Mijn nieuwe relatie met Nicole brengt veel plezier en genot in mijn leven. Maar ik wil meer. De relatie met mijn directeur Rob wordt steeds minder alleen maar een werkrelatie, maar groeit uit tot een persoonlijke betrokkenheid met wederzijds respect. Het is duidelijk dat wij elkaar goed liggen. We voelen een klik die ervoor zorgt dat we soms aan een half woord genoeg hebben. Ook is er veel humor tussen ons. Maar ook spanning. Beter gezegd; het voelt spannend. Slaat mijn fantasie op hol of betrap ik hem op stiekeme blikken naar mijn figuur. Naar mijn borsten en billen. Die ik altijd goed naar voren laat komen in de kleding die ik kies. Niet ordinair, maar vooral heel vrouwelijk. Ik ben trots op mijn figuur en dat mag hij zien. Soms zie ik iets in zijn ogen dat vraagt om meer? Hij is veel ouder dan ik ben (niet dat me dat iets uitmaakt) en heeft een gezin dus er is geen ruimte voor mij, maar als we elkaar in een ander leven hadden ontmoet, zouden we als twee hele sterke magneten aan elkaar geklikt zijn. Dat weet ik zeker! Hij heeft smaak, in zijn werkkamer hangen mooie reproducties van o.a. Ilja Repin (de Russische Rembrandt) en hij is muzikaal. Maar goed, ik ben dus wie ik ben en moest en zou hem toch op een of andere manier hebben! Zijn ‘dominantie’ maakte steeds meer strijdgevoelens bij me los en ik bedenk een plan om iets met die gevoelens te doen. Dit wordt erg glad ijs, realiseer ik me en kan me maar zo mijn baantje gaan kosten, maar dat zal me wat.

Ik bedacht dat ik aan het eind van een vrijdagmiddag als iedereen al naar huis was wel eens iets zou kunnen uitproberen. Ik zag het al voor me: Met mijn koffertje en wat papieren been ik zonder te kloppen zijn kamer binnen om vervolgens het koffertje op zijn bureau te kwakken en de (door mij vervalste) papieren onder zijn neus te duwen. ‘Wat is dit?’, vraag ik. ‘Denk je dat ik dit onderteken en hier de verantwoording voor wil nemen?’ Met fonkelende vuurspuwende ogen (hier ben ik heel goed in) kijk ik hem aan. ‘Wat zou mevrouw van der Linde van de boekhouding hier van vinden? Deze cijfers kloppen niet, dit is gewoon fraude! Zal ik dit maandag maar aan haar overlaten? En dan gelijk vertellen wat ik je hoorde mompelen toen ze hier de laatste keer wegging? “Enge heks” was het niet?? En dan ook maar gelijk vertellen hoe de vork in de steel zit met jou en onze collega Nicole?’ Geschrokken kijk je op, verwarring en ongeloof in je ogen die hard worden als je jezelf herpakt. Dat van die papieren snap je sowieso niet, maar het feit dat ik je dreig te verlinken bij mevrouw van der Linde en dat ik iets zou weten over jou en Nicole. Het is wel allemaal heel veel ineens. Toch begin je: ‘Karina, ben jij nou helemaal gek geworden hoe durf je mij zo…’ maar je stopt als mijn blik zich in de jouwe blijft boren. Je staart terug en vraagt je af waar mijn zelfvertrouwen vandaan komt voor deze aanval. Zou ik het werkelijk weten van Nicole … Je wordt onzeker en na een tijdje sla je je ogen neer. Ik kan wel juichen maar zeg ijzig kalm: ‘Je denkt toch niet dat je hier met deze houding mee weg gaat komen .. wel? Dat ik niet over bewijzen beschik van jouw geheime relatie met Nicole en de kinky spelletjes die jullie spelen?’ Ik zie dat je schrikt van mijn laatste opmerking en ga door: ‘Hier kom je niet zomaar van af in de vorm van mooie praatjes! Nee, meneer de directeur, jij gaat straf krijgen zoals ik dat wil en zoals jij dat al heel goed kent als ik de verhalen van Nicole zo hoor. Ja, je hoort het goed. Ik weet wat jij met Nicole doet en dat ga ik nu bij jou doen!’

Ik loop om het bureau heen naar je toe en beveel ‘Bukken jij! Over je eigen bureau zodat je dit nooit meer zult vergeten’. Ik grijp je in je nek en duw je gezicht op het blad. ‘Denk erom, je ondergaat gedwee alles wat ik met je ga doen anders zijn de gevolgen niet te overzien! Is dat DUIDELIJK?!’ De vraag blijft even hangen en ik wacht gespannen op het juiste antwoord. (hopend dat je toe zal geven) en Godzijdank! Dat komt: ‘ja Karina’ klinkt het gedwee. Geen ‘ben je nou helemaal bedonderd’ of ‘wie denk je wel dat je bent’ en gelukkig ook geen: “ja mevrouw” of nog erger: “ja meesteres” (ik haat dat!!!). Stilletjes triomferend dat ik je heb waar ik je hebben wil, zeg ik: ‘Goed zo, dat is verstandig van je! Blijf in deze houding en doe je broek naar beneden! En een beetje rap graag!’ Ik open mijn koffertje maar laat het zo staan dat je er niet in kan kijken. Vervolgens neem ik even de tijd om je te bekijken! Wow! Ik geniet echt van dit ogenblik! Netjes biedt de man die ik bewonder, op wie ik eigenlijk inmiddels ook heel verliefd ben, zijn mooie, strakke, blote kontje aan. Dit voelt zo goed! ‘Dit gaat geen spelletje worden, besef dat goed!’ bijt ik je toe. De eerste plotselinge slag met mijn blote hand veroorzaakt de schok waar ik van hou en ik barst los: laat een ware regen van slagen op je billen neerkomen, een korte onderbreking, en weer verder, maar ook handen die billen pakken, strelen, naar voren gaan, net niet ver genoeg, achterlangs kruipen richting… en dan plotseling weer een sterke dwingende hand in je nek en een meedogenloze reeks slagen met de pollepel die ik ondertussen uit het koffertje heb gepakt. De slagen doen je kronkelen hoewel je toch best wat aankunt.

Mijn onverbiddelijkheid weet ik te uiten in mijn slagen, je weet het, voelt het, je wilt het, maar het maakt je ook onzeker, bang! Hoever gaat ze, je kent me niet, maar voelt dat ik hard kan zijn, de pijn, heftig, en dan plotseling is het weer over… Handen die je strelen, je rug, je buik, je billen, je ballen stevig vast pakken, knijpen, en je dan ineens meedogenloos meesleuren naar de hoek van de kamer. ‘Handen op je hoofd, neus tegen de muur’ beveel ik je op strenge toon. Ik laat je daar staan en kijk opgewonden naar je paars aangelopen strakke billen, wil met mezelf spelen, je grijpen, verscheuren, maar weet me gelukkig in te houden. Je hoort een geluid van… nee! dit toch niet?!! Je wilt kijken maar weet dat de straf dan te erg zou zijn, je voelt me inmiddels goed aan, bent bijna mijn tweede helft geworden. Knappende geluiden van latex, een glibberige vinger tussen je billen, je schrikt, je adem stokt, ik geniet. ‘Nicole krijgt altijd een beloning van je als ze goed haar straf heeft ondergaan vertelde ze me. Die moet ze eerst verdienen en dat lukt haar eigenlijk altijd. Hoe is dat met jou? verdien jij je beloning al?’ Ik streel met mijn andere hand langs je nauwelijks half stijve piemel en geniet van dit feit. Je bent onzeker, bang, in verwarring, wilt niet falen omdat je trots bent maar ik ben sterker… ‘Nou? hoe zit het?’ vraag ik met een zwoele stem terwijl ik je ballen stevig omklem en een wijsvinger rond je gaatje laat cirkelen. ‘Heb jij al recht op een beloning of moet Karina het maar hierbij laten? Zeg het maar, de keuze is helemaal aan jou… moet ik stoppen?’, vraag ik op plagende toon. ‘Nee Karina’ klinkt het zachtjes. Ik antwoordt: ‘Vraag erom, vraag om je beloning’. En voorzichtig hoor ik je vragende stem: ‘Mag ik alsjeblieft mijn beloning Karina?’ Ik duw mijn vinger door, diep in je. Je schokt ik heb je ballen wreed vast, bijna te pijnlijk, op het randje, en vinger je met passie en vol vuur. Hier geniet ik zo erg van dat ik bijna zelf klaarkom! Ik laat je ballen los en pak je geslacht speel met je erectie, geniet van je verwarring, en voel hoe je bijna klaar gaat komen, en stop! ‘Vergeet het maar knulletje!!’ roep ik je toe.

Ik sleur je terug naar je bureau, naar jouw kant want ik wil dat je deze avond nooit meer vergeet als je hier zit te werken, en grijp mijn favoriet: de badborstel met de lange steel. De regen van slagen doet je kronkelen, snikken, kermen! en over is het weer. Handen strelen je lichaam, een kus op je hoofd, een hand weer onverbiddelijk in je nek, slagen, hard, liefkozingen, verwarring, emotie, pijn, veel pijn, en het snikken wordt erger, je vecht tegen wat je wil maar niet kunt. Ik voel je, ben bij je, diep, gooi de borstel weg, grijp je haren, trek je op schoot, je gezicht tegen mijn borsten als was je een kind, kus je in je volle haardos, grijp je hard bij je ballen, en begin je zachtjes en liefdevol te troosten. Je breekt, huilt, prachtig en intens. Ik streel, kus, voel het schokken van jouw lichaam door mijn lichaam, je diepe verdriet wat bovenkomt, een ontlading van zo diep, zo nodig, zo lief! Iets mooiers kan deze lieve man mij nooit kunnen geven.

Ik leun achterover mijmerend over mijn plannetje en besluit dit plannetje uit te gaan voeren.
Morgen!