Om 14u is het eindelijk tijd voor de teammeeting. Ook tijdens de lunch, die ze samen met haar collega’s nam, werd het duidelijk dat niemand er haar iets over zou vertellen. “Ze zou het wel merken,” was steevast het antwoord.

Al om 13u42 is Lieze er klaar voor. Ze laat het laatste document openstaan, zodat ze kan doen alsof ze nog aan het werk is, maar eigenlijk zit ze enkel nog te wachten. Na een paar keer heen en weer te draaien op haar bureaustoel beseft ze dat dit een irritant piepend geluid maakt en houdt ze er dus maar mee op. Waarom doet iedereen zo geheimzinnig over die teammeeting? Hoe speciaal kan het zijn? Of willen ze haar verrassen met taart of zo, om haar welkom te heten bij het team? Ja, dat zal het vast zijn. Zo stom dat ze dit niet eerder bedacht heeft. Ze doen natuurlijk zo geheimzinnig omdat het een verrassing moet zijn! Hah, ze is hen te slim af. Maar goed dan, ze speelt het spelletje wel mee en ze zal wel doen alsof ze verrast is. Iedereen blij. Tevreden met zichzelf richt ze haar aandacht weer op haar computerscherm.

Eindelijk is het 13u58 en staat Tine recht. “Komen jullie?” vraagt ze.

Ook Sandra zoekt haar spullen bij elkaar. “Laat het gewoon over je heenkomen, ok?” fluistert ze Lieze toe. Tine kijkt haar afkeurend aan en schudt bijna onmerkbaar haar hoofd.

“Komt goed,” glimlacht Lieze naar Sandra. Bijna huppelend loopt ze naar het midden van het landschapsbureau, waar een grote houten tafel staat, omringd door twaalf houten krukjes. Haar computer blijft onvergrendeld achter, het document waar ze net nog in zat te werken staart haar verwijtend na.

Er zitten al vijf anderen aan tafel. Als ook Tine, Sandra en Lieze op en kruk plaatsnemen, blijven er nog 4 legen plaatsen over. Achter een van de vele planten komen er nog drie jonge vrouwen tevoorschijn en als laatste verschijnt Mark. Hij stelt zich op aan het hoofd van de tafel, waar ook een whiteboard staat, maar gaat niet zitten.

“Welkom op onze wekelijkse teammeeting,” kondigt hij aan. Hij kijkt vriendelijk naar Lieze, die wat nerveus teruggrijnst.

“Eerst en vooral moeten we natuurlijk ons nieuwste teamlid verwelkomen, nadat ze gisteren werd goedgekeurd door de bedrijfsarts.”

Lieze schrikt en voelt hoe ze rood wordt. Hoeveel weet Mark? Dat Tine en Sandra precies leken te weten hoe het er bij de controlearts aan toe was gegaan, is één ding, maar haar twintig jaar oudere, mànnelijke teamleader hoeft dat echt niet te weten…

Met twinkelende ogen praat Mark verder, terwijl Lieze wenst dat ze door de grond kon zakken.

“Jullie hebben haar vast al zien rondlopen en al even kennisgemaakt, maar bij deze maken we het officieel. Tenminste, als je na deze meeting nog voor dit prachtige bedrijf zult willen werken.”

Lieze knikt hartsgrondig. Waarom zou ze dat niet meer willen? Tenminste, het eerste jaar wil ze zeker wel, zolang ze niet terug moet naar die griezel van een dokter. Er staat wel geen taart op tafel en de verwelkoming lijkt voorbij te zijn, want Mark draait zich om om een eerste agendapunt op het whiteboard te schrijven. Wat is dan de verrassing? Geduld, maant ze zichzelf aan. Misschien komt het straks nog. Ze merkt het vanzelf wel.

Tot nu toe lijkt het een heel gewone teammeeting. Projecten worden besproken en taken verdeeld.

“Goed, en dan nu ons traditionele laatste agendapunt,” kondigt Mark aan. “Al denk ik dat we Lieze best even wat uitleg geven.”

Aha, nu zal het komen. Lieze gaat wat rechter zitten en kijkt Mark stralend aan.

“Het zit namelijk zo,” begint hij. “Onze bedrijfscultuur is ietwat… specifiek. Zoals je vast al is opgevallen werken hier voornamelijk jonge vrouwen. We willen jullie een kans geven om voor een grote naam te werken. Waar andere bedrijven niet graat onervaren krachten aannemen, willen wij jullie net opnemen en de kans geven om die ervaring op te doen en te groeien.”

Lieze knikt. Ditzelfde praatje heeft ze ook gehoord tijdens haar sollicitatiegesprek.

“Maar,” gaat Mark verder, “we zijn ook veeleisend. We willen topkwaliteit leveren aan onze klanten en fouten tot een minimum beperken. Helaas is het zo dat werknemers mensen zijn en dat mensen fouten maken. Andere bedrijven dreigen dan met sancties en ontslagen, wij zorgen liever voor onze mensen en houden ze bij. Geven kansen.”

Dat klinkt allemaal goed, waarom begint er zich dan een zenuwachtige knoop in Liezes maag te vormen? Ze is zich ook intens bewust van alle blikken die op haar gericht zijn.

“Daarvoor hanteren we nogal, eh, onconventionele methodes.” Mark pauzeert even. “Onconventioneel, maar het werkt wel. We boeken goede resultaten, de foutenlast wordt tot een minimum beperkt en als er een fout wordt gemaakt, dan wordt de persoon in kwestie daarvoor bestraft, om daarna met een schone lei weer verder te kunnen. Bij ons worden er op de jaarlijkse evaluatiegesprekken géén oude koeien uit de sloot gehaald. We willen oprecht dat onze werknemers beter worden in wat ze doen en in hoe ze dat aanpakken. Dat moet je goed onthouden: het is jullie belang dat ons voor ogen staat, misschien nog wel meer dan het belang van het bedrijf.”

Waar heeft hij het over? Lieze kan niet meer volgen. Mark spreekt in raadselen. Kan hij niet gewoon zijn punt maken? Nerveus schuift ze heen en weer op haar stoel en haalt ze een hand door haar haar.

“En om de motivatie scherp te houden, sluiten we elke teammeeting op een specifieke manier af. Dit is geen straf, maar het biedt je wel een perspectief op hoe de straf eruit zal zien, mocht je ooit een fout maken. Elke week krijgt iedereen daar een voorproefje van, om gemotiveerd te blijven dus.”

Mark doet zijn mond open om verder te praten, maar Elke onderbreekt hem: “Mark, je ratelt. Begin er nu maar gewoon aan, dan kunnen we weer aan het werk.”

Even lijkt Mark van zijn stuk gebracht, dan knikt hij. “Goed, meisjes, neem de positie maar aan.”

Rondom Lieze staat iedereen recht. Haar mond valt open als ze ziet dat broeken omlaag geschoven worden en onderbroeken volgen. Dan knielen haar collega’s een voor een neer op de krukjes en steunen ze met hun armen op de tafel.

“Toe maar,” knikt Tine haar toe.

Lieze kijkt haar in paniek aan. Moet zij ook met de billen bloot?

“Het is ok,” zegt ook Sandra. “We doen het allemaal, kijk maar. Het komt goed.”

Langzaam staat Lieze recht. Alle anderen zitten intussen geknield op hun krukje, de billen bloot. Enkel Mark staat nog steeds het whiteboard. Hij kijkt Lieze aandachtig aan. Als in een droom brengt Lieze haar handen naar de knoop van haar broek. Gisteren vond ze het al zo genant om zich uit te kleden voor een arts, nu staat ze op het punt om haar broek uit te trekken waar al haar collega’s en haar teamleader bij zijn. Met schokkende bewegingen trekt ze haar broek omlaag. Haar onderbroek komt vanzelf een deel mee naar beneden. Even aarzelt Lieze nog, dan trekt ze de dunne stof helemaal omlaag, tot net onder haar billen. Snel gaat ze op haar knieën op het krukje zitten, zodat haar voorkant tenminste niet voor iedereen zichtbaar is. Net als de anderen legt ze haar voorarmen op de tafel. Ze staart strak naar het tafelblad, durft niet op te kijken.

Tine geeft haar een bemoedigend kneepje in haar hand.

“Goed zo,” zegt ze. “Je kunt het best.”

Een zwiepend geluid klinkt door de ruimte. Als Lieze voorzichtig vanuit haar ooghoeken opkijkt, ziet ze dat Mark zijn riem uit zijn broek heeft getrokken. Hij gaat toch niet ook zijn broek uitdoen, denkt ze in paniek. Maar nee, daar maakt hij geen aanstalten toe. Hij vouwt de riem dubbel en loopt ermee naar de eerste in de rij, Elke. Hij gaat schuin achter haar staan en brengt de riem naar achteren. Dan slaat hij toe. Het geluid van leer op vlees galmt door de kamer. En nog eens. En nog eens. Dan schuift Mark een paar passen op, tot hij naast de volgende persoon staat, die eveneens drie slagen met de riem krijgt.

Verstard en niet in staat om haar blik af te wenden kijkt Lieze toe. Sláát hij hen? Is dit de straf die je krijgt als je een fout maakt? Een pak slaag? Met Marks riem? En elke teammeeting ook?

Intussen is Mark aanbeland bij Tine. Woesh, doet de riem. Woesh. Woesh.

Dan komt Mark naast haar staan.

“Zet je schrap,” zegt hij. Tine pakt haar ene hand vast, Sandra de andere. Ze kijken haar aan. “Je kunt dit,” zeggen ze. Lieze knikt. Dan haalt Mark uit. De riem landt op haar billen.Het brandt. Heel erg. Ze hapt even naar adem. Dan komt de volgende slag al. Ze knijpt hard in de handen van haar collega’s. De laatste slag. Lieze ademt zwaar uit. Sandra laat haar hand los. Zij is nu aan de beurt. Maar Tine streelt met haar vingers over Liezes hand. “Goed gedaan,” fluistert ze,” terwijl de riem ongenadig op Sandra’s achterwerk landt. Zij is de laatste.

Mark stopt zijn riem terug in zijn broek.

“Goed, terug aan het werk!” roept hij. Iedereen staat op en trekt haar kleren weer goed. Ook Lieze. Mark komt naast haar staan. “Gaat het?” vraagt hij. Lieze knikt. Ze voelt zich verdoofd. Dit was niét wat ze verwacht had. “Heftig he,” zegt Mark. “Het went. En je bent niet alleen, al je collega’s hier steunen je.”

“Je deed het super,” bevestigt Elke. “Ja,” knikken Sandra en Tine. Ook anderen kijken haar bemoedigend aan of steken hun duim omhoog.

Lieze kan er niets aan doen, maar ze glimlacht. Het is fijn om zich zo gesteund te weten. Haar hoofd tolt. Ze weet niet goed wat ze ervan moet denken.

Mark lijkt het aan te voelen. “Doe nog een uurtje rustig aan, laat alles even bezinken. Als je vragen hebt, dan kun je steeds Tine en Sandra aanspreken en uiteraard mag je ook naar mij komen. Voor gewoon een vraag, zal ik je niet slaan,” knipoogt hij. Hij loopt met hen mee naar hun eigen eilandje. “Het is goed om erover te praten, je collega’s hebben intussen heel wat ervaring met deze manier van werken, je kunt steeds bij hen terecht.” Hij maakt aanstalten om zich om te draaien en weg te lopen, maar dan staat hij met een ruk stil. “Wiens computer is dat?” vraagt hij streng. Hij wijst naar Liezes onvergrendelde computer. Haar hart staat even stil. “De mijne,” mompelt ze dan. “Sorry, ik was hem vergeten te vergrendelen, het zal niet meer gebeuren. Mark kijkt haar streng aan.

“Kom op Mark,” verdedigt Tine haar. “Het is pas haar tweede dag.”

“En op haar eerste dag werd haar héél duidelijk uitgelegd dat de computer altijd vergrendeld moet worden.”

“Nee, Mark, dit kun je niet maken. Ze heeft net haar eerste teammeeting gehad,” probeert ook Sandra.

Lieze staat er maar zo’n beetje bij. Wat gebeurt er? Krijgt ze nu straf? Wil dat zeggen dat Mark haar weer zal slaan? Wil ze dat wel? Maar wat moet ze anders?

“Ik kan het zeker wel maken,” zegt Mark. “Maar niet nu inderdaad. We doen het morgen wel. In tussentijd wil ik jullie twee,” hij kijkt nadrukkelijk naar Tine en Sandra, “er even aan herinneren dat jullie geacht worden Lieze wat op weg te helpen. Dat wil ook zeggen dat jullie er mede voor verantwoordelijk zijn dat ze dit soort fouten niet maakt.”

“Ja Mark,” mompelt Tine.

Sandra biedt wat meer weerstand, maar uiteindelijk slaat ook zij haar ogen neer. “Ja Mark.”

“Goed, Lieze, we zullen het hier morgen nog over hebben.” En dan loopt Mark weg.