Gebogen in haar bureaustoel zat Astrid nog diep verdiept in de schriften van de kinderen. Ze was nog druk bezig met het nakijken ervan. Zoiets deed ze toch liever in de stilte van een leeg klaslokaal dan thuis in de herrie en ruziënde van twee opgroeiende pubers van haar. Haar leesbrilletje zat iets afgezakt op haar neus. Voor haar op haar bureau bevond haar groene pennen etui. Daarnaast lag het kokertje met haar gewone bril erin. In het penen etui bewaarde ze alle haar verschillende kleuren inkt pennen. Haar vulpen, die ze van Sinterklaas had gekregen, lag buiten het etui in een speciaal doosje. Op het dekseltje stond ‘Lamy,’ dat was het merk van haar vulpen. Ze was zo blij als een kind toen ze hem uitpakte op de verjaardag van Sinterklaas. Nico, haar man, heeft nog op verzoek van Sinterklaas haar naam laten ingraveren. De Lamy vulpen lag zo prettig in haar vuistje. Nu lag haar vulpen er werkeloos bij. Ze had in haar rechterhand namelijk een rood schrijvende kleurende inkt pen. Deze pen gebruikte ze uitsluitend om correctie aan te brengen in de schriften van de kinderen. Ze was al aantallen jaren de juf van groep vijf. Ze vond de kinderen van die leeftijd zo puur en eerlijk.

Een stapeltje van twaalf schriften lagen links van haar en waren al voorzien van plaksticker. Mickey Mouse en Kwik, kwek en Kwak stickers waren populair onder de meisjes. Bijna net zo geliefde als stickers met paarden erop . De jongens uit haar groep gaven de voorkeur aan sticker met Dagobert Duck. Niet dat hij het grote idool was van de jongens. Nee, maar ze wilden later net zo rijk worden als hij. Ook plakstickers met afbeelding van auto’s of met straaljagers kon ze elk jongetje in haar groep blij mee maken.

Het was voor haar een kleine moeite en ze maakte op die manier het kind zo trots als een pauw. Het stapeltje van negen schriften rechts van haar waren nog niet voorzien van een plaatje of van een persoonlijke boodschap in rode letters. Deze moeten nog even wachten op hun beurt om nagekeken te worden. Ze vond trouwens dat elk schrift een stickertje heeft verdiend. Elk kind deed tenslotte altijd zo zijn best erop. Het was voor haar dan ook meer een persoonlijk aandacht dan dat ze deed ze deed uit een beoordeling.

Het galmen door het schoolgebouw van de kinderen was zeker al paar minuten verstompt. Ook het schoolplein, waar ze op uitkeek, lag er nu verlaten bij. Elke keer was ze met stomheid verslagen hoe snel zo schoolplein weer leeg was na zo schooldag.

Soms als de kinderen druk geconsenteerd waren met hun opdrachten en ze had even niets te doen, of ze zat in een dipje, keek ze soms even door het raam over het schoolplein. Haar blik werd dan altijd automatisch aangetrokken door een kastanjeboom op het schoolplein. Elk seizoen zag die boom er anders uit. Ook in de winter met zijn kale takken was voor haar een lust voor haar ogen. In het in het voorjaar wanneer de boom opnieuw bladeren kreeg was het net of de boom tegen haar glimlachte. Net of de boom tegen haar sprak. ‘As, je bent mij toch niet vergeten?’ Daar kreeg ze enorme en nieuwe energie van. Dan was haar dag weer helemaal goed en haar dipje was ze dan helemaal kwijt. Als ze zo zat te dagdromen dan dacht ze weleens. ‘Dit moet het ultieme gevoel zijn waarover Anne Frank schreef in haar dagboek.

De Pijn, de vreugde, de traan en de lach komen op hetzelfde moment samen.

Een kringloop van het leven en de dood. Elk jaar een jaar een nieuwe seizoencyclus.

En elk jaar weer opnieuw.

Op het moment dat Astrid een nieuw schrift wou pakken om dit te corrigeren stond plotseling, uit het niets de directrice Kitty voor haar neus.

‘Zo Astrid nog druk bezig?’ Kitty liet Astrid even schikken met deze vraag. Het was niet de vraag waar Astrid van schok, maar meer van haar onverwachte verschijnsel.

‘Ja, ik ben bijna klaar, dan ga ik naar huis. Dan kun je alles afsluiten. O, maar daar kom ik niet voor. ‘ Astrid zette haar leesbril af en pakte haar gewone bril uit de koker. Ze wisselde brillen om in de koker. ‘Ik ben vanochtend gebeld door Richard, je weet wel, de vader van Arnold uit je groep. Hij vroeg; Of je hem wilt terugbellen? Het was dringend, zei hij nog . Wat het was kon hij mij niet zeggen. Hij wilde dit eerst met jou bespreken.’

Kitty pakte uit verveling het pennendoosje waar Astrid haar Lamy vulpen in bewaarde van haar bureau en maakte met haar hand een diagonale beweging met dat doosje. Terwijl Astrid zo na de hand van Kitty keek moest ze ineens denken aan haar eigen kindertijd. Als kind had ze namelijk een bellenblazer. In het dopje van de bellenblazer zaten twee kleine ijzeren kraaltjes. Tegenovergestelde van elkaar bevonden zich twee kleine gaatjes . Door een bewegen te maken met haar hand moest ze proberen om de kraaltjes door een doolhofje zien te leiden en voorzichtig in het gaatjes zien te krijgen.

Eentje ging altijd wel heel gemakkelijk in, maar het tweede kraaltje dat gaf altijd problemen bij haar.. Als ze te snel bewoog met haar hand dan ging het eerste kraaltje al weer uit het gaatje. Het tweede kraaltje bleef vaak steken in het doolhof. Dan kon ze weer helemaal opnieuw beginnen . Het gebeurde weleens dat het dopje niet goed vast zat of hij zat er scheef op dan vloog al dat zeepsop uit het flesje zo over haar hand heen. Maar gelukkig dat de vulpen stevig geklemd in het doosje zat, waardoor de pen niet alle kanten op schoof. Astrid moest een beetje van binnen lachen om haar gekke gedachten. Stel dat niet het zeepsop uit het doosje stroomt , maar de inkt uit de vulpen. Dan zat Kitty haar hand nu onder de blauwe inkt. ‘

Zo pen heb ik ook ooit gehad Astrid. Deze heb ik van Sinterklaas gekregen,’ was plompverloren antwoord van Astrid.

‘Richard heeft jouw niet verteld waarom ik hem moest terugbellen?’ Terwijl Astrid dit tegen Kitty zei, pakte ze haar tas van de grond, die naast haar bureau stond. ‘Nee, het enige wat hij me zei, ”dat het dringend was en dat hij dit liever met jou over wou spreken onder vier ogen.’ Met deze woorden legde Kitty de pen weer terug op het bureau van Astrid en verliet het klaslokaal. Astrid viste snel haar mobieltje uit haar tas en scrolde snelde de naam van Richard. Als het echt zo dringend is zal ik hem maar gelijk bellen, dacht Astrid bij haarzelf. Haar vinger raakte het icoontje aan met het telefoonhoorntje. Gelijk trad er een metamorfose in werking. Het icoontje veranderd namelijk van kleur rood in groen. Ook de vorm van de hoorn van het icoontje kreeg een gedaante verandering.

Maar het duurde een poos voordat er opgenomen werd. Op het moment dat Astrid op het punt stond om de verbinding te verbreken met de gedachten in haar achterhoofd , ik bel hem later wel, hoorde ze een stem.’ Hoi, Astrid. ‘Ik hoorde van Kitty dat ik je dringend moest terugbellen. Ja, dat klopt. Het is inderdaad dringend. Het gaat om Arnold.’ Het was voor Astrid een complete raadsel, waarom ze op stel en sprong de vader van Arnold moest terug bellen. Het ging juist heel goed met Arnold in haar groep . Ze had zojuist een sticker van een Porsche in zijn schriftje geplakt. Ze kon maar twee kleine foutjes ontdekken in zijn schriftje. Dus waarom zo dringend?’ ‘Ik begrijp de haast niet zo, het gaat juist heel goed met Arnold!’ Aan de andere kant van de lijn hoort ze . Maar toch zijn er dingen die ik graag met je wil bespreken. Twee uur vanmiddag bij mij thuis, Astrid. !’ Astrid zat versteend in haar stoel. Ze wist even niet wat ze moest zeggen.

‘Volgende week vrijdag is er trouwens een ouderavond op school. Kunnen we dan niet over Arnold hebben? Dan heb ik alle tijd om met jullie over Arnold te praten. Zo probeerde ze nog om Richard op een andere gedachten te brengen . ‘ Nee Astrid, dit kan echt niet op zich laten wachten. Daar is de situatie te ernstig voor Maar ik moet mijn dochter ook nog naar hockeytraining brengen. Dat heb ik haar beloofd. Daarna willen we nog kleren gaan kopen in de stad,’ probeerde Astrid opnieuw. Ze had totaal geen zin om huisbezoekjes af te leggen en zeker niet op haar vrije middag. Alleen als een kind langdurend ziek was dan werd er een uitzondering door haar gemaakt. Hoe laat moet ze trainen?’ Was het korte antwoord aan de andere kant van de lijn. ‘Half twee, ‘ was het botte antwoord van Astrid. ‘Mooi dan heb je een halfuur om bij mij te komen. Dat moet volgens mij wel lukken. We kijken bijna uit op de hockeyvelden. ‘Twee uur!, Astrid, tot dan

En de de verbinding werd door Richard verbroken, Astrid zat gebiologeerd op haar mobiel te staren. Ze kon nog niet helemaal bevatten wat zojuist allemaal gepasseerd was.

Astrid was gegroeid door de jaren heen, zoals het in de volksmond wordt genoemd een echte Rubensvrouw. Haar lengte van 1,78 was is in de loop van de jaren niet mee gegroeid met haar omvang in de breedte. Door de jaren heen was er rond haar heupen een klein buikje ontstaan. Niet echt storend. Ook haar bekken waren wat uitgezet. Dit was waarschijnlijk ook te wijten aan haar zwangerschap. Hier en daar waren in haar zwarte haren plukjes grijze lonken te zien. Het leven van 48 jaar had in haar gezicht grote sporen achtergelaten. Doordat de huid rond haar ogen dunner is geworden waren de kraaienpoten goed zichtbaar in haar gezicht. Ook de levenssporen van haar rimpels hadden diepe groeven achtergelaten in haar gezicht.

Ondanks dat ze haar uiterlijk niet mee had was ze èen en al lief en wollige juf. De kinderen waren stapel gek op haar. Sommige jongens uit haar groep ontdekte voor het eerst hoe verwarrend verliefdheid kon zijn.

Als ze voorlas dan hingen de kinderen aan haar lippen. Iedereen in haar groep leefde dan in een trance. Haar voorleesstem vervulde het hele klaslokaal en liet een wolk van zwijgzaamheid over de kinderen achter. Het enige wat nog boven haar stem uit kwam was het geluid van de wind, die zijn adem door de bladeren van de kastanjeboom op het schoolplein uitblies.

Terwijl Astrid de nagekeken schriften en nog niet de corrigerende schriften in haar tas deed, vroeg; ze zelf af wat Richard met haar te bespreken had.

Kan niet veel zijn! Maar waarom kon het niet wachten tot volgende week vrijdag tijdens de ouderavond?’ Ach, waar maakt ze druk om. Trouwens Anneke de moeder van Arnold zal haar wel bijstaan tijdens dat gesprek. Gewoon Floor naar hockeytraining brengen en snel daarna het bezoekje afleggen bij de ouders van Arnold. Voor drie uur zou dat gesprek wel voorbij zijn. Dan had ze nog ruim de tijd om haar belofte als moeder in te wilgen bij haar dochten. Misschien was ook nog wel even tijd over om in het clubgebouw een kopje thee te drinken en wat bij te praten met een van moeders van de medespeelsters van haar dochter. Mocht de training van Floor toch door welke omstandigheden uitlopen, zoals altijd.

Ze verheugd zich al op om vanmiddag Anneke weer te zien. Anneke was tot verleden jaar haar hulpmoeder geweest in haar klas. Omdat Arnold nu in haar groep zat vond Anneke het beter zowel voor Arnold, als voor haar zelf om afscheid te nemen van juf Astrid en van haar groep. Astrid vond dit wel een groot verlies. Anneke was voor haar meer dan alleen een hulpje.

Ze was gedreven, begripvol en zorgzaam naar de kinderen toe. Astrid was soms al kijkend van een afstand elke keer weer verbaasd, hoe Anneke nooit haar geduld verloor. Maar ze begreep wel de keuze van Anneke.

Met goede moed pakte Astrid haar tas en deed haar leesbril en haar pennen etui in de tas. Uiteraard werd de Lamy vulpen ook niet door haar vergeten.

Een minuut later zat ze al op haar rijwiel richting haar huis. Gelukkig had ze nog tijd genoeg om snel een boterham uit het vuistje te eten en paar slokken nemen van haar inmiddels afgekoelde thee .

In de badkamer ging ze zich snel even opfrissen met kleuren en geuren.

Ze gaf Floor bij hockeyveld snel een afscheidszoen. Zonder gedag te zeggen had Floor haar vriendinnen in de drukte al gevonden en was de aandacht voor haar moeder snel verleden tijd.

Vijf minuten voor twee was Astrid al bij het huis van Arnold en zijn ouders. Snel werkte ze haar lippen met lippenstift bij en met goede moed drukte ze op de deurbel. Maar er was geen leven te bekennen achter de voordeur. Ze zouden toch wel thuis zijn? Was haar eerste reactie. Nog maar een keertje aanbellen. Dit leverde weer geen gewenste resultaat op. Dit is wel heel vreemd. ‘Het was dringend’ zei Richard en ze zijn niet eens thuis. Voor derde keer aanbellen dorste ze niet. Geduldig bleef Astrid maar eventjes afwachten Op het moment dat ze wou om draaien om naar huis te gaan hoorde ze de kerktoren uit de verte twee keer slaan. Opdat moment deed Richard de voordeur open.

‘ Juf Astrid, je bent er al. Kom verder! Ik heb twee keer aangebeld. Heb je de deurbel niet gehoord?

Zeker, maar onze afspraak was twee uur. O, je bent wel een man van de tijd.’

Astrid was niet gewend om de bezoeker op die manier te laten wachten. Ik vind wel raar van zaken doen om je bezoek op die manier te laten wachten.

In het kleine voorhal ritste ze haar jas los. ‘Zal ik je jas even aannemen?’ Richard stond al in de aanslag met een hangen in zijn hand. Gelukkig Richard had blijkbaar wel iets van manieren geleerd en ze gaf haar jas aan hem. ‘Loop maar door, de woonkamer in.’ Astrid passeerde Richard en liep rechtdoor de woonkamer in. Richard draaide zich om bij de kapstok en hing de jas van haar op de kleren stang, tussen de andere jassen.. Snel ontdekte Astrid bij de deur naar de woonkamer toe op kinderhoogte, drie haakjes. Aan een van het haakje herkende zij de jas van Harold onmiddellijk aan de kleur blauw. Gelukkig Harold is toch thuis, dan zou Anneke wel in de woonkamer zitten en haar verwelkomen. Terwijl ze met die gedachten speelt, stapte ze de woonkamer binnen. Snel keek ze rond in de woonkamer om Anneke ergens te ontdekken. Maar helaas voor haar op dat moment was Astrid het enige levende wezen in deze kamer. Nog geen glim van Harold of een vriendelijk welkomstwoord van Anneke waren door Astrid te zien of te horen . Richard liep nu de kamer binnen. Achter Astrid hoorde ze zijn complimenten over haar donkere blauwe bloemetjespatroon jurk. De gele riem om je middel paste perfect bij je jurkje, was zijn volgende compliment, ‘Je parfum ruikt bijna net zo lekker als de nectar van de bloemetjes op je jurk.’

Astrid voelde zich een beetje gevlijd door deze complimenten. ‘Eh, dank je, maar is Arnold en Anneke er niet? Nee, je moet het met mij doen. Ze zijn naar haar moeder toe. Ga maar ergens zitten . Maak niet uit waar. Wil je iets drinken? Lekker, doe maar een glas water.’ Astrid zag in de huiskamer een leren driezitsbank. Tegen over de bank stond de tv meubel. Tussen de tv meubel en de bankstel stond daar een ronde saloon tafel. Verder viel Astrid de vele grote en hoge groene planten in de huiskamer haar op. Deze waren veel mooiere en groener dan bij haar thuis. Dat moet vast het werk van Anneke zijn. In de hoek aan de overkant van de bankstel naast de tv stond een leren fauteuil. Een beetje verscholen tussen de planten in naast de bank stond de tweede fauteuil. Naast die fauteuil was er een kleine bijzet tafel neergezet. Zowel de bank als de fauteuils hadden de zelfde kleuren. Achter de bankstel stond een boekenkast. Toen Astrid naar de bank liep om erin te plofte, viel haar meteen een leeg hoekje naast de boekenkast op. Vreemd, tussen de kast en dat hoekje was zeker een meter ruimte over. Ik had daar een plant neergezet was haar eerste gedachten. ‘Mooie planten hebben jullie. Dank je .Ja, dat is het werk van Anneke’ zei Richard toen hij weer terug kwam uit de keuken met een dienblad Op het dienblad stond een torentje van twee glazen en een kannetje met water. Hij vulde de glazen met water en gaf eentje aan Astrid. Het tweede glas nam hij mee en ging tegen over Astrid zitten in de fauteuil bij de tv en nam een slokje uit het glas. ‘Heeft Anneke zulke groene vingers?’ Jammer , dat ik haar niet even kan zien. Weet je ook hoe laat ze thuis komen? Geen idee, ik had ze beloofd dat ik ze ging ophalen,’ was het korte antwoord van Richard.

Even was er een stilte tussen hen. Richard was de eerste die het woord nam.

‘Weet je al waarom ik je hebt gevraagd om langs te komen, juf Astrid?’ Juf vond Astrid een beetje vreemd klinken uit de mond van een volwassene man. ‘Zeg maar gewoon Astrid. Euh, ik heb geen idee waarom ik hier ben. Behalve dan dat je zei; dat het iets met Arnold te maken heeft en dat het dringend is. Ik wil iets met je bespreken wat Arnold vrijdag ons vertelde bij het avondeten. O,’ was het korte reactie van Astrid en nam een klein slokje van haar water. ‘Hij vertelde ons dat jij hem vrijdag een tik tegen zijn billen hebt gegeven, klopt dat ?’ Astrid was sprakeloos van zijn directe vraag.’ Astrid moest zelf even diep nadenken wat Richard eigenlijk bedoelde. Het duurde dan ook even voordat ze het voorval weer goed kon herinneren met Harold bij het zandbak. Je begrijpt zeker wel dat we dit eerst niet wilde geloven. De kinderen zeggen soms de gekste dingen, vandaar dat ik je vroeg om vandaag langs te komen. Misschien dat jij mij hier meer over kunt vertellen. ‘ Hier schok Astrid een beetje van. Deze ongemakkelijke situatie zag ze niet aankomen. Ze nam even de stilte in haar op en maakte met het puntje van haar tong haar drogen lippen een beetje vochtig. Ze brak de stilte en nam het woord

‘ Ik had vrijdag in de pauze schoolpleinwacht. Waarschijnlijk heeft Anneke je weleens verteld wat dat inhoudt om schoolpleinwacht ter zijn. Ja dat begrip ken ik. Ga verder Astrid. Nu is het zo dat als de bel gaat dat dan de kinderen weer terug de school ingaan. Ik zag bij Arnold dat zijn veter van zijn rechte schoentje los zat. Hij vroeg of ik hem wilde vastmaken. Wat ik uiteraard deed. Toen ik weer opstond gaf ik hem inderdaad een tikje tegen zijn bibs. Heel zachtjes hoor!’ Astrid nam weer kleine slokje water. ‘ Ga verder Astrid ik ben een en al oor. Ik zei toen dat het tijd was om weer naar binnen te gaan. Toen ik dit tegen hem zei gaf ik inderdaad als aansporing een tik tegen zijn billen. Het was liefkozend bedoeld en als aansporing. Je bagatelliseert de ernst wel een beetje Astrid. Vind je het normaal om kinderen een tik te geven? Nee, natuurlijk vind ik het niet normaal om kinderen een tik te geven. Maar het was een zachte tik. Het lijkt mij sterk dat hij daar iets van gevoeld heeft,’ verdedigd Astrid zich. Richard nam weer het woord. ‘Dat hij niets van gevoeld heeft lijkt mij heel sterk, dus daar ben ik niet met je eens Astrid. Hij verteld dit natuurlijk niet zo maar tegen ons . Ik moet zeggen dat ik een beetje teleurgesteld ben in je. Ik hoorde verleden jaar nog van Anneke dat je zo goeie juf bent. Anneke en ik waren dan ook ontzettend blij voor Arnold dat hij dit jaar in jou groep zou komen. Anneke heeft zelf haar werk voor opgezegd als klasse ondersteuner. Ook omdat zij vanuit ging dat Arnold helemaal op zijn plaats zou zitten bij jou. We dachten nog. Dat zit met Arnold volgend jaar wel goed bij juf Astrid!. Het valt ons wel een beetje tegen van je. Misschien hebben we ons toch een beetje vergist in je, Astrid.’ Astrid was sprakeloos en nam snel nog een slokje van haar water.

‘Hoe denk je dit op te lossen Astrid? Ik zal beloven dat ik Arnold nooit meer een tik zou geven,’ was het korte en voor de hand liggende antwoord van Astrid

‘Je begrijp toch wel dat ik hier niet bij kan laten. Het is nota bene strafbaar om een kind te slaan. Je doet net of ik Arnold heb mishandeld. Het was gewoon een onschuldig tik.

‘Wel of geen onschuldig tik. Tik is een tik.’ Richard ging wat meer naar achter leunen in zijn stoel en dacht even na.’

‘Sta je wel bij stil hoe ik dit morgen tegen Kitty moet zeggen. Een juf geeft een tik tegen de billen van een van haar leerling. Ik ben benieuwd hoe Kitty zou reageren. Je mag nog blij zijn dat ik haar nog niets verteld heb vanochtend. Ik weet niet of je de ernst van de situatie goed inschat Astrid. En ik weet ook niet hoe mijn advocaat hier op zou reageren. Sta je daar bij stil, Astrid. Het zou zo kunnen zijn dat vandaag jouw laatste dag was als juf Astrid.’

Deze kwam bij Astrid wel binnen. Als Kitty morgen werkelijk op de hoogte worden gesteld dan is haar ontslag een feit. Dit staat ook niet goed op haar cv. Het vinden van een nieuwe baan als juf zou alleen door dit incident tegen haar kunnen werken. Ook eventuele rechtsgang van zijn advocaat zou grote gevolgen kunnen hebben. Hoe zou Nico reageren als hij erachter komt? Want ze kan eventuele zo rechtsgang natuurlijk nooit aan hem verzwijgen. Haar huwelijk zou weleens in gevaar kunnen komen. ‘Haar hersencellen in haar hoofd maakte overuren.

Ontslag, geen baan, stafblad en geen huwelijk meer. Astrid moest er niet aandenken hoe in de toekomst haar cv en haar leven na vandaag eruit kwam te zien.

Richard nam weer de voortouw.

‘Maar Kitty hoeft hier natuurlijk niets over te weten. Astrid begon een beetje op te bloeien met deze opmerking. Ze veerde zelf een beetje op. ‘Je bedoelt dat je afziet van het gesprek met Kitty en de rechtsgang. Nee, dat heb ik niet gezegd Astrid. Als je akkoord gaat met mijn voorstel misschien dat ik het hier bij laat.

Ik ben getrouwd, ik ga echt niet met jou naar bed, Richard, als je dat bedoelt ‘ Het was eruit voordat Astrid het door had ‘Hoe durf je zo over mij te denken Astrid​? Zie je deze ring. ‘ Richard liet zijn linke ringvinger zien aan Astrid en zei erbij; ‘ ‘Vena Amoris!’

Na een rustpauze van tientallen seconde nam Astrid weer het woord. ‘Ik kan een keer op Arnold oppassen, zodat jullie samen een avondje weg kunnen. Dan betaal ik het etentje en de schouwburg of de bioscoop. Je denkt toch niet dat wij jou alleen vertrouwen met Arnold! Als we terug komen van zo avond zijn zijn billen zeker bont en blauw geslagen. Dat lijkt mij onverantwoord. Is dit niet een beetje overdreven Richard?’

Dat vertrouwen boterzacht was tussen de ouders van Arnold en haar was, voor haar wel opslag duidelijk geworden, na zo opmerking van Richard. ‘Nee juffrouw Astrid ik heb een ander voorstel. Je hoeft niet gelijk ja op te zeggen, denk er rustig over na.

Waar denk je dan aan Richard? Richard nam een slok water en sprak tot haar. ‘Eigenlijk het zelfde wat je ook deed bij Arnold. ‘Wat veters strikken? Was het naïeve antwoord van Astrid.

‘Nee, juffrouw bij -de- handje! Het andere ding wat je bij Arnold deed.’ Astrid begreep niet helemaal wat Richard bedoelde. Wát bedoel je dan Richard. Je weet wel.’ Nee ik weet niet welke kant je op wilt. Moet ik het uittekenen voor je Astrid. ‘ O, een tik. Is dat het wat je bedoelt. He, hé, het kwartje is bij je ingedaald ‘ Richard richtte zijn hoofd richting Astrid. ‘Maar dan bedoel ik een echte tik.’ Astrid wist niet helemaal wat Richard hier weer mee bedoelde. Hij zag de onbekendheid in de ogen van Astrid en verloste haar gelijk met haar eigen onbekendheid.

Dan bedoel ik flink pak voor je billen.

Astrid kon haar oren niet geloven wat ze hoorde. ‘Wat pak voor mijn billen?”

Ben je gek of zo. Je denk toch niet dat ik op mijn billen laat slaan? Wat moet mijn man hier wel niet van denken. Ik ben getrouwd. Ik ben een volwassen vrouw. Volwassen vrouwen kunnen ook pak voor de billen krijgen. Daar staat gelukkig geen leeftijd voor,’ was het tegen argument van Richard. ‘Trouwens je bent niet de eerste vrouw die over de knie wordt gelegd . Persoonlijk vind ik een milde straf en dat je daar nog aardig mee wegkomt.’ Astrid was sprakeloos wat ze allemaal uit de mond van Richard hoorde. Dit gesprek ging helemaal verkeerde kant op voor haar. Ze schoof met haar billen over de bank en trok onbewust haar jurk strakker onder haar billen over haar benen heen.

Astrid zocht na een wapen wat ze kon gebruiken tegen Richard

‘Wat zou je vrouw Anneke wel niet van zeggen als ze hier achter komt, als je, – je weet wel’?

Ze kreeg het woord ‘billenkoek’ niet over haar lippen. Anneke heeft heel wat ervaring opgedaan ze gaat namelijk geregeld bij mij over de knie. Ze weet van haarzelf dat ze dat hard nodig heeft om goed te kunnen functioneren. Het is namelijk voor haar het intieme besef dat ze leeft. Even het gevoel dat ze alle controle over haar kan laten laten varen. Even alles van los komen. Ze ziet dit als een soort medicijn. Het gevoel dat er voor haar gezorgd wordt.’ Astrid kon zich niet voorstellen dan Anneke het normaal vindt om geslagen te worden op haar billen. Uitgerekend Anneke, waar ze enorm veel respect voor had, laat zich geregeld en vrijwilliger door haar eigen man over de knie leggen. Plotseling begreep ze nu ook waarom Anneke soms na het dragen van een spijkerboek de volgende dag in een jurk rond liep. Ineens had ze ook een verklaring voor waarom Anneke weleens op haar stoel zat te wiebelen. Astrid maakte even snel oogcontact met Richard. Ze zag Richard zijn laatste slokje van zijn water nemen.

‘Trouwens het was ook Anneke haar voorstel om jou over de knie te leggen. ‘ Nu brak bij Astrid echt haar klomp. Hoe kan Anneke, uitgerekend Anneke dit nu aan Richard voorstellen.

Zij wil je namelijk, al was het maar voor éen keer dat je het het zelfde ervaart als zij. En volgens Anneke is jou man Nico niet in staat om jou over de knie te leggen.” Dat had Anneke inderdaad goed ingeschat. Haar Nico zou haar nooit haar voor de billen durven te geven. ”Jouw akkevietje met Harold was voor Anneke een perfecte manier om dit met mij te bespreken. Maar ik moet van haar wel bij vertellen dat je er zelf wel achter moest staan. Nu wordt het helemaal fraai. Jij laat mij kiezen. Ontslagen te worden of om vrijwilliger over de knie? En daar moet ik ook nog achter staan.’ ‘ Astrid wist even niet meer hoe ze het had.

‘Ik denk dat ik dit gesprek ga beëindigen. Ik moet mijn dochter ook nog op halen van het hockeyen. Is goed mag je morgen aan Kitty uitleggen hoe het gesprek is verlopen. Hoe bedoel je dat Richard? Net hoe ik zeg. Ik bel morgen Kitty op en vertel haar dat we Arnold van school afhalen en andere school voor hem gaan zoeken. Juffrouw Astrid kan je precies vertellen waarom we Arnold op een andere school zetten. Daarna zal ik met mijn advocaat bespreken hoe we aangifteprocedure zullen opstarten. Dit is pure chantage Richard, Dit kun je me niet aandoen.’ Astrid voelde ineens dat ze schaakmat stond. Ze probeerde op alle manieren om hier er uit te komen. ‘Kunnen we dit niet op een andere dag afhandelen? Ik moet mijn dochter nog ophalen. Je denkt toch niet dat we agenda gaan trekken. Hoe laat is ze klaar met trainen? De training duur tot drie uur.’ Richard keek even snel op zijn mobieltje en zag dat het bijna kwart over twee was.’ Het is nu bijna kwart over 2, dus tijd genoeg voor je strafsessie. Even was het stil, Astrid dacht even goed na en ging verder met het gesprek . ‘Als je, je weet wel bij met doet. Je bedoelt billenkoek,’ was het snelle antwoord van Richard.’ Ja dat, ga je dan morgen dan niets tegen Kitty zeggen en doe je dan ook geen aangiften? Nee, dan is alles vergeven en vergeten.’ Astrid voelde zich heel klein worden en besefte dat ze weinig te kiezen had. Misschien valt de pijn van zo billenkoek wel mee Ze had tenslotte ook niet het gevoel dat Anneke er blijvende letsel aan over hield. ‘ Oké, ik ga onder proces mee akkoord. Waarmee ga je mee akkoord, Astrid? Dat je weet wel. Nee, ik weet van niets.’ Richard wilde net als bij Anneke dat Astrid zelf om ging vragen. Het moet tenslotte uit iemand zelf komen.

‘Ik wil dat je het zegt, Astrid! Gewoon.’ Astrid voelde zich nog meer vernederend door hem, moet ze werkelijk het woord billenkoek uit haar mond hard opzeggen.? ‘Dat je me pak voor mijn billen mag geven. Oh dat, is wat je bedoelt, is dat nou zo moeilijk omdat te zeggen?’ Astrid werd van binnen erg stil en liet nu maar alles over haar heen komen.

‘Goed Astrid, we doen het volgende! Als je gezicht omdraait zie je achter je een boekenkast.’ Astrid draaide haar hoofd om richting de boekenkast. ‘Naast die boekenkast is een leeg hoekje. Zie je dat? Ik wil dat je rustig naar dat hoekje loopt. Je gaat met je gezicht naar de muur toe staan. Je doet netjes je armen in je nek en ik wil je niet horen of zien bewegen, totdat ik zeg dat je uit de hoek mag komen.’ Astrid had nu pas door waarom er een lege ruimte was naast de boekenkast.

Zou Anneke daar ook moeten staan voordat ze over de knie wordt gelegd?

Astrid had het gevoel dat de bank een soort een magneet geworden was. Het leek net alsof de bank aan haar billen bleef trekken. Het was net alsof ze niet meer uit de bank kon komen. Wat speelt toch allemaal in haar hoofd? Richard deed zijn mobieltje uit.

‘Astrid, ik heb niet de hele middag de tijd.’ Plotseling veranderd zijn stem van vriendelijkheid tot strengheid. ‘Ik tel tot 3 en dan sta je daar in de hoek, begrepen?

Richard begon hard op te tellen.

‘1..,’ Astrid wist niet wat haar overkwam. De tel en zijn stem bracht haar in een roes.

”2..,’ Jezus hij meent het echt. Ze begon met haar billen over de bank te wrijven. Ze kwam zelf een beetje los van de bank. De magneet onder haar billen werd wat minder sterk.

‘2,5.., Ja ik ga al.’ Ze stond op van de bank en liep richting de hoek.

‘3 ..’ Ze stond nu netjes in de hoek met haar gezicht tegen de muur. Haar handen vouwde ze achter haar nek. Onbewust zonder dat Richard iets tegen haar zei, spreidde ze lichtjes haar benen.

Astrid hoorde achter haar de stem van Richard, nu iets minder streng dan toen hij tot drie telde. ‘Grote Meid.!’

Richard stond nu op uit zijn stoel. ‘Blijf staan ik ben zo terug!’ Astrid was versteend en durfde zich niet om te draaien en bleef maar stoïcijns en stokstijf tegen de muur staren.

Ze hoorder nu alleen de voetstappen van Richard in het niets verdwijnen.

In haar hoofd klonk de echo nog van zijn voetstappen.

Wat gek, terwijl ze zo stond tegen de muur werd ze steeds rustiger in haar hoofd. Het tijdsbesef werd in haar hoofd een subjectief begrip. Er was een oase van rust in haar hoofd ontstaan.

Hoelang zou ze al zo staan in de hoek. Uur, minuut seconde. Hoe lang zou ze zo nog met haar gezicht tegen de muur moeten staan. Seconde, minuut uur.

Haar verleden, heden en de toekomst werd voor haar gevoel geprojecteerd als een film tegen dat stukje kale muur . Dit was nu even haar wereld!

Als kind is ze nooit over de knie gelegd ook niet door èen van haar ouders. Zelf toen ze in de vijfde klas zakte voor haar HAVO diploma werd ze niet op haar billen geslagen. Uiteraard werd ze vroeger wel gestraft als ze iets deed wat niet mocht. Dan monde het meestal uit in huisarrest of ze mocht een week niet paardrijden. Iets wat ze verschrikkelijk vond. Paardrijden was haar lust en haar leven Ze was namelijk gek op paarden.

Het woord billenkoek kende ze als het ware alleen maar als een woord zonder betekenis uit het Van Dale woordenboek. Op welke bladzijde dat woord zou staan , zou ze niets eens weten of kunnen aanwijzen. Ze heeft gelukkig dat woord nooit hoeven op te zoeken in de dikke Van Dale. Maar het moet wel ergens staan.

Nico was zelf ook niet mee opgegroeid met het krijgen en geven van billenkoek. Zelf een speels tikje tegen de billen van Astrid kwam niet eens bij hem op. Ook niet als Astrid voorover gebukte stond voor de koelkast om er iets uit te halen. Nico zou eerder tegen haar zegen, ‘AS, kun je het vinden ? Pak je voor mij een biertje, als je wilt.’ In de huidige wereld van Nico en Astrid was het juist abnormaal om een iemand voor de billen te geven. Ook op een speelse manier .

Wat haar bezielde om uitgerekend die vrijdag Arnold een tik te geven was voor haar onverklaarbaar. Zo iets heeft ze nooit gedaan zelfs niet bij eigen kinderen. Maar waarom juist bij Harold? Wat bezielde haar, die vrijdag?

Hoe langer Astrid met haar gezicht tegen de muur stond, ging ze steeds meer afvragen. Hoe het zou zijn om geslagen te worden op de billen? Zou het pijn doen? Zou ze heel hard moeten huilen? Zou ze überhaupt nog kunnen zitten, daarna?. Of zou het allemaal wel meevallen? Straks zegt Richard, ‘Astrid kom maar uit de hoek het was maar een grapje. Je mag naar huis.’ Grapje zou het wel niet zijn hij gaf Anneke ook geregeld billenkoek. Astrid kon zich helemaal niets bij voorstellen. Wie is nu in staat om volwassen vrouw over de knie te leggen. Welke vrouw ging ermee akkoord om vrijwillig geslagen te worden? Ja, Anneke en straks zij zelf.

Wel een gek woord eigenlijk billenkoek. Nu ze zo er over nadenkt, klinkt het net alsof een koekje van de maand bij Albert Heijn.

Onbewust werd ze steeds meer geconfronteerd met haar zelf. Het was alsof ze een reis maakte in haarzelf. Een mentale bewustwording met haar eigen identiteit .

Er wordt als het ware een soort onbekende legpuzzel in haar brein gelegd. Elk hersencel pakte het juiste puzzelstukje op en legde elk stukje van de puzzel op de juiste plek. Het leek wel of ieder hersencel nooit misgreep of het verkeerde stukje pakte. Haar hersencellen werken voor Astrid op een onverklaarbare wijze samen. Maar ondanks de onbekendheid voelde dit voor Astrid enorm vertrouwd. Het is net of haar hersencellen deze onbekende puzzel eerder en vaker hebben gemaakt. Zou Anneke dit gevoel ook in haar hoofd ervaren? Bestaat haar puzzel met meer of minder stukjes dan die van haar. Uit hoeveel stukjes zou haar puzzel bestaan? Deze gedachten van Astrid dwarrelde in haar hoofd Is dit wat Anneke bedoelde met een beschermd gevoel en het delen van haar ervaring met betrekking tot het krijgen van billenkoek?

Astrid voelde haar bennen slap worden en begon haar linke been iets te verzetten. ‘Recht blijven staan, Astrid. Niet bewegen, ‘ klonk de stem achter haar. ‘Jezus, Richard is weer terug in de kamer. Ze heeft Richard helemaal niet horen terug komen. Spontaan begon Astrid zich om te draaien om te kijken waar de stem vandaan kwam en waar eventueel Richard zich begaf. ‘Had ik gezegd dat je mocht omdraaien. Omdraaien, nu.’ Nu klonk de stem van af de bank nu stuk strenger dan dat van net. Pardoes draaide Astrid haar gezicht weer richting de muur.

Na een tijdje vond Richard dat Astrid lang genoeg in de hoek heeft gestaan. Discipline is ook niet in een keer aan iemand te leren. Ook niet aan een juf. En zeker niet bij juffrouw Astrid.

‘je mag uit de hoek vandaan en komen en naar mij toe komen ’ Astrid draaide zich gelijk om en begaf met knikkende knieën naar de bank waar nu Richard opzat. Ze had niet eens door gehad dat Richard de gordijnen dicht deed, toen ze in de hoek stond. Ze was in de hoek in een trance geraakt. Ze heeft nu pas door dat Richard heel zachtjes De vijfde Symfonie van Van Beethoven had opgezet. Het leek wel of zij toen in in de hoek stond eventjes doof was in plaats van Ludwig van Beethoven zelf , toen hij dat vijfde stuk schreef.

‘Doe je bril maar af en leg hem maar daar op de tafel.’ Astrid deed wat haar gezegd werd zette haar bril af en legde hem op de tafel neer. Doe je riem maar af en leg die maar er naast. Oei, nu komt het wel heel dichtbij. Terwijl ze haar riem af deed en hem bij haar bril neerlegde, had ze het gevoel dat er geen weg meer meer terug was. Onbewust gingen haar handen over haar maagdelijke billen heen. Richard pakte een van haar armen en trok haar hele gewicht ineen keer over zijn schoot heen. Het ging voor Astrid allemaal te snel en voordat ze wist lag ze al bij hem over de knie. Ze lag met haar onderlijf perfect onder handbereik van Richard. Zachtjes op de maten van de Vijfde Symfonie van Beethoven ging Astrid haar eigen noodlot te gemoed. Richard wurmde zijn linke hand onder de middel van Astrid door en klemde haar onderlijf als het ware af. Haar onderlijf kwam hier net wat hoger te liggen. Zijn andere hand legde Richard liefkozend op de billen van Astrid. Astrid vond deze houding niet echt onplezierig. Haar ademhaling werd zelf rustige hierdoor. De nervositeit vloeide uit haar lichaam. Haar lichaam werd als het ware samengesmolten met haar geest. Dit gaf haar juist een beschermend gevoel Ook de hand op haar billen had iets rustgevend. Ze ging zelf meer ontspannen liggen over zijn schoot .Zou Anneke toch gelijk hebben?

‘Heb je wel eens vaker pak voor je billen gehad , Astrid? Nee, dit is voor mij de eerste keer. Ook nooit van je ouders?’ Vroeg Richard door. Nee, ook nooit van mijn ouders.

Omdat het je eerst keer is ik zal ik langzaam opbouwen. Ben je er klaar voor.’ Richard haalde zijn hand van Astrid haar billen vandaan en plaatste deze ergens in een lege ruimte, vlak boven haar billen. ‘ Ik begin pas als jij zegt dat je er klaar voor bent.’ Astrid kneep even snel haar ogen dicht en dacht alleen maar, laat het maar zo snel voorbij zijn. ‘Ja ik ben er klaar voor.’ was het korte antwoord van Astrid. Plotseling voelde ze de eerste en een harde knal uit haar leven precies in midden op haar billen. Dit herhaalde Richard zo 10 a 15 keer. Tussen elke tik nam hij even honderdste van een seconde een pauze om Astrid even tot rust te laten komen. Astrids haar hersens kon de tussenpozen van honderdste van een seconde niet eens goed registreren. Ze had juist het gevoel dat de salvo van klappen op haar billen een slachtveld van haar billen hadden gemaakt.

Want ondanks dat er nog maar 15 tikken waren op haar billen, ging ze haar billen al aardig te voelen. Niet dat het haar pijn deed, maar haar billen begonnen wel te gloeien en te brandden. De dunne stof van haar jurkje bleef aardig op zijn plek zitten en beschermde haar billen goed af . Omdat Astrid een Rubensvrouw was , had Richard een grote oppervlakte, waar hij zich op kon richten. Zodat hij haar billen de pijn goed kon verdelen op de twee billen helften. Richard merkte wel dat de billen van Astrid nog niet veel gewend waren. Anneke haar billen waren veel meer gewend. . Maar hij ging zeker Astrid niet sparen. Het is voor Astrid wel eens goed om een keer flinke portie billenkoek te krijgen.

‘Ik ga nu wat harder slaan, houd je schrap.’ En weer ging de hand van Richard omhoog. Met nog meer vaart kwam zijn hand op haar billen terecht . Nu niet alleen in het midden van haar billen. Links, ging zijn hand, en dan kwam de de hand weer van rechts vol op haar billen . Ook de bovenkant en de onderkant van de billen werden door Richard niet gespaard. Dit begon Astrid wel te voelen. Ze hield haar kaken stevig op elkaar en kneep hard in haar vuisten. Richard begon nu nog harder te slaan. Het leek wel dat tussenpozen ook steeds korten werden. Astrid begon nu zelf haar billen door de pijnscheuten aan te spannen. Ze bewoog steeds meer met haar onderlijf om op die manier de grote hand van Richard maar te ontwijken. Ze kon steeds minder goed consenteren op de slagen, die haar billen te verduren kregen. ‘Au, au’ kwam het uit haar mond. Astrid stond op de punt te breken. Plotseling voelde ze geen klappen meer op haar billen. Zou het voorbij zijn Zou Richard gestopt zijn met haar te slaan? ‘Even pauze Astrid. Hoe gaat het? Houd je het nog vol? Nee, natuurlijk niet. Het doet verschrikkelijk pijn. ‘Even volhouden, juf.’ Richard schoof nu het zoom van het jurk van Astrid naar boven. Dit zag Astrid niet aankomen en probeerde overeind te komen. Maar de hand van Richard was te sterk voor haar  en drukte haar lichaam weer terug op zijn schoot. ‘Stil blijven liggen, jij,’ terwijl Richard dit zei, gaf hij een flinke tik tegen de onderbroek van Astrid. ‘Maar Richard, dit hadden we niet afgesproken,’ jammerde Astrid. ‘We hebben niets afgesproken dame , nu netjes blijven liggen. De hand van Richard ging weer in de lucht en sloeg nu overal op de onderbroek van Astrid. Deze slagen voelde Astrid beter dan met dat beschermlaagje van haar jurk. Dit deed echt heel veel meer pijn. Ze begon nu zelf met haar bennen te trappelen en tegen de benen van Richard te schoppen. ‘ Astrid, houd je benen stil’ Dit hield Astrid 2 tikken vol. ‘Ik waarschuw je, Astrid.’ Maar Astrid bleef maar spartelen met haar benen na iedere klap op haar billen..’ Nu, heb ik er genoeg van, ik heb je twee keer gewaarschuwd, jonge dame.’ Pardoes trok Richard in een beweging de onderbroek van Astrid van haar billen naar beneden. Astrid begon nu nog meer te spartelen over zijn schoot. Richard wist zonder veel moeite haar benen tussen zijn benen te klemmen. Astrid kon nu werkelijk geen kant meer op. Ze lag nu in zijn houdgreep. Het slaan op haar billen begon weer opnieuw. Nu op haar blote billen. Astrid krijste alles bij elkaar. Ze kwam zelf boven de muziek van Van Beethoven uit. Richard trok hier niets van aan en ging gewoon onverstoorbaar door met het geven van haar eerste pak slaag. Astrid probeerde nu haar billen te beschermen met haar handen. ‘laat dat, Astrid.’ Richard pakte nu de handen van Astrid en spinnende met zijn vrije hand haar handen vast op haar rug. Net boven haar billen. En opnieuw ging de hand van Richard in de lucht en raakte meerder malen de billen van Astrid. Astrid schreeuwende het uit. Op den duur kwamen nieuwe tikken op de oude plekken terecht. Deze waren aardig rood geworden. Astrid had het gevoel dat de tikken steeds harder en en sneller op haar billen terecht kwamen. Astrid stond op de punt om in huilen uit te barsten. Ze voelde steeds meer tranen opkomen. Het slaan op haar blote billen hield maar niet op. Dit was echt geen speelse tikken meer.

Maar op het moment dat ze dacht dat ze moest huilen gebeurde iets vreemds in haar hoofd. De slagen op haar blote billen werden een balans tussen het slaan op haar billen en de muziekmaten van Van Beethoven. Ze werd zelf over de schoot van Richard heerlijk ontspannen door Ze ging onbewust met har billen in de richting van de slagende hand op. Het leek dat haar billen de hand verwelkomd en tot de hand sprak. ‘’Hier moet je me raken. Daar nog een keer. Ja, en daar, Iets meer links graag. Nu weer in het midden. Ook niet de rechterkant van de bil vergeten.

Met de puntje van haar tong ging ze zelf haar lippen bevochten . Dit voelde enorm prettig aan ondanks dat de billen pijn deden

Richard vond dat de billen van Astrid nu wel genoeg gestraft waren en zeker voor de eerste keer. Hij gaf als afsluiting liefkozend en zachtjes op elk bil 10 slagen. Astrid had niet eens door dat Richard gestopt was met het geven van billenkoek. Ze bleef ontspannen liggen over zijn schoot en luisterde nu alleen maar nog na de muziekklanken van Van Beethoven. Astrid had niet eens door dat Richard haar onderbroek weer omhoog schoof en haar jurkje weer over haar onderbroek trok ‘Welkom terug Astrid. ‘Je straf is voorbij.’

‘Hoe vond je eerste pak voor je billen.’ Richard was wel benieuwd na de ervaring van Astrid. Het was voor hem ook nieuw om een vrouw zonder ervaring over zijn knie te leggen. Zeker een volwassene vrouw, die nooit in haar leven voor haar billen heeft gehad.

Anneke had namelijk vaker pak voor haar billen gekregen voordat hij haar leerde kennen. Haar ouders en haar ex vriendjes deden dit geregeld bij haar.. Astrid begon langzaam weer te beseffen wat er gebeurd was. Ze ontwaakte uit haar roes Na een tijdje stond Astrid op en pakte haar bril van de tafel en zette deze op haar neus. Richard hielp haar bij het dicht gespen van haar riem om haar jurk. Astrid ging met haar handen nog paar keer stevig wrijven over haar pijnlijke billen. Toen ze merkte dat dit niet echt hielp om de het bijtende gevoel uit haar billen te wrijven ging haar ene hand onder haar jurk door en wreef paar keer over haar onderbroek. Maar de pijn op haar billen werd hier niet minder door. Het leek zelf op dat ze de pijn door het wrijven alleen maar verplaatsen werd over de hele oppervlakte van haar billen.

Richard vulde opnieuw haar glas met water en gaf dit aan haar. Astrid dronk in een teug het glas leeg en gaf het weer terug aan Richard. Ze ging direct daarna met haar handen weer onder haar jurk om nog een keer over haar billen te wrijven.

‘Richard, je vroeg hoe ik dit ervaarde mijn eerste billenkoek. de In de hoek staan vond ik nog niet zo erg. Ik werd zelf een beetje rustig van in mijn hoofd . Astrid keek even snel na de hoek waar ze zo juist stond. Die plek is voor de volgende keer weer gereserveerd voor Anneke, dacht ze snel. Over je schoot liggen vond ik ook nog niet zo erg. Het had voor mij iets weg van een knuffelgehalte. Je moet weten ik ben een echte knuffelberin. ‘Toen je begon met slaan deed het echt pijn aan mijn billen. Ik vond het ook niet leuk dat je mijn jurk omhoog deed en mijn onderbroek naar beneden trok Ik schaamde me rot om op die manier mijn blote billen te tentoonstellen aan jou. Je hoef je echt niet te schamen voor je billen. ‘ Astrid haalde haar handen onder haar jurk vandaan en deed haar jurkje recht. ‘Trouwens billenkoek hoort nu eenmaal op de blote billen, Astrid, dat zijn de spelregels.’ Richard ging nu zelf staan en kwam naast Astrid staan. ‘Maar naarmate ik meer kreeg op mijn billen werd ik steeds ontspannende. Ik stond op punt te gaan huilen. Maar dat lukte me niet. Ik werd steeds rustiger in mijn hoofd. Is dat normaal Richard. Ja dat zijn endorfine. Die worden in je hersens gemaakt en geven je het zalige gevoel. Is dat wat Anneke ermee bedoelt? Ja, waarschijnlijk wel. Hoe vond jij dat ik het deed?’ Richard nam nog een slokje.’ In het begin zag ik dat je zenuwachtig was. Dat is heel begrijpelijk voor de eerste keer . Daarom heb ik je even eerst in de hoek gezet. Om je even tot rust te laten komen. Volgens mij heb je niet eens door gehad dat ik weer terug was in de kamer en dat ik de gordijnen dicht trok. Nee dat klopt.’ Bekende Astrid.

‘Toen je bij mij over knie lag was je nog behoorlijk gespannen. Ik heb bewust voor gekozen om je een korte sessie geven.’ Astrid haar mond viel van verbazing open.’ Krijgt Anneke dan veel langere sessie ? O, ja ze staat ook veel langer in de hoek. Ze krijgt zelf als ze te bont maakt met de borstel. Dat heb ik jou gespaard.’ Richard pakte de borstel onder de bankkussen vandaan en liet hem aan Astrid zien. ‘ik wou je eigenlijk hiermee nog 25 tikken tegen je billen geven. Maar dat heb ik niet gedaan, omdat het je eerste keer is. Ik wil net als bij Anneke ondanks alles, als het ware je geen pijn doen. Je moet het niet zien als een mishandeling. Maar als een leerproces voor volwassen.

Maar je deed voor het eerste keer heel goed. En nu snel naar hockey je dochter ophalen, voordat ik me bedenk en je als nog trakteert met 25 slagen met deze borstel op je blote billen.’ Richard gaf snel Astrid een speelse tik tegen haar billen en begeleide haar naar de voordeur. Astrid deed haar jas aan en nam afscheid van Richard. Toen ze buiten stond, draaide ze snel om en zei tegen Richard. ‘Oja, voordat ik het vergeet doe je de groetjes aan Arnold en Anneke. Doe ik’

Astrid keek snel bij haar fiets op haar mobiel en zag dat het het bijna tien voor drie was. .