Het is vrijdagmiddag half zes. Inmiddels is iedereen naar huis. Weekend vieren. Behalve ikzelf en Rob.

Met mijn koffertje en wat papieren been ik zonder te kloppen zijn kamer binnen om vervolgens het koffertje op zijn bureau te kwakken en de (door mij vervalste) papieren onder zijn neus te duwen. ‘Wat is dit?’, vraag ik. ‘Denk je dat ik dit onderteken en hier de verantwoording voor wil nemen?’ Met fonkelende vuurspuwende ogen (hier ben ik heel goed in) kijk ik hem aan. ‘Wat zou mevrouw van der Linde van de boekhouding hier van vinden? Deze cijfers kloppen niet, dit is gewoon fraude! Zal ik dit maandag maar aan haar overlaten? En dan gelijk vertellen wat ik je hoorde mompelen toen ze hier de laatste keer wegging? “Enge heks” was het niet?? En dan ook maar gelijk vertellen hoe de vork in de steel zit met jou en onze collega Nicole?’ Geschrokken kijk je op, verwarring en ongeloof in je ogen die hard worden als je jezelf herpakt. ‘Karina., ben jij nou helemaal gek geworden hoe durf je mij zo…’ begin je maar stopt wanneer mijn blik zich in de jouwe blijft boren. Je staart terug en kijk me onverschrokken aan. ‘Wat denk je nou Karina, dat ik jou niet door heb? Dat ik niet weet dat je al weken om me heen zit te draaien in de hoop iets te krijgen wat niet bij jouw functieomschrijving hoort? Denk je nou echt dat Nicole mij niet heeft verteld wat er is gebeurd tussen jullie op die zondagmorgen? Denk je dat ik op jouw chantage inga? Dat er ook maar iemand in dit bedrijf die flauwekul van die vervalste papieren zal geloven?’

Je kijkt me aan om te zien wat deze woorden met mij doen. Ik voel langzaam maar zeker mijn vertrouwen wat weg zakken. Wat zou je nu doen? Ben ik mijn baan kwijt? Stuur je me weg? Ik probeer toch nog te reden wat er te redden valt: ‘Nee Rob, leuk geprobeerd. De aanval is de beste verdediging, maar hier kom je echt niet mee weg. Ik zal mevrouw Van der Linde precies vertellen hoe het zit met Nicole. Je weet dat ze bevriend zijn. Maar ik wil best nadenken over een andere oplossing hoor.’, speel ik met een zelfverzekerde blik (die ik allang niet meer voel). Je staat op en loopt naar me toe. Je bent veel groter en als je vlak voor me staat, voel ik me toch wel een beetje geïntimideerd. Die dwingende ogen. Die knappe kop. Altijd in control. Die arrogante zelfverzekerdheid. Ik wil wat zeggen, maar je onderbreekt me nog voor ik een geluid kan maken. ‘Nee Karina, nu moet JIJ gewoon even luisteren. Je komt hier binnen. In mijn kantoor. Met een vervalst document. Een hele grote mond en het idee dat je mij kunt domineren. Welnu jongedame, dat gaat niet gebeuren. Wat gaat gebeuren, is dat jij je spullen pakt en deze mooie baan vaarwel zegt. En als je dit baantje koestert, dan heb ik nog wel een andere optie voor je.’ Je laat even een stilte vallen. Ik kijk een beetje wanhopig in het rond. Hopend op hulp. Mijn plannetje valt in duigen. Het laatste wat ik wil is mijn baan kwijtraken. Niet in het minst omdat ik dan ook Rob niet meer zal zien. Ik zie geen uitweg meer, behalve mee te geven met deze sterke man. Alles beter dan weggaan, schiet door mijn hoofd. Ik zeg een beetje timide; ‘Alsjeblieft Rob, het spijt me, ik ben te ver gegaan, Ik weet het. Sorry. Kun je me vergeven?’. Helaas kan ik geen gedachten lezen, anders zou ik kunnen weten dat Rob inwendig juicht bij deze overwinning en nu zijn kans schoon ziet om datgene te doen wat hij al heel lang in gedachten heeft.

Hij lijkt onbewogen als hij zegt; ‘Okay Karina, je mag blijven als je nu precies doet wat ik zeg. Loop maar naar mijn bureau. Met je gezicht naar het raam.” Ik gehoorzaam en sta met mijn rug naar Rob toe voor zijn bureau. ‘Trek je rok omhoog Karina. Langzaam. Tot over je billen en buk voorover.’, klinkt zijn stem streng. Niet bang, maar wel behoorlijk opgewonden gehoorzaam ik. Daar sta ik dan. Niet als degene die de lakens uitdeelt, maar als een stout meisje dat moet luisteren. Een meisje die straf gaat krijgen. Want dat is me inmiddels wel duidelijk … Rob geniet van de aanblik van zijn mooie personal assistant die langzaam haar rok omhoog schuift en haar in een sexy stringetje ontblote kontje aanbiedt.
Rob loopt naar haar toe en zegt; ‘Karina, je hebt de mooiste billen die ik ooit heb gezien. Maar daarnaast ben je met je gedrag nu veel te ver gegaan. Dat zal ik niet onbestraft laten meisje. Ik ga je een ouderwets pak voor je blote billen geven. Niemand gaat ons storen. Jij gaat voelen wat het betekent om zo ondeugend te zijn. Om me zo uit te dagen.’ Terwijl je dat zegt, glijden jouw handen verkennend over mijn zitvlak. Strelend, verkennend. Lekker. Ik voel de opwinding in mijn kruis. Ik weet dat ik vochtig ben. Heel nat zelfs en ben als de dood dat Rob dat merkt. Jammer genoeg glijdt zijn hand ook over mijn natte poesje en laat hij deze opzettelijk daar zitten. ‘Ik ben helemaal niet verbaasd Karina dat dit jou opwindt. Ik zal je een geheimpje vertellen: Het windt mij ook op!” en met die woorden kletst de eerste klap op mijn billen. Ik wil overeind komen maar je duwt me naar beneden op het bureaublad terwijl een enorme slagenregen op mijn billen terecht komt. Ik hap naar adem, maar besluit geen kik te geven. Te trots. Rob weet dit natuurlijk en gaat onverstoorbaar verder. Hij pauzeert alleen even als hij mijn stringetje helemaal naar beneden trekt. ‘Die geeft toch geen bescherming’ zegt hij met een glimlach om zijn lippen. Genietend van dit moment. Karina had eens moeten weten hoe lang hij al over deze situatie heeft gedroomd. Elke keer als zij met haar vrouwelijke vromen langs hem heen liep. Licht wiegend met haar heupen zodat haar welgevormde kontje als het ware smeekte om een pak slaag. Een pak billenkoek dat ze vandaag dus eindelijk krijgt.

Hij besluit dat het tijd wordt voor de volgende stap. Pakt me bij mijn pols en sleurt me naar het bankstel in de hoek van zijn kantoor. Hij gaat zitten en trekt me over zijn knie. Zijn hand verwijdert het stringetje van mijn benen en daar lig ik. Met natte poes, rode billen, helemaal machteloos over Rob’s schoot, die bovendien met zijn rechterbeen een klem zet waardoor ik helemaal weerloos ben. Hij kijkt geamuseerd hoe ik me tracht te verzetten, maar hij heeft me stevig vast. ‘Ik ga je zo hard op je blote billen geven dat je minstens drie dagen niet kunt zitten Karina. Dat je billen donkerblauw kleuren en alleen al de gedachte aan zitten pijn doet. We hebben alle tijd. Je mag snikken, smeken, huilen, janken … het maakt mij niet uit. Jij gaat straf krijgen meisje. Zoals je hebt verdiend. Zoals het kleine stoute meisje dat je bent. En heel misschien als je braaf bent dan krijg je een beloning.’ Ik hoor zijn woorden en alles in mij schreeuwt om me te verzetten. Want Karina hoort ‘in control’ te zijn. Karina hoort haar zin te krijgen. Maar Rob heeft me in zijn macht en het aangekondigde pak slaag start. Mijn verzet is na enkele minuten gebroken. Mijn billen waren al zo pijnlijk. Ik kan niet meer stil blijven en begin te snikken. Eerst rustig maar na enkele minuten laat ik helemaal los.

Eigenlijk voelt dit helemaal niet zo slecht. Ondanks de pijn in mijn billen. Ik voel een dominantie waar ik al jaren naar verlang. De dominantie van een sterke lieve man die om me geeft. Het voelt goed om los te laten en alle opgekropte emoties komen er nu uit. Rob kijkt liefdevol toe, omdat hij weet dat het goed is. Dat Karina dit nodig heeft. Dat hij stiekem al heel lang verliefd is op deze mooie meid. Deze lieve Karina, die niet alleen beeldschoon is, maar ook gedreven, betrokken, intelligent en heel creatief. Hij moet lachen als hij bedenkt dat het haar creativiteit is die hem in deze positie heeft gebracht. Hij besluit het pak slaag met een laatste serie van honderd hele harde snel achter elkaar gegeven kletsen. Ik lig nog na te snikken als hij al een tijd je is gestopt. Rob’s hand gaat weer tussen mijn benen en teder en liefdevol glijdt hij van mijn poesje naar mijn bilspleet. Door het vocht wordt nu ook mijn kontgaatje nat gemaakt. Een vinger glijdt daar naar binnen. Hij vingert beurtelings mijn beide gaatjes tot ik schokkend klaarkom. Rob laat mij rustig genieten en trekt mij daarna liefdevol op zijn schoot. Kussend en strelend. Troostend. Wiegend. Dan vinden zijn lippen mijn lippen. Mijn betraande wangen raken de zijne. Zijn mond opent zich en ik reageer. Onze tongen ontmoeten elkaar. We genieten van deze nieuwe intimiteit. Wat voelt dit goed. Het emotioneert jou ook. Zoals we daar in elkaar armen liggen. Op de bank. Ik zie het in je ogen. We huilen nu beiden zachtjes. Van geluk. We voelen elkaars innerlijk. De hunkering die er al zo lang zat. Die is omgezet in puur geluk. Iets mooiers kunnen we elkaar niet geven.

Mijn nieuwe relatie met Nicole brengt veel plezier en genot in mijn leven. Maar ik wil meer. De relatie met mijn directeur Rob wordt steeds minder alleen maar een werkrelatie, maar groeit uit tot een persoonlijke betrokkenheid met wederzijds respect. Het is duidelijk dat wij elkaar goed liggen. We voelen een klik die ervoor zorgt dat we soms aan een half woord genoeg hebben. Ook is er veel humor tussen ons. Maar ook spanning. Beter gezegd; het voelt spannend. Slaat mijn fantasie op hol of betrap ik hem op stiekeme blikken naar mijn figuur. Naar mijn borsten en billen. Die ik altijd goed naar voren laat komen in de kleding die ik kies. Niet ordinair, maar vooral heel vrouwelijk. Ik ben trots op mijn figuur en dat mag hij zien. Soms zie ik iets in zijn ogen dat vraagt om meer? Hij is veel ouder dan ik ben (niet dat me dat iets uitmaakt) en heeft een gezin dus er is geen ruimte voor mij, maar als we elkaar in een ander leven hadden ontmoet, zouden we als twee hele sterke magneten aan elkaar geklikt zijn. Dat weet ik zeker! Hij heeft smaak, in zijn werkkamer hangen mooie reproducties van o.a. Ilja Repin (de Russische Rembrandt) en hij is muzikaal. Maar goed, ik ben dus wie ik ben en moest en zou hem toch op een of andere manier hebben! Zijn ‘dominantie’ maakte steeds meer strijdgevoelens bij me los en ik bedenk een plan om iets met die gevoelens te doen. Dit wordt erg glad ijs, realiseer ik me en kan me maar zo mijn baantje gaan kosten, maar dat zal me wat.

Ik bedacht dat ik aan het eind van een vrijdagmiddag als iedereen al naar huis was wel eens iets zou kunnen uitproberen. Ik zag het al voor me: Met mijn koffertje en wat papieren been ik zonder te kloppen zijn kamer binnen om vervolgens het koffertje op zijn bureau te kwakken en de (door mij vervalste) papieren onder zijn neus te duwen. ‘Wat is dit?’, vraag ik. ‘Denk je dat ik dit onderteken en hier de verantwoording voor wil nemen?’ Met fonkelende vuurspuwende ogen (hier ben ik heel goed in) kijk ik hem aan. ‘Wat zou mevrouw van der Linde van de boekhouding hier van vinden? Deze cijfers kloppen niet, dit is gewoon fraude! Zal ik dit maandag maar aan haar overlaten? En dan gelijk vertellen wat ik je hoorde mompelen toen ze hier de laatste keer wegging? “Enge heks” was het niet?? En dan ook maar gelijk vertellen hoe de vork in de steel zit met jou en onze collega Nicole?’ Geschrokken kijk je op, verwarring en ongeloof in je ogen die hard worden als je jezelf herpakt. Dat van die papieren snap je sowieso niet, maar het feit dat ik je dreig te verlinken bij mevrouw van der Linde en dat ik iets zou weten over jou en Nicole. Het is wel allemaal heel veel ineens. Toch begin je: ‘Karina, ben jij nou helemaal gek geworden hoe durf je mij zo…’ maar je stopt als mijn blik zich in de jouwe blijft boren. Je staart terug en vraagt je af waar mijn zelfvertrouwen vandaan komt voor deze aanval. Zou ik het werkelijk weten van Nicole … Je wordt onzeker en na een tijdje sla je je ogen neer. Ik kan wel juichen maar zeg ijzig kalm: ‘Je denkt toch niet dat je hier met deze houding mee weg gaat komen .. wel? Dat ik niet over bewijzen beschik van jouw geheime relatie met Nicole en de kinky spelletjes die jullie spelen?’ Ik zie dat je schrikt van mijn laatste opmerking en ga door: ‘Hier kom je niet zomaar van af in de vorm van mooie praatjes! Nee, meneer de directeur, jij gaat straf krijgen zoals ik dat wil en zoals jij dat al heel goed kent als ik de verhalen van Nicole zo hoor. Ja, je hoort het goed. Ik weet wat jij met Nicole doet en dat ga ik nu bij jou doen!’

Ik loop om het bureau heen naar je toe en beveel ‘Bukken jij! Over je eigen bureau zodat je dit nooit meer zult vergeten’. Ik grijp je in je nek en duw je gezicht op het blad. ‘Denk erom, je ondergaat gedwee alles wat ik met je ga doen anders zijn de gevolgen niet te overzien! Is dat DUIDELIJK?!’ De vraag blijft even hangen en ik wacht gespannen op het juiste antwoord. (hopend dat je toe zal geven) en Godzijdank! Dat komt: ‘ja Karina’ klinkt het gedwee. Geen ‘ben je nou helemaal bedonderd’ of ‘wie denk je wel dat je bent’ en gelukkig ook geen: “ja mevrouw” of nog erger: “ja meesteres” (ik haat dat!!!). Stilletjes triomferend dat ik je heb waar ik je hebben wil, zeg ik: ‘Goed zo, dat is verstandig van je! Blijf in deze houding en doe je broek naar beneden! En een beetje rap graag!’ Ik open mijn koffertje maar laat het zo staan dat je er niet in kan kijken. Vervolgens neem ik even de tijd om je te bekijken! Wow! Ik geniet echt van dit ogenblik! Netjes biedt de man die ik bewonder, op wie ik eigenlijk inmiddels ook heel verliefd ben, zijn mooie, strakke, blote kontje aan. Dit voelt zo goed! ‘Dit gaat geen spelletje worden, besef dat goed!’ bijt ik je toe. De eerste plotselinge slag met mijn blote hand veroorzaakt de schok waar ik van hou en ik barst los: laat een ware regen van slagen op je billen neerkomen, een korte onderbreking, en weer verder, maar ook handen die billen pakken, strelen, naar voren gaan, net niet ver genoeg, achterlangs kruipen richting… en dan plotseling weer een sterke dwingende hand in je nek en een meedogenloze reeks slagen met de pollepel die ik ondertussen uit het koffertje heb gepakt. De slagen doen je kronkelen hoewel je toch best wat aankunt.

Mijn onverbiddelijkheid weet ik te uiten in mijn slagen, je weet het, voelt het, je wilt het, maar het maakt je ook onzeker, bang! Hoever gaat ze, je kent me niet, maar voelt dat ik hard kan zijn, de pijn, heftig, en dan plotseling is het weer over… Handen die je strelen, je rug, je buik, je billen, je ballen stevig vast pakken, knijpen, en je dan ineens meedogenloos meesleuren naar de hoek van de kamer. ‘Handen op je hoofd, neus tegen de muur’ beveel ik je op strenge toon. Ik laat je daar staan en kijk opgewonden naar je paars aangelopen strakke billen, wil met mezelf spelen, je grijpen, verscheuren, maar weet me gelukkig in te houden. Je hoort een geluid van… nee! dit toch niet?!! Je wilt kijken maar weet dat de straf dan te erg zou zijn, je voelt me inmiddels goed aan, bent bijna mijn tweede helft geworden. Knappende geluiden van latex, een glibberige vinger tussen je billen, je schrikt, je adem stokt, ik geniet. ‘Nicole krijgt altijd een beloning van je als ze goed haar straf heeft ondergaan vertelde ze me. Die moet ze eerst verdienen en dat lukt haar eigenlijk altijd. Hoe is dat met jou? verdien jij je beloning al?’ Ik streel met mijn andere hand langs je nauwelijks half stijve piemel en geniet van dit feit. Je bent onzeker, bang, in verwarring, wilt niet falen omdat je trots bent maar ik ben sterker… ‘Nou? hoe zit het?’ vraag ik met een zwoele stem terwijl ik je ballen stevig omklem en een wijsvinger rond je gaatje laat cirkelen. ‘Heb jij al recht op een beloning of moet Karina het maar hierbij laten? Zeg het maar, de keuze is helemaal aan jou… moet ik stoppen?’, vraag ik op plagende toon. ‘Nee Karina’ klinkt het zachtjes. Ik antwoordt: ‘Vraag erom, vraag om je beloning’. En voorzichtig hoor ik je vragende stem: ‘Mag ik alsjeblieft mijn beloning Karina?’ Ik duw mijn vinger door, diep in je. Je schokt ik heb je ballen wreed vast, bijna te pijnlijk, op het randje, en vinger je met passie en vol vuur. Hier geniet ik zo erg van dat ik bijna zelf klaarkom! Ik laat je ballen los en pak je geslacht speel met je erectie, geniet van je verwarring, en voel hoe je bijna klaar gaat komen, en stop! ‘Vergeet het maar knulletje!!’ roep ik je toe.

Ik sleur je terug naar je bureau, naar jouw kant want ik wil dat je deze avond nooit meer vergeet als je hier zit te werken, en grijp mijn favoriet: de badborstel met de lange steel. De regen van slagen doet je kronkelen, snikken, kermen! en over is het weer. Handen strelen je lichaam, een kus op je hoofd, een hand weer onverbiddelijk in je nek, slagen, hard, liefkozingen, verwarring, emotie, pijn, veel pijn, en het snikken wordt erger, je vecht tegen wat je wil maar niet kunt. Ik voel je, ben bij je, diep, gooi de borstel weg, grijp je haren, trek je op schoot, je gezicht tegen mijn borsten als was je een kind, kus je in je volle haardos, grijp je hard bij je ballen, en begin je zachtjes en liefdevol te troosten. Je breekt, huilt, prachtig en intens. Ik streel, kus, voel het schokken van jouw lichaam door mijn lichaam, je diepe verdriet wat bovenkomt, een ontlading van zo diep, zo nodig, zo lief! Iets mooiers kan deze lieve man mij nooit kunnen geven.

Ik leun achterover mijmerend over mijn plannetje en besluit dit plannetje uit te gaan voeren.
Morgen!