Daniël staart naar zijn beeldscherm. In het dagelijks leven is hij werkzaam als journalist, maar zijn grote droom is om zijn eigen boek te laten uitgeven. Sinds een paar maanden lukt het hem niet meer om verder te komen met zijn verhaal. Per keer komen er hooguit een paar woorden op papier.

Rachel komt haastig de woonkamer binnenlopen. ‘Hé Daan ik ga even stappen met vrienden. Wacht maar niet op mij.’
Daniël zucht diep. ‘Je weet dat ik er een hekel aan heb dat je me Daan noemt. Maar schat, zullen we morgenavond dan even een avond voor ons tweeën plannen? Je bent deze week niet één avond thuis geweest.’
‘We zien wel. Had je maar niet zo’n jong meisje moeten kiezen. Dag!’
En weg is ze. Daniël voelt zich gekwetst. Hij heeft Rachel twee jaar geleden leren kennen. Zij was toen negentien, hij tweeëndertig. Ze gingen welke avond samen weg. Nu wil ze alleen nog maar weg met vrienden. Hun interesses lopen erg uiteen, dat is een feit, maar dat heeft nooit tussen hen in gestaan.
Met een diepe zucht drukt Daniël de computer uit. Hij schenkt een glas jenever in en ploft op de bank neer. ‘Rachel meisje toch, waar is het fout gegaan?’

Het eerste jaar was hun relatie vurig, vol passie, ze hadden een fantastisch seksleven. Ze deden alles samen. Hij zat bij haar dans optredens, zij bij zijn gitaarlessen en zijn literaire lezingen.
Ze wil nou niet meer mee met hem, maar ze wil vooral niet dat hij nog bij haar dansvoorstellingen is. Ze weet niet dat hij toch altijd gaat. Vlak voor het einde zorgt hij er voor dat hij weer verdwenen is.

Zoals altijd als ze weg is, gaat Daniël vroeg naar bed. Na lang draaien en woelen, valt hij eindelijk in slaap.

Het is drie uur als Rachel thuis komt. Ze loopt de woonkamer in en merkt op dat de fles jenever een stuk voller zat toen ze weg ging. Er komt een schuldgevoel boven.
‘Nog even achter de computer.’ Denkt ze.
Naast de computer liggen wat aantekeningen van Daniël. Rachel pakt ze op en probeert zijn handschrift te ontcijferen. ‘Ook hoe ze beweegt, zo trots, zo sierlijk. Als ik naar haar kijk vanuit de zaal, dan denk ik, goh dat ik van die jonge vrouw houden mag, het is een geschenk uit de hemel. Zelfs als ik in haar vurige ogen kijk, als we ruzie hebben, dan nog zie ik haar lieve persoonlijkheid achter die boosheid. Ze is zo zacht, zo zorgzaam, daarom houd ik van haar. Om haar, om wie ze.’
Rachel slikt. Het woord ‘is’ is doorgestreept en hij heeft er was achter gezet. Ze voelt de tranen achter haar ogen prikken. Ze voelt de behoefte om te internetten wegebben.
Er ontstaat een leegte in haar die ze niet kan thuisbrengen.

Zachtjes loopt ze naar boven. Daniël is verzonken in een diepe slaap. Bedroefd gaat ze tegen hem aanliggen. Snel daarna valt ze in slaap.

De wekker gaat en Daniël stapt meteen uit bed. Zoals altijd blijft Rachel liggen. Ze heeft vrij vandaag.
Als hij beneden komt ziet hij meteen dat hij een domme fout gemaakt heeft. Die papieren had hij nog willen opruimen. Hij wil niet langer thuis blijven zitten. Even vlug een kop koffie en dan vliegt hij de deur uit. Het is nog vrij rustig op de redactie. Hij loopt naar zijn kantoor. Even ademt hij de vertrouwde lucht van papier en koffie in. Zijn bureau ziet er opgeruimd en geordend uit, dat is wel anders dan thuis.
‘Goedemorgen kerel. Wat ben jij vroeg!’
‘Dag Erick, ja ik hield het niet meer thuis.’
Erick is een goede vriend van Daniël en hij kent ook de situatie zoals Daniël het hem verteld.
Hij schuift aan bij Daniëls bureau.
‘Weet je wat het is? Ik wil weer dingen samen doen. Ik wil weer deel uitmaken van haar leven. Ik mis haar gewoon.’
Erick knikt begrijpend. ‘Als ik het zo allemaal op een rijtje zet, dan lijkt het haast alsof ze er een einde aan wil maken. Aan jullie relatie bedoel ik dan.’
Daniël knikt. ‘Ja, daar ben ik ook bang voor.’

Ondertussen zit Rachel met flinke hoofdpijn op de bank. Hoe noemen ze dat ook al weer? O ja een kater!
Vol zelfmedelijden kijkt ze kniezend naar een soapserie. Zo blijft ze zitten tot het middaguur. Dan gaat haar telefoon. Het is een vriendin van de dansopleiding. Die vraagt of ze mee gaat winkelen.
Snel springt ze onder de douche. Na haar uitgebreide opmaak ronde loopt ze snel naar de keuken. Daar legt ze een briefje neer voor Daniël. ‘Hoi Daan. Ik ben met Nikki naar de stad. Je hoeft niet op mij te rekenen met het eten.’

Na een lange vermoeiende dag komt Daniël uitgeput thuis. Met verbazing leest hij haar briefje.
‘Ik heet geen Daan.’ Hij gooit een pizza in de oven en loopt de woonkamer in. Het lijkt erop dat het huis al in geen dagen is schoongemaakt. Ondanks zijn vermoeidheid neemt hij toch maar een stofdoek ten handen. Hij is zo in gedachten verzonken, dat hij zijn pizza helemaal vergeet. Pas als hij wat ruikt, denkt hij eraan. Snel rent hij naar de keuken, maar het is al te laat. Met een diepe zucht pakt hij de telefoon. Hij laat maar pizza bezorgen. Nadat hij de kamer heeft gezogen gaat de deurbel. Daar is zijn pizza. Hij kan haast niet meer op zijn benen staan. Het doet hem goed, even wat eten.
‘Had ze nou niet even wat kunnen opruimen? Ze is twee dagen per week vrij.’ Denkt hij.
Zijn lichaam gunt hem niet lang om na te denken. Al snel valt hij op de bank in slaap.

Hij schrikt op van de dichtslaande deur. ‘Hoi schat.’
Daniël kijkt haar vragend aan. ‘Hoi.’
‘Wat?’
Daniël zucht. ‘Meid, ik werk fulltime, jij hebt twee dagen vrij in de week. Is het dan zo veel gevraagd om even het huis netjes te houden?’
Rachel rolt met haar ogen. ‘Je lijkt wel een oude zeur! Hallo mijn opleiding is hartstikke zwaar. Ik moet in die twee dagen bijkomen!’
Daniël weet niet wat hij hoort. Zijn mond valt open van verbazing.
‘Ik ben het zat! Je gedraagt je als een verwend nest. Ik heb dacht ik wel meer dan genoeg geduld met je gehad. Het lijkt erop dat je niet meer om ons geeft. Als het zo doorgaat, stop ik ermee.’
Met grote ogen kijkt ze hem aan. Hij schudt zijn hoofd. ‘Nu is het mijn tijd om een keer op stap te gaan.’
Met een harde klap slaat hij de deur achter zich dicht. Rachel kijkt verbaasd toe.

Daniël zit verbeten achter het stuur. Met een bloedgang vliegt hij over de smalle B-weggetjes.

Hij houdt halt bij een café en stapt naar binnen. Hij besteld een biertje en gaat aan een tafeltje zitten. Diep in gedachten verzonken staart hij naar de pooltafel verderop. Een jong stel heeft er plezier voor tien. Er steekt een vernietigende pijn op. ‘Was het met mijn meisje ook maar zo.’ Mompelt hij.

Er klinkt een piep uit zijn binnenzak. Het is zijn telefoon. Er is een whatsapp bericht binnengekomen. Eigenlijk wil hij even niks aan zijn hoofd, maar stiekem hoopt hij dat het Rachel is.

‘Het spijt me. Kom alsjeblieft thuis. X R.’

Dubbend drinkt hij zijn biertje op. Zover hij zich kan herinneren, heeft ze nog nooit haar excuses aangeboden.

Ondertussen zit Rachel verslagen thuis. ‘Hij heeft ook wel gelijk.’ Zegt ze tegen zichzelf.

In de tijd dat hij nu weg is heeft ze de nodige tranen laten vloeien. Met rode ogen gaat ze achter de computer zitten. Ze logt in op haar favoriete forum, het HD forum. De nieuwe berichten bezorgen haar een, ondertussen bekende, kriebel in haar buik. ‘Was Daniël ook maar zo.’

Gaat het daarom zo slecht in hun relatie? Daagt ze hem uit, drijft ze hem tot het uiterste, omdat ze hier zo naar verlangt? Weer komen de tranen op. Ze voelt zich verschrikkelijk, ze vindt zichzelf een slechte vriendin.

Langzaam staat ze op en loopt naar hun slaapkamer. Daniël heeft gelijk, het is er ontzettend stoffig en rommelig. Overal liggen haar danskleren en balletschoenen. Met hernieuwde moed begint ze met opruimen. Vervolgens pakt ze een doek en begint de kamer te poetsen. Ze kijkt op de klok. Daniël is al lang weg. Snikkend gaat ze verder. Ze moet en zou hem trots maken. Langzaamaan voelt ze haar benen slap worden. ‘Nee, nu niet moe worden.’ Denkt ze.

Maar ze kan het niet tegenhouden. Vermoeid en met haar kleren aan valt ze in slaap. Als Daniël thuis komt is het al ver over middernacht. Hij ademt de schone lucht in hun kamer diep in. Er verschijnt een liefdevol lachje op zijn gezicht als hij zijn vriendin zo ziet liggen. Voorzichtig haalt hij de doek uit haar hand. Even beweegt ze, maar zo te zien ligt ze in een diepe slaap. Daniël legt haar iets hoger op bed. Dat is de moeite niet, haar danslichaampje weegt absoluut niet veel. Soms is hij bang dat hij haar kan breken door haar te knuffelen.

Snel kleedt hij zich uit en gaat dicht tegen haar aan liggen. Hij streelt haar haren, haar armen, haar gezicht. Het gezicht wat zo vurig kan zijn als ze boos is, zo stralend als ze lacht, zo vertederend als ze verbaasd is, zo zelfverzekerd als ze danst. Voorzichtig geeft hij haar een kus en stapt dan toch nog even uit bed. Zachtjes loopt hij naar beneden, naar de computer. Haar lieve, mooie lichaam heeft hem hernieuwde inspiratie gegeven. Hij opent het bestand en voor hij het weet is hij drie pagina’s verder. Dolgelukkig is hij. ‘Eindelijk, het lukt weer. Was het altijd maar zo.’

Als hij eindelijk in bed ligt, is het ook bijna weer tijd om op te staan.

De wekker gaat, vermoeid kijkt hij op en tot zijn schrik ligt Rachel niet meer in bed. Snel loopt hij naar beneden, maar halverwege de gang blijft hij staan. ‘Ruik ik nu koffie?’ Verbaasd begeeft hij zich naar de keuken. Er staat een pot koffie op het aanrecht. Naast het koffiezetapparaat ligt een briefje.

‘Lieverd, ik moet vandaag even naar school. Daarna doe ik wel boodschappen. Fijne dag. Kus.’

‘Lieverd.’ Mompelt hij.

Zo heeft ze hem in geen tijden meer genoemd. Zal het nu echt beter gaan?

Fluitend gaat Daniël naar zijn werk. Het valt Erick ook op.

‘Zo, wat ben jij vrolijk vandaag?’

Daniël lacht breeduit. ‘Ja, het lijkt eindelijk beter te worden.’

Erick steekt lachend zijn duim op.

De dag vliegt voorbij en voor hij het weet zit hij weer in de auto. Nog geen vijf minuten later wordt hij gebeld.
‘Ja, hoi, met mij. Ik werd vanmiddag uitgenodigd om even te lunchen en nou zie, ik heb nog geen boodschappen kunnen doen. Zou jij even langs de chinees kunnen gaan voor vanavond?’

Vol ongeloof schudt hij zijn hoofd. ‘Ik dacht even dat het nu echt anders zou zijn, maar nee hoe kan het ook anders. Je zoek zelf maar uit wat je doet met eten, ik zorg wel voor mezelf.’

Kwaad is hij, maar ook ontzettend teleurgesteld. Hij besluit zelf maar even een broodje te halen. Hij heeft toch niet zo’n honger. Als Rachel de telefoon neerlegt kijkt ze verslagen om zich heen. ‘Dit gaat niet goed zo.’ Zenuwachtig loopt ze de kamer heen er weer. De muziek van haar nieuwe dansvoorstelling kan haar ook niet opvrolijken. Ze ziet zijn gitaar staan. ‘Dat is lang geleden.’

In het begin van hun relatie zongen ze vaak samen en speelde hij op zijn gitaar. Daar genoten ze intens van. Het laatste jaar is dat zeker niet meer voorgekomen.

Er komen weer tranen op. Er bekruipt haar een raar gevoel. Deze avond zou nog eens heel vervelend kunnen aflopen.

Als Daniël thuis komt loopt hij direct door naar de slaapkamer. Rachel volgt hem.

‘Schat. Ik’

‘Klaar Rachel. Het is over. Ik kan dit niet langer. Wat is er nou misgelopen is bij ons, ik weet het niet, maar ik weet wel dat ik het niet zo wil. Het is echt over nu.’

Verschrikt kijkt ze hem aan. ‘Nee, alsjeblieft, lieverd niet doen. Laat me blijven, stuur me niet weg. Ik hou van je!’

‘Te laat meid, te laat.’

Verslagen valt ze op haar knieën. ‘Toe, Daniël, ik zal alles voor je doen.’

Daniël draait zich van haar af. Het lukt hem niet om haar verdrietige ogen te verdragen. Hij schudt zijn hoofd.

Ze begint hartverscheurend te huilen. ‘Vanavond mag je hier nog slapen, morgen breng ik je naar je ouders terug.’

Paniekerig kijkt ze hem aan. Even twijfelt hij, maar die verdwijnt snel als hij bedenkt hoe de afgelopen maanden zijn geweest. Langzaam komt ze overeind en loopt naar de kast. Ze begint met inpakken. Het wordt Daniël te veel. Hij loopt naar beneden. ‘Dit hoef ik niet te zien.’         

Rachel weet niet wat ze moet. Ze wil het hem vertellen. Alles over HD en dat ze zich zo tegen hem verzet heeft, omdat ze er zo naar verlangd om bij hem over de knie te liggen.

Even hervat ze zich. Als ze het nog wil redden, moet ze het nu doen. Straks is het te laat.

De zenuwen gieren door haar lichaam. Hij kijkt haar niet aan als ze de kamer binnen loopt.

‘Lieverd. Ik snap dat je niet meer verder wil. Ik vind het verschrikkelijk. Weet je er is een verklaring voor mijn verandering. Alsjeblieft schat, ik wil je iets laten lezen. Wil je het lezen alsjeblieft? Als je daarna nog wil dat ik wegga, dan accepteer ik dat.’

Vragend kijkt hij haar aan. ‘Goed laat maar lezen dan.’ Zucht hij.

Met trillende vingers surft ze naar de HD site. ‘Alsjeblieft.’

Een beetje achterdochtig neemt hij plaats achter de computer. Rachel vlucht naar boven. Gespannen wacht ze af. Het blijft akelig stil beneden.

Daniël bekijkt de site met open mond. ‘Goh, dus zo kan het ook. En Rachel wil het blijkbaar zo.’

Er vallen wel wat stukjes op zijn plaats. Daniël snapt wel waaruit haar gedrag voortkomt.

‘Als ze dit elke dag moet onderdrukken is het ook niet makkelijk. Denk ik tenminste.’ 

Na bijna twee uren komt hij boven. Er valt niks op te maken uit zijn gezichtsuitdrukking.

‘Morgen is het zaterdag, dan zullen we er even goed over praten. Het is interessant moet ik zeggen.’ Verheugd vliegt ze hem om zijn hals. Even houdt hij haar vast. ‘Nou ga nu maar slapen. Dan praten we morgen verder.’