Linda voelde zich verward. Ze slaagde erin te kalmeren door de rest van het drankje wat nog er nog stond van eerder op de avond in een teug op te drinken.  Met een nieuw glas, veel kouder deze keer kroop ze in bed en zette de televisie aan. Ze keek naar een herhaling van ‘Baantjer’ en daarna naar ‘Pauw en Witteman’. Haar billen deden zeer. Maar deze pijn stond in geen verhouding met de pijn in haar hart. Hoewel de televisie aan stond pikte ze er nauwelijks iets op. Om 3 uur ’s nachts stond het toestel nog steeds aan.

‘Ik zal erg mijn best moeten doen om niet weer pak op mijn billen met de hand van die sadist te krijgen’, snikte ze in haar kussen. Ze ging in de foetus houding liggen en bedacht dat haar gedachte absurd was. ‘Het is nog een van de meest milde maatregelen die hij in petto had’.

‘Ik weet het!’ Linda begon hartverscheurend te huilen. ‘Zijn woorden doen zo’n pijn! Heel erg veel pijn! Ik ben nog nooit zo erg de kluts kwijt geweest’.

Linda had het nog nooit eerder meegemaakt dat tranen en verdriet haar langer dan een uurtje in de greep hielden. Uiteindelijk was het de vermoeidheid die het overnam.  Zodra ze weg waren, voelde Linda zich weer wat op haar gemak. Ze ontspande en gleed weg in een gedachteloze en opgewonden pre slaap. Spanking speelde de hoofdrol in dit stadium hoewel ze al veel te veel op haar billen had gehad om naar een nieuw pak slaag te verlangen. Haar handen wreven zachtjes over haar zere bips. ‘Hm, ik geloof dat ik je al weer boos gemaakt heb. Heb ik nu weer verdiend?’ Linda’s imaginaire mentor zei, ‘Nou en of, meisje, wacht maar af’.

Er verscheen een glimlach om haar lippen en haar vingers wreven en masseerden haar tot een ongekend hoogtepunt waarna ze een diepe slaap viel.

De wekker ging veel te vroeg. Ze had amper drie uur geslapen. De verleiding om zich nog een keer om te draaien en verder te slapen en het risico op een pak slaag was groot, maar haar verstand zegevierde. Ze rolde op haar rug en staarde naar het plafond. Haar kruis begon te kriebelen terwijl ze aan de komende middag dacht. ‘Nou ja, nu voel ik het gelukkig nog niet’. Ze rekte zich uit. Er was nog net genoeg tijd om iets van de spanning weg te nemen. Deze keer dook Jaap in haar fantasie op en liet haar op haar buik over de kussens liggen met haar blote billen hoog in de lucht. Hij bewerkte haar bips met een fantasieriem die geen pijn deed. Linda kwam een beetje te snel klaar, dus probeerde ze haar fantasie nog een beetje te rekken. Ze draaide met haar heupen en wreef haar gevoelige plekje over haar vingers, tot ze een tweede, nog veel intenser orgasme voelde aankomen.

Toen ze onder de douche vandaan kwam en zich aankleedde, bestudeerde Linda haar billen. Ze waren overdenkt met rode bruine stipjes en een er was een vage blauwe plek te zien waar haar rechterbil overging in haar bovenbeen. Ze ging een beetje voorover staan en liet haar vingers zachtjes over die plek gaan. De blauwe plek bevond zich precies op het plekje waar ze zat. ‘Ik denk dat hij vandaag de andere kant te grazen zal nemen’,  sprak ze treurig tegen het spiegelbeeld van haar bips.

Ze nam de bus van tien voor zeven en was om half acht op haar werk. De enige die al eerder aanwezig was, was Matty. Linda verzamelde al haar moed en probeerde de rust weer op te roepen die ze vanochtend tijdens het opstaan voelde.

‘Goedemorgen Matty’, glimlachte ze. ‘Ik zou me graag willen verontschuldigen voor mijn onbehoorlijke gedrag van gisterochtend.

‘Is dat zo? Dat zal dan wel. Wat heb je dan gedaan?’ Matty was verbaasd. Linda had nog nooit iets tegen haar gezegd en Matty had haar gedrag allang niet meer persoonlijk opgevat.

‘Ik had een vreselijk slecht humeur en ik smeet mijn lunchpakket vlak langs je heen in de prullenbak. Verder heb ik in alle jaren dat ik hier werk nog nooit goedemorgen tegen je gezegd.’ Het verbaasde Linda hoe gemakkelijk de woorden tevoorschijn kwamen. En ze waren nog gemeend ook.

‘Het is al goed. Je had altijd verschrikkelijk haast. Het is heel begrijpelijk dat mensen die heel veel aan hun hoofd hebben, weinig aandacht voor hun omgeving hebben’, glimlachte Matty.

‘Soms was dat ook zo. Maar lang niet altijd. Vanaf nu zal ik proberen het beter te doen, OK?’ Linda stak haar hand uit en was verbaasd dat Matty deze met een warme glimlach accepteerde.

‘Natuurlijk. Ik zou zeggen, werk ze maar weer, mevrouw Bols.

‘Zeg maar Linda. Dank je wel. De morgen zal wel loslopen, maar de middag zal zwaar worden. Maar ik zal me er wel doorheen slaan’.

Het was of er een last van haar schouders gevallen was. ‘Ik heb het hem gefikst en het was niet eens moeilijk!’ Ze nam de trap in plaats van de lift naar de vijfde verdieping waar haar kantoor zich bevond. Ze zette haar computer aan en opende het bestand van het project waar ze op dat moment een werkte, het decoreren van de hotel lobby.  Ze keek naar de mokka bruine, salie groene en bordeaux rode kleurenschakeringen. Ze veranderde het patroon in een rustgevende golfbeweging. Vervolgens maakte ze de gordijnen en de grote sofa’s transparant zodat ze daar het patroon kon toepassen.

Ze voegde plaids toe van geweven damast en liet de drie basiskleuren in de kussens terugkomen even als in de pluchen stoelen en de bijpassende poef.

De final touch bestond uit een donker gekleurde hardhouten vloer .

Tegen de tijd dat Steven om kwart over acht arriveerde, was Linda een flink eind opgeschoten met het project wat de dag ervoor maar niet wilde vorderen.

‘Matty vertelde me daarnet dat jij als eerste van allemaal binnen was vanochtend’, meldde Steven toen hij bij wijze van begroeting het hoofd om de deur van Linda’s kantoor stak.

‘Ja, ik was gister op de een of andere manier niet vooruit te branden. Bovendien heeft Jaap me de hele middag bij hem op kantoor ontboden’, legde Linda uit.

‘Ik weet het. Probeer je alsjeblieft niet verder in de nesten te werken. Ik heb je hier nodig’, fronste Steven. ‘Oh, en ik zal Jaap laten weten dat je vanochtend heel vroeg op je werk was en dat je bij Matty goede zier gemaakt hebt door je excuses te maken voor iets dat ze zich niet eens meer kan herinneren’.

‘En ik heb ook iets gemaakt wat je kunt beoordelen als je even tijd hebt’, riep Linda hem ha toen Steven weer in de gang verdween.

‘Over een half uurtje, jongedame’, ik moet eerst een paar telefoontjes plegen en wat financiële overzichten beoordelen. Ga rustig door’.

Linda werkte nog wat details bij zoals wat lampen en lichteffecten en opende vervolgens een nieuw bestand. Zodra het basis file op haar scherm stond, stond Linda op en liep naar haar tekentafel. Als ze bij haar tekentafel stond, kon ze de bedrijvigheid beneden in de straat zien. Hoe is het mogelijk dat er zoveel voetgangers op straat waren. ‘Moeten die niet allang op hun werk zijn’, vroeg ze zich af.

De blik naar buiten was genoeg om haar af te leiden van wat tot nu toe een productieve ochtend geweest was. Linda voelde haar ogen branden en realiseerde zich dat ze weinig had geslapen die nacht. ‘Nog geen week geleden liep ik ook om half tien ’s ochtends nog op straat’, zei ze hardop tegen zichzelf.

‘Dat klopt en soms was het ook wel eens half elf’, liet Steven haar weer eens schrikken.

‘Wel verdomme! Jij klootzak! Doe dat nooit weer’, vloekte Linda.

‘Ach, wat jammer, het meisje vervalt weer in haar oude gedrag’, mompelde Steven, met een vleug van teleurstelling in zijn stem.

‘Je liet me schrikken, door zonder te kloppen binnen te komen’, klaagde Linda.

‘Stond je weer in jezelf te praten?”, vroeg Steven terwijl hij haar commentaar negeerde.

‘Eén zinnetje maar’, zei Linda hooghartig.

‘Het was anders goed verstaanbaar. Er stond hier iemand haar zonden te overdenken, is het niet?’ Steven liep haar kantoor binnen en ging naast haar staan. ‘Wilde je me deze lege pagina laten zien?’

‘Nee idioot, hierheen!’ Linda liep naar haar computer.

‘Je baas een idioot noemen, staat je niet, jongedame! Je houdt daar onmiddellijk mee op of ik zal Jaap vragen er eens wat aandacht aan te besteden’, zei Steven ongewoon streng.

‘Maar je hebt daar nooit eerder iets van gezegd?’ Linda kwam overeind en keek hem onderzoekend aan. Hij meende het. Ze raakte ervan van slag.

‘Ik heb teveel concessies gedaan vanwege je uitzonderlijke kwaliteiten. Helaas geen goede keuze en geen uiting van professioneel gedrag, ben ik bang’. Hij keek naar de grond, al bekende hij schuld. ‘Maar omdat we ons met zijn allen aan dit discipline programma verbonden hebben, zal ik mijn onhebbelijkheden ook onder ogen moeten zien’.

‘Onder ogen zien?’ Linda keek hem verward aan.

‘Ja, onder ogen zien’. Bespreek het maar eens met Jaap vanmiddag. ‘OK, wat wilde je me laten zien?’

Linda liep naar haar computer zonder haar ogen van Steven weg te halen. Hij had nog nooit streng tegen haar opgetreden. Ze altijd gedacht dat hun losse manier van met elkaar omgaan een wederzijds genoegen was.

Aarzelend opende ze het bestand van het meest kostbare project van de zaak op dit moment. Er was niet veel over van haar eerdere zelfvertrouwen.

Steven keek naar het scheen eindeloos lang naar het beeldscherm.

‘Verplaats de plaid naar de poef. Het damask in de vier basiskleuren heb je heel mooi gedaan. Ik zou die grote fauteuils weghalen en er wat kleinere voor terug zetten. De vloer is erg mooi. Je hebt goed je best gedaan, meisje. Alleen jij bent in staat zoiets in een keer bijna helemaal goed neer te zetten’.

‘Bedankt voor je compliment, geloof ik’, zei Linda schouderophalend.

‘Ben je naar meer complimentjes aan het vissen?’ Steven deed zijn armen over elkaar en keek haar vragend aan.

‘Mmm, ja ik denk het wel. Je bent nog nooit zo gereserveerd geweest wanneer je mijn werk beoordeelde. Het komt wat vreemd over’, gaf Linda toe.

‘Ik geloof niet dat het momenteel gepast is de loftrompet te uiten. Ik heb geleerd dat nederigheid best gezond is. De bevestiging dat je het goed gedaan hebt, zou voor jou net zo goed voldoende moeten zijn, net als bij alle anderen’.

‘Wat een psychologisch gelul allemaal! Het voelt alsof ik me in een soort wetenschappelijk experiment bevindt waarin de omstandigheden steeds veranderen zonder dat hier een lijn in te ontdekken is’, gromde Linda. Ze sloeg haar armen over elkaar en liet zich achterover in haar stoel vallen.

‘Beschouw het maar als een experiment in vertrouwen’, fronste Steven. ‘Ik zou dat zelfmedelijden maar eens laten varen als ik jou was, het stinkt’.

‘Dat was gemeen, Steven’, Linda voelde haar zelfvertrouwen tot het 0-punt afnemen.

‘Het is tijd dat het eens gezegd wordt. Het ‘goed zo’ over je excuses aan Matty was gemeend, en het ‘goed zo’ over je eerste concept van ons belangrijke project was dat ook’, antwoordde Steven om daaraan toe te voegen, ‘Het wordt tijd dat je ogen eens opengaan, meisje. Je bent onderdeel van een team, niet het centrum van ons universum. Vanaf nu gelden er nieuwe regels. Je gaat een teamspeler worden – een gerespecteerde en gewaardeerde teamspeler. Doe je dat niet, dan vertrek je maar ergens naar toe waar ze al die shit van je wel pikken’.

‘Mijn shit?’, Linda’s stem brak en ze was nauwelijks verstaanbaar.

‘Je hebt het goed gehoord, meisje. ‘Je shit en niet zo’n klein beetje ook. Je hebt welgeteld zes maanden de tijd. We werken samen met de rechter aan je programma. Ik ben onder de indruk van wat er in twee dagen al bereikt is, niet eens in twee dagen trouwens. Je weet dat ik altijd een zwak voor je zal hebben, ook als het programma zal mislukken. Maar ik ben ervan overtuigd dat het niet zal mislukken. Als ik dat zou denken zou ik nooit een goed woorden bij rechter van Dijk gedaan hebben’.  Steven probeerde wat vriendelijker te kijken, maar wist dat het niet goed was wanneer hij nu zijn poot niet stijf zou houden.

‘Ik voelde me geweldig vandaag, Steven! Ik heb bijna niet geslapen vannacht, maar ik heb het wel allemaal gefikst. Tot jij hier kwam om me de grond in te boren’. Linda’s stem klonk hees.

‘Ik ben je werkgever Linda. Ook een vriend ja, maar in de eerste plaats je baas. Pas als je beter weet te gedragen, kunnen we informeler met elkaar omgaan. Maar zelfs dan zal het nier meer zo vrijblijvend zijn als het altijd geweest is.

‘Maar je moest erom lachen!’, protesteerde Linda.

‘Niemand houdt ervan voor een klootzak of een boerenlul of andere fraaiheden uitgemaakt te worden en zeker werkgevers niet’, berispte Steven. ‘Hoe zou je het vinden als ik dat soort dingen tegen jou zou zeggen?’

Linda kon zijn vraag niet beantwoordden. Er zat een dikke prop in haar keel. Het was alsof ze haar mond vol met watten had die ze door moest slikken. Ze nam minutenlang de tijd om zich te herpakken. ‘Zo heb ik er nooit tegen aangekeken’, zei ze uiteindelijk.

‘Maar nu wel. Het is een gouden kans, die lang niet iedereen krijgt. De meesten van ons hebben het door schade en schande moeten leren. Het valt jou niet te verwijten dat anderen je er altijd mee weg hebben laten komen. Maar nu is de tijd aangebroken. Doe er wat mee, ok?’. Steven gaf haar een klap op haar schouder waar ze van moest hoesten’.

‘Wil je daar alsjeblieft mee ophouden?’, sputterde ze.

‘Hoe bedoel je? Dat je de klappen liever ergens anders krijgt?’, lachte Steven.

‘Ha, ha, ha, erg leuk!’, sneerde Linda.

‘Pas maar op meisje, anders moet ik Jaap op de hoogte brengen!’

‘Ach, val toch dood!’, zei Linda hardop.

Linda maakte wat schetsen van de verbouwing en het nieuwe interieur van een landgoed dat de eigenaren tot een bed en breakfast wilden verbouwen. Het huis moest dienen als gemeenschappelijke ruimte en de eigenaar wilde twaalf identieke huisjes verspreidt over het landgoed plaatsen. Daarnaast moesten een er winkeltje komen en de mogelijkheid om maaltijden in de huisjes en in het landhuis te serveren. De eigenaren hadden wel wat ideeën hoe ze het in grote lijn wilden hebben en Linda had het project toegewezen gekregen. Er zat veel werk in en ze had precies twee weken om een kant en klaar plan op tafel te leggen. Linda was van plan er iets rustieks van te maken. Ze had al een opzet gemaakt voor dat hele ‘discipline programma’ gedoe, maar ze twijfelde daar nu hevig aan. Haar zelfvertrouwen had een deuk opgelopen en ze wist niet of ze dit project tot een goed einde zou kunnen brengen.

Het was al snel 11:50. Linda moest de bus halen. Na wat een goede start van de ochtend geweest was, zag Linda niet erg uit naar de afspraak. In plaats van naar de bushalte te lopen, stapte Linda een restaurantje in. Ze bestelde alleen koffie en een glas water. Ze moest nadenken, maar wist dat ze geen hap door haar keel zou krijgen.

Het was 12.30 geweest. Linda kwam tot een besluit. ‘Zo doe ik het!’, hield ze zichzelf voor. Ze pakte de bus van 01:20, maar toen deze om 02:05 bij het kantoor van de reclassering stopte, kon ze het niet opbrengen uit te stappen. Ze reed mee tot het eindstation en toen ze uiteindelijk om 04:15 weer voor het gebouw van de reclassering stopte, stapte ze met tegenzin uit.

Lenie begroette haar met dezelfde vrolijke glimlach als de eerste ochtend had gedaan. Het was nog maar een paar uur geleden, maar het leek wel weken geleden, zoveel was er sindsdien gebeurd.

‘Wat ben ik blij dat je er bent, Linda! Jaap heeft echt een zwak voor hen die over hun situatie nadenken, die tot besluit komen en er vervolgens voor gaan!’

‘Een zwakke plek?’, Linda kreeg weer een beetje hoop.

‘Nou ja, bij wijze van spreken dan. Kijk, hij zal een flink pak slaag geven, dat staat vast, maar hij zal rechter van Dijk ook op de hoogte stellen van je voortgang en hoe een en ander je leven veranderd. Maar hij zal niet snappen dat je te laat bent. Het is bovendien niet verstandig door te proberen door middel van tranen onder je straf uit te komen, OK?’

‘Hoe weet je dat allemaal, Lenie?’ Linda had uiteindelijk toch het lef om het te vragen.

‘Heel veel problemen en een vader die mij  niet in het gareel kon houden. Rechter van Dijk, mijn vader en Jaap hebben het gezamenlijk geregeld. Ik ben een jaar in het programma geweest. En toen de assistente van Jaap ging trouwen heb ik de baan gekregen. Ik had nog drie maanden te gaan, dus werd af en toe een bordje met ‘wij zijn zo terug’ op de balie gezet als ik onder handen genomen werd. Ik houd me al 14 maanden aan mijn afspreken. Nog zes maanden onder controle, en mijn billen zijn uit de gevarenzone, tenzij ik er zelf om vraag’. Lenie wond er geen doekjes om.

‘Er zelf om vraagt?’, er verscheen weer een verwarde uitdrukking op het gezicht van Linda.

‘Ja natuurlijk’, vertrouwde Lenie haar toe. “Soms zorgt een flink pak op mijn blote bips ervoor dat het rustig wordt in mijn hoofd en worden ingewikkelde zaken plotseling een stuk eenvoudiger – snap je wat ik bedoel? Begrijp me niet verkeerd, ik heb spijt gehad van bepaalde dingen waarvan ik dacht dat ze best goed waren nadat ik een pak op mijn billen heb gehad. Als het weer eens voorkomt heb ik er geen moeite meer mee om er voor uit te komen. Ik biecht ze op, neem mijn straf in ontvangst en laat de tranen hun reinigende werk doen. Nu heb ik Frans. Ik praat met hem over de dingen die me dwars zitten. Hij heeft het er met Jaap over en thuis volgt de afrekening. Ik heb de strafruimtes van Jaap al meer dan een jaar niet meer van binnen gezien, behalve dan wanneer ik een van jullie moet begeleiden.

‘Zo te horen ben je er trots op’, zei Linda verbaasd.

‘Reken maar dat ik trots ben’, glimlachte Lenie. ‘Als rechter van Dijk, Jaap en tegenwoordig Frans er niet zouden zij geweest, had ik nu ergens in de goot gelegen. Als kind ben ik nooit met de neus op de feiten gedrukt. En volgens mij jij ook niet’.

‘Hoe ben je er in geslaagd om het te overwinnen?’, wilde Linda weten.

‘Op dezelfde manier als het jou gaat lukken’, glimlachte Lenie. ‘Ga nog maar even zitten nu dit nog gaat. De baas zal er pas om vijf uur zijn. Je zult het straks flink te verduren krijgen. En als hij klaar met je is, dan zal hij je met de bus naar huis brengen en je met nog pijnlijker billen in bed stoppen. Doe jezelf een plezier dit weekend, als je boodschappen gaat doen, ga dan langs een drogist en koop een tube Arnica crème, Ok? Dat helpt’.

‘Arnica?”, vroeg Linda.

‘Zoek het maar op met Google. Het verzacht de pijn en helpt tegen blauwe plekken’. Lenie keek haar schuldbewust aan. Lenie herkende de blik.

‘Wees gerust, Lenie. Ik zal niemand erover vertellen. Je weet niet half hoe goed het voelt dat ik er met jou over kan praten’.

Lenie had gelijk. Jaap gaf haar een afgemeten knikje toen hij haar in de wachtkamer zag zitten. Hij nam wat formaliteiten door voor zijn laatste afspraak van die dag.

‘Lenie, je wordt weer bedankt voor deze geweldige dag. Ik zie je morgenochtend om 8 uur weer. Jaap gaf zijn assistente een knuffel een dirigeerde haar met een tik op haar billen in de richting van de kapstok.

‘Niet om 7 uur? Lenie wierp een ongeruste blik in de richting van Linda. ‘Nee, dat is op dinsdag’.

Leni glimlachte en wenste haar werkgever en zijn cliënte een goedenavond.

‘Dus Linda, je hebt vanmorgen je excuses aangeboden en bent weer een vriendin rijker’, opende Jaap zijn laatste gesprek voor die dag.

‘Ja’, bloosde Linda, ‘ze zei dat ze dat nooit verwacht had. Ze dacht dat ik het altijd veel te druk had om aandacht aan haar te besteden’.

‘En klopt dat?’, onderbrak Jaap haar.

‘Ja, soms wel’, antwoordde Linda.

‘Hoe vaak was dat het geval?’, drong Jaap aan.

‘Misschien een keer of vijf in de afgelopen drie jaar’, antwoordde Linda naar waarheid.

‘Vijf keer in drie jaar. Vijf van de meer dan 600 gevallen. Linda besefte dat de schatting van Jaap nog aan de lage kant was.

‘Dus je hebt haar vanmorgen goedemorgen gewenst en je hebt haar laten weten dat je gedrag van gister niet door de beugel kon. Ze heeft geen idee van wat hier allemaal gebeurd en ze voelt zich door jou gewaardeerd. Denk je dat vol te kunnen houden?’, vroeg Jaap. Linda wist dat het ergste nog moest komen. Tot nu toe viel het allemaal nog wel mee.

‘Natuurlijk kan ik dat. Ze deed heel aardig tegen me. Ik heb dat helemaal niet verdiend, maar het was net zo ze daar geen erg in had’. Linda verbaasde zich opnieuw over de wonderbaarlijke effecten van de alledaagse omgangsvormen.

‘Mooi zo!’, lachte Jaap. Ga zo door en maak contact met de Matty’s en zelfs de Lenie’s in je omgeving.

‘Heb niet het lef Lenie te straffen omdat ze mijn vriendin probeert te zijn’, zei Linda fel.

‘Natuurlijk niet!”, glimlachte Jaap. Toen veranderde de toon in zijn stem. ‘Het is al na vijven, Linda!’

‘Ik was hier even na vieren’, antwoordde Linda zwakjes.

‘Je kwam om vier uur opdagen voor een afspraak van half een’, bulderde Jaap. Weet je wat rechter van Dijk daaraan zou doen?’

‘Me in de gevangenis stoppen?’ Linda gaf het antwoord dat ze dacht dat het meest waarschijnlijk was.

‘Waarschijnlijk wel’, bromde Jaap, ‘MAAR, weet je wat hij in vergelijkbare gevallen gedaan heeft, zoals velen kunnen bevestigen?”

‘Nee’. Linda kromp ineen en begon te beven.

‘Hij heeft me billen laten ontbloten en me opgedragen zo hard te slaan dat het huilen en smeken in de publieke rechtszaal te horen waren. Is dat wat je wilt of wil je dat iedereen die een beetje met je begaan is zijn handen van je aftrekt, zodat je de gevangenis in moet?’ Linda zag iets zijn ogen dat de tranen naar de oppervlakte bracht.

‘Nee”, zei ze met een verstikte stem. ‘Ik wil je geen lijn doen’.

‘Mij?’, foeterde Jaap.

‘Wie dan ook!’, probeerde Linda te herstellen. Maar ze kon er niets aan doen, behalve Steven (een gelukkig getrouwde man), was Jaap de enige man (ze kende zijn achtergrond niet) die ze ooit heeft proberen te behagen. Mensen waar ze nauwelijks contact mee gehad had, waren nu een heel nieuw project.

‘Klinkt beter, maar je meent er niets van, of wel?’, Jaap ijsbeerde door zijn kantoor.

‘Ik probeer het wel’, antwoordde Linda.

‘We moeten maar eens zorgen dat het beter gaat dan alleen maar proberen’. Jaap zijn stem klonk vastberaden en Linda wist dat ze een groot probleem had. Ze moest de consequenties van haar gedrag onder ogen zien.

Jaap deed de glazen voordeur op slot. Daarna sloot hij, zoals gebruikelijk, zijn kantoor af en nam Linda mee naar de bedrieglijk gezellige strafkamer. Er stond een poef in het midden van de kamer.

‘Kom hier staan. Je gaat daar overheen liggen en tegen de tijd dat ik klaar met je ben, wens je vurig dat dit nooit meer nodig zal zijn. Om te beginnen doe je je rok omhoog en maak je je bips bloot. Als je je verzet zal er meer dan alleen de tawse aan te pas komen’. Jaap bereidde zich op de straf voor. Linda keek voorzichtig over haar schouder en zag dat hij een dikke leren riem met drie tongen in zijn handen had. Gehoorzaam deed ze haar panty’s en haar onderbroek omlaag en ging over de poef liggen. Haar blote billen staken de lucht in en boden de tawse een perfect doelwit.

Linda dacht dat de hand van Jaap en de riem het ergst denkbare waren. De tawse overtrof deze echter met vele ‘deci-klappen’ Ze deed haar best het niet uit te gillen, maar na de tweede klap lag ze al te huilen en met haar heupen te draaien. Bij de vijfde klap moest Jaap haar handen al uit de buurt houden en dreigen haar vast te binden.

‘Bind me vast, bind me alsjeblieft vast! Ik kan dit niet! Ik kan het gewoon niet’, huilde Linda.

‘Dat kun je wel, en als je het doorstaan hebt, zul je trots op je zelf zijn’, antwoordde Jaap.

Linda huilde en kon haar handen niet langer dan een paar klappen bij haar billen vandaan houden. Maar uiteindelijk bleek het nodig te zijn haar vast te zetten. Toen ze bus naar huis stapte en ging zitten lag de trots die ze voelde dat ze een twintig minuten lang durende confrontatie met de tawse doorstaan had, vers in haar geheugen. Er liepen dikke tranen over haar wangen. De dag die zo veelbelovend begonnen was, kwam moeizaam tot een einde.

Het was de bedoeling dat ze vandaag een enkel pak op haar billen zou krijgen, maar ze in anderhalve dag had ze er al zo’n puinhoop van gemaakt, dat haar begeleider een groot deel van de dag bezig was om haar bij de les te houden.

‘Ik kan het nooit hebben, maar hij kan me maar beter een flink pak op mijn bips geven’, zei ze tegen haar spiegelbeeld terwijl ze hetzelfde nachthemd en sweater aantrok als de vorige avond.

Ze had genoeg aan een overgebleven punt pizza van de vorige avond. Ze zette de TV aan en keek naar soaps die op verschillende zenders werden aangeboden. De soaps tezamen met haar zorgen vulden de tijd.

Om exact negen uur ging de deurbel. Dit keer werd Linda zonder verdere omhaal over de knie gelegd en maakte kennis met een kleine houten paddel. Tien minuten zonder pauze maakte dat Linda zich aan de kussens van de bank vastklampte en haar gezicht erin drukte. Ze huilde maar deed haar best haar schreeuwen te onderdrukken.

‘Deze doet behoorlijk zeer, vind je niet?’, vroeg Jaap toen ze opstond.

‘Het is nog erger dan de tawse, denk ik’. Linda deed een stap achteruit en legde haar handen op haar billen die door naar nachthemd heen brandden.

Tja, meisje, het spijt me te moeten zeggen dat je er de komende dagen vaker kennis mee zult maken, totdat we weer naar de normale frequentie terug kunnen. Steven zal het niet leuk vinden, maar morgenmiddag meld je je tussen de middag op mijn kantoor zodat we de zaken kunnen doen die vandaag op de agenda stonden. Na de lunch krijg je een pak op je billen en voordat je om vijf uur naar huis mag nog een keer. Daarnaast krijg je de drie sessies van dinsdag nog.

‘OK’. Linda huiverde bij de gedachte hoeveel meer pijn de volgende sessie steeds zou doen. Tussen de sessies zou de pijn vervagen, maar zou in alle hevigheid terugkomen zodra de klappen van de volgende sessie zouden neerdalen. ‘Waarom ga je die vaker gebruiken?’, vroeg ze.

‘Omdat ik weet dat hij heel effectief is. De pijn zal ervoor zorgen dat je je lesje leert. Als hij goed gebruikt wordt zal hij veel indruk maken en er is geen kans dat je huid kapot zal gaan zoals met sommige andere instrumenten wel het geval is. Je zult in het verloop van de week echt een paar belangrijke lessen moeten leren en als dit het geval is, dan zullen we volgende week maandag de tussenbalans bekijken, akkoord?’

Linda wilde er tegen in gaan, maar hield zich wijselijk in. Onderhandelen was niet mogelijk, wist ze.

Jaap stond op, deed de paddel weer in zijn aktekoffertje en pakte zijn jas. ‘Zorg dat je morgen op tijd op je werk EN op onze afspraak bent. Zo niet, dan gaan we bij rechter van Dijk op bezoek, begrepen?’

Linda knikte. Nadat ze de deur achter hem op slot gedaan had, leunde Linda er tegenaan en hoorde hoe de lift naar beneden zoefde. ‘Godzijdank zijn deze appartementen hartstikke goed geïsoleerd. De buren hoorden nooit wat, hadden ze haar in het verleden wel eens verzekerd.

Terug op de zaak ontliep Linda Steven en zijn secretaresse. Ze had weliswaar besloten hen haar excuses aan te bieden zoals haar opgedragen was, maar ze voelde zich nog zo labiel dat ze vreesde in tranen uit te barsten als ze dit meteen zou doen. Bovendien was ze niet gewoon excuses te maken. Op de laatste dagen na, kon ze zich niet herinneren dat ze dit ooit gedaan had. Behalve als grapje dan.

Zittend op haar bureau, kijkend naar de beelden van in elkaar overlopende wiskundige vormen, ontsnapte een dikke traan uit haar ooghoek en biggelde over haar linkerwang. Linda realiseerde zich dat nog nooit ergens een reden in gezien had om haar verontschuldiging aan te bieden. Ze had zich nooit druk gemaakt over de reactie van anderen op wat ze deed. Ze besefte zich dat ze zich niet eens wist wie voor haar de moeite waard was om excuses te maken als ze ondoordachte dingen gedaan had.

Het grootste deel van de middag ging verloren aan een innerlijke strijd die met bepaalde herinneringen gepaard ging.  Haar mijmeringen waren op het ene doorspekt met opstandigheid, het andere moment vooral defensief en soms even met een oprechte gevoel van spijt. Op die laatste momenten hoorde ze stemmen van Jaap en Steven in haar hoofd, die zeiden, ‘je kunt het niet overnieuw doen, maar je kunt het de volgende keer wel beter doen. Sommige mensen zullen je niet helpen een beter mens te worden, maar zij die er echt toe doen, zullen dat wel doen’.

Sommige mensen vermeden haar en hadden een hekel aan haar, wist Linda. Voor het eerst in haar leven dacht Linda eraan hoe ze hier misschien verandering in aan kon brengen. Tot nu toe was het altijd gemakkelijk geweest om het als onbelangrijk af te doen. Ze was immers de beste en meest getalenteerde van allemaal. Nu durfde ze zich heel voorzichtig een beetje af te vragen hoeveel mensen ze zich met haar gedrag van zich had vervreemd. Hoeveel van hen hadden vrienden, bongenoten of partners kunnen zijn?

Jaren geleden had haar vader geprobeerd haar tot de orde te roepen toen ze op de middelbare school geschorst was. De discussie had Linda een poosje bezig gehouden om daarna in haar onderbewuste te verdwijnen. De betekenis ervan was haar totaal ontgaan totdat de herinnering weer boven gekomen was toen ze met de bus onderweg was van de tweede discipline sessie met Jaap naar haar werk.

‘Linda, prinsesje van me’, had de stem van haar vader geëchood, het is misschien een harde les, maar als de bruggen die ons met elkaar verbinden verbranden, kunnen deze in de praktijk maar zelden herstelt worden. En voor zover dit wel mocht lukken, dan zal de inspanning die hiervoor nodig is zo groot zijn, dat we nooit van het resultaat zullen kunnen genieten’. Linda herinnerde zich dat haar vader er serieus bij gekeken had, maar zijn woorden hadden haar in verwarring gebracht.

‘Maar pap, ik heb helemaal niets verbrand’, vroeg ze.

‘Is dat zo? Wanneer je wat ouder bent en er ligt een opdracht, denk je dan dat Sara de Wit of een van haar vriendinnen je zal vragen hen te helpen, zelfs als ze je goed zouden kunnen gebruiken?’

‘Dat kan me niets schelen, papa. Dan doen anderen dat wel. Ik ben immers de beste, niet waar?’

Daarmee was het gesprek geëindigd.

Toen ze met de bus terug reed naar haar werk kon Linda zich voor het eerst de teleurstelling op het gezicht van haar vader herinneren. Tot deze herinnering terug kwam kon ze zich alleen maar herinneren dat hij zijn armen om haar heen geslagen had en haar een knuffel en een kus gegeven had. En het beste van alles kon ze zich herinneren dat hij haar haren gestreeld had en haar bijna fijn geknepen had. Pas jaren later was ze er achter gekomen dat het hoofd van de school had gewild dat ze geschorst werd. Haar vader had de schade aan de vloer van de fitnessruimte vergoed en Linda vervolgde haar school zonder zich bewust te zijn van de schade (op menselijk, economisch en sociaal gebied) die ze aangericht had. En toen ze het probeerde terug te halen kon Linda zich niet herinneren wat ze gedaan had, behalve het maken van een hatelijke opmerking in de richting van Sara de Wit toen deze voor de klas iets moest presenteren.

‘Sara was altijd een huilebalk. ‘Goed gedaan Sara’, ‘heel goed Sara’, en dat allemaal omdat haar ouders rijk waren. En als iemand niet naar haar pijpen danste, dan konden ze op de wraak van Sara en haar groepje meelopers rekenen. Zelfs de leraren! Maar ik niet. Sara was als de dood voor me. Ik ben nog rijker en ben veel intelligenter!’

‘Ik ben veel intelligenter!’

‘Ja, dat klopt’, Steven deed de deur dicht nadat hij haar kantoor was binnen gestapt.

“Oh, jij klootzak. Donderstraal toch een eind op!’, schreeuwde Linda die zo hard schrok dat ze bijna van haar stoel tuimelde.

Steven lag helemaal dubbel van het lachen.

‘Hoepel op, zei ik je! Klootzak! Je bezorgd me bijna een hartverzakking!’. Linda begon te huilen.

Steven nam even de tijd om de spanning te laten zakken. ‘Je zou wat vaker tegen jezelf moeten praten. Degenen die van je houden krijgen dan te horen waarom ze dat doen’. Steven glimlachte.

‘Zat ik dan tegen mezelf te praten?’, snikte Linda.

‘Dat deed je al een paar minuten’, knikte Steven.

‘En jij hebt zitten luisteren, zonder me dat te zeggen?’ Linda stoof op. Ze had verdedigingsmuur eer opgetrokken. ‘Mispunt!”

‘Liefje, ik heb het goed met je voor, weet je nog?’ Steven liep naar Linda toe en veegde een lok haar uit haar gezicht.

‘Maar je hebt me ondertussen mooi belazerd, klootzak. Je hebt het recht niet om op een onbewaakt ogenblik binnen te dringen in mijn angsten!’ Linda begon weer te huilen.

‘Als ik dat niet mag, wie mag dat dan wel?’ Steven tilde haar kin omhoog. ‘Kijk me aan’.

Linda gehoorzaamde.

‘Ik ben dat hardnekkige egoïsme van je spuugzat, evenals je neerbuigendheid ten aanzien van iedereen die minderwaardig acht. Ik heb me duizenden keren afgevraagd waarom ik in godsnaam met je begaan ben. Het antwoord op die vraag is dat ik je keer heb zien lachen, ik heb heel af en toe gezien dat je ook vriendelijk kunt zijn, ik heb je gezicht zien betrekken als je weer eens iemand pijn had gedaan. Je potentiële mogelijkheden zijn nog ver verwijderd van de aanleg en talenten waar je over kunt beschikken, jongedame! Maar ik kan je zeggen dat ik veel getalenteerde mensen ten onder heb zien gaan aan zelfzuchtige ambitie en ongevoeligheid voor anderen. Ik meen echter de persoon te kennen die je werkelijk bent en probeert te verstoppen. Ik denk dat je goed zou kunnen gedijen op de aanpak van rechter van Dijk. En na wat ik daarnet gehoord heb, ben ik daar nog meer van overtuigd geraakt. Op dag één wel te verstaan!’ Steven gaf Linda een ferme klap op haar schouder.  

‘Ik ben helemaal in de war. Niemand zou me moeten vertrouwen. Zelfs ik zelf niet!’, snikte Linda.

‘Er ligt veel op je bordje, Linda. Dat weet ik wel. Aan de ene kant wordt je min of meer gedwongen je jeugd over te doen zonder dat je hier een keus in hebt. Je wordt terecht gezet door middel van een pak op je blote billen, je krijgt allerlei regeltjes opgelegd. Je bent daar helemaal niet aan gewend. Voor het eerst in je leven is ‘nee’ ook echt nee en je moet aan allerlei dingen voldoen die de meeste mensen als kind al bijgebracht gekregen hebben. Dit is om heel veel redenen – sommigen daarvan zijn niet rechtvaardig, dat weten we allemaal, maar we hebben ermee leren leven. Soms is ‘nee’ een sociale code. Veelal draait het om oude wijsheden en door schade en schande geleerde waarheden. Of het nu sociaal of essentieel is, de betekenis van ‘nee’ is nee, het beste kunnen zijn, het draait er allemaal om dat je moet begrijpen wanneer je ergens tegen in moet gaan of wanneer je iets moet respecteren. Een ‘nee’ mag nooit genegeerd worden. Jij kent de betekenis van het woord ‘nee’ niet, maar dat is wel nodig. Aan de andere kant krijg je inzicht in hoe je een relatie moet herstellen waarvan je je niet eens bewust bent dat je die beschadigd hebt. En als klap op de vuurpijl krijg je de kans om basale menselijke vaardigheden te ontwikkelen die samen met je talenten echt het verschil te kunnen maken. De volgende klap op haar schouder kwam nog harder aan.

‘Ophouden me te slaan, OK!, hoestte Linda. ‘Ik weet het!’

‘Goed dan, je hebt een opdracht heb ik begrepen en het is al laat’. Steven deed zijn armen over elkaar en deed een stap achteruit. ‘Matty is al naar huis’.

‘Het valt niet mee, een eerste keer, OK!’, jammerde Linda. ‘Ik kon het gewoon niet opbrengen. Mijn billen staan in brand en er woedt een storm in mijn hoofd!’

‘En je hart, Linda?’ Steven liep naar haar toe, trok haar overeind en nam haar in zijn armen.

‘Dat is in de war, Steven. Nog veel meer dan mijn hoofd. Ik kan niet stoppen met huilen. Ik kan het niet vinden. Ik zit vol zelfmedelijden. Ik kan alleen maar aan mezelf denken! Ik haat mezelf! Ik voel me vreselijk alleen. Wie kan mij nu aardig vinden zoals ik momenteel ben? Hoe kan ik iemand nu laten weten dat ik ze best aardig vind? Het zou verkeerd zijn, oppervlakkig en egoïstisch. Ik doe het niet’, snikte Linda in het overhemd van haar werkgever.

‘Je zult het op de harde manier moeten leren, ben ik bang’, zuchtte Steven.

‘Ik weet het, maar kan het hij er geen rekening mee houden dat ik het er heel moeilijk mee heb?’, probeerde Linda te onderhandelen.

‘Stel dat hij dat deed, zou dat wel eerlijk zijn? Zit het niet allemaal opgesloten in de deal die je gemaakt hebt?  Er zijn geen herkansingen meer, meisje. Dat is onderdeel van de afspraken waar je voor getekend hebt’. Steven drukte haar nog even dicht tegen zich aan en liet haar vervolgens los. Linda deed haar hoofd omhoog om hem aan te kijken.

‘Je wist het, of niet?’, zei ze met een flauwe glimlach.

‘Dat wil je toch graag?’, zijn blik verzachtte.

‘Niet echt, maar misschien moet ik dat wel. Je hebt me erin geluisd, Steven’. Linda trok een grimas.

‘Ik hoop oprecht dat je me op een dag zult bedanken en dat je hier je talenten zult ontwikkelen, in plaats dat je me steeds zover probeert te krijgen je te ontslaan, is dat duidelijk?’ Steven gaf haar een kus op haar voorhoofd.

‘Dank je wel Steven. Het spijt me dat ik het je vaak zo moeilijk maak’. Linda zuchtte en liet haar blik naar de grond zakken. Een nieuwe traan rolde over haar wang.

 ‘Daar is het nu een beetje te laat voor, jongedame. Je had je excuses uren geleden al aan moeten bieden, in ieder geval aan mijn receptioniste. En wat de excuses betreft die je mijn aangeboden hebt, die zijn geaccepteerd. Wees open en eerlijk tegen Jaap vanavond, wil je? Hij zal hard voor je zijn. Dat moet wel, het is zijn werk. Maar is ook betrokken op je. Vooruitgang zal gezien worden en passend beloond’. Steven Pakte haar bij haar schouders en trok haar opnieuw tegen zich aan. ‘Je bent een heel speciaal meisje, dat mag je nooit uit het oog verliezen’.

Linda keek op de klok. Het was zeven uur. Ze was niet erg productief geweest. Ze had zich de hele middag gewenteld in zelfmedelijden en de vooruitzichten waren ook al niet al te rooskleurig. Haar bips deed niet meer zeer, hoewel ze verdikking van een blauwe plek op haar rechterbil kon voelen toen ze ging staan. Eigenlijk wel vreemd, dacht ze. In ieder spanking verhaaltje wat ze gelezen had, werd gesproken over na-effecten die nog lag gevoeld werden. Het pak slaag dat ’s ochtends vroeg gekregen had, had hels veel pijn gedaan, maar halverwege de ochtend was het meer een emotionele herinnering dan een lichamelijk voelbare. Toen ze zich ’s middags meldde voor een volgend pak slaag, was de vorige nauwelijks nog voelbaar. Dat wil zeggen, tot Jaap zijn hand op haar billen liet neerdalen. Ze stonden onmiddellijk weer in lichterlaaie. Ze vroeg zich af wat haar die avond te wachten zou staan.

Na een eindeloos lang durende busreis naar huis, klopte Linda haar hart in haar keel. Ze was veel later dan anders. Ze had geen tijd meer om boodschappen te doen en bestelde daarom maar een pizza. Ze schonk een glas wodka jus d’orange in en ging naar de badkamer om zich op te frissen en haar nachtpon aan te trekken.

‘Jezus!’, kromp ze ineen toen zee en glimp van zichzelf in de spiegel opving. De zachte en peperdure jurk die tot haar enkels reikte verhulde haar vrouwelijke lichaam en de wijde rood zwarte trui die ze erover heen had bedekte de rondingen die de jurk nog overgelaten had. ‘Waarom kleed ik me eigenlijk zo dat ik er onaantrekkelijk uitzie?’

Linda nam een slok van haar drankje toen de deurbel ging. Ze verstijfde van schrik en na nog een paar stevige slokken om te kalmeren.

Het bleek de pizzakoerier te zijn. Voor de allereerste keer op tijd. MMMMM. Linda werkte drie grote punten naar binnen voor ze opnieuw een slok naam van haar drankje.

Toen rinkelde de deurbel opnieuw. Het was negen uur. Alleen een wonder zou ervoor kunnen zorgen dat het iemand anders was als Jaap. Linda kon er niets aan doen, maar de tranen liepen weer over haar wangen toen ze open ging doen.

Jaap zag de tranen.

‘Ga me nu niet vertellen dat ik nu al medelijden met je zou moeten hebben?’, vroeg hij.

‘Val dood’, antwoordde Linda, ‘Doe wat je moet doen en laat mijn gevoelens er buiten!’

‘Helemaal niet, we laten je gevoelens er helemaal niet buiten’,  probeerde Jaap het gesprek aan te gaan.

‘NEE! Linda zette haar handen in haar zij en keek hem vastberaden aan, ‘Ik geloof je niet en ik vertrouw je ook niet! Door jou krijg ik een hekel aan mezelf. Het is een stuk veiliger in de gevangenis dan het onveilige terrein waar jij me mee naar toe genomen hebt. In de gevangenis zou ik me wel staande kunnen houden! Hier ben ik een huilend en slap aftreksel van mezelf geworden. De laatste keer dat ik moest huilen was toen mijn vader overleed. Daarnaast zorg je ervoor dat ik mijn vrienden als verraders en hielenlikkers ben gaan beschouwen, die alleen maar met me omgaan omdat er wat te halen valt. In de gevangenis zouden de rollen een stuk duidelijker zijn!’

‘Dat kan wel zijn, maar in de gevangenis zou je doodsangsten uitstaan’, sprak Jaap waarschuwend.

‘Alsof mijn billen bont en blauw geslagen en mijn zelfvertrouwen met de grond gelijk te krijgen een angst is die me wel bekend voorkomt’, snikte Linda.

‘Wat dacht je van bang te moeten zijn vermoord te worden’, fluisterde Jaap.

‘Ja hoor, alsof ik daar mee te maken zou krijgen’, zei Linda hees.

‘Laten we het nu maar even laten rusten. We zullen er in de komende maand nog wel uitgebreid op terug komen. Op dit moment zullen we ons bezig gaan houden met het afhandelen van het pak slaag voor de nacht. Daarnaast moeten we het hebben over een paar opdrachten waar je niet mee gedaan hebt. Over het algemeen vind ik dat een pak slaag voor de nacht dient om te zorgen dat je gefocust blijft. Ik heb er een hekel aan als ik aan het eind van de dag nog een straf moet uitdelen. Begrijp je waarom?’

Linda deed haar ogen dicht. Ze had wel een idee, maar in haar gedachten zou ze gestraft worden voor wat ze ooit in het heden en verleden allemaal gezegd of gedaan had. ‘Dit is precies waar je op uit bent, is het niet?’, maar ze had al spijt van haar woorden zodra ze deze uitgesproken had, maar ze waren er al uit voor ze het wist. Ze voelde de verwarring weer in haar opkomen.

‘Wat maakt het toch uit? Ik ben wie ik ben. Altijd al geweest. Als ik dan toch gestraft moet worden, wat maakt het dan uit als je me pak op mijn billen geeft voor dingen uit het verleden.  

‘Dat is een waarheid als een koe, meisje. Je moet nog veel leren, daar zul je nog wel achter komen. Je blote billen, de manier waarop je jezelf bekijkt en hoe je naar anderen kijkt, ontgaan je volledig op dit moment. Schuif je zelfmedelijden toch eens aan de kant. Je wordt gestraft voor je roekeloosheid. Je zult zelfdiscipline en een aantal regels bijgebracht moeten worden. Andere regels dan die voortvloeien uit je eigen impulsen en egoïsme’.

Linda kon alleen maar met haar ogen knipperen. Jaap pakte haar hij haar hand en trok haar mee naar de bank.

‘Doe je alsjeblieft geen pijn’, smeekte Linda, terwijl ze Jaap hielp haar nachtpon omhoog te schuiven en haar billen bloot te maken, voor het derde, op voordracht van de rechter gegeven pak slaag.

‘Heel goed’, Jaap sloeg op haar linkerbil. ‘Geen broekje. Zorg ervoor dat je telkens zo gekleed bent als ik je ’s avonds een pak slaag kom geven’.

Linda schudde haar hoofd, maar zei, ‘Ja OK’.

Jaap deed wat er van hem verwacht werd en Linda huilde, stribbelde en smeekte. Toen het pas slaag erop zat, huilde en smeekte ze verder tijdens de extra straf van 50 klappen vanwege haar weigering die ochtend om mee te werken. Zelfs Jaap vond de toegift wel erg veel van het goede, maar in deze setting werd beloftes altijd nagekomen.

‘Na ongeveer twintig minuten zat de straf erop. Linda probeerde overeind te komen.

‘Nee, nog niet. Ik wil van je horen hoe het aanbieden van je excuses gegaan is vanmiddag’. Jaap drukte met zijn linkerarm op de onderkant van haar rug.

‘Ik kreeg het niet voor elkaar’, fluisterde Linda snikkend. ‘Ik heb Steven wel mijn excuses aangeboden, maar wel nadat hij me ernaar gevraagd had. Ik weet gewoon niet wat ik tegen Matty moet zeggen. Ik wist niet eens dat zo heette tot ik deze vanavond van Steven hoorde. Ik ben gewoon heel erg in de war. Als je het wilt weten, ik heb vanmiddag niet veel anders gedaan dan huilen’.

‘Waar moet je precies zo om huilen, Linda’, vroeg Jaap met een toon die geen ruimte liet zijn vraag niet te beantwoorden.

‘Als ik je dat vertel, ga je me alleen maar harder slaan’, snikte Linda.

‘Misschien, maar als het je de hele middag heeft bezig gehouden en het heeft verhinderd om een opdracht uit te voeren waar een straf op staat, dan moet het wel heel belangrijk zijn, of niet?’

‘Ik weet helemaal niet hoe ik mijn excuses moet maken, nou goed? Ik heb het nog nooit eerder gedaan. Bovendien ken ik die vrouw helemaal niet’, hakkelde Linda.

‘Je kent die vrouw helemaal niet?’, bulderde Jaap. ‘Dat moet je me eens uitleggen, je kent haar goed genoeg om haar een zak bonbons naar haar toe te gooien, maar je kent haar niet genoeg om je excuses aan te kunnen bieden?’

‘Dat heeft er niets mee te maken!, Linda probeerde overeind te komen.

‘Laat horen’, Jaap zorgde dat ze over zijn knie bleef liggen.

‘Ik heb geen bonbons naar haar toe gegooid. Ik heb ze in haar prullenbak gegooid’, siste Linda.

‘Een prullenpak die scheef achter haar stond zodat de zak op centimeters langs haar gezicht en schouder scheerde’. Jaap was blijkbaar goed op de hoogte.

‘OK. Geef me dan nog maar een pak op mijn billen. Ik kan hier niet tegenop. Linda liep haar lichaam slap over zijn knie hangen. Ze wilde alleen nog maar dat deze dag ten einde zou zijn.

“You don’t know that woman?” the timber in Brian’s voice shifted. “How does that matter if you knew her well enough to throw a bag of food at her, you don’t know her well enough to say you were sorry you did that?”

“It’s not like that!” Lindy tried to push up and get off his lap.

Jaap gaf haar twee kletsen op haar billen en zei vervolgens dat ze op moest staan. Toen ze eenmaal stond, bleef haar blik op de grond gericht.

‘Kijk me aan’, klonk de stem van Jaap waarschuwend.

‘Nee’, fluisterde Linda. ‘Ik zit er helemaal doorheen’.

‘Kijk me aan!’, bulderde Jaap.

Linda schrok van zijn stem en keek omhoog, in zijn vuurspuwende ogen.

‘We zullen het hier nu niet meer over hebben, maar zullen er de komende dagen zeker nog op terug komen. Je zorgt dat je morgen op tijd op je werk bent en zorgt dat je om half een in mijn bureau bent. En geen minuut later. Verder zal ik met je werkgever overleggen. Het is de bedoeling dat je de hele middag een strafprogramma volgt’. Jaap keek haar betekenisvol aan.

‘De hele middag?’, Linda haalde diep adem en durfde haar blik niet af te wenden.

‘De hele middag’, bevestigde Jaap. ‘Neem een paar potloden en wat schrijfpapier mee’.

Schrijfpapier?.’

‘Je zei dat je niet wist hoe je je excuses moest aanbieden. Ik denk dat er even een juiste sfeer gecreëerd moet worden waarin je die vaardigheid kunt ontwikkelen. Verder wordt het tijd dat je gaat leren dat de wereld niet alleen om jou draait. Dat zijn je eerste twee leerpunten’. Jaap legde zijn gekromde wijsvinger onder haar kin en glimlachte vriendelijk. ‘Ik weet dat het best een poosje kan duren voordat dat kwartje gevallen is. Het zal wel even duren voor je het zelf gaat inzien, meisje, maar het is heel belangrijk dat je ophoudt met dat zelfmedelijden. Het is doorspekt met krokodillentranen’.

Linda bloosde en er rolden nog meer tranen over haar wangen. “Je bent gemeen’.

‘Nee, ik ben weliswaar streng, maar ik heb het volste vertrouwen in een zeer getalenteerde jongedame die Linda heet. Ze weet niet eens wie ze is of waarom zoveel mensen haar de moeite waard vinden. Ik ben ervan overtuigd dat we daar verandering in gaan brengen. Ik heb daar het volste vertrouwen in. En nu is het tijd dat je je bed induikt’.

‘Ik heb nog helemaal geen slap en bovendien is er geen bedtijd afgesproken. Mocht die er echter wel zijn, dan zou jij degene zijn die de regels overtreedt, is het niet?’, zuchtte Linda.

‘Ik kan je ook hier en nu  een pak op je billen geven, voor het niet aanbieden van je verontschuldigingen, als je dat liever hebt hoor’, grinnikte Jaap terwijl hij zijn jas en zijn aktekoffertje pakte.

‘Nee, bewaar dat maar voor morgen’, zei Linda schouderophalend. Ze was doodop, al wou ze dat niet toegeven.

‘Goed zo, meisje. Welterusten en zorg dat je morgen niet te laat bent. Verder zullen er weer veel valkuilen op je pad komen. Niet meewerken als je gestraft wordt, onhebbelijk gedrag op je werk, minachting naar anderen, een opdracht verzaken. Het zal allemaal in mijn verslag aan rechter van Dijk genoteerd worden. Geloof me, hij is veel minder begripvol en geduldig als ik ben. Jaap pakte Linda haar pols en trok haar naar zich toe. Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd. ‘Je staat er niet alleen voor, begrijp je dat? Heel veel mensen zien het erg in je zitten’.

Nadat hij de deur achter zich dicht getrokken had en ze de lift hoorde zoeven, schudde Linda haar hoofd. Nog zes maanden min een dag te gaan!

Linda genoot van de koele wind die langs haar verhitte gezicht streek toen ze het gebouw uitstapte de ochtendlucht in. Ze nam voorzichtig een slokje van de hete koffie die Lenie haar in de hand gedrukt had. Nu kon ze  zich gelukkig ergens op concentreren terwijl ze op de bus stond te wachten die haar naar haar werk zou brengen. Er waren nauwelijks vijf minuten verstreken toen de bus met piepende remmen tot stilstand kwam en de duren zich precies openden op de plek waar ze stond te wachten. De chauffeur knikte en glimlachte toen ze instapte, en het zakje met de bonbon overhevelde naar de hand waarin ze ook de koffie hield. In haar rechterzak zat de strippenkaart die ze van Steven gekregen had op de avond dat hij haar gered had op de avond dat ze haar reclasseringsambtenaar voor het eerst gezien had.

Ze liep door het smalle gangpad van de bus naar achteren, waar ze wilde gaan zitten. De bus begon alweer te rijden. Linda die hier niet op bedacht was, moest halsbrekende toeren uithalen om op de been te blijven. Het resultaat was dat ze gedeeltelijk haar evenwicht verloor en dit moest corrigeren door haar linkerbil tegen de zijkant van een stoel te duwen en tegen de rug van een wat oudere heer. Het contact deed het brandende gevoel van het pak slaag dat ze zo-even had gehad toenemen. Ze reageerde met een klunzig uitgesproken excuus en een onvrijwillige blos op haar wangen. De man antwoordde met een vriendelijke en begripvolle glimlach die Linda een angstig gevoel gaf. ‘Zou hij het weten?’, vroeg ze zich bezorgd af. Ze kende de normen en waarden onder de busreizigers niet. Zijn vriendelijke acceptatie van haar klunzige gedrag leek wat vreemd en bracht haar in verwarring. Alweer iets wat haar uit haar evenwicht bracht…

Toen ze ging zitten, dwong ze zichzelf om onverstoorbaar te blijven kijken, maar ze kon niet voorkomen dat ze ook nu weer verschrikkelijk moest blozen toen haar pijnlijke bips contact maakte met het versleten skai van de bank. Het voelde weldadig  koel aan door de wollen stof van haar broek. Haar billen hadden de bank echter verrassend snel opgewarmd. Deze realiteit herinnerde haar aan het commentaar van Jaap vlak voor hij haar het pak slaag gaf. ‘Het zal wel een poosje duren door dat deel van je lichaam afgekoeld zal zijn.’. De ironie van de huidige bewustwording van warm versus koud bracht een glimlach op haar gezicht.

De rit door de ochtendspits naar haar werk duurde twintig minuten. Linda gebruikte de tijd om de aspecten van de begeleiding die plotseling een gezicht gekregen had, nog eens goed te overdenken. Verder bereidde ze een pittige speech voor, voor haar baas die haar in dit pakket gebracht had. “Hierin?’, vroeg ze zich woedend af. ‘Ik ben een volwassen vrouw, in vredesnaam! Wie heeft er ooit van een begeleidingsprogramma gehoord waarin volwassenen op deze manier op hun blote billen krijgen? Verdomme, zelfs ouders straffen hun kinderen niet meer op deze manier!’, schold ze in zichzelf. In haar gedachten zag ze alle betrokkenen van dit ‘programma’ voor zich. Als ze nu thuis zou zijn dan zou ze met ieder afzonderlijk en met luide stem een hartig woordje gesproken hebben, maar hier in de bus gaf ze er de voorkeur aan ze in de privacy van haar hoofd toe te spreken. In haar binnenste was het die ochtend een drukte van belang, ze moest het pak op haar blote billen een plekje geven, en de wetenschap dat ze over een paar uur een afspraak zou hebben om een volgende te krijgen en de wetenschap dat haar baas Steven, die ze straks op het werk onder ogen zou moeten komen zou weten dat ze net op haar bips had gehad. En dan nog maar te zwijgen dat hij af en toe een telefoontje zou krijgen waarin hij, de man die haar hier ingeluisd had, geïnformeerd werd over de ontwikkelingen en die aan zou kunnen geven dat haar houding weer eens aangescherpt moest worden. Een intense woede kolkte door haar heen.

Terwijl haar gedachten heen en weer slingerden tussen alle emoties die ze voelde, zorgden de spanningen in haar lichaam dat ze af en toe haar kaken op elkaar klemde, haar buikspieren aanspanden en haar billen samenknepen. Haar gedachten werden gebombardeerd, haar maag kneep samen omdat ze de koffie die ze dronk zowel verwelkomde als verafschuwde, haar billen deden pijn iedere keer als de bus over een hobbel of door een kuil reed en tegelijkertijd was er het constante kloppen en jeuken van de natte plek tussen haar benen, als gevolg van alles wat ze meegemaakt had.

Heimelijk liet zee en waarheid die ze jarenlang vermeden had aan de oppervlakte komen. Ongevraagd, zonder bijbedoeling, zonder opzet, was ze in een fantasie terecht gekomen die ze sinds haar adolescentie had. Een onaardig meisje was veroordeeld tot de tuchtschool waar bullebakken van bewakers dagelijks slaag uitdeelden, als onderdeel van de veroordeling of omdat de schoolregels niet goed nageleefd werden. Het grote verschil was dat hoe opwindend de fantasie ook kon zijn, datgene wat ze nu beleefde was de bittere realiteit. Het pak op haar blote bips waarvan ze zich altijd had afgevraagd hoe het zou zijn, was nu werkelijkheid en was veel beschamender en veel pijnlijker dan ze zich voor had kunnen stellen. Daar bovenop waren haar fantasieën kinderlijk (ook al had ze deze nog steeds). Ze was een volwassene, geen tiener. ‘Bovendien’, bedacht ze en voelde de boosheid weer opborrelen door het fundamentele en meest beschamende aspect, waar ze maar niet overheen kon stappen, ‘Niemand heeft het recht me te slaan. Niemand zegt me wat ik wel en niet kan doen. Ik ben een echt pappa’s kindje. Ik wil van niemand een ‘nee’ horen!!!!’

Die laatste gedachte bracht pit in haar tred toen ze de bus uitbeende en de marmeren trappen beklom van het statige gebouw waar de kantoren zich bevonden van het bedrijf waar ze werkte. De rit met de lift deed de irritatie zelfs nog veel verder oplopen, toen de man die uitgestapt was en zij dacht dat ze alleen was, deze op iedere verdieping stopte. Als ze een baksteen had gehad zou ze die waarschijnlijk door het glas in lood in de deur die naar de hal van haar bedrijf leidde, geslingerd hebben. In plaats daarvan smeet ze het zakje met de inmiddels plakkerige bonbon in de prullenbak naast het bureau van Steven’s receptioniste, en liet de klap die dat maakte vergezeld gaan met de nauwelijks hoorbare sneer, ‘verdomde mannen!’

‘Goedemorgen Linda Bols’.

Het stemgeluid van haar werkgever klonk uit een kamertje aan de andere kant van de hal. Steven liep de hal door en kwam bij de receptie staan.

‘Leuk dat je voor de verandering eens een keer op tijd bent’, grinnikte hij.

‘Tja, neem er maar een foto van voor je plakboek en leg het goed vast voor het nageslacht. Fuck you! Het is allemaal jou schuld’. Linda hield zich een beetje in toen ze het geschokte gezicht van de receptioniste zag.  Ze duwde haar werkgever aan de kant en beende de hal door op weg naar haar eigen kantoor. Weg van de oren en ogen die haar teveel aankeken.

Steven liep achter haar aan en deed de deur van haar kantoor achter zich dicht. Hij leunde er met zijn schouder tegen aan en keek toe hoe Linda haar jas in de garderobe smeet. Zonder de jas weer op te rapen, klapte ze de deur dicht.

‘Slechte start van de week?’

‘Niet doen OK? Je weet heel goed hoe mijn week begonnen is!’ Linda kieperde het restje van haar koffie in de prullenbak naast haar bureau.

‘Je hebt in ieder geval genoeg lef getoond door eraan te beginnen, in plaats van je toekomst te vergooien’, grijnsde Steven.

‘Eraan te beginnen? Eraan te beginnen? Zes maanden vernederd worden in plaats van twee jaar de gevangenis in’. Linda schopte tegen haar stoel en ging met haar rug naar haar werkgever toe staan. Ze deed haar armen over elkaar en keek naar buiten, naar twee voetgangers die over het trottoir beneden liepen.

‘Rechter van Dijk is een verstandige man, Linda, en Jaap Smit heeft wonderen verricht bij meiden die nog veel meer ontspoord waren dan jij’.

‘Je hebt me er opzettelijk ingeluisd Steven! Het is pervers!”

‘Het is precies wat je nodig hebt, en als je probeert er je voordeel mee te doen, dan beland je niet in de gevangenis of word je werkloos, maar in plaats daarvan kun je een paar stappen voorwaarts maken op de maatschappelijke ladder’. Steven stapte naar haar toe en pakte haar stevig bij haar schouders en schudde haar door elkaar.

‘Hoe wist je het?’ Linda probeerde haar boosheid weg te duwen.

‘Ik heb je al gezegd dat van Dijk een oude vriend is. Ik heb het genoegen gehad een paar meiden te ontmoeten die hun leven weer helemaal op orde gekregen hebben dankzij hem en het programma dat Jaap Smit en hij ontwikkeld hebben. Ik had je een maand geleden naar hem toe willen sturen en als je je eigen lot niet bezegeld had door je gedrag en je woedeaanval op de snelweg, dan had ik je een vergelijkbare keuze voorgelegd om je baan te kunnen behouden.

‘Dan had ik ontslag genomen’, siste Linda.

‘Ongetwijfeld’, knikte Steven. ‘Nu staan de zaken er gelukkig een stuk beter voor. Ik behoud een talentvolle ontwerpster en jij hebt de kans om uit de negatieve en destructieve spiraal te komen middels een aantal consequenties die niet leiden tot het stigma van een strafblad of zelfs de gevangenis.

‘Het doet verschrikkelijk zeer, wist je dat?’, gromde Linda toen ze achter haar bureau ging zitten.

‘Daar twijfel ik niet aan, maar dat is niet het belangrijkste focus van het programma Linda, het pak slag is een middel om je houding te verbeteren en de nodige respect aan te brengen voor krachten buiten je eigen wil en om je wat kleiner te laten zijn’.

‘Me te kleineren,  bedoel je’.

‘Kleineren? Is dat het? Meer dan in de cel gesmeten te worden, je naakt te moeten uitkleden om gefouilleerd te worden, dat iedere stap gevolg zou worden door mensen die maar half zo slim zijn als jij en veel minder talent en potentieel hebben? Hoelang zou het geduurd hebben voor je geest gebroken was, of erger dat je een vijand gemaakt zou hebben, die je in elkaar geslagen zou hebben, of nog erger?’

Linda had het nog niet van die kant bekeken. Ze had haar keuze gebaseerd op de factor tijd, twee jaar versus zes maanden. Misschien was het verschil tussen de twee kwaden waar ze tussen moest kiezen veel groter dan het leek toen de paddle vanmorgen haar bips in brand zette. Misschien was hetgeen ze gekozen had een stuk genadiger wanneer het afgezet werd tegen een paar van die nare karaktertrekjes die ze had laten zien.

Ze was tenminste vrij om van en naar haar werk te gaan, ze kon kiezen wat ze wilde eten, wat ze op de televisie wilde zien en wat ze wilde dragen. Ze deed het werk dat ze graag wilde doen. Er waren mensen met wie ze kon praten en ze kon mensen van zich afhouden waar ze geen zijn in had. Toen Steven haar kantoor verlaten had, verraste Linda zichzelf met een bijzondere gedachte, ‘dat het niet kunnen beschikken over haar auto en dat ze ’s morgens om 09:00 uur al op haar werk moest zijn’, de vervelendste onderdelen waren.  Ze lachte en liet de boosheid gaan die ze de laatste dagen in haar hoofd had toegelaten.

*****

Leny begroette Linda met een glimlach toen ze zich een kwartier eerder dan afgesproken meldde op het kantoor van de reclassering. ‘Oh, ik ben blij dat je terug bent’, grijnsde de jonge vrouw.

‘Je hebt dit ook meegemaakt, is het niet?’, zuchtte Linda die probeerde het nerveuze gevoel in haar lijf onder controle te houden.

‘Ja, zes maanden of vijf jaar. Ik zit nu in mijn proeftijd. Een jaar’.

‘Hebben ze je gedwongen om hier te komen werken?’, vroeg Linda met het idee dat Leny’s werkzaamheden hier onderdeel van haar straf waren.

‘Welnee. Ik deed de boekhouding voor een accountantbedrijfje toen de secretaresse van Jaap trouwde en naar Almere verhuisde. Deze baan betaald een stuk beter en is lang niet zo van saai’.

Linda moest erom lachen. ‘Niet saai? Dat wil ik wel geloven!’ Toen werd hun gesprek gestoord.

Het geluid van de bel en het openen van de glazen deur achter hen leidde Linda en Leny af. Er stapten een man en vrouw naar binnen, die een koele bries met zich mee namen. Het viel Linda onmiddellijk op dat hij een stuk beter op zijn gemak was dan zij. Ze keek van de een naar de ander en vroeg zich af waarom ze hier waren.

‘Dag Leny, neem ons niet kwalijk dat Wilma te laat is’, groette de man joviaal. Het viel Linda op dat de vrouw bloosde en in elkaar kromp toen ze zich bewust werd van de belangstelling van Linda. Hun ogen ontmoetten elkaar en toen wisten ze het beiden. Linda voelde zich erg tentoongesteld en ze wist dat de vrouw hetzelfde moest voelen.

‘Dag meneer van der Vaart en mevrouw van der Vaart, meneer Smit verwacht u al en vroeg me u direct naar binnen te sturen. Leny liep naar de deur van het kantoor van Jaap en klopte op de deur voor ze deze open duwde. ‘De heer en mevrouw  van der Vaart en mevrouw Bols zijn er, meneer’.

Linda hoorde de leren bureaustoel in het kantoor kraken voor ze de stem van haar reclasseringsambtenaar hoorde.

‘Mooi’. Klonk zijn stem van binnen, even later verscheen hij in de deuropening. ‘Kom binnen meneer en mevrouw van der Vaart’. Hij loodste hen naar binnen en gaf Linda een glimlach voor hij zich tot Leny richtte.

‘Leny, wil je Linda naar de geluidsdichte kamer brengen? Er ligt daar wel wat te lezen. Je ken het wel’.

‘Ja meneer’, knikte Leny.

‘Ik kom zo bij je’, zei hij tegen Linda. De glimlach was verdwenen en had plaats gemaakt voor iets wat Linda op wreedheid vond lijken’. ‘Ga met Leny mee en doe wat ze zegt’.

Dat was het. Hij deed de deur dicht en liet Linda bij Leny, die nu een stuk minder spraakzaam was,  achter.

‘Ik neem aan dat je een ongemakkelijke ochtend achter de rug hebt?, vroeg Leny terwijl ze Linda naar een klein kamertje achter de receptie loodste.

‘Waarom vraag je dat?’, vroeg Linda, een beetje in de war gebracht door de plotselinge verandering in de stemming.

‘Je moet in de hoek staan wanneer je je door je humeur  laat leiden’, legde Leny uit.

‘Huh?’, Linda kon de uitleg niet helemaal volgen.

‘Je leert het wel. Hier is het de gewoonte dat je in die hoek gaat staan daar bij het scherm en toetsenbord. Leny leidde Linda naar een kamertje dat kleiner was dan het kamertje achter het kantoor van Jaap, maar wat op dezelfde manier was ingericht. Er hingen allemaal strafinstrumenten aan de muur boven een eenpersoons bed. Een pluche liefdesstoel en een bijpassende stoel stonden voor het haardvuur, maar afgezien daarvan, bijna verscholen achter de deur waren een plat scherm en een toetsenbord zichtbaar boven twee op de vloer geschilderde voetafdrukken. Een paar meter verderop, in het midden van de kamer, stond een stevige stoel met een rechte rug, waarop een grote houten haarborstel lag, met de harige kant op de zitting van de stoel.

‘Wanneer ik de deur dicht doe, ga je daar staan, met je voeten op de afdrukken, doe je je broek en onderbroek omlaag zodat je bips bloot is en lees je het bericht dat op het scherm staat. Hij weet wanneer je iets niet onmiddellijk doet, OK. Je wilt vanavond niet nog een keer met de paddle als je daar kennis mee gemaakt hebt’, zei ze met een hoofdknik naar de haarborstel op de stoel. ‘Volg dus mijn advies en doe ze naar beneden en begin te lezen zodra ik de deur dichtgedaan heb, OK?’. Leny deed de deur dicht.

Linda’s maag kromp paniekerig samen.  Voor ze iets kon zeggen was Leny weg en de deur dicht. ‘In de hoek staan?’, fluisterde ze en keek naar de vreemd ingerichte hoek van de kamer. Terwijl ze de rest van de kamer rondkeek, voelde Linda het verzet groeien om de opdrachten uit te voeren en de adviezen op te volgen. Als ze dit zou doen dan zou ze kennis moeten nemen van wat er op het scherm zou verschijnen en zich bewust worden van het pak slaag wat snel zou volgen.

Hoewel ze geen moment twijfelde aan de oprechtheid van het advies van Leny, dit opdat ze wist dat het meisje ervaringsdeskundige was, werd Linda geblokkeerd door haar trots.

‘Ik ga niet in mijn blote billen in de hoek van een lege kamer staan wachten op een pak slaag!’

Ondanks dat ze de woorden uitsprak, schopte ze haar schoenen uit en hing ze haar jas over de leuning van de liefdesstoel en draaide zich om en liep naar het scherm. Haar vingers gelden over de toetsen en ze drukte op de enter toets om de tekst tevoorschijn te halen vanachter de screensaver. In tekst in het zwarte tekstvak deed een elektrisch geladen spanning door haar lijf stromen. Het had net zo goed kunnen zijn dat de grote man achter haar stond en de woorden streng had uitgesproken’.

Linda’s vingers friemelden aan de knoop en de rits van haar broek en ze voelde een kleur van schaamte opkomen toen haar wil gebroken werd en haar handen haar broek en haar onderbroek tot haar knieën omlaag schoven. Het beeldscherm flikkerde en de pagina scrolde weg. Ze las nu een preek die speciaal voor haar bedoeld was en die ging over het smijten met dingen, over haar taalgebruik en over het anderen de schuld geven van de situatie waarin ze zich bevond. Het standje maakte haar duidelijk dat ze eens hard na moest denken over haar egoïstische instelling, haar gebrek aan impulscontrole en haar arrogante desinteresse in de gedachten en gevoelens van anderen. Ze dacht dat ze alles gelezen had toen het scherm opnieuw flikkerde en er een nieuwe pagina verscheen.

En nu ga je de komende tien minuten –terwijl je wacht tot ik binnenkom om eens stevig indruk op je te maken door middel van je blote billen- eens nadenken over hoe je je excuses gaat maken over je uitbarstingen vanmorgen aan het adres van je werkgever en zijn receptioniste. Ik verwacht aan het eind van de sessie van je te horen hoe je dit aan gaat pakken. Bedenk je daarbij wel dat we elkaar vanavond om 09:00 uur nog eens keer zullen treffen.

Linda kon het niet helpen, maar de tranen brandden achter haar ogen van ziedende boosheid die in haar lijf borrelde. Ze moest alle zeilen bijzetten om niet het toetsenbord op te pakken en hard tegen het scherm aan te slaan. In plaats daarvan bedekten haar handen haar mond in een poging een tirade aan obsceniteiten binnen te houden.

Ze kon de achtbaan aan emoties die haar door deze mensen verweten werd, niet hanteren. Ze schreeuwde altijd tegen Steven, en wat die receptioniste er verdomme mee te maken. Linda kon zich maar nauwelijks herinneren dat ze haar gezien had, laat staan dat ze ergens haar excuses voor zou moeten maken. Ze had zich door Steven de les laten lezen, ze had zich verdomme door hem laten overtuigen dat dit beter was dan naar de gevangenis gaan! ‘@$%^$#!”, ze stampte met haar voet en sloeg met haar vuisten uit frustratie op haar bovenbenen.

‘Dat heb ik gehoord’, echode de stem van Jaap door de kamer.

‘Verdomme! Houd er mee op!’, Linda draaide zich om en keek naar de grote en strenge man die in de deuropening geleund stond.

Hij deed de deur dicht. ‘Kom hier’, Jaap  merkte haar opwinding nauwelijks op. Hij stapte naar voren , pakte haar bij haar pols en even later lag ze bij hem over de knie. ‘ik weet dat je nog een beetje moet wennen aan dit disciplineprogramma Linda, maar ik moet je zeggen dat ik je wat slimmer had ingeschat dan je vandaag hebt laten zien. Je hebt vanmorgen een flink pak op je bips en een donderspeech gehad en wat doe je als eerste als dat achter de rug is? Je banjert je werk binnen en gooit iets naar de secretaresse van je werkgever zonder iets van een goedemorgen, vervolgens reageer je je op hem af en geeft hem de schuld van een situatie waarvoor jij en jij alleen verantwoordelijk voor bent’.

‘Tja, Linda, ik zal je nader kennis laten maken met het disciplineprogramma. Ofwel je wordt je ervan bewust dat dit een DISCIPLINE programma is met sterke accenten op ZELF discipline, of je stapt eruit en je verliest je baan en de controle over je leven in de komende jaren in de gevangenis.

Jaap negeerde Linda’s worsteling en haar poging om de discussie aan te gaan en liet zijn hand hard neerkomen als begin van het eerste deel van haar tweede pak slaag.

De meeste kleur van het eerste pak slag was verdwenen, hoewel een vage band en de uiteinden van waar de paddle haar geraakt had nog steeds zichtbaar was aan de buitenkant van haar rechterbil en bovenbeen. Een paar minuten later was de hand van Jaap erin geslaagd haar bips weer egaal rood te kleuren. Langzaam maar zeker verschenen her en der paarse plekjes op haar billen. Iedere klap van zijn ervaren harde hand op haar zere bips liet een witte en daarna dieprode plek na.

Dit was een veel harder en langer durend pak slag dan ze vanmorgen gekregen had, maar aanvankelijk kwam het niet zo goed binnen als het vanmorgen gedaan had. Linda huilde al van boosheid voor het begonnen was, het was dus niet mogelijk de tranen tegen te houden, maar haar trots en boosheid dwongen haar om tegen de pijn en de gevraagde overgave te vechten. Jaap voelde het en vermoedde dat het gebaseerd was op de afweer waar ze mee worstelde.

Tien minuten later gaf Linda eindelijk haar laatste verzet op en gilde, ‘Stop! Alsjeblieft, stop!’

Dat was het teken waar Jaap op wachtte. ‘Linda, meisje, nu kan het pak slaag wat je nodig hebt, beginnen’.

De ijselijke kreet die uit haar mond kwam toen de haarborstel contact maakte met haar toch al brandende billen, verbaasden haar. Het maakte duidelijk dat er nog veel plaatsen op haar bips waren die het diepe brandende gevoel dat het hout van de haarborstel, waar Leny haar voor gewaarschuwd had, nog niet gevoeld hadden. Nu begreep ze het, maar kon ze er niets anders meer aan doen, dan het lijdzaam te ondergaan en te hopen dat ze zich nooit meer in deze situatie zou brengen en dat ze voortaan naar de adviezen zou moeten luisteren.

Jaap zorgde ervoor dat de haarborstel een onuitwisbare indruk maakte. De trots en het verzet van Linda vervlogen na de eerste klappen en hetzelfde gebeurde met haar vermogen helder te denken. Deze pijn en de vastbesloten wijze waarop Jaap te werk ging bewerkstelligde wat nog nooit iets bij Linda bereikt had, een totale afwezigheid van egoïstische gedachten en een totale overgave aan iets waar ze zelf geen controle over had.

Toen hij haar op liet staan kon ze geen woord uitbrengen. Ze was ontvankelijk voor zijn aanrakingen en omhelzing, maar kon geen woord meer uitbrengen. Zelfs toen hij haar eraan herinnerde dat ze voor die avond nog de paddle tegoed had, bracht niet meer dan een hoofdknikje teweeg. Linda maakte haar welgemeende excuses, hoewel haar woorden vermoeid hadden geklonken toen ze Jaap zei dat ze dat ze ook de anderen net zo gemeend haar excuses zou aanbieden als ze bij hem had gedaan.

*****

Linda en Leny lunchten samen, hoewel er niet veel gezegd werd. Leny en Jaap hadden haar een knuffel gegeven, voor ze haar weer naar haar werk hadden laten gaan.

Even na tweeën, overdachten zowel Linda als Jaap waar ze zoal mee bezig waren.

Jaap was bang dat in dit geval zijn cliënt hem tot het uiterste zou uittesten. Linda was bang dat Jaap haar zou zeggen dat ze teveel problemen veroorzaakte en haar uit het programma zou zetten.

Linda was helemaal niet gebroken, maar wel onder de indruk van het gebeuren. Ten eerste, ze zou zich kunnen ontwikkelen tot iemand die graag gezien was door anderen en ten tweede, er was een man in haar leven verschenen, die helemaal aan haar dromen voldeed en die haar gaf wat ze nodig had.

Ze schoof voorzichtig op haar stoel heen en weer en probeerde zich te concentreren op de afbeeldingen op haar computerscherm over een woninginrichting. Linda kromp ineen en kreunde. Haar billen deden zeer. De borstel had bewerkstelligd wat de paddle niet voor elkaar had gekregen. Het zorgde dat ze niet meer goed kon zitten. Haar bips stond niet allen in brand, haar billen deden zeer wanneer ze liep. Letterlijk iedere beweging zorgde ervoor dat ze herinnerd werd aan het pak slaag dat ze gehad had en maakten haar ervan bewust dat ze nog veel meer op haar billen zou krijgen. Zowel angst als rust werd geassocieerd met wat er nog allemaal stond te wachten….maar op dit moment won de verwarring het van de rust en zou nog even duren voor ze hetgeen er achter de verwarring lag onder ogen kon zien. Maar het innerlijk verzet tegen de keuze die ze gemaakt had, was gebroken.

Ze zou het oplossen door Jaap te beloven dat ze beter haar best zou doen wanneer hij vanavond in haar appartement was voor het pak slaag wat voor de avond op het programma stond.

Linda was ineens klaarwakker. ‘Vandaag is de dag!’ Ze keek naar de wekker en er steeg een paniekerig gevoel op, het leek of er naalden in haar lichaam gestoken werden. De angst zich te verslapen te hebben duurde niet lang, maar voorkwam wel dat ze niet overwoog zich nog eens lekker om te draaien.

De gebeurtenissen van vorige week schoten door haar gedachten. ‘Mijn hemel’, dacht ze toen haar trillende hand een koffiemok onder het Senseo-apparaat op het aanrecht  schoven. ‘Het is nog maar een week geleden!’

Om precies te zijn waren het bijna 7 dagen, en tegen de tijd dat ze op haar eerste afspraak moet verschijnen zouden er precies 7 etmalen verstreken zijn…zeven fatale dagen.

Ze had nog precies twee uur voor ze zich moest melden; meer dan genoeg als ze niet teveel om zou dralen of zich door iets zou laten afleiden. Niet dat dit waarschijnlijk was, deze afspraak en degenen die nog zouden volgen waren de hele week al niet uit haar gedachten te bannen; sinds de jury haar instemming accepteerde en de neerkomende hamer ze definitief maakte.

Zes maanden onvoorwaardelijk onder toezicht van de reclassering.

Dat heeft ze gekozen. Beter dan het alternatief, twee jaar de gevangenis in, ook al waren de condities van het toezicht op zijn zachtst gezegd onorthodox. Ze kon tenminste haar baantje houden, ook al moest ze zich aan de avondklok houden en waren haar vrijheden in het weekend gelimiteerd. Het deel van de veroordeling waar ze het hardst over na moest denken was dat ze ook haar rijbewijs in moest leveren en voortaan op het openbaar vervoer was aangewezen. Haar auto was haar grote trots; eigenlijk veel te groot als ze eerlijk was; deze trots had met irrationele dingen te maken.

De gedachte aan haar blauwzilveren bolide en haar dubieuze verhouding ermee, deed haar gedachten afdwalen naar de aanleiding van de afschuwelijke situatie waarin ze zich bevond. Daar bleef ze al de hele afschuwelijke week in hangen.

*****

‘Klootzak’, gromde ze toen ze zich toen dat varken van een forens, wiens flank haar raakte toen ze probeerde rechts langs hem te schieten in de drukte van het snelwegverkeer.  Als hij niet zo irritant was geweest en niet alle schuld in haar schoenen had geschoven, dan zou ze hem nooit die steen in zijn gezicht gegooid hebben die zijn neus brak. Overigens richtte ze op zijn auto, niet op hem.  “Jezus, wat was hij een lul’, siste ze. De manier waarop hij zich aanstelde en hiermee door ging toen de politie gearriveerd was. En dan de manier waarop die snotneuzen van de politie haar behandelden. De hele geschiedenis bracht haar bloed nog steeds aan het koken als ze eraan terug dacht.

Ze raakte de hele werkdag werk kwijt met de beschuldiging van roekeloos en gevaarlijk rijgedrag èn twee gevallen van poging tot doodslag; één voor haar manoeuvre in het verkeer (hoe durfden ze haar daar de schuld van te geven) en één voor het gooien van de steen. De politieofficieren dreigden haar ook nog te zullen vervolgen wegens verzet tegen haar arrestatie en het niet opvolgen van de instructies van een ambtenaar in functie. Het was allemaal zo overdreven!

De eerste rechter was bereid haar op borgtocht vrij te laten, al moest ze wel in een gore cel de komst van haar werkgever afwachten. “Goed dat je er bent, Steven’, Linda glimlachte in zichzelf, terwijl ze een mierzoet gezicht opzette. Ze vond haar baas bijna een heilige, ook al was hij af en toe aan de paternalistische kant. Hij luisterde tenminste naar haar kant van het verhaal. Niet alleen luisterde hij naar haar ellende, hij beloofde ook te zullen kijken wat hij voor haar kon doen. Hij stak zijn licht op in zijn netwerk, pleegde een aantal telefoontjes en slaagde erin de zaak aan een rechter toegewezen te krijgen, die een vroegere studiegenoot van hem was.

De dagen tussen haar arrestatie en de dag dat ze voor de rechter moest komen waren op zijn zachtst gezegd frustrerend. De verzekeringspremie voor haar auto werd verdriedubbeld en de verzekering wilde van de opgelopen schade niets vergoeden. Deze kostenpost kostte haar al haar spaargeld. Tenzij ze haar liefhebbende vader kon verleiden haar banksaldo weer aan te vullen, kon ze de geplande wintersport wel uit haar hoofd zetten. Of misschien kon Steven haar een bonus toekennen als ze in de komende 6 maanden iedere dag op haar werk zou verschijnen? Ze zou wel uit een ander vaatje moeten tappen om die bonus binnen te halen. Laatst had ze nog haar frustratie middels een tirade gebotvierd op haar collega’s. Steven had geen andere keuze dan haar bij zich te roepen en haar een officiële waarschuwing te geven.

Toen de griffier riep ‘Wilt u allen opstaan’, was het uur van de waarheid genaderd. Eerst was de forens aan het woord geweest en vervolgens de twee politieagenten die bij de zaak betrokken waren geweest. Alles wat Linda kon doen was op haar tong bijten en haar sarcastische commentaar inslikken. Deze hele zaak was een farce. Alles wat ze had gedaan was die onverlaat, die belachelijk langzaam reed en ervoor zorgde dat ze laat op haar werk zou komen, rechts inhalen. En als hij niet zo’n huilebalk was geweest dan zou ze er niet aangeacht hebben die steen op te rapen. Ze ging helemaal op in haar gedachten tijdens het rekwisitoor van de officier van justitie en werd uiteindelijk opgeschrikt toen de rechter met een klap zijn hamer liet neerkomen.

’Jongedame!’ zijn stem drong haar bewustzijn binnen vlak na de dreunende klap van zijn hamer.

Het werd haar in ieder geval gegund haar kijk op de zaak uit de doeken te doen zonder dat ze daarbij onderbroken werd en ze slaagde erin antwoorden te formuleren op een aantal beschuldigen die aan haar adres werden geuit, door ze in een andere context te zetten waardoor één en ander minder belachelijk klonk in haar oren. Het voelde dat er naar haar geluisterd werd, ook al was het maar even. En even had Linda de hoop dat dingen niet erger zouden worden dan ze al waren. Toen ze uitgesproken was leunde de rechter achterover in zijn stoel en keek haar op een ondoorgrondelijke manier aan.  

Toen jij uiteindelijk het woord nam, viel haar hoop in enkele secondes in gruzelementen.

’Twee jaar gevangenisstraf, een geldboete van € 10.000,= en negen maanden werken voor de gemeenschap’.

Linda barstte in tranen uit.

Toen stond Steven op en vroeg of hij het woord mocht voeren. De rechter gaf toestemming. Wat volgde galmde nog steeds door het hoofd van Linda. Haar werkgever, het slachtoffer en de rechter spraken over haar alsof ze er niet bij was. Woorden als welwillend, brutaal, oncorrigeerbaar, discipline behoevend, verwend, opvliegend en nog veel meer vielen op te tekenen in een discussie die erg leek op de onderhandeling van de straf voor een 12-jarig meisje wat zich op school had misdragen in plaats van een 24-jarige volwassen vrouw die iemands neus had gebroken op de snelweg. Toen de discussie beëindigt had de rechter een alternatief voor Linda in petto.

Verbijsterd hoorde ze hem aan.

‘Ik ben bereid je een alternatief voor de gevangenisstraf aan te beiden, jongedame, maar de voorwaarden die ik erbij stel dien je zonder discussie te accepteren. Wil je het horen?’

Linda snoof en knikte.

‘Een minimum van zes maanden onder toezicht van de reclassering in welke je moet participeren in een discipline programma. Als je dit programma succesvol afsluit dan zit dat deel erop en kun je verder gaan met de werkzaamheden voor de gemeenschap. Als na de zes maanden je werkgever en de reclasseringsambtenaar dan zal het programma voortgezet worden totdat beiden vinden dat je de doelstelling gehaald hebt, dit met een maximum tijd van twee jaar. De exacte invulling van het programma laat ik aan je werkgever en de ambtenaar over. Verder zul je voor de duur van je straf geen gebruik mogen maken van je auto en aangewezen zijn op het openbaar  . Tijdens de avonduren en in de weekenden zul je niet mogen deelnemen aan sociale of recreatieve activiteiten en om negen uur ’s avonds lig je in bed. De boete en de werkzaamheden voor de gemeenschap blijven onveranderd’.

’Geen gevangenis?’ Linda was verbaasd van de benepenheid van haar eigen stem. Het was niets voor haar om zo bescheiden te klinken.

’Geen gevangenis’, knikte de man streng en hij hief zijn hand om met zijn wijsvinger priemend in haar richting te wijzen. ‘Tenzij je je niet aan de regels van het programma houdt. Laat me je dit vertellen, jongedame. Als je hiermee akkoord gaat en je vervolgens niet aan de afspraken houdt, dan ben je hier terug voor je het weet. En als dat gebeurd, ga je daar erg veel spijt van krijgen. Dus maak geen fouten’.

Linda kromp ineen. Geen auto? Hoe moest ze dat hebben? Wat als de bussen niet daar heen gingen waar zij moest zijn? Hoe moest het met het doen van de boodschappen? Tienduizend euro! Haar vader zou uit zijn vel springen. Nu zou hij nooit toestaan dat ze geld van haar zilvervlootrekening zou opnemen. Hij zou het haar volgend jaar waarschijnlijk ook niet toestaan, waardoor ze alleen zou moeten doen met het geld dat ze met werken verdiende. Ze kon zich wel redden, maar hoe kon ze op deze manier lol maken? Ze had een nieuwe garderobe nodig. Hoe moest ze die nu betalen?

‘Maar meneer, kan ik mijn auto wel gebruiken om naar mijn werk te gaan?’ begon ze te onderhandelen.

‘Niks te maren, geen auto’.

Linda knieën knikten onder het zware gewicht van zijn fronsende wenkbrauwen. Ze slikte en deed erg haar best om het laatste restje waardigheid te behouden, maar slaakte tenslotte een diepe zucht die dit onderuit haalde. Ze had een bloedhekel aan het woord ‘nee’,  meer nog dan aan het vervelende gevoel dat het zinloos was om nog verder te onderhandelen. Het was de tweede keer in haar leven dat ze dit meemaakte en wilde er niet steeds aan herinnert worden. Uiteindelijk, na ampele overweging, liet ze de gedachte varen. Schaamte overviel haar als een golf van zelfbewust kippenvel. Een zaal vol mannen staarden haar aan terwijl ze haar trots wegslikte en koos voor wat het beste van twee kwaden leek.

‘Ok, ik zal me aan het programma onderwerpen’, fluisterde ze.

‘Luider’, baste de rechter door de zaal.

‘Ik zei dat ik me aan het programma zal onderwerpen!’ Verzet borrelde naar boven, maar Linda realiseerde zich dat dat niet verstandig was en haastte zich ‘meneer’ aan haar woorden toe te voegen.

’Aldus besloten!’ Het geluid van de neerkomende hamer verzegelde haar lot.

Papieren werden getekend en Linda werd opgesloten in een ander soort cel. Vier uren verstreken voordat een vrouw haar kwam redden.

‘Het zou tijd worden’, snauwde Linda, ‘Ik ben niet tot gevangenisstraf veroordeeld, weet je nog?’

De vrouw nam haar mee naar een spreekkamertje en deelde haar mee dat ze pas naar huis kon als ze was voorgesteld aan haar reclasseringsambtenaar en afspraken voor het vervolg had gemaakt. De deur ging dicht en weer moest Linda wachten.

‘Dit is shit’ ze sloeg met haar vuisten op de tafel en liet haar knieën onder tegen het tafelblad’ neerkomen.

Er verstreken weer 50 minuten. Linda’s bloed begon te koken.

’@*!%$#!!! Ik wil eruit!’ Uiteindelijk hield ze het niet meer uit. Even later ging de deur open en een grote en verwoestend goeduitziende man stapte naar binnen.

‘Linda?’

‘Ja’, siste ze en stond op.

‘Ga zitten. Ik ben Jaap, je reclasserings- en discipline-ambtenaar’.

‘Dat is mooi. Maar ik wil helemaal niet gaan zitten. Ik wil hieruit. Dit is één van mijn beroerdste dagen en ik wil dat het voorbij is’.

‘Ga asjeblieft zitten’, de man beantwoordde haar frustratie met een knikje, maar sloeg er verder weinig acht op. ‘We hebben een disciplineplan te bespreken en een aantal voorwaarden duidelijk te maken. Wanneer we klaar zijn, zal je baas je oppikken en thuisbrengen, heb ik begrepen’.

‘Is Steven nog steeds hier?’

‘Nee. Hij zei dat ik hem kon bellen als ik klaar met je was en dat hij je dan zou komen halen’.

’Oh’, Linda sloeg haar blik neer. Steven had tenminste niet de hele dag verpest zoals ze zelf gedaan had. Een klein beetje schuldgevoel stak de kop op. Haar baas was echt een toffe peer en hij was dol op haar. Waarom wist ze tot op de dag vandaag niet, behalve dat hij wel eens gezegd had dat ze hem aan zijn dochter deed denken, die hij niet had. Vanaf waren ze elkaars bongenoten, ook al had hij soms de neiging om tegen haar te schreeuwen of haar op haar nummer te zetten.

‘Ga zitten, Linda’, de stem van de lange man werd streng.

Linda reageerde door hem woedend aan te kijken.  De dolken die haar ogen op hem afvuurden leken hem niet te deren. Hij trok zijn wenkbrauwen op en maakte met een handgebaar nogmaals duidelijk dat ze moest gaan zitten.

‘Schiet een beetje op!,  snauwde Linda en ze liet zich weer in de warme stoel neervallen waar ze het afgelopen uur gezeten had.

Jaap pakte zijn koffertje en legde deze voorzichtig op het tafeltje, schoof het omzichtig recht voor zich , opende het en haalde een dossiermap tevoorschijn, waar Linda’s naam reeds op stond, haar burger service nummer, haar geboortedatum en wat ze veronderstelde dat een dossiernummer was in cursieve nummers. Er zaten verschillende papieren en formulieren in, die door middel van tabbladen netjes van elkaar gescheiden gehouden werden. Hij opende de clips en pakte er een tweetal papieren uit en draaide ze een halve slag zodat Linda ze kon lezen.

’Wat is dat?’ Linda zag een soort kalender die al flink bewerkt was met kleurtjes en arceringen. Iedere dag had op zijn minst één gearceerd gebied, de meesten meer dan één, de maandag en de dinsdag hadden er drie.

‘Je schema voor de komende maand’.

‘Mijn schema?’

‘Ja, ons schema eigenlijk, omdat ik je schema bewaak, dit zijn onze afspraken’, hij wees op een paar blauw gearceerde gebieden.

’Discipline programma?’ Voor het eerst begon Linda iets te dagen. De proeftijd waarmee ze akkoord gegaan was werd ‘gesuperviseerd’ en bevatte een ‘programma’ waaraan ze zich zou moeten onderwerpen. Ze realiseerde zich dat dit deel niet goed tot haar doorgedrongen was, noch had ze vragen gesteld wat dit allemaal precies inhield. ‘Ok, wat gaan we allemaal doen binnen dit programma en tijdens deze afspraken?’

’Welnu, om te beginnen krijg je een paar gloeiende billen iedere kaar dat we een afspraak hebben en we stellen een aantal verwachtingen en doelstellingen op die je moeten helpen niet weer stenen te gooien naar vreemden en andere manieren die je gebruikt om de problemen die je met jezelf en anderen tegenkomt’.

Linda nam geen woord meer op dat was uitgesproken na de woorden ‘gloeiende billen’. Haar ogen sperden zich open en haar mond viel open. Normaal gesproken zou ze iets provocerends hebben geantwoord, maar de nadreun van de mededeling verlamde haar. ‘Een pak slaag!? Hij bedoeld een pak op mijn billen!’ haar hersenen maakten overuren over iets wat ze nauwelijks kon bevatten en ze nooit had durven dromen tot op dat moment. Paniekerig en nog steeds sprakeloos staarde ze naar de kalender. ‘Iedere dag!’ Haar gedachten denderden voort en ze voelde een onaangename kriebeling in haar buik, aangewakkerd door haar escalerende hartslag. Haar mond werd droog. ‘Geen denken aan’, schreeuwde haar gedachte, maar haar op gezicht verscheen niet meer als een confuse uitdrukking.

Jaap kon een glimlach niet onderdrukken. Rechter van Dijk deed dit wel vaker, daarom wist hij dat de vrouw die voor hem zat oprecht verbijsterd was. ‘U heeft het recht om niet akkoord te gaan met de overeenkomst, mejuffrouw Bols. Het oorspronkelijke vonnis blijft dan van kracht’.

’Maar dat houdt de gevangenis in. Dat kan ik niet! Ik bedoel…dat kan ik gewoon niet!’

‘Laten we in dat geval één en ander maar uitwerken en dan hoef je ook niet de gevangenis in, hm?’

Linda keek naar zijn gezicht. Hij leek het allemaal heel gewoon te vinden en leek in het geheel niet van zijn stuk. “Je doet net of dit allemaal heel gewoon is’, hijgde ze.

Jaap haalde alleen maar zijn schouders op. Het was niet een alledaags vonnis, dat was waar, maar voor rechter van Dijk was het een stuk effectiever dan andere alternatieve juridische programma’s die hij tot zijn beschikking had.

‘Maar wat u zei….over dat pak op mijn billen? Dat was alleen maar om me op de kast te jagen, is het niet?’

‘Nee Linda, ik kan je verzekeren dat het doodserieus is. Je krijgt iedere dag een pak op je bips voor tenminste een periode van drie maanden. Iedere maandag en donderdag krijg je drie keer op je billen en iedere zaterdag twee keer. Verder is het helemaal aan jou of er veranderingen in dat schema aangebracht worden. Je kunt ervoor zorgen dat het meer wordt en er kan je ook iets kwijtgescholden worden afhankelijk van of je je doelstellingen haalt.

Linda’s mond hing open en zijn woorden raasden door haar gedachten. “Maar is dit wel legaal?’

‘Natuurlijk is het legaal. Rechter van Dijk is er een meester in de wet te interpreteren. Hij heeft de wet nauwgezet bestudeerd. Dat is waarom je ook altijd kunt terugvallen op het oorspronkelijke vonnis. De keuze om voor deze optie te kiezen, is geheel de jouwe. Het oorspronkelijke vonnis is redelijk, zelfs veel minder dan heel veel andere rechters zouden opleggen gegeven de situatie. De structuur van dit programma geeft het voldoende body en het aantal successen wat er mee behaald is geeft aan dat je ervoor zou moeten kiezen. Maak je keuze, Linda. Zes maanden die op productieve wijze in je leven worden geïntegreerd of twee jaar die uit je leven geschrapt worden omdat je je tijd verdoet in de gevangenis uniformen naaiend voor gevangenen en bewakers’.

Linda kon bijna niet geloven hoe kalm en hoe omzichtig deze man tewerk ging. Had hij zelf geen enkele twijfel? ‘Het is te gek voor woorden, dit is een nachtmerrie!’

Vervolgens werd Jaap kortaf. Iets waarvan Linda dacht dat het een slecht voorteken voor haar billen was. “Ik heb niet de hele dag tijd. Bepaal je tot de materie, of we sluiten dit hoofdstuk en gaan over tot de orde van de dag’.

‘Maar het klopt niet’, protesteerde Linda.

‘Het klopt wel. Accepteer het of ga voor het alternatief’.

‘%@*!%!!, Je bent een perverseling’.

‘Prima’, Jaap stak zijn hand uit om die van haar te schudden. “Het was een genoegen met je kennis gemaakt te hebben, Linda. Veel geluk verder’. Hij stond op en stopte het dossier terug in zijn koffertje.

‘Je kunt er in ieder geval met me over praten!’ Linda realiseerde zich dat de tijd langzaam door haar vingers glipte.

‘Over dit programma en je doelstellingen? Ja, dat kan. Over de keuze die je moet maken? Nee! Die moet je zelf maken. Als je wilt zal ik je nog een half uur geven om er over na te denken.

Linda voelde dezelfde hulpeloosheid die ze eerder in de rechtzaal had gevoeld, toen ‘nee’ uiteindelijke ‘nee’ bleek te zijn. Haar gedachten maakten overuren. Vernedering, schuld, schaamte, woede, frustratie, prikkelbaarheid, verwardheid, opluchting, angst en een onplaatsbare seksuele opwinding maakte zich van haar meester en ontnam haar ieder realiteitsbesef.

’Nee laat me zien wat er in het dossier zit’.

’Dat is verstandige taal, jongedame.’

De presentatie van de donkere man was aardig, bedoeld om haar gerust te stellen, maar op de één of andere manier hadden ze een andere bijklank. ‘Jongedame’.

Het was precies wat Linda nodig had om zich op dat moment te herpakken. Ze raakte zich bijna weer een paar keer kwijt in het uur dat volgde, maar deed het gelukkig niet. Jaap liet haar de overeenkomst tekenen toen ze klaar waren met het bespreken van de uitgangspunten. Linda was nog niet in staat zelf doelstellingen te formuleren toen het over zelfdiscipline ging. Jaap hield haar echter bij de les en liet haar weten dat ze niet in steen gebeiteld zouden worden en dat ze best in de toekomst weer onderwerp van gesprek zouden kunnen zijn. Toen hij opstond en het dossier wegstopte was Linda murw. Maandagochtend, precies om half acht ‘s ochtends moest ze zich op zijn kantoor komen melden voor de eerste kennismaking met haar straf.

Toen Steven haar kwam halen, trilde Linda als een rietje. De tranen liepen over haar wangen en zodra ze zijn auto zag verschijnen klonken er luide snikken nog voor de autodeur gesloten was.

’Veiligheidsriem’, zei haar baas berispend. Linda draaide zich o mom aan zijn verzoek te voldoen, maar maakte verblind door haar tranen een hulpeloze indruk. Steven reikte over haar heen en trok de riem om haar heen en klikte hem in de metalen houder. Linda tilde haar armen op om de weg voor hem vrij te maken.

’Je kunt het, Linda. Het zal je goed doen’.

Linda knikte en zei niets. Ze was murw en uitgeput. Haar geest kon op dat moment helemaal niets meer opnemen.

Later, toen ze alleen thuis was, realiseerde Linda zich dat Steven wist van ‘de overeenkomst’ toen hij zei dat ze het zou kunnen. Hij heeft haar geholpen door een zachtmoedige rechter te regelen, hij nam het in de rechtzaal voor haar op. De rol van haar werkgever deed nu niet meer ter zake, de teerling was geworpen en hij had geholpen de dingen ten positieve te beïnvloedden. En toch weigerde Linda hem deelgenoot te maken van haar gedachten. Die gedachte viel op zijn plaats en werd bijgeschreven op haar lijstje voor die dag toen ze de voordeur achter zich dichttrok en op weg ging naar de bushalte.

Het was maandagochtend 6:44.

**********

Het reisschema van de bus was verdraaid efficiënt. Wie had dat nu gedacht? Natuurlijk betekende het dat Linda haar wekker op tijd moest zetten en op tijd de deur uit moest gaan. Ze had een afspraak om half acht en dat betekende dat ze de bus van tien voor zeven moest pakken, anders zou ze te laat zijn. Ze was gewaarschuwd dat te laat komen niet getolereerd zou worden, dus zou ze er deze keer voor zorgen dat ze op tijd zou zijn. Ze was al bang genoeg voor wat er allemaal zou gebeuren en ze moest er niet aan denken het allemaal erger te maken.

Het was een wonder dat ze op tijd wakker geworden was. Ze had sinds de rechtzaak nooit langer dan een uur onafgebroken geslapen.  Het hele weekend was een ramp geweest, geobsedeerd als ze was op ‘het programma’ dat maandag in zou gaan. Niets kon haar gedachten hiervan afleiden of de indringende kriebels die constant in haar buik aanwezig waren, wegnemen.

Verdomd als het niet allemaal onplezierige sensaties waren en verdomd als alle associaties die ze had haar angst voor wat komen ging, respijt gaven.

Het bustochtje door de stad op weg naar haar reclasseringsambtenaar was niet lang genoeg en aan de andere kant erg lang.  Zeker drie keer moest ze zich zwaar verzetten tegen de aandrang om aan de chauffeur te vragen te stoppen, zodat ze het raam kon openen om over te geven of te ontsnappen en op te lossen in de stad. De andere passagiers leken onwetend van haar innerlijke strijd. Ze realiseerden zich niet dat ze niet één van hen was, maar dat ze de eigenaresse van een snelle BMW was, die de laatste keer in een bus gezeten had, toen ze op de lagere school met schoolreisje ging. Het was voor haar plezier toen, nu was het bittere noodzaak. Een noodzaak die niet zo vernederend was als ze wel gedacht had. Toch voelde Linda zich bespied en erg bewust van zichzelf. Ze ging een pak op haar bips tegemoet. Ze zou gestraft worden. Gestraft worden en een pak op haar billen krijgen van een lange, sexy man. En wanneer dat spektakel voorbij zou zijn dan zou ze naar haar werk moeten. Vervolgens zou ze tijdens haar lunchpauze terug moeten om nog een pak op haar billen te krijgen! Het deed er niet toe dat ze nog nooit eerder in haar leven een tik had gehad of dat ze vanaf haar zesde of zevende jaar onrustige fantasieën had gehad over een pak op haar billen, fantasieën die steeds indringender werden naarmate ze ouder werd…..gedachten die er verantwoordelijk voor waren dat ze in de afgelopen twee dagen wel twaalf keer gemasturbeerd had.  

Toen Linda uit de bus stapte, nog geen 20 meter verwijderd van de glazen pui van het gebouw waar haar lot zich zou afspelen, schudde ze als een blad aan de boom.

‘Ik kan het niet’, huiverde ze, en als de bus niet snel was doorgereden, dan zou ze er waarschijnlijk weer ingestapt zijn.

‘Waarom is hier geen cafeetje of restaurantje?’, ze speurde de omgeving af. Het was nog maar 7 minuten voor half acht. Ze had nog tijd over. Ze had nog dringender een toilet nodig dan een kop koffie. Maar geen van beiden was hier voorhanden.

‘Ok, dan niet!’ Opeens voelde ze een soort hooghartig verzet opborrelen. Die Jaap zou eens wat te horen krijgen over haar opvattingen  over beleefdheid. Linda haalde eens diep adem en stapte het kantorengebouw binnen.

De deur ging soepel open en er klingelde een bel die haar komst aankondigde. Linda’s opstandigheid nam de wijk door de vriendelijke stilte die er heerste. Het rook er aangenaam naar vers gezette koffie.

’Hallo’, klonk een opgewekte stem van uit de rechterhoek. Linda draaide zich om op zoek naar de eigenaar van de stem. “Ben jij Linda?’

‘Ja’.

“Hallo, ik ben Lenie. Meneer Smit is nog even met rechter van Dijk aan de telefoon. Maar hij is zo snel als mogelijk bij je. Kan ik je een kop koffie of thee aanbieden?’

’Heb ik zin in koffie?’ Linda ontspande bij de normale en hartelijke ontvangst die haar ten deel viel en liet haar jas van haar schouders glijden.

‘Mag het koffie zijn?’

‘Natuurlijk’, glimlachte Lenie.

Zou ze op de hoogte zijn, vroeg Linda zich af. Het duurde niet lang of het antwoord diende zich aan.

‘Hij is streng maar echtvaardig’, een warme mok werd in haar hand geduwd. Vriendelijke handen knepen de hare dicht rond de mok en gaven haar vervolgens een kneepje in haar schouder. Linda keek op en zag begrip in de ogen van de receptioniste. “Tja, het doet pijn, maar je zult het wel overleven. Dat deed ik ook’.

’Shit’, dacht Linda. Vervolgens viel een lange stilte. Lenie scheen instinctief te beseffen dat Linda het nodig had met rust gelaten te worden. Of dat verder initiatief tot communicatie bij haar vandaan moest komen.

Op haar beurt was Linda nauwelijks in staat orde aan te brengen in de miljoenen vragen die door haar hoofd spookten. Maar voordat ze in staat was ook maar een woord te vinden stapte de verbazingwekkende man die haar de komende zes maanden iedere dag een pak op haar billen zou geven de wachtkamer binnen. Hij glimlachte naar haar.

‘Hee, mooi op tijd! Perfecte start!’

Linda schrok en knoeide koffie uit de mok die op dat moment op haar onderlip rustte.

‘Geeft niets’, je hebt nog een paar minuutjes voor ik aan je toe ben. ‘Drink nog maar lekker op’. Hij draaide zich in de richting van Lenie. Heb je al een kaart voor mejuffrouw Bols aangelegd, Lenie?’

De receptioniste glimlachte en taste in een la aan haar rechterhand. ‘Je weet er alles van baas, wees nu verstandig en neem haar mee naar binnen. En vergeet niet de bonuspunten voor op tijd komen mee te tellen’.

De lange man lachte. ‘Je hebt gelijk, Lenie, maar dat geldt alleen voor hen die zich verder ook goed gedragen’. Hij draaide zich om en strekte zijn hand uit naar Linda. ‘Ok, jongedame, het is tijd dat we spijkers met koppen gaan slaan. Kom maar mee naar binnen’.

‘Maar….’ piepte Linda, die de angst weer voelde opkomen. Haar handen en ogen hield ze gefocust op haar koffiemok.

Lenie kwam in actie om haar te helpen. ‘Het smaakt een stuk lekkerder als het eenmaal achter de rug is. Dat beloof ik. Bovendien wordt na verloop van tijd steeds gemakkelijker.

Linda deed haar best haar angst en schaamte weg te drukken. Ze gaf de koffiekop over aan de vrouw die kennelijk in het verleden al had doorgemaakt wat zij nu onderging. Nu was het haar tijd. Het zou gaan gebeuren.

Linda liep de gang in die Jaap met een wijds gebaar had aangewezen.

De eerste tussenstop was in zijn kantoor, waar hij haar deze keer niet een stoel aanbood. Hij deed de deur achter zich op slot en opende een andere deur in dit vertrek. Het zag er daar binnen bijna nog uitnodigender uit daar in zijn kantoor, maar Linda’s oog viel onmiddellijk op de verzameling riemen en paddles aan de wand naast de sofa. Ze nam ze in zich op en kneep vervolgens haar ogen stijf dicht. Maar dan herpakte ze zich zelf, opende haar ogen en begon de rest van de ruimte in zich op te nemen, ze zag drie verschillende voetenbankjes, een grote, diepzittende pluchen sofa met hoge armleuningen en een rechte stoel zonder armleuningen. Als alle verhalen die ze de afgelopen jaren had gelezen waarheid bevatten, dan was deze kamer speciaal ontworpen om lijfstraffen uit te delen.

Eenmaal binnen en de deur afgesloten, kwam de reclasseringsambtenaar onmiddellijk tot zaken.

‘Ok, Linda, laten we maar doen wat Lenie zegt en verder geen tijd verspillen. Dit is de eerste van vele afspraken die we hebben staan in de komende maanden. Als alles goed gaat dan zul je op termijn de heilzame werking die er vanuit gaat weten te waarderen, maar laten we ons zelf niet voor de gek houden. Je hebt misschien wel eens de stompzinnige uitdrukking “dit gaat mij meer pijn doen als jou’ gehoord. We weten beiden dat dit flauwekul is. Het zal jou veel meer pijn doen dan het mij doet, maar je mag best weten dat ik het iedere keer met je te doen zal hebben. En nu je broek en je onderbroek naar beneden!’

Zowel woede als walging borrelden in haar op. ‘Dat had hij mooi gezegd’, overpeinsde Linda. ‘Zou hij dat tegen iedereen zeggen die door de rechterlijke macht in deze constructie geluisd is?’ Ze deed een stapje achteruit en begon te protesteren.

‘Nee! We moeten eerst praten. Je kunt dit eenvoudigweg niet doen!’

Jaap leunde achterover tegen de deur hij even tevoren afgesloten had. ‘Nee daar heb je gelijk in. Dat kan ik niet. Je moet het vrijwillig accepteren, anders doe ik het niet. Het is jouw keuze’. Hij had dit vaak genoeg meegemaakt, dus hij maakte zich er niet druk over. Slechts in één van de vele gevallen was mislukt en teruggestuurd naar de rechtzaal om alsnog haar oorspronkelijke straf te ondergaan. De andere 13 hadden het allemaal volgehouden en waren er stuk voor stuk beter van geworden. Iets in deze zaak voelde anders dan anders, maar nuchter beschouwd, waren aan alle voorweerden voldaan.

‘Zullen we het dan maar weer aan de rechter voorleggen. Linda?’, bood hij aan en wees naar het telefoontoestel die op een klein bureautje in de hoek stond.

‘Ja, asjeblieft….doe maar’, steunde ze.

Jaap glimlachte. ‘Doe je broek naar beneden. Als hij erachter komt dat je nu al niet meewerkt, dan zal hij me vragen je nog harder aan te pakken.

Linda herinnerde zich de onverbiddelijkheid van de rechter tijdens de procesgang. Ze wist meteen dat Jaap de waarheid had gesproken. Op de één of andere manier voelde het helemaal niet meer dat hij de reddende engel was zo als een paar dagen geleden het geval was. Maar nog voor de rechter het telefoontje van Jaap kon beantwoorden, waren Linda’s billen bloot.

‘Wat is er aan de hand, kerel? Zeg niet dat ze zich nu al bedacht heeft?’

“Nee rechter, ze is nog hier. Ze heeft nog wat bevestiging van u nodig’

De rechter humde en kuchte een paar keer en richtte vervolgens het woord tot Linda. ‘Linda Annemarie Bols, luister je naar me?’

Linda kromp ineen en knikte, en toen hij naar enige tijd begon te grommen realiseerde ze zich dat hij haar niet kon zien en antwoordde zachtjes, ‘ja, meneer’.

‘Het gaat er nu om wat je woord waard is, jongedame. Je hebt je woord gegeven, nu moet je er voor gaan staan. Als je dat niet doet laat je zien dat je laf bent en zal ik zorgen dat je daar voor altijd spijt van zult hebben. Is dat duidelijk?’

‘Ik ben geen lafaard, jij eng, pervers onderkruipsel!’, flapte Linda eruit. ‘De enige die me in deze bullshit geluisd heeft, waarvan ik nog dacht dat het beter voor me zou zijn, was jij!’

De rechter lachte slechts. Alles wat hij had besloten was om haar bestwil. Het leidt geen twijfel dat een paar details haar waren ontgaan tot ze ermee geconfronteerd werd, maar hij had ze niet opzettelijk verzwegen.

‘Jaap, je kent de procedure, geef haar een pak op haar billen of stuur haar terug naar de rechtbank’.  Het leek er even op dat de rechter er verder het zwijgen toe zou doen, maar hij had nog een toegift. “Linda, luister goed naar me. Je krijgt een gouden kans aangeboden. Laat zien waar je houding vandaan komt, laat hem je een alternatief bijbrengen, daar zul je geen spijt van krijgen. We weten allemaal dat het geen eenvoudige opgave voor je zal zijn. Natuurlijk heb je zelf ook bepaalde denkbeelden. Wanneer je het verdiend hebt, zal daar ook naar geluisterd worden. Maar voor dit moment, neem je klappen in ontvangst, ken je plaats en houd je mond tot je iets gevraagd wordt. Duidelijk?’

Linda gaf geen antwoord. Alleen het idee al ja te moeten zeggen maakte haar misselijk.

‘Haar bips is bloot baas’. Jaap antwoordde voor haar. ‘Ze krijgt 50 extra omdat ze weigerde mee te werken.’

‘Ik wil het van haar zelf horen’.

Jaap pakte Linda bij haar kin en probeerde haar blik met de zijn te vangen. Ze begreep hoe serieus één en ander was. Ze deinsde terug en probeerde haar blik weg te draaien, maar alle paniek van de afgelopen dagen lagen nog vers in haar herinnering. Ze wist dat ze geen keus meer had.

‘Het is duidelijk, meneer’. Ze sprak tegen de lege ruimte alsof de rechter zelf in de kamer stond.

‘Goed. Jaap, zoals ik al zei, je weet wat er van je verwacht wordt. Ik laat haar in jouw capabele handen. Zorg dat je wat met haar bereikt. Zo niet, dan hoor ik het wel.’

Met deze woorden werd het telefoongesprek beëindigd. Linda voelde zich verlaten, alleen met de man die straks zijn werk zou doen en haar een flink pak op haar blote bips zou geven.

‘Je hebt gehoord wat hij zei’, Jaap stapte op haar toe, pakte haar bij een schouder en leidde haar naar de sofa. Linda nam kleine dribbelpasjes omdat haar broek rond haar enkels hing. Ze verzette zich maar lichtjes en liet zich in de lengterichting van de sofa voorover over de leuning duwen.

Normaal gesproken start ik een sessie in het zitje en hebben we een gesprek over wat de komende dag zal brengen en komen we terug op de onderwerpen van onze vorige gesprekken. Deze keer starten we direct met het pak slaag zodat het maar achter de rug is. ‘Buig je voorover en pak je aan dat kussen beet. Breng je handen niet naar je billen, begrepen?”

Linda maakte een klagend geluidje, ze voelde een duidelijk verzet, maar gaf zich tot slot over aan de duwende hand tussen haar schouderbladen die haar voorover dwong. Het geheel leek zo surrealistisch. Hier lag ze in een klein kamertje in een kantoor in de buitenwijken van de stad, met haar bips bloot te wachten tot een man die ze niet kende haar een pak slaag zou geven. Ze was zich maar nauwelijks bewust van de schaamte die ze voelde door de onthullende houding die ze aan moest nemen en die alleen nog maar verder toenam toen ze zich verder over de leuning boog. Haar hart klopte in haar kruis en de huid van haar billen kriebelde door de ijskoude kippenvel. Ze voelde dat ze nodig moest plassen.

Ze voelde de warme hand van Jaap voor het eerst op haar billen toen hij haar blouse omhoog schoof zodat hij haar bips in al haar glorie ontblootte. Hij kon een glimlach niet onderdrukken toen hij zag dat haar billen met nerveuze spasmen samentrokken toen hij haar aanraakte.

’Ok, Linda, meisje’, sprak hij met diepe stem. “Het lijkt erop dat de tijd aangebroken is dat je je onhebbelijke gedrag onder ogen ziet en het ingewisseld voor een sociale geaccepteerde rol. En het is mijn taak om daarbij te helpen.’ Hij rolde de mouwen van zijn overhemd omhoog en was zich ervan bewust dat dit de spanning in het lijf van zijn slachtoffer verder opvoerde. “Het wordt tijd dat je eens serieus gaat nadenken over hoe je in het leven staat de komende maanden. En als we het goeddoen, dan beschik je na afloop over de mogelijkheden die ervoor zorgen dat je niet in herhaling zult vallen’. Hij hief de grote, brede riem ver omhoog. Het was één van zijn favoriete instrumenten als het op het uitdelen van een flinke straf aankwam. Hij was stug genoeg om voor maximale pijn te zorgen, zonder dat ie de huis te veel zou beschadigen. Na een paar uur zou de ergste brand uit haar billen weer zijn verdwenen, net op tijd voor haar middagsessie over zijn knie. Hij ging nog dichter bij haar staan en tikte met het leer op haar blote bips.

Linda verstrakte.

‘Het zal wel even duren voordat dit deel van je lichaam weer helemaal afgekoeld is, Linda. Deze eerste zal meer pijn doen dan sommige anderen, maar niet zoveel als enkelen. Ben je klaar’

Het was een retorische vraag, maar Linda gaf toch antwoord, terwijl de paniek zich van haar meester maakte.

In de volgende ogenblikken werd het grote geheim hoe een echt pak op de billen echt  zou voelen geschiedenis. Het was een intens brandend en pijnlijk gevoel die ze zich nooit had kunnen voorstellen. Ze kon  Het niet helpen, een harde uitschreeuw van pijn kwam over haar lippen.

Jaap stond naast de armleuning en hield maar het zijn linkerhand op het smalste deel van haar rug op haar plaats, terwijl hij de riem hard op haar billen liet neerkomen. Ze stribbelde niet zoveel tegen als hij verwacht had, hoewel ze wel probeerde op te staan en haar bips weg te draaien, onder de neerkomende riem vandaan.

’Handen weg, Linda’, Jaap waarschuwde haar toen haar tegenstand na verloop van tijd begon toe te nemen.

’Je vermoordt me!’, klonken op het laatst de eerste woorden in plaats van pijnlijke kreten uit haar mond.’

‘Ik vermoord jou niet, Linda, maar een stukje van die slechte attitude van je. Als je je hand er nog een keer voorhoudt dan zul je vanavond deze riem nog een keer voelen in plaats van mij hand.’
’Oh mijn God’, Linda geklaag werd een langgerekte kreet. Ze was helemaal vergeten dat dit nog maar het eerste pak slaag dat ze vandaag zou krijgen. “Ik kan het niet! Ik kan het niet!, Het doet zeer! Het doet zeer! Auuw, aaauuuw, aauuuuw, aauuww! Asjeblieft. Ik kan het niet! Ik kan het niet! Ik kan het niet!’

‘Ik wil geloven dat het zeer doet’ Jaap hield zich aan zijn taak. Er restten nog driehonderd kletsen en dan waren er nog de 50 extra die haar aangezegd waren wegens verzet. Als ze zich niet teveel zou verzetten deze sessie, dan zou hij deze extra nog even bewaren tot een later moment vandaag.

Toen Jaap een stapje terug deed en de riem voor de laatste keer extra hard op haar billen liet neerknallen, was Linda ervan overtuigd dat haar bips één grote massa van rauw en bloedend vlees moest zijn. Groot was dan ook de verbazing toen ze overeind mocht komen en haar handen op haar billen mocht leggen om de schade te inspecteren. De bewerkte huid was nog helemaal in tact. Brandend en opgezet, maar alles nog op zijn plaats.

’Zo dat zit er op, doe je broek omhoog en loop daarheen. Tijd dat we even gaan zitten en afspraken maken voor de rest van de dag’.

Linda stond op haar benen te tollen en wreef wanhopig over haar gloeiende billen.

‘Wil je nog een portie?’ De stem van Jaap klonk kil.

‘Nee!’

‘Doe dan wat je gezegd wordt. Doe je broek omhoog en ga daar zitten’. Hij wees naar de rechte stoel zonder leuningen in het midden van de kamer.

Linda huiverde toen ze haar broek omhoog trok over haar zere billen. Vervolgens ging ze voorzichtig op de houten stoel zitten. Ze had verwacht dat op haar bips gaan zitten misschien nog wel pijnlijker zou zijn dan het pak slaag. Maar dat niet zo. Dat was een plezierige meevaller.

’Je hebt nog nooit eerder een pak op je billen gehad, hè?’ vroeg Jaap.

‘Maar nu wel’, Linda schudde haar hoofd, ten teken van ‘nee’.

“Ja, nu wel’.

Jaap gaf haar een paar minuten om zich mental weer te herpakken en vervolgens begon de eerste les over haar attitude. Linda’s natuurlijke reactie was afweer, dus ze streden daar een poosje over. Toen maakte Jaap een eind aan het gesprek en zwaaiend met haar ‘strafkaart’, zei hij: ‘Het is tijd om naar je werk te gaan. Je meldt hier om 12.30 weer, begrepen? Zorg dat je op tijd bent, anders krijg je morgen een extra pak op je billen. Lenie zal een lunch voor je klaar hebben staan en als je die op hebt zul je geïntroduceerd worden aan de hand op je blote billen. Het gesprek van daarnet verliep niet naar behoren, Linda! Vergeet niet dat het doel is dat we verbetering in je houding gaan aanbrengen. Als je in het vervolg het gesprek weer zo traineert, dan gaat je broek weer naar beneden voor een volgend pak op je bips. De opdracht voor vanochtend is dat je aardig bent voor je collega’s en je onthoudt van die beruchte houding van je. Ik zal contact houden met je werkgever vlak voordat je hier weer arriveert. Ik zal dan weten hoe je het er af gebracht hebt.

Linda had de neiging om tegen hem in te gaan, maar ze bedacht zich. Haar bips kon momenteel niet meer verdragen en ze wilde graag even alleen zijn om tot zich zelf te komen. Het was nog maar nauwelijks 8 uur en ze had al het idee dat ze er een dag op had zitten. Hoe kon het zijn dat de tijd voorbij leek te kruipen en aan de andere kant in een flits verstreken was? Het eerste pak op haar billen zat erop in wat een vingerknip leek te duren. En toch…terwijl het gebeurde, leek er geen eind aan te komen.

Ze was hem dankbaar toen Jaap opstond en haar naar de deur begeleidde, door het kantoor, de gang naar de centrale ruimte, waar Lenie een bakje koffie voor haar had klaarstaan in een wegwerpbekertje.

‘Neem ook een lekker bonbon’, bood het vriendelijke meisje aan. Linda glimlachte en accepteerde de koffie en de chocola. Hee, Linda?’, zei Lenie toen Linda net de deur uit zou stappen.

‘Ja?’

‘Het is de bedoeling dat de eerste keer goed aankomt, snap je? Ze willen de eerste keer laten merken dat het hen ernst is. Het is niet iedere keer zo, hoor!’

Er verschenen diepe rimpels in het voorhoofd van Linda tengevolge van de verwarring die zich van haar had meester gemaakt. Dit was de vreemdste dag van haar leven tot nu toe en de dag was nog maar nauwelijks begonnen.