Beth Harmon zat aan het bord in het kleine, sfeervolle café waar ze vaak kwam om te schaken. Het was een rustige namiddag en de zon scheen door het raam, waardoor het hout van de tafel een warme gloed kreeg. Terwijl ze haar stukken opzetten, kon ze niet helpen maar denken aan haar volgende toernooi. Maar deze keer was het anders. Ze voelde een sprankje nerveuze spanning, niet alleen om het spel, maar om de aanwezigheid van iemand die haar elke keer weer wist te fascineren.
Dat iemand was Lucas, een oudere schaker die al vele jaren in de competitie zat. Hij had een rustige, kalme uitstraling en een scherpe geest. Beth had hem voor het eerst ontmoet tijdens een lokaal toernooi, waar hij haar niet alleen had verslagen, maar ook een paar waardevolle lessen had gegeven. Hij zag potentieel in haar, iets wat ze toen zelf nog niet volledig erkende. Sindsdien hadden ze een ongewone band ontwikkeld, met hem als haar mentor en haar als zijn veelbelovende leerling. Zijn kalme houding en analytische geest waren een perfecte aanvulling op haar intuïtieve speelstijl.
Terwijl ze nadacht over haar openingszetten, kwam Lucas binnen, zijn handen vol met boeken over schaken en strategieën. Hij begroette haar met een warme glimlach en ging naast haar zitten. “Klaar voor een uitdaging?” vroeg hij, zijn ogen glinsterend van enthousiasme.
“Altijd,” antwoordde Beth, haar hart maakte een sprongetje. Het was niet alleen het schaken dat haar zo aantrok; het was ook de manier waarop hij haar liet voelen. Hij geloofde in haar, en dat gaf haar een zelfvertrouwen dat ze nog nooit eerder had ervaren.

De dagen gingen voorbij en hun sessies werden steeds intenser. Lucas leerde haar niet alleen de tactieken van het schaken, maar ook de filosofie erachter. Hij sprak over geduld, strategie en de schoonheid van het spel.

Beth merkte dat Lucas niet alleen geïnteresseerd was in het schaken. Hij gaf om haar, wat nieuw en verwarrend voor haar was. Hij praatte niet alleen over zetten en strategieën, maar ook over haar leven buiten het bord. De gesprekken gingen van haar kindertijd tot haar dromen voor de toekomst.
Het was een band die zich langzaam maar zeker ontwikkelde, sterker dan ze ooit had kunnen verwachten.
De sessies gingen door en hun vriendschap groeide. Lucas leerde haar niet alleen over
openingszetten en eindspelen, maar ook over discipline en focus. Hij gaf haar boeken om te lezen, analyseerde oude partijen, en hielp haar om de theorie te begrijpen achter de zetten die ze maakte.
“Denk aan schaken als een strijd,” zei hij op een dag. “Elke zet heeft een doel, een reden. Als je dat begrijpt, wordt je spel veel sterker.”
Met elke les groeide Beth’s vertrouwen. Ze begon de theorie te combineren met haar intuïtie, en haar spel ging hierdoor sterk vooruit. Maar de druk om de mensen die in haar geloofden niet teleur te stellen zorgde er voor dat ze soms destructief gedrag vertoont. Een avond, na een vermoeiende trainingssessie, voelde ze de drang om te ontsnappen aan deze druk. Ze ging naar een bar, alleen. De sfeer in de bar was uitnodigend, maar diep van binnen voelde ze de schuld al opkomen. Ze nam zich altijd voor om het bij één drankje te houden, maar dit lukte haar nooit.

Die avond, terwijl ze al meer dan een paar glazen had gedronken, begon ze zich verloren te voelen. Haar gedachten waren een chaos, en ze kon niet stoppen met denken aan de verwachtingen die Lucas en anderen van haar hadden. Het was op dat moment dat haar telefoon trilde. Een bericht van Lucas. “Maak je geen zorgen. Ik geloof in je. Maar als je me nodig hebt, bel me.”
Dat was alles wat ze nodig had. Ze had de neiging om het allemaal alleen te doen, maar op dat moment besefte ze dat ze dat niet hoefde. Ze belde hem, en binnen enkele minuten stond hij voor haar, bezorgd en kalm. Zijn aanwezigheid was als een anker in de storm van haar gedachten.
“Beth, wat is er aan de hand?” vroeg hij, met een bezorgde stem. “Je ziet er niet goed uit.”
Ze wist dat ze met hem moest delen wat er in haar omging, maar de woorden kwamen moeilijk.
Uiteindelijk vertelde ze hem over de druk, over haar angsten om te falen, en over hoe ze soms het gevoel had dat ze het niet aan kon. Lucas luisterde aandachtig, en zijn steun gaf haar de kracht om verder te gaan.
“Je bent niet alleen,” zei hij uiteindelijk. “ Maar bel me alsjeblieft wanneer je je slecht voelt, Beth. Ik wil niet dat je weer in je oude gewoontes terug valt.”

De komende dagen kreeg Beth nieuwe energie. De trainingen met Lucas waren intenser geworden, maar ook leuker. Hij hielp haar om zichzelf uit te dagen en moedigde haar aan om meer te lezen over schaaktheorie.

Op de dag van het toernooi was Beth nerveus. De hallen waren gevuld met andere spelers en de energie was bijna tastbaar. Tijdens haar toernooi stond Lucas aan de zijkant, zijn aanwezigheid een geruststelling. Terwijl ze haar partijen speelde, voelde ze de druk toenemen. Maar elke keer dat ze twijfelde, dacht ze aan Lucas en de woorden die hij had gezegd: “Je bent niet alleen.”

Haar eerste partij verliep soepel. Ze won en voelde een golf van euforie. De volgende partij was uitdagender, maar ze vond kracht in de lessen die Lucas had gegeven. Langzaam maar zeker begon ze in haar ritme te komen, en de overwinning voelde steeds dichterbij.
Maar in de laatste ronde, tegen een ervaren tegenstander, merkte ze dat de druk haar weer begon te overweldigen. De zetten leken te vervagen, en ze begon te twijfelen aan zichzelf. Terwijl ze op het punt stond om een cruciale zet te doen, voelde ze de angst in haar opkomen.
Op dat moment zag ze Lucas aan de zijkant staan, zijn blik vol aanmoediging. Hij gaf haar een subtiele knipoog, en dat gaf haar de kracht die ze nodig had. Met een diepe ademhaling maakte ze haar zet en voelde de spanning in haar schouders verminderen. Het spel draaide en uiteindelijk won ze, haar hart bonsde van vreugde en opluchting.
Na de overwinning zocht ze Lucas op, die met een trots glimlach op haar wachtte en haar omhelsde.
“Je hebt het gedaan, Beth! Ik wist dat je het kon!”

“Ik had je steun nodig,” antwoordde ze, haar ogen straalden van geluk. “Zonder jou had ik dit niet kunnen bereiken.”

De avond na het toernooi besloot Beth met vrienden uit te gaan. Het was een spontane beslissing, en ze voelde een golf van opwinding. Terwijl ze lachten en dronken, voelde ze de spanning van de afgelopen weken van haar afglijden. Ze dronk eerst enkele glazen, maar dit liep al snel uit de hand en naarmate de avond vorderde, voelde ze zich steeds verloren. Haar vrienden waren bezorgd om haar en stelden voor wat rustiger aan te doen, maar Beth gaf hier geen gehoor aan. Toen Beth nog een paar glazen had gedronken en ze nog met moeite recht kon staan besloot een van haar vrienden
dat het genoeg was geweest. Hij bracht haar onder protest van haar kant naar huis.

Diezelfde nacht ontving Lucas een bezorgd bericht van een van Beths vrienden. “Ze is weer aan het drinken,” stond er in de tekst. “We maken ons zorgen. Ze is niet zichzelf.”
Lucas voelde een golf van frustratie door zich heen gaan. Hij had het gevoel dat hij haar zou willen kunnen beschermen tegen zichzelf.
De volgende ochtend was Beths hoofd zwaar van de kater. Ze had een paar uren geslapen en toen ze wakker werd, voelde ze zich ellendig. Haar telefoon trilde op het nachtkastje; het was een bericht van Lucas. “We moeten praten. Vandaag. Ik maak me zorgen.”
Beth voelde een knoop in haar maag. Ze wilde het vermijden, maar ze wist dat ze niet kon ontsnappen aan zijn bezorgdheid. De hele ochtend trok ze zich terug, wat er de vorige avond was gebeurd spookte door haar hoofd. Uiteindelijk besloot ze naar Lucas te gaan. Toen Lucas de deur voor haar open deed kon ze zijn teleurstelling op haar gezicht lezen.

“Wat is er aan de hand, Beth?” vroeg Lucas, zijn stem kalm maar met een ondertoon van
bezorgdheid. “Dit kan niet zo doorgaan.”
Ze opende haar mond om te antwoorden, maar de woorden kwamen niet. Wat kon ze zeggen? Dat ze de controle had verloren? Dat ze zich eenzaam voelde, zelfs in een menigte? “Ik… ik had een beetje plezier,” stamelde ze uiteindelijk.
“Een beetje plezier? Dit is niet wat je nodig hebt;” snauwde Lucas, zijn geduld was op. “Je hebt jezelf in gevaar gebracht, en dat kan ik niet negeren. Je bent beter dan dit.”
De woorden sneden door haar heen. Ze voelde de hitte van schaamte opkomen, maar ook frustratie.
“Waarom maak je het zo moeilijk?” zei ze defensief. “Ik ben het gewoon aan het vieren. Ik heb net een toernooi gewonnen!”
“En wat dan nog? Dit is niet de weg naar succes,” antwoordde hij, zijn stem verhardend. “Je denkt dat je het onder controle hebt, maar je staat op het punt om alles te verliezen waar je voor hebt gevochten.”
Beth’s hart bonkte in haar borst. Ze kon de pijn in zijn woorden voelen, maar ze wilde zich niet laten vertellen wat ze moest doen. “Ik ben geen kind, Lucas. Ik weet wat ik doe!”
“Blijkbaar niet!” riep hij. “Ik kijk naar je en ik zie iemand die zichzelf langzaam verwoest. Dit is niet de Beth die ik ken, en ik ben bang dat ik niet meer kan toekijken.”

Beth sloeg haar ogen neer; de woorden sneden dieper dan ze had verwacht. “Ik weet niet hoe ik hiermee moet omgaan,” fluisterde ze, nu kwetsbaar. “Ik voel me verloren.”
Beth voelde de tranen opkomen, maar ze wilde niet zwak zijn. “Dus je geeft op? Is dat het?” vroeg ze, haar stem trilde.
“Ik geef niet op, maar ik kan je niet dwingen om te veranderen,” zei hij, zijn toon verzachtend. “Ik ben hier om je te steunen, maar ik kan je niet helpen als je niet wilt luisteren.”
“Ik wil het,” zei ze uiteindelijk, haar stem schor. “Ik wil veranderen. Maar het is moeilijk.”

Dat begrijp ik,” zei hij. “Ik wil je helpen, niet alleen als schaker, maar ook om je leven op orde te houden. Maar ik wil dat niet op een traditionele manier doen.”
Ze keek hem nieuwsgierig aan. “Wat bedoel je?”
Lucas leunde naar voren, zijn stem klonk serieus. “Ik wil dat je me toestaat om je verantwoordelijk te houden voor je keuzes. Als je destructief gedrag vertoont, wil ik dat je dat voelt.”
Beth’s hart maakte een sprongetje van schrik. “Wat bedoel je precies met ‘voelen’?”
“Als je weer begint te drinken of jezelf op een andere manier in de problemen brengt, wil ik dat je straf krijgt,” legde Lucas uit.
“Een straf?” vroeg Beth, haar ogen groot van verbazing. “Wat voor straf dan?”
“Wanneer je iets doet waarmee je jezelf schade toebrengt wil ik je een spanking geven, zei hij, zijn blik vastberaden. Wanneer je destructief gedrag vertoont zet je jezelf, je toekomst, en alles wat je hebt opgebouwd op het spel. Ik wil je helpen om dat te voorkomen.”
Beth voelde een mix van emoties door haar heen gaan. Aan de ene kant vond ze het idee van ‘spanking’ vreemd en zelfs intimiderend. Maar aan de andere kant begreep ze de onderliggende motivatie. “Ik snap het. Maar… wat als ik het gewoon niet kan? Wat als ik weer terugval in oude gewoonten?”
“Dat is precies waarom ik dit voorstel,” zei Lucas. “Breken met destructieve gewoontes is niet gemakkelijk. En als je deze strijd wilt winnen, moet je het op een andere manier benaderen. Je moet de consequenties van je acties onder ogen zien.”
Beth slikt, de kans om beter te worden is verleidelijk, maar het idee van spanking voeld als een zware last. “Dus je zegt dat je de rol van mijn mentor wilt combineren met een soort… disciplinaire rol?”

“Ja,” antwoord Lucas. “Ik geloof dat dit je kan helpen, zodat je je op een verantwoordelijkere manier gaat gedragen.

Beth leund achterover en denkt na. De woorden van Lucas klinken logisch, en ze vertrouwd hem volledig, maar het idee om een soort discipline te accepteren maakte haar nerveus. “En als ik het niet wil? Wat als ik gewoon wil blijven schaken en mijn eigen keuzes maken?”
“Dat kan, maar dan loop je het risico dat je weer in dezelfde valkuil valt,” antwoordde Lucas. “Je weet wat er kan gebeuren als je niet oppast. Het is aan jou om te beslissen wat belangrijker voor je is.”
De stilte die volgde was gevuld met onuitgesproken woorden. Beth voelde de zwaarte van zijn voorstel. Het was een kans, maar het was ook een verplichting. Ze wist dat ze de verandering nodig had, maar het idee van straf voelde als een stap in het onbekende.
“Ik wil het proberen” zei ze uiteindelijk, haar hart bonzend van zowel angst als vastberadenheid.
Lucas knikte, en hij omhelzde haar. “Ik weet dat dit geen gemakkelijke keuze is voor je, maar ik vind het heel dapper van je dat je dit wilt aangaan.”

Beth, ik vind dat je ook straf hebt verdiend voor wat je afgelopen nacht hebt gedaan. Je hebt jezelf in gevaar gebracht en je vrienden en mij ongerust gemaakt, zei Lucas terwijl hij haar loslaat uit zijn omhelzing. Hij kijkt haar nu met een serieus gezicht aan.”

Beth schrikt van deze woorden en ze voelt zich zenuwachtig worden, maar ze knikt.
Gezien jouw kater lijkt het me best dat je morgen langskomt om je straf in ontvangst te nemen. Ik stel voor dat we vandaag je spel vanop de toernooien analyseren.
“Maar ik heb gisteren nog maar een toernooi gespeeld”, reageert Beth verontwaardigd.

Ja, en als je je gisteravond wat beter gedragen had zou ik het daarmee eens geweest zijn. Bekijk deze extra trainingssessie maar als het eerste deel van je straf, zegt Lucas op een strenge toon.
Beth schrikt van de strenge toon van Lucas. Ze besluit niet verder tegen hem in te gaan.

De trainingssessie gaat snel voorbij en de rest van de dag kan Beth aan niets anders denken dan aan de spanking die Lucas haar morgen zal geven. Ze heeft nog nooit een spanking gekregen en ze weet niet waar ze zich aan kan verwachten.

De volgende dag vertrekt ze met een gespannen gevoel naar Lucas. Wanneer ze voor zijn deur staat aarzelt ze, wil ze dit wel? Kan ze niet beter terugkeren? Ze draait zich om en wandelt de straat uit.
Wanneer ze aan het einde van de straat is gekomen heeft ze toch spijt en besluit ze terug te keren. Ze weet dat Lucas dit enkel doet om haar te helpen en ze vertrouwd hem volledig. Wanneer ze terug voor zijn deur staat belt ze aan, de deur zwaait bijna onmiddellijk open, door haar getwijfel is ze ongeveer 10 minuten te laat. Lucas omhelst haar wanneer hij haar ziet maar zegt daarna op een serieuze toon dat ze in het vervolg, maar beter op tijd kan zijn als ze hiervoor geen extra straf wilt ontvangen. Beth slikt en ze kijkt Lucas met een onzekere blik aan.

Wanneer Beth de woonkamer binnenkomt gebaart Lucas naar haar dat ze op de sofa mag plaatsnemen. Hij gaat naast haar zitten en kijkt haar doordringend aan.

Beth,” begint Lucas, zijn stem vast en doordringend. “Ik heb gisteren veel nagedacht over de afgelopen weken, over wat er is gebeurd na je overwinning. Het is geweldig om te winnen, en je hebt dat zeker verdiend, maar…”
Terwijl hij spreekt, voelde Beth een ongemakkelijke knoop in haar maag. Haar schuldgevoelens drukken zwaar op haar schouders.
“…maar ik ben bezorgd,” vervolgde Lucas, zijn stem nu nog serieuzer. “Je lijkt je successen te vieren met destructief gedrag. Dat kan niet de bedoeling zijn. Je moet begrijpen dat je jezelf en je toekomst in gevaar brengt.”
De woorden raakten haar diep. Elke zin die hij sprak, voelde als een stekende herinnering aan haar tekortkomingen. Ze wilde hem weerleggen, excuses aanbieden, maar ze wist dat dit niet het moment was. De waarheid was dat ze het zelf ook wist: ze had de controle gisteren weer verloren.
“Dit is geen kleine misstap, Beth,” zei hij, zijn ogen nooit van haar afwendend. “Dit is een patroon.
Het is alsof je denkt dat je jezelf kunt belonen door in oude gewoonten te vervallen. Maar wat je echt doet, is jezelf ondermijnen. En dat breekt mijn hart.”
Ze voelde een brok in haar keel. De teleurstelling in zijn stem raakte haar. Hoe kon ze hem zo teleurstellen? Hoe kon ze zichzelf zo voor de gek houden? De schaamte overspoelde haar.
“Je hebt zoveel potentie,” ging hij verder, zijn stem doordringend. “En ik wil dat je dat ziet. Maar als je deze weg blijft volgen, gaat dat niet alleen jouw schaakcarrière kosten. Het gaat ook je welzijn kosten.”
“Ik zeg dit niet om je pijn te doen,” zei Lucas, zijn stem iets zachter maar nog steeds vastberaden. “Ik zeg dit omdat ik geloof in wie je kunt zijn. Maar dat begint met het maken van de juiste keuzes.”
De boodschap was duidelijk, en het raakte haar als een klap in het gezicht. Ze voelde de hitte in haar wangen toen ze haar blik afwende, ze kon het niet langer verdragen om de teleurstelling in zijn gezicht te zien. Hij pakte haar kin zacht, maar dwingend vast zodat ze niet anders kon dan hem aan te kijken.

“Het is niet gemakkelijk om je gedrag te veranderen, dat begrijp ik,” vervolgde hij. “Maar je moet de keuze maken om jezelf te beschermen. De echte overwinning ligt niet alleen in wat je op het bord doet, maar ook in wat je buiten het bord doet. Het vereist discipline, doorzettingsvermogen en, bovenal, de bereidheid om jezelf onder ogen te komen.”
Ik ga je helpen vanaf nu de juiste keuzes te maken, door je het telkens te laten voelen wanneer je een verkeerde keuze maakt. Met die woorden nam hij een stoel die hij in het midden van de kamer neerzet. Hij gaat erop zitten en klopt op zijn knie. Beth kijkt hem met een onzekere blik aan, maar hoewel hij haar streng aankijkt ziet ze toch ook gerustelling in zijn blik.

Ze wandelt naar hem toe en legt zich enigszins onhandig over zijn knie. Beth is zich plots bijzonder sterk bewust van haar kwetsbare positie. Lucas wrijft even over haar rok, tilt dan zijn rechterhand op en laat deze op haar rechterbil neer komen, Beth schrikt hiervan maar vindt dat de pijn nog wel meevalt. Lucas slaat haar afwisselend op haar linker- en rechterbil, ze voelt dat de warmte toeneemt en dat haar billen beginnen te tintelen. Lucas merkt dat Beth dit goed kan hebben dus besluit hij nog een stap verder te gaan, hij wil zeker zijn dat ze haar stunt van na het toernooi niet meer herhaalt.

Hij pauzeert even en zegt dan “Echte straf krijg je op je blote billen”. Je mag recht staan, je onderbroek naar beneden doen en terug over mijn schoot komen liggen. Beth reageert niet. Dit had ze wel verwacht, maar nu het zover is, twijfelt ze of ze dit nog wil. Wanneer Lucas ziet dat Beth niet reageert trekt hij haar rok wat verder omhoog en geeft hij haar vier klappen op de overgang tussen haar billen en haar bovenbenen. Beth slaakt een zachte gil en haar handen vliegen zonder dat ze er bij nadenkt naar achter. Lucas pakt haar handen beet en klemt ze op haar rug vast. Voor ze goed beseft wat er gebeurd geeft hij haar opnieuw vier klappen op haar bovenbenen. Terwijl hij zegt “Waag het niet je handen nog eens voor je billen te houden”. Gevolgd door “Ben je nu klaar om te
gehoorzamen, of heb je meer aanmoediging nodig?”

Hij laat haar los en Beth staat zo snel ze kan op. Ze was geschrokken van hoeveel pijn zijn hand op haar bovenbenen deed, maar nog meer van hoe streng zijn stem klonk. Ze kende hem als haar lieve zorgzame mentor en ze had gisteren stiekem gehoopt dat hij haar nooit echt streng zou durven straffen.

Lucas ziet aan de tranen die in haar ogen branden dat ze het moeilijk heeft. Ze staat recht maar maakt geen aanstalte om haar onderbroek naar beneden te doen. Lucas besluit haar deze keer te helpen. Hij tilt voorzicht haar rok op en schuift haar onderbroek naar beneden, dan trekt hij haar terug over zijn schoot. Hij trekt haar rok omhoog zodat haar billen zichtbaar worden. Hij geeft haar even de tijd om eraan te wennen en streelt voorzichtig door Beths haar.
Beths gedachten razen door haar hoofd; ze voelt zich kwetsbaar en denkt aan de pijn die het zal doen als hij haar onbeschermde billen slaat. Tegelijkertijd voelt ze zich schuldig over hoe hard ze hem heeft teleurgesteld en hoe bezorgd hij was. Bij die gedachte vullen haar ogen zich met tranen.

Lucas verplaatst zijn hand van Beths haar naar haar billen en begint aan een rustig maar hard tempo op haar billen te slaan. Beth voelt meteen dat dit veel meer pijn doet dan toen hij nog op haar rok sloeg. Ze probeert niet te laten merken hoeveel pijn het doet, maar al snel begint ze met haar benen te trappelen, en niet veel later kronkelt ze over zijn schoot. Lucas houdt haar stevig vast, zodat ze niet veel bewegingsruimte meer heeft. Voor ze het zelf helemaal beseft schiet haar hand voor haar billen.

Lucas pakt haar hand vast en klemt deze vast op haar rug. Dan vraagt hij: “Wat had ik gezegd over je handen voor billen houden? “
“Dat ik dat niet mocht doen.” Antwoord Beth met een trillende stem.
“Inderdaad”, antwoord Lucas , vervolgens haalt hij 10 keer hard uit naar haar bovenbenen. Beth gilt het uit van de pijn.

Lucas zet haar straf hierna weer onverstoord door. Beth weet niet hoe lang ze dit nog vol houdt. Ze probeert uit zijn greep los te komen, maar hij heeft haar zo stevig vast dat ze zich amper kan verroeren. Wanneer hij het tempo opdrijft begint Beth hem te smeken om te stoppen: “Auw auw het spijt me. Stop alsjeblieft. Ik beloof dat ik het nooit meer zal doen.”
Lucas antwoord: “Daar zal ik wel voor zorgen.” En met die woorden blijft hij aan een stevig tempo door slaan. Beth begint te huilen en ligt al snel slap over zijn schoot.

Lucas stop met slaan en vraag haar: “Waarom heb je dit pak slaag gekregen?”
Beth antwoordt tussen het snikken door: “Omdat ik je teleurgesteld heb.”
“En waarom heb je me precies teleurgesteld?” vraagt Lucas.
“Door weer te veel te drinken en mezelf in gevaar te brengen,” antwoordt Beth zachtjes.
Lucas besluit dat dit wel genoeg was voor haar eerste keer. Hij trekt haar bij hem op schoot en houdt haar dicht tegen zich aan.
Hij aait over haar hoofd en zegt dat hij trots op haar is, terwijl ze op zijn schoot uithuilt.
“Ben je nog boos op me?” vraagt Beth met een onzeker stemmetje.
“Natuurlijk niet,” antwoordt hij. “Ik heb je helemaal vergeven.”
“Maar als je het nog eens in je hoofd haalt om zo’n stunt uit te halen, zal ik de volgende keer niet enkel mijn hand gebruiken,” voegt hij eraan toe terwijl hij zacht over Beths haar wrijft.