Waarom wil ik geslagen worden? Waarom wil ik spanking? En mag ik dat wel willen? Is dat wel ok?

Elke spankee (man of vrouw, al gaan we in dit artikel uit van een vrouwelijke spankee) zal hier vroeg of laat bij stil hebben gestaan. Alles wat buiten de norm valt, stellen we immers in vraag. Dat is logisch en dat is ook niet slecht, want het betekent dat we aan zelfreflectie doen en niet zomaar onze driften en verlangens achterna hollen, halsoverkop een eventueel ravijn in. Aan het einde van dit verhaal wacht gelukkig geen ravijn.

Zelf heb ik hier ook heel hard mee geworsteld, vooral in het begin, maar zelfs nu nog steken de twijfels af en toe de kop op. Een sluitend antwoord is er natuurlijk niet. Goed en slecht, dat blijft subjectief. Er kunnen wel afspraken rond gemaakt worden dat te snel rijden slecht is, maar afspraken kunnen veranderen en het is niet omdat er een afspraak over bestaat dat iedereen het erover eens is.

Waarom wil ik geslagen worden? En mag ik dat wel willen?

Hoe kon ik me dan verzoenen met mijn verlangen om geslagen te worden? Dat duurde lang, maar uiteindelijk bedacht ik dat ik er niemand kwaad mee doe. Dus wat maakt het dan uit wat anderen ervan vinden? Zij hoeven het niet te weten, dit is iets tussen mijn man en mij. Het is iets wat mij goed doet, zonder dat het anderen kwaad doet, dus waarom zou het dan slecht zijn? Juist, dat is het niet.

Maar toch komen veel twijfels en vragen regelmatig terug en daarom wil ik die hier even overlopen.

Ik zou het alleen moeten kunnen

Fout. Niemand kan alles alleen. Iedereen heeft soms hulp nodig, met een of ander aspect van zijn/haar leven. Mensen zijn sociale wezens en van elkaar afhankelijk. Het idee dat je alles alleen zou moeten kunnen is onzin en vrij schadelijk (en geloof me, ik heb mezelf er vaak genoeg schuldig aan gemaakt en dat doe ik nu soms nog).

Spankees zijn vaak zelfstandige mensen die graag hun eigen boontjes doppen. Net daarom is het goed om af en toe even gedwongen te worden om stil te staan, pauze te nemen, een stapje terug te zetten. Even resetten om daarna weer met volle kracht verder te kunnen. Dat is niet zwak, dat is menselijk. Iedereen heeft pauze nodig, maar hoe we die pauze nemen verschilt van mens tot mens. De ene kruipt in een hoekje met een boek, de ander gaat naar een concert luisteren, nog iemand anders gaat sporten, sommigen gaan met een pint aan de toog gaan zitten en storten hun hart uit bij de barman, anderen gaan shoppen… De mogelijkheden zijn oneindig. En jij en ik, wij hebben af en toe baat bij een goed pak slaag om ons hoofd weer leeg te maken.

Mag ik dit wel van mijn D vragen?

Natuurlijk mag dat! Daar is hij immers je D voor. En geloof me: ze doen het zelf maar al te graag!

Akkoord, niet elk moment komt misschien even goed uit, maar dat geldt ook omgekeerd, toch? Over wanneer het wel en niet kan en hoe je daar dan om moet vragen (er letterlijk om vragen, yaiks, door te bratten, door stomweg je broek uit te trekken en jezelf over zijn schoot te gooien…) bestaan er vast afspraken tussen jullie. En zo niet, of ken je ze niet (wat op hetzelfde neerkomt), dan kun je die best maken. Op die manier heb jij gemoedsrust, en hij ook.

Zelf houd ik bijvoorbeeld een dagboek bij, waarin ik elke dag opschrijf hoe het met me gaat, hoe ik me voel, wat er zich in mijn hoofd afspeelt (hij kan helaas nog altijd mijn gedachten niet lezen, ook al roep ik al meer dan 10 jaar dat hij dat moet leren) en eventueel of er dingen zijn waarvoor ik vind dat ik straf heb verdiend. Dan leest hij dat op een moment waarop hem dat uitkomt, zo hoef ik me geen zorgen te maken over of ik hem er op een slecht moment mee “lastigval”. En op basis van wat daarin staat en hoe hij zich zelf voelt, hoe druk hij het zelf heeft, wat er voor hem past, beslist hij of hij er iets mee wil doen en wat dan. Het initiatief ligt daardoor bij hem.

Voor ons werkt dit, maar misschien vinden jullie iets anders wat beter werkt voor jullie. Geen D/s is dezelfde. Maar als je het gevoel hebt dat je je D stoort als je aandacht van hem vraagt, dan zit er iets mis en dan is het tijd om te praten. Zodat hij dat idee er desnoods uit kan slaan (ook dat werkt erg goed, heb ik al meermaals ondervonden).

En het feminisme dan?

Vroeger moesten vrouwen thuis blijven, liefst in de keuken, en het huishouden doen en voor de kinderen zorgen. Ze moesten luisteren naar hun man en gehoorzamen en hun mond houden. Toen kwam het feminisme en nu moeten vrouwen gaan werken, carrière maken en moeten hun mannen meehelpen in het huishouden.

Juist toch?

Nee.

Vrouwen moéten dat niet. Het feminisme heeft ervoor gezorgd dat vrouwen de kans krijgen om te gaan werken en carrière te maken. Het feminisme heeft ervoor gezorgd dat vrouwen niet meer thuis moéten blijven. Maar ze mogen wel, als ze daar zelf voor kiezen. Het feminisme heeft ervoor gezorgd dat vrouwen een stem kregen. Maar ze mogen ervoor kiezen om die stem te gebruiken om te zeggen dat ze hun man willen gehoorzamen.

Het feminisme heeft vrouwen een keuze gegeven door meer opties beschikbaar te maken. Dat wil niet zeggen dat alle vrouwen van al die opties gebruik moeten maken. Als je een auto koopt, zijn er ook heel veel opties beschikbaar, vele ook in het gratis pakket. Maar als je auto zetelverwarming heeft en jij houdt daar niet van, ben je dan verplicht om die zetelverwarming toch op te zetten, gewoon omdat het een optie is? Nee toch!

Er zijn vrouwen die carrière willen maken en die 40-60 uur per week willen werken. En dat mogen ze doen, dat kunnen ze doen, dankzij het feminisme. Maar er zijn ook vrouwen die dat niet willen en dat moet ook ok zijn. Als vrouwen liever halftijds werken om meer tijd te kunnen doorbrengen met hun kinderen, wie zijn wij dan om hen te zeggen dat dat verkeerd is? En op dezelfde manier is het niet verkeerd om onderdanig te willen zijn aan je man (of aan een andere man of vrouw).

Voor veel spankees/subs is dit ook slechts een onderdeel van hun relatie. Meestal zijn ze gelijkwaardig aan hun man, tot het erop aankomt en hij met een woord of blik te kennen geeft dat er een grens is overschreden…

Het grootste cadeau dat het feminisme ons vrouwen heeft gegeven is de vrijheid om te kiezen. Als een vrouw er nu voor kiest om onderdanig te zijn aan haar man, dan is dat uit vrije wil, niet omdat ze geen andere optie heeft. Hoeveel mooier kan het worden?