Gepubliceerd op by admin

Tanja, Rosa en de controlearts

Drie weken hebben Tanja en Rosa gewacht tot ze Karel konden terugpakken en vandaag was het eindelijk zover. Tanja had afgesproken wat met Karel te gaan eten. Ze gaan zelden uit eten, maar met een reservering bij die nieuwe Sushi-tent in de binnenstad was het niet moeilijk Karel te overtuigen om mee te gaan. Bij het vertrekken had ze de deur op een klein kiertje laten staan, zodat Rosa naar binnen kon glippen. Een kwartier later kwam ze Karels huis binnen en had ze de tas meegenomen. Nu was Tanja terug. Ze had alvast een wijntje klaargezet om de overwinning te vieren.

“Was het een goed restaurant?” vraagt Rosa, wanneer Tanja haar schoenen heeft uitgedaan en op de bank is geploft. “Ja, echt heel lekker! Veel te veel gegeten natuurlijk. Karel zei al dat dat minstens een keertje extra sporten betekent, maar ik denk niet dat ik daarnaar zal luisteren. Ah, lekker, daar had ik net zin in,” zegt Tanja terwijl ze haar wijn aanneemt. “Hoe was het bij jou gegaan?” “Ah, appeltje eitje,” antwoordt Rosa. “Je had de deur goed open laten staan, ik ben naar binnen geglipt en ik was binnen een minuut weer buiten. Wanneer heb je weer een afspraak met hem?” Ze is inmiddels helemaal op de hoogte van de afspraken tussen Tanja en Karel. Helemaal begrijpt ze het niet, en zo leuk vond ze het niet om geslagen te worden, maar ze weet wel, dat het voor beide heel belangrijk is. Ze merkt ook wel dat Tanja het fijn vindt om met iemand te kunnen bespreken. Ze praat er in elk geval vaak over.

“Komende zaterdag ga ik weer langs. Ik heb natuurlijk die dag sporten al gemist toen ik bij jou langskwam, dus hij zal hoe dan ook wel naar zijn spulletjes gaan zoeken. Dan komt hij van een koude kermis thuis.” Tanja grijnst van oor tot oor. “Kom, laat me eens zien, wie weet zitten er ook wel nieuwe dingen waarmee hij me wil verrassen.” Rosa pakt de tas en zet deze op tafel. Meteen wordt Tanja doodsbleek en slaat ze de hand voor de mond. “Rosa! Dat is de verkeerde! Dat is zijn dokterstas!” “Wat? dat meen je niet!” roept Rosa en ze ritst de tas open. Medicijnen, een stethoscoop, in elk geval geen leren of houten speeltjes. “Shit, dat is niet goed! Wat gaan we doen?” Tanja denkt snel na. “Ik kan morgenvroeg de tas naar zijn werk brengen? Dan lijkt het net of hij die gisteren zelf vergeten is.” Rosa denkt en denkt, maar vindt geen beter idee. “Flink duimen dan maar dat hij die tas vannacht niet nodig heeft.” Tanja lacht. “Duimen inderdaad. Hoezo neem je weer de verkeerde tas mee?” Rosa lacht terug als een boer met kiespijn. “Dit is anders, nu is t per ongeluk…”

Met slechts 1 drankje, maar toch een flinke kater, gaat Rosa slapen. De volgende dag treft ze Tanja op het werk. “En, is het gelukt?” vraagt ze zenuwachtig. “Misschien, ik was er voor hij er was, en ik denk dat ik langs de assistente geglipt bent zonder dat ze me gezien heeft,” zegt Tanja met een voorzichtig glimlachje. “Pfoeeh, dat was te close! Nou gelukkig dat we ermee weggekomen zijn. De volgende keer zal ik de goeie tas meenemen,” antwoordt Rosa. “De volgende keer!? Jij bent ook onverbeterlijk zeg.”

Een uur later krijgt ze een skypebericht. Het is van Tanja. “Kun je even bij me komen?” “Waarvoor?” vraagt Rosa, maar ze krijgt geen antwoord. Met een zucht staat ze op. Het is altijd vervelend als iemand je uit je concentratie brengt. “Wat wilde je bespreken?” vraagt ze als ze het hokje van Tanja binnenstapt. Tanja zwijgt en laat haar telefoon zien. “Vanavond melden, 19:30. Geen excuses.” Afzender: Karel. “Nee, hoe dan!” roept ze uit. “Weet ik ook niet, hij neemt niet op,” zegt Tanja. “Het betekent vast niets goeds.” “Ik ga met je mee!” zegt Rosa vastberaden. “Dat hoeft niet hoor, hij weet volgens mij niet dat jij er iets mee te maken hebt,” werpt Tanja tegen. “We hebben dit samen gedaan, we gaan samen met hem praten,” zegt Rosa. Tanja knikt. “Vooruit: samen uit, samen thuis.”

De rest van de dag komt de concentratie niet meer terug. Bij Tanja gaan ze samen nog een hapje eten, maar er komt maar weinig door haar keel. Zwijgend vertrekken ze naar Karel. Hij doet de deur open met een gezicht als een donderwolk. “Waarom verbaast het me niets dat jij er ook bij bent?” bijt hij Rosa toe. Ze weet even niet wat ze moet zeggen. “Nou, snel doorlopen en zitten, nu kan het nog!” Ze volgt Rosa naar de bank. “Dus, jullie vonden het leuk om mijn dokterstas te stelen,” barst Karel direct los. Tanja staart naar de grond. “We wilden je andere tas stelen, die met je slagspulletjes,” mompelt ze. Karel haalt even diep adem. “Nou, dat is dan niet gelukt! Jullie hebben mijn dokterstas meegenomen. En jullie hebben heel erg geluk dat ik vannacht niet opgeroepen ben. Als ik mijn medicijnen niet had kunnen meenemen, had dat hele lelijke situaties kunnen opleveren. En jullie wisten het ook, anders had je niet in alle vroegte geprobeerd om die tas weer naar binnen te smokkelen.” Rosa voelt zich doodongelukkig wanneer ze dit hoort. Ze weet dat het echt stom is wat ze gedaan hebben.

“Jij blijft hier, dit kan niet tot zaterdag wachten,” zegt hij met een blik op Tanja. Tanja zit met haar hoofd in haar handen naast haar. “Jij hebt net zo goed straf verdiend, maar omdat wij daar niets over hebben afgesproken, kun je er nog voor kiezen om naar huis te gaan.” Rosa beseft nogmaals hoe slecht ze zich voelt. “Dan blijf ik ook. We hebben dit samen gedaan, we hebben samen straf verdiend.” Tanja kijkt verbaasd, maar durft niets te zeggen. Karel kijkt haar echter streng aan. “Prima, dan jij in die hoek, en jij daarachter. Handen op de rug gevouwen en geen woord, dan ga ik de juiste spullen halen.”

Met een bonkend hart wacht Rosa in de hoek tot Karel klaar is. Ze durft geen piep te geven. Hoeveel pijn zou het gaan doen? Waarom is ze niet gewoon weggegaan? Ze kon toch naar huis gaan? Maar dan bleef Tanja hier alleen achter om te boeten voor de streek die ze samen hadden uitgehaald en die door haar fout was misgelopen. Nee, dat kon niet, dan kon ze Tanja nooit meer aankijken, en voorlopig ook niet in de spiegel kijken. Ze had geen keus. Ze moest hier doorheen.

“Omdraaien en meekomen,” beveelt Karel streng. Gedwee lopen Tanja en Rosa achter hem aan. “Jij eerst, over de tafel buigen en aan de andere kant vastpakken,” zegt hij tegen Tanja. Zonder opmerkingen volgt ze zijn aanwijzingen op. Karel haalt intussen zijn leren riem uit de lussen van zijn broek en vouwt deze dubbel. “Goed kijken Rosa, jij bent hierna aan de beurt.” Zonder verdere aanwijzingen haalt hij zijn riem naar achteren en laat deze hard neerkomen de Tanja’s achterwerk. Ze slaakt een gedempte kreet, meer uit verrassing dan uit pijn. Karel gaat in hoog tempo door. Rosa ziet dat hij, met een kleine zwaai van zijn pols, de riem nog net iets harder laat neerkomen. Ze ziet hoe Tanja op haar tenen gaat staan, haar lichaam draait om aan de riem te ontsnappen, tot Karel haar met zijn woorden of met zijn vrije hand terug in positie zet. Tanja kreunt onder de regen van slagen. Dan houdt hij plots op. “Zo, Tanja, je bent voldoende opgewarmd, jij gaat daar staan. Rosa, over de tafel.”

Met een kleine aarzeling buigt Rosa over de tafel. Ze voelt zich zo kwetsbaar, met haar billen naar achteren. Ze wacht, maar er gebeurt niets. Net op het moment dat ze zich afvraagt of er überhaupt nog iets komt, voelt ze de riem hard neerkomen. Van schrik schiet ze omhoog en pakt haar billen met beide handen vast. “Rosa, blijven liggen, anders doe ik je nog pijn,” geeft Karel aan. “Wat is dit dan?” flapt ze eruit. Karel laat het gelukkig gaan. Meteen komt de volgende slag, en de volgende. Rosa knijpt haar ogen dicht en bijt haar tanden op elkaar. Ze snapt nu het draaien van het lichaam bij Tanja, want haar rechterbil komt er beduidend slechter vanaf dan haar linker. Met alle macht knijpt ze met haar vingers in de tafelrand om overeind te komen, tot ook hier de straf plots stilhoudt. “Rosa, kom overeind,” hoort ze, en ze laat de tafelrand eindelijk los.

“Dat jullie geintjes met me willen uithalen begrijp ik, en ik snap ook wel dat jullie samenspannen, maar dit was gevaarlijk. De volgende keer denken jullie iets langer na, is dat duidelijk?” Als kleine schoolmeisjes kijken Tanja en Rosa beide naar de grond. “Ja, Karel,” stamelen ze gelijktijdig. “Mooi, goed dat het doordringt.” Hij pakt een grote houten paddle. “Om dat effect helemaal door te laten dringen, krijgen jullie beide nog 10 klappen met deze paddle. Jullie buigen zo direct beide aan een kant over deze tafel, en houden elkaars handen vast. Samen zorgen jullie ervoor dat niks tussen mijn paddle en jullie billen komt, want anders gebeuren er misschien ongelukken. En omdat jullie toch zo graag samenwerken, gaan jullie dit hele stuk samen doen. Tanja jij trekt Rosa’s broek en onderbroek uit en zorgt dat deze keurig gevouwen hier midden op tafel liggen. Daarna doet Rosa hetzelfde bij jou.”

Tot nu toe heeft Tanja heel volgzaam haar straf ondergaan, maar nu kijkt ze Karel verbolgen aan. “Waarom moet je toch altijd weer iets bedenken om me te beschamen, is dat slaan soms niet genoeg?” “Als je denkt dat dit beschamend is, dame, dan moet je binnenkort maar eens terugkomen. Het kan nog veel erger,” countert Karel. “Vooruit, ik heb niet de hele dag.” Met een gezicht op onweer loopt Tanja naar Rosa en maakt haar knoop los. Met een vuurrood gezicht laat Rosa dit gebeuren. Ze voelt hoe Tanja haar duimen in de broek zet en deze langzaam over haar licht gezwollen billen naar beneden trekt. Wanneer haar kleren op de grond liggen, stapt ze eruit. Ergens heeft ze wel een bewondering voor Karel: dit was nog weer erger dan het zelf te moeten doen. Nou ja, bewondering is misschien niet helemaal het juiste woord. Wanneer Tanja de kleren heeft opgevouwen, loopt Rosa naar haar toe om haar onderlijf te ontbloten. Tanja probeert zoveel mogelijk weg te kijken, maar staat er ook met rode wangen bij. Wanneer Tanja’s kleren ook zijn opgevouwen, lopen ze zonder woorden naar de tafel. Ze gaan tegenover elkaar staan, buigen naar elkaar toe en grijpen elkaars handen stevig vast.

Karel loopt naar Tanja toe en tikt de paddle een paar keer voorzichtig tegen haar billen. Tanja knijpt haar ogen weer dicht. Dan gaat de paddle naar achter en hard weer naar voor. Door de kracht en het gewicht schokt Tanja naar voren. Haar mond en ogen gaan wagenwijd open en ze knijpt in Rosa’s handen. Karel wacht even en dient dan de tweede klap toe. Deze keer heeft Tanja haar evenwicht beter onder controle, maar knijpt ze nog iets harder. Zo volgen de klappen elkaar op. Bij iedere klap vertrekt Tanja’s gezicht meer en knijpt ze nog harder. Bij nummer 9 wordt Tanja verrast door Karel, die meteen nummer 10 laat volgen. Ze gilt het uit, maar laat niet los. “Goed gedaan Tanja,” complimenteert Karel haar. “Nu moet je Rosa nog even helpen.”

Veel te snel voelt Rosa de zachte tikjes op haar billen. Dan volgt plots de klap. Ze voelt hoe ze naar voren gedrukt wordt, hoe haar dijbenen tegen de tafel drukken. En de pijn, de helse pijn in haar billen, vooral die arme linkerbil. Ze beseft nog niet helemaal wat er gebeurd is wanneer de volgende klap al volgt. Wat doet dit verschrikkelijk pijn! Dit is de haarborstel op anabolen! En wat is 8 nog veel. ‘Gelukkig’ is dat getal al snel 7, want Karel gaat gewoon door. Bij elke volgende klap slaakt Rosa een harde kreet, om de pijn eruit te schreeuwen. Bij 8 houdt Karel even in. “Tot nu toe heb je het goed gedaan. Wil je de laatste 2 ook zo snel achter elkaar, of los?” Een duivels dilemma. Snel doet vast meer pijn, maar dan is ze nu klaar. Langzaam betekent dat het nog weer langer duurt. “Snel graag,” besluit ze. Voor ze het weet zijn de twee klappen toegediend. Wanneer de pijn doordringt, wil ze met haar handen naar achter vliegen om alles weg te wrijven. Tanja heeft haar echter nog vast, zodat ze stampvoetend blijft liggen.

“Heel goed gedaan dames! Jullie mogen je weer aankleden.” Stijfjes komt Rosa overeind en pakt ze haar kleren. Bij het aantrekken van haar ondergoed glijdt ze even met haar vingers over haar billen. Ze zijn helemaal gezwollen. Bij Tanja ziet ze het patroon van langwerpige banen en een grote dieprode cirkel met een wit centrum onderaan de rechterkant van haar billen. Zo ziet het er bij mij ook uit, bedenkt ze zich. Het ziet er verschrikkelijk uit. Het aantrekken van haar broek is geen pretje, deze schuurt over haar billen. Uiteindelijk lukt het. Ze gaat voorzichtig op de bank zitten, die gelukkig lekker zacht is. “Willen jullie nog wat dringen?” vraagt Karel, eindelijk wat vriendelijker. Ze kijkt Tanja aan. Een wijntje moet nog wel kunnen.

Karel loopt de keuken in. Ze kijkt Tanja weer aan. “Ik snap nog niet helemaal wat er leuk aan is, maar het helpt wel tegen het schuldgevoel. Ik moest er niet aan denken dat je dit alleen zou doorstaan.” Tanja glimlacht. “Gek he, dat het zo werkt. Zo is het bij mij ook begonnen.” Ze laat even een stilte vallen. “Toch wel raar dat we ons zo schuldig voelden, terwijl we volkomen gelijk hadden om Karel eens terug te pakken.” Rosa denkt er even over na. Dat was inderdaad wel vreemd, wie was nu eigenlijk onrecht aangedaan. Ze ziet Karel de kamer naderen. “De volgende keer pakken we de goeie tas, he Tanja!” zegt ze met een veelbetekenende blik naar haar bazin. Die begrijpt de hint direct. “Ja, we pakken hem terug, “ antwoordt ze net te hard. “Wat hoor ik daar dames?” vraagt Karel streng als hij de kamer binnenloopt. “Niiiks” klinkt het in koor van de twee dames met reeënogen. Karel rolt met zijn ogen. Hier krijgt hij nog de handen vol aan.

Gepubliceerd op by admin

Tanja en Rosa

Tanja zit nog laat op het kantoor. Ze is bezig met de voorbereidingen van de jaarlijkse functioneringsgesprekken. Het gaat hierbij niet alleen om meningen, maar ook om harde cijfers. Wanneer ze naar de ziektecijfers van Rosa kijkt, kan ze een glimlach niet onderdrukken. De laatste weken is ze niet meer ziek geweest en ze verwacht dat het ook nog wel even zal duren. Rosa was nooit meer teruggekomen op het pak slaag dat ze had gekregen, maar ze reageerde wel normaal en hartelijk. Tanja was blij dat ze het zo sportief opgevat had.

Op dat moment loopt Rosa bij haar binnen en komt bij haar bureau staan. Ze zet haar tas neer en haalde een folder tevoorschijn. “Ik heb het portfolio van TeleInvest alvast afgemaakt”. Tanja is aangenaam verrast. “Dat is snel, mooi! Dan kan ik dat nog even doornemen.” Rosa lacht. “Nou, daar ga ik niet op wachten hoor, ik ga vast naar huis. Fijne avond!” Tanja wenst haar hetzelfde en stort zich op het portfolio. Een uur later is ze ermee klaar, en onder de indruk. Ja, ze is echt blij dat Rosa het zo positief heeft opgepakt.

Wanneer ze haar spullen wil nemen, ziet ze dat haar tas weg is. In plaats daarvan ziet ze een andere tas staan, die van Rosa. Ze heeft de twee per ongeluk omgewisseld natuurlijk! Het zijn ook allemaal dezelfde bedrijfstassen, zo’n fout is gauw gemaakt. In de auto belt ze Rosa op. “Hey Rosa, met Tanja, sorry dat ik je nu nog bel, maar volgens mij heb je mijn tas meegenomen.” Ze hoort Rosa schrikken. “O, wat stom! Nou ja, ik zorg dat ik er op tijd ben morgen, dan kun je aan de slag.” “Dat is lief van je, maar ik moet op dat congres in Utrecht zijn,” antwoordt Tanja. “Hmm, je kunt ook wel even langskomen? Ik heb voor 2 gekookt, dan kun je meteen met me mee eten.” Zo’n aanbod kwam uitstekend uit. Dan zou ze daarna nog even kunnen gaan sporten. “Dank je, dat klinkt goed. App me je adres maar.”

Enkele minuten later staat Tanja bij Rosa in de keuken, beide aan een bescheiden glas wijn. “Super lief van je dat je me hebt uitgenodigd voor het eten!” “Ach, geen probleem, het was ook mijn schuld dat je langs moest komen. Wat dom dat ik de verkeerde tas heb gepakt,” antwoordt Rosa. “Dat kan iedereen gebeuren, die tassen lijken ook zoveel op elkaar. Ik snap niet dat daar altijd zo zuinig op wordt gedaan. Weet je nog, vorig jaar, toen we een dagje weg zouden gaan? Uiteindelijk had ik alleen nog budget voor een avond pannenkoeken bakken en 2 drankjes per persoon! Ik zal je nog wat vertellen…”

Met koetjes en kalfjes over het werk vordert de avond tot aan de koffie. Voor sporten was het inmiddels te laat, maar het was gezellig, dus zo erg was dat niet. Karel zou daar vast begrip voor kunnen opbrengen. Waarschijnlijk. Misschien. Nou ja, dat was een zorg voor later. Op dat moment beseft ze dat ze t met Rosa nooit gehad heeft over wat Karel met haar gedaan heeft. “Rosa, je bent zo aardig voor me. Ik moet eerlijk zijn, dat had ik niet helemaal verwacht nadat, euhm, nadat…” “Nadat je een neparts had ingeschakeld om me een pak slaag te geven?” maakt Rosa de zin af. Ze knikt. “Nou ja, ik had t natuurlijk ook wel een beetje verdiend en ik wilde ook niet ontslagen worden. Maar het was wel heel beschamend. Je bent mijn leidinggevende, en nu heb ik het gevoel dat iedere keer als we een gesprek hebben, je mij over de knie van Karel ziet. Ik voel me niet meer helemaal veilig.” Tanja schrikt ervan. “Wat vervelend dat je je zo voelt, zo had ik er niet over nagedacht.” Ze voelt zich rot.

“Als je niet meer in mijn team wil zitten, begrijp ik dat wel. Je moet wel voelen dat je alles kunt zeggen,” probeert ze. Rosa schudt haar hoofd. “Ik vind het fijn waar ik nu zit en wil niet zomaar van team wisselen. Daarnaast was vanavond ook heel gezellig en we zouden wel vriendinnen kunnen zijn.” Rosa houdt even in. “Ik heb lopen denken. Hoewel het terecht was dat je me een lesje leerde, heb ik nu de hele tijd dat beeld in mijn hoofd dat jij aan mij en Karel denkt. Misschien dat als jij hetzelfde zou meemaken, ik me niet meer onzeker zou voelen in een gesprek met jou.”

“Nou, dat lijkt me niet echt een heel goed idee hoor, er is vast iets anders te bedenken. Zoals je zei had je dat lesje verdiend, dat geldt voor mij niet,” sputtert Tanja tegen. “Niet verdiend, je hebt een neparts op me afgestuurd!” Rosa lacht nog, maar kijkt wel serieus. “Ho ho, Karel is wel een echte arts hoor,” probeert ze nog. “Dat kan wel zijn, maar geen controlearts voor ons bedrijf. Jij hebt ook wat streken uitgehaald die niet zo heel gepast zijn en volgens mij heb je wel straf verdiend.” Rosa gaat uitdagend staan. “Wat denk je ervan: straf van mij en dan staan we quitte? Je weet dat je ‘t verdiend hebt…” Tanja twijfelt. Waarom zou ze hier aan meewerken? Maar diep vanbinnen weet ze dat Rosa gelijk heeft. Heel netjes was ‘t niet, zeker niet met iemand in een vertrouwensrelatie. Ze weet dat, nu het zaadje eenmaal gepland is, het schuldgevoel aan haar zal blijven eten. “Al goed, je hebt gelijk,” zucht ze. “Nee nee, zo gemakkelijk is het niet. Ik moest netjes vragen om mijn straf en jij nu ook.” Rosa kijkt al een stuk strenger. Verschrikkelijk is dit altijd, ook als Karel dit doet. Ze zucht nog eens diep: “Rosa, zou je me alsjeblieft mijn verdiende straf willen geven?” Rosa lacht breed. “Maar natuurlijk Tanja!”

“Nou, dan mag je in de hoek gaan staan met ja handen achter je rug en met je neus tegen de muur om je zonden te overdenken. Ik ga wat spullen pakken ter voorbereiding.” Dat ze in de hoek moet staan is vervelend, oersaai bovendien, maar nog te verwachten. Dat Rosa spullen gaat halen klinkt al wat onheilspellender. Ze hoort hoe er achter haar van alles gerommeld wordt. Dan hoort ze niets, een heel lange tijd niets. Verschrikkelijk, wat duurt dat toch altijd lang. Ze is bijna opgelucht als Rosa haar eindelijk bij zich roept. Ze zit op een stoel zonder armleuningen. “Zo Tanja, broek naar beneden en over mijn schoot.” Rosa klopt een paar keer op haar bovenbeen. Zwijgend knoopt Tanja haar broek los en gaat liggen. Natuurlijk is het beschamend om bij een collega over de schoot te liggen, maar ‘t kon erger. Rosa lijkt haar gedachten te lezen. “Deze kan niet aanblijven natuurlijk,” zegt ze, terwijl ze aan het elastiek van haar onderbroek trekt. Ze voelt hoe deze tot haar knieën naar beneden getrokken wordt. “Ziezo, nu zie ik tenminste wat ik doe. Veel beter toch, he Tanja?” Tanja zwijgt. Dit wordt in hoog tempo vervelender.

Dan begint het pak slaag echt. Ze merkt dat Rosa niet zo hard slaat als Karel, wat ook wel logisch is. Tuurlijk, ze voelt ‘t wel, maar het is niet direct heel onprettig. Uiteraard gaat ze die opvatting niet met Rosa delen. Wel krijgt ze het idee dat er maar geen einde aan komt. “Zo, ik krijg er een lamme hand van,” hoort ze na een eeuwigheid. Ga maar staan, handen achter je hoofd, dan ga ik wat halen om mijn hand te ontzien.” Daar staat ze dan, rode billen, ogen naar de grond, te wachten. Wat zou Rosa nog in petto hebben? Van de verhalen van Karel weet ze dat Rosa wel flink straf had gekregen, dus waarschijnlijk heeft ze zelf ook nog wel wat te goed. Ze hoort Rosa weer binnenkomen. Ze gaat weer zitten en wenkt Tanja. Met frisse tegenzin gaat ze weer liggen. Ze heeft niet gezien wat voor instrument er gepakt is, maar wanneer ze een groot houten voorwerp enkele malen tegen haar billen voelt tikken, weet ze dat deze ronde aanzienlijk meer pijn gaat doen.
Ook al is ze goed opgewarmd, het is toch even schrikken als de borstel hard midden op haar achterste landt. Rosa slaat in een hoog tempo door en Tanja moet op haar tanden bijten om het niet uit te schreeuwen. Ze merkt dat Rosa steeds in een patroon slaat. Linksboven, midden, op de sit spots een aantal maal en dan – auw – via de achterkant van haar bovenbenen over de rechterkant weer naar boven. Bij de derde ronde gaat Rosa nog iets harder slaan. Tanja hapt naar adem, maar weet zich zo stil mogelijk te houden, totdat Rosa het vel van haar billen straktrekt om alle kwetsbare, moeilijk te bereiken plekjes een behandeling te geven. Ze schreeuwt het uit. “Dat is het geluid waar ik naar op zoek was!” roept Rosa gemeen. “Dan is deze ronde bijna klaar.” Bijna blijkt relatief, want zo zou Tanja de laatste 10 klappen onderaan haar zitvlak zeker niet beschrijven.

Tanja ligt bij te komen over de schoot van Rosa als ze haar weer sadistisch-vrolijk hoort spreken. “Nu nog een toetje. Overeind en terug in de hoek.” Daar staat ze weer, met brand in haar billen. Dit gaat ze nog wel een paar dagen voelen op het werk, en blijkbaar zijn ze nog nog niet klaar. Nou ja, ze had ‘t wel een beetje verdiend, en het was eerder op de avond wel heel gezellig. Ze kon dit laatste stuk ook nog wel aan. Iets gemeners dan een haarborstel had Rosa toch niet in huis. Ze zou wel een riem zijn gaan halen of zo. Jeetje wat duurt dit weer lang…

“Draai je maar om en kom met me mee.” Eindelijk, ze mocht uit de hoek. Je zou er bijna blij van worden om weer geslagen te worden. Ze loopt achter Rosa aan naar de slaapkamer. “Weet je Tanja, ik heb billenkoek gehad, jij ook, maar toch is het niet helemaal eerlijk. Jij hebt mijn pak slaag niet kunnen zien, maar ik dat van jou wel. Gelukkig weet ik hoe we dat ook eerlijk kunnen maken.” Ze stapt de kamer in en ziet een kast met een enorme spiegel, een meter breed en twee meter hoog “Nee!” roept ze uit. Ze heeft er altijd een hekel aan als Karel haar naar haarzelf laten kijken tijdens een straf. “Jawel, handen tegen de spiegel, stap naar achter en benen uit elkaar” zegt Rosa streng. Met enorme tegenzin gaat ze staan. Ze probeer niet naar haar eigen gezicht te kijken, al valt dat niet mee als je er zo kort op staat. Als ze een klein beetje naar de zijkant leunt kan ze langs haar eigen lijf kijken. Ze ziet hoe Rosa achter haar nog een spiegel neer zet. “Kijk eens aan, nu kun je naar je eigen straf kijken.”

Dan haalt ze vanachter het bed een lange stok tevoorschijn. Een cane! Wacht, dat handvat… Dat is Karels cane! “Herken je deze?” vraagt Rosa. “Die heb ik van Karel geleend. Hij zei dat je daar echt een hekel aan had. Ik wilde je er 5 klappen mee geven, maar volgens hem was 6 toepasselijker. Ik geloof hem maar, volgens mij heeft hij er verstand van.” Dan verzacht ze haar toon. “Karel op mij afsturen was echt een gemene streek, maar ik had t ook wel een beetje verdiend. Als we hiermee klaar zijn, zijn we vriendinnen. Ben je er klaar voor?”

Zes tikken. Zes tikken met de verschrikkelijke cane en dan is t voorbij. Ze kan ook nu weglopen, maar dan zal ze erover na blijven denken, zich schuldig blijven voelen. Ze weet dat ‘t zo werkt. Met tegenzin geeft ze antwoord. “Ja Rosa, ik ben er klaar voor.” Ze ziet hoe Rosa klaar gaat staan. Ze voelt de cane een paar keer tegen haar billen tikken en ziet hoe Rosa deze optilt. Ze knijpt haar ogen dicht. Dan volgt de explosie. Even trekt de pijn weg, maar daarna komt deze dubbel zo hard terug. Ze opent haar ogen weer en ziet de vertrokken spieren in haar gezicht. Ze sluit ze direct weer en wacht op de volgende tik. Bij de tweede tik laat ze haar adem met een plof ontsnappen. Ze hijgt om de pijn uit te bannen. Rosa tikt weer een paar keer zachtjes op haar billen om het doel te bepalen. Onwillekeurig doet Rosa een stapje naar voren. “Uh uh, billen naar achter” hoort ze achter zich. Precies wat Karel zou zeggen. Langzaam duwt ze haar billen weer naar achter. Meteen volgt er een derde slag, vlak onder de eerste 2. Ze slaat tegen de spiegel, maar herpakt zich. Ze ziet hoe Rosa achter haar geduldig wacht. Dan ziet ze, via de tweede spiegel, 2 rode opstaande strepen en een derde die zich vormt. Met een morbide fascinatie blijft ze naar haar eigen achterste kijken. Tot Rosa plots aanhaalt en voor de vierde keer de cane laat neerkomen. Ze schreeuwt het uit, stampt met haar voet op de grond en probeert terug in positie te komen. Nog 2. Bijna, nog 2. Een nieuwe tik, ze schreeuwt en haar handen vliegen naar haar billen. “Terug in positie,” hoort ze Rosa’s emotieloze stem. Ze gaat weer staan en ziet via de spiegels wat ze ook al had gevoeld: de laatste kwam precies op de scheidingslijn tussen billen en benen. “De laatste” hoort ze en ze voelt de cane weer tikken. Ze knijpt haar ogen dicht en dan breekt het hellevuur nog 1 keer uit. Ze bijt zo hard als ze kan op haar tanden terwijl de pijn steeds toeneemt en dan langzaam, veel te langzaam, een heel klein beetje draaglijker wordt.

“Draai je maar om” hoort ze, en ze staat op en keert zich om naar Rosa. Die staat met gespreide armen klaar en geeft haar een gigantische knuffel. “Goed gedaan, stoute meid!” roept ze lachend uit. “Kom, we drinken nog een wijntje.” “Nou, als je het niet erg vindt, kleed ik me eerst even aan,” lacht Tanja terug. “Tuurlijk, ik zal ze even brengen.” Terwijl Rosa weg is, maakt ze van de gelegenheid gebruik om in de spiegel naar haar oorlogswonden te kijken. Rosa heeft haar goed te pakken gehad, maar blijkbaar heeft ze ook hulp gehad.

Even later zitten ze aan tafel met een goed glas wijn. “Dus, Karel heeft je geholpen,” opent Tanja de nabespreking. “Ja, ik heb hem opgezocht, direct na die dag dat ik dus niet ziek was. Ik was eerst heel boos op hem, omdat hij me had geslagen, maar ik was nog bozer op jou omdat je het helemaal gepland had om me een lesje te leren. Toen hij aanbod me te helpen om jou terug te pakken, ben ik daarop ingegaan. Hij heeft me lesgegeven en ik heb tips van hem gekregen, ook voor dingen die jij niet leuk vindt, zoals die spiegels en de cane. Hij zij al dat je behoorlijk wat ervaring had met het krijgen van een pak slaag.” Tanja wordt rood. “Nou ja, wel wat,” mompelt ze. “Maar het is ook niet zo dat Karel niks gedaan heeft: hij ging maar al te graag mee met mijn plan om jou een lesje te leren, en nu blijkbaar ook weer met jouw wraakplannen voor mij. Nu moeten we hem nog aanpakken!” “Gaan we Karel slaan?” vraagt Rosa. Tanja denkt heel even na. “Nou nee, dat lijkt me niet goed voor de verhouding als we, wanneer we, nou ja, het lijkt me niet zo’n goed idee.” Dan vormt zich een idee. “We kunnen zijn tas met ‘spulletjes’ jatten, dan zal hij wel flink opkijken wanneer hij me weer wil straffen.” “Klinkt goed,” zegt Rosa, “maar hoe pakken we dat aan?” “Nou, volgens mij hebben we daar een tweede wijntje voor nodig.”