman en Anneke te zien. Zij vertoonden zich ’s avonds niet zo vaak buiten de deur. Linda zag de blik van Michel en begon te giechelen. De anderen die Linda uitgenodigd had kwamen één voor één aan en zochten het hoekje op waar ze zaten. Ze hadden allemaal eten en drinken bij zich en een paar tassen.

Het viel Michel op dat er wel te veel bekenden in het theater aanwezig waren om nog van toeval te kunnen spreken. Hij keek Linda met een opgetrokken wenkbrauw aan. Mijn God, wat had ze een hekel aan die blik. Een ogenblik verstrakten de spieren in haar nek en schouders. Ze was druk bezig met het uitleggen van de deken en het klaarzetten van de hapjes en drankjes zodat het allemaal voor het grijpen lag. Zij en Anneke grinnikten omdat het zo gemakkelijk geweest was om Michel en Herman om de tuin te leiden voor deze verjaardagsverrassing. Inwendig dachten beiden dat het achteraf toch niet zo’n goed idee was van die verrassing. Ze wisselden een blik van verstandhouding uit en praatten over koetjes en kalfjes.

Michel kwam achter Linda staan en raakte haar schouder aan. Aanraken is misschien niet de juiste omschrijving voor de harde druk die ze voelde toen hij haar hoofd omhoog trok zodat hun hoofden dicht bij elkaar waren. ‘Kom jij eens mee. We gaan even een klein stukje langs de rivier lopen  voor de voorstelling begint’.

Anneke stapte uit het gehoorveld en zuchtte terwijl ze Michel en Linda in het donker zag verdwijnen. ‘Ik hoop dat het Herman niet opgevallen is’, bad ze.

Het viel Linda op dat Michel de rugzak om zijn schouder gehangen had. Hij bood haar één van de twee flesjes koud water aan die hij meegenomen had. Zijn vrouw draaide het dopje van de fles en bleef even staan om een paar flinke slokken van het koude water te nemen. Hij liet haar even haar gang gaan, maar pakte haar dan bij haar hand en trok haar mee langs het pad langs de rivier.

‘We hebben het hier wel eens eerder over gehad, Linda. Waarom denk je dat vanavond anders is als alle andere avonden, alleen omdat het mijn verjaardag is?’

Ze bleef even stil. Toen haalde ze diep adem en zei, ‘Ik dacht dat het leuk zou zijn om je verjaardag samen met onze familie en vrienden te vieren. Het gebeurt niet vaak dat we allemaal bij elkaar zijn en veel mensen die ik gesproken heb vonden het een goed idee om een verrassingsfeest te organiseren’.

‘Bzzzzzzt, fout!’ zei Michael en schudde zijn hoofd. ‘Ik ben er van overtuigd dat Anneke en jij dit samen bekokstoofd hebben. Jullie hebben het al eens eerder geflikt en ook deze keer is het helemaal in jullie stijl’.

‘Maar, Michel…’

‘Michel pakte haar steviger bij haar arm en trok haar mee van het pad af achter een paar bosjes die precies voor die reden daar aangeplant leken te zijn. Ze vormden een perfecte afscheiding van de theaterbezoekers en waren ver genoeg weg van de zitplaatsen maar dicht genoeg bij het podium zodat bijgeluiden geen probleem zouden zijn. Van één van de bomen werd gezegd dat deze meer dan 150 jaar oud was. Een statige, kolossale eik die perfect dienst kon doen voor de klus die hij in gedachten had. De dikke, laaghangende takken hingen op de ideale hoogte zodat zijn vrouw zich er vast kon pakken tijdens de verrassing die hij voor haar in petto had.

‘Ik had niet geda..,’ het zwijgen werd haar opgelegd voor ze haar zin af kon maken.

‘Mooi, hier had je vast geen rekening mee gehouden’. Hij liet zijn rugzak naast de stam van de boom in het gras zakken. Herman knielde, deed de rits van de tas open en haalde zijn favoriete paddel en haar minst favoriete haarborstel tevoorschijn en legde ze naast haar neer. Het was net of ze instinctief al op de goede plaats was gaan staan. Hij zette zijn hand tussen haar schouderbladen en hoefde maar een klein beetje druk te geven om te zorgen dat ze gebukt over een uitstekende tak kwam te staan.

‘Michel, alsjeblieft, niet hier’, fluisterde Linda, en hoopte dat hij in een soepele bui zou zijn en haar zou laten gaan. ‘Iedereen kan het zien en horen!’

‘Nee, Linda, we zijn ver genoeg weg en het verkeer zal de geluiden dempen die je waarschijnlijk zult gaan maken. En nu bukken en blijven staan’.

Linda deed wat haar gevraagd werd. Ze voelde feilloos aan dat hij allerminst blij was met de situatie en dat tegenspraak het alleen maar erger zou maken.

‘Hoe oud ben ik vandaag geworden, Linda?’

‘Vierenveertig’, antwoordde ze zachtjes.

‘Goed dan, vierenveertig om mee te beginnen. Hoeveel mensen hebben Anneke en jij uitgenodigd op mijn verjaardag?’

‘Michel, dat is niet eerlijk!’ Ze wilde overeind komen, maar het geluid van de paddel die op zijn bovenbeen neerkwam, deed haar van gedachten veranderen. ‘Veertien afgezien van ons tweeën’.

‘Doe je onderbroek tot halverwege je bovenbenen naar beneden en doe je jurk tot in je middel omhoog’.

Linda deed wat haar gevraagd werd, maar realiseerde zich dat ze haar knieën tegen elkaar gedrukt moest houden om te voorkomen dat haar broekje op de grond zou vallen. Eén en ander maakte haar bips tot een prachtig doelwit. Het laatste wat ze straks op haar zere billen wilde, waren mieren of spinnen of andere beesten die in haar onderbroek konden kruipen. Omdat ze in deze houding moest blijven staan staken haar billen ver naar achteren en kwamen de waterlanders voordat Michel achter haar was gaan staan.

‘Je krijgt eerst vierenveertig met de paddel en dan nog zestien, ja ik tel ons tweeën ook mee, met je favoriete haarborstel?’

Linda trok een grimas toen ze aan de paddel en de haarborstel dacht. Opeens suisde de paddel door de lucht en met een felle bijtende pijn kwam de eerste klap neer. Ze knipperde met haar ogen en concentreerde zich op een schaduw in de duisternis. Steeds weer opnieuw kwam de paddel neer. Op dezelfde plaats. Op verschillende plaatsen. Vol over haar gloeiende bips. Precies op dat verschrikkelijke plekje waar haar billen en haar benen samen kwamen. Ze probeerde het niet uit te schreeuwen, maar dat lukte niet altijd. Michel had haar al geen maanden zo’n pak slaag gegeven. Linda’s gedachten maakten overuren door haar brandende billen en ze had het idee dat iedereen wist wat er nu gebeurde.

Al even onverwacht hielden de klappen op. Michel liep zijn hand over haar donkerrode billen glijden. De warmte leek op te gloeien in de duisternis die hen omringde. Door zijn warme handen op haar billen werd de hitte verspreid naar tussen haar benen. Linda probeerde maar aan één ding tegelijk te denken. Het was niet mogelijk om in gedachten met zowel haar gloeiende billen als het haar jeukende kruis bezig te zijn. Het één versterkte het ander.

‘We zijn bijna klaar. Ik zal het afmaken en dan kunnen vervolgens van de voorstelling gaan genieten’.

Linda’s knieën begaven het bijna. ‘Het spijt me Michel. Ik weet dat ik dit niet voor je verjaardag had moeten organiseren. Ik zal…’

‘Stop! Ik wil geen excuses horen’. Hij duwde haar bovenlichaam weer over de tak.

‘Maar…het flapte er zo maar uit…’ Ze probeerde haar gedachte af te maken.

‘KLETS!’De eerste klap met de haarborstel landde vol op haar ronde billen.

‘hetliepuitdehandvoorwehetdoorhadden!’ Ze haastte zich om haar zin af te maken.

‘Ik zei dat ik geen excuses wilde horen, Linda! Je krijgt straks vijf extra!’

Tegen de tijd dat de vierde, vijfde en zesde klap neerkwamen, huilde Linda. De felle klappen zorgden ervoor dat ze zo bleef staan. Tranen vielen in het zand. Te laat realiseerde ze zich dat haar broekje op de grond gegleden was. Haar gedachten schoten heen en weer tussen de tranen in het zand, het broekje en de mieren op de grond en het brandende vuur op haar bips’.

Michel legde de haarborstel naast de paddel en de rugzak. Hij ging naast zijn vrouw staan en wreef met zijn hand over haar warme billen. Hij kneep liefdevol in iedere bil. Hij liet zijn vingers tussen haar benen glijden, haar schaamlippen waren gezwollen en nat. Hij liet zijn vingers voorzichtig in haar glijden. Haar spieren trokken zich samen rond zijn vinger en probeerde deze binnen te houden. Hij trok zich terug en gaf haar een laatste klets op haar bips en kneep in beide billen om haar te laten merken dat hij naar haar verlangde.

‘Kom hier, schatje. Ga staan, dan kunnen we je een beetje fatsoeneren’.

Linda sloeg haar jurk neer over haar brandende bips en huiverde bij de gedachte dat ze mogelijk omringd waren met allerlei insecten. Michel leek haar gedachten te lezen en pakte haar broekje op, klopte het uit en stopte het in zijn zak.

‘Kijk, nu hoef je je geen zorgen meer te maken over mieren in je onderbroek die tegen je billen gedrukt worden’. Hij glimlachte tegen haar en sloeg zijn armen om haar heen. Ze begroef haar gezicht in zijn borst en haar huilen veranderde in snikken, die tenslotte ook langzaam verdwenen. ‘Het spijt me Michel, geen verrassingen meer, buiten jou om’. Ze lachten om de paradox in haar opmerking.

Haar tranen werden gedroogd en ze verzamelden alles en liepen weer terug in de richting van het theater. Ze zagen hoe twee mensen over het pad in hun richting liepen. Oh God, laat je alsjeblieft niet door hebben wat er gebeurd is, dacht Linda. Oh, God, te laat!

Michel en Linda passeerden Herman en Anneke op het pad. Anneke en Linda lieten hun blik zakken toen Michel de rugzak in de richting van Herman gooide. ‘Hier, dit kun je misschien wel gebruiken! Er zit water en nog wat andere…eh, dingen in’. Hij sloeg een paar keer speels op de billen van Linda en knikte naar Herman.

‘Weet je schatje, de volgende keer dat we hier zijn, kan die laag hangende tak ook ons van dienst zijn bij andere plezierige spelletjes!’, fluisterde Michel in haar oor terwijl hij zijn vrouw tegen zich aan trok en lachte.

Herman glimlachte. Anneke huiverde.

Posted on by admin

Boswandeling

© 2009 Eslynne

Er klonken allemaal geluiden in het bos. Niet zoveel als ’s nachts wanneer de nachtdieren hun geluiden produceerden, maar je kon horen dat het bos druk bewoond werd. Sara maakte een klein luchtsprongetje toen een vogel het boven hun hoofd op een krijsen zette, maar ze was niet bang. Een snelle blik over haar schouder leerde dat alles was zoals het moest zijn – Steven volgde haar op de voet. Hij had gezien hoe ze schrok en gaf haar een knipoog en zij stak haar tong uit voor ze met een grijns op haar gezicht weer voor zich keek.

Ze liepen zwijgend, luisterend naar de onzichtbare wereld om zich heen, tot ze op een open plek kwamen, waar een grote zwerfkei, half in en half buiten de bosjes lag. Sara bleef staan en keek met ingehouden adem om zich heen, om wederom een luchtsprongetje te maken toen ze de grote hand van Steven op haar billen voelde. Ze ging tegen hem aanstaan en legde haar hoofd op zijn schouder, het zachte flanel van zijn overhemd tegen haar wang.

‘Ik geloof dat dit wel een goede plek is’, zei hij, terwijl hij zijn hand door haar haren liet glijden. Sara kromp een beetje ineen en voelde haar wangen gloeien. Een licht briesje blies door haar haren en ze kreunde tegen zijn schouder. Hij draaide haar om zodat ze hem aankeek, pakte haar gezicht en gaf haar een kusje. Toen gleden zijn handen langs haar lichaam naar haar spijkerbroek. Ze deed geen enkele poging hem tegen te houden toen hij haar broek open knoopte en hem langs haar heupen naar beneden schoof. Ze glimlachte toen ze zijn grijns opmerkte toen hij zag welk broekje ze aanhad – een zijden rood slipje die haar heupen omhulden en de onderste helft van haar billen bloot liet.

Hij draaide haar om en ging op zijn hurken zitten om de restanten van de straf van twee dagen geleden te bekijken. Sara’s handen gingen naar de zijne die haar volle billen masseerden. ‘Handen naar voren’, waren de enige woorden die hij kalm zei. Ze gehoorzaamde en vouwde haar handen voor zich ineen. Ze beet op haar lip. Hij keek op zodat hij haar gezicht kon zien toen ze zijn volgende vraag beantwoordde. ‘Doet het niet nog teveel zeer?’. Ze draaide haar hoofd naar hem toe.

‘Niet erg, maar ik voel het nog wel’. Hij stond op. ‘Mooi zo’. Hij liep om haar heen naar de zwerfkei, ging erop zitten, duwde zijn linkerknie naar voren en wenkte haar. Sara liep met kleine schuifelpasjes naar hem toe, gehinderd door haar spijkerbroek die rond haar knieën hing. Zonder dat ze hier opdracht toe kreeg ging ze tussen zijn benen staan en zocht met haar hand om steun. Hij legde haar over zijn linkerknie, haar heupen over zijn knie, zijn onderbeen over haar beide onderbenen. Ze zette haar handen in het gras en hoopte dat er geen mieren of spinnen of andere kleine kriebel beestjes in de buurt waren.

De eerste klets op haar billen verstoorde deze gedachte echter wreed. Hij kwam hard aan. Ze gilde. En nog een keer. En nog twee keer. Het brandde nu al verschrikkelijk. En dit was nog maar om haar op te warmen. Steven begon nu met het pak slaag, veel minder hard en snel dan de eerste vier. Hij begon aan de bovenkant van haar billen. Zijn hand ging van de linkerbil op de rechter en liet rode afdrukken achter op haar witte billen. Zijn hand daalde langzaam af tot hij de plaats bereikte waar haar billen overgingen in haar bovenbenen. Sara schreeuwde en trapte met haar benen telkens als zijn hand neerkwam. Ze herinnerde zich de laatste keer dat hij haar strafte, hoe hij zijn hand steeds op hetzelfde plekje neer had laten komen.

Maar hij was nog lang niet klaar. Steven liet zijn hand verder dalen over haar bovenbenen, totdat ze het uitgilde van pijn. Uiteindelijk hield hij op. Sara wist dat ze beter niet kon vragen of hij klaar was – dus concentreerde ze zich op haar ademhaling en kneep in de plukken gras die ze uit de grond getrokken had. Ze zette haar voeten op de grond. Ondanks haar verzet was ze er niet in geslaagd deze uit zijn greep te bevrijden. Hij legde zijn warme hand op haar nog warmere linkerbil en liet deze van haar dijen naar haar stuitbeentje glijden en vervolgens weer omlaag over haar rechterbil. Ze kreunde. Hij haakte twee vingers achter het elastiek van haar broekje en deed deze naar beneden. Hij voelde haar huiveren, maar ze protesteerde niet toen het broekje over haar rauwe huid gleed.

‘Een pak op je bips is goed voor je’, merkte hij op.

‘Dat is waar’, stemde Sara met hem in. Ze staarde naar de grond en kromp ineen toen ze aan de pijn dacht die een pak op haar billen voor straf deed.

‘Je weet toch dat dit niet voor straf is?’, vroeg hij toen hij zag hoe ze ineen kromp.

‘Ja, ik weet het’.

‘Weet je wat dit dan wel is?’ Ze knikte tegen de grond. ‘Vertel’, drong hij aan.

‘Een oefening in overgave’. Ze kon zich de glimlach op zijn gezicht voorstellen toen hij haar zachtjes op haar bips tikte.

‘Goed zo’, was alles wat hij zei. Meer woorden waren ook niet nodig. Ze lag stil toen hij haar weer op haar billen begon te slaan, hard en snel. Hij kleurde haar billen tot ze dezelfde kleur als haar broekje hadden, en haar billen compleet in brand stonden en de tranen over haar wangen liepen.

Deze keer liepen ze langzamer. Hij had haar op zijn schoot getrokken en haar tranen gedroogd, over haar rug gewreven tot ze was opgehouden met huilen. Toen het tijd was om verder te gaan had hij haar onderbroek en spijkerbroek omhoog gedaan. Ze had zachtjes gekreund, maar niet meer dan dat.

Ze liepen arm in arm, luisterend naar de ademhaling van de ander en naar de geluiden om zich heen. Het was niet de eerste keer geweest sinds ze getrouwd waren dat Sara een lesje kreeg in overgave en het zou ook vast niet de laatste keer zijn. Ze hield niet van de pijn, maar wel van het rustige gevoel, het geruststellende gevoel dat ze bij degene was die haar het meest waardeerde, die haar leidde en stimuleerde en wanneer het nodig was tot de orde riep en bestrafte. Ze hield er niet van dat de ruwe stof van haar spijkerbroek over haar brandende bips schuurde, maar ze hield wel van de tintelende herinnering dat ze van iemand was die van haar hield. Ze leunde tegen Steven aan en kreunde toen hij haar in haar bips kneep en kreunde opnieuw toen hij haar met een tik op haar billen in beweging zette.

Een uurtje later bereikten ze een drassig gebied met een beekje in het midden, wat zich door het bos kronkelde. Ze hielden stil en keken of ze vissen konden zien zwemmen in het heldere water. Langzamerhand raakte het doel van hun wandeling naar de achtergrond in de gedachte van Sara. Steven had dit eerder in de gaten dan zij zelf en stopte met praten. Toen ze in de gaten kreeg dat ze geen antwoord meer kreeg, hield ze zichzelf ook stil en bloosde.

‘Nog een keer?’, vroeg ze. Hij knikte glimlachend. Haar onderlip begon te trillen – het was bijna onvermijdelijk dat hij vond dat ze moest leren zich over te geven na een flink pak slaag. Misschien was het ook wel extra effectief wanneer ze de klappen in ontvangst moest nemen terwijl ze nog gevoelig was van de vorige keer. Ze boog berustend het hoofd en haar handen gingen naar de sluiting van haar spijkerbroek. Hij legde echter een hand op haar pols.

‘Nog niet’. Ze keek op, onzeker, en nam aarzelend het mes in ontvangst wat hij haar aanreikte. Haar lip begon weer te trillen. Het was geen speelgoed, dat zakmes. Steven was een fervent kampeerder. Het sneed met het grootste gemak door een twijg. Veel te gemakkelijk. Ze keek om zich heen of ze een geschikte boom zag staan. De twijg moest soepel en flexibel zijn, maar niet te fragiel. Hij hielp haar door naar een jonge boom vlak bij het water te wijzen. Ze liep er heen en bekeek het bladerdak. Er hingen veel twijgen onder handbereik. Ze rekte zich uit en maakte haar keus – hij gebruikte niet vaak een twijg maar had haar wel geleerd welke twijgen geschikt waren. Een relatief rechte twijg, sterk en zo dik als haar pink. Ze sneed hem af en begon hem zorgvuldig van zijn bladeren en kleine zijtakjes te ontdoen. Haar gezicht werd warmer bij iedere beweging van het mes. Toen ze hem zo glad mogelijk gemaakt had – waar ze alle tijd voor nam – draaide ze hem om en om in de hoop nog onregelmatigheden te ontdekken die tot uitstel zouden leiden. Toen ze opkeek naar Steven, zag ze zijn welbekende glimlach en liep haastig naar hem toe, om hem het dichtgeklapte zakmes en de verse twijg te overhandigen.

‘Dank je wel’, zei hij en trok haar tegen zich aan voor een knuffel. ‘Je doet het geweldig’, zei hij en Sara knikte een beetje bibberig. Hij trok haar mee naar een boom die ze eerder voorbijgelopen waren en die bij de laatste storm omgewaaid was. Hij kuste haar op iedere handpalm en legde ze vervolgens op de ruwe bast van de boomstam. ‘Houd ze daar’, liet hij haar weten. Ze slikte haar angst weg. Ze vertrouwde de man naast haar. Hij trok aan haar jeans waardoor haar benen wat verder uit elkaar kwamen te staan en de stof strakker om haar billen spande. Toen deed hij een stap terug en mat de afstand. Hij legde de twijg voorzichtig op haar billen. Sara kromp ineen. Hij glimlachte en bracht zijn arm naar achteren.

De twijg floot door de lucht en kwam met een luide klap op haar billen neer. Sara gilde en draaide maar haalde haar handen niet van de stam weg. Zonder enige tijd te laten verstrijken hief hij de twijg opnieuw en liet hem op haar broek neerkomen. En nogmaals, en nogmaals, en nogmaals, totdat de twijg een keer of tien, twaalf op haar spijkbroek was neer gestriemd. Haar hartverscheurende klaagzang was het enige wat gehoord kon worden.

‘Kom overeind’, zei hij. Ze begon te smeken. Hij had het allemaal al zo vaak gehoord. Hij wist dat wanneer hij nu zou stoppen, het beoogde effect niet bereikt zou worden. Het tegendeel zou juist bereikt worden als hij haar nu zou toestaan de regie over te nemen, in plaats van dat hij zou beslissen wanneer het genoeg geweest was.

‘Doe je broek naar beneden’. De kalme, zelfverzekerde intonatie zorgde voor tranen, maar ze gehoorzaamde, precies wat hij wilde. ‘Goed zo, meisje’, zei hij. Hij keek toe hoe ze haar broek tot haar enkels omlaag deed. Het zorgde ervoor dat ze haar voeten dichter bij elkaar moest zetten, maar ze moest zover omlaag richting stam reiken, dat het weinig verschil maakte. Onder het randje van haar onderbroek kon hij de striemen van de twijg zien lopen.

Hij was blij te zien hoe goed ze te zien waren tegen de achtergrond van het vervagende rood van het eerdere pak op haar billen. ‘Bukken’, zei hij. Ze zette haar handen op de bast. Tranen drupten op haar handen.

Nadat hij gecontroleerd had of de twijg geen schade opgelopen had, hief Steven deze weer omhoog. Deze keer klonk het fluiten scherper en het neerkomen harder. Sara sprong en wiegde haar heupen naar voor en naar achter terwijl ze op de bal van haar voeten stond. Ze gooide haar hoofd in haar nek van de pijn. Hij wachtte tot ze enigszins gekalmeerd was en liet de twijg nog een keer op het ontblote deel van haar bips neerstriemen. Iedere keer duurde het langer voor ze in staat was weer stil te staan, maar hij gaf haar de kans te proberen de pijn uit haar billen te schudden in de wetenschap dat dit toch niet echt zou lukken. Na twaalf slagen waren haar billen overdekt met striemen en had haar misère een dieptepunt bereikt. Steven deed een stap naar voren en wreef met zijn hand troostend over haar rug. Hij had de twijg op de grond gelegd. Zijn stem klonk echter nog even vastberaden als tevoren.

‘Sta op’. Sara schudde haar hoofd. Ze wist dat ze dat beter niet kon doen, maar ze kon er niets aan doen. Hij liet zijn vlakke hand op haar bips neerknallen, hard, twee keer. Ze schoot overeind en greep naar achteren naar haar billen. Hij hield haar tegen, pakte haar beide polsen in zijn grote hand en kalmeerde haar. ‘Dat zou je toch beter moeten weten, Sara’, zei hij. Ze liet haar hoofd hangen, maar ze kon het niet laten om haar gewicht van het ene been naar het andere te verplaatsen, haar heupen wiegend. Hij glimlachte en sloeg haar nogmaals op haar brandende bips, een keer op elke bil, voordat hij haar handen losliet. ‘Doe je onderbroek omlaag’. Sara snikte en gehoorzaamde en probeerde te voorkomen dat haar broekje over haar gestriemde billen schuurde. Haar onderbroek bedekte sowieso bijna niets, maar het hoorde bij het ritueel van het pak slaag.

‘Ga weer gebukt staan’. Haar vingers bewogen vlak langs haar billen, ze kon de warmte eraf voelen stralen. Hij keek toe hoe ze haar handen op de schors van de boomstam zette. Ze drukte haar rug omhoog in een poging haar bips zo klein mogelijk te maken. Haar billen knepen samen en ontspanden terwijl hij de twijg weer oppakte. Hij wreef over haar rug.

‘Maak je rug hol’, droeg hij haar op. Ze gehoorzaamde en bood hem haar sweet spot aan.

‘Ontspan. Het zit er bijna op. Geef jezelf over, Sara’, zei hij zachtjes. Ze begon harder te huilen, maar hij zag hoe ze haar spieren ontspande. Hij liet de twijg over haar gezwollen billen glijden en deed een stap terug. Hij mat de afstand. Zij spande haar spieren weer. Hij herinnerde haar eraan dat ze zich over moest geven.

Hij hief de twijg omhoog en liet hem neer komen op haar sweet spot. Sara gilde. Hard en snel liet hij de twijg een paar keer hoger neerkomen en vervolgens lager, van haar bovenbenen terug naar de sweet spot. Toen de twaalf erop zaten, deed hij een stap naar voren en pakte haar handen die ongewild en onwillekeurig naar achter schoten en duwde ze op haar rug. Nog zes keer liet hij de twijg neerkomen – minder hard deze keer, ze hoefden ook niet hard – op de bovenkant van haar dijen en de onderkant van haar bips. In haar gehuil weerklonk haar wanhoop.

Steven liet de twijg op de grond vallen, ging op de boomstam zitten en nam haar in zijn armen. Heel voorzichtig trok ze haar broek over haar knieën en knielde voor hem neer, haar billen waren veel te pijnlijk om op te zitten en drukte zich stevig tegen hem aan. Zijn overhemd werd nat van haar tranen. Hij troostte haar en prees haar gehoorzaamheid, hoe moeilijk het ook geweest was.

‘Ik wil wel gehoorzamen’, huilde ze, wreef met haar mouwen langs haar ogen en snoot haar neus in de zakdoek die hij haar aanreikte.

‘Shh’, troostte hij. ‘Ik weet het Sara. Ik weet het. Je bent mijn lieve meisje’, zei hij. Sara kalmeerde langzaam en hij nam haar in zijn armen. ‘Je hebt het hartstikke goed gedaan. Ik ben trots op je’. Ze lachte door haar tranen heen en deed haar hoofd omhoog voor een kus. Met zijn hand onder haar kin kwam hij hieraan tegemoet.