Het is stil. Anders is er altijd wel ergens geroezemoes te horen, maar nu weerklinkt alleen het geluid van vingers op een toetsenbord en af en toe voetstappen als er iemand langsloopt. Lieze heeft geen woord meer gezegd sinds ze weer op haar werkplek zitten en ook Tine en Sandra zijn stil, al werpen ze regelmatig een broedende blik op haar. Een paar keer doet Sandra haar mond open, maar telkens sluit ze hem weer. Lieze is er haar dankbaar voor. Ze heeft tijd nodig. Om te begrijpen wat er gebeurd is en om te bepalen hoe ze zich daarbij voelt.

“Kom, het is tijd,” zegt Tine. “Ga mee iets drinken.”

Lieze schudt haar hoofd.

“Jawel, ga mee. Dan kunnen we praten,” geeft Tine aan. “Je moet nu niet alleen zijn.”

“En wat alcohol erin kan vast geen kwaad,” grinnikt Sandra.

“Ik… Goed dan,” geeft Lieze zich aarzelend gewonnen.

Even later zitten ze alledrie aan een tafeltje achterin een donker café.

“Wat wil je drinken?” vraagt Sandra.

“Cola,” antwoordt Lieze.

“Cola? Wil je niet wat sterkers?”

Lieze aarzelt even, maar schudt dan toch haar hoofd. “Cola,” herhaalt ze.

Het blijft stil tot de cafébaas hun drankjes brengt, afrekent en weer wegloopt.

“Hoe gaat het?” vraagt Tine dan zacht. “Best heftig he?”

Lieze knikt.

“Waarom …?” Ze hapert. Er spelen zoveel vragen door haar hoofd dat het niet lukt om er een te isoleren en haar mond de woorden te laten vormen.

Sandra haalt haar schouders op.

“Als je het eenmaal gewend bent, is het niet zo erg,” zegt ze. “En het is wel een hele goede, leuke job.”

Lieze knikt. Ze heeft nog maar twee dagen voor Firma NV gewerkt, maar ze weet nu al dat het moeilijk wordt om ergens anders iets te vinden wat ze even graag zal doen. Wat even boeiend, uitdagend en stimulerend is als haar werk nu. En even goed betaald zal zo goed als onmogelijk zijn.

“Er zijn er die het zelfs leuk gaan vinden,” vertelt Tine. “Kijk maar naar Elke. Waarom denk je dat ze steeds zo’n grote mond opzet?”

Lieze gaapt haar aan. “Wil ze … Wil ze dat hij haar …” Ze kijkt even om zich heen. “Slaat,” fluistert ze dan.

Sandra knikt. “Ja, die heeft het gewoon af en toe nodig.”

Lieze schudt haar hoofd. Ze snapt er niets van. Dan herinnert ze zich weer hoe brutaal Elke deed tegen Mark toen ze de eerste keer het bureau binnenstapte. En Marks raadselachtige reactie. Die meeting, dat hield vast in dat hij haar ging slaan!

“Vinden jullie het niet vreselijk vernederend?” flapt Lieze er dan uit.

“Een beetje wel natuurlijk,” antwoordt Tine. “Maar het hoort er gewoon bij.”

“En we zitten allemaal in hetzelfde schuitje,” vult Sandra aan. “We zijn wel een hecht team hoor.”

Dat had Lieze inderdaad al gemerkt. Tot nu toe lijken er geen vuile kantoorintriges te spelen en biedt iedereen elkaar een helpende hand waar nodig.

“Het smeedt een band, letterlijk samen met de billen bloot,” grinnikt Tine.

“En nu hoor je er echt bij, ben je een van ons!” roept Sandra blij.

“Tenminste, dat wil je toch nog wel?” vraagt Tine. Haar twee collega’s kijken Lieze verwachtingsvol aan.

“Ik … Ik weet het niet.”

Het blijft stil.

“Het is nogal veel. Maar … Zoals je zegt, het hielp wel dat het voor iedereen hetzelfde was.” Lieze vindt het moeilijk om dit te verwoorden. “Hadden ze me dit tijdens het sollicitatiegesprek verteld, dan was ik weggelopen.”

Tine knikt: “Ja, natuurlijk, zo zou iedereen reageren. Daarom vertellen ze je dat dan nog niet. Je moet het meemaken, het een kans geven.”

“Maar op het moment zelf,” gaat Lieze aarzelend verder, “voelde het ergens …”

Dit is moeilijk in woorden te gieten. Natuurlijk had ze zich diep geschokt gevoeld toen ze al haar collega’s in hun blote billen op een krukje zag knielen en nog meer toen Mark zijn riem uithaalde en die billen begon te slaan, maar er had ook een soort groepsgevoel en verbondenheid in de ruimte gehangen die ze nooit eerder had ervaren. Daar had ze zichzelf niet buiten willen plaatsen en daarom was ze overstag gegaan en had ze ook haar broek naar beneden gedaan, haar billen ontbloot en die geknield aangeboden aan haar teamleader, zodat hij ze met zijn broeksriem kon kastijden.

Ze had het wel gevoeld natuurlijk, maar echt pijn deed het niet. Het brandde even, maar op een of andere manier was dat geen onaangename sensatie geweest.

“Misschien moet ik toch maar even een wijntje nemen,” zegt Lieze dan. Ze is in de war. Gaat ze morgen echt terug naar kantoor? Om volgende week opnieuw tijdens de teammeeting met de billen bloot te moeten voor drie slagen met de riem? Ze overweegt het in elk geval.

“Wat gaat er morgen gebeuren, als ik bij Mark moet komen?” vraagt ze plots.

Sandra en Tine kijken elkaar even aan voor ze antwoord geven.

“Dan krijg je een pak slaag,” zegt Tine dan rustig. Een kriebel schiet door Liezes buik bij het horen van die woorden. Ze is zenuwachtig, bang, maar er is ook een ander gevoel. Opwinding? Nee, dat kan niet …

“Maar hij zal je vast niet te hard aanpakken, aangezien je nieuw bent,” stelt Sandra haar gauw gerust.

Lieze knikt.

“Wil dat zeggen dat je terugkomt?” vraagt Sandra gretig.

“Ik denk het,” zegt ze zachtjes. “Maar nu ga ik naar huis. Ik … Ik moet even alleen zijn geloof ik.”

“Natuurlijk, je hebt veel op je bord gekregen vandaag.” Tine staat recht en geeft Lieze een knuffel. Sandra doet hetzelfde.

Het ontroert Lieze. Ze kent deze twee mensen nog maar nauwelijks en toch zijn ze zo lief voor haar, geven ze haar zoveel steun.

“Bedankt,” zegt ze, met haperende stem. Dan loopt ze het cafeetje uit.

“Tot morgen!” roept Sandra haar na.