We zijn vereerd een nieuwe schrijver in ons midden te mogen verwelkomen! Diderod schreef twee verhalen over een eerste ervaring. We kunnen niet wachten op nog meer verhalen 😉
Eerste keren (2/2)
Met zijn elleboog duwt hij de deur van de slaapkamer open. De koffiegeur van de twee mokken in zijn handen, ‘zwart’ voor hem, ‘met suiker’ voor haar, wekt hem al een ietwat uit zijn rozige sluimer. Door een kier tussen de gordijnen werpt de herfstige zon een bundel licht langs het plafond op de oude spiegel aan de wand. De spitse lichtreflectie van de spiegel valt dwars over zijn voeten en lokt zijn blik langs de met boeken bezaaide vloer voorbij de rand van het brede bed tot de naakte rug en blozende billen van het jonge meisje zijn gezichtsveld vult. Op het bed ligt bovenop het dekbed een meisje op haar buik. Ze slaapt, is een lichaam geworden. De man staat even stil, groet de zon terug in de spiegel, geeft zijn naakte, jongensachtig geworden spiegelbeeld een tevreden knipoog en wendt zijn gezicht weer vlug naar het bed. Minutenlang blijft hij daar staan. Aan de grond genageld, verdwijnt hij momentaan in de impressie. Geluk openbaart zich inderdaad, zoals zijn oude nostalgische vader eens beweerde na een paar borrels, uitsluitend in momenten. ‘Mo..nú..men..ten van het leefuh, jongen,’ weerklonk er in de verdwaasde oren van een twaalfjarig jochie, ‘je snapt de woordspeling?’
Voordat hij haar wekt en de bevroren idylle verbreekt, heft hij, inmiddels van ongeveer dezelfde leeftijd als zijn vader toen, een van de mokken op:
Proost ouwe. Ja, ik snap de woordspeling.
De koppen zet hij heel zachtjes neer op de voetsteun naast het bed, dat als bijzetter dient. Een aai over haar nog gloeiende billen brengt haar snel terug bij zinnen.
‘Roken?’ vraagt ze stout.
‘Is goed,’ mompelt hij terug, terwijl hij de gordijnen en de ramen naast het bed opent. Daarna geeft hij haar een ferme pets op haar billen. ‘Drink dan ook even je koffie, dame’.
Ze knikt, lacht, maar maakt geen aanstalten om rechtop te gaan zitten. Ze weet hoe aantrekkelijk hij haar vindt in deze houding, haar rug en billen open en bloot. Ze kromt haar billen om ze nog wat meer bolling te geven. Lekker uitdagen. Hij is ineens minnaar ook, meer dan haar dominant.. De middagzon schijnt nu vol in haar opgeheven gezicht.
‘Ben je ditmaal een keer niet de suiker vergeten?’
Stralend, brutaal meisje.
Ditmaal niet, zegt hij, gevolgd door nog een flinke pets. ‘Moet ik je soms nog een keer over mijn knie leggen?’
Ze schudt ze lachend van nee.
Beiden zouden stoppen met die ongezonde gewoonte, die afspraak hadden ze nog geen maand geleden gemaakt. Dat deze afspraak nu zonder enige discussie terzijde wordt geschoven, is veelzeggend. Alle heilige tabletten waarin zij met moeite en zorgvuldigheid de stichtende regels omtrent hun mentortraject hadden gehakt, zijn het afgelopen anderhalf uur stuk voor stuk tot gruzelementen geslagen. Weg is de muur die zij zo naarstig tussen de machten van liefde en straf, van seks en spanking hadden gebouwd. Versmolten zijn plots de twee afgebakende velden van mentor en student. Hij voelt zich er behoorlijk schuldig over. En niet zomaar.
Zijn verontrusting ontgaat haar oplettende blik niet: ‘Ik ben een volwassen vrouw van 27 hoor!’.
Het is een zin die hij haar vaker heeft horen zeggen binnen het spel van D en s, vaak op het moment voordat, in de naderende schaduw van de straf, de vrouw in haar moest plaatsmaken voor het meisje. Nu, beseft hij, roepen diezelfde woorden juist het meisje weg en de vrouw naar voren. ‘En hier koos ik zelf voor!’ werpt ze hem geagiteerd toe.
‘Ik weet het, maar toch…, ik had het niet moeten doen..
Even twijfelt ze of hij haar woorden wel serieus genoeg neemt. Hij begrijpt toch wel dat zij ook met hem wilde vrijen. Juist zij nam het initiatief daarvoor, niet hij. Mannen, zeker D’s, kunnen wat verantwoordelijkheid betreft wel eens te ver doorschieten. Ziet hij dat wel? Ziet hij hoe zij naar hem verlangd heeft al die tijd? Zij, los van kink. Ze is geen dienend subje die zich uit onderdanigheid aan zijn voeten werpt. Als hij dat maar niet denkt. Ze voelt boosheid zwellen in haar maagstreek. Voordat ze iets kan zeggen voelt zij zijn armen rond haar middel en onderrug klemmen. In een oogwenk vliegt ze door de lucht en voelt haar pijnlijke billen op zijn schoot neerdalen. Zijn lippen kussen haar zacht in haar nek, kriebelend zo vlak boven haar sleutelbeen. Hij reikt haar de mok koffie met het lepeltje aan.
‘Het is goed zo, echt goed,’ fluistert hij zachtjes, ‘ik heb er eigenlijk ook geen spijt van,’ fluistert hij. ‘
‘Ik dus ook niet.’ antwoordt ze met gebarsten stem. Zijn hand in haar nek duwt haar gezicht naar het zijne en hij kust haar. Het vuur keert even terug. Als hun lippen elkaar weer loslaten, zegt ze iets wat hem geruststelt: ‘Ik wil bij je blijven, ook al is er iets veranderd.’
‘Ik wil dat ook’
En nu eerst die sigaret!
Hun korte woordenwisseling opent een braakliggende toekomst. Angst voor het onbekende hebben ze niet. De toekomst voelt aan als een veilig verleden. De eerste huid waarbinnen twee beginnende spanko’s hun relatie omwikkeld hadden, blijkt een half jaar na hun eerste sessie te krap geworden. Het is juist het gedeelde verleden dat hun aandacht trekt. Het is zojuist getransformeerd, een afgeronde periode geworden. De maanden waarin beiden alle serieusheid van de wereld de posities van mentor en student innamen, is een soort kindertijd geworden, een rollenspel. Ludiek en onontgonnen ligt die tijd nu voor hen, als een afgeworpen huid van een serpent. Gebiologeerd beginnen ze het overblijfsel te onderzoeken. Voor het eerst zijn ze in staat om elkaar te vertellen hoe zij het elk het afgelopen half jaar hebben beleefd.
‘Weet je,’ zeg hij, ‘ik heb zo om je moeten lachen in de aanloop van je eerste spanking. Je was weer net zo nerveus als toen we elkaar op die koude dag in Amsterdam voor het eerst ontmoetten.’
‘Ik was ook vreselijk zenuwachtig,’ lacht ze, terwijl ze een pluim rook uitblaast. ‘Toen ik eenmaal voor de deur stond wilde ik eigenlijk alleen nog maar weggaan.’ Ze bloost als ze aan de dag terugdenkt. ‘Ik ben heel blij dat ik gebleven ben, het was heel bijzonder.’
Hij lacht en streelt over haar rug. ‘Je was niet de enige die nerveus was. Het was jouw eerste keer, maar het was ook de eerste keer dat ik een meisje haar eerste billenkoek gaf. Ik heb werkelijk alle spankees die ik kende vooraf om advies gevraagd. Hoeveel kunnen maagdelijke billen hebben? Weinig, was hun antwoord. Alle kleuren van de regenboog gaan ze krijgen. Oké dan, en tegelijkertijd was hun advies: geef wel een echte spanking. Het moet echt zijn voor haar. Geen gestreel. Wat een dilemma, sjezus, in jouw situatie…En je was zo verdomde eigenwijs ook, nou ja, stellig, in hoe het mentorschap eruit moest zien.
“Ik moest wel, nog steeds eigenlijk.’. Ze dacht aan haar vanilla vriend, haar kindje, hun huis. Ze leefde een net geordend leven waarbinnen de kink eigenlijk geen plaats kan hebben, laat staan een spanker die meer verlangens prikkelde dan enkel die naar een pak slaag, Een pak slaag, vond zij, moest bovendien uitsluitend over de knie plaatsvinden, zonder attributen, met alleen de hand. De hoek, vergeet het maar. En geen seks, nee geen seks, puur mentorschap, dat had het moeten zijn.
Met dat laatste was hij het toen zonder meer eens. Maar is het natuurlijk niet aan de spankee om haar eigen straf te bepalen. Daar zou ze snel achter komen toen dan eindelijk de eerste strafsessie plaatsvond. Hij herinnert zich goed haar kleine zenuwachtige gestalte bij zijn voordeur. Het rood op haar wangen, met opnieuw trillende lippen. Het moest maar snel gebeuren vond hij. Reden voor straf was er zeker ook. Op een onbewaakt ogenblik vergat zij thuis haar computer uit te zetten. Haar vriend las alle mails die hij voorafgaand aan hun eerste ontmoeting had geschreven. Het zou een eitje zijn geweest om de naam en wat nog meer te achterhalen van haar D. Not amused was hij, toen zij het euvel aan hem opbiechtte. De regel, haar regel was dat alle contacten discreet zouden verlopen. Zijn identiteit lag nu te grabbel. ‘Als jouw vriend kwaad wil, kan hij mijn carrière slopen. De maatschappij beschouwt onze praktijken niet als onschuldig. Op zijn minst als aanleiding voor veel smadelijke discussies op het net.’ Zij vond zijn reactie wat overdreven. Hij niet. De keuze tussen echte straf met lang zichtbare gevolgen voor haar billen en een zachtaardige introductie die geen sporen nalaat, was hem makkelijk gemaakt.
En dus stapte ze naar binnen. Hij droeg haar op haar jas snel op te hangen. Koffie werd er nog snel gedronken.
‘En toen moest je toch in de hoek staan! En o wat was je eigenwijs!’ Hij kan er inmiddels wel om lachen. Zijn sigaret dooft hij uit in de asbak op de voetensteun.
Na de koffie zette hij haar in de hoek van de doorloop.
‘De hoek past niet binnen het kader, dat zei je. Werkelijk! Maar je ging toch.’
‘Tegen al mijn weerstand in,’ zei ze.
Thuis had zij de broek aan. De geldzaken, de opvoeding van haar kind, het huishouden. Naast de op volle toeren draaiende gezinseconomie, studeerde zij in de stilte van de middagen en verloren uurtjes van de avonden Nederlandse Taal en Letterkunde. Tijd was schaars goed in haar leven. Haar modus vivendi stond haaks op de timiditeit van een spankee die op het punt stond om een flink pak op haar billen te krijgen. Daar in de hoek, in een vreemd huis, met haar broek en slip op haar hielen, kon ze niet anders dan het drukke leven even te laten voor wat het is. Het staan in de hoek wond haar op, tegen al haar verwachtingen in. Na al die jaren zou ze over de knieën van een oudere man gelegd worden om als een stout meisje op haar blote billen gestraft te worden.
Ze moest haar handen op haar hoofd leggen. Ze gehoorzaamde niet direct. ‘Waarom?’ Bijna schoot hij in de lach. Een spankee met meer ervaring zou het wel uit haar hoofd laten om dan, daar, zo, in die positie een brutale vraag te stellen. Een harde tik op haar rechterbil was zijn antwoord. ‘Je doet wat ik je zeg.’ Hij klonk gemeen ineens, vond ze.
‘Het deed ongelooflijk veel pijn, weet je dat wel? Ze slurpte het laatste restje koffie weg en trok een vies gezicht. ‘Lauw geworden.’
Dat weet hij. ‘Pijn valt buiten het kader van de fantasie, zegt hij pestend.
Na tien lange minuten in de hoek nam hij haar hand en trok haar mee naar de slaapkamer. Half struikelend over haar broek en slip strompelde zij achter hem aan.’Ik doe ze wel uit!’, sputterde ze. ‘Jij doet helemaal niets,’ zei hij streng het legde haar slanke lijf over zijn schoot. Ze vond hem nu helemaal niet meer zo aardig en lief. Kort wreef hij over haar rug en billen. Een gebaar met dezelfde betekenis als van de eerste zin die hij tijdens de eerste ontmoeting Amsterdam CS tegen haar sprak: ‘Ik ben het maar’. Door de gierende zenuwen heen kwam zijn simpele boodschap over: zij was veilig, haar billen niet.
De straf was hard. De eerste klappen waren het ergst. Al was de haarborstel -ja toch- waarmee hij het pak slaag afronde endie hij tegen haar instructies in toch gebruikte, niet voor de poes. Het was een echt pak slaag, een echt echt pak slaag.
‘Drie weken!’. Ze verlaat zijn schoot en gaat voor hem staan. ‘Drie weken lang heb ik voorzichtig moeten douchen, mijn billen uit het zicht moeten houden! Bruut!.
Ze ziet zijn gezicht vertrekken. Hij denkt na, twijfelt. Ze schrikt een beetje van zijn reactie.
‘Het was het toch waard?’, hij kijkt haar vragend aan.
Langzaam gaat ze weer op zijn schoot zitten. Haar armen om zijn nek, haar hoofd tegen zijn borst. ‘
‘Ja, want anders was ik nooit zo dichtbij je gekomen zoals nu , lieve man.’
Samen stout.
Toren voor schreiende vrouwen (1/2)
De korzelige koude snijdt meedogenloos door mijn jas. Een rilling kruipt langs mijn ruggengraat omhoog tot mijn kaken prompt verstijven. Zenuwen, nee hoor, of nou, misschien een beetje. Eraan toegeven wil ik niet, dat misstaat de veertiger die ik ben. Ik heb zin in een sigaret, maar verkies twee kauwgommetjes boven een slechte adem. Als een rivier van steen stroomt het perron 1,2 van Amsterdam Centraal Station onder mijn sjokkende voeten. Als ik opkijk, vang ik op het zuiden een glimp van de stad op. Het Victoriahotel is het meest prestigieuze van alle statige panden aan aan de westkant van de Prins Hendrikkade, met daarvoor een krioelende wal van auto’s en fietsers. Mokum, bedenk ik me, Babylon van het noorden, veryupt als ze is, blijft mijn thuishonk, ook al woon ik al jaren niet meer in een van haar enge, veel te dure appartementjes.
Ik ben een paar minuten te vroeg. Je appt dat je er binnen vijf minuten bent. Eenmaal aangekomen in het meetingpoint in de grote hal, tussen het bewegende schuim van gehaaste forenzen, stuur ik je mijn locatie terug. Hier gaan we elkaar dan, na maanden mailen, appen en bellen eindelijk ontmoeten. De majestueuze hal is pas een paar weken geleden weer voor het publiek opengesteld. Na een jarenlange opknapbeurt was ze in de originele staat teruggebracht.
De meeste reizigers zijn te ingenomen met hun bestemmingen om de gracieuze gewelven boven hen te bewonderen. Ik ben blij met de minuten extra tijd die je me geeft. De 19de-eeuwse geest van Cuypers daalt in mooie decoratieve motieven op me neer, helaas zonder mijn zenuwen ook maar iets van verlossing te bieden. Mijn bestemming, jij, leidt ook mij af. De sfeer van de hal past bij het waterkoude, geurloze weer, alleen de paardentrams voor het station ontbreken, zo laat het geklingel van moderne trams me weten.
Het wachten maakt van seconden minuten. Na jouw vijf minuten zijn er nogmaals vijf minuten verstreken. Ik maan mijzelf tot geduld. Niet gelijk appen. Na tien minuten, uren inmiddels, app je dat je er bent ‘gearriveerd’, wat ik een nogal formeel woord vind, appwise, maar ik zie niemand die enigszins aan jouw profiel voldoet. Nog maar een paar maanden eerder ontmoette ik vlakbij deze plek, buiten op het stationsplein, mijn eerste sub. Een cesuur, een zwart gat dat licht vrijlaat, die ontmoeting, die de wetten van mijn morele universum zonder mededogen zowel logenstrafte als falsificeerde. Voor een gemoedelijke veertiger was het taboe om met meisjes van begin twintig af te spreken, laat staan te slaan, pijn te doen. De kink heb ik altijd voor een vervloekte bundel fantasieën gehouden. Banaal vond ik ze bovendien, infantiele fascinaties die niet pasten bij mijn karakter, mijn zijn. Een roedel wolven in mijn ziel. Ze hadden me na een kwart eeuw vluchten dan toch te pakken gekregen, en toen, op die zonnige wintermiddag, stonden ze op het punt me aan flarden te scheuren. De eerste beet kwam van dit ‘kind’, in mijn ogen nog, dat me opwachtte die dag. Ik herinner me de felroze ravelljas om haar kleine bovenlijf. Haar kleine benen waren gestoken in een strakke legging, waarboven een kort rokje met schots motief haar billen maar nauwelijks bedekte. Grote ogen onder een lange rechtgeknipte pony, onderdeel van (nota bene) een Japans schoolmeisjescoupe, keken mij linea recta in mijn -vond ik- geperverteerde ziel. Onwaarachtig was ze, een spankee die te perfect paste binnen de donkere beeldenstorm van mijn fantasieën, gevoed door de schaarse voldoening die het internet biedt. Ik voelde me een Hunbert Humbert, toen, voor het eerst oog in oog met zijn Lolita. Onzin natuurlijk, ik weet nu beter, ook hoe deze jonge maar volwassen dame, die ondanks haar leeftijd al jarenlang als spankee actief was, haar uiterlijk zorgvuldig had gecultiveerd. Ik verloor het van de wolven, maar won mijn vrijheid. Inmiddels ben ik alweer een paar maanden met veel plezier haar mentor.
Je staat in de grote hal, app je, maar daar ben je niet. Met een scheut hoofdstedelijke arrogantie stuur ik je een paar pesterige berichtjes. ‘Niet vaak in de grote stad geweest?’ Je beschrijft je omgeving, je staat waarschijnlijk in de westelijke doorloophal, bij de NS-informatiebalie. Ditmaal ben ik het roofdier. Behoedzaam sluip ik naar de plek toe. Ik zie een mooi meisje, klein en tenger, naast de balie staan met haar ogen aplomb starend naar het mobieltje in haar handen. Daar ben je. Je durft niet rond te kijken, je bent, zie ik, nog veel nerveuzer dan ik. Als ik naar je toeloop, fluister ik zacht je naam om je niet te laten schrikken. Maar je schrikt wel en behoorlijk ook. Je lippen trillen. In mij ontwaakt de dominant,, mijn nervositeit vervaagt en maakt plaats voor een andere primitieve drift: je beschermen, je gerust te stellen, je een veilige plek bieden. Dus niet toegeven aan de eerste impuls om een arm om je heen te slaan. Vooral niet doen. Het gevaar waartegen ik je wil beschermen is niet de boze buitenwereld, maar ben ik vooralsnog vooral zelf. Ik hou afstand, maar vul deze met mijn warmte.
‘Ik ben het maar.’
‘En ik ben ook behoorlijk nerveus,’ lieg ik half. Jij lacht, ik lach terug. Het is begonnen.
‘Je weet dat ik niet die man ben in de auto,’ zeg ik je, terwijl we het station uitlopen, ‘Ik ben niet die mafkees die je sletje gaat noemen.’
‘Ik weet het,’ zeg je, je ademt uit en ontspant een klein beetje.
‘Er gaat niets gebeuren, sowieso niets wat je niet wil, dit is een ontmoeting, we drinken en babbelen wat, c’est tout. En wat daarna eventueel volgt, zien we dan wel.’
Jouw eerste stap richting billenkoek was een ramp. De man met wie je had afgesproken, in een auto nog wel, wilde vooral seks. De worsteling van beginnende dominanten om hun fantasie te volgen,valt in het niet in vergelijking met die van de vrouwelijke spankees, dat besef ik maar al te goed. Je schreef dat je je kink na deze ervaring een paar jaar hebt laten rusten.
Je loopt naast me, laat een meter of wat tussen ons in vallen. We steken een drukke verkeersader over en lopen langs de Schreierstoren waar ik even stop. Zolang jij nog nerveus bent, voer ik in rustige tonen het woord en neem behoedzaam het initiatief. Ik vertel je ditjes en datjes over mijn geboortestad en hou het gesprek gaande. Ik wijs naar de toren en mompel wat over de geschiedenis van het plompe restant uit late middeleeuwen. ‘Hier werden vroeger alle stoute vrouwen van Amsterdam op boerenkarren naartoe gebracht om van schout en schepenen een goed pak billenkoek te krijgen. Kijk daar in de gevel zie je nog een plakkaat met een schreiende vrouw erop afgebeeld.’ Ik nam een risico door nu al onze kink bij onze conversatie te betrekken via een goedkoop broodje-aapverhaal, maar het had de goede uitwerking die ik op het oog had. Dan vertel ik je de waarheid,dat volgens de overlevering de vrouwen vanuit deze toren hun mannen uitzwaaiden, die ter zee gingen, de grote vaert, waarvan er velen nooit meer terugkeerden.
Goed gehumeurd, nu op centimeters van elkaar, lopen we verder.
Eerste keren
Een eerste autobiografische verhaaltje over de eerste ontmoeting van spankee en spanker in Amsterdam.
Na ‘Toren voor schreiende vrouwen’ volgt dan het verhaal over de eerste keer. In tegenstelling tot de eerste verhaal, dat uit uitsluitend mijn pen kwam, hebben wij dit verhaal samen geschreven (wat leidde tot leuke, eigenwijze discussies over hoe zaken het beste kunnen worden weergegeven en hun ‘voor de hand liggende’ consequenties).
Inhoudsopgave
Zoek de paaseieren
Het eerste kievitsei is gevonden, Corona is op zijn retour en de lammetjes staan weer in de wei, kortom, de lente is in het land! Normaal gesproken is dit een mooie tijd om naar buiten te gaan, maar omdat dat nog niet altijd mag, heeft De Leeshoek voor Pasen zelf een zoektocht in elkaar gestoken. Verspreid door de site zijn er paaseitjes verstopt op verschillende pagina’s. Wanneer je op een eitje klikt, kom je op een pagina met een nummer en een letter. Het nummer geeft aan op welke plaats in een woord, of eigenlijk twee woorden, de letter geplaatst moet worden. Als je voldoende eitjes gevonden hebt, kun je de oplossing naar ons opsturen. Dat kan middels onderstaand antwoordformulier. De snelste inzending verdient de eeuwige roem en een plekje op het nog te ontwerpen scorebord. De zoektocht is direct ook een mooie manier om pagina’s te vinden die je nog niet eerder gezien hebt. We wensen jullie daarom allemaal veel lees- en zoekplezier!
Nieuw verhaal van Fioontje
Fioontje schreef een nieuw verhaal, speciaal voor De Leeshoek! Je kunt het hier lezen.
Verhalen van Lani
We hebben een nieuwe schrijver in ons midden! Lani heeft, mede dankzij De Leeshoek, haar plek in de spankingwereld gevonden en heeft haar nieuwe creatieve ideeën op papier gezet. Je kunt haar verhalen hier vinden!
Collega’s
Anne staart dromerig over de stad heen. Vanaf de veertiende etage heeft zij een prachtig uitzicht. Het lukt haar niet meer om zich op het werk te concentreren. Alleen maar door die ene opmerking van haar nieuwe leidinggevende. Hiervoor zou ik je over de knie moeten leggen, had hij gezegd. Anne werkt al zeven jaar met plezier voor de organisatie. Onlangs heeft zij promotie gemaakt en sinds drie weken werkt zij onder Jack. Door die ene opmerking wordt ze teruggeslingerd in de tijd. Pakweg een jaar of vijftien terug, naar meneer de Groot van drie HAVO.
Het is een bekend gegeven dat meneer de Groot met stipt de strengste leraar van de school is. Wanneer je je Engelse woordjes niet geleerd hebt en hij merkt dat dan moet je je de volgende ochtend een uur voor schooltijd melden om je te laten overhoren en je moet voor straf de woordenlijst overschrijven. Voor de rebelse Anne is dat nog geen reden om haar huiswerk te leren. Klas 3HB is een moeilijke klas. Veel docenten klagen in de lerarenkamer over de moeilijke HAVO klas. Meneer de Groot is het onderhand ook zat. Hij besluit de klas die ochtend eens goed toe te spreken. Laat dat net de dag zijn dat Anne haar woorden expres niet geleerd heeft. Het is een kabaal in de klas. Meneer de Groot kijkt streng de klas rond. Hij pakt de lange aanwijsstok en laat die keihard op zijn lessenaar neerkomen. Het valt direct stil. Anne slikt. Die stok bezorgd haar kriebels in haar buik. ‘Ik ben jullie gedrag meer dan zat. Vroeger had de jeugd respect voor docenten! Nu is daar niks van te bespeuren en zeker bij jullie niet. Vooral op de engelse scholen wisten zij wel raad met ongehoorzaam tuig.’ Hij ziet dat hij de aandacht van de klas heeft. Zijn stem is kalm, maar er klinkt een duidelijke waarschuwing in. ‘Vroeger werd brutaal gedrag bestraft. En in Engeland hebben ze daar een mooie term voor. Dan kreeg je een spanking.’
Anne kijkt haar leraar met grote ogen aan. Als hun blikken elkaar kruisen slaat zij nerveus haar ogen neer. Om haar heen wordt er hard gelachen. ‘Ik meen het jongens het is gedaan met die chaos in deze klas. Een beetje lol is geen probleem, maar jullie moeten echt leren om respect te tonen naar volwassenen.’
Het gelach verstomt. Tevreden kijkt hij de klas rond. De boodschap is overgekomen. Zeker bij Anne. ‘Ik ga de nieuwe werkboeken halen. Anne help je me even?’
Nerveus staat Anne op en loopt mee naar de gang. Het blijft angstvallig stil. Bij de materialenkast blijven ze staan. ‘Volgens mij heb ik een gevoelige snaar geraakt is het niet?’
Anne krijgt een kleur. Nauwelijks zichtbaar knikt ze. Meneer de Groot leunt tegen de muur. ‘Vaak helpt mijn praatje over de ouderwetse Engelse aanpak om een moeilijke klas te laten indimmen. Heel soms leg ik daarmee precies de vinger op de gevoelige plek. Zoals vandaag bij jou.’
Anne voelt tranen prikken achter haar ogen. ‘Beloof me Anne dat je het niet gaat opzoeken totdat je een volwassen vrouw bent? Er zijn genoeg mafketels op de wereld die maar wat graag misbruik maken van meisjes zoals jij.’
Het blijft stil. ‘Beloof je dat?’ Klinkt het streng.
Anne trilt een beetje. ‘Ja meneer.’
Er verschijnt een grijns op zijn gezicht. ‘Waarom ben je zo zenuwachtig Anne?’
Nerveus wiebelt ze heen en weer met haar blik op de grond gericht. ‘Ik heb mijn woordjes niet geleerd. Expres niet en nou ben ik bang dat u me gaat overhoren.’
Er klinkt een afkeurend geluid. ‘En nou ben je zo afgeleid door die klap van mijn stok op mijn bureau dat je als de dood bent dat ik je morgenochtend ga overhoren en je een pak op je billen geef.’
Anne hapt naar adem bij het horen van die woorden. Dat is precies wat ze dacht.
‘Nogmaals Anne, niet voordat je een volwassen vrouw bent.’
Ondertussen pakt hij de werkboeken uit de kast en geeft haar een stapel. ‘Deze les zal ik je niet overhoren. Morgen wel. Dan ben jij aan de beurt en ik wil dat jij vandaag thuis drie keer de woordenlijst overschrijft, omdat je vandaag expres je woordjes niet geleerd hebt en die lever je voor de les in.’
‘Ja meneer.’ fluistert ze zachtjes.
‘Anne?’
Meteen is Anne weer terug in het heden. ‘Waar dacht je aan?’ vraagt Jack met een strenge ondertoon. Verlegen slaat ze haar ogen neer. Ze voelt zich betrapt. De tranen branden, maar nu kan ze het niet tegenhouden.
Jack ziet een traan over haar wang lopen. ‘Loop maar even mee naar mijn kantoor.’
Er explodeert een vuurwerkshow in haar buik. Snel veegt ze haar tranen weg en loopt dan achter hem aan. Haar collega’s kijken haar bezorgd aan.
‘Ga zitten.’ Hij wijst naar een stoel en neemt zelf plaats achter zijn bureau. ‘Vertel eens waar dacht je aan?’
Hij klinkt nu niet meer streng. Alleen maar warm en bezorgd.
Nerveus plukt ze aan haar ketting. Ze kan toch niet zomaar aan hem vertellen dat ze door zijn opmerking, die vast als grap bedoeld is, moest denken aan haar strenge leraar die haar spankinggevoelens aangewakkerd heeft?
Er ontsnapt haar weer een traan. ‘Het zit je blijkbaar erg hoog. Je kan me alles vertellen. Ik ben je leidinggevende, maar ik kan ook erg goed luisteren als je ergens mee zit.’
Bemoedigend steekt hij haar een tissue toe. Dankbaar pakt zij hem aan.
‘Toe maar meisje, vertel het maar.’
Dat is het laatste zetje wat nodig is om haar verhaal te doen. Met horten en stoten vertelt zij over haar herinneringen over de strenge meneer de Groot en over de gevoelens die ze zo zorgvuldig had weggestopt tot vandaag. Haar wangen gloeien als ze beseft hoe stom dit geklonken moet hebben.
Jack tikt zachtjes met zijn pen op zijn agenda. ‘Dus ik had het goed ingeschat.’
Verward kijkt ze hem aan. ‘Wat goed ingeschat?’
Hij lacht even. ‘Dat je baat hebt bij een flink pak op je billen.’
Anne hapt naar adem. Hoort ze het goed? ‘Heb je nooit meer wat met dat verlangen gedaan?’
Anne kijkt naar buiten. Het uitzicht is hier zowaar nog adembenemender. ‘Nou, ik heb mijn belofte aan meneer de Groot verbroken en ik heb als minderjarige afgesproken met een meerderjarige. Dat bleek een meneer te zijn met verkeerde bedoelingen die al een tijdje werd gevolgd door de zedenrecherche. Toen het tot een ontmoeting kwam was ik getuigen van een arrestatie en had ik thuis heel wat uit te leggen.Daarna heb ik nooit meer wat durven ondernemen.’
Jack zijn vriendelijkheid is op slag verdwenen. Hij is geschrokken van haar bekentenis. Hij moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren als de politie niet had ingegrepen.
‘Dus je hebt een pak slaag verdiend voor het verbreken van een belofte, voor het maken van een grove fout vandaag en voor het niksen op het werk.’
Als door een wesp geprikt springt ze op. ‘Dat is jaren geleden! En ik was aan het niksen doordat jij zo’n opmerking plaatst terwijl iedereen het kan horen!’
Geamuseerd bekijkt hij haar verhitte reactie. ‘Toch ben je er nooit voor gestraft en dat is wel nodig. En je had ook naar me toe kunnen komen als het je zo dwars zat.’
Anne wil wat zeggen, maar ze houdt zich toch stil. ‘Dus ik stel voor dat je vandaag bij me komt eten en dat we vanavond die schuld gaan inlossen.’
De manier waarop hij het meedeelt laat haar geen ruimte om te weigeren. ‘Ik hoop maar dat je van pasta houdt. En nu ga je het laatste uur nog productief aan het werk.’
Zonder verder wat te zeggen draait hij zich naar zijn computer. Verbouwereerd loopt Anne terug naar haar werkplek. Haar collega’s knikken haar bemoedigend toe. Verlegen verdwijnt ze achter haar laptop.
Eind van de dag staat iedereen op. Het geklets vult de ruimte. ‘Ga je mee?’ vraagt Sophie. Anne schudt haar hoofd. ‘Nee ik maak dit even af en dan ga ik ook. Goed weekend!’
Jack ziet dat ze als enige achterblijft in het grote kantoor. Meteen de eerste dag dat ze op deze afdeling kwam werken was hij gecharmeerd van haar koppige, maar leuke karakter. Buiten dat vindt hij haar ook gewoon erg knap.
Hij opent de deur. ‘Ga je mee?’
Gedwee knikt ze. De laptop schuift ze in het laadstation en snel pakt ze haar spullen bij elkaar. Ze doet haar jas aan en loopt met hem mee. ‘Ben je met de auto?’
‘Nee, openbaar vervoer.’
Hij knikt. Anne volgt hem de garage in. Ze kijkt goedkeurend naar de glimmende Audi A5 waar hij instapt. ‘Ja bevalt ie?’ Vraagt hij als ze instapt.
Ze knikt gretig. ‘Wat een mooie! Ik ben gek op auto’s’
Hij grijnst. ‘Waarom kom je dan met het openbaar vervoer?’
Meteen trekt ze een boos gezicht. ‘De reparatie was zo duur. Dat kon ik niet betalen. Dus hij moest weg.’
‘Wat reed je?’ ‘Mazda 323.’ mijmert ze.
Dat had hij niet achter haar gezocht. De rit verloopt ontspannen. Ze kletsen oppervlakkig. Zou hij dan toch een grapje hebben gemaakt? Zullen ze gewoon samen eten als collega’s onder elkaar? Hij helpt haar snel uit de droom. ‘Ik vraag me af of ik je voor of na het eten een pak op je billen moet geven.’
Moeizaam slikt ze. ‘Doe je dat vaker, collega’s meenemen om ze te slaan?’
Hij lacht hard. ‘Nee, dat is geen gewoonte. Er is nog niet eerder een collega bij mij thuis geweest.’
Als hij de oprit van een oud vrijstaand huis oprijdt is ze verbaasd. Ze had een modern nieuwbouwappartement bij hem verwacht.
Hij houdt de voordeur voor haar open. ‘Welkom Anne. Doe alsof je thuis bent.’
Ze hangt haar jas op en doet haar schoenen uit. Samen lopen ze verder. Ze neemt alles goed in zich op. Hij heeft een grote keuken met een kookeiland waar barkrukken aan staan. Zij neemt plaats en hij gaat meteen aan de gang met het eten.
‘Na het eten dus hè.’ Oppert ze dapper.
Hij zet ongevraagd een glas bruiswater voor haar neer. ‘Juist.’
Jack legt paprika, champignons, spinazie, tomaten en verse kruiden neer. ‘Iets wat je niet lust?’
Anne schudt haar hoofd. ‘Ik vind heel veel lekker. Zal ik je helpen?’
‘Nee, ik kook graag en daar wil ik geen hulp bij.’
Anne haalt haar schouders op. Het geeft haar de kans om nog eens goed om zich heen te kijken. Hij heeft smaak moet ze toegeven. Het huis is gezellig ingericht.
Als ze weer naar Jack kijkt ziet ze dat hij haar in zich op neemt. ‘Hoe reageerden je ouders eigenlijk toen je door de politie werd thuisgebracht? Tenminste ik neem aan dat ze je thuisgebracht hebben.’ Ondertussen pakt hij een dikke, houten spatel en legt die pontificaal voor haar op het aanrechtblad.
Anne zucht diep. ‘Nou mijn ouders moesten me komen halen. Ik moest mee naar het politiebureau en daar kwam iemand van de kinderbescherming. Ik moest heel veel vragen beantwoorden. Ondertussen waren mijn ouders er ook en die werden geïnformeerd over wat er was gebeurd, maar ik mocht niet naar ze toe.’
Snel drinkt ze een paar slokken water. ‘Mijn ouders zijn lief, maar ook erg soft en gericht op de buitenwereld. Wat moest men wel niet denken. Dus eenmaal in de auto begon het gesprek al. Mijn moeder vertelde dat ik dacht met een leeftijdsgenootje te chatten, maar dat het een pedofiel bleek en dat het net op tijd door de politie opgevangen is. Dat was het verhaal wat ik zou vertellen als er vragen kwamen en daarmee was de kous af. Er werd nooit meer over gepraat en er werd gedaan alsof het nooit gebeurd was.’
Jack trekt zijn wenkbrauw op. ‘Dus omwille van de buitenwereld heeft ze het verhaal verdraaid en nooit een goed opvoedkundig gesprek gevoerd met je?’
‘Nee en ik heb geprobeerd er een keer over te praten, maar dat werd meteen afgekapt.’
Lijkt het nou zo of begint hij nou agressiever in de groenten te snijden? Het blijft even stil. Er stijgen heerlijke geuren op uit de keuken. ‘Zal ik de tafel dekken?’
Jack zat ver weg in gedachte. ‘Ja dat is goed. In die hoge kast vind je de borden en in die la het bestek.’
Tijdens het eten hebben ze het voornamelijk over het werk en over auto’s. Anne is zo ontspannen dat ze bijna vergeet wat er nog komen gaat. ‘Normaal had ik je bij het eten een lekker glas wijn aangeboden, zeker bij pasta. Alleen wil ik je volledig helder hebben als je over de knie ligt. Meteen kleuren haar wangen rood. Jack ruimt de tafel af. Anne wil helpen, maar hij gebaart haar te blijven zitten. ‘Dus je hebt nog niet eerder in je leven een pak op je billen gehad?’
Anne schudt verlegen haar hoofd. Haar hart gaat als een bezetene tekeer als hij op haar af komt lopen met een streng blik in zijn ogen. Hij pakt haar bij haar hand en neemt haar mee naar een kamer aangrenzend aan de woonkamer. Het is een imposante studeerkamer. De achterwand is een grote boekenkast. Er staat een mahoniehouten Engels bureau. Hij duwt haar in een hoek. ‘Zo, blijf hier maar even staan. Als ik je straks bij me roep wil ik duidelijk van je horen waarom je straks gestraft gaat worden. Handen op je rug en voor je kijken.’
Hij loopt even de kamer uit, maar is snel weer terug. Aan de andere kant van de kamer staat een prachtige fauteuil waar hij plaats in neemt. Zo heeft hij perfect zicht op zijn schuldbewuste collega. Het uitzicht bevalt hem wel.
‘Kom maar even hier meisje.’
Haar hart maakt een sprongetje. Doordat hij haar meisje noemt voelt ze zich nog kleiner worden. Op het tafeltje naast hem ligt de spatel die hij ongetwijfeld zojuist gehaald heeft.
Jack kijkt haar doordringend aan. ‘Vertel mij eens Anne, waarom heb je straf verdiend?’
Ze wendt haar blik af. ‘Kijk me aan.’ De waarschuwende klank is voldoende om hem te gehoorzamen. Hoe graag ze ook van hem wegkijkt, ze durft het niet.
‘Omdat ik eh mijn belofte heb verbroken, een fout gemaakt heb en niet aan het werk was.’
Jack vindt het maar een summiere uitleg, maar aangezien het de eerste keer is dat ze in deze situatie beland is helpt hij haar een handje. ‘Je hebt niet alleen je belofte aan je docent verbroken, je hebt jezelf daardoor in gevaar gebracht.’
Hij laat even ruimte om zijn woorden op haar te laten inwerken. ‘Vandaag heb je een fout gemaakt die ons heel veel geld had gekost als ik het niet op tijd had ontdekt. Daarna had je blijkbaar een probleem met hetgeen ik tegen je gezegd heb waardoor je urenlang geen werk verzet hebt.’
Toch slaat ze weer haar ogen neer. Nu vindt hij het niet erg. Haar gedachten vliegen alle kanten op. Hoe ben ik in hemelsnaam in deze situatie beland, voert wel de boventoon.
‘Open de bovenste la van mijn bureau, daar ligt wat in wat ik ga gebruiken. Ik wil dat je dat gaat pakken. Nerveus geeft ze gehoor aan zijn verzoek. Met trillende handen opent ze de la. Er ligt een houten paddle. Verschrikt slaat ze haar handen voor haar mond. ‘Volgens mij heb je gevonden wat ik bedoel. Kom nu hier ermee.’
Alles in aan weigert dienst. ‘Moet ik ongehoorzaamheid aan het lijstje strafbare feiten toevoegen?’
Anne schudt haar hoofd en met grote tegenzin neemt ze de paddle mee terug. Hij knikt goedkeurend als hij hem van haar overneemt. ‘Doe je rok uit.’
Ze schudt haar hoofd. Zijn wenkbrauw schiet omhoog. ‘Als ik je moet helpen ben je verder van huis.’
Bewegingloos blijft ze staan. ‘Anne nu! Je hebt echt al meer dan genoeg te verduren zometeen, daar wil je niet de cane ook aan toevoegen.’
Dat is voldoende aanmoediging. Haar handen trillen zo erg dat ze het ritsje van haar rok niet los krijgt. Jack maakt hem voor haar los en knijpt even bemoedigend in haar hand. Met groeiende angst ontdoet ze zich van haar rok. Haar nette kokerrok hangt ze over een van de stoelen. Ze heeft er een kanten broekje onder aan. Dan klopt hij op zijn schoot. In automatische piloot buigt zij over zijn schoot heen. Hij streelt haar billen. ‘Goed zo meisje. Je luistert goed.’ Hij wacht even, maar trekt dan met een ruk haar broekje naar beneden. Er ontsnapt haar een klagelijke grom. ‘Je bent toch niet echt verbaasd toch?’
Anne weigert antwoord te geven. De eerste tik overvalt haar. Het brandt, het doet niet gelijk zeer. Er overvalt haar een soort roes. Het geluid van de tikken op haar billen en zijn rustige ademhaling brengen haar in trans. Langzaam voert hij de intensiteit wat op. Het branden gaat nu over in pijn. Anne probeert zich te concentreren op haar ademhaling, maar het lukt haar niet. HIj ziet wat ze probeert om zich af te sluiten, maar dat laat hij niet toe. Hij wisselt het tempo constant. Ondanks dat ze het nu wel degelijk voelt gaat het precies zoals ze er altijd over gefantaseerd heeft. Plots stopt het. Dan voelt ze het koele hout van de spatel op haar huid. Ze zucht. Is dit niet waar ze altijd naar verlangd heeft? Het komt haar nu zomaar aanwaaien. Ze slikt even. De woorden van meneer de Groot vliegen voorbij. Vervolgens hoort ze Jack herhalen dat hij haar voor die fout over de knie zou moeten leggen. En nu doet hij het daadwerkelijk.
‘Het is de eerste keer dat je een pak op je billen krijgt. Ik ga je per instrument dertig tikken geven. In totaal negentig.’
‘Negentig?’ Mompelt ze zachtjes.
‘Ja, het derde instrument houd ik nog even geheim.’
Hij brengt de spatel omhoog en laat hem hard op haar billen neerkomen. Verschrikt veert ze omhoog, maar hij houdt haar stevig in zijn greep. De stekende pijn voelt verschrikkelijk. Dit had ze in haar fantasie nooit kunnen bedenken. Hij levert geen half werk af. De klappen laat hij hard neerkomen. Het is de bedoeling dat ze het goed voelt.
Haar verstand wil opspringen en wegrennen. Waarom laat ze dit met zichzelf doen? Maar haar gevoel schreeuwt om meer. Haar gevoel komt tot rust. Hij merkt dat ze zich overgeeft aan de klappen van de spatel. De laatste tien geeft hij haar nog een beetje harder.
Er loopt een traan over haar wang. Het voelt als thuiskomen. Als daadwerkelijk eens gezien worden. Hij helpt haar overeind. Er staat een vriendelijke lach op zijn gezicht. Voorzichtig veegt hij haar traan weg. ‘Je doet het goed.’
Hij brengt haar naar de hoek terug. ‘Blijf hier maar even staan. Je bent nu gestraft voor het werk. Het volgende deel is voor het feit dat je jezelf in gevaar hebt gebracht.’
Anne gaat weer terug in de tijd. Die avond nadat ze urenlang met de jeugdzorgmedewerker gesproken heeft denkt ze aan de waarschuwende woorden van meneer de Groot. Er zijn inderdaad meer dan genoeg idioten in de wereld die kwade bedoelingen hebben. Als ze haar ogen sluit ziet ze de strenge blik van meneer de Groot opdoemen. Hij spreekt haar streng toe over wat er allemaal had kunnen gebeuren. Dan wenkt hij haar en voor ze het weet ligt ze over zijn knie te huilen en te smeken onder zijn straffende hand. Huilend roept zij zichzelf een halt toe. Nooit, maar dan ook nooit meer wil ze dat haar fantasieën haar leven zo beheersen. Die avond valt ze eindelijk na uren huilen in slaap.
‘Anne? Gaat het?’
Verward kijkt ze op. Jack draait haar om. ‘Waar zat je? Je was ver weg.’
‘Ik ging even terug in de tijd. Dat gebeurt wel vaak vandaag.’
Het valt er dan pas op dat ze huilt. Jack pakt haar bij haar arm beet en neemt haar mee naar zijn bureau. Hij laat haar voorover buigen. Nu voelt ze zich helemaal kwetsbaar in deze positie. Toch mist ze de geborgenheid die ze ervaart als ze over zijn knie ligt.
Hij pakt de pabble. Wat ze ook had gedaan, ze had zich nooit kunnen voorbereiden op de pijnsensatie die op haar billen explodeert. ‘Au! stop!’
Jack legt zijn hand op haar onderrug. ‘Nee Anne, je hebt straf verdient.’
Hij laat de paddle hard drie keer achter elkaar neerkomen. ‘Wat als de politie er niet was geweest Anne? Wat als hij je meegenomen had?’
De paddle blijft meedogenloos neerdalen. ‘Dan had ik je nooit leren kennen Anne.’
Anne ademt zwaar. ‘Anne, het liefst zou ik dit elke dag herhalen. Wat jij hebt gedaan als koppige puber moet flink bestraft worden. Of niet Anne?’
Alle weerstand die ze nog had ebt weg. De laatste slagen met de paddle geeft hij langzaam met flinke tussenpozen.
Dertig, ze heeft meegeteld. Er volgt een moment van rust. ‘Ik was zo dom. Maar er was niemand die ook maar iets gaf om wat ik deed.’
Jack strijkt geërgerd door zijn haren. Haar woorden blijven zich herhalen. Er was niemand.
Hij gespt zijn riem los en trekt hem uit zijn lussen. Anne weet precies wat dat geluid in moet houden. Berusting. Jack ziet dat ze het moeilijk heeft. Dat schuldgevoel gaat hij voor eens en voor altijd bij haar wegnemen. Hij houdt zich niet in. Ele keer laat hij de riem hard op haar billen neerkomen. Hij is de dertig allang voorbij. Haar ademhaling klinkt onsamenhangend.
‘Anne, dit heb je verdiend. Er had een volwassene moeten zijn die je had moeten beschermen. Nu ben ik er en ik bescherm je. Je gaat nooit meer jezelf zo in gevaar brengen.’
Er zit nauwelijks nog pauze tussen de slagen. ‘Het spijt me.’
Jack haalt opgelucht adem. ‘Goed zo. Nou komen we ergens. Waar heb je spijt van?’
‘Dat ik mezelf in gevaar heb gebracht en dat het me vandaag de dag nog zo beheerst.’
Hij laat zijn riem voor de laatste keer extra hard neerkomen. Anne begint onbedaarlijk te huilen. Hij haalt haar omhoog. Hij slaat zijn armen om haar heen en houdt haar stevig vast.
Er gaan minuten voorbij. Anne wordt steeds rustiger. ‘Gaat het?’
Anne knikt. Ze maakt zich los uit zijn omhelzing. ‘Bijzondere eerste date zo.’
Hij grijnst. ‘Zeer actief ook. Wijntje doen dan?’
‘Ik dacht dat je het nooit zou vragen!’
Hij geeft haar een kus op haar voorhoofd. Wie weet waar dit toe leidt. Voor hem smaakt het naar meer. Als hij haar zo inschat geldt dat ook voor Anne.
Verhalen van Lani
We hebben een nieuwe schrijver in ons midden! Lani heeft, mede dankzij De Leeshoek, haar plek in de spankingwereld gevonden en heeft haar nieuwe creatieve ideeën op papier gezet. Je kunt haar verhalen hier vinden!
Robin in de problemen
Daar stond ze dan.. met haar hand op de klink van de deur. Ze had zich zelf in een onmogelijke situatie gemanoeuvreerd. Ze had hem niet alleen uitgedaagd maar ze was ook behoorlijk onbeschoft geweest en daarnaast had ze glashard tegen hem gelogen. Maar ja, wist zij veel dat hij haar dit verschrikkelijke dilemma zou voorleggen. Hij had haar de keus gegeven: óf de consequenties onder ogen zien van haar gedrag, wat betekende dat ze een ongenadig pak op haar blote billen zou krijgen, óf ze kon vertrekken en ze zou de cursus fotografie die ze bij hem volgde niet mogen afmaken. Hij had zelfs aangeboden haar het geld van de resterende lessen terug te betalen. Wat betekende dat hij haar dus onder geen beding meer in zijn lokaal wilde toe laten.
Ergens diep van binnen had ze aangevoeld dat hij wel eens met een voorstel als dit zou kunnen komen. Waarom wist Robin niet precies, Vincent had iets autoritairs over zich. Een blik in zijn ogen en een toon in zijn stem die haar de kriebels bezorgde en waardoor ze soms onverwacht haar ogen neersloeg wanneer hij haar streng aankeek. Maar het zorgde er tegelijkertijd voor dat ze het leuk vond om hem uit te dagen, te kijken hoe ver ze kon gaan. Dat was in een setting als zojuist ideaal gebleken. Want wat wilde hij doen? Het was niet dat ze met zijn tweeën waren, ze genoot de bescherming van een lokaal vol andere cursisten.
Ze had haar opdracht voor die week niet af gehad, ze had het druk gehad met haar werk, de kinderen en het huishouden. Door haar gebrek aan planning was haar huiswerk opdracht er totaal bij ingeschoten. Als oplossing had ze snel wat oude foto’s gebruikt en zelfs wat van het internet geplukt. De camera instellingen verzon ze er wel bij. Ze dacht Vincent hiermee wel om de tuin leiden, ze zou het de les erna wel goed maken door extra hard haar best te doen. Want de cursus was belangrijk voor haar, ze vond het leuk en ze bleek er ook nog goed in te zijn. Ze had het alleen nu even verprutst. Alleen kwam ze er niet zo gemakkelijk mee weg dan dat ze had verwacht. Vincent had het vanaf minuut één al in de gaten gehad. Toch bleef ze stug vol houden dat ze de foto’s afgelopen dagen had genomen en dat ze allemaal van haarzelf waren terwijl Vincent haar uitvoerig ondervroeg. Toen het haar te heet onder haar voeten werd besloot ze een grote mond op te zetten, hem voor gek te verklaren. Hoe durfde hij haar uit te maken voor leugenaar?? Wie dacht hij wel niet dat hij was?! Ze had in zijn ogen gezien dat hij kookte van woede en dat hij moeite moest doen zijn zelfbeheersing te bewaren. Eigenlijk vond ze dat op dat moment wel amusant. Het enige dat hij toen nog gezegd had was: na de les wil ik je spreken, onder vier ogen!
Diep van binnen vermoedden ze wat hij het liefst met haar wilde doen, ze herkende het aan zijn manier van reageren, aan zijn hele houding. Daarnaast had hij zijn uiterlijke verschijning op dat vlak ook behoorlijk mee. Hij was ergens achter in de 40, gespierd en groot. Meer het type Gerard Butler en om eerlijk te zijn was hij behoorlijk indrukwekkend en knap. En nu stond ze hier… En wist ze diep van binnen dat ze wilde dat hij haar zou straffen voor wat ze gedaan had, dat ze verdiende wat hij voor haar in gedachten had. Alleen werkte haar lijf niet mee, ze stond daar als aan de grond genageld. Ze wilde dit, maar ze wilde het tegelijkertijd ook heel erg niet. Ze schrok op uit haar overpeinzingen toen de barse stem van Vincent klonk. Robin ik heb nog meer te doen, ik tel tot drie en bij drie zit je of weer op je plek of ik zet je eigenhandig de deur uit! Één….. twee…. drie… Bij twee had ze zich met lood in haar schoenen omgedraaid en bij drie zat ze weer op haar plek. Ze hoorde hoe Vincent de la van zijn bureau open trok en zag dat hij er een vel papier uit pakte. Ik wil dat je hier je handtekening onder zet, je verklaard hiermee dat je akkoord gaat met de straf die ik voor je in gedachten heb. Jeetje hij deed wel erg officieel, ze zat hier toch al! Toch zette ze haar handtekening.
Daarna begon ze lichtelijk paniek te voelen en de drang om zich eronder uit te praten. Proberen kon altijd toch? “Luister Vincent.. het spijt me ok? Kunnen we het niet gewoon verg…” Ze kreeg geen tijd om haar zin af te maken. Robin ik doe niet aan smoesjes! Je weet heel goed waarvoor je net getekend hebt en ook dat dat precies is wat je verdiend. Ik wil je daar, in die hoek! En je komt er pas uit als ik het zeg! Fuck!! Wat een eikel… Ze stond op maar durfde hem niet aan te kijken. Hij klonk echt serieus kwaad en dit keer vond ze het allesbehalve amusant. Schoorvoetend liep ze naar de aangewezen hoek en hoopte ze dat ze haar broek mocht aanhouden. Hij had in elk geval (nog) niet gezegd dat deze uit moest. En nu stond ze hier, wat haatte ze dit! Misschien nog wel het meest van alles. Waarom wist ze zelf eigenlijk niet, ze voelde zich dan zo ontzettend klein en de schaamte was alles overheersend.
Ergens wist ze dat ze zich altijd nog gewoon kon omdraaien en de benen kon nemen. Toch koos ze ervoor om hem te gehoorzamen, om hier in die stomme hoek te blijven staan omdat hij haar dat had opgedragen. Hoe kon het toch dat ze altijd weer in dit soort situaties terecht kwam? Zo had ze namelijk een dag eerder ook gestaan maar toen in haar eigen woonkamer en zonder de bescherming van haar spijkerbroek. Daar neergezet door haar eigen man, die inmiddels wist hoe “lastig” ze af en toe kon zijn. Haar eigenwijze, felle en soms impulsieve karakter zorgde ervoor dat hij haar geregeld op haar plek zette als ze dat nodig had. Hij deed het omdat hij van haar hield. En diep van binnen zou ze het ook niet anders willen. Robin had eigenlijk steeds het idee gehad dat Vincent haar niet mocht, het leek soms alsof hij juist elke keer op haar wat aan te merken had. Maar het feit dat hij het de moeite waard vond haar te straffen deed haar daar opeens aan twijfelen.
Zij mocht hem ook ondanks dat ze dat goed wist te camoufleren. Ze merkte dat ze graag zijn goedkeuring wilde en ze zich trots voelde als hij haar een compliment gaf. Maar ook dat ze teleurgesteld was wanneer hij kritiek op haar had. Opeens drong tot haar door dat de sporen van het pak slaag dat ze de dag daarvoor had gehad nog heel goed zichtbaar waren en dat Vincent dat zou zien zodra hij haar billen bloot maakte. Shit!!! Ze zou gigantisch voor schut staan! Dan wist hij meteen dat het niet de eerste keer was dat ze op deze manier voor haar gedrag werd aangepakt. Het was allemaal nog erger dan ze in eerste instantie had gedacht. Het op haar billen zitten tijdens de les was al niet heel comfortabel geweest laat staan hoe het zou aanvoelen als er klappen op neer daalden. Maar er was nog iets waarover ze zich zorgen maakte. Iets wat ook altijd gebeurde wanneer ze thuis een pak slaag kreeg. Ze was bang dat hij zou merken hoe opgewonden ze ervan werd. Ze wist dat Vincent een lichtblauwe spijkerbroek aanhad, wat als hij haar over zijn knie zou leggen en ze zou een zichtbare vlek op zijn broek achter laten? Of hij liet haar voorover buigen en hij zou zien hoe haar vocht naar beneden droop. Dan zou ze pas echt dood gaan van schaamte. Op dat punt voelde ze zich altijd verraden door haar eigen lichaam. Want hoeveel pijn het ook deed en hoe graag ze ook wilde dat het ophield kon ze deze fysieke reactie niet tegen houden. Daarnaast voelde het verkeerd naar haar man toe. Ze wist dat dit met Vincent niets met seks te maken had, het was puur en alleen straf. Toch voelde ze zich schuldig. Ze bedacht dat ze een string droeg. Ze zou er op staan dat ze deze mocht aanhouden. Het bood haar billen misschien geen bescherming maar het zou haar op dat andere vlak wel wat kunnen helpen.
Ze werd ruw uit haar overpeinzingen weg gerukt toen ze een stoel hoorde schuiven. Meteen daarop volgde de strenge stem van Vincent die haar accuut kippenvel bezorgde. Robin kom hier. Gehoorzaam en bijna opgelucht draaide ze zich om en zag hem op de stoel zitten. Met haar ogen op de vloer gericht liep ze naar hem toe, ze voelde dat haar wangen knalrood werden. Ze kreeg geen kans om te twijfelen of ze over zijn knie zou gaan liggen. Zodra ze bij hem stond voelde ze zijn sterke hand om haar pols en in één soepele beweging trok hij haar over zijn knie. Het kon niet anders of hij had dit vaker gedaan, ze dacht niet dat dat voor haar heel positief zou zijn. Hij verschoof haar nog een beetje zodat haar billen voor hem in perfecte positie lagen. Pfff dit lag ongemakkelijk! Haar man zat altijd op de bank wanneer hij haar over de knie trok waardoor ze een stuk comfortabeler lag. Toen klonk de stem van Vincent: Robin ik wil van jou horen waarom je denkt dat je hier zo ligt. Verdomme echt waarom die klote vragen? Kon hij niet gewoon beginnen met slaan, wat hij toch wel zou gaan doen. Des te eerder had ze het gehad. Dit vond ze zo moeilijk, hardop toegeven dat ze zich misdragen had. Ze klemde haar kaken op elkaar, dat hij het maar bekeek. Ok dan doen we het op jouw manier hoorde ze hem zeggen. En toen kwamen de eerste klappen. Hard.. Heel hard. Fuck hoe kon dit al zoveel pijn doen terwijl ze haar broek nog steeds aan had? Als dit zijn manier van opwarmen was dan wilde ze niet weten wat er nog zou volgen. Een hele serie klappen liet hij neerknallen op haar rechterbil, precies op dezelfde plek. Daarna was haar linkerbil aan de beurt. De pijn overviel haar en zorgde voor lichte paniek omdat ze wist dat dit nog maar het begin was. Nou Robin waarom lig je hier? Ik verwacht een antwoord, dan pas begint je straf. Wat?? Ze dacht toch echt dat dit al een behoorlijk begin was. Ze kon er echt niet onderuit, dat werd haar nu wel duidelijk.
Nauwelijks verstaanbaar zei ze dat ze niet zo’n grote mond had moeten opzetten. Precies! Een volgende serie slagen daalde neer. Hij stopte weer. Maar dat is niet alles, waarom lig je hier nog meer? En ik wil nu een duidelijk hoorbaar antwoord, begrepen? Meteen volgden er een aantal harde klappen om zijn woorden te benadrukken. “Ja begrepen” kermde Robin. “Ik lig hier ook omdat ik mijn opdracht niet af had.” Auwwww…. Ze had haar zin nog maar net afgemaakt of er volgende weer een salvo aan harde klappen. En waarom nog meer Robin? Ze wist wat hij wilde horen. “Omdat ik erover heb gelogen gaf ze toe.” Precies ja, was dat nu zo moeilijk? Zei hij met iets van trots in zijn stem. Je snapt dus wel dat dit geen lichte straf zal worden. Bij elkaar genomen heb je je niet aan je afspraak gehouden om de opdracht van deze week goed uit te voeren, heb je er glashard over gelogen en heb je je ontzettend kinderachtig en brutaal gedragen tegenover mij in het bijzijn van alle andere cursisten. Je hebt me enorm teleurgesteld Robin. Juist omdat ik een hoge pet van je op heb en je graag mag. Dus ik zal je heel goed laten voelen hoe ik met dit soort gedrag afreken. Hij sloeg nog een aantal keren heel hard op haar broek en toen voelde ze hoe zijn hand de knoop van haar broek zocht en hem openmaakte. Zonder erover na te denken duwde ze haar heupen iets omhoog zodat hij haar broek omlaag kon schuiven. Zijn woorden hadden indruk gemaakt. Hij mocht haar en ze had hem teleurgesteld met haar gedrag. Ze had zichzelf teleurgesteld. Ze verdiende wat komen ging, dat wist ze zelf ook.
Zodra haar broek ver genoeg naar beneden was om haar billen te ontbloten floot Vincent zachtjes. Waarom ben ik niet verbaasd om te zien dat je heel recent nog een pak voor je billen hebt gehad. Mooi, wat ik voor je in petto heb zal extra hard aankomen op al gehavende billen. Robin wilde het liefste ter plekke verdwijnen, in het niets op lossen. Toen begon hij met slaan, hard, heel hard en in een vast ritme. Ze snapte er niets van, ze kon normaal best wat verdragen maar nu had ze al snel het gevoel dat ze het niet meer kon volhouden. Blijf stil liggen Robin want anders duurt het allemaal nog een stuk langer. Jeetje ze deed verdomme haar best, hij had makkelijk praten, hij hoefde deze intens brandende pijn niet te incasseren. Ze deed haar uiterste best om stil te blijven liggen. Ze voelde hoe hij een hand om haar heup legde en haar stevig vasthield zodat ze wat makkelijker in positie kon blijven. Hierdoor voelde ze de metalen gesp van zijn broekriem tegen haar naakte huid, het deed haar huiveren. Vervolgens ging hij verder en verdwenen haar gedachten langzaam naar de achtergrond. Ze voelde alleen nog maar de allesomvattende pijn van zijn hand op haar zitvlak. Ze voelde tranen prikken in haar ogen en probeerde ze angstvallig weg te knipperen. Dat genoegen zou ze hem niet gunnen. Net toen ze dacht dat ze het niet meer kon verdragen stopte hij.
Kom overeind hoorde ze Vincent zeggen. Hij klonk nog steeds streng. Onhandig kwam ze van zijn schoot af, hopend dat het klaar was. Zodra ze weer met beide benen op de grond stond werd ze wederom naar de hoek gesommeerd. Ze wierp zo onopvallend mogelijk een blik op zijn broek, tot haar grote schaamte zag ze dat ze daar een donkere vlek had achtergelaten. Ze hoopte uit de grond van haar hart dat hij er niets over zou zeggen, dat hij het ook zou zien was al vernederend genoeg. Gelukkig hing haar broek niet tot op haar enkels zodat ze nog enigzins waardig naar de aangewezen plek kon lopen. Daar mag je even bijkomen en tot je door laten dringen dat je gedrag volkomen onacceptabel is geweest. Want dit was pas de opwarming jongedame, met mijn riem zal ik het afmaken. Een beetje beduusd stond ze in de hoek, ze wilde over haar brandende billen wrijven maar durfde het niet. Ondanks dat hij er niets over gezegd had was ze er van overtuigd dat hij het niet goed zou vinden. Ze ging deze man niet de gelegenheid geven extra klappen uit te delen. Ze was stik zenuwachtig, zelfs een beetje bang. Zijn stem had zonder meer overtuigend en zelfverzekerd geklonken. Ze hoorde er ook een vlaag boosheid en irritatie doorheen. Hij was nog niet met haar klaar en het feit dat dit al zoveel indruk had gemaakt, ze de pijn maar amper had kunnen verdragen bezorgde haar kippenvel.
Ze wist niet of ze die riem wel kon hebben. Hij was van stevig zwart leer, dat had ze allang gezien. Wel was ze opgelucht geweest dat hij haar haar string had laten aanhouden. Ze vond het een teken van respect naar haar man toe en was hem daar oprecht dankbaar voor. Nu kon ze dat stukje schuldgevoel in elk geval loslaten. Ze hoopte dat hij haar eindelijk bij zich zou roepen, het leek een eeuwigheid te duren. Maar toen ze hem daadwerkelijk hoorde zeggen Robin kom hier! wilde ze weer dat ze mocht blijven staan. Ze haatte die dubbele gevoelens! Ze haalde één keer diep adem en liep toen naar hem toe. Hij stond bij zijn bureau, wat nu helemaal leeg was. Hij wees naar een plek op de vloer waar ze moest gaan staan. Buig maar over het bureau luidde zijn opdracht. Zonder commentaar deed ze wat hij vroeg, ze wilde niets liever dan het achter de rug hebben. Toen ze voorover gebukt over het bureau stond hoorde ze het rinkelen van de gesp en hoe hij zijn riem uit de lussen van zijn spijkerbroek trok.
Ze kneep haar ogen stijf dicht en wachtte tot hij hem voor de eerste keer zou laten neerdalen. Ze wist dat dit pijn zou gaan doen, veel pijn, maar ze was vastberaden om hier zo min mogelijk van te laten merken. Plotseling hoorde ze de knal van zijn leren riem op haar blote huid, gevolgd door een withete brandende pijn die zich in een baan over haar billen verspreidde. Ze balde haar handen tot vuisten en probeerden zo min mogelijk geluid te produceren. Nog voor ze bekomen was van de schrik daalde de volgende klap neer en ging hij in een vast ritme door. Ze begon haar billen weg te draaien om de slagen te ontwijken. Sta stil! Ik meen het Robin. Ik wil dat je netjes blijft staan anders ga je, nadat ik hiermee klaar ben, nog een keer over de knie! Geef je verzet nu maar op, je komt er toch niet onderuit. Je krijgt er nog 50 en die zou ik maar keurig incasseren als ik jou was. En ik wil dat je meetelt. Als ik vraag hoeveel je er nog te gaan hebt wil ik daar een correct antwoord op, begrepen? Ze slaakte een zucht en zei timide: “ja ik heb het begrepen”. Ze had een hekel aan dat tellen, zeker wanneer het op deze manier moest. Het was lastig wanneer je achterkant in vuur en vlam werd gezet. Ze kreeg alleen geen tijd om er over te piekeren want Vincent hervatte het pak slaag. Hij liet de klappen snel achter elkaar neerkomen en hij leek er nog meer kracht achter te zetten dan daarvoor. Een “aaauuuwww” en “stop alsjeblieft” kon ze niet meer onderdrukken. De pijn was zo alles overheersend dat ze geen idee had hoeveel klappen ze gekregen had toen hij vroeg: hoeveel nog? Ze gokte op 35 en tot haar grote opluchting had ze gelijk. Meteen ging hij verder en bij zijn volgende hoeveel nog? had ze het mis. Ze wist precies hoeveel klappen ze gehad had maar om dan ook nog het rekensommetje te moeten maken lukte haar op dat moment soms gewoon niet. Dit was zo gemeen! Beter opletten Robin, we beginnen weer van voren af aan.
Ze kreeg geen tijd om dit te verwerken want hij sloeg meteen toe. De riem landde net onder haar billen en de pijn was zo fel dat ze in een reflex rechtop vloog en haar handen naar haar billen bracht. Nog voordat hij wat had kunnen zeggen bukte ze weer voorover. “Sorry ok! Het ging vanzelf! Geef alsjeblieft geen extra straf, het zal niet nog een keer gebeuren..”jammerde ze. Maar Vincent gaf geen strobreed toe. Je weet wat ik gezegd heb, dus ik zou nog maar wat beter je best doen. Deze reken ik niet mee dus begin maar weer bij één. Ze moest zich focussen anders kwam hier nooit een einde aan, ze moest proberen zich er niet tegen te verzetten maar dat was zo verdomde moeilijk. Ze balde haar handen tot vuisten en kneep haar ogen weer dicht. Uit alle macht probeerde ze de slagen op te vangen, zich te concentreren op het tellen (ze kreeg de heldere ingeving terug te tellen in haar hoofd zodat ze het rekensommetje kon overslaan) en de pijn te ondergaan. Eindelijk was het voorbij en ze besefte dat haar wangen nat waren van de tranen. Ze voelde zich leeg en moe. Maar ze wist dat hij woord zou houden en er nog een laatste ronde zou komen. Ze veegde snel haar tranen weg, nog steeds niet in staat ze aan hem te tonen. Ze voelde zijn hand op haar schouder. Kom maar overeind Robin, we zijn bijna klaar. Maar je gaat nog één keer over de knie. “Ok” was het enige dat ze uit kon brengen. Haar verzet was gebroken en ze liet zich door Vincent mee leiden terwijl hij plaats nam op de stoel en hij haar dit keer rustig maar gedecideerd over zijn knie nam. Hij legde haar met haar volledige gewicht op zijn linkerbeen en zette haar klem door zijn rechter been over haar beide benen heen te plaatsen. Hier was ze blij om, nu hoefde ze niet meer haar best te doen om netjes te blijven liggen. Hij hielp haar door haar te fixeren, ze kon geen kant meer op en eindelijk kon ze zich volledig overgeven. Ze wilde zich ook niet meer verzetten. Vincent had gelijk, ze had zich vreselijk gedragen en hen beide teleur gesteld. Ze had dit dubbel en dwars verdiend en ze was blij dat hij haar er niet mee weg liet komen.
Je hebt het goed gedaan Robin, hierna is het klaar en beginnen we met een schone lei. Ze liet haar tranen al de vrije loop nog voordat hij zijn hand hard op haar billen liet neerdalen. Daar ging hij in een gestaag ritme mee door. Na een paar minuten begon ze steeds harder te huilen en lag ze snikkend over zijn schoot. Hij gaf haar nog een laatste serie harde klappen waarbij hij de intensiteit nog een laatste keer opvoerde. Ze had maar half in de gaten dat hij was opgehouden. Vincent liet haar nog even na snikken, wreef toen zachtjes over haar vuurrode en gloeiende billen en zei zacht en vriendelijk. Het is klaar Robin, ik ben trots op je. Je hebt het goed gedaan. Hopelijk heb je je lesje geleerd en is dit in de toekomst niet meer nodig. Voorzichtig hielp hij haar overeind en deed met een teder gebaar haar broek weer omhoog. Vincent sloeg vriendschappelijk een arm om haar schouder. Langzaam maar zeker kwam ze uit haar roes. Ze voelde zich kalm en tevreden. Voldaan, gelukzalig bijna. Ze had het volgehouden, alles was nu weer goed. Ze keek Vincent in de ogen en zei zacht “het spijt me zo, ik beloof dat ik vanaf nu beter mijn best zal doen”. Dat weet ik antwoordde Vincent met een glimlach. Hij haalde een glaasje water voor haar en samen spraken ze af dat ze de opdracht alsnog voor volgende week per mail zou inleveren. Toen ze weer wat tot zichzelf was gekomen namen ze afscheid. Eenmaal met haar hand op de klink van de deur draaide ze zich om en liep weer terug. Ze gaf Vincent een stevige knuffel en fluisterde: “dankjewel” Daarna maakte ze zich los uit zijn omhelzing en vertrok tevreden naar huis.
Users Today : 51
Users Yesterday : 174
Users Last 7 days : 1111
Total Users : 202852
Views Today : 205
Views Yesterday : 978
Views Last 7 days : 6062
Total views : 1235579