Posted on by admin

Zoë

Mijn naam is Zoë. Ik ben 24 jaar en ik werk als receptioniste bij de gemeente Utrecht. Daarnaast geniet ik volop van mijn leven als jonge vrouw. Ik ga graag uit en ik houd ervan om impulsieve dingen te doen.

Dit verhaal gaat over mijn leven toen ik Wesley ontmoette. Hij zette me letterlijk in vuur en vlam.

xx-XX-ooo-OOO-ooo-XX-xx


“Goedemorgen gemeente Utrecht, u spreekt met Zoë!”

Ik werk nu iets meer dan een jaar bij de gemeente Utrecht. Vier dagen in de week kom ik met de auto naar het werk. Ik ben een jonge, spontane vrouw met een knap uiterlijk. Donkerblond haar, maatje 36, een lief gezichtje en mooie ogen, al zeg ik het zelf.
Ik ben me er erg van bewust dat ik mijn uiterlijk mee heb. Mannen die aan de balie komen flirtten vaak met mij, maar daar ga ik niet op in. Dit is mijn werk en het moet wel professioneel blijven.
Ik ben nog vrijgezel en wil dat voorlopig ook blijven. Mijn vorige vriend heeft me bedrogen met een ander, daar heb ik veel verdriet van gehad. Sinds een jaar ben ik een nieuw leven begonnen, single, en met nieuw werk. Ik woon sinds kort op mezelf, in een leuk appartementje in de stad. Ja, ik ben gelukkig nu.

Alleen, er is dat ene onvervulde verlangen wat maar aan mij blijft knagen. Sinds ik een klein meisje ben, droom ik al van een man die me af en toe op mijn plek zet. Ik ben geen makkelijke om mee samen te leven, dat weet ik zelf ook wel. Misschien is mijn ex-vriend daarom vreemdgegaan, ik weet het niet. Ik zat hem wel vaak uit te dagen, dreef hem vaak tot waanzin. Ik had het liefst gezien dat hij eens in zou grijpen door me eens flink over de knie te leggen. Helaas heeft hij dit nooit opgepakt, wat ik erg jammer vind. Hij gaf alleen tijdens de seks een paar speelse tikken op mijn billen. Ik durfde niet uit te spreken wat mij daadwerkelijk dwars zat, wat ik echt wilde. Ik durf ook niet te hopen dat ik ooit nog iemand vind die aan deze verlangens wil voldoen.

Ik werk bij een instelling die hulp biedt aan slachtoffers van (huiselijk) geweld, diefstal, bedreiging, enzovoorts. In dit pand zit ook een speciale eenheid van de politie, die hennep kwekerijen oprolt. Er komen soms mensen binnen die erg boos zijn, omdat ze zijn afgesloten van stroom, of om andere redenen. Die reageren dat dan op mij af, met verbaal maar soms ook fysiek geweld. In het jaar dat ik hier werk, is het 2 keer voorgekomen dat ik de beveiliging moest waarschuwen, die hier het terrein en het pand bewaakt. Die hebben het gelukkig steeds goed op kunnen lossen.

De laatste keer dat ik de beveiliging moest waarschuwen was een paar maanden geleden. Ik begon mijn dag rustig met een kopje thee en een krant. Er kwam een man binnen, die woedend was op de politie. Ik zal niet in details treden maar het liep bijna uit de hand. Ik heb de beveiliging erbij moeten halen die hem uit het pand verwijderde.

Dat was het moment waarop ik Wesley ontmoette. Hij werkt bij de beveiliging, en toen hij aan kwam lopen maakte hij iets los in mij. Zijn zelfverzekerde houding, de manier waarop hij keek, alles eigenlijk. Ik was onder de indruk van hem, hij had een soort natuurlijke dominantie over zich. Mijn hart begon sneller te slaan en mijn hoofd werd rood. Ondanks dat de situatie er totaal niet naar was, keek ik alleen maar naar hem. Hij was een kop groter dan ik en had best brede schouders, maar niet te breed. Hij had een strakke kaaklijn, een mooie mond en vriendelijke ogen. Precies mijn type.

Is alles wel oke met je?” vroeg hij aan mij. Hij keek bezorgd. “Ja hoor, alles gaat prima!” antwoordde ik dapper. Ik zei nog dat ik best geschrokken was maar dat het nu weer beter ging. “Dat kan ik me voorstellen”, zei hij met een knipoog. “Ik ben Wesley, aangenaam” en hij gaf me een stevige hand. “Ik ben Z-z-oë”, zei ik beduusd. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Wat stond ik hier nou stom te doen?

Wesley lachte zijn rechte tanden bloot en vervolgde, “Oké, Zoë. Mooie naam. Ik heb je nog nooit gezien hier, werk je hier pas?”
We hebben even gepraat en het klikte bijzonder goed. Te goed naar mijn zin. Ik wilde koste wat kost niet verliefd worden, niet op hem. Maar het onvermijdelijke is wel gebeurd.

Ik werd verliefd op hem. Elke keer als ik hem zag, ging mijn hart sneller slaan en kreeg ik een soort oerdrift. Ik wilde hem, dat was mij wel duidelijk. Maar het was niet verstandig! En voelde hij ook hetzelfde voor mij?
Mijn vrouwelijke intuïtie zei me dat hij dit ook voor mij voelde. Hoe hij naar me keek, hoe hij naar me lachte. En vooral omdat hij telkens een praatje met me kwam maken, speciaal met mij. Het was een soort aantrekkingskracht die we naar elkaar toe voelden, een elektrische spanning in de lucht. Ik was er inmiddels achter dat hij 28 jaar was, hij 5 jaar in de beveiliging werkte en op zichzelf woonde. En vrijgezel was, net zoals ik. Wat hield me eigenlijk tegen?
Na anderhalve maand elkaar gezien te hebben op het werk, volgde een date, hij vroeg me om op vrijdagavond wat met hem te gaan eten in de stad. Natuurlijk heb ik ja gezegd. Ik wist dat het er ooit van zou komen. De spanning was om te snijden.

Op de bewuste avond, rond 19:00, stond ik thuis voor mijn spiegel rondjes te draaien. Het was juli, dus de tijd om een zwierig jurkje of rokje aan te trekken. Ik heb een mooi lichaam, en dat mag best gezien worden. Maar er moet ook nog iets te raden overblijven en er niet trashy uitzien. Nadat ik gedoucht had, pakte ik een zijden rood broekje uit de kast, dat voor de helft mijn billen bedekt en die je onder een jurkje niet ziet zitten. Voor het geval er iets spannends ging gebeuren deze avond.
Daarna pakte ik een rood zwierig jurkje uit de kast en trok het aan. Perfect.
Ik mompelde tegen mezelf, “In deze jurk kan hij me vast niet weerstaan..”
Ik keek hoe mijn billen eruit zagen in het jurkje. Ik heb mooie billen, zonder putjes en pukkeltjes, niet te groot maar ook zeker niet te klein. Ik doe daar ook wel wat voor, ik sport 2 keer in de week en smeer mijn lijf elke dag in met crème. Mijn ex-vriend zei dat mijn billen perfect in verhouding zijn, dit liet hij dan weten door me een speelse klets op mijn rondingen te geven.

Ik was klaar om te vertrekken. We hadden om 20:15 afgesproken in een restaurant in de stad. Ik had mijn haar los hangen en het danste speels op en neer. Ik voelde me prachtig en gewild, ik straalde helemaal. Ik had een natuurlijke rode blos op mijn wangen die je alleen krijgt als je verliefd bent. Toen ik de voordeur uitliep stonden er 2 mannen aan de overkant die bewonderend naar me floten. Ik stapte op mijn fiets, klaar om te gaan.

Onderweg moest ik stoppen voor een stoplicht. Ik was zo in de wolken dat ik niet merkte dat ik door rood reed. Gelukkig was er niks gebeurd, anders was het heel anders afgelopen voor mij, misschien wel in het ziekenhuis. Ik had pas door dat de politie naast me reed toen ze hun raampje opendraaiden.
Ik schrok enorm. Ik had nog nooit een boete gehad, dit zou de eerste keer zijn. Ze maanden me om te stoppen.
“Had je wel door dat je door rood reed?!”, zei de fronsende agent tegen me. “Je leek behoorlijk afwezig, maar je had veel beter op moeten letten. Het was levensgevaarlijk wat je daar deed!”
Ik voelde de tranen opwellen. Ik schaamde me ook behoorlijk. Waarom nu? Ik zou nu ook nog te laat komen op de afspraak met Wesley.
“Dat wordt dan 60 euro boete, meisje. De acceptgiro krijg je thuis gestuurd. Vul hier maar je naam en adres in. En zeg maar tegen je vriend, als je die hebt, dat hij je hier maar eens ernstig over moet onderhouden, want dit kan natuurlijk niet!” Hij keek me streng aan vanuit het opengedraaide raam. Ik kreeg een hoofd als een biet. De andere agent die erbij stond zag dat. Hij glimlachte en gaf me een knipoog.

Ik kon doorfietsen. Ondanks de boete voelde ik mijn goede humeur al snel weer terugkomen, ik had een afspraak met Wesley! Ik keek op mijn telefoon, ik was al een kwartier te laat…Ik maakte zo meteen wel mijn excuses als ik hem zag.

Toen ik het restaurant binnenliep, zag ik hem al zitten aan een tafeltje. Zijn gezicht klaarde op toen hij me zag en stond op om me te begroeten met drie zoenen. “Zoë, waar bleef je nou? Ik dacht al dat je niet meer zou komen. Ik heb wel vast een witte wijn voor je besteld, dat lust je wel denk ik? “
Ja, dacht ik, zeker na wat er net is gebeurd. Ik voelde de schaamte weer terugkomen. Ik zou hem straks wel vertellen waarom ik te laat was, nu even niet. “Wesley, ik ben blij om je te zien.” zei ik. “Het spijt me dat ik te laat ben. Zullen we eten gaan bestellen? Waar heb jij zin in?”

De avond verliep fantastisch, we raakten niet uitgepraat. We hadden een enorme klik met elkaar. Ik kwam die avond heel wat over hem te weten en we hebben ook heel wat af gelachen. Zo wist ik bijvoorbeeld dat hij graag lekker kookte en erg sportief was. We besloten om samen nog even de stad in te gaan om de avond af te sluiten met een drankje.
Rond middernacht vroeg Wesley aan me, “Zoë, heb je zin om nog mee naar mijn huis te gaan? Het is hier niet ver vandaan en ik kan je thuisbrengen. Ik vind je zo leuk, het klikt zo goed, ik wil deze avond nog niet laten eindigen. Wat jij?”
Normaal ben ik geen type die met jongens mee naar huis gaat. Nooit gedaan ook. Maar ik vertrouwde hem volledig, het voelde zo goed. Ik kon niet geloven dat hij verkeerde bedoelingen zou hebben. Hij laadde mijn fiets in zijn auto en we gingen naar zijn huis.
We stopten in een straat die ik vaag kende. Toen ik in de woonkamer stond, keek ik bewonderend rond. Wat een mooi interieur, en dat voor een man! dacht ik. Maar ja, hij houdt ook van koken. Dus dat zegt niets.
Hij dimde het licht en schonk mij nog een wijn in. Ik had inmiddels 5 wijntjes op en ik was al wat aangeschoten, maar absoluut nog niet dronken en ik wist goed waar ik mee bezig was. Van het een kwam het ander, we keken elkaar diep in de ogen en begonnen teder te zoenen. Ik voelde zijn hand door mijn haren gaan. Hmm, wat voelde dit goed, maar ergens ook weer niet. Ik legde mijn hand op zijn rug en gleed onder zijn shirt. Hij kreunde. “Zoë, ik denk niet dat we verder moeten gaan..dit is niet goed..”


Posted on by admin

Briefje

Toen ik er serieus mee bezig was om een weblog te starten, hoopte ik dat mijn ontdekkingstocht van fantasie naar werkelijkheid zich met hoge snelheid zou ontwikkelen. Ik had kunnen weten dat dit niet zou gebeuren! Ik was per slot van rekening met een spanko getrouwd die ik op internet ontmoet heb. We vullen elkaar dus van nature aan. Hoe kon ik nu weten dat hij zich tot een vanilla zou ontwikkelen? Het antwoord op onze huwelijksbelofte had moeten zijn, ‘dat deed ik wel, maar doe ik inmiddels niet meer!’ Ik vond een man die er geen probleem mee heeft (had, in feite) een vriend een pak slaag te geven, maar zich er niet toe kan zetten de vrouw waar hij van houdt, pijn te doen. Het idee mij te ‘straffen’ stond hem tegen. Dat was dus pech hebben. Ik gaf hem hinten, ik ging bratten, ik daagde hem uit, ik vroeg hem er zelfs rechtstreeks om! Dit is per slot van rekening geen aflevering van ‘Love Boat’, mijn naam is geen Julie en ik ben geen organisator van cruises! Na verloop van tijd gaf ik het dus op. Ik denk dat dit de reden was om een weblog te beginnen.

We hielden het bij de normale vormen van voorspel. Je hoort me niet klagen, begrijp me niet verkeerd – beter iets dan niets. Maar ik ben een van die mensen die een autoriteitsfiguur nodig heeft-  de grote en sterke man die me beschermt, vooral tegen mezelf. De man die je zonder omhaal een pak op je blote bips geeft wanneer je uit de bocht dreigt te vliegen. De man die zorgt dat je je veilig voelt en je het gevoel geeft dat hij om je geeft.

Na een poosje liet ik het varen en besloot er maar niets mee te doen. En dat heb ik de laatste jaren dus ook gedaan. Oh, ik heb hem wel eens zolang uitgedaagd tot hij me over de knie legde om me een rode bips te geven. Maar dit werd geen enkele keer door seks gevolgd  – Dus maar weer terug naar het voorspel. Nu ben ik niet zolang geleden lid geworden van een yahoo groep over billenkoek. In feite gaat het over vrouwen die een relatie met huiselijke discipline hebben. Hij weet dat ik lid ben geworden en leest af en toe met me mee.  Toen ben ik gaan denken (altijd gevaarlijk).


Ik had bedacht dat ik hem een brief zou schrijven. Nauwkeurig geformuleerd en bedoeld om hem voorzichtig in de richting te manoeuvreren in de richting die ik graag wilde, zonder hem af te schrikken. Op de een of andere manier kan ik mezelf het duidelijkst uitdrukken als ik het opschrijf. Ik schreef het volgende:

Dag Liefje,

Ik ben aan het denken geslagen en tot de conclusie gekomen dat ik niet in een groep over vrouwen in de HD relatie kan posten als ik er zelf niet eentje ben. Klinkt een beetje hypocriet, vind je niet? We hebben het er al dikwijls over gehad, maar ik heb besloten het deze keer maar eens van A tot Z voor je uit te spellen. Ik wil je een voorstel doen – ik zal voorlopig gaan ‘toppen from the bottom’. Klinkt goed?

Ok, dit is wat ik voorstel. Om er voor te zorgen dat je er aan gaat wennen mij een pak op mijn billen te geven en mijn bips aan een pak slaag te wennen, wil ik deze week een spoedcursus organiseren. Met ingang vanavond wil ik dat je me iedere avond een flink pak op mijn blote bips geeft. Dat klinkt misschien veel, maar ik denk dat het vrij kort moet zijn, laten we zeggen maximaal vijf minuten, waarbij je begint me voorzichtig met je hand op te warmen om vervolgens kracht en snelheid langzaam op te voeren om op een gegeven moment over te stappen op een instrument naar jou keuze (hoewel op dit moment nog geen rietjes!). Tegen de tijd dat je klaar bent, wil ik dat ik behoorlijk pijnlijke billen heb. En denk erom, ‘stop’ betekent niet dat je moet stoppen. ‘Dit kun je niet doen’ betekent niet dat je het niet kunt doen. Als ik probeer weg te komen, betekent dat niet dat ik weg wil komen. Als ik mijn hand naar achter doe om mijn bips te beschermen, dan betekent dit niet dat je op moet houden. Het betekent dat je mijn hand op mijn rug moet houden zodat ik hem niet weer in de weg kan doen. We hebben een stopwoord en ik weet heus wel hoe ik deze moet gebruiken.

Verder wil ik ook dat je in mentaal opzicht controle over de situatie neemt. Praat met me, zeg me waar het op staat, confronteer me als ik me niet aan de afspraken gehouden heb, zeg me wat ik moet doen en vertel me wat jij gaat doen. Dit klinkt misschien wel als erg veel voor een beginsituatie, maar het zijn dingen waarover ik fantaseer en die ik in werkelijkheid mee wil maken. Als we deze week boodschappen gaan doen en ik stop allerlei dingen in het wagentje die we helemaal niet nodig hebben, dan wil ik dat je n mijn oor fluistert, ‘als je dat koopt, jongedame, dan geef ik je een pak slaag met de paddel als we thuiskomen’. En vervolgens wil ik in de auto op weg naar huis horen, ‘je bent je er toch van bewust dat je een pak op je blote bips gaat krijgen als we thuis zijn, of niet?’ En als we eenmaal thuis zijn, houd dan je poot stijf! Als je wilt dat ik voor of na mijn straf met mijn blote billen in de hoek ga staan, laat me dat dan weten. Een ander voorbeeld van de mentale controle, ik denk dat er van me verwacht mag worden dat ik netjes met twee woorden spreek als ik een pak slaag krijg. Voor het geval je het nog niet wist, ik val voor autoriteitsfiguren!

Het scenario dat ik voorstel, ziet er als volgt uit – ik wil dat je me iedere avond van de komende week een pak op mijn billen geeft. Misschien door me te zeggen dat het er weer tijd voor is of door me een bepaald instrument te laten halen. Dan zou ik willen dat je mijn bips bloot maakt en me de houding aan laat nemen die jij wenst – over je knie, over een stoel gebogen, enzovoort. Ik zal waarschijnlijk tot dit punt voorbeeldig met je meewerken – als het pak slaag begint, kan ik niets meer garanderen. Verzet is een onderdeel van de geest van de spankee, maar het mag niet al te veel voorstellen. Het kan in iedere gewenste kamer plaats vinden, maar voor het geval je de slaapkamer kiest, ik WIL NIET dat het een voorspel is, omdat het nu even niet over seks gaat. Dit gaat over het beleven van een aantal fantasieën en dienen ervoor te zorgen dat jij meer op je gemak bent als je je autoriteit laat gelden en je eraan te wennen om mij pijn te doen. Het gaat ook over het toevoegen van meer spontaniteit in ons HD-leven. Ik hoef je er toch niet aan te herinneren hoe we elkaar ontmoet hebben? Ik denk dat we de stap zo langzamerhand eens moeten zetten. We kunnen er een invulling aangeven die ons beiden gelukkig maakt en die ervoor zorgt dat we beide aan onze trekken komen.

Daar staat het dan. Je zegt altijd dat je me door dik en dun zult steunen. Ik hoop dat je me hierin zult steunen. Je moet maar denken dat je me kunt steunen zonder me gruwelijk te verwennen en ook voor onze bankrekening kan het wel eens voordelen hebben! Ik heb er genoeg van al die berichtjes te lezen over iets wat ik zelf wil beleven. Het internet is een slechte vervanger voor een paar zere billen. En laat alsjeblieft het idee varen dat je er een hekel aan hebt me te straffen – ik ben verre van perfect en kan er alleen maar beter van worden als ik af en toe eens op mijn nummer gezet wordt. En jij bent degene die ik dat privilege toevertrouw. Veel mannen zouden een moord plegen om het zo te krijgen, wist je dat? De bal ligt dus nu bij jou. Als je dit niet wilt, laat het dan maar rusten en ik zal er (waarschijnlijk) nooit weer over beginnen. Ik kan je namelijk niet dwingen tot dingen die je zelf niet ziet zitten.

Hou van jou!

Ik heb het briefje achtergelaten op de plek waar hij altijd zijn sleutels neerlegt als hij van zijn werk thuis komt. Dit was afgelopen maandag. Hij nam het mee naar de woonkamer om het te lezen, terwijl ik net deed of mijn neus bloedde. Ik had besloten dat ik er verder geen woorden aan vuil zou maken en dat ik niet overstuur zou raken als hij er niets mee zou doen – nou ja, ik zou proberen niet overstuur te raken!

Wat er gebeurde? Ik kan alleen maar zeggen – WAUW! Ik wil er voor waken al te enthousiast over te komen, maar de start is veelbelovend! Maandagavond ging ik zoals altijd de bedden opmaken die ik die dag gewassen had. Hij kwam aanlopen en ging in de deuropening staan wachten tot ik klaar was waar ik mee bezig was. Toen ik klaar was, blokkeerde hij de uitgang van de slaapkamer en even later lag ik over het voeteneind van het bed! Hij begon met zijn vlakke hand op mijn broek te slaan. Vervolgens werd mijn broek omlaag getrokken en volgde er meer op mijn onderbroek. Tenslotte verdween ook de onderbroek en kreeg ik een flink pak op mijn blote billen. Nadat ik goed opgewarmd was, verwisselde hij zijn hand voor de leren paddel. Hij bleef slaan tot mijn achterkant  gloeiend heet was en flink brandde, zonder daarbij in de buurt van mijn grenzen te komen. Dat is ook prima, dat verwacht ik in het begin ook helemaal niet. Tegen de tijd dat hij me op liet staan, omhelsde ik hem en bedankte hem. Ik wilde er eigenlijk helemaal niet zo veel over zeggen, maar toen we de trap afliepen, kon ik het niet laten iets te zeggen in de trant van dat er nu geen weg meer terug is! Ik weet het – eens een uitdagertje, altijd een uitdagertje!

Dinsdagavond – ik zit op de bank – bijt op mijn tong – ik ben vastbesloten niets te zeggen. Hij heeft me gedurende het avondeten en een paar televisieprogramma’s daarna in spanning gelaten. Uiteindelijk, om negen uur, pakt hij me bij mijn hand en trekt me van de bank. Tot mijn verrassing leidt hij me door de kamer tot ik voor het kleine bureautje sta, waar stapels studieboeken liggen die ik een flinke poos niet aangeraakt heb (ik volg een studie om nog eens van werk te kunnen veranderen). Ik hoorde een stem achter me, ‘En hoe lang is het geleden dat je die boeken in je handen hebt gehad, jongedame? Ik weet heel zeker dat ze in ieder geval al week niet van hun plaats geweest zijn!’

Ik was geschokt! Ik wist helemaal niet dat hem dat opgevallen was! Ik kon niet anders dan toegeven dat hij gelijk had en dat ik niet de aandacht aan mijn studie besteed had die noodzakelijk was. Voor ik het wist was hij op een krukje gaan zitten en lag ik voorover over zijn knie. Hij begon meteen met de paddel te slaan, eerst op mijn joggingbroek, daarna op mijn onderbroek en vervolgens op mijn blote bips. Deze keer liet ik me vanaf de eerste klap goed horen. Tijdens het pak slaag confronteerde hij me ermee dat ik beter wat minder tijd achter de computer (oeps) kon doorbrengen en wat meer tijd aan mijn studie kon besteden. Ingaande morgen! Ik had hele zere billen toen hij me eindelijk overeind liet!

Zo ging het dus in zijn werk! We hebben nu twee dagen achter de rug van de voorgenomen week lang billenkoek. Ik hoop van harte dat we het de hele week volhouden. En wie weet wat er daarna nog allemaal gebeurt? Misschien dat ik weer moet ‘toppen from the bottom’ en wederom een week vol billenkoek moet voorstellen, maar vooralsnog ben ik heel tevreden. Hij schijnt na twee avonden de smaak al goed te pakken te hebben, door dingen te zeggen als ‘zo gaat ie goed’, iedere keer als de paddel op mijn bips neerdaalde, me over de knie laten liggen toen het pak slaag al voorbij was, enz. Misschien is het een vorm van ‘wishfull thinking’, maar ik moet het daar eerst maar even mee doen. Eén ding is zeker – de rest van de week zullen de zenuwen me behoorlijk parten spelen! Maar het is een aangename soort nervositeit – ik ben benieuwd wat hij de vanavond voor me in petto heeft. Misschien dat ik de studieboeken nog maar even onaangeraakt laat…

Posted on by admin

Boswandeling

© 2009 Eslynne

Er klonken allemaal geluiden in het bos. Niet zoveel als ’s nachts wanneer de nachtdieren hun geluiden produceerden, maar je kon horen dat het bos druk bewoond werd. Sara maakte een klein luchtsprongetje toen een vogel het boven hun hoofd op een krijsen zette, maar ze was niet bang. Een snelle blik over haar schouder leerde dat alles was zoals het moest zijn – Steven volgde haar op de voet. Hij had gezien hoe ze schrok en gaf haar een knipoog en zij stak haar tong uit voor ze met een grijns op haar gezicht weer voor zich keek.

Ze liepen zwijgend, luisterend naar de onzichtbare wereld om zich heen, tot ze op een open plek kwamen, waar een grote zwerfkei, half in en half buiten de bosjes lag. Sara bleef staan en keek met ingehouden adem om zich heen, om wederom een luchtsprongetje te maken toen ze de grote hand van Steven op haar billen voelde. Ze ging tegen hem aanstaan en legde haar hoofd op zijn schouder, het zachte flanel van zijn overhemd tegen haar wang.

‘Ik geloof dat dit wel een goede plek is’, zei hij, terwijl hij zijn hand door haar haren liet glijden. Sara kromp een beetje ineen en voelde haar wangen gloeien. Een licht briesje blies door haar haren en ze kreunde tegen zijn schouder. Hij draaide haar om zodat ze hem aankeek, pakte haar gezicht en gaf haar een kusje. Toen gleden zijn handen langs haar lichaam naar haar spijkerbroek. Ze deed geen enkele poging hem tegen te houden toen hij haar broek open knoopte en hem langs haar heupen naar beneden schoof. Ze glimlachte toen ze zijn grijns opmerkte toen hij zag welk broekje ze aanhad – een zijden rood slipje die haar heupen omhulden en de onderste helft van haar billen bloot liet.

Hij draaide haar om en ging op zijn hurken zitten om de restanten van de straf van twee dagen geleden te bekijken. Sara’s handen gingen naar de zijne die haar volle billen masseerden. ‘Handen naar voren’, waren de enige woorden die hij kalm zei. Ze gehoorzaamde en vouwde haar handen voor zich ineen. Ze beet op haar lip. Hij keek op zodat hij haar gezicht kon zien toen ze zijn volgende vraag beantwoordde. ‘Doet het niet nog teveel zeer?’. Ze draaide haar hoofd naar hem toe.

‘Niet erg, maar ik voel het nog wel’. Hij stond op. ‘Mooi zo’. Hij liep om haar heen naar de zwerfkei, ging erop zitten, duwde zijn linkerknie naar voren en wenkte haar. Sara liep met kleine schuifelpasjes naar hem toe, gehinderd door haar spijkerbroek die rond haar knieën hing. Zonder dat ze hier opdracht toe kreeg ging ze tussen zijn benen staan en zocht met haar hand om steun. Hij legde haar over zijn linkerknie, haar heupen over zijn knie, zijn onderbeen over haar beide onderbenen. Ze zette haar handen in het gras en hoopte dat er geen mieren of spinnen of andere kleine kriebel beestjes in de buurt waren.

De eerste klets op haar billen verstoorde deze gedachte echter wreed. Hij kwam hard aan. Ze gilde. En nog een keer. En nog twee keer. Het brandde nu al verschrikkelijk. En dit was nog maar om haar op te warmen. Steven begon nu met het pak slaag, veel minder hard en snel dan de eerste vier. Hij begon aan de bovenkant van haar billen. Zijn hand ging van de linkerbil op de rechter en liet rode afdrukken achter op haar witte billen. Zijn hand daalde langzaam af tot hij de plaats bereikte waar haar billen overgingen in haar bovenbenen. Sara schreeuwde en trapte met haar benen telkens als zijn hand neerkwam. Ze herinnerde zich de laatste keer dat hij haar strafte, hoe hij zijn hand steeds op hetzelfde plekje neer had laten komen.

Maar hij was nog lang niet klaar. Steven liet zijn hand verder dalen over haar bovenbenen, totdat ze het uitgilde van pijn. Uiteindelijk hield hij op. Sara wist dat ze beter niet kon vragen of hij klaar was – dus concentreerde ze zich op haar ademhaling en kneep in de plukken gras die ze uit de grond getrokken had. Ze zette haar voeten op de grond. Ondanks haar verzet was ze er niet in geslaagd deze uit zijn greep te bevrijden. Hij legde zijn warme hand op haar nog warmere linkerbil en liet deze van haar dijen naar haar stuitbeentje glijden en vervolgens weer omlaag over haar rechterbil. Ze kreunde. Hij haakte twee vingers achter het elastiek van haar broekje en deed deze naar beneden. Hij voelde haar huiveren, maar ze protesteerde niet toen het broekje over haar rauwe huid gleed.

‘Een pak op je bips is goed voor je’, merkte hij op.

‘Dat is waar’, stemde Sara met hem in. Ze staarde naar de grond en kromp ineen toen ze aan de pijn dacht die een pak op haar billen voor straf deed.

‘Je weet toch dat dit niet voor straf is?’, vroeg hij toen hij zag hoe ze ineen kromp.

‘Ja, ik weet het’.

‘Weet je wat dit dan wel is?’ Ze knikte tegen de grond. ‘Vertel’, drong hij aan.

‘Een oefening in overgave’. Ze kon zich de glimlach op zijn gezicht voorstellen toen hij haar zachtjes op haar bips tikte.

‘Goed zo’, was alles wat hij zei. Meer woorden waren ook niet nodig. Ze lag stil toen hij haar weer op haar billen begon te slaan, hard en snel. Hij kleurde haar billen tot ze dezelfde kleur als haar broekje hadden, en haar billen compleet in brand stonden en de tranen over haar wangen liepen.

Deze keer liepen ze langzamer. Hij had haar op zijn schoot getrokken en haar tranen gedroogd, over haar rug gewreven tot ze was opgehouden met huilen. Toen het tijd was om verder te gaan had hij haar onderbroek en spijkerbroek omhoog gedaan. Ze had zachtjes gekreund, maar niet meer dan dat.

Ze liepen arm in arm, luisterend naar de ademhaling van de ander en naar de geluiden om zich heen. Het was niet de eerste keer geweest sinds ze getrouwd waren dat Sara een lesje kreeg in overgave en het zou ook vast niet de laatste keer zijn. Ze hield niet van de pijn, maar wel van het rustige gevoel, het geruststellende gevoel dat ze bij degene was die haar het meest waardeerde, die haar leidde en stimuleerde en wanneer het nodig was tot de orde riep en bestrafte. Ze hield er niet van dat de ruwe stof van haar spijkerbroek over haar brandende bips schuurde, maar ze hield wel van de tintelende herinnering dat ze van iemand was die van haar hield. Ze leunde tegen Steven aan en kreunde toen hij haar in haar bips kneep en kreunde opnieuw toen hij haar met een tik op haar billen in beweging zette.

Een uurtje later bereikten ze een drassig gebied met een beekje in het midden, wat zich door het bos kronkelde. Ze hielden stil en keken of ze vissen konden zien zwemmen in het heldere water. Langzamerhand raakte het doel van hun wandeling naar de achtergrond in de gedachte van Sara. Steven had dit eerder in de gaten dan zij zelf en stopte met praten. Toen ze in de gaten kreeg dat ze geen antwoord meer kreeg, hield ze zichzelf ook stil en bloosde.

‘Nog een keer?’, vroeg ze. Hij knikte glimlachend. Haar onderlip begon te trillen – het was bijna onvermijdelijk dat hij vond dat ze moest leren zich over te geven na een flink pak slaag. Misschien was het ook wel extra effectief wanneer ze de klappen in ontvangst moest nemen terwijl ze nog gevoelig was van de vorige keer. Ze boog berustend het hoofd en haar handen gingen naar de sluiting van haar spijkerbroek. Hij legde echter een hand op haar pols.

‘Nog niet’. Ze keek op, onzeker, en nam aarzelend het mes in ontvangst wat hij haar aanreikte. Haar lip begon weer te trillen. Het was geen speelgoed, dat zakmes. Steven was een fervent kampeerder. Het sneed met het grootste gemak door een twijg. Veel te gemakkelijk. Ze keek om zich heen of ze een geschikte boom zag staan. De twijg moest soepel en flexibel zijn, maar niet te fragiel. Hij hielp haar door naar een jonge boom vlak bij het water te wijzen. Ze liep er heen en bekeek het bladerdak. Er hingen veel twijgen onder handbereik. Ze rekte zich uit en maakte haar keus – hij gebruikte niet vaak een twijg maar had haar wel geleerd welke twijgen geschikt waren. Een relatief rechte twijg, sterk en zo dik als haar pink. Ze sneed hem af en begon hem zorgvuldig van zijn bladeren en kleine zijtakjes te ontdoen. Haar gezicht werd warmer bij iedere beweging van het mes. Toen ze hem zo glad mogelijk gemaakt had – waar ze alle tijd voor nam – draaide ze hem om en om in de hoop nog onregelmatigheden te ontdekken die tot uitstel zouden leiden. Toen ze opkeek naar Steven, zag ze zijn welbekende glimlach en liep haastig naar hem toe, om hem het dichtgeklapte zakmes en de verse twijg te overhandigen.

‘Dank je wel’, zei hij en trok haar tegen zich aan voor een knuffel. ‘Je doet het geweldig’, zei hij en Sara knikte een beetje bibberig. Hij trok haar mee naar een boom die ze eerder voorbijgelopen waren en die bij de laatste storm omgewaaid was. Hij kuste haar op iedere handpalm en legde ze vervolgens op de ruwe bast van de boomstam. ‘Houd ze daar’, liet hij haar weten. Ze slikte haar angst weg. Ze vertrouwde de man naast haar. Hij trok aan haar jeans waardoor haar benen wat verder uit elkaar kwamen te staan en de stof strakker om haar billen spande. Toen deed hij een stap terug en mat de afstand. Hij legde de twijg voorzichtig op haar billen. Sara kromp ineen. Hij glimlachte en bracht zijn arm naar achteren.

De twijg floot door de lucht en kwam met een luide klap op haar billen neer. Sara gilde en draaide maar haalde haar handen niet van de stam weg. Zonder enige tijd te laten verstrijken hief hij de twijg opnieuw en liet hem op haar broek neerkomen. En nogmaals, en nogmaals, en nogmaals, totdat de twijg een keer of tien, twaalf op haar spijkbroek was neer gestriemd. Haar hartverscheurende klaagzang was het enige wat gehoord kon worden.

‘Kom overeind’, zei hij. Ze begon te smeken. Hij had het allemaal al zo vaak gehoord. Hij wist dat wanneer hij nu zou stoppen, het beoogde effect niet bereikt zou worden. Het tegendeel zou juist bereikt worden als hij haar nu zou toestaan de regie over te nemen, in plaats van dat hij zou beslissen wanneer het genoeg geweest was.

‘Doe je broek naar beneden’. De kalme, zelfverzekerde intonatie zorgde voor tranen, maar ze gehoorzaamde, precies wat hij wilde. ‘Goed zo, meisje’, zei hij. Hij keek toe hoe ze haar broek tot haar enkels omlaag deed. Het zorgde ervoor dat ze haar voeten dichter bij elkaar moest zetten, maar ze moest zover omlaag richting stam reiken, dat het weinig verschil maakte. Onder het randje van haar onderbroek kon hij de striemen van de twijg zien lopen.

Hij was blij te zien hoe goed ze te zien waren tegen de achtergrond van het vervagende rood van het eerdere pak op haar billen. ‘Bukken’, zei hij. Ze zette haar handen op de bast. Tranen drupten op haar handen.

Nadat hij gecontroleerd had of de twijg geen schade opgelopen had, hief Steven deze weer omhoog. Deze keer klonk het fluiten scherper en het neerkomen harder. Sara sprong en wiegde haar heupen naar voor en naar achter terwijl ze op de bal van haar voeten stond. Ze gooide haar hoofd in haar nek van de pijn. Hij wachtte tot ze enigszins gekalmeerd was en liet de twijg nog een keer op het ontblote deel van haar bips neerstriemen. Iedere keer duurde het langer voor ze in staat was weer stil te staan, maar hij gaf haar de kans te proberen de pijn uit haar billen te schudden in de wetenschap dat dit toch niet echt zou lukken. Na twaalf slagen waren haar billen overdekt met striemen en had haar misère een dieptepunt bereikt. Steven deed een stap naar voren en wreef met zijn hand troostend over haar rug. Hij had de twijg op de grond gelegd. Zijn stem klonk echter nog even vastberaden als tevoren.

‘Sta op’. Sara schudde haar hoofd. Ze wist dat ze dat beter niet kon doen, maar ze kon er niets aan doen. Hij liet zijn vlakke hand op haar bips neerknallen, hard, twee keer. Ze schoot overeind en greep naar achteren naar haar billen. Hij hield haar tegen, pakte haar beide polsen in zijn grote hand en kalmeerde haar. ‘Dat zou je toch beter moeten weten, Sara’, zei hij. Ze liet haar hoofd hangen, maar ze kon het niet laten om haar gewicht van het ene been naar het andere te verplaatsen, haar heupen wiegend. Hij glimlachte en sloeg haar nogmaals op haar brandende bips, een keer op elke bil, voordat hij haar handen losliet. ‘Doe je onderbroek omlaag’. Sara snikte en gehoorzaamde en probeerde te voorkomen dat haar broekje over haar gestriemde billen schuurde. Haar onderbroek bedekte sowieso bijna niets, maar het hoorde bij het ritueel van het pak slaag.

‘Ga weer gebukt staan’. Haar vingers bewogen vlak langs haar billen, ze kon de warmte eraf voelen stralen. Hij keek toe hoe ze haar handen op de schors van de boomstam zette. Ze drukte haar rug omhoog in een poging haar bips zo klein mogelijk te maken. Haar billen knepen samen en ontspanden terwijl hij de twijg weer oppakte. Hij wreef over haar rug.

‘Maak je rug hol’, droeg hij haar op. Ze gehoorzaamde en bood hem haar sweet spot aan.

‘Ontspan. Het zit er bijna op. Geef jezelf over, Sara’, zei hij zachtjes. Ze begon harder te huilen, maar hij zag hoe ze haar spieren ontspande. Hij liet de twijg over haar gezwollen billen glijden en deed een stap terug. Hij mat de afstand. Zij spande haar spieren weer. Hij herinnerde haar eraan dat ze zich over moest geven.

Hij hief de twijg omhoog en liet hem neer komen op haar sweet spot. Sara gilde. Hard en snel liet hij de twijg een paar keer hoger neerkomen en vervolgens lager, van haar bovenbenen terug naar de sweet spot. Toen de twaalf erop zaten, deed hij een stap naar voren en pakte haar handen die ongewild en onwillekeurig naar achter schoten en duwde ze op haar rug. Nog zes keer liet hij de twijg neerkomen – minder hard deze keer, ze hoefden ook niet hard – op de bovenkant van haar dijen en de onderkant van haar bips. In haar gehuil weerklonk haar wanhoop.

Steven liet de twijg op de grond vallen, ging op de boomstam zitten en nam haar in zijn armen. Heel voorzichtig trok ze haar broek over haar knieën en knielde voor hem neer, haar billen waren veel te pijnlijk om op te zitten en drukte zich stevig tegen hem aan. Zijn overhemd werd nat van haar tranen. Hij troostte haar en prees haar gehoorzaamheid, hoe moeilijk het ook geweest was.

‘Ik wil wel gehoorzamen’, huilde ze, wreef met haar mouwen langs haar ogen en snoot haar neus in de zakdoek die hij haar aanreikte.

‘Shh’, troostte hij. ‘Ik weet het Sara. Ik weet het. Je bent mijn lieve meisje’, zei hij. Sara kalmeerde langzaam en hij nam haar in zijn armen. ‘Je hebt het hartstikke goed gedaan. Ik ben trots op je’. Ze lachte door haar tranen heen en deed haar hoofd omhoog voor een kus. Met zijn hand onder haar kin kwam hij hieraan tegemoet.

Posted on by admin

Annie

© by Reesa

Annie streek een haarlok van haar voorhoofd toen ze de inhoud van de laatste kast in ogenschouw nam. Gesorteerde stapels spullen lagen, ogenschijnlijk zonder enig systeem, op het tweepersoonsbed. Een zweetdruppel liep vanuit haar slaap naar beneden, ze veegde hem met de mouw van haar shirt weg. Ze was bijna klaar met de schoonmaakklus die ze zichzelf opgelegd had. Nu jaar jongste dochter het huis uit gegaan was om te studeren, vond Annie dat ze hoogtijd was om alle troep die ze in de laatste twintig jaar verzameld had, te schiften. Ze was in de logeerkamer begonnen, die vroeger van haar oudste zoon geweest was. Ze had zich af en toe verbaasd over de dingen die ze tegen gekomen was, uiteenlopend van zijn middelbare schoolspullen, tot zijn badge van de padvinderij die op de vloerbedekking in de hoek van de kast lag. Nadat ze nog vier kasten doorgeworsteld had, had ze het idee dat de afgelopen twee dagen haar hele leven door haar handen gehad had. Alles, op de inhoud van het bed na, had ze netjes in plastic kratten gedaan en alles voorzien van etiketten met de inhoud.

Annie zuchtte, ze pakte een doek en een emmer sop en begon de wanden en de planken van de kast af te nemen. Ze stond op haar tenen en liet de doek over de bovenste plank heen en weer gaan. Ze voelde dat ze tegen iets hards en plats aan stootte… Ze legde haar hand erop en liet haar vingers over een oppervlak van kleine rubberen nopjes glijden. Ze voelde onmiddellijk een kriebel in haar buik, toen de herinneringen in haar opkwamen. Ze haalde het tevoorschijn en staarde naar het kleine pingpongbatje in haar hand. Hoelang was het wel niet geleden dat haar man Sander haar dit batje had laten halen? Annie glimlachte in zichzelf. Ze wist nog precies hoe het voelde, als ze naar hem toeliep om het hem te brengen. Ze had getreuzeld om zoveel mogelijk tijd te winnen. Sander had haar nooit gevraagd of ze het wel met hem eens was, hij voerde gewoon uit waarvan hij dacht dat het noodzakelijk was. Dit deed hij al voordat ze getrouwd waren. Het was zelfs zo dat ze tijdens hun eerste afspraakje al op een harde manier ontdekt had wat voor man hij eigenlijk was. Annie ging op de vloer zitten, terwijl ze aan die avond terug dacht…

Zij zat in het tweede jaar van haar rechtenstudie en hij zat in het examenjaar. Daarnaast volgden ze Samen één keer in de week een Spaanse conversatiecursus en hadden na de les Samen nog wat met hun uitspraak en woordenschat geoefend. Ze was onder de indruk van hem geraakt. Verder zat hij op voetballen en speelde zij met een paar vriendinnen in een muziekclubje. Deze vriendinnen hadden haar al weken geplaagd over hoe knap en sterk Sander wel niet was en hoe goed hij kon voetballen. Zij bezochten alle wedstrijden om hem aan te moedigen. Maar Annie had het idee dat hij helemaal niet in haar geïnteresseerd was tot die ene dag. Ze kon het bijna niet geloven dat hij haar mee uit gevraagd had! Ze was niet een populair meisje, ze ging niet volgens de laatste mode gekleed en droeg niet veel make-up. Ze voelde zich die avond heel speciaal en wilde er op haar best uitzien.

Ze zat wel een uur in bad, en borstelde daarna minutenlang haar bruine golvende haar tot hij glom als zijde. Ze trok een nieuw leren minirokje aan dat ze speciaal voor de gelegenheid gekocht had. Haar huisgenoot, Femke, had gezegd dat ze hem niet tijdens hun eerste afspraakje al te alledaags onder ogen moest komen. Ze maakte zich op, een zachte donkerrode lippenstift en heel veel mascara. Het duurde allemaal wat langer dan ze gedacht had voor ze eindelijk klaar was. Gehaast nam ze de bus naar het centrum en keek op haar horloge toen de bus bij de gewenste halte stopte. Ze was een kwartier te laat! Ze stapte uit de bus en haastte zich naar de dubbele deuren van het restaurant op het moment dat Sander net naar buiten stapte. Ze stopten beiden en staarden elkaar aan. Annie zag de frons op zijn gezicht en haar hart klopte wild terwijl ze haar excuus stamelde.

‘Hoi! Het spijt me dat ik te laat ben!’ Ze zag zijn blik van haar ogen omlaag glijden, langs haar zwarte laag uitgesneden shirt, via haar korte rokje, langs haar lange benen naar haar pumps en weer omhoog. Zijn frons werd nog zwaarder.

‘Annie. Ik herkende je bijna niet’. De frons was er nog steeds en Annie wist niet goed wat ze moest zeggen. Ze zou waarschijnlijk voor eeuwig zo blijven staan terwijl de mensen hen links en rechts passeerden, als hij haar niet bij haar arm gepakt had en haar vastbesloten meegetrokken had naar zijn auto. Ze vond het vervelend dat ze te laat gekomen was, maar snapte niet waarom hij daar zo geïrriteerd over was.

Bij zijn auto aangekomen, draaide hij haar om. ‘Niemand kan ons horen. Ik wil je graag onder vier ogen spreken voordat we gaan eten. Zullen we een ritje maken? Hij hield de passagiersdeur van het Lelijk Eendje open, zonder haar antwoord af te wachten.

‘OK!’ Ze probeerde opgewekt te klinken en glimlachte tegen hem terwijl hij om de auto heen liep naar de bestuurdersplaats, maar het scheen hem niet op te vallen. Ze reden zwijgend naar het dichtbijgelegen stadspark, waar hij de auto op een stil plekje parkeerde. Duizenden gedachten schoten door Annie’s hoofd terwijl hij de motor uitzette en uit het raam staarde. Zou ze zich nog een keer verontschuldigen voor het te laat komen? Vond hij haar nieuwe kleren niet mooi? Had hij een slechte dag gehad op de universiteit? Was er soms een sterfgeval in zijn familie? Hij was duidelijk niet de vrolijke jongen die hij anders altijd was. Uiteindelijk draaide hij zich naar haar toe en keek haar met gefronste wenkbrauwen aan.

‘Annie, ik was erg boos op je en begin nu pas wat te kalmeren’. Zijn stem was koel en streng. Annie voelde haar hart in haar borstkas kloppenen staarde naar zijn prachtige bruine ogen.

‘Goh, Sander, ik was maar een paar minuutjes te laat! Ik heb geen idee waarom je zo boos bent!’ Ze lachte een beetje zenuwachtig naar hem en deed een poging van onderwerp te veranderen. ‘Vind je van mijn nieuwe kleren mooi?’

‘Nee’ De frons werd dieper. ‘Ik vind ze helemaal niet mooi. Ik vond dat je je altijd mooi kleedde, een mooi jurkje of gewoon een spijkerbroek met een T-shirt’. Annie bloosde en staarde naar haar benen. Ze voelde zich opeens erg naakt. ‘ik vind je kleren helemaal niet mooi, het laat alles zien wat je hebt! Als ik met een slet uit had willen gaan, dan had ik die lang geleden al uitgezocht’.

Annie was geschokt en boos. ‘Vind…vind je dat ik er hierin uit zie als een slet? Femke vond juist dat het me goed stond! Heel veel meisjes dragen een minirokje en dat zijn ook geen sletten!’ Ze deed haar armen over elkaar en keek hem boos aan.

Ooo000==000oooO

‘Nou ja, ik vind er niks aan. Ik vind het overigens wel lief van je dat je je best gedaan hebt om er voor mij goed uit te zien’. Annie kalmeerde enigszins en haalde een flauwe glimlach tevoorschijn. ‘Maar waar ik echt boos over ben, Annie, is de manier waarop je de weg over rende toen je uit de bus stapte. Steek je altijd over zonder uit te kijken?’

‘Hoezo? Nu was het de beurt aan Annie om te fronsen. ‘Waar maak jij je nu weer druk over?’

‘Omdat het gevaarlijk is om zo over te steken. Je had wel overreden kunnen worden. Ik dacht echt dat je over meer verstand zou beschikken’.

Annie begon zich nu echt op te winden. ‘Ik kan anders verdomd goed op mezelf passen, ik steek al meer dan vijftien jaar straten over en er is me nog nooit iets overkomen. En ja, ik had haast, ik was te laat en wilde niet dat je op me zat te wachten. Maar inmiddels heb ik er spijt van dat ik überhaupt met je afgesproken heb’. Ze zag hoe zijn ogen van boosheid begonnen te schitteren, maar ging gewoon door, ‘En het kan me helemaal niets schelen wat je van mijn kleren vindt of van mijn oversteken. Breng me maar gewoon naar de bushalte!’

‘Oh, natuurlijk breng ik je naar de bushalte. Maar eerst zal ik je een lesje leren in veilig oversteken’. Sander schoof de voorbank achteruit en schoof een eindje naar haar toe – en zij taste naar de deurklink. Maar hij boog zich naar haar toe en greep haar handen terwijl hij nog verder naar haar toeschoof en tegen haar bleef praten. ‘Ook al zien we elkaar misschien nooit weer, toch zul je je de volgende keer wel twee keer bedenken voor je zo een straat oversteekt!’

Sander begon haar over zich heen te trekken. Annie vond het maar raar, wilde hij dat ze over hem heen klom en achter het stuur ging zitten? Ze probeerde op handen en voeten overeind te komen, maar hij duwde haar stevig op haar onderrug, waardoor ze plat over zijn schoot kwam te liggen. Ze probeerde zich met haar ellebogen omhoog te drukken toen ze in de gaten kreeg wat hij van plan was.

‘Zo komt dit korte rokje toch nog van pas’, merkte Sander op toen hij het in één beweging tot boven haar billen omhoog schoof.

Annie probeerde zich om te draaien en sloeg hem hard op zijn handen. ‘Wie denk jij verdomme wel niet dat je bent? Laat me met rust!’ Maar Sander drukte haar omlaag en hief zijn rechterhand, terwijl Annie gilde, ‘Heb het lef eens!’

KLETS! Ze voelde een felle pijn in haar rechterbil, en worstelde om overeind te komen. KLETS! KLETS! KLETS! Ze had van haar leven nog nooit eerder een pak op haar bips gekregen en de pijn was niet te geloven. ‘STOP!’, gilde ze en hield haar beide handen voor haar billen. Hij pakte haar polsen en dwong deze op haar rug. KLETS! KLETS! KLETS!

Annie probeerde van zijn schoot af te kronkelen, maar hij was veel sterker dan haar, ze had niet meer dan een paar centimeter bewegingsruimte. Boosheid en pijn schoten door haar hersenen. Ze gilde, ‘Houd daar mee op, KLOOTZAK! LAAT ME LOS!’ Dit zorgde ervoor dat de kletsen nog harder op haar arme bips neerkwamen en ze duwde met haar voeten hard tegen de passagiersstoel, maar hij schoof een eindje naar rechts waardoor ze met haar hoofd onder het stuur kwam te liggen.

Nu kon ze echt geen kant meer op, ze kon alleen nog maar schreeuwen en gillen en wat stribbelen zonder dat het echt zoden aan de dijk zette,terwijl Sander hard op haar billen bleef slaan. KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! ‘Oh, alsjeblieft! Ophouden, alsjeblieft…’ Ze voelde hoe hete tranen over haar gezicht liepen. Ze realiseerde zich dat ze niet aan deze afschuwelijke pijn kon ontsnappen. Haar blote dijen schuurden langs de stof van zijn spijkerbroek. KLETS! KLETS! KLETS! Hij sloeg nu een paar keer op dezelfde plaats. ‘Sander! Het spijt me! Alsjeblieft!’ Hier was ze helemaal niet op voorbereid. ‘Ik kan niet meer! Alsjeblieft, houd op!’, snikte ze en hij vertraagde het tempo om haar de gelegenheid te geven haar gedachten te ordenen.

‘Ik hoop dat dit een beetje indruk maakt!’ KLETS! KLETS!

‘JA, ja, ja…’ KLETS! KLETS!

‘Ik hoop dat je nooit weer zo een straat oversteekt!’ KLETS! KLETS!

‘Ohhhh! Dat zal ik niet weer doen! Houd alsjeblieft op!’ KLETS! KLETS!

‘Ik ben nog niet met je klaar’. KLETS! ‘Je hebt je lesje nog niet geleerd’. KLETS!

‘Ja, dat heb ik wel!’ KLETS! KLETS! Annie gaf uiteindelijk haar verzet op en bleef stil over zijn schoot liggen KLETS! KLETS! KLETS! ‘Het spijt me, Sander’, snikte ze. Eindelijk hield hij ermee op en liet zijn hand losjes op haar bips rustten.

‘Heb je er echt spijt van, Annie?’

‘Ja!’, snikte ze, terwijl ze voelde hoe de pijn een beetje wegtrok. ‘Het spijt me echt, Sander… laat me omhoog, alsjeblieft!’ Sander wreef over haar brandende billen en zij voelde hoe ze hoe ze op een heel ander plekje warm begon te worden toen het brandende gevoel langzaam verdween.

‘OK’. Sander schoof een beetje naar rechts en hielp haar overeind, maar ze liet zich op haar knieën op de vloer voor de voorbank glijden. Ze liet haar hoofd hangen en hield haar handen voor haar gezicht, in de wetenschap dat het rood en vlekkerig was van het huilen. Sander trok haar in zijn armen en reikte achter haar om haar rokje weer omlaag te trekken. Annie voelde haar heel lichaam tintelen, en ze voelde zich op een vreemde manier geliefd en beschermd terwijl hij haar zachtjes over haar rug wreef.

‘Het is goed, Annie’, zei hij troostend toen haar snikken minder warden. ‘Je zult me wel een beest vinden omdat ik je een pak slaag gegeven heb, maar ik was echt geschrokken toe ik je zo gevaarlijk bezig zag. Ik wil dat je dat nooit weer doet’. Hij gaf haar zijn zakdoek en zij droogde haar tranen. Hij rook naar een mix van zeep en aftershave en ze haalde diep adem.

‘Annie, als je me ooit nog wilt zien, het maakt niet zoveel uit of je af en toe een beetje te laat bent. En je mag dragen wat je wilt zolang het maar fatsoenlijk is’. Annie dacht diep na. Zou ze nog eens iets met hem af willen spreken? De pijn in haar billen was afgenomen tot een mild brandend gevoel en het gevoel van zijn armen om haar heen gaven haar een veilig gevoel. ‘Maar ik kan er niet mee leven met schelden en vloeken en het doen van gevaarlijke dingen. Als je dat doet krijg je weer billenkoek’.

Annie voelde hoe ze bloosde iedere keer als hij het woord uitsprak. ‘Billenkoek’. Ze had net geleden een flink pak op haar bips gehad en ze voelde zich geweldig. Ze reikte haar hem en deed haar armen om zijn nek. Hij was zo groot en warm, ze wilde nog heel lang zo blijven zitten. ‘OK’, fluisterde ze, en drukte haar zo stevig tegen zich aan dat ze bijna geen adem meer kon krijgen.

Ze bleven nog heel lang in de auto zitten praten tot hij uiteindelijk de motor startte om haar naar huis te brengen. Bij haar huis aangekomen gaven ze elkaar een afscheidskus en smolten in elkaars armen, totdat Femke uit het open raam riep dat ze op moesten schieten omdat Annie haar corvee nog moest doen…

Annie zuchtte en stond op. Ze had nog veel te veel te doen om hier maar wat te kunnen gaan zitten dromen. Ze ging naar de keuken om een glas thee te maken en ging vervolgens aan de keukentafel naar buiten zitten staren. Even zitten, dan zou de kast wel afmaken. Ze dacht terug aan al die keren dat ze van haar verkering en later verloofde en pas getrouwde echtgenoot een pak op haar billen had gehad. Maar ze leerde snel. Ze was nooit weer zonder te kijken een straat over gerend. Iedere keer dat ze van Sander een pak op haar billen had gehad, had ze haar lesje geleerd. De enige keer dat ze tegen hem gelogen had, had hij haar een week lang iedere avond een pak op haar bips gegeven met de HEMA paddle – en na deze ervaring kreeg ze iedere keer als ze maar overwoog om een leugen te vertellen een kleur als vuur. Ze was altijd netjes uitgekomen met het huishoudgeld. Ze vloekte nooit, was nooit brutaal tegen hem en had iedere ochtend zijn koffie klaar staan. Ze zorgde goed voor zichzelf, ging drie keer in de week naar de sportschool en ging vier keer in de week hardlopen. Ze had een strak lichaam voor een 42 jarige. Ze rookte en dronk niet, en ze kookte iedere dag gezond. Was ze nu echt zo perfect? Ze realiseerde zich dat ze acht jaar geleden voor het laatst door Sander over de knie gelegd was. Had hij de perfecte vrouw van haar gemaakt?

Ze hadden nog steeds twee of drie keer in de week seks, meestal in de missionarissenhouding. Sander begon met het voorspel en het leidde altijd tot wederzijdse bevrediging. Maar wat was er gebeurd met het plezier en de opwinding die er altijd geweest was? Opeens voelde Annie zich alleen en verdrietig. Ze realiseerde zich dat ze last had van het ‘lege nest syndroom’, maar dit leek veel verder te gaan. Het was net of haar man ook het huis was uit gegaan. Hij werkte tot ’s avonds laat, omdat er veel geld nodig was op de studies van de kinderen en een vervroegde pensionering te kunnen betalen. Iedere avond als hij thuis kwam liet hij zich op de bank neer ploffen, terwijl zij hem een bakje koffie voor het eten bracht. Dan aten ze Samen en vertelden ze elkaar wat ze die dag gedaan hadden, maar meer deden ze niet meer Samen.

Geen billenkoek, geen wilde seks, geen overweldigende gevoelens van liefde en veiligheid meer. Ze had haar hobby’s: tuinieren, schilderen, handwerken en bespelen van verschillende instrumenten in een klein orkestje in het dorp. Ze had een paar goede vriendinnen waar ze af en toe tussen de middag mee ging lunchen. Maar opeens was het allemaal niet goed genoeg meer. Ze wilde het liefst de boel de boel laten en er vandoor gaan. Er was niemand meer die op haar zat te wachten, dus wat maakte het allemaal uit wat ze deed? Ze wilde eigenlijk heel graag een cruise maken, maar dat liet de financiële situatie niet toe. Een weekendje met de tent weg zou misschien wel leuk zijn. Annie sprong op, pakte de telefoon en belde het kantoor van Sander. Hij nam de telefoon op toen hij voor de tweede keer over ging.

‘Sander, ik wil eruit dit weekend’. Ze hoorde hoe hij aan het typen was.

‘Eruit?’

‘Ja, laten we een paar dagen gaan kamperen. Gewoon voor de lol, jij en ik. We zouden vanavond al weg kunnen gaan’.

‘Schatje, ik kan dit weekend onmogelijk weg. Ik moet morgen naar het werk om aan deze klus verder te werken. Het is bijna klaar. Misschien volgend weekend, OK?’

‘Ga je alweer op zaterdag werken?’, Annie probeerde haar teleurstelling niet te laten merken. Het was de laatste tijd steeds vaker voorgekomen dat hij de weekenden moest werken.

‘Sorry. Ik had je zo willen bellen om het je te vertellen. Waarom ga jij het aankomend weekend het tripje niet voorbereiden? Het zou mooi zijn als we wat concrete plannen hebben en wat gaan reserveren’.

‘OK, misschien doe ik dat wel. Hoe laat ben je vanavond thuis?’ Ze wachtte terwijl hij door ging met typen.

‘Eh…waarschijnlijk om een uur of acht’.

Annie zuchtte. ‘OK, zie ik je dan’

‘Dag liefje’.

Annie legde de telefoon neer en liep terug naar de slaapkamer. Ze keek naar de troep op het bed en ging met tegenzin aan de slag. Ze was moe en voelde zich leeg, alsof het allemaal geen zin meer had. Haar oog viel op een rood sjaaltje. Annie pakte het en liet het door haar vingers glijden en ze voelde een steek door haar hart gaan. Ze nam het mee haar de manhoge spiegel en deed het om haar nek, het voelde koel aan. Haar krullende bruine en grijze haar viel tot over haar schouders. Een beetje slordig zoals gewoonlijk. Ze had het kort laten knippen toen hun eerste kind geboren was en sindsdien had ze weelderige krullen gehad. Ze bekeek zichzelf eens kritisch. Er waren nog maar weinig rimpels te zien, ze was altijd heel voorzichtig geweest met de zon. Ze had al maanden geen make-up meer gedragen en had maar zelden een reden gehad om zich mooi te maken. Opeens gooide Annie het sjaaltje op het bed, pakte haar tasje en liep naar haar auto. Ze reed naar de dichtstbijzijnde drogist, kocht een paar dingen en reed terug naar huis.

Toen ze het huis binnenkwam, pakte ze de telefoon en belde haar beste vriendin, Petra en regelde dat ze haar om een uur of zes op zou pikken om Samen te gaan eten. Petra had verbaasd geklonken, toen haar gevraagd werd zich netjes te kleden, maar was ermee akkoord gegaan. Ze moet zich waarschijnlijk al net zo vervelen als ik, dacht Annie. Ze ging naar de badkamer en begon zich klaar te maken voor een avondje uit. Sander zou haar zeker niet missen. Ze zou verdomme zelfs weer eerder thuis zijn, dan hij.

Twee uur later, bestudeerde ze zichzelf opnieuw in de Spiegel. Het grijze haar was helemaal verdwenen en in plaats daarvan zag ze nu amandelbruine lokken, die er voor een investering van tien euro verrassend natuurlijk uitzagen. Haar make-up was donker en exotisch en haar ogen glommen van opwinding. Haar korte zwarte jurkje was een schitterende contrasterende achtergrond voor het rode sjaaltje. Ze vond dat ze er weer uitzag alsof ze dertig was. Ze glimlachte tegen haar spiegelbeeld, pakte haar tasje en verliet de slaapkamer, de rotzooi die ze achterliet negerend. Ze krabbelde een briefje voor Sander, dat hij zelf maar iets te eten moest maken wanneer zij eerder thuis zou zijn dan haar. Ze had Sander niet nodig om zich te kunnen vermaken. Dat kon ze ook heel goed zonder hem.

Annie liep het huis uit, stapte in haar grijze autootje, als een meisje met een missie. Ze stopte op de oprit van Petra’s huis en drukte op de claxon. Petra verscheen in de deuropening en staarde naar de bekende auto waar een vreemdeling achter het stuur zat. Annie deed het portier open en stapte uit’. ‘Ja, ik ben het. Kom, laten we gaan!’

Petra trok de deur achter zich dicht en liep haastig naar de auto. Ze opende de deur en stapte in en staarde Annie een poosje aan. ‘Annie, wat is er met je gebeurd?’

‘Ik had gewoon zin om uit te gaan en een leuke avond te hebben, meer niet’. Annie grijnsde haar aan.

‘Je ziet er tien jaar jonger uit! Wat heb je gedaan?’

‘Mijn haar geverfd en make-up opgedaan. Verbazingwekkend hè?”

‘Dat kun je wel zeggen. Waar geen we naar toe?

‘Maakt me niet uit, maar ik ben aan een borrel toe. Een echte borrel, dit keer geen thee of een spaatje’.

‘Ga je aan de alcohol? Maar je drinkt nooit!’

‘Tja, maar ik heb er zo langzamerhand de leeftijd wel voor. Ik wil het eens proberen’.

‘Hmmmmm. Misschien neem ik er ook wel eentje’.

En zo kon het gebeuren dat twee uurtjes later, twee prachtig uitgedoste dames aan de bar van de plaatselijke kroeg een derde rondje bestelden. De barkeeper, Willem, had hen wat zitten plagen met hun beperkte kennis van de verschillende drankjes. Ze giechelden en maakten grapjes met hem en met elkaar.

‘Annie, wat zie je er prachtig uit. Wat zal Sander er van zeggen?’, vroeg Petra.

Annie haar gezichtsuitdrukking verstrakte bij de gedachte. ‘Ik heb geen idee. Ik weet niet eens of het hem wat kan schelen. Hij is een workaholic geworden. Hij gaat vroeg de deur uit en komt laat weer thuis, We zien elkaar nauwelijks meer.

‘Wat? Ik dacht dat jullie twee nog smoorverliefd op elkaar waren?’

‘Tja, tijden veranderen en alles staat me momenteel ongelofelijk tegen’. Annie trok een grimas naar haar  cocktail. Toen klaarde ze op. ‘Maar dit is wel HEEL erg leuk. Misschien dat ik maar een alcoholiste word! Ik weet niet waarom ik dit niet eerder geprobeerd heb’. Annie boog zich naar de man die een paar krukken verderop zat. ‘Meneer, zou ik misschien een sigaret van u mogen hebben?’

Hij glimlachte en hield haar het pakje voor en gaf haar een vuurtje. Ze zoog hard aan het filter en hij grijnsde toen ze moest hoesten en toch een nieuw trekje nam. Al snel had ze de smaak te pakken, en rookte zonder te inhaleren, terwijl Petra haar aan bleef staren alsof ze water zag branden.

‘Annie, dit is niet goed, schatje’, Petra wapperde met haar handen om de rook uit haar gezicht te houden.

‘Ik ben 42. Ik ben oud genoeg om een sigaretje te roken’.

‘Annie, het stinkt! Doe uit!’

‘Nee’. Annie duwde haar onderlip naar voren en leek daardoor zo op een verongelijkt kind, dat Petra in lachen uitbarstte. Willem zette nog twee drankjes voor hen neer.

‘Deze drankjes zijn van de heren die aan het tafeltje in de hoek zitten’. Hij knipoogde naar Annie. Beide vrouwen draaiden zich om en staarden naar de slecht verlichte hoek’.

‘Laten we naar ze toe gaan’. Annie drukte haar sigaret uit, door deze herhaaldelijk in de asbak te duwen, waardoor hij uiteindelijk in tweeën brak.

‘Annie, we zijn beide getrouwd! We kunnen daar niet naar toe gaan!’

‘Waarom niet? We hoeven geen seks met ze te hebben, we gaan alleen maar een praatje maken. Kom mee’.

‘Annie’, protesteerde Petra,  maar Annie was al opgestaan en onderweg naar de donkere hoek. Petra volgde met tegenzin en was er van overtuigd dat Annie vandaag haar verstand volledig kwijt was geraakt.

Toen Annie bij het tafeltje in de hoek arriveerde, zag ze dat beide mannen een net pak droegen. Ze zagen eruit alsof ze begin dertig waren. De één was blond, de ander was donker en had een snor. Ze waren beiden knap, althans in haar ogen. Annie ging zitten en zette haar drankje op de tafel. ‘Bedankt voor de drankjes’, zei ze vrolijk.

Petra ging naast haar zitten. ‘Ja, heel erg bedankt. Maar we kunnen niet lang blijven, we moeten zo terug naar huis naar onze echtgenoten’.

Annie wierp haar een blik toen maar draaide zich om en glimlachte toen de mannen zichzelf voorstelden als Bob en Max. Ze kwamen hier af en toe na het werk om wat te drinken, en waren beiden ook getrouwd. ‘Zie je nu wel, Petra, ze zijn totaal ongevaarlijk’.

‘Waar zijn hun vrouwen dan?’, Petra praatte tegen Annie alsof Max en Bob er helemaal niet bij zaten.

‘Ze zijn naar een Bingo’, zei Bob, de blonde. ‘We hebben een afspraak. We gaan vrijdags naar de kroeg en de meiden gaan naar de Bingo. Onze vrouwen vinden het leuk om nummertjes te krassen, wij drinken liever een biertje’. Ze bleven over uiteenlopende onderwerpen praten en de sfeer ontspande. Max bestelde nog een rondje.

‘Je hebt prachtige ogen’, zei hij tegen Annie, die bloosde en haar ogen neersloeg. Ze wist dat ze waarschijnlijk teveel gedronken had, anders zou ze zich allang bezwaard gevoeld hebben dat ze hier met vreemde mannen in een bar zaten en zich lieten fêteren met complimentjes en gratis drankjes. Maar toen de drankjes arriveerden, stond Petra erop dat zij ze zou betalen. Bob en zij kregen bijna ruzie toen ze de serveerster probeerden over te halen de twintig euro van hen aan te pakken. De serveerster pakte uiteindelijk beide bankbiljetten en vertrok, Petra en Bob met open mond achterlatend. Annie moest er om lachen.

‘Ik heb voor vanavond nog nooit gedronken’, biechtte Annie op en boog zich een beetje naar Max toe.

‘Echt waar? Dat wist ik helemaal niet’. Zijn geveinsd verbaasde blik lag er wel erg dicht bovenop. Bob en Petra gingen weer zitten.

‘Ja, echt waar!’

‘En wij hebben voor vanavond nog nooit een drankje gekocht voor andere vrouwen’.

‘Echt waar?’, vroeg Annie, die duidelijk onder de indruk was.

‘Ach, kom nou, ik durf te wedden dat jullie heel vaak vrouwen proberen te versieren’, bleef Petra in haar sceptische rol.

Bob keek Petra met een onschuldige blik aan. ‘Nee, dit is de eerste keer dat we het doen. En dat is omdat Max boos is op zijn vrouw, omdat ze veel te veel geld in de uitverkoop heeft uitgegeven’. Annie moest erom lachen toen ze er aan dacht wat Sander gedaan had toen ze de laatste keer teveel geld uitgegeven had.

‘Passief-agressief’, mompelde Petra en gaf Annie een schop onder de tafel. ‘AUW!’

Max merkte de verandering op en besloot toe te geven. ‘Ja, het is de waarheid. Ik kan er niet tegen als ze dat doet en dus besloot ik wraak op haar te nemen’.

‘Kun je niet veel beter proberen het met haar te bespreken?’, vroeg Petra alsof dat een oplossing voor alles was.

‘Geloof me, dat heb ik al verschillende keren geprobeerd. Zonder resultaat’. Max pakte een sigaret en stak deze op en blies een grote rookwolk uit. ‘Oh… sorry…’, bracht hij uit toen hij Petra’s geïrriteerde blik zag.

‘Hm, maar waarom geef je haar dan niet een flink pak op haar blote billen?’Het ontschoot Annie voor ze er zelf erg in had. Niemand aan tafel zei een woord, zelfs Petra niet. Annie nam een slokje van haar drinken en glimlachte naar Max.

‘Eh…zei je een pak op haar blote billen?’, verbrak Bob uiteindelijk de stilte en leunde voorover om haar beter te kunnen verstaan.

‘Ja’. Annie glimlachte naar Max. ‘Leg haar over de knie, doe haar broek naar beneden en geef haar een pak op haar bips tot ze moet huilen en laat haar vervolgens weten dat er GEEN geld meer verspild wordt. Zo simpel is het’. Er klonk nerveus gegrinnik om haar heen en ze besloot meteen maar helemaal open kaart te spelen. ‘Bij mij werkte het prima’.

‘Heb jij je echtgenoot een pak slaag gegeven dan’, vroeg Bob knullig.

‘Nee, domoor. Hij legt mij over de knie. Dat wil zeggen, dat deed hij. Uiteindelijk was ik de perfecte vrouw en was het niet meer nodig’. De toon in haar stem had overtuigend geklonken.

Petra staarde Annie verbluft aan’. Voor deze ene keer wist ze niet wat ze moest zeggen.

Max grijnsde naar haar. ‘Als je dan werkelijk zo perfect bent, waarom zit je dan in de kroeg te hijsen, in plaats van bij je man thuis te zijn?’

Annie glimlachte zelfvergenoegd. ‘Ik heb vanmiddag besloten dat ik er schoon genoeg van heb, de perfecte vrouw te zijn. Ik wil niet langer een heilig boontje zijn. Ik wilde eruit en lol maken. En dus ben ik hier, en maak plezier!’ Ze nam een grote slok van haar drankje en gunde Max een brede glimlach.

‘Goed dan Annie. Laten we eens aannemen dat ik mijn vrouw een pak op haar blote billen zou geven. Wat als ze vervolgens de politie belt? Is dat dan geen huiselijk geweld?’

‘Ik heb de politie nooit gebeld. Maar bij ons is het twintig jaar geleden al begonnen. Ik neem aan dat dingen tegenwoordig wat anders liggen’. Annie haalde haar schouders op. ‘Misschien moet je haar eerst om toestemming vragen’.

Bob moest daar hard om lachen en zei tegen Max, ‘Ha!, net alsof Kim toe zal staan dat je haar over de knie legt’.

‘Zeg haar gewoon dat ze een pak op haar bips verdiend heeft vanwege haar kinderachtige gedrag van geldverspilling. Als ze daar niet mee akkoord gaan, laat haar dan weten dat er geen seks meer is, tot ze wel akkoord gaat.

Bob moest daar nog harder om lachen en Petra kon zich niet langer stil houden. ‘Wat? Ben je helemaal gek geworden?’

Max keek Annie goedkeurend aan. ‘Weet je, hoe gek het ook klinkt, ik denk dat ik het maar eens in overweging neem’. Petra en Bob staarden Max aan, terwijl Annie nog een slok van haar drankje nam.

De mobiele telefoon in Petra’s tasje ging over. Ze begon verwoed in haar tasje te rommelen en slaagde erin de telefoon de derde keer dat hij over ging te pakken te krijgen. ‘Hallo…ja, Annie en ik zitten te eten…oh, waarschijnlijk over een half uurtje of zo….OK…houd van je…doeg. Annie, we moeten nu gaan’.

‘Hoe komen jullie thuis?’, vroeg Bob.

‘Mijn auto staat buiten’, zei Annie.

‘Je hebt echt nog nooit eerder gedronken, is het wel?’ Bob keek haar vreemd aan.

‘Nee, ik zei toch dat dit de eerste keer was. Oh! Dat ben ik helemaal vergeten’, bekende Annie ontsteld. ‘Ik kan niet geloven dat ik daarnet nog dacht dat ik nog auto zou kunnen rijden.

‘Annie, ik zou je echt niet meer hebben laten rijden hoor´, zei Petra.’

‘Jeetje, van drank ga je wel hele domme dingen denken’, lachte Annie en nam nog een slok.

‘We moeten nu echt gaan’, drong Petra aan. ‘Ik zal Karel bellen en vragen of hij ons op komt halen’. Ze viste haar mobieltje uit haar tasje en begon het nummer in te toetsen, maar Annie pakte haar bij haar arm.

‘Petra! Je kunt Karel niet vragen ons op te komen halen! Hij zal Sander vertellen dat we hebben zitten drinken!’.

‘Nou en? Zei je daarnet niet dat je geen zin meer had altijd perfect te zijn? Wat is er aan de hand, ben je bang dat je een pak op je bips gaat krijgen?’ Petra begon te giechelen en ook Bob barstte in lachen uit, maar bij Max verscheen er slechts een flauwe glimlach. Hij leek diep in gedachten verzonken te zijn.

‘Niet echt. Dat is al in acht jaar niet voorgekomen’. Annie zuchtte en zette haar kin op haar handen. ‘Eerlijk gezegd mis ik het’.

‘Je mist een pak op je billen?’, grinnikte Bob, ‘kinky, of niet?’

‘Nee, ik hield helemaal niet van dat pak op mijn bips. Dat deed zeer. Maar ik hield wel van de troost achteraf’. Ze keek Max strak aan. ‘En vervolgens hadden we altijd geweldige seks!’

Max grinnikte, Bob lachte en Petra zette grote ogen op terwijl ze opnieuw een nummer drukte. ‘Hallo Karel…kun je ons op komen halen?…nee, er is niets met de auto…we hebben beiden wat gedronken en kunnen beter niet meer in een auto stappen…ja alcohol, natuurlijk!…omdat we dat gewoon wilden…tja, misschien moet je me dan maar een pak op mijn billen geven….ja natuurlijk maak ik maar een grapje…nou ja, hoe dan ook, we zitten in de kroeg op de hoek van de Haarlemmerdijk….OK, ik zie je straks….dankjewel…doeg!’ Ze keek de tafel rond. ‘Jezus! Je zou bijna denken dat we een bank beroofd hebben, zo’n drama maakte hij ervan’.

‘Ik zal Karel zeggen dat je echt een pak op je billen nodig hebt’. Annie gooide het laatste beetje van haar drankje naar binnen. Bob bleef het kennelijk een grappig onderwerp vinden, want hij kon maar niet ophouden met lachen.

‘Ja, ach, je doet maar…’, zei Petra en deed haar tasje dicht. Ze was klaar om te gaan. ‘Dank jullie wel voor de gezellige avond’, zei ze tegen de mannen en stond op. ‘We kunnen maar beter apart gaan zitten, voor Karel hier binnenkomt. Neem ons niet kwalijk’.

‘Je kunt beter Annie bedanken voor de gezellige avond’, zei Bob, die nog steeds lachte. Annie glimlachte en stond tegelijkertijd met Petra op.

‘Tot ziens. Het was leuk jullie te ontmoeten’. Ze namen afscheid en de dames liepen terug naar de bar om daar te wachten. Het duurde niet lang voor Karel binnenstapte, en Samen gingen ze weg. Annie keek nog even uit haar ooghoeken naar het tafeltje in de hoek waar Bob en Max druk in gesprek waren. Ze wilde nog even zwaaien, maar wilde het risico niet lopen dat Petra dan aan Karel zou vertellen hoe het zat. Ze stapten met zijn allen in de auto van Karel en de rit naar huis verliep in stilte. Hij zette Annie af bij haar huis en ze waaide nog even voor ze naar binnen stapte.

‘Annie?’ ze hoorde Sander roepen vanuit de keuken.

‘Ja, ik ben het’. Ze liep direct door naar de WC, verbaasd over hoe snel een blaas kon vollopen. Toen ze naar buiten kwam, stond Sander in de deuropening van de slaapkamer. Hij keek haar aan alsof hij haar nog nooit eerder gezien had.

‘Lieve help!’ Annie glimlachte tevreden terwijl hij haar verbaasd aan keek. ‘OK, wat is er aan de hand met het bed, je haar, de make-up, dat korte jurkje en de alcohol?’

Annie begon te lachen. Zo ver had ze niet vooruit gedacht. ‘Ik verveelde me’, Ze vond zijn verbijsterde gezichtsuitdrukking zo grappig, dat ze niet op kon houden met giechelen. ‘Petra en ik zijn op stap geweest. En hoe kom je erbij dat we alcohol gedronken hebben? Hahaha’.

‘Je ruikt ernaar Annie, houd op met dat stomme lachen en vertel me hoe je hier bij gekomen bent’. Sander deed zijn armen over elkaar en keek haar streng aan, maar Annie deed net of ze dat niet zag.

‘OK’, zei ze, maar ze bleef maar lachen terwijl ze de stapeltjes van het bed oppakte en ze in een plastic krat deed wat op de kaptafel stond. Ik had genoeg van dat grijze haar. Ik had er genoeg van dat ik nooit eens lol had. Ik had er genoeg van dat ik de hele tijd alleen thuis was. En dus verfde ik mijn haar, kleedde me mooi aan, belde Petra en ging uit om lol te maken!’ Ze maakte haar rode sjaaltje los en draaide er mee in de rondte. Lol trappen, Sander!’ Ze deed hem in een doos bij de andere sjaaltjes en ging door met het opruimen van de troep. Sander bleef geduldig wachten tot het bed weer vrij was. Hij keek toe hoe ze de kratten op de planken van de kast zette. Haar jurkje was omhoog gekropen en de rondingen van haar billen werden zichtbaar als ze zich uitrekte om bij de bovenste plank te kunnen. Uiteindelijk stopte ze en keek hem aan. ‘Zo! Klaar! Met een slok op is het veel leuker om te doen’, grinnikte ze.

Sander bleef haar vanuit de deuropening aanstaren. Ze lachte en gleed langs hem heen de badkamer in om zich te verkleden. Ze ritste haar jurkje open en gooide hem door de deur naar buiten, zich er niet om bekommerend of ze hem nu raakte of niet. Ze begon verwoed haar tanden te poetsen om vervolgens onder de douche te stappen. Vijf minuten stond ze onder de weldadige, hete waterstraal die een ontspannende uitwerking had en giechelde in zichzelf. Hoeveel kon Sander nog hebben? Ze had nog nooit eerder geprobeerd om hem over de rooie te krijgen en ze was er kennelijk niet zo heel goed in. Dat was het, of hij was helemaal vergeten hoe hij haar een pak op haar bips moest geven. Ze poetste haar make-up eraf, terwijl ze ervoor zorgde dat haar haren niet nat werden. Tegen de tijd dat ze haar witte katoenen nachthemdje aan getrokken had, voelde ze zich weer enigszins ontnuchterd. Ze had zich vanavond prima vermaakt, maar was er eigenlijk alleen maar op uit om de aandacht van Sander op zich te vestigen. Ze wilde zijn liefde en zijn dominante aard terug. Ze voelde zich helemaal niet tot Max of tot Bob aangetrokken. Sander was haar eerste en enige liefde en hij was nog steeds een knappe en sterke kerel! In de hoop dat ze zijn aandacht getrokken had, liep ze de dampende badkamer uit op weg naar de keuken. Sander zat aan de tafel en slurpte van een beker koffie. Annie schonk zichzelf een mok in en ging tegenover hem zitten. Ze glimlachte naar hem en hij glimlachte terug.

‘Annie, ik weet heel goed waar je mee bezig bent’. Zijn expressieve wenkbrauwen verraden geen boosheid. ‘En het spijt me dat ik zoveel aan het werk ben geweest de laatste tijd’.

Annie begon zich te irriteren aan zijn begrijpende houding. ‘Nou, dat mag ook wel’. Ze wierp hem een arrogante blik toe, maar Sander leek daar geen erg in te hebben. Wat stond haar nu te doen? Hem met een koekenpan op zijn hoofd slaan?

Sander bleef kalm doorpraten. ‘Na morgen zal ik meer tijd voor je hebben’.

‘Mooi! En wat gaan we dan doen? Kaarten?’ Ze hoopte dat ze in staat was het nodige sarcasme in haar stem te laten doorklinken.

‘Misschien. Maar volgend weekend gaan we kamperen. Ook al moet je dan op een kussen zitten’.

‘Wat? Annie kon een grijns niet langer onderdrukken toen hij begon te happen.

‘Hij grinnikte. Ja, nu lach je nog, maar over niet al te lange tijd zul je flink spijt hebben’. Hij haalde zijn hand onder de tafel vandaan en liet het rode tafeltennisbatje zien. Annie voelde hoe haar billen begonnen te tintelen. ‘Ik heb al lang besloten dat ik je een flink pak op je blote bips ga geven. Ik heb je jaren geleden al eens laten weten, dat als je ooit zou gaan drinken, je daar de prijs voor zou moeten betalen’.

Annie bloosde en hield op met lachen. Ze staarde in haar koffiebeker en keek hem vervolgens door haar wimpers aan. ‘Ja, Sander’.

‘En ik wil ook nooit weer zo’n grote puinhoop in onze slaapkamer aantreffen’.

‘Nee, Sander. Het zal niet weer gebeuren’.

‘En als je nog meer van die bijdehante opmerkingen voor me hebt, dan maak ik je billen gelijk bloot’.

‘Ja Sander’.

‘Maar vanavond gaan we naar de slaapkamer. Net zoals we vroeger altijd deden’.

‘Ja Sander’. Annie zette haar beker neer en stond op.

‘Trouwens, ik vind de kleur van je haar mooi. Hij knipoogde naar haar en ze glimlachte gelukkig naar hem. Sander stond op, pakte haar bij haar hand en nam haar mee naar de slaapkamer. Hij ging op het bed zitten en legde haar over zijn knie. Hij gaf haar een kussen, waar ze haar gezicht in drukte terwijl hij haar nachthemd omhoog schoof. Annie voelde de koele lucht langs haar bips strijken vlak voor de eerste klets op haar linkerbil neerkwam. Hij zou haar niet teleurstellen. Hij sloeg haar met zijn hand tot haar bips vuurrood was en hevig brandde. Toen begon hij haar de mantel uit te vegen over hoe slecht drinken wel niet was, over de rommel in de slaapkamer, over het dragen van te korte jurkjes en over het maken van bijdehante opmerkingen. Tegen de tijd dat hij het batje pakte, huilde Annie al hete tranen van blijdschap en voelde ze zich weer veilig en geliefd. Ze stribbelde en kronkelde toen het batje steeds opnieuw op haar billen neerdaalde en de pijn haar in bezit nam. Uiteindelijk stopte hij en trok haar overeind om haar stevig tegen zich aan te drukken. Terwijl hij zachtjes over haar rug wreef, huilde ze alle onlustgevoelens eruit.

Later, lag Annie opgekruld op bed, haar nog steeds erg gevoelige bips tegen de buik van Sander gedrukt. Ze hadden uren achtereen de liefde bedreven en nieuwe standjes en technieken uitgeprobeerd. Ze voelde zich weer geliefd, veilig en gelukkig. Toen ze langzaam in haar slaap wegzeilde, dacht ze dat ze zich morgen als Sander aan het werk was, maar eens moest opgeven voor een cursus deltavliegen.