Moet ze dit gaan vermelden op het werk of niet? Het schaamrood stijgt haar naar de wangen als ze zich voorstelt hoe ze bij de dienst personeelszaken zou aankloppen en de details van haar medisch onderzoek uit de doeken zou doen. Langs de andere kant, als ze niets zegt, kan die dokter gewoon verder zijn gang gaan. Dat mag ze toch niet laten gebeuren?

Zouden ze haar wel geloven? Ze kan altijd de beurse plekken op haar billen tonen … Maar ze kan niet bewijzen dat de dokter het gedaan heeft.

Al de hele ochtend piekert ze erover, maar ze weet nog steeds niet wat ze moet doen. Als ze bij het werk aankomt, dan wordt het probleem voor haar opgelost.

“Hoe ging het bij de controlearts?” vraagt Sandra meteen.

Ondanks dat ze al de hele ochtend aan niets anders kan denken, overvalt de vraag haar toch. “Heeft hij je uitgebreid onderzocht?” vraagt Tine. Sandra grijnst.

Weten ze het?

“Ging het bij jullie ook zo?” vraagt Lieze verbaasd.

De twee knikken.

“Maar…”

“Ik zei het gisteren al, dit is een veeleisend bedrijf. Maar je krijgt er wel wat voor terug.”

“Hij zei dat het elk jaar moet.”

Haar twee collega’s knikken. “Het wordt minder erg, je went eraan.”

Lieze kijkt bedenkelijk.

“Dit wil zeggen dat je straks officieel ingewijd zult worden!” roept Sandra enthousiast uit. “Ingewijd?”

“Je eerste teammeeting,” antwoordt Tine met een waarschuwende blik op Sandra. Iets zegt Lieze dat ze haar niet alles vertellen.

“Waarom hadden jullie me niet gewaarschuwd voor die controle-arts?” vraagt ze verongelijkt. “En wat gaat er straks gebeuren op de teammeeting dat ik niet mag weten?”

Tine kijkt boos naar Sandra.

“Als je het had geweten, van die controle-arts, was je dan gegaan?” vraagt ze.

Lieze denkt er even over na. Ze heeft de job nodig, dat wel. Maar als ze vooraf had geweten hoe die dokter haar zou betasten, hoe hij haar zou slààn, dan had ze vast niet gedurfd, hoe graag ze deze baan ook wil.

“Dat dacht ik al,” zegt Tine. “Dat geldt voor iedereen. Maar nu ben je wel geweest en nu kun je hier een jaar lang blijven werken. Volgend jaar weet je het wel, dan kun je beslissen of deze job het waard is of niet. Maar dat kun je na amper een dag werken nog niet beoordelen.”

Lieze knikt, ook al is ze niet helemaal overtuigd.

“Moet ik nog iets weten over de teamvergadering van straks?”

Sandra kijkt nadrukkelijk weg, Tine zucht. “Laten we het erop houden dat het je duidelijk zal worden wat voor bedrijf dit is. Als je besluit om weg te lopen, zal niemand je dat kwalijk nemen, maar dan kun je hier wel niet blijven werken.”

“Het is het waard,” zegt Sandra dan toch. “Echt. Het komt goed.”

“Goeiemorgen iedereen!” klinkt plots de stem van Mark doorheen de ruimte.

“Goeiemorgen Mark!” roept iedereen in koor terug. Iedereen behalve Lieze, die het verbaasd gade slaat. “Goeiemorgen,” mompelt ze twee seconden na de rest.

Dan verschijnt Marks hoofd vanachter een kamerplant. “Lieze! Goed te zien dat je bent teruggekomen, we hebben je dus nog niet afgeschrikt!” Hij lacht erbij, maar na het gesprek met Sandra en Tine vraagt ze zich af of er geen verborgen betekenis achter zijn woorden zit. “Vanmiddag maak je je eerste teammeeting mee. Ik stel voor dat je je daarom vanochtend even inleest in onze huidige lopende zaken, als voorbereiding. Tine toont je de juiste folders wel.” Tine knikt en loopt naar Liezes computer om een aantal bestanden te openen.

“Goed, aan het werk iedereen!” roept Mark, vooraleer hij weer verdwijnt.

“Aan het werk,” bevestigt Sandra, terwijl ze achter haar computer plaatsneemt.

“Geen patiencespelletjes vandaag,” knipoogt Tine. Sandra steekt haar tong uit en richt zich daarna op haar eigen computer, terwijl Tine Lieze een aantal zaken begint uit te leggen over de lopende zaken die ze moet doornemen voor de vergadering van vanmiddag.