Esther en Ricardo: het weekend (2)

Ricardo parkeert de auto en stapt uit, maar Esther heeft helemaal geen zin om uit te stappen. Ricardo merkt dat zijn vrouw wat vertwijfeld en opstandig blijft zitten, doet zijn deur dicht en loopt met een sadistische glimlach naar de andere kant van de auto om de deur voor haar open te doen.

“Ga je mee schat?”

Vraagt hij haar met een sadistisch ondertoontje.

“Ik blijf liever zitten.”

Antwoord Esther brutaal, draait haar hoofd van hem weg en zet haar voeten tegen het dashboard van de auto aan. Ricardo vind dat het nu wel klaar is met het kinderachtige gedrag van zijn vrouw. Hij besluit haar een handje te helpen en klikt haar gordel vast los.

“Als jij nu niet heel snel uit die auto komt jongedame dan help ik je een handje!”

Zegt hij dan met een kalme stem waaruit Esther duidelijk opmaakt dat hij er wel plezier in heeft, maar ook niet langer wil wachten. Enkel Esther is in een enorm opstandige bui omdat ze echt geen zin heeft in het pak slaag wat ze direct zal gaan krijgen.

“Tsss.. wat wil je doen dan?!”

Begint ze brutaal.

“Ik blijf hier wel even zitten tot dat jij op andere gedachten komt en ik gewoon netjes mensen en vrienden die er al zijn kan begroeten op een nette manier! Dat is misschien iets waar jij lering uit kan trekken!”

Ricardo is er na haar brutale opmerking helemaal klaar mee. Pakt zijn vrouw haar benen vast en draait haar zo de auto uit, vervolgens pakt hij haar arm vast en trekt haar op een rustige manier de auto uit waarna hij zijn vrouw direct omdraait en onder zijn andere arm vast klemt. Hij geeft haar drie ferme tikken midden op haar billen en zet haar vervolgens weer recht. Esther is zo onder de indruk van zijn directe aanpak dat ze verbaasd naar haar man staat te kijken die vervolgens de auto netjes afsluit, weer op haar afkomt lopen en haar stevig bij haar arm vast pakt om haar op die manier richting het huis te begeleiden….

Na een tijdje word Esther uit haar gedachten getrokken doordat Ricardo ineens vlak achter haar staat. Met kalme maar duidelijke woorden fluistert hij in haar oor.

“Jij blijft hier netjes staan! Ik ga even met de andere Dom’s de koffers uit de auto halen en laat me er niet achter komen dat je lekker gaat staan kletsen met de meiden! Is dat duidelijk Esther?!”

“Ja Ricardo.”

Antwoord Esther bedeesd. Zodra de mannen weg zijn om de koffers op te halen schrikt Esther op van Bianca een spankee die ze ook van de discordgroep heeft leren kennen. Ricardo en zij hebben al vaker met hun afgesproken voor de gezelligheid en samen zijn ze ook wel uit eten geweest. Ze zijn goede vrienden geworden met Bianca en Rob de man van Bianca.

“Hey mop. Wat heb je nu weer uitgevreten?”

Vraagt Bianca aan Esther. Esther kijkt Bianca met smekende ogen aan en antwoord.

“Bianca alsjeblieft. Ik vertel je straks alles maar als Ricardo me nu ziet kletsen met jou dan krijg ik nog meer problemen!”

“Nee joh, die komt daar echt niet achter. Voor hun binnen komen ben ik alweer weg en Suzie staat op de uitkijk. Daarnaast zijn wij de enige die nog in huis zijn, de rest is naar buiten of op de slaapkamer.”

Knipoogt Bianca naar haar. Maar wat Suzie niet gezien heeft en wat Bianca niet weet is dat haar man Rob met Ricardo en Hans, de man van Suzie afgesproken heeft, dat hij even via de zijweg achterom zou lopen en via de achterdeur naar binnen zou gaan om het stelletje stuiterballen in de gaten te houden. Hij kent zijn vrouw goed en die zal vast heel nieuwsgierig zijn waarom Esther direct in de hoek gezet is. Daarnaast zijn ze goede vriendinnen en vreten ze samen ook genoeg ongein uit. Hij staat al eventjes in de keuken en hoort en ziet via een kiertje van de deur dat dus ook zijn vrouw weer eens flink ongehoorzaam is, maar besluit nog even te wachten. “Dit gaat leuk worden!, Jij bent straks voor mij jongedame!” Denkt hij bij zichzelf.

“Bianca! Ze komen er altijd achter! Dat weet je toch. Alsjeblieft ik praat straks met je.”

“Maar ik heb nu Suzie op de uitkijk staan Esther, wees gerust die roept echt wel als ze terug komen!”

Toch is Esther er niet gerust op en vreest voor meer straf en ze heeft het al zo bont gemaakt. Maar ze kan haar vriendin ook niet teleurstellen.

“Ik heb me gewoon vreselijk misdragen tegenover Ricardo en ben echt heel erg tegen hem tekeer gegaan en brutaal geweest.”

“Was je boos?”

“Ja echt heel erg waardoor ik enorm onredelijk werd en daarom ga ik straks straf krijgen, maar alsjeblieft ga nu weg voor je het erger maakt voor me. Ik vertel je straks echt de rest.”

Maar Bianca heeft geen zin om weg te gaan, ze is veel te nieuwschierig. Ze pakt stiekem een pakje sigaretten uit haar broekzak en steekt er twee op. Een voor Esther en een voor haar zelf.

“Ohhhh, Bianca! Jij moest toch stoppen?”

“Sssttt, ja weet ik, maar af en toe heb ik er gewoon eentje nodig! Hier neem even een paar hijsen. Als de mannen terug komen dan geef ik die van mij aan Suzie.”

“Jah lekker dan! En die van mij dan? Waar moet ik die laten?!”

Fluisterd Esther in halve paniek.

“Ohw die gooi ik wel even gauw bij de achterdeur naar buiten. Komt goed schat.”

“Mooi” Denkt Rob. “Dan zal ik je op heterdaad kunnen betrappen!” Hij heeft al een sadistische glimlach en plezier als hij denkt aan haar geschrokken gezicht dat ze zal trekken en het stamelen wat ze zal doen om zich onder haar straf uit proberen te praten.

Esther neemt snel de sigaret van Bianca aan en neemt een paar hijsen. Ze kijkt om zich heen.

“Heb je ook aan een asbak gedacht?”

“Ohw shit, ja pak ik even!”

Bianca loopt weg en Esther neemt nog een trekje van haar sigaret. Verschrikt kijkt ze naar de deur die naar de keuken gaat. Ze dacht er echt iets te zien bewegen en krijgt een warm gevoel en tintelingen van de schrik. Bianca valt haar geschrokken gezicht direct op.

“Wat is er Esther? Zag je wat?”

“Ik denk dat ik wat zag, maar ik weet het niet zeker. Ga eens kijken!”

Fluisterd ze.

“Jah, echt niet! We drukken die sigaretten wel in dit bakje uit, maar die keuken ga ik niet in nu!”

Antwoord Bianca iets harder dan ze wil en half paniekerig. Ze weet heel goed wat Rob zal doen als hij haar met een sigaret en of zo pratend met Esther zal zien.

De deur zwaait met een flinke zwaai open en daar staat Rob, haar man. Bianca trekt direct wit weg en Esther slaakt een gilletje van schrik en begint dan zenuwachtig te lachen. Zelfs Suzie veert op! Ze stond zo geconcentreerd op te letten dat ze echt behoorlijk schrikt en haar het huilen meer nader staat dan het lachen.

“Zo jongedames, ja ook jij Suzie! Wat zijn we hier allemaal aan het uitspoken?! Jullie lijken wel op een stelletje pubers zo!”

Hij kijkt de dames even streng aan, maar geen van de dames durft wat te zeggen en voelen zich behoorlijk betrapt op hun ongehoorzaamheid. Esther kijkt even naar Bianca met een blik van “Ik zei het toch! Ze komen er altijd achter!” Dan pakt Rob zijn vrouw stevig bij haar arm vast en kijkt haar streng aan.

“Zou jij niet stoppen met roken en Esther met rust laten?!”

Bianca kan van de schrik geen woord uit haar mond krijgen en staart wat van Rob naar Esther en dan naar haar sigaret.

“Doe die sigaret maar even uit! Jij ook Esther!”

De meiden gehoorzamen en Suzie blijft verloren bij het raam staan staren naar het gebeuren. Zodra de dames hun sigaret hebben uitgemaakt pakt Rob de asbak van Bianca over en zet die op het kastje naast de deur. Dan draait hij zijn vrouw om, klemt haar vast onder zijn arm en geeft haar een paar ferme tikken op haar broek. Bianca geeft een gilletje bij elke tik. Na vijf tikken zet Rob zijn vrouw naast Esther in de hoek, maakt haar broek los en trekt haar broek en slip tot op haar knieën naar beneden.

“Blijf jij hier zo maar even staan!”

Dan richt hij zich op Esther.

“Volgens mij had jij mijn vrouw ook gewoon kunnen negeren en netjes kunnen blijven staan! Geloof me maar dat Ricardo hier van gaat horen!”

Esther kijkt Rob met een smekende blik aan, maar Rob is daarvoor niet te paaien en geeft ook Esther een paar flinke tikken tegen haar billen. Esther geeft een gilletje van schrik. Ze had al wel eens eerder een tik van Rob gehad maar niet zo hard.

“En nu blijven jullie hier beidde netjes stil staan en wil ik niks van jullie horen! Hebben jullie dat begrepen dames?!

“Ja Rob.”

Antwoorden ze stilletjes tegelijk.

“Goedzo! Suzie! Kom jij ook maar even hier!”

Met tranen in haar ogen komt Suzie met lood in haar schoenen naar Rob toegelopen.

“H-het spijt me Rob.”

Zegt ze zodra ze bij hem staat. Rob weet dat Suzie nog niet zolang met Huiselijke discipline in haar leven te maken heeft dus doet hij bij haar voorzichtiger neemt hij zichzelf voor. Met een kalme maar strenge stem begint hij haar een preek te geven.

“Waarom laat je, je nou overhalen door die twee stoute meiden? Je weet toch dat ze zichzelf altijd in de problemen werken?! En nu heb je, jezelf er ook bij betrokken, want ik weet zeker dat Hans ook jou nu een stevig pak op je blote billen zal geven Suzie!”

Suzie begint licht te huilen. Ze is ook zo van Rob geschrokken. Zeker toen ze zag hoe hard hij Bianca en ook Esther op hun billen gaf. Dit was ook de eerste keer dat ze met gelijkgestemden een heel weekend door zou brengen en ze had niet verwacht dat andere Dominanten ook de andere meiden zouden kunnen straffen. Ze had er zeker wel over gefantaseerd en het er met Hans over gehad, maar nu het moment daar is vind ze het heel erg spannend. Bianca en Esther krijgen medelijden met haar en willen eigenlijk wat zeggen, maar als Rob zo boos is kunnen ze maar beter hun mond dicht houden. Rob besluit dat hij het verder over zal laten aan Hans en dirigeert Suzie met een zachte tik tegen haar billen ook de hoek in naast Bianca en Esther.

“Blijf ook jij hier maar even staan en gedraag jullie nu dames, want jullie maken alles enkel maar erger voor jullie zelf!”

Als Rob de meiden netjes naast elkaar tegen de muur aan heeft staan loopt hij rustig naar de bank en bekijkt de meiden eens goed. De zenuwachtige spanning die de meiden hebben voor wat hun te wachten staat is gewoon voelbaar. Hij grinnikt in zichzelf. “ Wat zijn die twee toch altijd stout! Arme Suzie, maar ze heeft het over zichzelf heen geroepen en dat zal ze straks voelen ook!” Na een korte tijd komen ook Ricardo en Hans weer binnen lopen.

“Ze hebben zich dus niet gedragen zie ik?!”

Begint Ricardo het gesprek.

“Suzie! Van jou had ik meer verwacht jongedame!”

Zegt Hans. Rob kijkt de twee andere mannen lachend aan.

“Volgens mij hebben we een klusje te klaren heren! En misschien is het beter om het maar direct te doen!”

Ricardo geeft Rob een klap op zijn schouder.

“Ik denk dat je daar helemaal gelijk in hebt vriend.”

Esther kan wel door de grond zakken als ze de mannen zo hoort praten en Bianca knijpt haar billen al bij elkaar. Suzie is gestopt met huilen, maar voelt de tranen in haar ogen prikken. Ondertussen verteld Rob aan Hans en Ricardo wat de meiden hebben uitgevreten terwijl hun de koffers ophaalden.

“Ik denk dat jij, voordat we met de volgende straf beginnen eerst nog wat met Esther af te rekenen hebt?”

Zegt Rob dan tegen Ricardo.

“Inderdaad!

Antwoord Ricardo met een sadistische glimlach.

Esther! Hierkomen!”

Als Esther haar man haar naam hoort roepen zakt de moed haar in de schoenen. Haar geest wil wel gehoorzamen maar haar benen werken niet mee. Maar de volgende woorden

“Maak het nu niet erger voor jezelf Esther en kom hier!”

Van haar man en de geruststellende blik van Bianca brengt haar in beweging. Langzaam loopt ze met haar blik op de grond gericht richting haar man. Ze hoort een stoel schuiven en kijkt op. Even blijft ze weer vertwijfelt staan als ze ziet dat haar man de stoel precies midden in de grote huiskamer voor de bank gezet heeft, zodat Hans en Rob mee kunnen kijken hoe ze gestraft zal worden.

“Ohw Ricardo alsjeblieft! Kunnen we niet gewoon even naar onze slaapkamer gaan?”

“Zeker niet! Jij hebt er zelf voor gezorgd dat ik op zo’n onbeleefde manier binnen moest komen met jou, dus mogen Rob en Hans van mij ook meekijken hoe jij gestraft zal worden voor dit onbeleefde en kinderachtige gedrag van jou.”

Esther wordt weer boos. Ze had hem gezegd dat het onbeleefd was en hij nam haar toch op zo’n manier mee. Dat is dan toch niet haar schuld dat ze zo zijn binnen gekomen! Ze wil dit ook tegen Ricardo zeggen, maar als ze zijn strenge blik ziet met een flinke waarschuwing in zijn ogen doet ze het toch maar beter niet. Stampend loopt ze op hem af en Ricardo begint te lachen.

“Haha, echt Esther af en toe ben je echt net een puber!”

Maar tijd om boos te antwoorden krijgt Esther niet. Voor ze het goed en wel in de gaten heeft ligt ze al over haar man zijn knie. Hard begint hij haar op haar billen te slaan en heeft ze moeite met stil liggen.

“Lig stil Esther! Je hebt zelf je zo kinderachtig gedragen dus onderga dan ook nu netjes je straf!”

“Dat probeer ik ook Ricardo!”

Antwoord Esther piepend en iets te brutaal. Ricardo beantwoord haar brutaliteit met een paar ferme tikken op haar bovenbenen voordat hij zijn straf verder voortzet.

“Iets minder brutaal Esther! Volgens mij is het nu niet het juiste moment om daarmee door te gaan!”

“Auw…Neee…h-het sssspijt meee!”

Begint Esther nu echt te piepen. Ricardo Geeft haar nog een paar stevige tikken op haar billen en laat Esther dan overeind komen.

“Netjes staan blijven, ik moet even wat pakken.”

Zegt hij met een sadistische en geheimzinnige glimlach. Esther voelt de bui al hangen, want altijd als ze zich zo brutaal en kinderachtig gedragen heeft krijgt ze met de haarborstel en daarna nog met de cane. Ricardo rommelt wat tussen de koffers en haalt inderdaad de haarborstel en de cane tevoorschijn. Voorzichtig kijkt ze even in de richting van Hans en Rob die ook al met een sadistisch glimlachje op de bank naar het gebeuren zitten te kijken. Esther wil het liefst hard weg rennen en voelt de tranen in haar ogen prikken.

“Doe je slip maar uit Esther, die heb je voorlopig niet nodig!”

Zegt Ricardo dan streng maar met een glimlach van plezier. Esther begint te koken. “Hij vind dit veel te leuk!” Denkt ze bij zichzelf. Ze vind haar man echt gemeen nu. Ookal heeft ze zijn straf echt wel verdient maar ze voelt zich zo vernederd. Ze is van mening dat hij haar best mee had kunnen nemen naar de slaapkamer voor haar straf, ze had immers zelf nog aangegeven hoe onbeleefd het was. Ze wil enorm tegen Ricardo uitvallen, hem uitschelden voor alles wat lelijk is, maar als ze de boze en doordringende blik van haar man opvangt houd ze zich in. Gehoorzaam, maar met een opstandige blik in haar ogen trekt ze haar slip uit en overhandigd die aan haar man. Ricardo pakt haar slip aan en stop die in zijn broekzak. Dan gaat hij weer op de stoel zitten en klopt op zijn been.

“Kom maar weer hier jongedame!”

Langzaam stroopt hij haar jurkje omhoog om haar billen bloot te maken. Esther voelt zich flink vernederd, maar blijft stil liggen. Ze rilt even als ze het koude hout van de haarborstel op haar billen voelt.

“Waarvoor wordt je nu gestraft Esther?”

Vraagt Ricardo haar. Ze wil eigenlijk geen antwoord geven maar diep van binnen weet ze dat ze dan extra slaag zal krijgen en antwoord toch maar wel.

“Omdat ik me brutaal en kinderachtig gedragen heb Ricardo.”

Antwoord ze daarom maar bedeesd, al hoort Ricardo haar woede in haar antwoord heus wel. Ricardo geeft haar een paar harde tikken van links naar rechts op haar billen. Esther grijpt de stoelpoot met haar ene hand vast en met haar andere hand de broekspijp van haar man. Ze bijt haar tanden op elkaar van de scherpe pijn. Ze heeft niet eens in de gaten dat ze haar adem inhoudt tot Ricardo weer even stopt. Ze ademt uit, haar ademhaling is sneller en ze probeert de pijn weg te zuchten. Ricardo ziet aan de lichaamstaal van zijn vrouw dat ze het moeilijk begint te krijgen “mooi zo!” Denkt hij, “ze begint haar lesje te leren.”

Bij Suzie en Bianca spelen de zenuwen nog hoger op nu ze horen hoe hard Ricardo, Esther op haar billen geeft. De gilletjes, het piepen en smeekgebeden van Esther helpen ook niet echt om rustiger te worden. Vooral Suzie raakt een beetje in paniek. Hans valt het op en besluit even naar zijn vrouw toe te lopen. Zacht Fluisterd hij in haar oor.

“Jij bent hierna aan de beurt! Aangezien je billen nog niet zo getraind zijn, zal ik je iets sparen, maar voelen zal je het zeker!”

Na dat gezegd te hebben loopt hij weer terug naar de bank, zijn vrouw iets gerustgestelder achterlatend.

“Vind je het slim van jezelf dat je, je zo gedragen hebt tegenover mij jongedame?!”

Vraagt Ricardo aan Esther.

“Nee, zeker niet Ricardo, het spijt me echt.”

Ricardo zet het pak slaag met de haarborstel voort. Af en toe pakt hij haar bovenbenen mee in het pak slaag. Esther krijgt het nu heel moeilijk en probeert zich los te maken uit de greep van Ricardo. Ze probeert haar billen weg te draaien en begint flink te schoppen met haar benen. Ricardo stopt even.

“Lig stil Esther!”

“J-ja Ricardo, d-dat probeer ik echt, m-maar het lukt me niet.”

Snikt ze. Ricardo besluit haar te helpen en trekt haar door over zijn ene been en zet zijn andere been over de benen van Esther heen. Dan pakt hij haar hand en pint deze op haar rug vast.

“Nee, nee, nee! Alsjeblieft Ricardo, h-het spijt me e-echt h-heel erg!”

Huilt Esther.

“Ohw dat geloof ik meisje, maar we zijn nog niet klaar.”

Na zijn antwoord zet Ricardo direct het pak slaag voort en kan Esther geen kant meer op. Ze huilt met lange uithalen en hangt slap over de schoot van Ricardo. Na een tijdje stopt Ricardo en streelt hij haar rug en billen tot ze rustiger is. Als ze eenmaal rustig is helpt hij haar voorzichtig overeind. Esther snikt nog wat na en droogt haar tranen met de rug van haar hand. Ricardo neemt haar nog niet in zijn armen en dat kost hem wel enige moeite. Kalm zegt hij.

“Ga maar weer terug in de hoek staan.”

Snikkend loopt Esther terug naar de hoek, Ricardo loopt achter haar aan en als ze in positie staat vouwt hij haar jurkje tot boven haar billen omhoog.

“Netjes staan blijven! Je krijgt er straks nog six of the best met de cane en dan is je eerste straf voorbij en gaan we het daarna eens even hebben over je gedrag van nu net. Stiekem in de hoek roken en kletsen terwijl je al straf zou krijgen! Niet een heel slimme zet van je!”

“J-ja Ricardo.”

Antwoord Esther snikkend. Naast haar word Suzie door haar man Hans meegepakt. Schoorvoetend ziet ze Suzie uit haar ooghoek verdwijnen. Op kalme toon begint Hans.

“Zo, jongedame! Kijk me eens even aan!”

Met moeite en met de tranen al in haar ogen kijkt Suzie zenuwachtig haar man aan.

“Van jou had ik meer verwacht! Ik heb je in de auto op de weg hier naartoe nog gewaarschuwd om je niet in te laten met de ongein van Bianca en Esther en dat je het anders wel zou voelen. Jij wil bratten en dat is prima, maar dan zal je nu ook de consequenties moeten aanvaarden.”

Suzie draait haar ogen naar beneden en Hans pakt haar kin vast.

“Kijk me aan Suzie!”

“H-het spijt me Hans. Ik zal me verder gedragen.”

“Zo makkelijk ga je hier niet mee weg komen jongedame!”

Hans neemt plaats op de stoel voor de bank en tikt op zijn schoot.

“Kom jij maar eens even hier!”

Esther en Ricardo: het weekend (1)

Boos stapt Ricardo met zijn vrouw Esther richting het huis waar ze dit weekend samen met een paar andere stellen verblijven. De andere stellen hebben ze leren kennen via een groep op discord waar ze beidden lid van zijn.

“Ohw Ricardo, ik bedoelde het niet zo!”

Probeert Esther nog om haar man in een beter humeur te brengen.

“Als jij denkt dat je, je zo tegen mij kan gedragen dan heb je het goed mis jongedame!”

Ohw, wat haat Esther het als haar man zo boos is op haar. Ze had het inderdaad ook anders kunnen zeggen, maar ze was boos en als ze boos is wordt ze gewoon onredelijk, dat weet ze zelf ook wel. Ze bedoelde het niet zo en had al spijt toen ze het net gezegd had.

“Het spijt me echt Ricardo! Kunnen we er niet gewoon even over praten? Ik wil niet zo het weekend beginnen! Alsjeblieft!”

Half struikelend word ze door haar man aan haar arm meegevoerd richting het huis. Ze probeert zich los te trekken uit zijn greep, maar met een ferme tik tegen haar billen stopt ze haar tegenstribbelige gedrag.

“Auw!”

“Daar had je eerder over na moeten denken Esther! Je weet heel goed dat ik dit gedrag van je afkeur! En praten dat doen we zo ook even, maar wel op mijn manier!”

In een snelle pas loopt Ricardo door richting het huis, zijn vrouw stevig vast bij haar arm. Ze is stil nu en laat zich bedeesd meevoeren. Bij het huis aangekomen maakt Ricardo de deur met een zwaai open en loopt met Esther door de hal naar de grote huiskamer. Enkele stellen zijn al aanwezig en kijken op van hun gesprekken naar het stel dat net binnen komt. De meeste stellen kennen Ricardo en Esther al een tijdje en hebben ze ook goed vriendschappelijk contact mee. Maar dat maakt de situatie waarin Esther nu beland is niet makkelijker voor haar. Esther voelt zich nog kleiner worden en zou nu liever onzichtbaar zijn. Ze voelt de ogen in haar richting prikken, maar durft nu niet rond te kijken. Ricardo loopt door naar een hoek van de kamer en met een ferme tik dirigeert hij zijn vrouw de hoek in.

“Je kent de positie Esther! Ik kom zo bij je en dan zullen wij eens even praten over jou gedrag van net!”

“Ja Ricardo.”

Antwoord Esther bedeesd. Netjes gaat ze in de hoek staan zoals ze thuis ook vaak staat met haar handen in haar nek. Ze hoort Ricardo bij haar weglopen en de andere stellen begroeten. Ze voelt zich zo naar dat ze nu al kan gaan huilen, maar knippert de tranen weg.

“Sorry voor deze binnenkomst mensen, geloof me dat Esther zo even haar lesje gaat leren en ook straf zal krijgen omdat ik jullie niet gewoon netjes met haar samen kan begroeten. Mijn excuses voor mijn vrouw.”

Esther krimpt in elkaar bij het horen van haar man zijn woorden. Ze wil een opmerking maken, maar houdt die slim voor zich. Ze wil het nu niet erger maken dan dat het al is. Terwijl ze haar man vrolijk met de andere stellen hoort praten en groeten dwalen haar gedachten af naar hoe het zover gekomen is dat ze hier nu staat. Ze hadden het zo leuk die morgen en waren echt heel vrolijk en gezellig samen…

Langzaam wordt Esther wakker en voelt naast zich maar Ricardo is al uit bed. Ze rekt zich eens goed uit. Vandaag is de dag dat ze eindelijk eens samen een weekend weg gaan. Ze heeft zoveel over het weekend gezeurd en was zo blij dat Ricardo eindelijk instemde dat ze ook mee zullen gaan. Een heel weekend samen met gelijk gestemden. Even echt tijd voor elkaar!

Net als Esther zich nog even om wil draaien omdat het bed zo lekker warm en zacht is zwaait de deur open en komt vrolijk hun dochtertje binnen rennen.

“Ik ga vandaag logeren mama!”

Lacht ze vrolijk.

“Ja dat weet ik meisje, heb je er zin in?”

“Jaaaa!”

Kirt het meisje vrolijk. Dan trekt ze een serieus en geheimzinnig gezichtje.

“Kom je uit bed mama?”

Ze legt een vingertje tegen haar lippen.

“Ssst, ik mag van papa niks zeggen, maar hij heeft een lekker ontbijtje voor ons gemaakt mama.”

Ze lacht er vrolijk bij.

“Ohw echt?.. Lekker, dan kom ik zeker maar eens snel uit bed.”

“Jaaa! Kom op mama, ik heb honger.”

Esther zwaait lachend de dekens van zich af en pakt uit de kast even gauw een joggingbroek en een t-shirt. Gapend trekt ze die snel aan en pakt de hand van haar dochtertje vast die bij de deur op haar is blijven wachten. Langzaam loopt ze op haar dochters tempo de trap af en de hal in. Bij de deur blijft haar dochter staan.

“Ogen dicht mama, het is een verrassing.”

Zegt ze met een knipoog. Esther moet moeite doen om haar lach in te houden en doet haar ogen dicht. Voorzichtig doet haar dochter de deur open en trekt Esther voorzichtig begeleidend naar de keuken. Ricardo kijkt glimlachend naar zijn vrouw en dochter. Hij is dankbaar hun in zijn leven te hebben. Esther is af en toe een opvliegend en ondoordachte jongedame. En dan nog maar te zwijgen over haar eigenwijze en bijdehandte gedrag af en toe. Maar hij houdt zielsveel van haar en juist dat eigenlijk slechte stukje van haar, daar houdt hij het meest van. Hij zal haar daarin nooit teveel willen veranderen. Het houdt hun relatie sterk en spannend. Hij vind het heerlijk om haar dan te zien strijden met haar gedachten. Na te zien denken over haar gedrag en vooral de spijt in haar ogen als ze weet hoe laat het is. Maar vooral de intimiteit die ze samen nadat hij haar weer even stevig op haar plek gezet heeft hebben.

“Je ogen mogen open mama. Kijk maar!”

Roept hun dochter vrolijk. Esther doet haar ogen open en kijkt verrast.

“Ohw wat lief! Hebben jullie dit samen gedaan?”

“Nee. Papa heeft dit gedaan mama!”

Lacht ze vrolijk.

“Lief he van papa.”

“Ja heel lief, zullen we hem dan maar een een dikke knuffel geven?”

“Jaaa!”

Vrolijk rent hun dochter richting Ricardo en geeft hem een dikke knuffel. Esther loopt vrolijk naar haar man en geeft hem een knuffel en een zoen.

“Goedemorgen schat, dankjewel.”

Zegt Esther vrolijk.

“Graag gedaan lieverd, ga gauw zitten anders worden de broodjes koud. Eet smakelijk dames.”

Als ze samen ontbeten hebben gaat Esther even douchen en aankleden. Ricardo zet ondertussen, nadat hij hun dochter op de bank voor de tv heeft geïnstalleerd, de koffers in de auto. Ze moeten zo eerst hun dochter afzetten bij zijn ouders en dan hebben ze nog een flink stuk te rijden voordat ze bij het huisje wat de groep gehuurd heeft aankomen. Als Esther beneden komt kijkt Ricardo goedkeurend naar haar. Ze ziet er prachtig uit in dat zwarte jurkje. Als hun dochter nu niet bij hun was geweest dan zou hij nog even terug naar boven gaan met zijn vrouw.

“Je ziet er heerlijk uit lieverd!”

“Dankje schat!”

Glimlacht Esther geheimzinnig. Snel gaat Ricardo verder met zijn bezigheden om alles in orde te brengen voor vertrek. Esther helpt ondertussen hun dochter met haar schoentjes. Als alles klaar is dirigeert Ricardo zijn vrouw en dochter vast naar de auto en controleert hij het huis of alles dicht is en uit staat en sluit daarna met een goed gevoel de deur.

“Zijn jullie er klaar voor dames?”

“Jaaaaa!”

Zingen ze beidde in koor. Als ze eenmaal bij de ouders van Ricardo aankomen begint hun dochter wat te huilen.

“Wat is er meisje?”

Vraagt Esther bezorgd.

“Ik wil met jullie mee Mama!”

Snikt ze zielig. Esther krijgt medelijden met haar, maar Ricardo zegt resoluut dat het niet kan. Esther kijkt haar man even boos aan en stapt de auto uit.

“Kom maar moppie. Je gaat het vast heel gezellig hebben bij Opa en Oma.”

Snikkend stapt hun dochter de auto uit en Esther tilt haar troostend op.

“Ik wil niet meer logeren Mama.”

Snikt hun dochter. Ricardo kijkt zijn vrouw even streng aan. Hij ziet dat ze toe wil geven aan hun dochter haar sterke zin doordrijvende wil. Hij weet dat ook hun dochter weet hoe gevoelig zijn vrouw daarvoor is. Esther kijkt gauw weg uit zijn blik. Ze heeft enorm veel zin in het weekend maar wil zich ook niet het hele weekend zorgen maken om hun dochter.

“Zullen we toch maar even naar binnen gaan bij Opa en Oma, dan zien we daar wel even hoe je je dan voelt ok?”

Daar stemt hun dochter mee in en samen lopen ze naar de deur die al open zwaait voor ze aangebelt hebben.

“Hey!! Daar zijn jullie dan eindelijk, heb je zin in het weekend Emily?”

Vraagt de vader van Ricardo vrolijk aan hun dochter. Emily klemt zich stevig vast aan Esther en begint dan vreselijk te huilen.

“Ohw jeetje, heb ik wat verkeerds gezegd?”

Vraagt de vader van Ricardo dan met een schuldige blik in zijn ogen.

“Nee zeker niet Pap! Emily heeft even een momentje, maar dat gaat zo wel over. Vanmorgen had ze er heel veel zin in en was ze al erg vroeg wakker. Ze kletste me de oren van het hoofd over dat ze vandaag ging logeren! Maar nu dit meisje weet dat Papa en Mama ook een weekendje weg gaan samen wil ze met ons mee en dat kan niet.”

“Nee, dat kan niet, maar wij gaan het ook heel leuk hebben samen Emily! Zullen we dan maar even koffie gaan drinken? Koffie met appeltaart, die heeft je Oma gisteren nog speciaal staan bakken voor vandaag.”

“Heerlijk! Dan blijven we zeker nog even een kop koffie doen! Maar ik wil eerst even met mijn vrouw praten! Dus kan jij Emily alvast even mee naar binnen nemen Pap?”

De vader van Ricardo ziet de serieuze blik in zijn zoons ogen en besluit dat het dat inderdaad beter is om Emily vast met zich mee te nemen naar binnen toe. Zelf heeft hij met zijn vrouw ook een traditioneel huwelijk en hij weet van zijn zoon door bepaalde gesprekken die ze samen voeren dat hij ook een traditioneel huwelijk heeft. Maar ook door de geloften die Esther bij de bruiloft uitsprak. En die keer dat zijn zoon zijn vrouw even meenam naar hun schuurtje zal hij ook niet snel vergeten.

“Kom je mee Emily? Mama en Papa komen zo ook.”

Hij pakt Emily van Esther over en snikkend laat Emily zich door haar Opa mee naar binnen nemen.

“Ik lust geen koffie Opa.”

Snikt ze nog wat na, haar Opa begint te lachen.

“Voor jou hebben we lekker een glaasje appelsap of limonade en dat lust je wel.”

“Ja, dat lust ik wel Opa!”

Antwoord Emily al vrolijker en dan verdwijnen ze door de gangdeur naar binnen. Ricardo kijkt zijn vrouw streng aan. Hij ziet dat ze haar blik eerst weg wil draaien maar hem dan brutaal en boos aankijkt. Zijn blik wordt nog serieuzer en Esther ziet de waarschuwing in zijn ogen, maar ze is boos en trekt zich weinig van de waarschuwing aan. Ze weet dat haar man wel gelijk heeft met wat hij tegen zijn vader zei, maar wil en kan door haar gevoelige aard daar nu niet aan toegeven.

“Esther! Je weet dat Emily momenteel gewoon met ons mee wil omdat wij ook een weekendje weg gaan! Ze is haar zin aan het doordrijven! Als wij gewoon weer naar huis zouden gaan dan had ze echt niet mee gewild, maar bij Opa en Oma willen logeren. Jij bent veel te gevoelig voor haar traantjes en dan geef je gewoon overal aan toe! Dat kan echt niet Esther! Op sommige momenten moet je echt even wat strenger zijn en tijd voor jezelf pakken!”

“En als ze nu gewoon heimwee heeft he?! En echt niet wil?! Ben jij dan zo bruut dat je haar gewoon achter laat?! Ja jij wel! Maar ik niet!”

Esther wil boos naar binnen stappen maar Ricardo pakt haar arm stevig vast.

“Nu moet je eens goed luisteren jongedame! Jij stopt nu met deze houding of ik neem je even mee naar het schuurtje van mijn vader en moeder. Heb je me goed begrepen?!”

Esther wil nu geen pak op haar billen. Zeker niet hier. Ze herinnert zich de laatste keer dat haar man haar mee nam naar het schuurtje van zijn ouders nog maar al te goed en ook de schaamte die ze toen had bij het terug naar binnen gaan. Ze is nog steeds boos, maar geeft toe.

“Ja Ricardo, het spijt me, maar ik wil me niet het hele weekend zorgen maken om Emily.”

De tranen prikken in haar ogen en ze probeert ze weg te knipperen. Ricardo ziet dat zijn vrouw het moeilijk heeft en trekt haar tegen zich aan.

“Je hoeft je geen zorgen te maken meisje. Ze gaat het heel leuk hebben. Ook jij weet dat mijn ouders uitjes gepland hebben voor haar. Ze gaan zelfs naar een dierentuin.”

“Ja ik weet het, maar als ze zo verdrietig is dan vind ik het gewoon heel moeilijk om haar achter te laten.”

“Dat weet ik en dat siert je ook. Maar soms moet je echt strenger zijn. Zullen we maar naar binnen? Ik heb wel zin in een stuk appeltaart voordat we verder moeten, want het is nog twee uur rijden voordat we in België zijn.”

Esther geeft haar man nog een dikke knuffel en kust hem dan teder.

“Ja laten we dat maar doen. Veel beter dan dat stomme schuurtje!”

Ricardo grinnikt om zijn vrouw haar bijdehandte opmerking en met een zachte tik tegen haar billen en een knipoog stuurt hij haar voor zich uit naar binnen en sluit de deur achter zich. Als ze in de huiskamer komen groet de moeder van Ricardo hen hartelijk en zit Emily vrolijk te spelen met een boerderijsetje wat ze van de ouders van Ricardo gekregen heeft.

“Mamaaa, Papaaa, kijk eens wat ik gekregen heb!”

Ze probeert het boerderijtje met haar kleine handjes op te tillen.

“Ohw wat mooi en wat lief van Opa en Oma!”

Antwoord Esther. Ricardo kijkt er glimlachend naar.

“Heb je Opa en Oma wel bedankt en een knuffel gegeven?”

“Ja Papa, dat heb ik echt gedaan.”

Zucht de kleine dame. Ricardo grinnikt om zijn dochter.

“Net zo bijdehand als haar moeder!”

Grapt hij. Esther kijkt haar man met een vrolijke maar bijdehandte glimlach aan en neemt dan plaats op de bank in de huiskamer. Ricardo gaat naast haar zitten en samen genieten ze van de appeltaart. Als het eenmaal tijd is om weg te gaan wil Emily nog even moeilijk gaan doen. Ricardo kijkt zijn dochter eens even streng aan en Emily weet dat als Papa zo kijkt en ze door gaat zeuren, ze op een stoeltje in de hoek gezet wordt door hem en dat vind ze niet leuk. Dus geeft ze haar moeder en vader maar een knuffel. Bij Esther begint ze toch weer wat te huilen, maar Ricardo pakt zijn vrouw bij haar hand en dwingt haar zo zich los te maken uit de knuffel met haar dochter.

“We moeten gaan schat, Emily heel veel plezier moppie! Tot Maandag en Pap en Mam bedankt dat jullie dit weekend en Maandag even op Emily willen passen.”

Zegt hij resoluut. De vader en moeder van Ricardo geven hun ook nog een dikke knuffel en wensen hun veel plezier samen.

“Geen probleem zoon! Wij gaan het ook heel leuk hebben hier!”

Antwoord zijn vader en de moeder van Ricardo pakt Esther even bij zich in een knuffel waardoor Ricardo zijn vrouw los moet laten. Haar man kijkt even streng naar haar. Ze weet dat ze zich niet met haar zoons huwelijk mag bemoeien van haar man, dat heeft hij haar al een keer heel duidelijk gemaakt, maar daar trekt ze zich nu weinig van aan en went haar blik op Esther.

“Het komt helemaal goed meis, maak je geen zorgen. Ze huilt misschien eventjes maar daarna zal ze zeker wel bijtrekken en als het echt niet gaat dan bel ik je, belooft.”

Dat stemt Esther geruster, ze knikt gerustgesteld en loopt met haar man mee richting de auto. Inmiddels is Emily weer tranen met tuiten aan het huilen maar door de blik van Ricardo stapt Esther toch de auto maar in. Ze zwaaien zijn ouders en Emily uit en rijden dan rustig richting België. Esther is al de hele tijd erg stil in de auto. Normaal is ze altijd erg vrolijk en zingt ze luidkeels mee met de muziek. Ricardo heeft nog speciaal deze cd voor haar gebrand voor onderweg omdat hij weet wat haar lievelingsnummers zijn en ze graag muziek luisterd onder het auto rijden. Maar Esther is er met haar hoofd niet bij. Ze is boos op de manier hoe ze afscheid heeft moeten nemen van haar dochter en heeft nu helemaal geen zin meer in het weekend.

“Esther? Is er wat? Je bent zo stil.”

Vraagt hij haar uiteindelijk kalm en lieflijk.

“Je bent een bruut!”

Schiet Esther uit haar slof, ze is zo boos en neemt geen blad voor haar mond. Ook niet als haar man steeds bozer gaat kijken, hij klemt zijn kaken op elkaar en probeert ondanks zijn boosheid goed op de weg te letten.

“Eikel dat je er rond loopt! Je hebt me op een klote manier afscheid laten nemen van onze dochter! Ik heb al helemaal geen zin meer in dat stomme weekend, draai alsjeblieft om naar huis en slaap maar lekker op de bank! Want met zo’n eikel als jij momenteel bent wil ik het bed niet delen!”

Zodra Ricardo een benzinepomp ziet draait hij de weg af. Hij zegt niks en laat Esther al haar vuil over hem heen gooien. Zodra hij een mooi plekje ziet parkeert hij de auto en stapt uit. Slaat de deur met een klap dicht en loopt een stukje bij de auto weg. Esther ziet hem moeite hebben met zijn kalmte te bewaren en heeft al spijt van alles wat ze zojuist gezegd heeft. Zo had ze niet mogen reageren. Het moest een leuk weekend worden en hij bedoelde het goed om haar te helpen op een juiste manier afscheid te nemen. Ze weet ook wel dat haar dochter precies weet hoe ze haar zin bij haar kan krijgen. Dat heeft ze zelf ook wel in de gaten, maar ze kan gewoon niet goed door haar gevoel doorzetten en streng zijn op die momenten. Dat zit gewoon niet in haar. Daar heeft ze al meerdere gesprekken en ook billenkoek voor gehad van haar man. Het gaat al wel beter, maar af en toe gaat het ook nog wel eens mis. Na een tijdje ziet Esther haar man weer naar de auto toekomen, maar ziet ook dat het kwaad al is geschiet. Voor haar zal een stevig pak op haar billen op het menu staan. Ze kent haar man goed en als hij de houding heeft die hij nu heeft, dan is ze al te laat. Ricardo doet aan haar kant de deur open.

“Uitstappen!”

Zegt hij kalm maar streng. Esther durft niet heel erg tegen hem in te gaan en doet alvast haar gordel los.

“Ohw Ricardo, alsjeblieft niet hier!”

“Uitstappen zei ik Esther!”

Esther zucht.

“Ja Ricardo.”

Ricardo pakt zijn vrouw bij haar hand vast en loopt met haar richting een klein stukje bos waar hij een mooi bankje heeft zien staan. Het is rustig op de weg en ook bij de parkeerplaats en het bankje zit goed verscholen achter een paar bomen en struiken. De kans dat ze ontdekt worden is dus klein. Als ze bij het bankje aankomen gaat Ricardo direct zitten en trekt zijn vrouw zonder enige aarzeling over zijn knie. Direct laat hij zijn hand een paar keer hard op haar bedekte billen neerdalen. Esther verstijft van zijn harde hand en verschiet wat bij elke keer dat zijn hand haar billen raakt.

“Auw! Ricardo! Auw! Alsjeblieft! Het spijt me!”

Piept ze. Ricardo geeft haar nog een paar ferme tikken op haar billen en zet haar dan overeind. Esther wil graag even flink over haar billen wrijven om de pijn wat te verzachten, maar ze weet beter en staart wat naar de grond.

“Kijk me aan Esther!”

Zegt Ricardo streng, maar kalm. Esther kijkt hem aan en ziet dat hij nog erg boos is op haar. Ze wil haar blik liever weg wenden maar doet dit maar beter niet. Met moeite blijft ze hem aan kijken. Ricardo zucht en haalt een hand door zijn haar uit frustratie.

“Het liefst geef ik je nu per direct de straf die je verdient jongedame, maar dat is hier niet mogelijk. Je krijgt je straf dus per direct als we op bestemming zijn! Heb je me begrepen?!”

De moed zakt bij Esther direct in haar schoenen.

“Ohw Ricardo, alsjeblieft niet! Ik zal me echt beter gedragen, je hebt gelijk, maar ik wil zo het weekend echt niet beginnen.”

Smeekt ze hem tevergeefs. 

“Je bent het weekend zo al begonnen Esther! En dat weet je zelf ook wel! En nu terug naar de auto voordat we nog later aankomen!”

Ricardo staat op en met een tik dirigeert hij zijn vrouw richting de auto. Esther begint wat te mopperen maar loopt wel netjes door. Ze wil echt geen pak slaag direct al bij aankomst, ookal weet ze heus wel dat ze het er nu zelf zo naar gemaakt heeft. “Wat is het toch ook af en toe een bruut!” Denkt ze bij zichzelf. Wijselijk spreekt ze de woorden niet uit. Ricardo ziet zijn vrouw in zichzelf mopperen en grinnikt stiekem om haar gedrag. Hij vind het heerlijk als ze zo vurig is, dat geeft precies de spanning die hij en ook zij af en toe nodig heeft. Hij zet zijn strenge stem bij de auto weer op.

“Instappen! We hebben nog een flink stuk te rijden en ik wil niet nog later aankomen! Mopperen doe je straks in de hoek maar!”

Esther begint te koken bij het horen van zijn woorden en kijkt hem vluchtig met een scherpe blik aan. Ze zegt niks maar haar ogen spreken boekdelen. Als ogen echt vuur konden schieten. Dan was hij nu flink verbrand geweest! Esther rukt de deur open en gaat boos zitten, haar billen tintelen nog van de ferme tikken die ze van haar man al op haar billen gehad heeft, maar dat wil ze nu niet laten merken. Rustig en met een sadistische glimlach stapt Ricardo ook in de auto en zet de auto weer aan. De muziek zet hij wat harder en steld de navigatie opnieuw in. “Nog een uurtje en dan ben jij voor mij!” Denkt hij bij zichzelf. Esther gunt hem geen blik waardig en staart enkel door haar raam naar buiten, maar na een half uurtje begint ze toch weer wat te bokken.

“Ricardo?”

“Ja Esther?”

“Kunnen we niet gewoon eerst binnen komen en mensen begroeten? Het is echt onbeleefd als we direct op zo’n manier binnen komen vallen! Dat kan echt niet!”

“Nee Esther! Je bent behoorlijk brutaal geweest! Dat gedrag van je keur ik af en dat weet je!”

“Dus je wil ook nog dat ik me onbeleefd ga gedragen? Dacht toch echt dat jij het juiste voorbeeld moet geven! Dan mag je me daarvoor niet straffen! Jij zou eigenlijk een pak op je billen moeten krijgen als je me echt direct bij binnenkomst gaat straffen!”

Ricardo werpt vluchtig een strenge blik op zijn vrouw.

“Jij zegt daadwerkelijk dat ik een pak op mijn billen moet krijgen?! En wat ik wel en niet mag of zal doen met je nu je, je zo brutaal gedragen hebt?! Zeker nu je, je al in een benarde positie bevind?! Ik denk dat jij nu beter even je mond dicht kan houden jongedame! Je maakt de straf die ik voor je in petto heb alleen maar erger momenteel!”

Esther bijt haar tanden op elkaar. Het liefst wil ze hem nu uitmaken voor alle rotte vis die ze maar bedenken kan, maar ze houdt zich in. Boos vouwt ze haar armen voor haar buik in elkaar. Ricardo begint te lachen als hij zijn vrouw zo ziet zitten.

”Je lijkt nu net op je dochter als ze haar zin niet krijgt! Hahaha!”

Esther wordt woest.

“En jij bent een onbeleefde eikel!”

Schreeuwt ze. Ricardo zijn ogen spuiten vuur. Door het gedrag van Esther mist hij bijna een afslag, maar kan nog net de auto de juiste kant opsturen. Esther schrikt van de manoeuvre die Ricardo uit moet halen en gilt en schreeuwt dan…

“Jij verschrikkelijke eikel! Ik schrok me dood! Let even wat beter op de weg ja!”

Kalm maar duidelijk antwoord hij.

“Als jij niet zo zit te zeuren en me uit zit te schelden dan lukt dat misschien! En als je nu niet heel gauw ophoud dan geef ik je hier en per direct nog een extra pak slaag op je blote billen met de cane! Want ja, ook die heb ik meegenomen jongedame!”

Geschrokken houdt Esther haar mond dicht. Ze staart wat uit het raam en heeft behoorlijk wat kriebels in haar buik voor het pak slaag wat ze straks onherroepelijk van haar man in ontvangst zal moeten nemen. Het weekend zal nog maar net begonnen zijn of zij zal al flink op de blaren moeten zitten en dan moet ze het hele weekend verder met al behoorlijk pijnlijke billen door zien te komen. Ze schaamt zich voor haar gedrag en weet dat Ricardo haar nooit zomaar zal straffen en dat ze ook echt alles verdient wat ze straks zal voelen, maar ze wil het niet. Het spijt haar oprecht. Ze doet goed haar best om in een andere stemming te komen, haar mond dicht te houden en nu eens minder brutaal te zijn. Haar man te gaan gehoorzamen zoals ze in haar geloften bij haar huwelijk aan hem beloofd heeft. Ricardo ziet dat zijn vrouw al met zichzelf in gevecht is om haar houding te gaan veranderen. Hij is trots op haar dat ze nu zelf ook inziet hoe brutaal ze geweest is. Maar straffen zal hij haar zeker. Hij kan haar hier niet onderuit laten komen, dan zal ze met een schuldgevoel blijven zitten en erger nog. Haar respect en vertrouwen in hem langzaam verliezen.

Bij aankomst zien ze dat de grote parkeerplaats die bij het huis hoort een stuk van het huis verwijdert is. Ze zullen dus een stukje moeten lopen en daarom besluit Ricardo eerst met zijn vrouw naar binnen te gaan en haar in de hoek te plaatsen. Dan zal hij zelf wel vast stellen die er al zijn begroeten en dan samen met een paar andere de koffers uit de auto halen voordat hij zijn vrouw onder handen zal nemen. Zo kan ze nog even goed nadenken over haar brutaliteit.

Jij

Donderdag

Het is zo ver! Nog 1 nachtje slapen en dan hebben we weer een afspraak. Geen straf dit keer. Maar ik heb je nog niet verteld dat ik weer ben gaan roken, ondanks de afspraak en belofte die ik je gemaakt heb. Ik voel me er erg schuldig over!

Ik heb veel gedoe om me heen, dat weet jij ook. Het pakken naar een sigaret is dan makkelijker. Ik weet dat het niet goed voor me is. Dat ik sterk moet zijn om al die dingen aan te kunnen. Dat heb je me in onze eerste sessie maar al te duidelijk gemaakt en heb je gelijk in. De preek kwam hard binnen, maar ik wil even niet sterk zijn! Het liefst begraaf ik me helemaal in je, maar ik weet dat het niet kan. Jij bent nog niet toe aan iets nieuws en eigenlijk als ik eerlijk ben ik ook nog niet helemaal. Misschien wil je me wel helemaal niet en is dit voor jou puur leuk voor enkel spel. Ik vind het spel ook erg leuk en ook met dat alleen ben ik al gelukkig. Toch voel ik meer en echt daarover gesproken hebben we nog niet.

Ik weet dat ik met jou het diepe wel in zou durven duiken. Het aan je toegeven durf ik niet. Bang dat ik je van me weg jaag als ik dit aan je vertel en nu schrijf ik het toch maar op. Vandaag worden die gevoelens erg duidelijk bij mij en probeer ik ze weg te stoppen, het overvalt me en dat wegstoppen lukt helaas niet erg goed. Vanavond appen we even over de details van onze afspraak morgen.

Als de avond eenmaal aangebroken is en ik je app duurt het even voor ik antwoord heb. Gelukkig bezit ik redelijk wat geduld…. NOT!!! Meerdere keren kijk ik op mijn mobiel en als eindelijk de verlossende “ping” te horen is kijk ik ook direct. Helaas, het is mijn vriendin… licht teleurgesteld dat jij het niet bent app ik haar terug.

Weer een “ping”. De zenuwen gieren door mijn lijf als ik je naam in beeld zie verschijnen. Je moet nog wat werken de volgende dag dus je bent later, pas in de middag rond 17:00 uur zal je op de ontmoetingsplek zijn! Ik merk dat ik wat geïrriteerd ben omdat we eigenlijk om 12:00 uur afgesproken hebben en ik hou niet zo van gehaaste sessie’s. Eerst denk ik dat je een grapje maakt en app je dat ook terug, maar je maakt geen grapje. Je beloofd dat je gaat proberen om eerder mijn kant op te kunnen komen. Ik app terug dat het goed is, maar door de verwarrende gevoelens blijf ik wat geïrriteerd en besluit het huishouden maar naar de volgende morgen te verschuiven aangezien je toch pas tegen de avond bij mij zal zijn.

Vrijdag

De volgende morgen sta ik al vroeg naast mijn bed. Voordat ik naar mijn werk moet doe ik nog wat in huis om me af te leiden en rij dan rustig naar het werk toe, de rest doe ik wel als ik weer terug ben. Gelukkig hoef ik vandaag niet lang te werken en heb ik de rest van de dag en de volgende ochtend en deel van de middag heerlijk vrij. Dit had ik al geregeld zodat mocht je toch besluiten om wel te blijven slapen deze gelegenheid er ook is. Tegen 11:30 uur ben ik klaar met werken en rij ik rustig richting huis. Onderweg stop ik nog even bij de winkel voor een nieuwe bos bloemen voor op mijn eettafel.

“Ping”

In de auto kijk ik op mijn mobiel. Het is een appje van jou. Je kan eerder komen en bent er al om 13:58 uur! Ik schrik ervan, wetend dat ik nog best wel wat moet doen voor ik jou op kan komen halen. Nu heb ik nog maar een uurtje de tijd! Maar vind het ook erg fijn dat je eerder bent en niet heel vroeg weer weg moet. Snel stuur ik je een app terug.

“Is goed, tot straks.”

En rij dan snel richting huis. Gehaast doe ik de laatste dingen die ik nog moet doen en ga dan douchen en omkleden. Ik doe nog licht wat make up op en kijk tevreden naar het resultaat. Zo kan ik je wel ontvangen. Als ik klaar ben zie ik dat ik moet gaan haasten. Te laat komen bij een Dominant is nooit een goed idee! Snel sluit ik het huis af. Ik moet ook nog even gauw de paarden binnen zetten voordat ik naar onze ontmoetingsplek toe kan rijden en maak me een beetje zorgen over of ik het allemaal wel ga redden. Als ik eenmaal de navigatie in kan stellen om naar de ontmoetingsplek te rijden dan zie ik dat als ik door kan rijden precies om 13:58 uur aan zal komen. Precies op tijd dus! Pfieuw!

Onderweg doe ik het zijraam goed open en rook ik nog een sigaret. Mijn laatste voor vandaag, want in jou buurt rook ik zoiezo niet. Als ik aan kom rijden, kom jij ook net aangelopen met een brede glimlach op je gezicht. Ik glimlach terug en plaats mijn tas op de grond om plaats voor je te maken.

“Daar is ze weer hoor met dat oude barrel.”

Grap je over de bus waar ik mee aan ben komen rijden. Ik glimlach en stel de navigatie opnieuw in naar mijn huisje. Onderweg praten we wat en ineens ga je over op serieuze zaken.

“Hoe staat het met het roken?”

Vraag je. Ik schrik er een beetje van.

“Waarom moet je dat nu vragen?”

Is mijn antwoord. Je kijkt me alleen maar aan en wacht geduldig op een antwoord. Uiteindelijk antwoord ik met een zenuwachtige giechel.

“Niet goed eigenlijk.”

“Hoeveel rook je nu dan?”

Is je volgende vraag. Ik voel me er schuldig over dus besluit het maar toe te geven.

“Weer evenveel.”

Is mijn antwoord, nu zonder gegiechel en wetend dat je het niet goedkeurt.

“Wil je eigenlijk wel stoppen?”

Vraag je dan.

“Ja ik wil wel stoppen maar heb gewoon teveel gedoe om me heen dus het lukte gewoon even niet.”

Je vind het geen goed excuus en zegt dat we er bij mij thuis bij de koffie nog wel even over praten.

“Of ben je een beetje masochistisch? Dat kan natuurlijk ook!”

Ik weet geen woorden te vinden.

“Geen probleem hoor als je masochistisch bent! Dat wordt een gezellig bakje koffie dan.”

Zeg je Dominant maar met een glimlach. Mijn buik krimpt samen en ik kan weer even geen woorden vinden. Uiteindelijk zeg ik.

“Nou, een heel gezellig bakje koffie!”

Het komt er brutaler uit dan ik bedoel en ik besluit mijn mond verder maar dicht te houden en het niet erger te maken voor mezelf. Onderweg naar mijn huis praten we nog wat over andere dingen en als we eenmaal aankomen bij mijn huisje zeg je.

“Waar zijn de paardenbloemen gebleven?”

Ik grinnik en vertel je dat ik met mijn vriendin in de tuin bezig ben geweest. Eenmaal binnen laat je direct mijn hondjes los en bent inmiddels al dikke vriendjes met ze. Ik kijk er glimlachend naar en biedt je koffie aan. Wetend dat je er geen gras over laat groeien als we straks samen aan de koffie zitten. Ik ben een beetje zenuwachtig voor het gesprek. Ik wil niet te brutaal overkomen of bepaalde blikken in jou richting doen. Onder het maken van de koffie heb ik een knoop in mijn maag. Dit zal zeker straf worden, dat weet ik nu al wel. En omdat het voor de tweede keer is dat je me voor hetzelfde aan moet pakken zal het harder zijn, dat weet ik ook!

Als we eenmaal zitten kijk je me eerst alleen maar doordringend aan. Ik weet me even geen houding te geven en kijk steeds weg uit je blik. Uiteindelijk begin je met je preek. En zeg je ook dat het geen goed excuus is dat ik weer ben gaan roken door de dingen die om me heen gebeuren. Dat roken ongezond is en dat ik sterk moet zijn om de dingen die  om me heen gebeuren aan te kunnen. Je zegt het met andere woorden maar je maakt me duidelijk dat het steeds pakken naar een sigaret eigenlijk een teken van zwakte is. Ik weet dat je gelijk hebt en voel me erg schuldig. Vooral omdat ik mijn afspraak niet nagekomen ben. Weer vraag je me.

“Wil je wel echt stoppen met roken? Het is je eigen keuze he!”

Stil antwoord ik.

“Ja ik wil echt stoppen met roken, maar het lukte gewoon even niet.”

Je zegt.

“Als je echt wil stoppen zal je nu ook echt een flink pak slaag krijgen! Maar nogmaals het is jou keuze.”

Je pakt je mok van tafel en neemt een paar slokken. Ik ben stil en mijn schuldige blik zegt je verder genoeg. Je drinkt je koffie sneller dan ik had gehoopt, maar dat wist ik nog wel van de eerste keer. Rustig loop je richting je tas en haalt er van alles uit wat je netjes voor me neerlegt op de salontafel.

“Weet je wat hier staat?”

Vraag je.

“Ja.”

Zeg ik stilletjes, denkend dat je bedoelt met wat er allemaal op tafel ligt ligt.

“Ohw ja weet je dat? Wat staat er dan?…. Er staat dat je gaat stoppen met roken!”

Weer kan ik geen woorden vinden, krijg je me stil en staar ik wat naar de grond, de tafel en jou. Je gaat weer zitten en neemt nog een paar laatste slokken koffie. Als je mok bijna leeg is zeg je kalm en een tikkeltje sadistisch.

“Als jij nog naar de wc moet dan moet je dat nu gaan doen!”

“Ja.”

Antwoord ik met je naam, die ik in dit verhaal er niet bij zal vernoemen. Maar vanaf nu antwoord ik netjes met twee woorden.

Die woorden zeggen mij genoeg, de sessie gaat beginnen. Zelf heb ik nog maar enkele kleine slokken van mijn koffie gedronken. Deels door zenuwen en deels omdat ik rustiger drink. Ik besluit niet te treuzelen en sta op om naar de wc te gaan. Als ik terug de huiskamer in kom zie ik dat jij de gordijnen al dicht aan het doen bent en ik besluit de honden in het bijhok op te sluiten. Daarna loop ik nog even naar de voorkamer om nog een slokje koffie te nemen. Je hebt inmiddels ook de stoel al midden in de kamer klaar gezet. Mijn buik krimpt even samen als ik de stoel klaar zie staan en ik ben erg stil geworden. Ik weet dat ik flink straf ga krijgen en dat ik het heb verdient ook. Ik leg me erbij neer en besluit er niet tegen te gaan vechten en het te ondergaan. Jou kalmte en rust terwijl de Dominantie van je af straalt maken mij ook wat geruster. Ik doe dit niet alleen! Je zal bij me zijn de hele les die je me leren zal. Je zal me steunen en helpen. Het voelt goed, veilig en vertrouwd.

“Pak maar even een papiertje en een pen.”

Zeg je dan. Ik rol met mijn ogen en schrik van mijn reactie maar vlucht gauw naar het bijhok waar ik een kladblok heb liggen. Je hebt het of niet gezien of laat het er even bij want als ik terug kom moet ik plaats nemen aan een stoel bij de eettafel. Gedwee ga ik zitten. Jij loopt door de kamer terwijl je me de les leest.

“Hoeveel geld heb je inmiddels in de periode dat we elkaar niet gezien hebben uitgegeven aan sigaretten?”

Vraag je me.

“Veel.”

Is mijn antwoord.

“Reken het maar even uit.”

Zeg je dan. Ik weet dat ik ongeveer 3 pakjes in de week rook en dat het laatste pakje wat ik gekocht heb de duurste was. Ik pak mijn mobiel erbij en open de rekenmachine. Ik schrik van het bedrag en staar er even geschrokken naar. Zo’n bedrag in 3 weken tijd had ik niet verwacht!

“Honderd en twaalf euro vijftig.”

Antwoord ik uiteindelijk. Je besluit dat ik 110 strafregels moet schrijven.

“De strafregel is als volgt: Ik zal met geheel mijn vermogen gaan stoppen met roken.”

Netjes schrijf ik de regel op het kladblok.

“Nou dat is geen moeilijke regel he?! Geen moeilijke woorden!”

Zeg je.

“Nee.”

Antwoord ik bedeesd. Je zegt me.

“Bij elke 10e regel ga je naast de stoel staan en vraag je me om je te straffen! Is dat duidelijk?”

“Ja. Heel duidelijk.”

Antwoord ik stilletjes.

“Voordat je met je strafregels gaat beginnen kom je eerst maar even hier.”

Je neemt plaats op de stoel en ik ga netjes naast je staan.

“Broek naar beneden!”

Je zegt het kalm maar op een toon die geen tegenspraak duld. Ik gehoorzaam direct en trek mijn broek en slip tot aan mijn knieën naar beneden. Je tikt even op je been.

“Hup, liggen!”

Zeg je. Ik probeer me zo netjes als dat het gaat over je schoot te leggen en als ik eenmaal goed lig begin je direct erg hard eerst met je hand en daarna met een kleine paddle dat de vorm van een haarborstel heeft op mijn nog koude en blote billen te slaan. De scherpe pijn dringt aardig door en ik klem mijn kaken op elkaar. Echt stil liggen lukt niet erg goed, het doet echt pijn. Maar ik kan het redelijk ondergaan. Ook begin ik direct al te piepen, maar je smeken om te stoppen heeft geen zin. Ik moet deze les leren. Ik moet deze straf ondergaan.

“Ik hoef je toch niet weer helemaal uit te leggen waarom roken niet goed voor je is?”

Vraag je.

“Nee!”

Piep ik met opeen geklemde kaken. Eindelijk stop je en mag ik opstaan.

“Hup, aan het werk!”

Zeg je als ik eenmaal recht sta.

“En je broek blijft naar beneden!”

Met blote en pijnlijke billen die al flink in de brand gezet zijn door je, neem ik plaats op de stoel aan de eettafel en begin ik met de strafregels die ik schrijven moet. Jij pakt je laptop en neemt plaats op een comfortabele stoel in mijn huiskamer. Terwijl ik mijn strafregels schrijf, vraag je me om de WiFi code en als het geregeld is ga je formule 1 kijken. Stiekem kijk ik onder het schrijven van mijn strafregels af en toe jou kant op. Je zit er kalm, zorgzaam, maar streng bij. De kriebels in mijn buik nemen weer toe en de eerste tien regels staan sneller op papier dan dat ik wil. Even twijfel ik, maar leg dan mijn pen neer en schuifel met een broek die inmiddels tot aan mijn enkels gezakt is richting de stoel. Ik zie dat je me gehoord hebt en wacht op mijn vraag. Ik besluit niet te treuzelen omdat ik daar alleen mezelf maar mee heb.

“Zou je me willen straffen?”

Vraag ik je en je staat op.

“Ben je er weer klaar voor?”

Vraag je.

“Ja.”

Antwoord ik stilletjes met een brok in mijn keel en een knoop in mijn maag. Je neemt weer plaats op de stoel en tikt weer op je been. Dit keer pak je direct de kleine paddle erbij en slaat weer erg hard op mijn billen. Het doet zeer, maar dan ook echt zeer! Ik piep en kerm, grijp de stoel en je broekspijp af en toe vast. Ik ben echt heel stout geweest dat weet ik. Nu moet ik de consequenties van mijn actie ondergaan. Ik smeek niet en voel me schuldig. Voel de tranen in mijn ogen opwellen en vecht ertegen. Voordat ik ga huilen stop je en laat me weer overeind krabbelen. Ik kan je even niet aankijken, breng mijn handen naar mijn pijnlijke billen en staar naar beneden.

“Kijk me aan.”

Zeg je. Even kijk ik je aan maar het lukt me niet lang. Je blik is streng, maar zorgzaam. Je kijkt dwars door me heen!

“Volgens mij ben je je les wel aan het leren. Hup, aan het werk weer.”

Zeg je. Dankbaar dat ik nu direct weer aan de slag mag en geen moeilijke vragen hoef te beantwoorden gehoorzaam ik direct. Het schuldgevoel is nog zo aanwezig en voor mijn gevoel heb jij dat ook wel in de gaten. Rustig schuifel ik weer terug naar mijn plekje aan de eettafel en ga verder met mijn strafregels. Je loopt nog wat om me heen en komt even naast mij staan om te kijken. Waarschijnlijk om te kijken of ik wel netjes genoeg schrijf. Je zal tevreden zijn want loopt weer weg, mij achterlatend met mijn strafregels en mijn schuldgevoel.

“Echt Faith, als het om gezondheid gaat ben ik meedogenloos!”

Ik knik alleen maar en probeer me op mijn strafwerk te concentreren.

“Roken is ongezond, je wordt er ziek van en kan er longkanker van krijgen. Ik heb genoeg mensen eraan verloren!”

Die laatste woorden steken. Ik wilde je niet teleurstellen en dat heb ik nu wel gedaan! Ik wilde je niet bezorgd maken om mij en ook dat heb ik wel gedaan! Even stop ik met schrijven. Je praat verder.

“Je moet sterk zijn om de dingen die om je heen gebeuren aan te kunnen. Je bent niet streng genoeg voor jezelf.”

“Nou, Jij anders wel.”

Mijn woorden komen er brutaler en bijdehanter uit dan dat ik ze bedoel. Ik doelde meer op dat jij nu wel streng genoeg bent voor mij en dat je gelijk hebt me nu hard aan te pakken en meedogenloos te zijn. Dat ik het nodig heb! Je pakt de grote houten paddle met gaten erin van de tafel en loopt op me af.

“Kom maar even staan.”

“Het was echt niet zo bijdehand bedoelt!”

Probeer ik nog, maar ik weet dat ik te laat ben, dat ik mijn woorden anders had moeten formuleren. Zeker nu! Jou blik in je ogen zeggen me genoeg. Je pakt me bij mijn nek en draait me om, buigt me over de hoek van de tafel en neemt naast me je positie in met je arm rond mijn middel. Een paar keer sla je hard met de paddle op mijn billen. Ik verschiet wat bij elke tik. Je laat me weer los en kijkt me aan. Ik kan je niet lang aankijken en al snel dwalen mijn ogen weer terug naar de grond.

“Aan het werk.”

Zeg je en ik neem weer plaats aan de tafel. Als eenmaal regel 20 op papier staat, leg ik mijn pen weer neer en ga weer netjes naast de stoel staan om je te vragen om me te straffen. Het is een harde les dat ik ga leren vandaag, maar ohw zo nodig. Dit keer neem je de grote paddle mee van de voortafel. Ik moet me omdraaien en bukken met mijn handen op de zitting van de stoel. Je geeft een harde tik met de paddle op mijn billen.

“Tien.”

Zeg je en slaat daarna nog een paar keer met de paddle op mijn billen. Mijn voet komt af en toe van de vloer voor zover mijn broek het toelaat. Ook probeer ik mijn billen een keer weg te draaien, maar je trekt me terug.

“Stil blijven staan met je voeten op de grond en je billen naar achter!”

Zeg je rustig maar streng. Ik probeer mijn positie aan te houden, maar steeds koud en dan hard op je billen krijgen is echt heel pijnlijk!

“Hoeveel heb je er nu gehad?”

Vraag je. Ik schrik van je vraag. Normaal tel ik eigenlijk altijd wel netjes mee, maar nu heb ik dat niet gedaan!

“Ik heb niet meegeteld.”

Antwoord ik wat geschrokken en piepend, smekend.

“Je hebt niet meegeteld?!”

Het is geen echte vraag maar meer een constatering.

“Nee, sorry.”

Piep ik. Je slaat nog een paar keer hard op mijn billen en zet me weer aan het werk. Dankbaar dat je niet overnieuw begonnen bent ga ik zo snel als het kan op mijn plekje aan de eettafel zitten. Zelf neem je weer plaats op die heerlijke comfortabele stoel in mijn huiskamer. Af en toe kijk ik naar je en ondanks dat je nu zo streng voor me bent, meedogenloos en hard zie ik ook je zachtheid, je rust en je zorgzaamheid. Ik weet dat je goed voor me bent en dit doet voor mijn eigen bestwil. Me sterker probeert te maken zodat ik alles aan kan!

Regel 30 staat op papier en ik schuifel rustig weer tot naast de stoel. Je staat al op, maar toch vraag ik je de vraag om me te straffen netjes. Ik mag weer over de knie en dit keer krijg ik met de strap. Of hoe het instrument ook heet. Wat ik wel weet is dat het pijnlijk is. Weer krijg ik koud en hard op mijn billen. Het voelt pijnlijker, mijn billen zijn al erg gevoelig door de andere pakken slaag die ik al ontvangen heb. Door steeds de rust tussendoor die mijn billen hebben om af te koelen worden de keren dat ik slaag krijg gevoeliger. Weer wellen er tranen op in mijn ogen. Ik ben mijn les aan het leren en begin in te zien hoe stout ik geweest ben. Ik mag weer overeind en aan het werk. Voorzichtig neem ik weer plaats op mijn plekje aan de eettafel. De afstand tussen jou en mij fysiek is niet heel groot, maar die andere afstand voelt pijnlijk groot. Het liefst kruip ik bij je op schoot, gewoon om even door je vastgehouden te worden. Me in je te kunnen begraven.

Regel 40 staat op papier. We zijn nog niet eens op de helft! Na mijn vraag om me te straffen pak je een groot leren instrument van de tafel wat lijkt op een dikke riem. Ik moet plaats nemen over de leuning van de comfortabele stoel waar jij steeds op zit. Langzaam buig ik me over de leuning.

“Je krijgt er 5.”

Zeg je en slaat daarbij direct een keer hard op mijn weer koude maar ohw zo pijnlijke billen. Ik geef een gilletje.

“Ja die voel je wel he!”

Zeg je sadistisch.

“Ja.”

Piep ik. Ik moet meetellen en bij elke tik zeggen: Ik ga stoppen met roken. Als eenmaal de laatste tik gegeven is mag ik weer overeind. Ik kijk je even met een pijnlijk gezicht aan. Je bent stil, zegt niks en kijkt terug. Weer kijk je dwars door me heen en mijn ogen dwalen weer weg uit jou blik. Starend naar de grond vraag ik.

“Moet ik nu weer aan het werk?”

Je vind het een domme vraag. Lacht sarcastisch en zegt.

“Ja natuurlijk moet je weer aan het werk, beetje domme vraag he.”

Ik geef maar beter geen antwoord en zuchtend probeer ik naar mijn stoel te schuifelen. Mijn zuchten bevalt je niet en je pakt mijn arm vast. Bij de tafel pak je de kleine paddle en terwijl je hand mijn arm vast houdt sla je me hard met de paddle op mijn billen. Ik gil een paar keer auw en mijn voeten vliegen wat van de grond voor zover mijn broek het toelaat. Ik probeer mijn billen weg te draaien maar je draait me steeds weer terug. Als je klaar bent en stopt zeg je.

“Jij hebt een les te leren en ik wil daarbij geen zuchten, steunen of rollen met ogen! Heb je dat begrepen?”

Het is geen vraag, je zegt het kalm, maar je toon maakt mij heel duidelijk dat je menens bent. Je slaat nog een paar keer op mijn billen om je woorden kracht bij te zetten.

“Ja, ik heb het begrepen!”

Antwoord ik piepend. Onder de indruk van je directe aanpak. Je laat me los en bedeesd ga ik met mijn zeer pijnlijke billen weer op mijn plekje zitten. Je legt de paddle terug op de tafel en gaat weer in de stoel zitten om verder naar formule 1 te kijken. Half met tranen in mijn ogen begin ik aan de volgende 10 regels. 

Meedogenloos en hard ben je nu zeker voor mij. Ik leer mijn les en hard. Toch voelt het ondanks je hardheid fijn en vertrouwd. Ik voel me veilig en weet dat je om me geeft op jou manier. Dat ik deze les nodig heb en ik niet anders zou willen. Ja het is pijnlijk. Ja het doet vreselijk zeer en ja de afstand voelt groot. Maar ohw wat heb ik dit nodig! Dit is wat ik zocht, dit is wat bij mij miste en ik nu gevonden heb. Die zeer strenge man die hard voor mij kan zijn wanneer dat nodig is, maar ook zo lief en zorgzaam als ik me gedraag. Een man die mij op het juiste pad kan zetten en houden zonder teveel woorden, zonder ruzie maar met kalmte, zorgzaamheid en duidelijk regels en afspraken. Een man die zelf ook een flinke rugzak heeft, net als ik, maar daardoor je elkaar ohw zo goed begrijpt. Een man die ook niet makkelijk praat. Ook ik ben een enorme binnenvetter en ik weet dat het niet goed is, maar altijd maar andere met je gevoelens en je emoties op te zadelen dat wil ook ik niet. Ik heb het liever leuk en gezellig met elkaar. Probeer altijd positief te zijn en de positieve kanten van moeilijke dingen op te zoeken. Een goed gesprek is af en toe fijn, maar dat komt vanzelf en kan je niet forceren.

Als we eenmaal bij de laatste 10 regels aankomen zeg je.

“Als je straks de laatste regel geschreven hebt dan mag je nog 1 sigaret roken, maar wel over de knie terwijl je met de badborstel krijgt. Dus zet de asbak maar vast op de grond naast de stoel.”

Ik gehoorzaam en plaats de asbak waar je deze hebben wil. Daarna ga ik netjes aan mijn laatste regels beginnen. Mijn arm doet pijn en mijn billen zijn echt vreselijk gevoelig. Ik ben bang dat ik meer slaag niet aan kan en heb echt een hekel aan de badborstel! Dat ding doet ook zo’n zeer! Bij de laatste regel ben ik aan het twijfelen. Al weet ik dat treuzelen me niet gaat helpen. Even staar ik naar de laatste regel, dan naar jou en dan naar de badborstel die netjes op de tafel ligt te wachten om mijn billen verder in vuur en vlam te zetten. Ik sta op. Jij staat ook op. Mijn maag knijpt samen en ik krijg een brok in mijn keel. Ik zit dicht tegen mijn breekpunt aan. Ik kan niet meer. “Het spijt me echt!” Wil ik zeggen, maar ik krijg de woorden niet uit mijn mond. Ik sta vastgenageld aan de grond terwijl jij met de badborstel richting de stoel loopt. Het laatste deel van mijn pak slaag. Ik wil niet meer, maar ik moet deze les leren. Ik heb mijn les al wel geleerd, maar dit zet toch nog even de puntjes op de i. Ik vraag voor mijn gevoel met een bevende stem om mijn straf. Je neemt plaats op de stoel.

“Pak maar een sigaret en steek die maar aan.”

Zeg je. Ik gehoorzaam met tegenzin.

“Kom maar liggen.”

Zeg je als ik mijn sigaret heb aangestoken. Ik buig me zo goed als dat het gaat langzaam over je knie. Je pakt me stevig vast.

“Begin maar te roken!”

Zeg je terwijl je een paar keer hard slaat met de badborstel. Ik begin vreselijk te piepen en te vechten. Het doet zo’n zeer! Mijn hoofd zegt dat ik stil moet blijven liggen en dat wil ik ook wel, maar mijn lichaam vecht als een beest om los te komen. Weg van de pijn. Als je even stopt neem ik trillend een trekje van mijn sigaret. Direct begin je weer te slaan en pakt me nog steviger vast. Uiteindelijk en sneller dan ik het in de gaten heb lig ik over 1 been met mijn benen tussen jou benen vast geklemd. Ik probeer mijn andere hand nog naar mijn billen te brengen maar doordat je schuin bent gaan zitten is dat een mislukte poging. Als je weer even stopt staan de tranen al in mijn ogen en vecht ik ertegen. Ik wil niet gaan huilen maar weet diep van binnen dat het niet langer moet duren. Ik neem nog een trekje van mijn sigaret. Het roken lukt echt niet goed en gaat zoveel langzamer dan ik had gehoopt. Als je weer gaat slaan begin ik te proesten van de rook en te piepen van de pijn. Ik gil, ik vecht, ik wil me overgeven maar dat lukt me niet.

“Ik stop pas als je je sigaret op hebt!”

Zeg je.

“Maar ik wil niet meer roken!”

Proest en piep ik. Je stopt.

“Dus je gaat stoppen met roken?”

Vraag je me.

“Ja!”

Antwoord ik piepend, smekend bijna.

“Maak je sigaret maar uit dan, je krijgt er nog 20 en die zullen hard zijn!”

Zeg je. Snel doof ik mijn sigaret. Ik wil niet meer.

“Nee. Alsjeblieft.”

Smeek ik. Maar je bent hard en meedogenloos. Ik zal mijn les leren tot de laatste klap.

“Jawel je kan dit! Het is veel erger wat er allemaal met roken kan gebeuren! Tel maar mee.”

Is je antwoord en je begint direct hard met de badborstel op mijn billen uit te halen. Snel tel ik mee. Ik heb het gevoel dat mijn billen helemaal blauw en beurs zijn. Zo voelen ze wel. De laatste 20 tikken verdeel je in een snel tempo over mijn billen. Ik vecht maar verlies. De tranen staan in mijn ogen en mijn breekpunt staat op het randje.

“Nu zijn je billen blauw, maar moet ik je nog een keer straffen voor het roken zullen ze zwart zijn.”

Ik neem je woorden in me op en wil zeker geen derde keer straf hiervoor meemaken. Dan mag ik overeind komen maar voel dat het voor mijn gevoel nog niet genoeg is. Ik wil breken, ik wil me overgeven, maar mijn hoofd laat het niet toe. Ik sta voor je en je vraagt me.

“Kijk me aan. Heb je genoeg gehad?”

Even kijk ik je aan, maar mijn blik dwaalt alweer snel af naar de grond. Ik wil zeggen ja, maar schud met mijn hoofd van nee. Je pakt me bij mijn arm en gaat weer op de stoel zitten, trekt me terug over je knieën. Ik krijg nog een paar flinke tikken met de badborstel en daarna zet je me weer overeind.

“Heb je nu genoeg gehad?”

Vraag je nogmaals. Eigenlijk niet maar ik zeg.

“Ja ik heb genoeg gehad.”

“Ik ben er niet gerust op.”

Is je antwoord. Je pakt me bij mijn arm en begeleid me over de leuning van de stoel. Je pakt weer het leren instrument erbij dat op een dikke riem lijkt en loopt om me heen. Even laat je het instrument op mijn billen rusten en haalt dan uit. Ik schiet overeind. Ik kan dit niet. Het is genoeg. Maar toch diep van binnen baal ik van mezelf het op te geven, het gevoel van overgave is er wel, maar het stapje om te breken is toch nog te beangstigend.

“Nee, ik kan dit niet meer!”

Ik zeg het met een krakende stem die op huilen staat.

“Ja, als jij nee schud bij de vraag of je genoeg gehad hebt dan ga ik er vanuit dat je meer nodig hebt.”

Je hebt gelijk. Eigenlijk heb ik niet genoeg, maar breken, dat wil ik nog niet. Of wel? Het is verwarrend en ik besluit het zo even voor mezelf te laten. Ik mag mijn broek weer optrekken en daarna neem je me in je armen, ik voel weer tranen op wellen. Je zegt me dat ik het goed gedaan heb. Bent trots op me. Dat voelt goed. De knuffel is voor mij veel te snel voorbij. Het liefst kruip ik nu bij je op schoot, nog even klein zijn in je armen. Ik voel me leeg, alle stress is weg. Ik vertel je.

“Ik zat echt heel dicht tegen mijn breekpunt aan.”

“Het is niet mijn bedoeling om je te breken. Maar een derde keer wil je echt niet meemaken. Dan breek ik je wel en dat kan ik binnen tien minuten.”

Ik geloof je. Maar voor nu is het goed en gaan we samen over op het volgende. De sessie is voorbij. We hebben afgesproken om te gaan gourmetten. Samen staan we in de keuken alles klaar te maken voor de gourmet. Ik ben het helemaal niet gewend om geholpen te worden. Die dingen samen te doen, maar vind het fijn en ook leuk. Ik geniet van je aanwezigheid, het even niet alleen zijn. Ookal weet ik dat het straks weer voorbij is en we allebei onze eigen weg weer zullen gaan. Na zo’n heftige sessie heb ik eigenlijk altijd wat langer aftercare nodig, maar ik wil je niks opdringen dus ik zeg niks en besluit er van te genieten en het leuk te hebben met je in de tijd die we samen hebben.

Het word een gezellige avond. We besluiten aan de voortafel te gaan gourmetten met een film erbij. We praten wat over van alles. Ook over relaties. Jij bent erg duidelijk dat je er nog niet uit bent wat je wil. Voorlopig nog geen relatie of vaste D/s relaties. Of je het wel of niet met de kink wil. Uiteindelijk, misschien ben je er wel aan toe. Ik geef toe dat een open relatie met kink voor mij een goede relatie zou zijn. Maar ik weet ook dat jij veel jaloezie om je heen daarmee hebt meegemaakt. Misschien durf je het daarom nu wel niet aan. Ik wil zeggen dat ik anders ben, ik ben niet snel jaloers en al dankbaar met gewoon een vaste D/s relatie. Maar het toegeven, het tegen je zeggen, dat durf ik niet. Ik heb dan het idee dat ik je iets opdwing. Een gevoel? Een wens? Iets waar jij niet aan toe bent. En ik ook niet zeker over ben of je die stap wel met mij zou willen zetten überhaupt. Zo af en toe met je af te spreken vind ik ook heel fijn en dat wil ik zeker niet verpesten.

Als we eenmaal klaar zijn en beidde propvol zitten van de gourmet, ruimen we samen de tafel leeg. Zetten we samen alles in de vaatwasser en de spullen die over zijn en bewaard kunnen worden in de koelkast. Ik begin voorzichtig de gourmetplaat schoon te maken met een sponsje. Maar het lukt niet erg goed. Je komt er eens bij kijken.

“Het zit een beetje vastgekoekt! En hard boenen kan niet, want er zit een beschermlaagje op wat je er anders afschraapt.”

“Ja wat doe je ook moeilijk, dat moet je ook niet doen met een spons, water en zeep. Dat moet je doen als de plaat nog een beetje warm is en dan met wat keukenpapier.”

Eigenwijs ga ik door met het sponsje. Je geeft me een harde tik op mijn met broek bedekte billen.

“Eigenwijs!”

Zeg je.

“Auw! Ja dat weet ik, maar jij hebt die plaat uitgezet.”

“Ga eens aan de kant.”

Zeg je wat lachend en pakt wat papier. Je neemt het schoonmaken van me over en ik ga er bijdehand bij staan kijken. Je voelt mijn onrust en ziet waarschijnlijk ook mijn bijdehante houding. Je besluit dat het genoeg is. Legt het papier op de plaat en pakt mijn arm vast. Terwijl je me aan mijn arm naar de eettafel begeleid en een stoel onder de tafel weg trekt zeg je.

“Kom jij nog maar eens even mee over de knie.”

De kriebels vliegen door mijn buik. Je directe aanpak had ik even niet aan zien komen. Je neemt plaats op de stoel en trekt mijn broek tot net onder mijn billen. Ook mijn slip gaat naar beneden en je trekt me over je knie. Je geeft me een kort maar hard pak slaag. Als je klaar bent vraag je.

“Ga jij nu wat rustiger doen?”

Ik hoor in je stem dat je er plezier in hebt maar ook even duidelijk wil zijn.

“Ja.”

Piep ik. Je slaat nog een paar keer hard op mijn billen en daarna mag ik weer recht gaan staan. Ik kijk je met een pijnlijke glimlach en met mijn handen op mijn billen aan. Je grinnikt. En staat op. Rustig ga je weer verder met het schoonmaken van de gourmetplaat. Ik ga er wel weer bij staan maar niet bijdehand. Ik weet mijn plek weer.

Als de plaat schoon is doen we deze samen in de doos en zet jij de doos weer netjes bovenop de kast. Ik ben nog wat aan het schoonmaken en je zegt me dat ik moet gaan zitten. Je bied me koffie aan en dankbaar zeg ik.

“Graag.”

Samen drinken we nog wat en kijken we nog wat tv. Het liefst kruip ik even tegen je aan op de bank, maar ik doe het niet. Ik weet niet hoe je het op zou vatten en zelf ben ik ook niet van het plakkerige gedoe. Maar nu even wel. Toch hou ik mezelf onder controle en blijf ik netjes in mijn eigen hoekje op de bank zitten, maar wat zou ik graag nu even die afstand wat kleiner hebben. Even knuffelen.

Uiteindelijk is het tijd om afscheid te gaan nemen. Ik sluit het huis af en samen rijden we richting de ontmoetingsplek waar we allebei onze eigen weg weer zullen nemen. Onderweg zien we dat we iets te laat zijn en je pas na een half uur verder kan. Ik besluit bij je te blijven wachten en in de auto praten we weer wat over relatie’s en toekomstbeelden. Rugzakken en gevoelens waar je niks mee kan. Maar nog kan ik je mijn toekomstbeeld maar deels geven, want ik wil je niet belasten met gevoelens of een situatie ongemakkelijk maken omdat jij er niet aan toe bent en ik niet weet hoe jij mij ziet. En nogmaals het zo af en toe met je afspreken vind ik ook al heel erg fijn en wil ik hierdoor niet verpesten.

Het afscheid is daar. Je geeft me nog een knuffel en stapt de auto uit. Drie keer draai je je naar me om en zwaai je even. Ik zwaai terug en kijk je na. Weer alleen rij ik naar huis. Als ik thuis kom is het al laat in de avond en besluit ik een wijntje te nemen. Ineens spot ik de stoel die je midden in de kamer hebt laten staan. Weer vliegen er wat kriebels door mijn buik en twijfel ik even of ik de stoel wel terug moet zetten. Na een tijdje besluit ik het wel te doen en langzaam schuif ik de stoel terug op zijn plek. We appen nog een paar keer deze avond en ja ook over de stoel! Je had deze als signaal voor me laten staan en dat signaal was goed binnen gekomen. Toch nog even die laatste waarschuwing. Als ook jij thuis bent ga ik richting mijn bed.

Zaterdag

De volgende morgen wordt ik eenzaam wakker. Ik merk wat in een subdrop te zitten en spontaan rollen er wat tranen over mijn wangen. Beneden app ik je en zeg ik het je wel. Weer tranen waar ik niet aan toe wil geven want de sessie was zo fijn! Ik heb zo’n fijne dag gehad! Je gaat er wel op in maar niet veel en je er verder mee lastig vallen wil ik ook niet. Ik besluit even te bellen met mijn vriendin en dat helpt wat. Als we opgehangen hebben pak ik mijn iPad en begin ik dit te schrijven. Het helpt maar niet voldoende dus klap ik mijn iPad weer dicht en besluit ik niet alleen in huis te blijven zitten omdat ik alleen maar dieper de subdrop in ga en besluit daarom mijn dochter eerder op te gaan halen. Al snel als ik haar weer bij me heb kom ik terug uit mijn subdrop en thuis gekomen doen we samen wat leuke dingen. Gamen, tv kijken en eten we wat restjes van de gourmet. De subdrop is voorbij. Het gewone leven begint weer en waar de toekomst me brengen zal dat weet ik niet. Maar ik kan er wel weer even tegen aan en hoop weer snel af te kunnen spreken met je voor de volgende sessie. Als mijn billen weer wat bijgekleurd zijn natuurlijk! En liever een keertje geen straf verdient heb.