Ze stopt haar vingers dicht met haar oren. Als ze dat kletsende geluid van de borstel die neerkomt op haar billen wat kan dempen, dan lijkt het alsof de pijn ook gedempt wordt. Een illusie, ze weet het, maar toch… Ze vindt dat geluid vreselijk. Hij weet dat. Hij gebruikt dat. Of misbruikt, het is maar zoals je het bekijkt. Hij vindt het altijd leuk om de cane eerst een paar keer door de lucht te laten zwiepen, om de cane een paar keer naast haar op de matras te laten neerkomen zodat ze even opschrikt. Ook al weet ze dat het eraan komt, toch schrikt ze altijd een beetje.
Dus nu stopt ze haar vingers in haar oren, zodat de pijn even iets draaglijker zou lijken. Ze bijt in de matras. Ze zal niet huilen, niet schreeuwen. Ze zal dit doorstaan. Ze kan dit. Ze laat zich niet zomaar doen.
En toch… Ergens beseft ze dat ze het best wel verdiend heeft. Ze heeft hem de hele tijd zitten plagen en uitdagen. Er waren vrienden bij, dus hij kon niet echt iets doen, behalve haar af en toe eens streng aankijken. Waarop ze eventjes kalmer werd, maar dat een halve minuut later al niet meer volhield. Ze stuiterde, en ze waande zich veilig. Even had hij de kans gezien om haar apart te nemen. Hij had haar bij haar haar genomen en haar een paar ferme kletsen op haar achterste gegeven, waar ze toch wat van geschrokken was. Ze had beloofd om het wat rustiger te houden. Maar 5 minuten later vergat ze dat voornemen alweer. Het was niet dat ze het niet probeerde, echt wel, het lukte gewoon niet.
Toen ze thuiskwamen, wist ze dan ook dat er haar wat te wachten stond. Ze besefte zelf ook wel dat ze het verdiend had, dus ze stribbelde niet echt tegen. Meteen nadat ze over de knie was gaan liggen werd haar rokje omhoog geschoven en haar onderbroek omlaag. De opwarming werd overgeslagen: meteen maar de badborstel erbij. Auw! Dat had ze niet verwacht. Maar ze had het verdiend… Dus deed ze haar best om het vol te houden.
Uiteindelijk, na waarschijnlijk meer dan 100 klappen met de badborstel, riep ze uit “het spijt me, ik ga het niet meer doen, in het vervolg ga ik me gedragen”.
“Dat weet ik. Ik zal ervoor zorgen dat je je voortaan zult gedragen.” Hij zei het rustig, niet boos, maar wel vastberaden.
Ze slikte even. Het was dus nog niet voorbij.
De spanking ging verder. Na een tijdje probeerde ze nog eens: “Alsjeblieft, ik zal me echt gedragen, ik zal het niet meer doen!”
“Goed zo…” Ze zuchtte even van opluchting. “Maar we zijn nog niet klaar.” Ze verstijfde. “Dit is straf. Je hebt je slecht gedragen en je moet ervoor gestraft worden, dat weet je.”
Stilte.
“Wat zeg je?”
“Ja schat”, fluisterde ze. Van ellende kreeg ze nauwelijks geluid uit haar keel. Ze had zich echt vreselijk gedragen. Als hij haar daarvoor zou straffen… Dan waren ze nog maar net begonnen… Even werd ze wanhopig, maar toen bekroop haar een soort van koppigheid. Hij wilde niet stoppen ondanks haar belofte zich te gedragen? Wel, dan zou ze het verdragen, dan zou hij veel werk hebben…
Dus beet ze in de matras, stopte ze haar vingers in haar oren en probeerde het zo goed mogelijk te verdragen.
Natuurlijk zag hij dat haar vingers in haar oren zaten, hij had ook wel door wat ze probeerde te doen. Hij liet haar even, maar zei na een poosje: “Handen op je rug”.
“Maar…”
Een extra harde klap kwam prompt op haar rechterbil neer.
Ze deed haar handen vlug op haar rug, waarna hij ze vastklemde met zijn linkerhand. Nu kon ze haar handen niet meer in haar oren stoppen. Ze moest alles volledig horen, en voelen.
Nog heel even hield ze het vol, maar ze had het echt moeilijk nu. Ze had zich zo vreselijk gedragen… En nu was ze zo koppig. Waarom? Waarom kon ze zich hier niet aan overgeven? Waarom wilde ze het per se volhouden, wilde ze zich groot houden? Ze voelde de tranen opwellen, maar in een reflex verdrong ze die.
“Laat het toe, het is niet erg”, zei hij vriendelijk.
Dat zette de sluizen open. Ze begon te huilen.
Hij stopte echter niet met slaan. Hij wist dat het niet goed was om meteen te stoppen als ze begon te huilen, anders zou ze niet verder huilen. Dus hij bleef met harde, regelmatige slagen haar billen bewerken. Ze ging harder huilen, tot ze de slagen eigenlijk niet meer voelde. Ze had het dan ook niet meteen door toen hij stopte. Zachtjes wreef hij over haar rug, hij liet haar uithuilen.
Toen ze wat rustiger werd, vroeg hij of ze een knuffel wilde. Ze knikte. Hij liet haar van de knie komen en dicht tegen hem aan kruipen. Heel gemeen kneep hij nog even in haar billen.
“Die zul je wel een tijdje voelen denk ik”, zei hij vrolijk.
Ze lachte. “Denk je? Je bent gemeen…”
“Oh ja?”
“Ja!”
“Wacht, ik zal je laten zien wat gemeen is. Leg je maar op je buik.”
“Nee, schat, alsjeblieft, ik heb echt genoeg gehad.”
“Op je buik…”
Bang ging ze op haar buik liggen terwijl hij de cane nam, die altijd binnen handbereik staat. Hij liet de top even over haar rug dwalen en sloeg dan heel plots op de matras naast haar. Ze schrok op.
“Dit is gemeen, vind je niet?”
Zo’n moeilijke vraag… Ze knikte.
Hij sloeg nog eens op de matras.
“Wat zeg je? Ik hoor je niet?”
“Ja schat.”
Toen sloeg hij vlug na elkaar 3 keer op haar al zo pijnlijk brandende billen.
“Dit is pas gemeen,” zei hij. Ze hoorde de voldoening in zijn stem.
“Ja schat,” bevestigde ze voor ze weer dicht tegen hem aan kroop. Want hoe gemener hij is, hoe dichter ze bij hem wil zijn. En hoe pijnlijker haar billen, hoe leger haar hoofd. Dus zou ze de rest van de avond met pijnlijke billen maar een heerlijk gevoel dicht tegen hem aan kruipen. Ze kon er weer even tegen. Tot ze de volgende keer zo irritant deed…