In een land dat een voormalige sovjet republiek is, maar verder vrij modern en westers georiënteerd,
leeft de traditie dat de bruid vóór en vlak na de huwelijksvoltrekking een tuchtiging ondergaat in de
vorm van een pak op haar billen. Deze tuchtiging wordt voor het huwelijk uitgevoerd door het
ouderlijke gezag en na de huwelijksvoltrekking door de kersverse echtgenoot. Daarbij wordt het
gebruikte instrument door de ouders doorgegeven aan de bruidegom. Zo ook voor de 23-jarige
Svetlana die in het huwelijk ging treden met de 24-jarige Pjotr. Zij woonden weliswaar al 2 jaar
samen, toch vonden zij beiden dat deze traditie in stand moest worden gehouden. Hoewel Svetlana
het er toch wel een beetje moeilijk mee had, omdat aan het gebeuren de nodige ruchtbaarheid werd
gegeven. Het stond weliswaar niet op de uitnodigingen vermeld, maar iedereen wist het. Een pak op
haar billen was zij wel gewend. Gemiddeld 1 keer per maand ging zij bij Pjotr over de knie of moest zij
bij stoel of bed vooroverbuigen en haar billen ontbloten. Toch was de oude leren plak van thuis
daarbij nog niet gebruikt door Pjotr. Dat ging nu wel gebeuren. Svetlana was een zelfstandige
geëmancipeerde jonge vrouw, die eigenlijk de meeste beslissingen in de huishouding nam in plaats
van Pjotr. Zij verdiende in haar sales-functie ook meer geld dan hij. Pjotr voelde zich echter goed als
hij de billen van zijn vriendin en straks echtgenote regelmatig stevig onder handen kon nemen.
Ondanks de pijn vond Svetlana de billenkoek ook niet erg. Zij vond het fijn dat hij zich daar goed bij
voelde en dat zijn mannelijk zelfvertrouwen in hun relatie daarmee toenam. Maar af en toe mocht
het van haar wel een onsje minder. Ze was vanuit haar jeugd bekend met billenkoek. Haar stiefvader
had van tijd tot tijd in haar late tienerjaren haar opvoedingsvlakten bewerkt. Nooit gemeen, maar
wel pijnlijk. Ze had er geen trauma’s aan overgehouden. Het was vrij gebruikelijk in het land en ze
hield van haar stiefvader. De gebruikte leren plak kwam nu weer ter sprake bij de aankomende
huwelijksdag. De wetenschap dat zij die 2 keer, relatief kort achter elkaar op haar billen zou voelen
zorgde toch wel voor de nodige kriebels. Haar stiefvader zou zich na 5 jaar nog eens uitleven voor
een laatste pak op haar billen, waarna Pjotr de leren plak over zou nemen en zij misschien met haar
bruidsjurk nog aan van hem de nodige slagen op haar blote billen in ontvangst moest nemen. Een
verontrustend vooruitzicht, dat haar onwillekeurig over haar billen deed wrijven. Toen de dag en
avond voor de huwelijksdag naderde vroeg zij, initiatiefrijk als ze was, aan haar moeder en stiefvader
of zij het ouderlijke pak op haar billen de avond ervoor mocht ontvangen. Ze zou toch traditioneel in
haar ouderlijk huis slapen. Bovendien was dat handiger om mogelijk doorgelopen make-up op de
huwelijksvoltrekking in de kerk te voorkomen. Ook zouden de gasten in de kerkzaal de klappen niet
horen die normaal luid en duidelijk werden gegeven in de zijkamer van de kerkzaal. Ze had dat
eerder bij een vriendin meegemaakt en dat was toch wel gênant. Haar moeder en stiefvader
stemden in. Sterker nog, haar stiefvader wilde niet met de traditie breken, maar vond het ontbloten
van Svetlana’s billen niet meer passend. Dat was alleen voorbehouden aan haar verloofde en
aanstaande echtgenoot. Er werd voorgesteld dat ze haar volleybalshort aandeed en daar op geslagen
zou worden. ‘Mijn volleybalshort’, dacht Svetlana, ‘die moet ergens in de kast op mijn oude kamer
liggen’. De volleybalshort was een broekje van badstof dat bij het tenue hoorde uit haar volleybaltijd
waarmee ze gestopt was toen ze samen ging wonen met Pjotr. Het broekje bracht herinneringen in
haar naar boven. Ze was aanvoerster van het team geweest en ze speelden op een redelijk hoog
niveau. De coach was een man van de oude stempel van Russische komaf. Als het team er met de pet
naar gooide, dan kwam het wel eens voor dat alle dames na de wedstrijd over de knie gingen.
Wonderwel speelden ze de wedstrijden daarna een stuk beter. Ook kreeg Svetlana als aanvoerster
wel eens in haar eentje op haar billen van de coach in het bijzijn van de anderen, om tijdens een
toernooi een voorbeeld te stellen voor de rest van het team. Ze kon de grote hand van haar coach
nog steeds voelen als die keer op keer hard op haar broekje was neergedaald. Ze had het oude
broekje gevonden op haar slaapkamer. Ze constateerde dat die nu wel een stuk strakker om haar
billen moest zitten dan 5 jaar geleden. Ook was het badstof ter hoogte van haar billen wat dunner
geworden. ‘Zoveel bescherming zal het dus niet bieden’, dacht ze. De avond voorafgaand aan haar
huwelijk was aangebroken en ze dineerde gezamenlijk met de rest van het gezin. Na het eten werd er
nog gezellig wat gekeuveld met een glaasje wijn erbij. Toen werd het tijd om het eerste deel van de traditie ten uitvoer te brengen. Svetlana werd gezegd naar boven te gaan en om te kleden zoals
afgesproken. In haar volleybalbroekje en een T-shirt kwam ze weer naar beneden. Haar knieën
knikten toen ze de trap afliep. Binnen het gezin werd een pak op de billen altijd in de bijkeuken
gegeven, gebogen over een oude opvouwbare huishoudladder met een kussen erover heen. De
deuren naar keuken en aansluitend huiskamer stonden altijd open, zodat alles zo transparant
mogelijk was. Svetlana had vroeger stiekem ook meerdere malen gehoord dat haar moeder hier
voorover had moeten buigen. Maar daar werden dan wel andere instrumenten gebruikt die ze nooit
gezien had, maar wel een scherp en zwiepend geluid hadden gemaakt. Het broekje zat zoals
verwacht super strak om haar billen. Toen Pjotr later van het broekje hoorde, had ze die onmiddellijk
thuis op moeten halen en had ze die nacht erg gevoelige billen gehad. Ze moest de leren plak zelf uit
de kast pakken en afgeven. Toen ze voorover boog kwamen haar billen nog prominenter in het zicht.
Haar stiefvader wreef even kort met de plak over haar billen. Toen haalde hij uit voor de eerste klap.
‘Pats’! De plak klonk luid en schel op haar billen. ‘Auw’ kreunde Svetlana zachtjes. En nog een, ‘pats’!
Zo ging het verder in een relatief langzaam tempo. De pijn was te dragen, maar haar broekje was
toch nog dunner dan ze dacht door slijtage. Gelukkig had ze nooit slagen hoeven tellen. Bij Pjotr
moest dat soms wel, als hij weer eens het gevoel had dat hij zich extra moest laten gelden in huis.
Maar ze had er een hekel aan. Na ca. 30 slagen hield haar stiefvader ermee op. ‘Dit is genoeg voor de
traditie’ zei hij. Wel moet je zoals vroeger nog 10 minuten in de hoek van de bijkeuken staan. Ze
stond op en greep haar billen met beide handen vast er bleef erover wrijven. Dat deed ze altijd en
gelukkig mocht dat ook, eveneens van Pjotr als hij klaar was met haar achterwerk. De zachte badstof
van het broekje was flink opgewarmd door de plak. 10 minuten later kwam ze terug de huiskamer in
voor een omhelzing. Daarna ging iedereen naar bed. Op haar buik liggend wreef ze nog even over
haar roze billen. Morgenochtend zou je er nog maar weinig van zien. Ze dacht bij zichzelf: ‘Zo, deel 1
van de traditie zit er op, dat viel niet tegen’ en ze viel ontspannen in slaap.
De volgende was het vroeg op om deze spannende dag te beginnen. Door moeder, zus en
vriendinnen werd Svetlana aangekleed en opgemaakt. Grinnikend, maar ook bezorgd vroegen
vriendinnen zich af of het erg was geweest gisteravond. Maar toen ze haar in wit satijnen slipje zagen
wisten ze dat het wel mee was gevallen. Na het middaguur begon de kerk vol te lopen met gasten.
Velen luisterden aandachtig of er niets te horen was van de 1e tuchtiging voor het huwelijk. Zij wisten
niet dat die al had plaatsgevonden. Toen er niets kwam waren sommigen enigszins teleurgesteld, in
de veronderstelling dat aan de traditie geen trouw zou worden gedaan deze keer. Pjotr stond samen
met zijn getuige naast het altaar te wachten op zijn aanstaande bruid. Zijn getuige had de ringen in
zijn zak zitten. Er volgde een waardige gang door het gangpad van Svetlana met haar stiefvader. Zoals
gebruikelijk leverde haar stiefvader haar af naast Pjotr vlak voor het altaar. Hier en daar werd een
traantje weggepinkt. Bij het omdraaien van haar stiefvader pakte hij vlot uit zijn binnenzak de leren
plak, die hij redelijk onopvallend aan de getuige gaf. Het ging zo snel dat weinigen het opmerkten.
Maar degenen die het wel zagen keken goedkeurend en fluisterden: ‘ze krijgt toch op haar billen’…
Svetlana had het zelf ook gezien en kreeg extra kriebels in haar buik. Geconcentreerd ging de
ceremonie door. Ze hadden elkaar liefdevol het jawoord gegeven en de ringen die de getuige eerder
aan Pjotr had gegeven werden aangeschoven. Ook had de getuige onopvallend en watervlug de leren
plak aan Pjotr gegeven die nu veilig in zijn binnenzak zat. Ze kusten elkaar liefdevol en er werd
geapplaudisseerd. Over een uur zou de receptie beginnen in het dorpshuis honderd meter verderop.
Svetlana en Pjotr liepen weg van het altaar naar de naast de kerkzaal gelegen priesters ruimte. Die
ruimte stond middels een open plafond in verbinding met de kerkzaal. Toen ze met zijn tweeën
waren haalde Pjotr de leren plak uit zijn binnenzak. Glimlachend fluisterde hij: ‘ik hoorde dat het
gisteravond wel was meegevallen. Nu zal je er van lusten. Til je jurk op en buig over de tafel’.
Geschrokken hoorde Svetlana hem aan. ‘Moet dat nu? Kan dat niet thuis na het feest? Bijna iedereen
zit nog in de kerk’ zei ze zenuwachtig. ‘Wij houden deze traditie in ere, dat mogen onze gasten weten
en hoe langer je gaat discussiëren hoe langer het gaat duren’, zei hij streng. Nu met nog meer
knikkende knieën liep Svetlana naar de tafel waar enkele kandelaars en kommen stonden. Ze tilde
haar jurk op en boog voorover. ‘Kun je niet toch wachten totdat iedereen uit de kerk is? Ze kunnen het horen’ piepte ze. ‘Nee, nu! En maak je billen bloot, snel een beetje’, blafte Pjotr. ‘Ok, dit wordt
toch nog pijnlijk en gênant dacht ze, maar ze gehoorzaamde. Haar inmiddels witte billen waren klaar
voor de 2e tuchtiging volgens de traditie. Pjotr paste de plak, afstand en doel af. Hij hanteerde
immers voor het eerst deze plak. Zo moeilijk kan het toch niet zijn om haar hiermee haar eerste les
na het huwelijk te leren. Hij haalde uit en de leren plak kwam vol op de kwetsbare billen van Svetlana
neer. ‘Klets!’. En nog eens. En nog eens. Links, rechts en op het midden redelijk onderin. De klappen
galmden door het hoge open plafond door naar de kerkzaal. Veel gasten waren al naar buiten
gelopen, maar een groot aantal nog niet. Zij bleven even stil staan om aandachtiger te luisteren.
‘Klets, klets, auw, auw, klonk het. Veel mensen keken goedkeurend, met name de mannen. Maar ook
enkelen schudden het hoofd en fluisterden ‘niet meer van deze tijd, om je vrouw zo op haar billen te
geven. De plak teisterde geruime tijd Svetlana’s ontblote achterwerk. Pjotr ging zorgvuldig te werk.
Hij hield van een egale kleur van beide billen. Geen lelijke extra pijnlijke plekken of beschadigingen.
Toen hield het op. De overgebleven gasten liepen snel te kerkzaal uit, bang om voor luisterende
voyeurs te worden aangezien. Svetlana’s billen waren goed rood, staken af op haar witte jurk en haar
make up was uitgelopen. ‘Ook dat nog’ dacht ze. Maar tot haar verbazing kwamen haar moeder, zus
en de vriendin die tevens haar visagiste was de ruimte binnengelopen. Dit scenario was afgesproken!
Troostende woorden en blikken deden echter veel goed. ‘Wij gaan je weer mooi opmaken. Als het
moet dan komen jullie maar een half uurtje later op de receptie’. Dat bleek niet nodig. Gearmd
kwamen Pjotr en Svetlana een uur later het dorpshuis binnen. Opnieuw werd geapplaudisseerd. De
getuige stootte Pjotr aan en fluisterde: ‘is het nog gelukt allemaal? En of’ zei Pjotr. ‘Zitten wordt wat
lastig voor haar nu’. Svetlana was al begonnen met felicitaties in ontvangst te nemen. Enkelen
fluisterden haar toe dat zij gelukkig de traditie in stand hadden gehouden, waarop Svetlana
meerdere malen bloosde. Die blos was in vuurrode vorm in ieder geval op haar billen aanwezig. Toch
gaf het haar een soort van prettig warm en geborgen gevoel. Maar ze was wel blij dat het een
staande receptie was. Na de receptie werd er uitvoerig gefeest. Het bruidspaar verliet het feest om
middernacht. Ze gingen thuis slapen en morgen op een korte huwelijksreis. De cadeaus hadden ze
meegenomen. Merendeel enveloppen met geld er in. Samen gingen ze het geld nog tellen. Dat viel
niets tegen. Pjotr bedacht al hardop wat ze er allemaal voor konden kopen. Svetlana zei echter
vastbesloten dat het grotendeels naar de spaarrekening ging voor mogelijke kinderkamer in de
toekomst. Natuurlijk had Svetlana gelijk dacht hij, maar ze zei het naar zijn zinnen net iets te vinnig.
‘Ik wil je nog iets anders laten zien voor dat we zo naar bed gaan’, zei hij. ‘Je hebt toch niet al iets
gekocht dat we niet nodig hebben?’, riep Svetlana uit. ‘Wel nodig, maar gekregen’ zei Pjotr zachtjes.
Hij pakte haar hand en liep met haar naar de keuken. Ook zij hadden een bijkeuken. Svetlana begon
iets te vermoeden. ‘Wat ga je doen?’, vroeg ze enigszins ongerust. ‘Haal je niets in je hoofd, want ik
heb genoeg gehad gisteren en vanmiddag’, doelend op de tuchtigingen. ‘Wees gerust, nu niet meer,
maar nu we getrouwd zijn krijg je niet alleen maar met de hand op je billen, maar ga ik ook nieuw
materiaal gebruiken’. Hij opende de kast in de bijkeuken. Aan de binnenkant van de deur hing
inmiddels de leren plak, maar ook een martinet en een paardrijdzweepje. Een cadeau van de vader van Pjotr alvast voor de wittebroodsweken.