Posted on by admin

Linda’s keuze (2)

Linda genoot van de koele wind die langs haar verhitte gezicht streek toen ze het gebouw uitstapte de ochtendlucht in. Ze nam voorzichtig een slokje van de hete koffie die Lenie haar in de hand gedrukt had. Nu kon ze  zich gelukkig ergens op concentreren terwijl ze op de bus stond te wachten die haar naar haar werk zou brengen. Er waren nauwelijks vijf minuten verstreken toen de bus met piepende remmen tot stilstand kwam en de duren zich precies openden op de plek waar ze stond te wachten. De chauffeur knikte en glimlachte toen ze instapte, en het zakje met de bonbon overhevelde naar de hand waarin ze ook de koffie hield. In haar rechterzak zat de strippenkaart die ze van Steven gekregen had op de avond dat hij haar gered had op de avond dat ze haar reclasseringsambtenaar voor het eerst gezien had.

Ze liep door het smalle gangpad van de bus naar achteren, waar ze wilde gaan zitten. De bus begon alweer te rijden. Linda die hier niet op bedacht was, moest halsbrekende toeren uithalen om op de been te blijven. Het resultaat was dat ze gedeeltelijk haar evenwicht verloor en dit moest corrigeren door haar linkerbil tegen de zijkant van een stoel te duwen en tegen de rug van een wat oudere heer. Het contact deed het brandende gevoel van het pak slaag dat ze zo-even had gehad toenemen. Ze reageerde met een klunzig uitgesproken excuus en een onvrijwillige blos op haar wangen. De man antwoordde met een vriendelijke en begripvolle glimlach die Linda een angstig gevoel gaf. ‘Zou hij het weten?’, vroeg ze zich bezorgd af. Ze kende de normen en waarden onder de busreizigers niet. Zijn vriendelijke acceptatie van haar klunzige gedrag leek wat vreemd en bracht haar in verwarring. Alweer iets wat haar uit haar evenwicht bracht…

Toen ze ging zitten, dwong ze zichzelf om onverstoorbaar te blijven kijken, maar ze kon niet voorkomen dat ze ook nu weer verschrikkelijk moest blozen toen haar pijnlijke bips contact maakte met het versleten skai van de bank. Het voelde weldadig  koel aan door de wollen stof van haar broek. Haar billen hadden de bank echter verrassend snel opgewarmd. Deze realiteit herinnerde haar aan het commentaar van Jaap vlak voor hij haar het pak slaag gaf. ‘Het zal wel een poosje duren door dat deel van je lichaam afgekoeld zal zijn.’. De ironie van de huidige bewustwording van warm versus koud bracht een glimlach op haar gezicht.

De rit door de ochtendspits naar haar werk duurde twintig minuten. Linda gebruikte de tijd om de aspecten van de begeleiding die plotseling een gezicht gekregen had, nog eens goed te overdenken. Verder bereidde ze een pittige speech voor, voor haar baas die haar in dit pakket gebracht had. “Hierin?’, vroeg ze zich woedend af. ‘Ik ben een volwassen vrouw, in vredesnaam! Wie heeft er ooit van een begeleidingsprogramma gehoord waarin volwassenen op deze manier op hun blote billen krijgen? Verdomme, zelfs ouders straffen hun kinderen niet meer op deze manier!’, schold ze in zichzelf. In haar gedachten zag ze alle betrokkenen van dit ‘programma’ voor zich. Als ze nu thuis zou zijn dan zou ze met ieder afzonderlijk en met luide stem een hartig woordje gesproken hebben, maar hier in de bus gaf ze er de voorkeur aan ze in de privacy van haar hoofd toe te spreken. In haar binnenste was het die ochtend een drukte van belang, ze moest het pak op haar blote billen een plekje geven, en de wetenschap dat ze over een paar uur een afspraak zou hebben om een volgende te krijgen en de wetenschap dat haar baas Steven, die ze straks op het werk onder ogen zou moeten komen zou weten dat ze net op haar bips had gehad. En dan nog maar te zwijgen dat hij af en toe een telefoontje zou krijgen waarin hij, de man die haar hier ingeluisd had, geïnformeerd werd over de ontwikkelingen en die aan zou kunnen geven dat haar houding weer eens aangescherpt moest worden. Een intense woede kolkte door haar heen.

Terwijl haar gedachten heen en weer slingerden tussen alle emoties die ze voelde, zorgden de spanningen in haar lichaam dat ze af en toe haar kaken op elkaar klemde, haar buikspieren aanspanden en haar billen samenknepen. Haar gedachten werden gebombardeerd, haar maag kneep samen omdat ze de koffie die ze dronk zowel verwelkomde als verafschuwde, haar billen deden pijn iedere keer als de bus over een hobbel of door een kuil reed en tegelijkertijd was er het constante kloppen en jeuken van de natte plek tussen haar benen, als gevolg van alles wat ze meegemaakt had.

Heimelijk liet zee en waarheid die ze jarenlang vermeden had aan de oppervlakte komen. Ongevraagd, zonder bijbedoeling, zonder opzet, was ze in een fantasie terecht gekomen die ze sinds haar adolescentie had. Een onaardig meisje was veroordeeld tot de tuchtschool waar bullebakken van bewakers dagelijks slaag uitdeelden, als onderdeel van de veroordeling of omdat de schoolregels niet goed nageleefd werden. Het grote verschil was dat hoe opwindend de fantasie ook kon zijn, datgene wat ze nu beleefde was de bittere realiteit. Het pak op haar blote bips waarvan ze zich altijd had afgevraagd hoe het zou zijn, was nu werkelijkheid en was veel beschamender en veel pijnlijker dan ze zich voor had kunnen stellen. Daar bovenop waren haar fantasieën kinderlijk (ook al had ze deze nog steeds). Ze was een volwassene, geen tiener. ‘Bovendien’, bedacht ze en voelde de boosheid weer opborrelen door het fundamentele en meest beschamende aspect, waar ze maar niet overheen kon stappen, ‘Niemand heeft het recht me te slaan. Niemand zegt me wat ik wel en niet kan doen. Ik ben een echt pappa’s kindje. Ik wil van niemand een ‘nee’ horen!!!!’

Die laatste gedachte bracht pit in haar tred toen ze de bus uitbeende en de marmeren trappen beklom van het statige gebouw waar de kantoren zich bevonden van het bedrijf waar ze werkte. De rit met de lift deed de irritatie zelfs nog veel verder oplopen, toen de man die uitgestapt was en zij dacht dat ze alleen was, deze op iedere verdieping stopte. Als ze een baksteen had gehad zou ze die waarschijnlijk door het glas in lood in de deur die naar de hal van haar bedrijf leidde, geslingerd hebben. In plaats daarvan smeet ze het zakje met de inmiddels plakkerige bonbon in de prullenbak naast het bureau van Steven’s receptioniste, en liet de klap die dat maakte vergezeld gaan met de nauwelijks hoorbare sneer, ‘verdomde mannen!’

‘Goedemorgen Linda Bols’.

Het stemgeluid van haar werkgever klonk uit een kamertje aan de andere kant van de hal. Steven liep de hal door en kwam bij de receptie staan.

‘Leuk dat je voor de verandering eens een keer op tijd bent’, grinnikte hij.

‘Tja, neem er maar een foto van voor je plakboek en leg het goed vast voor het nageslacht. Fuck you! Het is allemaal jou schuld’. Linda hield zich een beetje in toen ze het geschokte gezicht van de receptioniste zag.  Ze duwde haar werkgever aan de kant en beende de hal door op weg naar haar eigen kantoor. Weg van de oren en ogen die haar teveel aankeken.

Steven liep achter haar aan en deed de deur van haar kantoor achter zich dicht. Hij leunde er met zijn schouder tegen aan en keek toe hoe Linda haar jas in de garderobe smeet. Zonder de jas weer op te rapen, klapte ze de deur dicht.

‘Slechte start van de week?’

‘Niet doen OK? Je weet heel goed hoe mijn week begonnen is!’ Linda kieperde het restje van haar koffie in de prullenbak naast haar bureau.

‘Je hebt in ieder geval genoeg lef getoond door eraan te beginnen, in plaats van je toekomst te vergooien’, grijnsde Steven.

‘Eraan te beginnen? Eraan te beginnen? Zes maanden vernederd worden in plaats van twee jaar de gevangenis in’. Linda schopte tegen haar stoel en ging met haar rug naar haar werkgever toe staan. Ze deed haar armen over elkaar en keek naar buiten, naar twee voetgangers die over het trottoir beneden liepen.

‘Rechter van Dijk is een verstandige man, Linda, en Jaap Smit heeft wonderen verricht bij meiden die nog veel meer ontspoord waren dan jij’.

‘Je hebt me er opzettelijk ingeluisd Steven! Het is pervers!”

‘Het is precies wat je nodig hebt, en als je probeert er je voordeel mee te doen, dan beland je niet in de gevangenis of word je werkloos, maar in plaats daarvan kun je een paar stappen voorwaarts maken op de maatschappelijke ladder’. Steven stapte naar haar toe en pakte haar stevig bij haar schouders en schudde haar door elkaar.

‘Hoe wist je het?’ Linda probeerde haar boosheid weg te duwen.

‘Ik heb je al gezegd dat van Dijk een oude vriend is. Ik heb het genoegen gehad een paar meiden te ontmoeten die hun leven weer helemaal op orde gekregen hebben dankzij hem en het programma dat Jaap Smit en hij ontwikkeld hebben. Ik had je een maand geleden naar hem toe willen sturen en als je je eigen lot niet bezegeld had door je gedrag en je woedeaanval op de snelweg, dan had ik je een vergelijkbare keuze voorgelegd om je baan te kunnen behouden.

‘Dan had ik ontslag genomen’, siste Linda.

‘Ongetwijfeld’, knikte Steven. ‘Nu staan de zaken er gelukkig een stuk beter voor. Ik behoud een talentvolle ontwerpster en jij hebt de kans om uit de negatieve en destructieve spiraal te komen middels een aantal consequenties die niet leiden tot het stigma van een strafblad of zelfs de gevangenis.

‘Het doet verschrikkelijk zeer, wist je dat?’, gromde Linda toen ze achter haar bureau ging zitten.

‘Daar twijfel ik niet aan, maar dat is niet het belangrijkste focus van het programma Linda, het pak slag is een middel om je houding te verbeteren en de nodige respect aan te brengen voor krachten buiten je eigen wil en om je wat kleiner te laten zijn’.

‘Me te kleineren,  bedoel je’.

‘Kleineren? Is dat het? Meer dan in de cel gesmeten te worden, je naakt te moeten uitkleden om gefouilleerd te worden, dat iedere stap gevolg zou worden door mensen die maar half zo slim zijn als jij en veel minder talent en potentieel hebben? Hoelang zou het geduurd hebben voor je geest gebroken was, of erger dat je een vijand gemaakt zou hebben, die je in elkaar geslagen zou hebben, of nog erger?’

Linda had het nog niet van die kant bekeken. Ze had haar keuze gebaseerd op de factor tijd, twee jaar versus zes maanden. Misschien was het verschil tussen de twee kwaden waar ze tussen moest kiezen veel groter dan het leek toen de paddle vanmorgen haar bips in brand zette. Misschien was hetgeen ze gekozen had een stuk genadiger wanneer het afgezet werd tegen een paar van die nare karaktertrekjes die ze had laten zien.

Ze was tenminste vrij om van en naar haar werk te gaan, ze kon kiezen wat ze wilde eten, wat ze op de televisie wilde zien en wat ze wilde dragen. Ze deed het werk dat ze graag wilde doen. Er waren mensen met wie ze kon praten en ze kon mensen van zich afhouden waar ze geen zijn in had. Toen Steven haar kantoor verlaten had, verraste Linda zichzelf met een bijzondere gedachte, ‘dat het niet kunnen beschikken over haar auto en dat ze ’s morgens om 09:00 uur al op haar werk moest zijn’, de vervelendste onderdelen waren.  Ze lachte en liet de boosheid gaan die ze de laatste dagen in haar hoofd had toegelaten.

*****

Leny begroette Linda met een glimlach toen ze zich een kwartier eerder dan afgesproken meldde op het kantoor van de reclassering. ‘Oh, ik ben blij dat je terug bent’, grijnsde de jonge vrouw.

‘Je hebt dit ook meegemaakt, is het niet?’, zuchtte Linda die probeerde het nerveuze gevoel in haar lijf onder controle te houden.

‘Ja, zes maanden of vijf jaar. Ik zit nu in mijn proeftijd. Een jaar’.

‘Hebben ze je gedwongen om hier te komen werken?’, vroeg Linda met het idee dat Leny’s werkzaamheden hier onderdeel van haar straf waren.

‘Welnee. Ik deed de boekhouding voor een accountantbedrijfje toen de secretaresse van Jaap trouwde en naar Almere verhuisde. Deze baan betaald een stuk beter en is lang niet zo van saai’.

Linda moest erom lachen. ‘Niet saai? Dat wil ik wel geloven!’ Toen werd hun gesprek gestoord.

Het geluid van de bel en het openen van de glazen deur achter hen leidde Linda en Leny af. Er stapten een man en vrouw naar binnen, die een koele bries met zich mee namen. Het viel Linda onmiddellijk op dat hij een stuk beter op zijn gemak was dan zij. Ze keek van de een naar de ander en vroeg zich af waarom ze hier waren.

‘Dag Leny, neem ons niet kwalijk dat Wilma te laat is’, groette de man joviaal. Het viel Linda op dat de vrouw bloosde en in elkaar kromp toen ze zich bewust werd van de belangstelling van Linda. Hun ogen ontmoetten elkaar en toen wisten ze het beiden. Linda voelde zich erg tentoongesteld en ze wist dat de vrouw hetzelfde moest voelen.

‘Dag meneer van der Vaart en mevrouw van der Vaart, meneer Smit verwacht u al en vroeg me u direct naar binnen te sturen. Leny liep naar de deur van het kantoor van Jaap en klopte op de deur voor ze deze open duwde. ‘De heer en mevrouw  van der Vaart en mevrouw Bols zijn er, meneer’.

Linda hoorde de leren bureaustoel in het kantoor kraken voor ze de stem van haar reclasseringsambtenaar hoorde.

‘Mooi’. Klonk zijn stem van binnen, even later verscheen hij in de deuropening. ‘Kom binnen meneer en mevrouw van der Vaart’. Hij loodste hen naar binnen en gaf Linda een glimlach voor hij zich tot Leny richtte.

‘Leny, wil je Linda naar de geluidsdichte kamer brengen? Er ligt daar wel wat te lezen. Je ken het wel’.

‘Ja meneer’, knikte Leny.

‘Ik kom zo bij je’, zei hij tegen Linda. De glimlach was verdwenen en had plaats gemaakt voor iets wat Linda op wreedheid vond lijken’. ‘Ga met Leny mee en doe wat ze zegt’.

Dat was het. Hij deed de deur dicht en liet Linda bij Leny, die nu een stuk minder spraakzaam was,  achter.

‘Ik neem aan dat je een ongemakkelijke ochtend achter de rug hebt?, vroeg Leny terwijl ze Linda naar een klein kamertje achter de receptie loodste.

‘Waarom vraag je dat?’, vroeg Linda, een beetje in de war gebracht door de plotselinge verandering in de stemming.

‘Je moet in de hoek staan wanneer je je door je humeur  laat leiden’, legde Leny uit.

‘Huh?’, Linda kon de uitleg niet helemaal volgen.

‘Je leert het wel. Hier is het de gewoonte dat je in die hoek gaat staan daar bij het scherm en toetsenbord. Leny leidde Linda naar een kamertje dat kleiner was dan het kamertje achter het kantoor van Jaap, maar wat op dezelfde manier was ingericht. Er hingen allemaal strafinstrumenten aan de muur boven een eenpersoons bed. Een pluche liefdesstoel en een bijpassende stoel stonden voor het haardvuur, maar afgezien daarvan, bijna verscholen achter de deur waren een plat scherm en een toetsenbord zichtbaar boven twee op de vloer geschilderde voetafdrukken. Een paar meter verderop, in het midden van de kamer, stond een stevige stoel met een rechte rug, waarop een grote houten haarborstel lag, met de harige kant op de zitting van de stoel.

‘Wanneer ik de deur dicht doe, ga je daar staan, met je voeten op de afdrukken, doe je je broek en onderbroek omlaag zodat je bips bloot is en lees je het bericht dat op het scherm staat. Hij weet wanneer je iets niet onmiddellijk doet, OK. Je wilt vanavond niet nog een keer met de paddle als je daar kennis mee gemaakt hebt’, zei ze met een hoofdknik naar de haarborstel op de stoel. ‘Volg dus mijn advies en doe ze naar beneden en begin te lezen zodra ik de deur dichtgedaan heb, OK?’. Leny deed de deur dicht.

Linda’s maag kromp paniekerig samen.  Voor ze iets kon zeggen was Leny weg en de deur dicht. ‘In de hoek staan?’, fluisterde ze en keek naar de vreemd ingerichte hoek van de kamer. Terwijl ze de rest van de kamer rondkeek, voelde Linda het verzet groeien om de opdrachten uit te voeren en de adviezen op te volgen. Als ze dit zou doen dan zou ze kennis moeten nemen van wat er op het scherm zou verschijnen en zich bewust worden van het pak slaag wat snel zou volgen.

Hoewel ze geen moment twijfelde aan de oprechtheid van het advies van Leny, dit opdat ze wist dat het meisje ervaringsdeskundige was, werd Linda geblokkeerd door haar trots.

‘Ik ga niet in mijn blote billen in de hoek van een lege kamer staan wachten op een pak slaag!’

Ondanks dat ze de woorden uitsprak, schopte ze haar schoenen uit en hing ze haar jas over de leuning van de liefdesstoel en draaide zich om en liep naar het scherm. Haar vingers gelden over de toetsen en ze drukte op de enter toets om de tekst tevoorschijn te halen vanachter de screensaver. In tekst in het zwarte tekstvak deed een elektrisch geladen spanning door haar lijf stromen. Het had net zo goed kunnen zijn dat de grote man achter haar stond en de woorden streng had uitgesproken’.

Linda’s vingers friemelden aan de knoop en de rits van haar broek en ze voelde een kleur van schaamte opkomen toen haar wil gebroken werd en haar handen haar broek en haar onderbroek tot haar knieën omlaag schoven. Het beeldscherm flikkerde en de pagina scrolde weg. Ze las nu een preek die speciaal voor haar bedoeld was en die ging over het smijten met dingen, over haar taalgebruik en over het anderen de schuld geven van de situatie waarin ze zich bevond. Het standje maakte haar duidelijk dat ze eens hard na moest denken over haar egoïstische instelling, haar gebrek aan impulscontrole en haar arrogante desinteresse in de gedachten en gevoelens van anderen. Ze dacht dat ze alles gelezen had toen het scherm opnieuw flikkerde en er een nieuwe pagina verscheen.

En nu ga je de komende tien minuten –terwijl je wacht tot ik binnenkom om eens stevig indruk op je te maken door middel van je blote billen- eens nadenken over hoe je je excuses gaat maken over je uitbarstingen vanmorgen aan het adres van je werkgever en zijn receptioniste. Ik verwacht aan het eind van de sessie van je te horen hoe je dit aan gaat pakken. Bedenk je daarbij wel dat we elkaar vanavond om 09:00 uur nog eens keer zullen treffen.

Linda kon het niet helpen, maar de tranen brandden achter haar ogen van ziedende boosheid die in haar lijf borrelde. Ze moest alle zeilen bijzetten om niet het toetsenbord op te pakken en hard tegen het scherm aan te slaan. In plaats daarvan bedekten haar handen haar mond in een poging een tirade aan obsceniteiten binnen te houden.

Ze kon de achtbaan aan emoties die haar door deze mensen verweten werd, niet hanteren. Ze schreeuwde altijd tegen Steven, en wat die receptioniste er verdomme mee te maken. Linda kon zich maar nauwelijks herinneren dat ze haar gezien had, laat staan dat ze ergens haar excuses voor zou moeten maken. Ze had zich door Steven de les laten lezen, ze had zich verdomme door hem laten overtuigen dat dit beter was dan naar de gevangenis gaan! ‘@$%^$#!”, ze stampte met haar voet en sloeg met haar vuisten uit frustratie op haar bovenbenen.

‘Dat heb ik gehoord’, echode de stem van Jaap door de kamer.

‘Verdomme! Houd er mee op!’, Linda draaide zich om en keek naar de grote en strenge man die in de deuropening geleund stond.

Hij deed de deur dicht. ‘Kom hier’, Jaap  merkte haar opwinding nauwelijks op. Hij stapte naar voren , pakte haar bij haar pols en even later lag ze bij hem over de knie. ‘ik weet dat je nog een beetje moet wennen aan dit disciplineprogramma Linda, maar ik moet je zeggen dat ik je wat slimmer had ingeschat dan je vandaag hebt laten zien. Je hebt vanmorgen een flink pak op je bips en een donderspeech gehad en wat doe je als eerste als dat achter de rug is? Je banjert je werk binnen en gooit iets naar de secretaresse van je werkgever zonder iets van een goedemorgen, vervolgens reageer je je op hem af en geeft hem de schuld van een situatie waarvoor jij en jij alleen verantwoordelijk voor bent’.

‘Tja, Linda, ik zal je nader kennis laten maken met het disciplineprogramma. Ofwel je wordt je ervan bewust dat dit een DISCIPLINE programma is met sterke accenten op ZELF discipline, of je stapt eruit en je verliest je baan en de controle over je leven in de komende jaren in de gevangenis.

Jaap negeerde Linda’s worsteling en haar poging om de discussie aan te gaan en liet zijn hand hard neerkomen als begin van het eerste deel van haar tweede pak slaag.

De meeste kleur van het eerste pak slag was verdwenen, hoewel een vage band en de uiteinden van waar de paddle haar geraakt had nog steeds zichtbaar was aan de buitenkant van haar rechterbil en bovenbeen. Een paar minuten later was de hand van Jaap erin geslaagd haar bips weer egaal rood te kleuren. Langzaam maar zeker verschenen her en der paarse plekjes op haar billen. Iedere klap van zijn ervaren harde hand op haar zere bips liet een witte en daarna dieprode plek na.

Dit was een veel harder en langer durend pak slag dan ze vanmorgen gekregen had, maar aanvankelijk kwam het niet zo goed binnen als het vanmorgen gedaan had. Linda huilde al van boosheid voor het begonnen was, het was dus niet mogelijk de tranen tegen te houden, maar haar trots en boosheid dwongen haar om tegen de pijn en de gevraagde overgave te vechten. Jaap voelde het en vermoedde dat het gebaseerd was op de afweer waar ze mee worstelde.

Tien minuten later gaf Linda eindelijk haar laatste verzet op en gilde, ‘Stop! Alsjeblieft, stop!’

Dat was het teken waar Jaap op wachtte. ‘Linda, meisje, nu kan het pak slaag wat je nodig hebt, beginnen’.

De ijselijke kreet die uit haar mond kwam toen de haarborstel contact maakte met haar toch al brandende billen, verbaasden haar. Het maakte duidelijk dat er nog veel plaatsen op haar bips waren die het diepe brandende gevoel dat het hout van de haarborstel, waar Leny haar voor gewaarschuwd had, nog niet gevoeld hadden. Nu begreep ze het, maar kon ze er niets anders meer aan doen, dan het lijdzaam te ondergaan en te hopen dat ze zich nooit meer in deze situatie zou brengen en dat ze voortaan naar de adviezen zou moeten luisteren.

Jaap zorgde ervoor dat de haarborstel een onuitwisbare indruk maakte. De trots en het verzet van Linda vervlogen na de eerste klappen en hetzelfde gebeurde met haar vermogen helder te denken. Deze pijn en de vastbesloten wijze waarop Jaap te werk ging bewerkstelligde wat nog nooit iets bij Linda bereikt had, een totale afwezigheid van egoïstische gedachten en een totale overgave aan iets waar ze zelf geen controle over had.

Toen hij haar op liet staan kon ze geen woord uitbrengen. Ze was ontvankelijk voor zijn aanrakingen en omhelzing, maar kon geen woord meer uitbrengen. Zelfs toen hij haar eraan herinnerde dat ze voor die avond nog de paddle tegoed had, bracht niet meer dan een hoofdknikje teweeg. Linda maakte haar welgemeende excuses, hoewel haar woorden vermoeid hadden geklonken toen ze Jaap zei dat ze dat ze ook de anderen net zo gemeend haar excuses zou aanbieden als ze bij hem had gedaan.

*****

Linda en Leny lunchten samen, hoewel er niet veel gezegd werd. Leny en Jaap hadden haar een knuffel gegeven, voor ze haar weer naar haar werk hadden laten gaan.

Even na tweeën, overdachten zowel Linda als Jaap waar ze zoal mee bezig waren.

Jaap was bang dat in dit geval zijn cliënt hem tot het uiterste zou uittesten. Linda was bang dat Jaap haar zou zeggen dat ze teveel problemen veroorzaakte en haar uit het programma zou zetten.

Linda was helemaal niet gebroken, maar wel onder de indruk van het gebeuren. Ten eerste, ze zou zich kunnen ontwikkelen tot iemand die graag gezien was door anderen en ten tweede, er was een man in haar leven verschenen, die helemaal aan haar dromen voldeed en die haar gaf wat ze nodig had.

Ze schoof voorzichtig op haar stoel heen en weer en probeerde zich te concentreren op de afbeeldingen op haar computerscherm over een woninginrichting. Linda kromp ineen en kreunde. Haar billen deden zeer. De borstel had bewerkstelligd wat de paddle niet voor elkaar had gekregen. Het zorgde dat ze niet meer goed kon zitten. Haar bips stond niet allen in brand, haar billen deden zeer wanneer ze liep. Letterlijk iedere beweging zorgde ervoor dat ze herinnerd werd aan het pak slaag dat ze gehad had en maakten haar ervan bewust dat ze nog veel meer op haar billen zou krijgen. Zowel angst als rust werd geassocieerd met wat er nog allemaal stond te wachten….maar op dit moment won de verwarring het van de rust en zou nog even duren voor ze hetgeen er achter de verwarring lag onder ogen kon zien. Maar het innerlijk verzet tegen de keuze die ze gemaakt had, was gebroken.

Ze zou het oplossen door Jaap te beloven dat ze beter haar best zou doen wanneer hij vanavond in haar appartement was voor het pak slaag wat voor de avond op het programma stond.

Posted on by admin

Linda’s keuze (1)

Linda was ineens klaarwakker. ‘Vandaag is de dag!’ Ze keek naar de wekker en er steeg een paniekerig gevoel op, het leek of er naalden in haar lichaam gestoken werden. De angst zich te verslapen te hebben duurde niet lang, maar voorkwam wel dat ze niet overwoog zich nog eens lekker om te draaien.

De gebeurtenissen van vorige week schoten door haar gedachten. ‘Mijn hemel’, dacht ze toen haar trillende hand een koffiemok onder het Senseo-apparaat op het aanrecht  schoven. ‘Het is nog maar een week geleden!’

Om precies te zijn waren het bijna 7 dagen, en tegen de tijd dat ze op haar eerste afspraak moet verschijnen zouden er precies 7 etmalen verstreken zijn…zeven fatale dagen.

Ze had nog precies twee uur voor ze zich moest melden; meer dan genoeg als ze niet teveel om zou dralen of zich door iets zou laten afleiden. Niet dat dit waarschijnlijk was, deze afspraak en degenen die nog zouden volgen waren de hele week al niet uit haar gedachten te bannen; sinds de jury haar instemming accepteerde en de neerkomende hamer ze definitief maakte.

Zes maanden onvoorwaardelijk onder toezicht van de reclassering.

Dat heeft ze gekozen. Beter dan het alternatief, twee jaar de gevangenis in, ook al waren de condities van het toezicht op zijn zachtst gezegd onorthodox. Ze kon tenminste haar baantje houden, ook al moest ze zich aan de avondklok houden en waren haar vrijheden in het weekend gelimiteerd. Het deel van de veroordeling waar ze het hardst over na moest denken was dat ze ook haar rijbewijs in moest leveren en voortaan op het openbaar vervoer was aangewezen. Haar auto was haar grote trots; eigenlijk veel te groot als ze eerlijk was; deze trots had met irrationele dingen te maken.

De gedachte aan haar blauwzilveren bolide en haar dubieuze verhouding ermee, deed haar gedachten afdwalen naar de aanleiding van de afschuwelijke situatie waarin ze zich bevond. Daar bleef ze al de hele afschuwelijke week in hangen.


*****

‘Klootzak’, gromde ze toen ze zich toen dat varken van een forens, wiens flank haar raakte toen ze probeerde rechts langs hem te schieten in de drukte van het snelwegverkeer.  Als hij niet zo irritant was geweest en niet alle schuld in haar schoenen had geschoven, dan zou ze hem nooit die steen in zijn gezicht gegooid hebben die zijn neus brak. Overigens richtte ze op zijn auto, niet op hem.  “Jezus, wat was hij een lul’, siste ze. De manier waarop hij zich aanstelde en hiermee door ging toen de politie gearriveerd was. En dan de manier waarop die snotneuzen van de politie haar behandelden. De hele geschiedenis bracht haar bloed nog steeds aan het koken als ze eraan terug dacht.


Ze raakte de hele werkdag werk kwijt met de beschuldiging van roekeloos en gevaarlijk rijgedrag èn twee gevallen van poging tot doodslag; één voor haar manoeuvre in het verkeer (hoe durfden ze haar daar de schuld van te geven) en één voor het gooien van de steen. De politieofficieren dreigden haar ook nog te zullen vervolgen wegens verzet tegen haar arrestatie en het niet opvolgen van de instructies van een ambtenaar in functie. Het was allemaal zo overdreven!

De eerste rechter was bereid haar op borgtocht vrij te laten, al moest ze wel in een gore cel de komst van haar werkgever afwachten. “Goed dat je er bent, Steven’, Linda glimlachte in zichzelf, terwijl ze een mierzoet gezicht opzette. Ze vond haar baas bijna een heilige, ook al was hij af en toe aan de paternalistische kant. Hij luisterde tenminste naar haar kant van het verhaal. Niet alleen luisterde hij naar haar ellende, hij beloofde ook te zullen kijken wat hij voor haar kon doen. Hij stak zijn licht op in zijn netwerk, pleegde een aantal telefoontjes en slaagde erin de zaak aan een rechter toegewezen te krijgen, die een vroegere studiegenoot van hem was.

De dagen tussen haar arrestatie en de dag dat ze voor de rechter moest komen waren op zijn zachtst gezegd frustrerend. De verzekeringspremie voor haar auto werd verdriedubbeld en de verzekering wilde van de opgelopen schade niets vergoeden. Deze kostenpost kostte haar al haar spaargeld. Tenzij ze haar liefhebbende vader kon verleiden haar banksaldo weer aan te vullen, kon ze de geplande wintersport wel uit haar hoofd zetten. Of misschien kon Steven haar een bonus toekennen als ze in de komende 6 maanden iedere dag op haar werk zou verschijnen? Ze zou wel uit een ander vaatje moeten tappen om die bonus binnen te halen. Laatst had ze nog haar frustratie middels een tirade gebotvierd op haar collega’s. Steven had geen andere keuze dan haar bij zich te roepen en haar een officiële waarschuwing te geven.

Toen de griffier riep ‘Wilt u allen opstaan’, was het uur van de waarheid genaderd. Eerst was de forens aan het woord geweest en vervolgens de twee politieagenten die bij de zaak betrokken waren geweest. Alles wat Linda kon doen was op haar tong bijten en haar sarcastische commentaar inslikken. Deze hele zaak was een farce. Alles wat ze had gedaan was die onverlaat, die belachelijk langzaam reed en ervoor zorgde dat ze laat op haar werk zou komen, rechts inhalen. En als hij niet zo’n huilebalk was geweest dan zou ze er niet aangeacht hebben die steen op te rapen. Ze ging helemaal op in haar gedachten tijdens het rekwisitoor van de officier van justitie en werd uiteindelijk opgeschrikt toen de rechter met een klap zijn hamer liet neerkomen.

’Jongedame!’ zijn stem drong haar bewustzijn binnen vlak na de dreunende klap van zijn hamer.


Het werd haar in ieder geval gegund haar kijk op de zaak uit de doeken te doen zonder dat ze daarbij onderbroken werd en ze slaagde erin antwoorden te formuleren op een aantal beschuldigen die aan haar adres werden geuit, door ze in een andere context te zetten waardoor één en ander minder belachelijk klonk in haar oren. Het voelde dat er naar haar geluisterd werd, ook al was het maar even. En even had Linda de hoop dat dingen niet erger zouden worden dan ze al waren. Toen ze uitgesproken was leunde de rechter achterover in zijn stoel en keek haar op een ondoorgrondelijke manier aan.  

Toen jij uiteindelijk het woord nam, viel haar hoop in enkele secondes in gruzelementen.

’Twee jaar gevangenisstraf, een geldboete van € 10.000,= en negen maanden werken voor de gemeenschap’.

Linda barstte in tranen uit.

Toen stond Steven op en vroeg of hij het woord mocht voeren. De rechter gaf toestemming. Wat volgde galmde nog steeds door het hoofd van Linda. Haar werkgever, het slachtoffer en de rechter spraken over haar alsof ze er niet bij was. Woorden als welwillend, brutaal, oncorrigeerbaar, discipline behoevend, verwend, opvliegend en nog veel meer vielen op te tekenen in een discussie die erg leek op de onderhandeling van de straf voor een 12-jarig meisje wat zich op school had misdragen in plaats van een 24-jarige volwassen vrouw die iemands neus had gebroken op de snelweg. Toen de discussie beëindigt had de rechter een alternatief voor Linda in petto.


Verbijsterd hoorde ze hem aan.

‘Ik ben bereid je een alternatief voor de gevangenisstraf aan te beiden, jongedame, maar de voorwaarden die ik erbij stel dien je zonder discussie te accepteren. Wil je het horen?’

Linda snoof en knikte.

‘Een minimum van zes maanden onder toezicht van de reclassering in welke je moet participeren in een discipline programma. Als je dit programma succesvol afsluit dan zit dat deel erop en kun je verder gaan met de werkzaamheden voor de gemeenschap. Als na de zes maanden je werkgever en de reclasseringsambtenaar dan zal het programma voortgezet worden totdat beiden vinden dat je de doelstelling gehaald hebt, dit met een maximum tijd van twee jaar. De exacte invulling van het programma laat ik aan je werkgever en de ambtenaar over. Verder zul je voor de duur van je straf geen gebruik mogen maken van je auto en aangewezen zijn op het openbaar  . Tijdens de avonduren en in de weekenden zul je niet mogen deelnemen aan sociale of recreatieve activiteiten en om negen uur ’s avonds lig je in bed. De boete en de werkzaamheden voor de gemeenschap blijven onveranderd’.


’Geen gevangenis?’ Linda was verbaasd van de benepenheid van haar eigen stem. Het was niets voor haar om zo bescheiden te klinken.

’Geen gevangenis’, knikte de man streng en hij hief zijn hand om met zijn wijsvinger priemend in haar richting te wijzen. ‘Tenzij je je niet aan de regels van het programma houdt. Laat me je dit vertellen, jongedame. Als je hiermee akkoord gaat en je vervolgens niet aan de afspraken houdt, dan ben je hier terug voor je het weet. En als dat gebeurd, ga je daar erg veel spijt van krijgen. Dus maak geen fouten’.

Linda kromp ineen. Geen auto? Hoe moest ze dat hebben? Wat als de bussen niet daar heen gingen waar zij moest zijn? Hoe moest het met het doen van de boodschappen? Tienduizend euro! Haar vader zou uit zijn vel springen. Nu zou hij nooit toestaan dat ze geld van haar zilvervlootrekening zou opnemen. Hij zou het haar volgend jaar waarschijnlijk ook niet toestaan, waardoor ze alleen zou moeten doen met het geld dat ze met werken verdiende. Ze kon zich wel redden, maar hoe kon ze op deze manier lol maken? Ze had een nieuwe garderobe nodig. Hoe moest ze die nu betalen?

‘Maar meneer, kan ik mijn auto wel gebruiken om naar mijn werk te gaan?’ begon ze te onderhandelen.

‘Niks te maren, geen auto’.


Linda knieën knikten onder het zware gewicht van zijn fronsende wenkbrauwen. Ze slikte en deed erg haar best om het laatste restje waardigheid te behouden, maar slaakte tenslotte een diepe zucht die dit onderuit haalde. Ze had een bloedhekel aan het woord ‘nee’,  meer nog dan aan het vervelende gevoel dat het zinloos was om nog verder te onderhandelen. Het was de tweede keer in haar leven dat ze dit meemaakte en wilde er niet steeds aan herinnert worden. Uiteindelijk, na ampele overweging, liet ze de gedachte varen. Schaamte overviel haar als een golf van zelfbewust kippenvel. Een zaal vol mannen staarden haar aan terwijl ze haar trots wegslikte en koos voor wat het beste van twee kwaden leek.

‘Ok, ik zal me aan het programma onderwerpen’, fluisterde ze.

‘Luider’, baste de rechter door de zaal.

‘Ik zei dat ik me aan het programma zal onderwerpen!’ Verzet borrelde naar boven, maar Linda realiseerde zich dat dat niet verstandig was en haastte zich ‘meneer’ aan haar woorden toe te voegen.

’Aldus besloten!’ Het geluid van de neerkomende hamer verzegelde haar lot.

Papieren werden getekend en Linda werd opgesloten in een ander soort cel. Vier uren verstreken voordat een vrouw haar kwam redden.

‘Het zou tijd worden’, snauwde Linda, ‘Ik ben niet tot gevangenisstraf veroordeeld, weet je nog?’


De vrouw nam haar mee naar een spreekkamertje en deelde haar mee dat ze pas naar huis kon als ze was voorgesteld aan haar reclasseringsambtenaar en afspraken voor het vervolg had gemaakt. De deur ging dicht en weer moest Linda wachten.

‘Dit is shit’ ze sloeg met haar vuisten op de tafel en liet haar knieën onder tegen het tafelblad’ neerkomen.

Er verstreken weer 50 minuten. Linda’s bloed begon te koken.

’@*!%$#!!! Ik wil eruit!’ Uiteindelijk hield ze het niet meer uit. Even later ging de deur open en een grote en verwoestend goeduitziende man stapte naar binnen.

‘Linda?’

‘Ja’, siste ze en stond op.

‘Ga zitten. Ik ben Jaap, je reclasserings- en discipline-ambtenaar’.

‘Dat is mooi. Maar ik wil helemaal niet gaan zitten. Ik wil hieruit. Dit is één van mijn beroerdste dagen en ik wil dat het voorbij is’.

‘Ga asjeblieft zitten’, de man beantwoordde haar frustratie met een knikje, maar sloeg er verder weinig acht op. ‘We hebben een disciplineplan te bespreken en een aantal voorwaarden duidelijk te maken. Wanneer we klaar zijn, zal je baas je oppikken en thuisbrengen, heb ik begrepen’.

‘Is Steven nog steeds hier?’

‘Nee. Hij zei dat ik hem kon bellen als ik klaar met je was en dat hij je dan zou komen halen’.

’Oh’, Linda sloeg haar blik neer. Steven had tenminste niet de hele dag verpest zoals ze zelf gedaan had. Een klein beetje schuldgevoel stak de kop op. Haar baas was echt een toffe peer en hij was dol op haar. Waarom wist ze tot op de dag vandaag niet, behalve dat hij wel eens gezegd had dat ze hem aan zijn dochter deed denken, die hij niet had. Vanaf waren ze elkaars bongenoten, ook al had hij soms de neiging om tegen haar te schreeuwen of haar op haar nummer te zetten.

‘Ga zitten, Linda’, de stem van de lange man werd streng.

Linda reageerde door hem woedend aan te kijken.  De dolken die haar ogen op hem afvuurden leken hem niet te deren. Hij trok zijn wenkbrauwen op en maakte met een handgebaar nogmaals duidelijk dat ze moest gaan zitten.

‘Schiet een beetje op!,  snauwde Linda en ze liet zich weer in de warme stoel neervallen waar ze het afgelopen uur gezeten had.

Jaap pakte zijn koffertje en legde deze voorzichtig op het tafeltje, schoof het omzichtig recht voor zich , opende het en haalde een dossiermap tevoorschijn, waar Linda’s naam reeds op stond, haar burger service nummer, haar geboortedatum en wat ze veronderstelde dat een dossiernummer was in cursieve nummers. Er zaten verschillende papieren en formulieren in, die door middel van tabbladen netjes van elkaar gescheiden gehouden werden. Hij opende de clips en pakte er een tweetal papieren uit en draaide ze een halve slag zodat Linda ze kon lezen.

’Wat is dat?’ Linda zag een soort kalender die al flink bewerkt was met kleurtjes en arceringen. Iedere dag had op zijn minst één gearceerd gebied, de meesten meer dan één, de maandag en de dinsdag hadden er drie.

‘Je schema voor de komende maand’.

‘Mijn schema?’

‘Ja, ons schema eigenlijk, omdat ik je schema bewaak, dit zijn onze afspraken’, hij wees op een paar blauw gearceerde gebieden.


’Discipline programma?’ Voor het eerst begon Linda iets te dagen. De proeftijd waarmee ze akkoord gegaan was werd ‘gesuperviseerd’ en bevatte een ‘programma’ waaraan ze zich zou moeten onderwerpen. Ze realiseerde zich dat dit deel niet goed tot haar doorgedrongen was, noch had ze vragen gesteld wat dit allemaal precies inhield. ‘Ok, wat gaan we allemaal doen binnen dit programma en tijdens deze afspraken?’

’Welnu, om te beginnen krijg je een paar gloeiende billen iedere kaar dat we een afspraak hebben en we stellen een aantal verwachtingen en doelstellingen op die je moeten helpen niet weer stenen te gooien naar vreemden en andere manieren die je gebruikt om de problemen die je met jezelf en anderen tegenkomt’.

Linda nam geen woord meer op dat was uitgesproken na de woorden ‘gloeiende billen’. Haar ogen sperden zich open en haar mond viel open. Normaal gesproken zou ze iets provocerends hebben geantwoord, maar de nadreun van de mededeling verlamde haar. ‘Een pak slaag!? Hij bedoeld een pak op mijn billen!’ haar hersenen maakten overuren over iets wat ze nauwelijks kon bevatten en ze nooit had durven dromen tot op dat moment. Paniekerig en nog steeds sprakeloos staarde ze naar de kalender. ‘Iedere dag!’ Haar gedachten denderden voort en ze voelde een onaangename kriebeling in haar buik, aangewakkerd door haar escalerende hartslag. Haar mond werd droog. ‘Geen denken aan’, schreeuwde haar gedachte, maar haar op gezicht verscheen niet meer als een confuse uitdrukking.

Jaap kon een glimlach niet onderdrukken. Rechter van Dijk deed dit wel vaker, daarom wist hij dat de vrouw die voor hem zat oprecht verbijsterd was. ‘U heeft het recht om niet akkoord te gaan met de overeenkomst, mejuffrouw Bols. Het oorspronkelijke vonnis blijft dan van kracht’.

’Maar dat houdt de gevangenis in. Dat kan ik niet! Ik bedoel…dat kan ik gewoon niet!’

‘Laten we in dat geval één en ander maar uitwerken en dan hoef je ook niet de gevangenis in, hm?’

Linda keek naar zijn gezicht. Hij leek het allemaal heel gewoon te vinden en leek in het geheel niet van zijn stuk. “Je doet net of dit allemaal heel gewoon is’, hijgde ze.

Jaap haalde alleen maar zijn schouders op. Het was niet een alledaags vonnis, dat was waar, maar voor rechter van Dijk was het een stuk effectiever dan andere alternatieve juridische programma’s die hij tot zijn beschikking had.

‘Maar wat u zei….over dat pak op mijn billen? Dat was alleen maar om me op de kast te jagen, is het niet?’

‘Nee Linda, ik kan je verzekeren dat het doodserieus is. Je krijgt iedere dag een pak op je bips voor tenminste een periode van drie maanden. Iedere maandag en donderdag krijg je drie keer op je billen en iedere zaterdag twee keer. Verder is het helemaal aan jou of er veranderingen in dat schema aangebracht worden. Je kunt ervoor zorgen dat het meer wordt en er kan je ook iets kwijtgescholden worden afhankelijk van of je je doelstellingen haalt.

Linda’s mond hing open en zijn woorden raasden door haar gedachten. “Maar is dit wel legaal?’

‘Natuurlijk is het legaal. Rechter van Dijk is er een meester in de wet te interpreteren. Hij heeft de wet nauwgezet bestudeerd. Dat is waarom je ook altijd kunt terugvallen op het oorspronkelijke vonnis. De keuze om voor deze optie te kiezen, is geheel de jouwe. Het oorspronkelijke vonnis is redelijk, zelfs veel minder dan heel veel andere rechters zouden opleggen gegeven de situatie. De structuur van dit programma geeft het voldoende body en het aantal successen wat er mee behaald is geeft aan dat je ervoor zou moeten kiezen. Maak je keuze, Linda. Zes maanden die op productieve wijze in je leven worden geïntegreerd of twee jaar die uit je leven geschrapt worden omdat je je tijd verdoet in de gevangenis uniformen naaiend voor gevangenen en bewakers’.

Linda kon bijna niet geloven hoe kalm en hoe omzichtig deze man tewerk ging. Had hij zelf geen enkele twijfel? ‘Het is te gek voor woorden, dit is een nachtmerrie!’

Vervolgens werd Jaap kortaf. Iets waarvan Linda dacht dat het een slecht voorteken voor haar billen was. “Ik heb niet de hele dag tijd. Bepaal je tot de materie, of we sluiten dit hoofdstuk en gaan over tot de orde van de dag’.

‘Maar het klopt niet’, protesteerde Linda.

‘Het klopt wel. Accepteer het of ga voor het alternatief’.

‘%@*!%!!, Je bent een perverseling’.

‘Prima’, Jaap stak zijn hand uit om die van haar te schudden. “Het was een genoegen met je kennis gemaakt te hebben, Linda. Veel geluk verder’. Hij stond op en stopte het dossier terug in zijn koffertje.

‘Je kunt er in ieder geval met me over praten!’ Linda realiseerde zich dat de tijd langzaam door haar vingers glipte.

‘Over dit programma en je doelstellingen? Ja, dat kan. Over de keuze die je moet maken? Nee! Die moet je zelf maken. Als je wilt zal ik je nog een half uur geven om er over na te denken.

Linda voelde dezelfde hulpeloosheid die ze eerder in de rechtzaal had gevoeld, toen ‘nee’ uiteindelijke ‘nee’ bleek te zijn. Haar gedachten maakten overuren. Vernedering, schuld, schaamte, woede, frustratie, prikkelbaarheid, verwardheid, opluchting, angst en een onplaatsbare seksuele opwinding maakte zich van haar meester en ontnam haar ieder realiteitsbesef.

’Nee laat me zien wat er in het dossier zit’.


’Dat is verstandige taal, jongedame.’

De presentatie van de donkere man was aardig, bedoeld om haar gerust te stellen, maar op de één of andere manier hadden ze een andere bijklank. ‘Jongedame’.

Het was precies wat Linda nodig had om zich op dat moment te herpakken. Ze raakte zich bijna weer een paar keer kwijt in het uur dat volgde, maar deed het gelukkig niet. Jaap liet haar de overeenkomst tekenen toen ze klaar waren met het bespreken van de uitgangspunten. Linda was nog niet in staat zelf doelstellingen te formuleren toen het over zelfdiscipline ging. Jaap hield haar echter bij de les en liet haar weten dat ze niet in steen gebeiteld zouden worden en dat ze best in de toekomst weer onderwerp van gesprek zouden kunnen zijn. Toen hij opstond en het dossier wegstopte was Linda murw. Maandagochtend, precies om half acht ‘s ochtends moest ze zich op zijn kantoor komen melden voor de eerste kennismaking met haar straf.

Toen Steven haar kwam halen, trilde Linda als een rietje. De tranen liepen over haar wangen en zodra ze zijn auto zag verschijnen klonken er luide snikken nog voor de autodeur gesloten was.

’Veiligheidsriem’, zei haar baas berispend. Linda draaide zich o mom aan zijn verzoek te voldoen, maar maakte verblind door haar tranen een hulpeloze indruk. Steven reikte over haar heen en trok de riem om haar heen en klikte hem in de metalen houder. Linda tilde haar armen op om de weg voor hem vrij te maken.

’Je kunt het, Linda. Het zal je goed doen’.

Linda knikte en zei niets. Ze was murw en uitgeput. Haar geest kon op dat moment helemaal niets meer opnemen.

Later, toen ze alleen thuis was, realiseerde Linda zich dat Steven wist van ‘de overeenkomst’ toen hij zei dat ze het zou kunnen. Hij heeft haar geholpen door een zachtmoedige rechter te regelen, hij nam het in de rechtzaal voor haar op. De rol van haar werkgever deed nu niet meer ter zake, de teerling was geworpen en hij had geholpen de dingen ten positieve te beïnvloedden. En toch weigerde Linda hem deelgenoot te maken van haar gedachten. Die gedachte viel op zijn plaats en werd bijgeschreven op haar lijstje voor die dag toen ze de voordeur achter zich dichttrok en op weg ging naar de bushalte.

Het was maandagochtend 6:44.

**********

Het reisschema van de bus was verdraaid efficiënt. Wie had dat nu gedacht? Natuurlijk betekende het dat Linda haar wekker op tijd moest zetten en op tijd de deur uit moest gaan. Ze had een afspraak om half acht en dat betekende dat ze de bus van tien voor zeven moest pakken, anders zou ze te laat zijn. Ze was gewaarschuwd dat te laat komen niet getolereerd zou worden, dus zou ze er deze keer voor zorgen dat ze op tijd zou zijn. Ze was al bang genoeg voor wat er allemaal zou gebeuren en ze moest er niet aan denken het allemaal erger te maken.


Het was een wonder dat ze op tijd wakker geworden was. Ze had sinds de rechtzaak nooit langer dan een uur onafgebroken geslapen.  Het hele weekend was een ramp geweest, geobsedeerd als ze was op ‘het programma’ dat maandag in zou gaan. Niets kon haar gedachten hiervan afleiden of de indringende kriebels die constant in haar buik aanwezig waren, wegnemen.

Verdomd als het niet allemaal onplezierige sensaties waren en verdomd als alle associaties die ze had haar angst voor wat komen ging, respijt gaven.

Het bustochtje door de stad op weg naar haar reclasseringsambtenaar was niet lang genoeg en aan de andere kant erg lang.  Zeker drie keer moest ze zich zwaar verzetten tegen de aandrang om aan de chauffeur te vragen te stoppen, zodat ze het raam kon openen om over te geven of te ontsnappen en op te lossen in de stad. De andere passagiers leken onwetend van haar innerlijke strijd. Ze realiseerden zich niet dat ze niet één van hen was, maar dat ze de eigenaresse van een snelle BMW was, die de laatste keer in een bus gezeten had, toen ze op de lagere school met schoolreisje ging. Het was voor haar plezier toen, nu was het bittere noodzaak. Een noodzaak die niet zo vernederend was als ze wel gedacht had. Toch voelde Linda zich bespied en erg bewust van zichzelf. Ze ging een pak op haar bips tegemoet. Ze zou gestraft worden. Gestraft worden en een pak op haar billen krijgen van een lange, sexy man. En wanneer dat spektakel voorbij zou zijn dan zou ze naar haar werk moeten. Vervolgens zou ze tijdens haar lunchpauze terug moeten om nog een pak op haar billen te krijgen! Het deed er niet toe dat ze nog nooit eerder in haar leven een tik had gehad of dat ze vanaf haar zesde of zevende jaar onrustige fantasieën had gehad over een pak op haar billen, fantasieën die steeds indringender werden naarmate ze ouder werd…..gedachten die er verantwoordelijk voor waren dat ze in de afgelopen twee dagen wel twaalf keer gemasturbeerd had.  

Toen Linda uit de bus stapte, nog geen 20 meter verwijderd van de glazen pui van het gebouw waar haar lot zich zou afspelen, schudde ze als een blad aan de boom.

‘Ik kan het niet’, huiverde ze, en als de bus niet snel was doorgereden, dan zou ze er waarschijnlijk weer ingestapt zijn.

‘Waarom is hier geen cafeetje of restaurantje?’, ze speurde de omgeving af. Het was nog maar 7 minuten voor half acht. Ze had nog tijd over. Ze had nog dringender een toilet nodig dan een kop koffie. Maar geen van beiden was hier voorhanden.

‘Ok, dan niet!’ Opeens voelde ze een soort hooghartig verzet opborrelen. Die Jaap zou eens wat te horen krijgen over haar opvattingen  over beleefdheid. Linda haalde eens diep adem en stapte het kantorengebouw binnen.


De deur ging soepel open en er klingelde een bel die haar komst aankondigde. Linda’s opstandigheid nam de wijk door de vriendelijke stilte die er heerste. Het rook er aangenaam naar vers gezette koffie.


’Hallo’, klonk een opgewekte stem van uit de rechterhoek. Linda draaide zich om op zoek naar de eigenaar van de stem. “Ben jij Linda?’

‘Ja’.

“Hallo, ik ben Lenie. Meneer Smit is nog even met rechter van Dijk aan de telefoon. Maar hij is zo snel als mogelijk bij je. Kan ik je een kop koffie of thee aanbieden?’

’Heb ik zin in koffie?’ Linda ontspande bij de normale en hartelijke ontvangst die haar ten deel viel en liet haar jas van haar schouders glijden.

‘Mag het koffie zijn?’

‘Natuurlijk’, glimlachte Lenie.

Zou ze op de hoogte zijn, vroeg Linda zich af. Het duurde niet lang of het antwoord diende zich aan.

‘Hij is streng maar echtvaardig’, een warme mok werd in haar hand geduwd. Vriendelijke handen knepen de hare dicht rond de mok en gaven haar vervolgens een kneepje in haar schouder. Linda keek op en zag begrip in de ogen van de receptioniste. “Tja, het doet pijn, maar je zult het wel overleven. Dat deed ik ook’.

’Shit’, dacht Linda. Vervolgens viel een lange stilte. Lenie scheen instinctief te beseffen dat Linda het nodig had met rust gelaten te worden. Of dat verder initiatief tot communicatie bij haar vandaan moest komen.

Op haar beurt was Linda nauwelijks in staat orde aan te brengen in de miljoenen vragen die door haar hoofd spookten. Maar voordat ze in staat was ook maar een woord te vinden stapte de verbazingwekkende man die haar de komende zes maanden iedere dag een pak op haar billen zou geven de wachtkamer binnen. Hij glimlachte naar haar.

‘Hee, mooi op tijd! Perfecte start!’

Linda schrok en knoeide koffie uit de mok die op dat moment op haar onderlip rustte.

‘Geeft niets’, je hebt nog een paar minuutjes voor ik aan je toe ben. ‘Drink nog maar lekker op’. Hij draaide zich in de richting van Lenie. Heb je al een kaart voor mejuffrouw Bols aangelegd, Lenie?’

De receptioniste glimlachte en taste in een la aan haar rechterhand. ‘Je weet er alles van baas, wees nu verstandig en neem haar mee naar binnen. En vergeet niet de bonuspunten voor op tijd komen mee te tellen’.

De lange man lachte. ‘Je hebt gelijk, Lenie, maar dat geldt alleen voor hen die zich verder ook goed gedragen’. Hij draaide zich om en strekte zijn hand uit naar Linda. ‘Ok, jongedame, het is tijd dat we spijkers met koppen gaan slaan. Kom maar mee naar binnen’.

‘Maar….’ piepte Linda, die de angst weer voelde opkomen. Haar handen en ogen hield ze gefocust op haar koffiemok.

Lenie kwam in actie om haar te helpen. ‘Het smaakt een stuk lekkerder als het eenmaal achter de rug is. Dat beloof ik. Bovendien wordt na verloop van tijd steeds gemakkelijker.

Linda deed haar best haar angst en schaamte weg te drukken. Ze gaf de koffiekop over aan de vrouw die kennelijk in het verleden al had doorgemaakt wat zij nu onderging. Nu was het haar tijd. Het zou gaan gebeuren.

Linda liep de gang in die Jaap met een wijds gebaar had aangewezen.

De eerste tussenstop was in zijn kantoor, waar hij haar deze keer niet een stoel aanbood. Hij deed de deur achter zich op slot en opende een andere deur in dit vertrek. Het zag er daar binnen bijna nog uitnodigender uit daar in zijn kantoor, maar Linda’s oog viel onmiddellijk op de verzameling riemen en paddles aan de wand naast de sofa. Ze nam ze in zich op en kneep vervolgens haar ogen stijf dicht. Maar dan herpakte ze zich zelf, opende haar ogen en begon de rest van de ruimte in zich op te nemen, ze zag drie verschillende voetenbankjes, een grote, diepzittende pluchen sofa met hoge armleuningen en een rechte stoel zonder armleuningen. Als alle verhalen die ze de afgelopen jaren had gelezen waarheid bevatten, dan was deze kamer speciaal ontworpen om lijfstraffen uit te delen.

Eenmaal binnen en de deur afgesloten, kwam de reclasseringsambtenaar onmiddellijk tot zaken.

‘Ok, Linda, laten we maar doen wat Lenie zegt en verder geen tijd verspillen. Dit is de eerste van vele afspraken die we hebben staan in de komende maanden. Als alles goed gaat dan zul je op termijn de heilzame werking die er vanuit gaat weten te waarderen, maar laten we ons zelf niet voor de gek houden. Je hebt misschien wel eens de stompzinnige uitdrukking “dit gaat mij meer pijn doen als jou’ gehoord. We weten beiden dat dit flauwekul is. Het zal jou veel meer pijn doen dan het mij doet, maar je mag best weten dat ik het iedere keer met je te doen zal hebben. En nu je broek en je onderbroek naar beneden!’

Zowel woede als walging borrelden in haar op. ‘Dat had hij mooi gezegd’, overpeinsde Linda. ‘Zou hij dat tegen iedereen zeggen die door de rechterlijke macht in deze constructie geluisd is?’ Ze deed een stapje achteruit en begon te protesteren.

‘Nee! We moeten eerst praten. Je kunt dit eenvoudigweg niet doen!’

Jaap leunde achterover tegen de deur hij even tevoren afgesloten had. ‘Nee daar heb je gelijk in. Dat kan ik niet. Je moet het vrijwillig accepteren, anders doe ik het niet. Het is jouw keuze’. Hij had dit vaak genoeg meegemaakt, dus hij maakte zich er niet druk over. Slechts in één van de vele gevallen was mislukt en teruggestuurd naar de rechtzaal om alsnog haar oorspronkelijke straf te ondergaan. De andere 13 hadden het allemaal volgehouden en waren er stuk voor stuk beter van geworden. Iets in deze zaak voelde anders dan anders, maar nuchter beschouwd, waren aan alle voorweerden voldaan.

‘Zullen we het dan maar weer aan de rechter voorleggen. Linda?’, bood hij aan en wees naar het telefoontoestel die op een klein bureautje in de hoek stond.

‘Ja, asjeblieft….doe maar’, steunde ze.

Jaap glimlachte. ‘Doe je broek naar beneden. Als hij erachter komt dat je nu al niet meewerkt, dan zal hij me vragen je nog harder aan te pakken.

Linda herinnerde zich de onverbiddelijkheid van de rechter tijdens de procesgang. Ze wist meteen dat Jaap de waarheid had gesproken. Op de één of andere manier voelde het helemaal niet meer dat hij de reddende engel was zo als een paar dagen geleden het geval was. Maar nog voor de rechter het telefoontje van Jaap kon beantwoorden, waren Linda’s billen bloot.

‘Wat is er aan de hand, kerel? Zeg niet dat ze zich nu al bedacht heeft?’

“Nee rechter, ze is nog hier. Ze heeft nog wat bevestiging van u nodig’

De rechter humde en kuchte een paar keer en richtte vervolgens het woord tot Linda. ‘Linda Annemarie Bols, luister je naar me?’


Linda kromp ineen en knikte, en toen hij naar enige tijd begon te grommen realiseerde ze zich dat hij haar niet kon zien en antwoordde zachtjes, ‘ja, meneer’.

‘Het gaat er nu om wat je woord waard is, jongedame. Je hebt je woord gegeven, nu moet je er voor gaan staan. Als je dat niet doet laat je zien dat je laf bent en zal ik zorgen dat je daar voor altijd spijt van zult hebben. Is dat duidelijk?’

‘Ik ben geen lafaard, jij eng, pervers onderkruipsel!’, flapte Linda eruit. ‘De enige die me in deze bullshit geluisd heeft, waarvan ik nog dacht dat het beter voor me zou zijn, was jij!’

De rechter lachte slechts. Alles wat hij had besloten was om haar bestwil. Het leidt geen twijfel dat een paar details haar waren ontgaan tot ze ermee geconfronteerd werd, maar hij had ze niet opzettelijk verzwegen.

‘Jaap, je kent de procedure, geef haar een pak op haar billen of stuur haar terug naar de rechtbank’.  Het leek er even op dat de rechter er verder het zwijgen toe zou doen, maar hij had nog een toegift. “Linda, luister goed naar me. Je krijgt een gouden kans aangeboden. Laat zien waar je houding vandaan komt, laat hem je een alternatief bijbrengen, daar zul je geen spijt van krijgen. We weten allemaal dat het geen eenvoudige opgave voor je zal zijn. Natuurlijk heb je zelf ook bepaalde denkbeelden. Wanneer je het verdiend hebt, zal daar ook naar geluisterd worden. Maar voor dit moment, neem je klappen in ontvangst, ken je plaats en houd je mond tot je iets gevraagd wordt. Duidelijk?’

Linda gaf geen antwoord. Alleen het idee al ja te moeten zeggen maakte haar misselijk.

‘Haar bips is bloot baas’. Jaap antwoordde voor haar. ‘Ze krijgt 50 extra omdat ze weigerde mee te werken.’

‘Ik wil het van haar zelf horen’.

Jaap pakte Linda bij haar kin en probeerde haar blik met de zijn te vangen. Ze begreep hoe serieus één en ander was. Ze deinsde terug en probeerde haar blik weg te draaien, maar alle paniek van de afgelopen dagen lagen nog vers in haar herinnering. Ze wist dat ze geen keus meer had.

‘Het is duidelijk, meneer’. Ze sprak tegen de lege ruimte alsof de rechter zelf in de kamer stond.

‘Goed. Jaap, zoals ik al zei, je weet wat er van je verwacht wordt. Ik laat haar in jouw capabele handen. Zorg dat je wat met haar bereikt. Zo niet, dan hoor ik het wel.’

Met deze woorden werd het telefoongesprek beëindigd. Linda voelde zich verlaten, alleen met de man die straks zijn werk zou doen en haar een flink pak op haar blote bips zou geven.

‘Je hebt gehoord wat hij zei’, Jaap stapte op haar toe, pakte haar bij een schouder en leidde haar naar de sofa. Linda nam kleine dribbelpasjes omdat haar broek rond haar enkels hing. Ze verzette zich maar lichtjes en liet zich in de lengterichting van de sofa voorover over de leuning duwen.

Normaal gesproken start ik een sessie in het zitje en hebben we een gesprek over wat de komende dag zal brengen en komen we terug op de onderwerpen van onze vorige gesprekken. Deze keer starten we direct met het pak slaag zodat het maar achter de rug is. ‘Buig je voorover en pak je aan dat kussen beet. Breng je handen niet naar je billen, begrepen?”

Linda maakte een klagend geluidje, ze voelde een duidelijk verzet, maar gaf zich tot slot over aan de duwende hand tussen haar schouderbladen die haar voorover dwong. Het geheel leek zo surrealistisch. Hier lag ze in een klein kamertje in een kantoor in de buitenwijken van de stad, met haar bips bloot te wachten tot een man die ze niet kende haar een pak slaag zou geven. Ze was zich maar nauwelijks bewust van de schaamte die ze voelde door de onthullende houding die ze aan moest nemen en die alleen nog maar verder toenam toen ze zich verder over de leuning boog. Haar hart klopte in haar kruis en de huid van haar billen kriebelde door de ijskoude kippenvel. Ze voelde dat ze nodig moest plassen.


Ze voelde de warme hand van Jaap voor het eerst op haar billen toen hij haar blouse omhoog schoof zodat hij haar bips in al haar glorie ontblootte. Hij kon een glimlach niet onderdrukken toen hij zag dat haar billen met nerveuze spasmen samentrokken toen hij haar aanraakte.

’Ok, Linda, meisje’, sprak hij met diepe stem. “Het lijkt erop dat de tijd aangebroken is dat je je onhebbelijke gedrag onder ogen ziet en het ingewisseld voor een sociale geaccepteerde rol. En het is mijn taak om daarbij te helpen.’ Hij rolde de mouwen van zijn overhemd omhoog en was zich ervan bewust dat dit de spanning in het lijf van zijn slachtoffer verder opvoerde. “Het wordt tijd dat je eens serieus gaat nadenken over hoe je in het leven staat de komende maanden. En als we het goeddoen, dan beschik je na afloop over de mogelijkheden die ervoor zorgen dat je niet in herhaling zult vallen’. Hij hief de grote, brede riem ver omhoog. Het was één van zijn favoriete instrumenten als het op het uitdelen van een flinke straf aankwam. Hij was stug genoeg om voor maximale pijn te zorgen, zonder dat ie de huis te veel zou beschadigen. Na een paar uur zou de ergste brand uit haar billen weer zijn verdwenen, net op tijd voor haar middagsessie over zijn knie. Hij ging nog dichter bij haar staan en tikte met het leer op haar blote bips.

Linda verstrakte.

‘Het zal wel even duren voordat dit deel van je lichaam weer helemaal afgekoeld is, Linda. Deze eerste zal meer pijn doen dan sommige anderen, maar niet zoveel als enkelen. Ben je klaar’

Het was een retorische vraag, maar Linda gaf toch antwoord, terwijl de paniek zich van haar meester maakte.

In de volgende ogenblikken werd het grote geheim hoe een echt pak op de billen echt  zou voelen geschiedenis. Het was een intens brandend en pijnlijk gevoel die ze zich nooit had kunnen voorstellen. Ze kon  Het niet helpen, een harde uitschreeuw van pijn kwam over haar lippen.

Jaap stond naast de armleuning en hield maar het zijn linkerhand op het smalste deel van haar rug op haar plaats, terwijl hij de riem hard op haar billen liet neerkomen. Ze stribbelde niet zoveel tegen als hij verwacht had, hoewel ze wel probeerde op te staan en haar bips weg te draaien, onder de neerkomende riem vandaan.


’Handen weg, Linda’, Jaap waarschuwde haar toen haar tegenstand na verloop van tijd begon toe te nemen.


’Je vermoordt me!’, klonken op het laatst de eerste woorden in plaats van pijnlijke kreten uit haar mond.’

‘Ik vermoord jou niet, Linda, maar een stukje van die slechte attitude van je. Als je je hand er nog een keer voorhoudt dan zul je vanavond deze riem nog een keer voelen in plaats van mij hand.’
’Oh mijn God’, Linda geklaag werd een langgerekte kreet. Ze was helemaal vergeten dat dit nog maar het eerste pak slaag dat ze vandaag zou krijgen. “Ik kan het niet! Ik kan het niet!, Het doet zeer! Het doet zeer! Auuw, aaauuuw, aauuuuw, aauuww! Asjeblieft. Ik kan het niet! Ik kan het niet! Ik kan het niet!’

‘Ik wil geloven dat het zeer doet’ Jaap hield zich aan zijn taak. Er restten nog driehonderd kletsen en dan waren er nog de 50 extra die haar aangezegd waren wegens verzet. Als ze zich niet teveel zou verzetten deze sessie, dan zou hij deze extra nog even bewaren tot een later moment vandaag.

Toen Jaap een stapje terug deed en de riem voor de laatste keer extra hard op haar billen liet neerknallen, was Linda ervan overtuigd dat haar bips één grote massa van rauw en bloedend vlees moest zijn. Groot was dan ook de verbazing toen ze overeind mocht komen en haar handen op haar billen mocht leggen om de schade te inspecteren. De bewerkte huid was nog helemaal in tact. Brandend en opgezet, maar alles nog op zijn plaats.

’Zo dat zit er op, doe je broek omhoog en loop daarheen. Tijd dat we even gaan zitten en afspraken maken voor de rest van de dag’.

Linda stond op haar benen te tollen en wreef wanhopig over haar gloeiende billen.

‘Wil je nog een portie?’ De stem van Jaap klonk kil.

‘Nee!’

‘Doe dan wat je gezegd wordt. Doe je broek omhoog en ga daar zitten’. Hij wees naar de rechte stoel zonder leuningen in het midden van de kamer.

Linda huiverde toen ze haar broek omhoog trok over haar zere billen. Vervolgens ging ze voorzichtig op de houten stoel zitten. Ze had verwacht dat op haar bips gaan zitten misschien nog wel pijnlijker zou zijn dan het pak slaag. Maar dat niet zo. Dat was een plezierige meevaller.

’Je hebt nog nooit eerder een pak op je billen gehad, hè?’ vroeg Jaap.

‘Maar nu wel’, Linda schudde haar hoofd, ten teken van ‘nee’.

“Ja, nu wel’.


Jaap gaf haar een paar minuten om zich mental weer te herpakken en vervolgens begon de eerste les over haar attitude. Linda’s natuurlijke reactie was afweer, dus ze streden daar een poosje over. Toen maakte Jaap een eind aan het gesprek en zwaaiend met haar ‘strafkaart’, zei hij: ‘Het is tijd om naar je werk te gaan. Je meldt hier om 12.30 weer, begrepen? Zorg dat je op tijd bent, anders krijg je morgen een extra pak op je billen. Lenie zal een lunch voor je klaar hebben staan en als je die op hebt zul je geïntroduceerd worden aan de hand op je blote billen. Het gesprek van daarnet verliep niet naar behoren, Linda! Vergeet niet dat het doel is dat we verbetering in je houding gaan aanbrengen. Als je in het vervolg het gesprek weer zo traineert, dan gaat je broek weer naar beneden voor een volgend pak op je bips. De opdracht voor vanochtend is dat je aardig bent voor je collega’s en je onthoudt van die beruchte houding van je. Ik zal contact houden met je werkgever vlak voordat je hier weer arriveert. Ik zal dan weten hoe je het er af gebracht hebt.

Linda had de neiging om tegen hem in te gaan, maar ze bedacht zich. Haar bips kon momenteel niet meer verdragen en ze wilde graag even alleen zijn om tot zich zelf te komen. Het was nog maar nauwelijks 8 uur en ze had al het idee dat ze er een dag op had zitten. Hoe kon het zijn dat de tijd voorbij leek te kruipen en aan de andere kant in een flits verstreken was? Het eerste pak op haar billen zat erop in wat een vingerknip leek te duren. En toch…terwijl het gebeurde, leek er geen eind aan te komen.


Ze was hem dankbaar toen Jaap opstond en haar naar de deur begeleidde, door het kantoor, de gang naar de centrale ruimte, waar Lenie een bakje koffie voor haar had klaarstaan in een wegwerpbekertje.

‘Neem ook een lekker bonbon’, bood het vriendelijke meisje aan. Linda glimlachte en accepteerde de koffie en de chocola. Hee, Linda?’, zei Lenie toen Linda net de deur uit zou stappen.

‘Ja?’

‘Het is de bedoeling dat de eerste keer goed aankomt, snap je? Ze willen de eerste keer laten merken dat het hen ernst is. Het is niet iedere keer zo, hoor!’

Er verschenen diepe rimpels in het voorhoofd van Linda tengevolge van de verwarring die zich van haar had meester gemaakt. Dit was de vreemdste dag van haar leven tot nu toe en de dag was nog maar nauwelijks begonnen.

Posted on by admin

Huwelijkse intimiteit (4)

Het zachte licht van zonsopgang wekte Heleen. De zachte dampen van de Noordzee vulden de kamer. Ron had de schuifdeuren naar het balkon opgelaten, zodat ze het geluid van de branding kon horen en het gekrijs van de zeemeeuwen. Het had bij elkaar opgeteld als een perfect slaapliedje geklonken. Niet dat ze hulp nodig hadden om in slaap te komen. Ze waren beiden uitgeput door alle activiteiten op de huwelijksdag en de slapeloze periode daarna.

Heleen huiverde toen ze zich uitrekte, ondanks de warmte van het naakte lichaam van haar echtgenoot naast haar onder het dikke dekbed.

‘Het is echt’. Ze deed haar ogen dicht en glimlachte toen ze naar hem toeschoof om de man die echt, echt de hare was, te knuffelen.

‘Wat is echt?’, antwoordde Ron met een dikke stem van de slaap.

‘Jij. Dit’, lachte Heleen en zocht zijn gezicht om hem goedemorgen te kussen.

‘Heb niet het lef daar ooit aan te twijfelen, mevrouw Winters’, Ron kuste haar terug en gaf haar onder de dekens een klapje op haar billen.

‘Mm hm hm!’ Het gegiechel van Heleen werd gesmoord in hun kus.

‘Wat gaan we vandaag doen?’, vroeg Ron met een gemene grijns.

Heleen’s ogen twinkelden. De eerste nachten op hun vakantieadres waren zalig verlopen. Als echte natuurliefhebbers en wandelaars hadden ze weinig aandacht gehad voor de pittoreske plaatsjes in de omgeving. Ze hadden deze plek speciaal gekozen voor de ligging van hun kamer en daar brachten ze ook de meeste tijd door. Heleen was van plan een paar antiekzaakjes te bezoeken en nog wat andere bezienswaardigheden te bekijken, maar in totaal zou dat niet meer dan een paar uur van de komende dagen in beslag nemen.

‘Niks’, grijnsde ze.


’Niets?’, vroeg Ron zich af terwijl haar opnieuw kuste. ‘Weet je dat zeker?’

‘Tja’, zei Heleen plagerig terwijl ze Ron’s lip knabbelde. ‘Misschien wat spelletjes met mijn echtgenoot spelen?’

‘Oh?’, grijnsde Ron. ‘Je wilt een stout meisje zijn?’

Ron draaide Heleen op haar buik en ging bovenop haar liggen, hij kuste haar in haar nek en zorgde ervoor dat haar haartjes overeind gingen staan door zijn hete adem in de buurt van haar oren. Heleen duwde haar billen omhoog om zijn erectie te verwelkomen en schurkte zich zo dat deze verdween in het driehoekje tussen haar billen en haar dijen.

Ron zorgde met zijn gewicht dat ze op haar buik moest blijven liggen. Zijn handen kneedden haar billen en deed ze achtereenvolgens van elkaar en drukte ze op elkaar terwijl zijn penis tussen haar billen geklemd op en neer schoof.

‘Ik krijg geen adem Ron’, klaagde Heleen. De bewegingen van haar billen en heupen lieten merken dat ze het niet echt naar haar zin had. Ron reageerde door zijn lichaam met één arm op te drukken zodat hij het meeste gewicht van haar af haalde. Haar andere arm legde hij om haar heen en verdween onder haar en zocht net zolang tot hij de lipjes gevonden had die zo door zijn penis geplaagd werden.

’Is dit beter?’, vroeg hij plagend en beet hard in haar schouder.

‘Oh, hijgde Heleen en drukte haar bips omhoog. Haar benen gingen verder uit elkaar en haar seks opende zich. ‘Ja!’, hijgde ze toen Ron zich in haar liet glijden.

‘Stoute meid, of niet?’, kreunde Ron en gaf zich over aan zijn instincten.

‘Asjeblieft!’, was Heleen het met hem eens.

~ooo00ooo~

‘Zal het altijd zo zijn?’ Heleen keek lachend naar Ron toen hij terug kwam uit de badkamer en naast haar ging zitten om de kaart van de roomservice te bekijken.

‘Wat?’, luidde zijn afwezige antwoord.

‘Jij rat!’, Heleen gaf hem een por met haar elleboog. ‘Dat weet je best!’

Ron glimlachte en omhelsde zijn vrouw. Hij streelde haar nek en kuste haar op beide wangen. ‘Als we eerlijk blijven en goed ons best doen, ja…dan zal het zo blijven’.

‘En alle verhalen dan dat de seks op een gegeven moment minder wordt, dat stellen na verloop van tijd de belangstelling hierin verliezen? Gaat dat bij ons ook gebeuren? Heleen leunde tegen Ron aan. Ze wilde weten wat hij dacht.

‘Dat gebeurt soms’. Ron keek Heleen onderzoekend aan en ging op haar vraag in. ‘Maar er zijn twee nodig en ik heb er alle vertrouwen in dat jij er op dezelfde manier tegenaan kijkt als ik’.

‘MMmmmm’, lispelde Heleen. ‘Dat denk ik ook. Ik had nooit gedacht dat het zo fijn zou zijn.

‘Ik wist dat je een echt een heel stout meisje zou zijn als we één keer hier aan toe zouden komen’. De grijns van Ron was onheilspellend en zorgde dat Heleen moest lachen.

~ooo00ooo~


Het ontbijt was heerlijk en door zijn samenstelling decadent en gezond. Gepocheerde eieren, oesters, rauwkost, opgeklopte melk, vers fruit en meloen. Ze proefden beiden van alles een beetje.

‘Morgenochtend pannenkoeken OK?’ vroeg Heleen terwijl ze een stukje geroosterde toast in het vloeibare van haar ei doopte.

‘Met spek en stroop’, stelde Ron voor en knikte instemmend.

Terwijl ze aten zapte Heleen langs de televisiekanalen.

‘McClintock!’ Heleen kreunde en zette de TV snel op een ander kanaal. ‘Het is nog maar net ochtend. Hoe halen ze het in hun hoofd?’

Ron grinnikte en nam de afstandsbediening van haar over. ‘Hee, John Wayne. Dat is een leuke film!’

Ze keken beiden naar de film en amuseerden zich er opperbest mee.

Toen de film voorbij was, boog Heleen zich naar Ron toe en vroeg, ‘Zou jij me ook de halve wereld door achtervolgen en me vervolgens een pak op mijn billen geven?’

‘Zou je zorgen dat ik dat deed’, grijnsde Ron en drukte haar stevig tegen zich aan en klopte haar op haar dij terwijl hij dat deed.

‘Ik raad het je niet aan’ Heleen porde in zijn zij met haar elleboog.

‘Dan kun je me maar beter niet uitdagen’, Heleen kon niet uit zijn stem opmaken of hij haar zat te plagen of niet’.

‘Jij rat!’, giechelde Heleen en gaf hem nogmaals een elleboogje.

‘Zullen we een eindje gaan wandelen?’, vroeg Ron. ‘Even een frisse neus halen en het kamermeisje de gelegenheid de kamer op te ruimen?’

‘OK’, ging Heleen akkoorden sprong van het bed omhoog, waar ze net hadden liggen knuffelen in de kussens die tegen het hoofdeinde lagen opgestapeld.

~ooo00ooo~

Het strand aan de westkant was een eldorado voor strandwandelaars. Het briesje van zee werkte verfrissend.

‘De lucht heeft hier een heel andere kleur’, mijmerde Heleen afwezig. Ze stak haar neus in de lucht. ‘En de lucht ruikt hier zo schoon’.

‘Nou’.

Ik vraag me af of de mensen die hier wonen enig idee hebben hoe het bij ons ruikt?’

‘Geen idee, ik denk het vast wel’.

‘Jammer dat de branding zo ruig is. Als het wat rustiger zou zijn konden we mooi even pootjebaden’

‘Ja…..’

Het stel genoot van hun wandeling, van de mooie luchten, de geur, de boten, waar de man op de pier mee bezig was en andere dingen die ze tegen kwamen. Ze liepen twee uren samen zonder zich om andere dingen te bekommeren dan de omgeving en het gezelschap van elkaar.

‘Bent u al aan de lunch toe, mevrouw Winters?, vroeg Ron na een lange maar comfortabele periode van stilte die ze hand in hand lopend hadden doorgebracht.

Heleen haalde haar schouders op en ging ermee akkoord. Ze had niet echt honger, maar had het idee dat dit wel anders zou zijn tegen de tijd dat ze op hun kamer zouden zijn. ‘Iets eenvoudigs zodat we nog ruimte overhouden voor het diner van vanavond, hoe klinkt dat?’

‘Perfect’, vond ook Ron. ‘En ik weet al wat ik als toetje wil’.

Heleen gilde toen hij haar onverwacht in haar billen kneep. Haar reactie was vooruit te schieten zodat hij niet meer bij haar kon.

‘Geef me wat van die billen!’, lachte Ron en zette de achtervolging in.

Heleen slaagde er niet in langer dan vijftig meter voor hem uit te blijven, toen hij haar te pakken kreeg en haar tegen zich aan drukte. Ze omhelsden elkaar en kusten elkaar gepassioneerd, hetgeen bij Heleen de kriebels teweeg bracht.

Terwijl ze zachtjes op zijn onderlip beet, liet ze haarrechterhand over zijn kruis glijden en kneep zachtjes. Haar ogen twinkelden toen ze zich realiseerde dat zij hem in haar macht had en dat ze pijn zou kunnen doen als ze wilde. Hij gromde en zijn met zijn ogen waarschuwde hij haar.

‘Misschien moet ik er maar eens lekker op knabbelen?’, ze begon hem met haar hand flink te knijpen. Plotseling zette ze het weer op een lopen langs het strand, Ron verrast en enigszins ongemakkelijk achterlatend.

‘Je stuurt er op aan, of niet?’, riep Ron haar hees achterna.

Als antwoord klonk een harde lach van Heleen die door de wind meegedragen werd. Ron glimlachte en zette er stevig de pas in om de afstand te overbruggen. Heleen liep wat langzamer zodat hij dichterbij kon komen, maar als hij dichterbij kwam, maakte ze giechelend opnieuw dat ze uit de voeten kwam.

‘Je kunt er wel voor weg lopen, maar over niet lange tijd heb ik je waar ik je wil hebben, en zullen die billen helemaal van mij zijn!’

‘Dat dacht ik niet!’, lachte Heleen. ‘Dan bijt ik nog eens’.

‘Voor dergelijke dreigementen verdien je een flink pak op je blote bips’, grijnsde Ron.

‘Geen sprake van’, Heleen giechelde zijn dreigement weg. ‘Geen pak op mijn billen meer. Ik ben een volwassen vrouw en jij bent mijn echtgenoot, niet mijn vader’.

‘Ik ben vanaf nu de man die je vanaf nu in de hand gaat houden door middel van een pak op je billen. Heel vaak een pak slaag’. De hese aankondiging van Ron werd gevolgd door een onverwacht sprintje dat Heleen verraste zodat hij haar ineens te pakken had. Hij duwde haar met haar rug tegen zich aan. ‘Soms zul je een pak op je billen lekker vinden en soms ook niet’.

‘Een pak op mijn bips dat ik lekker zal vinden?’, het gegiechel van Heleen werd gesmoord doordat Ron zijn mond op die van haar plantte.

‘Ja. Een pak op je billen dat je lekker zult vinden’, Ron liet zijn handen naar beneden glijden en legde ze over haar billen en begon ze te kneden. ‘Wil je dat eens uitproberen?’

‘Ron!’ Heleen probeerde zich los te trekken. Zonder succes. ‘Niet hier!’

‘Nee natuurlijk niet hier. In onze kamer waar een heel erg stout meisje haar onderbroek naar beneden moet doen en met haar blote billen in de hoek moet staan, voor en nadat ze een pak op haar bips heeft gehad’, bromde Ron en drukte haar kruis tegen zich aan terwijl hij haar billen bleef masseren.

Heleen kon een zacht gekreun niet onderdrukken en ze voelde haar maag samenknijpen. Ron zijn voorstel en de sexy ondertoon in zijn stem, maakte iets in haar wakker wat ze niet kon negeren. Haar heupen reageerden en wreef zich tegen hem aan.

‘Mmmmm’, kreunde Ron. ‘Dat idee staat je wel aan, hè schatje? Je wilt dat ik je een pak op je blote billen geef tot het rood is en gloeit. Mmmm?’

Heleen deed haar ogen dicht. Ze werd nu helemaal door de opwinding overmeesterd en ze wilde dat hij met haar deed wat hij goed achtte. Ze knikte.

‘Dat is dus wat we voor de lunch gaan doen. Je gaat een flink pak op je billen krijgen. Een langdurig, grondig pak op je bips’. Ron liet haar los en pakte haar hand. Beiden hadden nu haast om terug te komen en zetten ze pas er flink in. Al snel waren ze bij het hotel.

Het hart klopte Heleen in de keel, maar ze was zich eigenlijk alleen maar bewust van haar kruis. Het kloppen wat ze daar voelde was zo intens en toen Ron de deuren achter hen op slot had gedaan, was de opwinding zelfs vertienvoudigd.

‘Goed, stoute meid. Kom hier doen doe je broek naar beneden’, liet hij er geen gras over groeien.

‘Het doe toch geen zeer?’ Heleen liep naar hem toe, maar voelde zich opens heel erg onzeker.

‘Het zal zoveel pijn doen als nodig is, je zult precies krijgen wat je verdient’. Ron zijn ogen gloeiden. ‘Kom nou maar hier, doe je broek naar beneden en kom over mijn knie liggen.

Heleen keek in zijn ogen en zag dat hij een spelletje speelt. Een pak slaag terwijl ze dat helemaal niet verdiend had, terwijl ze zich zo opgewonden voelde, was dit nu waar ze over gefantaseerd had hoe haar seksleven eruit zou kunnen zien? Ze probeerde haar blozen te verbergen terwijl ze aan de knoop van haar jeans frummelde.

‘Goed zo!’, grijnsde Ron. Doe naar beneden, doe maar helemaal uit en leg je billen neer waar ze thuis horen.

Heleen huiverde. Er verscheen kippenvel op haar blote billen toen Ron haar neertrok over zijn dijen. Hij ging zo zitten dat Heleen met haar bovenlichaam op het bed rustte en streelde haar vervolgens over haar billen.

‘Er zijn nog een paar vingerafdrukken van gister te zien’, zei hij en liet zijn vingers over de plekken gaan die waren overgebleven van de laatste keer dat hij haar een pak slaag had gegeven. ‘Dit pak slaag zal niet zo aanvoelen als de laatste keer schatje. Deze keer zul je het lekker vinden’.

 
Hij begon langzaam. Sloeg haar zachtjes op haar billen en deed de klappen maar een beetje gloeien. In het begin was Heleen nerveus en gespannen, maar al snel werd ze in beslag genomen door de warmte en het ritme van de klappen. Ron bleef een tijdje slaan en begon vervolgens haar billen te wrijven en te masseren, om vervolgens weer te slaan,maar deze keer wat harder. Hij sloeg en streelde, sloeg en streelde, steeds weer opnieuw, iedere ronde een beetje harder en intensiever dan de keer ervoor. Na een minuut of twintig bevond Heleen zich in de zevende hemel.

‘Zie je wat ik bedoel?’, fluisterde Ron terwijl hij zich naar haar toeboog en haar op haar wang kuste. ‘Een pak slaag dat je lekker vindt’.

‘Mmmmm’, knikte Heleen met haar ogen gesloten. Ze draaide cirkels met haar heupen en billen en tilde ze op om de hand van Ron tegemoet te komen, om ze vervolgens neer te drukken zodat ze zijn staat van opwinding tegen haar buik kon voelen.

‘Wil je me berijden terwijl ik je nog meer op je billen geef?’, Ron kuste haar plagend in haar nek. Hij wachtte niet op een antwoord, maar verschoof haar zo, dat ze schrijlings over zijn linkerbeen kwam te liggen. Haar vulva maakte contact met de ruwe stof van zijn spijkerbroek en met haar linkerbeen wreef ze over zijn erectie die hard tegen de spijkerstof drukte. ‘Berijdt me nu schatje’.

Heleen had geen verdere aanmoediging nodig. Toen Ron haar weer begon te slaan, reageerde haar lichaam als vanzelfsprekend. In eerste instantie waren haar bewegingen traag en loom, maar al spoedig werden ze steeds sneller. Heleen realiseerde zich al snel dat ze op het punt stond klaar te komen en wist dat dit precies was wat Ron in gedachten had.

’Schatje!’, fluisterde Heleen beschaamd en opgewonden toen ze haar orgasme voelde aankomen.

‘Verzet je er niet tegen liefje’. Ron leek te weten wat ze voelde. ‘Laat je maar helemaal gaan. Dit is precies wat je nodig hebt’.

‘Oh God!’, hijgde Heleen. Haar heupen gingen als een bezetene tekeer, terwijl Ron harder sloeg als tevoren.

‘Meer!’, Heleen haar schreeuw klonk benepen. ‘Oh God! Meer!’

Ron reageerde door harder te slaan. Een paar seconde later spande Heleen haar lichaam en duwde zich omhoog zodat ze haar kruis nog harder op het been van Ron kon duwen tijdens de meest intense krampen van haar orgasme.

’Oh, Oh’, hijgde ze toen de spanning van haar orgasme minder werd.

‘Dat was goed, hè?’, glimlachte Ron en nam haar in zijn armen.

‘Je bent geweldig’, fluisterde Heleen, niet in staat om te beschrijven was ze allemaal gevoeld had.

‘Denk dat je er aan zult kunnen wennen?’, vroeg Ron terwijl hij haar oogleden kuste.

‘Kun je dit altijd doen als je me een pak op mijn billen geeft?’, grinnikte Heleen.

‘Alleen als je lief geweest bent. Het gegrinnik van Ron klonk hees en gemeen. ‘Er is nog steeds een ander soort pak slaag dat je krijgt als je je misdragen hebt. Deze heb je net zo goed nodig.

Heleen lachte en kuste hem. ‘Ik ben altijd lief, meneer Winters. Het is jouw perceptie die ondeugend is.

Hun omhelzing kreeg een andere betekenis toen Heleen zich bewust werd van de zwelling in de jeans van Ron. ‘Nu is het jouw beurt’, glimlachte ze.

‘Geef me even wat ruimte, brutaaltje’. Ron stond op en trok de sweater van Heleen over haar hoofd. Vervolgens richtte hij zich op zijn eigen kleding. In een ommezien waren ze beide naakt en klommen op het bed waar ze in alle comfort af konden maken wat begonnen was met het pak op de bips van Heleen.

‘Mag ik het met mijn mond proberen?’, vroeg Heleen toen Ron haar hand rond zijn erectie legde.

‘Wil je dat?’, glimlachte Ron.

‘Ja, zoiets’. Heleen was niet helemaal zeker van zichzelf. ‘Zou het vies smaken?’

‘Ik weet het niet? Ik heb mezelf daar nooit geproefd’, zei Ron plagend. ‘Maar je kunt toch gewoon stoppen als je het niet prettig vindt?’

‘Wat als ik je pijn doe?’ Heleen ging rechtop zitten en keek naar de penis die ze met haar hand streelde.

‘Ik beloof je dat ik het dan zal zeggen. Ik denk niet dat je me pijn zou kunnen doen, tenzij je gaat bijten en ik heb niet het idee dat je dat van plan bent, of wel?’

Heleen keek hem aan. ‘Misschien wel’, glimlachte ze gemeen. Toen gleed ze naar beneden zodat ze hem met haar lippen kon strelen.

‘Zeg het me als ik het niet goed doe, OK?’ ze keek even omhoog naar Ron.

Hij leunde achterover met een ontspannen uitdrukking op zijn gezicht. ‘Dat beloof ik’.

‘Voelt dit goed?’ Heleen liet haar tong rondjes draaien rond zijn eikel. Ron deed zijn ogen dicht en zijn gezicht ontspande van plezier.

‘Heel lekker schatje’.

Heleen herhaalde het steeds weer, ze drukte haar tong omlaag en liet zich een stukje naar beneden zakken. Na een poosje had ze het grootste gedeelte in haar mond en probeerde hem van boven naar beneden te stimuleren. Niet alles paste, maar ze gebruikte haar tong en lippen waar haar mond niet kon komen.

‘OK?’, vroeg ze na een paar minuten.

‘Oh ja schatje’. Het antwoord van Ron was een fluister. ‘Beter dan OK’.

‘Zal ik sneller gaan’, vroeg ze.


’Wat je nu doet is helemaal goed schatje. Helemaal goed’.

‘OK, maar vertel je me als het niet meer OK is?’ Heleen zette zich weer aan het zuigen en strelen met haar tong en lippen. Haar handen die nat waren van het speeksel hielpen haar die delen te strelen die ze met haar mond niet kon bereiken. Ze vond het ritme lekker. De zoutachtige smaak was ook lekker. Iets dat ze niet verwacht had.

Het duurde niet lang of het lichaam van Ron begon ongecontroleerde bewegingen te maken. Zijn ademen veranderde en werd oppervlakkiger en sneller en zij heupen gingen omhoog alsof hij haar in haar bewegingen tegemoet wou komen.

‘Harder schatje, sneller’, hijgde hij.

Zijn smaak veranderde heel subtiel, een zilte olieachtige substantie vermengde zich met haar speeksel. Heleen bewoog haar tong steeds sneller langs het riempje van zijn eikel. Vanaf haar positie kon ze zijn gezicht niet zien en het samentrekken van zijn gezicht toen zijn lichaam begon te schokken. Ze voelde hoe zijn spieren begonnen te trillen en interpreteerde dat als een aanmoediging om hem nog harder en sneller te strelen.

De zoutachtige smaak werd nog sterker en toen begon hij te trillen en liet een diep gegrom horen. Een warme gladde vloeistof gleed over het gehemelte van Heleen terwijl rond in en uit haar mond bewoog. Ze beantwoordde het door het maken van pompende bewegingen en verbaasde zich over het witte schuim wat uit haar mondhoeken liep. Zijn zaad rook zoet en naar muskus en smaakte een beetje naar de oesters die ze als ontbijt gehad hadden. Na een paar minuten stopte Heleen om naar zijn gezicht te kunnen kijken.

Ze lachten en hielden lange tijd in stilte oogcontact, totdat Heleen begon te giechelen.

‘Dat was goed’.

‘Dat kun je wel stellen’, grijnsde Ron.

‘Ik heb wel eens gelezen dat mensen dat deden en vond het ordinair, maar dat was het niet. Het was heel erg sexy en erg lekker liefje’. Heleen veegde haar gezicht af. ‘Maar ik dat we je wel even mogen schoonmaken en ook dat wat op de lakens terecht gekomen is.

‘Ook op jouw gezicht’. Ron lachte en trok haar naar boven om haar te kussen. ‘Mmmmm, lekker!’

Ze moesten beiden lachen.

Als ze hun huwelijksdag meetelden waren ze nu drie dagen getrouwd. En de intimiteit bloeide welig!

Posted on by admin

Huwelijkse intimiteit (3)

Zowel Heleen als Ron slaagden erin wat slaap in te halen in de trein op weg naar Zeeland. In eerste instantie was Heleen veel te opgewonden om te kunnen slapen en irriteerde het haar dat Ron zo gemakkelijk lag te snurken. De trein leek wel een eeuwigheid langs de groene weilanden te zoeven. De treinreis zou een paar uur gaan duren en de seconden, minuten en uren kropen maar langzaam voorbij. Er leek maar geen eind te komen aan de weilanden vol koeien en schapen en uiteindelijk won haar vermoeidheid het van de opwinding en viel ook Heleen in slaap.

In Heleen haar dromen kwamen allemaal fragmenten van de vorige dag, van hun huwelijk voorbij en van de omgeving die ze in de reisgids had gezien van hun bestemming. Geen van de dingen die ze droomde bereikten een bevredigend einde. Toen de trein over de dam over de Zeeuwse wateren reed voelde Heleen zich rusteloos. Ron negeerde haar elleboog en bleef ook het laatste deel van de reis slapen. Dit verhoogde het rusteloze gevoel bij Heleen.

De reis duurde lang. Een paar keer minderde de trein vaart zodat het leek of ze hun bestemming bereikt hadden, maar even zovele keren gaf hij opnieuw gas. Toen de trein voor de vierde keer op rij vaart minderde reden ze het stationnetje binnen. Op het moment dat hij tot stilstand kwam, werd Ron wakker en rekte zich als een luie kat uit.

‘Hee schatje, ze zijn er al!’, glimlachte hij slaperig en greep naast zich om zijn arm om haar heen te doen.

Heleen liet zich achterover in de bank zakken en gromde, ‘Ik verveel me en ik ben moe. Het werd verdomme tijd dat we er waren!’

Ron lachte en kneep in haar schouders. ‘We moeten eerst nog de veerboot zien te halen voor we er zijn’.

Heleen kreunde bij de gedachte.

‘Het is wel goed. Ik voel me fit en zal wel rijden. Misschien kun je nog wat slaap inhalen in de auto’, grijnsde Ron. Heleen haar neiging om kribbig te worden als ze oververmoeid was,was iets dat hij al een paar keer had meegemaakt in de periode dat ze nog verkering hadden.  Hij wist dat haar humeur nog een paar flink op en neer zou gaan van enerzijds opgewonden opgewekt en anderzijds klagerig en moe, voor ze bij hun hotel zouden zijn. Hij wist ook dat een flinke nachtrust en samen lekker ontspannen haar er wel weer bovenop zouden helpen.


Toen de trein gestopt was op het station was een drukte van belang in de gangpaden. Iedereen had zijn bagage uit de netten gehaald en probeerde tegelijkertijd via de smalle gangpaden de trein te verlaten. Hierdoor werd het een gedrang van jewelste.

Toen Ron op het station een bagagewagentje probeerde te bemachtigen moest Heleen het nodige stoom afblazen.

‘ArrggHHH!’ Waarom stoppen we nu weer?’, haar stem was vervuld met ongeduld.

‘Rustig aan Heleen. Dit bespaart ons een heleboel sjouwwerk, bovendien kun je er lekker op leunen terwijl ik onze auto haal’, antwoordde Ron geduldig, maar dit laatste kostte hem moeite.

‘Schiet nou maar op’. Heleen’s frustratietolerantie was van dien aard dat ondanks dat ze wel beter wist, ze niets anders kon dan Ron opjagen.

Het duurde wel twintig minuten voordat de lange rij voor het loket opgelost was en hij de sleutels van de Toyota 4Runner in ontvangst kon nemen en nog eens twintig minuten voor hij de wagen van het parkeerterrein gehaald had.

Het was even na tweeën toen het stel het stationsterrein verliet.

De zon en de frisse buitenlucht zorgden dat het humeur van Heleen wat opknapte, zeker toen de auto goed en wel op de veerboot stond. Toen ze echter na een korte reis de veerboot verlieten was het alweer gebeurd met de tijdelijke opleving.

‘Kijk uit Ron!’, siste ze toen een auto vanaf de zijkant de rij probeerde binnen te dringen. ‘Hij botst tegen ons aan’.

‘Ik heb het allemaal onder controle Heleen’, Ron probeerde haar ongeduld te negeren en concentreerde zich op het verkeer om hun heen.

‘Daar lijkt het anders niet op! Ron kijk nou uit!’ Een andere auto kwam aanzoeven en sneed hun af.

‘Houd nou op Heleen!’, snauwde Ron. ‘Het gaat prima! Ik heb het onder controle!’

‘Vertel me niet wat ik moet doen. Als ik wat wil zeggen, dan doe ik dat gewoon’, snauwde Heleen terug.

‘Wil je graag dat je de rest van onze huwelijksreis in de hoek doorbrengt met gloeiend rode billen?’, waarschuwde Ron.

Heleen bleef protesteren, maar besloot haar woorden voorzichtig te kiezen. Ze had niet het idee dat zijn laatste vraag grappig bedoeld was. Maar haar bloed kookte. Enerzijds wou ze hem vertellen waar hij wel niet heen kon lopen, anderzijds kreeg ze stiekem de rillingen die zijn dominantie haar bezorgde. Deze emoties streden even met elkaar tot ze een compromis met elkaar vonden.

‘Kijk jij nou maar uit waar we rijden’, gromde ze en keek naar de weg voor hen met haar armen over elkaar.

Ron grijnsde. De aarzeling en de manier waarop zijn verse echtgenote bloosde hadden dit veroorzaakt. Hij nam een ferm besluit. Heleen zou hoe dan ook die avond een flink pak op haar billen krijgen. Als ze goed op haar tellen zou passen, dan zou het puur voor het plezier zijn, en anders, glimlachte hij, ‘dan zou het verdomd veel pijn doen en daarna pas in plezier veranderen’.

Toen ze het schiereiland opreden genoten beiden van het formidabele uitzicht. Ron reed een toeristische route voor hij op de kustweg terecht kwam. Ze hadden nog tijd zat voor het etenstijd zou zijn voordat ze in de herberg terecht zouden komen waar ze de eerste twee nachten zouden overnachten. Het haventje van het pittoreske plaatsje was uniek. Heleen was er al verliefd op geworden toen vrienden hen er foto’s van hadden laten zien en toen ze had ontdekt dat het een penthouse was met een open haard en een prachtig uitzicht over het water en dat het in hun budget paste, was ze verkocht.

Vrienden hadden hen een rustieke plaats aan de noordkant aangeboden. Hierdoor konden ze veel langer wegblijven dan gepland en plaatsen bezoeken die anders niet in hen opgekomen zouden zijn. De eerste week zouden ze noordkust van het schiereiland verkennen en de laatste week zouden ze voornamelijk aan de westkust doorbrengen. Beiden hadden lange tijd over deze reis gefantaseerd. Niet alleen omdat het hun huwelijksreis was, maar ook omdat het een deel van ons land was,wat ze beiden graag eens wilden verkennen.

Heleen leunde achterover en genoot van het uitzicht. Eindelijk tijd voor hun tweeën. Ze zuchtte en ontspande.

‘Mooi hè?’, zei Ron zachtjes. Heleen knikte alleen maar instemmend.

Ze waren een paar minuten helemaal stil. ‘Voel je je al wat beter?’, verbrak Ron de stilte. Heleen grimasseerde. Ze wilde glimlachen en hem een goed bedoelde por in zijn ribben geven, maar in plaats daarvan begon de irritatie weer op te lopen.

‘Rijd nou maar door, OK?’, gromde ze.

Her en der zaten diepe gaten en stonden grote plassen water op de weg, maar gelukkig was er bijna geen verkeer. Ze reden langzaam door de dertig kilometer zone tot ze uiteindelijk koers zetten op hun hotel.

Heleen bleef de rest van de reis een beetje stilletjes en nors voor zich uitkijken. Haar houding maakte Ron alleen maar vastbeslotener haar straks iets te geven om treurig over te zijn. Toen ze incheckten en Heleen onvriendelijk deed tegen de piccolo die hen wou helpen met de bagage had Ron er schoon genoeg van.

‘Heleen! Laat die man zijn werk doen’. Hij richtte zich op de onthutste piccolo en begon uit te leggen, ‘ze heeft de afgelopen nacht slecht geslapen’. De piccolo glimlachte en knikte.

Heleen leunde achterover en zeurde, ‘praat niet over me alsof ik er niet bij ben en ook niet alsof ik een kind ben’.

Ron zei niets, maar hij trok haar dicht tegen zich aan terwijl ze naar de lift liepen. Ze hadden een sleutel nodig om op de bovenste verdieping te komen, er was daar maar één kamer. Het uitzicht en de kamer waren nog veel mooier dan de foto’s al hadden laten zien. Ron gaf de piccolo een fooi en deed de deur achter hen dicht.

‘Kom hier meisje’, gromde hij en stak zijn armen naar haar uit.

Heleen gehoorzaamde en liet zich door hem omhelzen. Ze was doodmoe maar reageerde onmiddellijk op de verharding die ze tegen haar onderbuik voelde duwen. Ze omhelsden elkaar en kusten, handen streelden en raakten verboden gebieden aan van elkaar. Uiteindelijk slaagde Ron erin zich los te maken.

‘Waarom laat je niet het bad vollopen terwijl ik er voor zorg dat we ons eten hier op onze kamer geserveerd krijgen. Een avondje vroeg naar bed zal ons beiden goed doen’.

Heleen zuchtte om haar tegenzin te laten merken. Maar ze knikte en deed wat Ron gesuggereerd had.

In de tijd dat Ron aan de telefoon hing had Heleen hun kleren uit de koffer gehaald en ze netjes opgeborgen. Het whirlpoolbad had zich gevuld met lekker warm water. ‘Ik kan mijn nachtjapon niet vinden’, pruilde ze.

‘Die heb je ook helemaal niet nodig’. Ron ging achter haar staan en omsloot haar borst met zijn armen.

‘Ron!’, zeurde Heleen.

‘Wat wil je nu duidelijk maken?’, hij irriteerde zich dood aan haar toontje.

Ondanks alles moest Heleen om zichzelf lachen. ‘Ik hoop dat ze een beetje vlot zijn met het eten’.

‘Nee, ik heb gezegd dat ze het niet voor zes uur moeten bezorgen. Dat geeft ons nog twee uur om jou in de stemming te brengen en daar ga ik nu mee beginnen’. Ron draaide haar gezicht met een ruk naar hem toe en drukte zijn mond op de hare.

Heleen deed haar armen omhoog zodat Ron zonder probleem haar sweater over haar hoofd kon trekken. Haar handen volgden de zijne op weg naar de rits van haar spijkerbroek zodat ze hem kon helpen deze los te maken en van haar dijen te laten glijden. Een paar minuten later leunde haar naakte lichaam tegen de zijne. De sensatie van haar naakte lichaam tegen dat van hem dat nog volledig gekleed was, de wetenschap dat er geen grenzen meer waren aan hoe ver ze konden gaan en sterke handen en armen, wonden Heleen op. Ron was nu van haar, helemaal van haar.

Er zijn een paar dingen waren we het over moeten hebben’, Ron duwde Heleen’s schouders van zijn lichaam vandaan.

‘Niet nu’, jammerde Heleen gefrustreerd.

‘Oh jawel’, grijnsde Ron. ‘We kunnen er misschien maar beter gelijk mee beginnen. Het zal ons beiden goed doen.

‘Hoe bedoel je gelijk beginnen? Ik wil dat we de liefde gaan bedrijven. Er is niets wat op dit moment belangrijker is’, Heleen strekte zich naar hem toe en haar mond zocht de hare.

‘Eerst maar even die andere dingen’, fronste Ron toen hij haar kus weigerde.

‘Hee Ron! Kom nou! Wat moet dit voorstellen?’ Heleen trok haar hoofd terug en voelde zich plotseling beschaamd en kwetsbaar.

‘We gaan het eens hebben over dat kribbige humeur van je van vanmiddag en hoe je anderen met je vermoeidheid hebt lastig gevallen. We zullen er eens voor zorgen dat je je voortaan wel twee keer zult bedenken voor je dat nog eens in je hoofd haalt.

‘Ron?’, fronste Heleen. Ze hield niet van de kille toon die in zijn stem te horen was, zelfs niet toen ze de opwinding in haar kruis voelde toe nemen toen ze hem hoorde praten.

‘Houd op met je ge-Ron, Heleen. We hebben het hier eergisteren nog over gehad en ik heb je gezegd wat je van me mocht verwachten. Bovendien heb ik je de hele weg hiernaar toe gewaarschuwd, maar tevergeefs.

‘Ach Ron!’ Heleen sperde haar ogen open en ze twijfelde niet langer aan wat hij van plan was. ‘Asjeblieft niet doen! Niet nu. Ik zal me beter gedragen, dat beloof ik’.


Ron glimlachte. ‘Ja Heleen, je zult er erg van opknappen. Dat geldt voor ons beiden. En dit gaat er voor zorgen’. Hij pakte haar arm en trok haar in de richting van het bed.

‘Nee Ron alsjeblieft!’ Heleen begon terug te trekken. Maar haar inspanningen konden niet voorkomen dat hij op de rand van het grote bed ging zitten en haar voorover over zijn schoot trok. Ze zakten beiden weg in het zachte grote bed. Heleen probeerde zich met handen omhoog te drukken in een poging van de schoot van Ron te ontsnappen.

Ron hield haar echter op haar plaats en liet zijn hand hard op beide billen neerkomen.

‘Auw!’, gilde Heleen. Ze was te moe om zich te verzetten en probeerde zich te realiseren wat er met haar gebeurde. Ze kreeg tijdens haar huwelijksreis van haar strenge en onvermurwbare echtgenoot een pak op haar blote bips. Ze dacht dat dit alleen in geromantiseerde verhalen voorkwam, maar nu gebeurde het echt.

Ron sloeg hard en snel. Al snel lag Heleen hardop te jammeren. Ook al steldehet haar, wat er nu gebeurde, tegelijkertijd op een vreemde manier gerust. Ze kon het kloppende gevoel tussen haar benen niet ontkennen, maar evenmin de wens om zo snel mogelijk aan deze pijn te ontkomen.

‘Alsjeblieft Ron! Het doet pijn. Ik zal de volgende keer beter mijn best doen. Alsjeblieft!’ Heleen bracht haar handen naar achter in een poging de vastberadenheid van Ron een halt toe te roepen. Maar hij fixeerde ze op haar rug en bleef gewoon door slaan.

‘Bij deze laat ik je weten dat dit je telkens opnieuw staat te wachten als je je onhebbelijk gedraagt’, legde Ron uit.

‘Het is niet eerlijk Ron’, snikte ze.

‘Natuurlijk wel! Als je mijn humeur bederft wanneer je met je verkeerde been uit bed gestapt bent, dan is dit wat je mag verwachten’. Hij zette zijn woorden kracht bij door harder te gaan slaan. ‘Als je geen pak op je billen wilt, moet je beter je best doen als het aankomt op wat aardiger doen tegen andere mensen.

‘Het is niet eerlijk Ron!’, Heleen draaide met haar heupen in een poging van zijn schoot af te glijden, om zo de klappen te ontwijken.

‘Het is ook niet eerlijk dat je je slechte humeur op mij af reageert. Wat dat betreft staan we dus gelijk. Ik denk alleen dat dit een stuk constructiever is’, Ron verhoogde het tempo van de klappen.

Heleen begon te huilen. Het pak op haar bips deed zeer. Maar meer nog dan dat kwamen alle frustraties en vermoeidheden tevoorschijn.

‘Zie je wel?’, zei Ron terwijl zijn hand met grote regelmaat bleef neerdalen. ‘Alle negatieve energie verdwijnt nu. En bij mij verdwijnen ook alle frustraties van het uitgedaagd zijn’.

Ron eindigde met een volle minuut harde klappen op haar bips, die er voor zorgden dat Heleen furieus begon te worstelen om aan zijn greep te ontkomen. Toen hij eindelijk stopte en haar oppakte om haar op zijn knie te laten zitten, begroef ze dankbaar haar gezicht in zijn shirt.

Toen Heleen weer aan iets anders kon denken dan aan haar gloeiende billen, haalde ze diep adem en keek Ron in zijn ogen. ‘Het spijt me’.

‘Dat weet ik. Mij ook’, hij boog zich naar haar toe en kuste haar.

Ze omhelsden elkaar en het duurde maar even en ze lagen beiden languit op het bed om af te maken wat ze gestart waren toen Ron de deur achter zich dicht gedaan had. Heleen was er van overtuigd dat het orgasme dat ze deze keer beleefde verhevigd was door de hitte van haar bips. Ze wist dat ze enorm opgewonden raakte van de autoriteit van Ron. Zijn stoten in haar leken harder en bevredigender omdat hij sterk genoeg was om haar in de hand te houden wanneer ze dit nodig had.

Als dit zo nu en dan de prijs was die ze moest betalen omdat ze haar frustratie de vrije loop liep, dan was dat bij nader inzien helemaal niet zo erg, of wel?

Posted on by admin

Huwelijkse intimiteit (2)

Heleen werd wakker van de telefoon en terwijl ze zich strekte op hem op te pakken, rinkelde ook de deurbel.

‘Oh man!’, kreunde ze toen ze zich omdraaide om op de wekker te kijken. Het was zes uur.

‘Ohhhh sssssssss!’, jammerde ze toen haar billen over de lakens schuurden. ‘Hallo. Met mij’, antwoordde ze de telefoon. ‘Even wachten’, schreeuwde ze naar de deur.

‘Ik hou van je’, klonk de stem van Ron door de hoorn’.

‘Ik ook van jou’, zei Heleen en glimlachte verlegen de kamer in. Het was of net of deze plotseling met zijn aanwezigheid gevuld was.

‘Zul je me niet nog eens zo gigantisch op de kast jagen?, vroeg hij plagend in de wetenschap dat ze dit waarschijnlijk toch wel weer zou doen.

‘En wat als ik het doe?’, vroeg Heleen uitdagend.

‘Probeer maar’, lachte Ron.

‘Ik geloof dat ik dat al gedaan heb’, het plagen ging over in giechelen.

‘Doet het nog zeer?’

‘Ja’, het giechelen ging over in klagen en in een reflex liet Heleen haar rechterhand over het zitvlak van haar broekje gaan. De huid van haar billen eronder voelde nog steeds warm aan.

‘Mooi zo!’, Ron schakelde over naar de ‘strenge man modus’. Onthoud dat goed, wil je? In ieder geval totdat onze huwelijksdag achter de rug is.

‘Ik ben blij dat je me wakker gemaakt hebt.

‘Ik wilde je alleen maar weten dat ik aan je dacht. Vandaag zul je voor altijd de mijne worden, dat weet je toch? De sexy glimlach was Ron was bijna door de telefoon heen te horen. ‘Geen weg meer terug, niets meer wat je over kunt doen’.

‘Daar reken ik op meneertje’, Heleen haalde eens diep adem, ‘Je zit aan me vast, wat er ook gebeurt’.

‘Ik zie je straks in de kerk, mevrouw Winters’.

‘Afgesproken’, meneer Winters.

Toen Heleen de hoorn had neergelegd, sloeg ze haar armen om zich heen en huiverde bij de gedachte aan de dag en nacht die ze voor de boeg had. Toen er opnieuw op de deur gebonsd werd, herinnerde ze zich dat haar zusjes en moeder beneden in de hal stonden om haar te helpen met de voorbereidingen.

‘OK! Ik kom eraan! Laat me even wat kleren aantrekken!’ Heleen keek om zich heen op zoek naar haar ochtendjas. Niet dat ze de deur niet in haar T-shirt en onderbroekje open kon doen, maar een snelle blik op haar billen leerde dat er duidelijk zichtbaar verscheidene vingerafdrukken onder de pijpjes van haar onderbroek uitkwamen. Het was niet nodig dat ze deze zouden zien.

‘Nou, dat werd tijd!’, siste de oudste zuster van Heleen toen de deur opging en het gezelschap zich naar binnen drong. Tasjes met kleding en attributen, dingen voor het haar en make-up dozen lagen binnen de kortste tijd overal verspreid en de machine die Heleen op tijd in de kerk moest zien te krijgen, draaide op volle toeren.

Het zorgde er voor dat ze in beslag genomen werd door een nerveus gevoel. Constante hectiek en ogenschijnlijk miljoenen details namen de komende uren in beslag. Telefoontjes uit het café waar goede vrienden en vriendinnen en personeelsleden Gerda en Karel de laatste details ten aanzien van de receptie voor hun rekening namen, regelmatig paniekerig contact opnamen.

Eerst was de Champagne er nog niet! Tien minuten later, ‘laat maar het is er al’. Vervolgens, ‘Oh Heleen, Johan is de slagroom vergeten!’.

‘Shit! Goeie God! Oh wacht! Bel de supermarkt in Krabbendijke maar. Die bezorgen aan huis, zij hebben het wel. Gebruik het geld uit de fooienpot maar om te betalen’. Heleen haar mondje werkte op volle snelheid, terwijl haar beste vriendin Christien aan haar haar plukte. ‘Bel me maar terug als het niet lukt’.

‘Heleen! Laat ze dat nou zelf even regelen!’, haar moeder kwam voorbij dwarrelen en nam haar dochter de telefoon af. ‘Karel, het is hier ook een gekkenhuis. Mocht er nog iets gebeuren, improviseer dan. Jullie hebben de beschikking over de contanten en verder een vrijbrief. OK?’

Heleen glimlachte knikte dankbaar naar haar moeder en bracht haar trillende handen voor haar gezicht. ‘Man oh man! Ik kan hier helemaal niet tegen’.

‘Nog even, en dan is alles al weer achter de rug. En dan is het een gelukkige, opwindende, een perfecte herinnering’, fluisterde Christien die zich naar haar toe boog. ‘Je bent een echte geluksvogel! Hij is echt perfect. Eigenlijk veel te goed voor je!’

Beide vrouwen lachten. De tijd vloog voorbij en de laatste details warden geregeld. Alles was perfect geregeld. En uiteindelijk was het tijd.

‘De limousine is er!’

De mededeling werd gevolgd door enkele minuten stilte en alle ogen van de bruiloftsgasten keken in de spiegels en naar elkaar.

‘Oh God! Ik kan het niet! Ik kan het niet!’ De stem van Heleen verbrak de stilte en was gevuld met tranen die veroorzaakte werden door de overweldigende emoties en paniek.

‘Oh nee! Heb het lef niet je make-up nu te bederven met je gejank!’, gilde Christien. ‘Ik vermoord je als je mijn meesterwerk vernielt!’

De aanstellerij die uit haar zusters woorden sprak en de absurditeit ervan brak de spanning. Iedereen barstte in lachen uit. Een paar minuten later waren ze onderweg. De bruid, haar moeder en haar getuige reden in de grote limousine. Haar zusters in hun eigen auto’s. Ze arriveerden keurig volgens schema in de kerk.

Om twintig over tien was het achter de rug. De belofte van Heleen om Ron lief te hebben, te eren en te gehoorzamen en die van hem om goed voor haar te zorgen, te beschermen voor zolang als ze leven werd afgelegd ten overstaan van allen die hen dierbaar waren. De huwelijksceremonie zat erop en het huwelijk was begonnen.

Vervolgens ging het stel naar de duinen van Castricum waar de foto’s gemaakt werden. Het lenteweer maakte het een aangenaam verpozen en de wandeling door de frisse buitenlucht zorgen ervoor dat de overtollige energie wegwaaide en dat iedereen zin kreeg in het aperitief dat Heleen voor haar gasten besteld had.

Johan, die als zijn huwelijkscadeau zijn diensten had aangeboden, was een stamgast van het café. Hij hield van Heleen alsof ze zijn dochter was en met zijn kokkerellen wilde hij haar bedanken voor alle gezellige uren die ze samen beleefd hadden. Hij vond het een aardige meid en ze had uren naar zijn verhalen geluisterd over zijn leven in Tsjecho-Slowakije in de periode voordat de communisten er aan de macht kwamen, zijn vlucht naar Nederland. Hij wilde haar dit cadeau graag geven en Heleen waardeerde dit enorm.

Er waren enkele stressvolle momenten om in de duinen terecht te komen,de auto’s waren aan de late kant en parkeren was moeilijker dan gedacht. Heleen zat zich al weer danig op te winden,tot de sterke arm van Ron om haar heen haar hielp te ontspannen.

‘Hoe het vervolg ook moge zijn, de nacht zal alleen maar uit ons tweeën bestaan’, zei hij zachtjes.

Meer dan deze woorden waren niet nodig, om alle zorgen die ze over het verloop van de dag had, van haar schouders te laten glijden. De volgende uren week ze niet van de zijde van haar echtgenoot.

‘Ik ben nu geen vrijgezel meer’, dacht ze. ‘Hij is nu van mij. Helemaal van mij’.

Het was bijna niet te geloven. Door heel dicht bij Ron te blijven voelde alles aan als een droom. Maar het hielp door af en toen naar de ringen om hun vingers te kijken.

Nadat de foto’s gemaakt waren en de magen begonnen te knorren was het tijd om naar de receptie in het café te gaan. Ron riep de limousine aan, zodat ze tijdens de rit naar het café even met zijn tweeën konden zijn.

‘Je bent heerlijk ontspannen’, fluisterde hij in haar haar, toen ze lekker tegen hem aan kwam liggen.

Heleen zuchtte en knikte. Het lag lekker in zijn armen. ‘Heb je zin om wat met me te rommelen?’

Ron lachte. ‘Reken maar!’

Nadat hij dat gezegd had nam hij haar gezicht in zijn handen en nam bezit van Heleen’s mond met een gepassioneerde kus. Alles in haar ontwaakte. Ze was er helemaal klaar voor om zichzelf aan hem te geven. ‘Breng me alsjeblieft naar ons hotel’, hijgde ze toen ze de kus verbraken.

‘Neeee, nee, nee, nee, niet nu schatje, er zijn een heleboel gasten die we gezelschap moeten houden, totdat iedereen gevoed en voldaan is, voordat we er vandoor kunnen gaan.

‘Asjeblieft!’, Heleen sloeg haar armen om zijn hals en knabbelde op zijn lip. ‘Ze moeten maar even wachten’.

Ron kuste haar opnieuw en herhaalde zijn nee. Heleen liet haar onderlip omlaag zakken en zuchtte diep.

‘We zijn nu getrouwd, weet je’, gromde ze.

‘Ja, dat is zo, en voordat de dag voorbij is, dan zal ik bezit van je nemen en jij van mij. Maar eerst hebben we de plicht om feest te vieren met iedereen die naar onze bruiloft gekomen is. Het zal avond zijn voor je het weet.

Heleen zuchtte nogmaals. Ze wist dat hij gelijk had, maar iedere vezel in haar lichaam verlangde naar hem. Ze dacht dat ze het nooit vol zou kunnen houden. Een koppige irritatie maakte dat ze met haar elleboog in zijn ribben porde om hem te laten weten dat ze ongeduldig was.

‘Gedraag je een beetje’, bromde hij met een gemaakte strengheid, ‘tenzij je een herhaling van gisteravond wilt, maar dan met je onderbroek omlaag tot op je knieën!’, voegde hij er aan toe toen haar elleboog nog een keer in zijn zij porde.
_______

De receptie verliep perfect. Het eten, het dansen en de toasten waren allemaal perfect. Heleen wist dat ze dit allemaal voor geen goud had willen missen. Verschillende keren wilde zijn kussen proeven en bedankte hem dat hij niet had toegegeven er tussenuit te knijpen. Iedere kus zorgde voor de kriebels en de hele middag en avond waren één grote sensuele verleiding.

Bijna te vroeg, gaf Ron één van de vrienden een seintje en werd een rode cape naar de tafel gebracht. Ron deed hem over haar schouders, over haar witte trouwjurk heen. De muziek van Chris DeBurgh’s ‘Lady in Red’, werd gestart. Ron pakte Heleen bij haar hand om haar naar de dansvloer te leiden, voor de laatste dans.

De eerste taak van Ron was om de rode kousophouder van Heleen af te doen en deze in de massa omstanders te gooien. Nadat hij dat gedaan had, nam hij haar in zijn armen en danste met haar in de richting van de deur terwijl hij de woorden meezong.

I’ve never seen you looking so gorgeous as you did tonight
I’ve never seen you shine so bright you were amazing
I’ve never seen so many people want to be there by your side
And when you turned to me and smiled it took my breath away
And I have never had such a feeling such a feeling
Of complete and utter love, as I do tonight

The lady in red is dancing with me
Cheek to cheek
There’s nobody here
It’s just you and me
It’s where I wanna be
But I hardly know this beauty by my side
I’ll never forget the way you look tonight 

Heleen gooide haar trouwboeket vanuit de deuropening naar binnen en toen stapten ze koele buitenlucht in op weg naar hun eerste huwelijksnacht. Familie zou de komende twee weken op hun appartementen en het café passen. Heleen en Ron zouden koers zetten in de richting van Zeeland, waar ze op aanraden van vrienden, een mooie hotelkamer hadden geboekt met uitzicht over zee.

De eerste tussenstop was de bruidssuite van een luxe hotel in Haarlem. Van daaruit zouden ze de volgende dag doorreizen naar Zeeland. Maar eerst hadden ze nog een ontdekkingstocht voor de boeg.

De hotelgasten glimlachten toen de bruid met de rode cape en de donkere knappe bruidegom de lobby binnenstapten. Het hart klopte Heleen in de keel toen ze zich bewust werd van de blikken en de nauwelijks hoorbaar uitgesproken bewondering en die haar opwinding verder aanwakkerden. Ron hield haar stevig bij haar hand en begeleidde haar met de gratie van een echte heer, door de massa in de richting van de lift. Toen ze op de verdieping aankwamen waar hun suite zich bevond, pakte hij haar op om haar van de lift naar hun kamer te dragen.

Heleen giechelde toen hij de deur eindelijk achter hun sloot en haar op de grond zette.

‘En nu, mevrouw Winters, ga ik je tot de mijne maken!’ De stem van Ron was hees en plagerig die ervoor zorgde dat Heleen zich losmaakte en wegliep.

‘Heb het lef nu niet om er vandoor te gaan, brutaaltje!’, grijnsde hij en liep achter haar aan de slaapkamer in om haar te vangen.

Toen hij haar te pakken had, omhelsden ze elkaar en smolt Heleen tegen hem aan. Toen begon hun liefdesspel. Eerst met kussen, vervolgens met strelingen.

’Ik ben bang Ron’, fluisterde Heleen, toen zijn vingers aan de achterkant van haar jurk aan de knoopjes begonnen te plukken.

‘Dat weet ik’. Hij kuste haar. ‘Het zal het fijn zijn, schatje, dat beloof ik. Ik zweer dat je er geen spijt van zult hebben dat je op me gewacht hebt, OK?’

Ron duwde haar gezicht een stukje van zich af zodat hij haar in haar ogen kon kijken. Wat ze in elkaars ogen zagen, was precies wat ze graag wilden zien. Diepe liefde en een verlangen wat onmogelijk te weerstaan was.

Ron liet de jurk van haar schouders afglijden en toen deze op de vloer lag, stond ze voor hem in een zijden lijfje, een hoog opgesneden Frans broekje en zijden kousen, alles wit. Ze was mooi zoals ze daar stond, ze leek nerveus en verlegen. Hij kon zich nauwelijks beheersen.

‘Je bent adembenemend schatje’, hijgde hij en trok haar tegen zich aan.

‘Mag ik zien?’, vroeg Heleen met een benepen stemmetje, gevuld met onschuldigheid en nieuwsgierigheid toen haar handen het deel van zijn lichaam streelden waar ze al zolang nieuwsgierig naar was. Ron knikte alleen maar en keek toen hoe haar vingers de knoop en de rits van zijn broek openmaakten. Heleen deed zijn broek naar beneden en hielp hem er uit te stappen.

’Je overhemd ook, OK?’ ze keek hem in zijn ogen en speelde met de knoopjes. Ron hielp haar met de knoopjes toe hij haar kuste. Niet lang daarna stond hij naakt met een erectie voor haar.

‘Wat ben je mooi’, fluisterde Heleen en raakte voorzichtig zijn mannelijkheid aan. ‘Dit gaat niet passen, ben ik bang’.

Ron pakte haar hand en sloot haar vingers om zijn lid. ‘Wees niet bang. Hij is nu helemaal van jou en ik ben er van overtuigd dat hij prima zal passen’. Hij hielp haar hem met een stevige grip te strelen en terwijl hij dit deed, boog hij zich voorover om haar in haar nek te zoenen.

‘We gaan het echt doen, is het niet?’, huiverde Heleen.

‘Ja schatje, dat gaan we doen. En nog eens en nog eens en nog eens’. Ron liet zijn mond zakken en vond haar tepels die hard waren in haar lijfje en de BH die ze eronder had.

‘Wacht!’ Heleen liet hem ophouden, trok het lijfje over haar hoofd en maakte haar BH los.

‘Is er iets?’, Ron stopte.

‘Nee, Ik, ik,…ik wil je nog even goed bekijken. Ik wil zeker weten of dit allemaal echt is’.

Ron moest lachen. ‘Ik ben echt en dat ben jij ook. En wie is er nu aan het treuzelen, huh?’

Heleen glimlachte en boog zich naar hem toe voor een kus. Zijn lichaam voelde zo lekker tegen haar huid. Haar BH ging uit, evenals haar kousen en haar broekje. Nu was het de beurt aan Ron om een stapje achter uit te doen en zijn vrouw eens goed in zich op te nemen.

’Ik hou zoveel van je Heleen, je maakt me zo gelukkig’, zei hij en hij tilde haar op om haar naar het bed te dragen.

Hij trok het beddengoed naar beneden en legde haar op haar rug neer en ging languit naast haar op de koele lakens liggen.

Voor het eerst lagen ze naakt in elkaars armen. Heleen streelde zijn lichaam met haar vingers en onderzocht iedere huidplooi van zijn lichaam, terwijl hij hetzelfde deed bij haar. Haar handen vonden het haar op zijn borst en haar vingers speelden met zijn tepels. Ron huiverde en hijgde.

‘Doet het zeer?’, vroeg ze.

‘Oh nee schatje, ik voel geen pijn, maar je mag wel even ophouden voor ik nu al mijn zelfbeheersing verlies’.

‘Waarom?’, vroeg Heleen, die geen idee van het antwoord had.

‘Omdat dit voor jou de eerste keer is’, antwoordde hij. ‘Als ik nu klaar kom, dan duurt het een poosje voor ik weer kan. Ik wil graag dat jij eerst klaar komt en als het mogelijk is nog een keer tegelijk met mij. Maar jij moet eerst komen’.

‘Heb ik daar ook nog een stem in?’, plaagde Heleen en kneep in zijn tepel.

‘Niet als je niet een paar zere billen wilt’, Ron sloeg haar op haar bips en grijnsde’. ‘Waar was ik gebleven?’

Vervolgens begon Ron aan een sensuele ontdekkingstocht naar haar lichaam met zijn mond en handen. Haar nek, haar oren, haar schouder, haar borsten. Eerst de één en dan de ander. En toen Heleen er zeker van was dat ze bewusteloos zou raken toen zijn strelende tong, verlegde hij zijn aandacht naar haart buik om vervolgens weer bij haar nek en haar oren te beginnen. Ron knabbelde en streelde haar schouderbladen en haar middel en vervolgens haar billen.

‘Je was een stoute meid, is het niet?’, vroeg hij toen hij zijn tong langs zijn vingerafdrukken liet glijden.

‘Stop!’, fluisterde Heleen.

‘Misschien moeten we deze morgenochtend maar weer eens opwarmen?’, vroeg hij terwijl zijn tong de blauwe plekken bleef strelen.

Heleen huiverde bij het vooruitzicht van zijn belofte. Ron voelde het.

‘Mmmmmm’ dat idee staat je wel aan, of niet?’, fluisterde hij en draaide haar weer terug op haar rug en liet zijn rechterhand tussen haar benen glijden. ‘Dat is mijn schatje! Helemaal nat en klaar voor me’. Hij liet zijn vingers door haar vocht glijden en gebruikte het vocht om haar lipjes te strelen en te spreiden.

Tot op dat moment kende Heleen alleen haar eigen aanrakingen daar. Dit was veel verbazingwekkender en opwindender.

Ron gebruikte het glijmiddel om haar tot op het randje van een orgasme te brengen. Al snel duwde hij zijn vinger in haar vagina, waar hij de kleine opening in het membraan, dat maagdenvlies heette. Hij cirkelde rond de opening en duwde af en toe tegen het dunne vliesje. Steeds opnieuw cirkelde zijn vinger rond, totdat een tweede en een derde vinger in haar pasten. Ze voelde geen enkele pijn en Heleen verkeerde in de zevende hemel. Vervolgens gleed Ron naar beneden, tussen haar benen en verving zijn vingers door zijn tong.

‘Oh, schatje, wat doe je toch?’, hijgde Heleen verlegen en opgewonden tegelijk.

‘Ik houd van je, schatje. Probeer te ontspannen en te genieten. Ik zal zorgen dat je klaar komt, laat het maar gewoon gebeuren, OK?’

Hoe zou ze iets anders kunnen doen? Toen hij haar tepels likte, maakte hij haar al gek, maar dit, dit was helemaal te gek voor woorden.

‘OK’, Heleen was bijna niet te verstaan,haar stem ging verloren in haar gehijg toen Ron zijn tong over haar clitoris liet gaan. Zijn tong draaide kleine cirkeltjes, zijn lippen wreven over haar klitje, steeds weer opnieuw. Als snel stond Heleen op het punt van klaarkomen en trilde om het nog even uit te stellen.

‘Laat het gaan, schatje’, stelde hij haar gerust toen hij voelde dat de spanning in haar dijen steeds verder begon op te bouwen.

Dat deed ze. De krampen van haar orgasme deden een zacht gilletje aan haar lippen ontsnappen, die door Ron gesmoord werd door een gepassioneerde kus. Heleen proefde zichzelf voor de eerste keer.

‘Ik hou van je’, zei Ron, toen zijn penis de restanten van haar maagdenvlies doorboorde. De pijn duurde maar heel even en werd vervangen door verbazing over het gevulde gevoel toen hij langzaam op en neer begon te bewegen. Steeds dieper drong hij in haar door. Toen hij zich helemaal in haar gewerkt had, ontspande hij en hield even stil. ‘Zie je wel? Het past precies’.

‘Perfect’, zuchtte Heleen.

Toen Ron de controle over zichzelf hervonden had, begon hij langzaam op en neer te bewegen.

‘Hij is hier!’, dacht Heleen en deed haar ogen dicht om ten volle te genieten van het geen ze voelde. Ron was in haar en bedreef de liefde met haar, voor het eerst. Het was alles wat hij beloofd had dat het zou zijn en ze wilde dat het nooit op zou houden. Zijn lange en diepe stoten brachten haar opnieuw op het randje van een orgasme.

‘Oh God!’, hijgde ze. ‘Alweer! Ik ga alweer klaarkomen!’

‘Goed zo schatje, laat het maar gebeuren’, Ron kuste haar, en verhoogde zijn ritme. Hij was nog niet zover, dus bleef hij in haar bewegen. Deze keer bewoog hij in het ritme van haar krampen die om hem heen knepen. Toen ze zich liet gaan, pakte Ron haar billen, deed haar bovenbenen stijver om hem heen en begon nog harder te bewegen. Een paar minuten later lag Heleen te kreunen, als een vrouw die heel dichtbij alweer een orgasme was. Ron was er nu ook dichtbij en zijn ritme werd sneller en zijn stoten harder. Deze keer spanden Heleen’s vaginaspieren zich om hem. Toen kwamen ook zijn eigen krampen. Nog een paar stoten en ze kwamen beiden klaar.

Ron hield hen nog een aantal minuten stijf tegen elkaar gedrukt.

‘Zo, dus dit was seks, huh?’, glimlachte Heleen en kuste haar echtgenoot.

‘Lekker?’, grijnsde hij.

‘Nou en of!’, zei ze, ‘kunnen we het niet nog eens doen?’

‘Ik denk dat dat wel te regelen is’, Ron tilde haar op zodat ze naast hem zat. ‘Wacht dacht je ervan om eerst die gigantische Jacuzzi uit te proberen en de Champagne die ze er naast gezet hebben?’

Heleen giechelde, en stond op om met hem mee naar de grote badkamer te lopen. Twintig minuten later zaten ze samen in het warme bubbelbad en genoten onder kaarslicht van een glas Champagne. Ron’s borst vormde een perfecte hoofdsteun.

‘Was het de moeite waard om zo lang te wachten schatje?’, fluisterde Ron in Heleen’s haar.

‘Zolang we maar nooit weer hoeven te wachten OK?’, antwoordde ze. Ron deed zijn armen omhaar heen en Ron voelde hoe hij op haar verzoek reageerde tegen de achterkant van haar rug. Ze glimlachte. ‘Ik dacht dat je zei dat je nooit twee keer achter elkaar zou kunnen’.

‘Ik ben bang dat ik gelogen heb’. Ron knabbelde aan haar nek en zette zijn glas weg zodat hij zijn handen vrij had om zich met belangrijker zaken bezig te houden.

Heleen en Ron hebben de hele nacht niet geslapen. Ron kreeg ook niet de kans haar billen opnieuw op te warmen, maar dat zou hij ’s avonds doen, toen ze samen in bed op hun vakantieadres lagen.

Posted on by admin

Huwelijkse intimiteit (1)

De regen viel in bakken neer, en binnen in de kerk hadden velen een humeur om op te schieten. Natte, vermoeide mensen, klam warm weer en een bruid die nergens gevonden kon worden, zorgden dat de spanning die middag flink opliep. De dominee had om zes uur nog een huwelijksoefening en dus preste hij het gezelschap het oefenhuwelijk maar zonder de bruid te beginnen.

Weken van stress liepen op zijn eind voor alle betrokkenen. In minder dan een dag zou ieders inspanningen worden beloond, maar die namiddag konden maar weinig gasten verder zien dan de waan van de dag. Wat over minder dan een dag een fantastisch hoogtepunt zou moeten zijn, leek voor de meesten op dat moment één grote uitputtingsslag.

Drie keer hadden ze de hele ceremonie doorgenomen. Tot drie keer toe had de zus van Heleen de plaats naast de bruidegom in spe ingenomen. Uiteindelijk, toen de gasten van het volgende feest de kerk al binnen kwamen druppelen, maakte de dominee een einde aan de ceremonie. Niet één keer waren de repetities naar behoren verlopen. Iedereen had last van zenuwen.

Heleen was opzettelijk afwezig, wist Ron. Terwijl hij zijn moeder kuste en toekeek hoe de stoet met gasten zich naar de auto’s begaven en koers zette op een exclusief Chinees restaurant dat Heleen had uitgezocht, deed hij in gedachten een belofte aan de vrouw die hij de volgende ochtend zou trouwen.

‘Zeg straks niet dat je niet gewaarschuwd bent’.

Hij gromde terwijl hij in de Ford Focus stapte en naar de telefoon greep. Er stond een envelopje op het scherm ten teken dat er berichtjes waren en het leed geen twijfel dat deze van Heleen waren.

‘Ik hoop dat jullie je allemaal opperbest vermaken’, weerklonk haar stem. ‘Ik wordt hier voor nog ten minste vijfentwintig minuten opgehouden. Ik zie jullie straks bij de Chinees’. Er weerklonk net genoeg gespeelde onschuld in haar stem, waardoor Ron wist dat zijn vermoedens klopten. Hij was verbaasd dat ze het aandurfde om de bruiloftsgasten als pionnen te gebruiken in een passief agressief spelletje. Maar dat was precies wat ze gedaan had.

‘Net zoveel plezier als jij later vanavond zult hebben, jongedame’, hij sloeg het berichtje op en beluisterde het volgende.

‘Hoi schatje. Ik ben nog steeds hier. Ik denk dat jullie inmiddels wel klaar zullen zijn. Ik zal te laat zijn voor het eten. Jullie hoeven niet op me te wachten’. Heleen beëindigde haar berichtje met een nerveus gegiechel.

‘Zo is dat meisje, speel jij je spelletje maar’. Ron startte de motor en draaide zijn auto de parkeerplaats af. Hij zette koers richting het cafeetje dat zijn toekomstige bruid bezat en runde. Ze had voorlopig haar eigen vervoer toch niet nodig, hij dacht aan de bezwaren die ze zou uiten wanneer ze zag dat hij haar op kwam halen.

Terwijl hij de vijfentwintig kilometer naar het café aflegde, had hij een indringend gesprek met de denkbeeldig aanwezige Heleen. Ondanks haar afwezigheid was het een hele uitdaging de discussie met haar aan te gaan. Hij slaakte een geërgerde zucht toen hij terugdacht aan de vorige avond.

__________

’Alsjeblieft!’, zuchtte Heleen, toen Ron zich van haar los trok.

‘Je kent de procedure schatje’, glimlachte Ron.

‘Maar we zijn getrouwd’, sneerde ze.

‘Nee dat zijn we niet. Dat duurt nog twee dagen’.

‘Ik weet dat jij het ook graag wilt!’, klaagde Heleen, en klopte op de plek waar het bewijs pijnlijk zichtbaar was.

‘Natuurlijk is dat zo, maar ik heb je iets beloofd en dit is zoals ik het wil’.

‘Preuts!’, gromde ze en slofte terug naar de bank. Weken geleden waren hun omhelzingen langzaam veranderd in intieme strelingen. De laatste tijd had Ron haar echter nauwelijks aangeraakt. ‘Sta ik op het punt met een monnik te trouwen?’

‘Je gaat trouwen met een man die heel erg naar je verlangt’.

‘Neem me dan! Ik wil dat je het nu doet’, zeurde Heleen en kroop tegen Ron aan en streelde hem op de plaats waar ‘zijn verzet’ het duidelijkst voelbaar was.

‘Aaah!’, Ron trilde van oprecht verlangen om zijn verloofde te geven waar ze om vroeg. ‘Stop!’. Zijn handen pakten de hare en trokken deze van de bewuste plek vandaan.

‘Asjeblieft? Ik verlang zo naar je!’ Heleen zocht met haar gezicht het zijne en drong met haar tong zijn mond binnen.

Ron beantwoordde haar kus en trok haar dicht tegen zich aan. Heleen ging tegen hem aanliggen en ontspande zich. Er was geen warmer en veiliger plekje denkbaar dan in de armen van Ron. Op dat moment verbrak hij de kus.

‘Nu!’, smeekte Heleen opnieuw. Frustratie nam bezit van haar.

‘Heleen, houd daar mee op! Ik heb geen zin om hier de discussie over aan te gaan!’ Ron was al even gefrustreerd.

‘Misschien wil ik wel even proeven voordat ik tot kopen besluit’, siste Heleen en duwde hem van zich af en slenterde terug naar de bank.

’Als je niet oppast, is er straks sprake is van een heel ander soort huwelijkse intimiteit, jongedame!’, waarschuwde Ron.

‘Ach, houd je kop!’, gromde Heleen.

‘Je vraagt erom!’

‘Nee, dat doe ik niet! Ga naar de TV kijken en houd je kop. En wacht maar af of ik straks het ja-woord ga geven aan iemand die het zo gemakkelijk vind om me te weerstaan.

‘Je bent onweerstaanbaar! Dat beloof ik’, grijnsde Ron en boog zich voorover om haar te kussen.

‘t Is ook zo. Het kost je anders niet veel moeite me te weerstaan’, ze duwde hem van zich af en keerde zich van hem af. ‘Misschien laat ik je wel in je eentje daar voor het altaar staan’.

‘Als je dat doet, dan kom ik je halen en sleep je naar het altaar, zorg dat je je huwelijkse belofte aflegt om je vervolgens onder de ogen van iedereen een pak slaag te geven tot je billen vuurrood zijn’. Ron pakte haar bij haar arm en trok haar naar toe om haar een geruststellend bedoelde kus te geven.

‘Tja, we zullen zien’, mompelde Heleen nadat hun lippen weer van elkaar los waren. Ze bleef nog minstens een uur zitten pruilen, totdat Ron haar een nachtzoen gaf om naar zijn eigen appartement te gaan.

Heleen wist dat Ron vrij traditioneel ingesteld was, en toen hij een aantal maanden geleden ontdekte dat ze nog maagd was, wist ze dat de kans dat ze voor het huwelijk de hele weg zouden gaan, praktisch tot nul gereduceerd was. Ze begon zich af te vragen of het allemaal anders verlopen zou zijn als ze geen maagd geweest was.

Natuurlijk had hij alles wat ze in een man zocht en nodig had. Sterk en beschermend en op en top een gentleman. Hij was daar op het moment dat ze hem nodig had. Haar bedrijf liep goed, als een trein zelfs. Maar er zat weinig richting in haar leven. Ze at, sliep en leefde in haar café. Ze had de afgelopen negen jaar hard gewerkt om te komen waar ze nu was en het opduiken van Ron was op dat moment precies wat ze nodig had. Hij was haar ridder op het witte paard. ‘Maar die verdomde principes van hem!’

‘En ook die verdomde strenge dreigementen!’ Heleen had een haat-liefde verhouding met het geheime gevoel dat ze voelde als hij haar de mantel uitveegde alsof ze een klein meisje was. Het bracht iets in haar teweeg waar ze geen controle over had. Ze voelde bijna de aandrang om hem uit te dagen om te kijken of hij wel durfde. ‘Bijna? Toe nou, meisje! Je kunt alleen je tong nog maar uitsteken en uitroepen, ‘ik daag je uit!’

Moe en nerveus, sputterde ze het volgende uur nog tegen, om vervolgens tussen de lakens te kruipen. Haar handen verdwaalden en hielpen om een gedeelte van de stress af te laten vloeien. Na een paar minuten liet ze zich op haar zij rollen en kneep haar dijen stevig tegen elkaar rond haar uitgeputte pols. Ze sloot haar ogen en glimlachte. Nog even en dan zou een man naast haar liggen, haar man. Over een paar dagen zou er een eind komen aan een mysterie.
_________

Ron was er vrij zeker van dat Heleen tegen hem in opstand gekomen was door de discussie van de avond ervoor. En als hij gelijk had, dan zou ze de hele dag van hun huwelijk staand doorbrengen.

Voor een vijfendertig jaar oude vrouw kon Heleen zich soms gedragen als een verwend en vervelend meisje. Ron had wel een idee hoe hij dat op ging lossen, nadat hij na het diner de familie en vrienden bedankt had voor alles wat ze in de afgelopen maanden gedaan hadden, zou hij eens strenge maatregelen gaan nemen.

Toen hij bij het trendy literaire café aankwam dat Heleen uit het niets hand opgebouwd, zag hij haar aan de bar zitten, druk in gesprek met één van de beste personeelsleden.

Het café was de grote droom van Heleen. Met hard werken en grote toewijding, was het uitgegroeid tot haar grote droom, een gezellig soort eetcafeetje, waar gezonde broodjes, soep, kaasplankjes, pasteitjes en dergelijke geserveerd werden en waar de gasten vooral van een grote hoeveelheid boeken kon genieten. Er was een internethoek en een aantal tafels met geïntegreerde schaakborden.

Alle tafels waren netjes gedekt met gehuurd kristal en porselein. De achterkant van het café was helemaal vrij gemaakt, zodat er een dansvloer was ontstaan. In de hoek stond een cello in een standaard. De bespeler had hem al voor de volgende avond klaargezet.

‘Zo te zien ben je toch van plan het huwelijk door te laten gaan?’, luidde Ron’s openingsvraag terwijl hij de zaak rondkeek die klaargemaakt was voor de receptie van de volgende dag.

‘Zou best kunnen’, glimlachte Heleen. ‘Dat schatje. Ik zei dat ik je bij de Chinees zou ontmoeten, maar nu je toch hier bent, moet je eens even kijken!’ Ze stond op en pakte Ron bij zijn hand en trok hem mee tussen te tafeltjes door, over de dansvloer, door de deur naar een kleine patio. Overal stonden grote vazen met witte rozen erin en er dreven brandende kaarsen in glazen, met water gevulde schalen. ‘Hier zitten wij, zie je wel?’

Ron was onder de indruk. Alles had ene metamorfose ondergaan. Heleen had flair en stijl.

‘Was je hierdoor niet op de repetities?’, Ron draaide haar om zodat ze hem aankeek.

‘Voor een deel. Ben je boos?’

‘Zou ik dat moeten zijn?’ Ron trok zijn wenkbrauw op, half streng en half vragend.

Heleen ving zijn blik op en haalde haar schouders op.

‘Je deed het met opzet, hè? Je hebt iedereen met opzet laten wachten?’

‘Nee niet helemaal met opzet, ik heb mijn tijd goed besteed hoor!’, zuchtte Heleen. De hele middag had ze in dubio gestaan of ze naar de oefenceremonie moest gaan of niet. Het hele idee van het oefenen en het in het centrum van de belangstelling staan maakte haar nerveus, ze ergerde zich aan Ron en wilde hem op de kast jagen, maar ze wilde ook de laatste hand leggen aan de voorbereidingen in het café. En al deze factoren bij elkaar hadden de keuze niet moeilijk gemaakt.

‘Al die mensen hebben het niet verdiend Heleen, en ik ook niet’.

‘Ach, kom nou Ron! Iedereen weet toch dat een dergelijke oefening een verspilling van tijd is?’

‘Het is een ritueel dat erbij hoort. Het geeft iedereen de gelegenheid om een zucht van verlichting te slaken omdat het harde werken erop zit. Jij hebt dat onmogelijk gemaakt. Ron trok Heleen naar zich toe zodat ze niet zonder het gevecht aan te gaan van hem weg kon kijken.

‘En? We kunnen dat toch vanavond onder het eten doen? Wat is het probleem eigenlijk?’

‘Wat het probleem is? Het probleem is dat je al onze vrienden en familie hebt gebruikt om me betaald te zetten dat ik je gisteravond niet je zin gegeven heb. Dat is het probleem!’

‘Ach onzin! Soms zit je zoveel onzin uit te kramen dat ik het uit kan gillen!’. De argumentatie van Heleen sloeg nergens op. Ze wist dat hij gelijk had en de holheid van haar eigen stem echode in haar hoofd, ze realiseerde zich dat ze net bevestigd had, wat Ron tot nu toe alleen maar had kunnen vermoeden.

‘Goed, jongedame, hoe klink dit? We gaan naar het diner. Jij biedt aan iedereen je verontschuldigingen aan. En terwijl je de gasten vermaakt en je amuseert, denk je maar eens na over wat er met meiden als jij gaat gebeuren als het feest is afgelopen en de gasten naar huis zijn’.

‘Waar heb je het in vredesnaam over?’

Ron beantwoordde haar vraag door haar mee te trekken naar de voorkant van het café en haar daar vier keer hard op haar bips te slaan. ‘Daar kom je nog wel achter! En nu gaan we! Pak je tasje en wat je verder nog nodig hebt, onze gasten wachten’.

‘Auw!’ Heleen schoot naar voren in een poging buiten zijn bereik te komen. Ron bleef echter vlak achter haar en toen ze voor de bar langs liep waar het personeel de laatste verpakkingen van de versieringen opruimden, sloeg hij haar nog twee keer op haar billen.

‘Is het tasje van Heleen daar?, vroeg Ron aan het glimlachende meisje, dat knikte en het tasje op de bar zette. ‘Geweldig, bedankt!’

Heleen bloosde en rende bijna naar de voordeur. ‘Wil jij vanavond afsluiten, Gerda?’ riep ze. Ze kon het niet opbrengen om te kijken om te zien wat de jonge vrouw wel niet dacht.

‘Geen dank. Veel plezier bij het diner! Tot morgen!’

Ron glimlachte en stak zijn hand omhoog, terwijl hij zijn aanstaande bruid naar de parkeerplaats begeleidde.

Heleen liep naar haar volkswagen kever.

‘Nee, niks daarvan! Naar mijn auto’. Ron maakte duidelijk dat ze tot het eind van de avond bij hem in de buurt zou blijven.

Het ritje naar het restaurant verstreek in stilte. Ron vond het amusant, Heleen vooral ongemakkelijk.

Had ze het echt allemaal gedaan, vroeg ze zichzelf af. Had ze Ron echt uitgedaagd te doen waar hij zo vaakmee gedreigd had? De paar klappen die hij daar net aan haar gegeven had waren de eerste en enige klappen op haar billen die ze in haar leven gehad had. Haar bips gloeide nog steeds. Toen ze eraan terugdacht werd ze overvallen door een vreemd soort opwinding en tegelijkertijd door schaamte.

Verbazingwekkend. Ondanks alle spanningen van die middag, en Heleen heel ergens anders met haar gedachten zat, verliep de avond goed. Het eten was heerlijk en het gezelschap grappig en onderhoudend. Een paar keer had Heleen de blik van Ron opgevangen. Een blik die haar eraan herinnerde wat er te gebeuren stond, hernieuwde het onbestendig opwindende gevoel die ze voelde toen ze in de auto zaten. En haar verlangen naar Ron was even intens als de avond ervoor toen ze met elkaar op de bank zaten te knuffelen.

Niemand anders scheen de heimelijke blikken tussen hun tweeën op te merken maar Heleen was ervan overtuigd dat iedereen de boodschappen die ze uitwisselden kon opvangen. Het maakte dat ze bloosde en tegen de tijd dat iedereen afscheid nam, werd haar nervositeit honderden malen versterkt.  
_________

‘Naar binnen, geen getreuzel’, Ron wees naar de trap voor het appartement van Heleen.

‘Ga maar naar huis Ron… Het is al bijna middernacht. Jammer dan’, probeerde ze afscheid te nemen.

‘Vanavond niet, jongedame, je wilde gisteravond de huwelijkse intimiteit al beginnen, en je gedroeg je als een klein kind, toen dit niet door ging. Nu krijg je het op jouw manier’, Ron duwde haar in de richting van de deur.


’Nee Ron, alsjeblieft, niet op deze manier? We hebben zo lang gewacht!’, protesteerde Heleen.

‘Oh, maak je geen zorgen. Dat deel zal nog steeds moeten wachten. Morgenavond zal heel speciaal zijn, zoals ik beloofd heb. Vanavond gaat er iets heel anders gebeuren. Net zo intiem, en op de lange termijn voor jou waarschijnlijk net zo speciaal. Had ongetwijfeld veel eerder moeten gebeuren’.

‘Wat?’ Heleen probeerde zich om te draaien en den huiskamer binnen te gaan. ‘Veel eerder?’

‘Dat zei ik ja.’, grijnsde Ron duwde haar de kamer in.

‘Hee stop! Niet doen!’, Heleen worstelde en schopte om zich heen toen Ron haar optilde.

‘Nog niet, we zijn nog niets eens begonnen’, Ron hield haar zonder veel moeite al was een zak meel, onder zijn rechterarm. Het tegenstribbelen deerde hem niet toen hij door de hal in de richting van haar slaapkamer liep. Bij het bed aangekomen, ging hij zitten en zette Heleen met haar voeten op de vloer. ‘Laten we deze eerst maar eens naar beneden doen’.

Ron begon aan haar riem te plukken en aan de knoop en rits aan de voorkant van haar broek. Haar pogingen om hem te beletten waar hij mee bezig was, waren zinloos. Ron sloeg haar handen weg en pakte haar beide polsen in één hand en bleef met zijn rechterhand doen wat hij van plan was.

‘Stop had ik gezegd! Ik wil dit niet!’, Heleen zette haar strijd voort en probeerde zich los te rukken.

‘Dat had je je moeten bedenken voor je besloot je spelletje van vanmiddag te spelen! Je gaat een pak op je billen krijgen Heleen, dus houd je gemak en leg je er bij neer’.

‘Nee! Dat kun je niet doen! We moeten hierover praten!’ Heleen begon harder te rukken en probeerde ook haar handen uit zijn greep te bevrijden.

Ron had haar broek inmiddels losgemaakt en de zwaartekracht had hem over haar heupen laten zakken. ‘Dat kan ik wel en zal het doen ook. Wees maar blij dat ik dit niet eerder gedaan heb zodat iedereen het kon zien’.

‘Ron Alsjeblieft!’, smeekte Heleen met overslaande stem, toen ze merkte dat ze niet kon voorkomen dat haar bovenlichaam naar beneden geduwd werd en ze over zijn schoot kwam te liggen. ‘Neeee!!’, een gil begeleidde haar buiklanding.

‘Wat alsjebieft Ron? Laat me alsjeblieft voelen wat er met vrouwen gebeurt als ze zich onhebbelijk gedragen? Leer me alsjeblieft een lesje dat ik niet snel zal vergeten?’ Ron liet de redenen waarom ze over zijn knie zou kunnen liggen vergezeld gaan met een paar pijnlijke kletsen.

‘Oh! Auw! Auwauwauwauw! Niet doen! Alsjeblieft, niet doen!’ Haar handen probeerden de klappen te blokkeren, maar toen Ron die gemakkelijk beetpakte, probeerde ze van zijn schoot af te rollen.

‘Je gaat een flink pak op je bips krijgen Heleen. Je kunt het allemaal erger maken of je kunt het accepteren en ondergaan. Maar doe dan ook, je gaat het krijgen!’ Vervolgens zette Ron zich aan het werk.

Heleen schopte en worstelde, vloekte en schold. ‘Oh verdomme! Ron ophouden! Je doet me zeer!’

Ron lachte. ‘Het is de bedoeling dat het zeer doet! Het is een pak op je bips. En dat doet zeer! Hij liet zich door haar protesten niet van de wijs brengen.

‘Auw!’

‘Oh alsjeblieft!’

‘Stop!’

‘Ik dacht dat je van me hield!’

‘Auw! Alsjeblieft!’

Iedere kreet ging gepaard met een paar harde kletsen. Schoppen hielp niets, kronkelen en draaien hielp niets, vloeken en smeken hielp niets. Ron bleef gewoon doorslaan. Na een paar minuten, voelde Heleen zich ellendig en was met zichzelf in gevecht om niet te gaan huilen. Boosheid en woede stroomden langzaam uit haar weg. Langzaam en op een pijnlijkke manier werden ze vervangen door kalmte en warmte. Niet de gloeiende hitte van het vuur op haar billen, maar een warmte diep in haar binnenste. Een warmte die diep uit haar ziel leek te komen. De man die haar billen rauw sloeg, hield van haar en deed precies wat ze nodig had.

Toen ze zich dit bewust werd, hield het worstelen op en verdween het laatste beetje verzet en boosheid. Tranen en snikken kwamen hiervoor in de plaats en Heleen werd zich bewust van de spanning die zich in haar kruis opbouwde. Het schoppen en worstelen om aan de pijn te ontkomen, samen met het ritme van het pak slaag ontwaakten haar seksuele opwinding. Als hij niet zou stoppen zou ze een orgasme krijgen.

‘Alsjeblieft Ron! Ik beloof dat ik me zal gedragen!’, snikte Heleen, terwijl haar billen van links naar rechts gingen en trilden onder het schoppen van haar benen. Het pak slaag hield niet op, het ging juiste steeds sneller.

Ron voelde de naderende verlossing en de trillende paniek die zich in haar lichaam opbouwde. Hij was zich er niet van bewust dat ze op het punt stond klaar te komen, maar wist wel dat hij gewoon door moest slaan tot ze helemaal zou ontspannen.

Toen Heleen zich ervan bewust werd dat hij niet op zou houden en dat ze zichzelf zou verliezen, brak de paniek uit. Plotseling begon ze zich nog harder te verzetten en dwong Ron nog harder te slaan om haar eronder te houden. Het verergerde de escalatie in haar lichaam alleen maar, totdat uiteindelijk de krampen van orgasme opwelden.


Ron voelde Heleen verstijven en gaan trillen vlak voor dat haar lichaam zich helemaal ontspande en zij zich overgaf aan haar tranen. Dit was het effect wat hij beoogde, dus liet hij zijn hand voor de laatste keer neerkomen en begon zachtjes over haar gestrafte bips te wrijven.

‘Ben je nu bereid om je straf te accepteren?’, vroeg hij.

Heleen snikte en knikte. ‘Niet meer! Alsjeblieft niet meer?’ Haar smeekbedes deden hem smelten.

‘Niet meer’. Ron tilde haar op en liet haar naast zich op het bed zitten. ‘Het pak op je billen was hard genoeg, of niet?’

‘Veel te hard. Je hebt me zeer gedaan Ron’, snikte Heleen. Ron glimlachte en liet haar rustig snikken.

Ze wilde het niet toegeven dat ze ook iets binnenin gevoeld had. Ze wist dat het overweldigende gevoel van kalmte dat ze nu voelde niet alleen het gevolg was van haar orgasme.

Uitgeput en met een vredig gevoel ging Heleen tegen Ron aanliggen en liet zich door hem troosten. Ze viel in zijn armen in slaap en had maar nauwelijks in de gaten hoe Ron haar onder de dekens stopte en haar flat verliet.

Het was bijna twee uur in de ochtend toen Ron de sleutel in het slot van zijn eigen appartement stak. Over ongeveer acht uren zou hij getrouwd zijn met de lieve vrouw die hij net in bed gelegd had en die binnen 24 uur ook zijn minnares zou zijn.

Posted on by admin

Het antiek winkeltje

© 2009 door Jenny

Ze kwamen aan het eind van een lange rij dozen waar stickers op geplakt waren met de woorden “allerlei ongesorteerd”. Ze stonden klaar voor de veiling die om 14:00 uur zou beginnen. Verder stonden er zover je kon zien, grote stapels oud porselein serviesgoed. Niets van hun gading. Emily voelde een onrust opkomen en wilde hier weg. Ze had deze middag gezellig willen shoppen. Een bezoek aan een stoffig veilinghuis voldeed wat haar betreft niet bepaald aan deze doelstelling.

Maar ze probeerde haar geduld te bewaren omdat ze zich realiseerde dat haar vriend zich opperbest vermaakt. Hij rommelde in de dozen op zoek naar een mooi buitenkansje. Ze kon zich niet voorstellen dat hij zich hier opperbest vermaakte. Bovendien stond zijn flat helemaal vol met deze rommel, er zou helemaal niets meer bij passen!

Ze zuchtte diep en probeerde zijn aandacht te trekken, terwijl hij verdiept was in de catalogus van het veilinghuis.

‘Kunnen we alsjeblieft gaan?’, ze keek hem met haar allerliefste gezicht aan.

‘Ja, goed’, zei hij. Hij had gemerkt dat ze zich stierlijk liep te vervelen. ‘Ik heb niet iets van mijn gading kunnen vinden’.

‘Godzijdank”, mompelde ze binnensmonds en draaide haar ogen in de richting van het plafond, zoals ongeduldige en zelfingenomen jongedames soms plegen te doen.

Angus pakte haar en leidde haar van het muffe veilinghuis naar het licht en de warmte van de herfstdag. Hij voelde ergernis over haar houding en gedrag, iets waar hij haar al eens eerder op gewezen had. Het leek erop dat zijn woorden nog weinig effect hadden gesorteerd en dat hij binnenkort maar eens uit een ander vaatje zou moeten gaan tappen. Maar goed, hij legde het naast zich neer, terwijl ze langs de etalages van de hoofdstraat van het dorp liepen.

In een van de met kasseien bedekte zijstraatjes zag Angus een bord aan de gevel hangen met de tekst: “Edwards Antiek – uitsluitend op afspraak”.

Zelfverzekerd en kalm stelde hij voor even een kijkje te nemen, wie weet konden ze toch even naar binnen.

Gelaten en schouderophalend ging Emily akkoord – stiekem genoot ze wel een beetje van het sneupen in antiekwinkeltjes. Het gevoel en de sfeer van de spulletjes die daar uitgestald stonden en de geschiedenis van hun vorige eigenaren uitademden en klaar waren om aan het volgende hoofdstuk van hun bestaan te beginnen. De romantische fantasieën en de bijna mystieke sfeer die sommige voorwerpen opriepen, hadden zo hun charme, vond ze.

Toen ze het oude, stenen gebouw naderden, zagen ze dat het helemaal geen winkel was, maar een gewoon woonhuis. Angus klopte aan en een man deed open. Hij was oud, waarschijnlijk al achter in de zeventig, maar hij had een krachtig voorkomen en  een scherpe, alerte blik. Dit was meneer Edwards. Angus en hij spraken over een bezichtiging en tot vreugde van Emily werden ze het eens en werden ze uitgenodigd binnen te komen.

Het stond vol met prachtige dingen, meubels en schilderijen. Alles was heel natuurlijk over de beschikbare ruimten verdeeld, waardoor het meer een smaakvol ingericht huis was dan een winkel. Wel hingen er aan verschillende meubels en voorwerpen labeltjes. Meneer Edwards vroeg of zijn bezoekers zin hadden in thee. Een aanbod wat dankbaar aanvaard werd. Hij verdween achter een gordijn en het nieuwsgierige paar begon aan de bezichtiging.

Behalve het liefdevol strelen van de oude meubeltjes, genietend van de kleur en de structuur van het oude hout, hield Emily van de “kleine snuisterijen”, knoppen, oude potten en pannen, kleine sieradendoosjes en kristal. Alles leek, zoals je zou mogen verwachten, oud door de gebruikerssporen. En hoewel de spulletjes uiterlijke kenmerken droegen van een lang en intens leven, waren ze in puike conditie. Angus had al de nodige dingen op het oog die hij graag zou willen hebben.

Toen Emily de ingelegde mozaïek bestudeerde van een Victoriaans wastafeltje, zag ze opeens een  prachtige haarborstel liggen. De achterkant en steel waren van eikenhout, ingelegd met parelmoer en notenhout, glanzend en glad door een laagje matte lak. Ze pakte de borstel op en keek op het labeltje. “Made in 1824”. Ze bestudeerde de borstel en fronste haar wenkbrauwen. Zou de informatie op het kaartje wel kloppen? Het was waarschijnlijk een vergissing. De haren waren vlekkeloos. Als nieuw! Het was een pracht exemplaar.

Ze liep ermee naar Angus om hem de haarborstel te laten zien. Bovendien wilde ze aan meneer Edwards vragen of het jaartal correct was. Toen ze de borstel aan Angus gaf, was hij net als zij erg onder de indruk van de schoonheid van de borstel. Bovendien lag hij lekker in de hand. Het was zelfs alsof de borstel voor zijn hand gemaakt was.

‘Ah!”, zei meneer Edwards. ‘Dat is een hele oude Bromley & Overton borstel. Koninklijke borstelmakers. Zeer populair als huwelijkscadeau bij de aristocraten in die tijd’.

‘Maar hij ziet er ongebruikt uit, de haren zien er nog als nieuw uit. Hoe kunnen die de tand des tijds zo overleefd hebben?’, wilde Emily weten.

Meneer Edwards keek haar vriendelijk aan. ‘Tja, jongedame, de borstel kende een ander gebruik. Kijk maar eens naar de jongeman… kijk eens hoe hij de borstel beet houdt’.

Ze keken allemaal. Onbewust hield Angus de borstel op de meest comfortabele manier in zijn hand, met de haren naar boven gericht.

‘Hij houdt hem precies goed vast. Precies zoals ik veertig jaar lang gedaan heb, tot het moment tot mijn lieve vrouw, Cecelia, kwam te overlijden’. Hij pauzeerde even. ‘Omdat we nooit kinderen hebben gekregen, is hij nu op zoek naar een nieuwe eigenaar…’

Emily keek verbaasd. Het was de borstel van Cecelia, maar meneer Edwards hield hem vast?’

Angus daarentegen had onmiddellijk door waar de haarborstel voor gebruikt werd. Stilzwijgend wisselden de mannen een veelbetekenende blik uit en toen richtte Angus zijn blik op Emily. Hij zag dat ze nog steeds overdonderd was door hetgeen meneer Edwards daarnet suggereerde. Het gevoel van de borstel in zijn hand, het aangename gewicht had hem het idee gegeven, dat later door meneer Edwards bevestigd werd. Misschien zou het bezoek aan dit antiek winkeltje wel eens de aanleiding kunnen zijn om de relatie met het ongeduldige kruidje-roer-me-niet op een andere manier vorm te geven.

‘Een huwelijk van veertig jaar – een geweldige prestatie, wat was het geheim van zo’n lang en gelukkig huwelijk?’, vroeg Angus en eigenaar van het winkeltje.

‘Tja, ik kan alleen maar zeggen dat de haarborstel ons beiden geweldig geholpen heeft. En als ik het zeggen mag, de billen van mijn vrouw waren een heerlijkheid om onder handen te nemen. Mijn Cecelia heeft het tot het einde toe gevoeld’.  

Meneer Edwards keek Emily aan. Ze had een hoogrode kleur en haar ogen stonden wijd open. ‘Je doet me erg aan haar denken, als ik het zeggen mag’. Emily voelde twee paar mannen ogen op de rondingen van haar heupen en billen branden. Maar nog voor ze woorden kon geven aan haar toenemende ergernis, hoorde ze Angus vragen:

‘Wat moet de haarborstel kosten?”

‘Ik wil hem niet verkopen’, zei meneer Edwards. ‘… ik wil dat hij een mooi tehuis krijgt. Een liefdevol tehuis. Een tehuis waar nog billenkoek gegeven wordt… en als dat nieuwe tehuis gevonden is, dan geef ik hem cadeau, zoals ik hem ook ooit cadeau gekregen heb’.

Er viel een stilte.

‘Hebben jullie behoefte aan privacy… zodat jullie kunnen overleggen?’, vroeg meneer Edwards aan Angus. Hij was zich bewust van de muitende en verontwaardigde blik op het gezicht van de jonge vrouw. ‘In mijn kantoor misschien?’ Weer een stilte, ‘Ik zal thee gaan zetten – maar ik zal me niet haasten’.

Meneer Edwards verdween naar de keuken. Toen hij om keek, zag hij hoe Angus Emily bij haar hand pakte en haar gedecideerd naar het kantoor leidde. Oh, de gezichtsuitdrukking van Emily was er eentje om in te lijsten. Hij kon er niets aan doen, er verscheen een brede glimlach op zijn gezicht.

Hij nam alle tijd. Thee, earl grey, een schaal met koekjes en vers gemaakte, koude limonade. Hij zette alles op een dienblad en liep er zachtjes mee naar de woonkamer. Voor de deur van het kantoor bleef hij even staan.

Er klok een geluid, het welbekende geluid van een stevig pak slaag wat uitgedeeld werd. Voor hem was er geen mooier geluid ter wereld dan het geluid van het neerdalen van de borstel op een paar blote en opgestoken billen gepaard gaande met het kreunen en steunen van de ontvangster. Onbeschaamd aan de deur luisterend was meneer Edwards er getuige van het geluid van een relatie die opgefrist werd, van de regels die aangescherpt werden en de lucht die geklaard werd tussen twee mensen die nader tot elkaar kwamen.

‘Oh Angus, oooooh … ahhhhh … oh mijn billen … auwwwww … Ik zal me beter gedragen … dat beloof ik … echt waar …. Oh god … ohhhhh’. Emily gilde het uit toen ze kennis maakte met een heel andere kant van haar geliefde. Weg was de tolerante en meegaande man die ze altijd onder de tafel kletste en hij was vervangen door een vastbesloten dominante man, die haar op haar plek zette, terwijl de haarborstel onophoudend neerkletste op haar blote, nu vuurrode billen.

Als meneer Edwards door de deur heen kon kijken dan had hij Emily met haar rok opgetrokken tot haar middel en haar zijden broekje in haar knieholten bij Angus over de knie zien liggen, terwijl hij haar een stevig pak slaag gaf waarbij haar billen steeds roder en steeds gevoeliger werden.

‘Stop Angus, stop alsjeblieft’. In haar wanhoop probeerde Emily haar bips te beschermen door haar handen naar achteren te brengen. Maar ze voelde hoe hij haar handen beet pakte en op deze haar rug drukte.

Hij legde de borstel neer op het bureau naast hem en bracht de billen over zijn schoot weer in de juiste positie. Zonder te pauzeren zette hij het pak slaag met zijn blote hand voort met een niet aflatend salvo kletsen die hij zorgvuldig over het oppervlak van haar bips spreidde. De ongemakkelijke geluidjes die Emily begon af te geven zorgde dat hij eindelijk ophield. Hij wreef zachtjes over haar pijnlijk uitziende bips. Hij had nog nooit eerder iemand zo hard op de billen geslagen en glimlachte bij het horen van de wanhopige protesten en vurige beloften zich voortaan beter te gedragen.

Hij liet Emily’s handen los en hielp haar overeind. Toen ze voor hem stond met tranen in haar ogen, trok Angus haar stevig tegen zich aan. Hij wreef troostend over haar rug tot ze langzaam kalmeerde en haar ademhaling weer onder controle kreeg. Toen ze weer bij haar positieven kwam, verstijfde Emily en maakte zich uit hun omhelzing los. Ze schaamde zich en haar bips deed zeer! Nooit eerder had ze zoiets meegemaakt en ze wist zich geen raad met de ingewikkelde stroom van gevoelens en gedachten die haar overspoelden. Ze wist alleen maar dat ze graag alleen wilde zijn.

Ze probeerde een stap achteruit te doen, maar Angus liet haar niet los. Ze haalde haar schouders op ten teken dat hij haar moest laten gaan, maar hij verslapte zijn greep niet. Ze keek hem aan en zei met een trillende stem. ‘Laat me met rust, Angus’.

Hij nam haar goed in zich op en toen hij haar verwarring en schaamte zag, glimlachte hij. ‘Geen sprake van’, zei hij en pakte haar hand en opende de deur van het kantoor en stapte de winkel in.

Meneer Edwards knoopte een touwtje om de doos met aankopen van Angus toen hij de deur open hoorde gaan. In een oog op slag overzag hij de situatie. Hij ging staan, gaf Angus het pakket en hield de deur voor het stel open. Ze stapten naar buiten met een knikje van erkenning door Angus en een verlegen glimlach van zijn vriendin.

Meneer Edwards deed de deur met een meewarige glimlach achter hen dicht en liep met het onaangeroerde dienblad naar zijn kantoor. Hij haalde eens diep adem toen hij overmand werd door vloed van dierbare en schrijnende herinneringen. Hij hoopte dat hij het jonge stel nog eens terug zou zien.

Posted on by admin

Voor het eerst een pak op de billen (3)

Toen Johan thuiskwam waren zijn zonen al hoog en droog bij hun grootouders. Het was rustig in huis, en er was geen spoor van Irene, hoewel haar auto gewoon in de garage stond. Johan riep haar, maar kreeg geen antwoord.

Toen hij de keuken inliep vond hij een glas thee op de tafel en lagen haar autosleutels gewoon in het mandje bij de deur naar de garage. ‘Maar als ze er gewoon was, waarom gaf ze dan geen antwoord. Zou ze bij de buren zijn?’

Johan riep nog eens, maar weer kwam er geen antwoord. Hij was zo gefixeerd op zijn gedachten en zijn plannen die hij met haar wou bespreken dat hij zich begon te irriteren aan haar afwezigheid. Hij had haar in de woonkamer of in de keuken en verwacht en had haar bij binnenkomst willen vertellen dat hij met haar wilde praten. In zijn hoofd bleef hij de woorden repeteren. Zelfs nu de dingen niet zo liepen als hij had verwacht was hij vastbesloten zijn plannen doorgang te laten vinden en Irene en hij zouden dingen oplossen.

De werkkleding was niet zijn favoriete dus toen hij moest wachten tot Irene op zou dagen ging hij naar boven naar de slaapkamer. Eerst zag hij haar niet eens liggen op bed, maar toen hij de louvredeurtjes van de kast opende, bewoog ze en hoorde hij haar snikken.

Irene lag helemaal ineengedoken op bed en huilde zachtjes.

‘Je bent hier! Waarom gaf je geen antwoord toen ik je riep?’, Johan liep naar het bed en ging naast haar zitten.

‘Waarom? Zodat ik naar beneden kon komen en je achterlijke negeergedrag weer over me heen kon laten komen? Nee dank je!’ Irene dook met haar gezicht in het kussen zodat haar laatste woorden smoorden en onduidelijk waren. Johan glimlachte beminnelijk. Hij wist heel goed wat ze gezegd had zonder het haar te laten herhalen.

‘Niet vanavond Irene. Vanavond gaan we eens een goed gesprek houden en wanneer we uitgesproken zijn, zul je wensen dat er nog veel meer te bespreken zou zijn, want jij zult een pak op je bips krijgen dat je de rest van je leven zult heugen!’Johan strekte zijn arm en legde die voorzichtig op de heup van zijn vrouw zodat ze languit moest gaan liggen en hem aan moest kijken.

Aan Irene’s rooddoorlopen ogen kon hij zien dat ze al een flinke tijd had moeten liggen huilen. Hij wist dat de afgelopen maand niet gemakkelijk voor haar geweest was. Misschien was de tijd die hij genomen had om zelf dingen op een rijtje te zetten wat te lang en oneerlijk geweest. Maar hun huwelijk was erg belangrijk voor hun beiden. Hij was vastbesloten niet een vergissing te begaan die ervoor zorgde dat ze beiden overstuur zouden raken of schade aan zou richten die niet meer te herstellen viel. Eén van de dingen waar hij erg zeker van was, was dat hij haar niet kwijt wilde raken. En toch, als hij haar zo zag in de wetenschap dat ze veel pijn had, ging hem aan zijn hart.

‘Irene, als we dit goed aanpakken, zullen we ons beide waarschijnlijk een stuk beter voelen. OK?’ Hij boog zich voorover en gaf haar een kusje op haar natte wang.

‘Waarom liet je me zo lang wachten Johan?, snikte ze en tilde haar hoofd op om het terug te kussen.

‘Omdat Irene, ik alles op een rijtje moest zetten. Het is niet alleen dat je vreemd bent gegaan. Je deed het omdat je het mij niet durfde te vertellen. Je vertrouwde me niet genoeg om je pijn te doen en daarom deed je mij pijn.

‘Het was geen seks Johan. Alsjeblieft! Dat was het niet!’, smeekte Irene.

‘Het was seks Irene. Op een bepaald vlak was dat het, ook al weet ik dat het dit op andere vlakken niet was. Dat begint me nu duidelijk te worden. Maar dat heb ik een tijdlang niet zo kunnen zien. Dat zul je moeten accepteren. Net zoals ik zal moeten accepteren dat er iets is wat er voor gezorgd heeft dat je mij er niet mee vertrouwde’.

Irene ging rechtop zitten en wilde gaan protesteren, maar Johan deed zijn hand omhoog om dat te voorkomen. Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik wil het hier niet over hebben in het midden van een andere discussie, OK?. Dan halen we alles door elkaar en dat zal alleen maar verwarrend werken’.

‘OK’, zuchtte ze en ging weer een beetje achterover zitten zodat ze hem kon zien en met hem het gesprek wat er aan zat te komen te kunnen voeren. Johan schoof wat verder achterop de matras, zodat ook hij lekker zat.

‘Mag ik iets zeggen voordat we beginnen?’, Irene keek naar haar handen en voelde plots de zenuwen opkomen.

‘Natuurlijk’.

‘Ik houd van je en als ik het over zou kunnen doen, dan zou het nooit nog eens gebeuren’. Een traan liep uit haar ooghoek.

‘Als je het zou kunnen doen en de omstandigheden waren gelijk, dan zou je het weer doen. Ik weet dat je wenst dat het niet zo zou zijn, maar het is iets wat we moeten accepteren. Het is gebeurd. Het deed pijn, maar ik denk dat we er overheen kunnen komen. Laten we het ons kapotmaken of gaan we er constructief mee om?’

Irene deed haar best niet in tranen uit te barsten. Hij had gelijk. Ze had gedaan wat ze gedaan had na vele dagen en nachten dat ze naar Johan toe wilde stappen maar het niet op kon brengen. Ondanks dat ze nu wist hoe fout of dit was, kon ze niet ontsnappen aan hetgeen haar de weg deed kiezen die ze gegaan was. Er waren heel veel redenen, maar Johan maakte haar klip en klaar dat ze niet eerlijk waren.

‘Ik heb veel gelezen over discipline en billenkoek. Ik ben gaan lezen op het forum waar je vaak kwam en heb daar alle vragen en discussies van het afgelopen jaar gelezen’. Johan sprak zachtjes en keek haar aan om haar reactie te kunnen zien.

‘Allemaal?’ Irene haalde diep adem. Ze wist niet of ze zich opgelaten of opgelucht moest voelen, ze voelde de zenuwen door haar lijf trekken. Haar mond en keel werden op slag droog en het zweet brak haar uit.

‘Alles wat ik kon vinden ja. En er staat heel veel, Irene’.

‘Ik weet het. Veel ervan zou ik waarschijnlijk nooit geschreven hebben als ik zou weten dat je het zou lezen. Heb alsjeblieft geen hekel aan me. Het waren vreemden. We kennen elkaar niet en ik moest hier gewoon met iemand over praten.

‘Ik haat je niet, liefje. Er stond niets wat me pijn heeft gedaan. Wat pijn doet is dat je het allemaal geheim voor me gehouden hebt. Ik zeg niet dat ik het allemaal begrepen zou hebben, maar ik zou het wel geprobeerd hebben’, zuchtte Johan.

‘Dat weet ik nu en het spijt me. Ik was alleen bang dat je over me zou denken wat ik zelf zo lang heb gedaan. Dat er iets niet met me in de haak was en dat ik abnormaal was. Ik was degene die bang was Johan, niet jij’. Haar zucht leek op die van Johan en haar ogen zochten contact. Johan reageerde door zich voorover te buigen en haar handen beet te pakken.

‘Ik zal nooit aan je denken in termen van abnormaal, jongedame. Vreemd en eigengereid af en toe, maar dat maakt je juist interessant in plaats van ziek’. Johan grijnsde. Irene probeerde te glimlachen, maar het lukte haar niet.

Ze haalde haar schouders op en wachtte tot Johan door zou gaan. Hij liet haar niet lang wachten.

‘Dit is huiselijke discipline? Het is behoorlijk serieuze materie. Heb je er echt goed over nagedacht wat het betekent als je zo zou leven?’ Hij kneep even in haar handen en legde ze in zijn schoot. Kneep een beetje harder toen ze niet onmiddellijk naar hem opkeek.

Irene probeerde het antwoord op de vraag in zijn gezichtsuitdrukking te vinden. Het was er. ‘Ja, ik denk het wel’, fluisterde ze, maar kon zichzelf niet horen door het suizen van haar bloed en het bonzen van haar hart in haar oren. ‘Ik zou het graag willen proberen’.

‘Ik heb er zo mijn eigen ideeën over, weet je. Sommige ideeën die ik heb over hoe we het zouden kunnen doen, vind je misschien niet leuk. En wat als het je niet aanstaat wat ik beslis?’, zijn waarschuwing was subtiel, maar het had het beoogde effect en dat was dat het vragen bij haar opriep.

‘Dan praten we erover toch?’ Irene haar keel voelde aan als een dot katoen.

‘Waarchijnlijk wel, maar weet je Irene, je bent koppig. Zeker als je opgefokt bent. Dat zijn de momenten waarvan ik het meest denk dat je een harde hand nodig hebt. Dus, hoe gaan we om met het moment dat ik zeg ‘ophouden of anders’ wanneer je opgefokt bent?’ Het werd Irene duidelijk dat Johan er goed over nagedacht had. Dat hij echt veel gelezen had.

‘Ik weet het niet. Ik denk dat ik het niet leuk zou vinden. Maar misschien hoeven we in het begin niet zo ver te gaan? Misschien dat we kunnen beginnen met de dingen waar we eerst over praten? Misschien dat ik eerst de kans krijg af te koelen na een slechte dag, dat we er daarna over praten en dat als je denkt dat ik gestraft moet worden dat we dat daarna doen?’ Irene haalde opnieuw haar schouders op. In haar fantasie zou hij gewoon het initiatief nemen. Maar nu had ze voor het eerst een idee hoe dat uit zou kunnen pakken. Het beeld wat er in haar op kwam, was niet prettig.

‘Ik begrijp het. Je wilt dat ik je straf, maar wel op jouw voorwaarden?’. Johan glimlachte.

‘Ik weet niet hoe het zou moeten Johan. Wat goed zou werken. Ik weet niet eens of het zou werken. Ik wil het alleen maar proberen’. Irene probeerde haar handen terug te trekken. Ze was moe van dit gesprek en alles wat ze dacht en bedacht had waren nu een stroom van verwarrende gevoelens waar niets coherents meer aan was. Johan hield haar handen in de zijne. Het contact zorgde er voor dat Irene zich niet terugtrok in haar eigen gedachten.

‘Misschien moeten we eerst een poosje met billenkoek experimenteren? Een beetje spelen met de gedachte aan straf, maar dan zonder regels hoe het allemaal zou moeten gaan totdat we aan het idee gewend zijn?’ Ze dacht dat wat ze vroeg redelijk klonk.

‘Zal dat je gelukkig maken? Daar heb ik mijn twijfels over als ik lees wat je er het afgelopen jaar allemaal over geschreven hebt. Als je een verandering als deze in je leven wilt, dan kan het ook maar beter in de richting gaan van wat je echt wilt’. Irene kneep haar ogen dicht bij het horen van zijn woorden. ‘Hij meent het! Dit is echt!’

‘Johan, ik heb nooit gedacht dat het realiteit zou kunnen worden. Ik bedoel, ik wenste het wel, maar dacht dat het nooit waarheid zou worden. Nu schrikt het me af. Kun je dat begrijpen? Ik…ik….ik verwachtte dit niet’. Irene probeerde opnieuw om haar handen los te trekken, maar Johan hield ze stevig beet. Hij voelde hoe ze in zichzelf weg wilde vluchten.

‘Tja, het is echt nu. Je hebt mijn aandacht en je hebt mijn belofte het te willen proberen om je dit te geven. Het is zelfs zo, dat nu ik wat studie heb gedaan, ik denk dat er iets te zeggen valt voor het hele verhaal’. Johan liet haar handen los, maar pakte haar kin. Hij keek haar indringend aan met een belofte en een verzekering die oprecht was.

‘Je denkt niet dat het ziek is, of verkeerd? Denk je niet dat mij een pak op mijn billen geven er voor zorgt dat je je een bruut voelt?’ Ze wilde het liefst in zijn ogen wegzwemmen en zichzelf verliezen.

‘Ik denk dat ik het zou kunnen als ik zou weten dat jij het zou willen en ik zie dat het een voordeel heeft. Ik heb het gevoel dat jij er soms meer moeite mee zult hebben dan ik, maar dat weet ik pas over een tijdje. Wat je vanavond nog te wachten staat Irene, geeft je een goed idee van wat ik denk dat er van me verwacht wordt als deze huiselijke discipline het goed doet en zal uitpakken zoals jij schrijft wat je wilt. Ik beloof je bij deze dat het zeer gaat doen en niet een kinderachtig pak op je billen zal zijn.

‘Ik ben van plan je te straffen voor wat je gedaan hebt en wat je ons aan had kunnen doen tijdens je escapade van vorige maand. Ik zal alles wat je geschreven hebt gebruiken en ze veranderen in iets waarvan je weet dat het het echte werk is. Ik zal je laten voelen hoe ik denk dat een volwassen vrouw gestraft moet worden wanneer ze dingen gedaan heeft zoals jij gedaan hebt’. Hoewel zijn stem kalm was, voelde ze de spanning die zich in Johan opbouwde.

Onder de nerveuze verwarring voelde ze opwinding. “Wat ga je doen?’

Johan kon een lach niet bedwingen. ‘Ik dacht dat ik dat vrij duidelijk had gemaakt. Ik denk zelfs dat we nu maar moeten beginnen’. Hij pakte Irene’s hand en ging staan. Ik ga me even opknappen en verkleden. Terwijl ik dat doe, sta je op, gaat daar naar die hoek, doet je onderbroek omlaag en gaat staan wachten tot je gestraft wordt’.

Irene’s mond viel open en ze opende haar ogen wijd. ‘Nee! Niet op die manier!’, protesteerde ze en leunde achterover tegen het hoofdeind. Ze kon het niet opbrengen en het triggerde haar ook niet op een manier die ze gewenst had.

‘Ja, op die manier. Dit heeft niets te maken met of we huiselijke discipline gaan beleven of niet Irene. Dit is om de geschiedenis van de domme en gevaarlijke stunt die je uitgehaald hebt. Deze is voor mij en we doen het op mijn manier’. Johan zijn hele houding was streng en vastberaden. Irene worstelde met het ambivalente effect dat het op haar had. De opwinding die ze voelde escaleerde en tegelijkertijd voelde ze boosheid in zich opborrelen. Het moest in haar ogen te zien zijn want hij hield zijn hoofd een beetje schuin als iemand die meende wat hij zei. ‘Opstaan. Hoek. Nu’.

Irene twijfelde. Wat kon ze doen? Haar hele lichaam trilde van opwinding. Ze voelde dat ze slappe knieën had, en dat zich heftiger seksueel opgewonden voelde dan ze ooit van haar leven gedaan had. Angst vermengde zich met verlangen. Het was bijna meer dan ze kon hanteren.

Johan zag hoe zijn vrouw naar de rand van het bed schuifelde en de paar stappen naar de hoek aflegde. Haar handen gingen naar haar broekje, maar toen begon ze opnieuw te protesteren.

‘Dit is belachelijk’, haar stem brak door haar kwetsbaarheid en schaamte.

‘Doe naar beneden Irene. Geen tegenspreken’.

‘Nee’, jammerde ze en draaide zich naar hem om. Haar gezichtsuitdrukking leek op het gebaar alsof ze haar handen naar hem uitstak. ‘Kun je me niet gewoon een pak op mijn bips geven en zorgen dat het snel voorbij is?’

‘Nee. Onderbroek omlaag. Draai je om’, baste Johan. ‘Als ik het nog een keer moet zeggen, dan zal ik je billen eerst in brand zetten. En daarna moet je alsnog in de hoek. Is dat wat je wilt?’


Irene slaakte een diepe zucht en draaide zich om naar de muur. Ze stampte met haar voet als teken van verzet, maar haar handen gingen in de richting van haar heupen en een paar seconden later waren haar billen bloot. Er verscheen kippenvel op het ontblote vlees en een gevoel van schaamte overmeesterde haar. Johan glimlachte en draaide zich om, om zich op te knappen, nu hij zich verzekerd had van haar medewerking.

‘Het is echt! Het gaat gebeuren!’. De realiteit joeg door haar gedachten. Toen ze zeker wist dat ze alleen was maakte ze snelle kniebewegingen, verplaatste haar gewicht van het ene been op het andere alsof ze loopbewegingen op de plaats maakte. Deze snelle fanatieke bewegingen waren bedoeld om de borrelende, nerveuze energie een beetje af te laten vloeien. ‘Hij meent het! Oh God! Ik kan niet geloven dat dit gebeurt!”

Johan kwam terug in de slaapkamer en zag zijn vrouw in de hoek staan zoals hij haar achtergelaten had. Ze maakte nerveuze bewegingen.

‘Sta stil!’ zijn commando klonk nors, maar Irene zag de glimlach niet die op zijn gezicht stond. ‘Ik wil dat je eens goed nadenkt. Denk maar eens goed na over het gevaar waar je jezelf aan blootgesteld hebt en hoe de straf die je hiervoor gaat krijgen zeer gaat doen. Denk over je me misleid hebt en welke prijs we daarvoor hadden kunnen betalen en aan hoe streng de straf zal zijn die je daarvoor gaat krijgen. Denk dan hoe egoïstisch je geweest bent door alles wat je hebt, de kinderen en mij, te riskeren. Die gaat straks zeker pijn doen, mevrouw Irene de Jong. Denk dan aan die kinderachtige woede-uitbarsting van vanmorgen. Ik wil wedden dat die nog het meest pijn gaat doen bovenop al het andere’.

Het door haar heen jagende elektrisch pulserende gevoel veranderde bijna in een tremor. Irene wrong haar handen en vingers ineen. Ze tintelden door het gevoel van de denkbeeldige naalden die ontstond toen de adrenaline bezit van haar lichaam nam.

Johan ging op de rand van het bed zitten en keek naar haar. Haar nervositeit was meer dan duidelijk voor hem. De aanblik van de blote bips van zijn vrouw, die huiverde en zenuwachtig heen en weer bewoog in de wetenschap dat ze binnen enkele ogenblikken over zijn knie zou liggen leek hem op de één of andere manier rechtvaardig toe. De hele situatie was behoorlijk sensueel. Hij vroeg zich af of hij in staat zou zijn om zijn verlangens lang genoeg te beheersen om de helft van zijn beloften waar te maken.

Na een minuut of vijf besloot hij dat het tijd was om te proberen daar achter te komen.

‘Kom hier’.

De ijskoude toon in zijn stem deed Irene huiveren. De droge prop katoen in haar keel maakte het slikken overbodig en ze voelde de aandrang om te moeten plassen. Ze wist niet goed wat ze moest doen. Vragen of ze iets mocht drinken of vragen om naar het toilet te mogen. Uiteindelijk deed ze geen van beiden. Ze haalde eens diep adem en probeerde de huiveringen onder controle te krijgen toen ze zich bukte om haar broekje op te trekken zodat ze fatsoenlijk kon lopen.

‘Laat dat, schuifel maar hier naar toe’.

Irene deed haar ogen dicht om de aandrang weg te rennen te kunnen weerstaan en overbrugde met kleine schuifelde pasjes de afstand van de hoek naar haar partner. Ze ging aan de rechterkant van hem staan en stond gespannen te wachten tot hij haar op zou dragen over zijn schoot te komen liggen.

Johan pakte haar bij haar hand. Hun ogen kruisten elkaar even kort. Onderwerping, geruststelling, liefde en vastberadenheid werd in een kort ogenblik uitgewisseld. Vervolgens legde Johan zijn vrouw over de knie.

De houding waarin ze terecht kwam voelde onmiddellijk goed aan . Een nieuwe rilling van bewustzijn dat ze echt een pak op haar billen zou krijgen trok door haar heen. Het voelde goed voor hen beiden. Johan legde zijn hand op haar blote billen en toen begon het.

‘Ben je klaar?’, Johan zijn woorden klonken niet als een vraag, meer als een soort waarschuwing. Nog voor Irene kon antwoorden, gloeide haar bips onder de brandende inslag van de eerste klap. Haar adem stokte. De pijn was nog maar nauwelijks geabsorbeerd toen de volgende klets neerkwam en er ontstond het begin van een cadans van haar eerste echte pak slaag.

Dit was niets in vergelijking met het eerste pak slaag dat ze in haar leven gehad had. Toen had het lang geduurd voor het echt aangevoeld had en had het haar boos gemaakt. Dit deed zeer. Genoeg zeer om Irene zich bezorgd af te laten vragen of ze wel in staat zou zijn te ondergaan wat hij gezegd had uit te zullen delen.

‘Je zult nu flink gestraft worden Irene, besef je je dat?’, Johan zette de vraag kracht bij met een serie brandende slagen.

Irene moest op haar lip bijten om te voorkomen dat ze het uit zou schreeuwen van de pijn die tegelijk met de vraag kwam. Ze kon alleen maar met haar hoofd knikken.

‘Antwoord me’, Johan was niet van plan de hoofdknik als antwoord te accepteren en maakte dat duidelijk door een nieuwe serie nog hardere klappen.

‘Ja!’, een kreet van pijn ontsnapte haar tegelijk met het antwoord.

‘Wees maar voorzichtig met wat je wenst meisje’, Johan zette het pak slaag serieus voort. Irene kon zich niet lang tegen de pijn verzetten. Al snel jammerde ze bij iedere klap en niet lang daarna kon ze de eerste snikken en uithalen niet langer voorkomen.

Ondanks dat het zeer deed, was Irene vastbesloten het te zullen doorstaan. Een echt pak op haar blote bips voor straf was iets wat ze van alle dingen waar ze over droomde en fantaseerde, het liefst wou hebben. Dat ze het deze keer helemaal verdiend had maakte haar nog meer vastbesloten het te willen doorstaan.

Johan was vastbesloten goed tot Irene door te dringen. Hij had verwacht dat Irene al snel na het begin van het pak slaag zou gaan huilen. Toen ze na een paar minuten amper nog lag te jammeren, heroverwoog Johan zijn aanpak. Hij wist dat er meer diende te gebeuren dan het gebruik van zijn hand.

Net toen Irene het punt bereikte waarop ze wist dat ze het niet veel langer vol zou kunnen houden zonder tranen, bereikte Johan’s hand zijn grens.

‘Sta op Irene. Loop naar de badkamer en haal de haarborstel op’, Johan hield op met slaan en ging achterover zitten om zijn vrouw de gelegenheid te geven op te staan.

‘Oh asjeblieft schatje, niet meer. Ik kan niet meer hebben’. Irene stond op en deed een paar stappen achteruit terwijl ze haar handen op haar brandende billen legde.

‘Je hebt me wel gehoord, Irene. Ga de haarborstel halen’. De blik op Johan’s gezicht straalde onverzettelijkheid uit.


Vechtend tegen de tranen, maar in het besef dat ze volledig verdiende wat Johan voor haar in petto had, deed Irene wat haar opgedragen was. Toen ze weer aan de zijde van Johan stond, met de haarborstel in haar hand was de hitte en de pijn in haar bips tot volle bloei gekomen. ‘Johan, dit doet echt zeer. Kunnen we niet even pauzeren?’

‘Nee Irene. Je hebt nu één pak slaag gehad, en je hebt er nog drie tegoed. Ga weer over mijn knie liggen. Geen getreuzel’.

Irene gaf Johan de eikenhouten haarborstel. Vele jaren had ze af en toe de half versleten oppervlakte van de borstel bekeken en zich afgevraagd hoe het zou voelen als je daarmee op je billen geslagen werd. Ze had het zelfs een paar keer op zichzelf uitgeprobeerd en wist toen niet zeker meer of ze dat bij nader inzien wel wilde.

Toen hij de aarzeling in haar houding zag, pakte Johan haar bij haar arm en trok haar weer over zijn schoot. Toen Irene weer in de juiste positie lag, wreef hij met het harde en koude oppervlak over haar billen.

‘En hoe denk je er nu over Irene? Is dit de straf waar je naar verlangd hebt?’, vroeg hij omdat hij wilde weten hoe het er met haar gemoedsrust voor stond.

“Het doet zeer Johan. Ik weet niet of ik nog meer kan hebben’, antwoordde Irene naar waarheid.

‘Je zult wel moeten, is het niet?’ Het was een constatering, geen vraag.

Irene snikte en knikte. ‘Ja, ik zal het in ontvangst nemen Johan’.

Het pak slaag begon opnieuw, maar deze keer probeerde Irene niet meer om geen geluid te maken toen de klappen neer daalden. Ze kon ook niet voorkomen dat ze lag tegen te stribbelen deze keer. Haar handen moesten vastgehouden worden en na een paar minuten flink doorslaan door haar vastbesloten echtgenoot en zijn borstel, was het nodig ook Irene’s benen te fixeren.

‘Oh Johan, stop!’, huilde ze toen hij zijn been stevig over de hare zette om te voorkomen dat ze haar bips weg zou draaien.

‘Ik geloof dat ik tot je begin door te dringen, is het niet?’. Johan stopte even. ‘Nu krijg je dus een pak slaag Irene. Wanneer ze er later weer voor gaan zitten om over huiselijke discipline te praten en hoe we dat voortaan gaan doen, denk hier dan aan terug, wil je? Straf zal altijd in verhouding staan tot de overtreding. Bovendien denk ik niet dat je ooit nog een keer iets uit zult halen wat gelijkstaat aan wat je nu hebt misdaan. Maar als je dit in ons leven wilt en je hebt het verdiend, dan weet je dat ik je kan en zal straffen. Begrepen?

Irene snikte en knikte. ‘Ja. Alsjeblieft. Niet meer’.

‘Oh schatje, we zijn nog niet eens op de helft. We zullen het nu over de ergste overtreding van allemaal hebben Irene. Dat je het welzijn van je gezin in de waagschaal hebt gesteld vanwege je eigen egoïstische doeleinden. Deze moet echt flink indruk maken Irene. Ik raad je aan er niet eens aan te denken zoiets ooit nog eens te doen. Hoe dan ook, de volgende keer als je iets nodig hebt, kom je eerst naar mij toe. Je hebt vertrouwen in me, totdat ik je een goede reden gegeven heb, om dat niet te doen’. Johan sloeg de haarborstel heel hard neer op Irene’s rechterbil. De brandende pijn ontlokte haar een ijselijke gil en nog voordat de pijn ervan tot volle wasdom gekomen was, brandde de volgende al op haar linkerbil.

‘Oh Johan! Johan! Nee! Oh God! Nee!’ Irene’s stribbelingen werden steeds wanhopiger en de klappen van Johan steeds vastbeslotener.

‘Je zult me een kans geven te falen voordat je aanneemt dat ik het toch niet kan, is het niet?’ Johan liet ieder woord gepaard gaan met een klets met de haarborstel.

‘Auw!’, Irene haar gehuil ging over in gegil en de tranen liepen nu over haar wangen. ‘Ik beloof het! Nooit! Ik zal het nooit meer doen! Auw! Oh! Auw! Alsjeblieft! Johan! Alsjeblieft!’

‘Doet zeer hè?’ Johan leek zijn inspanningen verder op te voeren. ‘Niet zoveel als de pijn die het zou doen als ons gezin uit elkaar gevallen was, neem ik aan?’

‘Nee! Nee! Ik beloof het! Niet meer! Niet meer!’ Irene veranderde in een snikkend, kronkelend hoopje berouw. Ze werd ongenadig gestraft. En zoveel pijn als het deed en hoe wanhopig ze ook aan de pijn probeerde te ontkomen, iets in haar gaf zich helemaal over en liet de straf over zich heen komen. Ze liet alle pijn en spijt en angst die haar in de greep hielden in de afgelopen weken los. Het was echt mogelijk om de zeurende, langdurige pijn van haar schuldgevoel in te wisselen voor de scherpe pijn van het pak op haar bips. En haar echtgenoot, de enige levende ziel op de hele wereld die haar onderwerping en respect waard was, was degene die haar strafte. Het was precies wat ze nodig had, wist ze met haar hele ziel en zaligheid.

Toen ze zich dat realiseerde was Irene volledig in staat zich over te geven. Haar snikken bevrijden haar van haar geblokkeerde emoties. Ze kon geen woord meer uitbrengen. Johan voelde hoe de lichamelijk bevrijding door haar heen trok. De manier waarop ze op zijn schoot leek te smelten en vol overgave lag te huilen, verraste hem. Dit is waar haar straf ophield.

Aanvankelijk wist hij niet of hij het wel tot een goed einde zou kunnen brengen, maar nu wist hij dat wel. Desalniettemin bad hij dat Irene niet al te vaak een dergelijk pak op haar billen nodig had.

Johan legde de borstel neer en legde zijn hand op de brandende bips van Irene. Hij wreef er zachtjes over. Irene had een paar minuten nodig om te herstellen voordat ze probeerde van zijn schoot op te staan. En toen ze dat deed, hielp hij haar en liet haar naast zich op het bed zitten. Ze vertrok even met haar gezicht, maar bleef zitten waar hij haar neergezet had. Toen hij zijn armen om haar heen deed en zij zich koesterde in de omhelzing die ze zolang gemist had, begon Irene weer te huilen.

‘Stil maar. Het zit erop’, grijnsde Johan en trok haar nog dichter tegen zich aan.

‘Houd van me Johan’. Irene keek in zijn ogen. De openheid die op haar gezicht te lezen stond, maakte Johan week.

‘Voor altijd!’, knikte hij in de veronderstelling dat ze gerustgesteld wilde worden.

‘Alsjeblieft, vrij met me. Ik mis je en ik heb je nodig’. Irene herhaalde haar verzoek, alleen nu duidelijker.

Johan had geen verdere aanmoediging nodig. Zijn mond vond de hare en voor het eerst sinds vele weken bedreef hij de liefde met zijn vrouw.

Ze praatten tot in de vroege ochtenduren en bedreven de liefde opnieuw voordat ze in een diepe slaap vielen. Vlak na het ontbijt van de volgende ochtend gaf Johan Irene het laatste pak op haar billen wat hij haar beloofd had. Ze praatten bijna de hele zondag en aan het begin van de avond, vlak voor de kinderen terugkeerden, bedreven ze de liefde nog een keer.

Het eerste pak slaag hadden ze nu achter de rug. Huiselijke discipline werd formeel in hun relatie geïntegreerd. Geen van beiden wist hoe het uiteindelijk uit zou pakken of dat het wel zou werken. Irene wist nu dat een echt pak op haar bips voor straf in geen verhouding stond tot wat er zich in haar fantasie afspeelde. Ze moest een goed nadenken over een aantal dingen. En toch was ze niet teleurgesteld na de eerste strafsessie. Het voelde goed. Wat er zich ook mocht ontwikkelen, wat er dit weekend met Johan gebeurd was voelde in alle opzichten goed.