Ik wil dat je me erom vraagt.”
Verschrikt kijkt ze hem aan. Erom vragen? Echt?
“Nee…” fluistert ze.
Streng kijkt hij haar aan. Ze buigt haar hoofd. Hij wacht even, maar ze blijft zwijgend naar de grond kijken. Erom vragen… Dat kan ze toch niet? Die woorden krijgt ze echt niet uit haar keel. Maar ze wil hem ook niet teleurstellen. En ze wil zeker niet dat hij dan maar besluit haar niet te slaan. Nog steeds kijkt hij haar zwijgend aan. Ziet hoe ze met zichzelf aan het vechten is. Geeft haar even de tijd. Dan fluistert ze met heel veel moeite: “Wil je me slaan?” Het is nauwelijks hoorbaar.
“Luider, meisje.”
Een wanhopig jammergeluidje ontsnapt aan haar mond. Lag ze al maar gewoon over de knie. Liever de ergste pijn van de badborstel dan dit. Maar er is geen ontsnappen aan.
“Wil je me slaan?” herhaalt ze daarom, iets luider, terwijl ze aandacht de zwarte tegels op de vloer bestudeert.
“Hoe?” vraagt hij. Niet-begrijpend kijkt ze op.
“Wil je dat ik je hard sla, zacht, over je broek heen, …?”
Ze schudt haar hoofd. Opnieuw wacht hij even, maar deze keer blijft het stil.
“Vraag het me.” Zijn stem klinkt dwingend.
Toch schudt ze weer haar hoofd. Praten kan ze niet. Haar keel zit dicht van de spanning.
Dan grijpen twee vingers naar haar oor. Ze knijpen. Hard. Met één voet stampt ze op de grond om de pijn uit te drijven, niet dat het helpt.
“Vraag het me,” herhaalt hij.
“Wil je me slaan alsjeblieft!” roept ze uit, een grimas van pijn op haar gezicht.
“Hoe dan?” dringt hij aan.
Even overweegt ze om “zacht en over mijn broek heen” te roepen, maar het is alsof hij haar gedachten kan lezen, want net op dat moment draait hij aan haar toch al zo geteisterde oor. “Auw ow!” roept ze uit. “Hard! Op mijn blote billen!” Het zijn eerder een aaneenschakeling van door pijn vervormde klanken dan echte woorden, maar gelukkig blijkt het goed genoeg. Hij laat haar oor los. Ze zou willen wrijven, maar ze durft niet.
“Goed zo,” zegt hij. “Dat was niet zo moeilijk, toch? Dan mag je het nu in één mooie zin vragen.”
Wat?! Ze dacht dat het klaar was. Als ze echter boos opkijkt, moet ze haar ogen neerslaan onder zijn doordringende blik. Een hand onder haar kin brengt daar verandering in. Opnieuw ontmoeten haar ogen de zijne, maar ditmaal is er geen spoortje opstandigheid meer in haar blik. Integendeel. Ze wil enkel maar verdwijnen. Door een gat in de grond. Tot ze in Australië is. Lekker kangoeroes en koala’s knuffelen, dat wil ze. Veel en veel liever dan hier voor hem te staan en hem in de ogen te moeten kijken terwijl ze in expliciete bewoordingen om slaag vraagt.
“Toe maar meisje,” moedigt hij haar aan.
Ze slikt. Het lijkt door de kamer te weergalmen, maar ze hoopt dat hij het toch niet kan horen. “Wil je me alsjeblieft hard op mijn blote billen slaan?” vraagt ze met een dun stemmetje, terwijl haar blik weer afdwaalt naar de grond. Ze is nog maar een paar centimeter groot, maar toch lukt het haar niet om te verdwijnen.
Dan laat hij haar kin los. “Natuurlijk wil ik dat,” antwoordt hij met een grote grijns. “Kom maar hier,” vervolgt hij, terwijl hij op zijn stoel gaat zitten.
Opgelucht gaat ze over zijn knie liggen. Eindelijk. Langzaam maakt hij haar billen bloot. Dan begint hij te slaan. Hard. Dat is immers waar ze om gevraagd had. Dat is wat ze nodig heeft. Sommigen zouden zeggen dat haar straf nog maar net begonnen is, maar hij weet dat ze nu al bijna is waar hij haar wil hebben. De slagen die nog zullen volgen, zijn daar slechts een bevestiging van. Dit pak slaag, dit heeft ze nodig om het een plaatsje te kunnen geven in haar hoofd en het af te ronden. Maar de eigenlijke straf, die is al voorbij.