De billen van Logan gloeien flink na van het pak slaag met de haarborstel. Voorzichtig voelt hij aan zijn billen en voelt hoe strak en opgezwollen zijn huid is. 

“Goed. Het volgende punt,” steekt zijn vader van wal. “Waar was je afgelopen donderdag? Waarom was je niet op kantoor? Ik had je dringend nodig en ik kreeg je niet te pakken.”

“Hoe bedoel je? Ik had vrij genomen, ik was toch op huwelijksreis? We waren op excursie,” zegt Logan verward.

“Vrij gevráágd bedoel je, en heb je ook gekeken of je aanvraag was goedgekeurd? Dat was het namelijk niet.”

“Wát? Waarom heb je niks gezegd?” vraagt Logan verbijsterd. Zijn hart mist even een slag en hij voelt het bloed uit zijn gezicht wegtrekken. Dit kan niet waar zijn.

“Waarom? Jij had dat moeten controleren Logan. Ik heb geprobeerd je afgelopen donderdag te bellen maar je nam niet op. Ik had je nodig met onderhandelen om Ricardo Perez aan boord te houden. Hij eiste ineens een spoedoverleg. Ik had jouw diplomatie nodig met die bespreking. Nu overweegt Perez serieus om de hele investering in te trekken. Toen ik doorhad dat je er niet fysiek was wilde ik je via Teams bellen maar je was niet te bereiken. Echt Logan, als één van mijn andere personeelsleden zoiets flikt dan zijn ze per direct ontslagen. Zonder pardon. Ik kan dit niet door de vingers zien en het goedpraten binnen het bedrijf, zeker niet aangezien je straks op tv te zien bent. Je hebt wéér niet goed nagedacht over de gevolgen van je acties, Logan. Je kan zelfs een officiële waarschuwing van HR verwachten, vanwege het nemen van ongeoorloofd verlof, ik kan er niets anders van maken. Als junior partner heb je nou eenmaal een voorbeeld functie en als je iets verkloot dan zijn er ook voor jou gevolgen. Geloof me dat het me zwaar valt om zo’n beslissing te moeten nemen.”

“Nee… nee… dit meen je niet,” vol ongeloof laat hij zich op de stoel vallen en veert even snel weer overeind van de pijn. Dit had hij niet zien aankomen. Perez is één van hun belangrijkste investeerders op dit moment en hij meende alles goed geregeld te hebben voordat hij naar Tenerife vertrok.

“Ik snap niet wat er verkeerd gegaan is. Ik had met hem aankomende week een afspraak staan. Ik zal hem bellen en hem uitnodigen voor een potje golf en de zaken nog eens doorspreken. Ik kan dit weer rechtzetten.” zegt Logan zelfverzekerd.

“Dat is je geraden. Maar eerst ga je bij mijn bureau staan en buig je voorover. Je krijgt met de tawse en daarna met de strap. En die zullen goed aankomen na de haarborstel van je tante, denk je ook niet?”

Logan kan haast niet geloven wat voor puinhoop hij er onbedoeld van heeft gemaakt. Eigenlijk voelt hij er meer voor om die ongeduldige Perez te trakteren op een flinke scheldkanonnade in plaats van een paar potjes golf. Hij schuifelt met zijn broek en boxershort op zijn enkels naar voren en leunt op het bureau.

“Voor wat het waard is, ik had echt niet door dat je me zo dringend nodig had. Want dan had ik het anders aangepakt,“

Hij sluit zijn ogen in afwachting van de eerste klap en hoopt vurig dat het snel voorbij is.

“Weet je Logan, eigenlijk is het meestal wel jouw gebrek aan voortschrijdend inzicht dat je in de problemen brengt. Wanneer ga je leren beter na te denken? Je prioriteiten horen altijd bij het belang van de familie te liggen. Heb je enig idee van hoe erg je me teleurgesteld hebt? De tawse krijg je voor het ongeoorloofde verlof, de strap voor het niet bereikbaar zijn. Met beide twee keer je leeftijd. Als je je verantwoordelijk genoeg voelt om een huwelijk aan te gaan dan pak ik je ook serieus aan als je een misstap begaat. Dus hoeveel krijg je er?”

“Twéé keer? Oh my god…” De moed zakt in zijn schoenen. Hierna kan hij waarschijnlijk dagenlang niet fatsoenlijk zitten.

“Vijftig keer per instrument,” vervolgt Neil. “Blijf in deze positie staan, anders beginnen we helemaal opnieuw. Ben je er klaar voor?”

Logan lacht wrang. “Nee, maar ik heb niet echt een andere keuze vandaag,”

“Ik realiseer me dat het veel is maar je komt hier echt niet makkelijk vanaf. Ik wil dat je hier de komende week aan terug denkt als je de waarschuwing van HR tekent en als je straks met Perez onderhandelt.“

De tawse landt hard. Het doet na de haarborstel minder pijn dan hij verwacht had, maar dit is nog maar het begin. Zijn vader heeft een hoog tempo erin, hij krijgt de eerste tien slagen snel achter elkaar. De volgende tien slagen voelt hij al heftig branden en bij de tien daarna kost het hem moeite om stil te blijven staan. Hij verbijt de pijn want hij wil niet dat zijn vader hem zwak vindt, of dat Kim hem per ongeluk hoort. Bij de volgende tien slagen breekt hij echter en begint te snikken.

“Voortaan controleer je netjes je aanvragen, begrepen. Je mag dan wel mijn junior partner zijn maar ook jij moet je binnen het bedrijf aan de regels houden. Laatste tien. Zet je schrap,” waarschuwt zijn vader. De tawse komt snoeihard neer. Logan sluit zijn ogen en houdt zijn adem in om zo min mogelijk geluid te maken.

“En dan nu het laatste. Mocht je om welke reden dan ook tijdelijk niet bereikbaar zijn dat laat je dat te allen tijden op voorhand weten, duidelijk? Je hebt me als zakenpartner in de steek gelaten en als vader doodongerust gemaakt. Als je was verongelukt wist ik niet eens dat je in het buitenland zat. Flik dit nooit meer, oké?”

“Ja Athair, het spijt me, ik had het niet door,” zegt Logan oprecht, zich beseffend dat hij zich onbedoeld als een eerste klas kloothommel heeft gedragen.

Hij haalt diep adem en probeert zich te herpakken voor de volgende ronde.

“Kom maar over de stoel liggen Logan, ik denk namelijk niet dat je in deze houding kan blijven staan als je met deze strap krijgt.”

Dankbaar schuifelt Logan naar de stoel maar blijft zenuwachtig voor de stoel staan. Nóg een ronde kan hij niet meer aan, zeker niet met de strap. Zijn vader legt zijn hand op zijn schouder.

“Dit gaat even heel moeilijk voor je worden, Logan. Maar bedenk je dat uiteindelijk dit de momenten zijn waarop je leert en je groeit als mens. Denk je dat je ooit de man was geworden die je nu bent als ik je nooit ergens voor aangepakt zou hebben? Kom op, over die stoel nu. Ik doe dit omdat ik van je hou en weet dat je beter kunt dan dit. Het is bijna voorbij. Maar niet voordat het je goed duidelijk is geworden dat je niet zomaar onbereikbaar kunt zijn. Je kan dan wel volwassen zijn maar dat betekent niet dat je geen enkele verantwoording meer hoeft af te leggen aan je familie.”

Logan haalt een keer diep adem en gaat over de stoel liggen.

De strap komt neer en het doet flink pijn. Zijn vader slaat langzamer dan met de tawse en de napijn houdt seconden lang aan. Logan jammert zachtjes en probeert zo stil mogelijk te blijven liggen uit angst dat de strap hoger of lager uitkomt dat de bedoeling is. Hij grijpt de stoelpoten vast en probeert zijn aandacht te verleggen naar het voelen van het koele hout onder zijn handen. Hij heeft geen idee hoeveel klappen hij nog krijgt en hij probeert vooral rustig te blijven.

“De laatste tien,” kondigt zijn vader aan.

De volgende slagen raken nu ook de achterkant van zijn dijen. “Athair… auuuu… niet zo laag alsjeblieft,” smeekt Logan.

“Ik zei toch dat ik wil dat je hier de komende week aan terug denkt. Dit gaat je er zeker bij helpen. Tien erbij,”

“Nee… auuuuu,” Luid snikkend probeert Logan stil te blijven liggen terwijl de laatste slagen ongenadig op zijn dijen neerkomen.

“Dat was de laatste. Dus wat ga je voortaan doen?”

 “Ik zal voortaan niet meer onbereikbaar zijn en doorgeven als dit wel het geval is,” zegt Logan met onvaste stem.

“Juist. Dat is het enige juiste antwoord. Dit heb je goed gedaan. Neem even een kwartiertje voor jezelf om jezelf te kalmeren. Ik ga even bij je tante en Kim kijken, ik kom je zo wel halen.”

Versuft blijft Logan liggen. Hij laat zijn tranen even komen maar haalt dan diep adem. Klaar ermee. Wat een enorme puinhoop heeft hij ervan gemaakt. Voorzichtig komt hij overeind. Hij durft niet meer aan zijn billen te voelen. Voorzichtig trekt hij zijn boxershort en daarna zijn broek omhoog, het voelt erg gevoelig. Daar is hij voorlopig nog niet klaar mee. Hij snuit zijn neus en zoekt zijn telefoon. Hij kan maar beter gelijk tot actie overgaan.

“Meneer Perez? Het spijt mij te horen dat het laatste overleg niet het gewenste resultaat heeft gegeven. Mijn excuses voor mijn afwezigheid, ik was op huwelijksreis. Laten we het volgende week op de golfbaan verder bespreken… Ja… ik ben iets verkouden, die vliegtuig airco altijd hè…”

“Dit bezoek aan mijn ouderlijk huis is niet helemaal wat ik in gedachte had met de samenwoonfase,” zegt Logan zenuwachtig tegen Kim terwijl hij de bel indrukt.

Als zijn vader hem thuis uitnodigt om naar zijn werkkamer te komen en “een stevig gesprek over zijn gedrag” te hebben dan weet hij wel hoe laat het is. Hij voelt een knoop in zijn maag als hij bedenkt dat Kim straks waarschijnlijk getuige is van zijn straf. Hij had gisteren geprobeerd om haar op subtiele wijze met iemand anders te laten afspreken. Maar ze wilde zo graag zijn familie ontmoeten dat hij het niet over zijn hart kon verkrijgen om verder aan te dringen.

Zijn vader doet open. Hij knikt naar Logan en schudt daarna formeel Kim’s hand. “Neil McCallum, welkom Kim. Jullie mogen je even opfrissen. Kom daarna meteen naar mijn kantoor, begrepen?”

Zijn vader laat er vandaag duidelijk geen gras over groeien. Een paar minuten later staan ze in het kantoor van Logan’s vader. Hij zit achter een antieke kersenhouten bureau en is met papierwerk bezig. Hij kijkt met peinzende blik op.

“Dat werd tijd.” De man legt zijn pen rustig neer op het bureau, naast een tawse en strap. Logan ziet Kim’s ogen groter worden bij het zien van deze voorwerpen. Het geeft hem zelf ook een ongemakkelijk gevoel om de instrumenten op het bureau te zien liggen, wetende dat ze voor hem zijn klaargelegd. Hij slikt. De tawse en strap beloven niet veel goeds samen. Zeker als de strap erbij komt, zijn vader gebruikt die doorgaans alleen als hij een flinke straf op zijn plaats vindt.

“Maak je geen zorgen, love,” zegt zijn vader tegen Kim, “ik ga ze niet op jou gebruiken, niet vandaag in ieder geval,” en hij knipoogt naar haar. Verlegen slaat Kim haar ogen neer. Neil staat op.

“Ga maar op mijn bureaustoel zitten Kim, dan kun je zien hoe we bij familie McCallum bepaalde zaken afhandelen.

Logan, je hebt jezelf dit keer goed in de nesten gewerkt. Je weet dat er dan consequenties zijn. En je zal je niet alleen bij mij moeten verantwoorden vandaag,”

“Wat? Maar… Bij wie nog meer? Waarom?” vraagt Logan verbaasd. De knoop in zijn maag wordt strakker.

“Een speciaal verzoek van tante Amelia. Ik heb haar toestemming gegeven je te straffen. Je hebt je niet aan een afspraak met haar gehouden of zo? Ze kwam met een heel lang verhaal. Nou ja, je zult het straks aan den lijve ondervinden.“

Neil haalt zijn schouders op en pakt de tawse van het bureau. Hij gaat voor Logan staan.

“Je tante is nog onderweg, dus dat komt straks. Ik heb vandaag meerdere dingen met je te bespreken. Het eerste is een dringend advies dat je niet hebt opgevolgd. Welk advies bedoel ik Logan? Hou je hand omhoog, en vlug een beetje.”

Logan houdt zijn rechterhand omhoog en ondersteunt zijn pols en hand met zijn linkerhand. De tawse komt hard neer op Logan’s hand. Hij geeft geen krimp. Hij haalt diep adem en houdt vervolgens zijn andere hand omhoog.

“Even kort voor jou Kim, als ik Logan hier thuis uitnodig om naar mijn kantoor te komen dan beginnen we met een handstrapping. Dat is om de verhouding tussen ons even goed duidelijk te maken. En meestal blijft het niet bij een handstrapping alleen.”

De tweede klap komt een stuk harder aan dan de eerste. Hij houdt zijn andere hand weer op.

“Nou Logan? Welk advies?” vraagt Neil ongeduldig.

“Het niet meedoen met Married At First Sight, gok ik zo,” zegt Logan droogjes.

Derde klap. Logan onderdrukt de neiging om zijn handen weg te trekken. Hij wisselt van hand. Vierde klap. Hij was vergeten hoeveel pijn de tawse daadwerkelijk doet.

“Precies, je wist dat ik er nou niet bepaald enthousiast over was,” zegt zijn vader geïrriteerd.

“Maar ik wist niet dat het een bindend advies was,” sputtert hij verontwaardigd tegen.

“Je had niet mee hoeven doen. Je was je tenslotte alleen maar opgegeven door Patrick. Hoe ging dat eigenlijk bij jou Kim?”

“Mijn beste vriendin had me opgegeven, meneer McCallum,” antwoordt ze met timide stem.

De tawse landt weer. Automatisch wisselt hij van hand. Volgende klap. Wissel. Met moeite houdt hij zijn gezicht in de plooi.

“Dus jullie zijn beide opgegeven voor dit programma en jullie zijn allebei met je volle verstand mee gaan doen? Om jezelf voor schut te zetten op tv? Ieder negatief momentje zullen ze uitvergroten en ze vinden altijd wel iets. Qua domheid passen jullie wel goed bij elkaar.”

De tawse blijft ongenadig op zijn handen neerkomen. De pijn is heftig maar Logan probeert nog steeds zijn gezicht strak te houden. Hij focust op zijn ademhaling in plaats van zijn handen. Hij moet sterk blijven in het bijzijn van Kim. Hoe kan ze zijn leiding accepteren als hij zelf niet kan incasseren?

“Begrijp je wat het voor de familie betekent als je op een slechte manier op de televisie komt? Heb je nagedacht wat het met onze reputatie kan doen? En ons familiebedrijf? Waar zit jij überhaupt de laatste tijd met je hoofd?” Iedere volgende slag met de tawse is nog harder dan de andere.

“Ahhhh,” kreunt Logan, “oké, ik heb niet goed nagedacht, het spijt me,” Tranen springen in zijn ogen. Met moeite houdt hij ze in.

“Dat is een goed begin. Nog zes. In het vervolg neem je mijn adviezen ten harte en denk je beter na, heb je dat begrepen?”

Nog zes? Zijn hart begint te bonken. Hij kan zich niet herinneren ooit zoveel klappen op zijn handen gehad te hebben.

Als zijn vader klaar is met de tawse haalt Logan een aantal keer diep adem en knippert zijn tranen weg. Het duurt even voordat zijn hart weer een normaal ritme te pakken heeft. Zijn handen kloppen en lijken wel in brand te staan.

Logan kijkt bezorgd naar Kim. Zou ze inmiddels spijt hebben van haar ja woord en met deze vreemde familie opgezadeld te zijn? Gechoqueerd door wat ze net gezien en gehoord heeft? Nog voordat hij iets tegen haar kan zeggen wordt hij uit zijn gedachten gehaald door het geluid van de deurbel.

“Ah, daar is je tante. Ik ben absoluut nog niet klaar met jou, Logan. Hierna wil ik nog een stevig gesprek met jou voeren, onder vier ogen. Heb je dat begrepen?”

“Ja, Athair,” Logan zucht diep als zijn vader kamer uitgaat om open te doen. Dit wordt een lange, lange dag voor hem.

~

Amelia komt het kantoor binnen en geeft Logan een knuffel.

“Fijn je weer zien Logan. We zien elkaar tegenwoordig allemaal veel te weinig, en welkom, Kim is het toch? Ik wil straks graag uitgebreid kennis met je maken, maar eerst moet ik dringend een hartig woordje met mijn neefje spreken,” zegt ze.

“Want Logan, dit is helaas een serieus bezoekje. Ik heb vorig jaar iets met je afgesproken. En je bent nu een volwassen man, inmiddels getrouwd nota bene, dus ik verwacht echt dat je je aan je afspraken houdt.”

Logan weet niet precies meer wat ze afgesproken hebben, zijn tante kletst zo ontzettend veel over onbelangrijke zaken. Meestal luistert hij maar met een half oor naar haar gekwebbel. Hij haalt zijn schouders op en slikt als hij haar strenge blik ziet.

“Jij en Patrick zijn echt te ver gegaan met die onvolwassen grappen. Het moet echt eens afgelopen zijn met die flauwekul. Hij heeft jou opgegeven voor dat trouwprogramma.” Ze glimlacht even als ze naar Kim kijkt. “Je hebt een knappe bruid aan de haak geslagen zie ik. Maar waar heb jij je neef vervolgens voor opgegeven?”

“Kamp van Koningsbrugge. Blijft ie een beetje in het gareel.” Logan probeert een grijns te onderdrukken maar slaagt er niet helemaal in. Hij moest Patrick natuurlijk wel terug pakken met een ander tv programma. En Patrick houdt wel van een beetje actie dus hij zag er niet veel kwaads in verder.

“O, vindt je het grappig?” Amelia zet een stoel neer naast het bureau en haalt een ebbenhouten haarborstel uit haar tas tevoorschijn.

“Ik kom dan maar meteen ter zake. Broek omlaag, je krijgt van mij een flink pak slaag met deze haarborstel. Het lachen zal je zo vanzelf wel vergaan.”

“Wat?” protesteert hij, “Maar iedereen is hier in de kamer.” Hij kijkt verschrikt naar zijn vader. Hij laat haar hem toch niet slaan waar zomaar iedereen bij is? Zijn vader heeft hem nog nooit in bijzijn van een ander een pak slaag gegeven. Dat is een privé aangelegenheid achter gesloten deuren.

“Maar… Athair… Dit kan toch niet. Ze is mijn tante… en, en mijn vrouw zit daar…” stamelt hij verbouwereerd.

“Kalmeer en doe wat je gezegd wordt Logan. Je wil niet nog meer problemen toch? Of moet ik soms de cane van je grootvader van zolder plukken? Broek onmiddellijk omlaag. Luister naar je tante. Je krijgt straf van haar dus het gaat ook op haar manier,” zegt Neil streng.

Het zweet breekt hem uit maar veel keus heeft hij niet. Met moeite maakt hij zijn riem en broek los. Iedere beweging maakt hem pijnlijk bewust van de handstrapping van zojuist.

“Logan, ik heb jullie vorige zomer al gewaarschuwd, als jullie niet zouden stoppen met die rare fratsen dan zou ik jullie beide hoogstpersoonlijk onder handen nemen. Je dacht toch niet dat ik grapje maakte? Jullie zijn geen kinderen meer. Dit gedoe tussen jullie eindigt vandaag, heb je dat begrepen? Patrick was vanmorgen aan de beurt. Nu jij. Over mijn knie, nu.”

“Nee… tante Amelia, stuur ze de kamer uit, alsjeblieft.” smeekt hij. Het schaamrood staat op zijn wangen. Hij wil niet dat Kim hem zo kwetsbaar ziet. “Ik snap dat je me wil straffen,” vervolgt hij, “en dat accepteer ik, maar laat dat tussen ons twee blijven.”

“Logan, ik tel tot drie. Sta je dan nog steeds daar dan vraag ik je vader om die cane voor me te halen. Ik meen het. Eén, twee…” telt zijn tante onvermurwbaar.

Logan haalt diep adem. Hij kent de verhalen van vroeger over zijn grootvader die het gebruik van de cane niet schuwde, met bloederige striemen tot gevolg. De getuchtigde kon zeker een week niet zitten. Gelukkig heeft zijn vader de cane bij hem nooit gebruikt en dat wil hij graag zo houden.

Zonder verdere tegenwerking gaat hij bij haar over de knie. Hij voelt hoe Amelia zijn boxershort omlaag trekt. Zijn vader en Kim hebben nu vol zicht op zijn blote billen. Logan is blij dat hij alleen de vloer kan zien en godzijdank niet de blikken van zijn vader en Kim.

De haarborstel komt snoeihard en in een flink tempo neer op zijn billen. Hij probeert stil te blijven liggen maar het doet al snel veel pijn. Hij vecht opnieuw tegen zijn tranen, want hij kan echt niet gaan huilen waar Kim bij is.

Zijn tante versterkt haar grip op zijn heup en klemt haar been over zijn kuiten. Ze slaat nu nog harder en pakt nu ook af en toe de achterkant van zijn dijen mee.

“Au, au het spijt me… ik haal geen grappen meer uit.” Hij voelt zijn ogen volschieten maar knippert zijn tranen weg. Hij moet sterk blijven.

“Je gaat er zeker spijt van krijgen. Jij en Patrick laten elkaar voortaan met rust, begrepen?” zegt tante Amelia en slaat gestaag door met de haarborstel. Na een tijdje heeft hij geen besef meer van de tijd en wie er in de kamer zijn. Hij vecht niet langer tegen zijn tranen en laat het over zich heen komen.

“Kom maar voorzichtig overeind,” hoort hij Amelia na een tijdje zeggen. Haar stem klinkt ver weg en hij is blij dat ze hem overeind helpt. Als hij voor haar staat pakt ze zijn kin beet.

“Kijk me aan Logan, laat ik niet merken dat jullie nog één keer zo’n streek onderling uithalen. Ben ik zo duidelijk?”

“Ja tante. Het spijt me,” Amelia geeft hem een knuffel.

“Het spijt mij ook, dit had je nodig zodat ik tot je door kon dringen. Ik wil alleen het beste voor iedereen snap je dat? Ik hou van jullie en ik verwacht dat iedereen in deze familie op een fatsoenlijke manier met elkaar omgaat, begrepen?”

Logan knikt en veegt met de rug van zijn hand de tranen van zijn wangen.

“Kim, ga je mee een kopje thee drinken? De heren hebben volgens mij nog wat zaken te bespreken. Je wilt vast even bijkomen van wat je net gezien hebt. Ik wil alles horen over de bruiloft en jullie huwelijksreis, oké?”

“Tot zo,” zegt Kim zachtjes tegen Logan en ze knijpt even bemoedigend in zijn arm. De dames lopen het kantoor uit. Logan is opgelucht dat Kim verder niets meekrijgt van de volgende straf.

Kim kijkt lui op van haar boek en rekt zich uit. Vanaf het balkon geniet ze van het uitzicht op zee. Wat zijn ze op een prachtige plek terecht gekomen.

Het is warm, maar niet té warm, met een licht fris briesje. Perfect om in de vroege ochtendzon een boek te lezen. Ze kan haast niet wachten om “Atlas” van Lucinda Riley, het laatste deel van de  bekende Zeven Zussen serie, uit te lezen.

Helaas moet haar boek wachten want ze gaan vandaag op excursie naar nationaal park El Teide. Liever zou ze naar het strand of zwembad gaan. Ze zucht. Wat is er nou leuk aan een nationaal park van een vulkaan? Logan lijkt echter heel veel zin in de excursie te hebben. 

“Ik ga even snel een krantje beneden halen voor onderweg. De bus komt over een kwartiertje, zie ik jou zo bij de receptie?” 

“Prima, ik smeer me nog even in met zonnebrandcrème dan zie ik je zo beneden,” antwoordt ze. Hij geeft haar een kus en dan is ze even alleen. 

Ik heb nog een kwartiertje, denkt ze, dan kan ik vast ook nog wel even snel een hoofdstukje lezen. Misschien wel twee. Ik lees toch snel. Nieuwsgierig slaat ze pagina na pagina om. 

“Ahum,” hoort Kim ineens naast haar. Verschrikt kijkt ze op van haar boek. 

“Waar blijf je nou? De bus is er al. Heb je je eigenlijk wel ingesmeerd? Kom, we moeten gaan.”

Shit! Hoe kan de tijd nou zo snel zijn gegaan? Snel pakt Kim haar spullen bij elkaar en stopt ze in haar tas. Logan pakt haar bij haar arm. “Opschieten mevrouw McCallum. Die chauffeur zit nu op jóú te wachten, we hebben geluk dat ze niet gewoon zonder ons vertrekken.”

“Sorry dit was niet mijn bedoeling,” begint Kim.

“Ik wil nu geen smoesjes horen,” onderbreekt hij haar abrupt. “Je hebt niet alleen de chauffeur maar ook mij laten wachten. Ik rekende erop dat je naar beneden zou komen. Ik kom hier vanavond nog op terug en dan gaan we eens stevig in gesprek hierover,” zegt hij en werpt haar een strenge onheilspellende blik toe. Zijn blik bezorgt haar kippenvel en ze voelt vlinders in haar buik. Zal hij haar vanavond, net zoals de huwelijksnacht, onder handen nemen? 

“Laten we er nu verder gewoon een leuke dag van maken samen, oké?” zegt Logan vervolgens met een stralende glimlach, alsof er verder helemaal niets aan de hand is. 

De busreis naar El Teide is vreselijk lang en saai. Ze zou nu gewoon met Logan lekker chill in het zwembad moeten rondhangen. Ze hadden een intieme nacht gehad vannacht en ze wilde eigenlijk snel dat gespierde lichaam weer tegen de hare voelen.

Dan zijn ze eindelijk in het nationaal park van El Teide. 

De gids vertelt bij een lange dunne steen in geuren en kleuren over verschillende westernfilms die opgenomen zijn op deze locatie, en dat de steen de bijnaam “De vinger van God” heeft gekregen. kim moet toegeven dat het een prachtige plek is en ze lacht naar Logan, die zijn arm om haar heen slaat. 

“Zo zie ik je graag,” zegt hij goedkeurend. 

Als iedereen klaar is met foto’s maken stappen ze weer in de bus. De bus klimt verder omhoog, op weg naar de krater Pico Viejo van El Teide. Uiteindelijk kan ze zelfs niet meer naar buiten kijken omdat ze letterlijk in de wolken rijden. Als ze er eenmaal zijn is het uitzicht bij de Pico Viejo werkelijk adembenemend. 

“Zo,” zegt Logan, “het hoogtepunt van deze excursie is voorbij,” en ze moeten beiden om zijn opmerking lachen. Als snel zitten ze weer in de bus.

Kim doet even haar ogen dicht en doet geen moeite meer om naar het gebrekkige Engelse gebrabbel van de reisleiding te luisteren. Ze is blij want ze zijn nu vast snel terug bij het hotel. Dan ineens stopt de bus en moet iedereen uitstappen.

“Godver,” moppert Kim humeurig, ”waarom gaan we niet gewoon verder?” Ze heeft geen zin om weer uit de airco die hitte in te stappen en op een afgelegen stoffige plek drinken te moeten kopen. 

Logan kijk haar aan. “Heb je niet opgelet net?” 

“Nee, hoezo, ik wil gewoon terug naar het hotel.” Mokt Kim. 

“Hoezo? We moeten rustig stijgen en dalen, anders kun hoogteziekte krijgen. Als je net nog even het fatsoen gehad om te luisteren, mevrouw McCallum, met je hoezo, dan had je het geweten.” Zegt Logan bars. Zijn plotseling veranderde stem bezorgd haar rillingen. 

“Nou sorry hoor, wat een flauwekul zeg. Nog nooit van hoogteziekte gehoord,” sputtert ze tegen.

Logan pakt haar bij haar arm en fluistert in haar oor: “twee dingen die je maar beter niet meer in mijn bijzijn moet doen, mevrouw McCallum, vloeken, dat is echt not done, en mijn verhaal in twijfel trekken. Dat wordt een lang gesprek vanavond, als je begrijpt wat ik bedoel. En nu hup opstaan, we gaan de bus uit,” commandeert hij.

Beduusd volgt Kim hem naar buiten en voor het eerst sinds hun huwelijk is de spanning tussen hen te snijden. Als ze even later allebei aan een koud blikje cola zitten blijft het ijzig stil. Logan heeft een iets geïrriteerde frons op zijn voorhoofd. Als hij zijn lege blikje verfrommeld spreekt zijn lichaamstaal boekdelen. 

Kim bijt op haar lip en probeert niet in tranen uit de barsten. Ze haat ruzies en dit ziet er niet best uit. Dan verbreekt Logan uiteindelijk de stilte. 

“Sorry,” zegt hij met mildere stem, “weet je, ik heb het ook wel een beetje gehad. Dat had ik niet op die manier op jou moeten afreageren. Maar ik meen het wel over die twee dingen.” 

Hij pakt haar handen vast en kijkt haar serieus aan en praat zachtjes verder, “Ik zal je hier maar één straf voor geven omdat ik mezelf ook niet helemaal correct heb gedragen. Vind je dat oké?”

Nee, lul-de-behanger, denkt Kim, niets van dit is oké. Ik wil nu overal ter wereld zijn, behalve hier op die stomme vulkaan met jou. Ik wil naar huis en dit rare moment vergeten.  

Maar door zijn hoopvolle blik houdt ze haar tirade in. 

“Ik weet het even niet, Logan.” Zegt ze eerlijk. 

“Als je nog één keer op die cynische toon mevrouw McCallum zegt spring ik waarschijnlijk van de vulkaan af,” Ze moeten beide lachen om haar opmerking en daarna lijkt alles weer koek en ei te zijn.

Eenmaal bij het hotel aangekomen wordt Kim zenuwachtig. Zou hij die tawse eigenlijk gewoon in zijn koffer hebben meegenomen hebben op huwelijksreis? Ze durft het niet te vragen. 

Vlak voordat ze bij hun hotelkamer zijn houdt Logan haar staande. “Wil je nu praten of eerst dineren?” 

“Ik… euhm,” ze heeft geen honger maar om nu gelijk al in de strafsituatie te stappen vindt ze behoorlijk snel. 

Logan voelt haar besluiteloosheid aan en neemt een beslissing. “Volgens mij hebben we allebei nog geen trek. We gaan eerst nog even wat drinken maar daarna heb je nog verantwoording af te leggen, oké?” 

De drankjes zijn natuurlijk sneller op dan ze hoopt. 

Ze hoort Logan vervolgens in de slaapkamer in zijn bagage rommelen. 

Hij komt terug, pakt haar hand en trekt haar overeind. In stilte begeleidt hij haar naar de slaapkamer. Op bed liggen die vervloekte tawse én een houten badborstel klaar. O shit, denkt Kim, dat ziet er echt niet goed uit. Haar hart begint hard te kloppen en de moed zakt haar in de schoenen. 

“Kim McCallum-Hartman, je weet nu echt wat het inhoudt om een McCallum te zijn. Wil je nog steeds door met dit experiment?” Hij kijkt haar met zijn doordringende blauwe ogen kalm aan. “Je weet dat ik dit doe vanuit liefde en niet vanuit boosheid. Je hebt wat steken laten vallen vandaag, dat gaan we rechtzetten.” 

Kim haalt diep adem en knikt terwijl ze haar paniek onder controle probeert te krijgen. De vorige keer had ze het tenslotte ook overleefd en dat is nu vast niet anders. 

“Gebruik woorden, Kim, ik wil het je horen zeggen,” 

“Ja, Logan,” zegt ze zachtjes.

“Oké mylady. Ik rammel trouwens dus het zal niet te lang laten duren vandaag.”

Hij legt hun hoofdkussens op het midden van het bed. “Doe je broek en slipje omlaag en ga daar met je buik op liggen,” 

Ze legt haar kleding netjes opgevouwen naast het bed en gaat dan liggen zoals gevraagd. 

“Kim McCallum-Hartman, je krijgt om te beginnen 12 klappen met de tawse, direct op je blote billen. Je hebt onnodig mensen op je laten wachten door je ondoordachte acties. De chaffeur, het reisgezelschap en mij. Hopelijk helpt dit moment je om zoiets in de toekomst te voorkomen. Ben je er klaar voor?” 

Kim haalt nog eens diep adem. Ze wil niet, maar het moet. Alles wat het nu langer duurt is alleen maar uitstel van executie.

“Ja Logan,” fluistert ze met een brok in haar keel.

Een paar tellen is het helemaal stil. Ze wacht gespannen op wat komen gaat. Het wachten lijkt wel een eeuwigheid. Ze hoort Logan iets van het bed pakken. Ze voelt de tawse even kriebelen op haar billen terwijl ze nog steeds wacht op die eerste klap. 

Er tikken weer een paar seconden voorbij zonder dat er iets gebeurt. Dan ineens klinkt er een heel snel kort zoevend geluid. Pats. 

Kim schrikt van de intense pijn. Dit is heel anders dan eerst opwarmen over de knie. Ze kreunt zachtjes als de eerste pijn is weggeëbd. Kan ze dit wel volhouden?

Logan voelt opnieuw haar twijfel aan. “Één. Ik zal wel tellen, oké? Blijf in ieder geval netjes liggen anders telt het niet mee, duidelijk?” Hij wacht niet op haar antwoord.

Pats. “Twee,” De tawse land precies op dezelfde plek als de eerste klap. Drie en vier komen op precies diezelfde plek neer. “Au, au, stop,” huilt ze terwijl ze overeind probeert te krabbelen. Ze kan niet meer stil blijven liggen.

“Nee, mylady, blijf liggen anders beginnen we opnieuw,” waarschuwt Logan.

Pats. Nummer vijf komt op een andere plek neer. Kim voelt hoe de tranen nu over haar wangen rollen.

Nummer zes belandt weer op dezelfde plek als nummer vijf.

“Au, au, Logan stop. Het spijt me. Dit doet echt pijn,” snikt ze. 

“Je bent halverwege. Rustig maar. Haal even diep adem. Ontspan. Nog maar zes te gaan. Als je dit niet meer mee wil maken stel ik voor dat je je beloftes na gaat komen en op tijd bent de volgende keer.” 

Pats. “Zeven.” Pats. “Acht.” Kim schiet opnieuw snikkend overeind. Dit is teveel. Logan duwt haar onverbiddelijk weer terug. 

“Nu nog de laatste vier. Blijf liggen. Knijp desnoods in de lakens maar blijf zo liggen. Ik kan je verkeerd raken, snap je. Dan zijn we misschien verder van huis.” 

Kim duwt haar gezicht in het bed en pakt het laken stevig vast. De laatste vier slagen komen weer op een andere plek terecht. Kim begint onwijs te trillen maar het lukt haar stil te blijven liggen. 

Logan helpt haar van het bed af en trekt haar in zijn armen. Hij houdt haar net zo lang vast totdat ze gestopt is met huilen en trillen. 

“Klaar voor ronde twee?” vraagt Logan dan. Kim slikt en schud ongemakkelijk haar hoofd. 

“Jij kan dit, ik help je er door heen,” zegt Logan en hij begeleid haar weer naar het bed. Ze werpt een blik op de badborstel en weet eigenlijk zeker dat ze het niet kan. 

“Je was onbeleefd én hebt gevloekt…. Je krijgt om te beginnen twintig slagen met de badborstel zodat je de komende dagen je herinnert dat je altijd beleeft blijft. Je kunt zoveel beter dan dit. Van geen enkele McCallum wordt dit getolereerd, we hebben een naam hoog te houden. Ik denk dat je er nog heel genadig afkomt met maar twintig slagen, mylady.” 

Logan gaat op het randje van het bed zitten en legt haar in één beweging over de knie.

“Als je rustig blijft liggen houden we het bij twintig. Maar als ik moet stoppen krijg je er iedere keer vijf bij, begrepen?” 

“Ja Logan,” mompelt Kim zenuwachtig. Zachtjes masseert hij heel even haar onderrug. Dat voelt best fijn en ze voelt hoe haar lichaam iets ontspant. 

“Goed. Je hoeft niet te tellen. Je krijgt ze snel achter elkaar. Ik tel ook niet hardop. Hopelijk kunnen we hierna snel iets gaan eten.”

De eerste klap met de badborstel voelt heel anders dan ze zich had voorgesteld. Haar huid lijkt wel in brand te staan. Het is te heftig. Na een paar klappen schiet haar hand automatisch naar achteren om haar brandende billen te beschermen.  Ze schreeuwt het uit als de borstel haar duim raakt in plaats van haar billen.

“Nu begrijp je misschien waarom je stil moet liggen. Dat zijn er vijf meer,” zegt Logan onverbiddelijk. 

Met zijn vrije hand pakt hij haar hand vast zodat ze haar billen niet meer kan afschermen. 

Logan gaat verder maar na een paar klappen kan ze haar benen niet meer stil houden, uit een reflex schieten ze naar boven.

Logan stopt weer en zucht een beetje overdreven theatraal. Als ze niet over zijn knie zou liggen had ze hier best hard om moeten lachen. 

“Vijf erbij, stil liggen zei ik toch,” zegt Logan streng en hij omklemt nu haar benen met zijn been. In deze leglock kan ze geen kant meer op. De laatste slagen zijn zo intens dat ze tranen met tuiten huilt. 

Logan helpt haar voorzichtig overeind. Hij pakt haar handen vast en kijkt haar kalm aan. 

“Ik heb je gestraft omdat je je beloftes niet na bent gekomen, je onbeleefd was en je ook nog onnodig vloekte. Wat heb je hierop te zeggen?” 

“Het spijt me,” antwoordt ze nog nasnikkend. Hij trekt haar in zijn armen en laat haar rustig uithuilen terwijl hij haar haar streelt. 

Ze schrikken beide van Logans telefoon die ineens afgaat. Hij drukt het gesprek weg.

“Als we weer thuis zijn ga het allemaal wat duidelijker voor je maken en wat regels opstellen. Geef die witte pot crème achter je maar aan en kom maar weer even liggen.” Logans telefoon gaan een tweede keer af en weer drukt hij het nummer weg. 

Kim geeft hem de pot crème en gaat weer liggen. Hij smeert haar billen in en masseert zachtjes haar gekneusde billen. 

Dat voelt een beetje pijnlijk maar ook fijn, denkt Kim en ze voelt zich slaperig worden. 

Logan’s telefoon gaat weer af en nu neemt hij wel op. 

“Athair? Is er iets aan de hand?… Sorry ik was even bezig net … Ja ik ben toch getrouwd … Patrick had me opgegeven, wat had ik anders moeten doen… Ik weet wat je gezegd had… Ja maar…  …  Oké we hebben binnenkort een gesprekje over mijn gedrag…  Ik ben over twee dagen weer thuis. Bye.” 

“Problemen?” vraagt Kim als ze Logan’s bezorgde blik ziet. Logan haalt zijn schouders op. 

“Dat is iets voor later. Zullen we maar eens gaan eten? Fris jezelf maar even snel op dan gaan we er een leuke avond van maken.”

Kim komt voorzichtig overeind en loopt met gloeiende billen naar de badkamer. Hopelijk vinden ze straks een restaurant met zachte stoelen.

Als ze uit de badkamer komt pakt Logan haar hand.

“Kom, dan gaan we wat eten, mylady. Ik stel voor dat je je verder netjes gedraagt vanavond, anders lig je straks gewoon weer over mijn knie,” zegt hij met een glimlach. 

Als Kim zichzelf in de spiegel ziet in haar trouwjurk is ze sprakeloos. Dit is de perfecte jurk. Haar aanmelding begon dan wel als een grap maar nu zou ze, heel serieus, binnen drie dagen trouwen. Dat de wetenschap juist voor haar met een man op de proppen zou komen had ze absoluut niet verwacht.

Haar moeder schiet vol als ze voor haar staat in die prachtige jurk en haar beste vriendin Amanda fluit goedkeurend naar haar en klapt enthousiast in haar handen.

“Ik mag je dit namens je toekomstige man overhandigen,” zegt de verkoopster met een warme glimlach en geeft haar een brief en een klein doosje. Kim maakt de brief open en leest het voor.

“Lieve nog onbekende,

We kennen elkaar nog niet en toch heeft het lot besloten ons bij elkaar te brengen. Ik had niet verwacht een match te vinden die zou passen bij de tradities en normen en waarden die zo belangrijk voor mijn familie zijn. Ik zal niet lichtvoetig in dit huwelijk stappen en zal mijn taak als echtgenoot en hoofd van mijn huishouding altijd serieus nemen, naast de werkzaamheden die ik uit naam verplicht ben uit te voeren voor de familie. Er zal je aan niks ontbreken en ik verzeker je dat ik je zal helpen de beste versie van jezelf te zijn, iedere dag weer.

Ik ben me ervan bewust dat als je met mij in het huwelijksbootje stapt je onze normen en waarden en gratis bij krijgt. In Nederland wordt dit misschien als ouderwets en behoudend gezien maar dit is juist wat mijn Schotse familie van generatie op generatie succesvol heeft gemaakt. Weet dat ik je iedere stap zal bijstaan en begeleiden en altijd vanuit liefde zal handelen.

Heel veel plezier met het uitkiezen van je trouwjurk. Ik hoop dat alle belangrijke mensen in jouw leven hier nu bij zijn en hoop je binnenkort stralend voor het altaar zie staan. With love …….”

Wat een oprechte brief en wat een prachtig handschift heeft hij eigenlijk. Beter dan de hare zelfs en zo te zien moet hij een vaste hand hebben zo strak en gelijk zijn de letters geschreven. Voorzichtig maakt Kim het doosje open. Haar handen trillen maar ze slaagt erin het doosje uit te pakken. Nog een briefje. Ze vouwt het voorzichtig open.

“Dit is een luckenbooth, een traditioneel geschenk aan een bruid in de omgeving waar ik vandaan kom. Normaal gesproken is dit een broche, maar ik heb er speciaal voor jou een hanger van laten maken. Deze luckenbooth is van mijn grootmoeder geweest en kreeg ze van mijn grootvader op haar verloving. Ze wil graag dat mijn bruid, jij dus, deze ook zal krijgen. Ik hoop dat als we eenmaal getrouwd zijn je deze hanger met trots zult dragen. Wees er zuinig op. Het is een erfstuk en moet met gepaste zorg behandeld worden. Je zult hierop beoordeeld worden door de familie maar als je je best doet hoef je je echt geen zorgen te maken. With love ……..”

Kim pinkt zenuwachtig een traantje weg. Beoordeeld worden? Wat is dit voor familie met ouderwetse normen en waarden? En dan hoe hij spreekt over zijn traditionele taak als echtgenoot en hoofd van de huishouding? Ze had bij haar aanmelding aangegeven graag de traditionele rollen terug te willen zien in een relatie, maar jeetje deze hele aanmelding was gebaseerd op een opdracht van een ouderwets bierspel dat ze in de kast van haar ouders had gevonden. “Bel een willekeurig iemand uit het telefoonboek op en biecht op dat je een drankprobleem hebt.” Om vervolgens iemand van de programma Married At First Sight aan de lijn te krijgen. Hoe bizar is dat? Uiteindelijk was haar drankprobleem te wijten aan het ontbreken van een traditionele man in haar leven, eentje die haar tegengas zou geven en zou durven haar op haar fouten en tekortkomingen te wijzen. Wat een hoop lol hebben zij en Amanda gehad om dat gesprek. Wisten zij veel dat zulke mannen nog écht bestaan.

Voor Kim het weet is het al de grote dag. Zenuwachtig en onzeker kijkt ze naar zichzelf als bruid in de spiegel. Ze heeft er alles aan gedaan om er zo goed mogelijk uit te zien. Maar voor wie? Wat als er een enorme enge lelijke vent voor het altaar op haar staat te wachten? Nou ze kan altijd nog nee zeggen. Dan is ze misschien wel de allereerste van het expiriment die gelijk voor het altaar al nee zegt maar zoiets zou op zich ook wel weer iets voor haar zijn.

Voordat ze de trouwzaal binnengaat haalt ze nog een keer diep adem. Met haar vader aan haar zijde loopt ze vervolgens de zaal binnen.

Haar ogen ontmoeten twee prachtige blauwe ogen. Voor haar staat een heel aantrekkelijke man, ze schat hem ongeveer vijf jaar ouder dan zij. Hij heeft donker half lang haar en een prachtige lach. Zijn pak is lichtgrijs en zijn stropdas en gilet zijn blauw en groen schots geruit. Er lijkt een zweem van opluchting en goedkeuring in zijn ogen te zien. Ook Kim is maar wat blij dat er geen enge oude kerel voor het altaar blijkt te staan.

 Al snel is het zover en geven ze elkaar de rechterhand. 

“Verklaart U, Logan Ivar Kendrick McCallum, Kimberly Isabella Hartman aan te nemen tot uw wettige echtgenoot en belooft u getrouw alle plichten te zullen vervullen die door de wet aan de huwelijkse staat zijn verbonden, wat is hierop uw antwoord?”

“Ja,” zegt Logan met een twinkeling in zijn ogen. 

“Verklaart U, Kimberly Isabella Hartman, Logan Ivar Kendrick McCallum aan te nemen tot uw wettige echtgenoot en belooft u getrouw alle plichten te zullen vervullen die door de wet aan de huwelijkse staat zijn verbonden, wat is hierop uw antwoord?”

Kim kijkt Logan diep in zijn ogen. Zijn blik is hypnotiserend en intens, het lijkt bijna alsof zijn blauwe ogen dwars door haar heen kijken. Ze krijgt het er warm van… “Ja,” zegt Kim dan ook.

“Dames en heren, ze zijn getrouwd,” zegt de trouwambtenaar met een glimlach. 

De mensen in de zaal applaudiseren. Dan kust Logan haar, heel zachtjes drukt hij zijn lippen op de hare, zijn lippen zijn zacht en vol. Hier kan ze wel aan wennen.

De taart is prachtig en heerlijk, precies zoals ze gevraagd heeft, de champagne vloeit rijkelijk en voor ze het weet is het feest al in volle gang. Iedereen geniet met volle teugen. De wijn die ze schenken is ook echt verrukkelijk. Ze staat op een gegeven moment even met Amanda en nog wat vriendinnen te dansen en hebben de grootste lol, maar dan staat Logan ineens achter haar.

“Rustig aan mevrouw McCallum, hierna geen wijn meer voor jou, gedraag je als een dame, begrepen?” fluistert hij streng in haar oor. Weer krijgt ze het warm van hem. Amanda trekt alweer haar aandacht en voor ze het weet zijn ze twee wijntjes en een uur verder.

“Mevrouw McCallum, het is tijd om te gaan en uw echtelijke plicht te vervullen.” Logan knipoogt en loopt naar haar toe met een microfoon in zijn handen. “Ik wil graag iedereen bedanken voor zijn of haar aanwezigheid vandaag. Mede dankzij jullie is dit een onvergetelijke dag geworden. Mijn bruid is moe dus wij gaan nu naar ons hotel. Tot ziens allemaal.”

Hij pakt haar bij haar arm en neemt haar mee de zaal uit. De gasten applaudiseren nog een keer en al snel zijn ze in het hotel aanbeland.

Voor de deur tilt Logan Kim op. “Ben je er klaar voor om een echte McCallum te worden?” Ze slaakt een kreetje en hij draagt haar met gemak de drempel over. De bruidssuite is mooier dan ze had verwacht en ze hebben uitzicht over een prachtig verlichte stad. In de slaapkamer is het bed romantisch versierd met rozenblaadjes en er staat een fles champagne klaar.

“Je hebt echt genoeg gedronken voor vandaag, mevrouw McCallum. Die champagne bewaren we voor een champagne ontbijt,” besluit Logan.

Hij pakt haar handen vast en kijkt haar lang en serieus aan. Kim krijgt het weer erg warm.

“Ik had gehoopt dat deze situatie zich niet zo snel al zou voordoen. Ik heb je beloofd dat ik je beste versie van jezelf zal laten zijn. Je hebt mijn waarschuwing genegeerd en bent toch verder gaan drinken. Je had jezelf en ook mij voor schut kunnen zetten, en daardoor ook de familie, begrijp je dat?”

Kim kijkt hem verbaasd aan. Wat overdreven zeg. Ze slaat haar armen over elkaar en rolt met haar ogen. Logan wacht verder niet op haar reactie en praat onverstoord verder.

“Mijn familie handelt dingen op hun eigen manier binnenskamers af. Ouderwets misschien maar daarna is alles vergeten en vergeven. Dus, mevrouw McCallum, accepteer je de consequenties van je gedrag of wil je hier het experiment stoppen? Uiteraard gebeurd het pas als de cameraman weg is.”

Stoppen met het experiment, nu al? Zo erg kunnen die ouderwetse consequenties toch niets zijn, denkt Kim. Een ander idee komt in haar op, dit is vast één grote grap, net als die tv-show candid camera van vroeger waar een verborgen camera in zat. Amanda heeft dat natuurlijk verder in scène gezet.

“Ik accepteer de ouderwetse consequenties Logan,” zegt ze met een glimlach. 

Logan aait even over haar hoofd. “Bedankt voor het vertrouwen, mylady,”

De cameraman wordt de deur uitgewerkt en dan zijn ze alleen. Logan zoekt in zijn bagage en komt dan terug met iets wat op een korte riem lijkt.

“Kom, we gaan naar de slaapkamer. Ik zal je uit je jurk helpen en daarna zul je mijn vriend hier ontmoeten. Dit is een tawse. Wees maar gerust ik warm je eerst een beetje op.”

Kim voelt zich draaierig worden. Opwarmen? Een zenuwachtig gevoel bekruipt haar. Ze voelt hoe haar wangen gaan branden en vreemd genoeg voelt ze ook vlinders in haar buik. Haar jurk is snel uit en netjes opgehangen.

Logan gaat op het bedrandje zitten en klopt op zijn benen. Kim is in tweestrijd, haar verstand zegt dat ze nu snel weg moet gaan maar haar hart wil dit heel graag meemaken. En trouwens waar moet ze heen zonder haar jurk aan in alleen lingerie?

“Kom, we beginnen rustig aan, ik laat je stap voor stap wennen. Ik doe niks wat je echt niet aankunt, beloofd.”

Aarzelend loopt ze langzaam naar hem toe. Als ze dichtbij genoeg is grijpt hij haar pols en voor ze het weet ligt ze op het bed over zijn knie. Dat zachte bed ligt niet eens zo verkeerd. Maar dan realiseert ze zich in welke kwetsbare positie ze zich bevindt en begint haar hart sneller te kloppen. Het is dus echt geen candid camera grap.

“Kim McCallum-Hartman,” begint Logan plechtig, “je hebt eerder vanavond mijn waarschuwing genegeerd en bent niet gestopt met drinken. Hiervoor ga ik je straffen. Je krijgt zes klappen met de schotse tawse, op je blote billen. Omdat het je eerste keer is zal ik je billen eerst goed opwarmen.”

Zijn hand aait zachtjes haar billen. Hij knijpt haar even maar dan komt de eerste klap. Dat valt best mee eigenlijk. Nog een klap, en nog één. Het brandt. Nog een paar klappen volgen. Hij streelt kort haar billen en trekt vervolgens in één ruk haar slipje omlaag. Meer klappen volgen. Al gauw krijgt ze moeite met stil liggen en begint ze te snikken. Au, wat nou opwarmen, het doet gemeen pijn.

Logan merkt haar onrust en hij klemt zijn been over haar benen. Gek genoeg helpt het haar kalm te blijven. Na een tijdje stopt hij en mag ze overeind komen. Hij pakt haar weer bij haar pols en neemt haar mee de slaapkamer uit. 

Hij zet een stoel voor haar neer.

“Ga maar met je knieën op de stoel zitten en leun met je armen op de leuning. Billen iets naar achteren.”

Logan haalt de tawse uit de slaapkamer terwijl Kim zoals gevraagd op de stoel gaat zitten.

“Kim McCallum-Hartman, ik heb je beloofd dat ik je beste versie van jezelf zal laten zijn. Je hebt mijn waarschuwing genegeerd en heb nog meer wijn gedronken. Je had jezelf en ook mij voor schut kunnen zetten. Een McCallum denkt aan de familienaam en zal bij ongepast gedrag de consequenties aanvaarden. Ik zal je volgens familietraditie straffen, je krijgt zes slagen met de tawse. Ben je er klaar voor?”

Eigenlijk heeft ze geen idee of ze hier wel klaar voor is. Zes klappen moet ze wel aankunnen, toch?

“Ja Logan,” snikt Kim. Ze voelt haar hart weer sneller kloppen en haalt diep adem.

“Tel de slagen voor me, luid en duidelijk. Tijdens deze straf noem je me meneer McCallum, dus je zegt één, dank u, meneer McCallum, begrepen?”

“Ja Logan, ik bedoel meneer McCallum,” 

De eerste klap is een venijnige scherpe pijn. Het brandt even na en het lukt haar pas om na een paar tellen te praten.

“Één meneer McCallum,” zegt ze maar haar stem klinkt zachtjes door het snikken.

“Ik heb je niet verstaan, deze telt niet mee, mylady,” zegt Logan onverbiddelijk. De moed zakt haar in haar schoenen. Ze wil protesteren maar de volgende klap beneemt haar de adem. Tranen rollen nu uit haar ogen.

“Één meneer McCallum,” zegt ze nu flink harder.

“Mylady, u heeft niet goed opgelet. U stelt mij teleur. Deze moet opnieuw. Vergeet dank u niet.”

Pats. “Au au,” snottert Kim in paniek. Wat een ongelofelijke zak. Het is veel pijnlijker dan ze had verwacht. Dit is absoluut geen grapje.

“Één, dank u, meneer McCallum,” Haar stem klinkt vaster dan hoe ze zich voelt. 

Pats. Weer een scherpe pijn. Kim schuift onrustig op de stoel heen en weer. Het lijkt vrijwel onmogelijk om dit vol te houden.

“Twee, dank u meneer McCallum,” 

“Blijf stil zitten mylady. Je doet het hartstikke goed. Nog maar een paar klappen dan is het voorbij.”

Pats. Het lijkt alsof iedere slag steeds harder is. Haar tranen blijven komen. 

“Drie, dank u, meneer McCallum,” Even streelt hij haar schouder en voelt zachtjes aan haar billen. Zijn koele hand voelt best fijn eigenlijk.

Pats. De pijn houdt langer aan als bij de eerdere slagen. Het is alsof ze zweeft in de pijn, even is ze nergens behalve in een vreemde bubbel, tijdloos en niet meer in de gewone wereld. Ze hoort zichzelf huilen, haalt diep adem en zegt dan kalm de woorden die hij graag wil horen: “vier, dank u meneer McCallum.” Ineens voelt ze zich helemaal leeg. Alle zenuwen die ze eerder had vanwege deze vreemde trouwdag zijn verdwenen.

“De eerste twee fouten zal ik als beginnersfouten door de vingers zien, mylady. Je hebt er nu zes gehad. Een volgende keer ben ik niet zo mild. Als ik je een instructie geef volg je die voortaan op, want anders zal ik je opnieuw straffen. Is dat duidelijk?”

“Ja meneer McCallum,” 

“Ik wil dat je je excuses maakt voor je eerdere gedrag.”

“Het spijt me meneer McCallum,” 

“Wat spijt je precies? Ik hoop dat je je les geleerd hebt anders zijn we nog niet klaar voor vandaag.”

Haar mond wordt droog en de zenuwen gieren opnieuw door haar lijf. Ze wil echt niet nog meer straf.

“Het spijt me dat ik niet de juiste woorden zei net en dat ik niet stopte met drinken toen je dat aangaf, meneer McCallum,” antwoordt ze hoopvol.

“Je hebt je les goed geleerd, mylady. Ik vergeef je. Je straf is voorbij.”  Logan neemt haar vervolgens in zijn armen en laat haar rustig uithuilen. Hij streelt zachtjes haar haar. Ook hier kan Kim best aan wennen.

“Goed gedaan mevrouw McCallum, ik ben trots op je. Welkom in de familie,” fluistert Logan in haar oor.