Donderdag
Het is zo ver! Nog 1 nachtje slapen en dan hebben we weer een afspraak. Geen straf dit keer. Maar ik heb je nog niet verteld dat ik weer ben gaan roken, ondanks de afspraak en belofte die ik je gemaakt heb. Ik voel me er erg schuldig over!
Ik heb veel gedoe om me heen, dat weet jij ook. Het pakken naar een sigaret is dan makkelijker. Ik weet dat het niet goed voor me is. Dat ik sterk moet zijn om al die dingen aan te kunnen. Dat heb je me in onze eerste sessie maar al te duidelijk gemaakt en heb je gelijk in. De preek kwam hard binnen, maar ik wil even niet sterk zijn! Het liefst begraaf ik me helemaal in je, maar ik weet dat het niet kan. Jij bent nog niet toe aan iets nieuws en eigenlijk als ik eerlijk ben ik ook nog niet helemaal. Misschien wil je me wel helemaal niet en is dit voor jou puur leuk voor enkel spel. Ik vind het spel ook erg leuk en ook met dat alleen ben ik al gelukkig. Toch voel ik meer en echt daarover gesproken hebben we nog niet.
Ik weet dat ik met jou het diepe wel in zou durven duiken. Het aan je toegeven durf ik niet. Bang dat ik je van me weg jaag als ik dit aan je vertel en nu schrijf ik het toch maar op. Vandaag worden die gevoelens erg duidelijk bij mij en probeer ik ze weg te stoppen, het overvalt me en dat wegstoppen lukt helaas niet erg goed. Vanavond appen we even over de details van onze afspraak morgen.
Als de avond eenmaal aangebroken is en ik je app duurt het even voor ik antwoord heb. Gelukkig bezit ik redelijk wat geduld…. NOT!!! Meerdere keren kijk ik op mijn mobiel en als eindelijk de verlossende “ping” te horen is kijk ik ook direct. Helaas, het is mijn vriendin… licht teleurgesteld dat jij het niet bent app ik haar terug.
Weer een “ping”. De zenuwen gieren door mijn lijf als ik je naam in beeld zie verschijnen. Je moet nog wat werken de volgende dag dus je bent later, pas in de middag rond 17:00 uur zal je op de ontmoetingsplek zijn! Ik merk dat ik wat geïrriteerd ben omdat we eigenlijk om 12:00 uur afgesproken hebben en ik hou niet zo van gehaaste sessie’s. Eerst denk ik dat je een grapje maakt en app je dat ook terug, maar je maakt geen grapje. Je beloofd dat je gaat proberen om eerder mijn kant op te kunnen komen. Ik app terug dat het goed is, maar door de verwarrende gevoelens blijf ik wat geïrriteerd en besluit het huishouden maar naar de volgende morgen te verschuiven aangezien je toch pas tegen de avond bij mij zal zijn.
Vrijdag
De volgende morgen sta ik al vroeg naast mijn bed. Voordat ik naar mijn werk moet doe ik nog wat in huis om me af te leiden en rij dan rustig naar het werk toe, de rest doe ik wel als ik weer terug ben. Gelukkig hoef ik vandaag niet lang te werken en heb ik de rest van de dag en de volgende ochtend en deel van de middag heerlijk vrij. Dit had ik al geregeld zodat mocht je toch besluiten om wel te blijven slapen deze gelegenheid er ook is. Tegen 11:30 uur ben ik klaar met werken en rij ik rustig richting huis. Onderweg stop ik nog even bij de winkel voor een nieuwe bos bloemen voor op mijn eettafel.
“Ping”
In de auto kijk ik op mijn mobiel. Het is een appje van jou. Je kan eerder komen en bent er al om 13:58 uur! Ik schrik ervan, wetend dat ik nog best wel wat moet doen voor ik jou op kan komen halen. Nu heb ik nog maar een uurtje de tijd! Maar vind het ook erg fijn dat je eerder bent en niet heel vroeg weer weg moet. Snel stuur ik je een app terug.
“Is goed, tot straks.”
En rij dan snel richting huis. Gehaast doe ik de laatste dingen die ik nog moet doen en ga dan douchen en omkleden. Ik doe nog licht wat make up op en kijk tevreden naar het resultaat. Zo kan ik je wel ontvangen. Als ik klaar ben zie ik dat ik moet gaan haasten. Te laat komen bij een Dominant is nooit een goed idee! Snel sluit ik het huis af. Ik moet ook nog even gauw de paarden binnen zetten voordat ik naar onze ontmoetingsplek toe kan rijden en maak me een beetje zorgen over of ik het allemaal wel ga redden. Als ik eenmaal de navigatie in kan stellen om naar de ontmoetingsplek te rijden dan zie ik dat als ik door kan rijden precies om 13:58 uur aan zal komen. Precies op tijd dus! Pfieuw!
Onderweg doe ik het zijraam goed open en rook ik nog een sigaret. Mijn laatste voor vandaag, want in jou buurt rook ik zoiezo niet. Als ik aan kom rijden, kom jij ook net aangelopen met een brede glimlach op je gezicht. Ik glimlach terug en plaats mijn tas op de grond om plaats voor je te maken.
“Daar is ze weer hoor met dat oude barrel.”
Grap je over de bus waar ik mee aan ben komen rijden. Ik glimlach en stel de navigatie opnieuw in naar mijn huisje. Onderweg praten we wat en ineens ga je over op serieuze zaken.
“Hoe staat het met het roken?”
Vraag je. Ik schrik er een beetje van.
“Waarom moet je dat nu vragen?”
Is mijn antwoord. Je kijkt me alleen maar aan en wacht geduldig op een antwoord. Uiteindelijk antwoord ik met een zenuwachtige giechel.
“Niet goed eigenlijk.”
“Hoeveel rook je nu dan?”
Is je volgende vraag. Ik voel me er schuldig over dus besluit het maar toe te geven.
“Weer evenveel.”
Is mijn antwoord, nu zonder gegiechel en wetend dat je het niet goedkeurt.
“Wil je eigenlijk wel stoppen?”
Vraag je dan.
“Ja ik wil wel stoppen maar heb gewoon teveel gedoe om me heen dus het lukte gewoon even niet.”
Je vind het geen goed excuus en zegt dat we er bij mij thuis bij de koffie nog wel even over praten.
“Of ben je een beetje masochistisch? Dat kan natuurlijk ook!”
Ik weet geen woorden te vinden.
“Geen probleem hoor als je masochistisch bent! Dat wordt een gezellig bakje koffie dan.”
Zeg je Dominant maar met een glimlach. Mijn buik krimpt samen en ik kan weer even geen woorden vinden. Uiteindelijk zeg ik.
“Nou, een heel gezellig bakje koffie!”
Het komt er brutaler uit dan ik bedoel en ik besluit mijn mond verder maar dicht te houden en het niet erger te maken voor mezelf. Onderweg naar mijn huis praten we nog wat over andere dingen en als we eenmaal aankomen bij mijn huisje zeg je.
“Waar zijn de paardenbloemen gebleven?”
Ik grinnik en vertel je dat ik met mijn vriendin in de tuin bezig ben geweest. Eenmaal binnen laat je direct mijn hondjes los en bent inmiddels al dikke vriendjes met ze. Ik kijk er glimlachend naar en biedt je koffie aan. Wetend dat je er geen gras over laat groeien als we straks samen aan de koffie zitten. Ik ben een beetje zenuwachtig voor het gesprek. Ik wil niet te brutaal overkomen of bepaalde blikken in jou richting doen. Onder het maken van de koffie heb ik een knoop in mijn maag. Dit zal zeker straf worden, dat weet ik nu al wel. En omdat het voor de tweede keer is dat je me voor hetzelfde aan moet pakken zal het harder zijn, dat weet ik ook!
Als we eenmaal zitten kijk je me eerst alleen maar doordringend aan. Ik weet me even geen houding te geven en kijk steeds weg uit je blik. Uiteindelijk begin je met je preek. En zeg je ook dat het geen goed excuus is dat ik weer ben gaan roken door de dingen die om me heen gebeuren. Dat roken ongezond is en dat ik sterk moet zijn om de dingen die om me heen gebeuren aan te kunnen. Je zegt het met andere woorden maar je maakt me duidelijk dat het steeds pakken naar een sigaret eigenlijk een teken van zwakte is. Ik weet dat je gelijk hebt en voel me erg schuldig. Vooral omdat ik mijn afspraak niet nagekomen ben. Weer vraag je me.
“Wil je wel echt stoppen met roken? Het is je eigen keuze he!”
Stil antwoord ik.
“Ja ik wil echt stoppen met roken, maar het lukte gewoon even niet.”
Je zegt.
“Als je echt wil stoppen zal je nu ook echt een flink pak slaag krijgen! Maar nogmaals het is jou keuze.”
Je pakt je mok van tafel en neemt een paar slokken. Ik ben stil en mijn schuldige blik zegt je verder genoeg. Je drinkt je koffie sneller dan ik had gehoopt, maar dat wist ik nog wel van de eerste keer. Rustig loop je richting je tas en haalt er van alles uit wat je netjes voor me neerlegt op de salontafel.
“Weet je wat hier staat?”
Vraag je.
“Ja.”
Zeg ik stilletjes, denkend dat je bedoelt met wat er allemaal op tafel ligt ligt.
“Ohw ja weet je dat? Wat staat er dan?…. Er staat dat je gaat stoppen met roken!”
Weer kan ik geen woorden vinden, krijg je me stil en staar ik wat naar de grond, de tafel en jou. Je gaat weer zitten en neemt nog een paar laatste slokken koffie. Als je mok bijna leeg is zeg je kalm en een tikkeltje sadistisch.
“Als jij nog naar de wc moet dan moet je dat nu gaan doen!”
“Ja.”
Antwoord ik met je naam, die ik in dit verhaal er niet bij zal vernoemen. Maar vanaf nu antwoord ik netjes met twee woorden.
Die woorden zeggen mij genoeg, de sessie gaat beginnen. Zelf heb ik nog maar enkele kleine slokken van mijn koffie gedronken. Deels door zenuwen en deels omdat ik rustiger drink. Ik besluit niet te treuzelen en sta op om naar de wc te gaan. Als ik terug de huiskamer in kom zie ik dat jij de gordijnen al dicht aan het doen bent en ik besluit de honden in het bijhok op te sluiten. Daarna loop ik nog even naar de voorkamer om nog een slokje koffie te nemen. Je hebt inmiddels ook de stoel al midden in de kamer klaar gezet. Mijn buik krimpt even samen als ik de stoel klaar zie staan en ik ben erg stil geworden. Ik weet dat ik flink straf ga krijgen en dat ik het heb verdient ook. Ik leg me erbij neer en besluit er niet tegen te gaan vechten en het te ondergaan. Jou kalmte en rust terwijl de Dominantie van je af straalt maken mij ook wat geruster. Ik doe dit niet alleen! Je zal bij me zijn de hele les die je me leren zal. Je zal me steunen en helpen. Het voelt goed, veilig en vertrouwd.
“Pak maar even een papiertje en een pen.”
Zeg je dan. Ik rol met mijn ogen en schrik van mijn reactie maar vlucht gauw naar het bijhok waar ik een kladblok heb liggen. Je hebt het of niet gezien of laat het er even bij want als ik terug kom moet ik plaats nemen aan een stoel bij de eettafel. Gedwee ga ik zitten. Jij loopt door de kamer terwijl je me de les leest.
“Hoeveel geld heb je inmiddels in de periode dat we elkaar niet gezien hebben uitgegeven aan sigaretten?”
Vraag je me.
“Veel.”
Is mijn antwoord.
“Reken het maar even uit.”
Zeg je dan. Ik weet dat ik ongeveer 3 pakjes in de week rook en dat het laatste pakje wat ik gekocht heb de duurste was. Ik pak mijn mobiel erbij en open de rekenmachine. Ik schrik van het bedrag en staar er even geschrokken naar. Zo’n bedrag in 3 weken tijd had ik niet verwacht!
“Honderd en twaalf euro vijftig.”
Antwoord ik uiteindelijk. Je besluit dat ik 110 strafregels moet schrijven.
“De strafregel is als volgt: Ik zal met geheel mijn vermogen gaan stoppen met roken.”
Netjes schrijf ik de regel op het kladblok.
“Nou dat is geen moeilijke regel he?! Geen moeilijke woorden!”
Zeg je.
“Nee.”
Antwoord ik bedeesd. Je zegt me.
“Bij elke 10e regel ga je naast de stoel staan en vraag je me om je te straffen! Is dat duidelijk?”
“Ja. Heel duidelijk.”
Antwoord ik stilletjes.
“Voordat je met je strafregels gaat beginnen kom je eerst maar even hier.”
Je neemt plaats op de stoel en ik ga netjes naast je staan.
“Broek naar beneden!”
Je zegt het kalm maar op een toon die geen tegenspraak duld. Ik gehoorzaam direct en trek mijn broek en slip tot aan mijn knieën naar beneden. Je tikt even op je been.
“Hup, liggen!”
Zeg je. Ik probeer me zo netjes als dat het gaat over je schoot te leggen en als ik eenmaal goed lig begin je direct erg hard eerst met je hand en daarna met een kleine paddle dat de vorm van een haarborstel heeft op mijn nog koude en blote billen te slaan. De scherpe pijn dringt aardig door en ik klem mijn kaken op elkaar. Echt stil liggen lukt niet erg goed, het doet echt pijn. Maar ik kan het redelijk ondergaan. Ook begin ik direct al te piepen, maar je smeken om te stoppen heeft geen zin. Ik moet deze les leren. Ik moet deze straf ondergaan.
“Ik hoef je toch niet weer helemaal uit te leggen waarom roken niet goed voor je is?”
Vraag je.
“Nee!”
Piep ik met opeen geklemde kaken. Eindelijk stop je en mag ik opstaan.
“Hup, aan het werk!”
Zeg je als ik eenmaal recht sta.
“En je broek blijft naar beneden!”
Met blote en pijnlijke billen die al flink in de brand gezet zijn door je, neem ik plaats op de stoel aan de eettafel en begin ik met de strafregels die ik schrijven moet. Jij pakt je laptop en neemt plaats op een comfortabele stoel in mijn huiskamer. Terwijl ik mijn strafregels schrijf, vraag je me om de WiFi code en als het geregeld is ga je formule 1 kijken. Stiekem kijk ik onder het schrijven van mijn strafregels af en toe jou kant op. Je zit er kalm, zorgzaam, maar streng bij. De kriebels in mijn buik nemen weer toe en de eerste tien regels staan sneller op papier dan dat ik wil. Even twijfel ik, maar leg dan mijn pen neer en schuifel met een broek die inmiddels tot aan mijn enkels gezakt is richting de stoel. Ik zie dat je me gehoord hebt en wacht op mijn vraag. Ik besluit niet te treuzelen omdat ik daar alleen mezelf maar mee heb.
“Zou je me willen straffen?”
Vraag ik je en je staat op.
“Ben je er weer klaar voor?”
Vraag je.
“Ja.”
Antwoord ik stilletjes met een brok in mijn keel en een knoop in mijn maag. Je neemt weer plaats op de stoel en tikt weer op je been. Dit keer pak je direct de kleine paddle erbij en slaat weer erg hard op mijn billen. Het doet zeer, maar dan ook echt zeer! Ik piep en kerm, grijp de stoel en je broekspijp af en toe vast. Ik ben echt heel stout geweest dat weet ik. Nu moet ik de consequenties van mijn actie ondergaan. Ik smeek niet en voel me schuldig. Voel de tranen in mijn ogen opwellen en vecht ertegen. Voordat ik ga huilen stop je en laat me weer overeind krabbelen. Ik kan je even niet aankijken, breng mijn handen naar mijn pijnlijke billen en staar naar beneden.
“Kijk me aan.”
Zeg je. Even kijk ik je aan maar het lukt me niet lang. Je blik is streng, maar zorgzaam. Je kijkt dwars door me heen!
“Volgens mij ben je je les wel aan het leren. Hup, aan het werk weer.”
Zeg je. Dankbaar dat ik nu direct weer aan de slag mag en geen moeilijke vragen hoef te beantwoorden gehoorzaam ik direct. Het schuldgevoel is nog zo aanwezig en voor mijn gevoel heb jij dat ook wel in de gaten. Rustig schuifel ik weer terug naar mijn plekje aan de eettafel en ga verder met mijn strafregels. Je loopt nog wat om me heen en komt even naast mij staan om te kijken. Waarschijnlijk om te kijken of ik wel netjes genoeg schrijf. Je zal tevreden zijn want loopt weer weg, mij achterlatend met mijn strafregels en mijn schuldgevoel.
“Echt Faith, als het om gezondheid gaat ben ik meedogenloos!”
Ik knik alleen maar en probeer me op mijn strafwerk te concentreren.
“Roken is ongezond, je wordt er ziek van en kan er longkanker van krijgen. Ik heb genoeg mensen eraan verloren!”
Die laatste woorden steken. Ik wilde je niet teleurstellen en dat heb ik nu wel gedaan! Ik wilde je niet bezorgd maken om mij en ook dat heb ik wel gedaan! Even stop ik met schrijven. Je praat verder.
“Je moet sterk zijn om de dingen die om je heen gebeuren aan te kunnen. Je bent niet streng genoeg voor jezelf.”
“Nou, Jij anders wel.”
Mijn woorden komen er brutaler en bijdehanter uit dan dat ik ze bedoel. Ik doelde meer op dat jij nu wel streng genoeg bent voor mij en dat je gelijk hebt me nu hard aan te pakken en meedogenloos te zijn. Dat ik het nodig heb! Je pakt de grote houten paddle met gaten erin van de tafel en loopt op me af.
“Kom maar even staan.”
“Het was echt niet zo bijdehand bedoelt!”
Probeer ik nog, maar ik weet dat ik te laat ben, dat ik mijn woorden anders had moeten formuleren. Zeker nu! Jou blik in je ogen zeggen me genoeg. Je pakt me bij mijn nek en draait me om, buigt me over de hoek van de tafel en neemt naast me je positie in met je arm rond mijn middel. Een paar keer sla je hard met de paddle op mijn billen. Ik verschiet wat bij elke tik. Je laat me weer los en kijkt me aan. Ik kan je niet lang aankijken en al snel dwalen mijn ogen weer terug naar de grond.
“Aan het werk.”
Zeg je en ik neem weer plaats aan de tafel. Als eenmaal regel 20 op papier staat, leg ik mijn pen weer neer en ga weer netjes naast de stoel staan om je te vragen om me te straffen. Het is een harde les dat ik ga leren vandaag, maar ohw zo nodig. Dit keer neem je de grote paddle mee van de voortafel. Ik moet me omdraaien en bukken met mijn handen op de zitting van de stoel. Je geeft een harde tik met de paddle op mijn billen.
“Tien.”
Zeg je en slaat daarna nog een paar keer met de paddle op mijn billen. Mijn voet komt af en toe van de vloer voor zover mijn broek het toelaat. Ook probeer ik mijn billen een keer weg te draaien, maar je trekt me terug.
“Stil blijven staan met je voeten op de grond en je billen naar achter!”
Zeg je rustig maar streng. Ik probeer mijn positie aan te houden, maar steeds koud en dan hard op je billen krijgen is echt heel pijnlijk!
“Hoeveel heb je er nu gehad?”
Vraag je. Ik schrik van je vraag. Normaal tel ik eigenlijk altijd wel netjes mee, maar nu heb ik dat niet gedaan!
“Ik heb niet meegeteld.”
Antwoord ik wat geschrokken en piepend, smekend.
“Je hebt niet meegeteld?!”
Het is geen echte vraag maar meer een constatering.
“Nee, sorry.”
Piep ik. Je slaat nog een paar keer hard op mijn billen en zet me weer aan het werk. Dankbaar dat je niet overnieuw begonnen bent ga ik zo snel als het kan op mijn plekje aan de eettafel zitten. Zelf neem je weer plaats op die heerlijke comfortabele stoel in mijn huiskamer. Af en toe kijk ik naar je en ondanks dat je nu zo streng voor me bent, meedogenloos en hard zie ik ook je zachtheid, je rust en je zorgzaamheid. Ik weet dat je goed voor me bent en dit doet voor mijn eigen bestwil. Me sterker probeert te maken zodat ik alles aan kan!
Regel 30 staat op papier en ik schuifel rustig weer tot naast de stoel. Je staat al op, maar toch vraag ik je de vraag om me te straffen netjes. Ik mag weer over de knie en dit keer krijg ik met de strap. Of hoe het instrument ook heet. Wat ik wel weet is dat het pijnlijk is. Weer krijg ik koud en hard op mijn billen. Het voelt pijnlijker, mijn billen zijn al erg gevoelig door de andere pakken slaag die ik al ontvangen heb. Door steeds de rust tussendoor die mijn billen hebben om af te koelen worden de keren dat ik slaag krijg gevoeliger. Weer wellen er tranen op in mijn ogen. Ik ben mijn les aan het leren en begin in te zien hoe stout ik geweest ben. Ik mag weer overeind en aan het werk. Voorzichtig neem ik weer plaats op mijn plekje aan de eettafel. De afstand tussen jou en mij fysiek is niet heel groot, maar die andere afstand voelt pijnlijk groot. Het liefst kruip ik bij je op schoot, gewoon om even door je vastgehouden te worden. Me in je te kunnen begraven.
Regel 40 staat op papier. We zijn nog niet eens op de helft! Na mijn vraag om me te straffen pak je een groot leren instrument van de tafel wat lijkt op een dikke riem. Ik moet plaats nemen over de leuning van de comfortabele stoel waar jij steeds op zit. Langzaam buig ik me over de leuning.
“Je krijgt er 5.”
Zeg je en slaat daarbij direct een keer hard op mijn weer koude maar ohw zo pijnlijke billen. Ik geef een gilletje.
“Ja die voel je wel he!”
Zeg je sadistisch.
“Ja.”
Piep ik. Ik moet meetellen en bij elke tik zeggen: Ik ga stoppen met roken. Als eenmaal de laatste tik gegeven is mag ik weer overeind. Ik kijk je even met een pijnlijk gezicht aan. Je bent stil, zegt niks en kijkt terug. Weer kijk je dwars door me heen en mijn ogen dwalen weer weg uit jou blik. Starend naar de grond vraag ik.
“Moet ik nu weer aan het werk?”
Je vind het een domme vraag. Lacht sarcastisch en zegt.
“Ja natuurlijk moet je weer aan het werk, beetje domme vraag he.”
Ik geef maar beter geen antwoord en zuchtend probeer ik naar mijn stoel te schuifelen. Mijn zuchten bevalt je niet en je pakt mijn arm vast. Bij de tafel pak je de kleine paddle en terwijl je hand mijn arm vast houdt sla je me hard met de paddle op mijn billen. Ik gil een paar keer auw en mijn voeten vliegen wat van de grond voor zover mijn broek het toelaat. Ik probeer mijn billen weg te draaien maar je draait me steeds weer terug. Als je klaar bent en stopt zeg je.
“Jij hebt een les te leren en ik wil daarbij geen zuchten, steunen of rollen met ogen! Heb je dat begrepen?”
Het is geen vraag, je zegt het kalm, maar je toon maakt mij heel duidelijk dat je menens bent. Je slaat nog een paar keer op mijn billen om je woorden kracht bij te zetten.
“Ja, ik heb het begrepen!”
Antwoord ik piepend. Onder de indruk van je directe aanpak. Je laat me los en bedeesd ga ik met mijn zeer pijnlijke billen weer op mijn plekje zitten. Je legt de paddle terug op de tafel en gaat weer in de stoel zitten om verder naar formule 1 te kijken. Half met tranen in mijn ogen begin ik aan de volgende 10 regels.
Meedogenloos en hard ben je nu zeker voor mij. Ik leer mijn les en hard. Toch voelt het ondanks je hardheid fijn en vertrouwd. Ik voel me veilig en weet dat je om me geeft op jou manier. Dat ik deze les nodig heb en ik niet anders zou willen. Ja het is pijnlijk. Ja het doet vreselijk zeer en ja de afstand voelt groot. Maar ohw wat heb ik dit nodig! Dit is wat ik zocht, dit is wat bij mij miste en ik nu gevonden heb. Die zeer strenge man die hard voor mij kan zijn wanneer dat nodig is, maar ook zo lief en zorgzaam als ik me gedraag. Een man die mij op het juiste pad kan zetten en houden zonder teveel woorden, zonder ruzie maar met kalmte, zorgzaamheid en duidelijk regels en afspraken. Een man die zelf ook een flinke rugzak heeft, net als ik, maar daardoor je elkaar ohw zo goed begrijpt. Een man die ook niet makkelijk praat. Ook ik ben een enorme binnenvetter en ik weet dat het niet goed is, maar altijd maar andere met je gevoelens en je emoties op te zadelen dat wil ook ik niet. Ik heb het liever leuk en gezellig met elkaar. Probeer altijd positief te zijn en de positieve kanten van moeilijke dingen op te zoeken. Een goed gesprek is af en toe fijn, maar dat komt vanzelf en kan je niet forceren.
Als we eenmaal bij de laatste 10 regels aankomen zeg je.
“Als je straks de laatste regel geschreven hebt dan mag je nog 1 sigaret roken, maar wel over de knie terwijl je met de badborstel krijgt. Dus zet de asbak maar vast op de grond naast de stoel.”
Ik gehoorzaam en plaats de asbak waar je deze hebben wil. Daarna ga ik netjes aan mijn laatste regels beginnen. Mijn arm doet pijn en mijn billen zijn echt vreselijk gevoelig. Ik ben bang dat ik meer slaag niet aan kan en heb echt een hekel aan de badborstel! Dat ding doet ook zo’n zeer! Bij de laatste regel ben ik aan het twijfelen. Al weet ik dat treuzelen me niet gaat helpen. Even staar ik naar de laatste regel, dan naar jou en dan naar de badborstel die netjes op de tafel ligt te wachten om mijn billen verder in vuur en vlam te zetten. Ik sta op. Jij staat ook op. Mijn maag knijpt samen en ik krijg een brok in mijn keel. Ik zit dicht tegen mijn breekpunt aan. Ik kan niet meer. “Het spijt me echt!” Wil ik zeggen, maar ik krijg de woorden niet uit mijn mond. Ik sta vastgenageld aan de grond terwijl jij met de badborstel richting de stoel loopt. Het laatste deel van mijn pak slaag. Ik wil niet meer, maar ik moet deze les leren. Ik heb mijn les al wel geleerd, maar dit zet toch nog even de puntjes op de i. Ik vraag voor mijn gevoel met een bevende stem om mijn straf. Je neemt plaats op de stoel.
“Pak maar een sigaret en steek die maar aan.”
Zeg je. Ik gehoorzaam met tegenzin.
“Kom maar liggen.”
Zeg je als ik mijn sigaret heb aangestoken. Ik buig me zo goed als dat het gaat langzaam over je knie. Je pakt me stevig vast.
“Begin maar te roken!”
Zeg je terwijl je een paar keer hard slaat met de badborstel. Ik begin vreselijk te piepen en te vechten. Het doet zo’n zeer! Mijn hoofd zegt dat ik stil moet blijven liggen en dat wil ik ook wel, maar mijn lichaam vecht als een beest om los te komen. Weg van de pijn. Als je even stopt neem ik trillend een trekje van mijn sigaret. Direct begin je weer te slaan en pakt me nog steviger vast. Uiteindelijk en sneller dan ik het in de gaten heb lig ik over 1 been met mijn benen tussen jou benen vast geklemd. Ik probeer mijn andere hand nog naar mijn billen te brengen maar doordat je schuin bent gaan zitten is dat een mislukte poging. Als je weer even stopt staan de tranen al in mijn ogen en vecht ik ertegen. Ik wil niet gaan huilen maar weet diep van binnen dat het niet langer moet duren. Ik neem nog een trekje van mijn sigaret. Het roken lukt echt niet goed en gaat zoveel langzamer dan ik had gehoopt. Als je weer gaat slaan begin ik te proesten van de rook en te piepen van de pijn. Ik gil, ik vecht, ik wil me overgeven maar dat lukt me niet.
“Ik stop pas als je je sigaret op hebt!”
Zeg je.
“Maar ik wil niet meer roken!”
Proest en piep ik. Je stopt.
“Dus je gaat stoppen met roken?”
Vraag je me.
“Ja!”
Antwoord ik piepend, smekend bijna.
“Maak je sigaret maar uit dan, je krijgt er nog 20 en die zullen hard zijn!”
Zeg je. Snel doof ik mijn sigaret. Ik wil niet meer.
“Nee. Alsjeblieft.”
Smeek ik. Maar je bent hard en meedogenloos. Ik zal mijn les leren tot de laatste klap.
“Jawel je kan dit! Het is veel erger wat er allemaal met roken kan gebeuren! Tel maar mee.”
Is je antwoord en je begint direct hard met de badborstel op mijn billen uit te halen. Snel tel ik mee. Ik heb het gevoel dat mijn billen helemaal blauw en beurs zijn. Zo voelen ze wel. De laatste 20 tikken verdeel je in een snel tempo over mijn billen. Ik vecht maar verlies. De tranen staan in mijn ogen en mijn breekpunt staat op het randje.
“Nu zijn je billen blauw, maar moet ik je nog een keer straffen voor het roken zullen ze zwart zijn.”
Ik neem je woorden in me op en wil zeker geen derde keer straf hiervoor meemaken. Dan mag ik overeind komen maar voel dat het voor mijn gevoel nog niet genoeg is. Ik wil breken, ik wil me overgeven, maar mijn hoofd laat het niet toe. Ik sta voor je en je vraagt me.
“Kijk me aan. Heb je genoeg gehad?”
Even kijk ik je aan, maar mijn blik dwaalt alweer snel af naar de grond. Ik wil zeggen ja, maar schud met mijn hoofd van nee. Je pakt me bij mijn arm en gaat weer op de stoel zitten, trekt me terug over je knieën. Ik krijg nog een paar flinke tikken met de badborstel en daarna zet je me weer overeind.
“Heb je nu genoeg gehad?”
Vraag je nogmaals. Eigenlijk niet maar ik zeg.
“Ja ik heb genoeg gehad.”
“Ik ben er niet gerust op.”
Is je antwoord. Je pakt me bij mijn arm en begeleid me over de leuning van de stoel. Je pakt weer het leren instrument erbij dat op een dikke riem lijkt en loopt om me heen. Even laat je het instrument op mijn billen rusten en haalt dan uit. Ik schiet overeind. Ik kan dit niet. Het is genoeg. Maar toch diep van binnen baal ik van mezelf het op te geven, het gevoel van overgave is er wel, maar het stapje om te breken is toch nog te beangstigend.
“Nee, ik kan dit niet meer!”
Ik zeg het met een krakende stem die op huilen staat.
“Ja, als jij nee schud bij de vraag of je genoeg gehad hebt dan ga ik er vanuit dat je meer nodig hebt.”
Je hebt gelijk. Eigenlijk heb ik niet genoeg, maar breken, dat wil ik nog niet. Of wel? Het is verwarrend en ik besluit het zo even voor mezelf te laten. Ik mag mijn broek weer optrekken en daarna neem je me in je armen, ik voel weer tranen op wellen. Je zegt me dat ik het goed gedaan heb. Bent trots op me. Dat voelt goed. De knuffel is voor mij veel te snel voorbij. Het liefst kruip ik nu bij je op schoot, nog even klein zijn in je armen. Ik voel me leeg, alle stress is weg. Ik vertel je.
“Ik zat echt heel dicht tegen mijn breekpunt aan.”
“Het is niet mijn bedoeling om je te breken. Maar een derde keer wil je echt niet meemaken. Dan breek ik je wel en dat kan ik binnen tien minuten.”
Ik geloof je. Maar voor nu is het goed en gaan we samen over op het volgende. De sessie is voorbij. We hebben afgesproken om te gaan gourmetten. Samen staan we in de keuken alles klaar te maken voor de gourmet. Ik ben het helemaal niet gewend om geholpen te worden. Die dingen samen te doen, maar vind het fijn en ook leuk. Ik geniet van je aanwezigheid, het even niet alleen zijn. Ookal weet ik dat het straks weer voorbij is en we allebei onze eigen weg weer zullen gaan. Na zo’n heftige sessie heb ik eigenlijk altijd wat langer aftercare nodig, maar ik wil je niks opdringen dus ik zeg niks en besluit er van te genieten en het leuk te hebben met je in de tijd die we samen hebben.
Het word een gezellige avond. We besluiten aan de voortafel te gaan gourmetten met een film erbij. We praten wat over van alles. Ook over relaties. Jij bent erg duidelijk dat je er nog niet uit bent wat je wil. Voorlopig nog geen relatie of vaste D/s relaties. Of je het wel of niet met de kink wil. Uiteindelijk, misschien ben je er wel aan toe. Ik geef toe dat een open relatie met kink voor mij een goede relatie zou zijn. Maar ik weet ook dat jij veel jaloezie om je heen daarmee hebt meegemaakt. Misschien durf je het daarom nu wel niet aan. Ik wil zeggen dat ik anders ben, ik ben niet snel jaloers en al dankbaar met gewoon een vaste D/s relatie. Maar het toegeven, het tegen je zeggen, dat durf ik niet. Ik heb dan het idee dat ik je iets opdwing. Een gevoel? Een wens? Iets waar jij niet aan toe bent. En ik ook niet zeker over ben of je die stap wel met mij zou willen zetten überhaupt. Zo af en toe met je af te spreken vind ik ook heel fijn en dat wil ik zeker niet verpesten.
Als we eenmaal klaar zijn en beidde propvol zitten van de gourmet, ruimen we samen de tafel leeg. Zetten we samen alles in de vaatwasser en de spullen die over zijn en bewaard kunnen worden in de koelkast. Ik begin voorzichtig de gourmetplaat schoon te maken met een sponsje. Maar het lukt niet erg goed. Je komt er eens bij kijken.
“Het zit een beetje vastgekoekt! En hard boenen kan niet, want er zit een beschermlaagje op wat je er anders afschraapt.”
“Ja wat doe je ook moeilijk, dat moet je ook niet doen met een spons, water en zeep. Dat moet je doen als de plaat nog een beetje warm is en dan met wat keukenpapier.”
Eigenwijs ga ik door met het sponsje. Je geeft me een harde tik op mijn met broek bedekte billen.
“Eigenwijs!”
Zeg je.
“Auw! Ja dat weet ik, maar jij hebt die plaat uitgezet.”
“Ga eens aan de kant.”
Zeg je wat lachend en pakt wat papier. Je neemt het schoonmaken van me over en ik ga er bijdehand bij staan kijken. Je voelt mijn onrust en ziet waarschijnlijk ook mijn bijdehante houding. Je besluit dat het genoeg is. Legt het papier op de plaat en pakt mijn arm vast. Terwijl je me aan mijn arm naar de eettafel begeleid en een stoel onder de tafel weg trekt zeg je.
“Kom jij nog maar eens even mee over de knie.”
De kriebels vliegen door mijn buik. Je directe aanpak had ik even niet aan zien komen. Je neemt plaats op de stoel en trekt mijn broek tot net onder mijn billen. Ook mijn slip gaat naar beneden en je trekt me over je knie. Je geeft me een kort maar hard pak slaag. Als je klaar bent vraag je.
“Ga jij nu wat rustiger doen?”
Ik hoor in je stem dat je er plezier in hebt maar ook even duidelijk wil zijn.
“Ja.”
Piep ik. Je slaat nog een paar keer hard op mijn billen en daarna mag ik weer recht gaan staan. Ik kijk je met een pijnlijke glimlach en met mijn handen op mijn billen aan. Je grinnikt. En staat op. Rustig ga je weer verder met het schoonmaken van de gourmetplaat. Ik ga er wel weer bij staan maar niet bijdehand. Ik weet mijn plek weer.
Als de plaat schoon is doen we deze samen in de doos en zet jij de doos weer netjes bovenop de kast. Ik ben nog wat aan het schoonmaken en je zegt me dat ik moet gaan zitten. Je bied me koffie aan en dankbaar zeg ik.
“Graag.”
Samen drinken we nog wat en kijken we nog wat tv. Het liefst kruip ik even tegen je aan op de bank, maar ik doe het niet. Ik weet niet hoe je het op zou vatten en zelf ben ik ook niet van het plakkerige gedoe. Maar nu even wel. Toch hou ik mezelf onder controle en blijf ik netjes in mijn eigen hoekje op de bank zitten, maar wat zou ik graag nu even die afstand wat kleiner hebben. Even knuffelen.
Uiteindelijk is het tijd om afscheid te gaan nemen. Ik sluit het huis af en samen rijden we richting de ontmoetingsplek waar we allebei onze eigen weg weer zullen nemen. Onderweg zien we dat we iets te laat zijn en je pas na een half uur verder kan. Ik besluit bij je te blijven wachten en in de auto praten we weer wat over relatie’s en toekomstbeelden. Rugzakken en gevoelens waar je niks mee kan. Maar nog kan ik je mijn toekomstbeeld maar deels geven, want ik wil je niet belasten met gevoelens of een situatie ongemakkelijk maken omdat jij er niet aan toe bent en ik niet weet hoe jij mij ziet. En nogmaals het zo af en toe met je afspreken vind ik ook al heel erg fijn en wil ik hierdoor niet verpesten.
Het afscheid is daar. Je geeft me nog een knuffel en stapt de auto uit. Drie keer draai je je naar me om en zwaai je even. Ik zwaai terug en kijk je na. Weer alleen rij ik naar huis. Als ik thuis kom is het al laat in de avond en besluit ik een wijntje te nemen. Ineens spot ik de stoel die je midden in de kamer hebt laten staan. Weer vliegen er wat kriebels door mijn buik en twijfel ik even of ik de stoel wel terug moet zetten. Na een tijdje besluit ik het wel te doen en langzaam schuif ik de stoel terug op zijn plek. We appen nog een paar keer deze avond en ja ook over de stoel! Je had deze als signaal voor me laten staan en dat signaal was goed binnen gekomen. Toch nog even die laatste waarschuwing. Als ook jij thuis bent ga ik richting mijn bed.
Zaterdag
De volgende morgen wordt ik eenzaam wakker. Ik merk wat in een subdrop te zitten en spontaan rollen er wat tranen over mijn wangen. Beneden app ik je en zeg ik het je wel. Weer tranen waar ik niet aan toe wil geven want de sessie was zo fijn! Ik heb zo’n fijne dag gehad! Je gaat er wel op in maar niet veel en je er verder mee lastig vallen wil ik ook niet. Ik besluit even te bellen met mijn vriendin en dat helpt wat. Als we opgehangen hebben pak ik mijn iPad en begin ik dit te schrijven. Het helpt maar niet voldoende dus klap ik mijn iPad weer dicht en besluit ik niet alleen in huis te blijven zitten omdat ik alleen maar dieper de subdrop in ga en besluit daarom mijn dochter eerder op te gaan halen. Al snel als ik haar weer bij me heb kom ik terug uit mijn subdrop en thuis gekomen doen we samen wat leuke dingen. Gamen, tv kijken en eten we wat restjes van de gourmet. De subdrop is voorbij. Het gewone leven begint weer en waar de toekomst me brengen zal dat weet ik niet. Maar ik kan er wel weer even tegen aan en hoop weer snel af te kunnen spreken met je voor de volgende sessie. Als mijn billen weer wat bijgekleurd zijn natuurlijk! En liever een keertje geen straf verdient heb.
Users Today : 85
Users Yesterday : 122
Users Last 7 days : 1053
Total Users : 171101
Views Today : 625
Views Yesterday : 685
Views Last 7 days : 5647
Total views : 1067748